LXXX. Conventus Ord. Er. S. P. Augustini ab an. 1500 usque ad 1550 - p. 534

LXXXI. De Monasteriis Sanctimonialium Augustinensium ab an. 1500 ad 1550 - p. 545

LXXXII. De Eremitis Augustinensibus sanctitate claris, qui floruerunt ab anno 1500 usque

ad 1550 - p. 548

LXXXIII. De Episcopis Ord. Erem. S. P. Augustini ab an. 1500 ad 1550 - p. 568

LXXXIV. De scriptoribus Augustinensibus ab an. 1500 ad 1550 - p. 577

LXXXV. Alii Augustinenses speciali mentione digni ab an. 1500 usque ad an. 1550 - p. 584

LXXXVI. De praeclaris Ordinis Erem. S. P. Augustini mulieribus ab an. 1500 ad 1550 - p. 590

LXXXVII. Res Ordinis variae ab anno 1500 ad 1550 - p. 596

LXXXVIII. De origine Augustinianae Congregationis Calabriae alias Zampanorum - p. 612

LXXXIX. Catalogus Conventuum Congr. Zampanorum in Calabria ulteriori - p. 613

XC. De Augustiniana Dalmatiae Congregatione - p. 614

XCI. De Augustiniana Congregatione Coloritana, alias de Colorito - p. 614

Conventus de Abravicez in provincia Bavariae nominatur in Ordinis regestis an. 1547, quo nostrates Brunenses amissum fuisse ad Generalem Seripandum scripserunt.

Conventus Aimonis tit. S. Augustini in Apulia apud Herreram nominatur ad an. 1522.

Conventus Albae-Villae Baonis in dioecesi Patavina erat antea eremitorium Fr. Thomasii de Sclavonia tertii Ord. S. Francisci. A Julio II traditur nostratibus an. 1503, ibique coenobium extruxit noster P. Fr. Ambrosius Spinelli Patavinus an. 1508.

Conventus Albini tit. S. Bartholomaei in Insubria apud Herreram ponitur ad annum 1501.

Conventus Algherii tit. S. Augustini in Sardinia fundatur an. 1525 a nostrate P. Fr. Antonio Frugon de Bonifacio.

Conventus Antiquariae (di Antequera) tit. S. Catharinae antea erat extra eamdem Regni Granatensis urbem; sed intra civitatem extructus fuit a D. Roderico de Narvaez an. 1541.

Conventus Antiquasdrensis Congregationis Saxonicae memoratur ab Herrera an. 1519.

Conventus Antuerpiae (di Anversa) in provincia Coloniensi tit. Omnium Sanctorum fundatur anno 1519 a nostratibus de Congregatione Saxonica, qui an. 1514 in illam urbem recepti fuerant ad sacra officia peragenda in paroecia S. Andreae Priori tamen coenobio amisso novum reaedificarunt nostrates Bruxellenses an. 1607.

Conventus Aquilaniae (di Aqualagna) in Ducatu Urbini sub tit. S. Mariae de Succursu traditur Provinciae Picenae an. 1521.

Conventus Arsuae tit. S. Mariae Magdalenae Galleciae in Hispania traditur Ordini an. 1546. Postea intra urbem Compostellam translatus fuit sumptibus Comitum Altamirae.

Conventus Asulae tit S. Crucis, alias S. Mariae Gratiarum in dioecesi Brixiensi spectabat ad Congregationem Lombardiae an. 1508.

Conventus Arzignani, alias Arziniani tit. S. Petri an. 1501 spectabat ad provinciam Marchiae Tarvisinae. Idem est ac conventus Razignani, qui an. 1421 erat membrum conv. Vicentini.

Conventus Atripaldae in Apulia (di Tripaldi) tit. S. Nicolai de Tolentino an. 1535 erat Congregationis Dulcetanae; sed postea transiit ad Cong. S. Joannis de Carbonaria.

Conventus Bardulensis, alias de Bardulis tit. S. Petri in Marchia Tarvisina nominatur in Ordinis regestis ad an. 1521.

Conventus Bargiarum (di Bargi) tit. S. Mariae Gratiarum in Pedemontio extabat jam an. 1438, sed an. 1503 a provincia Lombardiae ad Congregationem ejusdem nominis transierat.

Conventus Barlazinae, alias Varlastinae, tit. S. Mariae de Consolatione, alias S. Andreae, prope Mediolanum situs, jam extabat an. 1479; [p. 535] sed an. 1518 unitus fuit coenobio S. Marci Mediolani.

Conventus Barii (di Bari) tit. S. Ambrosii inchoatus fuit a nostrate P. Mag. Marco Veneto an. 1514.

Conventus Belfortinus (di Belforte) tit. S. Mariae Annuntiatae in dioecesi Mileti in Calabria erigitur an. 1502.

Conventus Bercetensis (di Berceto) tit. S. Mariae in dioecesi Parmensi, qui a Rege Luitprando an. 728 erectus dicitur, circa an. 1545 pertinebat ad Augustinianam Insubricam Congregationem.

Conventus Bitonti (di Bitonto) in Apulia olim sub titulo S. Theclae extabat extra urbem; sed an. 1525 translatus fuit intra eamdem civitatem ad Ecclesiam B. Mariae S. Hieronymi nuncupatam.

Conventus Bozuli (di Bozzoli) tit. S. Mariae Annnuntiatae in dioecesi Cremonae an. 1548 pertinebat ad Congregationem Lombardiae.

Conventus Buchelerii (di Buchiliero) in dioecesi Rosanensi in Calabria tit. S. Mariae Annuntiatae apud Herreram ponitur ad an. 1524; sed putatur erectus fuisse circa an. 1470.

Conventus Burgi S. Donnini (di Borgo S. Donino) tit. S. Petri spectabat ad provinciam Lombardiae an. 1542; sed an. 1552 erat Congregationis Genuensis.

Conventus de Brzescziis in Germania in Ordinis regestis memoratur ad an. 1543.

Conventus Burgobrixiae, alias Burgo-Brescianus (Brou lez Bourg en Bresse) tit. S. Nicolai de Tolentino in dioecesi Lugdunensi in Gallia antea erat Prioratus Ord. S. Benedicti, sed traditus fuit nostrae Congregationi Insubricae an. 1506. Hoc in loco magnificentissima ecclesia ad honorem S. Nicolai de Tolentino an. 1511 extructa fuit a D. Margarita Philiberti Sabaudiae Ducis vidua, et insuper amplissimis redditibus dotata. De hac Ecclesia aliquot scriptores asseruerunt quod in tota Europa nihil elegantius inveniatur. Ambo praefati regales conjuges in eadem illa Ecclesia tumulati fuerunt.

Conventus Caburii (di Cavur, alias Cavours) tit. S. Mariae de Angelis in dioecesi Taurinensi an. 1548 spectabat ad Congregationem Insubricam.

Conventus Calvanici tit. S. Angeli de Paniculo in regione Salernitana erigitur an. 1514 a nostratibus Magistris Paulo et Michaele Fantana.

Conventus de Campis tit. S. Bernardi an. 1508 erat Cong. Insubricae; sed derelictus fuit ante an. 1548.

Conventus Campibassi tit.S. Petri in provincia Neapolitana nominatur ad an. 1532.

Conventus Carthaginis Spartariae (di Cartagena) in Hispania tit. S. Joannis Evangelistae olim extra muros an. 1437 erat provinciae Aragoniae sed an. 1541 intra urbem sub tit. S. Leandri jam translatus pertinebat ad Bethicam.

Conventus Castellatii (di Castellazzo) tit. S. Mariae Lacrymarum in dioecesi Alexandrina an. 1508 spectabat ad Congregationem Insubricam.

Conventus Carignani in Pedementio (di Carignano) tit. S. Mariae Gratiarum an. 1432 erat provinciae Lombardiae; sed an. 1518 pertinebat ad Congregationem ejusdem nominis.

Conventus Castelli-Novi provinciae Lombardiae nominatur ad an. 1504.

Conventus Castellionis Empuriarum (di Castellon de Empurias) tit. S. Mariae Magdalenae in dioecesi Gerundensi anno 1526 pertinebat ad provinciam Aragoniae in districtu Cathalauniae.

Conventus Castri-Albi (di Castelblanco) in dioecesi Guardensi in Lusitania fundatus fuit an. 1519 a D. Roderico Rebello Gubernatore Goae, pro Capucinis, [p. 536] a quibus tamen derelictus, jussu Regis Joannis III nostratibus traditus fuit an. 1526.

Conventus Carticeti (di Cartoceto) tit. S. Mariae de Succursu dioecesis Fanensis in Piceno extabat anno 1539.

Conventus Castri Philippi in provincia Aragoniae apud Herreram ponitur sub an. 1541.

Conventus Castrinovi Parmensis tit. S. Augustini an. 1546 pertinebat ad provinciam Romandiolae.

Conventus Centi (di Cento) tit. S. Antonii in dioecesi Bononiensi an. 1532 erat provinciae Romandiolae.

Conventus Cerae-Veteris (di Cervetri) in Ducatu Brachiani tit. S. Angeli in Patrimonio S. Petri putatur extructus fuisse a Comitibus Anguillarae ante an. 1542.

Conventus Cevae tit. S. Mariae Gratiarum, in dioecesi Albae in Pedemontio ab Herrera ponitur ad annum 1505, sed fundatus fuit a Cong. Genuensi an. 1473.

Conventus Chinconii (di Chinchon) tit. Dominae Nostrae de Paradiso in Castella-Nova, fundatus fuit a D. Andrea de Cabrera Marchione de Moja an. 1510. Postea intra oppidum translatus fuit.

Conventus Cidoniensis, alias de Canea tit. S. Mariae Misericordiarum in Creta insula ponitur ab Herrera ad an. 1545; sed jam extabat an. 1387.

Conventus Ciriaci (di Ciriè) tit. S. Mariae Gratiarum in dioecesi Taurinensi anno 1548 erat Congregationis Insubricae.

Conventus Clarasci (di Chierasco) tit. S. Mariae de Populo in dioecesi Taurinensi an. 1548 pertinebat ad Cong. Insubricam.

Conventus S. Clementis in dioecesi Ariminensi tit. S. Augustini an. 1546 erat provinciae Romandiolae.

Conventus Coini (di Coin) in dioecesi Granatensi tit. S. Sebastiani an. 1541 erat provinciae Bethicae, seu Andalusiae.

Conventus Clavasii (di Chivasso) tit. S. Nicolai in dioecesi Taurinensi an. 1508 erat Congregationis Insubricae.

Conventus Compluti (di Alcalà de Henares) tit. S. Augustini, qui fuit regale Collegium, inchoatur anno 1527. Postea dotatur a S. Thoma de Villanova, et a Joanna Austriaca Castellae Infante in regium patronatum assumitur.

Conventus Coreyrae (di Corfù) tit. S. Mariae Annuntiatae ab Herrera recensetur

inter coenobia Terrae Sanctae ad an. 1524; sed extabat jam an. 1419.

Conventus Cornujuvenis (di Cornogiovine) tit. S. Rochi in dioecesi Laudensi an. 1526 erat provinciae Insubricae.

Conventus, sive Collegium Conimbricense (di Coimbra) in Lusitania tit. S. Mariae de Gratia fundatur a Joanne III Lusitaniae Rege an. 1543. Antea nostrates in praefata urbe degebant in privata domo sub P. Priore Fr. Gaspare Cano, qui postea fuit Episcopus insulae S. Thomae, et P. Fr. Gaspare Casalio in illa Universitate primario sacrae theologiae professore, qui postea fuit Episcopus Funchalensis, deinde Leiriensis, ac demum Conimbricensis.

Conventus Curingae (di Corringa) tit. S. Mariae de Gratia dioecesis Nicastri in Calabria ulteriori extruitur an. 1520.

Conventus Dulceti, a quo Augustiniana Dulcetana Congregatio nomen accepit, in dioecesi Bovinensi in Capitanata situs, apud Herreram nominatur ad annum 1539.

Conventus Ezijae, alias Astigii (di Ecija) in dioecesi Hispalensi tit. Matris Dei fundatur in 1501.

Conventus Enzaghi (di Enzagh) tit. S. Mariae Gratiarum in territorio Mediolanensi [p. 537] an. 1508 pertinebat ad Congregationen Lombardiae.

Conventus Eremi Castellionis, (dell'Eremo di Castiglione) tit. SS. Annuntiatae in dioecesi Brixiensi an. 1548 erat Congregationis Lombardiae.

Conventus S. Fidei prope urbem Mexicanam erectus fuit a nostrate B. Alphonso de Borgia anno 1533. A nostrate Augustino Lubin in Orbe Augustiniano edito Parisiis an. 1672, pag. 396, ponitur inter conventus derelictos.

Conventus Feroliti (di Feroleto) in Dioecesi Nicastri tit. S. Augustini in Calabria ex donatione Communitatis fundatur anno 1542 a nostrate Fr. Alphonso de Monteleone.

Conventus Florentiae tit. S. Stephani ad portam terream sub ponte veteri acquisitus fuit, et reaedificatus a nostratibus Ilicetanis circa an. 1544. Erat olim prioratus ex illis duodecim, quos Carolus Magnus in duodecim ecclesiis a se erectis instituit.

Conventus Flumicini, alias Flumicelli villae Campiani in dioecesi Ravennae sub titulo S. Mariae de Pino ex donatione Canonicorum Ecclesiae Ravennatis extruitur a nostratibus Fratribus Adeodato et Francisco de Ravenna an. 1519. Pertinuit ad conventum S. Nicolai ejusdem civitatis.

Conventus Fori Pompilii (di Forlimpopoli) in Aemilia an. 1514 pertinebat ad provinciam Romandiolae.

Conventus Fuscaldi (di Fuscaldo) in dioecesi Cusentina tit. S. Joannis in Calabria ponitur apud Herreram sub anno 1536.

Conventus Gallesii (di Gallese) in dioecesi Hortana tit. S. Benedicti in Patrimonio S. Petri apud Tiberim extruitur an. 1517.

Conventus Genuae tit. S. Jacobi in Carignano acquiritur a nostratibus Insubribus an. 1545.

Conventus S. Georgii de Candia (Creta), an. 1546 pertinebat ad Augustinianam provinciam Terrae Sanctae.

Conventus Gildoniensis (di Gildone) in Capitanata dioecesis Beneventanae antea provinciae Neapolitanae, et postea Congregationis Dulcetanae nominatur ad annum 1532.

Conventus Gienni (di Jaen) tit. S. Augustini anno 1541 erat provinciae Bethicae.

Conventus Gragnaniensis, sive Gravianensis anno 1536 erat ejusdem provinciae Bethicae in Hispania.

Conventus Granatensis in Hispania tit. S. P. Augustini erigitur an. 1525 opera et industria nostratis Fr. Ferdinandi Perez in aedibus D. Francisci Pacheco, in ascensu Alcazavae; sed postea anno scilicet 1559 cum Fr. Rodericus de Solis priorem ageret ad alium locum non longe a Cathedrali ad domos olim D. Garsiae Ponce de Leon translatus fuit.

Conventus S. Germani (di San Germano) tit. SS. Annuntiatae in dioecesi Vercellensi in Pedemontio anno 1508 erat Congregationis Insubricae.

Conventus Hilleshemii (di Hillesheim) in dioecesi Coloniensi, et in territorio Trevirensi nominatur ab Herrera ad annum 1542; sed idem est ac coenobium Heyleseymii, quod ipsemet Herrera ponit sub an. 1389.

Conventus S. Josephi in provincia Vallis Spoleti memoratur in Ordinis regestis ad an. 1501.

Conventus Joviciensis (di Joviz) sic apud Herreram, et Torellium nuncupatus an. 1549 a provincia Bavarica ad Polonicam transivit.

Conventus Latiniaci (di Lagny) tit. S. Annae in dioecesi Parisiensi apud Herreram [p. 538] ponitur ad annum 1540, sed Lubin scribit illum erectum fuisse anno 1328. Situs erat extra urbem in parochia de Pompone, et an. 1625 a provincia Franciae transivit ad Communitatem Bituricensem.

Conventus Leminii, alias Leminis (di Almen) tit. S. Mariae de Consolatione in dioecesi Bergomensi an. 1508 pertinebat ad Congregationem Insubricam.

Conventus Lexinensis, (di Lesina) tit. S. Nicolai in ejusdem nominis insula ad oram Dalmatiae an. 1511 initium dedit Augustinianae Dalmatiae Congregationi, cujus caput evasit.

Conventus Leonissae (di Leonessa) dioecesis Reatinae tit. S. Aegidii Abbatis in Aprutio ulteriori nominatur apud Herreram ad annum 1501; sed idem est ac conventus Gonessae, quem ipsemet Herrera ad annum 1422 provinciae Spoletanae attribuit.

Conventus Lubianae tit. S. Jacobi in Carniola an. 1532 pertinebat ad provinciam Bavariae. Deinde evasit publicum xenodochium, facta permutatione cum Abbatia S. Jacobi, quae unita est coenobio Fluminensi.

Conventus Luzzariae (di Luzzara) tit. SS. Annuntiatae dioecesis Regii, sed in ditione Mantuae Ducis situs, an. 1508 erat Congregationis Insubricae.

Conventus Maceratae tit. S. Mariae de Fonte anno 1508 erat Congregationis Insubricae.

Conventus Maralongae, alias Marlungae tit. S. Mariae nominatur apud Herreram ad an. 1501 ceu membrum provinciae Lombardiae sub Archiepiscopatu Januensi, prope, et extra Castrum Ulyssis. Hujus conventus existentia eruitur ex quadam Bulla Leonis X emanata V Calend. Feb. an. 1515, qua nimirum Archiepiscopo Janueusi, et Episcopo Laurensi (forsitan Naulensi) ad instantiam Fr. Joannis de Spinariis Prioris S. Mariae de Maralonga, prope et extra Castrum Ulyssis, praecipitur ferre excommunicationis sententiam in quosdam, qui coenobii scripturas falsificaverant.

Conventus Massae (di Massa di Sorrento) tit. S. Mariae Misericordiarum in Terra Laboris traditur Ordini an. 1522.

Conventus Matricalensis (di Madrigal) tit. S. Mariae de Gratia, alias S. Augustini, at antea Monialium quibus intra urbem translatis an. 1541 nostratibus traditus fuit. Hoc coenobium crevit opibus et aedificiis sub patrocinio Cardinalis Gasparis de Quiroga Archiepiscopi Toletani, qui suorum parentum, suaque ossa in illo templo sepeliri jussit.

Conventus Matritensis (di Madrid) quae urbs est Regum Hispaniarum sedes, sub titulo S. Phiippi erectus fuit an. 1547 opera Fr. Alphonsi de Matrito Castellae Provincialis, et patrocinio, atque liberalitate Philippi II tunc Hispaniarum Principis, intercedente D. Maria Aragonia Ferdinandi Catholici Regis filia, tunc Abbatissa Burgensi, et Priorissa Matricalensi Ordinis Eremitarum S. P. Augustini. In illo coenobio 1600, die I Decembris habitum induit, et anno insequenti solemnia vota die 21 ejusdem mensis emisit noster Fr. Thomas Herrera, cujus scripta Ordinem nostrum tantopere illustrarunt. Item ex eadem illa nobilissima domo non pauci famosi Augustinenses viri prodierunt, inter quos specialem mentionem merentur Fratres Joannes Marquez regius Philippi III concionator, et Salmanticensis sacrae Theologiae professor, Ven. Franciscus ejusdem coenobi ostiarius qui adhuc vivens pro viro sancto habebatur, Ven. item Franciscus de Briones, qui in conventu Navae Metimnensis [p. 539] cum sanctitatis opinione in pace quievit, Martinus de Aragon Castellae Provincialis, Ludovicus de Avila, et Joannes Gonzalez de Critana scriptis editis noti, Joannes de Velasco, Franciscus Fragoso et Franciscus de Tapia vitae sanctimonia clari, Franciscus Maldonatus Episcopus Syrae, et Suffraganeus Toletanus, et Ferdinandus Guerrero Archiepiscopus Manilensis in Philippinis, Bartholomaeus de los Rios Elisabethae et Ferdinandi de Austria Castellae Infantum concionator in Belgio, et postea Philippi IV Hispaniarum Regis item concionator, Didacus Thaddeus Gonzalez eximius poeta, atque Faustinus Cliquet Theologus moralista insignis.

Conventus sive Collegium Matritense tit. Annuntiationis B. Mariae, sive Incarnationis, vulgo D. Marire de Aragon nuncupatum, a praefata D. Maria de Aragon erga Augustinianum Ordinem, et B. Alphonsum de Orozco ipsius confessarium pio devotionis spiritu bene affecta extructum est anno 1590. Locum autem, in quo praefatum collegium erectum fuit, eidem D. Mariae de Aragon ad hujusmodi scopum ipsemet Rex Philippus II donavit. Accepta fuit hujus collegii possessio die 3 Aprilis an. 1590, primamque in ejus templo Missam B. Alphonsus de Orozco primus collegii Rector die undecima ejusdem mensis, et anni celebravit. Ibidem obdormivit in Domino die 19 Septembris an. 1591, aetatis suae 91. Nunc temporis a Gubernio usurpatur in Senatorum Regni Palatium, et ecclesia in aulam sessionum eorumdem conversa est. Pulcherrimum S. Philippi templum ad suum complementum perductum fuit an. 1599. Quamvis ad aliam aetatem pertineat, tamen propter concomitantiam de eo hic in antecessum sermonem fecimus.

Conventus Majoricensis tit. B. Mariae de Succursu, olim provinciae Sardiniae, et postea insularum Balearium, nominatur ad annum 1541.

Conventus Melissae (di Melice) tit. SS. Salvatoris in Calabria citeriori fundatur anno 1547.

Conventus Mexici tit. S. Augustini in America inchoatur anno 1532 a nostratibus Hispanis, qui e provincia Castellae ad Indias Occidentales circa idem tempus transmigrarunt. Pulcherrimum ejusdem coenobii templum extrui coepit die 28 Augusti an. 1541, et completum anno 1546 sumptibus Philippi II Regis. Quatuor alia postea nostri ordinis coenobia in illa civitate extructa sunt, nempe Collegium S. Pauli institutum an. 1575 a nostrate Fr. Alphonso de Veracruce Mexicano Provinciali, quod evasit multorum nostratum Episcoporum, aliorumque illustrium virorum seminarium; item conventus S. Crucis erectus circa an. 1600, et S. Sebastiani circa idem tempus conditus, atque Collegium seu Hospitium S. Thomae a Villanova pro Missionariis Insularum Philippinarum constructum.

Conventus Metimnae Duelli (di Medina del Campo) tit. S. Mariae de Gratia dioecesis Vallisoletanae in Castella-Veteri inchoatur an. 1525.

Conventus Mondevensis, alias de Mondevi in provincia Tarvisina an. 1544 tempore belli dirutus fuisse asseritur in Ordinis regestis, uti habetur apud Herreram tom. 2 pag. 132.

Conventus Montillae tit. S. Augustini dioecesis Cordubensis in Andalusia nominatur ad annum 1541.

Conventus Montis Filotrani (di Monte-Filotrano) tit. S. Augustini dioecesis Auximanae in Marchia Anconitana erigitur anno 1522. [p. 540]

Conventus Montis Flanquinui (di Mont-Flanquin) tit. S. Augustini in dioecesi Aginnensi in Gallia extra oppidum situs nominatur ad an. 1539. Hoc autem coenobio ab haereticis destructo, nostrates postea sese intra oppidum receperunt.

Conventus Montis Peraldi tit. S. Evasoni in provincia Lombardiae extabat an. 1523.

Conventus Montis Rosuli in Apuliae provincia sub Archiepiscopatu Materae nominatur ad an. 1543.

Conventus Moritis Scaleosi (di Monte Scaglioso) tit. S. Augustini, et S. Mariae Gratiarum in dioecesi Materae nominatur ad an. 1546; sed a nostratibus scriptoribus vetustissimus esse putatur.

Conventus Morae in Lusitania in Eremo ejusdem nominis a quodam Fr. Michaele Italo extruitur circa. an. 1525.

Conventus Mottae-Netti tit. S. Mariae de Gratia dioecesis Strongolensis in Calabria fundatur an. 1539, illa Communitate donante P. Fr. Donato de Contellano Priori quaedam bona, et locum Cellae S. Petri nuncupatum, in quo conventus extrui deberet, in quo ad minus quatuor Sacerdotes, et unus diaconus alerentur.

Conventus Murciae tit. S. Augustini provinciae Bethicae in Hispania nominatur ad an. 1541. Est in hoc, verba sunt Herrerae tom. 2, pag. 132, Murciae coenobio imago Mariae Virginis cognomento de Arrexaca, quae quotidianis miraculis splendet. Putatur coenobium ipsum erectum fuisse an. 1511.

Conventus Neapolitanus tit. S. Mariae Magdalenae ad pontem anno 1524 conventui S. Augustini ejusdem urbis unitur.

Conventus Neapolitanus tit. S. Mariae de Consolatione, extructus dicitur a D. Eleonora uxore Principis Sanseverini in gratiam nostratis Aegidii Viterbiensis circa an. 1530. Legitur apud Herreram sui Alphabeti, tom. II pag. 207, quemdam Hieronymum de Colle ad illam Ecclesiam ex Hispania transtulisse Deiparae iconem a D. Luca depictam, et Bernardum Summarium multis ornamentis eamdem Ecclesiam decorasse. Videtur idem esse ac coenobium Pausilipi, quod ab Herrera nominatur ad an. 1491.

Conventus Nolae tit. S. Paulini in Terra Laboris antea erat hospitium mendicorum, quod in coenobium Ordinis conversum fuit an. 1539.

Conventus Novariae tit. S. Nicolai in Pedemontio an. 1508 erat Congregationis Insubriae.

Conventus Olmi, alias Ulmi in agro Patavino situs, tit. S. Mariae, qui antea erat provinciae Lombardiae, et postea Congregationis Montis Orthoni, nominatur in Ordinis regestis ad an. 1503.

Conventus Oscae (di Huesca) tit. S. Augustini in Hispania erigitur an. 1510 ab Episcopo DD. Joanne de Aragon et Navarra ad Ecclesiam S. Mariae de Foris, quae extra muros extabat jam inde ab anno 1314.

Conventus Panormi (di Palermo) tit. S. Mariae de Consolatione in Sicilia ad maximum urbis portum fundatur an. 1513 a nostrate Fr. Francisco Contestabili Panormitano. Pertinuit antea ad Congregationem Calabriae, postea ad illam Centum Urbium, ac tandem ad S. Mariae de Nemore. Pro coenobio erigendo locum magnum cum omnibus stantiis, viridiariis, aquis, juribus, justitiis, et aliis justis, et legitimis pertinentiis suis praefacto Fr. Francisco Contestabili donavit D. Antonius de Monte-Cateno, Comes Adernionis ob amorem et devotionem maximam, quam gerebat erga observantiam Eremitarum S. Augustini [p. 541] uti iisdem verbis scribit Herrera tom. II, pag. 317.

Conventus S. Pauli Montium, alias de Montibus, situs in montibus Toletanis provinciae Castellae apud Herreram ponitur ad an. 1541; sed Lubin ubi agit de Castellae provincia affirmat illum acquisitum fuisse an. 1447. Dicitur antiquitus fuisse Monialium asceterium.

Conventus Petrae-Latae, alias Parolatensis provinciae Aragoniae nominatur ad an. 1541.

Conventus Pisonae (di Pisogna) tit. S. Mariae ad Nives in dioecesi Brixiensi Congregationis Insubricae ab Herrera ponitur sub an. 1508.

Conventus Pitii (del Pizzo) tit. S. Mariae de Succursu dioecesis Mileti in Calabria erigitur anno 1547, locum Communitate donante.

Conventus Plebis-Turinae (della Pieve Turina) dioecesis Camerini in Piceno tit. S. Augustini nominatur apud Herreram ad annum 1544; sed testatur Lubin eumdem esse ac conventum Rotarum, quem praefatus Herrera ponit sub an. 1434.

Conventus Podgrodziae sub Castro Scepusienisi in Poloniae Regno nominatur ad an. 1512 tamquam provinciae Poloniae membrum.

Conventus Polae (di Pola) tit. S. Mariae de Misericordia in Istria maritima an. 1538 spectabat ad provinciam Terrae Sanctae; sed postea transiit ad provinciam Venetiarum.

Conventus Pontium-Hominis (Puentes de Eume) tit. S. Augustini dioecesis Compostellanae an. 1541 pertinebat ad provinciam Castellae. Putatur extructus fuisse an. 1538 sumptibus D. Ferdinandi de Andrada Comitis Villalvae.

Conventus Pontis-Ferrati (di Ponferrada) tit. S. Augustini in dioecesi Asturicensi in Hispania nominatur ad an. 1541. Habebat studium grammaticae, Philophiae, atque Theologiae Moralis pro saecularibus.

Conventus Pontremuli, alias Pontis-Tremuli (di Pontremoli) tit. S. Mariae Annuntiatae in Liguria Apuana ad Tusciae confinia an. 1501 pertinebat ad Congregationem Insubricam.

Conventus Pontis-Vici (di Pontevico) tit. S. Mariae Misericordiarum in dioecesi Brixiensi an. 1508 erat ejusdem Insubriae Congregationis.

Conventus Qualagnae, alias Aqualagnae tit. S. Mariae de Succursu in ducatu Urbini a quodam Fr. Latino de Mantua extructus, per P. Generalem Gabrielem Venetum aggregatur provinciae Marchiae Anconitanae an. 1521. Vide Torellium tom. 8, pag. 8, Herrera autem scribit erectum fuisse a quodam Fr. Joanne Bono an. 1515 Communitate locum donante. Supprimitur cum parvis conventibus anno 1652.

Conventus Romae S. Matthaei in Merulana erat antea hospitale Ordinis Cruciferorum sub Regula S. P. Augustini. Traditur coenobio S. Augustini de Urbe a Sixsto IV an. 1477. Alexander VI deinde illam Ecclesiam transtulit imaginem Deiparae ex Creta insula allatam, ac multis beneficiis coruscantem. Appellatur in Merulana cum potius locus dici deberet in Mariana ob trophaea Marii propter devictos Cimbros ibidem erecta. Anno 1739 restituitur nostratibus Hibernis, ad quos jam pertinuerat an. 1656, et a quibus an. 1661 ad Perusinam Congregationem transierat. Solo aequatur tempere Guberni Gallici.

Conventus Raude (di Rò) tit. S. Mariae de Pascua in dioecesi Mediolanensi an. 1508 erat Congregationis Insubricae.

Conventus de Rapporsweiler (gallice Ribauville’) tit. S. Augustini dioecesis [p. 542] Basileensis in Alsatia superiori apud Herreram ponitur ad annum 1546; sed affirmat Lubin in recensione conventuum provinciae Rheno-Sveviae pag. 342 illum fundatum fuisse circa an. 1260 ab illius loci Dynastis comitibus de Rappolstein.

Conventus Ripalli apud Herreram nominatur ad an. 1514 tamquam membrum provinciae Lombardiae. Puto tamen idem esse ac coenobium de Ripaglia, quod fuit Ordinis Canonicorum Regularium in ditione Sabaudiae Ducum. Ibidem morabatur Ven. Amaedaeus de Sabaudia quando electus fuit pseudo-pontifex sub nomine Felicis V.

Conventus Risci, alias de Rupe (el Risco) in dioecesi Abulensi tit. B. Mariae de Risco (Nuestra Señora del Risco) in Castella Veteri erigitur an. 1525. Refert noster Xa Herrera tom. II Alphabeti Aug. pag. 368 antea fuisse Eremitorium sub titulo S. Mariae de Risco, quoad an. 1530 sub die 10 Maji Clemens VII Eremitis Augustiniensibus provinciae Castellae pro erigendo coenobio donavit. Dicitur ibidem: Modica et inops aedes, si aedificia, aut opes attendas; sed coelesti thesauro ditissimo, Deiparae scilicet devotissima imagine miraculis celebri, quam illius tractus incolae pia devotione venerantur, et pretiosis exuviis Ven. Fr. Damiani de Udancos etc. Fuit etiam recentiori tempore praeoptatum domicilium nostratis Hispaniae Sacrae continuatoris Mag. Fr. Emmanuelis de Risco, qui ab ejusdem Sanctuarii nomine appellari voluit.

Conventus Rosae in Romandiolae provincia apud Herreram ponitur sub an. 1546, et dicitur fundatus fuisse a quodam D. Lucio Spada.

Conventus Salutiarum (di Saluzzo) tit. S. Augustini in Pedemontio an. 1501 erat Congregationis Insubricae.

Conventus Saviliani (di Savigliano) tit. S. Augustini dioecesis Taurinensis in Pedamontio an. 1548 pertinebat ad eamdem Congregationem Insubricam.

Conventus Saxoferrati (di Sassoferrato) tit. S. Secundini in dioecesi Nuceriae, qui antea erat Provinciae Picenae, et postea Congregationis Perusinae, nominatur ad an. 1526.

Conventus Salvorevolensis in dioecesi Justinopolis tit. S. Jacobi de Salbora in Istria nominatur ad annum 1526.

Conventus Senarum tit. S. Martini acquiritur a nostratibus Ilicetanis an. 1522. Insignem habebat bibliothecam a nostrate DD. Ambrosio Landuccio Episco Porphyriensi Ambrosianam nuncupatam.

Conventus Setavis, alias Setabitanus (di Xativa) tit. S. Mariae de Succursu antea extra urbem, et postea intra civitatem, tit. S. Sebastiani, an. 1541 erat provinciae Sardiniae; sed postea pertinuit ad provinciam Aragoniae in eo tractu, qui apud Lubin dicitur Partialitas Valentiae. Putant aliqui idem esse ac antiquissimum coenobium Servitanum.

Conventus Siliani (di Scigliano) tit. S. Augustini dioecesis Marturanensis in Calabria inchoatur circa an. 1527 a nostrate Fr. Aloysio Consentino, locum donante quodam Paulo item Consentino Siliani domino. Transivit ad Congregationem Calabriae citerioris an. 1545.

Conventus Soriae, (alias Numantiae) tit. S. Augustini in Castellae provincia dicitur a nostrate Lubin in recensione conventuum praefatae provinciae pag. 118 Orbis Augustiniani: Collegium S. Mariae de Gratia erectum an. 1537. Perperam in Ordinis Constitutionibus ex unico coenobio fiunt duo, nempe Numantinum unum, et alterum Soriense. Unum idemque coenobium Soriense erat conventus [p. 543] et collegium pro saecularibus, ubi artium cursus conficiebantur.

Conventus Speroni (vulgo Esparron de Verdon) tribus leucis procul ab urbe Regiensi (Riez) erigitur an. 1521 a quodam Bonifacio de Castellane; sed ab haereticis destruitur an. 1585. Erat provinciae Provinciae.

Conventus Sorexinae (di Soresina) tit. S. Mariae Gratiarum dioecesis Cremensis an. 1508 erat Congregationis Insubricae.

Conventus Suessae (di Sessa) tit. S. Crucis, postea SS. Trinitatis in Terra Laboris, qui alias dicebatur Marsicensis, sive Montis Marsici, extabat an. 1388; sed an. 1510 erat Congregationis S. Joannis de Carbonaria.

Conventus Talliaburgi provinciae Tolosanae in Gallia nominatur ad an. 1520.

Conventus Tarenti (di Taranto) in regione Hydruntina an. 1402 tit. S. Cathaldi extabat extra urbem; sed an. 1518 sub tit. S. Augustini intra civitatem transfertur.

Conventus Tauri (di Toro) tit. S. Pelagii dioecesis Zamorensis in provincia Castellae erigitur an. 1544.

Conventus Tavirae, alias Tavilae in diocesi Faronensis Regni Algarbiorum in Lusitania erigitur an. 1543 a nostrate Fr. Petro de Villavitiosa.

Conventus Tenerifae, quae est una ex insulis Canariensibus, sive Fortunatis, in oppido S. Christophori de Laguna Ordini nostri acquiritur an. 1505 opera nostratis P. Mag. Fr. Joannis de Magdalena.

Conventus Tlapae, alias de Tlaapan in provincia Mexicana extruitur an. 1533 opera nostratis Ven. Fr. Georgii Abulensis.

Conventus Tiripitii in provincia Mechoacanensi erigitur an. 1537.

Conventus Tononensis (di Tonon) tit. S. Mauritii dioecesis Genevensis apud Herreram ponitur sub an. 1541 inter coenobia provinciae Tolosanae sed postea transiit ad Narbonensem, ac demum ad Clericos Regulares Barnabitas. Idem est ac coenobium Chononii, quod apud praefatum Herreram nominatur pag. 173 tom. I, ad an. 1433.

Conventus Totolopae, alias Tatolaptae in provincia Mexicana extruitur an. 1523.

Conventus Tulfae (della Tolfa) tit. S. Mariae de Subere, della Sughera inchoatur anno 1522 occasione, qua quidam venatores Deiparae iconem arbori praefati nominis appensam invenerunt, quae ad quamdam oppidi ecclesiam translata, crastina die ad locum pristinum divinitus rediit. Quamobrem in hoc eodem loco ecclesia cum coenobio Augustiniani Ordinis extrui coepit ad honorem B. Mariae della Sughera in dioecesi Centumcellarum, vulgo di Civitavecchia.

Conventus Tusae (di Tosa) tit. S. Salvatoris dioecesis Cephaludensis in Sicilia fundatur circa an. 1530 a Marchionibus Jeracensibus ejusdem oppidi Dynastis. Ibidem cum sanctitatis opinione anno 1609 obiit magnus Dei servus P. Fr. Salvator Scagliosus de Tusa, qui dicitur ante, et post obitum miraculis claruisse.

Conventus Valentiae in Hispania tit. S. Mariae de Succursu nominatur ad an. 1514. Erat antea provinciae Sardiniae; sed anno 1541 ad Aragoniae provinciam transivit. Dives est, ita Herrera tom. 2, pag. 551, hujus coenobii templum devota Deiparae imagine, et piis B. Thomae Villanovani Archiepiscopi Valentini pignoribus.

Conventus Valentiae a praefato diversus tit. S. Josephi a quodam D. Hieronymo Portules, alias Blais Valentino extructus fuerat in loco de Beniferri Valentinae dioecesis; [p. 544] sed postea P. Fr. Franciscus de Vergara Sardiniae provincialis propter aeris intemperiem illum intra urbem Valentinam transtulit an. 1539. Paulo post fratribus illinc recedentibus coenobium S. Josephi circa an. 1560 nostratibus Sororibus cessit. Deinde monasterium S. Teclae nuncupari coepit.

Conventus Valdarae provinciae Aragoniae apud. Herreram nominatur ad an. 1541.

[Conventus] Vallisoletanum S. Gabrielis collegium ex testamento D. Mariae de Olmedilla extrui coepit an. 1544, ea lege ut illius collegae sub obedientia unius, et ejusdem Prioris essent cum reliquis Fratribus, neque unquam segregari possent. Verum dum Fr. Franciscus Serrano illam Castellae provinciam moderaretur, Vallisoletanis Patribus praecepit ut intra decem dierum spatium alium locum pro collegio erigendo seligerent, in quo juxta formam testamenti, ut ipse ajebat, collegae a conventu segregati sub alterius rectoris obedientia manerent. Hinc statim orta fuit haud levis controversia, quae non ita facile potuit extingui. Anno autem 1551 in Capitulo generali Bononiae celebrato hujus contentionis eliminandae negotium Patribus Ludovico de Montoya, Alphonso de Orozco, et Joanni de S. Vincentio demandatum fuit. Itaque die 8 Augusti praedicti an. 1551 concordia inter conventum Vallisoletanum, et collegium S. Gabrielis opera praesertim DD. Patriarchae, et Episcopi Seguntini inita fuit. Nimirum triumphavit tandem Provincialis Serrani consilium, statque, ita Herrera tom. 2, pag. 552, collegium conventui proximum, sed separatum, et diversi rectoris regimini, et curae subjectum, floretque in eo theologiae schola, quae viros doctissimos, et diversarum ecclesiarum praesules aluit. Solo aequatum fuit hujus XIX saeculi initio a gallicanis Napoleonis copiis.

Conventus Vercellarum (di Vercelli) tit. S. Bernardi nominatur in recensione coenobiorum Congregationis Lombardiae sub tit. Mariae Misericordiarum apud Lubin, et Herreram ad annum 1548.

Conventus Vigevani (di Vigevano) in Pedemontio tit. SS. Assumptionis B. Mariae Virginis nominatur ad an. 1540.

Conventus Villenae tit. Dominae Nostrae Virtutum dioecesis Murciensis in Castella-Nova extabat an. 1541.

Conventus Villae-Franchae tit S. Stephani dioecesis Taurinensis in Pedemontio ad Padum an. 1545 erat Congregationis Lombardiae.

Conventus Veluniae (di Vielun) dioecesis Gnesnensis in Polonia tit. Sacratissimi Corporis Christi nominatur ad an. 1550.

Conventus Ulmi (dell’Olmo) tit. S. Mariae in dioecesi Bononiensi an. 1546 spectabat ad provinciam Romandiolae.

Conventus Witembergae in provincia Saxoniae a Friderico Duce ceditur in dotem adventitiam impio apostatae Martino Luthero quando sacrilegas, atque execrabiles nuptias iniit, nempe anno 1525.

Conventus Vigennensis provinciae Bavaricae apud Herreram nominatur ad anno 1549.

Conventus Vederbergensis in dioecesi Caminensi in Pomerania memoratur apud nostratem Milensium pag. 294.

Conventus Viterbii tit. S. Mariae ad Carbonariam in provincia Romana ponitur ab Herrera tom. 2, pag. 552, ad an. 1517.

Conventus Vigolzoni (di Vigolzone) tit. S. Mariae de Angelis in territorio Laudensi an. 1508 pertinebat ad Congregationem Insubricam.

Conventus Wismariae in Pomerania apud Herreram tom. 2 Alphabeti pag. 551 memoratur ad annum 1504. [p. 545]

Conventus Zacharelli, alias Cazacharelli (di Casacarello) tit. S. Mariae in dioecesi Caesenae in Romandiola nominatur ad an. 1546; sed extabat jam an. 1421.

Monasterium Alcaracense in districtu provinciae Toletanae memoratur apud Herreram ad annum 1504.

Monasterium Abulense tit. S. Mariae de Gratia in provincia Castellae dicitur ab Herrera ad an. 1508 nobilium, et religiosarum virginum ginoecoeum... Felicissima plane fuit, verba sunt ejusdem auctoris, haec aedes, quae in suae erectionis primordiis S. Theresiam de Jesu adhuc saecularem sanctissimis moribus instruxit, et exemplaris vitae hamo ad religiosam vitam allexit.

Monasterium Arenarum in provincia Castellae fundatur an. 1509 a nostrate Fr. Ferdinando Gallego in quibusdam domibus vici de la Escalonilla. Postea labente tempore defecit, et illius bona nostratibus ejusdem loci cesserunt.

Monasterium Arquense, alias Arcorum provinciae Bethicae, tit. Conceptionis Immaculatae Mariae Virginis in civitate Arcos Hispalensis dioecesis extruitur circa an. 1539.

Monasterium Bozuli tit. S. Monicae in Insubria extabat an. 1502.

Monasterium Brixiae tit. S. Pauli a quibusdam Monialibus de monasterio S. Crucis ejusdem urbis inchoatur circa an. 1525.

Monasterium Bononiae in Romandiola tit. S. Helenae in via de Galiera extruitur an. 1537 a quibusdam Mantellatis mulieribus Ordinis nostri, quae exierunt e reclusorio viae de Vinazzi.

Monasterium Castellatii tit. S. Martini in dioecesi Alexandriae an. 1511 erigitur opera nostratis P. Mag. Francischini de Papia.

Monasterium Civitatense (de Ciudad-Rodrigo) tit. S. Crucis in provincia Castellae fundatur an. 1511 a nobili Domina Beatrice Pacheco. Ex illo monasterio prodierunt Soror Mariana de S. Josepho, Civitatensis, prima regalis monasterii Augustinensium Discalceatarum Matriti fundatrix ex nobili familia Manzaneda, et Soror Antonia de Jesu, quae an. 1609 item Matriti erexit, atque instituit domum Discalceatarum Sororum Ordinis B. Mariae de Mercede, quarum etiam priorissa fuit.

Monasterium Centi tit. S. Catharinae in dioecesi Bononiensi fundatur an. 1518 a nostrate Sorore Constantia Copari, quae cum aliis novem Augustinensibus Sororibus data opera e Ferrariensi S. Viti monasterio venerat.

Monasterium Augustinensium Mantellatarum Cornedi in regione Veneta tit. S. Helenae nominatur ad annum 1518.

Monasterium Civitatis-Veteris (di Civitavecchia) in Romana provincia apud Herreram tom. I, pag. 186, ponitur ad an. 1549.

Monasterium Cordubense tit. S. Mariae de Nivibus provinciae Bethicae memoratur ad an. 1541.

Monasterium Don Beniti provinciae Bethicae in Hispania nominatur apud Herreram tom. I, pag. 205, ad annum 1511.

Monasterium S. Elpidii in Marchia Anconitana memoratur ad annum 1546.

Monasterium sive Collegium Mantellatarum Emporii in Hetruria a quibusdam piis, honestisque mulieribus erigitur an. 1525.

Monasterium Ferrariae tit. S. Luciae ad vicum Castelli Tebaldi fundatur an. 1537 [p. 546] ab Augustinensibus Sororibus Victoria Pasqualetti et Blanca Sardi, nobilibus Ferrariensibus, quae propterea e monisterio S. Augustini egressae fuerant annuente Paulo III. Postea vero ad suam ipsarum inconstantiam comprobandam ad Carmelitanum Ordinem cum tota domo transierunt.

Monasterium Florentiae tit. S. Clementis in via S. Galli a D. Portia de Medicis, Alexandri I Florentiae Ducis filia, in memoriam Clementis VII ejusdem Mediceae stirpis circa an. 1536 conditum fuit. Ad hanc novam domum praefata nobilissima mulier evocavit Sorores Augustinenses, quae extra moenia in eadem via S. Galli in monasterio S. Lucae degebant, et cum illis monasticam vitam professa usque ad obitum vixit.

Monasterium Genuae tit. S. Thomae antea Ordinis Eremitani, et postea Ord. S. Benedicti uti e nostratibus quidam scripserunt, anno 1509 Agustinianum Institutum recepit. In hoc monasterio ante an. 1300 B. Limbania spiritum Deo reddidit.

Monasterium Genuae tit. S. Sebastiani, memoratur ab Herrera tom. I sui Alphabeti Aug. pag. 323; sed fundationis annus reticetur.

Monasterium Gonessae, alias Leonissae in provincia Spoletana apud Herreram ponitur ad an. 1539.

Monasterium Guastallae tit. S. Francisci an. 1516 erat sub obedientia nostratis Congregationis Insubricae; sed an. 1571 annuente S. Pio V ad Fraciscanum Ordinem transivit.

Monasterium Hispalense in Hispania sub titulo Dulcissimi Nominis Jesu fundatur an. 1550 pro mulieribus ad saniorem mentem reversis.

Monasterium Imolae in Romandiola inchoatur an. 1534 a nostratibus Sororibus Agnete de Cremona et Gratia de Placentia.

Monasterium Lugense (di Lugo) tit. S. Augustini in Romandiola memoratur ad an. 1515.

Monasterium Lomae memoratur in actis Capituli Congregationis Lombardiae habitis Vitalianae an. 1515.

Monasterium Mantuae tit. S. Augustini memoratur ad an. 1517.

Monasterium Massae Lombardorum in dioecesi Imolensi nominatur ad an. 1537, quo ad illius reformationem Ven. Constantia e Ferrariensi S. Viti monasterio missa fuit.

Monasterium Metimnae Duelli, alias Campi (de Medina del Campo) tit S. Mariae Magdalenae sub regimine Provincialis Castellae erigitur an. 1540.

Monasterium Montis Catini tit. S. Mariae a Ripa Burgi in dioecesi Lucana fundatur circa an. 1533 a nostrate P. Mag. Andrea Empuritano, qui postea fuit Poenitentiarus Apostolicus, et ex Pontificio indulto ejusdem monasterio Monialium confessarius perpetuus.

Monasterium Pacense (di Badajoz) tit. S. Catharinae in Hispania fundatur an. 1515.

Monasterium Patavii tit. S. Mariae Magdalenae circa an. 1550 extruitur a D. Francisco Zago presbytero saeculari pro mulieribus ad meliorem frugem conversis.

Monasterium Perusinum inchoatur an. 1525 a civibus ejusdem urbis, qui pro novarum Monialium institutione Sorores Augustinianas e monasterio S. Luciae Aquilae evocarunt.

Monasterium Placentiae tit. S. Mariae Annuntiatae in Ducatu Parmensi memoratur ad an. 1502.

Monasterium Pontremuli ad Hetruriae confinia an. 1516 erat sub regimine Congregationis Insubricae. [p. 547]

Monasterium Prati tit. S. Michaelis in Hetruria nominatur ad an. 1547.

Monasterium Ravennae tit. Muratarum S. Nicolai in Romandiola memoratur ad an. 1544.

Monasterium Rechalbuti tit. S. Mariae Angelorum in Sicilia fundatur a nostrate Ven. Fr. Ambrosio Testai Siculo an. 1526.

Monasterium Romanum tit. S. Mariae Magdalenae Convertitarum fundatur circa an. 1517.

Monasterium Sarzanae sub Rocheta S. Eremi in Liguria orientali fundatur circa an. 1502 a Sorore Blanchina, quae postea fuit ejusdem monasterii Priorissa.

Monasterium Segoviae tit. Humilitatis in Hispania erigitur an. 1531 a Domina Francisca Daza, D. Petri de la Torre vidua, in suis aedibus ad forum S. Michaelis. Anno autem 1552 illae Moniales ad domum Solis transmigraverunt, ac tandem an. 1592 Sororibus item Augustiniensibus in monasterio Incarnationis unitae fuerunt.

Monasterium Saviliani dioecesis Taurinensis in Pedemontio nominatur ad an. 1548.

Monasterium Senarum tit. S. Monicae an. 1543 regebatur a nostratibus Ilicetanis, sed an. 1566 a Gen. Seripando curae Ordinarii dimittitur.

Monasterium Sulmonis tit. S. Monicae in Aprutio-Ulteriori fundatur a D. Thoma Capograsso, cive Sulmonensi, anno 1520. Aliud ibidem vetustius augustiniensium Monialium monasterium extabat.

Monasterium Schuuatziense, alias de Schuuatz tit. S. Martini in Tirolensi districtu apud Herreram nominatur sub an. 1548. Antea obtemperabat provinciali Bavariae, sed postea transiit ad obedientiam Episcopi Brixiensis.

Monasterium Terraenovae tit. S. Monicae in Patavino districtu fundatur an. 1515 a Sororibus Augustinensibus Barbara Constabili et Maurelia Lombardini, quae una cum aliis sexdecim Monialibus ex dispensatione Leonis X e Ferrariensi S. Augustini monasterio egressae sunt. Postea vero haec domus an. 1525 ad Ordinem S. Dominici transivit.

Monasterium Toletanum S. Torquati initium habuit circa an. 1520, quo tempore religiosis foeminis, quae circa S. Augustini monasterium habitaverant S. Torquati templum donatum fuit, atque in vicina domo cohabitare coeperunt. Circa hoc monasterium, et sub illius moderamine Cardinalis Quiroga an. 1592 costruxit aedem, quae Refugium nuncupata fuit; atque ab eodem Cardinali plusquam duorum millium ducatorum annuis redditibus dotata. Subjacebat Priorissae S. Torquati, et visitationi Capituli Ecclesiae Toletanae, atque Prioris S. Augustini. Augustinenses S. Torquati Sorores multam redolebant opinionem sanctitatis in tota civitate, uti habetur in Regestis Generalis Thadaei Perusini sub die 28 Martii an. 1573. Ex eodem monasterio prodierunt an. 1559 Sorores Maria de Sancto Petro et Maria de Aquilar pro instrueridis puellabus collegii, quod Cardinalis Archiepiscopus Joannes Martinus Siliceus fundaverat.

Monasterium Valentiae in Hispania tit. S. Spei memoratur apud Herreram ad annum 1541, quo Generalis Seripandus illas Moniales monuit ut sanctissime summa cum pace, et concordia viverent, ne monasterium illud, quod olim omnium erat virtutum exemplar perfectissimum, carcer potius illis esset, quam locus, in quo Deus Omnipotens a veris et castis Jesu Christi sponsabus laudaretur.

Monasterium Vastallae, alias Guastallae [p. 548] provinciae Lombardiae subjectum an. 1547 curae Ordinarii relinquitur.

Monasterium Viterbiense S. Perpetuae, et aliud Mantellatarum collegium tit. S. Mariae in Buturno item Viterbii memorantur apud Herreram ad an. 1526. Circa idem tempus celebre erat nomen Sanctimonialium Augustinensium alterius Viterbiensis monasterii tit. S. Augustini, quibus an. 1555 Moniales S. Perpetuae jussu P. Mag. Generalis unitae, fuerunt.

Monasterium Vissi tit. SS. Trinitatis in Umbria nominatur ad an. 1503.

Monasterium de Waltheim Congregationis Saxonicae memoratur ad an. 1515.

B. Alphonsus de Borgia in Martyrologio Augustiniano sub die 28 Feb. ita celebratur: In provincia Mexicana memoria B. Alphonsi de Borja, qui nobilissimo genere ortus in Indias ex Hispania profectus, vixit rara poenitentia et profunda humilitate, intemerataque pudicitia, illam usque ad ultimum spiritum conservans. Multum inter gentiles verbo, et exemplo profecit, donec praecognita sui obitus die caducitatem exuens mortalem, ad immortalem vitam translatus est... Natus est in oppido Arandae Durii, hispane Aranda de Duero, ex nobilissimo D. Petro de Borja, et Constantia Quemada: habitum assumpsit Salmanticae tempore prioratus S. Thomae de Villanova, et sub magisterio sancti viri Ludovici de Montoya, et ibi professus est die 28 Feb. an. 1534. Mox in Indias profectus propagandi Evangelium accensus desiderio, ibi magnos proventus fecit. Fertur vixisse castissimus; et sanctus obiit an. 1542, et corpus ejus in Mexicano coenobio tumulatum fuit. Ita noster Joseph ab Assumptione praefati Martyrologii parte I, pag. 154.

B. Ambrosius Testai a memorato Josepho ab Assumptione sub die 14 Junii laudatur nomine viri religiosissimi, in quo eluxit vitae perfectio, et ardor honoris adolescentularum, quarum paupertati subventurus Rechalbuti in Sicilia monasterium S. Mariae Magdalenae sua industria construxit, ubi pauperrimas et periclitantes recipiebat sine ulla dotis expectatione, et pro illarum alimonia perenniter laborabat. Insuper illas viam salutis edocebat, et propter illas horribiles perpessus est angustias; aliquando enim ab impio homine colaphizatus, humiliter ad ejus pedes provolutus est. Sancte ergo suae vitae tempora traducens, sui obitus revelatione habita, felici sorte animam innocentem efflavit repetens verba illa: In manus tuas Domine commendo spiritum meum. Illius anima in coelum ascendere visa est a puella trium annorum, quae statim, balbutiens, coepit perfecte in verba prorumpere. Claruit B. Antonius innumeris virtutibus, nec spiritu caruit prophetico. Post ejus mortem usque ad praesens (1749) ex ejus sarcophago multoties cernitur columba albissima exire de die, et supra trabem coenobii collocari; et nocte advenienti ad sarcophagum redire, certe ut columbina specie, qua illas in unum conjunxerat, et direxerat Moniales, et tristes ab ejus obitu manentes solaretur. Per os ejus erutum ex sarcophago prodigia multa perpetrata referuntur... Obiit in praefato S. Mariae Magdalenae monasterio, in quo [p. 549] cellam separatim habebat, anno 1547, et ibidem tumulatus fuit.

Ven. Andreas Proles, Saxo, sacrae theologiae doctor, propter vitae religiositatem, scientiae amplitudinem, et eloquentiae splendorem Ducum Saxoniae concionator electus fuit. Illius opera usus est Joannes ex Salhusiorum familia Episcopus Misnensis circa annum 1500 in emendandis libris ecclesiasticis. Pie obiit in coenobio Culmacensi feria 3 Pentecostes an. 1503. Hic nomen dedit Congregationi Saxonicae, ex qua prodiit radix peccatrix Martinus Lutherus, non quia ejusdem Congregationis institutor fuerit, sed quia per annos fere 43 illam administravit. Non possum non mirari, verba sunt Herrerae tom. I, pag. 56, homines prudentes et doctos acriter et injuriose invehi in viros pios eo capite, quod Congregatio ab illis educata, aut instituta tulerit monstrum et radicem peccati Martinum Lutherum. Quae enim culpa, quodve Andreae flagitium rexisse prudenter, et educasse observanter Congregationem, ex qua parentis optimi mala proles, et a majorum veritate degeneres alumni ad suam aliorumque perniciem prodiere? Celebratur noster Ven. Andreas in saepe laudato Martyrologio Aug. die I Junii, quae illius emortualis fuit.

B. Antonius Dulciatus, Prior coenobii S. Galli in sua patria Florentina, ab Ossinger pag. 306, ubi illius opera recensentur, appellatur vir eruditissimus et multarum scientiarum copia ditissimus. Excelluit potissimum scientia astronomica. In Martyrologio Augustiniano ad diem 10 Maji de illo ita legitur: Florentiae in coenobio S. Galli memoria B. Antonii Dulciati, qui ibidem degens rara sanctitatis opinione, mortem sanctorum expertus est. Obiit autem circa annum 1512.

B. Antonius de Fontibus ortus est Toleti (vel Hispali ut aliis placet) ex parentibus Ferdinando de Fuentes, ex Joanna Garcia de Victoria. Salmanticae anno 1477 die 18 Augusti habitum suscepit sub prioratu S. Joannis a S. Facundo, et professionem emisit in manibus Ven. Martini de Espinosa an. 1478. Studiis deditus exiit vir doctrina et sanctitate clarus; in scientia fuit a Generali laurea magistrali donatus. Et si humillimus, coactus tamen fuit plures in Ordine acceptare dignitates, fuitque plurimorum coenobiorum praelatus; cum coenobium Toletanum gubernaret an. 1504 plures Saracenos ibi habitantes ad fidem convertit, et postea nominatus est Vicarius generalis totius Hispaniae, et clarus prudentia, et mansuetudine monasteria auxit in spirituali, et temporali. Romam profectus est an. 1515 tanquam definitor generalis ad Capitulum celebrandum, et finito Capitulo veniam obtinuit a Generali eundi in Eremitorium S. Mariae de Risco tribus leucis a coenobio de Arenas distans, ubi cum socio uno in poenitentiis, vigiliis, et orationibus vitam egit angelicam: cum autem in coenobio de Arenas Capitulum esset celebrandum, ipse invitatus adesse voluit, noscens se ibi breviter moriturum. Cum autem Capitulum esset celebrandum die 2 Maji, ipse aegrotans ad mortem, morte praedicta et praescita, die 27Aprilis in praefato coenobio de Arenas in pace quievit anno 1517. Ex vol. I Martyrologii Augustiniani pag. 335.

Ven. Antonius de Padilla, Hispanus, vir probitate, eruditione, et pietate insignis, Neapoli in coenobio S. Joannis de Carbonaria primas disciplinas edocuit Seripandum tunc puerum bonae indolis, magnaeque spei, et postea Cardinalem. Unus fuit ex iis, qui primo in [p. 550] Provinciam Sardiniae regularem observantiam invexerunt. An. 1542 erat ejusdem insulae provincialis, et 1545 jam senex Valentiae in Hispania morabatur. In praefati Seripandi regestis sub die 28 Novembris ad annum 1544 haec leguntur verba ab eodem Seripando ad suum antiquum praeceptorem atque institutorem scripta: Te patris loco semper habuimus, a quo honestae vitae exempla illustria dum tyrones essemus, accepisse nos numquam erimus immemores. Quare perge quod facis, qui maximam partem propositi tibi spatii sancte, et feliciter cucurristi, ad metam parato animo properare; qui bonum certamen certasti, coronam justitiae expectare; qui fidem servasti ad fidei praemium in fide perseverando contendere.

Ven. Antonius de Villa-Sandino, vir fuit magnae religionis, et virginitatis virtutibus praeclarus; hac enim adeo praeluxit, ut in ejus aspectu animae suae puritas appareret. Numquam a Sacro abstinuit celebrando, quod magna cum devotione celebrabat. Illius conversatio erat et sancta, et sincera: cum S. Thoma de Villanova fuit electus provinciae visitator, et post illius assumptionem ad Archipraesulatum, electus est in ejus locum ut Ordinis Constitutiones revideret. Post plures in Ordine prudenter absolutas dignitates, meritis plenus sarcinam mortalitatis piissime deposuit... Filius fuit Gundisalvi Gomesii, et Mariae Flores. Anno 1501 inter nostrates nomen dedit Salmanticae die I Augusti tempore Prioris Fr. Antonii de Fontibus. Anno 1521 a Generali Gabriele Veneto nominatus fuit visitator provinciae ut esset socius S. Thomae de Villanova, et an. 1529 electus est Provincialis; sed sequenti anno muneri renuntiavit: anno etiam 1545 electus est Prior Salmaticensis, et loco S. Thomae Constitutiones correxit. Virginitate tandem, et sanctimonia illustris e coenobio Burgensi in coelum abiit eodem anno 1545. Ita iisdem verbis laudatus Josephus ab Assumptione sub die I Augusti.

B. Arnaldus Neracensis, alias de Nerach, Gallus, Raymundi filius, Sacrae Theologiae doctor Parisiensis, quamvis jam in urbe Agenot habitum induisset, tamen majoris observantiae cupidus Romam petiit, et a B. Anselmo Generali obtinuit ut inter nostrates Ilicetanos admitteretur. Voti compos, ita scribit noster Joseph ab Assumptione vol. 2, pag. 84, rursus novitiatum expertus tandem professionem confirmavit die 11 Julii an. 1494; et cum vitam sanctissimis traduxisset moribus die 20 Maji tradens fratri infirmario post recitatam Nonam breviarium dixit: Accipe Frater, Vesperas enim cum Dei Angelis in coelum eo recitaturus, et sic obdormivit in Domino Iliceti an. 1512. Vide Elssium pag. 84.

Ven. Augustinus de Balmaseda in eodem Augustiniano Martyrologio sub die 10 Augusti sequens habet elogium: In Indiis memoria Ven. P. Augustini de Balmaseda, qui ex Hispania illuc tendens, magna sanctitatis opinione inter homines degens, ad portum perennis gloriae piissime creditur ascendisse. Ortum habuit in Hispania ex parentibus Bernardo de Balmaseda, et Francisca Rodriguez. Religiosam professionem emisit Salmanticae die 10 Augusti an. 1518 in manibus P. Fr. Francisci de Parra. Ad Indias profectus, ibidem sancte obiit tempore nostratibus scriptoribus ignoto. In vetusto professionum libro dicitur sanctissimus vir, qui obiit in India.

B. Augustinus Facioni de Interamna in Umbria cum jam esset sacrae theologiae Magister [p. 551] atque nobiliora Ordinis gymnasia in Italia rexisset, pium otium quaerens inter Ilicetanos adscribi petiit, idque anno 1503 impetravit. Ast Deus tantam margaritam, ita Landuccius pag. 140, in sylva latere noluit, sed ad gubernium totius Ordinis Eremitani primum ut Vicarius Apostolicus, deinde Prior Generalis assumptus est, in quo munere obiit anno 1506, magno inter homines relicto odore sanctitatis. Anno 1491 Apostolicus Visitator ad reformationem Lusitaniae et Hispaniae missus, ut ait Elssius pag. 97, plurimum utilitatis conscientiis afflictis contulit.

B. Bartholomaeus de Palatiolo in ejusdem nominis oppido inter Brixiam et Bergomum honesto loco natus, cum jam sacro Diaconatus Ordine insignitus esset, anno 1447 post auditam nostratis Ven. Augustini de Crema concionem, mundo valedicens nostram Augustinianam Eremum ingredi voluit, atque in ea statim coepit omnium virtutum genere praelucere. Erat enim valde pietati addictus, in studio indefessus, in choro assiduus, obedientiae, paupertatis, et castitatis diligentissimus custos. Tanta extitit humilitate ut Dominae Hippolitae Ducum Mediolanensium filiae, atque Alphonsi Calabriae Ducis uxoris confessarius esse noluerit, etiam post oblatas nobilissimas Regni Neapolitani infulas. Ea item fuit abstinentia ut nulla unquam ratione a medicis induci potuerit ut aegrotans diebus vetitis non modo carnem, verum nec jusculum quidem degustaret. Hanc vero nostratis Bartholomaei abstinentiam ipsemet Summus Pontifex Innocentius VIII sibi imitandam proposuit; nam cum quadam die, qua non licebat, esum carnis ipsi aegrotanti medicus consuluisset, hoc illi statim responsum dedit: Nonne ipse apud nos sanctissimi viri P. Bartholomaei S. Mariae de Populo prioris praeclarum abstinentiae exemplum tantopere jam commendasti, quod licet graviter ex stomacho laboret diebus tamen vetitis pinguia degustare omnino recuset? Quanto ergo nos magis idem exemplum caeteris praebere debemus, qui non quidem sicut ille unius tantum religiosae familiae, sed omnium totius mundi fidelium caput, et Pastor sumus? Adeo autem propter eximiam sanctitatem huic Pontifici, atque ipsius decessori Sixto IV acceptus fuit ut multa propter eum Eremitano Ordini privilegia concesserint, atque insuper memoratus Sixtus IV ad coenobium causa illum aegrotantem invisendi inaudita dignatione aliquando accesserit. Praeterea Bartolomaeus noster rarum extitit fraternae charitatis exemplar, qua nimirum quascumque ab aliis sibi illatas injurias, eas potissimum, quae cordatorum hominum animos acrius exasperare solent, cujusmodi eae sunt, quae ab ipsis etiam amicis aliquando inferuntur, aequo promptoque semper animo condonabat, dicere solitus: Si amicos quoscumque verbo vel facto laedentes abjicere voluerimus, nullos certe in fine habere reperiemur; cum difficile, imo impossibile sit sese invicem amicos aliquo modo non laedere; verus autem amor id efficere debet ut invicem alter alterius onera portantes adimpleamus legem Christi. Angelum suum custodem summa veneratione prosequens, aliquando e magno discrimine ab illo una cum socio ereptus fuit. Nam cum in medio itinere ipse cum sodali ingenti eluvione deprehensus fuisset, quae omnem in circuitu regionem instar cujusdam veluti lacus operuerat, derepente apparuit illi nobilis quidam juvenis sedens super equum [p. 552] album, decorus aspectu ac vestibus albis indutus, qui ultro se illi ne cito aquarum huc et illuc decurrentium impetu praeceps abriperetur, comitem atque ducem exhibuit. Statim ac Bartholomaeus cum socio in locum tutum pervenit, extemplo eques et equus ab ejus oculis evanuit ut sic intelligeret non quidem hominem, sed Angelum tam benevolum ductorem fuisse. Cum pluribus vicibus suae Insubricae Congregationis supremum magistratum magno cum regularis observantiae profectu gessisset, tandem Brixiae spiritum Deo reddidit die 3 Octobris an. 1502, aetatis suae 76. Post obitum plura patrasse miracula memoriae proditum est. Reliquit copiosum martyrologium impressum an. 1487, in quo plurimorum Beatorum, ac Venerabilium Ordinis nostri merita commemorantur.

Ven. Bernardus Novariensis, laicus, an. 1508 in Congregatione Perusina fulgebat. Tantae probitatis, et meriti fuisse refertur in Regestis Aegidii Viterbiensis, quod quidam Magistri Generalis suas illi vices, et auctoritatem aliquoties commiserint, et in quibusdam causis eum tantae auctoritatis esse voluerunt, quantae erat Vicarius totius Congregationis. Magnae sane virtutis vis, quae etiam sine aliorum murmure fraterculum humilem, et laicum viris doctis, et nobilibus praeponebat, et ipsis Praelatis aequabat; reclamantibus nostris legibus, sed tacentibus cunctis, quasi silentio faterentur cum homine tantarum virtutum etiam leges silere. Gaudeo de Bernardi meritis, exulto de consodalium silentio, sed doleo de scriptorum nostrorum taciturnitate, qui tanti viri res gestas perire hominibus passi sunt. Sed Deo perire non possunt, qui operariis vineae suae, quid debeat, ignorare non potest. Ita noster Thomas Herrera Alphab. Augustin. tom. I, pag. 100.

Ven. Bernardinus de Parentio in Illyrico, a nostrate Silvestro Meucio in epistola e coenobio S. Christophori de Pace an. 1516 missa ad alium nostratem Anselmum Bocturnium, appellatur: Devotus, illuminatus, et extaticus Dei famulus, spiritum prophetiae habens, unicum priscorum Patrum vestigium, crebras caritatisque fervore conspersas preces ad Dominum fundens, qui diu noctuque Fratres monebat, instruebat, atque excitabat ad spiritualia consequenda; quique licet jam septuagenarius, fortior tamen atque robustior summa abstinentia quotidie efficiebatutur. Obiit cum sanctitatis odore Patavii circa an. 1516, aetatis suae 70.

B. Chistophorus Petronius, Senensis, patrem habuit Petrum de Paltonibus. Antea vocabatur Jacobus, nomenque sibi immutavit dum an. 1475, die 3 Februarii in nostro Ilicetano coenobio inter manus B. Antonii de Montechio religiosam professionem emisit. De illo ita habetur in Augustiniano Martyrologio sub die 2 Januarii: Senis in coenobio Ilicetano transitus B. Christophori Petronii, qui e nobilissimo ortus genere, in eodem coenobio monachalem vitam amplexus est, et tali erga proximum charitate flagravit, ut pauperem aspiciens vestibus indigentem, D. Martinum Turonensem imitatus, propriis illum vestibus cooperuerit, cui Christus postea apparens iisdem vestibus ab ipso pauperi collatis, dixit illas ei postea esse remuneraturum. Vixit hic beatus rara poenitentia, et licet una tantum tunica uteretur, ad ignem tamen, etsi frigidissima grassaretur hyems, non accedebat: de quo interrogatus, ajebat id facere ut Purgatorii poenas aufugere assuesceret… [p. 553] Obiit tandem ibidem relicto suavissimo sanctitatis odore praefato die 2 Jan. An. 1513.

Ven. Fr. Claudius Catilini de Stella, Gallo-Narbonensis, Romam venit ut theologicis studiis vacaret, et ita in illis profecit ut cum vix esset Baccalaureus anno 1470 tempore Guilelmi Becchii factus sit totius Ordinis Procurator generalis, et cum Summo pontifici illius magna dexteritas nota esset, ab ipso an. 1491 eligitur poenitentiarius basilicae S. Petri. Ornavit in ecclesia S. Augustini Romae sacellum olim S. Claudii, nunc S. Clarae de Montefalco, et an. 1509 die 12 Januarii pie decessit senectute bona, meritis, et doctrina clarus, cujus memoria non solum apud nostrates, sed etiam apud alios Mendicantium Ordines numquam superstes non erit; nam praeter privilegiorum confirmationem, Calixtanam, aliarumque non minoris praejudicii bullarum revocationem impetravit. Vide Josephum ab Assumptione part. I, pag. 34.

Ven. Didacus, Hispanus, Conversus, circa annum 1540, ita Herrera tom. I, pag. 190, B. Thomae de Villanova notus et charus fuit. Hic ad pedes Christi e Cruce pendentis jugi contemplatione prostratus coelestium favorum delicias non semel expertus est. Fertur praelato admiranti insuetos in Didaci cella splendores nocturno tempore sic micare ut ignis flammas cubiculum devorantes crederet, et praecipienti ut casum revelaret, clam sub secreti sponsione aperuisse radios illos ab inexhausto luminis fonte Christo Domino, non per occultas rimas, sed per apertas vulnerum januas effulsisse. In extrema aegritudine sacra unctione recreatus, solus ut aliquantulum requiesceret derelictus, nigra se tunica induens, et e lectulo surgens, ad pedes Crucifixi genua flectens, et ab ore dilecti pendens, dulciter et feliciter animam exhalavit.

Ven. Ferdinandus de Toleto, filius Alvari Lopez et Elvirae Nuñez, an. 1499 die 25 Martii Salmanticae per solemnia vota Ordini nostro se perpetuo mancipavit. An. 1521 coenobii Salmanticensis prioratum gerebat eo omnium plausu: ut appellatus fuerit magnus homo in sanctitate, et praelatura. Ex Herrera vol. I, pag. 227.

Ven. Felix de Curtiano, Apulus, vir pietate, ac litteris conspicuus a Pamphilo inter Augustinenses Beatos recensetur et a Romano sanctus appellatur. Quibusdam instauratis aliisque erectis coenobiis circa an. 1487 initia dedit Congregationi Dulcetanae, quae etiam Apula nuncupata fuit. Vivebat adhuc an. 1521.

Ven. Franciscus a Cruce in praememorato Ordinis Martyrologio sub die 12 Julii ita commendatur: Mexici in coenobio Ordinis obitus venerabilis, et incomparabilis herois Francisci a Cruce, qui mundi vanitate contempta, Salmanticae inter nostrates Deo et Religioni sese immolavit, et exinde se fecit speculum poenitentiae taliter ut antequam sacris initiaretur perfectam ostenderet sanctimoniam, quam in humilitate, silentio, solitudine, et oratione fundaverat. Electus coenobii procurator raro ex coenobio exiens tamen omnia coenobii negotia quasi miraculose concludebat. Unde suspicio non vana orta est Angelos ejus personam assumentes pro ipso omnia tam faciliter concludere. Ad Indos profectus cum septem sociis, ibi in vinea Domini maximo cum fructu laboravit. Fuit vitae innocentissimae, numquam habitum mutavit, nec equitavit. In oratione erat assiduus, ardens zelo animarum, in humilitate profundus, [p. 554] in abstinentia rarus; feriis quarta, sexta, et sabbato semper jejunavit; somni erat parcissimi, et ad horas matutinas quotidie surgebat. Morti proximus confratres ad virtutum perseverantiam adhortans in Dei amore inflammabatur, quo tempore e suo vultu visa est egredi Crux usque ad coelos ascendens. In ultimo obitus instanti illum consolaturae, et comitaturae venerunt undecim mille virgines, quarum erat devotissimus, in quarum praesentia hilari aspectu expiravit. Post obitum multis claruit miraculis, inter quae haec narrantur quod Indum lethaliter aegrotum sanavit, et fratrem nostrum Georgium de Avila aegrotantem reddidit sanum, ad hoc e sepulcro suo visibiliter egrediens; et cuidam novitio ob daemonis suasionem coenobium deserenti obviam factus, et daemonem fugavit, et novitium ut ovem perditam, ad Religionis caulam reduxit. Ven. Franciscus ortus est in civitate Roderici, vel ut alii putant, in oppido Hituerini. In coenobio Salmanticensi habitum suscepit sub prioratu B. Joannis Hispalensis die 8 Augusti an. 1489. In Indiam profectus est anno 1533 cum aliis septem sociis ut in vinea Domini laborarent. Hic maximo conatu pro salute proximorum laborans tandem innumeris, et gloriosis meritis cumulatus hac die (12 Julii) migravit in coelum an 1536.

Ven. Franciscus de la Parra filius Doctoris Gonzalli, et Franciscae de Medina nostro Eremitano Ordini nomen dedit in coenobio Salmanticensi die 6 Julii an. 1484. Postea ex licentia Generalis Gabrielis Veneti una cum Fr. Joanne de Valleviridi in eremum secessit an. 1523, ubi coenobium S. Mariae de Risco fundavit juxta oppidum Villae-Serrae. Ibidem sanctis operibus intentus, meritis, et annis refertus in Domino quievit an. 1533. Vide Josephum ab Assumptione part. 2, pag. 297.

B. Franciscus Zampanus, sive ut alii scribunt, de Zumpano, Calaber, sua aetate vitae sanctimonia, et miraculis coruscavit. Circa an. 1503 auctor fuit Augustinianae Calabrae Congregationis, quae ab ipsius cognomine Zumpanorum nuncupata fuit. Illius sanctitas summopere commendatur in regestis Generalis Aegidii Viterbiensis ad an. 1515. Juxta nostratem Herreram in coelum abiit anno 1519 sub Novembris initium; nam die 17 ejusdem mensis, et anni in Ordinis regestis fit illius mentio tamquam recens vita functi. En ipsissima Reg. Gen. Gabrielis Veneti verba fol. 114: Fratrem Joannem de la Motta confirmamus in vicarium Congregationis fratris Francisci de Zumpano, quem scribunt jam esse defunctum in opinione magna sanctitatis, et coruscantem miraculis multis... Item ad annum 1522 idem Generalis sub die 27 Januarii scripsit: Vicario Congregationis S. Francisci de Zumpano jam conventum nostrum Consentinum occupanti etc. Hinc patet nostratem Franciscum statim post obitum cum beatum, tum etiam sanctum appellatum fuisse. In Capitulo praefatae Congregationis celebrato an. 1584 definitum fuit: ut opera, et favore Episcopi Squillacensis recolligantur vita, et miracula B. Francisci de Zumpano fundatoris nostrae Congregationis; nunc praecipue cum vivit P. Fr. Hieronymus de Scigliano ejus discipulus. Apud Bollandistas sub die 7 Maji in pretermissis nominatur B. Franciscus Zampanus Ordinis Eremitarum S. Augustini Congregationis Zampanensis, cujus corpus Suberati in Calabria in Augustinensium ecclesia conditum fidelium devotione colitur etc. Ex concessione Archiepiscopi Consentini an. 1591 domus, [p. 555] in qua B. Franciscus prima lucem aspexit, mutata est in ecclesiam in qua Missa celebrabatur, quaeque usque ad an. 1767 dicebatur ecclesia Francisci.

Ven. Franciscus de Nieva, ab alio ejusdem nominis diversus an. 1536 cum esset D. Thomae a Villanova tunc Castellae provincialis secretarius, ad conversionem infidelium una cum Ven. Francisco de Cruce divino impulsus spiritu in Americam navigavit, ibique non absque magno fructu laborans ad coelestia beatitudinis praemia victor migravit. Ita Herrera tom. I, pag. 227.

Ven. Franciscus de Vergara, Hispanus, filius fuit D. Alvari Alvarez, et Mariae Rodriguez, et inter nostrates Salmanticenses solemnia vota emisit die 30 Maji 1515. In Religione floruit virtutum splendore, et observantiae zelo. Anno 1542 electus fuit Sardiniae provinciae et 1545 vicarius generalis Hispaniae a Generali Seripando, qui in ejus laudem epistolam scribens ad illius germanum fratrem D. Joannem de Vergara haec de nostro Ven. Francisco pronuntiavit: In cujus vita nulla suspicio dedecoris apud nos umquam locum habuit, semperque fuit bonorum omnium testimonio commendatus, et quod a magnis viris audivimus, cum apud vos essemus, illustrior in eo religiosae vitae facies elucebat. Illius obitus tempus ignoratur. Vide Josephum ab Assumptione part. 2, pag. 127.

Ven. Franciscus de Jesu Portuensis, qui dicitur fuisse vir eximiae sanctitatis in Aug. Martyrologio laudatur sub die 13 Aprilis. Ortum habuit in territorio Portuensi ex parentibus Didaco Fernandez, et Maria Nuñez. In nostro Ulissiponensi S. Mariae Gratiarum coenobio solemnium votorum profesionem emissit memorata die 13 Aprilis an. 1550. Spiritum ibidem Deo reddidit tempore nostratibus scriptoribus ignoto.

B. Gabriel Quadrius in oppido Pontis apud Vallem-Telinam natus, adhuc adolescens in coenobio Comensi Ordinem Eremitanum amplexus fuit. Deinde evasit insignis theologus, atque in primis excellens concionator, qui potissimum bonorum exemplorum exhibitione multos animarum fructus e suggestu collegit. In illo commendant scriptores praesertim singularem obedientiam, profundam humilitatem, atque ingens carnis macerandae studium. Cum magna sanctitatis opinione terrenae luci oculos clausit Comi an. 1525. Olim illius effigies beatitatis radiis insignita conspiciebatur in choro nostrae Ecclesiae Comensis. Quaedam reliquit suae eruditionis monumenta.

B. Gabriel della Volta Venetus hoc elogium habet sub die 23 Aprilis in eodem Martyrol. Aug.: "Romae depositio B. Gabrielis Veneti e nobilissima nati progenie, qui in Religione magnis litteris, et raris claruit virtutibus, ob quas ad summum Ordinis clavum regendum assumptus est, in quo munere pacificum et mitissimum se exhibuit. Tanddem multis pro defensione, et reformatione Ordinis laboribus exhaustus felici fato vitae cursum consummavit. Ordinis habenas regendas suscepit an. 1518 assumpto Aegidio Viterbiensi ad Cardinalatum, quievitque in Domino an. 1537, relicto magnae sanctitatis odore, et ejus corpus Venetias translatum in sarcophago a se ipso sibi condito tumulatum fuit". Virum se ostendit industrium et ad magna natum, prout vel in ipso sui regiminis initio comprobavit suis egregiis statutis atque legibus, quibus Ordinis unionem firmavit, atque regularem observantiam promovit. [P. 556] Patrium S. Stephani coenobium incendio absumptum sua cura, suisque impensis reparavit. Potissima autem nostratis B. Gabrielis gloria enituit in assiduis laboribus ab ipso exanthlatis, et in assiduis conatibus adhibitis ut tunc temporis exsurgentem hutheranam hydram obtruncaret; licet per summam rei christianae calamitatem illuus zelus parum profecerit.

Ven. Galganus, in saeculo Crescentius vocatus, filius fuit Antonii Gorii nobilis Senensis, et anno 1519 die 20 Novembris a B. Paraclito Binio tunc Iliceti Priore pro clerico ad Ordinem receptus fuit. De illo in Alphabeto Augustiniano nostratis Herrerae tom. I, pag. 288, ita legitur: Ven. Galganus de Goris Ilicetanus, inter viros sanctos Eremi Ilicetanae computatur, et an. 1519 traditur obiisse. Obiit utique mystica morte praefato anno 1519 quo huic mundo valedixit ut inter Iliceti latebras Christum sequerentur; verumtamen naturalis illius mors contigisse creditur circa an. 1550. Vide Sylvam Ilicetanam Landucci pag. 130.

Ven. Georgius de Avila alumnus fuit coenobii Toletani, qui zelo propagandae fidei incensus una cum Ven. Francisco a Cruce et aliis Evangelii operariis in Mexicum perrexit, ubi fidem disseminavit Potosi et Cusqui, et animas coelo innumeras lucrifecit. Plura Ordinis erexit monasteria tamquam fidei infatigabilis praeco. Fuit Mexici vicarius-provincialis circa an. 1541, quo tempore miraculose a lethali morbo liberatus est per merita Ven. Francisci a Cruce jam defuncti an. 1536; nam cum esset a medicis jam derelictus, ad coelum recurrit, Ven. Francisci implorans patrocinium. Has inter preces somno correptus est profundo, et illi apparuit Ven. Franciscus, et accedens ad illum dixit: Serve Domini ne timeas: non enim hac vice morieris; tuam enim Deus vult vitam dilatare; his dictis bis illum manu tetigit super latera, et illum fecit vomicam expuere purulentam, quo facto plenam in se sensit valetudinem". Anno 1541 in Hispaniam rediit cum Fr. Joanne a S. Romano Mexici vicario provinciali, et cum provincialibus SS. Dominici, et Francisci ut cum Carolo V gravia agerent negotia, et ab illo impetravit ut posset in Mexicum decem aut duodecim secum Religiosos deferre. Meritis et laboribus confectus piissime ad requiem sempiternam evolavit an. 1547 ex insula Portus Divitis. Vide nostratem Josephum ab Assumptione part. 2, pag. 498, sub die 20 Augusti.

B. Georgius a Rosa ex nobili ac perilustri equitum Rosae Albae familia oriundus regii erat stemmatis. Hic cum jussu Regis Henrici VIII comprehensus fuit, duos et viginti annos attigerat, ideoque sperabat Rex impius juvenilem animum flecti posse, et in suum errorem perduci. Jubet igitur experiri, impius satelles mittitur, qui suadeat ut Summi Pontificis Romani auctoritatem abjuret, et Regem ut totius Ecclesiae Anglicanae caput primatemque veneretur; polliceatur auctoritate regia dignitates opesque maximas, si ejus desiderio acquieverit; cruciatus, tormenta, mortem ipsam comminetur si negarit. Perstat tamen servi Dei invictus animus, nec regiae paret libidini, tantum abest ut minis, pollicitisque a sancto proposito deterreatur. Unicum esse Ecclesiae Anglicanae primatem Summum Pontificem Romanum Christi in terris Vicarium, ac D. Petri successorem constantissime tuetur; hocque et nullum praeterea aliud esse omnium Ecclesiarum Christianarum caput. [P. 557] In huiusmodi confessione, ac sacrosanctae fidei confirmatione una cum venerabili sene confratre suo vere constanti ac regio animo martyrium passus est an. 1538. Hujus B. Georgii statim circumferri coeperunt imagines radiis coronatae cum sequenti elogio: B. Georgius a Rosa Ordinis S. Augustini, genere regio oriundus, qui cum Romani Pontificis auctoritatem abjurare nollet, neque Regis praetensam cathedram adorare, martyrio in Anglia afficitur anno 1537. Vide Maigretium in Martyrographia Augustiniana pag. 63, edit. Antuerpiae 1625.

B. Gratia de Catharo in oppido Mula prope Catharum in Dalmatia primam lucem aspexit die 27 Novembris anno 1438. Usque ad aetatis suae annum trigesimum nauticae arti operam dedit ad longinquas, remotasque regiones navigando. Cum autem quadam die nostratis celeberrimi concionatoris B. Simonis de Camerino sermonem audisset apud Augustinensem Montis Ortoni Congregationem tum recens ab eodem B. Simone fundatam ceu frater laicus eremitanum babitum induit. Statim ita se obedientiae studiosum exhibuit ut superiorum praecepta praeveniret, atque adeo pietatis officia adamare coepit ut quam posset pluribus Missis libenter inserviret, quo in munere angeli potius quam hominis speciem sua singulari modestia atque mirabili fervore praeferebat. Interea autem rusticanos labores intra coenobii septa non refugiebat, atque viliora quaeque domus ministeria cum humilitatis studio tum caeterorum fratrum amore sibi libenter reservabat. Suum parcum, atque frugale prandium quotidie medium dividebat ut portionem alteram pauperibus esurientibus erogare valeret. Religiosae autem paupertatis ita erat sedulus custos ut in cella nullam haberet aliam supellectilem praeter aliquot sacras imagines, unam coronam precatoriam, duo flagella, unamque catenulam, atque duas tabulas quae una cum saxo lectum ejus conficiebant, super quem non aliud operimentum quam pannosa quaedam, ac commissuris referta vestis conspiciebatur. Erga Deiparam mira pietate ferebatur, atque ad illius honorem quotidie rosarium recitabat, et in singulis ejus festivitatum vigiliis non aliter quam modico pane et aqua vescebatur, atque magis quam alias se flagellis verberabat. Silentii autem ita erat rigidus custos ut nonnisi caritatis, vel necessitatis causa illud unquam frangeret. Conscientiae vero erat adeo timoratae ut nedum quascumque voluntarias veniales noxas devitare, verum etiam ab omnibus involuntariis defectibus praecavere peculiari vigilantia conaretur. Inter haec pluribus, variisque daemonis tentationibus saepenumero impetebatur; verum assidua nostratis B. Gratiae membrorum suororum afflictatio cum jugi oratione conjuncta illum semper superiorem atque victorem reddidit. Praeter caetera ab Ecclesia atque Ordinis constitutionibus praescripta jejunia tribus hebdomadae diebus jejunabat pane duntaxat, et aqua parce se sustentans. Caeteris autem diebus comedebat tantummodo quoddam pulmentum ex herbis confectum, et nedum vino penitus abstinebat, verum etiam in ipso simplicis aquae potu parsimoniam servabat. Quinimo in ipsis quoque suis aegrotationibus neque ut carnibus vel lacticiniis extenuatas vires reficeret, neque ut modici vini haustu stomachum corroboraret induci potuit. Supra nudam carnem cilicium ex equorum crinibus contextum gestabat, ferreaque catena [p. 558] lumbos sibi praecingebat. In summo etiam frigore discalceatus, nudatoque capite incedebat, neque ut se calefaceret unquam ad prunas accessit. Quotidie vel nodosis funiculis, vel acuminatis ferreis flagellis corpus suum excruciabat. Cellam autem angustiorem sibi elegerat tectum proxime sitam, in qua homo pedibus rectus ambulare nequibat adeo ut non quidem quietis, sed potius poenae locus esse videretur. Tanta vero humilitate excellebat ut inferioribus etiam sodalibus summa alacritate deserviret, seipsum semper contemnens, atque ab aliis contemni sincero corde exoptans. Cellae vestiariae rudiores semper atque magis pannosas vestes sibi secernebat, atque viliora magisque abjecta domus officia sibi vindicabat. Magis quam pestem otium refugiebat, majoremque noctis partem diurnis licet laboribus fessus orando transigebat. Quotiescumque ad sacram Sinaxim recipiendam accedebat, vultus ejus tamquam facies Angeli refulgebat, adeo ut adstantes omnes in sui admirationem excitaret. In omnibus hujus vitae sive prosperis, sive adversis eventibus aequanimem semper se exhibuit, atque ipsis quoque infortuniis imperturbatum jugiter se ostendit. Tantae virtutis invidus humani generis hostis cum aliquando noster B. Gratia in suae Congregationis S. Marci hospitio Patavii pro illorum civium concordia Deum exoraret, ita eum dire percussit ut semimortuus remanserit, ac deinceps toto vitae tempore claudicarit. Coelestibus autem favoribus a Deo dignatum fuisse memoriae proditum est. Nam cum in S. Christophori coenobio inter Venetias, et Muranum sito degeret, quadam nocte ignei splendores super illius cellam apparuerunt. Quidam piscatores insuetum coruscamen cernentes putabant S. Christophori coenobium flammis incendi; ast e contra fulgores illi non erant nisi orationes B. Gratiae quae ex illius ferventi pectore ad coelum ascendebant. In coenobio S. Mariae de Monte Ortono cum quadam die non posset Missae interesse eo quia ex obedientia in horto conventus rei campestri vacare debebat, audiens sacrae hostiae elevationis signum in ipso viridario Christum Dominum adoraturus in genua se provolvit, cujus tantam fidem ac pietatem Dominus respiciens illud effecit ut noster Gratia per apertos ecclesiae muros ipsummet Christi corpus sublato specierum velamine palam in hostia consecrata conspiceret. Prophetiae item dono enituit, atque miracula patrandi virtute praeditus fuit. Cum aestivo tempore in coenobio S. Christophori puteus aquae potabilis exsiccatus remansisset, B. Gratia illum aqua maris implevit, eamque illico fusa prece in dulcem convertit, quae deinde etiam ab aegrotantibus ad sanitatem recuperandam magna cum fiducia expetebatur. Cum extremo morbo laboraret nonnisi superioris jussu ad carnes vescendas consensit; sed cum illi ut eas comederet oblatae essent, extemplo putrescere atque male olere coeperunt. Hujusmodi dexterae Excelsi mutationem noster Gratia animadvertens adstantibus fratribus dixit: Afferte mihi potius carnem immarcesibilem, Corpus scilicet Domini Nostri Jesu Christi. Itaque viva fide roboratus e lectulo repente surgens, sacro cingulo sibi ad collum appenso SS. Viatico obviam ivit, et in genua provolutus illud ferventi religione recepit. Extrema tandem unctione munitus ad meritorum suorum retributionem a Domino recipiendam transivit [p. 559] die 9 Novembris an. 1508, aetatis suae 70. Dum illius corpus ad sepulcrum efferretur visus est ab omnibus adstantibus insolitus splendor super illud e coelo descendens; et paullo post P. Priori S. Christophori aliisque apparens, illos monuit ut ipsius corpus decentiori in loco reponerent. Quamobrem non ita multo post illius obitum, uno scilicet tantum anno, in urna marmorea inclusum, et super altare collocatum fuit titulo Beati insculpto. Innumeri statim infirmi ad ejus invocationem sanitatem recuperarunt, et etiam nunc qui ad B. Gratiae patrocinium confugiunt, saepe illius intercessionis efficaciam experiuntur. Ejus effigies ab immemorabili tempore in parochiali Mulae ecclesia super altare veneratur, et ab immemorabili item tempore illius festum ex praecepto celebratur die octava Omnium Sanctorum, qua illius sacra reliquia fidelium venerationi exponitur, sicut etiam exponitur portio quaedam ejus cilicii in ecclesia S. Matthaei de Dobrotta, ubi dicitur orta fuisse Bona nostratis B. Gratiae mater. Praeterea cum approbatione scripta DD. Zanoletti Dominicani Catharensis Episcopi asservatur Cathari argenteum reliquiarium uno saeculo antiquius continens sacram reliquiam B. Gratiae, quuae exponitur diebus 2 et 3 Februarii; quod simul servatur in aliis ejusdem urbis ecclesiis, in quibus aliqua ejus reliquia habetur. Has notitias collegit, suaque auctoritate firmas, ratasque fecit DD. Moro vicarius generalis Concordiae. B. Gratiae corpus jacuit Venetiis in ecclesia S. Christophori usque ad annum 1810, quo Mulam ad parochiale templum fuit translatum. Coenobium autem S. Christophori publico Venetiarum coemeterio locum cessit. Miracula non pauca per intercessionem B. Gratiae a Deo patrata narrantur a Flaminio Corner de Ecclesiis Venetis tom. I, pag. 250, ubi agitur de praefato S. Christophori coenobio, et a DD. Marco Antonio Gregorina Cathari Episcopo in vita ejusdem Beati typis edita Venetiis an. 1802.

B. Gundisalvus de Barahona ortus est in urbe Burgensi e parentibus nobilitate claris, scilicet Gundisalvo Nuñez de Barahona, et Agnete de Asbarza; nostro indutus est habitu in coenobio Burgensi SS. Crucifixi circa an. 1500 tempore prioratus Fr. Petri de Toro. Plures per annos in coenobio oppidi Domnarum sancte vixit, omni virtutum genere exornatus, praecipue oratione, et assistentia chori, ob quod a Deo decoratus est favore singulari; nam ad Matutinum surgens, et inveniens omnes chori cathedras occupatas, coepit Matutinum cantare, censens illud cum suis Fratribus concinere; mane facto agnovit Fratres non fuisse, sed Angelos eos cum quibus Matutinum concinuit. Sancto fine quievit in civitate Roderici die 14 Martii 1522. Vide Josephum ab Assumptione part. I, pag. 194.

Ven. Hieronymus Bonsignorius junior, et nepos nostratis B. Hieronymi Bonsignorii, qui cum sanctitatis opinione decessit an. 1495, sicut patruelis nomine in Religione appellari voluit, sic etiam omnium illius virtutum haeres fuit; receptoque habitu eremitico in coenobio Ilicetano strenue pugnavit, vicitque daemonem, mundum contempsit, et carnem debellavit, atque religiosae perfectionis praeclarum exemplar se praebuit. Antea vocabatur Marianus, nomenque sibi immutavit an. 1485 cum mense Augusto e manibus celeberrimi nostratis Mariani de Genestano habitum recepit. Multum profuit cum coenobio, [p. 560] tum Congregationi Ilicetanae; de rebus Ilicetanis praeclara manu sua scripta commentaria reliquit, coenobium S. Martini Senarum an. 1522 fundavit, ipsumque Ilicetanum conventum sicut et illum S. Geminiani maximo eorum incremento rexit. Laudatur a nostrate Landuccio pag. 141 Sylvae Ilicetanae tamquam optimus scriptor notarum et magnarum litterarum prout ipsemet inspexerat in quodam hymnario chori S. Augustini in oppido S. Geminiani. Fuit sacrae theologiae magister et an. 1518 totius Ilicetanae Congragationis Vicarius. Pie obiit Iliceti an. 1523.

B. Jacobus de Neapoli anno 1500 indulgentias anni sancti, sive jubilaei lucraturus Romam venit: mox sacram Domum Lauretanam, atque sanctuarium D. Nicolai visitaturus in Picenum se contulit. Urbinum postea perrexit, atque prope eamdem urbem in quodam hospitali oppidi de Bargni infirmis inservire caritatis ergo animum induxit, et quia illa domus inopia laborabat, eleemosynis colligendis se mancipavit. Deinde hoc ipsum nosocomium opportunis facultatibus obtentis in coenobium Augustinianum convertit. Quidam Matthias Fraccalossi nostrati Jacobo vineam donavit prope Cartucetum sitam, in qua ipse item coenobium Ordinis fundavit sub titulo S. Mariae de Succursu, atque intercessione ejusdem Reginae coelorum fontem saluberrimae aquae scaturire fecit. Aliis etiam miraculis Deus illius sanctitatem testatus est, donec apud omnes relicto suarum virtutum odore ex praefato Cartuceti coenobio ad Superos evolavit die 5 Feb. an. 1508. Claruit rara observantia, atque mira patientia in morbis etiam crudelissimis tolerandis, in quibus renuit mederi, et quamvis ejus ulcera vermibus redundarent, non illos abigi sinebat, imo exilientes iterum ad vulnera reducebat. Vide Josephum ab Assumptione sub die 5 Feb., et Tabulas Augustinianas nostratis Aurelii Augustini Silimani excusas Bononiae anno 1647.

B. Joannus Benedictus Moncettus de Castellione a multis nuncupatus Aretinus, et ab aliis Florentinus, vir fuit altissimi spiritus, et profundissimae doctrinae. Cum jam egregio nomine in Religione floreret et Ducis Mantuani seu potius Mediolanensis esset a secretis, Ilicetum petiit, ubi admissus fuit die II Aprilis an. 1540. Parum autem temporis illic permansit; nam inter raras vitae austeritates hanc mortalem vitam finivit an. 1543, vel 1548 uti scribit Landuccius in Sylva Ilicetana pag. 126, ubi dicitur peritus fuisse non tantum scientiarum, quae magis Religiosis claustralibus conveniunt, sed etiam mathematicarum , musicae, oratoriae et aliarum, quae hominem exornant. In Martyrologio Augustiniano illius nomen celebratur sub die 11Aprilis.

B. Joannes Franciscus Traversius in saepe memorato Ordinis Martyrologio sub die 30 Julii hoc praeconium habet; Londini triunphus gloriosus B. Joannis Francisci Traversii, viri doctissimi, et fidei zelo pleni, qui respuens degenerem fidei Henricum VIII caput Anglicanae Ecclesiae agnoscere, in ipsum arguto calamo librum evulgavit, de quo apud Regem accusatus, ad judicium adductus est ubi interrogatus si illum in Regem conscripserat volumen, confessus est, et non negavit; immo manum extendens, et ostendens judici, his, inquit, digitis librum conscripsi praesentem; nec me hujus rei poenituit, nec poenitebit, unquam. Protinus in eum sententiam combustionis judex promulgavit, et [p. 561] cum carnifex prius illius dexteram, qua scripserat, praecidisset, et populi adstante multitudine ad spectaculum, igni tradidisset, miraculum contingit singulare; nam licet ignis dexteram cinefecerat, illaesos reliquit digitos pollicem scilicet, indicem, et medium, quibus in scribendo uti mos est cunctis; quo miraculo martyrem suum pro veritate pugnare Deus declarare dignatus est. Tandem igni traditus, tamquam aurum, vel argentum in igne purgatus puram animam triumpho in coelis honorandam hac die (30 Julii) exhalavit. Erat patria Hibernus, et in Religione sacrae Theologiae magister. Surius affirmat nostratem Traversium martyrium subiisse in Hibernia anno 1537; alii tamen censent passum fuisse Londini praefata die 30 julii an. 1539.

B. Joannes Hispalensis apud Josephum ab Asumptione vol. 2, pag. 26, ita commendatur sub die 5 Maji: Salmanticae in Hispania memoria B. Joannis Hispalensis confessoris, ibi prioris, et vicarii generalis, in quibus officiis tali sanctitate se gessit, ut de illo Clemens VIII in canonizatione S. Joannis a S. Facundo haec verba protulerit: Etiam poteramus Ven. Joannem Hispalensem, sicut B. Joannem Sahaguntinum in Sanctorum catalogum referre. Floruit humilitate, et sui mirabili despicientia; cujus ergo Episcopatus tres, scilicet Gienensem, Avilensem et Pax Augustanum suscipere recusavit; donec omnium factus speculum virtutum relicta mirabili suae sanctitatis opinione ad gaudia transiit sempiterna. Habitum induit Salmanticae die 5 Maji an. 1481, obiitque an. 1510.

Ven. Joannes Gallego, Hispanus, Salmanticae professionem emisit die 29 Septembris an. 1501. Ibidem tali claruit sanctimonia ut veteranis fratribus stupori esset; nam erat assiduus in choro, poenitens, et Dei timore plenus. Una cum D. Thoma a Villanova a Generali Gabriele Veneto constitutus fuit provinciae Castellae reformator. Item fuit provincialis, et cum esset prior Burgensis missus fuit in Lusitaniam etiam illam provinciam reformaturus. Cum sanctitatis opinione extremum diem clausit Burgis mense Junio, anno 1535.

Ven. Joannes Hoffemeisterus hoc commendatur praeconio in Augustiniano Martyrologio sub die 22 Augusti: In Ulma Sveciae civitate transitus Ven. Joannis Hoffemeisteri, qui habitu Religionis assumpto, maxima ingenii coepit acrimonia coruscare, et ideo haereticos summo conatu coepit impugnare, contra quos velut alter Aod dimicavit. Non ob scientiam inflabatur, sed potius humiliabatur, ideo electus adhuc juvenis in Provincialem, constanter a se repulit dignitatem, et nonnisi a Generali per obedientiam coactus illam acceptavit, et in regimine mirabili prudentia praelaturam adimplevit. Plura contra haereticos non communi litteratura referta composuit volumina. Cum illum haeretici formidarent, eum e medio tollere inter se pacti sunt, ut fecerunt, illi veneno in haustu propinato in civitate Ulmae; sed inde ut suis votis satisfieret delatus Gusburgum, ibidem tamquam fidei defensor, et martyr gloriosus hoc die (22 Augusti) ad coelestem palmam evolavit. Patria fuit Alsata Colmaniensis, admodum juvenis Ordini nomen dedit. Claruit eruditione tam in rostris quam in cathedra. Ob illius acerrimam haereticos oppugnandi cupiditatem Antilutherus appellari promeruit. Quamobrem ab ipsis haereticis aerumnas, probra, [p. 562] dicteria, multasque insidias, ac demum mortem ipsam sustinuit, veneno extinctus die 22 Augusti an. 1547, aetatis suae 38. Opera ejus recenset Ossinger pag. 449.

B. Joannes de Estremoz, alias B. Joannes Bonus nuncupatus, ortum habuit Stramotii prope Eboram in Lusitania. Juvenis patriam deserens se Ulyssiponem contulit, et cum ad oppidum Lumiare causa nuptias ineundi profectus fuisset, noctu illi Deipara apparens conqueritur quod ipsam relinquens aliam sibi sponsam invenisset, atque inter plura alia illi injunxit ut in domo sua Religionem amplecteretur. Coelorum Reginae morem gerens, atque terrenas statim nuptias despiciens fortunatus juvenis, statim ad coenobium Gratiarum Ulyssiponem adiit, ibique inter nostrates famulantes fratres adscribi voluit. Adeo postea sancte vixit ut plura adhuc vivens miracula patrasse dicatur. Inter caetera refert noster Josephus ab Assumptione quod noster B. Joannes sanitatem impetravit cuidam seni, super quem paries ceciderat, eique crus confregerat, quodque in nosocomio Reginae Eleonorae, in quo ipse erat maior infirmarius, plura similia patravit miracula. Cum sanctitatis odore spiritum Deo reddidit Pennae-Firmae die 2 Julii anno 1517. Illius sacrae exuviae an. 1627 ac decentiorem locum translatae sunt, et sub tribus clavibus clausae ut statis temporibus populi venerationi exponerentur. Ex Martyrologio Aug. sub praefacta die 2 Julii.

B. Joannes Exarch, alias Exarcus, nobilis Valentinus, ex Hispania in Italiam veniens, Neapoli mansionem suam fixit, ibique in coenobio S. Joannis de Carbonaria nostrae Eremitanae Familiae nomen dedit. Strictiorem disciplinam ejusdem coenobii postea in Sardiniam, et in Valentinum Regnum invexit, eamque verbo, et exemplo propagare studuit. Coenobia aliquot in Hispania non solum instauravit, sed nova quaedam etiam a fundamentis erexit. An. 1498 erat confessarius Monialium S. Juliani de Valentia, 1510 Vicarius generalis Hispaniarum, et 1513 Prior coenobii Majoricensis. Ignoratur illius emortualis dies; sed postrema ejus memoria in Ordinis regestis habetur ad an. 1517. Vide Elssium pag. 375.

Ven. Joannes de las Casas, Hispanus, anno 1519 virtutum et sanctimoniae laude florebat. A B. Ludovico de Montoja in magno pretio habebatur, ab eoque magnus Dei servus appellatus fuit. Vide Herreram tom. I, pag. 394.

Ven. Fr. Joannes Thomas S. Thomae de Villanova germanus frater in Salmanticensi coenobio die 15 Decembris an. 1528 Augustinianae militiae nomen dedit. Quid postea egerit incompertum. Credendum tamen Joannem raptum in adolescentia ne malitia mutaret intellectum ejus, aut ne fictio deciperet animam illius. Ita Herrera tom. I, pag. 395 recensens nostrates sanctitate illustres.

Ven. Joannes de Tineo, Hispanus, die 28 Novembris an. 1511 Salmanticae inter nostrates profesionem emisit. In vetusto libro hoc habet elogium: Magnus vir sanctitate et scientia. Quo anno decesserit nobis incognitum. Ita Herrera ut supra pag. 395.

B. Joamnes Stoneus, vir venerabilis ex Eremitarum D. Augustini Ordine, cum propter vitae sanctitatem tum propter eximiam eruditionem magni fiebat apud omnes. Hunc rex Henricus VIII tentare, pollicitationibus, minis, blandis durisque verbis sollicitare coepit ut quoquo modo ejus constantia convelleretur. Sed [p. 563] videns se operam ludere apprehensum tetro carceri mancipari jubet, si forte loci asperitas animum ejus frangeret. Non his tamen movetur Stoneus; sed novas vires concipit, novos animos, novam constantiam. Intra horridi carceris latebras exercitiis spiritualibus sese dabat. Primo enim jejuniis, gravique abstinentia corpus domabat, et licet ei tenuis victus praescriptus foret, hunc tamen totum non sumebat unquam, triduanaque frequenter jejunia Danielis exemplo addebat. Tum assiduis a Deo precibus contendebat ut dignaretur Ecclesiam suam, fidem, religionem protegere, quae grasante impudici ac apostatae regis tyrannide in Anglia pessum ibat; pari affectu illacrimabatur deploratissimo statui populi sui Anglici; quod olim D. Pater Augustinus Africanorum suorum ruinam conjectans, fecisse traditur. Denique apud divinam bonitatem instabat ardentius ne se in tentationem induceret, nec pateretur sese aut promissiis inductum, aut tormentorum acerbitate territum, vel latum unguem a sancta religione deflectere ut schismatico regi adhaereret; juvaret sua gratia, roburque adderet, quo ad extremum usque spiritum in hoc sancto proposito perseveraret. Non fuit votum irritum, et ipse Deus quam acceptae sibi essent preces illae immissa divinitus voce testatus est, quae eum proprio compellans nomine sic fere alloquereretur: Ne timeas Joannes; verum constans esto, fortiterque tibi paratam mortem pro fidei confessione quam usque modo confessus es, patere: quae vox audiri quidem sed qui eloqueretur videri non potuit. Ea voce ita confirmatus fuit fidelis athleta Christi, ut fortiter alacriterque inter saevientium tortorum manus ad martyrii palmam evolavit Cantuariae an. 1533. Ex Maigretio pag. 63. Noster Joseph ab Assumptione vol. 2, pag. 51, affirmat decollatum fuisse die 12 Maji an. 1537.

Ven. Joannes de Verdu, Hispanus, qui Alchodii (Alcoy) ortum habuit, et ibidem Eremitanae Familiae nomen dedit dicitur fuisse vir valde eruditus, insignis theologus, egregius concionator, magnae observantiae religiosus, multae orationis, aliisque virtutibus instructus, quibus sanctitatis famam sibi promeruit. Anno 1513 erat prior Barchinonis, et 1515 Valentiae provincialis. Pie obiit in hac postrema civitate an. 1520. Vide nostratem Josephum ab Assumptione part. 2, pag. 306.

B. Josephus a S. Geminiano, Hetruscus, una cum B. Michaele Angelo de Gamuccis, et aliis Ilicetanis per Turcas, penes quos Evangelium disseminabat, circa an. 1524 martyr effectus ad supernam patriam transivit. Vide Sylvam Ilicetanam pag. 124.

Ven. Iudocus Flascon dicitur fuisse vir doctissimus, in sacrificio Missae celebrando devotissimus, atque omnium virtutum singulare exemplar. Floruit doctrina et sanctitate Bruxellis, ibique sanctam oppetiit mortem die 5 Julii an. 1524, aetatis suae 30, religiosae professionis 8, et sacerdotii 5, prout testatur Elssius pag. 417, ubi narratur alumnum fuisse conventus Angiensis, et philosophiae professorem.

Londinensium Fratrum Augustinensium martyrium ita in Martyrologio Augustiniano sub die 11 Aprilis describitur: In Anglia martyrium omnium Fratrum nostri coenobii Londinensis, qui omnes in odium fidei interempti sunt, quorum unus fuit Deonotus Avonius, non solum virtutibus, sed etiam scientia celeberrimus. Nostrati tamen [p. 564] Herrerae non ita certa videtur praefati martyrii historia; nam vol. 2 sui Alphabeti pag. 29 haec habet: Quidquid tamen sit de Fratrum Londinensium martyrio, domus tamen Augustiniana fugatis, vel fugientibus incolis persecutionis metu, in manus haereticorum devenit etc. Haec autem nostratum Londinensium persecutio contigit circa an. 1536. Operae pretium duco hic transcribere ipsissima nostratis Hieronymi Roman Hispani verba quae scripsit an. 1569 in libro 2 Chronicae Augustinianae, centuria 12 sub an. 1566, fol. 134, quae nimirum ita sunt: Similiter cum Henricus VIII fidem deseruit, et in suis Regnis Summi Pontificis auctoritatem usurpavit, cum ecclesias, et coenobia diriperet, ad nostrum Londinense, in quo ducenti monachi perpetim ministrabant, devenit... Prior cum aliis pluribus Fratribus, qui ante majus altare aderant, decollatus est, sicque Christi martyres effecti sunt.

B. Luchinus ex nobili prosapia Arconatorum, alias Aretinorum Mediolani ortus, cum 22 annorum aetatem attigisset cum omnium admiratione in coenobio S. Mariae Coronatae nostro Eremitano Ordini nomen dedit. Studiis expletis evasit perinsignis verbi Dei praeco; erat enim satis versatus in sacris Scripturis, atque in S. P. Augustini librorum lectione. Memor illius effati: Verba docent, exempla movent, in se tamquam in speculo rara dabat exempla poenitentiae atque aliarum virtutum; quamobrem ex sua praedicatione mirabiles fructus collegit adeo ut per totam Italiam ejus nomen summopere celebraretur. Quoniam autem magna etiam industria atque prudentia praeditus erat, idcirco praecipua obtinuit suae Insubricae Congregationis officia, eamque praterea duabus vicibus Vicarii generalis auctoritate administravit. Tandem cum sanctitatis indiciis obiit in praefato S. Mariae Coronatae coenobio anno 1501, aetatis suae 77. Inter Ordinis scriptores recensetur ab Ossinger pag. 520.

Ven. Ludovicus Sisternes Alchodii (Alcoy) in Hispania ortus, et in patrio coenobio Eremitanum Ordinem amplexatus, vir fuit egregiae doctrinae, qua in Academiis Ilerdae et Valentiae potissimum refulsit. Clarior tamen extitit splendore virtutum, quibus sanctitatis famam sibi comparavit. Anno 1529 erat prior coenobii Barchinonensis, ac tandem Valentiae degens e vivis excessit circa an. 1537. Vide Josephum ab Assumptione part. I, pag. 291.

B. Martinus de Condres et B. Paulus Anglorum Regum sanguine oriundi, tempore Henrici VIII pro fidei, et veritatis tuitione decollati sunt an. 1544; ac postea illorum imagines circumferri coeperunt cum hac inscriptione: B. Martinus de Condres et Paulus de S. Guilelmo, ambo ex sanguine regio nati, Ordinem S. Augustini exemplo, et virtute illustrarunt; maxime vero cum ob fidei constantiam jussu Henrici VIII in Anglia decollati sunt an. 1544... Vide Herreram tom. 2 Alphabeti Augustiniani pag. 59, et Josephum ab Assumptione part. 2, pag. 264.

B. Martinus de Vercellis in Pedemontio ibidem primam lucem aspexit anno 1430. Inter nostrates admissus evasit insignis theologus, atque egregius concionator. A populo magno in pretio habebatur; quia videbat signa, et prodigia, quae propter ejus merita Deus operabatur. Instituit Bononiae celebrem Confraternitatem Deiparae de Consolatione, a qua omnes aliae ejusdem nominis dependent. Anno 1487 instauravit [p. 565] Ecclesiam S. Petri in Coelo Aureo Papiae, in qua S. P. Augustini corpus asservabatur. Tandem annis, meritis, sanctitate, et miraculis clarus Vercellis in coelum evolavit an. 1503. Vide Josephum ab Assumptione part. 2, pag. 282.

B. Martinus de Eulate Stellae in Navarra ortum habuit ex illustri Viamontensium, seu ex Navarrae Comestabilium prosapia. Cum esset regii Concilii praeses, spretis hujus mundi honoribus ac divitiis, nostro Eremitano Ordini nomen dedit, in quo claruit litteris, humilitate, simplicitate, mansuetudine, abstinentia, et observantia omnium virtutum adeo ut omnibus stupori esset. In praedicatione alter fuit Paulus, in zelo secundus Elias, et sic plures ad maiorem frugem reduxit; claruit dono lacrymarum, praecipue in oratione, et praedicatione; somnum capiebat nuda in tabula recumbens. Pauperrimus semper vixit, et quidquid sibi erat, pauperibus dabat. Claruit spiritu prophetiae, ac nonnulla futura praedixit. Tandem annis, et insignibus meritis plenus die 12 Februarii in coenobio Stellae spiritum Deo reddidit an. 1504. Recensetur inter Ordinis nostri Beatos etiam in chronico Augustiniano nostratis B. Alphonsi de Orozco fol. 43.

Ven. Mathias Flamingy, prior Tornaci, vitae sanctimonia clarus ibidem obdormivit in Domino die 17 Januarii an. 1537. Vide Elssium pag. 479.

B. Mauritius de Proeta natus est in oppido Castellon de Ampurias in principatu Cataluniae, dioecesis Gerundensis; a teneris annis litteris, et virtutibus operam dedit. Adhuc puer miraculum celebre patravit; nam cum patri suo baphicum officium exercenti, sed aegrotanti, ut tingerentur et versicolores fierent allati essent panni, Mauritius in cortina mixtis coloribus pannos inclusit ad tincturam; et quod in principio stultitia reputatum est, desiit in miraculum; nam omnes panni suo colore habendo exiere, dealbandus dealbatus, rubefaciendus rubefactus, viridandus viridatus, nigrefaciendus nigrefactus, et ita de aliis coloribus cum tinctura vivida, vegeta, ac splendida: quae res illam videntibus miraculo fuit. Cum jam perfectae aetatis esset, coenobium S. Mariae Magdalenae de Castellon petiit, ut in illo admitti posset, quod summo Fratrum gaudio suscepit, et exinde in litteris et virtutibus raro cum testimonio profecit. Tolosates petiit, ubi cum ingenti plausu lauream doctoralem assecutus est. Mox Dei verbum summo cum fervore coepit praedicare et fidei zelo ductus Mauritaniam invisit, ubi plures ad fidem convertit; sed cum vellet se Deo per martyrium, et non posset immolare, inde egressus in urbem Palmae regni Majorchini transfretavit, et ad coenobium de Succursu admissus, non post multos dies a Deo per morbum lethalem visitatus, animam sanctissime exhalavit die 20 Feb. an. 1546, et post mortem innumeris claruit, et claret miraculis, quorum nonnulla referunt auctores. De B. Mauritio quotannis festum celebratur in patria sua Castellon in coenobio S. Mariae Magdalenae, cui populus magno concursu interest. Ita iisdem verbis scripsit Josephus ab Assumptione anno 1743, part. I, pag. 137, sub die 20 Feb.

B. Michael Angelus de Gamuccis de S. Geminiano in Hetruria an. 1523, habitum suscepit in coenobio S. Leonardi prope Senas. Hic adhuc diaconus zelo fidei propagandae inter Turcas evangelium praedicare se contulit, a quibus dirissime palo transfixus circa an. 1526 gloriosum martyrium subiit. In oppido [p. 566] S. Geminiani plurimae hujus Augustinensis martyris imagines circumferebantur beatum juvenem palo confossum repraesentantes. Vide Landuccium in Sylva Ilicetana pag. 123.

Ven. Michael de Castelleto, Vicarius generalis Gongregationis Insubricae, vir magnae bonitatis, et abstinentiae in quibus et subditus, et praelatus mirifice excelluit, claruit etiam scientiis speculativis, et moralibus. Fidei zelo plenus haereticam perfidiam acerrime impugnavit. Tandem annis, et bonis operibus abunde cumulatus, cum visitationem ageret in Romano S. Mariae de Populo coenobio die 17 Augusti an. 1550 non sine opinione santitatis animam exhalavit. Ita ferme Josephus ab Assumptione part. 2, pag. 485.

B. Nicolaus Pariliones, Gallus, Metis nostrae Eremitanae Religioni nomen dedit; sed postea audita fama sanctitatis nostratum Ilicetanorum, illuc se contulit, ibique iterum tyrocinium expertus solemnia vota emisit die 30 Aprilis an. 1503. De illo narratur quod Iliceti munus infirmarii exercens cuijusdam Fr. Adeodati Aretini foetida ulcera dum lavit, lotionem ipsam mortificationis causa bibit, ac deinde asseruit se nihil unquam sapidius sumpsisse, et hanc potionem sibi contra omne peccatum antidotum fuisse. Suae mortis diem praedixit, qui videtur fuisse 27 Maji anno 1527. De illo in Martyrologio Augustiniano sub praefata die 27 Maji ita legitur: Senis in Iliceto transitus B. Nicolai Pariliones, (Metensis) in quo praeter caeteras virtutes in summo claruerunt charitas et humilitas, quibus exornatus e vivis ad coelum migravit. Vide etiam Sylvam Ilicetanam Landuccii pag. 125.

Ven. Nicolaus Scutellius sequenti praeconio celebratur apud Josephum ab Assumptione part. I, pag. 337: Tridenti defunctio Ven. Nicolai Scutellii, viri linguis latina, graeca et hebraica peritissimi, qui cum in Ordine nonnullas exerceret dignitates et plures contra Germaniae haereticos componeret tractatus, per mortem religiosam et exemplarem e vivis excessit summoque honore sepultus est in Ecclesia S. Marci. De illo scribit Ossinger pag. 823 quod fuerit sacrae theologiae doctor, de Religione nostra propter servitia ei praestita optime meritus, Generalis Gabrielis Veneti secretarius, et Aegidii Viterbiensis in graecis traductionibus adjutor, religiosus integerrimae vitae, et bonarum litterarum cognitione praestantissimus, qui primus omnium Iamblicum philosophum in latinum sermonem vertit. Anno 1538 erat Marchiae Tarvisinae provincialis, eumque Seripandus die 4 Junii an. 1540 visitatorem in Germaniam misit. Tandem obiit Tridenti die 28 Aprilis an. 1542.

B. Nicolaus de Agreda, Hispanus, in Martyrologio Ordinis sub die 6 Augusti dicitur vir apostolicus, qui ex Hispania cum aliis quinque sodalibus a D. Thoma in Mexicum missus, ibi per quinquennium incolatum faciens innumeros ad fidem convertit, sed iterum in Hispaniam vocatus, electus est prior coenobii Pampelonae, ubi rara floruit sanctimonia et praecipue poenitentia; numquam enim lineis se texit indumentis, ad nudam carnem cilicium asperrimum gestabat, quod usque ad obitum sustinuit. Zelo observantiae ardebat; sed solum prodesse, non aliis praeesse satagebat. Frequenter, et magno spiritu praedicabat. Tandem relicta magna suae sanctitatis fama hac die (6 Augusti, an. 1543) pie in coelum evolavit. Ortum habuit Gracuri, vulgo Agredae in Castella Veteri [p. 567] ex Garcia Gomesio, et Maria Gonzalez. Salmanticae professionem emisit die 16Augusti an. 1509. Navigavit ad Indias Occidentales anno 1534, rediitque in Hispaniam an. 1540.

B. Nicolaus de Tolentino, Hispanus, filius Joannis de Peralta, et Bernardinae de Quincozes ex oppido Castelli de Garci-Muñoz, anno 1526, die 26 Januarii in coenobio Salmanticensi Augustinianum cucullum induit. Cum autem in Peloponneso Caesarianae Caroli V copiae Coroneam et Methonem oppugnarent, ipse Christi imaginem deferens militum christianorum animos in hostes exstimulabat; a Turcis autem captus tamdiu fuit verberibus caesus, aliisque cruciatibus affectus, ut martyr occubuerit anno 1538. Ex Herrera tom. II, pag. 175.

B. Paraclictus Bini, antea Joannes, Praesbiter de S. Angelo in Colle agri Senensis anno 1484 die 10 Octobris, aetatis suae an. 32 e manibus celeberrimi Mariani de Genestano Iliceti nostrum Eremitanum habitum accepit. Putat Herrera contra Landuccium non quidem Iliceti, sed Florentiae in coenobio S. Galli nostratem B. Paraclitum tunicam induisse. Tyrocinii tempore sacristam egit, et deinceps toto vitae suae tempore aliquod semper munus exercuit. Saepe Iliceti, et S. Geminiani coenobia rexit, et utrobique annona deficiente plenam manum aperiens, modico licet tritico et creditis sibi Fratribus, quorum redditibus longe major erat numerus, et innumerae ad eum ceu publicum solamen conflentium turbae satis ocurrit, et sic dignum sibi eleemosynarii agnomen conciliavit. Vicarii generalis suae Congregationis pluribus vicibus electus, dum coenobia lustraret, pedester semper iter faciebat, atque panneis vestibus juxta carnem induebatur. Communiter creditum patrata ab eo fuisse miracula ex nostrate Hieronymo Bonsignorio refert Herrera tom. 2, pag. 248. Notant praeterea in nostrate Binio scriptores peculiarem quemdam in sacro faciendo fervorem, quo adstantes omnes ad pietatem provocabat. Anno 1513 a Generali Aegidio Viterbiensi praeficitur regimini Monialium S. Mariae Magdalenae Senarum, quibus usque ad obitum summa cum laude praefuit. Monasterium ipsum sexaginta Monialibus constans et numero, et fama auxit, in eoque mortalis vitae cursum explevit die 19 Decembris an. 1521. Illius corpus Ilicetum translatum fuit. Reliquit in charta pergamena propria manu exaratum librum professorum Iliceti ab anno 1348 ad 1518.

Ven. Philippus Aimilio, alias Aemilius de Pennabillorum in Piceno, cum Solimanus II Turcarum Imperator Rhodum oppugnaret hortationibus et precibus equitum christianorum animos ad fidei catholicae hostes repellendos excitabat. Quare ab iisdem Turcis data opera directis ictibus necatus fuit an. 1522.

Ven. Paulus Fontana, Neapolitanus insignis theologus, atque celebris concionator ita a Caesare Eugenio Sacrae Neapolis pag. 387 commendatur: Paulum Neapolitanum Eremitam in quo potissimum laudum genere collocem non invenio. Nam si probitatem, si studia, humanitatem, liberalitatem, gratiam spectem, nemini secundus apparebit; si dicendi peritiam, facundiam, promptitudinem, modulatissimam vocem, aptissimos gestus, concinnos flores, luculenta verba, beatam memoriam, ferventissimas orationes, propheticum fervorem, primum in sua aetate locum [p. 568] facile obtinebit. Cujus perennem, ac beatissimum eloquentiae fontem totus orbis, ipsa Roma, Venetorum Senatus, Janua, Panhormus, Sicilia, Regnum Apuliae, et quod rarissimum est, patria Neapolis maximo plausu pluries est admirata. Obiit Neapoli cum opinione sanctitatis die 26 Augusti an. 1527, aetatis suae 44.

Ven. Rodericus a Cruce Ulyssiponensis, germanus frater nostratis Joannis a Magdalena, qui item fuit eximius vir a Petro Calvo Dominicano in Voce Turturis lib. 2, cap. 12, pag. 319 dicitur vir grandis poenitentiae et humilitatis, atque in veneratione habitus a Regibus Lusitaniae Joanne II et Emmmanuele. Hujus autem Regis Emmanuelis etiam consiliarium egit. In patria Academia doctoralem lauream obtinuit, in eaque sacram theologiam publice professus fuit. Anno 1498 erat Portugalliae provincialis obiitque cum opinione sanctitatis an. 1510. Illius obitus in Martyr. Aug. ponitur sub die 4 Augusti.

B. Valerius Spannochius, nobilis Senensis, antea Hieronymus vocatus, in coenobio Ilicetano die 23 Julii an. 1494 in manibus B. Paracliti de Binis solemnem professionem emisit. De illo haec dicuntur in Sylva Ilicetana pag. 121: Fuit vir singularis tum in activa, tum in contemplativa vita, dum uno oculorum terrena respiciebat, altero vero coelestia meditabatur. Multa rexit coenobia Ilicetanae Congregationis, ac praecipue S. Leonardi de Lacu, quo gubernante, praedictum coenobium ab Ilicetano separatum fuit an. 1516. In Martyrologio autem Augustiniano sub die 28 Augusti laudatur tamquam vir praeclarus prudentia in agendis, commiseratione in pauperes, clementia in universos, cultus divini zelo, animi sublimitate, et pietate. Cum odore sanctitatis spiritum Deo reddidit in coenobio S. Leonardi de Lacu prefata die 28 Augusti an. 1517. In Arbore Ilicetana nostratis Valerii effigies post illius obitum cum titulo, et radiis Beatorum depicta fuit. Vide Herreram tom. 2, pag. 498.

Fr. Adrianus Appelteeren ab Alexandro Papa VI die 18 Aprilis, anno 1502 eligitur Episcopus Sebastensis, et suffraganeus Trajectensis. Ex Bullario Alexandri VI per P. Fr. Michaelem Costello inspecto.

Fr. Aegidius Canisius primam lucem aspexit Viterbii anno 1470, et nostrum Eremitarum Ordinem ingressus fuit an. 1488. Cum autem raro ingenio praeditus esset ita in studiorum palaestra profecit ut vir omnigenae eruditionis evaserit. Fuit enim non solum orator et poeta, verum etiam historicus, philosophus, ac theologus insignis, atque linguas hebraicam, chaldaicam, graecam, latinam, et italicam perquam optime calluit. Jure meritoque a Jovio artis theologiae decus et ornamentum appellatus fuit: neque defuit qui illius eloquentiam dixerit torrentem verborum, et sententiarum, quo frequentissimi auditores quocumque ipse vellet ineluctabiliter ferebantur. Cum praecipuae Italiae urbes certatim contenderent ut Aegidium nostrum concionatorem haberent, Julius II ad dirimendas aemulantium querimonias sibi ipsi optionem reservavit mittendi quo vellet omnium votis expetitum portentosum Evangelii praeconem. Ab eodem Pontifice anno 1506 totius Eremitani Ordinis regimini praeficitur, et [p. 569] anno insequenti Neapoli die 12 Junii in hoc munere confìrmatur; ac deinde cum ad Neapolitanum Regem, tum ad Venetos nuncius missus fuit, ac demum Perusiam accitus ut ipso Pontifice audiente populum moneret sedalis Italiae rebus signa illum in Turcas illaturum ut Hierosolymam, et Constantinopolim ex impiis ipsorum manibus eriperet. Variis itidem legationibus postea a Leone X fuit honestatus, prima scilicet ad Maximilianum Caesarem ut eum induceret ad pacem cum Venetis componendam, altera ad Urbinatem Ducem, ac tertia jam sacra purpura decoratus in Hispaniam ad Carolum V, et aliis etiam tandem ad alios christianos Principes ut eos excitaret ad bellum ineundum contra Solymanum Turcarum Imperatorem, qui suis victoriis contra Persas elatus adversus Christianam Rempublicam insolescebat. A praefato Leone X Cardinalium coetui aggregatus fuit die I Julii anno 1517. A Clemente autem VII die 2 Decembris an. 1523 electus fuit Patriarcha Constantinopolitanus, necnon Episcopus Viterbiensis; atque administrator Ecclesiarum Castrensis, Lancianensis, Sutrinae, Nepesinae, et Jaderensis, cum jam ab anno 1521 Ordinis nostri Protector constitutus fuisset. Ejusdem Pontificis jussu Cingulum Piceni urbem administravit, cujus etiam palatium anno 1524 exornavit. Anno 1527 imperialibus copiis inaudito, atque sacrilego ausu Romam vastantibus suae selectissimae bibliothecae jacturam fecit, quae res tam ingentem illi dolorem attulit ut Patavii per integrum fere annum aegrotarit. Tandem cum Romae jussu praefati Clementis VII ad aliquot graecos codices in latinum sermonem vertendos una cum nostrate Nicolao Scutellio incumberet, subita pituita oppressus naturae concessit die 12 Nov. an. 1532, aetatis suae 62. Propter insignem vitae sanctimoniam a scriptoribus nomen Venerabilis obtinuit. Illius Cardinalatus titulus fuit S. Matthaei in Merulana, quae ecclesia tunc temporis ad coenobium S. P. Augustini de Urbe pertinebat. Postea vero accepit titulum S. Marcelli. Scripta ejus vide in Saeculis Aug. vol. 2, pag. 10.

Fr. Alphonsus Oliva de Aquipendio, vir moribus ac doctrina clarus anno 1529 eligitur subsacrista pontificius, et coadjutor DD. Gabrielis Mascioli Apostolici Sacrarii Praefecti, cui hoc in munere successit an. 1534. Deinde a Paulo III die 20 Augusti inauguratus fuit Episcopus Bovini in Apulia, unde an. 1541 ad Archiepiscopatum Amalphitanum die 13 Maji transfertur. A nostrate Angelo Rocca appellatur concionator gratiosissimus. Decessit die 23 Octobris an. 1544. Omnia sua patrio S. Augustini coenobio reliquit, in eoque ex libris quos multis jam annis emendo collegerat bibliothecam construendam mandavit.

Fr. Alphonsus Galeghus, alias Gaglieto, Hispanus, sacrae Theologiae Magister, et theologus insignis, an. 1494 die 12 Martii evectus fuit ad Episcopatum Castellanetae in provincia Hydruntina. Illius immediatus successor ponitur ad annum 1517.

Fr. Ambrosius Flandini, Neapolitanus, sacrae theologiae magister, vir graecis, latinis, atque hebraicis litteris eruditus, fuit etiam insignis philosophus, atque concionator sui aevi celeberrimus. Ita egregie scripsit de rebus philosophicis ut merito Plato christianus a quibusdam fuerit appellatus. Primus omnium in Italia errores Martini Lutheri insigni tractatu de Missae Sacrificio, aliisque doctis lucubrationibus validissime [p. 570] refutavit, multosque Principes in catholica fide solidavit. Anno 1517, die I Aprilis inauguratus fuit Episcopus Lamocensis in Isauria, et coadjutor Sigismundi S. Mariae-Novae Diaconi Card. Episcopi Mantuani cum annua pensione 200 ducatorum super fructus mensae Episcopalis. Hanc mortalem vitam finivit Mantuae die 24 Septembris anno 1532. Opera ejus vide in Saeculis Aug. vol. 2, pag. 22.

Fr. Ambrosius Brandao Ulyssiponensis, seu potius Portuensis, anno 1529 (alii putant 1520) die 23, vel ut alii scribunt, 24 Decembris eligitur Episcopus Rossionensis in Albania, egitque postea partes coadjutoris in regimine Ecclesiae Ulyssiponensis sub DD. Card. Alphonso Regis Emmanuelis filio. Fuit etiam, quamvis Episcopus, Lusitaniae provincialis, necnon decanus capellae regiae, et commendatarius Ordinis S. Antonii in Lusitano Regno, itemque commendatarius coenobii S. Mariae de Corquera tunc Canonicorum Regularium, ex quo apud nonnullos scriptores exorta est suspicio illum fuisse e Canonicorum, non autem Eremitarum Augustinensium coetu. Obiit valde senex die 15 Jan. an. 1559.

Fr. Arnaldus de Arceto, Gallo-Tolosanus, ad instantiam Episcopi Adurensis a Leone X die 20 Aprilis an. 1517 eligitur Episcopus Cyrenensis, et suffraganeus Adurensis in Gallia.

Ven. Augustinus de Civitate Castelli, alias de Tiferno, eximius theologus, et sui temporis celeberrimus concionator, quem tota Italia alterum D. Augustinum appellabat, an. 1488 erat poenitentiarius Basilicae S. Petri, et an. 1501 ab Alexandro VI electus fuit sacrista, et Episcopus Tagastensis. Optimam de se opinionem relinquens ex hac vita migravit die 3 Aprilis an. 1503. Vide Martyrologium Aug. part. I, pag. 342 et 346. Illius Episcopatus non admittitur a nostrate Angelo Rocca in sua Cronhistoria de Apostolico Sacrario.

Fr. Augustinus de Magdalena anno 1479 Argolicensis Ecclesiae episcopales infulas accepit, tenuitque usque ad an. 1502.

Fr. Andreas Montis de Como, qui an. 1548 erat Prior coenobii S. Mariae de Populo Urbis, die 10 Maji an. 1549 electus fuit Episcopus Nicomediae et Suffraganeus Cardinalis Philiberti Ferrerii Episcopi Ipporegiae in Pedemontio. Ex codice manuscripto Bibliothecae Barberinae signato XXXVII, I. Apud Ughellum tom. 4, col. 1077, ubi tamen reticetur nostratis Andreae augustiniana professio, dicitur nobilis Comensis, insignis theologus, atque vir suae aetatis doctissimus.

Fr. Balthasar Marachus, alias Monachus, Neapolitanus, sacrae theologiae magister, cathedraticus Tranensis, et Apuliae vicarius generalis, anno 1544, die 25 Junii fit Episcopus Lesinae ad radices Montis Gargani. Appellatur etiam Episcopus Nuntiatae de Neapoli, quia hujus nominis Neapolitanum menasterium urbem Lesinam possidebat ex donatione Reginae Margaritae Ladislai Regis matris. Supremum diem obiit Balthasar noster anno 1550.

Ven. Fr. Bernardus Jorda Valentiae ortus est e prosapia nobili, et habitum recepit in coenobio Valentino, et statim in litteris et virtutibus longe sodales anteivit. In Academia Valentina publicus Lector fuit. Post plures in Ordine dignitates ad instantiam D. Fradiqui de Portugal Archipraesulis Caesaraugustani a Paulo III creatus est Episcopus Philadelphiae, et Suffraganeus Caesaraugustanus die 14 Aprilis an. 1535. [P. 571] Fuit gubernator Ecclesiae Caesaraugustanae in absentia D. Fradiqui dum detinebatur regimine Cathalauniae. Obiit tandem Ven. Bernardus inter praeclara scientiae, prudentiae et sanctitatis testimonia circa an. 1543. Ex Martyrologio Aug. part. I, pag. 291.

Fr. Demetrius Maccar, alias Mackam, Hibernus, die 6 Junii, an. 1526 inauguratur Episcopus Rossensis in Hibernia per obitum Episcopi Thadaei Irril item Augustinensis. Vixisse videtur Episcopus Demetrius usque ad an. 1554. Vide in Bibliotheca Barberina codicem manuscritum, qui signatur XXXVI. 2, pag. 116 a tergo. Consule etiam Brady vol. 2, pag. 109.

Fr. Dionysius Vasquez Toleti ortus est ex Petro Vasquez et Maria a S. Petro. In coenobio Toletano professionem emisit die 5 Junii an. 1500. Ob scientiam, et sanctimoniam magno in pretio est habitus a Leone X, Carolo V et multis proceribus. Vir fuit profundissimi ingenii, et suo tempore oraculum scientiarum. Cum Cardinalis Ximenez Academiae de Alcalà fundator primos Lectores ad illam vellet eligere selectiores, electus est Ven. Dionysius ad moderandam Sacrae Scripturae cathedram sicut D. Thomas a Villanova ad artium cathedram regendam. Et tanta legebat profunditate ingenii ut ad eum auscultandum caeteri concurrerent Lectores. Creatus est a Leone X pontificius concionator... Caroli etiam V fuit concionator, a quo ad Archiepiscopatum Mexicanum, et ad Episcopatum Palentiae praesentatus, neutrum acceptare voluit. In Belgium et Germaniam ad confutandos novatorum errores missus maximo catholicae Religionis fructu demandatum sibi munus exercuit. Cum opinione sanctitatis obiit Toleti die I Junii an. 1539. Vide Martyrol. Aug. ad praefatam diem primam Junui.

Fr. Ferdinandus Seronus, Hispanus, die 12 Maji an. 1525 electus fuit Episcopus Astae in Pedemontio, quae civitas eodem anno post famosam pugnam Ticinensem in ditionem Caroli V venerat. Eo illam cathedram adhuc moderante, nempe die 7 Novembris an. 1526 Astensis civitas S. Secundi apparitione et auxilio ab iniqui Maramaldi Caesarei Ducis exercitu liberata fuit. Anno 1528, die 23 Martii ad Venusinam Dioecesim in Apulia transfertur, ibique an. 1531, die 12 Martii novam cathedralem ecclesiam solemni ritu consecravit. Episcopale munus sponte dimisit anno 1542.

Fr. Ferdinandus de Castroviridi, Hispanus, discipulus S. Thomae de Villanova, vir insignis pietatis ac doctrinae, qui regius fuit Caroli V concionator anno 1544 electus fuit Episcopus Gienni (di Jaen) in Hispania. Videtur tamen aut mitram recusasse, aut ante initam Dioecesis possessionem decessisse; nam mense Januario an. 1545 DD. Petrus Pacheco illam Eclesiam administrabat.

Fr. Franciscus de Nieva ortus in oppido S. Mariae de Nieva ex Alphonso Salvatore, et Joanna Rodriguez, habitum sumpsit Salmanticae die 22 Augusti, an. 1518 et professus est tempore primi prioratus S. Thomae a Villanova. Electus fuit Prior Salmanticensis an. 1525, et Provincialis an. 1531, et iterum an. 1541, quo tempore per obedientiam coegit S. Thomam Archiepiscopatum Valentinum acceptare. An. 1545 jussu Generalis Seripandi in absentia D. Thomae Constitutiones Ordinis revisit. A Carolo V ad Granatensem Archiepiscopatum presentatus, acceptare noluit. Fuit vir sanctissimus, qui apud Principes raram suae virtutis opinionem adeptus est. [P. 572] Obiit circa an. 1547. Vide praefatum Martyrol. ad diem 23 Augusti pag. 514.

Fr. Franciscus Ordinis Heremitarum, Gallus, an. 1522 die 13 Martii eligitur Episcopus Castoriensis, et Suffraganeus Dolensis (di Dol) in Gallia. Ex codice Bibliothecae Barberinae signato XXXVI. I, pag. 134.

Fr. Gabrielis Mascioli, alias Foschi, nobilis Anconitanus sacrae theologiae magister, an. 1501 praeceptor erat Ranucii Mathilicae Domini, et 1503 Marchiae provincialis. A Summo Pontifice Julio II anno 1507 assumitur in suum Sacristam, simulque Dyrachii archiepiscopali titulo insignitus fuit. Postea autem anno scilicet 1511, die 30 Aprilis Castrensis Ecclesiae in Patrimonio S. Petri administrationem obtinuit, quam tamen Romae degens septem annis administravit, ac deinde hujusmodi onus ultro dimisit. Suavissimis moribus ornatus parem habuit pietatem, doctrinam, atque sacrarum caeremoniarum peritiam. Obiit valde senex Romae die 25 Octobris anno 1534. Teste Cappelletti tom. 5, pag. 560, ab an. 1512 ad 1517 interfuit omnibus sessionibus Concilii Lateranensis V. Quaedam opuscula reliquit, propter quae ab Ossinger pag 565, a Gandolpho pag. 126, et ab aliis inter nostrates scriptores recensetur.

Fr. Gedeonus Vander Graeht, alias de Fossa, nobilis Gandavensis, in patrio S. Stephani coenobio Eremitanae Familiae nomen dedit an. 1480. Postea evasit Doctor Lovaniensis, ac pluribus vicibus praefati coenobii Prior. Fuit etiam secretarius D. Mariae Reginae Hungariae et Gubernatricis Belgii. Anno 1535, die 10 Januarii a Paulo III inauguratus fuit Episcopus Castoriensis, et Suffraganeus Leodiensis. In Eremo Sacra pag. 34 scripsimus electum fuisse Episcopum an. 1534; sed praeferenda est schedula mihi tradita a P. Michaele Costello, qui acta authentica inspexit. Difficillimo sui Episcopatus tempore frequentibus ad varios Principes legationibus nobilitatus fuit, eorumque res mira dexteritate composuit. Fuit etiam Canonicus S. Joannis Leodii, necnon Abbas monasterii Cambronensis Ordinis Cisterciensis in Hannonia, ibique dum soli Deo vacaret piam mortem oppetiit die 15 Octobris an. 1554, aetatis suae 74.

Fr. Gratianus Santucci de Rocca Priore, Episcopi antecessoris DD. Jacobelli Silvestri nepos, die 19 Novembris anno 1516 eligitur Episcopus Alatrii in Campania Romana. Interfuit Concilio Lateranensi V. Illius immediatus suecessor habetur ad an. 1517. Vide Cappelletti tom. 6, et Gams pag. 661. In actibus praefati Concilii ejus subscriptio est sub nomine Gratiosus.

Fr. Guilelmus Grant, Anglus, sacrae theologiae professor an. 1513, die 27 Julii a Leone X inauguratur Episcopus Panadensis (di Paneas in Coelesyria) et Suffraganeus Heliensis (di Ely) in Anglia. Ex schedula mihi tradita a praelaudato P. Michaele Costello, qui illam deprompsit e Bullario Leonis X an. I, lib. I.

Fr. Guilelmus de la Forest, Gallus, an. 1526, die 9 Aprilis renuntiatur Episcopus Sebastensis, et Suffraganeus Ludovici de Borbonio Episcopi Lucionensis in Gallia. Vide in Bibliotheca Barberina codicem manuscriptum signatum XXXVII. I, ad praefatum diem, et annum.

Fr. Guichardus, alias Guiscardus a Lessart, Patritius Lugdunensis, Augustinianae Bituricensis Communitatis alumnus, sacrae theologiae Magister, qui a scriptoribus dicitur fuisse philosophus, [p. 573] et theologus insignis, anno 1496 cum esset Provincialis, creatus fuit Episcopus Hierapolis, et suffraganeus Lugdunensis. Vivebat adhuc anno 1516.

Fr. Guilelmus de Vercellis, vir valde eruditus, et egregius theologus, die 6 Martii an. 1525 eligitur Episcopus Nicomediae et Suffraganeus Hipporegiae (d’Jurea) in Pedemontio. Vide in Bibliotheca Barberina codicem signatum XXXVI, 2, pag. 62. Adhuc inter vivos degebat an. 1540.

Fr. Gundisalvus de Abula, Hispanus, sacrae theologiae Magister, qui fuit Castellae provincialis, anno 1514 ut scribit Herrera tom. I, pag. 300, erat Episcopus in Aragonia, sed illius Episcopatus locus non indigitatur.

Fr. Hieronymus de Sanctis, Patavinus, in illa Universitate sacrae theologiae professor, vir fuit magnae probitatis, atque eruditionis, qui varias scripsit de diversis rebus elegantes orationes. A nostrate Pamphilo dicitur vir religione, et studiis litterarum conspicuus. Juxta schedulam mihi traditam a saepe jam laudato P. Michaele Costello eligitur Episcopus Argolicensis, et Suffraganeus Patavinus die 19 Martii, anno 1512, uti legitur in Bullarum Leonis X libro I, fol. 30. Fato concessit Patavii an. 1530. Nominatur cum laude a nostratibus scriptoribus, ac praesertim ab Ossinger pag. 790.

Fr. Henricus Schodehoet de Dissen in Saxonia, sacrae theologiae Magister, et in Rostochii Universitate sacrae theologiae professor anno 1494 inauguratur Episcopus Tricalensis in Thessalia et Suffraganeus Monasteriensis, et Osnabrugensis. Vivebat adhuc an. 1508.

Fr. Herphardus, Anglus, die 21 Feb. an. 1530 electus fuit Episcopus insulae Sodorae (di Sodor, alias Colmkil) in Scotia. De Episcopatu Sodorensi legatur Moroni vol. 67, pag. 149. Nostrates Herrera, Elssius, et Torellius vocant illum Episcopum Ossoriensem.

Fr. Hieronymus de Toro, Hispanus, anno 1539, die 23 Julii electus fuit Episcopus Philadelphiensis, et Suffraganeus Ilerdensis sub DD. Jacobo Conchillos Ilerdae Episcopo. Nominatur in vol. 51 Hispaniae sacrae pag. 141, ubi videtur praefati voluminis scriptor non legisse paginam 92 partis alterius Eremi Sacrae Angustinianae; nam asseveranter in adnotatione prima, scribit: El P. Lanteri en su Eremus sacra Augustiniana no lo cita.

Fr. Joannes Smalte de Vigornia in Anglia, sacrae theologiae Magister, die 13 Julii, anno 1526 inauguratur Episcopus Panadensis (di Paneas) et Suffraganeus Herefordiensis in Anglia. In Eremo sacra part. 2, pag. 7 perperam nuncupatus fuit Episcopus Badanensis.

Fr. Jacobus Aymerius, alias Anxuerii, Gallus, an. 1536, die 6 Septembris inauguratur Episcopus Chalcedonensis, et Suffraganeus Card. Ludovici de Borbonio in administratione Ecclesiarum Senonensis, et Laudanensis (di Sens, e di Laon) in Gallia.

Fr. Jacobus Pujasola, Hispanus-Valentinus, vir doctissimus, sacrae theologiae professor in patria Universitate, atque Aragoniae provincialis, per Bulam Alexandri VI datam Romae sub die 28 Julii an. 1497 creatur Episcopus Sorrensis (di Sorres) in Sardinia per obitum Jacobi. Ex schedula per praelaudatum P. Michaelem Costello depromptam ex Vaticano libro Bullarum praefati Summi Pontificis Alexandri VI. Itaque corrigenda Eremus sacra part. 2, pag. 211 ubi aliter habetur. Decessit an. 1510. Ultimus fuit Sorrensis Ecclesiae Antistes; nam illa dioecesis a praefato [p. 574] Alexandro VI unita fuit Archiepiscopatui Turritano.

Fr. Joannes Crispus, Valentinus, an. 1488 a Joanne I Aragoniae Rege praesentatus fuit ad Episcopatum Castri in Sardinia, et an. 1491 translatus fuit Usellim. Anno 1501 cum aliis 14 Episcopis astitit in conventu S. Fidei Ord. S. Bernardi consacrationi DD. Alphonsi de Aragonia filii Regis Catholici in Archipiscopum Caesaraugustanum. A Moronio vol. 74 pag. ponitur in serie Episcoporum Uselliensium ad an. 1494. Episcopatus Uselliensis an. 1503 unitus fuit Terralbensi. Videtur noster Joannes vixisse usque ad an. 1507.

Fr. Joannes Meler, alias Pistoris, sacrae theologiae Magister. an. 1511 erat Episcopus Tricalensis in Thessalia, et Suffraganeus Monasteriensis, et Osnabrugensis in sua Germania. Circa annum 1522 erat etiam Suffraganeus Constantiensis.

Fr. Joannes Rovhault, Gallus, in Universitate Andegavensi sacrae theologiae professor, die 7 Januarii an. 1520 a Leone X eligitur Episcopus Roranensis in Armenia, et Suffraganeus Andegavensis. Ex schedula per P. Michaelem Costello deprompta ex authentico libro Bullarum Leonis X sub praefatis die et anno. Vide etiam Eremum sacram Aug. part. 2, pag. 28.

Fr. Joannes Laso de Vega, Hispanus, anno 1500 electus est Episcopus Philadelphiae, et Suffraganeus Archiepiscopi Hispalensis DD. Fr. Didaci Deza Ordinis Predicatorum. Decessit an. 1516, et in nostra Hispalensi Ecclesia tumulatus fuit in sacello S. Gregorii, teste Antonio Gomez Aceves in opusculo de Hispalensi Augustiniano coenobio typis edito Hispali an. 1871. Vide etiam Hispaniae Sacrae volumen 51, pag. 140.

Fr. Joannes, Gallus, an. 1531, die 16 Junii an. 1531 electus fuit Episcopus Hipponensis, et Suffraganeus nostratis Ludovici Chanteau Episcopi Matisconae. Vide in Bibliotheca Barberina codicem manuscriptum asignatum XXXVI. I, pag. 104, et alterum codicem signatum XXXVII. I.

Fr. Joannes Evangelista Bruschi an. 1537 electus fuit Episcopus Modrussae in Illyrico, et anno insequenti ex hac vita migravit.

Fr. Joannes Apostolus, Gallus, sacrae theologiae Magister, anno 1498, die 9 Martii electus fuit Episcopus Bethlemitanus in Gallia in Comitatu Nivernensi. Hujusmodi nomen illi Episcopatui adhaesit eo quia Episcopus Bethlehem in Palaestina illam Sedem deserere coactus in Galliam saeculo XIII se recipiens, alterius cathedrae erectioni sub prefato titulo occasionem praebuit. Noster autem Joannes l'Apotre tenuit cathedram usque ad obitum, qui contingit an. 1501.

Fr. Ludovicus Chanterau, Gallus, sacrae theologiae Magister an. 1515 erat confessarius Ludovici XII Galliarum Regis, et Reginae uxoris ejus, et postea anno 1527 item Regis Francisci I. Eodem anno 1527 electus fuit Abbas S. Euberti Aurelianensis. Promotus fuit ad Episcopatum Matisconensem anno 1529. Synodum dioecesanam coegit an. 1531; ac dum in suo clero morum reformationem molitur, praepeditus ne ad rectum, quem pia intentione expetebat, scopum perveniret, atque undique obstaculis circumseptus, omnique spe ulterius secundum Deum proficiendi destitutus, tempori cessit, et Lutetiam suorum domicilium studiorum se recepit. Ibidem mortalis vitae cursum confecit die 24 Septembris an. 1531. Dicitur a Pamphilo in sacris Scripturis apprime eruditus. [P. 575] An. 1520 praeerat provinciae Franciae.

Fr. Matthaeus Perez, nostratis B. Jacobi Perez Episcopi Christopolitani nepos, sacrae theologiae Magister, et Aragoniae Provincialis, anno 1491 per obitum patrui sui die 5 Decembris electus fuit Episcopus Christopolis, et Suffraganeus Valentinus. Noster P. R.mus Generalis Anselmus de Montefalco concessit illi cum Ecclesiae, tum cellarum usum in coenobio Valentino. Peste periit die 4 Martii an. 1507.

Fr. Neemias Clonym, Hibernus, an. 1502, die 24 Januarii ab Alexandro VI inauguratur Episcopus Clogherensis (di Clogher) in Hibernia, Episcopatum resignavit anno insequenti sub die 29 Augusti, reservata sibi tantum annua decem et octo scutatorum pensione. Noster P. Reverendissimus Generalis Fr. Gratianus de Fulginio praefato anno 1502 sub die 9 Februarii nostrati Neemiae jam Episcopo concessit ut suffragium ferret in capitulis illius provinciae, et ut esset Praeses capituli provincialis. Illius obitus dies, et annus non constant.

Fr. Nicolaus Creucher, nobilis Germanus, et sacrae theologiae professor an. 1523, die 20 Januarii ex praesentatione Ferdinandi Archiducis Austriae, ac postea Imperatoris, ad Episcopatum Petini in Istria evectus fuit. Episcopatum cum hac mortali vita dimisit die 2 Decembris an. 1525.

Fr. Nicolaus Foresius de Acula, vir multae eruditionis, atque insignis praesertim theologus, a Julio II, cui acceptissimus erat, et a quo variis legationibus honestatus fuerat, anno 1504 in Sacristam Apostolicum assumitur, et an. 1505 die I Septembris ad Archiepiscopatum Dyrrachiensem in Albania promovetur. Jam suae Romanae Provinciae ab an. 1487 ad 1489 laudabiliter praefuerat. Praeditus fuisse dicitur singulari quadam animi lenitate atque urbanitate, quibus praerogativis omnium sibi animos devinciebat, cunctisque se gratissimum reddebat. Propter quaedam opuscula, quae manuscripta reliquit, inter Augustinenses scriptores locum obtinuit. Senio confectus extremum diem clausit Romae die 25 Octobris an. 1511.

Fr. Nicolaus de Brachiano, sacrae theologiae Magister, anno 1504, die 29 Aprilis a Julio II creatur Episcopus Lyddensis in Palaestina, et Suffraganeus Episcopi Parmae. Anno 1500 erat Provincialis Romanus. Nominatur in Ordinis Regestis sub die 7 Aprilis anno 1509. Corrigenda Eremi sacrae pars prima pag. 247, ubi dicitur electus fuisse Episcopus anno 1509. Ex schedula mihi tradita a saepe jam laudato P. Michaele Castello, qui secreta Vaticani tabularia in praesentiarum scrutatur.

Fr. Nicolaus Schimer, Germanus, Augustiniani Spirae coenobii Prior, sacrae theologiae professor, ac strenuus fidei catholicae contra Lutheranos propugnator, vir pietate, atque scientia excellens anno 1529 die 7 Aprilis inauguratus fuit Episcopus Suffraganeus Spirae. Item Suffraganei munus exercuit in dioecesi Wormatiae. Pro sui sustentatione canonicatum S. Guidonis obtinuit. Ex hac vita migravit anno 1541.

Fr. Nicolaus Coquinovillari, die 14 Feb. anno 1518 inauguratus fuit Episcopus Veriensis in Africa, et Suffraganeus Rothomagensis in Gallia. Vide in Bibliotheca Barberina codicem manuscriptum sub signo XXXVII, I ad praefatum diem, et annum. In Eremi sacrae parte altera pag. 67 Veriensis Episcopatus [p. 576] perperam ponitur in Macedonia.

Fr. Patritius Cullen, Hibernus, vir divinis humanisque litteris egregie instructus, magna vitae sanctimonia, et singulari doctrina ingentem sibi in tota Hibernia famam comparavit. Anno 1516 a Leone X Episcopatum Clogheriae (di Clogher) in Hibernia obtinuit. Eodem anno interfuit Concilio Lateranensi V. Composuit una cum Archidiacono Roderico Cassidaeo catalogum Episcoporum Clogherensium, atque hymnum de S. Maccartino Episcopo, qui incipit: Festum dignum celebrantes etc. Videtur vixisse usque ad annum 1534.

Fr. Paulus Zabarella, Patritius Patavinus, qui a Joanne Gualtero Belga in Bibliotheca Bibliothecarum in libro de diebus emortualibus hisce verbis laudatur: Paulus Zabarella Episcopus Argolicensis in concionando inter omnes sui Ordinis, suaeque aetatis eloquentissimus, quique a nostrate Ossinger pag. 282 appellatur Ordinis nostri grande decus, et illustre ornamentum, et inter omnes suae aetatis oratores longe primus, anno 1503 die 19 Aprilis a Julio II inauguratur Episcopus Argolicensis in Grecia, uti habet schedula a P. Michaele Costello ex secreto Vaticani archivio deprompta. Propter quaedam opuscula inter nostrates scriptores recensetur. Suffraganeum egit Episcopi Patavini, evasitque postea Archiepiscopus Pariensis. Unus fuit e praecipuis Augustinensibus, qui Lutheri aberramenta fortiter oppugnarunt. Fato concessit Patavii die 15, ve1 25 Julii an. 1525, aetatis 54. Erat Provincialis Marchiae Tarvisinae an. 1491.

Fr. Petrus de Rosselet, Gallus, anno 1539, die 15 Januari eligitur Episcopus Salonensis in Graecia, et Suffraganeus Aurelianensis in Gallia.

Fr. Petrus Vanden Hende, alias de Fine, Ecclonae prope Gandavum natus, Brugensis coenobii alumnus, sacrae theologiae doctor Parisiensis, qui anno 1524 electus fuerat Provincialis, anno insequenti 1525 die 7 Junii inauguratur Episcopus Beryti in Phaenicia, et Suffraganeus Leodiensis. Repentina morte correptus decubuit an. 1537, die 27 Julii, et in nostra ejusdem Leodiensis urbis ecclesia tumulatus fuit.

Fr. Petrus Carmelet, Hispanus, anno 1517, die 3 Junii inauguratus fuit Episcopus Uticensis in Africa, et Suffraganeus Turiasonis in Hispania. Ex codice manuscripto Bibliotecae Barberinae signato XXXVI, 12, pag. 12 a tergo. Vide etiam tom. 51 Hispaniae sacrae pag. 317. Erat patria Caesaraugustanus, et sacrae theologiae Magister, qui tanquam theologus Concilio Lateranensi V interfuit. Habitum induerat in patrio coenobio an. 1469.

Fr. Philipus Pallavicino, nobilis Januensis, anno 1498, die 21 Maji eligitur Episcopus Adjacii in Corsica. De illo fit mentio in regestis Ordinis ad an. 1499 sub die 22 Martii, quo a Vicario Generali Gratiano de Fulgineo constituitur praeses capituli Congregationis S. Joannis de Carbonaria, et conceditur illi ut eamdem Congregationem, et provinciam Terrae Laboris visitare, et reformare valeat. Apud Ughellum designatur ceu Episcopus Regularis, sed reticetur illius Augustiniana professio. Rexit praefatam Ecclesiam usque ad annum 1518.

Fr. Thadaeus O’ Reilly, alias Irril, Hibernus, an. 1511 die 30 Aprilis inauguratur Episcopus Dromorensis in Hibernia per traslationem Georgii ad Ecclesiam Elphinensem. Vide in Bibliotheca Barberina codicem manuscriptum signatum XXXVI, 12, pag 104 a tergo. Anno 1519 [p. 577] erat administrator Ecclesiae Rossensis. Vide etiam Brady vol. 2, pag. 109. Decessit circa annum 1526.

Fr. Theodorus de Caster, Germanus, vir fuit amoeniorum litterarum amantitissimus, qui eruditorum sui temporis amicitia, et familiaritate honestabatur. Dum esset Prior coenobii Coloniensis inauguratus fuit Episcopus Cyrenensis in Lybia, et Suffraganeus Coloniensis. Episcopalia munera exercuit ab anno 1506 usque ad an. 1514. Non constat tamen quo anno illius obitus contigerit, exploratum autem est quod an. 1526 alter Suffraganeus Coloniensis habebatur.

Fr. Thomas Vivian, Anglus, anno 1517, die 24 Aprilis inauguratur Episcopus Megarae in Achaja, et Suffraganeus Oxoniensis in Anglia. Vide in Bibliotheca Barberina codicem manuscriptum sub signo XXXVI, 12, pag. 7 a tergo, et Brady de Episcopis Angliae, Scotiae, et Hiberniae vol. I, pag. 100.

Fr. Tilmannus Limperger de Moguntia, sacrae theologiae Magister, qui a scriptoribus laudatur ceu vir bonis moribus, atque humanioribus disciplinis optime imbutus, an. 1491 electus fuit Provincialis Rheno-Sueviae. Anno autem 1498, die 3 Decembris ab Alexandro VI renuntiatur Episcopus Tripolitanus, et Suffraganeus Basileae. Episcopalem Consecrationem accipit Romae in ecclesia B. M. V. de Anima die 31 ejusdem mensis et anni. Hic vir jam sexaginta et amplius annos natus timore seditiosae plebis perterritus detestabili defectione ad Zuvinglianam haeresim sub Oecolampadii vexillo an. 1526 transivit. Veritatis amore fateri cogor apostatam hunc non fuisse Canonicum Regularem uti innuere videtur noster Fr. Pius Keller pag. 8 sui Indicis Episcoporum Augustinensium Germanorum; nam in actibus consistorialibus an. VII praefati Pontificis dicitur Ordinis Heremitarum Sancti Augustini professor.

Fr. Alphonsus Martinus de Corduba, jam Parisiis S. theologiae lauream adeptus, in Hispaniam reverti voluit, ibique in Complutensi coenobio nostrum Eremitanum Ordinem amplexus fuit. Peracto tyrocinio statim in eadem Complutensi urbe professor publicus constituitur; verum hinc postea discedens ad Salmanticensem Universitatem transivit, ibique an. 1538 doctrinae Nominalium januam aperuit cathedram erigens nostratis Gregorii Ariminensis, quam deinde tanto omnium plausu rexit ut viri doctissimi famam sibi comparavit. Pacensem Episcopatum recusasse dicitur. Tandem extremum diem clausit Abulae an. 1542. Quae scripsit referuntur ab Ossinger pag. 266.

Fr. Ambrosius Calepinus, Bergomensis, ex illustri Comitum Calepiae prosapia ortus, nostrae Eremitanae Familiae nomen dedit an. 1451. Divinarum atque humanarum litterarum indagator studiosissimus totam fere suam vitam impendit in conscribendo notissimo Dictionario ex innumeris pene auctoribus maxima industria, summa diligentia ac labore collecto, in quo vocabulorum notitia, ac praepositionum interpretationes tam graecae, quam latinae inveniuntur, et non solum, quae ad poetarum, et oratorum notitiam plurimum conferunt, sed etiam quae ad historicos, medicos, philosophos, geographos, [p. 578] doctoresque ecclesiasticos, ac scientificos omnes pertinent, docte satis explicavit. Utilitatem, et pretium hujus operis satis demonstrant innumerae fere illius editiones, quae inspici possunt apud Ossinger pag. 177 et seq. ex quo haec fere ad litteram deprompsimus. Obiit Bergomi senex, decrepitus, et oculis captus die 30 Nov. 1510.

Fr. Ambrosius Quistellius, Patavinus, sacrae theologiae magister, dicitur apud Ossinger pag. 726, ubi etiam illius scripta nominantur, orator eloquentissimus, excellens philosophus, theologus famosus, in jure canonico versatissimus, et historicus accuratus. Item fuit totius Ordinis procurator generalis, et absente Seripando, vicarius generalis Italiae. Hunc, ita Elssius pag. 47, Italia concionatorem eximium venerata est, Patavium professorem, Roma aliquot Cardinalium, ac tandem pontificium theologum. Romae denique apud Nicolaum Rodulphum Florentinum Cardinalem secretarii, praeceptoris ac institutoris ejusdem familiae functus est munere. Cum a Paulo Papa III legatus in Germaniam ad sopiendas illic exortas haereses designatus fuisset, antequam itineri se commisisset, podagrae doloribus de hoc mundo tollitur die 8 Julii, an. 1549.

Mag. Fr. Antonius de Mediolano anno 1507 a Ludovico XII Galliarum Rege mittitur orator ad Imperatorem Maximilianum.

Fr. Antonius Melius, Patricius Cremensis, nostratem Insubricam Congregationem ingreditur an. 1479, in eaque statim, ita noster Gandolphus, virtutum summe amator, vitiorumque hostis acerrimus enituit, ac non multo post fundatissimus theologus, consumatissimus canonista, concionator praeclarissimus, sacrarumque Scripturarum scrutator indefessus etiam ad discipulorum et religiosorum profectum evasit. Parisiis cum moraretur omnium in se oculos convertit per quasdam publicas disputationes de usuris ad mentem nostratis authentici doctoris Gregorii Ariminensis; quamobrem illius celeberrimae Universitatis doctorales infulas sibi promeruit. Nedum autem Parisiensem, verum etiam Bruxellensem, atque Lovaniensem Academias Melius noster illustravit. In Italiam reversus per Breve Julii II utriusque juris doctor instituitur. Anno 1512 cum Regii in Aemilia conciones haberet, civile bellum, et cruentas factiones inter nobiles et cives sedavit, atque extinxit. Suae Congregationis primatum obtinuit anno 1516; obiitque prior Cremae die 12 Septembris an. 1528. Praeter Ossinger pag. 574 vide etiam nostratem Donatum Calvi in Memoriis historicis Congregationis Insubricae pag. 207, et seq. ubi illius opera recensentur.

Fr. Andreas Baurius, Ferrariensis, sacrae theologiae Magister, vir eloquentia pergami, atque ingenii praestantia nulli secundus, unus fuit ex permultis Augustinensibus, qui contra Lutheri deliramenta in aciem descenderunt, typisque evulgavit an. 1521 Defensorium Apostolicae potestatis contra Martinum Lutherum.

Fr. Angelus Bellabuccus, Mediolanensis, apud Ossinger pag. 117 vocatur vir qui ab ingenio pietate, doctrina, et mirifica sacrarum litterarum notitia magnam adeptus est laudem. Ab Elssio autem pag. 62 dicitur vir aeterna memoria dignus, qui celeberrima opera typis mandavit, atque inter caetera Viridarium Sacrae Scripturae impressum Venetiis an. 1519. Floruit usque ad an. 1525. [p. 579]

Fr. Angelus Bruschi an. 1508 in coenobio Cortonae degens habebat annos 100.

Fr. Anselmus Bocturnus, Vicentinus, sacrae theologiae Magister, vir theologica scientia praesertim polemica egregie instructus, inter primos contra haeresim Lutheranam calamum arripuit, atque librum de Indulgentiis cum quibusdam conclusionibus adversus novam hanc haeresim in lucem emisit Venetiis impressum. Floruit an. 1530. Vide Elssium pag. 67.

Fr. Augustinus Cappelmair, alumnus provinciae Bavaricae, recensetur inter primos nostrates, qui contra novatores saeculo XVI strenue lingua et calamo dimicarunt. Inter alios egregios tractatus, quos Ingolstadii typis evulgavit, praecipue celebratur eruditissimum opus de littera occidente et spiritu vivificante. Huic P. Augustino, ita Elssius pag. 88, fidem catholicam conservatam in sua Bavaria frequenter adscripsit Serenissimus Dux Albertus. Floruit circa an. 1518.

Fr. Augustinus Fogliata, Cremonensis, ab Ossinger pag. 354 nuncupatur vir exemplaris vitae, et in exponendis sacrae Scripturae mysteriis admirabilis, qui aliquot suae scientiae monumenta elucubravit. Mors illi oculos clausit Ferrariae circa an. 1538.

Fr. Augustinus Lupf, Germanus, apud nostratem Hohn pag. 155 vocatur vir doctrina, ac pietate clarus, qui cum esset egregius verbi Dei praeco haereticam pravitatem sua doctrina atque solertia a Palatinatu inferiori arcere valuit. In Academia Heydelbergensi publicum professorem egit. Elssius pag. 97 illum floruisse affirmat circa an. 1521.

Fr. Augustinus Claravallensis, alias Monsfalconius nuncupatus, licet fuerit

patria Tudertinus, vir generis nobilitate, arte poetica, oratoria, et historica clarus, qui vixit usque ad an. 1522, multa opera Augustinensium scriptorum correxit, illustravit, et praelo mandavit, atque typis editam reliquit vitam nostratis S. Clarae de Montefalco.

Fr. Augustinus Musaeus, Tarvisinus, dicitur apud Elssium pag. 100 vir cum divinis, tum humanis disciplinis expolitus, et ecclesiastes egregius, qui editis libris magnum sibi nomen comparavit, Romanoque Pontifici Paulo III se gratissimum reddidit. Sed aemulorum invidiam passus, an. 1538 ad sacrae Inquisitionis tribunal delatus, illaesus exiit, atque innocens declaratus; utque apud posteros suae famae prospiceret, eruditissimam sui ipsius apologiam confecit, quam per praelum publici juris reddidit. Hic autem obiter animadvertere operae pretium duco quod invidi homines ipsorum patrem diabolum imitantes, quotiescumque suos aemulos cica morum honestatem in suspicionem adducere non valent, ad ipsorum malignitatem explendam illos capta occasione tamquam de catholica fide minus recte sentientes insimulare solent. Haec est antiquissima omnium temporum historia usque adhuc. Caeterum Augustinus noster unus fuit ex illis nostratibus, qui a Capitulo generali celebrato Veronae an. 1538 in causa Lutheri ad Paulum III oratores missi sunt. Anno autem 1540 erat familiaris, et consiliarius Joannis Seputii Hungariae Regis. Videtur obiisse circa an. 1550. Ejus opera citantur ab Ossinger pag. 617.

Fr. Augustinus Saturnius, Brixiensis, de Valle-Canonica, vir fama clarus, atque insignis sua aetate grammaticus, maxime Italiae profuit; nam ad faciliorem, ita Elssius pag. 102, juventutis [p. 580] institutionem, ea in arte multis laboribus pleraque illustravit. Cum enim ingentem grammaticorum numerum collegisset, aggressus est loquendi regulas ex eorum dictis concinnare; tandemque eas ut essent caeteris communes, excudendas tradidit titulo Mercurii Majoris, sive Institutionem Grammaticalium. Dolendum tamen quod nostratis Saturnii opus an. 1531 Basileae prodiit absque titulo Augustiniani auctoris. Obiit Brixiae anno 1533.

Fr. Bartholomeus Arnoldi de Usingen sequenti praeconio laudatur in epistola Joannis Curionis ad Rev. D. Nicolaum Hopfnerum Abbatem Homburgensem praefixa ad epitomen totius philosophiae naturalis editam Erfordiae an. 1543. Vir in nullo non disciplinarum genere exercitatissimus, et in consiliis prudentissimus, adeo ut a summis christiani orbis monarchis saepius gravissimis negotiis discutiendis adhibitus fuerit. Pietas vero, sanctimonia vitae, et morum probitas in eo dum viveret, tam illustres extiterant, ut modo hac vita corporali functus, Divorum catalogo adscriptus credatur. De multijuga eruditione hic quid attinet dicere? cui illa ex pluribus ejus operibus cum sacris (erat enim theologiae professor) tum profanis adhuc extantibus non manifestissima? benignitas in juvandis, et provehendis ingenuorum puerorum studiis non obscura, sed cuivis obvia, et exposita. Quo studio ejus opera a bibliopolis coempta et divendita, ubi primum fuerunt edita, ita ut compendium philosophiae, cujus prodierunt ultra bis mille exemplaria, nullum brevissimo tempore esset comparabile?... An. 1523 dum Erfurti concionabatur accerrime reprehendit conniventiam utriusque auctoritatis ecclesiasticae, et saecularis. Eodem tempore praedixit jacturam catholicae fidei ob nimiam Praesidum cunctationem, simulque praenuntiavit rebelliones, et cruenta bella quae non ita multo post Germaniam tantopere funestarunt. Cum Martinus Lutherus a catholica fide defecit statim Bartholomaeus noster illius deliramenta confutare coepit. Quamobrem in coenobio Herbipolensi aliquando habebatur illius effigies sequentibus versibus decorata: Olim me Luther fit praeceptor magister; / Fuit simul et frater Religione mihi. / Deseruit sed ubi documenta fidelia Doctor, / Detexi primus falsa docere virum. Obiit Herbipoli septuagenarius die 9 Septembris an. 1532. Scripta ejus recenset Ossinger pag. 995. Vide etiam Hohn pag. 167.

Fr. Bartholomaeus de Ripa, Brixiensis, floruit inter praecipuos suae aetatis theologos, et concionatores. Anno 1500 erat Congregationis Insubricae Vicarius generalis. Videtur obiisse an. 1505. Recensetur inter Augustinenses scriptores propter aliquot opera manuscripta, quae citantur ab Ossinger pag. 747.

Fr. Bellinus, patria Patavinus dicitui a Scardeonio in libro de antiquitatibus Patavii pag. 154: Insignis theologus, cujus non modicae laudi fuit editio et correctio Martyrologii, quod olim cum prae sua raritate in choris tantum, et in conventibus publice legeretur, nunc hujus opera factum ut ab omnibus legatur; et propterea merito ejus nomen non tantum in illa prima impressione (1498) mille et amplius voluminum inscriptum est; sed postea quoque quoties hujusmodi opus imprimitur, nonnisi sub Bellini Eremitani theologi Patavini correctoris nomine publicatur. Itaque ejusmodi pia martyrum memoria, cum nominis hujus immortalitate a posteris ubique celebrabitur... [p. 581] Debitum naturae persolvit circa annum 1513.

Fr. Bernardus Andreas, Tolosanus, apud Pamphilum fol. 105 celebratur tamquam homo eruditus, et poeta per eam tempestatem excellens, qui artes fere omnes, quas liberales vocant, avide didicit. Circa annum 1517 Londinum profectus, ab Henrico VIII adhuc catholico in aulam adscitus, regius orator ac poeta, necnon regiae bibliothecae, et typographiae praefectus renuntiatur. Eidem Regi auctor fuit ut Defensorium contra Lutheranorum errores scriberet. Adhuc inter vivos degebat an. 1519; ast videtur ex hac vita migrasse aetatis suae an. 60. Tumulatus fuit apud nostrates Londinenses. Scripta ejus refert Ossinger pag. 124.

Fr. Claudius Supremi, Montispessulanus, S. Teologiae Magister, an. 1514 erat Provincialis Narbonensis. Quoniam autem strictiorem observantiam sectari cupiebat, idcirco Congregationi Insubricae aggregari voluit ut Deo, ita Ossinger pag. 885, in optata pace, quiete, et exercitiis spiritualibus servire posset; asserebat enim nihil sibi melius convenire quam cellam, et claustrum. Adhuc inter vivos degebat an. 1529, quo Ordinis Chronicum praelo parabat.

Fr. Claudius Hilarius, Narbonensis vir magnae auctoritatis, prudentiae, et scientiae, ita enim illum vocat Ossinger pag. 440, ex lingua latina in gallicam vertit Expositionem Canonis Missae Francisci Titelman, quam typis evulgavit an. 1544.

Fr. Conradus Tregarius, ita noster Antoninus Hohn pag. 156, ab aliis latine Torniator, germanice Treer dictus, de Friburgo Helvetiorum, studiorum causa Parisios missus an. 1509, mansit ibidem ad triennium tam vitae sanctimonia, quam doctrinae praestantia commendatissimus; an. 1514 ad lecturam Bibliorum, et Sententiarum promotus, in Provincia (Rheno-Svevica) inter caeteros doctorali laurea insignitos eminuit… Profecto misertus est nobis Dominus infausto hoc tempore, (an. scilicet 1518) quo sacra profanis, profana sacris ubique fere in Germania miscebantur, perversae libertatis fraena laxabantur, disciplinae moderationem laxi aversabantur, variorum errorum sectarum et haeresum monstra orcus proferebat, Provinciae nostrae ex omni vix non parte angustiatae donando, et inter corporis et animae pericula plurima conservando Conradum Tregarium; quem jure merito fidei zelatorem Gabriel Venetus, tunc Ordinis Generalis, theologum eximium Pamphilus, Patrem Venerabilem Hoffmaisterus, vacillantis Ecclesiae fulcrum Mag. Arpe appellare non dubitarunt.

Zwinglius Tockemburgicus Presbyter ob infanda scelera expulsus Glarona virus suum an. 1519 evomuit, nulli non licentiae juxta diu quaesitam libertatem Helvetis viam aperiendo… id assecutus est ut incredibili populi plausu pro magno propheta deinceps suspiceretur, ejusque verbis tamquam novo Evangelio fidem darent Tigurini an. 1525, et Constantienses an. 1526. Hunc Helvetiorum Anti-Apostolum, ejus sectarios atque nefarios illorum errores pessumdare Conradus strenuissime allaboravit, contra enascentem haeresim statim scribendo librum cujus titulus erat: Paradoxa centum de Ecclesia, Conciliorum auctoritate etc. Propter ingentem zelum quo catholicae fidei causam propugnabat detrusus fuit in carcerem, e quo tamen post longas macerationes et aerumnas opera Cantonum [p. 582] qui in Catholica Religione firmi permanserunt tandem eductus fuit. E carcere itaque egressus non cessavit pro fide catholica decertare; et cum an. 1527 indicta fuit catholicorum cum zwinglianis disputatio in civitate Bernensi, Tregarius noster cum adversariis in arenam descendit et victor palmam reportavit. Quamobrem jure meritoque a praefato Ossinger appellatur verus fidei catholicae zelator, acerrimus haereticorum malleus, et fortissimus verae Religionis propugnator. Ex hac tandem mortali vita transivit die 25 Novembris an. 1542 jam senex non sine opinione sanctitatis; cum suam Rheno-Svevicam provinciam ab an. 1519 usque ad 1540 difficillimis temporibus rexisset.

Fr. Desiderius, alias Dionysius Parodi-Genuensis sacrae theologiae atque juris canonici scientia celebris, qui florebat anno 1523, reliquit tractatum de solutionibus, quae fiebant in monte S. Georgii, Genuae, et alterum de modo, quo homo cum Deo vivere possit. Ex Elssio pag. 162.

Fr. Guilelmus Galion, Anglus, Linnensis coenobii alumnus dicitur apud Ossinger pag. 379 sacrae theologiae doctor Oxoniensis, professor celeberrimus, et concionator facundissimus. Anno 1498 Anglicae Provinciae primatum adeptus, tanta illam prudentia, pietate, atque clementia, ut pag. 263 scribit Elssius, administravit ut certatim eum omnes laudarent, et mirarentur. Vir pietate, et doctrina clarus suo exemplo multos ad studia cum virtutum, tum litterarum excitavit. Nonagenarius tandem obiit Linnae an. 1507. Suae eruditionis monumenta refert Ossinger pag. 379.

Fr. Hieronymus Plumatius Veronensis, eximius verbi Dei praeco, tantam sibi in hujusmodi palaestra existimationem comparavit ut celebriores Italiae et insularum adjacentium urbes illum certatim concionatorem exoptarent. Eo autem potissimum nomine populis acceptissimus erat quia praeter praecipuum ejus studium atque curam christianae doctrinae predicandae, mira praeditus erat misericordia in homines egenos atque inopes, quos eleemosynis concionando collectis assidue sublevabat. Montes, ut vocant, collegia, et sodalitates multas instituit in singulis fere Italiae civitatibus ad hoc ut virgines pauperes nuptui traderentur, ita Herrera tom. I, pag. 354, exilis vilisque plebecula pasceretur, et indigentes sine foenore mutuam pecuniam accipere possent. Venetiis obiit an. 1534.

Fr. Jacobus Philippus Forestus, Bergomensis, ex antiqua nobilique familia de loco Soldii territorii Bergomensis oriundus, anno 1451 die I Maji apud Congregationem Insubricam nostrum Eremitarum Ordinem suscepit, ac deinde evasit vir omnigena eruditione instructus, prout ipsius opera testantur. Joannes Trithemius illum vocat historicum celeberrimum, ejusque Chronicon volumen grande, et insigne. Historiae studiis se totum usque ad decrepitam aetatem mancipavit, qua in palaestra litterariae reipublicae plurimum profuit, praesertim edendo praefatum utilissimum opus, sub titolo: Suplementum Chronicorum, quod pluribus in locis, multoque tempore intra et extra Italiam tunc incipienti arti typographicae pabulum praebuit, nedum latina, verum etiam aliis linguis excusum prodiens. Variis in locis prioratum gessit, ac praesertim Bergomi, ubi magna prudentia, industria, et emolumento, ut ait Ossinger pag. 359, illi conventui praefuit; utilia enim aliqua aedificia exstruxit, [p. 583] bibliothecam ampliavit, atque numerosis, exquisitisque libris locupletavit. Ibidem in Domino oculos clausit die 18 Junii an. 1518, aetatis suae 85.

Fr. Joannes Paltz, Saxoniae congragationis, et Erfordiensis coenobii alumnus, apud scriptores celebratur veluti doctor sacrarum litterarum, ac praedicator laudatissimus. Circa an. 1490 praedicavit jubilaeum, vulgo cruciatam in Turcas, et 1498 erat Trevirensis Universitatis Rector, simulque Archiepiscopi confessarius, quo tempore sacram theologiam publice docuit, suisque doctissimis concionibus urbem illam in catholica fide, et obedientia erga Summum Romanum Pontificem confirmavit. Aliquandiu moratus fuit in oppido Snebergo, quod ipse montem nivis appellat, atque ejus metalli occasione inductus fuit ad scribendam Coelifodinam, opus nimirum, in quo absconditi Scripturarum Thesauri panduntur. Dicitur ab Ossinger pag. 652 Summus B. V. Mariae cultor, ad cujus laudem an. 1502, ut scripsit Elssius pag. 392, composuit opusculum de septem ejus festivitatibus, et aliud sub titolo hortuli aromatici, in quo ferme totam illius vitam brevibus oratiunculis complectitur. Vivebat adhuc an. 1508.

Fr. Joannes Toneys, alias Tonnejus, Nordovici in Anglia ortus, in patrio coenobio in nostram societatem admissus, inter praecipuos Anglicae provinciae nostrates recenseri promeruit. Fuit enim sacrae theologiae doctor Cantabrigiensis, poeta, rhetor, philosophus, et theologus primae classis, adeo ut omnes ejus in resolvendis controversis solertiam, in defendenda fide fervorem, atque in evolvendis difficultatibus diligentiam admirati sint, uti scribit Ossinger pag. 896, ubi etiam illius opera indicantur. Item claruit sanctimonia vitae, atque peritia linguae graecae. Dicitur fuisse Angliae provincialis, atque vixisse usque ad annum 1503.

Fr. Joannes Vectier, Germanus, anno 1508 erat sacellanus Regis Romanorum.

Fr. Nieolaus Bariani, Placentinus, sacrae theologiae Magister nedum propter philosophiae, atque theologiae scientiam, verum etiam propter utriusque juris peritiam suo aevo apud omnes magno in pretio habitus fuit. Exorta controversia de praecedentia inter Augustinenses, et Fratres Minores Vitalianae ipse causam nostram acerrime defendit, et adeo naviter scripsit ut palmam reportarit. Hac de causa tractatum egregium confecit sub titulo: Causa Vitaliana de praecedentia Eremitarum, et Minorum editum Cremonae an. 1500. Item per praelum publici juris fecit tractatum de Montibus pietatis, quo institutionem Montium pietatis oppugnavit. Videtur vixisse usque ad an. 1501. Ejus opera vide apud Ossinger pag. 102.

Fr. Nicolaus Scutellius, Tridentinus, sacrae theologiae Magister apud Ossinger pag. 823 dicitur vir graecis, hebraicis, et latinis litteris eruditus, religiosus integerrimae vitae, atque de Religione nostra propter servitia ei praestita optime meritus. Fuit sub Generali Gabriele Veneto Ordinis secretarius, quem ejusdem Ordinis regesta satis innuunt hominem magna scribendi elegantia atque eloquentia praeditum. Anno 1532 ab eodem Generali Romam vocatus fuit ut nostrati Cardinali Aegidio Viterbiensi in graecis versionibus adjutricem manum praeberet. Verum paulo post Cardinali vita functo, ipse Tridentum rediit, ubi an. 1534 tamquam illius consiliarius apud Cardinalem Tridentinum in ejusdem palatio morabatur. An. 1538 [p. 584] erat Marchiae Tarvisinae provincialis, et 1540 Germaniae visitator. Obiit tandem in patria an. 1542, die 28 Aprilis, atque in aede S. Marii tumulatus fuit. Primus omnium Jamblicum de mysteriis Aegyptiorum et Pytagorica secta in latinum traduxit.

Fr. Nicolaus Romagnanus, Pedemontanus, patriam habuit Carignanum prope Taurinum, in qua civitate Eremitanum Ordinem ingressus fuit. Nedum a generis nobilitate, verum etiam a sua singulari doctrina apud scriptores celebratur. Potissimum autem claruit perinsignis concionatoris nomine, qua in palaestra plurimas palmas collegit. Quinque vicibus suae Insubricae Congregationis primatum obtinuit, quo tempore regularem observatiam omni studio promovit, adeo ut a Paulo III an. 1538, dum esset Prior S. Mariae de Populo constitutus fuerit visitator, et reformator congregationis B. Petri de Pisis cujus idem Summus Pontifex antea protector fuerat. Naturae debitum persolvit Romae praefati coenobii Prior an. 1540.

Fr. Philibertus Haresche, Parisiensis, sacrae theologiae Magister, vir maximae doctrinae, et gravitatis, prout a Generali Antonio Aprutino appellatus fuit anno 1533 una cum Mag. Claudio Viveneto regii Principis confessario, inquisitor, et judex lutheranae pravitatis in provinciis Galliarum constitutus fuit. Apud Ossinger pag. 426 dicitur vir doctrina clarus, in agendis circumspectus in praedicando elegans, in divinis litteris egregie versatus, ac haereticorum insectator acerrimus. Hujus terrrae superficiem calcare desiit die 21 Augusti an. 1545.

Fr. Silvester Meucius de Castilione Aretino, sacrae theologiae Magister, dicitur apud nostrates scriptores vir in divinis scripturis jugi studio exercitatus, atque litteratorum suo tempore florentium magnus aestimator, qui Venetiis praesertim suis concionibus populo se gratissimum reddidit. Anno 1516 degebat in praefata civitate in coenobio S. Christophori de Pace, ibique extremum diem clausit die 20 Martii, an. 1535. Illius litterarios labores vide apud Gandolfum pag. 314.

Fr. Stephanus Vannaeus, de Recineto in Piceno, sacrae theologiae Magister cum esset eximius sui temporis concionator, longe tamen majorem existimationem apud omnes sibi comparavit per artem musicam, in qua ita excelluit ut Cornelius Bonamicus Nursinus, artium, et medicinae doctor ad illum scribens haec inter alia ejus praeconia protulerit: Felix profecto aetas, quae te canentem vidit, erudientemque, ex cujus exuberanti fonte, qui biberunt, testantur… Ejus modulationes, teste nostrate Gandolfo pag. 327, suo tempore ac plurimis annis subsequentibus in multis Italiae templis decantabantur. Anno 1531, aetatis suae 38, ultimam manum imposuit praecipuo ipsius operi, quod inscribitur: Recanetum de Musica aurea etc. impressum Romae an. 1533. Vide etiam Ossinger pag. 911. Quo anno ex hac vita excesserit non constat.

Fr. Aegidius de Carpo, ex Romandiolae provincia, an. 1502 erat confessarius Ducissae Urbini.

Fr. Aegidius de Recineto, Picenas, in Ordinis regestis ad an. 1534 nuncupatur vir gravissimus, insignis praedicator, [p. 585] et optimus religiosus. Fuit prior Recineti, obiitque an. 1544.

Fr. Alphonsus Hispanus, Prior coenobii S. Miniatis in Hetruria, an. 1541 erat confessarius D. Eleonorae de Toleto Hetruriae Ducissae, a qua tot Reges, et Principes originem traxerunt.

Fr. Alphonsus Rascon, Lusitanus, an. 1549 erat concionator excellentissimi Ducis Bragantiae e regio Lusitaniae sanguine Principis.

Fr. Amator Correa, Lusitanus, an. 1535 erat cappellanus Regis Portugaliae.

Fr. Ambrosius Senensis, sacrae theologiae Magister, qui an. 1483 erat Senarum Provincialis, an. 1511 Venetiis praelo tradidit vitam S. Nicolai de Tolentino italice conscriptam.

Fr. Andreas Flechia, Niceensis, an. 1543 erat Pontificius Poenitentiarius. Eodem item honore an. 1542 decorabatur Fr. Andres Eamporitanus sacrae theologiae Magister.

Fr. Angelus de Genestano, sacrae theologiae Magister, celeberrimi nostratis Mariani de Genestano ex sorore nepos, in Ordinis regestis ad an. 1514 appellatur vir magnae auctoritatis, an. 1537 erat provinciae Neapolitanae visitator.

Fr. Antonius de Villa-Sandino, Hispanus, an. 1501, die I Augusti nostro Eremitano Ordini in coenobio Salmanticensi nomen dedit. In antiquo professionum libro magnus vir nuncupatur. Aliquot conventuum prioratum gessit, et an. 1540 electus fuit Castellae Provincialis. Ejusdem laudi maxime tribuendum quod an. 1545 in locum D. Thomae a Villanova, ad Valentinum Archiepiscopatum promoti, pro emendandis nostri Ordinis Constitutionibus suffectus fuerit. De illo haec habet noster Hieronymus Roman ab Elssio transcriptus pag. 80: Vir magnae religionis et virginitatis corona decoratus. Qui ejus intueretur vultum, facile agnosceret ejus corpus, et animam omni puritate nitere. Numquam etiam in summa senectute a Sacro faciendo abstinuit, maxima semper cum devotione Missae sacrificium celebrans. Omne ejus exercitium in recitandis horis; illiusque conversatio sanctissima, omnique plena inceritate.

Fr. Augustinus de la Torre, qui an. 1507, die 28 Augusti in Coenobio Salmaticensi professionem emisit, an. 1531 erat ejusdem conventus Prior, atque magnus Praedicator.

Fr. Augustinus de Ratisbona, sacrae theologiae Magister, qui an. 1504 erat Bavariae Provincialis, in Ordinis regestis ad an. 1515 nominatur tamquam confessarius neptis Imperatoris Maximiliani.

Fr. Bartholomaeus, alias Joannes Bartholomaeus de Aquis, Prior S. Teclae (S. Augustini) Genuae in Ordinis regestis celebratur tamquam vir insignis sacrae theologiae eruditione. Pluribus vicibus provinciae Insubriae primatum obtinuit, et non semel Generalatui proximus fuisse asseritur. Tandem plenus annis, et bonis operibus mense Decembri an. 1507 ad meliorem vitam transivit.

Fr. Bartholomaeus de Ravenna, qui anno 1508 erat coenobii Bononiensis Prior, egregii Concionatoris nomine Ordinem illustravit.

Fr. Blasius de Quinque Ecclesiis, Hungarus, sacrae theologiae Lector, qui an. 1519, et sequentibus erat Hungariae Provincialis apud illum Regem plurinum valebat, qui ad Generalem Gabrielem Venetum an. 1526 scribens nosratem Blasium commendat, eumque dilectum suum, et fidelem appellat.

Fr. Blasius Martinez de Matrito, alias [p. 586] de Guadarrama, quem Rex catholicus in varis suis negotiis adhibuerat, an. 1536 a Paulo III praedicator Apostolicus institutus fuit.

Fr. Basilius Monaldi Senensis, sacrae theologiae Magister, qui pluribus vicibus suae IIicetanae Congregationis habenas rexit, apud Landuccium in Sylva Ilicetana pag. 63 appellatur vir doctissimus, qui exaravit tractatum super septem psalmos, sed humilitatis gratia apponere titulum, aut gradum doctoratus minime voluit. Typis traditus fuit Senis an. 1528 sub nomine Fr. Basilii Cottae. Decessit an. 1530.

Fr. Benedictus de Ulyssipone, vir moribus, et doctrina illustris, qui pluribus vicibus Lusitanae Provinciae regimen obtinuit in patria Universitate sacram theologiam publice professus fuit, ac demum quaedam relinquens suae doctrinae monumenta ex hac vita migravit an. 1516.

Fr. Bernardinus de Castro, alias Gonzalez, Salmaticensis, qui an. 1526 Eremitanum Ordinem amplexus fuit, in antiquo Salmanticensis coenobii libro appellatus fuit magnus praedicator. Item circa annum 1543 in Hispania florebat alius Fr. Bernardinus cognomine Palomo, qui apud Herreram vol. pag. 115 dicitur eximius divini verbi praeco, et Evangelii tuba gratissima, qui post plures annos suae praedicationis in urbibus transactos evangelicus annunciator per oppida et villas esse voluit, fructos fortassis uberiores ex oppidanis, et rusticis sperans.

Fr. Bartholomaeus Ulricus, theologus et in provincia Rheni non ignobilis concionator, anno 1548 relictus erat a De cum quibusdam aliis probis viris, qui miserabilem provinciae cadentis interitum different saltem si prohibere non possent. Praefati autem probi viri, prout apud Hohn pag. 195 recensentur, fuere Patres Andreas Papus Prior Landuviensis, Antonius Bach Prior Brisacensis, Christophorus Tischerus de Spira religiosae observantiae valde cupidus, Jacobus Ludovici Prior Colmariensis, Joannes Wallrapp Prior Moguntinus, Joannes Gilt Prior Wormatiensis, ac praesertim Melchior Rubelius, alias Rottelin sacrae theologiae Magister, simulque excellens professor, et celeberrimus concionator, qui anno 1530 ex Argentinensi urbe, quae Buceri fallaciis adhaerebat, se Friburgum Brisgojae recepit, ibique pro illius provinciae Augustinianae conservatione a praefatis sodalibus adjutus strenue adlaboravit. Nam infausta illa temporum calamitate, qua, verba sunt praelaudati Hohn, tum ob frecuentes rebellionum incursus, cum ob intentatum a novatoribus Romanae Ecclesiae, Sacerdotii, et monachismi contemptum et exitium, rarus erat juventutis sacram Religionis vitam amplectentis accessus, studiorum vigor (ejusdem P. Mag. Fr. Melchioris opera) et conservatio pro educandis juvenibus in conventu Friburgensi Brisgojae adscribitur. Ipsius enim suasu et motu pauci Patres de provincia superstites, in conventu Friburgensi Brisgojae an. 1548 capituraliter congregati renovarunt decretum, quo in memoriam revocantur definitiones tam generales, quam provinciales de novitiis educandis, ne penuria personarum monasteria deserere cogamur.

Fr. Claudius Viveneti, Gallus, doctor Parisiensis, et in illa civitate pluribus annis Augustiniani coenobii Prior, atque an. 1535 Franciae Provincialis, multo tempore Delphinorum et aliquot Galliarum Regum confessarium egit. Verum vir tantus, ita Herrera tom. I, pag. 149, aemulorum invidia, et perversitate gravissimis de criminibus an. 1544 per calumniam accusatur. [P. 587] Sed veritas extenuari potest, frangi non potest. Unde an. 1545 Claudius innocens declaratur. At excelsi et elevati animi homo, qui non solum denigrari, aut obscurari famam pati non poterat, verum etiam humanis suspicionibus et censuris obnoxiam esse anxie dolebat, tristitia et moerore confectus in suo coenobio die Novembris an. 1546 e vivis excessit… Heu tamen nimis incautum virum. Debuisset enim potius suae bonae conscientiae testimonio roboratus aemulorum latratus omnino contemnere; qui dum hominum frugi famam sive clam, sive palam lacerare non desinunt, nihil aliud procul dubio agunt, quam sui ipsorum inferiores vires, atque latentem ambitionem produnt; nam eos potissimum malis artibus deprimere student, quos licet inviti intus in corde suo sibi ipsis valentiores arbitrantes, ad praeoptata ab ipsismet fastigia citius perventuros formidant.

Fr. Gaspar Ammonius, Hasselensis, alumnus provinciae Rheno-Svevicae apud Ossinger pag. 42 dicitur vir sapiens, et clarus ingenio, theologus sui temporis nobilissimus, atque ob linguae hebraicae peritiam in tota Germania summoperi aestimatus. Anno 1500 suae provinciae clavum regebat. Pie obiit an. 1524.

Fr. Gaspar Siracusanus, sacrae theologiae Magister vir doctus, et eruditus, qui cum archiepiscopo Siracusano ad Concilium Tridentinum profectus fuerat, anno 1542, die 28 Martii non sine gloria ad Patres orationem habuit.

Fr. Georgius Scherrer, Bavaricae provinciae alumnus, a Dominico Gravina Dominicano in Voce Turturis pag. 263 ideo laudatur quod vir fuerit cujus sermo ignitus frigida calefecit, accendit extincta, et portentosae hydrae capita igne, et mucrone Sancti Spiritus resecare satagebat. Ex his patet quod floruerit tempore apostasiae Lutheri.

Fr. Gerardus Fossane, Gallus, qui an. 1541 erat confessarius Aulae regiae Galliarum, an. 1549 debitum naturae persolvit.

Fr. Gregorius Perusinus, sacrae theologiae Magister, atque eximius concionator, cum circa annum 1510 in Sicilia conciones haberet, ita civibus Mazarensibus placuit, ut ejus intuitu nostro Ordini novum domicilium obtulerint.

Fr. Guillelmus Maroti, de provincia Provinciae, an. 1534 erat pontificius poenitentiarius.

Fr. Hieronymus Romanus, insignis theologus, atque celeberrimus concionator, dum esset Romae S. Augustini prior, adhuc juvenis, scilicet tertium supra trigesimum aetatis annum agens, fato concessit die 8 Octobris an. 1507. Cujus morte universa ferme civitas consternata est, quod juvenis corpore tam magno, et vivido paucorum dierum aegrotatione occubuisset… Cum per sacrum quadragesimale tempus Neapoli praedicaret, adeo commovit universam civitatem ut multis annis post Magistros et Robertum, et Marianum, majori aut concursu, aut studio auditus sit.

Fr. Hieronymus Streitelius, Germanus, vir doctissimus, Ratisbonae vixit, et monasterio praefuit, insignis verbi Dei praeco. Universalis historiae peritissimus, plurimum laudatur ob peritiam sacrarum litterarum, et historiarum veritatem. Floruit an. 1518. Ita Elssius pag. 297.

Fr. Hieronymus Auximanus an. 1546 ad instantiam Magni Ducis obtinuit a Generali Seripando facultatem ut Pisas [p. 588] rediret Philosophiam, et theologiam profèssurus.

Fr. Henricus a Voyerd Coloniensis, et Adolphi Coloniensis Archiepiscopi theologus, unus fuit e theologis, qui in Concilio Coloniensi claruerunt. Ab Herrera ponitur ad an. 1550.

Ven. Fr. Joannes de Tineo, Hispanus, anno 1511, die 28 Novembris in Salmanticensi coenobio solemnia vota nuncupavit. In vetusto professionum libro celebratur veluti magnus vir in sanctitate, et scientia.

Fr. Jacobus Montiel, Hispanus, cum esset Sardiniae Provincialis anno 1549 a D. Thoma de Villanova Valentiam vocatur ut ipsi esset a sacris confessionibus.

Fr. Jacobus Rolandi, alumnus provinciae Hispaniae an. 1502 erat confessarius Reginae Navarrae.

Fr. Jacobus Martinez, Gallus, sacrae theologiae Doctor Sorbonicus, Regis Francisci I theologus, eique valde acceptus, circa an. 1538 aliquot libros evulgavit contra Lutheranos, quorum erat acerrimus insectator.

Fr. Innocentius Astensis, Pedemontanus, an. 1505 erat Parisiis publicus sacrae theologiae professor.

Fr. Joannes Fortis, Doctor Parisiensis, et Prior illius conventus, an. 1547 fuit pro illa Universitate ad Regem orator, et an. 1549 per obitum nostratis Gerardi Tossane electus fuit confessarius Aulae Regis Galliarum.

Fr. Joannes Kruff Tuwingensis, Svevus, anno 1501 erat professor in Universitate Tuwingensi, et 1515 eamdem Universitatem regebat.

Fr. Joannes Escanus, Oscensis, vir litteris et doctrina clarus, Aragoniae Provincialis, et insignis verbi Dei praeco, ab Herrera ponitur ad an. 1515.

Fr. Joannes de Valdefuentes, Hispanus, qui Salmanticae an. 1507 solemnem professionem emisit, in antiquo professionum libro nuncupatur magnus praedicator.

Fr. Joannes Parvus, de provincia Saxoniae, in Ordinis regestis ad an. 1526 sub mense Majo commendatur a Generali Gabriele Veneto ob acerrimam eius pugnam cum Lutheranis, et Religionis defensionem.

Fr. Joannes a Cruce, Gallus, coenobii Ambianensis alumnus, vir doctrina, moribus, et ingenio praestans, et in concionibus sacris habendis eximie clarius, uti laudatur ab Herrera tom. I, pag. 476, quaedam suae eruditionis monumenta reliquens, mortalis vitae cursum explevit Parisiis an. 1525.

Fr. Joannes de Sevilla, Hispanus, in Ordinis resgestis ad an. 1526 sub mense Octobri appellatur eximius doctor, qui ordinariam philosophiae cathedram in Pisana academia cum magna gloria sui nominis obtinebat.

Fr. Joannes Bernardus, Andegavensis, vir prudens, et gravis, atque doctor Parisiensis, an. 1530 electus fuit Franciae Provincialis. Vitam cum morte commutavit Parisiis an. 1543. Suas ad populum conciones typis mandavit.

Fr. Joannes Visnet, Gallus, an. 1548 erat publicus Sacrae Scripturae professor in Monte-Pessulano.

Fr. Laurentius de Monte-Alto, Picenus, an. 1543 ad urbis Maceratensis instantiam illius Universitatis publicus professor designatur.

Fr. Leonardus de Fivizano, quem in suis regestis Gabriel Venetus celeberrimum concionatorem appellavit, hanc mortalem vitam finivit an. 1526.

Fr. Marcus de Tarento, sacrae theologiae Magister, an. 1518 a civibus Tarentinis mittitur orator ad Caesarem, ad Regem Catholicum, [p. 589] et ad Regem Poloniae.

Magistri Fr. Matthaeus de S. Severino, Picenus, Fr. Antonius de Valentia, Hispanus, et Fr. Claudius Narbonensis, an. 1507 erant Poenitentiarii Basilicae S. Petri.

Fr. Nicolaus Veronensis, sacrae theologiae Magister et magnus theologus, atque perinsignis verbi Dei praeco, vir in omni varietate scripturarum, ut ait Ossinger pag. 929, quaedam suae doctrinae monumenta relinquens ex hac vita migravit an. 1514, aetatis suae 46.

Fr. Nicolaus Zoalius, Genuensis, sacrae theologiae Magister, vir maximae probitatis, provinciam Lombardiae, ita Herrera tom. 2, pag. 195, doctrina, et meritis suo saeculo reddidit illustrrem. Florebat an. 1514.

Fr. Petrus de Viana, Hispanus, qui an. 1510 erat Prior conventus Oscensis, dicitur fuisse vir eminentissimus, et apud Catholicum Regem magna in aestimatione habitus, litteris, et virtutibus clarus, necnon contra haereticam pravitatem Apostolicus Inquisitor.

Fr. Petrus Calaforra, Valentinus, qui an. 1497 erat Aragoniae Provincialis, an. 1501 Firmi in Piceno in Capitulo generali electus fuit universi Qrdinis Procurator generalis, et anno insequenti designatus Vicarius et Visitator Congregationis S. Joannis ad Carbonariam. Erat Poenitentiarius Pontificius an. 1523.

Fr. Petrus Salelle, alumnus provinciae Provinciae, anno 1533 eligitur Provincialis, et an. 1534 fit Poenitentiarius Pontificius; sed cum displicentia Generalis; ita Herrera tom. 2, pag. 275, qui eodem munere fungi Andream Flechia Niciensem, et functum fuisse Mag. Guillelmum Maroti affirmat, cujus bona a Legato absumpta, et Religioni subtracta dolens ait: Nosti hujusmodi Poenitentiarios Religioni parum commodos esse.

Fr. Paulus de Genestano, sacrae theologiae Magister, celeberrimi nostratis Mariani Genazanensis nepos, vir fuit linguarum peritia, et variis scientiis apprime ornatus. Nostratis Pauli Veneti Summam philosophiae naturalis a mendis, quae ex aliorum incuria in illam irrepserant, sua diligentia expurgavit, eamque emendatam typographis excudendam tradidit. Item correxit commentaria nostratis Gregorii Ariminensis in libros Sententiarum, eaque typis edi curavit Venetiis an. 1503, dicavitque nostrati Aegidio Viterbiensi.

Fr. Philippus de Mantua, cognomento Longobardus, sacrae theologiae Doctor Parisiensis, apud Ossinger pag. 541 dicitur in divinis Scripturis versatissimus, et in praedicando elegantissimus. De illo haec habet Sabellicus Enneade 10, lib. 8, fol. 329: Philippus Eremitanus per idem tempus Mediolani clarum nomen adeptus ob ea, quae scripsit, etc. Illius perlucidam Lecturam in Apocalypsim typis evulgari studuit noster Silvester Mencius an. 1527. Apud Herreram tom. 2, pag. 283, noster Philippus ponitur ad an. 1511.

Fr. Petrus Stiglerus, qui an. 1536 erat Bavariae Provincialis, inter eos nostrates jure recensetur, qui omni conatu haeresi in Germania serpenti se opposuerunt.

Fr. Paulus de Fontana, Neapolitanus, celeberrimus concionator, cujus perennem, ac beatissimum eloquentiae fontem totus orbis, ipsa Roma, Venetorum Senatus, Janua, Panhormus, Sicilia, Regnum Apuliae, et quod rarissimum est, patria Neapolis maximo plausu pluries est admirata, in medio fortunarum cursu immatura morte sublatus fuit Neapoli die 26 Augusti, anno 1527, aetatis suae 44. [P. 590]

Fr. Petrus Guerrente, Rothomagensis, vir doctus, et probus, anno 1543 in Capitulo generali Romae habito electus fuit una cum S. Thoma a Villanova ad Ordinis Constitutiones revisendas.

Fr. Seraphinus Florentinus anno 1513 erat familiaris domus Mediceae.

Fr. Stephanus de Genestano, vir bonus, et insignis meritis, et obsequiis exhibitis erga conventum S. Augustini de Urbe, et universam Religionem, a Patribus Romanis opera praesertim Card. Raphaelis Riari Ordinis Protectoris, an. 1501 designatur perpetuus Prior coenobii S. Matthaei in Merulana praefati S. P. Augustini conventus Sacrario uniti. Anno autem 1507 DD. Gisbertus Senilis, Episcopus Rapollanus, eum suum procuratorem, atque vicarium ad possessionem suae Ecclesiae capiendam, et ad illam in temporalibus et spiritualibus administrandam deputavit. Tandem idem Card. Riarius Episcopus Ostiensis die 28 Decemb. an. 1515 S. Mariae Egyptiacae de Urbe in regione Ripae parochialem Ecclesiam illi tradidit.

Fr. Stephanus Sutorinus, de Ratisbona, sacrae Theologiae Magister, alumnus fuit provinciae Bavariae. Ejus cura opus aureum nostratis B. Simonis de Cassia a mendis scribarum purgatum una cum vita ejusdem B. Simonis, quam ipse scripsit, praelo excuditur Basileae an. 1517. De illo haec habet Elssius pag. 639: Maxima cum laude Theologiam professus est Viennae; eloquens concionator, totamque Austriam sua eloquentia rapuit...

Fr. Theophilus Neapolitanus, vir doctissimus, atque celeberrimus concionator, ob animi inconstantiam hanc censuram apud Herreram tom. 2, pag. 453, sibi promeruit: Mira doctissimi hominis, et celeberrimi concionatoris mutabilitas, et inconstantia, qui fere singulis annis aut locum diversum, aut novum vivendi modum inconstanter assumeret. Tales homines tantum sistuntur a vespillone!

Mag. Fr. Thomas de Genua an. 1507 erat Prior Ecclesiae S. Matthaei de jure ipsius patronatus.

Fr. Valerius de Genua, sacrae Theologiae Magister, cum esset jam vir provectae aetatis, atque philosophia, omnique liberali disciplina expolitus, ac praesertim medicinae peritissimus, apud Congregationem nostratum Baptistinorum habitum induit circa an 1490. Fuit Regens Romanus, et an. 1505 vicarius generalis conventus Genuensis. A nostrate Hieronymo Roman dicitur floruisse an. 1510, atque sanctitate et religione suam Congregationem reddidisse illustriorem, sibique nomen eximia doctrina aeternum comparasse. Hanc mortalem vitam finivit mense Decembri an. 1512.

Ven. Agnes de Assumptione, Eborensis, inter Sorores famulantes in monasterio Pueri Jesu ejusdem urbis recepta, postea ad Villae-Viciosae domum profecta, ibidem post aliquot annos innumeris ornata meritis piam mortem oppetiit die 23 Aprilis an. 1540. Dicitur fuisse observantissima, poenitens, humilis, contemplativa. Corpus suum cilicio asperrimo macerabat. In oratione plures extases habuit, visa supra terram altius elevari, et sensibus privari; erga aegrotos erat charitativa. [P. 591] Pluries Ven. Margarita de Jesu illi apparuit, ut eam de sua gloria redderet certiorem. Ita Martyrologium Aug. part. I, pag. 322.

B. Archangela de Panigarola, Mediolanensis, adhuc puellula an. 1483, die 27 Julii in monasterio S. Martae habitum suscepit. In Martyrologio Augustiniano sub die 17 Januarii ita celebratur: Vix professionem emisit, ad sacellum Crucifixi perrexit, et genuflexa dixit: Domine tibi jam dudum meme tradideram, sed hodie denuo tibi me tradidi. Tunc sacrosancta Christi imago respondit: Et ego me tibi trado. A B. Virgine fuit aliquando visitata. A Puero Jesu fuit corona spinea supra caput donata, illi dicente quod illam pati deceret; et sic illi fuerunt communicati dolores passionis Christi adeo ut aliquando e capite ejus sanguis manaret et velum tinctum esset adinstar coronae; aliquando id in pedibus, et in manibus contingebat, et in latere et in his partibus quinque fuit stigmatibus signata. Ab Angelo suo tutelari donata fuit Cruce, sibi adjiciente in illa esse repraesentatas quatuor virtutes: in parte superiori charitatem, in brachio dextero obedientiam, in sinistro patientiam, in pede humillitatem, illamque docuit intelligentiam orationis dominicae. Prophetia fuit insignis, Leoni X praedixit Papatum, Religionem Societatis multo ante manifestavit futuram. Tandem innumeris meritis coruscans, pronuntians illud sponsae: Trahe me post te, hac die (17 Jan. an. 1525) in coelum migravit... In tyrocinio B. Thadaeam de Ferraris magistram habuit, et tribus vicibus munus Priorissae exercuit.

Ven. Beatrix Pacheco de Villena e Lusitanorum Regum sanguine originem ducens, patrem habuit D. Alvarum de Portugal fratrem D. Jacobi Ducis Bragantiae. Quamvis monasticam vitam praeoptaret, tamen parentum voluntati licet invita morem gerens D. Francisco de Portugal Comiti de Vimioso nuptui tradita fuit. Sed post sex menses viro orbata, monasterium Sororum Augustinensium tit. S. Crucis in Civitate Roderici suis sumptibus fundavit an. 1511; in eoque post sex mensium tyrocinium Priorissa electa fuit. Cum autem ibidem coelestem potius quam humanam vitam transigeret, atque ingentes eleemosynas in pauperes erogaret, post alios sex menses per venenum illi in potione ab iniqua famula aethiope propinatum de medio sublata fuit die 3 julii circa an. 1512.

Ven. Blanca Francisca Sfortia, Francisci Sfortiae Ducis Mediolanensis, et Blancae Mariae Visconti filia, Cremonae in monasterio S. Monicae Eremitarum Ordinem ingressa, ibidem 47 annis coeleste quoddam vitae genus traduxit. Meritis onusta ad Superos evolavit an. 1516, aetatis suae 60. Alterum filium praefatus Franciscus Sfortia Augustiniano Ordine obtulit, nimirum Fr. Mansuetum, qui adhuc adolescentulus ad meliorem vitam transivit.

Ven. Candida de Como in Brixiensi S. Crucis monasterio ob litterarum imperitiam Sororum famulantium coetui se adscripsit. Claruit insigni poenitentiae studio, crebris extasibus praesertim post SS. Eucharistiae sumptionem, cordium scrutatione, spiritu prophetiae, fiducia in Deum, aliisque id genus peculiaribus donis. Migravit ad coelestem Sponsum an. 1515.

B. Christina de Aquila antea Mathia nuncupata Lucoli orta est. Ab ineunte aetate mira in illa pietas, incredibilis fluxarum rerum contemptus. A vestium ornamentis abhorruit adeo ut [p. 592] seipsam non modo colendam non susceperit, verum etiam crebris jejuniis, et enixis precibus in squalorem vertere studuerit. Christinae animus semper coelestia appetebat, in Dei cogitatione defixa idemtidem conspiciebatur: de eo loqui, aut pro eo pati, illi in deliciis erat. Tempus nacta, finitimam domui aediculam, quae Dei genitricis imagine decorabatur, ut totius virginitatis florem tueretur, quotidie invisere satagebat. Vigesimum quintum annum agens Beato Vincentio ab Aquila, cujus olim consiliis utebatur, et quem magno spirituum comitatu coelum ascendere procul aspexit, obsequuta, ac coelesti voci obtemperans, Aquilam se contulit ubique inter sanctimoniales Sanctae Luciae Ordinis Eremitarum S. Augustini cooptata, totam se divino Sponso dicavit. In novae vitae palaestra ejus virtutes splendidius eluxere. Eximia modestia, comitas admirabilis, evangelica paupertas, obedientia singularis. Licet morbo laborans, carnibus vesci numquam passa est. Aspero super lectulo breves carpebat somnos. Sororibus cum praeesset invita, vilioribus perfuncta ministeriis, cuilibet famulabatur. Quaerens non quae sua sunt, sed quae Jesu Christi, charitate adeo excelluit ut pauperibus semper praesto esset. Exemplo, hortationibus prodesse omnibus numquam destitit. Fundendis precibus, ac contemplationi jugiter intenta, non raro in extasim rapta est. Tandem sexagesimo secundo aetatis anno, variis conflictata morbis, ac dentium praecipue, laterumque doloribus invicta patientia toleratis, anno millesimo quingentesimo quadragesimo tertio ad Sponsi amplexus evolavit. Christianae obitum in triviis pueri clamoribus, ac cantu illico testatis sunt. Quibus aliisque ad sepulchrum peractis prodigiis fama percrebrescente factum est, ut Dei famulae jam Beatae ab immemorabili tempore vocatae, a Gregorio XVI die 15 Januarii an. 1841 cultus ejus rite fuerit confirmatus ex Sacrorum Rituum Congregationis consulto.

B. Clementia de Regalbuto Sicula, in praefati oppidi Augustiniano monasterio sub titulo S. Mariae Angelorum, cum rarae sanctitatis indiciis monasticam vitam ducens ad supernam patriam evolavit circa an. 1540. Monasterium illud erectum dicitur a nostrate B. Ambrosio Testai an. 1526.

Ven. Soror Elisabetha Ardesia de Brixia, cum aliquando minus honestam vitam duceret, audita concione, ad meliorem frugem se recepit. Quamobrem obtenta a Julio II facultate in patria Augustinianum monasterium S. Urbani exerit, ibique de praeteritis culpis vindictam sumens rara sanctimonia vixit, illamque Deus multis gratiis illustravit, et preacipue penetratione cordium. Tandem multis clara virtutibus et prodigiis, atque Ecclesiae Sacramentis roborata die 12 Martii an. 1525 in coelum migravit. Ejus corpus post septem et quadraginta annos adhuc incorruptum cum habitu integro repertum fuit. Vide Mart. Aug. part. I, pag. 188.

B. Felicia Eugubina in patrio S. Luciae monasterio cum magno sanctitatis odore vixit usque ad an. 1510, quo ad immaculatas Agni nuptias evolavit Mart. Aug. illius sacrum transitum die 6 Maii assignat. Ad praefatam diem sextam Maii nominatur quoque apud Bollandistas in praetermissis.

Ven. Joanna Piazza humili loco nascitur Parmae an. 1420. Aetatis suae an. 15 fuit Mantellata Congregationis S. Hieronymi de Fesulis, quod genus vitae [p. 593] decem annis servavit. An. 1442 admittitur inter Conversas monasterii S. P. Augustini Parmae. Ibidem mansit decem annos, et postea ivit Brixiam cum Ven. Timothea Caurioli fundare monasterium S. Crucis. In eadem urbe anno 1478 erexit monasterium S. Mariae Angelorum, cujus etiam, quamvis esset e famulantium Sororum coetu, ab Episcopo Priorissa perpetua constituta fuit. Postea ab Episcopo Regii arcessitur ut monasterium S. Hilarii reformaret; eamque item Cassandra Corregii Principissa invitavit ut ibidem erigeret monasterium Corporis Christi, ubi ipsa B. Joanna anno 1496 Priorissam reliquit Sororem Paulam Mariotti. Regium tandem reversa, ibidem in monasterio S. Hilarii pie obiit die 28 Maji an. 1506, aetatis suae 86.

Beatam Julianam Puricelli habitatores Busti Arsicii, quod spectabile oppidum est in ditione Mediolanensi, civem suam fuisse gloriantur, eo quia in agro ipsius oppidi Verghera nuncupato ex humili genere ortum habuerit anno 1427. Haec a primis adolescentiae suae annis a Domino benedictionibus praeventa, praeclaris virtutibus emicuit, corpusque suum austera adeo coepit macerare abstinentia ut integras easque repetitas Quadragesimas plurimosque per annum dies in modico pane, et aqua transigeret. Charitate autem in Deum a pueritia cor ejus tantum exarsit, ut ipsi virginitatem suam veluti pretiosum prae omnibus donum consecrare statuerit, quod etiam edito voto confirmavit. In custodienda autern hujusce promissionis fide constantissime se gessit fortis virgo, patris enim viri indole ferocis, qui eam jam adolescentiae fines egressam ad conjugalem statum adigere conabatur, hortationibus et deinde gravissimis minis fortiter obstitit, pugnisque et colaphis contusa mortem potius subire elegerat quam nuptiis praebere consensum. Domestico tamen territa periculo, cum prius divini auxilii opem implorasset, Varesium-Montem, de quo mira audierat, invisere constituit, quo a fratre angustias ejus miserante perducta, sacram Deiparae imaginem in templo religiose asservatam non magis prece quam fletu salutavit, et certamen suum, quod pro tuenda virginitate susceperat, ejus patrocinio commendavit. Mox ad virginem ejus loci incolam nomine Catharinam se contulit, cui voti sui, et domestici belli pericula cum aperuisset, ab ea consilium accepit ut Dei vocantis vocem, populi sui, et domus paternae oblita intrepide sequeretur. Verba prudentis virginis tamquam a Deo sibi dicta excepit Juliana; quare eremiticam vitam sub Catharina spiritus sui magistra generose iniit, tantoque ardore ejus, quam sibi matrem elegerat, exempla sequi decrevit ut durissima poenitentiae exercitia aliquando ex obedientia coacta fuerit moderari. Hispido sub lacera tunica cilicio induta, cum magnam diei partem in laboribus, et officiis divinis distribuisset, noctes fere integras in coelestium rerum contemplatione impendebat, assiduisque corpus suum macerans Jejuniis majorem anni partem in sola modici panis, et aquae refectione transigebat. Catharina monasterium nuper aedificatum ingressa, habitum religionis accepit postquam per viginti jam circiter annos asperrimum illud vitae genus in eremo retinuerat. Deinde solemnia vota sub Regula S. P. Augustini professa est tanto animae suae gaudio ut cuncta desiderabilia se in monasterii paupertate possidere fateretur. Sanctimonialibus exinde, quas [p. 594] veluti matres in Christo venerabatur, per viginti et octo annos diligentissime ministravit in humilibus praesertim officiis, in quibus charitatem suam magis exercebat, infirmas et gravioribus fatigatas laboribus ipsa semper, quamvis secus suaderent laxatae corporis vires, adjumento juvabat. Cum itaque a multo tempore solus Christus in ea viveret, nihil jam Juliana magis optabat quam dissolvi, et esse cum Christo. Vota implevit Dominus amantis sponsae, quae annum agens aetatis suae 75 gravi morbo, et ardenti febri correpta, cum per dies 30 in continuata contemplatione sine ullo fere cibo permansisset, tandem ad peregrinationis suae terminum adducta, ecclesiasticis Sacramentis devotissime susceptis ad coelum evolavit nocte festum Assumptae in coelum Deiparae subsequenti, nempe 16 Angusti an. 1501. Julianae corpus suavem post obitum spirans odorem mira venustate refloruit, et miraculis a Deo illustratum fuit; sepulturae tamen communi datum; verum cum ejus cultus, qui a die depositionis ejus inceperat, majora semper incrementa susciperet, e monialium tumulo, in quo incorruptum post quadraginta et ultra annos et palpabile adhuc quiescebat, eductum in decentiori loco collocatum fuit, donec Superiorum jussu in ecclesia elevatum fuit, in qua etiam nunc devotissime colitur. Veneratio autem populorum erga B. Julianam non interrupta perseverat, et demum ejus cultus die 15 Septembris an. 1769 a Sancta Sede approbatus firmiora excepit incrementa. Ex Hagiologio Italico sub die 15 Angusti.

Ven. Juliana de Thous, Hispana, anno 1536 erat Abbatissa in monasterio S. Juliani de Valentia, ejusque optimum regimen Generalis Seripandus in Ordinis regestis sub die 11 Aprilis ad an. 1541 multum laudavit. In Ordinis Martyrologio sub praefata die 11 Aprilis dicitur floruisse rara prudentia in regimine, atque raris virtutibus. Obiisse videtur circa memoratum an. 1541.

Ven. Laura Mignani, nobilis Brixiensis, 16 annos nata suae puritatis candorem in patrio S. Crucis monasterio Domino sacravit. Ibidem postea in summa vitae austeritate, sanctisque operibus vixit usque ad an. 1525, aetatis suae 50. Claruit spiritu prophetiae, suarum precum apud Deum exauditione, necnon extaticis visionibus. Sabaudiae, Ferrariae, atque Urbini Ducissis acceptissima fuit, magnamque habuit spiritualis amicitiae necessitudinem cum S. Cajetano Thienaeo, cujus etiam defunctam matrem a S. Michaele Archangelo in coelum efferri conspexit.

Margarita Austriaca, Fridericii III Imperatoris filia, Maximiliani I soror, Alberti Bavariae Ducis conjux, post viri obitum, qui contigit an. 1508, omnibus quae possidebat renuntians, monasterium quoddam Sororum tertii Ordinis S. P. Augustini ingressa, Monachii vitam solitariam egit. Ita Elssius pag. 457.

Ven. Margarita Nuñez de Jesu de Villa-Viciosa in Lusitania soror fuit Elisabethae Chirinae, quae post saeculi nuptias fundavit in eodem oppido monasterium Spei Ordinis S. Francisci. Nostra autem B. Margarita Eremitarum Ordinem ingreditur Eborae in monasterio Nominis Jesu, cum suae aetatis annum duodecimum haberet. Ab ingressu in Religionem, ita noster Josephus ab Assumptione part. I, pag. 19, se aspero cilicio et continuis macerabat diciplinis; a carnium esu et cibis delicatis abstinuit; in Adventu, et Quadragesima triduo vitam pane, et aqua tolerabat; in [p. 595] silentio, et solitudine fuit mirabilis, in oratione assidua, ubi a Deo innumeros suscepit favores; plures daemonis tentationes protrivit, ac superavit. Humilitate singulari resplenduit. Ex hoc coenobio desumpta est ut prima fundatrix coenobii Monialium S. Crucis in oppido Villaviciosano foret, ubi prudentia in regimine, et sanctitate in moribus floruit. Tandem cum multo ante sui obitus annum praedixisset, gravi morbo opressa, magno sanctitatis odore e vita excessit die 6 Januarii, an. 1539, aetatis suae 73.

Ven. Maria a Cruce de Villaviciosa adhuc quinquenis in patrium S. Crucis monasterium recipitur, ubi sub disciplina praefatae Ven. Margaritae valde in virtutibus profecit. Cum vero culmen perfectionis attingeret, a coelesti Sponso ad coelestes nuptias vocata est die 24 Maji an. 1545. Ex laudato Josepho ab Assumptione part. 2, pag. 104.

Ven. Maria Laynez, Hispana, in monasterio Agustiniano Civitatis Roderici inter Sorores famulantes recepta, ita vixit ut Moniales a Praelatis illam ad chorum postularint; erat enim in adversis, et prosperis conformis, valde poenitens, patiens, multis sese jejunis, et disciplinis affligens, somni parcissima, in oratione continua plures extases perpessa est. Tandem heroicis virtutibus exornata die 5 Augusti felicissimo exitu vitam finivit an. 1546. Ex eodem auctore part. 2, pag. 426.

Ven. Mencia de Bejar, Matricalensis, in monasterio ejusdem civitatis virtutibus, et sanctitate florebat circa an. 1505 una simul cum Ven. Marina Armentera.

Ven. Maria de Aragonia, Fernandi ultimi Aragniae Regis filia, cum esset Matricalensis Augustiniani monasterii Priorissa, jussu Caroli V Burgos ad regendas Moniales Cistercienses missa fuit. Pristinum tamen habitum, et prioratum semper retinuit. Ad meliorem vitam transivit an. 1517.

Ven. Maria de Briceño, Hispana, Abulense SS. Virginis de Gratia monasterium illustrabat circa an. 1530. Commendat S. Thomas a Villanova illius erga SS. Eucharistiam singularem devotionem, quam etiam ab Angelo eidem aliquando porrectam fuisse litteris consignavit.

B. Martha de S. Augustino in Mantuano nostri Augustiniani Ordinis monasterio jugi corporis castigationi vacavit usque ad annum 1535. Narrant auctores illam singulis noctibus carnem suam usque ad sanguinem flagellare consuevisse. Diras pertulit daemonis vexationes; at saepe saepius coelestium visionum solatio reficiebatur.

Ven. Moisessa de Cassano in Calabria nostri Ordinis Tertiaria in Mart. Aug. sub die 3 Feb. dicitur mulier solitariae, et sanctae vitae, cujus intuitu et meritis Ordo acquisivit coenobium Melissae tit. S. Salvatoris. Nam quidam Cataldus de Arcusio Archipresbyter ejusdem loci an. 1546 Ven. Moisessae donavit sacellum S. Salvatoris cum suo praedio ut post piae foeminae obitum ad Fratres Augustinenses transiret.

B. Thadaea de Ferraria ita in Mart. Aug. sub die 17 Januarii celebratur: Mediolani in coenobio S. Martiae memoria B. Thadaee de Ferraria ibidem sanctimonialis, et quondam Abbatissae, quae animam B. Archangelae ab Angelis suavissimo concentu canentibus in coelum deferri conspexit, et prius illam ad professionem admiserat. Summo in dulcissimum nomen Jesu arsit amore et B. Veronicae de Binasco charissima sodalis fuit, et ejus intercessione a morbo [p. 596] gravi convaluit. Multis tandem ditata coeli charismatibus in coelum migravit. Videtur ex hoc mundo transsisse circa an. 1525.

Anno 1500 die 25 Julii Alexander Papa VI magna cum pompa accessit ad nostram S. Mariae de Populo ecclesiam, gratias acturus eo quia die festo SS. Apostolorum Petri et Pauli dum ad coenam accumberet, ruente aulae lacunari, atque sub ruinis ex astantibus aliquot pereuntibus, ipse Pontifex Deiparae patrocinio aliqua tantum contusione accepta incolumis evasit.

An. 1501 mense Majo Firmi in Piceno celebratur Capitulum generale, in quo inter caetera decreta etiam sequens emanatum fuit: Mandamus quod cum olim a Generali praeterito injuctum fuerit ut Provincialis provinciae Portugalliae deberet aedificare conventum, seu aedificari facere in civitate Tagastensi, ex qua gloriosus Pater Augustinus originem duxit, et cum adhuc nihil confectum sit; ideo praesenti definitione mandamus Priori Provinciali ejusdem provinciae ut infra terminum unius anni mittat unum, vel plures Fratres ad locum praedictum ad hoc ut talis conventus penitus aedificetur...

An. 1501 die I Junii Generalis Gratianus de Fulgineo interdixit Congregationi Baptistinorum Januensium usum sculponearum, praecipiens ut illi Fratres calceos gestarent adinstar caeterorum Augustinensium.

An. 1502 die 16 Aprilis praefatus Generalis Gratianus de mandatu Alexandri VI misit in Hispaniam Fr. Joannem Baptistam de Neapoli, Vicarium generalem Congregationis S. Joannis de Carbonaria, et die 11 Octobris ejusdem anni scripsit ad Regem Hispaniae agens gratias suae regiae Majestati de favore regio collato Fratri Joanni Baptistae in reformatione locorum nostrorum Hispaniae...

An. 1504 P. F. Joannes Baptista de Neapoli, Apostolicus Visitator Hispaniae, die 29 Jan. Fratres Castellae veteris et novae Toleti congregavit, et pro reformatione capitulum celebravit, in quo inter alia actum fuit de coenobiis illis in quatuor provincias distribuendi, nempe Toletanam, Salmanticensem, Burgensem, et Hispalensem.

An. 1505 Salmanticae celebratur Capitulum Congregationis Hispaniae sub praeside P. Fr. Joanne Baptista de Neapoli, ad quod convenerunt etiam Patres vocales provinciae Castellae. In hoc Capitulo, quoniam jam obierat P. Fr. Petrus de Toro praefatae Congregationis Vicario generali, et eadem Castellae provincia jam reformationem admiserat; idcirco visum est Patribus capitularibus Congregationem ipsam de medio tollere, ejusque conventus praedictae Castellae provinciae aggregare sub nuper electo Provinciali P. Fr. Gundisalvo de Alva, cui injunctum fuit ut inchoatam reformationem promoveret. Sic cessavit opus Ven. Joannis de Alarcon.

Eodem anno 1505, vel ut aliis placet superiori anno 1504 Ordini Eremitano nomen dedit impius apostata Martinus Lutherus, aetatis suae anno 22. Hic filius Belial primam lucem aspexit Islebii Mansfeldiae Comitum in Thuringia Saxoniae provincia die 10 Novembris anno 1484, vel juxta alios an. 1483. Primis litteris Magdeburgi, et Isenaci instructus, [p. 597] philosophiae lauream obtinuit Erphordiae an. 1503. In hac civitate fulminis ictu, quo ad ejus latus quidam ipsi amicus extinctus fuit, ingenti terrore percitus, saeculo valedixit atque inter Augustinenses Eremitas se recepit. Ipsius monacatus initium nihil amplius a Superioribus desiderari sinebat; omnia enim, et singula regularis disciplinae praecepta, ac praesertim jejunia admussim servabat. Vittembergam deinde sacram theologiam discere a Joanne Staupitio tunc Saxonicae Congregationis Vicario generali missus, ibidem quatuor post annis publicam philosophiae cathedram conscendit. Circa idem tempus, nempe an. 1510 Romam venit tamquam procurator septem coenobiorum, suae Congregationis, quae sese ab obedientia P. Prioris Generalis subduxerant, eoque agente eorumdem coenobiorum subductio firma remansit. Usque ad annum 1516 catholicum se ostendit; sed iam sub ovina pelle rabies lupina latebat. Nam anno 1517 postquam Joannes Techelius auctoritate Leonis X sacras Indulgentias Witembergae promulgare coepit, ipse posthabitum se nequaquam ferens, a Sathanae furiis, (transcribam ipsissima verba codicis manuscripti Bibliothecae Angelicae signati B. 6. I.) a sui principis gladio, a sua superbia vitae exagitatus, praepostero, ac mortali odio Religionem Catholicam prosequens, ssectam suam e portis inferorum evocatam, tum scriptis in publicum propositis plurimis, tum temulenta semper professus voce inter suos propagare coepit; formula tandem novae haereseos in Comitiis Augustae Carolo V Caesari per suos patronos, et asseclas exhibita, atque a Catholicis confutata; quem nec Pontificum pietas, nec Regum auctoritas, nec Doctorum innumerabilium sana doctrina ad fidem revocare potuerunt; saeculi Sycophanta summus, auriga et currus inferi: obiit misere in sua patria ipso concordiae ab eo numquam dilectae die 17 Feb. an. 1546, aetatis suae 63. Sacrilegas nuptias inierat an. 1525. Eodem anno 1505 constituta fuit unio Congregationis Saxoniae, et quarumdam Germaniae provinciarum cum Insubrica Congregatione, obtenta per subreptionem, et obreptionem Julii 11 ejusdem unionis confirmatione. Haec autem unio facta fuit absque licentia, seu scientia Protectoris, aut Prioris, seu Procuratoris generalis, et illius scopus fuit ut praetextu ejusdem unionis Fratres illi omnino se eximerent a jurisdictione P. Prioris Generalis per participationem privilegiorum praedictae Congregationis Insubricae, quae immediate Sedi Apostolicae obtemperabat, quin ab eodem P. Generali dependeret. Detecta per P. Generalem Ven. Fr. Augustinum Faccioni apud memoratum Summum Pontificem Unitorum Fratrum vafritie, idem Pontifex sub die 24 Martii an. 1506 auctoritate Apostolica decrevit, et declaravit per confirmationem, et approbationem, statutum, et exemptionem praedicta, et alia praemissa eosdem Fratres dictae Unionis per Alemaniam constitutos, ob obedientia, et superioritate, et subjectione dicti Prioris Generalis, et aliorum Priorum Generalium exemptos non fuisse, sed sub eisdem Prioribus, sub quibus prius erant, remanxisse et remanere in omnibus, et per omnia, perinde ac si praedictae litterae non emanassent.

Ad annum 1507 in Regestis Aegidii Viterbiensis fol. 7 a tergo legitur: Exstant Bonifacii, exstant Clementis, exstant Johannis, Innocentii, Alexandri [p. 598] Senensis illustria, insigniaque in Religionem documenta, quae qui viderit intelliget illos (Pontifices) Eremitanos sylvicolas non modo adamasse, sed incredibili etiam observantia fuisse veneratos. Hic autem pro nostri Ordinis antiquitate animadvertere licet laudatum Summum Pontificem Alexandrum Senensem non esse alium nisi Alexandrum III electum anno 1519.

Item fol. 51 memorati Regesti habetur: Quaesitum per Religionem, ut ubicumque gentium monumenta legerentur Religionis, Romam mitterentur; postulatusque est lìber de actis Ordinis editus ab Ariminensi Gregorio, quem quidem Caesenae haberi, in archivis servari auditum erat...

Eodem an. 1507 Julius II die 27 Martii Bononia Romam revertens, post superatos Bentivoglios ad portam Flaminiam e lectica descendens, nostram S. Mariae de Popolo ecclesiam ingreditur, et post aliquantulam precationem ad coenobium divertit, ibique pernoctare voluit.

Eodem an. 1507 cum laudatus Summus Pontifex Julius II litteras accepisset ab Emmanuele Lusitaniae Rege, in quibus narrabantur victoriae, quas ipsius Regis classes Orientalibus Indiis reportaverant, easdem litteras nostrati Aegidio Viterbiensi tradidit publice antea in ecclesia S. Augustini, et postea coram Sanctitate Sua in Basilica S. Petri legendas.

Ad annum 1508 sub die 2 Augusti praefatus Aegidius Viterbiensis quammaxime laetatur se in coenobio Urbis-Veteris (di Orvieto) invenisse quosdam libros alta vetustate venerandos, in quibus multa et lecta et cognita sunt de D. Parentis Augustini conversione, de suscepto cum zona habitu, de tesquis, silvisque petitis, de eremitica institutione... ac de multis, quae usque ad Alexandri IV unionem intercessere; ubi octingentorum fere annorum successus quam brevissime et colligi et cognosci poterant… Et si, ita prosequitur Aegidius, suae quemquam reipublicae delectat et claritas et antiquitas, cujusque Eremitae interesse constat eam historiam manibus versare, Patrum sanctissimorum exempla condiscere, illos sibi imitandos proponere, dareque operam ut quales illi se Patres exhibuere, tales et filios et nepotes inveniant etc… Hic autem tam pretiosus thesaurus, prout narrat Torellius ad an. 1508 num. 35, ab eodem Generali ad nostratem tunc temporis Ordinis historiographum Felicem Milensium Neapolim missus, per summam Augustinianae historiae jacturam navi pereunte naufragium pertulit.

Anno 1509 Mag. Fr. Lactantius Pratensis ab Aegidio Viterbiensi mittitur ad Orientis provincias Fratres illos emendaturus.

Ad praefatum an. 1509 in Regest. ejusdem Generalis Aegidii Viterbiensis fol. 64 a tergo, ubi fit sermo de Centumcellarum eremitorio, ita legitur: Ne negligentia... memoratissimi loci memoria aboleretur etc…

Circa hunc eumdem annum 1509 Sanctimoniales monasterii S. Thomae in urbe Genuensi Eremitanum Institutum receperunt, quod ibidem jam vigebat antequam Sorores Benedictinae illud ingressae fuerint. Hoc animadvertere juvat pro B. Limbaniae Religione dignoscenda.

Sub anno 1512, et die 16 Octobris in memorato Regesto haec leguntur: Ad omnes provincias scribimus petentes ut mittant (Romam) quidquid antiquitatis [p. 599] habent Religionis, veluti privilegia, contractus, libros etc…

Ad an. 1517 apud Torellium numero 3 legitur quod cum in quodam Consistorio de apostata Martino Luthero Cardinalis Athanasius de Cornueto dixisset; Hic fuit alumnus Augustinianae Familiae, statim noster Cardinalis Aegidius de Viterbio illi respondit: Reverendissime Domine, si fuisset ex nostris, permansisset nobiscum.

In Reg. Generalis Gabrielis Veneti ad diem 28 Augusti an. 1518 scriptum reperitur: "Citamus Fratrem Martinum Lutherum, et si non compareat, declaramus rebellem nostrum et Sedi Apostolicae; quoniam dogmatizat de auctoritate Papae, de indulgentiis etc…

"Fr. Gabriel Venetus Vicarius gen. etc. Dilecto nobis in Christo Mag. Gerardo Herhort Provinciali Saxoniae… Vix tibi persuadeas in quem malorum cumulum nos et religionem nostram quidam nostri Ordinis, et Congregationis de Vicarianis (sic dicebantur fratres Cong. Saxonicae) Fr. Martinus Luther deduxerit, qui cum se esse sapientem cogitaverit, omnium qui umquam in nostro Ordine fuerunt stultissimus est factus: is ut alias accepimus per R. D. Auditorem Camerae Apostolicae, et nunc ex parte S.mi D. N. Leonis X nobis significatum est, ad tantam pernitiem non modo, sed etiam damnatissimam haeresim pervenit, ut contra S. R. E. et Summum beatissimumque Pontificem etiam non sit veritus palam legere, aperte disputare, ac suam falsam doctrinam publice praedicare, atque alia quoque plura agere non religioni, non christiano, non sibi, sed haeretico, schismatico, et de libro viventium forte abraso potius convenientia. Hunc hominem suae religioni rebellem in primis et Crucis Christi inimicum, ut desisteret a maledictis monuimus, et ad jus in Urbem citavimus, omnium quae dixit, praedicavit, et edidit contra S. D. N. et R. S. E. vel emendaturum, vel rationes ostensurum: qui in sua haeresi obcaecatus sicut suum os in coelum ponere, et contra S.mum D. N. ausus est insanire, et superbe insurgere: ita nobis, et religioni rebellem contumacemque se exhibere non timuit. Itaque adeo multiplicata est iniquitas, et crevit peccatum illius ut de mandato S.mi D. N. Pont. Max. cogamur hujus viri pestiferae contagioni remedia adhibere, et ne alios inficiendo plurimos perdat, sicut contra religionem nostram rebellem, et S. R. E. haereticum, contra ipsum incedere. Et quoniam nos ubique esse non possumus, confisi de virtute, modestia, et probitate tua nobis exploratissima, iccirco mandamus sub poena privationis omnium tuorum graduum, dignitatum, et officiorum ut praefatum fratrem Martinum Luther, his acceptis, capi et incarcerari cures, faciasque in vinculis, compedibus, et manicis ferreis ad instantiam S.mi D. N. Leonis Decimi sub arcta custodia detineri. Cum vero is de Congregatione illa sit, quae ab obedientia nostra se exemptam putat, ut nullus tergiversandi sibi relinquatur locus, damus propterea tibi in ea parte omnem nostram auctoritatem; significamus quoque S. D. N. Papam communicasse tibi auctoritatem apostolicam amplissimam ad hominem hunc incarcerandum, vinciendum, detinendumque, non obstantibus quibuscumque in contrarium facientibus, quibus omnibus quantum ad praesens negotium attinet, Sua Sanctitas derogatum esse decrevit. Conceditur praeterea tibi facultas interdicendi loca omnia, [p. 600] et quascumque personas auctoritate apostolica excomunicandi, sicut in Brevi apostolico latius videbis, et alia omnia faciendi, quae scelestissimo huic incarcerando opportuna tibi esse videbuntur, et hoc in Nomine Patris, et Filii, et Spiritus Sancti. Amen. Mandantes omnibus nostris inferioribus cujuscumque Provinciae, vel etiam Congregationis, tituli, dignitatis, vel officii existant, ut in hac re tibi non modo faveant, consilium praebeant, sed in obedientiae meritum et sub poena excommunicationis latae sententiae, quam trina canonica monitione praemissa in his scriptis (licet inviti) ferimus, ut tibi tamquam personae nostrae pareant, et obediant, ac scias in hac re nobis et religioni non tantum esse ingens beneficium te facturum, sed S.mo D. N. Leoni quoque maximopere satisfacturum, qui ultra eam, quam tibi debebit obligationem, se etiam pollicetur redditurum amplam remunerationem. Scito itaque si rem perficies neminem in Religione futurum te uno nobis aut amiciorem, aut cariorem; plus tibi commodis, honoribus, dignitatibus consules hac una in re, quam universa feceris vita. Age igitur, Deum aspice, sanctarum operationum inspiratorem, ut quandocumque agnoscant homines te esse virum, cui animus, et cor non desit ad magna, et posse te res grandes. Rem facies quam in Ordine cuncti laudabunt, nos quoque perpetuo tibi obligatos invenies, teque veluti honoris et Ordinis nostri servatorem, et sanctae R. E. zelatorem in posterum Religio semper habebit. Quoniam vero res moram non patitur, cum maximi ponderis sit, mandamus tibi ut nullis parcas laboribus, nullam recuses impensam ut haereticus iste ad manus Summi Pontificis deducatur. Praecipimus item ut quam saepissime citissimeque, et latissime ad nos rescribas, et quid actum fuerit accuratissime significes. Quidquid autem in hac causa fuerit exponendum, exponas, satisfiet tibi certe usque ad novissimum quadrantem. Vale. Corae die XXV Angusti 1518."

"15 Feb. Magistrum Gherardum Heker provinciae nostrae Saxoniae provincialem, Commissarium indulgentiarum fecimus in forma consueta".

"Idem Magistro Joanni Staupiz Vicario Congregationis significamus, quem commissarium etiam facimus indulgentiarum Capituli".

"Fr. Gabriel Vic. Gen. universis Commissariis indulgentiarum salutem. Celebraturi (Deo propitio) nostri sacri ordinis generale capitulum Venetiis in proxima Pentecostes celebritate, sicut S.mo D. N. placuit, ac R.mis D.nis D. Protectori, D.noque Aegidio Card. etiam visum est; non valentes magnam multitudinem fratrum ad illud confluentium ex nostra paupertate sustentare, ad S.mi D. N. Leonis Decimi pium praesidium de more confugimus, Breveque indulgentiarum obtinuimus, ubi illarum concessio latissime continetur. Verum quoniam ubique esse ipsi non possumus, propterea de tua prudentia industria ac probitate confisi, per has praesentes litteras in ea causa te commissarium facimus et deputamus tam in ista provincia, quam et ubicumque te esse contigerit, modo commissariis aliis nostri Ordinis (si quos inveneris) non obsis tantum, sed faveas totis viribus. Dantes tibi facultatem (juxta transumptum tenorem, quem in publicam formam ad te misimus) tam praedicandi, confessionesque audiendi, et a peccatis [p. 601] absolvendi, quam etiam praedicatores, confessores et alios, si expedierit, commissarios instituendi. Quibus quidem tantum auctoritatis esse volumus, quantum vel nos dare possumus, vel tu illis pro conscientia tua committere statueris. Mandamus autem tam tibi quam deputandis abs te ut cum fratribus minoribus Fabricae Basilicae Sancti Petri Commissariis, maxima cum modestia et charitate vos geratis, ne ulla molestia aut vexatio, vel injuriae suspicio adversus fratres illos proficiscatur, ut eos modo non habeatis adversatores, sed quantum fieri potest, inveniatis adjutores. Nam causam agunt ipsi non suam sed Pontificis, cui quidem ut maxime debet christiana religio, sic eidem nos et nostram religionem quammaxime debere intelligimus et fatemur, plus enim est nobis unus Leo Decimus quam universus orbis. Omnia autem prudenter simul ac diligenter tractanda a te speramus, cujus nobis perspecta atque explorata diu fuit fides, prudentia, charitas, ita ut Pontificis liberalitate nos frui possimus, et collati beneficii Pontificem non poeniteat. Eleemosynas vero et distincte scribi ab accipientibus, et accurate servari a colligentibus studebis, donec ad capitulum afferes, vel si citius poteris transmittes. Bene in D.no vale. Romae 14 Feb. 1519".

"Aprilis I, 1519. Ministrum Gen. Ord. S. Francisci Fr. Franciscum Lechettum oramus ut nisi ipse impetrare poterit indulgentias pro fabrica Sancti Petri publicare, dignetur non impedire nostras pro capitulo generali; quod certe magnis devotisque supplicationibus ab eo petimus".

"19 Junii 1519 ad prov. Angliae Magistrum Enmundum Bellondo scribimus ut de vexatione illata Ordini in partibus illis non dormitet, sed potius si expediat, fratrem mittat in Urbem, qui apud Sedem Apostolicam nostra tueatur jura, non sine etiam opera et sollicitudine nostra adhibenda: significamusque nolle nos de ritibus studiorum et praesertim Universitatum aliquod innovare".

"Magistrum Ricardum Angle usque ad provinciale capitulum in officio Vicariatus hiberni relinquimus; demum vero Vicarium in capitulo ipso provinciali eligi alterum volumus, sicut de more est, qui confirmari habeat a provinciali Angliae non obstantibus quibuscumque litteris a R.mo D. Aegidio hactenus emanatis".

Die 15 Martii 1520.

"Gen. Gabriel Veneteus M° Joanni Stupitio pro conciliando Lutherio. Miro tenebamur disiderio videndi et alloquendi tui in gen. Capitulo quod Venetiis superiore anno fuit celebratum. Nam cum multa ad Congregationis decorem spectantia, tum Magistri Martini Lutherii causam tractare tecum opus habebamus; tunc enim temporis venire in lucem coepit quod ipse ediderat volumen de virtute indulgentiarum, cujus dogmata etsi scandalo pusillis et magnis fuerint, curata tamen levi medicamine fuissent, si una ad colloquendum convenissemus. Tanta enim ut ipse in suis fatetur scriptis, est illius in te observantia, et tua in Religionem pietas, ut non dubitemus, quin veri omnis discrepantia tunc sedata et plane extincta fuisset; factumque, Deo duce, esset ne ad pejus sonantia declinatum esset: sed quoniam eo fructu tuae praesentiae honestissimis, ut credimus, rationibus, privati sumus, visum nobis est necessarium valde has ad te pr.sentes scribere, quibus intelligas quaenam et quanta immineant mala tuae Congregationi [p. 602] et nostro in primis Ordini, nisi Mag. Martinus ipse a loquendo scribendoque cesset de his quae S. R. E. inconsueta sunt, vel potius scandalosa. Quoad malum Ordinis attinet, scias religionem nostram in oculis omnium factam esse odibilem, habitumque et nomen Augustinensium adeo exosum haberi, ut digito tamquam de apostolica sede male meriti, ostendamur: remissiusque prodire in publicum nos oporteat. Et qui soli inter mendicantium ordines nunquam de haeresi vel accusati vel suspecti habiti sumus, nunc veluti haeretici conspectum hominum fugere cogamur. Quae res eo molestior nobis esse debet quo magis innocentissimum pontificem Leonem Decimum tangere videtur, cui nostra religio tantum debet, quantum ulli mortalium debere non potest; cuique ob innumerabilia collata nobis beneficia, nostri ordinis nedum non adversari, sed maxime interest gratificari, et perpetua cum humillitate atque fide subjici, sanguinemque fundere, et vitam ipsam denique, si res postulet, centies in dies ponere. Huic accedit quod Doctores nostri antiqui et novi, sicut Aegidius Romanus, et Augustinus Anconitanus sua tempestate viri doctissimi consueverunt: qui et libros scripserunt et omnia eorum studia in obsequium S. R. E. pro ipsius tuenda attollendaque potestatis plenitudine dedicaverunt. Praeter autem universalem Ordinis in quam jam jam devenimus jacturam, timendum est tibi demum ne ob hanc ipsam causam tua Congregatio eis omnibus indultis, gratiis, privilegiis, exemtionibus, immunitatibus privetur, quibus usque in praesens gaudet, perseverat, et floret cum Dei et hominum laude. Praecavendumque est maxime ne propter nocentem unum, tot innocentissimi Patres almae familiae suae videant exterminium. Accepimus enim apud magnos de re hujusmodi incidisse sermonem, et securim esse ad radicem. At nunc, ut fideli relatione significatum est nobis, plumbea quaedam bulla conficitur contra scripta quamplura Mag. jam dicti Martini: in qua tamen S.mus D. N. habita nostrae Religionis ratione, neque Ordinis Sancti Augustini, neque Martini Lutherii nomen exprimi voluit: unde argumentum sumimus nos quam pium, quam mitem, quamque benevolum Augustinianae Familiae se Leo S.mus Papa X exhibeat: qui jam quadriennio provocatus, vix ad defensionem, ne ad ultionem dicamus, adduci potuit; dissimulans offensionem hominis, exhorrens communem nostram confusionem, solum expectans emendationem. Haec autem omnia scripsisse ad te voluimus, ut videas in quem malorum cumulum res nostrae deductae sint, et quaenam nostro Ordini accedat infamia; ac denique quale periculum tuae Congregationi immineat. Hortamur te propterea, et per vinculum charitatis adstringimus ut has omnes ob causas quacumque opera, studio, cura, industria, diligentiaque tua curare atque efficere velis ut Mag. Martinus a loquendo abstineat contra Sanctam Romanam Ecclesiam, et Indulgentias ipsius. Et quam Dominus supra firmam petram aedificavit, non ipse jam incipiat, proprio nimis fretus ingenio, loco velle movere suo: sed cesset tandem a libellis edendis, sileatque dum videt tanta scandala in dies periculosiora suscitare: sitque dicentis Christi memor: Vae homini illi, per quem scandalum venit. Scribimus ad te, cui illius ingenium perspectissimum esse scimus: quemque ipse unice audiat, [p. 603] colat, et observet, huic multis malis eripiendo te unum tanto adjumento esse, si volueris, posse intelligimus, ut nihil sit praeterea nobis requirendum: quare te oramus per pietatem tuam in Religionem, et charitatem in Deum si zelus, si honor, si commodum, si salus Religionis, et Congregationis tuae cordi tibi sunt, ut hac una in re curam omnem, omne studium, cogitationemque colloces ac reponas, ut te adjutore, Mag. Martinus ipse tandem ad se revertatur, et secum Ordo noster e tanta infamia et calamitate eripiatur. Vale in Domino".

An. 1526 Mense Majo Imp. Carolus V epistolam misit ad Gen. Gabrielem Venetum petens ne amoveret ab officio visitatorum provinciae Castellae Fr. Joannem Gallego, et Fr. Thomam de Villanova; nam si secus fieret, neque ferre id possemus aequo animo, aliaque ratione tentaremus provinciae rebus consulere, illosque in officio gerendo tutari, et servare; ut pote qui summo consilio, et prudentia cuncta moderentur, instaurent, et ad antiquam legum redigant observantiam, quod certe nos tam accepimus quam qui maxime, et ut ad optatum finem perducatur omnem opem adhibituri sumus. Respondit statim Generalis se libenter Majestati Suae morem gerere: V. Reg. an. 1526 fol. 90 a tergo, et fol. 108.

An. 1526 Clemens VII P. Fr. Carolum de Advocatis Augustinianum Vercellensem creavit Vicarium Generalem Humiliatorum, eorumdem habitum sumere jubens. Erat celeberrimus concionator, vitae spectabilis, atque zelo religionis, et scientia clarus. Videtur tamen Summi Pontifìcis expectationi minime satisfecisse.

In Capitulo generali an. 1526 mense Majo Tarvisii celebrato inter caetera alia decretum sequens editum fuit: Cum Martinianae haeresis contagio tam late diffundi coepit, ut nisi omnibus oppugnetur consiliis christiano gregi non parvam sit allatura calamitatem; idcirco ad illam prorsus eliminandam, atque eradicandam praecipimus in meritum sanctae obedientiae, et sub sententia excomunicationis, quam trina canonica monitione praemissa his scriptis ferimus, ne quispiam nostrorum Fratrum librum aliquem Martini Lutheri, cujuscumque sit lectionis, penes se retinere audeat, ejusve aut scripta legere aut dogmata sectari, seu de ejus opinionibus, conclusionibusque suis disputare, colloqui, aut quovis pacto conferre...

An. 1528 in Cap. gen. mense Junio Veronae habito: Praecipue ad obviandum publicae infamiae, quam nostrae Religioni de lutherana haeresi multi emuli libore et invidia contulerant, decretum fuit ut mitterentur ad pedes Sanctissimi Domini Nostri tres ex gravioribus Ordinis Patribus, qui totius Religionis nomine loquerentur, ac sanctitatis suae bonam mentem, sinceram fidem et humillimam obedientiam totius nostri Ordinis exponerent, supplicantes ut sua Sanctitas dignetur duobus R.mis Cardinalibus committere, ad quos possimus habere recursum quoties quispiam de haeresi hujusmodi Religionem, aut Patres, ac Fratres illius affirmaverint, aut quovis modo hac de causa molestiam intulerint. Placuit omnibus Definitoribus, ac P. R.mo quod accessuri ad Summum Pontificem essent P. Mag. Augustinus Pedemontanus, P. Mag. Hieronymus Seripandus, et P. Mag. Augustinus Tarvisinus.

Anno 1533 e Castellae provincia septem nostrates ad Mexicum navigarunt, nempe Ven. P. Fr. Franciscus de Cruce, [p. 604] qui fuit caeterorum caput, P. Fr. Augustinus de Corumna, qui postea fuit Episcopus Popajanensis, Ven. P. Fr. Hieronymus Ximenez alias de S. Stephano, P. Fr. Joannes de S. Romano, alumnus coenobii Burgensis, P. Fr. Joannes de Oseguera, alumnus conventus Toletani, P. Fr. Alphonsus de Borgia, et Ven P. Fr. Georgius de Avila, alumnus ejusdem coenobii Toletani. Caeteri autem erant alumni conventus Salmanticensis. Anno autem insequenti illos secuti sunt Ven. Joannes de Vera-Cruce, et Ven. Joannes Estacius, qui ad eamdem Castellae provinciam pertinebant.

An. 1535 Ven. Franciscus de Cruce ac Hispanicas oras remeavit ut a D. Thoma de Villanova, tunc Castellae provinciali alios evangelicos operarios pro Mexicano Regno impetraret. Duodecim autem selectos viros obtinuit, qui nimirum fuere PP. FF. Joannes Baptista de Moja, Gregorius de Salazar, Franciscus de Nieva, Joannes de Avila, Antonius de Aguilar, Antonius de Roa, Joannes de Sevilla, Didacus de S. Martino, Petrus Pereja, Augustinus de Salamanca, Didacus de Cruce, et Joannes de S. Martino. Quoniam autem praefatus D. Thomas a Villanova secum in Hispania Fr. Gregorium de Salazar retinere voluit: idcirco in ejus locum suffectus fuit Ven. P. Fr. Sebastianus de la Reyna, atque etiam celeberrimus Ven. P. Fr. Alphonsus de Gutierrez de Vera-Cruce, qui tunc erat adhuc presbyter, atque perinsignis Salmanticensis Universitatis professor, qui factus deinde Eremita Augustinianus doctrinae atque sanctitatis splendore universam illam Novae Hispaniae provinciam maxime illustravit. Paulo post eodem scilicet an. 1535, idem D. Thomas fidei propagandae zelo exardens alios quinque nostrates sub duce Ven. P. Fr. Nicolao de Agreda ad praememoratum Mixici Regnum misit. Ex his unus, nempe P. Fr. Lucas Pedroso paucis post diebus quam ad Mexicanas oras appulerat, in gravem morbum incidit, qui illum ad immortalitatis patriam brevi transmisit.

An. 1539 Ven. Fr. Joannes Estacius e Mexico in Hispaniam rediit alios evangelicos operarios collecturus, quos secum ad excollendam illam remotissimam Domini vineam perduceret. Collegit autem alios duodecim, atque inter eos Ven. Fr. Nicolaum de Perez, virum non minus pietate quam doctrina conspicuum.

In Reg. Seripandi ad an. 1539 habetur quod Generali obtemperabat etiam provincia Angliae, quae tamen desciverat per septem annos; Coloniae, quae desciverat per quatuor; Bavariae, quae per sexdecim; Rheni et Sveviae per quindecim; Saxoniae, et Thuringiae provincia per decem et octo desciverat annos. Alemaniae Andreae Proles Congregatio ex qua prodierat Lutherus jam nulla erat.

In Capitulo generali mense Majo anno 1539 Neapoli celebrato sancitum fuit ut Capitulum generale fieret omni quadriennio, et ne ad ipsum accedant nisi Vocales, et Magistri; et siquis sit lutherana haeresi infectus Generali denuncietur. Post praefati Capituli conclusionem Generalis Seripandus statim ad varias Italiae provincias litteras misit, in quibus inter alia praecipue expetebat ut siqui Lutheranae pravitatis notati vel suspecti fuerint, quod avertat Deus, pessum eant, librique talis haereseos siquis inveniantur cum eis foras projiciantur ut conculcentur ab hominibus. Siquis autem eo veneno quemvis tabidum comperiet, vel suspicetur, caveat ne illi convicietur, sed nos illico reddat certiores. [p. 605] An. 1539 Parisiis in quadam processione incedebant Eremitae Augustinenses tercenti. In Reg. Seripandi mense Augusto ad an. 1541 ita legitur: Rogavit nos per litteras illustrissima D. Maria Aragonea nostri Ordinis Monialis ut Ven. fratrem Thomam de Villanova, cujus consiliis et opera in rebus animae maxime utebatur, a conventu Burgensi non amoveremus. Idque etiam petiit Serenissima Lusitaniae Regina, ac illustrissimus Hispaniae Princeps, per ejus legatum apud Lusitanorum Regem, quibus nos omnia in eorum gratiam facturos quae ad dicti Ven. Patris Thomae commoda facere visa nobis essent...

In eodem Reg. ad praedictum an. 1541 ubi agitur de Capitulo provinciarum Castellae et Beticae tunc unitarum, cui praefuit ipse Seripandus, celebrato in oppido Domnarum (Dueñas) die 12 Novembris inter caetera habetur: Fr. Alphonsus de Orozco Prior Metimnensis. Et sub die 21 ejusdem mensis Nov. ita legitur: Ven. Mag. Thomae Villanovano Priori Vallisoleti concessimus ut non obstante quacumque alia prohibitione ad monasteria Monialium tam nostri quam alterius Ordinis accedere valeret, et earum audire confessiones, modo quae alterius essent Ordinis, suorum Praelatorum licentiam haberent ab eo absolvendi. An. 1541 sub die 21 Nov. Seripandus concedit D. Thomae a Villanova facultatem utendi subuculis, et sindonibus lineis, atque vescendi carnibus tempore Adventus propter suas infìrmitates. An. 1541 die 30 Septembris provinciae Betica, et Castellana in unam uniuntur, et charta unionis propria manu subscripta fuit a Generali Seripando, a D. Thoma de Villanova, et a B. Alphonso de Orozco.

An. 1542 die I Novembris nostrates Ven. Fr. Hieronymus Ximenez cum aliis item nostratibus Patribus Alphonso de Alvarado, Sebastiano de la Reyna, et Nicolao de Perea solvit a Mexico nautas comitaturus, qui ad quaerendas insulas Moluccas navigabant; sed post multos septem annorum circuitus, tandem re infecta ad Lusitaniae oras navis appulit, unde praefati nostrates ad Mexicum redierunt.

An. 1543 in Capitulo generali Romae die 13 Maji celebrato D. Thomas a Villanova designatus fuit ut Ordinis Constitutiones examinaret, atque corrigeret postquam ab aliis quatuor deputatis emendatae fuissent. Erant autem hi quatuor examinatores Mag. Fr. Fabianus de Clavasso, Genuensis, Mag. Fr. Franciscus de Gambasso, Hetruscus, Mag. Fr. Silvester de Vicentia, atque Mag. Fr. Petrus Guerensis, Gallus. An. 1543 Ven. P. Fr. Nicolaus Witte, Flander, Caroli V consanguineus, qui an. 1538 Burgis e manibus S. Thomae Villanova habitum sumpserat, una cum aliis octo nostratibus causa infideles ad Christum convertendi in Mexicum trajecit. Ex Reg. Seripandi ad an. 1543 sub die II Maji: Paulus III in litteris ad Capitulum datis monet ut ob Lutheranismi pestem caute nominentur in Ordine concionatores et confessores, quae cura, (ait Pontifex) atque solertia si initio hujus mali fuisset adhibita, tam periculose non laboraremus. Haec de Ordine addit: Vester igitur Ordo semper fidei catholicae sanctaeque Ecclesiae defensor ab his zizaniis et sentibus purgandus vobis est ut solito splendore niteat.

Ad an. 1544 sub die 18 Octobris habetur: Cosmas Dux Hetruriae petierat a Paulo III ut Moniales omnes a cura [p. 606] Fratrum transferantur ad curam Episcoporum. Narrat ea occassione Generalis Seripandus auditum esse ex Aegidio Viterbiensi quod quondam in Capitulo Generali Ariminensi Patres rejecerint curam quingentorum monasteriorum Monialium. Ipse igitur Hieronymus Moniales ejus Ducatus libenter dimisit, et reformationem suorum, quam Dux per Episcopos fieri volebat, ipse prefecit Florentiae cum Venetiis Romam rediret... Apud Torellium ad annum 1544 sub numero 5 habetur epistola S. Thomae de Villanova, quae hispanico sermone scripta est tenoris sequentis: "Al reverendissimo padre Maestro frai Geronymo Seripando, Prior general de la Orden de nuestro Padre S. Agustin en Roma.

Reverendissimo Padre.

Gratia, et pax sit tibi a Domino. No he escrito antes a V. Reverendis. P. por no ser los mensageros ciertos, y estar el camino de Roma mui ocupado, aora se ha ofrecido cosa, en que fue menester hacer proprio correo, y es: que el Emperador nuestro Señor me ha elegido por Arzobispo de Valencia, estando su Magestad en Alemania con su Exercito, sin haber intervenido persona, que por mi hablasse, sino de su propio motivo, y acuerdo, estando yo mui lexo de tal pensamiento, ni deseo. Ha parecido eleccion hecha por la mano de Dios a juicio de muchos: y puesto que a mi me estaba mejor seguir la paz, y quietud de el Monasterio, que habia professado, el Padre Provincial me enviò a mandar con censuras, que luego dentro de veinte horas aceptasse la eleccion, como su Magestad mandaba; y assi no puede hacer otra cosa, sino aceptarla, compelido por el mandamiento de mi mayor. Escribo esto a V. P. Reverendissima, para que como a hijo, a quien tanta voluntad tiene, me dè su bendiciòn, y apruebe y confirme lo hecho, pues mi intencion en todo ha sido no contradecir a la obediencia, y a lo que nuestro Señor de mi persona ha ordenado: en quien tengo confianza, que darà las fuerzas, y suficiencia, que para tan alto oficio, y ministerio fueren menester, pues yo no pretendo otra cosa, sino su santo servicio. Y confirmando su Santidad esta eleccion, yo no podré entender en lo que V. P. Reverendissima, y el Capitulo general me encomendaron de las Constituciones, porque estarè ocupado en otras cosas. Mas en todo lo que tocare al servicio de V. P. Reverendissima, y honra, y provecho de la Orden, estarè siempre mui aparejado, como hijo obedientissimo. Nuestro Señor la Reverendissima persona de V. P. guarde, y conserve por muchos años en su servicio, y para bien de esta Orden. De Valladolid a doze de Agosto de 1544. Hijo obedientissimo de V. R.ma Paternidad. Fray Thomàs de Villanueva.

Epistola Seripandi ad D. Thomam Archiepiscopatus Valentini possessionem adeptum, data mense Martio 1545:

Reverendissimo Archiepiscopo Valentino. Gratulatus sum ex intimo corde dignitati, ad quam vocatum te a Deo audieram, iis litteris, ad quas ipse 24 Januarii respondisti. Gratulor nunc Sedi tuae, quae incolumem te excepit, in qua facile divino praesidio poteris mederi omnibus, quae aegra erant, et medicam manum tuam desiderabant. Id erit Deo gratum, ovibus tuis salutare, tibi honorificum, mihique jucundum. Sed ea de re, de qua binas ad te litteras scripsi, vehementer expecto quid respondeas. Commendavi tibi R.mi Card. Angliae negotia, cujus adeo singularis et probata virtus est, ut in lucro maximo ponendum sit, illi morem gerere, et suis [p. 607] optatis omnibus respondere. Quamobrem quantum me amas, tantum cupio, ut res summi hujus et vere christiani antistitis omni favore et auxilio complectaris, teque suarum rerum tutelam prompto animo excepisse cognoscere aveo, ut possim ex litteris tuis commendationis meae fidem probare. Earum litterarum exemplum denuo ad te mitto, ut si forte illae perierunt, quid abs te petam ignorare non possis. Vale...

Epist. Seripandi ad Thomam Vill. Arch. Valent.:

"Semper existimavi amplitudinis tuae charitatem cum magna nunc auctoritate conjuctam rebus ordinis profuturam, me praesertim habenas tenente, qui posteaquam virtutem et integritatem tuam novi, nihil non mihi de tua bonitate polliceri ausus sum. Quae sit mea erga omne virtutis genus voluntas, quae animi propensio, puto me tibi in Hispania probasse. Novit D. tua nihil apud me esse antiquius, quam cum bonis et honestis moribus piam et vere theologicam scientiam in meis fratribus conjungere, quorum altero exemplo, altero verbo docere, et ecclesiae Dei prodesse possunt. Cum Valentiae essem ad tollendum otium, et bona ingenia exercenda, de studiis litterarum quaedam decrevi. Ea ut incrementum suscipiant, ex Italia aliquem semper destinare cogitavi, qui nostro more Valentinum gymnasium formaret. Hunc latorem praesentium ad id efficiendum mitto, cui vel praecipue mandavi, ut D. tuae manus meo nomine oscularetur. Eum tuae summae prudentiae commendatum cupio, et si qua in re consilio, favore, praesidio, indiguerit, pro tua in Ordinem benevolentia, et in me charitate sibi non desis. Erit, ut spero, tua virtus et doctrina, quae hominem tibi longe magis commendabit quam mea epistola, quae idcirco brevior est, quod nolo de tua summa humanitate multa dicendo parum videri cofidere. Valeat D. tua R.ma cui omnem felicitatem cupio." Romae, Martio 1545.

1544. Mense Novembris. Romae. Epistola Generalis Seripandi ad Thomam de Villanova Arch. Valentinum:

"Ea semper fuit mea in te fides et benevolentia, quae summam nunc peperit observantiam et venerationem, ut nihil verear ad te confugere, tuumque auxilium omnibus in rebus postulare, in quibus te mihi prodesse posse cognoscam. Venit enim mihi in mentem quanta animi promptitudine, dum inter nos ageres, mihi obtemperares, ut asseverare audeam, et jurejurando affirmare, in tam magno meorum fratrum numero neminem invenisse, qui vel erga me fuerit officiosior, vel meis mandatis obsequentior. Cur nunc, etsi ad amplissimam istam dignitatem tua te virtus evexerit, dubitem quin et optima sis erga me voluntate, et nihil mihi denegaturus, quod abs te tua servata dignitate fieri possit? Nunquam desperabo me posse ab eo impetrare rogando, a quo nihil non obtinebam praecipiendo. Est in sacrosancto Cardinalium Senatu Rainaldus Polus, Angliae Cardinalis, vir spectatae virtutis, pietatis vere christianae, doctrinae singularis, de cujus humanitate et sanctissimis moribus tanta est apud bonos omnes opinio, ut qui hunc non colit et observat, in bonorum numero haberi non possit. Ego certe nulla re me unquam feliciorem existimabo atque hac quod vir hic, in omni virtutum genere maximus, sua me domestica consuetudine dignetur, et in suam admittat familiaritatem. [P. 608] Quem quoties de divinis loquentem audio, non hominem sed angelum de coelo evangelium aeternum ad homines afferentem, mihi audire videar. Nunquam silerem, si quaecumque mihi in mentem veniant de Rainaldi Poli innocentia, et vitae sanctimonia, ac patientia in rebus adversis, quae una christiani hominis egregia virtus est, enarrare vellem.

Itaque ad rem venio, cujus gratia ego tuo praesidio egeo in causa summi hujus antistitis. Habet in ecclesia tua quam vocant Capiscoliae dignitatem, cujus censu annuo suam suorumque paupertatem sustentat. Video enim in homine, quod omittendum non est, fortunae, et mundi hujus divitiarum inopiam. Video varias ejus amplissimasque divitias in fide et bonis operibus. Cupio igitur, atque a dignatione tua supplex peto, ut non modo rebus suis faveas, verum eas complectaris ut tuas. Sic enim habeto nullam posse te adipisci verae laudis rationem apud S.mum D. N. et sacrosanctum Collegium hac una certiorem, si audierint patrocinium te suscepisse rerum Rainaldi Poli, hoc est justitiae et probitatis, omniumque virtutum exemplaris. Aget ea de re tecum quoties necesse fuerit, R. D. Canonicus Ribeles, quem obsecro audias libenter, et vel hac ratione ames ardentius, quod causam agit tanti viri. Ego vero hujus Card. operam omnem tibi polliceor, qnae vel tuae dignitati, vel rebus omnibus adjumentum aliquod afferre possit. Maximam omnium commendationem et laudem, mihi crede, es assecutus, cum ad tantam dignitatem in senatu admissus es. Eam non modo aequabit, sed longe superabit fama haec, quod viri innocentis et doctissimi causam tuendam susceperis. Atque hac de re hactenus.

Est in nostro collegio Augustinensium Valentiae Jo. Baptista Burgos, qui nunc reliquis praeest. Is ni fallor, integer vitae est et doctrinae non vulgaris. Hunc hominem, et quia tuae professionis est, et quia moribus est suavissimis, ac aliorum honestatem totis viribus optat et procurat, commendiatum suscipe. Qua in re mihi quoque rem gratissimam feceris. Quoniam vero christianorum principum, quos Deus unanimes in domo habitare facit, voluntas de concilio eadem est cum Pauli III Pont. Max. voluntate, Tridenti te videre spero, de cujus praestanti virtute multa Patribus pollicitus sum. Interea rogo ne dedigneris his meis litteris respondere. Tuas enim mihi reddendas omni fide curabit Jo. Baptista Burgos, is quem tibi commendavi".

Epistola D. Thomae a Villanova:

Reverendissimo P. M. Hieronymo Neapolitano Ordinis Erem. S. Augustini Generali dignissimo, etc. Litteras, quas ad me V. Reverendiss. P. destinavit, summa cum alacritate accepi; ex quibus perfacile cognosci poterat non tam mihi hujus dignitatis immerito, quam V. P. gratulationem reddendam esse. Mira namque in eis totius jucunditatis, alacritatis, exultationis species apparebat. Unde etsi hucusque monachum privatum, seu aliquorum curam habentem, me summopere amabas, nunc excrescente auctoritate visus est amor ipse crevisse. At gratulatio haec etsi mihi probatissima, quod ab optimo procedit animo, tamen mihi multo hoc jucundior, quod quamvis me dignitate adauctum cuperes, non tantam pectoris laetitiam demonstrasses, nisi divina ope confisus sperares me non nihil injuncti ministerii [p. 609] officium decoraturum. Sed, ut verum fatear, monachalem vitam tranquillam, quietam, meoque ingenio commodam considerans, hujus quam ineo pontificalis afficerer taedio, nisi et majores fructus Chisti Reipublicae allaturam considerem; et non minus multis negotiis occupatum, proximorum saluti studentem, quam intra cellam inclusum Deo placere posse legissem, in hac praesertim Ecclesia, quae diu pastoris orbata regimine multorum vitiorum pullulatione sylvescit. Unde exorandus a nobis est piissimus Christus ut quoniam hanc conferre dignatus est nobis Ecclesiam, dignetur etiam ad illam regendam suam conferre gratiam, ne mihi largissimae piaetatis suae donum in judicium nostra desidia convertatur. Porro si negotiorum quicquam ad V. P. spectans apud me peragendum fuerit, diligentissimae curabitur. Valeat P. V. Reverendissima. Ex Valentia die 24 Januarii anno 1545. Ad mandata P. V. Reverendiss.

Fr. Thomas Archiepisc. Valent.

Ad an. 1546 sub die 22 Aprilis in memorato Seripandi Reg. scriptum reperitur: Venetiis interfuimus concioni et sacris; in communi mensa comedentes exposuimus Fratribus quo in periculo res nostrae essent ob ea, quae contra nos in Concilio proponebantur, quantumque oporteret nos providere ne nostra respublica periculum hujusmodi subiret, aut rueret... Eodem tempore praefatus Seripandus ad Fratres Polonos scripsit: Pecunias vestras, quas loco muneris ad nos misistis non accepimus, sed vestris nunciis restituimus. Non est enim nostri officii munera accipere.

Epistola Gen. Seripandi ad Fr. Hoffmaisterum Tridenti 1546 die 23 Februarii:

"Nihil est quod nuper acceptis abs te litteris respondeamus nisi ut quanta maxime possumus cupiditate abs te petamus et contendamus, ut ad nos, quam saepissime scribas, et minutissima quaeque vestri colloquii scribendo consecteris, quo per tuam diligentiam nihil ignoremus de personis, controversiis, seu articulis, ratione et via colloquendi, omnibus denique quae istic geruntur, omnem nobis istam seu dissertationem, seu mavis temporis jacturam nobis ob oculos pone, ut dum tuas legimus litteras, Ratisponae nos esse, et oculis omnia rimari videamur. Gratissimum extitit quod scribis de tuis Ratisponensibus concionibus, quas omnes in eum scopum tendere optamus, ut Dei gloria illustretur, et qui diu devii errarunt, in viam, quae unica ad salutem patet, revertantur, hoc est in arcam pereunte mundo ingrediantur… De nostro concilio audire omnia potes ex R.do et omni laude dignissimo Patre Suffraganeo Moguntino. Non enim magnos post ejus discessum progresus fecimus, et pendent omnia, ut plerique suspicamur, a Caesare, in cuius manu est antidotum vulneri apponere, vel venenum. Si ad hoc concilium, si ad veritatem, si ad christiani orbis tranquillitatem divinae suae mentis vires convertat, quid non speremus? Dabit Deus salutem Ecclesiae suae per manus ejus, eritque omnium qui unquam fuere aut futuri sunt fortissimus ac celeberrimus. Meminimus hac de re concionem nos apud eum Neapoli dum ageret, habuisse, qua viam ad veram et numquam perituram gloriam ostendimus. Audire nos videbatur magna attentione: Huc eo res Ecclesiae videntur adductae, ut vel magna cum sui nominis gloria instaurandae sint, vel sempiterno cum dedecore perdendae. [P. 610] Tu opus fac evangelistae, et ministerium tuum imple, ac memineris nihil esse aliud confiteri Christum quam propter veritatem non extimescere faciem potentis. Habes Caesaris pectus, quantum omnes intelligimus, pietatis amantissimum. Nihil est quod ad pietatem attinet, quod ille non libenter sit auditurus, et si Deus adsit curaturus. Da itaque operam ne unquam dicere possis: Vae mihi quia tacui... Vale."

Ad an. 1548 sub die 29 Septembris Seripandus praecepit Romano Provinciali ut omnino de medio tolleret abusum, quo nostrates Aquipendii, et Montis-Falisci barbam gestare solebant, addens se in toto suo itinere ne unum quidem Fratrem vidisse barbatum.

Ven. Fr. Rodericus de Andrada, alumnus conventus Hispalensis simul cum aliis quatuor sociis in Anglia pro fide catholica an. 1549 martyrium subiit. Ex Torellio tom. 8, pag. 317.

An. 1550 duodecim nostrates jussu, et sumptibus Caroli V Imperatoris ex Hispania in Peruviam trajecerunt habentes ejusdem Imperatoris mandatum, quo in illa regione coenobia Ordinis Augustiniani expensis publici aerarii erigere possent. Fuerunt autem Patres Andreas de Salazar, Antonius Lozanus, Joannes de S. Petro, Hieronymus Melendez, Didacus Palominus, Petrus de Cepeda, Andreas de Ortega, alias de S. Maria, Joannes del Canto, Joannes Chamorro, Franciscus de Frias, Joannes Ramirez, et Fr. Balthasar Melgarejus nondum sacerdos sed adhuc diaconus. His accesserunt Ven. Joannes Estatius, et Joannes de Magdalena cum aliis duobus nostratibus, qui jam in Mexicano Regno degebant. Eodem anno 1550 sub die 6 Feb. Marchionissa de Priego petit ut Fr. Alphonsus ab Horozco in conventu Montillae permittatur degere pro ejusdem consolatione spirituali. Item anno 1550 sub die 26 Aprilis negatur Communitati Cassianae concessio confessarii nostri Ordinis pro Monialibus ejus loci, cum decretum fuerit relinquere omnia monasteria Monialium sub cura Ordinariorum. Et revera Monialium cura relicta fuit mense Martio an. 1576. Item eodem an. 1550 sub die 24 Junii Episcopus Sulmonensis D.D. Zambeccarius, Papae ad Lusitanos, Nuncius, unum Augustinianum pro suo comitatu a Generali petivit. Praeterea sub die 8 Octobris Fr. Alphonsus ab Horozco locatur in conventu Montillae ad petitionem Cardinalis Compostellani, seu Burgensis. Quoniam saepe in Lutheranae haeresis historia fit mentio nostratis acerrimi ejusdem haeresis hostis Ven. P. Fr. Joannis Hofmaisteri, qui per antonomasiam Antilutherus nuncupatus fuit, operae pretium ducimus hic referre sequentem epistolam, quam in praefati Hofmaisteri laudem libro ejusdem Postillarum praefixit D.D. Leonardus Haller Episcopus Philadelphiae, et Suffraganeus Eystettensis: "Amice, clareque Lector, toti superiori Germaniae notum est et manifestum, quae dona in predicando, Deique verbo annunciando ex divinae benignitatis thesauro sortitus fuerit piae memoriae Reverendus atque devotus Pater Joannes Hofmaisterus Ordinis Augustiniani quondam Provincialis et Prior conventus Colmariensis, qui etiam hujusmodi talentum, non uti inutilis ille servus in sudario reposuit aut in terram defodit; sed usus illo est juxta facultatem suam, et intellectum ei a Domino Deo datum, non proprio tamen motu, verum iis in [p. 611] locis, ad quae rite vocatus, idque exercere jussus fuerat. Testes hujus rei sunt una cum civitate Colmariensi, loco nimirum propositae sibi mansionis et quietis, etiam multa alia loca ac praesertim duo imperialia celeberrima comitia quae proximis annis quadragesimoquinto, sextoque Wormatiae, ac Ratisbonae celebrata sunt, ubi ipse in conspectu Imperatoriae simul ac Regiae Majestatis, clementissimorum Dominorum nostrorum, necnon sacri Romani Imperii Comitum Palatinorum Statuumque, atque innumerabilis pene populi commisso sibi officio praedicationis amplissimo functus est; adeo ut non modo Romanae Ecclesiae subditi, verum etiam contrarii singularem quamdam jucunditatem, et delectationem inde hauserint. Hinc multi permoti elaborarunt quatenus fidelem illum, diligentem, promptumque Ecclesiae ministrum (tam enim promptus erat ut uno saepe die bis terve concionaretur) tum ad suam ipsorum, tum etiam ad subditorum suorum utilitatem, animaeque salutem ad se trahere possent. E quibus serenissimus catholicus, et Ecclesiae Romanae fidelis Princeps, ac Dominus Villelmus, Comes Palatinus Rheni, utriusque Bavariae Dux, clementissimus Princeps, ac Dominus meus unus fuit, qui supra memoratum P. Joannem Hofmaisterum pro concionatore principalis urbis suae Monacensis tandem nactus fuit; ubi et ipse Hofmaisterus quasdam e suis habitis concionibus germanice imprimendas, et in lucem edendas curavit. Quamvis autem tunc temporis exactis quibusdam hebdomadibus exinde Colmariensem suum repetierit conventum, quo molestias itinerum paulisper vitaret, ac domi in proprio monasterio concionibus, atque etiam lectioni, atque scriptioni (id quod requiem arbitrabatur) vacare posset; hac tamen chara sibi requie frui minime permissus fuit. Postquam enim Catholicae Romanae Imperatoriae Majestati rebelles ex campo se subduxere, Caesareaque Majestas Ulmam se confestim contulit, Reverendissimus Pater, ac D.D. Otto S. R. E. tit. S. Balbinae Presbyter Candinalis, ac Episcopus Augustanus clementissimus Dominus meus, Hofmaisterus eo pervolat ut suggestum Ulmensem susciperet regendum; cui etiam quibusdam mensibus non absque fructu, et lucro multarum animarum, ut a Deo sperandum, laudabiliter praefuit. Tum denique cum per ejusdem sacrae Caesareae Majestatis victrices manus memorato clementissimo domino meo Episcopo Augustano civitas sua Dillingensis, quae a rebellibus ad sex menses occupata tenebatur, restituta fuit; illustrissima sua Celsitudo saepe dictum Hofmaisterum eo vocavit ad eradicanda recenter orta zizania novi dogmatis, quae per rebelles tempore suae tyrannicae occupationis in civitate Dillingana fuerant disseminata. Id quod dictus fidelis P. Joannes Hofmaisterus alacriter praestitit; sicque aliquanto tempore ambas civitates Ulmam scilicet, ac Dillingam alternatim divini verbi ministerio admninistravit. In istis tamen laboribus nequaquam verba sua aeri mandavit, nec solum auditores suos his erudivit; verum etiam conciones suas diligenter latina lingua conscripsit, et postmodum magnam illarum partem, nempe Dominicalium Evangeliorum ab Adventu usque ad Pentecostem ipsemet in Germanicam transtulit ut suo idiomate patriae quoque consuleret; ii quoque qui ejus illas conciones audivissent, easdem denuo ruminando transcurrerent, vitamque suam tanto facilius secundum eas dirigerent; [p. 612] ii vero qui non audivissent, iisdem minime defraudarentur. Cum vero Deus Omnipotens ipsius molestias, diligentiam, ac fideles demum labores remunerare, atque a saeculo hoc nequam tempestive satis evocare vellet, Ulmae tandem gravi morbo correptus fuit. Qua de causa Hofmaisterus ad monasterium Sesligensi civitati proximum se recepit. Verum morbo paulisper ingravescente, ulterius Gunzburgum usque deportatus est; ubi aliquot septimanis morbi vim et molestiam cum omni humilitate patientissime sustinens, saepiusque interim Deum interpellans (uti de S. Martino legitur) ait: Domine si adhuc populo tuo sum necessarius, non recuso laborem, fiat voluntas tua; sicque ibidem Gunzburgi 22 Agusti 1547 rationis pleno usu praeditus, pie in Domino obdormivit, et ad aeternam vitam (uti omnino sperandum) feliciter migravit".

ALIAS ZAMPANORUM - p. 612

Haec Eremitarum Augustinensium Congregatio nomen accepit a nostrate B. Francisco de Zampano Calabro, qui illam instituit anno 1501. Brevi autem haec eadem Congregatio tantum excrevit ut in duas divisa fuerit, quarum prima in Calabria citeriori consistens Zampanorum citra, altera vero in Calabria ulteriori exstans Zampanorum ultra appellata fuit. Congregationis Zampanorum citra sequentes conventus recensentur.

Conventus Albiensis (di Albi) tit. S. Mariae de Misericordia in dioecesi Cataciensi extabat jam an. 1581. Illius annuus proventus an. 1650 erat scutatorum 163, familia fratrum 6.

Conventus Apriliani (di Aprigliano) tit. S. Mariae de Gratia in dioecesi Consentina nominatur ad annum 1583. Scut. 239. Fratres 5.

Conventus Belviderii (di Belvedere) tit. S. Mariae Annuntiatae in dioecesi Cariatensi fundatus an. 1446 erat provinciae Neapolitanae, ac postea ad praefatam Congregationem transivit. Annuus prov. an. 1650 erat scut. 48. Familia Fratrum 3.

Conventus Casulensis (di Casole) tit. S. Angeli an. 1475 spectabat ad provinciam Calabriae, sed postea Congregationi unitus fuit. Proventus annuus scut. 130. Fr. 3.

Conventus Castellionensis (di Castiglione maritimo) tit. S. Mariae de Pietate in dioecesi Tropeae an. 1650 habebat annuum introitum scut. 337. Fr. 4.

Conventus Consentinus, (di Cosenza) tit. S. Augustini a provincia Apuliae an. 1521 ad Congregationem transivit. Annuus proventus scut. 615. Fratres 16.

Conventus Crotonis (di Cotrone) tit. S. Augustini ab Augustino Lubin nostrae Congregationi assignatur. Anno 1650 habebat annuum proventum scut. 137. Fr. 4.

Conventus Cuculli (di Cuculli) tit. S. Mariae Annuntiatae in dioecesi Umbriatici spectabat ad Congregationem an. 1611. Scut. 94. Fr. 5.

Conventus Machiensis (della Macchia) tit. S. Mariae de Sanitate in dioecesi Consentina an. 1650 habebat annuum introitum scut. 89. Fr. 3.

Conventus Maglensis (di Magle) tit. S. Crucis in dioecesi Consentina anno 1650

habebat annuum proventum scut. 63. Fratres 2.

Conventus Marturani (di Martorano) tit. [p. 613] S. Mariae Annuntiatae an. 1584 erat provinciae Apuliae. Scut. 275. Fr. 3.

Conventus Neocastri (di Nicastro) tit. S. Mariae de Sanitate, extabat an. 1602. Scut. 44. Fr. 2.

Conventus Nuceriae (di Nocera) tit. S. Mariae de Laureto, alias Campi Aurati in territorio Nuceriae fundatur a B. Francisco de Zampano anno 1506 in dioecesi Tropeae. Scut. 343. Fr. 6.

Conventus Pampanicensis (di Pampanice sive Papenici) tit. S. Mariae Annuntiatae in dioecesi Cotronensi, anno 1650 habebat annuum introitum scut. 236. Fratres 6.

Conventus Paternotanus (di Paterno) tit. S. Marci in dioecesi Cusentina an. 1650

habebat annuum proventum scut. 65. Fr. 3.

Conventus Rubetinus (di Rovito) tit. S. Mariae Gratiarum in dioecesi Cusentina nominatur ad an. 1593. Prov. Scut. 122. Fr. 4.

Conventus S. Stephani (di Santo Stefano) tit. S. Mariae Annuntiatae in dioecesi Cusentina an. 1650 habebat proventum annuum scut. 149. Fratres 5.

Conventus Sciglianensis (di Scigliano) tit. S. Augustini in dioec. Marturani unitur Congregationi an. 1545. Proventus annuus scut. 155. Fr. 4.

Conventus Sellianus (di Sellia) tit. S. Mariae Gratiarum in dioecesi Catacensi extabat an. 1527. Scut. 116. Fr. 4.

Conventus Zampani, alias Zumpani (di Zompano) tit. S. Mariae Angelorum in dioecesi Cusentina caput utriusque Congregationis, fundatur circa an. 1503. Proventus annuus erat scut. 195. Fratres 5.

CATALOGUS CONVENTUUM GONGR. ZAMPANORUM IN CALABRIA ULTERIORI - p. 613

Conventus Aquarii (di Acquaro) tit. S. Mariae de Succursu in dioecesi Mileti extabat an. 1584. An. 1650 habebat introitum annuum scut. 247. Fr. 8.

Conventus Argusti (di Argusto) tit. S. Mariae de Sanitate in dioecesi Squillacensi, anno 1650 habebat annuum proventum scut. 124. Fr. 3.

Conventus Borgiae (di Borgia) tit. S. Leonardi in dioecesi Squillacensi habebat introitum Scut. 172. Fratres 5.

Conventus Bovalinae (di Bovalina) tit. S. Leonardi in dioecesi Squillacensi, anno 1650 habebat annuum introitum scut. 98. Fratres 3.

Conventus Brancaleonis (di Brancaleone) tit. S. Sebastiani in dioecesi Bovensi ad oram maris Jonii, anno 1650 habebat introitum scutatorum 131. Fr. 5.

Conventus Brussiani (di Bruzzano) tit. S. Mariae de Gratia in dioecesi Hieracis, an. 1650 habebat annuum proventum scut. 228. Fr. 6.

Conventus Castri-Veteris (di Castelvetere) tit. S. Mariae de Carmine in dioecesi Hieracensi extabat an. 1584. Scut. 244. Fr. 14.

Conventus Cortalliae (di Cortalle sive Castello di Cortale) tit. S. Mariae de Succursu in dioecesi Neocastrensi nominatur ad an. 1567. Scut. 62. Fratres 3.

Conventus Cryptae S. Mariae (di S. Maria della Grotta) in dioecesi Hieracensi anno 1650 habebat annuum introitum scutatorum 227, et alebat Fratres 7.

Conventus Dasae (di Daza) tit. S. Mariae de Pietate in dioec. Mileti traditur Ordini anno 1553. Ecclesia extructa fuit a Joanne Petro de Amello [p. 614] et oppido Arenarum. Scut. 128. Fratres 4.

Conv. Davoli (di Davoli) tit. S. Mariae de Trhono in dioecesi Squillacensi habebat introitum, Scut. 151. Fr. 5.

Conventus Francae-Villae (di Francavilla) tit. S. Mariae de Cruce in dioecesi Mileti extabat an. 1583. Scut. 819. Fr. 22.

Conventus Giojae (di Gioja) tit. S. Mariae de Populo in dioecesi Mileti anno 1650 habebat annuum proventum scutatorum 85, et alebat Fratres 2.

Conv. Giojosae (di Motta-Giojosa) tit. S. Mariae de Rota in dioecesi Hieracensi habebat introit. Scut. 67. Fr. 5.

Conventus Montis-Pavonis (di Monte-Paone) tit. S. Mariae Angelorum in dioecesi Squillacensi nominatur ad an. 1592. Scut. 191. Fr. 4.

Conventus Regii (di Reggio) tit. S. Mariae Annuntiatae ad oram Phari Messanensis, an. 1650 habebat annuum proventum scut. 615. Fr. 8.

Conventus Stallactinus (di Stallati) tit. S. Mariae de Succursu in dioecesi Squillacensi, an. 1650 habebat introitum scut. 720. Fr. 5.

Conv. Stili (di Stilo) tit. S. Antonii in dioec. Squillacensi nominatur ad an. 1584. Annuus intr. scut. 94. Fr. 3.

Conventus Suberati (di Suerata) tit. S. Mariae Pietatis in dioecesi Squillacensi erectus fuit an. 1554 e bonis Ordini relictis a praefato Joanne Petro de Amello. Scut. 428. Fr. 9.

Conventus Terrae-Novae (di Terranova) tit. S. Mariae de Succursu in dioecesi Oppidi nominatur ad an. 1567. Scut. 409. Fr. 13.

Conventus Turris Spatularum (di Spatula) tit. S. Mariae de Carmine in dioecesi Squillacensi extabat an. 1571. Scut. 289. Fr. 8.

Conventus Varapodii (di Varapodi) tit. S. Mariae de Gratia in dioecesi Oppidi memoratur ad an. 1584. Scut. 205. Fr. 7.

Hanc Dalmatiae Congregationem in conventu Lesinae instituit anno 1511 noster P. Mag. Fr. Augustinus Alezia a quibusdam item nostratibus adjutus.

Illius conventus sequentes fuere prout apud Lubinium recensentur.

Conventus Gelsae (di Gelsa) tit. S. Luciae in dioecesi, et insula Lesinensi.

Conventus Lesinae (di Liesina, alias Faro) in ejusdem nominis insula maris Adriatici tit. S. Nicolai, in quo praefato anno 1511 Congregatio sumpsit exordium.

Conventus Macaschensis tit. S. Georgii in eadem Lesinensi insula nominatur ad an. 1543.

Conventus S. Mariae de Crypta (della Grotta) situs in quodam scopulo praefatae insulae adjacenti.

Conventus Pubischiae (di Pucischia) tit. S. Mariae in Brazza insula maris Adriatici prope Dalmatiam.

Conventus Corcyrae-Nigrae (di Cursola) situs in ejusdem nominis insula sub tit. S. Joannis Monialibus traditus.

Conventus Narentiae (di Narenza) tit. S. Stephani a Turcis dirutus cum aliis duobus qui sequuntur.

Conventus Rupis ad ostia fluvii Naronis.

Conventus S. Mariae Vigiliacorum.

Haec alia Augustiniani Ordinis Congregatio instituta fuit in Calabria Citeriori a nostrate Bernardino de Rogliano circa an. 1530 in coenobio Coloriti ad radices montis Appollini [p. 615] tribus miliariis procul ab oppido Morano in dioecesi Cassani. Ejus conventus ita recensensentur apud Lubinium.

Conventus Capriliae (di Capriglia) tit. S. Spiritus in dioecesi Salernitana an. 1650 habebat annuum proventum scut. 195. Fratres 6.

Conventus Cassani (di Cassano) tit. S. Augustini anno 1650 habebat annuum proventum scut. 114. Frates 9.

Conventus Claramontis (di Chiaramonte) dioecesi Anglonensis in Basilicata S. Mariae Angelorum an. 1650 habebat annuum proventum scut. 167. Fratres 12.

Conventus Colobrari, alias Columbrari (di Colebrano) tit. S. Mariae de Nive in dioecesi Anglonensi habebat introitum scut. 254. Fratres 5.

Conventus Coloriti tit. S. Mariae prope Moranum in dioecesi Cassani nomen dedit Congregationi. Annuus introitus scut. 1879. Fratres 25.

Conventus Episcopiae (di Episcopia) in dioecesi Anglonensi tit. S. Mariae de Plano an. 1650 habebat annuum proventum scut. 333. Fratres 8.

Conventus Moliterni (di Moliterno) tit. S. Antonii in dioecesi Marsicana an. 1650 habebat annuum introitum scut. 100. Fratres 6.

Conventus Mormanni tit. S. Mariae de Constantinopoli an. 1652 spectabat ad provinciam Neapolitanam, et habebat annuum proventum scut. 99, et alebat Fratres 6.

Conventus Neapolitanus tit. S. Mariae de Fide anno 1650 habebat annuum proventum scut. 429. Fratres 12.

Conventus Nocarae (di Nocara) in dioecesi Anglonensi tit. S. Mariae de Andropici habebat introitum scutatorum 429. Fratres 12.

Conventus Puteolanus (di Pozzuoli) tit. S. Mariae liberantis a scandalis habebat introitum scut. 180. Fratres 6. Erectus fuit an. 1629.

Conventus Romae tit. 40 Martyrum ob aeris malignitatem derelictus.

Conventus S. Laurentii Majoris tit. S. Mariae della Strada, situs erat extra oppidum praefati nominis, et in eo ab illa communitate alebantur tres Fratres. An. 1652 pertinebat ad provinciam Neapolitanam.

Conventus Saracenae (di Saracena) tit. S. Mariae de Flumine ob aerem insalubrem a Fratribus derelictus.

Conventus Urzo-Marzonensis (di Urso-Marzo) tit. S. Augustini in Calabria citeriori ob aeris inclementiam a Fratribus derelictus.

Conventus Vigianelli (di Vigianello) tit. Dominae Nostrae Lauretanae in dioecesi Cassani fundatus an. 1597. Scut. 534. Fratres 13.

Conventus item Vigianelli a praecedenti diversus, tit. S. Nicolai fundatus fuit an. 1630 tamquam praefati ejusdem loci coenobii hospitium.

Noster Augustinus Lubin in recensione coenobiorum praefatae Congregationis nominat etiam conventum Salerni tit. S. Spiritus situm prope Montem Decimaris nuncupatum.