LXIX. Conventus Ordinis Erem. S. P. Augustini ab an. 1450 ad 1500 - p. 473

LXX. Monasteria Sanctimonialium Augustinensium ab an. 1450 ad 1500 - p. 483

LXXI. Augustiniani sanctitate illustriores ab an. 1450 ad 1500 - p. 485

LXXII. Episcopi Ordinis Erem. S. Augustini ab an 1450 ad 1500 - p. 498

LXXIII. Appendix ad saeculum XIV - p. 508

LXXIV. Augustinenses scriptores, qui floruerunt ab an 1450 usque ad 1500 - p. 508

LXXV. Nonnulli alii Augustinenses speciali mentione digni ab anno 1450 ad an. 1500 - p. 513

LXXVI. De praeclaris Ordinis Eremitarum S. P. Augustini mulieribus ab anno 1450 ad 1500 - p. 517

LXXVII. Res Ordinis variae ab an. 1450 usque ad an. 1500 - p. 526

LXXVIII. De Genuensi Baptistinorum Congregationis institutione - p. 528

LXXIX. De origine Congregationis Dulcetanae - p. 530

Conventus Acerrarum (di Acerra) tit. S. Augustini in provincia Neapolitana nominatur in Ordinis regestis ad annum 1452.

Conventus Adarae (di Adare) dioecesis Limericensis in Hibernia fundatus fuit a D. Joanne primo Kildarensi Comite sub Rege Eduardo II. Nominatur in Ordinis regestis ad an. 1471.

Conventus Admirandulae, alias Mirandulae, tit. S. Justinae in principatu ejusdem nominis, an. 1452 spectabat ad provinciam Marchiae Tarvisinae.

Conventus Albae, alias Albae-Regalis (di Stulwissemburg) in Hungaria nominatur ad an. 1457.

Conventus Albiorum Insulae (di Albigeois) in dioecesi Albiensi ad Tarnum fluvium in Occitania, anno 1475 pertinebat ad provinciam Tolosanam.

Conventus Alexandriae (di Alessandria della Paglia) tit. S. Mariae Gratiarum anno 1499 spectabat ad provinciam Lombardiae. Dicebatur suburbanus, quia situs erat in suburbiis ejusdem civitatis.

Conventus Alzeiae (di Alzheim) in provincia Rheno-Svevica nominatur ad anno 1459. Occupatus fuit ab haereticis an. 1551.

Conventus Anagniae (di Anagni) tit. S. Augustini in Campania Romana quamvis a nostrate P. Mag. Thoma Bonasoli antiquior censeatur, tamen apud Herreram ponitur ad annum 1465.

Conventus S. Andreae prope Pisas nominatur in Ordinis regestis ad an. 1492.

Conventus S. Angeli (di Sant'Angelo) sub invocatione S. Mariae in Aprutio ulteriori an. 1481 pertinebat ad provinciam Aprutinam.

Conventus Antorae in Apulia extabat anno 1453.

Conventus Aquae-Vivae tit. SS. Annuntiatae in Terra Bariensi an. 1457 pertinebat ad provinciam Apuliae.

Conventus Apicis (di Apez) in dioecesi Beneventana, et Principatu ulteriori tit. S. Joannis an. 1465 spectabat ad Congregationem S. Joannis de Carbonara.

Conventus Argensis sub tit. S. Augustini ab Herrera ponitur ad an. 1453; sed idem est ac conventus Arentiae (di Arienzo) in provincia Neapolitana de quo agitur ad an. 1368.

Conventus Ariani (di Ariano) tit. S. Augustini erigitur an. 1499, et an. 1553 a provincia Neapolitana transiit ad Congregationem Dulceti. [P. 474]

Conventus Asculi tit. S. Augustini in Apulia erat antea Religionis magnae; sed an. 1505 transiit ad Congregationem Dulcetanam. Apud Herreram, pag. 82, ponitur ad an. 1470, ubi ait duo olim fuisse in illa civitate coenobia Ordinis nostri, nempe unum sub titulo S. Augustini veteris extra muros civitatis, et alterum S. Mariae de Populo, sed nullius fere momenti, quod spectabat ad provinciam Apuliae. Unita fuerunt an. 1561.

Conventus Atellae tit. S. Augustini in dioecesi Melphiensi in Basilicata an. 1490 pertinebat ad provinciam Apuliae.

Conventus Bajocensis (di Bajeux) tit. S. Augustini ponitur ab Herrera sub anno 1453, sed Lubin asserit illum inchaotum fuisse an. 1222. Spectabat ad provinciam Franciae sub invocatione S. Annae.

Conventus Avilianae in dioecesi Taurinensi in Pedemontio sub titulo S. Mariae Gratiarum erectus creditur ab Herrera, pag. 82, circa annum 1452. Erat Congregationis Insubricae.

Conventus Badajae, alias de Badaya tit. S. Catharinae in Dioecesi Calaguritana, hodie Victoriensi, in Biscaya erat antea Hieronymianorum, et Augustinianis traditur an. 1473. Illius conventus primus fundator fuit D. Andreas Martinez de Iruña, cujus haeredes ejusdem juspatronatum conservabant. Pertinebat ad provinciam Castellae.

Conventus Bargae (di Barga) tit. S. Mariae Novellae in dioecesi Lucensi in Tuscia an. 1471 spectabat ad provinciam Pisanam.

Conventus Barojulensis in provincia Provinciae ab Herrera nomine Bariolarum (di Bariolz) ponitur sub an. 1455, sed Lubin affirmat antiquiorem esse, et anno 1308 ex Prato ad Casteller veterem rupem, fuisse intra urbem translatum, domum suam, et fundum donante quodam cive, qui cognominabatur Malet.

Conventus Bathmonostrae in Hungaria ad sinistram ripam Danubii extabat anno 1453.

Conventus Belinzonae (di Bellinzona) tit. S. Joannis Baptistae in dioecesi Comensi, sed in ditione Helvetiorum, an. 1455 spectabat ad provinciam Lombardiae; verum an. 1475 jam transierat ad Congregationem Insubricam.

Conventus Belliriparii (di Beaurepaire) in dioecesi Viennensi in Delphinatu anno 1451 spectabat ad provinciam Narbonae.

Conventus Benevaniae, alias Mevaniae (di Bevagna) in provincia Umbriae, sive Vallis-Spoletanae tit. S. Augustini extabat an. 1479.

Conventus de Bilasais in provincia Tolosana nominatur apud Herreram ad an. 1490.

Conventus Biseire in provincia Bavariae memoratur in Ordinis regestis ad an. 1461.

Conventus Bojani, alias Boviani (di Bojano) tit. S. Augustini in Comitatu Molizensi provinciae Neapolitanae nominatur apud Herreram ad annum 1473.

Conventus Bonomersen in provincia Bavariae extabat ad an. 1455.

Conventus Brignensis in provincia Bavariae nominatur item apud Herreram ad an. 1496.

Conventus Busqui (del Bosco) tit. S. Bartholomaei prope Savonam in Liguria Occidentali an. 1459 spectabat ad provinciam Lombardiae.

Conventus Caballarii-Majoris (di Cavallermaggiore) tit. S. Augustini an. 1497 erat provinciae Lombardiae, sed an. 1508 transivit ad Congregationem ejusdem nominis. [P. 475]

Conventus Calaris (di Cagliari) tit. S. Augustini in Sardinia erigitur an. 1471 opera et industria nostratis Augustini Carbonell. Solo aequatur an. 1567, sed reparatur an. 1568. Nominatur etiam conventus Calaritanus extra urbem vetus sub tit. S. Augustini Veteris, qui a S. Fulgentio extructus censetur circa an. 504.

Conventus Catatae-Vulturum (di Calatavotore) tit. S. Joannis Baptistae in dioecesi Caphaludensi in Sicilia nominatur ad an. 1456, sed videtur extitisse ante an. 1300.

Conventus Caleni, alias Carinulae (di Carinola) tit. S. Mariae Magdalenae in terra Laboris anno 1465 spectabat ad Congregationem S. Joannis ad Carbonariam. Herrera vocat illum conventum Calvi.

Conventus Camerani in dioecesi Albensi in Pedemontio tit. S. Sepulcri erigebatur an. 1461.

Conventus Cammini an. 1478 spectabat ad provinciam Marchiae Tarvisinae.

Conventus Canellarum (di Canelli) tit. S. Augustini in Dioecesi Agnensi in Monteferrato anno 1460 spectabat ad provinciam Lombardiae.

Conventus Cantalicii (di Cantalice) tit. S. Mariae de Populo in dioecesi Civitatis Ducalis an. 1471 spectabat ad provinciam Spoletanam.

Conventus Cantiani (di Cantiano) tit. S. Augustini in dioecesi Eugubina anno 1483 pertinebat ad provinciam Spoletanam.

Conventus Capalbii, sive Caparbi (di Caparbio) tit. S. Bernardi extructus fuit an. 1471. Spectabat ad provinciam Senarum, et ad dioecesim Aquipendii.

Conventus Capuae tit. S. Mariae ad Martyres an. 1454 spectabat ad provinciam Neapolitanam. An. 1517 unitus fuit conventui item Augustiniano S. Mariae Magdalenae, qui extabat jam in praefata urbe an. 1423.

Conventus Casalis (di Casale) tit. S. Evasii, sive etiam S. Crucis an. 1479 jam spectabat ad Congregationem Insubricam. An. 1672, quo scribebat noster Lubin, habebat gymnasium humaniorum litterarum.

Conventus Casertae (di Caserta) tit. S. Augustini in provincia Neapolitana nominatur in Ordinis regestis ad an. 1470.

Conventus Cassiae (di Cascia) tit. S. Crucis, alias La Romita in provincia Spoletana nominatur ad an. 1469. Diversus a conventu S. Augustini, qui extat intra oppidum.

Conventus Castellanae prope Novariam ad provinciam Insubriae spectans nominatur ad annum 1455.

Conventus Castelli Fabit in dioecesi Segobricensi ab Herrera ponitur in provincia Aragoniae ad annum 1485.

Conventus Castellionis Clusini, (di Castiglione del Lago) tit. S. Augustini in dioecesi Perusina ad Trasimenum Lacum extruitur an. 1452 opera P. Fr. Joannis de Urbino eximii concionatoris. Antea pertinebat ad provinciam Marchiae Anconitanae, et postea transiit ad provinciam Umbriae, in qua situs est.

Conventus Castilionis (di Castiglione) tit. S. Petri Martyris in dioecesi Mediolanensi an. 1475 spectabat ad provinciam Lombardiae.

Conventus Castellionis tit. S. Mariae in dioecesi Messanae in Sicilia nominatur ad annum 1455.

Conventus Castellionis de Buriana in Regno Valentino anno 1494 spectabat ad provinciam Aragoniae, sed postea derelictus fuit.

Conventus Castri Cursii in dioecesi Placentina an. 1491 spectabat ad provinciam Lombardiae. [P. 476]

Conventus Castri de Vepribus an. 1497 pertinebat ad provinciam Spoletanam.

Conventus Castri Paciani in provincia Spoletana inchoatur circa annum 1475.

Conventus Caynonis, qui a Lubin dicitur Chinonensis, (Cainone Castrum Turoniae) tit. S. Annae in dioecesi Turonensi ponitur ab Herrera sub an. 1467. Sed a nostrate Augustino Lubin in recensione conventuum provinciae Franciae asseritur constructus fuisse anno 1300 a familia des Paumarts. Erat suo tempore nempe an. 1672, imagine miraculosa B. M. V. celebris.

Conventus Cherii (di Chieri) tit. S. Augustini in Pedemontio an. 1488 spectabat ad Congregationem Insubricam. Habuit etiam titulum S. Mariae de Consolatione.

Conventus Chiniospari (di Kinisperg) Hungaria superiori nominatur ad annum 1493.

Conventus Ciconiolae (di Cerignola) in Capitanata tit. S. Catharinae an. 1475 spectabat ad provinciam Apuliae.

Conventus Civitensis, alias Civitatis Roderici, (di Ciudad Rodrigo) tit. S. Michaelis extra urbem extruitur an. 1483 a D. Francisco de Clavibus nobilissimo Equite, sed postea intra urbem translatus fuit. Pertinebat ad provinciam Castellae.

Conventus Coconati (di Coconato) tit. S. Augustini in Pedemontio, et in dioecesi Vercellensi, an 1475 spectabat ad provinciam Lombardiae.

Conventus Concordiae in dioecesi Regiensi tit. S. Catharinae an. 1488 pertinebat ad provinciam Marchiae Tarvisinae.

Conventus S. Constantii (di S. Costanzo) tit. S. Petri in Piceno an. 1480 spectabat ad provinciam Marchiae Anconitanae.

Conventus Corcagiae (di Cork) tit. S. Augustini in Hibernia nominatur in Ordinis regestis ad annum 1475, et fundatum fuisse extra urbem Sub Rege Eduardo I affirmat Lubin in descriptione provinciae Hiberniae pag. 368 Orbis Augustiniani.

Conventus Corcirae in provincia Neapolitana apud Herreram nominatur ad an. 1487.

Conventus Corinalti (di Corinaldo) tit. S. Nicolai an. 1482 pertinebat jam ad praefatam provinciam Anconitanam.

Conventus Corrigii, (di Correggio), tit. S. Mariae Gratiarum in dioecesi Regii de Aemilia fundatur an. 1465 opera nostratis P. Fr. Jacobi de Visso, obtenta Apostolica facultate, et consentiente nobili viro Manfredo de Corrigio domino ejusdem loci ob laudabilem et exemplarem vitam quam ipse Jacobus, et quidam alii Fratres Ordinis Eremitarum professores pluribus transactis annis de licentia suorum Superiorum in hospitali pauperum B. Mariae ejusdem oppidi duxerunt, et etiam propter laudabilia opera Deo et hominibus accepta, quae hactenus operati sunt, et operantur in dies etc.

Conventus Crini tit. S. Liberatae an. 1470 spectabat ad provinciam Lombardiae.

Conventus Crisii tit. S. Mariae Assumptae provinciae Hungariae nominatur ad annum 1467. Cessit postea Franciscanis.

Conventus de Cumespach provinciae Saxoniae nominatur ad annum 1455.

Conventus de Czechancau, sive Cechanoviae in provincia Bavariae refertur in Ordinis regestis ad annum 1476.

Conventus S. Duitii in provincia Angliae nominatur annum 1463.

Conventus Dungarviae (di Dungarvan) in Hibernia refertur ad annum 1488. Olim patronos habebat Comites Desmoniae.

Conventus Embectensis in provincia Saxoniae nominatur ad an. 1499.

Conventus Erchy in Danubii insula tit. S. Nicolai in Hungaria fit mentio de eo ad an. 1491. Fundatus fuit an. 1260 pro Cisterciensibus a D. Thoma Palatino. [P. 477]

Conventus Eracliae in provincia Siciliae nominatur ad annum 1491.

Conventus Finalis (di Finale) tit. S. Nicolai in Aemilia fundatur an. 1494 opera nostratum Fratrum Laurentii et Bonifacii de Regio. Spectabat ad provinciam Romandiolae.

Conventus Florentiae (di Firenze) tit. S. Francisci extra moenia urbis, a Pisana provincia acquisitus fuit circa an. 1455. Post annum 1475 nulla amplius de illo mentio habetur, Forsan mutato nomine, ut scribit Herrera.

Conventus Florentiae (di Fleurance) tit. S. Augustini in dioecesi Ausciensi in Gallia an. 1492 spectabat ad provinciam Tolosanam.

Conventus Foresti tit. S. Mariae in provincia Lombardiae nominatur ad an. 1486.

Conventus Fori Sarraceni tit. S. Mariae an. 1489 pertinebat ad provinciam Romandiolae. Hujus conventus alumnus fuit Ven. Fr. Marius de Foro Sarsinio, qui nostrum Eremitanum Ordinem relinquens inter Capucinos se recepit, a quibus an. 1567 Generalis electus per sexenium sanctissime hoc munus explevit.

Conventus Gagniaci, sive Gamaci in dioecesi Claramontensi an. 1465 spectabat ad provinciam Narbonae.

Conventus Garcensis in dioecesi Caminensi in Saxonia nominatur ad annum 1461.

Conventus Gaudisii, alias Gauliensis (di Gozo) tit. S. Augustini in ejusdem nominis insula prope Melitam nominatur in Ordinis regestis ad an. 1453.

Conventus S. Genesii (di S. Geniez) alias Ripae Olti in dioecesi Rutenensi (di Rodez) an. 1456 spectabat ad provinciam Narbonae.

Conventus Genuae, (di Genova,) tit. S. Mariae de Consolatione extruitur an. 1473, quo B. Joannes Baptista Poggi Januensis Congregationis fundamenta jecit, cujus caput idem hoc coenobium esse voluit. Haec Congregatio habebat Genuae, sed extra urbem, quatuor alia coenobia, nempe SS. Crucifixi de Promontorio, S. Antonini ad S. Petrum de Arena, S. Agathae, et S. Mariae Annuntiatae Veteris de Portoria.

Conventus Glemonae (in Foro Julii) tit. S. Mariae de Gratiis a Franciscanis derelictus, Ordini nostro traditur anno 1486; sed ad Franciscanos rediit an. 1578.

Conventus Grabedonae (di Gravedona) tit. S. Mariae de Gratiis (alias S. Marci) in dioecesi Comensi an. 1467 spectabat ad provinciam Lombardiae, sed an. 1470 transiit ad Congregationem ejusdem nominis.

Conventus Gratii an. 1457 pertinebat ad provinciam Tolosanam.

Conventus Gumensis, sive Grumensis, provinciae Saxoniae nominatur ad an. 1454.

Conventus Harlemii (di Harlem) tit. S. Jacobi in Hollandia fundatur an. 1490. Spectabat ad provinciam Coloniensem. Occupatus fuit ab haereticis anno 1574.

Conventus Haynoviae in provincia Saxoniae nominatur ad annum 1459.

Conventus Helmistigensis ejusdem provinciae Saxoniae extabat an. 1455.

Conventus Humaghi (di Omago) in Illyria spectabat ad provinciam Marchiae Tarvisinae an. 1483, sed anno 1491 jam erat Ordini ablatus.

Conventus de Indreasin in provincia Saxoniae nominatur ad annum 1461. [P. 478]

Conventus Inghamiae (di Hingham) in Limite Cantabrigiensi in Anglia ab Herrera ponitur circa an. 1450.

Conventus de Instuamor, sive Instormor tit. SS. Trinitatis in Hibernia extruitur an. 1454 a nostratibus Fratribus Eugenio Ocarmayn, et Thadaeo Marfirbissiig Hibernis, qui terram quamdam nuncupatam Instormor a D. Thadaeo Odulda in dioecesi Aladensi dono acceperunt, atque a Nicolao Papa V facultatem obtinuerunt ibidem coenobium erigendi, et ut naviculam habere possent pro piscibus ex quodam flumine prope ipsum locum cursum faciente capiendis et salsandis, et per alios venditioni exponendis ad usum et utilitatem Fratrum suorum.

Conventus Insulae Marthanae in lacu Vulsinii (di Bolsena), tit. S. Mariae Magdalenae et S. Stephani, erat antea Monialium Ordinis S. Benedicti; sed an. 1458 a DD. Bartholomaeo Vitelleschi Ep. Montis Falisci et Cornueti donatur nostrati P. Fr. Dionysio Vitelleschi ipsius consanguineo, ea conditione ut ibidem custodiretur regularis observantia, et ut esset sub continua gubernatione praefati Fr. Dionysii, qui tunc erat Prior conventus Carpensis. Postea autem DD. Dominicus Card. della Rovere item Ep. in Montis Falisci et Cornueti, coenobium et ecclesiam S. Mariae Magdalenae a fundamentis renovavit, itemque Ordini nostro sub die 25 Febr. an. 1500 opera nostratis P. Mag. Lucae de Roma donavit.

Conventus Irpicae in provincia Neapolitana nominatur ad annum 1490.

Conventus Iuvenatii (di Giovenazzo) tit. S. Augustini in Apulia nominatur ad an. 1454, quo a loco ubi extabat prope moenia ad alium extra civitatem uno stadio procul translatus fuit.

Conventus de Laghiam in Hibernia in Ordinis regestis nominatur ad annum 1457.

Conventus Lanioni (di Lanion) tit. S. Eutropii in diocesi Trecorensi in Gallia nominatur apud Herreram ad an. 1455; sed affirmat Lubin in recensione conventuum provinciae Franciae fundatum fuisse an. 1364 a D. Godefrido de Kerrimel et D. Adelice de Launay ejus uxore.

Conventus Lapidonae, sive Pedonae tit. S. Mariae in dioecesi Firmana in Piceno extabat an. 1500.

Conventus Latisanae (di Tisana) tit. S. Antoni in pago Forojuliensi una cum alio emitorio S. Mariae della Bazana spectabant antea ad Congregationem Montis Ortoni, a qua propter paucitatem Fratrum, et nimiam distantiam derelicta regimini P. R.mi Generalis ab Innocentio VIII sub die 19 Junii an. 1490 subjecta fuerunt; idem autem Generalis utraque illa loca Provinciae Marchiae Tarvisinae aggregavit.

Conventus Laurini (di Laurino) tit. S. Augustini in dioecesi Capitis-Aquei erectus a quodam Comite S. Severinae, nominatur ad annum 1474. Spectabat ad provinciam Neapolitanam.

Conventus Leodii (di Liegi) tit. S. Annae in provincia Coloniensi fundatus fuit 1497.

Conventus Litii tit. S. Angeli in provincia Neapolitana extabat anno 1494.

Conventus Lolosensis provinciae Saxoniae minatur in Ordinis regestis ad annum 1473.

Conventus Lorae in una Danubii insula tamquam membrum provinciae Hungaricae memoratur an. 1497. Videtur idem esse ac conventus Lorini item in Danubii insula situs, qui apud Herreram ponitur ad annum 1475.

Conventus de Lordu in provincia Hungariae nominatur ad annum 1468.

Conventus Lynuae in provincia Saxoniae memoratur ad annum 1475, quo [P. 479] ad Congregationem Alemannicam, sive Andreae Proles transiisse fertur.

Conventus Machioni, alias Ornamori tit. S. Bernardi prope Florentiam fondatur a nobili familia de Oricellariis, et donatus fuit Congregationi Ilicetanae an. 1489.

Conventus Maliveti, sive Malmeti in provincia Siciliae nominatur ad an. 1453.

Conventus Mansillae in dioecesi et Regno Legionensi in Hispania, erat antea Ordinis Servorum B. M. V. transiitque ad nostrates an. 1500 favore D. Friderici Enriquez, Castellae Almiralli, a quo extructus fuerat an. 1491. Habebat Gymnasium Grammaticae latinae pro saecularibus. Solo aequatus fuit post tyranicam Ordinium Regularium in Hispania suppresionem an. 1835.

Conventus S. Mariae de Febribus apud Herreram tribuitur provinciae Lombardiae sub an. 1486; sed situs reticetur.

Conventus Mazariae (di Mazzara) tit. S. Augustini in Sicilia erigitur a civibus an. 1500.

Conventus Medicini in provincia Tolosana in Ordinis regestis nominatur ad annum 1455.

Conventus Meidelburgensis in provincia Saxoniae apud Herreram memoratur ad an. 1455.

Conventus de Melle in dioecesi Pictaviensi in provincia Franciae erectus fuit circa an. 1479.

Conventus Minei (di Mineo) tit. S. Augustini in dioecesi Siracusana in Sicilia nominatur ad annum 1459.

Conventus Mondulphi (di Mondolfo) tit. S. Mariae in Piceno extabat an. 1481.

Conventus Montis S. Martini dioecesis Firmanae tit. S. Augustini in provincia

Marchiae Anconitanae nominatur in Ordinis regestis ad annum 1468.

Conventus Montaniaci (di Montagnac) tit. Dominae Nostrae Compatientis in dioecesi Agathensi ab Herrera recensetur inter coenobia provinciae Narbonae ad an. 1461; sed putat Lubin erectum fuisse circa annum 1290.

Conventus Montis Albani (di Montauban) ad Farnum in Gallia an. 1498 spectabat ad provinciam Tolosanam. Postea ab haereticis destructus iterum restitutus fuit.

Conventus Montisaurei (di Montoro) tit. S. Mariae Annuntiatae in dioecesi Palermitana an. 1458 pertinebat ad provinciam Neapolitanam.

Conventus Montis Bassi tit. S. Nicolai in provincia Marchiae Tarvisinae nominatur ad annum 1490.

Conventus Montis Falisci (di Montefiascone) tit. S. Illuminatae Congregationis Lombardiae apud Herreram recensetur ad annum 1491.

Conventus Montis-Mori veteris, alias Montis-Majoris (di Monte Mor a Velho) tit. S. Mariae Angelorum in dicecesi Conimbricensi in Lusitania, anno 1494 donatus fuit Ordini a nobili viro Didaco de Zambuja opera nostratis P. Mag. Joannis de Sancta Cruce cum approbatione Alexandri VI.

Conventus Montis-Palearii in provincia Narbonensi nominatur in Ordinis regestis ad annum 1473.

Conventus Montis Ruotori tit. S. Mariae Novae in Piceno ex donatione Episcopi Aesini acquiritur anno 1466.

Conventus Montis-Ulmi (di Monte del Olmo) tit. S. Laurentii in dioecesi Firmana an. 1490 pertinebat ad provinciam Marchiae Anconitanae.

Conventus Montuonis (di Montono) apud Herreram dicitur erectus fuisse anno 1471 a D. Bernardo Zurlo illius castri Barone, et a Torellio tribuitur provinciae Terrae Laboris. [P. 480]

Conventus Munerstadii (di Munnerstadt) tit. S. Michaelis prius erat provinciae Saxoniae, transiit deinde ad Rheno-Svevicam, et nunc est caput Commissariatus Bavariae.

Conventus S. Nazarii in Comitatu Placentino an. 1492 spectabat ad provinciam Lornbardiae.

Conventus Nelensis (di Niell) in provincia Coloniensi nominatur in Ordinis regestis ad annum 1491.

Conventus Nimbri (di Nembro) tit. S. Nicolai, alias S. Donati in dioecesi Bergomensi an. 1485 spectabat ad Congregationem Insubricam.

Conventus Odermonis in Siciliae provincia apud Herreram nominatur ad annum 1494.

Conventus Oriolae (di Orihuela) tit. S. Augustini in provincia Aragoniae ponitur ab Herrera ad an. 1454; verum fundatus fuisse creditur an. 1390.

Conventus Padulae, alias Paludae tit. S. Augustini in dioecesi Capitis-Aquei an. 1498 spectabat ad provinciam Terrae Laboris.

Conventus Panchorae in provincia Hungariae in Ordinis regestis norninatur ad

annum 1487.

Conventus Papiae (di Pavia) tit. S. Pauli de Vernabula situs extra moenia, a Paulo II nostratibus Insubribus traditur an. 1464. Adeo ab illis postea ampliatus fuit ut an. 1488 domus haec esset una ex iis, in quibus generalia Congregationis studia vigebant.

Conventus de Pappenheim provinciae Rheno-Svevicae nominatur ad an. 1470.

Conventus de Paris tit. S. Antonii in provincia Senarum refertur ad an. 1474.

Conventus Passerani (di Passariano) tit. S. Michaelis in pago Utinensi an. 1481 pertinebat ad provinciam Lombardiae.

Conventus de Pekok, alias de Pakok in Hungaria memoratur, ad annum 1479. Conventus Perpiniani (di Perpignan) tit. S. Mariae de Agullo, diversus a coenobio S. Augustini ejusdem urbis, extra moenia erigitur prope Oratorium praefati nominis an. 1466. Habetur in Ordinis regestis sub die 14 Junui an. 1471 quod Prior Generalis praecepit Vicario Congregationis Insubricae ut mitteret quinque vel sex Fratres ad conventum S. Mariae de Agullo urbis Perpiniani in Catalaunia, qui ibidem firmiter permanerent.

Conventus Petrae Melariae (di Pietra Melare) tit. S. Mariae de Charitate in Terrae Laboris, a Congregatione S. Joannis de Carbonaria erigitur an. 1460.

Conventus Petrocorii (di Perigueux) tit. D. Nostrae Annuntiatae erigitur an. 1485. Transiit a provincia Franciae ad Tolosanam an. 1495.

Conventus Pineroli (di Pinerolo) tit. S. Birgittae in Pedemontio in dioecesi Taurinensi an. 1456 pertinebat ad provinciam Lombardiae, sed eo tempere, quo Herrera Suum Augustinianum Alphabetum componebat, ad Regis Galliarum instantiam factus fuit conventus generalitius.

Conventus Plazae tit. S. Nicolai de Tolentino in dioecesi Bergomensi in Insubria erigitur an. 1464 ex concessione Pauli II ad oppidanorum instantiam, qui ad Nicolaum de Tolentino, et Ordinem Eremitarum magnam venerationem profitebantur.

Conventus Policastri provinciae Terrae Laboris memoratur ab Herrera sub anno 1487.

Conventus Pugeti (di Puget) tit. S. Donati provincia Provinciae sub dioecesi Glandatensi in Gallia apud Herreram ponitur ad annum 1455; sed Lubin affirmat constructum fuisse an. 1290. [P. 481]

Conventus Pulverisii (di Polverigi) tit. S. Mariae Magdalenae sub dioecesi Anconitana in Piceno extabat anno 1493.

Conventus Pusilipi, alias Pausilipi tit. S. Mariae de consolatione in Neapolis suburbio an. 1491 spectabat ad Congregationem S. Joannis de Carbonaria.

Conventus Ramectae dioecesis Messanensis in Sicilia fundatur anno 1468.

Conventus Regalbuti tit. S. Mariae in dioecesi Catanensi in Sicilia ab Herrera ponitur ad annum 1479.

Conventus Rochae-Ccntratae (di Rocca Contrada) tit. S. Mariae in dioecesi Senogalliensi an. 1490 pertinebat ad provinciam Marchiae Anconitanae.

Conventus Rochaefortis, sive Rupisfortis (di Rocafort) tit. S. Sebastiani in provincia Valentiae in Hispania memoratur in Ordinis regestis ad an. 1467, quo P. Prior Generalis V. P. Mag. Jacobum Perez de Valentia, postea Episcopum Christopolitanum, ejusdem coenobii Vicarium generalem instituit.

Conventus de Rojaces provinciae Franciae nominatur ad annum 1463.

Conventus Rumani (di Romano) tit. S. Mariae Misericordiarum in territorio Bergomensi anno 1473 pertinebat ad Congregationem Lombardiae.

Conventus Sacili (di Sacile) tit. S. Mariae Angelorum in dioecesi Aquilejensi anno 1470 spectabat ad provinciam Marchiae Tarvisinae.

Conventus de Salfìechugth provinciae Hungariae apud Herreram habetur ad annum 1453.

Conventus Salvaterrae in provincia Lusitaniae fundatur circa an. 1500 a P. Magistro Fr. Joanne de Magdalena eo tempore, quo illam provinciam regebat.

Conventus Sarnani (di Sarnano) tit. S. Michaelis in dioecesi Camerini an. 1455 spectabat ad provinciam Marchiae Anconitanae.

Conventus S. Saviniani (di S. Savinien du Port) tit. S. Augustini in dioecesi Santonensi provinciae Tolosanae ponitur ab Herrera ad an. 1464; sed affirmat Lubin illum esse fundationis regiae, et fundatum fuisse ante annum 1300.

Conventus Scalarum provinciae Neapolitanae nominatur ad an. 1474.

Conventus de Scavver tit. S. Mariae provinciae Bavariae in dioecesi Ratisbonensi memoratur ad annum 1464.

Conventus de Sejelar provinciae Saxoniae apud Herreram ponitur ad an. 1487.

Conventus S. Severi (di S. Severo) tit. S. Augustini provinciae Apuliae extabat an. 1487.

Conventus Sistini (di Sestino) tit. S. Augustini in Ducatu Florentino, extructus fuit an. 1470 a nostrate P. Timotheo Pedemontano provinciae Romandiolae ex donatione Sistinensis Communitatis.

Conventus Smalcaldae (di Smalkalden) in Franconia an. 1457 spectabat ad provinciam Saxoniae.

Conventus Solofrae tit. S. Augustini in provincia Neapolitana extabat an. 1453. Eidem coenobio quidam D. Sylvester de Pirelo Solofranus an. 1467 donavit capellam S. Mariae de Constantinopoli a se constructam in loco Le Fontane vulgo nuncupato.

Conventus Speluncae, tit. S. Joannis, Congregationis S. Joannis de Carbonaria in dioecesi Puteolana prope Neapolim apud Herreram nominatur ad an. 1464.

Conventus Spilambenti (di Spilambergo) tit. S. Mariae Annuntiatae in dioecesi Mutinae erectus fuit a Wenceslao milite et Hugone de Rangonibus pro Congregatione Lombardiae.

Conventus Stagardae (di Stutgarda) in Regno Vittembergensi an. 1480 nominatur tamquam membrum provinciae Saxoniae. [P. 482]

Conventus Taurini (di Torino) tit. S. Angustini, alias S. Christophori traditur Congregationi Lombardiae an. 1452.

Conventus Terdonae (di Tortona) tit. antea S. Simonis, et postea S. Mariae Gratiarum, diversus a coenobio SS. Trinitatis, acquiritur a Congregatione Lombardiae anno 1452, Episcopo ad instantiam Communitatis Ecclesiam S. Simonis donante.

Conventus Terrae-Novae tit. S. Joseph in Dioecesi Syracusana an. 1456 spectabat ad provinciam Siciliae.

Conventus Terrae-Novae tit. S. Mariae Annuntiatae in Calabria dioecesis Rossanensis extra muros situs donatur (erat Ecclesia cum hospitali) Ordini nostro a D. Nicolao Ciciliani an. 1461.

Conventus Thegiarum (di Teggie) in provincia Lombardiae tit. SS. Trinitatis nominatur ad annum 1486.

Conventus S. Theremi nominatur apud Herreram tamquam membrum coenobii S. Teclae, alias S. Augustini de Janua, ad an. 1474.

Conventus Theyci, alias Plebis Theyci (della Pieve) tit. S. Mariae Consolationis in dioecesi Albinganensi in Liguria Occidentali erigitur anno 1471. Venerabilis Joannes Baptista Poggi Januensis ejusdem coenobii Prior ibidem celeberrimam Januensem Baptistinorum Congregationem instituit.

Conventus Trani tit. S. Salvatoris in Apulia jam extabat an. 1473. Erat sub titulo S. Sebastiani anno 1584.

Conventus Trepani (di Trapani) tit. S. Augustini, alias S. Joannis in Sicilia memoratur ad an. 1452.

Conventus Trium Puellarum, alias Mansi-Puellarum (le Mas Saintes Espuelles) dioecesis S. Papuli in Occitania ab Herrera nominatur sub an. 1491; sed affirmat Lubin illum spectasse ad provinciam Tolosanam jam ab an. 1420.

Conventus Turonis (di Tours) tit. SS. Trinitatis in provincia Franciae inchoatur an. 1480.

Conventus Turricellae de Monte-Negrino (di Torellia de Mongrì) tit. S. Mariae de Sucursu, qui nuncupatur etiam nomine Montis Jovis, sive Judaeorum, in Cathalauniae provincia memoratur ad annum 1465.

Conventus Tynae in Sicilia nominatur sub an. 1491.

Conventus de Varemperch tit. B. Mariae provinciae Bavariae in dioecesi Ratisbonensi memoratur ad annum 1464.

Conventus Varlastinae, alias Barlassinae tit. S. Andreae sive S. Mariae de Consolatione in provincia Lombardiae extabat ad annum 1479. Unitus fuit coenobio S. Marci Mediolani anno 1518.

Conventus de Vas, alias de Nath, latine Nasae in dioecesi Kildarensi in Hibernia nominatur ad annum 1484.

Conventus Venafri tit. S. Agustini in Terra Laboris memoratur ad an. 1480.

Conventus Venetiarum tit. S. Andreae de Littore nominatur ab Herrera sub anno 1464.

Conventus Veronae sex milliariis ab hac civitate distans extruitur an. 1463.

Conventus Vigonis (di Vigone) tit. S. Nicolai de Tolentino in dioecesi Segusii (di Susa) in Pedemontio an. 1459 spectabat ad provinciam Lombardiae.

Conventus Vilaeterrae (di Weilerstalt) dioecesis Spirae in provincia Rheno-Svevica memoratur ab Herrera ad an. 1487; sed affirmat Lubin illum extructum fuisse an. 1294.

Conventus Villae-Sylvae (di Ville-Bois) alias Villaebovis tit. Quinque Plagarum extruitur in dioecesi Petrocoriensi a nostratibus provinciae Aquitaniae an. 1487, locum donante D. Guidone de Marolio tunc Villae-Sylvae Toparcha. [P. 483]

Conventus Vitellianae (di Viadana) tit. S. Nicalai dioecesis Cremonae, et in Ducatu Mantuano transiit ad Congregationem Lombardiae anno 1452.

Conventus Vorigtonensis in provincia Angliae ponitur apud Herreram ad an. 1473.

Conventus Vossemburgensis, alias Vaissemburgensis in Alsatia (di Vaissenburg) provinciae Rheno-Svevicae nominatur in Alphabeto Milensii pag. 502, et ab Herrera ponitur ad annum 1493.

Conventus Voutae, alias Voltae (la Voute) tit. S. Michaelis dioecesis Vivariensis in Gallia memoratur apud Herreram ad an. 1473; sed affirmat Lubin illum extitisse jam an. 1422, et donatum postea fuisse nostratibus provinciae Narbonae a Ducibus de Ventadour praefati Castri Toparchis.

Monasterium Algesirae, alias Alcirae in provincia Aragoniae anno 1455 erat Mantellatarum Ordinis Erem. S. P. Augustini.

Monasterium Alzejae in provincia Rheni memoratur ad an. 1472.

Monasterium Anconae in Piceno tit. S. Bartholomaei extabat an. 1469.

Monasterium Antuerpiae tit. S. Annae in Flandria extructum fuit a Domino de Ranst civitatis Marchione an. 1496.

Monasterium Aquilae in Aprutio tit. S. Andreae extabat an. 1470.

Monasterium Aquilae aliud tit. S. Luciae fundatum fuit a DD. Paulo Episcopo Aquilano, et anno 1480 a nostratibus regi coepit, ac postea illae Moniales Eremitanum Institutum amplexae sunt. Multis annis earumdem Monialium confessarius fuit noster B. Antonius Turrianus, qui morti proximus illis promisit se illarum perennem memoriam conservaturum. Id ex illo tempore, ita Herrera, ostendit sonitu veluti mallei in incude facto paulo ante futurum obitum moriturae Monialis, quasi Antonius vice Sponsi pulset ad ostium ut prudentes virgines ornent lampades suas etc...

Monasterium Astae in Monte-Ferrato nominatur ad an. 1486.

Monasterium Brixiae tit. S. Crucis in provincia Lombardiae extabat an. 1475.

Monasterium Bustvillae in Castro Bardo, alias Botelo in Lombardia nominatur apud Herreram ad an. 1491.

Monasterium Carpi tit. S. Monicae in Insubria an. 1471 erat Mantellatarum Ordinis.

Monasterium Castelli de Garcimuñoz in Bethica extabat an. 1460.

Monasterium Castellionis Aretini provinciae Senarum memoratur ad an. 1462.

Monasterium Castri S. Angeli tit. S. Luciae in dioecesi Spoletana nominatur ad an. 1459.

Monasterium Corae tit. S. Margaritae in provincia Romana nominatur ad an. 1451.

Monasterium Comi tit. S. Andreae extra urbem in quodam monte situm extabat jam anno 1455. In eo monasterio B. Magdalena de Albericis spiritum Deo reddidit anno 1465. Postea Moniales S. Andreae transmigrarunt intra urbem ad ecclesiam S. Juliani.

Monasterium Comi tit. SS. Trinitatis fundatur circa annum 1465 opera praesertim praefatae Blanchae Mediolanensis [p. 484] Ducissae, quae ad hujus monasterii fundationem annuente Paulo II Summo Pontifice aliquot Moniales e monasterio S. Andreae arcessivit. Translatae autem huc fuerunt etiam sacrae virgines quae tunc temporis degebant in monasterio item Comensi sub invocatione S. Petri in vineis. Pertinebat antea hoc S. Petri monasterium ad Moniales Ordinis Humiliatorum, deinde transiit ad Institutum S. P. Augustini, ac demum evasit Franciscanum sub tit. S. Clarae.

Monasterium Cremae tit. S. Monicae in Insubria erigitur an. 1452 a quibusdam virginibus de Bolzinis, de Ternis, et de Zorlis opera et studio nostratis Augustini Cazuli Cremensis. Adeo deinde crevit, juxta Herreram, hujus monasterii existimatio, ut in eo centum et amplius sacratae Deo virgines alerentur.

Monasterium Cremonae tit. S. Monicae erectum fuit in parochia S. Bassiani a D. Blancha Maria uxore Francisci Sfortiae Ducis Mediolanensis anno 1455.

Monasterium Dordraci in Belgio memoratur ad annum 1482.

Monasterium Esculi, sive Asculi in Piceno quod in Ordinis regestis dicitur Esculi de Grotis tit. SS. Annuntiatae nominatur ad annum 1468.

Monasterium Eslingae (in provincia Rheni) Augustinensium Sororum degentium in hospitali S. Catharinae nominatur ad annum 1475.

Monasterium Fradelsae, provinciae Saxoniae, extabat anno 1499.

Monasterium Friburgi Brisgoviae, provinciae Rheni memoratur ad annum 1499.

Monasterium Genuae tit. S. Mariae de Passione extabat antea, nempe jam ab anno circiter 1300; cum autem illae sacrae virgines sub clausura, et observantia viventes nulli approbatae Regulae essent adstrictae, ex concessione Pii II die 8 Jan. 1463 Ordinem Eremitarum S. Augustini receperunt. Deinde ex indulto Pauli II emanato sub die 28 Julii an. 1467 nostratium Insubrum regimini subjectae fuerunt. Postea vero ad Archiepiscopi jurisdictionem transierunt. Illius monasterii titulus est Corporis Christi, et Passionis Domini; sed vulgo vocatur S. Silvestro delle povere.

Monasterium Herbipolense in Franconia memoratur ad annum 1457.

Monasterium de Ingefen in provincia Rheni nominatur ad annum 1476.

Monasterium Mediolani tit. S. Agnetis fundatum fuit circa an. 1455 a praelaudata D. Blancha Maria Visconti Mediolanensi Ducissa, illaeque sacrae virgines Augustinianae Insubricae Congregationi obtemperabant. Huic monasterio ad instantiam ejusdem Dominae Ducissae ex indulto Summi Pontificis Pii II, dato sub die 21 Julii an. 1459, aggregatum fuit aliud vicinum monasterium item Augustinianum sub titulo SS. Naboris et Felicis, alias S. Petri supra dorsum, quoniam haec duo monasteria erant adeo invicem propinqua, et quasi contigua, et uno duntaxat, nec admodum honesto, vico interjecto distabant. Ad Archiepiscopi jurisdictionem transiit an. 1576.

Monasterium Mediolani tit. SS. Annuntiationis nominatur ad annum 1458.

Monasterium Memingense (di Memingen) tit. S. Elisabethae provinciae Bavariae extabat an. 1459.

Monasterium Monachii in Bavaria memoratur ad annum 1481.

Monasterium Narniae tit. S. Luciae in Umbria nominatur ad an. 1485.

Monasterium sive Collegium Mantellatarum Augustinensium item Narniae refertur ut supra ad an. 1485.

Monasterium Novariae tit. S. Agnetis in Pedemontio memoratur in Ordinis regestis ad annum 1480.

Monasterium Necharii, sive prope Necharium flumen 1484 regebatur a nostratibus Patribus provinciae Rheno-Svevicae. [P. 485]

Monasterium Papiae, sive Mantellatarum Reclusorium extabat an. 1459. Post evasit verum Monialium Augustinensium domicilium, quod an. 1492 appellabatur monasterium S. Martini, ac demum obtinuit titulum SS. Annuntiatae.

Monasterium Papiae, a praecedenti diversum tit. S. Dalmatii nominatur ab Herrera, tom. 2 pag. 324, una cum praefato monasterio S. Martini.

Monasterium Parmae tit. S. Catharinae fundatur anno 1459 ab Elisabetha filia Joannis de Caronibus civis Parmensis quae, defuncto patre, coelesti Sponso se omnino mancipare voluit.

Monasterium Ramectae tit. S. Monicae dioecesis Messanensis in Sicilia erectum fuit an. 1468.

Monasterium Rodigii tit. SS. Trinitatis in Insubria memoratur in Ordinis regestis ad annum 1498.

Monasterium Senarum tit. S. Mariae Magdalenae in Thuscia erectum fuit circa an. 1460. Verum, cum situm esset prope moenia urbis, anno 1526 a Senensibus solo aequatum fuit ne ibidem hostes tuto amplius esse possent.

Monasterium Spoleti tit. S. Concordii in Umbria memoratur ad annum 1456. Erat antea, nempe an. 1264, domicilium nostratum Eremitarum antequam ad coenobium S. Nicolai transmigrassent.

Monasterium Spoleti tit. S. Matthaei apud Herreram nominatur ad annum 1480.

Monasterium Terdonae, alias Dertonae tit. SS. Annuntiatae in Pedemontio extabat an. 1497.

Monasterium Tolosae in Gallia nominatur in Ordinis regestis ad annum 1465.

Monasterium Turregiense tit. S. Stephani an. 1476 spectabat ad provinciam Rheno-Svevicam.

Monasterium de Varemperch in dioecesi Ratisbonensi inchoatur an. 1464.

Monasterium Venetiarum tit. S. Annae extabat anno 1459.

Monasterium Venetiarum tit. S. Adriani memoratur ad annum 1460.

Monasterium Vercellarum in Pedemontio fundatur an. 1472 a D. Antonia de Ceccharellis Vercellensi.

B. Adrianus Berzettus de Burontio in Lombardia in Martyrologio Augustiniano sub die 14 Aprilis celebratur tamquam omnium virtutum speculum, et praesertim poenitentiae et orationis, qui nonnulla Ordinis monasteria rexit summa cum prudentia et sanctitate, et cum priorem ageret in coenobio de Aviliana ad Ordinem admisit B. Cherubinum Testam. Plenus ergo annis et meritis sancte obiit, ex quo tempore multis coepit clarere prodigiis, et Beati nomen in ore omnium nancisci promeruit, ut ostendunt imagines ejus ubique repertae. Creditur obisse die 14 Aprilis circa an. 1490.

Ven. Ambrosius Coriolanus dicitur a nostrate Antonio de Assumptione, tomo 2 pag. 70, vir in Scripturis sanctis, et bonis artibus apprime versatus, et suae Religionis defensor acerrimus, et mendaciorum, quae hominum pervicacia, et procacitas contra nostrum Eremitanum Ordinem seminaverat confutator indefessus. A Trithemio autem vocatur in divinis Scripturis eruditus, et scientia litterarum saecularium insignis, excellens ingenio, et eloquio disertus, doctus, et eloquens. [P. 486] Anno 1476 Prior Generalis electus multimodis, multisque in locis Eremitanum Institutum instauravit, et auxit, regularem disciplinam cum intra, tum extra Italiam ad exactiorem observantiam revocavit, missisque huc, et illuc trans montes, et ultra mare solertissimis viris, qui nova coenobia erigenda curarent, Eremi Augustinianae confinia magis magisque dilatavit. Claruit etiam insigni religione, atque pietate; quapropter complura illius opuscula suavem exhalant sanctitatis odorem. Nihilo tamen minus malevolus quidam proditor tanti viri ruinam quaesivit; nam retulit Summo Pontifici dixisse Ambrosium quod Papa Innocentius creatus fuit in tenebris, quod vivit in tenebris, et in tenebris morietur. Hac de causa conjectus fuit in carcerem intra molem Adrianam, ex qua post mensem eductus, paulo post nimio oppressus dolore occubuit die 17 Maji anno 1485. Dicitur modo Coriolanus, modo autem Coranus a Latii oppido Cora, cum verum illius cognomen sit Massari.

B. Andreas humili genere in pago Mausonii prope Montem Regalem Reatinae Dioecesis ortus, dum pascendi gregis custodiam ageret, sanctioris vitae desiderio accensus, Eremitanae Religionis Praesidem, sibi ex divina dispositione in itinere obvium, humi prostratus enixe rogavit ut se in religiosi Instituti consortium admittere dignaretur. In Sacram igitur Eremitarum S. P. Augustini familiam adscriptus, et post consummatum laudabiliter studiorum cursum Sacerdotio insignitus mirabili sanctitatis et doctrinae splendore omnibus effulsit. Suscepto deinde evangelicae praedicationis munere, non in Italia solum, sed etiam in pluribus Galliae civitatibus semen verbi Dei zelanter effundens, uberes per quinquaginta annos in conversione peccatorum retulit fructus. Ut autem quae verbis dicebat, firmaret exemplo, austerissimum sibi indixit vivendi modum; hispido enim et oblongo cilicio ad carnem indutus, jejunium per tres cujusque hebdomadae dies in solo pane et aqua tolerabat, seque per singulas noctes flagellis cruentans brevissimum in stramineo sacco somnum carpebat. Illatas ab injustis hominibus injurias aequo animo toleravit, seque in adversis evangelicae patentiae exemplum ostendit. Senio tandem, et austeritate vitae confectus in morbum incidit, dieque et hora sui obitus praedictis, postquam poenitentiae psalmos in lacrymas effusus recitasset, prolatis iis verbis: In pace in idipsum dormiam, et requiescam, animam Creatori reddidit anno aetatis octogesimo tertio, religionis septuagesimo nono, salutis vero nostrae millesimo quadringentesimo sexagesimo nono. Corpus per triginta dies, ut populorum devotioni satisfieret, insepultum remansit, Domino interea Servi sui merita miraculis illustrante, indeque cultus ejus ab ipso depositionis die inceptus a Clemente Papa XIII confirmatus fuit die 18 Feb. an. 1764; ejusque Officium cum lectionibus propriis universo Eremitarum Ordini Sacrorum Rituum Congregatio concessit die I Decembris ejusdem anni. Ex Hagiologio Italico sub die 18 Aprilis ad litteram.

Ven. Andreas Florentinus aliquandiu cum B. Antonio de Fano in eremo convixit. Reversus in patriam ab omnibus Hetruriae Episcopis [P. 487] propter ejus sanctitatis famam magnopere expetabatur. Quare a P. Generali accepit facultatem eundi quocumque vellet. Decessit circa an. 1456.

Ven. Angelus de S. Sevenino, Picenus, vir magnae doctrinae, et sanctitatis suis concionibus B. Helenam de Utinis ad Ordinem Augustinianum perduxit. Vivebat adhuc an. 1458.

B. Anselmus de Montefalco ibidem natus est e parentibus christianis et piis; cum autem cognita mundi vanitate, illi terga dare vellet, Iliceti habitum sumpsit die 19 Maji an. 1447, ibique sub disciplina B. Gabrielis Sfortiae (qui postea fuit Archiep. Mediolanensis) plurimum profecit. Studiis deditus adeo famosus evasit ut suo tempore perpaucos sibi pares haberet; in vitae ac morum integritate adeo enituit ut a multis Beatissimus appellaretur; erat enim humilitate clarus, paupertate gloriosus, abstinentia mirabilis, pietate erga infirmos singularis; honores abhorrebat, et recusabat; tamen coactus obedientia quatuor annis rexit Congregationem Ilicetanam, et an. 1486, die 4 Maji, electus est totius Ordinis Vicarius generalis, et an. 1491, die 22 Junii Prior Generalis. Cum inter sapientes illius temporis palmam ferret, a Pontifice electus est ut contra Picum Mirandulanum disputaret, quem in publico certamine de pluribus falsis propositionibus convicit adeo ut libri ejus Pontificis decreto igni traditi sint. Generalatu dimisso inter maximas virtutes, et suorum desideria Romae in coenobio S. Mariae de Populo in pace quievit die 7 Januarii an. 1495. Ex Mart. Aug. sub die 7 praefati mensis.

B. Antonius ex nobili Turriana stirpe Mediolani ortum traxit, qui liberaliter et pie institutus, Patavii chirurgicae et medicae artis studio animum adjecit, nec diu post laurea doctoris insignitus in patriam rediit, ubi feliciter insanabiles etiam morbos curavit, infirmos ea lege invisens ut animae morbos poenitentiae sacramento sanarent priusquam terreno medicamine juvarentur. Huic erga proximum misericordiae respondebat charitas, qua ferebatur in Deum, cui ut arctius adhaereret, Ordinem Eremitarum S. P. Augustini professus, indeque Sacerdotio insignitus, cum virtutum omnium laude fulgeret, Prior eligitur, quod onus et humilitate moleste ferens, ad Congregationem Provinciae Perusinae strictiori observantia tunc celebrem transiit, indeque, obtenta facultate, Compostellam ad visitandum S. Jacobi corpus se transtulit, ubi trium annorum spatio commoratus plurimos arte sua medica aegrotos ad sanitatem deduxit. E peregrinatione redux Aquilam civitatem Superiorum jussu venit, ubi omni industria egit ut discordes civium animos conciliaret, idque ut facilius consequeretur fervidas preces, jejunia, et aspera corporis cruciamenta adhibebat. Fructum quidem operis sui pius vir collegit, sed cum ex diabolica instigatione in pejores civium animi exarsissent discordias, ad puniendam illorum pervicaciam Deus anno 1476 pestem immisit adeo saevam ut intra decem menses quatuordecim millia civium perierint. Immenso charitatis studio vir Dei nec cibo recreatus, nec somno, aegrotis deserviit, confessiones excipiendo, morientes solando, et quamvis ex claudicatione difficilis ipsi eveniret excursus, nullam urbis partem reliquit, in qua egregia non praestiterit christianae pietatis officia. Quum autem miraculorum gratia donatus plurimos aegros solo Crucis signo sanitati restitueret, [p. 488] quorumdam medicorum invidia ad necem quaeritur, sed cum iis, qui ad facinus perpetrandum in insidiis stabant, Deus eum invisibilem effecisset, sicarii poenitentia ducti ad ejus deinde pedes se abjecerunt, quibus mira suavitate exceptis veniam, et pacem donavit. Monialibus deinde Sanctae Luciae, quas in mirabili corporis, et animae sanitate conservaverat, mortem suam praedixit, et ad earum preces signum, quod ad hunc usque diem perseverat, impetravit, ut quotiescumque audierint insolitum quemdam sonum in monasterio, scirent unam ex ipsis brevi morituram. Extremo itaque morbo correptus, quem per sex menses ad patientiae miraculum toleravit, placidissime animam Creatori suo reddidit in vigilia S. Jacobi an. 1494, aetatis suae 70; ipsoque obitus sui momento Monialibus Sanctae Luciae in oratione stantibus sese fulgentissimo splendore circumdatum, et Angelorum choris comitantibus ad coelos ascendentem obtulit conspiciendum. Corpus per multos dies ut populorum devotioni satis fieret insepultum permansit, indeque manifesta Dei voluntate id disponente, collocatum fuit super altare S. Catharinae ut omnibus esset venerationi. Anno autem 1580 ex nucea in crystallinam capsam delatum, ibi integrum jacuit miraculis et prodigiis coruscum, donec an. 1703 Aquilanum PP. Augustinianorum Templum ex terraemotu concidit, et sacrum B. Antonii corpus, quod integrum et incorruptum asservabatur, comminutum fuit, et confractum ex ruina turris campanariae, quae tumulum, loculumque oppressit. Cultus tamen Beati perseveravit, ejusque corpus decenter repositum in ea populi veneratione constanter stetit, qua postea a S. Rituum Congregatione obtinuit ut ipsius Officium sub ritu duplici in Universo S. Augustini Ordine celebraretur. Inter Plurima autem miracula ad intercessionem B. Antonii a Deo patrata, recensentur etiam duo defuncti ad vitam revocati. Ita iisdem verbis Hagiologium Italicum sub die 24 Julii. Alii putant B. Antonium ad Superos evolasse an. 1480. Illius sacrum cultum immemorabilem Clem. XIII die I Julii an. 1759 confirmavit, ejusque Officium in Ordinis Breviario habetur sub die 24 Julii.

B. Antonius de Montecchio, vir genere et sanctitate clarissimus mundi agnoscens fallacias in Senensi coenobio habitum summa cum animi hilaritate suscepit; sed majoris ardens solicitudinis desiderio ad sanctuarium Ilicetanum perrexit, ubi facta iterum professione, mirum in modum exemplar se fecit omnium virtutum; erat enim simplex, humilis, obediens, continens, numquam otiosus, parcitatis, et paupertatis amator, horis canonicis die, noctuque assiduus, misericors, omnibus compatiens, et amabilis, et omnibus sese hilarem ostendens. In cantu plano fuit peritissimus, scriptor, et miniator egregius. Adeo purus fuit ut puritatem quoad vixit illibatam conservarit, ad cujus observantiam cilicio asperrimo cingebatur, et incredibili sese poenitentia macerabat, et jejunis carnem conterebat. A carne, ovis, et lacticiniis abstinebat, in oratione erat indefessus, et noctes somni parcissimus orando transigebat. In charitate erat singularis; egenis etenim etiam quod sibi opus foret erogabat. Ilicetani coenobii quater Prior, et Vicarius generalis ejusdem Congregationis fuit, quo tempore S. Bernardinus Senensis inter nostrates admitti postulavit, sed fuit irrita ejus postulatio; [p. 489] ipsum enim qualis post esset Religio ignorabat. Coenobia visitaturus pedes uno tantum socio comitatus ibat, et baculo innixus suo; et coenobia suo exemplo mirabiliter reformavit. Ab omnibus vocabatur Eremita Crucis; hanc enim assidue in manibus gestabat, cujus tactu, floribus, et Iliceti rosis plures aegrotos multoties sospitavit. Tandem in coenobio Ilicetano habens incolatum sanctitate, et miraculis gloriosus in coelum hac die (13 Augusti) evolavit. Annus illius emortualis fuit 1493 aetatis suae 72. Ex Martyrologio Aug. ad diem 13 Augusti.

B. Augustinus de Casulis, Cremensis, maxime floruit pietatis laude concionandi gloria, regendique dexteritate. Adhuc juvenis una cum germano fratre item Augustinensi, sibi vitae sanctimonia penitus aequali, in Bergomensi coenobio regularem disciplinam instauravit. Suam Insubricam Congregationem summopere promovit, eamque quinque vicibus Vicarii generalis nomine egregie administravit. Praeterea monialium Augustinensium S. Monicae monasterium in quo plures quam centum sacrae virgines degebant, Cremae aedificavit. Multa valebat gratia apud Blancam Mariam Mediolanensem Ducissam, quae propterea illum tum consiliarium, tum etiam ad varios Principes, atque ad Pium II legatum adhibuit. Pie obiit Cremae an. 1495. Apud nostrates scriptores titulum Beati obtinuit. In Religione vixit an. 54.

B. Augustinus de Aretio, Hetruscus, cum jam esset coenobita Ordinis S. Birgittae ad nostrates Ilicetanos transiit anno 1440. Iliceti cum magna vitae sanctitate annos 54 permansit, ibique obdormivit in Domino an. 1494, et post obitum titulum beati obtinuit.

B. Augustinus Turrianus, Mediolanensis, vitae sanctimonia Ordinem illustrabat circa annum 1490.

Ven. Bartholomaeus de Ptolomaeis, Senensis, qui fuit coenobii Ilieetani Prior, quique dicitur a nostratibus scriptoribus vir praestantissimus, Romam profectus ad gravissima negotia peragenda ibi in morbum incidit, et Ilicetum petens sancte hac die (20 Martii) naturae debitum persolvit an. 1470 ab omnibus lacrymatus, uti habetur in praefato Martyrologio sub eadem die 20 Martii.

B. Benignus Peri de Genua cum jam vel ab ipsa adolescentia indita quadam virtutis indole ad pietatem flecteretur, mundo valedicens in coenobio S. Mariae de Cella S. Petri de Arena Congregationis Insubricae an. 1442 nostrum Eremitanum Ordinem amplecti voluit. Exinde autem tantum in doctrina atque pietate profectum fecit ut vir sanctimonia spectabilis, atque perinsignis concionator evaserit. Praecipuas semper in praefata Congregatione dignitates obtinuit, eamque novem vicibus Vicarii generalis auctoritate administravit. Varia etiam suae doctrinae monumenta posteris reliquit; nam litteris consignavit erudita quaedam commentaria in Cantica Canticorum exaravitque aliud volumen praenotatum: Primordia Congregationis Lombardiae. Cum opinione sanctitatis, ac titulo beati ex hac vita migravit anno 1497.

B. Bertramus natione Hispanus nobili genere ortus, et Sacerdotio insignitus in Italiam venit, et plurimis annis in hospitali Firmano devotissime infirmis ministravit. Anno autem 1452 ut Deo arctius adhaereret Augustiniano Instituto nomen dedit in coenobio ejusdem civitatis, (Firmi in Piceno) ubi [p. 490] per multos annos se admirabilis poenitentiae, et perfectissimae vitae exemplar exhibuit, et cum magna sanctitatis opinione decessit anno 1490 clarus miraculis, in cujus funere auditi sunt angelici concentus. Corpus in Ecclesia sui Ordinis honorifice conditum quotannis solemniter ostenditur feria tertia in Pentecoste, et adhuc extant hymni ecclesiastici in ejus honorem, qui satis ostendunt B. Bertramum cultu publico ante reformationem Breviarii fuisse honoratum. Ex Hagiologio Italico sub die 31 Maji.

B. Cherubinus vulgo de Aviliana nuncupatus ortum habuit in praefato Pedemontii oppido anno 1451 ex nobili Testarum familia. Nostratis B. Adriani Berzeti Avilianensis coenobii fundatoris virtutibus atque exemplis illectus in eodem conventu Eremitanum Ordinem amplecti voluit. In ipsis monasticae vitae primordiis provectae jam virtutis religiosus apparuit, atque ab inito statim perfectioris vitae tramite numquam postea deflexit. Inter caeteras autem peculiares illius praerogativas potissimum recenseri meretur flagrantissima ipsius erga Dominicam Passionem devotio, qua quotidie acerbissimos Christi Domini dolores contemplans uberrimis lacrymis Crucifixi pedes madefaciebat. Praecipuam insuper mentionem meretur ejus perpetuo illibata, atque vere angelica virginitas, cujus merito illius corpus suavissimum odorem diu post mortem exhalavit, liliumque candidissimum e latere germinavit. Extremum diem clausit Avilianae die 17 Septembris an. 1479, aetatis suae 29, ejusque animam statim ad Superos evolasse aperte innuit ultronea tempore obitus illius campanarum pulsatio. Statim tum cultum, tum nomen, tum demum imagines beati obtinuit. Hunc autem sacrum cultum ab immemorabili tempore illi praestitum Pius Papa IX die 21 Septembris an. 1865 confirmavit. In Augustiniani Ordinis Kalendario ejus Officium ponitur ad diem 20 Februarii. Concessum fuit die 3 Martii 1866. Hic autem benevolum lectorem nunc pro semper monitum volumus quod quotiescumque in nostratum Servorum Dei recensione reticetur fratris laici Conversi qualitas, semper intelligitur Religiosus, de quo agitur, fuisse Sacertali dignitate insignitus.

B. Christophorus Landucci, nobilis Senensis, ortum habuit an. 1368 ex Joanne Landucci et Cassandra Lotharingia, et annos habens 23 circa an. 1390 ob humilitatem inter Ilicetanos Fratres laicos recipi voluit. Fere annos 70 in praefacto coenobio carnis maceratione, orationis, et meditationis assiduitate, caritate, obedientia, silentio, prudentia quadam simplicitate admixta claruit, quem B. Alexander de Oliva Cardinalis paterno cultu plurimum venerabatur. Pius etiam II Pontifex Maximus sanctae ejus vitae devotione afficiebatur. Apud omnes, qui eum agnoscebant, sanctitatis nomen obtinebat. Adeo fuit sectator jejunii, et pietatis erga Deiparam Virginem ut etiam in die mortis, quae contigit in vigilia ejusdem nativitatis vellet servare jejunium. Decessit cum opinione sanctitatis die 7 Septembris an. 1461. Ex Ilicetana Sylva Ambrosii Landucci pag. 112.

B. Gabriel de Ghinuccis, alias de Iliceto, nobilis Senensis, qui antea nominabatur Salimbene, inter nostrates Ilicetanos Eremitanae S. P. Augustini Familiae nomen dedit, ibique postea 19 annos in magna vitae sanctitate vixit. Plura suae Ilicetanae Congregationis templa, [p. 491] et coenobia refecit, atque venustavit. Illius emortualis dies fuit 24 Martii an. 1497, sive, ut alii putant 1498. Post obitum beati nomen adeptus fuit.

B. Georgius Lazoli de Cremona, sacrae theologiae Magister, unus fuit e fundatoribus celeberrimae Insubricae Congregationis, cujus etiam primus fuit Vicarius generalis. Peste occubuit Mediolani in coenobio SS. Coronatae die 16 Augusti anno 1451, quo tempore ejusdem conventus Priorem agebat. Post obitum beati nomine appellari coepit. A nostrate Philippo Jacobo Bergomensi multum a doctrina laudatur. Molanus in Martyrologio Usuardi ad diem 16 Augusti haec de illo scripsit: Mediolani in monasterio Coronatae Ord. Fratrum Erem. B. Augustini, depositio B. Georgii Cremonensis, qui vitae sanctitate, et miraculorum gratia insignis fuit...

B. Enricus Harder Rattembergensis in Furstenfeldensi Ungariae coenobio die 11 Maji an. 1480 una cum aliis decem nostratibus gloriosum martyrium subiit: nam ipsemet Henricus, qui erat veneratione dignus a barbaris militibus impie strangulatus est, Augustinus vero Monachiensis coenobii Prior cum aliis fratribus vinculis ligatus in campum ductus est, ut ibi cum sociis fieret hostilis praeda, et Turcarum mancipium; et licet post dies 16 omnes soluti essent, malis tamen attriti, cadaverumque faetoribus infecti paulo post uno tantum superstite Augustino Priore animas exhalarunt. Ex Martyrol. Aug. ad praefatam die 11 Maji.

B. Hieronymus Bonsignorius, Senensis, ex nobili familia ortus, apud nostrates Ilicetanos habitum induit anno 1432; atque ab ingressu Religionis, ita praefatum Martyrologium sub die 11 Junii, extitit pius, simplex, doctus, praeceptor omnium scientiarum, erat enim in jure pontificio peritissimus, et sacrarum Scripturarum explanator egregius, ob quod appellatus est praeco verbi Dei. Cum esset observantiae ardentissimus zelator, ut illam stabiliret toto suae vitae tempore insudavit. Hujus ergo missus est a Generali, instantibus Ursino, et Florentino Cardinalibus, ut severiorem disciplinam stabiliret praecipue in coenobiis Brachiani, et Cornueti. Reformavit etiam Ordinis Constitutiones. Cum in coenobio Pratensi S. Annae esset Prior, anxius ob coenobii negotium, incoenatus et insomnis quadam nocte cubabat, quando S. Anna monasterii patrona cuidam Novitio apparuit, praecepitque Priori dicere coenobium ei commissum in nihilo passurum fore detrimentum. Plures in Ordine obtinuit dignitates. Cumque carnem suam jejunis, ciliciis, et disciplinis macerasset, et heroicis virtutibus claruisset, plenus dierum, et virtutum hac die (11 Junii) in coelum migravit... Illius pretiosa mors contigit Iliceti prope Senas an. 1495.

B. Joannes Baptista Poggi ita in Aug. Martyrologio sub die 31 Maji celebratur: Genuae pretiosa mors B. Joannis Baptistae Poggii Genuensis, qui saeculo renuntians, nostrum amplexus est Institutum, et in Religione raros in litteris et virtutibus egit progressus; erat enim integernimae vitae, valde humilis, et in sermone valde salutifer in explanando Dei verbo, et in suis actionibus singulari refertus caritate. Post aliquas in Religione dignitates, cupidus religiosae et reformatae vitae, titulo S. Mariae Consolationis instituit, et fundavit Congregationem Genuensem Fratrum de Observantia, [p. 492] soccos ligneos gestantium, cum majori abstinentia et paupertate quam aliae Congregationes. Unde fuit primus qui in Ordine nudis pedibus solitus fuit deambulare. Gratia mirabili animas Deo lucrandi claruit. Tali concionabatur spiritu ut unde vellet audiretur, zelus enim ejus vocem animabat, et vocem comitabatur exemplum. Calluit inter honores servare humilitatem; magno est habitus in pretio a Sixto IV, et Carolo VIII Galliae monarcha. Etsi corpus suum longa contereret laniena poenitentiae, in vultu tamen cordis singularem ostendebat laetitiam. Deiparae languebat devotione. Quamvis in aliis claruerit virtutibus, praecipue tamen claruit mansuetudine, qua sui calumniatores toleravit. Tandem heroicis exornatus virtutibus, per mare iter agens fato decessit. Et cum corpus in mare jaceretur, ut fama est, in capsa lignea, mox magno splendore circumdatum a Plumbinensibus visum fuit, qui celeres ad designatum locum cum naviculis pervenientes, et cadaver invenientes, illud in coenobio Plumbinensi Fratrum Minorum tumularunt. Obiit autem anno 1497.

S. Joannes a S. Facundo in eodem Aug. Martyrol. ad diem 12 Junii sequens habet encomium: Salmanticae in Hispania mors pretiosa S. Joannis a S. Facundo Confessoris, qui voto in infirmitate facto coactus, cathedrae Salmantinensi, et canonicatui renuntians, inter nostrates religionis monasticae se Deo vinculis ligare properavit, ubi quotidie de virtute ibat in virtutem. Ita fidei erat zelo accensus ut inter seditiones Salmantinas non homo, sed Angelus videretur; suis enim concionibus pacem inter populum usque ad interemptionem discordem seminavit. Adeo in Deum mente elevabatur ut plures per annos in altaris Sacrificio Christum amoto specierum velamine aspicere corporaliter promeruerit. Multis in vita claruit miraculis; cum aliquando juxta olivam proceram iter perageret, Joanni sese oliva illum veneratura inclinavit. Definitorem Provinciae Castellanae, et coenobii Salmanticensis Priorem egit. A perditissima foemina amasii sui conversione ex Joannis concionibus in rabiem versa, veneno, ut fertur, extinctus, plurimorum judicio occubuit, quo tempore ejus vultus solis imitatus radios coruscavit, et ideo mos est illum pingi radiis coruscantem. Post mortem innumeris claruit miraculis, inter quae illud celebratur quod cum caecus ante ejus tumulum precaretur ut visum reciperet, visum perfectum recepit; qui tamen Deum orans ut si visus ei obesset, illo illum confestim orbaret, mox visu orhatus est... Ortum habuit Sahaguni Hispaniae oppido in Regno Legionis ex Joanne Gonzalez de Castrillo, et Sanctia Martinez die 24 Junii an. 1430. Anno 1437 adhuc puer e superiori loco praedicat, et puerorum discordias serenat, et an. 1442 Grammaticae, et dialecticae incubuit. Burgos accessit, et sacris initiatus est circa an. 1450. Salmanticam profectus est, et in Collegium S. Bartholomaei receptus die 25 Jan. 1452. Canonum studiis, et concionibus pro pace Salmantina laboravit, et Baccalaurei insignibus donatus est an. 1456. Morbo calculi laborans, et pro salute votum emittens de Religione capessenda, sospitate adepta in coenobio Salmantino induit cucullam die 18 Junii an. 1463, et professionem emisit 28 Augusti 1464, et prima vice electus est Prior Salmantinus an. 1471, et secunda vice an. 1477. Vita, prodigiis, et concionibus clarus, [p. 493] veneno a muliercula propinato sanctissime occubuit die 11 Junii an. 1479 feria sexta post festurn Corporis Christi. In beatorum album refertur a Clemente VIII anno 1601 et sanctorum fastis adscribitur ab Alexandro VIII die 16 Octobris an. 1690, ejusque Officium in Breviarium Romanum ad diem 12 Junii inserendum decrevit Benedictus XIII Ordinis Predicatorum.

B. Joannes Capgravius Anglus, in Aug. Martyrologio ad diem 12 Augusti celebratur tamquam vir, qui in scientiis adeo profecit, ut ei pares paucos illa aetas, superiorem vix ullum, vel potius neminem, protulerit. Fuit a secretis conscientiae Humfridi Ducis Glocestriae apud quem pietate, et consilio longe praevaluit. Mira creduntur quae scripsit, et fecit vir acer ingenio, recti tenax, judicio solidus, eloquio clarus, acutus philosophus, profundus theologus, et concionator facundus; quibus accessit morum candor, sui dominium, et moderatio, ad omnia dexteritas, animi mansuetudo, et omnium virtutum foecunditas, quibus Deo, et hominibus dilectus hac die (12 Augusti) si non ex animo, ex oculis tamen in coelum discessit anno 1484. Quae scripsit referuntur ab Ossinger pag. 201, ubi dicitur patria Cantianus, alumnus coenobii Cantuariensis, sacrae theologiae Doctor Oxoniensis, et obiisse anno 1464.

B. Joannes de Novaria doctrinae atque sanctitatis splendore suam Insubricam Congregationem ilustravit. Ejusdem Congregationis, cujus primordia alacriter promovit, duabus vicibus primatum obtinuit. In illo potissimum commendant scriptores caritatem, patientiam, humilitatem, atque prudentiam. Obiit Bergomi die 14 Septembris an. 1466 cum circa finem praecedentis saeculi Novariae primam lucem aspexisset.

Ven. Joannes Bernadinus de Savona vir magnae religionis, et sanctitatis suis virtutibus Ordinem decorabat circa an. 1495. Videtur tamen idem esse ac Fr. Joannes Bernardus Fortis Savonensis, complurium operum, ac praesertim Vocabularii Ecclesiastici auctor, qui dicitur obiisse Savonae circa annum 1504. In eadem civitate nostrarum monialium SS. Annuntiatae monasterium fundavit. Quae typis evulgavit vide apud Ossinger pag. 364.

B. Joannes de Salmantica, nobilis Hispanus, ab adolescentia Eremitanum Ordinem amplexatus statim doctrina atque virtutibus praefulgere coepit. Vir perfectioris regularis disciplinae studiosissimus sua industria effecit ut Salamanticense coenobium Hispanicae de Observantia Congregationi a B. Joanne de Alarcon institutae aggregaretur. Pluribus vicibus ejusdem coenobii Prior electus fuit. Huic piissimo viro summam perpetuo totus Augustinianus Ordo gratiam habere debet, eo quia ejus sanctitatis fama S. Joannem a S. Facundo ad Eremitanum Institutum caeteris praeferendum induxit. Alios item varios conspicuos viros suarum virtutum odore ad Augustinianam Religionem amplectendam illexit. Praeterea tanta valuit gratia, atque auctoritate apud D. Card. Petrum Gonzalez de Mendoza Archiep. Toletanum ut hic post erectum insigne S. Crucis Vallisoletanum Collegium illi facultatem fecerit ejusdem Collegii rectorem, alumnos, insignia, praecepta, caerimonias, et caetera hujusmodi constituendi. Cum sanctitatis opinione decessit circa annum 1488. [P. 494]

B. Joannes Rochus de Portiis, nobilis Papiensis, adhuc adolescens Ordinem Eremitarum Augustinensium ingressus, in eodem postea ad magnam doctrinae, et sanctitatis celebritatem pervenit. In primis fuit excellens theologus, insignis astronomus, atque praecipuus suae aetatis concionator. De illo haec scripsit Hippolitus Donesmundus in sua Historia Ecclesiastica Mantuana: Praedicabat cum ea acceptatione, et fama in tota Italia, quod Ecclesiae concursus populi illum desiderantis audire non erant capaces; quare oportebat in publico foro disseminare verbum Dei, quod pluries miraculis expressis confirmavit, ut fecit Cremae ubi proprium nomen reddidit immortale... Vir regularis observantiae zelo flagrans nostratem B. Georgium de Cremona in provehenda Insubricae Augustinianae Congregationis institutione plurimum adjuvit, eamque postea Vicarii generalis nomine quater sanctissime administravit. Tandem cum odore sanctitatis obdormivit in Domino Mantuae an. 1462, aetatis suae 71. Post obitum titulum beati adeptus fuit. Ejus eruditionis monumenta invenies apud Ossinger pag. 712.

B. Isaias Bonerus, nobilis Polonus, invitis parentibus, in Casimiriae coenobio nostro Eremitano Ordini nomen dedit. Post sedulam sacris disciplinis in Patavino coenobio navatam operam, in suam Poloniam reversus praedicandi munus propter animarum zelum suscepit, atque uberrimos protulit per totam Poloniam conversionum fructus; nam ea quae ore pronuntiabat, sanctissimae vitae exemplo confirmabat. Praeterea in Ordinis gymnasiis nostrates adolescentes bonitatem, et disciplinam, et scientiam naviter edocebat, multosque alumnos cum ad littera, tum ad pietatem optime instituit. Neque vero corporalia caritatis opera negligebat; nam tum publica xonodochia, tum pauperum, afflictorumque domos frequens adibat, eosque nedum omni ope sublevabat, verum etiam ad Sacramentorum susceptionem amantissimis verbis exhortabatur, atque pro iis praesertim, qui lethalium criminum foeditate dehonestabantur, assiduas Deo preces offerre solebat ut ad conscientiae munditiem per poenitentiae lavacrum assequendam divina gratia excitarentur. Deiparam Virginem tam ferventi pietatis affectu prosequebatur ut aliquando cum ante illius imaginem totus erga purissimam Matrem seraphicis ardoribus exaestuans, atque ineffabili dulcedine perfusus Ave Regina Coelorum suavi concentu cantaret, prae nimio gaudio extra sensus rapi, atque sursum in aerem efferri visus fuerit. Caeteris autem religionis operibus ita deditus erat ut orationibus diu noctuque congeminandis, atque corpori vigiliis, jejuniis, ciliciis, humicubatione, aliisque id genus afflictationibus in servitutem redigendo operam daret. Adhuc vivens complura miracula perpetravit, inter quae etiam mortuum jam proximum tumulari ad vitam revocavit. Nam cum defuncti propinqui, et amici illum precibus omnibus orare, atque obtestari coepissent, ut eos diutius in tanto moerore jacere non pateretur, ipse lugentium lacrymas immotis praecordiis ferre non valens, statim ad loculum accessit, atque in genua se provolvens, Misericordiae Matrem invocavit dicens: Monstra te esse Matrem. Haec precatus sua defuncti dexteram arripit illumque protinus redivivum suis necessariis restituit. Tandem stomachi morbo laborans, atque a Deipara [p. 495] una cum pluribus Angelis, Sanctisque Poloniae Patronis visitatus, et ab illa de proxima suae mortis hora praemonitus hisce verbis: Isaia, te ad Filii mei convivium invito, Spiritum Deo redidit Casimiriae prope Cracoviam die 8 Feb. an. 1471, aetatis suae 91 juxta Elssium, qui refert illum ortum fuisse ex Floriano Bonero, et Bronislava Lanckorumflua de Brzezie, nobilissimis, atque Ecclesiae Catholicae amantissimis parentibus, anno 1380. B. Isaiae memoria singulis annis ab Academicis Cracoviensibus celebratur; nam die 8 Feb. in nostram S. Catharinae Ecclesiam conveniunt, et ab aliquo ejusdem Academiae socio sermo in ejus laudem habetur, et anno 1617 inter Poloniae Patronos adscriptus fuit. Typis evulgata habentur illius commentaria in quatuor libros Sententiarum.

B. Martinus Alphonsi de Cordoba inter nostrates Episcopos laudatus, apud Elssium pag. 469 dicitur vir sapiens, et praedicator magnus, qui magnum in animabus fructum peperit, viam illis coelestem monstrando, et odium mundi persuadendo. Notatu valde digna est, ita prosequitur citatus auctor, humilitas hujus Servi Dei, et insigne exemplum quod dedit; cum enim a Rege Hispaniarum Henrico IV rogaretur ut in sua Curia secum degere vellet, ab illo petiit ne id sibi juberet, asserens sibi nihil congruere praeter monasterium et cellam... anno 1453 erat Vicarius generalis in conventu Salmanticensi, et 1470 idem munus in coenobio Vallisoletano fungebatur. Sacrae Theologiae doctor doctrina, honestate vitae, sanctimonia, et miraculis insignis, splendorem magnum patriae, et Ordini attulit. Vir sane in quo dubites pietatem ne admireris, an doctrinam. Oblato Episcopatu Pacensi, sed recusato clarior, quam Joannis II, et Henrici IV Castellae Regum repetitis honoribus. Primum in Gallia Tolosanum gymnasium, deinde Salmanticense in Hispania, summa auditorum frequentia, plurimos annos magna cum laude rexit, cumque totis viribus animi, ac corporis in sacras conciones vir pius incumberet, sanctaeque vitae exemplo plusquam verbis auditorum animos ad virtutem accenderet, adeo rem christianam promovit ut multi spretis mundi voluptatibus, ad saccum et cinerem versi, praeteritorum scelerum dolorem testarentur; adeoque se omnium animis insinuaverat, ut eum parentis loco haberent, et sanctissima ejus monita non possent non optime interpretari. Videtur obiisse Vallisoleti circa an. 1476. Haec omnia, quae de nostrate B. Martino scripta sunt, fere ad litteram deprompsit Elssius ex Chronico B. Alphonsi de Orozco fol. 53. Quae reliquit suae eruditionis monumenta indicantur in Saeculis Aug. vol. 2 pag. 126.

Ven. Martinus de Espinosa dum in Salmanticensi coenobio moraretur, nostratis S. Joannis a S. Facundo sacramentales confessiones excipiebat, eique a idem Sanctus causam aperuit quare morosius aliis mysteria sacra perageret, eam esse quod in Sacramento illo ineffabili Dei bonitas, et clementia coelestia illi arcana revelabat, quae non licet homini loqui. Anno 1483 erat praefati coenobii Prior. Vivebat adhuc an. 1484. Ita fere iisdem verbis Herrera tom. 2 Alphabeti Aug. pag. 56.

B. Martinus Sanctarenensis obiit Scalabi in Lusitania die 17 Jan. an. 1483. De illo in Martyrologio Aug. ita legitur: Scalabi in Lusitania obitus B. Martini confessoris, cujus vita angelica nituit [p. 496] puritate, et in hujus testimonium sic erat ipsis daemonibus formidabilis ut vix dum ante ipsum aliquis in energumeno appareret, statim aufugeret quoties super caput illius manus imponeret dicens: Deum qui te genuit dereliquisti; et addebat: nihil in sacris litteris fortius et efficacius esse ad daemonis conterendas vires quam illa verba psalmi 67: Exurgat Deus, et dissipentur inimici ejus. Innumeris tandem meritis et virtutibus exornatus sancte hac die (17 Jan.) in pace quievit.

Ven. Paulus Veigel, Bavarus, dicitur in Aug. Martyrologio sub die 4 Augusti vir doctrina et sanctimonia illustris, qui Bavariae provinciam prudenter variis vicibus administravit. Cum sanctitatis opinione obiit Monachii an. 1496, ejusque corpus fuit in peculiari sepulcro reconditum.

Ven. Paulus Lulmius, alias Olmi, Bergomensis, cum esset jam juris canonici professor, et Ecclesiae Bergomensis Canonicus, ut animae suae saluti quietius vacaret, relictis omnibus, Augustinianam Eremum ingredi voluit. Verbi Dei praeco disertissimus evasit, et plura opuscula pro suae Augustinianae Religionis gloria composuit. Nobiliora obtinuit Insubricae Congregationis munera, eamque pluribus vicibus Vicarii generalis nomine mirabili prudentia gubernavit. Tandem cum coenobii Cremonensis priorem ageret cum sanctitatis opinione spiritum Deo reddidit die 12 Junii an. 1494, aetatis suae amplius 70. Quae scripsit inspici possunt apud Ossinger pag. 523. Celebratur in Martyrologio Aug. ad praefatam diem 12 Junii.

Ven. Paulinus de Mediolano, Insubricae Congregationis alumnus, ab Ossinger dicitur vir qui sanctitatis suae radios circumquaque diffudit, quique tempus omne in exercendis virtutibus posuit, scilicet in jejunio, oratione, et zelo divini hononis. In variis coenobiis prioratum gessit, ac duabus vicibus totius Congregationis primatum obtinuit. Cum sanctitatis fama, ac titulo beati ex hac vita migravit dum esset Romae prior coenobii S. Mariae de Populo an. 1481. Eremitarum Augustinensium habitum induerat in patrio Coronatae conventu an. 1445, aetatis suae 16. Recensetur inter Ordinis scriptores ab Ossinger pag. 676.

B. Petrus Jacobus de Pisauro in patrio S. Augustini coenobio adhuc adolescens nostrae Eremitanae Familiae aggregari voluit. A primis suae professionis annis adeo praeclara spectatae probataeque virtutis, atque ingentis in litteris profectus argumenta praebuit ut ipsi Fratrum Studientium magistri munus demandatum fuenit. Vir laboris amans, atque otii inimicus incredibili patientia, atque ingeniosa sedulitate nedum primum volumen nostratis Aegidii Romani in Magistrum Sententiarum verum etiam Biblia, atque Breviarium calamo ita accurate, atque nitide transcripsit ut nullam ex tam multis paginis aliqua litura notarit. Constat illum fuisse sacrae Theologiae Magistrum multa doctrina exornatum, quam sibi oratione magis, quam studio comparavit; nam Angelici Doctoris exemplo nonnisi post imploratam Dei opem ad scamnum litteris operam daturus accedebat. Regularis disciplinae studiosissimus Regulam atque Constitutiones Ordinis adamussim observabat, cunctarum propterea monasticarum virtutum, ac praesertim obedientiae praeclarum exemplar ipsis quoque provectioribus coenobitis effectus. Ad percelebre [p. 497] Vallis-Manentis eremitorium prope Pisaurum se tandem recipiens, ibidem Sancto Nicolao Tolentinate sibi in exemplum proposito angelicam potius quam humanam vitam duxit usque ad obitum, qui contigit anno 1496, aetatis suae 50. Immemorabilem illius cultum confirmavit Pius IX die 23 Sept. an. 1848. Officium autem in Ordinis Breviario habetur sub die 23 Junii.

B. Petrus de Scitonio, alias de Cetona, quod oppidum est prope Clusinam civitatem in amoenissimo colle situm, circa annum 1433 cum jam esset provectae aetatis inter nostrates Ilicetanos Eremitanum cucullum induit. Ita tamen brevi in via morum, (Landuccius in Sylva Illicetana pag. 114) doctrinae, et perfectionis profecit ut post quinque annos a sua professione in totius Congregationis Vicarium generalem assumi meruerit. Ex insignioribus Italiae urbibus, et praecipue Bononia, et Mediolano misit ad Ilicetanam Congregationem multos juvenes spectatae indolis ab eo in concionando ad Religionis caulam reductos, qui plunimum decoris et honoris Augustinianae Familiae attulerunt. Cum sanctitatis opinione obiit Iliceti an. 1470. Dicitur fuisse ex nobili progenie, cui cognomen erat Nicolai. Et revera ipsemet sua manu scripsit in libro professorum Ilicetani conventus: Ego Fr. Petrus Nicolai de Citonio confiteor me professionem fecisse die 28 Julii 1433 in conventu Sancti Salvatoris Sylvae Lacus. Testatur praememoratus Landuccius se an. 1651 Scitonii vidisse nostratis B. Petri sacram imaginem in Ara B. Mariae Virginis Annuntiatae in Ecclesia S. Angeli in Foro ejusdem loci.

B. Salvator de Aretio Hetruscus, cum multa sanctitatis oppinione obiit circa an. 1486, ejusque sepulcrum populi frequentia honorabatur.

B. Simon, alias Simonetus de Camerino in Aug. Martyrologio sequentibus verbis celebratur sub die 9 Martii: In coenobio Montis Ortoni obitus B. Simonis de Camerino, qui licet parvi corporis esset, tamen erat virtutis excelsae, et ingenii acutissimi; fuit egregius praedicator, taliter ut praedicatorum corona diceretur; teste Pio II mores habuit candidissimos, erga Dei honorem zelo ardebat. Religionem reformavit instituens Congregationem Montis Ortoni, ad discordes pacificandos industriam hahuit singularem. Tandem tot meritis exornatus postquam plures coelo lucrifecerat, hac die (9 Martii) in coelum migravit... Pacem inter Venetos, et Ducem Mediolanensem toties a Pontificibus et aliis Principibus in vanum procuratam, solus (anno 1454) confecit, de quo totus orbis obstupuit. Ita noster Josephus ab Assumptione vol. I pag. 180 et 181. Obiit autem Simonetus noster an. 1478, aetatis suae 86. Ab Ossinger pag. 184 inter Ordinis scriptores recensetur.

B. Thadaeus de Canaria, Lusitanus, et conventus Ulyssiponensis alumnus, magnae sanctitatis vir, insignem nostrae Religioni splendorem adjecit. Fuit ardens paupertatis amator et mirabilem poenitentiam egit in summa rerum egestate, et contemptu. Ad insulas Canarias profectus, illinc trajecit in Africam, ubi captivis christianis Sacramenta administrabat, atque ipsis infidelibus Evangelium praedicabat. Videtur obiisse cum sanctitatis fama circa an. 1470. Quamvis dubitari possit utrum sit hujus B. Thadaei, certum tamen est quod corpus cujusdam Eremitae Augustinensis etiam apud infideles africanos in urbe [p. 498] Tagaos nuncupata in magna veneratione habetur, et a Deo crebris miraculis illustratur; nam ubi primum illi oppidani sentiebant, ita Ellsius pag. 644, tempus sterile, habebant pro more vestibus contegere captivos christianos, opiparosque cibos illis apponere; deinde deducere eos ad hoc corpus ut coram eo orarent, quibus finitis, diuturna experientia pro comperto habebant remedium suis malis adfuturum, quod etiam faciebant ad sedandam pestem. Anno 1525 P. Henricus de Olivera Lusitanus Prior S. Christophori in Tenerifa insula una cum nostrate item Lusitano P. Fr. Michaele Velho se data opera Tagaustum (Tagaos) contulerunt, et ab oppidanis conducti fuerunt ad quemdam campum spatiosum atque desertum, ubi viderunt parvulum quoddam septum, sive claustrum, in quo sub humili tecto jacebat corpus, facie coelum versus spectante, Augustiniani Ordinis habitu indutum, manibus intra manicas complicatis, et supra pectus compositis, habitu nigro ad pedes pertingente, cujus vultus praeseferebat aetatem quadraginta annorum; habebat barbam quasi ab octiduo tantum tonsam, oculosque clausos, et non solum ipse erat nulla sui parte corruptus, verum etiam nec ejus habitus, nec calceamenta. Illum Mauri vocabant Augustinum, et ex eis quatuor a civitate Tagaos mercede conducti assidue sacrum corpus custodiebant. Huic praefactorum nostratum testimonio conformes omnino fuerunt relationes habitae an. 1612 a D. Joanne Gundisalvo Comite de Tongria praefecto arcis de Argum, et 1615 a quibusdam Patribus Trinitariis, qui regionem illam visitaverunt.

Ven. Verubaldus Kalvossuer, Germanus, Ordinis nostri Mantellatus, angelicam vitam duxit in eremitorio S. Mariae de Vinea extra Ferrariam sito, quod ad nostrates Ferrarienses pertinebat, ibique obiit cum odore sanctitatis die 2 Maij an. 1492.

Ven. Vincentius de Gerunda in Aug. Martyrologio sub die 22 Augusti, et littera H. sequens habet encomium: Barchinone memoria Ven. Vincentii Gerundensis, viri et naturae et gratiae egregiis dotibus exornati; erat enim theologus et concionator celeberrimus, nec minus clarus sanctimonia, qua plenus in eodem coenobio decesit... Ibidem priorem agebat anno 1482 quo imago Deiparae a Pietate, quae in nostra ecclesia venerabatur, post processionem solemnem die 29 Nov. pestem Barchinone amandavit.

Beatus Alexander de Oliva Cardinalis in Ordinis Martyrologio ad diem 21 Julii sequens habet elogium: Tibure obitus incomparabilis herois B. Alexandri de Oliva, qui trimatum adimplens, in fonte mersus, et defunctus, a Deipara ad vitam revocatus voto matris suae illum in Virginis cultum oblaturae, adhuc puer in coenobio de Saxoferrato habitum suscipiens, viam scientiae et sanctitatis maximo cum proventu ingressus est. Claruit omnibus in virtutibus, oratione scilicet, jejuniis, obedientia, humilitate, taliter ut a praelatis tamquam observantiae exemplar caeteris ostenderetur. In scientia adeo claruit ut princeps theologorum nuncuparetur. Ad Ordinis praelaturas assumptus Anconitanae Provinciae electus est provincialis, et Vicarius generalis, et observantiam in Italiam [p. 499] et in coenobio Fabrianensi introduxit. Postea procurator generalis ab Eugenio IV creatus est, sed ille illi muneri valedixit Roma discedens. Inde per omnes Italiae urbes cursitans, divinum verbum magno cum fructu promulgare coepit, et plures composuit discordias praecipue inter Senenses, Florentinos, et Perusinos, unde sibi nomen angeli pacis promeruit. Electus Generalis totius Ordinis, in illo mirabilem introduxit observantiam. Pedester coenobia visitabat, et quando aegrotabat jumento aliquandiu utebatur. Ejus sanctitatem agnoscens Pius II absentem creavit Cardinalem titulo S. Susannae, quo munere exaltatus plus humilitate, et mundi contemptu coruscavit. Etiam adauctus est Abbatia S. Blasii in dioecesi Perusina, et Episcopatu Camerini, cujus redditus in eleemosynis, et piis operibus consumebat. Suis consanguineis duntaxat necessaria, non superflua, ad vitam ministrabat, obtenta prius venia a Pontifice. Plus temporis in mortis contemplatione consumebat, et in sacello quodam tumulum, et intus imaginem Cardinalis defuncti cum hoc lemmate: Memorare novissima tua, et in aeternum non peccabis, habebat. Semper ob oculos Deum habebat presentem, et ideo duntaxat cum notae sanctitatis personis sermocinabatur, addens Dei amicum cum solo altero Dei etiam amico colloqui debere. Etiam aegrotans a nullo tangi ob puritatem servandam permittebat; adeo enim erat puritatis amans ut e domo sua famulum, qui cum foemina fuerat locutus, quantocius expulerit. Erat erga pauperes, et egenos liberalis, quotidie in Officio divino recitando sex horas occupabat. Lino numquam usus fuit, nec lectulo ad somnum pretiosis ornato utensilibus, et licet exteris corpus indumentis dignitati congruis exornaret intus vero asperis, immo et ciliciis macerabat. Donec febri correptus lethali, morti proximus quaesitus quid consanguineis post suum obitum legabat respondit: Illis familiaribus, et famulis meis lego ut boni sint, et bene vivant. Receptis ergo summa cum pietate Ecclesiae Sacramentis hac die (21 Augusti) sancto fine quievit, sepultusque est in Ecclesia nostra Romana, in sarcophago honorifico cum celebri elogio. Constans est fama illum diutius viventem ad Tiaram Pontificalem fore perventurum… B. Alexander de Oliva Saxoferrati in Umbria ortus est ex Alenterio et Joanna parentibus an. 1407; voto matris Ordinem ingressus est an. 1414. Bononiae Theologiae sacrae operam dedit an. 1431, et Augustae Perusinorum an. 1433. Marchiae eligitur Provincialis anno 1439. Vicarius Cong. Perusinae an. 1456, Generalis 1459, et Cardinalis S. Susannae an. 1460, die 13 Martii. Obiit an. 1463.

Fr. Alphonsus Rabanal, Hispano-Burgensis, sacrae Theologiae Magister, qui anno 1470 electus fuit Castellae Provincialis, anno 1480 erat Episcopus Rondae in Baetica, quae civitas cum Maurorum jugo premeretur, tres habuit Episcopos titulares, quorum ultimus fuit noster Fr. Alphonsus. Ex relatione mihi transmissa a nostrate P. Fr. Thyrso Lopez, et ex tom. 51 Hispaniae Sacrae pag. 245.

Fr. Alvarus de Salas, item Burgensis, apud Herreram tom. I Alphabeti Aug. dicitur Episcopus Idumeae et obiisse die 13 Octobris an. 1500. Verum nunc penes me est schedula deprompta ex lib. I Bullarum Leonis X, Pontificatus sui an. 2, et 3, in quo legitur praefatum nostratem Fr. Alvarum de Salas sexto [p. 500] Idus Augusti Ecclesiae Dumensi per obitum Thomae vacanti praefectum fuisse. Dumium autem erat monasterium in Gallaecia situm, in quo Abbas fuit S. Martinus, in cujus honorem in eodem monasterio erecta fuit sedes episcopalis, eique pro dioecesi familia regia tributa. Vide Geographiam Sacram Caroli a S. Paulo pag. 180.

Fr. Andreas Bysmam, Brunensis, in qua Moraviae urbe an. 1434 ortum habuit, apud Ordinem sacrae Theologiae lauream promeruit, eamdemque disciplinam magna cum laude publice Tolosae in Gallia professus fuit. An. 1473 Augustinianae Bavariae provinciae primatum obtinuit. Sui provincialatus tempore pluribus vicibus ceu Legatus Bohemiae, Moraviae, Austriae, et Bavariae Romam venit. Ad instantiam DD. Protasii Czernahora Olmucii Episcopi die 7 Julii an. 1482 creatur Episcopus Nicopolensis, et Suffraganeus Olmuciensis. Vixit in hoc saeculo usque ad an. 1501.

Fr. Andreas Canavella, nobilis Corcyrensis, an. 1450 promovetur ad Episcopatum unitarum ecclesiarum Stagni et Corcyrae-Nigrae (di Stagno e Curzola) in Dalmatia. Dicitur vir fuisse magno animo, ac solerti ingenio praeditus, impiger, laboriosus, atque justitiae strenuissimus vindex, qui omnia episcopalis officii munera vigili sedulitate adimplevit. Dissensiones atque discordias eliminavit, quae cum magna publice tranquilitatis perturbatione inter populum, et clerum Corcyrae exardebant, Cathedralis Ecclesiae tectum suis sumptibus refecit, in eoque pulpitum opere ornatuque praeclarum elaborandum curavit, aramque D. Jacobo pulchram, atque venustam suo aere erexit. Eremitani Ordinis amantissimus fortiter restitit ne nostrum Corcyrense coenobium ad Canonicos Regulares transiret, quamvis plurimorum Optimatum Canonicis faventium non certe laudabiles conatus superare nequiverit. Omni autem encomio dignus haberi debet eo quia suo officio non defuit, et quia Religionis matris suae jura quoad potuit constanter sustinuit. Finis ejus mortalis vitae contigit die I Martii an. 1453.

Fr. Andreas Bondimerius unus fuit e quatuor illis nobilibus Venetis adolescentibus, qui duce ac magistro nostrate Fr. Gabriele de Garofolis in coenobio S. Mariae de Nazaret Eremitanum Ordinem amplexi, deinde an. 1424, annuente Martino V, dimisso eremitico Instituto Canonicorum Regularium congregationem, sub titulo S. Spiritus de Venetiis, et sub Regula S. P. Augustini in abbatia S. Danielis in Monte Patavinae dioecesis fundarunt. Noster autem Bondimerius cum doctrina atque virtute sanctaeque vitae exemplis novam Congregationem, praesertim post praefati Gabrielis ad Eremitanam Familiam reversionem, alacriter provexisset, anno 1460, die 7 Aprilis, Venetiarum Patriarcha creatus fuit. Laudabiliter praefuit usque ad annum 1464 quo ad meliorem vitam die 6 Augusti transivit. Quidam scriptores appellant praefatos quatuor nostrates nobiles Venetos nomine clericorum nulla facta eorumdem Augustinianae professionis mentione, atque omnino reticentes nostratis Gabrielis de Garofolis nomen; in quo sane ostendunt, ut scribit noster Gandolphus, malum quemdam genium contra nostrum monachalem Ordinem. Caeterum laudatae fundationis gloriam ad nostrum Eremitanum Ordinem pertinere liquido constat ex hoc nostratis Ambrosii Coriolani auctoris contemporanei testimonio, quod habetur [p. 501] in Defensorio verit. I resp. Ad arg. 2. Similiter princeps suo tempore omnium evangelizantium Magister Gabriel de Spoleto nostri Ordinis instituit Ordinem S. Spiritus de Venetiis. Erant autem memorati quatuor juvenes proculdubio clerici eo quia nondum an. 1424 Sacerdotio intiati fuerant, sed erant non quidem clerici simpliciter, sed clerici Ordinem Eremitarum S. P. Augustini jam professi.

Fr. Antonius de Recineto ex nobili familia Colombella, sacrae Theologiae doctor Parisiensis, qui an. 1433 in Synodo Basileensi vices egit Procuratoris generalis nostri Augustiniani Ordinis, anno 1447, die 15 Maji Senogalliensem episcopalem infulam accepit. Verum illius Episcopatus incidit in mala tempora. Nam cum Sigismnundus Malatesta illius civitatis imperium arripuisset, atque ut nova urbi munimenta pararet, episcopale Palatium cum D. Paulini templo demolire vellet, Antonius noster quoad potuit tyranni voluntati restitit; sed ille rebus secundis, potentiaque elatus utramque demolitionem executioni mandavit; quare Malatestae tyrannidem execratus Anconam se recepit, ibique postea apud nostrates hanc mortalem vitam finivit an. 1466.

Fr. Antonius de Termulis in Samnio cum insignis theologi nomine floreret, a Martino V die 22 Novembris an. 1422 ad Episcopatum Termularum evectus fuit. Multis annis illam dioecesim gubernavit, atque et hac vita migravit an. 1455.

Fr. Augustinus de Balneoregio in Patrimonio S. Petri, sacrae Theologiae Magister, qui fuit Romanae provinciae praesul, et totius Ordinis Procurator generalis, quique a Supremo Ordinis Moderatore Gerardo Ariminensi non semel, prout scribit Herrera, adhibitus fuit pro conservatione religiosae institutionis, anno 1449 die 17 Octobris Balneoregiensis Episcopus electus fuit. Illam Eclesiam rexit usque ad annum 1459, quo ad meliorem vitam transivit.

Fr. Bernardus Saratius Ordinis Heremitarum S. Augustini, Sacrae Theologiae Baccalaureus a Sixto IV an. 1478 pridie Idus Octobris eligitur Episcopus Hipponensis. Ex Bullario Sixti IV an. Pontificatus VIII. Ita in schedula mihi tradita a saepe laudato P. Michaele Costello Ord. Praedicatorum.

Fr. Carolus Fellapane, Neapolitanus, sacrae Theologiae Magister, atque totius Ordinis Procurator generalis, ab Eugenio IV die 12 Aprilis an. 1445 promotus fuit ad Episcopatum Policastri in Lucania. Illius immediatus successor habetur an. 1455.

Fr. Clemens Bartholomaei Romanus, S. Theologiae Lector, an. 1424 erat Provincialis, et an. 1427, die 3 Decembris a Martino V electus fuit Episcopus Verularum in Latio. Episcopatu senectutis causa dimisso decessit an. 1457.

Fr. Didacus de Maria, Hispanus, anno 1487 inauguratus fuit Episcopus Ampuriarum in Sardinia. Ab Herrera dicitur Episcopus Civitensis, eo quia Ampuriensis et Civitensis dioecesis unitae erant, quae postea Templensi locum dederunt. Nostratis Didaci immediatus successor ponitur ad annum 1494.

Fr. Donatus Bottini Neapolitanus, insignis theologus, qui an. 1431 erat Provincialis, ab Eugenio IV anno 1448, die 10 Sept. translatus fuit ad unitas Ecclesias Valvensem, et Sulmonensem ab Episcopatu Cupersani in terra Barii, ad quem evectus fuerat die 11 Octobris an. 1439. Templum Cathedrale Sulmonis mire exornavit, [p. 502] sacrisque indumentis, atque utensilibus ditavit. Vitam cum morte commutavit an. 1463.

B. Gabriel Sforza, filius Mutii Attenduli Comitis Cotignolae, matrem habuit D. Antoniam de Salimbeni Senensem, ac fratres Bosium Comitem S. Florae, et celeberrimum Franciscum Mediolanensium Ducem. Adolescens armis se addixit, sed postea ob valetudinis exilitatem sive potius propter natura inditam ad pietatem propensionem ad militiam ecclesiasticam se convertit. Itaque ad Ilicetanum prope Senas coenobium se contulit, ibique nostro Eremitano Ordini nomen dedit. Adeo in virtutibus monasticis brevi tempore profecit ut in illa sanctorum coenobitarum domo magister Novitiorum constitutus fuerit. Cum autem singulari zelo animarum ferveret atque mira concionandi peritia praestaret, plurimos homines suis concionibus ad meliorem frugem perduxit. Verum nostratis Gabrielis humilitas ac sanctitas diutius in Eremo Ilicetana latere non valuit; nam ipsius germani fratris Francisci Mediolanensium ducis opera a Nicolao V die 21 junii an. 1454 ad Mediolanensem Archiepiscopatum evectus fuit. Episcopatus opus adeptus, sancte atque prudenter creditam sibi Ecclesiam gubernavit; ita scilicet ut retento pristinae vitae rigore coenobitae potius quam Praesulis vitam ducere videretur. Praefatum ipsius fratrem Franciscum Mediolani Ducem in publici regiminis administratione optimis consiliis adjuvit, eique suasit ut majus xenodochium, pluraque alia pietatis opera perficienda curaret. In amplissimi sui Archiepiscopatus gubernatione adjutorem habuit nostratem P. Mag. Fr. Paulum de S. Ginesio in Piceno, Episcopum Helenopolitamum, qui valde eruditi hominis fama commendabatur. Vixit in Episcopatu noster B. Gabriel tribus tantum annis; nam die 12 Septembris an. 1457 suae mortalis vitae cursum explevit. Adeo Gabriel, ita Ughellus, sancte se gessit ut historici Augustiniani in suorum illum Beatorum album retulerint. Propter quaedam evulgata opera in scriptorum Augustinensium numero recensetur.

Fr. Guilelmus Becchi, nobilis Florentinus ab Ammirato dicitur in philosophia ac theologia doctissimus, et a nostrate Philippo Bergomensi vir eloquentissimus, et litterarum sacrarum interpres celeberrimus. Astronomiam etiam calluit, itemque inter primos floruit suae aetatis concionatores. Nostrati B. Alexandro Olivae ad Cardinalatum promoto in totius Augustiniani Ordinis regimine successit an. 1460, rexitque decem annis, nempe usque ad annum 1470, quo a Paulo II die 18 Maji Fesularum in Hetruria Episcopus inauguratus fuit. Cathedram illam tenuit usque ad an. 1491, quo Florentiae octogenarius debitum naturae persolvit.

Fr. Guilelmus Egremundus, Hibernus ab alio nostrate Episcopo Guilelmo Egmundo Anglo diversus an. 1463 die 15 Junii a Pio II per obitum Richardi praeficitur Ecclesiae Dromorensi in Hibernia. Vixit noster Egremond usque ad annum 1488.

Fr. Guilelmus de Furno, Gallus, sacrae Theologiae Magister et professor, anno 1496 renuntiatus fuit Episcopus Archadiensis in Creta, et Suffraganeus Catalauni in Gallia.

Fr. Guilelmus an. 1472 erat Episcopus Paphi in Cypro, obiitque an. 1473.

Fr. Guilelmus de Colonia, Germanus, Abbas perpetuus coenobii Erem. S. Augustini Brunensis in Moravia, Eugenii IV sacellanus [p. 503] et poenitentiarius anno 1433 inauguratur Episcopus Nicopolitanus et Suffraganeus DD. Conradi de Zwole Episcopi Olmuciensis. Satis diu vixit; nam quatuor Subinde Olmuciensium Antistitum coadjutorem egit, obiitque anno 1482.

Fr. Henricus Koefgarten, Germanus, sacrae theologiae Magister, atque insignis Theologus, et egregius concionator ad instantiam DD. Theodorici I Moguntini Archiepiscopi anno 1456 ipso paschatis pervigilio inauguratus fuit Episcopus Rhosensis in Cilicia; et Suffraganeus Moguntinus. Pontificalia munia exercuit usque ad annum 1460, quo ad immortalem vitam die 24 Martii transivit.

Fr. Hieronymus de Neapoli dicitur a Gandolpho suo tempore clarus et illustris, necnon philosophorum et theologorum facile princeps. Fuit sacrae Theologiae Magister et professor publicus in Neapolitana Universitate anno 1432 a suis concivibus expetitus, et a Generali Gerardo Ariminensi missus. Anno autem 1437 Augustinianae Neapolis provinciae praeerat. A Nicolao V cujus praeceptor fuerat anno 1449 die I Septembris ad Oppidi in Calabria Episcopatum sublimatus fuit. Sublato graeco in illam Ecclesiam ritum latinum introduxit, quamvis ipse, ut scribit noster Coriolanus, in sua senectute litteras graecas didicisset. Cum plausu suam dioecesim rexit usque ad annum 1472, quo diutius in sua Sede permanere morte prohibitus fuit.

Fr. Jacobus, cujus cognomen et patria a scriptoribus reticetur, erat Episcopus S. Angeli Longobardorum in Principatu Ulteriori Neapolitani Regni. Obiit Romae die 15 Januarii an. 1477.

Fr. Jacobus de Neapoli Ordinis Heremitarum S. Augustini per Bullam Nicolai V sub dat. An. 1450 Idibus Januarii, Pontific. An. IV praeficitur Ecclesiae Cervicensi sub Archiepiscopo Duraciensi vacanti per obitum Alexii etc. Ita legit jam saepe laudatus P. Fr. Michael Costello Dominicanus in Bullario Nicolai V. Idipsum habetur in libro provisionum ejusdem Pontificis ab an. 1443 ad 1451 fol. 44.

B. Jacobus Perez de Ajora in provincia Valentina vir fuit, qui praeclaris voluminibus, ita Zacharias Boverius Capucinus, non solum Ecclesiam illustravit, sed suis etiam regularis observantiae, ac vitae probitatis normam ac exemplar praebuit. An. 1468 die 23 Sept. ad instantiam Card. Roderici Borgia tunc Archiepiscopi Valentini, et postea Alexandri Papae VI, dum Valentini coenobii prioratum gereret, electus fuit Episcopus Christopolitanus (di Napoli in Arabia) et ipsius Roderici Cad. Archiepiscopi Suffraganeus. Dum autem hujusmodi officii munia exercebat, etiam sacram Scripturam publice interpretabatur, qua occasione praeclaram psalterii expositionem petentibus Valentiae Canonicis publici juris fecit. Huc faciunt quae de nostrate Jacobo scripsit Sixtus Senensis in sua Bibliotheca Sancta lib. 4 pag. 396, edit. ad an. 1742: Jacobus Christopolitanus Episcopus natione Hispanus, patria Valentinus, Ordinis Eremitarum D. Augustini observantissimus cultor, humanis et divinis litteris copiose imbutus edidit in omnes psalmos Davidicos scholastico explanationis genere volumen ingens, ac prolixum, allegoricis et anagogicis sensibus refertum et multis variarum scientiarum digressionibus redundans. Obiit valde senex Valentiae cum opinione sanctitatis anno 1491. Illius corpus anno 1491 opera nostratis S. Thomae de Villanova ad locum decentiorem translatum fuit. [P. 504] Anno autem 1611 reserato sarcophago ejus lingua et cerebrum nedum integra et incorrupta verum etiam vivida atque vegeta perinde ac hominis viventis reperta sunt.

Fr Jacobus anno 1452 erat Episcopus de Candi. Ita Herrera tom. I pag. 432.

Fr. Jacobus anno 1460 erat Episcopus Corniciensis. Ita Herrera pag. 434.

Fr. Joannes Dathus e Foro Cornelii, vulgo de Imola nuncupatus, a nostrate Coriolano ipsi coevo dicitur vas scientiarum, acerrimus disputator, memoriosus valde, Aegidianae disciplinae defensor etc. Antonius Manzoni in historia Episcoporum Imolensium edit a Faventiae an. 1719 pag. 280 haec scribit de nostrate Joanne. Vita functo Antonio eligitur ad Imolensem Cathedram a Paulo II Joannes Dathus Imolensis Ordinis Eremitarum S. Augustini patrii sui coenobii olim alumnus, quem eximia virtus et sapientia inter praeclaros theologos ac scriptores illius sacri Instituti celebrem reddidit, sed ejus immatura mors illius inaugurationi obstitit; fuit enim tantum electus, atque ante consecrationem praereptus... Contigit illius obitus circa annum 1470.

Fr. Joannes de Sicilia sacrae Theologiae Magister die 29 Martii an. 1436 Insulae Aenariae (di Ischia) prope Neapolim Episcopatum obtinuit, eique praefuit usque ad annum 1453, quo humanae naturae debitum persolvit.

Fr. Joannes Gianderone, alias Bucci, Tifernas, quem alii Senensem putant, nostratis Rodulphi de Tiferno Sacristae Apostolici ex sorore nepos, a quo et educatus, et in officium adoptatus fuerat, et quem officio fungentem reliquit, ut iisdem verbis scribit noster Cardinalis Aegidius Viterbiensis, in patrui locum an. 1460, die 15 Julii suffectus fuit tamquam sacrista, confessarius et bibliothecarius pontificius, et paulo post inauguratus fuit Episcopus Tiferni. Anno 1472 erat etiam Sixti IV referendarius. Suae Augustinianae professionis memor multa in nostratum Tiferni coenobium beneficia contulit, illud namque ampliandum, atque exornandum suis impensis curavit. Sacristae hujus tempore praememoratus Sixtus IV officium bibliothecarii a Sacristatus munere sejunxit, novaeque Vaticani bibliothecae constructae an. 1472 praefecit Jo. Baptistam Platinam Cremonensem, virum sui aevi eruditissimum. An. 1474 die 16 Julii ad Massensem in Hetruria Ecclesiam translatus fuit, eamque Romae degens decem annis administravit cum interea Sacristae munere fungeretur. Fato cessit Romae anno 1483. Alumnus fuit Congregationis Augustinianae de Iliceto.

Fr. Joannes Low, alias Lovaeus, (Lobbe) Anglus, vir fuit bonarum artium studiosissimus. Apud nostrum Eremitanum Ordinem evasit Prior Londinensis coenobii, et Angliae Provincialis. Fuit Oxoniensis Doctor, atque diligentissimus veterum librorum collector, prout reipsa comprobavit selecta bibliotheca, quam in praefato Londinensi coenobio fundaverat. Huic Augustiniano Doctori debetur si aliquot antiquorum Patrum scripta ad haec usque tempora pervenerunt; alioquin enim vel temporum injuria, vel hominum incuria omnino periissent. Piissimus Anglorum Rex Henricus VI Joannem nostrum in suum consiliarium, et conscientiae moderatorem sibi assumpsit. Anno 1433, die 17 Augusti inauguratus fuit Episcopus S. Asaphi (di S. Asaph), unde an. 1444, die 22 Aprilis Roffam (Rocester) translatus fuit. Illam rexit [p. 505] Ecclesiam usque ad annum 1467, quo ex vita migravit.

Fr. Joannes natione Gallus anno 1458 erat Episcopus Demetriadis in Thessalia, et Suffraganeus Archiepiscopi Rathomagensis (di Roven) Card. Guillelmi de Esteuteville, qui fuit Ordinis nostri munificentissimus Protector. Degebat Joannes in coenobio Rothomagensi, ibique ad hujus mortalis vitae terminum pervenit die 18 Feb. an. 1463.

Fr. Joannes Berger, Monachiensis, anno 1480 erat Episcopus Bellinensis (di Bellina) in Phaenicia, et Suffraganeus, sive coadjutor Frisingensis, et Brixinensis (di Frisinga, e di Brixin) in Bavaria, et Comitatu Tirolensi. Ad meliorem vitam transivit die 26 Junii, an. 1481.

Fr. Joannes Perfecti die 13 Octobris an. 1455 creatur Episcopus titularis Sithoniae in Mari Aegeo, et Suffraganeus Paderbonae ad instantiam DD. Theodorici Archiepiscopi Coloniensis, et Ecclesiae Paderbonensis Commendatarii, cum annua ducentorum florenorum pensione. Ex schedula mihi tradita a saepe laudato P. Michaele Castello, deprompta ex libro provisionum sub Callixto III Pontificatus sui anno primo, fol. 69.

Fr. Joannes Iminck, sive Iminch, Germanus, anno 1469, die 10 Julii a Paulo II inauguratus fuit Episcopus Tephlis (di Tifflis) in Georgia, et Suffraganeus Episcopi Paderbonae. Adhuc inter vivos degebat an. 1472.

Fr. Joannes Ludovici, Herbipolensis, sacrae Theologiae Magister, et Bavariae Provincialis, cum esset vir magnae prudentiae, atque insignis pietatis, a Paulo II die 3 Augusti an. 1465 creatus fuit Episcopus titularis Hierapolis in Phrygia, et Suffraganeus Ratisbonensis. Complevit dies peregrinationis suae Ratisbonae an. 1480.

Fr. Joannes an. 1450, die 14 Januarii a Nicolao V electus fuit Episcopus Aconensis (di S. Giovanni d’Acri) in Syria. Ex libro prov. ab 1443 ad 1451 fol. 44 per praelaudatum P. Michaelem Costello.

Fr. Joannes Valente cum ex pontificia dispensatione esset parochus S. Laurentii de Lidiard dioecesis Bathensis, et Wellensis in Anglia, anno. 1459 die 9 Julii Tinensis Ecclesiae in Mari Aegeo (di Tino) episcopali infula decoratus fuit. Vide Herreram tom. I Alphabeti Aug. pag. 433.

Fr. Joannes de Formentera (in Balearibus insulis) anno 1440 erat Episcopus Bethleem, et administrator Archiepiscopatus Valentini pro DD. Alphonso de Borgia, qui postea fuit Summus Pontifex Callixtus III. Decessit circa an. 1460.

Fr. Joannes Gropenghet, alumnus provinciae Saxoniae, an. 1499 die 9 Januarii eligitur Episcopus Panadiensis (di Paneas in Caelesyria), et Suffraganeus DD. Henrici III Comitis de Schavenburg Episcopi Mindensis (di Minden) in Westphalia, et episcopalis consecrationis munus accepit Romae in Ecclesia de Anima die 13 ejusdem mensis, et anni. In codice manuscripto Bibliothecae Barberinae signato XXXVII. I. ad diem 9 Januarii dicitur Joannes Gropengiter.

D. Joannes Phemrig locum praebet dubitandi utrum fuerit Eremita, aut Canonicus Ordinis S. Patris Augustini; nam de illo legitur in manuscripto codice Bibliothecae Barberinae signato XXXVII. I. ad diem 26 Octobris an. 1498. Referente R.mo D. Senensi providit in titulum D. Joanni Phemrig [p. 506] professori S.tae. Ma... (sic!) Ordinis S. Augustini in Theologia Mag. de Eccl. Vernensi in p. i. ut possit exercere pontificalia in civitate, et dioecesi Misnensi de consensu Episcopi.

Fr. Marcus de Terra Fluminis, Hungarus, S. Theologiae Lector, an. 1460, die 11 Martii ad instantiam Matthiae Regis a Pio II promotus fuit ad Episcopatum Seniae in Croatia. Deinde a Paulo II anno 1464 translatus fuit ad Cathedram episcopalem Tiniae in Dalmatia. Variis vicibus a praefato Rege Matthia Corvino Romam missus fuit cum ad Pium II, tum ad Paulum II Summos Pontifices praesertim pro subsidiis contra Turcas comparandis. Decessit anno 1468. Dicitur fuisse vir doctrinae ac probitatis laude spectabilis.

Fr. Martinus Alphonsus de Corduba, hujus urbis conventus alumnus, atque Salmanticensis professor, vir fuit humilitate, mundi contemptu, ac pietate praestans, qui suis ferventibus concionibus plurimos devios ad Deum reduxit. Noluit admittere Episcopatum Pacis Augustae, ad quem a Castellae Rege Henrico IV praesentatus fuerat. Ex hac vita migravit an. 1476. De eo egimus supra. Vide Chronicum B. Alphonsi de Orozco fol. 54, et Herreram tom. 2. pag. 77.

Fr. Nicolaus Palmerius, Siculus, orator, philosophus, ac theologus illustris, fidei catholicae defensor, atque haereticorum expugnator acerrimus, cum esset sacellanus, et familiaris Card. Alberti Florentini die 111 Januarii an. 1440 ab Eugenio IV Cathacii in Calabria Episcopus inauguratus fuit. Cum autem paulo post illam dioecesim sponte renuntiasset, an. 1445, die 2 Julii ad unitas Hortae et Civitatis Castellanae Ecclesias in S. Petri Patrimonio translatus fuit. Hanc mortalem vitam cum aeterna commutavit Romae an. 1467, aetatis suae 65.

Fr. Nicolaus Friez de Brisaco in Germania vir in sacris, profanisque litteris egregie doctus, anno 1459, die 13 Decembris electus fuit Episcopus Tripolitanus, et Suffraganeus Basileensis. Inter caetera, quae exercuit officia pontificalia Nicolaus noster anno 1479 sacro Pentecostes die DD. Gasparem de Zurheim Episcopum Basileensem electum solemni pompa consecravit. Suae Augustinianae Religionis numquam ingratorum instar oblitus, prout potuit, illam semper adjuvit, ac praesertim coenobiis Basileensi, et Brisacensi multa beneficia contulit. Episcopatum tenuit annis circiter 40, ac demum octogenario major Basileae debitum naturae persolvit die 17 Julii, an. 1498.

Fr. Nicolaus Bick, Germanus, vir morum integritate, ac doctrinae praestantia clarus, fuit Episcopus titularis Rhosensis, et suffraganeus sive coadjutor Argentinensis. Obiit apud nostrates Hagenoae die 22 Septembris an. 1475.

Fr. Paraclitus Malvezzi, nobilis Bononiensis, sacrae Theologiae professor, dum Senis moraretur, a Pio II ad Episcopatum Acerni in Principatu ulteriori in Regno Neapolitano assumptus fuit. Bulla provisionis data fuit Senis VI Idus Martii, an. 1459. Sedit usque ad obitum, qui contigit an. 1487.

Fr. Paschalinus Centeferri de Clugia, S. Theologiae Magister, qui an. 1420 erat in Januensi S. P. Augustini coenobio Studiorum Regens, anno 1421, die 27 Augusti creatur Episcopus Clugiae in Venetis aestuariis. Instituit in Cathedrali Canonicum Decanum, qui exactiori divini Officii recitationi invigilaret. [P. 507] Ex hac vita migravit die 11 Octobris an. 1457.

Fr. Paulus de Marino a Sancto Ginesio in Piceno, sacrae Theologiae Magister, Philippo ac Ludovico Sforza acceptissimus fuit; quare in eorum gratiam frequenter Mediolani concionabatur. Vir fuit valde eruditus, qui duas Mediolani erexit bibliothecas in coenobiis S. Mariae Coronatae et S. Marci, atque varios ingenii sui partus publici juris fecit. Anno 1455 inauguratus fuit Episcopus Helenopolis in Asia minori, et nostratis DD. Gabrielis Sforza Archiepiscopi Mediolanensis coadjutor. Item Abbas fuit Commendatarius S. Basilidis de Cavana Ordinis Vallis Umbrosae in dioecesi Parmensi. Vixit usque ad annum 1501.

Fr. Petrus Marini conventus Aquensis in Gallia alumnus, sacrae Theologiae Magister, vir doctus, atque concionator percelebris, Renati Andegavensis ducis, et Provinciae Comitis confessarius, anno 1447 die 27 Julii evectus fuit ad Episcopatum Glandevae in Provincia. Interfuit provinciali concilio Avenionensi an. 1457, et eodem anno ex hac vita migravit. Manuscripta reliquit aliquot concionum volumina, et quosdam in S. Scripturam tractatus.

Fr. Petrus de Tolosa, Gallus, alumnus coenobii Geaunae in dioecesi Adurensi, anno 1490 erat Episcopus titularis Veriensis in Macedonia.

Fr. Petrus de Villalobos, alias de Villa-Luporum, S. Theologiae Magister, qui anno 1473 suae Castellanae Provinciae praeerat, anno 1475 erat Episcopus Beryti in Phaenicia, et coadjutor Episcopi Cauriensis in Regno Legionis. Vivebat adhuc an. 1486, quo, ut habetur in vol. 51 Hispaniae sacrae pag. 44, die 13 Aprilis benedixit ecclesiam, et conventum S. Vincentii Ferrerii Placentiae.

Fr. Petrus Ferrer, alias Feria, anno 1495 electus fuit Episcopus Doliae, sive S. Pantaleonis in Sardania. Ultimus fuit illius dioecesis Antistes, nam Doliensi oppido collabente Alexander VI illam Calaritanae univit.

Fr. Raphael Monso, Barcinonensis, Renati de Andegavo Siciliae Regis confessarius anno 1463 assumptus fuit ad Episcopatum Venciae in Provincia, quae ejusdem Renati Comitatus erat. Multa in suam Ecclesiam beneficia contulit; nam cathedrale templum organis instruxit, et decoravit, atque pretiosissimis ornamentis locupletavit, canonicorum Capitulo unum Clericatum adauxit, eique prioratum SS. Petri, et Joannis de Ganda, et de Pugetono univit. Habitationem S. Laurentii de Varo an. 1485 hominibus triginta donavit, ut ipsi, et eorum haeredes tenerentur propriis sumptibus habere naviculam ad transvehendum de ripa ad ripam Vari amore Dei et absque mercede homines, animalia, et res quascumque. Complevit dies peregrinationis suae die I Octobris, anno 1491.

Fr. Robertus Clementis, Rothomagensis, sacrae Theologiae professor, die 15 Maji anno 1469 a Paulo II electus fuit Episcopus titularis Hipponensis, et Suffraganeus Rothomagensis. Erat tunc Franciae provincialis.

Fr. Rodericus de S. Martino, Hispano-Burgensis, sacrae Theologiae Magister, qui pluribus vicibus electus fuerat Castellae provincialis, an. 1485 ab Innocentio VIII die 27 Januarii inauguratur Episcopus Sebastensis in Cilicia. Videtur promulgata illius promotio an. 1486. Dicitur a scriptoribus vir pietate, conversatione, ac vitae sanctimonia spectabilis. [P. 508] Extremum diem clausit Burgis an. 1491.

Fr. Rodulphus de Tiferno, alias de Civitate Castelli, sacrae Theologiae Magister, vir singularis doctrinae, et probitatis ab Eugenio IV an. 1440 electus fuit sacrista, confessarius, et bibliothecarius pontificius, et paulo post inauguratus Episcopus Tiferni. Unus fuit ex illis nostratibus, qui ab Ostiis Tiberinis Romam S. Matris Monicae corpus anno 1430 deportarunt. In suum Tiferni Augustinianum coenobium multa beneficia contulit. Ex hac vita migravit die 9 Junii, an. 1460. Humani voluit Romae in sacello S. Monicae. Anno 1437, uti refert Herrera. prior erat poenitentiariorum apostolicorum.

Fr. Simon, Germanus, anno 1461 erat Episcopus Magionensis, sive Magiorensis, et DD. Reinhardi de Sickingen Episcopi Vormatiae coadjutor. Illius tamquam adhuc inter vivos agentis memoria non reperitur amplius post an. 1465.

Fr. Thomas Radcliffe, qui ab Herrera vocatur Thomas Rachelf, Hibernus juxta praefatum Herreram tom. 2 pag. 449, an. 1428, die 31 Januarii a Martino V eligitur Episcopus Dromorae in Hibernia. A Bonifacio Gams pag. 217 ponitur ad annum 1466, et dicitur ob paupertatem repudiatus. Apud Guillelmum Maziere Brady vol. I pag. 297 vocatur Thomas Bay perperam transcribens e manuscriptis codicibus Bibliothecae Barberinae Bay pro Bac, quae litterae non aliud innuunt quam nomen Bacalaurei contractum; erat enim Thomas noster sacrae Theologiae Baccalaureus.

Fr. Franciscus Ordinis Fratrum Heremitarum S. Augustini per translationem Manfredini ad Ecclesiam Feltrensem a Joanne XXII promovetur ad Ecclesiam Cenetensem (in regione Veneta) in Episcopum et pastorem, IV Nonas Maji, Pontificatus sui anno IV. Ex Bullar. Joannis XXII an. IV epist. 1005. Cod. Archivii Vaticani. Ex schedula per saepe laudatum P. Fr. Michaelem Castello Dominicanum Hibernum e praefato codice archivii Vaticani transumpta. Hinc patet perperam ab Ughello praedictum Franciscum Ordini Servorum adjudicatum fuisse. Erat hic Franciscus cognomine Ramponus, Bononiensis, insignis concionator, atque eximius theologus. Obiit an. 1349.

Fr. Robertus Ordinis Heremitarum S. Augustini per obitum Matthaei a Joanne XXII per Bullam Apostolicam datam Avenione Nonis Aprilis, Pontificatus sui anno septimo, instituitur Episcopus Ardachadensis in Hibernia. Ex Reg. Joannis XXII an. VII epist. 920. Item haec notitia debetur praememorato solerti Archivii Vaticani indagatori.

Mag. Fr. Albertus Patavinus, Novellus vulgo nuncupatus ut ab alio Alberto Patavino item Augustiniano (qui floruit saeculo XIV), secernatur, natus est Hebraeus, atque inter Hebraeos educatus; sed postea ad Catholicam Fidem conversus, et nostrum Eremitanum Institutum amplexatus, evasit adeo fervens Hebraeorum reprehensor, [p. 509] et severus censor ut, tota Italia illum Hebraeorum flagellum appellaret. Adversus illos multa de Messiae adventu scripsit, in quibus acerrime eorum obstinatam pervicaciam redarguit. Doctrina claruit usque ad annum 1494.

Mag. Fr. Alipius de Carmaniola, Pedemontanus, vir doctus, et in habendis sermonibus ad populum suo tempore nemini secundus, florebat circa an. 1460. Reliquit volumen super Evangelia, et alterum super Epistolas, quae toto anno in Ecclesia leguntur.

Fr. Angelus de Cremona, Congregationis Insubricae alumnus, nulli parcens labori magnam, verba sunt nostratis Ossinger, in historia, et antiquis Ordinis nostri monumentis adeptus est notitiam, et ideo contra calumniatores nostros congessit apologiam ejusdem Ordinis nostri. Florebat circa an. 1480.

Fr. Augustinus de Mescheatis, alias de Bugella, vulgo da Biella, Pedemontanus, sacrae Theologiae Lector, ab Ossinger dicitur fuisse cognitione scientiae philosophicae, et theologicae clarissimus, qui reliquit volumen sub titulo Exempla virtutum, et vitiorum. Quidam scriptores, inter quos habetur etiam Andreas Rossotus, et Gavantus, nostrati Augustino attribuunt Sequentiam defunctorum: Dies irae, dies illa, quam tamen plures tenent compositam fuisse ab Humberto Burgundo Magistro Generali Ordinis Praedicatorum. Florebat Augustinus noster an. 1496.

Mag. P. Fr. Aurelius Lippus Brandolinus, Florentinus, vulgo Lippus appellatus eo quia ab ipsa nativitate pene caecus fuit, ortum habuit e nobilissima familia, atque inter Eremitas Augustinenses cooptatus, unus evasit e celeberrimis oratoribus, ac poetis, qui tunc temporis florebant, simulque magnus philosophus, theologus, historicus, et etiam musicus. Illum adhuc saecularum Matthias Corvinus Hungariae Rex ad suum obsequium arcessivit, eum artis oratoriae praeceptorem Budae, atque Strigoniae constituit, eumque sibi a consiliis, suumque oratorem ad diversos Principes esse voluit, atque ipsius consortio, et consolatione in acerbioribus suae vitae casibus frequenter corroborari sategit. Tam benevolo moecenate vita functo Aurelius noster Florentiam rediit, ubi spreto omni hujus mundi honore nostrae Eremitanae Familiae nomen dedit circa an. 1490. Factus Eremita Augustinensis tanta peritia, tantoque omnium plausu, atque admiratione concionari coepit ut omnes Itali, ac praesertim Praelati, virique doctissimi incredibili voluptate illum audiendi flagrarent. De illo ita scripsit Manutius in praefatione suae orationis de Passione Domini: Magnus sane vir fuit Lippus, magnisque viris acceptus, summis, mediis, infimis apprime charus, praecipue Pontificibus, Imperatoribus, Regibus: at quibus Regibus? Iis nempe quorum memoria inter Reges omnes regia erit semper. Litteratis hominibus, iisque inter summos summis, Hermolao Barbaro, Pogio, et universis sui aevi. Quamvis pene caecus, certe Lippus, ita Sebastianus Corradus ab Ossinger citatus, et Rhetorica praecepta collegit, et a ratione dicendi ad rationem scribendi tam docte transtulit, et tam diligenter accommodavit ut nihil neque majorum suorum memoria, neque sua doctius, aut elegantius in ea scriptum videatur... Romae ex peste occubuit an. 1497. Quae scripserit, inspici possunt apud Ossinger pag. 154.

Fr. Bartholomaeus Patavinus, qui an. 1480 erat Marchiae Tarvisinae provincialis, [p. 510] teste Ossinger pag. 671 multos scripsit libros, ac praesertim in quatuor Evangelia, et in Epistolas D. Pauli, necnon apologiam nostrae Eremitanae Religionis.

P. Mag. Fr. Christophorus de Pisauro in Piceno, qui singulari juris canonici peritia enituit, an. 1451 erat Prior coenobii Ariminensis, et deinde in variis aliis conventibus Vicarium egit. Inter caetera alia scripsit librum definitionum, in quo cujusque rei vim brevi explicatione declarat, tractatum de Simonia, et alterum, in quo explicat arborem affinitatis et consanguinitatis, necnon pulcherrimam explanationem in Orationem Dominicam.

Fr. Dionysius Colensis, Hetruscus, vir pietate, et litteris spectabilis, multis annis concionatoris munus cum laude exercuit. Illius eruditionis testimonia fuerunt tractatus de arte sermocinandi, de pulchritudine pacis, et de morte, cujus omnia ferme capita incipiunt: Omnes morimur, et quasi aqua dilabimur. Claruit circa an. 1470.

P. Mag. Fr. Franciscus Nerli, Patricius Florentinus, e nobilissima familia ortus, primus omnium Collegii Theologici Florentini insignia cum summo totius Senatus, populique plausu in divae Reparatae aedibus recepit. Anno 1439 interfuit Concilio Florentino. Scripsit Summam de rebus divinis, et librum de virtutibus, et vitiis. Decessit an. 1459, die 9 Dec.

Mag. Fr. Gotschalcus Hollem, Saxo, qui studiis in Italia operam dedit, ita concionandi arte excelluit ut super omnes suae aetatis concionatores, teste Ossinger pag. 452, eminuerit, atque insuper adeo theologica scientia claruit ut vix parem habuerit. Ex hac vita migravit an. 1481. Inter caetera illius doctrinae monumenta habetur Praeceptorium divinae legis, sive comentarium in Decalogum pluribus vicibus impressum, itemque opus Sermonum Dominicalium etiam imp. Alia refert laudatus Ossinger.

Mag. P. Fr. Guilelmus Jonconius, alias de Jonconio, Tolosanus, qui duabus vicibus illam Provinciam rexit, a Nicolao Beltrando in suis Tolosanorum Gestis dicitur vir sanctimonia, et doctrina clarus, in agendis circumspectus, in disputando acutus, et in predicando elegantissimus. Floruit usque ad an. 1498. Scripta ejus citantur ab Ossinger pag. 483.

Mag. P. Fr. Henricus Fuel de Culmach, alias de Kulmach, Bavarus, qui floruit circa annum 1472, reliquit tractatum de Passione Domini.

Mag. P. Fr. Jacobus de Prato, Hetruscus, qui anno 1484 erat Pisarum provincialis, ab Ossinger pag. 671 vir dicitur qui propter doctrinae praestantiam, quam insigni cum pietate conjunxerat, et artis oratoriae peritiam in magna existimatione fuit. E mortalium consortio recessit an. 1486. Reliquit sermones super Evangelia dominicalia, et super Epistolas totius anni. Super quamlibet Epistolam tres scripsit sermones.

Mag. P. Fr. Jacobus Alovisianus, alias de Aloisi, Ravennas, vir fuit non solum in divinis litteris, et sacra theologia peritissimus, verum etiam magnus amator, et cultor humanarum disciplinarum, ac praecipue historiae Ordinis nostri ut patet ex illius operibus, quae citantur ab Ossinger pag. 24. Multa opera nostratum Alberti de Saxonia, et Pauli Veneti correxit praeloque tradidit. Claruit an. 1490.

P. Mag. Fr. Joannes de Langham, Anglus, qui multo tempore Cantabrigiae publice sacram Theologiam in illa [p. 511] Universitate docuit, apud Elssium pag. 383 laudatur cum a doctrina, tum a vitae sanctimonia. Ab Ossinger autem dicitur vir Dialecticorum Philosophorum, atque Theologorum nulli secundus.

P. Mag. Fr. Joannes Slolei, alias Slolejus, Anglus, illam provinciam pluribus vicibus rexit, et cum esset eximius verbi Dei praeco, per Angliam universam cum ingenti plausu, atque auditorum majori profectu praedicavit. Varias reliquit quaestiones manuscriptas, et conciones per annum. Obiit Nordovici an. 1477.

P. Mag. Fr. Joannes Bury, alias Buriensis, Anglus, apud Herreram tom. I, pag. 471, ponitur ad an. 1476. Tribus vicibus electus fuit Provincialis, cumque magna theologica doctrina pelleret, strenue dimicavit adversus Reginaldum Pecok Episcopum S. Asaphi, ac postea Cicestriae, qui suis pestiferis scriptis de libertate Evangelii, de saecularium potestate, de aequalitate ministrorum, de legibus et doctrinis hominum, de utriusque speciei communione, deque non dotandis Clericis totam Angliam inficere studuit. Contra eumdem Episcopum Reginaldum binos libros scripsit, quos Ossinger typis excusos arbitratur. Pitsaeus testatur illum etiam de S. Eduardo cognominatum fuisse a loco natali Comitatus Suffolcensis, ac nedum doctrina, verum etiam pietate praestitisse.

P. Mag. Fr. Joannes de Dorsten, Coloniensis, patria Recklinghusanus, dicitur ab Ossinger pag. 299 theologus excellens, concionator celeberrimus, profunda sacrae Scripturae doctrina decoratus, et philosophus acutus, qui in Universitate Erfordiensi summa cum laude, et auditorum profectu cathedram philosophicam et theologicam moderatus fuit. Anno 1467 erat Saxoniae provincialis. Juxta nostratem Gandolphum pag. 212 decessit an. 1481. Quae scripta posteris reliquerit vide apud laudatum Gandolphum.

P. Mag. Fr. Joannes Erghon, Eboracensis, dicitur a nostrate Gandolpho pag. 212 Oxoniensis professor non solum in philosophicis, sed etiam in theologicis disciplinis clarissimus. Fuit sua aetate unus e praecipuis Angliae concionatoribus. Nemo eo felicius, aut acutius in sacris concionibus divinarum Scripturarum typicum sensum allegorias, necnon prophetarum oracula suo tempore dilucidavit. Ex hac vita migravit an. 1490, et apud nostrates Eboracenses tumulatus fuit. Illius scripta refert Ossinger pag. 316.

P. Mag. Fr. Julianus Falciglia, Siculus, alias Julianus de Salem, qui tribus vicibus universi Eremitani Ordinis primatum obtinuit, a nostrate Ambrosio Corano appellatur vir litteratissimus, ac tum disputando, tum legendo, tum componendo suo tempore clarissimus. Hic felicissimus Superior noster, ita Ossinger pag. 326, ab Eugenio IV per suam vigilantiam, et indefessam curam S. Nicolai de Tolentino canonizationem obtinuit. Messanae continuis morbis, senioque consumptus vitam cum morte commutavit die 20 Maji an. 1459. Opera ejus recensentur apud praefatum Ossinger.

P. Mag. Fr. Laurentius de Colonia qui an. 1464 erat Franciae provincialis; dicitur fuisse corpore quidem parvus, sed ingenio maximus. De illo Chronicon Archi-Comitum Oldenburgensium tom. 2, pag. 170, ad an. 1431 haec habet: Jamdudum sua doctrina Parisiensia decoravit gymnasia, magnus theologus, [p. 512] disputator acerrimus, ad cuncta objecta respondere promptissimus, multa edidit opera etc. Anno 1406 a Paulo II institutus fuit Prior Commendatarius Prioratus S. Laurentii de Oregiis Ordinis Cluniacensis in dioecesi Aurelianensi. Vixit usque ad an. 1494. Consule nostratem Ossinger pag. 236.

P. Mag. Fr. Marianus de Genestano sua aetate Italorum concionatorum facile princeps ortum habuit in praefato Latii oppido, in quo nostrates celeberrimum B. Mariae Virginis de Bono Consllio sanctuarium custodiunt. Adhuc adolescentulus nostrae Eremitanae Religioni nomen dedit, apud quam Magisterii honores adeptus evasit unus e praecipuis praestantissimis viris, quos Eremus Augustiniana omni aevo in lucem edidit. Potissimum autem concionandi peritia praestitit, quo in genere ab omnibus illius aetatis scriptoribus veluti quoddam rarum portentum celebratur. Vir perfectioris regularis observantiae studio flagrans, ad nostram tunc maxime sanctitate florentem Ilicetanam Congregationem transivit, in eaque talia praebuit optimi coenobitae specimina ut an. 1484 ejusdem primatum obtinuerit. Ab Alexandro VI anno 1495 totius Augustiniani Ordinis habenas accepit, a quo Summo Pontifice variis legationibus cohonestatus fuit, nempe ad Urbinatem Ducem, ad Pisaurensem Dynastem Constantium Sfortiam, ac demum ad Fridericum Neapolis Regem, ex qua ultima legatione rediens Suessae maligno morbo correptus, ex hac vita migravit an. 1498, aetatis suae 48. Quae scripta reliquit recensentur apud Ossinger pag 393.

Fr. Matthaeus Kovetz, Saxo, vir magnae eruditionis, atque ingentis famae, scripsit quadragesimale, tractatum in Symbulum S. Athanasii, alterum de corpore Christi, necnon expositionem per Orationem Dominicam, et Salutationem Angelicam. Florebat an. 1466.

Fr. Michael Duranzini de Empoli, Hetruscus, qui floruit circa an. 1460, reliquit sermones de laudibus B. Mariae Virginis doctrina, et pietate refertos.

P. Mag. Fr. Nicolaus de Ancona, qui Ordinem iilustrabat circa an. 1500, scripsit Defensorium Ordinis, quod opus valde commendatur a nostrate Joanne Psaltz in sua Coelifodina.

Fr. Nicolaus Sorantius Venetus, qui florebat circa annum 1500, magnum nomen comparavit praecellenti quadam lucubratione de animae immortalitate, quam adversus Pomponatium typis evulgavit.

P. Mag. Fr. Paulus Mattabuffi, Romanus, unus fuit e praecipuis sua aetatae Italiae concionatoribus, qui tantam sibi gloriam comparavit, ut vulgo Paulus redivivus diceretur. Fuit capellanus Nicolai V, et Calixti III, cujus jussu an. 1455 Indulgentias pro expeditione in Turcas praedicavit. An. 1464 erat Basilicae S. Petri poenitentiarius, et deinde evasit Prior commendatarius S. Matthaei in Merulana, quam tamen dignitatem anno 1477 propter senium sponte dimisit. Nedum sacram Theologiam verum etiam jurisprudentiam egregie calluit. Ad praesentis vitae terminum valde senex Romae pervenit circa praefatum annum 1477. Illius scripta recensuimus in saeculis Augustinianis vol. 2, pag. 137.

P. M. Fr. Petrus de Rubeis, alias de Rossis, Senensis, dicitur a Gondolpho philosophus acutus, et theologus magnus, atque ab Ambrosio Corano appellatur vir magnae sanctitatis, atque doctrinae, qui et logicam, et philosophiam et sacram paginam interpretatus est, [p. 513] optime super de Civitate Dei, et aliis pluribus B. Augustini operibus commentarios egit, gratis pro Deo libenter docebat, immo pauperibus studentibus e suo subveniebat patrimonio, divinis operibus semper intentus, plenus dierum, et sanctarum actionum migravit ad Dominum. Juxta nostratum Pamphulum vixit usque ad an. 1477. Scripta ejus vide ut supra pag. 144.

P. Mag. Fr. Philippus de Venetiis, celeberrimus sui temporis concionator, lucubravit librum, quem praenotavit: Estote parati, necnon orationes diversas cum latine, tum italice exaratas. Fuit Marchiae Tarvisinae provincialis. Ex hac vita migravit anno 1460.

P. Mag. Fr. Philippus Groppantes, Florentinus Pisarum provincialis, sua aetate se famosum reddidit insignis concionatoris nomine. Decessit anno 1495 suarum concionum ingens volumen relinquens.

Fr. Rogerius de Venray, Germanus, vir doctrina, ac vitae integritate spectabilis, qui floruit circa an. 1494 varia scripta de diversis argumentis reliquit; nempe de institutione puerili, de inquisitione vitae beatae, de rebus mirabilibus, de vario litterarum usu et alia.

P. Mag. Fr. Silvester de Balneoregio dicitur ab Ossinger pag. 99 vir omni doctrinarum genere instructus, summaque vitae probitate praeditus. Anno 1483 electus fuit Ordinis universi Procurator generalis, et an. 1485, die 17 Maji ab Innocentio VIII constituitur Vicarius generalis. Anno 1475 Tridenti quadragesimales conciones habuit, qua occasione magno cum omnium plausu pro B. Simonis martyrio disputavit. Hic autem B. Simon erat quidam puer, qui eodem anno a Judaeis die 24 Maji saevissime trucidatus fuerat, quique statim miraculis coruscare coeperat. Vitam cum morte commutavit Silvester noster die 13 Septembris, praefato anno 1485. Scripta ejus innuimus in Saeculis Aug. vol. 2 pag. 148.

Fr. Theodoricus de Monasterio, Westphalus, in Athaenis Belgicis Francisci Suuertii comendatur tamquam magnus Dei famulus, atque insignis concionator, qui uberrimos animarum fructus per totam Flandriam collegit. Anno 1489 Bruxellis tempore dirae pestis multa heroicae charitatis exempla praebuit. Inter caetera ejus scripta laudatur speculum Christianum.

P. Mag. Thomas Penket, Anglus, ob theologicae, atque philosophicae doctrinae amplitudinem omnibus suae aetatis viris eruditis admirationi fuit. Adeo pollebat ingenii acumine ut Scoto fuerit comparatus. A Sabellico vocatus fuit Pontificii, Caesariique juris illa tempestate princeps. De illo scribit noster Bergomensis quod ob doctrinae amplitudinem ex Anglia in Italiam vocatus, Patavii publico salario sacram theologiam docuit... et incredibili memoria praeditus, Scoti opera tam exacte retinebat ut exemplaribus destructis revocare omnia sciret. Ejusdem Stoti opera primus omnium praelo excudi curavit. Fuit etiam publicus theologiae professor Oxoniensis et Angliae provincialis. Obiit Londinii an. 1487. Ejus opera vide ut supra pag. 163.

P. Fr. Adam Smoll de Swebach anno 1459 erat sacellanus Marchionis Brandemburgi.

P. Fr. Aegidius de Tolentino procurator coenobii Amandulensis, an. 1452 a renum doloribus [p. 514] liberatus fuit ad invocationem B. Antonii de Amandula, qui illi in somnis apparens praecepit ei ut moneret Fratres et populum, quod suum corpus ad locum decentiorem transferrent ad nutum P. Fr. Joannis Baptistae de Amandula, ipsius Beati Antonii adhuc viventis amici, qui quamvis alibi tunc moraretur, eamdem cum visionem, tum monitionem habuit. Itaque effossa humo Beati corpus integrum et incorruptum reperitur, tunica tantum qua tegebatur in cinerem redacta. Ab ipsius Beati Antonii transitu jam duo elapsi erant anni. Itaque ad nutum praefati P. Jo. Baptistae sacrum corpus in capsa lignea reconditur, et ponitur super altare, unde postea intra chorum translatum fuit.

P. Fr. Albertus Guidobuoni, alumnus coenobii Dertonensis, anno 1477 erat familiaris Ducis Mediolanensis, et Abbas SS. Gervasii et Protasii, atque insuper Belmontis Abbas.

P. Mag. Fr. Alexander de Ancona anno 1480 Ordinem illustrabat ceu praeco, et concionator disertissimus.

P. Mag. Fr. Alexander de Senis in Tuscia anno 1494 erat publicus in patria sacrae theologiae professor.

P. Fr. Ambrosius Joannis anno 1462 erat poenitentiarius Apostolicus.

Mag. P. Fr. Ambrosius de Valgliano anno 1471 erat capellanus Ducis Mediolanensis.

P. Mag. Fr. Andreas de Ferraria Ordinis Proc. gen. et postea Marchiae Tarvisinae provincialis, theologus, et concionator celeberrimus, an. 1472 fuit Ducis Ferrariensis ad Summum Pontificem et Galliarum Regem Legatus. In coenobium Ferrariense observantiam regularem induxit.

P. Fr. Andreas Falentii de Scala anno 1461 a Pio II electus fuit Abbas S. Petri ad Parietem Ordinis S. Benedicti in duoecesi Vulturane.

Mag. P. Fr. Angelus de S. Severino eximius concionator, suis concionibus ad Ordinem Augustinianum adduxit B. Christinam de Spoleto, et B. Helenam de Utino. Florebat circa an. 1458.

P. Fr. Angelus Visconti ob eximiam in concionando industriam an. 1485 ab Innocentio VIII adnumeratus fuit inter concionatores suae Sanctitatis.

P. Mag. Fr. Antonius Piccinini de Pistorio an. 1460 erat Comissarius Apostolicus super Cruciatas praedicandas, et anno 1470 Pisarum Provincialis.

P. Fr. Augustinus de Baglano an. 1471 erat sacellanus Ducis Mantuae.

P. Mag. Fr. Augustinus de Ancona, insignis philosophus, et theologus, praeceptor erat an. 1488 Comitis Hieronymi Riarii Imolae toparchae.

P. Fr. Bartholinus del Zoppo e Mediolano an. 1457 erat confessarius, et capellanus Dominae Luciae Attendoli de Cottignola matris Mediolanensis Ducis Francisci Sfortiae.

Mag. P. Fr. Bartholomaeus de Aquis in Monteferrato an. 1462 erat Bononiae publicus Logicae professor.

P. Fr. Bartholomaeus de Montechio alias de Regio in Aemilia, cognomine Tyulari, an. 1462 a Pio II electus fuit Abbas S. Barnabae extra muros Regii Ordinis Cruciferorum.

P. Fr. Benedictus de Clauasio circa an. 1470 florebat celeberrimi concionatoris nomine, cujus item famae compos erat circa idem tempus P. Fr. Nicolaus de Pergula.

Mag. P. Fr. Benedictus Signori, de Genua, magnae famae concionator fiorebat circa an. 1490.

P. Fr. Bernardus Picard, Gallus, anno 1475 erat [p. 515] capellanus Ludovici XI Galliarum Regis.

P. Fr. Dionysius Airoldi, Mediolanensis, an. 1498 erat capellanus Elisabethae de Aragonia Mediolani Ducissae.

Mag. P. Fr. Dionysius l'Apostole, Gallus, an. 1465 erat confessarius Caroli Andegavensis Comitis Cenomanorum, Renati Regis Neapolitani fratris, et Commendatarius Abbatiae S. Laurentii de Oregiis Ordinis Cluniacensis in dioecesi Aurelianensi.

P. Fr. Eustachius Beccaria anno 1475 erat familiaris Ducis Mediolanensis.

P. Fr. Evangelista Jacobacius, nobilis Romanus, poenitentiarius Laterani, obiit anno 1478; et suae 45.

P. Fr. Franciscus de Montilio, Casalensis, an. 1478 erat familiaris Marchionis Montis-Ferrati.

P. Fr. Franciscus de Erpel, Flander, sacrae Theologiae Lector an. 1453 erat poenitentiarius Apostolicus.

P. Fr. Franciscus Paluli an. 1451 a Nicolao V electus fuit praedicator Palatii Apostolici.

P. Mag. Fr. Gabriel Buci, Carmaniolensis, an. 1491 erat familiaris Marchionis Montis-Ferrati. Pluribus vicibus Lombardiae provinciam gubernavit.

P. Fr. Gaspar Fernillo an. 1461 a Pio II electus fuit Abbas SS. Trinitatis Cajetae.

P. Mag. Fr. Gratianus, Hispanus, anno 1489 erat Romae poenitentiarius S. Petri.

P. Fr. Gregorius de Alemania an. 1473 erat familiaris Ducis Calabriae primogeniti Neapolitani Regis.

P. Mag. Fr. Guido de Monte-Regali in Pedemontio an. 1460 florebat magni theologi, et insignis canonistae nomine.

P. Mag. Fr. Guillelmus Anglus circa an. 1460 inter praecipuos theologos recensebatur. Patavii praeceptor fuit nostratis celeberrimi Mariani de Genestano.

P. Fr. Henricus de Brillis, Coloniensis, an. 1475 erat familiaris Ducis Burgundiae.

P. Fr. Henricus Stainer, vir famosus in Germania, obiit Monachii an. 1486.

P. Fr. Henricus de S. Stephano anno 1480 nominatur tamquam Canonista insignis.

Mag. P. Fr. Herculanus de Perusia, qui fuit Perusinae Congregationis Vicarius, circa an. 1470 florebat magni theologi nomine.

Mag. P. Fr. Hieronymus de Aviliana anno 1499 erat confessarius Blancae Mariae filiae Galeatii Mediolanensis Ducis, et uxoris Maximiliani Imperatoris.

P. Fr. Hieronymus de Valer, an. 1461 erat capellanus D. Friderici de Aragonia Capuae Principis, eique Pius II indulsit ut Ecclesiam parochialem habere posset.

P. Fr. Jacobus Rutii de Tolentino Sacrae Theologiae Magister an. 1456 erat Calixti Papae III in provincia Marchiae Anconitanae, et Massae Trebariae Nuncius, et in hac parte Vicecommissarius magnificae civitatis Recaneti, et Castrifidardi. Residebat Recaneti. Vide Torellium tom. 7, pag. 19, ad an. 1456.

P. Fr. Jacobus de Renis sacrae Theologiae Magister an. 1464 a Paulo II fit administrator hospitalis de Altopasso in pago Lucensi.

P. Fr. Jacobus de Cremona an. 1466 erat confessarius D. Blancae Mariae uxoris Francisci Sfortiae.

P. Fr. Jacobus de Ostenda, magnus theologus, et insignis concionator, an. 1473 erat consiliarius Ducum Burgundiae et Comitum Flandriae, a quibus ad varios Principes nuncius missus fuit.

P. Fr. Joannes Olerius Tolosanus, anno 1496 erat vicarius et procurator [p. 516] DD. Joannis Lopez Valentini, Episcopi Perusini.

P. Fr. Joannes de Cypro an. 1465 erat Abbas Commendatarius S. Benedicti in dioecesi Nicosiae.

P. Fr. Joannes Raymundi, alias Legascon an. 1459 erat sacellanus nobilis viri Caroli Ducis Aurelianensis, eique Pius II concessit recipere posse beneficium curatum.

P. Fr. Joannes de Ripatransona anno 1481 erat confessarius, et familiaris Joannis II Bentivoglio Domini Bononiae.

P. Mag. Fr. Joannes Antonius de Vaylate, Mediolanensis, Provincialis Insubriae, an. 1486 erat confessarius Card. Ascanii Sfortiae et illius familiaris, atque continuus commensalis. Obiit Romae an. 1490.

P. Mag. Fr. Joannes Godelbdel, Lovaniensis, Provincialis Coloniensis, circa an. 1490 habebat clarissimi doctoris nomen.

P. Fr. Joannes de Urbino insignis concionator florebat circa annum 1452. De illo in Ordinis regestis legitur quod cum in oppido Castilionis Clusini juxta lacum praedicaverit, et suis praedicationibus papulum illum ad maximam Dei, et nostri Ordinis devotionem reduxerit, adeo quod conventum Ordinis nostri habere postularunt, et ipsum aedificare omnino decreverunt, praesentium tenore dedimus sibi licentiam quantum nostra interfuit ut in praefato Castro conventum recipere, et aedificare possit, et valeat.

P. Fr. Joannes Petri an. 1458 erat Apostolicus capellanus, et unus ex minoribus poenitentiariis in Basilica S. Petri, et Capellae Pontificiae subsacrista, quem Pius II Priorem Prioratus Abbatiae nuncupati B. Mariae in Podio de Bingone Ord. S. Benedicti dioecesis Civitatis Castelli instituit.

P. Fr. Joannes Institoris an. 1464 erat pontificius capellanus, familiaris, confessarius, continuus commensalis, et minor poenitentiarius in Basilica S. Petri, an. 1460 ab eodem Pontif. constitutus fuit rector ecclesiae parochialis Haserfurdi in dioecesi Herbipolensi.

P. Fr. Joannes Baptista de Firmo circa an. 1500 florebat celeberrimi concionatoris nomine, atque singularis pietatis fama.

P. Magister Fr. Julianus de Roma an. 1477 erat Abbas S. Sebastiani extra moenia Urbis.

P. F. Laurentius de Venetiis, insignis theologus, et celebris concionator, anno 1459 erat publicus Cataniae in Sicilia professor.

P. Mag. Fr. Leonardus de Utino magnus theologus, qui fuerat B. Helenae Utinensis confessarius an. 1458 erat capellanus pontificius, et Subsacrista, quem Pius II elegit Abbatem S. Mariae in Podio dioecesis Tiferni Ord. S. Benedicti.

P. Fr. Lucas de Arimino an. 1455 erat capellanus Francisci Sfortiae Mediolanensis Ducis.

P. Fr. Lucidus de Cusiriaco anno 1461 erat capellanus D. Joannis Calabriae Ducis.

P. Fr. Ludovicus de Scotis an. 1460 erat capellanus nobilis viri Caroli Ducis Aurelianensis.

P. Mag. Fr. Michael de Massa Maritima fuit ab an. 1475 ad 1479 vicarius generalis Episcopi ejusdem loci.

P. Fr. Michael de Winzon, Bavarus, an. 1485 erat familiaris Electoris Brandemburgi.

P. Mag. Fr. Nicolaus de Monticiano, Senensis, anno 1491 adnumerabatur inter celebriores Italiae concionatores.

P. Fr. Nicolaus de Montana an. 1458 a Pio II creatus fuit [p. 517] Abbas Montis Majoris Ord. S. Benedicti in Sicilia, in dioecesi Cephaludensi.

P. Fr. Nicolaus de Turribus Cereis an. 1486 erat familiaris Ducis Sabaudiae.

P. Mag. Fr. Nicolaus Romanus an. 1455 erat praedicator Apostolicus, et jussu Calisti Papae III Bononiae contra Turcas Cruciatam praedicabat.

P. Fr. Oswaldus de Schuzman an. 1459 erat sacellanus Friderici Saxoniae Ducis.

P. Fr. Octavianus Crespi anno 1496 erat sacellanus Isabellae Ducissae Mediolanensis, et Infantis Hispaniae.

P. Fr. Paulus de Neapoli anno 1458 erat sacellanus Regis Neapolitani, et ejus filii Calabriae Ducis.

P. Fr. Paulus de Suessa an. 1482 erat ad obsequia Card. de Aragonia Infantis Hispaniae.

P. Fr. Petrus Reyser, Monachiensis, anno 1581 erat familiaris Ducis Bavariae.

P. Mag. Fr. Petrus de Gratia an. 1470 erat publicus philosophiae professor Ulyssipone.

Mag. P. Fr. Petrus de Layo, Gallus, anno 1464 manebat in Curia Reginae Siciliae.

Mag. P. Fr. Petrus Jacobus de Tuscanella, qui etiam fuit Provincialis Romanus, circa an. 1460 florebat celeberrimi concionatoris nomine.

P. Fr. Petrus de Perpignano an. 1454 erat Abbas Commendatarius Vallis Bonae de Carnpis nuncupatae.

P. Fr. Petrus Natalis de Monte-Pessulano, an. 1464 Calabriae ducis familiaris.

P. Fr. Philippus de Dordraco Prior coenobii Gandavensis circa an. 1460 florebat insignis pietatis nomine.

P. Fr. Primus Mediolanensis, an. 1489 erat familiaris Ducis Mediolani.

P. Mag. Fr. Robertus de Porta, Parisiensis, anno 1452 erat consiliarius Regis Galliarum.

P. Mag. Fr. Robertus Adami, Gallus, alumnus conventus Bajocensis, anno 1489 erat familiaris Caroli VIII Galliarum Regis.

P. Mag. Fr. Seraphinus Brasca anno 1500 erat publicus professor in Universitate Papiae.

P. Fr. Serenus de Neapoli an. 1459 erat sacellanus Ducis S. Marci, qui erat unus e praecipuis Optimatibus Neapolitani Regni.

P. Stephanus Serpoleti, sacrae Theol. Lector an. 1459 erat Sigismundi Austriae Ducis capellanus.

P. Fr. Volkardus Herbipolensis erat anno 1480 celebris Canonista.

P. Fr. Wolfgangus Strelen de Poppenhaim, alumnus provinciae Rheni, an. 1495 erat sacellanus Imperatoris Maximiliani.

Circa hoc tempus, nempe circa anno 1480 inter celebriores Ordinis Eremitani concionatores praeter jam superius memoratos recensentur apud Torellium Patres Fratres Alphonsus Arelatensis, Ludovicus Assai et Jacobus de Maximino Galli, Philippus de Valentia et Ludovicus de Villalobos Hispani, Thomas Spilimbergus Germanus, et Salimbene de S. Genesio, Matthaeus de Macro Albingeno, Petrus de Nicea, atque Jacobus Philippus de Vallegrana Itali.

Ven. Soror Benedicta de Vimercato floruit oratione, humilitate, abstinentia, et charitate erga omnes in monasterio Mediolanensi S. Marthae, quae dum [p. 518] ibidem Priorissae munere fungeretur an. 1483 ad habitum admisit B. Archangelam de Panigarola; verum antequam haec professionem emisisset, ad coelestem patriam transivit.

B. Catharina Pallantiae Novariensis dioecesis ex familia Moriggia parentibus genere, et pietate praeclaris ortum habuit, quae adolescens parentibus atque undecim fratribus ex pestilentia sublatis, Mediolanum a patruo deducta fuit, ubi a pia matrona in virtutibus educata, mortificatione, et orationis studio mire ab ipsa adolescentia eluxit. Audito itaque de Christi doloribus sermone, tanta cor ejus compatientis amoris flamma exarsit, ut virginitatem suam Crucifixo Sponso consecrare decreverit. Dum autem in regulari instituto eligendo ambigua esset, apparuit ei Christus Dominus jussitque ut ad ecclesiam S. Mariae in Monte Varisio properaret, ibi enim agnitura esset divinae voluntatis arcanum. Jussibus coelestibus obtemperans virgo ad montem se transtulit, ibique nonnullis piis foeminis vitam eremiticam agentibus sociari impetravit. Domum deinde reversa ut res suas componeret, cum a proposito nimia cognatorum importunitate retraheretur, Varisium montem iterum petit, ubi omnes illas foeminas invenit pertifiero morbo laborantes, quas summa charitate ad extremum usque spiritum adjuvans, eodem morbo se affectam ex eorum consortio cognovit. Pallantiam itaque redire coacta, cum pestis vi adigeretur ad mortem, Deo spopondit si convalesceret se in Varisio monte usque ad mortem permansuram. Emisso voto statim convaluit; quapropter ad montem rediens angelicam in austeritate, et oratione vitam instituit, superatisque daemonum molestiis, et violentiis solitariam per triginta menses vitam egit, quibus exactis sociam et discipulam excepit virginem quamdam Julianam nomine, ac deinde vigesimo suae anachoriticae vitae anno socias quasdam, Deo disponente obtinuit, cum quibus aedificandi monasterii exordia disposuit. Pium hujusmodi propositum, ad quod coelesti S. Doctoris Ambrosii apparitione confortata fuit, divinae providentiae auxilio brevi tempore complevit, et in novis claustris omnes suscepto religioso habitu solemnia vota sub Regula Sancti P. Augustini emiserunt, sibique Praefectam licet reluctantem ipsam Catharinam voluerunt, quae eo in munere fulgentiora semper dedit pietatis exempla, cilicio ad carnem induta, et fere quotidianis in pane et aqua jejuniis se macerans, et ter in die repetitis flagellis cruentans. Tamdem cum per viginti circiter menses monasterio suo sancte praefuisset, a Domino ad coelestes nuptias invitata post triduum placidissime expiravit. Defunctae corpus mira venustate coruscans honorifice sepultum fuit, quod deinde miraculorum gloria illustratum a fidelibus ab ipso obitu eum cultum habuit, quem Sedes Apostolica an. 1769, die 16 Septembris approbavit. Ex Hagiologio Italico ad diem 6 Aprilis.

Ven. Catharina de Jesu et Sosa, Eborensis, una fuit e puellabus D. Joannae de Castella, quae contemnens aulam regiam, in monasterio Eborensi virgineas cum coelesti Sponso nuptias celebrare voluit. Deinde evasit ejusdem monasterii Priorissa perpetua, ac meritis virtutibus, et spiritu prophetiae claruit. Ardenti erga Jesum ferebatur amore, et viginti ante annos praedixit monasterium illud propter Infantis Jesu imaginem exaltandum adeo ut non amplius S. Monicae, sed Jesu nomine appellari incipiat. [P. 519] Sanctissime obiit circa am. 1500.

B. Catharina Romana orta est Romae ex nobili equite Hispano, qui in Hispaniam regressus filiam Deo in Matricalensi monasterio dicavit, ubi virtutis semitam rara cum pietatis opinione est ingressa, et ideo cum S. Joanne Sahaguntino sanctam nacta est familiaritatem, cujus colloquiis et exemplo mirifice in virtutibus profecit, quibus exornata, praedicto sui obitus die, qui fuit 28 Junii, ann. 1476 in coelum evolavit. Ita Martyrol. Aug. sub die 28 Junii.

B. Catharina de Osma monasterii Matricalensis alumna, ibidem celebrem se reddidit magna religionis observantia, amore paupertatis, et humanarum rerum contemptu. Cum sanctitatis fama decessit circa annum 1480.

B. Christina ex illustri Vicecomitum familia ortum habuit, quae primo vitae lustro vix absoluto acerrimum carni suae bellum indixit, jejuniis et flagellis in se desaeviens. Virginitatem suam Christo exhibere cupiens, ut statutas a patre suo nuptias fugeret, se in solitariae sylvae latebras abdidit, cum prius familiarem virginem ad statuti loci solitudinem invitasset. Ibi non paucos dies sine socia, et sine cibo transegit, coelestibus interim saturata deliciis, donec sodale adveniente se Eremitarum Augustinianorum cucullo induit, et per decem annos ipsa ejusque comes virgo nullo stabiles loco, sed per horrida sylvae loca vagantes herbulis tantum, quas eremus dabat, et aqua fontis victitarunt, vigiliis interea, flagellis, et assidua oratione spiritum reficientes. Divino deinde monitu exercitata Christina Romam ut Apostolorum lumina veneraretur accessit anno aetatis vigesimo; cumque ibi Sanctorum sepulcra piis lacrymis rigasset, ad alia Italiae sanctuaria properavit, ubi in aede S. Mariae de Portiuncula nuncupata virgo ejus socia, quo nescia abrepta, nusquam postea visa fuit. Anxia Christina cum eam irrito labore quaesivisset, Romam reversa est, et deinde Assisium ex qua civitate Spoletum veniens ibi in hospitali domo per sex menses pauperibus, et aegrotis humiliter ministravit. Dum autem ardentissimam in alios exerceret charitatem, in seipsam crudeliter saeviebat, flagellis carnem lacerans, et assidue in pane et aqua jejunans. Cilicio pro interula humo pro lectulo utebatur, vixque brevem carpebat somnum, alteram enim noctis partem cubitu, alteram genuflexa transigebat; et ne importunior eam somnus occuparet omni studio satagebat. In oratione extra se rapiebatur, ipsamque nocte orantem ignes coelestes, non ab uno aut semel visi, radiis ambiverunt. In contemplandis autem Christi cruciatibus compatiente adeo affectu effervescebat, ut aliquando dolorum Sponsi sui particeps fieri exoptans, clavo a pariete evulso pedem sibi valido nisu transfixerit. Dum autem novum Romam iter pararet, incidit in morbum, et Deipara eam ad coelos invitante placidissime migravit ad Sponsum die 14 Feb. an. 1458; innocentis suae vitae 22. Funus ejus magno Spoletini populi concursu celebratum fuit, et purissimae virginis merita multis et miris Deus illustravit miraculis ad sepulcrum ejus patratis. Ita Hagiologium Italicum ad diem 14 Feb. B. Christinae cultum immemorabilem Gregorius XVI die 19 Septembris anno 1834 confirmavit. Testatur noster Beniaminus Zacchi B. Christinam non esse de Vicecomitum familia; sed econtra illam ortam esse an. 1435 Calvisani in dioecesi Brixiensi ex humilibus parentibus [p. 520] Joanne, et Margarita Semenza etiam Giardini cognominatis.

B. Clara Mediolanensis S. Marthae monasterii Augustiniana Soror, ibidem magnis virtutibus, ac meritis claruit usque ad an. 1488, quo cum sanctitatis fama ad supernam patriam migravit. Huic in extremis longo certamine laboranti adstitisse Deiparam quousque extremum halitum exhalarit B. Veronica de Binasco conspexit. Ita Herrera tom. pag. 142.

Ven. Soror Clara Fedeli, nobilis Mediolanensis, cum esset in monasterio S. Marthae ejusdem urbis sanctimonialis spectatae vitae, atque insignis pietatis, anno 1470 missa fuit Comum erigere monasterium S. Euphemiae, quod postea annis 16 magna cum industria rexit. Tandem dives meritis ibidem obiit 27 Decembris an. 1490.

B. Elenam, seu Helenam, Utini natam nobiles parentes in operibus pietatis, optimis moribus educarunt usque ad annum decimumquintum, ac deinde Antonio Cavalcanti praestantissimo juveni nuptui tradiderunt, cujus amorem Helena sibi prudenti, et casta conversatione promeruit. Ejus postmodum obitu acerbissime perculsa totam se Deo consecravit, cumque sanctae viduitatis opera aliquandiu exercuisset, Religionis Augustinianae habitum suscepit. Exinde alacrior viam perfectionis arripiens saeculares pompas ad ornamenta altarium convertit, et facultates ad pauperum alimoniam destinavit, quibus cum opus esset, manibus suis deserviens se ministram, et famulam exhibebat. Frequens illi fuit jejunium in pane et aqua; et cibis aliquando cinerem, at terram immiscebat. Assidua in Christi cruciatuum contemplatione eos aliquo modo in se exprimere satagebat, quotidianis, cruentisque flagellationibus carnem macerans, et per integras noctes coronam ex acubus confectam in capite gestans. Austeras hasce corporis asperitates suavissimo assiduae orationis studio com pensabat, in qua a Dei liberalitate egregiis ditabatur charismatibus. Tantae invidens virtuti daemon eam variis tentationibus et terroribus aggredi ausus est, cumque nihil proficeret, eam verberibus saepe afflixit, necemque inferre tentavit, sed fortis mulier orationibus et signo Crucis malignum hostem vicit, atque fugavit. Gravissimo demum morbo per tres annos afflicta, ad extremum deveniens, Christi, Deiparae, et Sancto Augustini, et Nicolai Tolentinatis apparitione consolata, Sacramentisque refecta, hilaris migravit in coelum die 23 Aprilis anno aetatis suae 62, religionis 8, humanae autem salutis 1458. Funus ejus magna populorum frequentia, solemni pompa, et miraculorum comitante decore celebratum fuit, corpusque, in quo livida signa apparebant ex diuturno supra saxa decubitu, collocatum fuit in sacristia, ubi duobus diebus mansit, ac deinde (ipsa Beata de hoc Fratres admonente) depositum fuit in ejus oratorio, quod erat in angulo Ecclesiae. Erectum deinde ei fuit satis ornatum sacellum, ad quod sacrum ejus corpus integrum adhuc translatum fuit, atque in sublimi arca marmorea depositum. Ita Hagiologium Italicum ad diem 23 Aprilis. Orta est e nobilissima Valentinorum familia an. 1396. Illius cultus immemorabilis confirmatus fuit die 23 Septembris, an. 1858, et Officium concessum die 22 Aprilis 1859.

B. Eleonora de Betanzos, alias Matricalensis, sanctitate floruit in ejusdem civitatis monasterio, ibique sancte obiit an. 1473. [P. 521]

B. Elisabetha de Toleto, Hispana, cujus merita multis miraculis sunt illustria, claruit circa annum 1473.

B. Felicia de Tricate, sanctimonialis Augustinensis, sanctitate, et miraculis floruit in Mediolanensi S. Marthae monasterio, ibique pie obiit an. 1475.

B. Francisca de Castello Durante, Monialis Augustinensis, sanctitate floruit in Urbinate S. Agathae monasterio, in quo multis annis vixit rara abstinentia, incredibili poenitentia, atque mira caritate. Ultra viginti annorum spatium summa cum prudentia, atque zelo Priorissae munus exercuit. Ad illam ut consilium ab ea peterent plurimi concurrebant. Multis tandem decorata meritis e praefato Urbini monasterio ad coelestem patriam transivit die 2 Feb. an. 1484. Ex Aug. Martyrologio sub die 2 Februarii.

B. Justina de Mediolano in monasterio S. Marthae mira claruit sanctitate tempore B. Veronicae de Binasco, quae illam manu palmam martyrii gestatem apud Superos aliquando se vidisse testata fuit. Ideo B. Justina martyrii palmam promeruit, quia ingentia pertulit supplicia, aegritudine dura nimis triginta annorum perdurante. Nam, ut refert Herrera tom. I, pag. 389, nostra B. Justina incidit in ptisim, quamobrem saepenumero sanguinem evomebat. Ea aegritudine triginta annorum spatio laboravit. Interim semotam a caeteris cellulam inhabitans, et orationi fere semper intenta, jejuniis, et abstinentiae, quamvis aegrotans nequaquam parcebat. Sola sedebat ante oratorium ab ipsa in eadem sua cella erectum, in quo Deiparae imaginem posuerat, eamque summopere venerabatur, ac frequentiori ejus memoria oblectabatur. Hisce pietatis exemplis caeterae Sorores ad ardentiorem rerum divinarum amorem excitabantur. Totam fere noctem ducebat insomnem orationi vacans, somnoque victa sese quieti laxabat, caput in pectus reclinans; naturae vero ad summum concedens, strato caput ipsum ad quiescendum applicabat. Terreni nihil optavit, ad coelestia semper inhians. Toto satagebat studio ut seipsam contemneret. Ejus obitu appropinquante concentum Angelorum in sublimi Sorores audierunt. Ipsae nesciebant Justinae transitum instare, ast campanulae signo facto pro illa moriente, omnes accurunt, et prope ejus cellam Angelorum concentum frequentiorem audiebant, qui alta coelorum paulatim petens, deficiente Justina, defecit. Ad supernas Agni nuptias evolavit circa an. 1490. Aliquot post illius obitum annis B. Justinae caput a reliquo corpore separatum Sorores invenerunt, et illico ex eo vivus sanguis profluxit. Interea Soror quaedam simplicitate ducta caput accepit, et sanguinem abstergere satagebat. Quod cum perperam tentaret adveniens monasterii confessarius jussit B. Justinae caput inter sacras reliquias reponi.

B. Liberata cum tempore B. Veronicae de Binasco in Mediolanensi S. Marthae monasterio sanctitate floreret, extrema aegritudine laborantem illam rogavit praefata B. Veronica ut cum ex hac vita migrasset, a Domino impetraret quatenus eidem apparere posset, eamque moneret quodnam esset id, quo magis divinam majestatem offenderet. Annuit Veronicae Liberata, quae fato concessit die 20 Nov. an. 1487, et a Domino obtinuit quod Veronica exoptabat, eique apparens illam sui voti compotem reddidit. Ex Herrera tom. II, pag. 6.

B. Lucia Lanteri Brixiensis, ita noster Josephus ab Assumptione vol. I, pag. 232, [p. 522] orta est in terra Sarnica Brixiensis territorii ex Antonio Lanteri, et Polissena Musenci nobilibus Brixiae cultoribus. Cum autem in Sarnico forte morarentur an. 1466 in lucem prodiit infans Blanca, sic in baptismo, at in Religione Lucia vocata est. Septennium attingens, jam ad Deum pro peccatoribus preces offerebat, et Deiparae coronam in ecclesia devote recitabat. Cognoscens mundi fallacias, in desertum aufugere procurabat, et tandem e domo exiens, et a nutrice inventa in domum reducta est, et ibi veluti in deserto habitabat, ubi illi Deipara apparuit illam consolans et benedicens; et licet electro purior sibi esset conscientia, tamen ad confessarii pedes innumeras lacrymas effundebat, credens se prae omnibus peccatricem. Erga egenos piissimi cordis erat. Atrociter a daemone tentata est circa pudicitiam; illa tamen oratione daemonis insidias superabat. Cum unius foeminae in puteum Agnus Dei cecidisset, et illa Blancam rogasset ut pro se oraret, annuit haec, et orans adepta est ut Agnus Dei e putei fundo ascenderet, et illum illa apprehendens tradidit mulieri. Altero die infantem fere mortuum inter flammas, in quas ceciderat, ad Deiparam orans, e periculo liberavit. A Christo admonita est ut monialium habitu indueretur in nostro monasterio S. Crucis, et illum induit in die SS. Innocentium, aetatis suae anno 16, et humanae salutis 1480 mutato in Luciam Blancae nomine. Mox ecclesiam petivit Deo grates pro tali beneficio datura; tunc illi Deipara apparuit, et eamdem benedixit inter moniales. Missae assistens Puerum Jesum in hostia cernere promeruit. Plures aegrotos precibus ad Deum fusis liberavit. Ad matutinas preces surgenti apparuit coelitum Regina innumeris Angelis sociata, et Luciam haec benedixit, et Angeli cantu dulcissimo sunt solati. Puerum, et mulierem energumenos Crucis signo ab hoste maligno liberavit, Foeminam a medicis derelictam restituit sanitati. Idipsum cum altera ulcus in capite pessimum tolerante perfecit. Praegnantem a morte liberavit, et cuidam jamdiu maritatae sed sterili prolem adepta est. Cum aliquando pro altero aegroto deprecaretur, et illi sospitatem nacta non foret, Deum, rogavit ut sibimetipsi ejusdem aegroti concederet aegritudinem; quod statim consecuta est; nam sibi alterius aegritudo, et aegroto Luciae sanitas concessa est. Quemdam insolentem magum ad meliorem frugem convertit taliter ut inter Minoritas habitum susceperit. Sic etiam lascivam foeminam e coeno vitiorum ad pudicitiam servandam reduxit. A Deipara ad Inferni, Purgatorii et Paradisi loca ducta est. Anno 1488 in die Purificationis ab eadem Deipara dulcissime est consolata. Et anno 1490 in vigilia primi diei quadragesimae illi apparuit Deipara cum puero Jesu, et ad Luciam sic locuta est: Lucia ecce tuus Sponsus, et his dictis illam benedixit. Anno 1492 in Dominica Palmarum, illi iterum apparuit, et ramum olivae dedit, quo Lucia plures aegrotos, et energumenos tangens reddidit sanitati. Anno 1491 in die Annuntiationis Angelus illi apparuit, et lilium dedit candidissimum, pulcherrimum, et odoriferum, et illam alter Angelus in Sacerdotis forma sacra hostia e sacrario eruta communicavit. Extasi mirabili rapta, omnia nostrae Redemptionis mysteria sibi in spiritu repraesentata vidit. Ante Christi Crucifixi imaginem orans, Christum sibi loquentem audivit, et ipse Dominus illi promisit peccata remissurum illis qui erga [p. 523] suam passionem haberent devotionem. Tandem tot meritis, et prodigiis clara anno 1492 aetatis suae 26 susceptis Sacramentis sancte decessit cum in choro cantaretur hymnus: Exultet coelum laudibus: ejusque anima veste pretiosa induta, diademate coronata, aurea zona praecincta visa est inter Christum, Deiparam, utrumque Joannem, S. P. Augustinum, SS. Catharinam, Barbaram et Luciam, et Angelos innumeros in coelum conscendere, et post mortem multis claruit prodigiis. Testatur Herrera sui Alphabeti Aug. tom. II, pag. 7, quod Beatae Luciae effigies a tempore antiquo extabat in templo S. Andreae Ferrariae inter Beatorum Augustinensium imagines.

B. Magdalena ex nobili Albricorum familia Comi orta futurae sanctitatis specimen ab infantia dedit, escas dividens in pauperes, quas postea prodigiose vidit multiplicatas. Utroque orbata parente a fratribus suis impetravit ut ad monasterium S. Margaritae extra urbis moenia situm deduceretur; dum habitu religioso indui poscit, coelesti voce ter admonita Brunatem ignobilem vicum in montanis positum petiit, atque in monasterio ibidem sito S. Augustini Regulam professa est. In hac virtutum palaestra miros fecit progressus, religiosae disciplinae, et regularis observantiae perfecta sectatrix, et in oratione perseverans, Christi Domini cruciatus dulcissimo animi sensu contemplabatur. Monasterio deinde praefecta in filiarum suarum curam diligentissime incubuit, quas propterea ad chori, et Sacramentorum frequentiam adhortans, a saeculari commercio abstrahi curavit. Patientia in adversis excelluit, et pias apud Deum pro detractoribus suis preces fudit, magnas interea Deo agens gratias, quod hac ratione se et filias suas amantissime probaret. Id cum aliquando ageret in genua ad orationem provoluta, in extasim rapta omnis motus expers mansit, donec eam Sorores supervenientes pro mortua ad cellam extulerunt. Insigni etiam charitate erga proximos enituit, non solum enim esurientes Sanctimoniales cibis divinitus obtentis satiavit, sed exteris quoque in necessitatibus praesto fuit, et gratia curationum a Deo ditata infirmos ad sanitatem oratione, et peccatores ad poenitentiam lacrymis reduxit. Senio tandem ac diuturno morbo confecta, cum Religiosas sibi commissas ad perfectionem observantiae hortata esset, placidissime expiravit an. 1465. Corpus magna populorum frequentia ad exequias concurrente octiduo insepultutum remansit miraculis interea a Deo illustratum, et postea in peculiari loculo sepultum fuit. Anno autem 1595 Moniales a monasterio recedentes, et ad Ecclesiam S. Juliani transmigrantes corpus B. Magdalenae secum detulerunt, quod in eadem Ecclesia honorifìce collocatum intra chorum Sanctimonialium colebatur lampade perpetuo ad illud ardente. Ex Hagiologio Italico sub die 14 Maji.

Ven. Soror Margarita, Mediolanensis, in monasterio S. Marthae ejusdem urbis discipula fuit B. Veronicae de Binasco, quae adhuc vivens anno 1467 in solemnitate S. P. Augustini extra se rapta illam aspexit inter alias Moniales cum Christo in coelo regnantes. Ex Herrera tom. II, pag. 55.

B. Marina de Armentera, cum esset regularis observantiae studiosissima, atque virtutibus, et sanctimonia illustris, in Domino quievit in monasterio Matricalensi an. 1481. [P. 524]

Ven. Monica sanctimonialis in monasterio Mediolanensi S. Marthae fuit a Domino raris visionibus ditata, quas interdum B. Archangela de Panigorola professionem emisit, vidit Jesum sibi eamdem B. Archangelam in sponsam suscipientem; ob haec et alia ex illo tempore Beatae nomen obtinuit. Sanctitate florebat circa an. 1490.

B. Petrucia de Genestano mundi incostantis pericula cognoscens, inter Tertiarias Ordinis nostri adnumerari voluit, ac statim viam perfectae virtutis ingressa, floruit abstinentia, poenitentia, contemplatione, et prophetiae spiritu, quas virtutes Deus ut sibi gratas miraculis plurimis confìrmavit donec multis exornata meritis in coelum migravit anno 1470. Illius sacrae exuviae in nostra Genestanensi Ecclesia superiori anno repertae sunt. Eadem piissima virgo illa est, cujus impensis coenobium Genestanense vetustate collapsum restitui coepit; sed cum a populo derideretur quod ad ecclesiam perficiendam ejus non sufficerent facultates, licet jam esset decrepitae aetatis, dicebat templum illud antequam ipsa e vivis excederet, a B. Virgine, et S. P. Augustino esse complendum; quod reipsa accidit; nam die 25 Aprilis anno 1467 ad vesperum in Ecclesiae pariete Deiparae imago apparuit, ad quam visendam tota fere Italia concurrere coepit ob prodigia ibi perpetrata, et relictis plurimis eleemosynis Petrucia adhuc superstite, et templum, et coenobium constructum fuit; ob quae appellata fuit prophetissa. Fuit Eremitani Ordinis Tertiaria, sive Mantellata, et in domo sua vixit rara poenitentia, jejuniis, et disciplinis; et in oratione erat assidua. Ex Aug. Martyrol. tom. I, pag. 330.

B. Prudentia Mediolani orta est ex nobilissima prosapia de Casanata, atque ubi adolevit saeculi delicias despiciens in patrio Augustinensium Sororum monasterio habitum suscepit. Aliquanto post ob insignem sanctimoniam electa est Priorissa ad reformandum asceterium nostratum Sanctimonialium Comi, ubi virtutibus et miraculis clara die 6 Maji an. 1492 in coelum migravit. Post obitum multis miraculis coruscavit, et a Fidelibus pio cultu celebrari coepit. Ita Martyrol. Aug. tom. II, pag. 34.

B. Rita de Cassia ex honestis parentibus orta est Rocchae Porrenae in Umbria prope Cassiam, quae a teneris annis omni virtutum genere illustris, ut patris voluntati obsequeretur, viro cuidam moribus et ingenio feroci nupsit, cujus tamen asperitatem ea mansuetudine flexit ut per annos duodeviginti cum eo concorditer vixerit. Marito ab hostibus occiso, non solum pro interfectoribus orabat, sed Deum quoque precata est ut duos filios, quos vindictae cupidos agnoverat, citius e vita eriperet ne conceptam paternae caedis ultionem exequerentur. His autem defunctis a Monialibus S. P. Augustini religiosum habitum postulavit, illis autem negantibus (solas enim virgines recipere mos erat) Rita nocte quadam a S. Joanne Baptista, dum oraret, vocata, per asperas montium vias, ipsam Sanctis Augustino et Nicolao Tolentinate comitantibus, in coenobium mirabiliter introducta fuit; quo miraculo permotae virgines illam benigne susceperunt. Patrimonio itaque in pauperes erogato Rita monasterium incolens corpus suum ciliciis, spinis, quas tunicae intexuerat, cruentis flagellationibus, et quotidianis jejuniis in pane et aqua toleratis macerabat, spiritum vero oratione recreabat, Christi tormenta tanto [p. 525] cordis ardore, et vi lacrymarum contemplans ut prae doloris magnitudine pene confici videretur. Quadam autem die cum ad Christi e Cruce pendentis imaginem intensius oraret, spina e Crucifixi corona evolans ita ejus frontem transfixit ut insanabile vulnus usque ad mortem pertulerit, ex quo praeter acerbissimum doloris sensum foeda sanies exhalabat, unde ne Sororibus nauseam moveret, solitaria cum Deo versabatur. Anno autem jubilaei Romam cum caeteris Monialibus propter ulceris deformitatem ire vetita, repente absterso vulnere convaluit, quod tamen dumum reversa iterum erupit. Poenitentiis denique, et doloribus confecta, gravi morbo corripitur, quo per quadriennium patientissime tolerato ad extrema devenit, et in supremo agone Christum Dominum, et Deiparam Virginem ad coelestia Regna ipsam vocantes audiens placidissime expiravit die 22 Maji, anno 1456; cujus corpus usque ad hanc diem incorruptum, et suavissimo odore fragrans a Fidelibus pie colitur. Eam miraculis ante, et post obitum claram Urbanus Papa VIII Beatorum fastis adscripsit. Hucusque jam saepe memoratum Hagiologium Italicum ad diem 22 Maji. Ortum habuit circa an. 1381 ex legitimis conjugibus Antonio Mancini, et Amata Ferri; Ferdinando homini praeferoci nuptui traditur anno 1398; viro autem ab inimicis interfecto, in Cassiae monasterium divinitus introducitur an. 1418, et spina suae coronae in fronte a Christo transfigitur an. 1420. In Beatorum album refertur ab Urbano VIII die 16 Julii anno 1628.

B. Sancta de Genestano ibidem ex nobili familia orta, inter Ordinis Mantellatas adscribi voluit, atque ex eo tempore magnis coepit clarere virtutibus; ita enim in contemplatione rerum supernarum elevabatur, ut singulis diebus in extasim raperetur non quidem semel, sed toties quoties de Deo, Christi passione, atque Beatorum vita aliquid audiebat. Floruit poenitentia, humilitate, castitate, obedientia, charitate, patientia, et spiritu prophetiae, donec pluribus ditata meritis, et coelestibus favoribus ad castissimas immaculati Agni nuptias transivit die 25 Aprilis an. 1481. Ex Aug. Martyrologio ad praefatam diem 25 Aprilis.

Ven. Soror Serephina monasterii Mediolanensi S. Marthae alumna, mense Octobri an. 1488 cum odore sanctitatis ex hac vita migravit.

Ven. Soror Timothea Caurioli de Brixia fundatrix monasterii S. Crucis ejusdem urbis, orta est anno 1426. Adolescentula pietati summopere addicta cum aliis puellabus ejusdem voti monasterium fundavit sub invocatione S. P. Augustini. Cum autem ibidem Augustinianum Institutum amplecti non posset, una cum aliis 13 comitibus se contulit Veronam habitum praefati Ordinis accipere in monasterio S. Joannis. Post emissam votorum professionem, Sorore Placida eam comitante, ivit reformare monasterium Parmae. In eodem monasterio quindecim annis priorissam egit, ac postea Brixiam reversa, ibidem socias et adjutrices habens sorores Joannam Prazza, Helenam, et Magdalenam fundavit monasterium S. Crucis circa an. 1478. Tandem virtutibus, meritisque cumulata in praefato S. Crucis monasterio pie obiit die I Decembris anno 1491.

B. Veronica Binaschi in Insubria piis orta parentibus, virtutum splendore ab infantia clarescens virginitatem suam voto Deo obtulit; cumque religiosi instituti [p. 526] desiderio flagraret, noctu in addiscendas litteras coepit incumbere; nam interdiu domesticis curis, et agresti labore occupabatur. Verum a Deipara cujus auxilium imploraverat, orationi, et Christi Domini cruciatuum contemplationi dare operam jussa, in Mediolanensi S. Marthae monasterio arctioris disciplinae fama illustri inter Sorores famulantes adscribi impetravit. In ea humilitatis et laboris conditione omnibus se praebuit perfectionis exemplar; quotidiana enim illi erant in pane, et aqua jejunia, et lectulus cilicio instratus dolorem potius afferebat quam quietem. Humilitatis et obedientiae cultrix eximia abjectissima quaeque monasterii munia avidissime amplexabatur, seque vilissimam foeminam, et peccatricem praedicans, coelestia dona, quibus affluebat diligentissime abscondere curabat; quapropter in eremum seccedere cogitans, ab Angelo, cujus familiari consuetudine fruebatur, prohibita fuit. Christi Redemptoris tormenta tanto mentis ardore contemplabatur ut in lacrymas pene resolvi videretur; qua in cogitatione aliquando defixa, et divino fulgore circumfusa tantam vim lacrymarum profudit ut subjectum a Monialibus vas impleverit, Christi Domini, et Deiparae Virginis apparitionibus dignata, in arcanis nostrae Redemptionis mysteriis instructa, et Sanctorum colloquiis recreata, sacrosanctum Eucharistiae Sacramentum tum e manu Angeli, tum ab ipso Angelorum Domino saepe suscepit. Quatuor ante obitum annis jejuniorum diebus solo pane ab Angelo delato refecta est, et eo magistro didicit horarias preces ritu Romano legere, a Christo autem Domino Psalterium edocta divinas laudes memoriter recitabat. Tandem gratia curationum, prophetiae dono, et coelestibus charismatibus illustris hora suae dormitionis praenuntiata migravit ad Sponsum die 13 Januarii, an. 1497, innocentis suae vitae 52. Ita Hagiologium Italicum ad diem 13 Januarii. Franciscus I Galliarum Rex a Leone X impetravit ut Sanctae Marthae Moniales Beatam Veronicam religioso cultu prosequi possent. Officium autem ad ejus honorem eisdem Monialibus die 30 Martii an. 1624 Urbanus VIII indulsit, atque ad universum Eremitanum Ordinem die 6 Augusti an. 1672 Clemens X extendit. Illius nomen in Martyrologio Romano habetur sub die 13 Januarii.

Anno 1451 sub die 17 Maji Nicolaus V decrevit ut nostri Ordinis Provinciales Magistri durent per triennium, non Magistri vero per biennium, approbans Bullas Martini V, et Eugenii IV, et ut P. Generalis differre possit Capitulum provincilale ad tres menses, et etiam ad alium locum transferre.

Anno 1455 sub Callisto III Corpus S. Matris Monicae ab Ecclesia S. Tryphonis ad S. Augustini translatum fuit.

Anno 1457 Patres Congregationis Insubricae in Capitulo Mediolani habito, annuente B. Simoneto de Camerino, decreverunt unionem Congregationis Montis Ortoni cum Insubrica; quae res fuit gravium dissidiorum causa. Restitit hujusmodi unioni P. Fr. Modestus de Venetiis, qui tandem suam Montis Ortoni Congregationem ab interitu vindicavit.

Anno 1459, die 4 Aprilis, Pius II Senis degens ad invisendos nostrates Ilicetanos accessit, apud quos mansit diebus duobus. [P. 527] Prae omnibus coenobitis quaesivit Fr. Cristophorum Landucium, cujus sanctimoniam jam perspectam habebat. Rogatus a Papa Christophorus noster quidnam peteret; non aliud, respondit, quam indulgentiam plenariam in articulo mortis, et Sanctitatis Vestrae calceamentum. Obtinuit autem utrumque.

Anno 1467, die 25 Aprilis Genestani in Praenestina dioecesi apparuit prodigiosa imago B. Mariae Virginis, quae a nomine parochialis Ecclesiae, in qua sedem suam fixit nuncupata est imago Mariae Virginis de Bono Consilio. Hujus apparitionis praescia B. Petrucia de Genestano Augustiniani Ordinis Mantellata, perangustum antea, et vetustate corrosum Templum, novis incoeptis aere proprio parietibus, collectisque in supplementum eleemosynis ex munificentia civium ac populorum, instaurare, atque ampliare satagebat; cumque illius facultates ad Ecclesiam complendam non sufficerent, venit in derisum toti populo. Ipsa autem dicebat: Nolite errare, filii mei; quia antequam moriar, cum tunc decrepita esset, B. Virgo, et S. Augustinus complebunt Ecclesiam istam. Sed mirabilis fuit prophetiae adimpletio quum a prolatis verbis vix transacto anno quaedam imago Beatae Virginis in pariete dictae Ecclesiae divinitus apparuit. Ad quam visendam tota Italia sic commota est ut processionaliter illuc oppida, et civitates confluerent… Et ita adhuc ea vivente non solum Ecclesia, sed pulcherrimus conventus factus fuit... Ita scribit iisdem verbis noster Ambrosius Coranus coaevus auctor. Praefatae apparitionis historiam typis evulgavit noster Fr. Angelus Maria de Orgio Fulginii an. 1743, et D. Raphael Bonanno Presbyter Oratorii Neapoli an. 1874. Habetur etiam egregius liber La Madre del Buon Consiglio nostratis P. Mag. Fr. Petri Belgrano Augustae Imperatricis Austriae D. Mariae Annae de Sabaudia nuper defunctae confessarii. In praesentiarum autem hic Romae sub praelo habet lucubrationes suas de eadem apparitione lingua Anglica exaratas quidam Presbyter D. Georgius Dillon, qui nuper ex Australia huc venit.

Anno 1472 Sixtus IV sub die 7 Septembris Bulla Apostolica incip. Ineffabilia gloriosae Virginis omnibus et singulis Christifidelibus utriusque sexus vere poenitentibus et confessis, qui Ecclesiam S. Mariae de Populo Urbis in festivitatibus Nativitatis, Conceptionis Immaculatae, Purificationis, Annuntiationis, Visitationis et Assumptionis ejusdem B. Mariae Virginis visitaverint, concedit Indulgentiam plenariam, et sub die 12 Octobris ejusdem anni per aliam Bullam incip. A Sede Apostolica indulget quod Prior praefati conventus pro tempore existens sex sacerdotes ejusdem Ordinis S. P. Augustini in ipsa Ecclesia S. Mariae de Populo deputare possit, qui confessiones quarumcumque personarum eamdem Ecclesiam causa hujusmodi Indulgentias consequendi visitantium, in festivitatibus praedictis, necnon a media Quadragesima usque ad octavam Paschae audire valeant, et a quibuscumque peccatis, ut poenitentiarii minores in Basilica Principis Apostolorum faciunt, et facere possunt, debitam absolutionem impertiant. Hanc autem facultatem per aliam item Bullam incip. Inter praecipuas nostri pectoris curas sub die 23 Decembris supradicti anni 1472 extendit ad Priores Congregationis Insubricae, cui ipsemet Pontifex praememoratum S. Mariae de Populo coenobium tradidit.

Haec insignis Augustinensis Congregatio instituta fuit an. 1473 a nostrate B. Joanne Baptista Podio, alias Poggio sub titulo S. Mariae de Consolatione, et confirmata fuit a Leone X anno 1516. Notatu digna sunt quae de hac Congregatione, ejusque auctore refert noster B. Alphonsus de Orozco ipsissimis sequentibus verbis, quae citantur apud Herreram tom. I, pag. 390: Floruit B. Joannes Baptista Poggius tempore Sixti IV. Adeo laboravit ut Congregationem Genuensem S. Mariae de Consolatione fundaverit, cujus Fratres in Italia Baptistini nuncupantur. Excalceati ambulant et pecunias non accipiunt, et vitam asperam gerunt. In hac Congregatione sunt alii duo Beati, qui miraculis clarent… Unus fuit B. Benignus Peri de Genua, et alter Ven. Valerius item de Genua, qui cum sanctitatis fama decessit anno 1512.

Haec Genuensis Congregatio post commune Ordinum Religiosorum naufragium fatali gallica procella excitatum non amplius caput foras emisit. Sed pauca illius coenobia quae recuperari potuerunt, Provinciam Ligur-Pedemontanam efformarunt. Ejusdem Congregationis conventus fuere sequentes:

Conventus Albae Pompejae in Monte-Ferrato sub tit. S. Mariae de Consolatione a vetustis temporibus extra urbem extabat; sed hoc ob temporum acerbitatem destructo, alius novus an. 1554 erectus fuit intra urbem apud parochialem Ecclesiam S. Joannis Baptistae a civibus Ordini donatam. Anno 1652 habebat annuum proventum scutatorum 195, et alebat Fratres 2.

Conventus Bortonaschae (di Bortonasca) in dioecesi Bobiensi sub tit. S. Bartholomaei. Annuus introitus erat scut. 102, Fratres 3.

Conventus Bobii (di Bobbio) tit. S. Nicolai. Anno 1652 habebat annuum introitum scut. 122, Fratres 3.

Conventus Burgi S. Donnini (di Borgo S. Donnino) tit. S. Petri in Ducatu Parmensi nominatur ad annum 1552. Annuus proventus scut. 333, Fratres 7.

Conventus Cellae, (di Celle) in Liguria Occidentali tit. S. Mariae de Consolatione erectus fuit an. 1609. Annuus introitus erat scut. 320, et familia Fratrum 5.

Conventus Cervi (del Cervo) in dioecesi Albinganensi sub tit. S. Mariae Gratiarum fundatur an. 1605. Antea situs erat trans torrentem ejusdem oppidi ad S. Mariam de Ruvere. Annuus introitus scut. 340, familia Fratrum 5.

Conventus Cevae in dioecesi Albensi tit. S. Mariae Gratiarum in Pedemontio erigitur an. 1473. Annuus introitus scut. 395, Fratres 6.

Conventus Clavari (di Chiavari) tit. S. Nicolai de Tolentino in dioecesi Januensi extra muros extruitur an. 1523. Introitus scut. 548, Fratres 12.

Conventus Clavennae (di Chiavenna) tit. S. Mariae Annuntiatae in Dioecesi Placentina an. 1552 spectabat ad provinciam Romandiolae, sed postea transiit ad Congregationem Genuensem. Introitus annuus erat scut. 470, Fratres 10.

Conventus Cunei (di Cuneo) tit. S. Mariae de Ulmo in dioecesi Fossani in Pedemontio extra urbem erigitur an. 1595. Intr. scut. 525, Fratres 8.

Conventus Fossani (di Fossano) sub titulo S. Mariae de Cussanio (nomen est agri) extra civitatem extruitur an. 1617. Ecclesia autem miraculis, et populi concursu celebris constructa fuit an. 1521. [P. 529] Introitus annuus scut. 311, Fratres 9.

Conventus Genuae (di Genova) tit. S. Mariae de Consolatione, qui evasit totius Congregationis caput, fundatus fuit an. 1473. Illius annuus proventus anno 1652 erat scut. 2937, Fratres 38.

Conventus Genuae tit. Sanctissimi Crucifixi de Promontorio erectus fuit an. 1609. Intr. scut. 755, Fratres 14.

Conventus Genuae tit. S. Antonii in suburbio S. Petri de Arena erigitur anno 1620. Annuus introitus erat scut. 1170, Fratres 5.

Conventus Genuae tit. S. Agathae prope urbem situs fundatur an. 1531. Introit. scut. 281, Fratres 5.

Conventus Genuae tit. S. Annuntiatae in Xenodochio majori ejusdem urbis, in regione vulgo Portoria nuncupata, anno 1608 a nostratibus possidebatur. Illius annuus introitus erat scut. 890, Fratres 13.

Conventus Gentiani (di Genzano) in provincia Romana tit. SS. Annuntiatae in dioecesi Albani an. 1652 scutatis 410 alebat Fratres 6.

Conventus Labri (di Labro) alias Alabri in Reatina dioecesi tit. S. Mariae ad Nives habebat an. 1652 annuum proventum scut. 178, Fratres 3.

Conventus Levantinus (di Levanto) tit. S. Antonii de Armisco in dioecesi Sarzanae nominatur ad an. 1598. Introit. scut. 308, Fratres 8.

Conventus Lodani (di Loano) in dioecesi Albinganensi tit. S. Mariae Misericordiarum fundatur an. 1580 a celeberrimo principe Andrea de Auria. Illius annuus introitus erat scut. 597, familia Fratrum 2. In parva illa Occidentalis Liguriae urbe an. 1820, die II Aprilis e legitimis conjugibus Antonio, et Maria Brunengo, natus est P. Fr. Josephus Lanteri, qui haec scribit.

Conventus Milesimi (di Milesimo) tit. S. Nicolai in dioecesi Albae Pompejae anno 1652 habebat an. proventum, scut. 6o, et alebat Fratres 2.

Conventus Montis Bruni (di Monte Bruno) tit. S. Mariae de Portu in dioecesi Dertonensi extruitur an. 1486. Illius introitus erat scut. 609, familia Fratrum 8.

Conventus Montis Regalis (di Mondovì) in Pedemontio an. 1474 extructus fuit extra muros; sed propter arcem extruendam everso, alius sub tit. S. Mariae Annuntiatae ad ecclesiam S. Arnulphi aedificatus est an. 1548. Introit. scut. 549, Fratres 9.

Conventus Novellariae (di Novellara) tit. S. Stephani in dioecesi Regiensi in Aemilia an. 1652 habebat annuum proventum scut. 144, Fr. 3.

Conventus Parmae tit. S. Lucae an. 1652 habebat introitum scut. 1364, et alebat Fratres 25. Restituitur Provinciae Romandiolae anno 1779.

Conventus Pelii (di Pegli) tit. S. Mariae Gratiarum in dioecesi Genuensi extruitur an. 1592 a Principe Andrea de Auria III, et a Zenobia ejus uxore. Introitus erat scut. 245, Fratres 4.

Conventus Placentiae (di Piacenza) tit. S. Margaritae an. 1652 habebat annuum introitum scut. 240, et alebat Fratres 7.

Conventus Plebis Teyci (dalla Pieve) tit. S. Mariae de Consolatione in dioecesi Albinganensi, in quo Congregatio Genuensis sumpsit exordium, fundatus fuit an. 1471. Intr. scut. 317, Fratres 8.

Conventus Pontis Ascii (di Ponte di Asce) tit. S. Catharinae in dioecesi Albinganensi erigitur an. 1596, Communitate donante vetustissimam ecclesiam S. Catharinae. Habebat int. scut. 135, Fr. 3.

Conventus Rapalli (di Rapallo) tit. S. Mariae Misericordiarum in dioecesi Genuensi extruitur [p. 530] extra urbem an. 1474. Intr. Scut. 574, Fr. 2.

Conventus Romae tit. S. Georgii in Velabro traditur Congregationi Genuensi an. 1611 a Cardinali Jacobo Serra; sed an. 1749 cum propter nimiam distantiam tum propter paupertatem a Patribus Genuensibus renuntiatus fuit. Hisce diebus titulus fuit nostratis Cardinalis Thomae Mariae Martinelli antequam ad Cardinalium Presbyterorum coetum transiret. In eodem coenobio aliquandiu vixit noster celeberrimus poeta Fr. Joannes Baptista Cotta de Tenda. Ecclesia S. Georgii in Velabro jam extabat an. 684, quo a Leone II restaurata fuit; sed a praefato Card. Serra Genuensi ex integro renovata fuit. An. 1652 habebat annuum proventum scut. 348, et alebat Fratres 7.

Conventus Salae, alias Salatiensis in dioecesi Parmensi tit. S. Laurentii an. 1652 habebat annuum proventum scut. 153, et alebat Fratres 3.

Conventus S. Margaritae in Liguria Orientali tit. SS. Annuntiatae in dioecesi Genuensi fundatur an. 1595. Fidelium oblationibus alebat Fratres 2.

Conventus Savonae tit. S. Mariae de Consolatione erigitur extra urbem juxta fluvium Latimbrum an. 1486. Habebat an. 1652 intr. scut. 749, Fr. 2. In hoc coenobio e manibus P. Fr. Josephi Augustini Mussi eximii concionatoris ego qui haec scribo cucullum accepi die 10 Feb. an. 1840 opera praesertim P. Fr. Nicolai Novaro Prioris conventus Lodani.

Conventus Tendae (di Tenda) tit. S. Dalmatii in dioecesi Ventimiliensi, et comitatu Niceensi extruitur an. 1490 locum donante D. Petrino Lascaris e Comitibus Tendae, quae patria extitit praelaudati nostratis poetae Joannis Baptistae Cotta. Intr. scut. 224, Fr. 5.

Conventus Vallis-Tari (di Val di Taro) tit. S. Rochi in dioecesi Placentiae erigitur an. 1503. Intr. scut. 296, Fr. 4.

Conventus Ventimiliensis, alias de Intermelio (di Ventimiglia) tit S. Mariae de Consolatione aedificatur extra urbem an. 1487. Intr. scut. 479, Fr. 7. Hujus conventus celebris ac pretiosa Bibliotheca Aprosiana a nostrate Angelico Aprosio fundata tempore Napoleonicae dominationis Genuam asportata fuit.

Conventus Viterbii tit. SS. Trinitatis in Patrimonio S. Petri unitus fuit Congregationi Genuensi a Card. Aegidio de Viterbio. An. 1652 illius annuus proventus erat scut. 1408, familia Fratrurn 23.

Conventus Uneliae (di Oneglia) tit. S. Mariae Angelorum in dioecesi Albinganensi extra urbem construitur an. 1496. Intr. scut. 851, Fr. 12.

Conventus Urbis-Veteris (di Orvieto) in Statu Pontificio tit. S. Rochi an. 1652 habebat annuum proventum scut. 151, Fr. 3.

Inter praecipuos egregios viros qui ex praefata Genuensi Congregatione prodierunt, praecipue enumerandi sunt praelaudatus Angelus Aprosius Bibliothecae Aprosianae fundator, Augustinus Arpe, Dominicus Gandolphus, et celeberrimus poeta, ac piissimus vir Joannes Baptista Cotta.

Congregatio Dulcetana Ordinis Eremitarum S. P. Augustini sic nuncupata a Dulceto Apuliae oppido instituta fuit anno 1487 a nostrate Ven. P. Fr. Felice de Cursiano in Apulia, qui a multis sanctus appellatur, quique nonnullis erectis coenobiis, aliisque restauratis, [p. 531] cupiens perfectioris vitae normam sectari, ea coenobia etiam quoad mores reformavit, atque in illis arctiorem eremiticam vitam instituit. Eadem Congregatio anno 1682, quo noster Torellius Augustiniana Saecula exarabat jam extincta erat, illius coenobiis partim provinciae Apuliae, partimque Neapolitanae, et aliis Aprutinae aggregatis. Habuit conventus, qui modo hic recensentur, quique nimirum sunt:

Conventus Ariani tit. S. Augustini erectus an. 1499, qui ad Congregationem transivit an. 1553. Illius annuus introitus an. 1652 erat scutatorum 302, familia Fratrum 7.

Conventus Asculi Apuli tit. S. Augustini-Veteris extra muros, cui alter unitus est S. Mariae de Populo. Primus pertinebat ad Cong. an. 1505. Introitus annuus scut. 462, familia Fratrum 9.

Conventus Baseliensis tit. S. Mariae de Collo (di Baselice) in Capitanata, alias Basilicae erectus an. 1578. Illius annuus proventus an. 1652 erat scut. 354, familia Fratrum 7.

Conventus Castellucii (di Castelluccio) in dioecesi Trojensi in Capitanata, tit. S. Mariae Gratiarum, an. 1652 habebat annuum proventum scut. 146, et alebat Fratres 3.

Conventus Cursiani tit. S. Joannis Baptistae dioecesis Ariani. An. 1652 illius annuus introitus erat scutatorum 46, et alebat Fratrem unum.

Conventus Dulceti (di Dulceto) in dioecesi Bovinensi in Capitanata, in quo Congregatio initium habuit. Anno 1552 habebat annuum proventum scut. 78, et Fratres 3.

Conventus Gildoniensis (di Gildone) tit. S. Mariae de Pietate dioecesis Beneventi, qui antea pertinebat ad provinciam Neapolitanam, nominatur ad an. 1532. Illius annuus introitus anno 1652 etat scut. 288, familia Fratrum 6.

Conventus Montis Calviensis (di Monte-Calvo) tit. S. Catharinae in dioecesi Beneventi nominatur ad annum 1598. Introitus scut. 436, Fratres 10.

Conventus Montis Falconensis (di Monte Falcione) dioecesis Beneventi, tit. S. Joannis Baptistae an. 1652 habebat annuum proventum scut. 96, et alebat Fratres 2.

Conventus Panni in dioecesi Bovinensi tit. S. Mariae de Sanitate an. 1652 habebat annuum proventum scut. 642, et alebat Fratres 8.

Conventus Sancti Bartholomaei in Gualdo (di S. Bartolomeo di Gaude) in dioecesi Vulturarae in Capitanata tit. S. Mariae de Consolatione extructus fuit an. 1582. Habebat annuum introitum scut. 151, et alebat Fratres 3.

Conventus Trojanus (di Troja) in Capitanata nominatus in Ordinis regestis ad an. 1583 erat sub invocatione S. Mariae Gratiarum. Habebat annuum proventum scut. 293, et alebat Fratres 5.

Conventus Ursarae (di Orsara) in dioecesi Ariani nominatur a Lubin in recensione conventuum hujus Congregationis.

Pertinuerunt etiam ad hanc Congregationem conventus Campi Bassi in dioecesi Bojani, qui an. 1652 erat provinciae Neapolitanae sub tit. S. Petri, habebat annuum introitum scut. 188, et alebat Frates 3; item conv. Atripaldae nominatus ad an. 1535, qui an. 1652 spectabat ad Congregationem S. Joannis de Carbonaria sub. tit. S. Nicolai. Erat in dioecesi Abellini, habebat an. proventum scut. 304, et alebat Fr. 9. Hujus Dulcetanae Congregationis alumnus fuit etiam celebris scriptor Coelestinus Brunus, qui anno 1653 electus fuit Episcopus Boviani in Aprutio.

[P. 532] Anno 1474 obtinetur a Papa pro conversis Sacristiae inservientibus facultas tangendi vasa sacra, quam Patres Priores illis perpetuo conferre possint ad instar Minorum. Ita Chronicum I Cong. Insubricae pag. 16.

Anno 1475 Sixtus IV per Bullam quae dicitur Mare Magnum, quaeque confecta creditur die 7 Feb. 1474 confirmat omnia privilegia Ordinis, et nos admittit ad participationem privilegiorum, quibus gaudent Fratres Praedicatores et Minores.

Ad annum 1475 nominatur in Ordinis regestis Congregatio observantiae Hiberniae, e cujus corpore P. Generalis Jacobus Aquilanus sub die 14 Feb. ejusdem anni segregavit coenobium Corkagiae, illud revocans ad obedientiam Vicarii illius Provinciae, qui erat pars Provinciae Angliae. Illius Congregationis caput erat conventus Cataniae, cui an. 1479 Generalis Ambrosius Coranus sub die 23 Junii concessit ut posset acceptare quoscumque Fratres, et regi more caeterarum Congregationum a proprio peculiari Vicario, quin possit molestari ab Angliae provinciali. Vide praefatorum Generalium regesta fol. 17, et 19 a tergo.

Anno 1476 in Capitulo generali Romae mense Junio celebrato statutum fuit ut omnes Provinciae, et Congregationes iisdem constitutionibus uterentur.

Circa hoc tempus P. Mag. Fr. Ambrosius Coranus Prior Generalis in Ordinem introduxit consuetudinem post coenam recitandi illam orationem, quam nunc Serotinam appellamus.

Anno 1484 sub die 11 Maji Sixtus IV per Bullam incip. Qui Apostolis praecepit etc. sub poena excommunicationis Papae reservatae mandat Canonicis Regularibus, et Eremitis Ord. S. P. Augustini quatenus a contentionibus, disputationibus, et controversiis circa S. P. Augustini habitum abstineant, nec de eis in posterum mentionem faciant.

Circa haec tempora quidam D. Eusebius Corradi, et D. Dominicus de Tarvisio Canonici Regulares Ordinis S. P. Augustini scripserunt contra Augustinianam nostri Eremitani Ordinis institutionem, quos eodem tempore refutarunt nostrates Ambrosius Coranus, et Paulus Ulmius. Defensorium Corani typis excusum fuit anno 1481. Verum anno 1495, ut iisdem verbis pag. 262, scribit Ossinger, exortae iterum sunt mutuae contentiones. Canonici Regulares ad Mediolanensem archiepiscopum Guidum Antonium Arcimboldum precibus confugere ut S. Augustini simulacrum novo exsculpendum opere canonicalibus vestibus amicieretur, pronumque ad ea vota Praesulis animum invenerunt; nisi obstitissent nostri Fratres, qui ad Sedem Apostolicam querelas suas deferentes obtinuere ab Alexandro VI breves litteras ad Mediolanensem Archiepiscopum datas, quibus eidem injungebatur, si vera forent quae exponebantur, videlicet sculptam fuisse primam effigiem S. P. Augustini eremitico habitu, nihil innovari permitteret.

Sub an. 1487 ponit Torellius translationem corporis B. Joannis Boni e veteri coenobio extra Mantuam sito ad S. Agnetis templum intra moenia ejusdem urbis.

Anno 1490 sub die 7 Aprilis ad instantiam B. Bartholomaei de Palatiolo Summus Pontifex concessit Indulgentiam septem annorum, ac totidem quadragenarum Fratribus, Novitiis, ac Monialibus Ordinis, qui intersunt orationi Serotinae.

Anno 1491. In capitulo generali Romae [p. 533] habito anno 1491 inter alia statuitur quod dum in choro dicitur Sit Nomen Domini benedictum omnes Fratres debeant inclinare caput.

Anno 1491 Nostrates Insubres, in Capitulo suae Congregationis Bononiae celebrato, decreverunt quod eadem Congregatio habeat in posterum peculiarem procuratorem generalem apud Curiam Romanam. Primus procurator generalis fuit P. Fr. Andreas de S. Germano.

Anno 1496 Fratres Apostolini vitae pauperis, alias de Poenitentia ab Alexandro VI Ordini nostro uniuntur, opera praesertim ipsorum Vic. generalis Fr. Joannis Scarpa.

Anno 1497 sub die 15 Octobris idem Summus Pontifex Alexander VI autoritate Apostolica statuit, decrevit, et ordinavit quod deinceps perpetuis futuris temporibus officium Sacristae Pontificii alicui Ordinis Eremitarum S. Augustini professori, quamvis aliter Praelatus ecclesiasticus non existat, committi, concedi, et assignari debeat. Vide Empoli pag. 37 Bullarii Aug.

Anno 1500 praefatus Summus Pontifex die 25 Julii cum magna pompa, atque nobilissimo comitatu accessit ad nostram Ecclesiam S. Mariae de Populo, gratias acturus B. Mariae Virgini eo quia die Principi Apostolorum sacro dum idem Pontifex coenabat, extemplo ruina camerae binos ex astantibus opprimente, ipse tamen aliquot duntaxat contusionibus acceptis vivus e tanto scrimine evasit.

Circa haec tempora venerunt in Italiam eremiticae observationis quidam ex ea Aethiopiae parte, quae est supra Aegyptum. Hi magnum dicebant initiatorum numerum nominis Augustiniarorum ab Eremo esse in terra, unde profecti erant, conventusque plurimos quorum numerus certus iniri non posset in tanta terrarum vastitate. Quae eo mihii, verba sunt Sabellici Aen. 7, lib. 9, pag. 412, veriora videntur, quo ex Lybia, ubi is pietatis cultus ortus est, facilius potuit in eam terram propinquam, quam remoliores terras penetrare.