XLVIII. Coenobia Ordinis Erem. S. P. Augustini ab an. 1400 ad 1450 - p. 402

XLIX. Monasteria Monialium Augustinensium ab an. 1400 ad 1450 - p. 416

L. De viris sanctitate claris ab an. 1400 ad 1450 - p. 417

LI. De Episcopis Ordinis Erem. S. P. Augustini ab an. 1400 ad 1450 - p. 426

LII. Appendix - p. 436

LIII. De aliis Augustinensibus illustrioribus ab an. 1400 usque ad 1450 - p. 437

LIV. De mulieribus sanctitate claris Ordinis Eremitarum S. P. Augustini ab an. 1400 ad 1450 - p. 442

LV. De origine Congregationis Monialium Augustinensium sub titulo SS. Annuntiatae - p. 443

LVI. De translatione corporis S. Matris Monicae - p. 444

LVII. Res Ordinis variae ab anno 1400 ad 1450 - p. 445

Conventus Abbatiae Stingiae, alias Sestinge, in provincia Senarum, recensetur ab Herrera sub anno 1434.

Conventus Acri tit. S. Catharinae in dioecesi Bisignanensi in Calabria citeriori erigitur ab Antonio Coriolano an. 1413.

Conventus Agriae sive de Agri (di Erlaw) tit. Sancti Nicolai in Hungaria extabat an. 1419. Periit autem an. 1596, tunc urbe a Turcis expugnata.

Conventus Albani sub titulo S. Mariae de Stella in provincia Neapolitana nominatur ab Herrera ad an. 1432.

Conventus Albiniacensis, alias S. Petri Albiniacensis, tit. S. Spiritus in Sabaudia ad radices montis d’Arcluze ab incolis traditur nostratibus, quibus postea Barones de Miolans egregiam ecclesiam construxerunt. De illo fit mentio in Ordinis regestis ad an. 1432. Spectabat ad provinciam Narbonensem.

Conventus Amonensis in provincia Provinciae nominatur ab Herrera ad annum 1419.

Conventus S. Amoris (di Saint Amour) in Burgundia prope fines Bressiae, tit. S. Annae, a nostratibus acquiritur anno 1438. Affirmat tamen Lubin illum fundatum fuisse a Dominis de Digoing tunc illius oppidi Toparchis, vivente adhuc S. Nicolao de Tolentino.

Conventus Andegavensis (di Angers) tit. S. Catharinae ab Herrera nominatur ad an. 1432; sed Lubin ubi agit de Communitate Bituricensi affirmat illum inchoatum fuisse an. 1307, ac illius fundatores fuisse Dominos de Beauveau. Antea pertinebat ad provinciam Franciae.

Conventus Appamiae (di Pamiez) in provincia Tolosana, sive Aquitaniae, ab Herrera laudatur ad an. 1425; licet testetur illius alumnum fuisse Mag. Fr. Raymundum de Accono, qui fuit Apostolicus Sacrista circa an. 1345. Jam hoc anno 1345 extitisse fatetur etiam Lubin, ubi agit de provincia Tolosana.

Conventus Aquarum-Vivarum tit. S. Mariae in provincia Aragoniae ab Herrera ponitur sub an. 1426. Verum testatur Lubin illum fundatum fuisse a Jacobo Aragoniae Rege vulgo Debellatore nuncupato an. 1239. Situs erat super montem Aquas-Vivas appellatum in campo Alzirae in dioecesi Valentina. [P. 403]

Conventus Aquae-Latae (di Igualada) tit. S. Augustini in Catalaunia an. 1437 spectabat ad provinciam Aragoniae.

Conventus Aquilaris tit. S. Joannis in Provincia Castellae erat Eremitorium situm in dioecesi Asturicensi, et in termino Odansi, vulgo appellatum S. Joannes de Aquilan. Acquisitum fuit circa annum 1424 per nostratem Fr. Gundisalvum de Ruperolis.

Conventus Archistoni, alias Atherstonae in Limite Lincolniensi in Anglia nominatur ad an. 1420.

Conventus Arensis tit. S. Augustini in Provincia Castellae fundatur anno 1423 per Dominum Didacum Fernandez de Entrena, Archidiaconum Calagurritanum, Protonotarium Apostolicum, et D. Blancae Reginae Navarrae thesaurarium. Verum arbitratur Herrera quod primus hujus coenobii erector circa an. 1377 fuerit Didacus Lopez Ari incola, qui in praedio, quod prope Arum possidebat, illud extruxit ad honorem S. P. Augustini, Dominae Nostrae, et omnium Sanctorum. Dicitur etiam Harensis, sive de Haro.

Conventus Arnarorii, alias Ardnariae (di Arnaroye) in dioecesi Killaledensi in Hibernia extabat an. 1425. Situs erat in limitibus Comitatus de Slego, et in Majonensi Agro.

Conventus Arthesii (di Arthez) in dioecesi Lescariensi, in Bearnia pertinebat ad provinciam Tolosanam an. 1439.

Conventus Aurelianensis sub tit. S. Sebastiani (di Orleans) situs in ejusdem civitatis suburbio, pluries destructus, de novo reaedificatus fuit, ut scribit Lubin agens de Franciae provincia. Habebant nostrates intra urbem, apud Palatii capellam, S. Ludovici hospitium in quod obsidionum tempore se recipiebant. Ab Herrera ponitur sub an. 1420; verum affirmat praefatus Lubin inchoatum fuisse an. 1350. Citat idem Herrera indultum Joannis XXII, quo ad instantiam Joannis Franciae et Navarrae Regis conceduntur Eremitis S. P. Augustini monasteria Saccitarum, quae in urbibus Remensi, Aurelianensi, et Tornacensi jam erant totaliter derelicta.

Conventus Barefluctus (di Barfleur) in dioecesi Constantiensi (di Constances in Gallia) ad oram maris Britannici ab Herrera ponitur ad an. 1431; sed Lubin ubi agit de provincia Franciae asserit illum fundatum fuisse a Rege Pililippo Pulchro an. 1282. Erat sub titulo S. Thomae Cantuariensis.

Conventus Barchinonis nuncupatus Domus Dei octo circiter milliaribus a civitate distans, fundatus fuit a Beltramo Nicolai circa an. 1410, qui aedem illam erigi voluit in nemore, quasi firmissimum regularis observantiae propugnaculum, ut ait Herrera.

Conventus Barri, alias Bargiarum (di Bargi) in Pedemontio, tit. S. Mariae Gratiarum, anno 1438 pertinebat ad provinciam Lombardiae, et 1503 ad Congregationem ejusdem nominis.

Conventus Bassani tit. S. Catharinae in Marchia Tarvisina fundatur an. 1424; et anno 1548 transivit ad Congregationem Insubriae, vulgo Lombardiae.

Conventus Belviderii (di Belvedere) tit. S. Mariae Annuntiatae, in dioecesi Cariatiensi in Calabria citeriori, fundatur an. 1446 ecclesiam donante D. Antonio Episcopo S. Marci. Transiit postea a provincia Neapolitana ad Congregationem Zampanorum.

Conventus Beneventi, ab alio diversus, tit. S. Andreae de Rocca, prope eamdem civitatem pertinebat ad provinciam Neapolitanam an. 1437. [P. 404]

Conventus Benfadae alias Benadensis (di Belahaunes) tit. Corporis Christi in dioecesi Akadensi in Comitatu de Slego in Hibernia fundatur anno 1423.

Conventus Bigellae (di Biella) tit. S. Petri in Pedemontio an. 1438 spectabat ad provinciam Lombardiae, et traditur Congregationi ejusdem nominis an. 1485.

Conventus Bilbai tit. S. Bartholomaei de Verris in dioecesi Burgensi, nunc Victoriensi, in provincia Castellae, extruitur extra urbem an. 1419. Circa an. 1425 opera praesertim B. Augustini Romani, Ordinis Prioris Generalis, titulo S. Augustini intra urbem translatus fuit.

Conventus Bitterrensis (di Beziers) tit. S. Augustini nominatur ad an. 1420. Spectabat ad provinciam Narbonensem. Dum de Biterrensi coenobio verba facimus, haud praeterire posse videmur absque piaculo quae in Ordinis Regestis ad an. 1644 leguntur, quae nimirum ita sonant: Calvinistarum immani bello Gallia undique exagitata tanta hostes crudelitate exarserunt in Fratres Ordinis S. Augustini provinciae Narbonae, et Burgundiae ut aliqui exilio, alii veneno, alteri praecipitio, caeteri ferro, et flamma hanc mortalem vitam cum aeterna commutarint. Nec hoc Fratrum macello contenti inimici ad aedifìcia infanda rabie conversi omnes fere hujus provinciae conventus funditus everterunt, et eorum scripturas igni commiserunt, adeo ut a gloriosae memoriae Ludovico XIII Rege Christianissimo de ipsis parta felici victoria Fratres nulla antiquorum monasteriorum invenerint vestigia, quando ad debellatas civitates vocati in miserrimis hospitiis ex eleemosynis piorum Christifidelium vivere, et degere coacti fuerunt. Nec penuria Fratrum potuisset provinciam ad propria revocare nisi Deus suscitasset P. Mag. Fr. Jacobum Fornier Cremiacensem, qui flendo devastationem gentis suae, ac simul meditando modum illam ad antiquum splendorem reducendi, obtento ad hoc a suo P. Mag. Provinciali dilapidato, et spoliato conventu Biterrensi, pessundatis humanae prolis et successionis considerationibus, fratrem suum germanum unicum ac primogenitum ad novitiatum, et professionem, servatis requisitis ipse admisit, et unum fratrem laicum nomine Georgium, qui tres soli et simul juxta strictam et antiquam Regulae, et Constitutionum observantiam ibidem diu vivendo, tandem Deo favente hujus propositi selectos admiserunt juvenes, quorum ope, virtutibus, et exemplis, parentum ac amicorum eleemosynis praefatum conventum a fundamentis erexerunt, plura in honorem Augustinianae Familiae prosequuturi, nisi P. Mag. Carpenius tunc Provincialis studiorum praetextu, sed revera fratrum indigentia, eos in superstitibus paucis, quibus flamma, et ferrum pepercerat, conventibus collocarit. Aliis tamen succedentibus, devastata civitate Montagnacensi aliquod hospitium praefatus Rex concessit. ut sicut Biterris, sic ibidem antiquum et nobilissimum conconventum hostili feritate destructum restaurarent. Verum Regis voto obtemperare difficillimum videbatur quamdiu mutatio eorumdem Fratrum a Provincialis nutu staret; qua de re supplicarunt SS. D.no Urbano VIII ut huic malo dignaretur mederi institutione unius Vicarii-Provincialis, ab ipsis ad placitum et ad nutum eligendi, qui ipsorum tam quoad studia, quam quoad mores, absque tamen corporis provinciae, et capitis divisione, curam haberet, prout SS.mo placuit ipsis concedere. [P. 405] Post quae primo, et secundo, successive, et immediate elegerunt P. Mag. Franciscum Fornerium (mortuo jam ejus fratre Jacobo) in Vicarium Provincialem Communitatis Biterrensis, quo duce in civitatibus Monpeliensi, Nemausensi, Mariogiolensi, et Sancti Romani a Tarno, et in aliis secundum tempus, de quo illis Rex gloriosum reportabat triumphum, parva obtinuerunt hospitia ut antiqua restaurarent atque extruerant monasteria, sicut multis in locis Deus votis Regis favit: et quia experimento comprobarunt mutationem triennalem Priorum localium multum officere desideratis reaedificationibus ex solis eleemosynis faciendis, ideo ea stante necessitate, de Prioribus benemerjtis statuerunt rite observari cap. 2, num. 9, part. 3, Constitutionum, ubi expressis verbis habetur: Ut in conventibus, qui de novo aedificantur, vel in quibus aliqua fabrica magni momenti incoepta cernitur, in his poterit idem Prior bis, et pluries reeligi, si aedificationi conventus conducere videbitur.

Conventus Brachiani, alias Barcenni (di Bracciano) tit. S. Mariae Novellae in provincia Romana, fundatur circa annum 1436 ex concessione Eugenii IV. Dotatus fuit a Principe Ursino de Ursinis magno Siciliae Cancellario, qui eidem coenobio gratis donavit possessionem dell'Ospedaletto, et aliam a S. Cornelia nuncupatam: an. 1459 illi adnexa fuit parva ecclesia S. Sebastiani. Circa annum 1650 in eo Ordinis studia instituta sunt. Tunc habebat annuum proventum scutatorum 2019, et alebat Fratres 23. Evasit coenobium generalitium an. 1651, sed P. Provincialis jurisdictioni restituitur an. 1742. Iterum autem subjectum fuit immediatae P. R.mi Generalis jurisdictioni an. 1788, quo P. Provincialis conventum Mareni pro Brachianensi recepit.

Conventus Brisaci (di Brisach) tit. S. Ethardi in dioecesi Constantiensi an. 1433 pertinebat ad provinciam Rheni. Lubin illius initium refert ad an. 1360.

Conventus Burgokerae, sive Burgoflorae (di Boreskarie) in dioecesi Tuamensi, ad lacum Lough Kare in Hibernia, antea pertinebat ad Ordinem Carmelitarum, transiit autem ad Augustinianos Eremitas an. 1412.

Conventus Buriensis alias Brugensis (di Burgh S. Emunds, alias Burye) in Anglia in Limite Cantabrigiensi extabat an. 1419.

Conventus Caesenae tit. S. Augustini in Romandiola nominatur ad an. 1432. Evasit postea coenobium generalitium.

Conventus Cajetae (di Gaeta), in provincia Terrae Laboris, fundatur an. 1413 a nostrate eximio concionatore Fr. Francisco Mellini de Roma, qui deinde fuit Episcopus Senogalliae. Transiit ad Congregationem S. Joannis de Carbonaria anno 1452.

Conventus Candidae in dioecesi Abellini tit. S. Augustini an. 1424 pertinebat ad provinciam Terrae Laboris.

Conventus Calvimontis an. 1424 spectabat ad provinciam Tolosanam.

Conventus Capuae tit. S. Mariae Magdalenae nominatur ad an. 1423, et an. 1464 habebat titulum S. Augustini. Postea a provincia Terrae Laboris transiit ad Congregationem S. Joannis de Carbonaria.

Conventus Carpi tit. S. Augustini in ditione Ducis Mutinae, fundatur an. 1447 a nostrate P. Fr. Dionysio Vitelleschi de Cornueto, ex donatione Dominae Elisabethae Piae.

Conventus Carthaginis Novae (di Cartagena) tit. S. Joannis Evangelistae, antea extra muros extabat anno 1437; [p. 406] postea translatus fuit intra urbem tit. S. Leandri.

Conventus Calipti in provincia Franciae apud Herreram nominatur ad an. 1426.

Conventus Cassoviae (di Caschaw) in Hungaria ab Imperatore traditur an. 1422 nostrati B. Isaiae Bonero de Cracovia.

Conventus Castri Catini (di Catino) tit. S. Augustini in Sabina nominatur ad an. 1431.

Conventus Castri S. Petri (di Castel-S. Pietro) prope Bononiam tit. S. Bartholomaei extabat anno 1421.

Conventus Certaldi (di Certaldo) in dioecesi S. Miniati in Hetruria erat antea ecclesia collegiata sub tit. Sanctorum Michaelis et Jacobi, quae a Joanne XXIII Augustinianis Eremitis tradita fuit an. 1410.

Conventus Cervariae (di Cervera) tit. S. Augustini in Cathalaunia dimittitur an. 1419; sed reassumitur an. 1573.

Conventus Cerviae tit. S. Georgii in Romandiola nominatur ad annum 1431.

Conventus Cervistensis an. 1424 spectabat ad provinciam Saxoniae.

Conventus Chii (di Scio) in arcipelago graeco fundatur an. 1419. Spectabat ad provinciam Terrae Sanctae.

Conventus Chononii in provincia Narbonae apud Herreram nominatur ad annum 1433.

Conventus Comar, alias Komarae in Danubii insula, vulgo de Schuct, pertinebat ad provinciam Hungariae an. 1424.

Conventus Coniensis provinciae Saxoniae apud Herreram nominatur an. 1431.

Conventus Constantiensis dioecesis, sub tit. S. Mariae, in provincia Rheni refertur apud Herreram ad an. 1417.

Conventus Conturbensis in provincia Castellae nominatur ab Herrera ad an. 1419.

Conventus Corciani tit. S. P. Augustini ad Lacum Trasimenum an. 1425 spectabat ad provinciam Spoletanam.

Conventus Corcyrae (di Corfù) in mari Jonio sub tit. S. Mariae Annuntiatae an. 1419 spectabat ad provinciam Terrae Sanctae.

Conventus Cormendini (di Kermendt) in Hungaria Cisdanubiana extabat an. 1423.

Conventus Corneburgensis (di Komeburg) tit. Domus Sanctae, prope Viennam in Austria, an. 1427 pertinebat ad provinciam Bavariae.

Conventus Cremae tit. S. Jacobi Portae de Ribalta ex donatione DD. Alberti Episcopi Placentini inchoatur an. 1257; sed an. 1434 vel a fundamentis erigitur, vel potius restauratur sub tit S. Augustini, pecuniis ex testamento relictis a D. Thoma Vimercati Cremensi cive, opera, et industria nostratum Fratrum Joannis Rochi Papiensis, et Bartholomaei Cazuli Cremensis, qui jure censendi sunt veluti inceptores celeberrimae Insubricae Congregationis, quae in eodem coenobio an. 1439 instituta fuit.

Conventus Cremiaci (di Cremieu) in Delphinatu nominatur ab Herrera sub nomine Crimiaci ad an. 1425; sed affirmat Lubin illum fundatum fuisse an. 1290 a Delphinis principibus tunc Delphinatus a se nominati Toparchis.

Conventus Cusentinus (di Cosenza) tit. S. Augustini in Calabria an. 1425 spectabat ad provinciam Apuliae, sed an. 1521 ad Congregationem Zampanorum transiit.

Conventus Czuli in Bohemia an. 1419 pertinebat ad provinciam Bohemiae.

Conventus Draceni (di Draguignan) in dioecesi Forojuliensi in Provincia ab Herrera nominatur ad an. 1430; sed videtur jam extitisse an. 1256.

Conventus Drocis (di Dreux) in dioecesi Carnotensi jussu Joannis XXIII traditur Eremitis Augustinensibus an. 1411.

Conventus Dublini (di Dublin) in Hibernia ab Herrera ponitur ad an. 1421. Sed ex Waraeo affirmat Lubin illum sub tit. SS. Trinitatis inchoatum fuisse circa an. 1259.

Conventus Dunmorensis (di Duamor) in dioecesi Tuamensi, Comitatus Galvjensis, in Hibernia fundatus fuit a Berminghamis Athentiae dominis. Nominatur in Ordinis Regestis ad an. 1425.

Conventus Ennegiaci, alias Enneziaci (di Ennezat) tit. B. Mariae Virginis, S. Joannis Baptistae etc. in dioecesi Claromontensi in Arvernia ponitur ab Herrera ad an. 1437. Sed noster Augustinus Lubin agens de provincia Narbonae affirmat illum erectum fuisse a Guilelmo de la Flote domino de Ravel, Franciae Cancellario an. 1324.

Conventus Eslingae (di Eslingen) in Ducatu Wittembergensi tit. S. Augustini an. 1435 pertinebat ad provinciam Rheno-Svevicam. Postea ab haereticis occupatus fuit.

Conventus de Essyek an. 1427 spectabat ad provinciam Hungariae.

Conventus Estenwegensi an. 1423 pertinebat ad provinciam Saxoniae.

Conventus Eugubinus tit. S. Hieronymi in Umbria fundatur circa an. 1414 a quodam P. Fr. Ugolino, et aliis nostratibus super collem uno milliario situm procul ab urbe, utibidem regularis observantia custodiretur. Sed exorto, suadente diabolo, circa illius coenobii Prioratum Fratrum dissidio, unus ex eis, nempe Fr. Ugolinus, preter Ordinis consuetudinem a S. Sede Prioratum obtinuit. Quare major illorum Fratrum, pars indignatione, non quidem contra S. Sedem, sed contra Fr. Ugolinum commota, ab illo conventu recessit, et in aliis coenobiis Superiorum permissu se recepit. Itaque P. Prior Ugolinus pene solus cum paucis Fratribus in illo coenobio remansit; quae res cum ad Summi Pontificis Joannis XXIII aures pervenisset, Confraternitati S. Augustini, quae in vicina Eugubiensi civitate tunc vigebat, illum conventum assignavit, dimisso illinc etiam Priore Fr. Ugolino, ut sic suis et Ordinis impensis disceret rem esse valde suspectam, multisque incommodis obnoxiam in quibuscumque electionibus peragendis statutas leges, atque antiquam consuetudinem pretergredi. Tandem, ad instantiam Guidantonii Comitis Feretri, a Martino V an. 1420 Minoritis Observantibus coenobium illud traditum fuit.

Conventus Eysomli, sive de Ersomio situs super montem in Transilvania an. 1434 spectabat ad provinciam Hungariae.

Conventus Famagustae tit. S. Antonii an. 1431 pertinebat ad provinciam Terrae Sanctae. Sed an. 1570 Cypro insula a Turcis expugnata, eversus fuit.

Conventus Farneti in provincia Romana nominatur apud Herreram ad an. 1423.

Conventus S. Felicis prope Janum in dioecesi Spoletana an. 1450 a Nicolao V traditur nostrati Congregationi Perusinae.

Conventus Fiati (di Fiat) in dioecesi Castrensi in Gallia extabat an. 1425 in provincia Tolosana. Evertitur a Calvinistis circa an. 1576, quo tempore Fr. Antonius de Escrozailles in eodem coenobio ab illis vulneratus, paulo post occubuit. Hic conventus diversus fuit a coenobio Figiacensi (di Figeac) in pago Cadurcensi ejusdem Tolosanae provinciae, de quo agit Lubin in Orbe Augustiniano pag. 173. [P. 408]

Conventus Florentiae tit. S. Mariae Coeli, extra portam Gatolini, an. 1421 incorporatur coenobio S. Spiritus ut ibidem institueretur observantia regularis. In eodem coenobio Ven. Joannes de Alarcon didicit normam regularis disciplinae, quam postea in Hispaniam invexit.

Conventus Florentiae tit. de Ricorbolis, amotis illinc Monialibus, nostratibus de Observantia ab Eugenio IV traditur an. 1436.

Conventus item Florentiae tit. Chiariti in via S. Galli olim fundatus a Chiarito S. Zenobii Episcopi Florentini ministro; ab eodem Eugenio IV tunc temporis Florentiae degente, dimissis illinc etiam Monialibus, ceditur nostratibus de Observantia an. 1436. Sed nostratibus paulo post abeuntibus, coenobium illud ingressae sunt Moniales Eremitae Ordinis S. Benedicti, quae antea incolebant monasterium S. Bartholomaei, ubi postea erectum fuit Lazaretum. Relicto autem Chiariti coenobio Augustinenses transierunt an. 1453 ad Ecclesiam S. Barnabae, quam spectabiles quidam Florentini cives illis donaverant. De hoc coenobio S. Barnabae in Ordinis Regestis non fit amplius ulla omnino mentio post an. 1465. Videtur transisse ad Moniales Montis Carmeli.

Conventus Frusinonis (di Frosinone) tit. SS. Trinitatis in Campania Romana fundatus fuisse creditur circa an. 1400.

Conventus Fulginii (di Fuligno) tit. S. Nicolai in Umbria, abeuntibus illinc Monachis Olivetanis, traditur nostratibus de Congregatione Perusina ab Episcopo Fulginate Jacobo Berti an. 1435. Concessioni Episcopi accessit an. 1437 Olivetanorum consensio.

Conventus Gamundiae (di Gemundt) tit. SS. Virginis Praesentatae, in dioecesi Augustana in Germania, ab Herrera nominatur ad an. 1417; sed asserit Lubin illum extructum fuisse an. 1140.

Conventus Garegnani, alias Carignani (di Carignano) tit. S. Mariae Gratiarum in dioecesi Taurinensi in Pedemontio an. 1425 spectabat ad provinciam Lombandiae; sed an. 1518 unitus fuit Congregationi ejusdem nominis.

Conventus Gazalae in provincia Spoletana nominatur ab Herrera ad an. 1431.

Conventus S. Geminii (di S. Gemini) in Umbria, in dioecesi Narniae, extabat ad an. 1426 sub titulo S. Joannis.

Conventus Geniensis in provincia Franciae nominatur apud Herreram ad an. 1419.

Conventus Genoae, alias Gionae, sed melius Geaunae (di Geaune) in dioecesi Adurensi, in pago le pays de Chalosse nuncupato, an. 1438 pertinebat ad provinciam Tolosanam.

Conventus Genuae (di Genova) sub tit. S. Mariae de Cella, extra urbem situs in suburbio S. Petri de Arena (diversus ab alio ejusdem nominis) spectabat antea ad Canonicos Regulares S. Augustini, sed an. 1422 ad nostrates transit, illum acceptante P. Fr. Paulo Vivaldi Genuensi, qui tunc degebat in coenobio S. Teclae (postea S. Augustini), ubi prima fundamenta jecit celeberrimae Insubricae Congregationis. Incoeptae a P. Paulo Vivaldi reformationi adhaerebat etiam hoc coenobium S. Petri de Arena, et aliud S. Mariae de Belvedere in Genuae montanis ad mare situm.

Conventus S. Georgii de Surregio, (vulgo Seurre, postea Bellegarde) in dioecesi Vesontionensi, olim extra urbem sub titulo S. Georgii a Baronibus S. Georgii fundatus, postea intra urbem tit. Nostrae Dominae de Consolatione translatus fuit. Nominatur in Ordinis Regestis ad an. 1426. [P. 409]

Conventus Gerfalchi (di Gerfalco) tit. S. Augustini in dioecesi Volaterrana an. 1419 pertinebat ad provinciam Senarum in Tuscia.

Conventus Gonessae, alias Leonissae (di Leonessa) tit. S. Petri, juxta Herreram, et S. Aegidii Abbatis juxta Lubin, nominatur a praefato Herrera ad annum 1422. Spectabat ad provinciam Spoletanam.

Conventus Gorae in provincia Bavariae apud Herreram nominatur ad an. 1438.

Conventus Graniani (di Gragnano) tit. S. Augustini in dioecesi Litterensi an. 1424 pertinebat ad provinciam Neapolitanam.

Conventus de Grotkinser an. 1434 spectabat ad provinciam Bavariae.

Conventus Gualdi - Catanei (di Gualdo - Cataneo) tit. S. Augustini in dioecesi Spoletana nominatur ab Herrera ad an. 1423.

Conventus Hagenoae (di Haganaw) in Alsatia, in dioecesi Argentinensi, tit. S. Augustini an. 1422 spectabat ad provinciam Rheni et Sveviae.

Conventus Hanae (di Any) in Comitatu Limericensi in Hibernia nominatur ab Herrera ad an. 1432.

Conventus Heidelberg, sive Haidelberg tit. B. Mariae in Palatinatu Rheni, ad fluvium Neckar, an. 1435 spectabat ad provinciam Rheni et Sveviae; sed an. 1551 ab haereticis occupatus fuit.

Conventus Jaderae (di Zara) in Dalmatia erigitur circa an. 1422. Spectabat ad provinciam Terrae Sanctae.

Conventus Judemburgensis (di Judenburg in Styria) provinciae Bavariae apud Herreram nominatur ad an. 1423. Postea pertinuit ad provinciam Austriae.

Conventus Labaci (di Laubach) vulgo Lubiana, tit. S. Jacobi in Carniola nominatur in Ordinis Regestis ad an. 1436. Erat coenobium generalitium. Pertinebat antea ad provinciam Bavariae. Situm erat extra urbem, sed quia Turcis Labacensem civitatem oppugnantibus utile esse poterat, idcirco solo aequatum fuit, ejusque loco nostratibus data est intra urbem ecclesia S. Jacobi, quam an. 1513 jactis novis fundamentis ampliarunt. Ob Lutheranorum infestationem nostrates coenobium illud reliquerunt an. 1555.

Conventus Lamballii (di Lamballe) tit. S. Augustini nominatur ab Herrera ad an. 1425; sed refert Lubin illum extructum fuisse an. 1337 ab Oliverio de Tournemine domino de la Hunaudaye, ejusque uxore Isabella de Machecou. Transiit a provincia Franciae ad Communitatem Bituricensem an. 1625.

Conventus Landavii, alias Landoyae (di Landau) in dioecesi Spirensi in Palatinatu nominatur sub tit. S. Augustini ad an. 1422. Spectabat ad provinciam Rheno-Svevicam.

Conventus Laphacensis tit. S. Martini in Carinthia, apud Herreram nominatur ad an. 1431 tamquam membrum provinciae Bavaricae.

Conventus Laugingani (di Laugingen) tit. S. Augustini in dioecesi Augustana nominatur ad an. 1403, quo ibidem Comitia generalia habita sunt, de quibus Pamphilus ita scribit: Miserabilis fuit nostra haec synodus; nam saeviente ibi bello quodam multi ex Fratribus, qui ad Comitia venerant, perierunt... Antea spectabat ad provinciam Bavariae, et postea transiit ad Rheno-Svevicam. Ordo noster coenobium illud cum multis aliis amisit ob sacrilegam rabiem Lutheranorum. A nostrate Fr. Antonino Hohn in sua chronologia provinciae Rheno - Svevicae pag. 43 vocatur conventus Lavinganus, et dicitur fundatus an. 1302 a Comite Palatino Neoburgico. [P. 410]

Conventus Lemovicensis, alias de Lemovico (di Limoges) tit. S. Augustini in suburbio de Mommaille extabat an. 1419.

Conventus Liburni (di Livorno) tit. S. Joannis in Tuscia, nostrati provinciae Pisanae traditur circa an. 1425.

Conventus Lippae in Transilvania tamquam membrum provinciae Hungaricae nominatur a Lubin ad an. 1433. Diversus a conventu Lippae in Bohemia fund. an. 1627.

Conventus Mansi-Puellarum (le Mas Saintes Espuelles) nominatur ab Herrera ad an. 1420 tamquam membrum provinciae Tolosanae. Postea ab haereticis solo aequatus fuit.

Conventus Marchafabae, alias Marquefabae (di Marquefave) diocesis Rivensis, in Occitania ad Garumnam fluvium pertinebat an. 1419 ad provinciam Tolosanam.

Conventus Marciaci, sive Marsiaci (di Marciac) tit. S. Augustini, in dioecesi Ausciensi in Vasconia, an. 1423 recensebatur inter coenobia provinciae Tolosanae.

Conventus Marciallae (di Marzalla) tit. S. Mariae in dioecesi Florentina an. 1420 spectabat ad provinciam Pisanam.

Conventus Mauriologii (di Marvejols, sive Mauriege) in dioecesi Mimatensi extra urbem situs, an. 1420 nominatur inter conventus provinciae Narbonae. An. 1567 ab haereticis solo aequatus, intra urbem postea extructus fuit.

Conventus Mediolani tit. B. Mariae Coronatae, extructus fuit ad honorem S. Nicolai de Tolentino extra portam Cumanam, apud ecclesiam S. Mariae Coronatae, an. 1448 a Blancha Maria Visconti Mediolanensis Ducis Francisci Sfortiae uxore. Spectabat ad Congregationem Insubrae.

Conventus Melfiae (di Melfi) tit. S. Augustini an. 1420 pertinebat ad provinciam Apuliae.

Conventus Memmingae (di Memmingen) in dioecesi Augustana tit. S. Augustini an. 1435 spectabat ad provinciam Bavariae.

Conventus Metarum (di Mets) tit. S. Margaritae in Lotaringia nominatur apud Herreram ad an. 1419; sed refert Lubin nostrates in illam urbem receptos fuisse sub Jacobo Episcopo LXII, qui electu sfuit an. 1247.

Conventus Migt-Arani, alias Mediaranni, prope urbem de Viella, sub tit. Dominae Nostrae de Migaran, in dioecesi Convenarum (di Cominges) an. 1439 spectabat ad provinciam Tolosanam, a qua postea transiit ad provinciam Aragoniae. Circa an. 1506 bellorum tempore per Gallorum gentem, humanae naturae inimico procurante, combustus, devastatus, et solo aequatus, nostratum industria, et Christifidelium eleemosynis reparari coepit.

Conventus Montis Domae, sive Domensis (di Domme) tit. S. Augustini in dioecesi Sarlatensi an. 1419 pertinebat ad provinciam Tolosanam. Transiit postea ad provinciam Aquitaniae.

Conventus Montis Leonis (di Monte-Leone) tit. S. Mariae Annuntiatae fundatur an. 1423 Jacobo de Bonsignoro multa bona donante, et an. 1433 D. Jocobo Ban Montis Leonis Dynasta praefatam Ecclesiam SS. Annuntiatae cum suis domibus liberaliter concedente. A provincia Terrae Laboris transiit postea ad provinciam Calabriae.

Conventus Montis-Lupelli (di Montluel) in dioecesi Lugdunensi an. 1421 spectabat ad provinciam Narbonae.

Conventus Montis Orthoni, tit. S. Mariae, erigitur ad ejusdem montis radices an. 1433 in dioecesi Patavina, et an. 1436 [p. 411] evasit caput Congregationis, quae ab illo coenobio nomen accepit.

Conventus Montis-Regalis (di Montreal) in dioecesi Convenarum in Vasconia, an. 1420 pertinebat ad provinciam Tolosanam.

Conventus Montis Sancti (di Monte-Santo) tit. S. Mariae Magdalenae an. 1420 jam pertinebat ad provinciam Marchiae Anconitanae.

Conventus Morestelli (di Morestel) in dioecesi Viennensi in Delphinatu, an. 1425 recensebatur inter coenobia provinciae Narbonensis.

Conventus Murani, sub tit. S. Christophori prope Venetias, extruitur circa an. 1436. Cum autem an. 1454 noster Ven. Simonetus de Camerino praeter omnium expectationem inter Venetos, et Mediolanensem Ducem sua eloquentia atque industria pacem conciliarit; idcirco Senatus Venetus ad perpetuam hujus rei memoriam, atque in ejusdem Ven. Simoneti gratiam prope illud coenobium erexit templum Pacis, et sic deinceps vocari coepit coenobium S. Christophori de Pace. In praesentiarum autem, coenobio humo aequato, locus ille addictus est hospitio recipiendis civium Venetorum ossibus, donec audiant vocem Filii Dei illos ad resurrectionem vocantis. Ex illo conventu die 9 Novembris an. 1508 ad coelestem patriam transivit noster B. Gratia de Catharo.

Conventus Nazarethensis, alias S. Mariae de Nazareth, in provincia Terrae Laboris nominatur apud Herreram ad an. 1420 tamquam humile, et tenue domicilium.

Conventus Nemburgaforensis provinciae Bavariae legitur apud Herreram ad an. 1437.

Conventus Northausianus, alias Northusensis, ad an. 1438 apud Herreram recensetur inter coenobia provinciae Saxoniae.

Conventus Niceae (di Nizza) tit. S. Martini ponitur ab Herrera sub an. 1420, sed Lubin ubi agit de provincia Provinciae affirmat quod jam an. 1295 nostrates degebant extra urbem versus portam de la Peyrolieres, et quod anno 1393 Ludovicus de Grimaldis de Bevil donavit eis domum intra urbem prope parochiam S. Martini, quam an. 1405 Ecclesia Cathedralis nobis cessit.

Conventus Oblinci (di le Blanc en Berry) tit. S. Joannis Baptistae in dioecesi Bituricensi, ab Herrera nominatur ad annum 1419; sed scribit Lubin agens de Provincia S. Guilelmi, sive de Communitate Bituricensi, illum jam extitisse extra urbem an. 1380.

Conventus Ometensis provinciae Saxoniae nominatur ab Herrera ad an. 1436.

Conventus Orbae in provincia Aragoniae apud Herreram legitur ad an. 1432.

Conventus Ortone (di Ortona) in Aprutio, S. Augustini, an. 1422 spectabat ad provinciam Apuliae, ac postea transiit ad provinciam Aprutinam.

Conventus Padulae, alias Paludae tit. S. Augustini in dioecesi Capitis-Aquei in Principatu Citeriori, an. 1419 pertinebat ad provinciam Neapolitanam.

Conventus Pali tit. S. Nicolai in provincia Romana nominatur ab Herrera ad annum 1422; sed an. 1426 jam fere destructus, jussu P. R.mi Generalis B. Augustini de Roma derelinquitur, bonis omnibus coenobio S. Augustini de Urbe assignatis.

Conventus Palumbarie, tit. S. Nicolai in provincia Romana, Ordini traditur anno 1424 a D. Baptista de Sabellis. Videtur dimissus fuisse an. 1597.

Conventus Pampelonis (di Pamplona) tit. S. Augustini [p. 412] in Regno Navarrae an. 1425 spectabat ad provinciam Castelle.

Conventus Pantizalliae, sive Pontisallic in Germania legitur apud Herreram ad an. 1419. Non indicatur provincia, ad quam spectabat. Forsitan est error in nomenclatione.

Conventus Papiae, tit. Sanctae Mustiolae in provincia Lombardiae, apud Herreram nominatur ad an. 1419; sed Torellius ad an. 1254, numero 19, scribit quod nostrates domum illam incolere coeperunt eodem an. 1254. Cessit Monialibus Olivetanis an. 1565.

Conventus Parzoviae (di Parezow) tit. SS. Corporis Christi, atque Sanctorum Leonardi, et Martini in dioecesi Cracoviensi in Polonia duodecim milliaribus distans a civitate Cranostavia, fundatur an. 1447 a Joanne de Cysion Capitaneo Cracoviensi, et Casimiri Regis Locumtenenti, qui etiam illum satis abunde bonis dotavit, atque privilegiis munivit. Tempore quo scribebat noster Milensius, scilicet an. 1614, non amplius extabat.

Conventus Patavii (di Padova) tit. S. Marci antea spectabat ad provinciam Venetiarum, sed an. 1459 regularem nostri Ordinis vitam profitebatur sub jurisdiccione Congregationis de Monte-Orthono.

Conventus Paulae, tit. S. Catharinae in Calabria, fundatur an. 1433 ex donatione Andreae Graeci, et Antonii de Paula.

Conventus de Peliske, alias Plusche tit. S. Mariae in Hungaria, extabat an. 1427.

Conventus Perusinus (di Perugia) tit. S. Mariae Novellae initium habuit an. 1421. Nam tunc temporis quidam Presbyter Baptista Eugubinus, et alii Presbyteri, et laici, qui pluribus annis vitam eremiticam egerant in Monte Malle, in loco S. Mariae de Saxo nuncupato, et a Perusina urbe duobus circiter milliaribus dissito, propter bellorum molestias, ad locum S. Mariae Novellae juxta portam S. Angeli intra urbem sese receperunt, ibique domo sibi suis manibus extructa vitam eremiticam prosequebantur, nulla tamen adhuc approbata regula fultam. Quapropter, habito etiam vici illius incolarum consensu, a Summo Pontifice impetrarunt ut duo illa loca, nempe S. Mariae de Saxo, et S. Mariae Novellae Ordini Eremitarum S. P. Augustini de Observantia tradere possent, ipsisque eidem Ordini nomen dare liceret. Obtenta itaque Summi Pontificis gratia statim praedicta loca Eremitano Ordini donarunt, et an. 1422 mense Februario Romae in conventu S. Mariae de Populo Augustinianam Observantiam, a Ven. Matthaeo de Introduco inchoatam, amplexi sunt. Evasit postea coenobium S. Mariae Novellae praefatae Reformationis caput, quae ab illo Congregatio Perusina appellari coepit. Supprimitur hoc coenobium an. 1652.

Conventus Perusinus sub titulo S. Mariae de Aquaeductu, sive de Conducto, fundatur a Perusinis circa an. 1414 opera nostratis eximii concionatoris Francisci Mellini nobilis Romani, qui postea fuit Episcopus Senogalliae. Pertinuit coenobium illud ad provinciam Spoletanam.

Conventus Pictaviensis, tit. S. Catharinae, (di Poictiers) nominatur apud Herreram ad an. 1419; sed affirmat Lubin illum fundatum fuisse an. 1346. Transiit a provincia Franciae ad Communitatem Bituricensem.

Conventus Pilznae (di Pilzno) tit. S. Mariae Assumptae, ac SS. Catharinae, ac Barbarae (postea solius S. Catharinae) in dioecesi Cracoviensi in Polonia fundatus fuit ab Uladislao Rege an. 1403.

Conventus Pini (del Pino) in dioecesi Vallisoletana in Castella Veteri, tit. S. Marie de Pino, extabat an. 1438. [p. 413]

Conventus Pratae tit. S. Augustini in dioecesi Aliphana an. 1424 pertinebat ad provinciam Neapolitanam.

Conventus Prati tit. S. Augustini in Hetruria (diversus a coenobio S. Annae) an. 1434 acceptatur a provincia Pisana opera P. Mag. Fr. Francisci de Florentia.

Conventus Ramagensis provinciae Hispaniae, alias Castellae, nominatur apud Herreram ad an. 1433, tom. 2, pag. 366, ubi legitur: Cito sine dubio periit.

Conventus Ransavensis (di Ramsau) situs in loco solitario in quodam colle prope oppidum Hag a Monachiensi urbe sex procul leucis, erigitur an. 1412 a Georgio de Fraunberg ab Hag, Barone de Waronis. Unitur haec domus coenobio Monachiensi an. 1576.

Conventus Ravelli (di Ravello) in provincia Neapolitana tit. S. Augustini extabat an. 1424.

Conventus Razignani, alias Arzignani tit. S. Petri in Marchia Tarvisina, an. 1421 pertinebat ad coenobium Vicentinum.

Conventus Realhamiae (di Reilhane) in Provincia conditur an. 1438 a Comite ejusdem loci.

Conventus Regulae tit. S. Mariae situs intra limites oppidi Rota, vulgo S. Maria de Regla, dioecesis Hispalensis, nominatur ab Herrera ad an. 1427, quo illuc inducta fuit regularis observantia per P. Provincialem Fr. Gundisalvum Sanctolagium jussu B. Augustini de Roma. Antea spectabat ad Canonicos Regulares, sed postea, nempe an. 1399, ad nostrates transiit. Imago B. Mariae Virginis de Regula in illo loco abscondita fuisse creditur tempore Maurorum occupationis, et ipsamet Deipara revelante a quodam Canonico Regulari de coenobio S. Mariae Legionis inventa circa an. 1330. De praefato conventu, sive eremitorio verba faciens noster Thomas Herrera tom. 2, pag. 365, haec scribit: Ad littus maris Oceani fundatus, dives devota Deiparae imagine, miraculis celebri, cui primae ex Indiis ad Hispanias venientes venerationem tribuunt, procul inspecta limina tormentis bellicis salutantes, et prope accedentes Indicarum opum primitias, et vota religiose solvunt... Eo tempore, quo haec scribebat Herrera, conventus ille spectabat ad provinciam Beticae, sive Andaluciae, cum antea ad provinciam Hispaniae, alias Castellae pertinuisset. Post generalem Religiosorum Hispaniae e coenobiis expulsionem anno 1835 a Gubernio peractam, Conventum et ecclesiam cappellanorum nomine servarunt PP. Dominicus Luque et alius ejusdem conventus alumni; quibus paucis abhinc annis defunctis, Fratres Minores S. Francisci de observantia illum a S.mo Domino Leone XIII obtinuere pro Collegio Missionum imperii Marochii; ita tamen ut si quovis tempore ab iis desseratur, ad Augustinenses iterum devenire debeat.

Conventus Reychembachii in provincia Bavariae extabat an. 1423.

Conventus de Resel in Borussia an. 1439 pertinebat ad provinciam Poloniae.

Conventus de Resil provinciae Saxoniae nominatur apud Herreram ad an. 1439.

Conventus Rhemensis (di Reims) in provincia Franciae tit. S. Annae ponitur ab Herrera sub an. 1436; sed videtur a Saccitis ad nostrates transisse circa an. 1340.

Conventus Rhodi (di Rodi) tit. S. Augustini, in ejusdem nominis insula an. 1419 pertinebat ad provinciam Terrae Sanctae. Periit insulam Turcis occupantibus an. 1525.

Conventus Ripe Transonae tit. S. Catharinae in provincia Marchiae Anconitanae jam extabat an. 1432. [P. 414]

Conventus Romae S. Susannae apud Herreram nominatur ad an. 1448, quo tempore spectabat ad provinciam Romanam. Transiit deinde ad Congregationem S. Joannis de Carbonaria, ac postea ad Insubricam. Tandem an. 1587 a Sixto V Monialibus quibusdam, Camilla Summi Pontificis sorore adjuvante, traditus fuit.

Conventus Rotarum in provincia Marchiae Anconitanae nominatur apud Herreram ad an. 1434.

Conventus Rotomagensis (di Roven) tit. S. Annae nominatur ab Herrera ad an. 1420; sed refert Lubin agens de provincia Franciae illum erectum fuisse in parochia S. Maclovii an. 1336.

Conventus Rupellae (la Rochelle) ponitur ab Herrera ad an. 1420; sed illius initia fuere an. 1205 primum in loco la Moulinette vulgo nuncupato tit. S. Nicolai, et postea in urbis medio sub titulo S. Jonii martyris, S. Jon. Pertinebat antea ad provinciam Tolosanam, et postea ad provinciam Franciae. An. 1567 a Calvinistis pene solo aequatur, viginti circiter nostratibus simul interfectis. Reparatur, atque Ordini restituitur an. 1629. Ecclesia postea de novo aediflicata, ad honorem S. Thomae de Villanova eonsecrata fuit.

Conventus Saccae, alias Xaccae (di Sciacca) tit. S. Barnabae, in dioecesi Agrigentina in Sicilia, extabat jam an. 1432.

Conventus Salerni (di Salerno) tit. S. Augustini in provincia Terrae Laboris jam extabat an. 1424.

Conventus S. Salvatoris (S. Sauveur de Valbaines) in dioecesi Sistaricensi di Sisteron, an. 1425 spectabat ad provinciam Provinciae.

Conventus Sanctorum (de los Santos) in Villanubla erectus fuit an. 1431 in eremo ab urbe Vallisoletana quinque milliaribus dissita, donante Ecclesiam quamdam cum redditibus D. Roberto de Moja, Abbate Vallisoletano, opera et industria Ven. Joannis de Alarcon, qui coenobium illud Congregationis Observantiae Hispaniae caput, atque centrum effecit.

Conventus Savarduni (di Saverdum) in dioecesi Rivensi an. 1420 pertinebat ad provinciam Tolosanam.

Conventus Savonae in Liguria Occidentali, tit. S. Leonardi de Nemore, apud Herreram nominatur ad an. 1420.

Conventus Serensis provinciae Narbonae apud Herreram legitur ad an. 1425.

Conventus Seyselli (di Seyssel) in dioecesi Genevensi, et in Sabaudiae limitibus recensetur ab Herrera inter coenobia provinciae Narbonensis ad an. 1425, sed refert Lubin illum an. 1348 extructum fuisse, civibus domum, et locum liberaliter donantibus. Ejusdem coenobii postea praecipui fuere benefactores Sabaudiae Duces.

Conventus Siracusae, tit. S. Mariae de Succursu in Sicilia, quem Herrera vocat nomine S. Luciae, inchoatur an. 1433.

Conventus Sittiae in Creta insula tit. S. Catharinae, an. 1419 jam spectabat ad provinciam Terrae Sanctae. Periit sub Turcarum tyrannide.

Conventus Suessae (di Sessa) tit. SS. Trinitatis in provincia Terrae Laboris, fundatur an. 1413 a nostrate eximio concionatore P. Mag. Fr. Francisco Mellino Romano, qui postea fuit Episcopus Senogalliensis. Transiit ad Cong. S. Joannis de Carbonaria an. 1465.

Conventus de Tanglin ad an. 1424 recensetur apud Herreram inter coenobia provinciae Saxoniae. Illius conventus alumnus fuit noster DD. Henricus Wugghersim Episcopus Sebastensis.

Conventus Tarsiae tit. S. Jacobi, in dioecesi Rossanensi in Calabria, extruitur [p. 415] anno 1400 tamquam hospitale a Nicolao de Grimaldis Tarsiensi, ab eoque traditur nostratibus an. 1411.

Conventus Theatinus (di Chieti) tit. S. Catharinae in Aprutio extabat jam anno 1425. Spectabat tunc ad provinciam Apuliae, sed postea transiit ad Aprutinam.

Conventus Thetfordensis (di Thetford) in Comitatu Norfolciensi in Anglia nominatur in Ordinis Regestis ad an. 1424. Illius fundator extitit Joannes Gandavensis Dux Lancastriae ex regio Anglorum genere.

Conventus Tordae, alias Thurdae tit. S. Mariae in Transylvania an. 1434 pertinebat ad provinciam Hungariae.

Conventus SS. Trinitatis in Provincia Saxoniae extabat an. 1438.

Conventus sive eremitorium SS. Trinitatis in Patollis in provincia Marchiae Anconitanae nominatur in Ordinis Regestis ad an. 1419.

Conventus Urbini (di Urbino) tit. S. Augustini in Piceno ponitur apud Herreram ad an. 1437; sed affirmat Lubin, ipso quoque Herrera consentiente illum ante an. 1300 erectum fuisse.

Conventus Uttenwilensis (di Uttenweiler) tit. SS. Annuntiatae in Svevia in dioecesi Constantiensi erigitur an. 1450 a tribus nobilibus Bertholdo, Conrado, et Joanne Equitibus Auratis.

Conventus Vallisoleti (di Valladolid) in Castella-Veteri tit. S. Augustini inchoatur an. 1407, fundum donante Roderico Lopez Davalos, Comestabili Regnorum Castellae et Legionis. Diversus est a Collegio Vallisoletano ejusdem nostri Eremitani Ordinis tit. S. Gabrielis, quod aedificari coepit an. 1544 ex testamento D. Mariae de Olmedilla. Inter caeteros illustres praefati S. Augustini coenobii alumnos praecipua mentione digni habentur Ven. Fr. Hieronymus Ortiz, vitae sanctitate, et signis mirabilibus clarus; Fr. Henricus Henriquez, e regio Admirallorum Castellae genere, Castellae Provincialis, Episcopus Uxamensis, et Placentinus; Fr. Augustinus Antolinez, item Castellae Provincialis, primarius Theologiae professor Salmanticensis, Episcopus Civitatensis, et Archiepiscopus Compostellanus; Fr. Antonius de Conderina, Episcopus S. Marthae, ac deinde Guamangae; Fr. Joannes Ruiz, quem ferunt an. 1616 pro defensione Fidei mortem subiisse; Fr. Andreas de Aguado, Episcopus Ariani in Regno Neapolitano; Fr. Antonius de Castro Philippi IV Hispaniarum Regis concionator; et Ven. Fr. Joannes de Alarcon, qui in provinciam Castellae circa annum 1430 regularem observantiam invexit. Illius maxima pars, Religiosis ejectis an. 1835, solo aequata est ad ampliora civitatis peragerda deambulacera; altera cum eleganti ac splendida ecclesia a militibus occupatur ad equorum exercitus annonae receptaculum.

Conventus Vallis Oriolae tit. S. Mariae de Gratia an. 1437 extabat in provincia Aragoniae.

Conventus Varani prope Camerinum in Piceno tit. S. Bartholomaei in Ordinis Regestis ad an. 1426 recensetur inter coenobia provinciae Marchiae Anconitanae.

Conventus Varendini (di Varadeiin) in Transylvania anno 1424 spectabat ad provinciam Hungariae.

Conventus Veliterni (di Velletri) tit. S. Mariae de Horto an. 1443 pertinebat ad provinciam Romanam, sed transiit ad Congregationem Lombardiae circa annum 1548.

Conventus Venusinus (di Venosa) tit. S. Augustini in Apulia extabat jam anno 1424. [P. 416]

Conventus Venzoni (di Venzone) tit. S. Joannis Baptistae, an. 1422 spectabat ad provinciam Marchiae Tarvisinae.

Conventus Veronae tit. S. Juliani, diversus a coenobio S. Euphemiae, an. 1422 a quodam Fr. Joanne de Pedemontio Eremita, qui nostro Ordini nomen dedit, provinciae Marchiae Tarvisinae incorporatur.

Conventus Verularum (di Veroli) tit. S. Augustini in Campania Romana extabat ante an. 1274 extra portam Romanam, et intra oppidum translatus fuisse creditur circa annum 1450, quo tempore illam dioecesim regebat Fr. Clemens Bartholomaei, Romanus, Ordinis Eremitarum S. P. Augustini. Postea titulo SS. Annuntiatae vocari coepit.

Conventus S. Victoriae (di S. Vittoria) tit. S. Augustini in Piceno jam extabat anno 1437.

Conventus Villae Castri, alias Castini (di Villa-Castin) an. 1419 spectabat ad provinciam Castellae.

Conventus Virduni (di Verdun) tit. S. Andreae an. 1426 memoratur inter coenobia provinciae Franciae.

Conventus Vitreii tit. SS. Tninitatis anno 1422 pertinebat ad provinciam Franciae.

Conventus Voltae (la Voute) tit. S. Michaelis in dioecesi, et territorio Vivariensi (di Viviers) an. 1422 extabat in colle procul uno stadio ab oppido; postea Duces de Ventadour illius Castri Toparchae Ecclesiam Castri sui nostratibus huc advocatis donarunt. Pertinuit illud coenobium ad provinciam Narbonae, et Burgundiae.

Conventus Vorzoniensis in Bohemia memoratur in Ordinis Regestis ad an. 1434.

Conventus de Waltheim in Saxonia nominatur in Ordinis Regestis ad an. 1422; anno autem 1515 a provincia transierat ad Congregationem Saxoniae.

Conventus Winsheimensis (di Winsheim) provinciae Bavaricae recensetur ad an. 1435. Videtur tamen jam extitisse an. 1402.

Conventus de Wylac tit. S. Annae in dioecesi Quinque Ecclesiarum situs, anno 1437 refertur inter coenobia provinciae Hungariae.

Conventus Wynchensis an. 1438 memoratur inter coenobia provinciae Bavariae.

Conventus Zalzae in provincia Saxoniae legitur apud Herreram ad an. 1432.

Conventus Ziracobi provinciae Bavariae ponitur ab Herrera sub an. 1431.

Monasterium Mantellatarum tit. Sanctae Monicae Alexandriae in Pedemontio erigitur circa an. 1433.

Monasterium Ariminense tit. S. Augustini fundatur circa an. 1400 a nostrate B. Michaelina de Arimino; postea tamen ad Ordinem Canonissarum Regularium trarisivit.

Monasterium Bononiense tit. S. Ursulinae jam extabat an. 1432. Situm erat in suburbio S. Vitalis.

Monasterium Burdigalense (di Bordò) tit. S. Monicae memoratur ad an. 1436.

Monasterium Cassiae tit. S. Mariae Magdalenae in Umbria fundatur ante an. 1407. Est adhuc Ordini subjectum, et vocatur titulo B. Ritae, quae illud Augustinensium virginum asylum per totum Orbem terrarum celeberrimum reddidit.

Monasterium Civitatis Castelli in Umbria jam incolebant Mantellatae Augustinianae anno 1432.

Monasterium Civitatis Ducalis in Aprutio tit. S. Luciae extabat an. 1421. [P. 417]

Monasterium de Cysmulin in dioecesi Midensi in Hibernia nominatur ad an. 1409.

Monasterium Eugubii in Umbria tit. Luciae extabat an. 1437.

Monasterium Ferrariae tit. S. P. Augustini extruitur ab Alisa Joannis del Gallo civis Ferrariensis filio, quae cum tredecim aliis virginibus Eremitanum S. P. Augustini Ordinem amplexa est an. 1429. Subditae fuerunt illae Moniales jurisdictioni Episcoporum Ferrariensium usque ad an. 1524, quo ab Augustinensibus Congregationis Lombardiae regi coeperunt. Iterum tamen Episcopis illud monasterium subjectum fuit an. 1590.

Monasterium Florentiae tit. S. Monicae piis Christifidelium largitionibus extruitur circa an. 1450. In illud post viri obitum se recepit D. Camilla de Medicis Martellia, Cosmi Medicei Magni Hetruriae ducis uxor, mansitque usque ad an. 1591, quo vitam cum morte commutavit.

Monasterium de Grave in dioecesi Dublinensi in Hibernia extabat an. 1412.

Monasterium Bredae tit Montis Pacis erigitur a D. Maria Joanna uxore Joannis de Nassau, filii Engelberti, et Joannae Polanae dominae Bredae, et Laeccae, prope urbem Bredam in Belgio circa an. 1450, ejusque prima Priorissa fuit Odilia praefatae fundatricis filia. Hoc monasterium an. 1610 opera Episcopi Antuerpiensis translatum fuit Liram.

Monasterium Mediolani tit. S. Augustini de Vedano extabat ante an. 1440. Verum eodem anno cum aliquot ejusdem monasterii moniales vellent ad S. Clarae Ordinem transire, jussu Nicolai V ad dissidium eliminandum media monasterii pars Clarissis tradita fuit, et altera media pars cum integra ecclesia monialibus illis, quae in regula sua priori S. Augustini erant remansurae relicta.

Monasterium Patavii tit. de Bethleem erectum fuit an. 1441 a Pallante Strozzi Florentino in hospitali nuncupato coecorum de Bethleem quod Patavina civitas donarat B. Michaelinae Papiensi, quae Arimini fuerat quasi generalis gubernatrix totius Ordinis Monialium Observantiae S. Augustini, quae Patavium vocata fuerat ut Benedictinas S. Matthiae ad meliorem frugem reduceret. His ergo reformatis in novam domum ex Eugenii IV concessione, die 22 Decemb. 1441 nostra Michaelina e monasterio Arimenensi adduxit Sorores Augustinenses, Franciscam Fanensem, Onophriam Foroliviensem, Agatham de Castellione, Simonam de S. Laurentio de Caesenatico, et Birgittam Ariminensem.

Monasterium Romae Augustinensium Mantellatarum fundatur a D. Margarita Thomai, nostratis Ven. Bartholomaei Thomai germana sorore, ante annum 1431.

Monasterium sive reclusorium sororum de obedientia Ordinis S. Augustini Romae in regione Campi Martii, in Monte Acceptoro, fundatur an. 1439 a nobili femina D. Maria de Curtiis, vidua D. Poncelli de Ursinis, quae Eremitani S. Augustini Ordinis habitum induerat.

Monasterium Valentiae in Hispania tit. S. Juliani extra muros extruitur ante an. 1431.

Monasterium Venetiarum tit. S. Justinae, quod antea erat Ordinis S. Birgittae an. 1450 traditur Sororibus Augustinianis.

B. Ambrosius Florentinus, ob insignem pietatem Homo Dei appellatus, claruit doctrina, sanctitate, atque concionandi gloria. [P. 418] Is est ille, de quo verba facit Poggius Florentinus invectiva 2 contra Franciscum Philelphum dicens: Sequebaris virum doctissimum, et vitae integritate praestantem Ambrosium Eremitam, te ille monebat, atque erudiebat amice pro sua in omnes benevolentia, atque humanitate. Quandoque molestus rejiciebat insulsitatem tuam. Quid viri sanctissimi, atque humanissimi animum a te reddidit abhorrentem! Et in oratione 3 in funere Nicolai Nicoli illum nuncupavit sanctimonia morum, et doctrina conspicuum Ambrosium Eremitam. Ab Herrera ponitur sub an. 1443, sed Possevinus in Apparatus Sacri tom. I, pag. 73, affirmat illum claruisse an. 1456.

B. Albertus de Utino (di Udine) meritis, et miraculis conspicuus florebat circa annum 1443.

B. Antonius de Amandola (in Piceno) abstinentia, et patientia emicuit. Ortus est Comunantiae prope Amandulam die l7 Januarii an. 1355, obiitque Amandulam anno 1450, 25 Januarii, quo die populorum frequenti concursu solemni processione, et publicis oblationibus devote colitur ab oppidanis. Duobus annis ejus corpus sub humo jacuit, donec ex peculiari revelatione a Mag. Fr. Hilario Amandulano an. 1452 exhumatum, integrum, et illaesum, tunica tamen in cineres conversa, inventum est. Ita fere Elssius pag. 70. In Martyrologio autem Augustiniano sub die 25 Januarii sequenti elogio noster B. Antonius celebratur: Amandulae in Italia felix transitus B. Antonii de Amandula confessoris eximii, qui brevi tempore omnibus sese virtutibus in Religione exornavit; floruit castitate, obedientia, humilitate, patientia, qua plura sustinuit tamquam si sibi benefacta forent. Jesum, et ejus castissimam Matrern sic dilexit, ut quoties illorum nomina proferret, vel proferri audiisset, cor ejus quasi penitus liquefieret. Fere totam per noctem orabat ante imaginem B. Virginis Christum mortuum inter brachia tenentis, ubi Christi passionem summa cum devotione meditabatur, sese crudeliter macerans disciplinis et maestissima eructans suspiria. Singularis in abstinentia fuit, nec carnibus vescebatur, nec vinum potabat. Illum ridentem nemo unquam, sed flentem potius aspexit, maxime cum Christi passionem contemplabatur; pro lectulo sibi vitium acervum conjunxit, et cervical sibi ministrabat saxum, et aliquando lignum usque ad praesens conservatum; asperis vestibus utebatur, et ciliciis ad nudam carnem sese macerabat. Continuas daemonis pertulit insidias, quas nomina Jesu, et Mariae invocans, superavit. inter has virtutes, et incredibiles poenitentias usque ad nonaginta quinque annos sanctissime vixit, et tunc senio confectus, et pluribus coruscans miraculis, inter quae numerantur tres per ejus intercessionem ad vitam revocati, ad coelestem patriam translatus est, et quotannis hac die in eodem coenobio ejus festum celebratur cum solemni processione, plurima plebe concurrente... Illius corpus adhuc integrum in nostra Amandulae Ecclesia magna veneratione colitur, ejusque nomen ad petendam pluviam potissimum invocatur. Sacrum ejus Officium in Ordinis Breviario habetur ad diem 6 Feb. ex concessione Clementis XIII promulgata sub die 20 Martii anno 1760.

B. Antonius de Cornueto floruit circa annum 1419. Dicitur a Coriolano in simplicitate cordis ambulasse, et plura miracula fecisse. Idipsum noster B. Alphonsus de Orozco confirmat, [p. 419] illum etiam titulo beati honorans. Philippus Elssius pag. 72, haec de nostrate B. Antonio breviter scripsit: Claruit evidentissimis miraculis, obiit 1419. Jacet Cornueti (in provincia Romana) in nostra Ecclesia.

B. Antonius de Fano senior dicitur ab Herrera vir religiosus et observantiae cupidus, qui an. 1389 erat Florentiae Mantellatarum confessarius, et 1421 Prior coenobii S. Mariae extra portam Gatolini (Florentiae) ut in illud observantiam induceret. Anno autem 1425 conventum Panormitarum, in illo quoque regulari disciplina restaurata, laudabiliter regebat, et an. 1428 erat Vicarius generalis Calabriae. Tandem a Martino V an. 1430 facultatem impetravit ut in loco solitario cum uno vel pluribus sociis eremiticam vitam ducere ei liceret. Quo tempore obierit non constat.

B. Antonius de Fano junior tanta vitae sanctitate pollebat ut in juvenili adhuc aetate constitutus, ab Alphonso V Aragoniae Rege in suum confessarium electus fuerit, a quo etiam ad Martinum V mense Feb. an. 1430 regia legatione honestatus fuit, qua occasione Romae translationi corporis S. Matris Monicae interfuit, atque pacem et unionem, ita Herrera, inter Pontificem et Regem mense Julio, anno 37 aetatis suae, felici fine conclusit, non propter mundanam scientiam, ait Fr. Antonius de Rocca Contrata ejus socius, astutiam, et sagacitatem, quia parum in his sentiebat, sed propter ejus vitae laudabilem famam, et approbatam sanctitatem. Deus mirabilia fecit per eum. Demum an. 1432, et 1433 ab eodem Rege Alphonso cum Matthaeo Fujades viro illustri Legatus mittitur ad Eugenium IV. Illius ortus extitit an. 1393, sed obitus ignoratur.

B. Antonius de Florentia a B. Alphonso de Otozco dicitur abstinentia et pietate praestans, atque beati titulo decoratur. Noster Hieronymus Roman putat illum floruisse usque ad an. 1411.

B. Antonius et B. Cyrillus de Interamna (da Terni), Augustiniana professione, pietate, atque solitudinis amore vere fratres, ambo simul in S. Mariae Magdalenae eremitorio poenitentiae, ac coelestium contemplationi usque ad obitum ita operam navarunt, ut post transitum, qui fuit circa an. 1420 beatorum titulum obtinuerint. Vide Jacobillum.

Ven. Fr. Bartholomaeus Thomai germanus frater Margaritae Thomai, quae an. 1431 Romae nostratum Mantellatarum collegium fundavit, apud Herreram dicitur magnus servus Dei. Anno 1448 erat Prior Romani coenobii S. Susannae, quod tunc temporis ad nostrum Eremitanum Ordinem spectabat.

B. Benedictus de Deo, alias de Sulmone, duro Fulginui in coenobio S. Nicolai degeret, praeceptum a Domino accepit ut Perusiam pergeret, ibique ccenobium atque ecclesiam ad honorem Deiparae aedificaret. Illuc itaque absque mora profectus Angelorum Reginam sibi divinitus apparentem vidit, quae novae aeedis locum, formamque illi designavit. Deinde factum est ut quidam Eremitae nostro Augustiniano Ordini sese aggregare cupientes, a Martino V facultatem impetrarint nostratibus tradendi loca ipsorum S. Mariae de Saxo in monte Malle, et S. Mariae Novellae ad portam S. Angeli, quam cessionem mense Feb. anno 1422 executioni mandarunt. Hoc itaque in loco nempe ad portam S. Angeli ex Deiparae nutu Benedictus noster coenobium sub invocatione S. Mariae Novellae aedificavit, atque in illud exactissimam disciplinam [p. 420]

invexit, quam semper quoad vixit, nam ejusdem coenobii prioratum obtinuit, in pristino fulgore sedulo custodivit. Quamobrem conventus ille factus caeterorum exemplar, Augustinianae Perusinae Congregationis caput evasit. Ibidem tandem cum opinione sanctitatis extremum diem clausit an. 1438, dum praefatae Congregationis esset generalis Vicarius.

Ven. Fr. Caesarius de Ursinis, alias de Roma, generis nobilitate, et vitae sanctimonia suam Perusinam, tunc S. Mariae de Popolo appellatam, Congregationem sua aetate illustravit. Virum fuisse summae perfectionis, et incorruptae observantiae Ordinis Regesta testantur. Praefatam S. Mariae de Popolo Congregationem praesertim in Hetruria promovit. Anno 1439 ejusdem Congregationis rectorem agebat, quo item tempore Mantellatarum Augustinensium in Urbe degentium regimini cum in spiritualibus, tum in temporalibus preaerat. Non constat quo anno ex hac vita migravit.

B. Christianus de Pedemontio, vulgo Francus nuncupatus, sua Lombardiae provincia relicta, majoris perfectionis studio Neapolim una cum suo germano fratre nostrate P. Desiderio de Pedemontio se contulit, ibique celeberrimae S. Joannis de Carbonaria Congregationis institutionem a nostrate P. Mag. Simone de Cremona inchoatam ad perfectum complementum perduxit. A nostrate Ambrosio Corano dicitur B. Christianus Francigena, qui in S. Joanne de Carbonaria austeritate vitae, et multis miraculis claruit, et fuit de primoribus reformatoribus observantiae in illa Congregotione. Anno 1431 erat Prior praefati coenobii S. Joannis de Carbonaria, et an. 1432 nova nuncupatione Vicarius observantiae de Carbonaria. Putat Herrera B. Christianum obiisse circa finem Septembris an. 1435; nam eodem anno, die 5 Octobris illius frater P. Desiderius laudatae Congregationis S. Joannis de Carbonaria generalis Vicarius a P. Generali constitutus fuit.

Fr. Desiderius de Pedemontio, B. Christiani Franchi germanus frater, anno 1435 in munere Vicarii generalis eidem successit, quo nomine nedum Congregationi S. Joannis de Carbonaria, verum etiam caeteris Italialiae Observantiis, quas Ven. Fr. Matthaeus de Introduco statuerat, ex pontificio mandato praeerat. Huic Ven. Fr. Desiderio post B. Christiani obitum laudatae Carbonariae Congregationis profectus potissimum debetur. Adhuc inter vivos degebat an. 1449.

B. Franciscus de Eugubio, alias Eugubinus, cujus exuviae adhuc in Ecclesia Ordinis in praesentiarum asservantur, et coluntur, sanctitate floruit circa an. 1450. Fuit nostri Ordinis Oblatus, non quidem ex iis, qui apud nos famulatui addicuntur, sed quia erat sodalis cujusdam Confraternitatis Eugubino hospitali addictae, quod ab Eremitanis Patribus regebatur; quamobrem ejusdem Confraternitatis socii inter Oblatos Augustiniani Ordinis recensebantur.

B. Franciscus Nuti, sive Nanni Ser - Nuti, Senensis, unus fuit ex iis nostratibus, cum B. Stephano Cionio ex Ilicetana Eremo egressi Congregationem fundarunt Canonicorum Regulararium S. Salvatoris, qui vulgo Scopetini nuncupabantur. Cum autem expertus esset tandem molliter vestitum se non posse facile per arctam aeternae salutis viam incedere, ad Augustinianam Eremiticam vitam Ilicetum reversionem fecit, [p. 421] ibique sanctissime obiit die 28 Octobris anno 1451 juxta nostratem Landuccium in Sylva Ilicetana pag. 110; cum e contra Herrera illius obitum anno 1413 assignet. A scriptoribus titulo beati decoratur.

Ven. Fr. Garzias Barrosus, nobilis Toletanus, post uxoris obitum in Toletano coenobio Eremitano Ordini nomen dedit. Deinde vixit in sanctis operibus, summaque pietate praesertim erga Deiparam usque ad centum et decem annorum aetatem, obiitque cum sanctitatis fama circa an. 1430.

Ven. Gerardus de Arimino ob integerrimae vitae rationem, atque multam eruditionis copiam a Caesenatis Ecclesiae Canonicis in suum Episcopum designatus, cum Romam ad Martinum V propterea accessisset, ut illum Pontifex vidit, statim in aliud de illo consilium venit. Nam Caesenatis Ecclesiae administratione nostrati B. Augustino de Roma Archiepiscopo Nazareno, alias Baruli, commissa, ipsum Gerardum universo Augustiniano Ordini regendo praefecit. Cum autem Gerardus iis difficillimis temporibus Ordini praeesse coepisset, quae tam facile schismaticis perturbationibus obnoxia erant, omni ope atque opere sategit, ut omnes nostrates illius exemplum imitantes legitimo Summo Pontifici arctissime adhaererent. Quamobrem cum Basileensi Concilio interesset, ubi primum in conciliabulum evasit, statim ipse cum caeteris Augustinensibus inde abscessit. Deinde ad Ferrariensem synodum se contulit, ad quam Eugenii IV jussu duodecim nostrates theologos ex variis provinciis arcessivit, eidemque Florentiam postea translatae ad finem usque interfuit, atque subscripsit. Plura passim per varias Europae provincias coenobia aedificavit, plura etiam acquisivit, in multis autem perfectiorem regularis disciplinae observantiam instituit, iisque spectatissimae vitae viros semper praefecit. Tandem propter senium an. 1443 regiminis onus dimisit, eodemque anno cum opinione sanctitatis vitam cum morte commutavit. Quidam putant ab Eugenio IV ad Cardinalatum designatum fuisse, quamvis hujusmodi electio in lucem nunquam prodierit.

B. Gundisalvus de Lagos primam lucem aspexit in civitate Algarbiae Regni in Lusitania anno 1360. Ubi primum adolevit, Ulyssipone Eremitarum Augustinensium cucullam induit, atque ex eo tempore nihil magis in deliciis habuit quam ut angelicam puritatem ab omni labe jugiter custodiret; quare tam multiplici, eaque assidua corporis castigatione, veluti quadam impervia spinarum sepe, illibatum virginitatis florem undique circumsepsit, ut numquam invidi serpentis contaminationi patuerit. Cum esset congrua scientia instructus, verbi Dei ministerium zelo apostolico fervens suscepit, quo in munere multum animarum lucrum retulit. Potissimum autem humilitatem dilexit; quapropter jam promerita Magisterii insignia numquam admittere voluit. In variis coenobiis cum magno regularis observantiae profectu prioratum egit; ac tandem in coenobio Turrium Veterum (di Torres Vedras) die 15 Octobris an. 1422 spiritum Deo reddidit. Illius cultum immemorabilem die 23 Maji anno 1777 Pius VI confirmavit. Ejus sacrum Officium in Ordinis Breviario habetur ad diem 21 Octobris, ibique inter caeteras ejus laudes asseritur quod nullum majus capiebat solatium, quam dum pueros, rudesque homines erudiret praeceptis, institutisque christianae Religionis. [p. 422]

B. Jacobus de Ancona, alias de Marchia Anconitana, juxta nostratem Herreram floruit circa annum 1438, licet ab Hieronymo Roman an. 1399 assignaretur. Illius vitam ita B. Alphonsus de Orozco descripsit in suo Chronico Augustiniano fol. 49 a tergo. Fr. Jacobus de Marchia Anconitana floruit magna sanctitate, et diversis virtutibus splenduit; sed super omnia ejus patientia effertur laudibus. Hic vir Dei vitam agebat in antro non longe ab oppido dicto Cardabito. Omnes oppidani illum in magna veneratione habebant, quoniam ejus sanctitatem, et patientiam intuebantur. Laborabat hic sanctus magno leprae quam illi immiserat Dominus, martyrio; quibusdam enim capitis vulneribus foetidi vermes generabantur. Deo ille gratias reddebat, et si quis vermis e vulnere decidebat, ipse eum vulneri restituebat, memor et passionis, et vulnerum quae Dei Filius pro criminibus nostris tulit. Agricolae terrae illius cum magna tritici inopia laborarent, ab eo petierunt ut Deurn oraret, ut bona ipsis temporalia largiretur. Ille consolatus est eos et se ita facturum promisit. Ea nocte orationem ad Deum effudit, et tritici segetes quae adhuc erant parvulae, et in spicas surgere incipiebant, et tulerunt grana, et aruerunt. Agrorum illorum cultores, viso miraculo, tertiam fructuum partem obtulerunt monasterio, ad quod hic Dei servus adductus est morbi medelam, in signum gratitudinis, et recognitionis illius magni mirabilis. Tandem, jubente medico, in remedium leprae ad quoddam balneum perrexit, in quo diem supremum obiit domo tota maximo odore fragrante. Accurrerunt ad balneum, et sanctum ejus corpus exanime invenerunt. Aqua balnei, quae erat nativa qualitate calida, frigebat; sed educto sacro cadavere ad pristinum calorem rediit. Postquam humatus est, miraculis coruscavit, Dominusque propter ejus merita magna prodigia est operatus. Ita Herrera latina reddidit verba B. Alphonsi tom. I, pag. 380 Alphabeti Augustiniani.

B. Jacobus de Amandula in Piceno obiit an. 1420.

Ven. Fr. Joannes de Alarcon dicitur ab Herrera vir devotus, doctrina, et sanctitate clarus, felix Hispanae Observantiae promotor, quem, ut Pamphilus ait, ob suam eruditionem, vitaeque probitatem Joannes II Hispaniarum Rex in maxima veneratione habuit. Anno 1420 studiorum causa Florentiam mittitur, ibidem novam Hispaniae, verba sunt Herrerae, observantiam meditatus est. Eodem enim anno in coenobio S. Mariae prope Florentiam extra portam Gatolini sub regimine B. Antonii de Fano senioris observantia regularis, a B. Augustino Romano instituta fuit. Hic noster Ven. Joannes eam reformationem didicit, quam postea in Hispaniam invexit. Hujusmodi Hispanae Reformationis primordia satis innotescunt ex sequentibus litteris an. 1438, die 11 Nov. ad nostratem Ven. Joannem datis, quae nimirum sunt tenoris sequentis: Fr. Gerardus etc. Ven. Licentiato Fr. Joanni de Alarcon, Vicario nostro in conventibus observantiarum provinciae Hispaniae etc… Tenore praesentium te nostra auctoritate nostrum Vicarium facimus in conventibus, sive eremitoriis, scilicet, Sanctorum prope villam de Vallesoleto, S. Mariae de Pilari penes villam de Arenis, in conventu Domnarum, in conventu Vallisoleti, et in monasterio S. Mariae de Matricali, et caeteris futuris sub observantia degentibus, committentes ea loca penitus tuae curae etc… [p. 423] Ut autem haec omnia majus robur, atque firmitatem haberent, ab Eugenio IV tunc Ferrariae commorante die 10 Decembris praefati an. 1438 confirmata fuerunt. Quantum temporis deinde Ven. Joannes supervixerit non constat.

B. Joannes de Fabriano ex nobilissima Beccheta familia, quae ex Anglia in Italiam se receperat postquam S. Thomas Cantuariensis ejus consanguineus martyrium subierat, a nostrate Ambrosio Coriolano dicitur maximus theologus et acerrimus disputator. Vocatur etiam apud aliquot scriptores Joannes Benchet. Studiorum curriculum in Italia inceptum postea in Oxoniensi Universitate confecit, ibique doctoralem lauream obtinuit. In Italiam reversus Augustinenses alumnos Perusiae circa an. 1392 docere coepit, quo tempore cum insignis concionatoris nomine tum utilium operum scriptione Eremitanum Ordinem illustrabat. Una cum B. Petro ipsius propinquo item Augustinensi ad sacra Hierosolymorum loca invisenda perrexit, ubi Domini sepulcrum diligentissime delinearunt, ac aliud deinde simile in Fabrianensi coenobio extruxerunt. Ibidem diu noctuque ambo simul divinis mysteriis meditandis, orationibus fundendis, vigiliis protrahendis, corpori excruciando, atque interdiu etiam verbo Dei praedicando operam dare solebant. Tandem in praefato Fabrianensi coenobio B. Joannes sancto fine quievit an. 1420, quem anno insequenti B. Petrus ad immarcescibilem aeternae gloriae coronam secutus fuit. Horum Beatorum Joannis et Petri de Bequette cultus immemorabilis a Gregorio XVI approbatus fuit die 28 Augusti anno 1835, eorumque sacrum Officium habetur in Ordinis Breviario ad diem 11 Augusti.

B. Joannes de Fano, Picenus, an. 1423 die 29 Aprilis a Saracenis captus, ac lapidibus percussus vitam pro Christi fide viriliter prodegit. Erat sacrae Theologiae baccalaureus.

Ven. Fr. Joannes Zacharias, Helvetius, a Trithemio dicitur vir in divinis Scripturis studiosus et valde eruditus, saecularis quoque philosophiae interpres egregius, ingenio subtilis, et disputator acutissimus, in declamandis sermonibus tam ad clerum, quam ad populum peridoneus. Studiis in Oxoniensi Universitate absolutis, publicum in Erfordiensi Academia professorem egit, et cum aliis nostratibus Concilio Constantiensi interfuit, in quo propter frequentes disputationes, quas cum Joanne Huss haeresiarcha iniit, in quibus semper victor evasit, Hussii flagellum cognominatus est, et a Martino V rosa aurea, quae Principibus mitti solet, donatus fuit. Anno 1410 a Senatu Erfordiensi Romam ad Sedem Apostolicam legatus missus fuit, et pluribus vicibus provinciae Saxoniae laudabiliter praeefuit. Vir magnae sanctitatis, atque doctrinae, valde senex obiit Erfordiae 25 Julii an. 1428. Ejus scripta vide apud Ossinger pag. 976.

B. Isaias Lecchius, nobilis Cracoviensis, circa annum 1434 maxime florebat doctrina, et sanctitate. Dicitur senior ut secernatur ab alio nostrate B. Isaia Bonero item Polono, qui obiit Cracoviae anno 1471.

B. Macarius, nobilis Senensis ex mutuo consensu uxore relicta, una cum filio Adeodato Iliceti nostro Eremitano Ordini nomen dedit. Ibidem cum sanctitatis fama, ac titulo beati obiit anno 1444. Alter ejus filius Fr. Maurus in eodem Ilicetano coenobio solemnem professionem emisit die I Dec. an. 1438. [p. 424]

B. Manfredus de Alenia, Germanus, a B. Alphonso de Orozco appellatur vir profundae humilitatis, cujus sanctum corpus Senis jacet. De illo ita scribit Elssius pag. 151: A ducentis et amplius annis defunctus, corpus ejus integrum, suavissimumque, et divinum exhalans odorem jacet in conventu nostro Senensi sub mensa altaris... Herrera tom. 2, pag. 54, illius mentionem facit ad an. 1440.

B. Matthaeolus de Camerino ab eodem B. Alphonso dicitur magnus Dei servus, ac valde misericors erga pauperes, atque infirmos. Elssius autem pag. 275 vocat illum eximium infirmarium, virum mirandae sanctitatis, qui magnis miraculis coruscavit circa anno 1440.

Ven. Fr. Matthaeus de Interrocrea, alias de Introduco Sabinae oppido, ibidem ortum habuit circa an. 1367, atque ubi 15 attigit suae aetatis annum Perusiae nostro Eremitano Ordini nomen dedit. Magisterii honorem adeptus per totam Italiam eximium concionatorem se ostendit. Potissimum autem claruit regularis disciplinae promovendae studio; quamobrem a B. Augustino Romano vicarius generalis constituitur omnium Italiae coenobiorum, in quibus perfectior regularis observantia vigeret. Quo nomine cum Perusinae, tum Neapolitanae S. Joannis de Carbonaria Congregationum, si non auctor, saltem inceptor haberi meretur. Verum multo jam annorum pondere gravatus praefatum munus ultro dimisit, ut liberius atque commodius se aeternitatis itineri pararet. Non ita tamen diu valuit peroptato recessu frui; nam cum ob nimiam amplitudinem praedictus vicariatus in binos partitus fuisset, eorum unus (trans Romam in Regno Neapolitano) B. Christiano Franco concreditus fuit, ad alterum autem regendum noster Ven. Matthaeus a Gen. Gerardo Ariminensi e suis latebris revocatur. Tandem quatuor post annis, dierum ac meritorum plenus naturae concessit circa an. 1436.

B. Michael de Luca, sive Lucensis, ab Elssio pag. 488 nominatur tamquam vir admirabilis abstinentiae commendatione clarus. Herrera ponit illum sub an. 1440.

B. Petrus de Monticiano in provincia Senensi sanctitate, et virtutibus florebat an. 1430.

Fr. Nicolaus Janvilla, Comes Sancti Angeli aliarumque civitatum, Regum Neapolis Caroli I, et Caroli II consanguineus, amplissimo abdicato patrimonio, ac omni terrena felicitate posthabita monasticum habitum in coenobio S. Augustini Neapolis suscepit, regiae stirpis, ac suae dignitatis oblitus in fratrum laicorum numero esse voluit. Virtutibus omnibus eluxit; admirabili tamen fuit in pauperes caritate. Pluribus editis miraculis, sanctus ab omnibus passim nuncupatus, communi fato cessit anno 1449. Ex marmoreo lapide, qui extat Neapoli in Ecclesia S. Augustini.

Venerabilis Fr. Paulus Venetus ita in Martyrologio Aug. ad diem 15 Junii celebratur: Venetiis obitus incomparabilis viri Pauli Veneti, qui a teneris annis virtutis semitam fervide adamavit, et ut illam tutius consequeretur, inter nostrates numerum adjecit, ubi egressus est eximius in obedientia, paupertate, pietate, et caeteris virtutibus, quas inconcussa humilitate fundavit. Ut litteris operam daret, Oxonium in Anglia petiit, ubi adeo in illis exiit profundus, ut totius orbis fieret miraculum. Italiam repetens, suggestu, et cathedra maxime floruit; [p. 425] publice enim in Academiis Bononiensi, Florentina, Patavina, Parmensi, et Perusina sacras, et humanas litteras cum incredibili sui nominis gloria est interpretatus, et Senarum gymnasiis praefuit. Hic cum nefario haeretico Francisco Porcario certamen aggressus est circa fidei veritatem tali pacto ut victus flammis urendus traderetur. Sed cum Porcarius Pauli argumentis convictus exiret Senatu mirante, obstupente, et cogente, pacti supplicium, Paulo triumphante, luit in flammis. In rostris claruit mirabili eruditione, et spiritus fervore, mirabili dicendi efficacia alliciens audientes. Postquam autem jussu Gregorii XII Vicarius generalis inauguraretur, et Ferrariae, Mantuae, et Tarvisii praefectus eligeretur, Venetiis non mediocris sanctitatis opinione denatus est; et postea corpus ejus Patavium translatum est, ubi cum celebri epigraphe delitescit... A quibusdam scriptoribus dicitur Cretensis, et ab aliis Uticensis. Studiorum causa profectus est in Angliam an. 1390, rediit in Italiam an. 1412, eligitur Vicarius Generalis an. 1420. Vixit annis circiter 60. Obiit an. 1429. Illius Logica parva, et Logica magna summo in pretio habitae fuerunt, easque illius aetatis philosophi certatim commentariis illustrarunt. Caetera ejus opera vide apud Ossinger pag. 922.

Ven. Petrus Belli, Romanus, Prior S. Mariae de Populo a Card. Jordano de Ursinis, qui apud se illius praesentiam habere cupiebat, postulatus fuit ut periculosa aegritudine laborans sancti viri consuetudine, et consiliis frueretur. Adhuc vivebat an. 1438.

B. Philippus Leonardi de Agazzariis, nobilis Senensis an. 1353 sub prioratu B. Nicolai Tini de Marescottis in nostra Ilicetana Eremo habitum sumpsit, fuitque discipulus, atque novitius praefati B. Nicolai, sub cujus magisterio tantum in virtutum palaestra profecit ut et ipse titulum beati obtinuerit. Numquam matris nostrae Religionis Augustinianae panem otiosus comedit; nam semper occupatus inveniri a daemone satagens, innumera scriptorum volumina ad animarum communem utilitatem multis annis propria manu transcripsit, quae unius hominis aetas ex integro percurrere minime sufficeret, quaeque per varia Ilicetanae Congregationis coenobia dispersa inveniebantur. Unus fuit e Congregationis Scopetinorum institutoribus, eorum primus Abbas generalis anno 1408. Verum eodem anno ad Eremitanum Ordinem reversus, praefati Ilicetani S. Salvatonis coenobii prioratum, quem ante discessionem jam potiebatur, iterum recepit, tenuitque usque ad obitum, qui contigit die 30 Octobris an. 1422. Hinc patet quod obierit octogenario major. Verum circa illius obitus tempus varii discrepant scriptores.

B. Rochus de Portiis, Papiensis, sed religiosa adfiliatione Mediolanensis, unus fuit ex institutoribus congregationis Insubricae. Peste occubuit in Mediolanensi coenobio SS. Coronatae circa an. 1450.

B. Stephanus Cioni, Senensis, quem aliqui Stephanum de Agazzariis appellant, ortum habuit an. 1340, et in Augustiniano Iliceti coenobio habitum induit anno 1354. Post multos annos ibidem transactos, ac post praefati coenobii prioratum optime gestum, una cum aliis nostratibus Ilicetanis de nova instituenda Canonicorum Regularium Familia cogitavit. Itaque die 3 Aprilis an. 1408 a Gregorio XII apostolica facultate obtenta, novi fundatores Lucae die 24 ejusdem mensis, [p. 426] et anni Eremitanum cucullum exuentes Congregationem fundarunt Canonicorum Regularium, qui vulgo Scopetini nuncupantur. Hoc novum Institutum Stephanus noster sanctissime gubernavit, usque ad obitum, qui contigit Bononiae die 28 Octobris an. 1433, aetatis suae 79. Apud scriptores titulum beati obtinuit.

Fr. Adam Paim, Hibernus, sacrae Theologiae Lector Oxoniensis, an. 1414 die 26 Augusti, inauguratus fuit Episcopus Cluani (di Cloyne) in Hibernia. Rexit illam Ecclesiam usque ad an. 1430, quo ex hac vita migrasse videtur.

Fr. Alphonsus Toletanus, Hispanus, Montis-Pessuli in Gallia sacrae Theologiae Doctor, die 26 Julii an. 1437 eligitur Episcopus Turgmensis in provincia Tarsensi, concessa illi facultate exercendi pontificalia in dioecesi et civitate Magalonensi in Gallia Narbonensi. Hanc notitiam deprompsit ex libro provisionum ab an. 1433 ad 1441, fol. 37, in Archivio Vaticano adm. Rev. P. Fr. Michael Costello Dominicanus Hibernus. Noster Alphonsus nominatur etiam ab Herrera tom. I, pag. 40, ubi tamen Episcopatus titulus reticetur.

Fr. Alvarus Denoyros S. Theologiae professor praeficitur Ecclesiae Sancti Abrae, vacanti per obitum Gomecii an. 1434 die 2 Septembris. Ex relatione a praefato P. Fr. Michaele Costello excerpta e Bullario Eugenii IV an. ejusdem Pontificatus IV. In libro autem provisionum ab an. 1433 ab 1441 dicitur Episcopus Vasilabrae, et in margine Vallisabrae, qui postremus titulus etiam a nostrate Herrera tom. I, pag. 40, usurpatur. Operae pretium duco hic animadvertere quod non omnia Ecclesiarum antiquarum nomina ecclesiasticis scriptoribus innotescunt.

Fr. Andreas de Moriconi, Amerinus, quem alii vocant de Moriconobus, vel Mericani vir magnae virtutis, et multae doctrinae a Bonifacio IX an. 1399 eligitur patriae Episcopus (di Amelia) quam ecclesiam rexisse videtur usque ad annum 1426.

Fr. Angelus Scardeoni, alias Erasmi, Viterbiensis sacrae Theologiae Magister, ab Innocentio VII die 8 Martii an. 1400 ad Episcopatum Aequilinum in Venetis Estuariis sublimatus fuit, unde postea, anno scilicet 1425, die 19 Januarii Tudertum transfertur. Hic Praesul suisa adhortationibus Tudertinum populum ad debitam Apostolicae Sedi obedientiam reduxit, quibusdam expulsis tyrannis, qui illam civitatem violenter occupaverant. Ad alteram vitam transivit an. 1429.

Fr. Antonius de S. Cantiano, Patavinus, a Bonifacio IX die 5 Octobris an. 1396 eligitur Episcopus Dionysiopolitanus (di Varna in Bulgaria), fuitque Patavini Episcopi coadjutor ab anno 1409 ad 1424.

Fr. Antonius de Metis, alias Ferrier, Gallus sacrae Theologiae Lector, cum esset Elisabethae uxoris Renati Neapolis Regis confessarius, et S. Joannis ad Carbonariam visitator generalis an. 1437, die 16 Feb. eligitur Episcopus S. Agathae Gothorum in Terra Laboris, unde an. 1440, die 2 Aprilis ad Archiepiscopatum Surrenti translatus fuit. Postquam autem Neapolitanum Regnum a Gallis ad Hispanos transivit, Antonius noster Italiam relinquens Arausicanum Episcopatum (di Orange) in Provincia obtinuit. [P. 427] Illam dioecesim rexit usque ad an. 1448. Vide Herreram torn. I, pag. 40, et Elssium pag. 75; nam aliis scriptoribus nostratis Antonii Augustiniana professio ignota fuit. Hic noster Antonius apud Ughellum dicitur Bretonus, sed siletur illius Augustiniana professio. Verum tom. 6, columna 614 ex Lucentio refert illum fuisse ex aliquo Ordine Regolari eo quia in actibus consistorialibus habetur notula Fr. ejus nomini apposita. In schedula mihi tradita a saepe laudato P. Michaele Costello habetur: Antonius Bertini (sic) Ordinis Fratrum Heremitarum Sancti Augustini praeficitur Ecclesiae Sanctae Agathae, vacanti per translationem Josue ad Ecclesiam Tropeensem. Ex Bulla Eugenii IV data Bononiae VI Kalend. Sept. an. MCCCCXXXVI, Pontif. anno VI.

Fr. Arnoldus de Carcassone, Gallus, an. 1439 renuntiatur Episcopus: Bodonae in Epiro.

Fr. Augustinus Campelli de Leonissa, S. Theologiae Mag. quippe qui pro Apostolica Sede plures utiliter labores sustinuerat, ab Eugenio IV an. 1435; die 14 Feb. infula Episcopali Ecclesiae Bovensis (in Calabria) remuneratus fuit. Accepta tamen Episcopali consecratione obiit Romae eodem anno 1435 die 22 Augusti.

Fr. Augustinus an. 1405 evectus fuit ad Episcopatum Eporediae (d’Ivrea) in Pedemontio, rexitque illam Ecclesiam usque ad an. 1417.

B. Augustinus de Favaroni, Romanus, a nostrate Ambrosio Corano dicitur fuisse alter Augustinus, sic enim Aurelii opera familiaria habebat, ut ab eo edita viderentur, sic copiosus, et profundus theologus, ut flumen quoddam divinae sapientiae videretur. Totius Augustiniani Ordinis clavum adeptus an. 1419, illum duodecim annis laudabiliter tenuit, quo tempore regularem observantiam summopere promovit, atque Perusinam Reformationem, sive Congregationem instituit. Eugenius IV die 13 Junii, anno 1431 illum Nazareno Archiepiscopatui (Baruli in Apulia) praefecit, superaddita Caesenatensis Ecclesiae administratione. Dicitur ab Ughello vir eximia scientia doctus, ingenio subtilis, moribus et sanctimonia vitae celebris. Post annos duodecim, ita prosequitur Ughellus, in magna humilitate, et zelo ecclesiasticae disciplinae in Archiepiscopali honore vita traducta, bonorum fruge ditatus, in senectute bona, virgo et humilis ad aeternae salutis tramitem faciliter Prati in Hetruria properavit an. 1443, ubi summa veneratione in templo S. Augustini humatus colitur; titulum viri beati a suis adeptus, pluraque memorantur suae sanctitatis argumenta.

Fr. Augustinus de Mazanghinis Ordinis Fratrum Heremitarum S. Augustini professor, praeficitur Ecclesiae Civitatensi (in Sardinia) vacanti per obitum Angeli, per Bullam Eugenii IV an. 1442, quinto Kalend. Maii, Pontificatus an. 12. Ex Bullario Eugenii IV hanc notitiam deprompsit praememoratus P. Michael Costello Ord. Praedicatorum.

Fr. Bartholinus Beccari Patritius Alexandrinus S. Theologiae Magister, qui ab Hieronimo Ghilini dicitur vir omnibus virtutibus ornatissimus, die 13 Feb. an. 1405 ab Innocentio VII, Alexandrina Ecclesia ab Aquensi post annos ducentos sejuncta, patriae Episcopus electus fuit. Anno 1409 Pisano Concilio interfuit. P. Pius Gams in Serie Episcoporum edita Ratisbonae pag. 811 scribit illum obiisse Constantiae an. 1417. [P. 428]

Fr. Benedictus ab Urbano VI an. 1387 inauguratus fuit Episcopus Suellis in Sardinia. Illius immediatus successor non constat nisi an. 1427. Verum animadvertere oportet tempore schismatis, quo sibi plures tiaram contendebant, non ita claram esse chronologicam seriem Episcoporum. Sub Martino V. Suellensis dioecesis Calaritano Archiepiscopatui unita fuit.

Fr. Boetius de Tolentino, sacrae Theologiae Magister, qui antea fuerat Prior Perusinus, ac duabus vicibus Procurator generalis, ac demum Marchiae Anconitanae Provincialis, quique suis scriptis atque concionibus insignis theologii et egregii concionatoris nomen per totam Italiam sibi comparaverat, an. 1426 a Martino V Archiepiscopus Colossensis renuntiatus fuit.

Fr. Carolus de Neapoli die 8 Novembris an. 1440 electus fuit Episcopus Marturani in Calabria; verum antequam manuum impositionem acciperet, sponte et libere dignitatem recusavit. Ex schedula mihi tradita a saepe laudato P. Costello constat nostratem Carolum illum Episcopatum ab Eugenio IV ipsi assignatum renuntiasse die 4 Maji, an. 1442, litteris super hujusmodi provisione non confectis. Ex Bullario Eugenii IV, Pontificatus sui an. 12.

Fr. Christianus de Alta Ripa, Gallus, sacre Theologiae Magister, anno 1408, die 17 Septembris renuntiatur Episcopus Trecorii (di Treguier) in Britannia minori. Anno insequenti interfuit Concilio Pisano. Rexit illam Ecclesiam usque ad obitum, qui contigit an. 1417.

Fr. Christophorus de Monte Politiano, Hetruscus, qui erat Romae poenitentiarius, an. 1401, die 19 Maji eligitur Episcopus Scodrae in Albania, et die 13 Decemb. ejusdem anni transfertur Polinianum in regione Bariensi. Rexit usque ad an. 1409.

Fr. Clemens de Neapoli, Poenitentiarius Apostolicus die 19 Julii an. 1398 a Bonifacio IX ad episcopatum Thelesiae in Terra Laboris promotus fuit. Illius immediatus successor habetur an. 1413.

Fr. Conradus Strospurger, sive Snosputger, Ratisbonensis, anno 1433, die 27 Julii ab Eugenio IV eligitur Episcopus Sirmii in Pannonia inferiori. Rexit uno tantum anno.

Fr. Donatus de Murano, Venetus, anno 1403, die 15 Octobris renuntiatur Episcopus Civitatis Novae, alias Heracleae in Venetis aestuariis. Non diu tamen commissam sibi Ecclesiam administravit; nam an. 1406 D. Angelus Corarius illam in commendam obtinuit.

Fr. Enoch Bacci de Cioncolari, Cortonensis, an. 1404, die 17 Novembris inauguratur Episcopus Cortonae in Hetruria. Rexisse videtur usque ad annum 1426.

Fr. Franciscus Mellini, nobilis Romanus, ex clarissimo Mellinorum sanguine per patrem, atque Pontianorum per matrem originem duxit. Illius pater Urbis praefectus fuit, atque germanus frater Joannes Baptista S. Romanae Ecclesiae Cardinalis. Cum esset S. Joannis Lateranensis Canonicus, hujus dignitatis splendorem cum claustri humilitate commutare maluit. Itaque in coenobio S. Mariae de Populo Urbis Augustinianae Familiae per solemnia vota sodalis effectus, brevi tempore evasit S. Theologiae Magister, atque eximius in primis concionator, neminem in tota Italia pergami eloquentia superiorem habens. Quamobrem ingenti cum apud populos, tum apud principes existimatione, atque benevolentia sibi comparata non paucos praeclarissimos [p. 429] viros ad Eremitanum Ordinem amplectendum adduxit, atque aliquot pssim Augustiniani Instituti coenobia a fundamentis erexit. Anno 1428 die 26 Maji a Martino V, quem in Lateranensis Basilicae canonicatu collegam habuerat, Senogalliae in Piceno Episcopus electus fuit. Parum tamen temporis illam cathedram tenuit; nam an. 1431, die 3 Martii, annos natus 55 tragicam mortem Romae oppetiit, atque in templo S. Mariae de Populo in Mellinorum sacello tumulatus fuit. Operae pretium ducimus tragicae illius mortis adjuncta ex Eremi Sacrae part. I, pag. 163, ad litteram hic transcribere: Nam cum occasione primi Consistorii post electionem Eugenii IV simul cum multis aliis tum Praesulibus, tum Proceribus in aula Pontificia interesset, repente auditur inopinatus trabium fragor perinde ac si tota esset aula pessum itura. Quare subito timore perciti omnes cito fugam arripientes, turmatim ad ostium confluunt, ibique, uti contingere solet, loci angustia exitum praependiente, conglobatim stipantur. Medius inter sese urgentium turbam, caeteris statura minor, atque corpore exilior, infelix premebatur Franciscus; quare, proh dolor! spiritus praeclusione extremum halitum efflavit. Fuerat etiam Abbas Cryptae Ferratae in agro Romano, et reformator Ordinis S. Basilii in Italia, et Sicilia. Hujus praestantissimi Praesulis zelo atque industriae noster Eremitanus Ordo debet coenobia Suessae a Suessanis, Perusinum S. Mariae ad Aquaeductum a Perusinis, et Cajetanum a Caroluccio Gatula extructa, necnon Ecclesiam S. Joannis a Carbonaria a Ladislao Neapolis Rege aedificatam.

Fr. Franciscus de Roma anno 1411, die 5 Octobris a Joanne XXIII renuntiatur Episcopus Terrae Albae (di Terralba) in Sardinia. Illius immediatus successor ponitur ad an. 1412.

Fr. Fridericus de Muehlhausen, sive Muelhusanus, cum magnae virtutis et doctrinae laude floreret, die 23 Jan. an. 1391 a Bonifacio IX eligitur Episcopus Tullensis (di Toul) sub Archiepiscopatu Trevirensi. Verum cum ob temporum, hominumque nequitiam illius Sedis possessionem adire prohiberetur, ab Archiepiscopo Moguntino an. 1392 in suum coadjutorem receptus fuit, et anno insequenti ob fidei zelum haereticae pravitatis Inquisitor constitutus. Hujus peregrinationis cursum Moguntiae complevit die 30 Junii an. 1401.

Fr. Gabriel de Garofoli Spoletanus, S. Theologiae Mag. a Coriolano dicitur divini verbi praeco, excellentissimus debellator haereticorum, et Religionum institutor, et princeps suo tempore omnium evangelizantium. Ideo autem appellatur Religionum institutor quia fundavit congregationem Canonicorum Regularium S. Spiritus una cum quatuor nostratibus e primaria Veneta Nobilitate, quos ipsemet dum Prior esset S. Mariae de Nazareth prope Venetias an. 1423 sua singulari facundia, vitaeque sanctimonia ad amplectendum nostrum Eremitanum Ordinem adduxerat. Fuerunt hi Andreas Bondimerius postea Patriarcha Venetiarum, Philippus Paruta deinde Archiepiscopus Cretensis, Michael Maurocenus, et Franciscus Contarenus. Praefatam tamen Congregationem jam rite constitutam, et a Martino V approbatam paulo post sociis gubernandam reliquit, et ad pristinum Eremitarum Institutum rediit. Haereticorum quoque debellator jure nuncupatur; nam Fraticellorum foedissimam sectam lingua, et calamo oppugnavit, atque contrivit. Anno 1409 [p. 430] una cum pluribus aliis Eremitani Ordinis theologis interfuit Concilio Pisano cum esset Bononiae studiorum Regens. An. 1410 praeerat provinciae Spoletanae, et 1420 Tarvisinae. Tandem an. 1429, die 8 Junii a Martino V ad Episcopatum Nuceriae Paganorum in Terra Laboris evectus fuit. Quatuor annis laudabiliter illam Ecclesiam gubernavit, obiitque Spoleti, quo suos invisendi causa perrexerat, die 6 Julii, an. 1433.

Fr. Garcias Henguy, Navarrus, historiae Regum Navarrae scriptor, Caroli III Navarrae Regis confessarius, an. 1390, cum jam esset Bajonae Episcopus, una cum aliis Praesulibus apud Pampelonem interfuit praefati Caroli III coronationi. Appellabatur etiam Menendus, quo nomine laudatur a Dionysio Sammarthano vol. I, col. 1318, et n. 27. In catalogo Episcoporum Bajonensium Arnaldi Oihenarti edit. Parisiis an. 1638, pag. 547, ita legitur: Garcias Engujus monachus Augustinianus annis 1385 et 1390... Sedit usque ad an. 1405; videtur tamen obiisse Pampelone circa an. 1417.

Fr. Geminianus de Sochefanis ab Innocentio VII die 10 Decembris an. 1404 inauguratur Episcopus S. Leonis in Calabria. Illius immediatus successor habetur circa an. 1439.

Fr. Geraldus Canton, alias Caneton, Hibernus, S. Theologiae Lector, an. 1392 erat Hiberniae Vicarius generalis. Eodem anno Romam venit, atque a Generali Bartholomaeo Veneto socius Procuratoris generalis designatur. Comperta autem illius doctrina, ac probitate Bonifacius IX die 16 Martii an. 1394 illum ad Cloynensem in Hibernia Episcopatum promovit. Illam rexit Ecclesiam usque ad annum 1411, quo ad meliorem vitam transivit.

Fr. Geraldus Martyn Angliae Provincialis, S. Theologiae Baccalaureus, et Pontificius Poenitentiarius, die 26 Septembris an. 1425 eligitur Episcopus Killaleae, alias Alladae (di Killala) in Hibernia. Ex hac vita migravit an. 1430.

Fr. Gobelinus Bolant, qui alias vocatur Paulus Gobelinus de Colonia, S. Theologiae Doctor, et Romae in Basilica S. Petri Poenitentiarius, quod munus postea Coloniae in Ecclesia S. Mariae ad Gradus exercuit, ex quo aliqui illum Gradensem Episcopum appellarunt, anno 1432 electus fuit Episcopus Bargalensis in Macedonia, et Suffraganeus DD. Joannis de Heinsberg Episcopi Leodiensis. Decessit circa an. 1443.

Fr. Gregorius de Carinthia a Martino V an. 1418, die 13 Feb. eligitur Episcopus Petini, (di Pedena) in Istria. Illius immediatus successor habetur an. 1430.

Fr. Gregorius de Corsanego, Graecus, alias de Pera nuncupatus, anno 1437 erat Episcopus Trapezi (di Trebisonda) in Armenia.

Fr. Guillelmus de Normandia, alias de Francia, sacrae theologiae Lector, et Prior coenobii Rhodiensis, anno 1420 inauguratus fuit Episcopus Seriensis (id est Serias) in Cappadocia; non autem in Palaestina, prout errato dicitur in Eremi Sacrae part. 2, pag. 41.

Fr. Guilelmus Capellerii a Martino V die 30 Aug. 1426 accepit Episcopatum Nizeriae in Patriarchatu Constantinop.

Fr. Hieronymus Savio Ariminensis, S. Theologiae Mag. a Canonicis tempore Constantiensis Concilii patriae Episcopus eligitur, quam electionem Martinus V ratam habuit die 10 Jan. an. 1418. A Dominis Malatesta pro pace tractanda anno 1425 nuncius ad Comitem Montis Feltrii missus fuit. Arimini instituit Canonichissas Lateranenses, ac de paternis [p. 431] bonis Episcopatui praedium donavit in Covignano colle pro successorum suorum rusticatione. A Pamphilo vir moribus et eruditione insignis, et ab Ughello vir doctissimus appellatus fuit. Debitum naturae persolvit die 28 Septembris an. 1435.

Fr. Henricus Wogghersim alumnus provinciae Saxoniae, an. 1420 cum Romae degeret, Reformationem Angustinianam nostratis Ven. Matthaei de Introduco amplexus fuit. Anno 1435 ab Eugenio IV electus fuit Archiepiscopus Sebastensis in Armenia, et an. 1436 illi concessum fuit ut posset exercere pontificalia in civitate, et dioecesi Caminensi in Pomerania.

Fr. Hermannus de Eurab, Mindelheimensis; nobili genere ortus, S. Theologiae Mag. cum non minus doctrina quam probitate eniteret, an. 1413 die I Septembris a Joanne XXIII renuntiatur Episcopus Nicopolensis, et Suffraganeus Pragensis. Contra Hussitarum haeresim strenuissime decertavit; quamobrem ad illorum furorem devitantum Praga exulare coactus fuit. Dolendum tamen quod a Zenkone quodam de Wartemberg Hussitarum assecla captus atque detentus, vi atque minis cedens aliquot Hussitas Sacerdotio initiavit. Hoc tamen piaculum prout potuit deinde expiare sategit. Nam post hanc infirmitatis potius quam pravitatis culpam patratam haereticis in posterum semper invicto animo restitit, populumque Pragensem verbo, et exemplo a sequendis Hussitarum deliramentis cohibere studuit. Propter hujusmodi celum ab haereticis dum fugeret comprehensus in Luznicium fluvium una cum duobus sacellanis demersus pro fide catholica vitam finivit die 26 Julii an. 1420.

Fr. Jacobus Magni, Gallo-Tolosanus, S. Theologiae Doctor summi fastigii, Scripturarum interpres peritissimus, atque philosophus valde conspicuus in suis scriptis postea per praelum in lucem editis aperte dignoscitur. Aliquandiu in Patavina Universitate publicum philosophiae, ac theologiae professorem egit. Cum esset regii principis ejus filii confessarius, a Carolo VI Galliarum Rege ad Burdigalensem Archiepiscopatum praesentatus fuit, quem tamen honorem humillimus coenobita modeste recusavit. Hanc mortalem vitam finivit valde senex an. 1422.

Fr. Jacobus de Neapoli a Nicolao V die 14 Januarii an. 1450 eligitur Episcopus Cervicensis sub Archiepiscopatu Duraciensi. Ex schedula mihi tradita a saepe laudato P. Michaele Costello solerti Archivii Vaticani investigatore, qui hanc notitiam deprompsit ex libro provisionum sub Nicolao V ab an. 1443 ad 1451, fol. 44.

Fr. Jacobus de Trebis, Anagninus, an. 1399, die 19 Maji patriae Episcopus, nempe Anagniae in Campania Romana, renuntiatur. Anno autem 1401 ad Episcopatum Calcedonensem translatus fuit.

Fr. Joannes Adami anno 1419 die 3 Julii a Martino V inauguratur Episcopus Sydonis in Phaenicia.

Fr. Joannes de Alen, Germanus, anno 1400 erat Episcopus Cyrenes in Lybia, et Suffraganeus, sive coadjutor Friderici III Archiepiscopi Coloniensis, quo nomine plura pontificalia officia exercuit.

Fr. Joannes Cassanus, alias Cossa, die 4 Maji an. 1417 evectus fuit ad episcopatum Sulcis in Sardinia. A Pamphilo dicitur Episcopus scientia et religione clarus. Anno 1424 erat in Sardinia, [p. 432] et Corsica decimarum Apostolicus collector. Decessit anno 1441.

Fr. Joannes de Carlostadio in Franconia propter religiosam vitam cum singulari sapientia conjunctam apud omnes coaevos magnam sibi existimationem comparavit... Cum in Herbipolensi Universitate doctrinae suae splendorem diffunderet a Bonifacio IX die 28 Octobris an. 1389 renuntiatur Episcopus Tycopolis (in Armenia) et Suffraganeus Herbipolensis. Hoc munus sub tribus Episcopis cum laude gessit usque ad an. 1413, quo Herbipoli die 7 Decembris ad meliorem vitam transivit.

Fr. Joannes Constantini die 7 Junii anno 1427 a Martino V inauguratur Episcopus Misinensis, alias Misinopolis in Thracia. Praefatus P. Costello ex Bullario Martini V an. Pontif. Xl.

Fr. Joannes de Corona, quem alii dicant de Carepa an. 1428, die 25 Octob. evectus fuit ad Episcopatum Scardonae in Dalmatia. Naturae satisfecit an. 1431.

Fr. Joannes Fabri, S. Theologiae Magister, die 13 Januarii an. 1441 renuntiatur Episcopus Dimitriensis (di Dimetriade) in Macedonia. Item P. Michael Costello ex lib. provisionum ab an. 1433 ad 1441, fol. 54.

Fr. Joannes Patavinus, S. Theologiae Mag. Episcopus Davaliae in Graecia obiit in patria die 6 Julii an. 1441.

Fr. Joannes Pisti an. 1411, die 6 Septembris a Joanne XXIII creatur Episcopatus Euguinensis, seu potius Eguigensis in Africa Proconsulari, et anno insequenti transfertur ad Episcopatum Saguntensem alias Segontiae in provincia Carthaginensi.

Fr. Joannes Riskberry per obitum Nicolai renuntiatur Episcopus Emeliae in provincia Cashelensi in Hibernia. Verum cum intra annum expeditionem Bullarum Apostolicarum non procurasset, idem Pontifex Episcopatum ejus tradidit alteri.

Fr. Joannes de Rubinis eligitur Episcopus Buduensis ab Eugenio IV; verum quia hic Pontifex decessit litteris apostolicis nondum confectis, idcirco hanc electionem confirmavit Nicolaus V die 19 Martii an. 1446. Ex Nicolai V Bullario praefatus P. Fr. Michael Costello.

Fr. Joannes Schedeler, alias Vaginatorius, Germanus, Prior conventus Quedlimburgi in Saxonia, an. 1438 ab Eugenio IV eligitur Episcopus Buduae (di Budoa) in Illyrico cum facultate exercendi pontificalia in civitate, et dioecesi Osnaburgensi. Ex libro provisionum ab an. 1433 ad 1441 sub Eugenio IV pag. 41.

Fr. Joannes Seravallensis, alias de Seravalle, Picenus, Ordinis S. Angustini ex Episcopo Firmano a Martirio V die 14 Decemb. fit Episcopus Fanensis. Obiit an. 1445. Ita Ughellus ex Gasparolo tom. I, col. 667, n. 39.

Fr. Joannes Trevorus, (Trevaur) Anglus, S. Theologiae professor, an. 1395, die 15 Octobris eligitur Episcopus S. Asaphi in Anglia. An. 1499 ab Henrico IV Angliae Rege ad Hispaniarum Regem legatus mittitur. Aliqui putant illum postea Cicestriam translatum fuisse. Alii censent eum usque obitum, qui contigit anno 1410, Asaphensem cathedram tenuisse.

Fr. Joannes Volcan, Hibernus, anno 1398 eligitur Episcopus Ossoriensis in Hibernia, et an. 1499 transfertur Dromoriam. A Waraeo dicitur Praesul ob animi dotes non ultimi subsillii. Ex hac vita migravit die 29 Septembris an. 1405. [p. 433]

Fr. Joannes sacrae paginae professor anno 1442, die 27 Feb. ab Eugenio IV renuntiatur Episcopus Cephalunensis (di Cefalonia) in mari Jonio, fuitque suffraganeus Patracensis. Idem P. Costello Dominicanus ex Bullario Eugenii IV.

Fr. Joannes anno 1402, die 18 Januarii obtinuit Episcopatum Naturae in Patriarchatu Constantinopolitano.

Fr. Joannes de la Massonnaya Ord. Fratrum Heremitarum Sancti Augustini Sac.Theologiae Professor anno 1531 per Bullam Apostolatus Officium D.ni Clementis Papae VII dat. Romae XVI Kalendas Julii, Pontificatus anno octavo, praeficitur Ecclesiae Hipponensi; ita tamen "ut ad Ecclesiam hipponensem accedere minime teneatur, et in civitate et Dioecesi Montisconensi, postquam Consecrationis munus acceperit, de licentia Ordinarii, officia Pontificalia exercere valeat". Ita P. Michael A. Costello Ord. Praed. ex Bullario Clementis Septimi.

Fr. Joannes an. 1450, die 14 Jan. creatur Episcopus Aconensis, sive Ptolomaidensis in Syria. Hujus Augustinensis Episcopi notitia debetur supra memorato P. Costello, qui illam ex lib. provisionum ab an. 1443 ad 1451 fol. 54 deprompsit.

Fr. Laurentius de Neapoli, S. Theologiae, Mag. an. 1416 erat Episcopus Aversae in Terra Laboris, et anno insequenti inauguratus fuit Episcopus Tricarici in Lucania. Duabus vicibus Joannae II Reginae Neapolitanae legatus Constantiam profectus fuit, nempe an. 1416 mense Septembri jam electus Episcopus Aversae ad Concilium tamquam praefatae Reginae orator, et anno 1417 jam Episcopus Tricarici ad Martinum V ut ejusdem Reginae nomine huic nuper electo in Summum Pontificem gratularetur, eique auxilia ad recuperandum patrimonium Apostolicum polliceretur. Quidam illius reticent Augustinianam professionem, quae tamen aperte innotescet legentibus acta memorati Concilii Constantiensis. Rexisse videtur usque ad annum 1419.

Fr. Laurentius Alphonsi, Lusitanus, patria Conimbricensis, S. Theologiae Mag. et Provincialis, ob suam doctrinam ac virtutem an. 1410, die 9 Julii, a Joanne XXIII renuntiatus fuit Episcopus Megarae in provincia Atheniensi.

Fr. Leonardus per obitum Pantaleonis a Nicolao V promotus fuit ad Archiepiscopatum Paro-Naxiae (di Paros, e Naxos) in Mari Aegeo. Ex schedula saepe laudati P. M. Costello, qui hanc notitiam invenit in libro provisionum ab an. 1443 ad 1451, folio 13.

Fr. Lucas de Offida, Picenus, ab Herrera dicitur theologus praestantissimus. Anno 1420 a B. Augustino Favaroni Lucam mittitur tamquam vicarius generalis ut in illo coenobio perfectiorem regularem observantiam institueret. Deinde fuit S. Stephani Venetiarum Prior, ac paulo post, anno scilicet 1422, in coenobio S. P. Augustini Neapolis Studiorum Regens. Demum an. 1429, die 26 Januarii a Martino V Adjacii in Corsica Episcopus inauguratus fuit. Romae translationi corporis S. Matris una cum aliis Augustinianis Praelatis an. 1430 interfuit. Mortalis vitae cursum confecit an. 1438.

Fr. Lucas Vangnocci, Firmanus, idest de Firmo in Piceno, a Farlato tom. 5 Illyrici Sacri pag. 109 dicitur: Omnium disciplinarum genere, ac praesertim divinarum rerum scientia clarissimus, nec minus virtutum omnium laude cumulatus. An. 1385 erat Ordinis Procurator generalis. A Bonifacio IX creatur Archiepiscopus Jaderae (di Zara) in Dalmatia [p. 434] die 24 Julii anno 1400. Incidit tamen in mala tempora; nam exorta illorum civium rebellione, a quodam Cyoso arcis praefecto, in eamdem arcem inclusus fuit, unde paucis post diebus ne tumultus fieret in populo liber dimittitur. Vir fuit singulari erga Deum pietate, atque non impari erga homines beneficentia, necnon in victu cultuque quotidiano religiosa ac vere claustrali frugalitate. Rexit illam Ecclesiam laudabiliter usque ad annum 1420, quo vitam cum morte commutavit.

Fr. Ludovicus de Genua anno 1434 erat Episcopus Chii in Arcipelago graeco.

Fr. Matthaeus Luti nobilis Senensis, qui in variis conventibus prioratum gesserat, cum esset Episcopus Chalcedonensis, et Suffraganeus Episcopi Senarum, ex hac vita migravit an. 1443.

Fr. Matthaeus de Scallia Agrigentinus, anno 1424 die 12 Aprilis assumitur ad Episcopatum Bovae in Calabria. Anno insequenti causa mortis pastorale pedum dimisit.

Fr. Matthaeus de Rethimo, Cretensis, anno 1403 die 3 Julii decoratus fuit infula episcopali Sithiae in Creta.

Fr. Matthaeus de Nursia vir doctrina, ac morum integritate clarus an. 1376, die 27 Aug. renuntiatur Episcopus Pulati in Albania. Illius immediatus successor non constat nisi anno 1421.

Fr. Matthaeus Silvestri, Valentinus, Prior coenobii ejusdem civitatis, et Provincialis Aragoniae, dicitur fuisse vir scientia, ac virtute spectabilis; an. 1411 a Joanne XXIII die 19 Septembris insignitus fuit episcopali infula Hipponis in Mauritania.

Fr. Maurus de provincia Siciliae anno 1433 erat Episcopus Milevitanus (di Milevi) in Numidia.

Fr. Melillus de Sabanica, Andriensis, an. 1490, die 24 Sept. obtinuit Episcopatum Andriae in Apulia, rexitque usque ad an. 1418, diemque 25 Februarii.

Fr. Michael Mantegazza, nohilis Mediolanensis an. 1414 successit nostrati Bartholino in Episcopatu Alexandrino. Dicitur ab Hieronymo Ghilini vir singularis bonitatis, et doctrinae, et in sacra Theologia peritissimus. Cum ad Concilium Constantiense an. 1415 profectus fuisset, ab ejusdem Concilii Patribus una cum aliis Episcopis judex constituitur in causa Joannis Hus, et Hieronymi de Praga, qui ambo suae haereticae pravitatis poenam ignis crematione luerunt. Naturae satisfecit an. 1432.

Fr. Nicolaus Menzi Ragusinus, ex patritia familia ortus, an. 1416 creatur Episcopus Stagni in Dalmatia. Eodem tempore erat Episcopus administrator Ecclesiae Corcyrensis (di Curzola) in ditione Venetorum, cum dioecesis Stagnensis esset sub dominatione Ragusinorum. Sui Episcopatus tempore Ragusini ecclesiam cathedralem tit. S. Blasii aedificarunt. Inter caetera bene gesta Synodum Corcyrae coegit ad corrigendos corruptos plebis mores, ad Clericos ab omni negotiatione absterrendos, eosque ad veterem Cleri disciplinam, sobrietatem, et sanctimoniam revocandos. Vixisse videtur usque ad annum 1425.

Fr. Nicolaus Laurentii a Bonifacio IX die 5 Junii an. 1391 evectus fuit ad episcopalem cathedram S. Leonis in Calabria. Ad aliam vitam transivit an. 1402.

Fr. Nicolaus Saracini de Cassia in Umbria, sacrae theologiae Magister, qui praeter caetera conspicua munera tribus vicibus totius Augustiniani Ordinis Prior Generalis electus fuit, a Joanne XXIII die 20 Julii an. 1412 [p. 435] Recinetensem, et Maceratensem in Piceno episcopales cathedras obtinuit; verum ob nequitiam illorum temporum, in quibus schismata Catholicam Ecclesiam dilacerabant, multas amaritudines deglutire coactus fuit. Quamobrem moerore confectus an. 1418 ex hac spinarum plaga ad meliorem vitam transivit. Post duo amplius saecula illius corpus cum pontificalibus indumentis adhuc integrum, atque flexibile repertum fuit.

Fr. Onuphrius de Sulmone, S. Theologiae Doctor Parisiensis, qui sub Generali Bartholomaeo Veneto fuit Vicarius generalis provinciae Apuliae, et an. 1392 Provincialis, ab Innocentio VII die 2 Decembris an. 1405 electus fuit Episcopus Uxenti in Terra Hydrunti. Rexit usque ad annum 1427, quo debitum naturae persolvit.

Fr. Paulus de Nostero, Styrius, anno 1397 eligitur Episcopus Petini in Istria. Videtur illam Ecclesiam rexisse usque ad annum 1417; nam 1418 erat coadjutor Archiepiscopi Salisburgi.

Fr. Paulus diversus a praecedenti, teste Cappelleti tom. 8, pag. 769, circa an. 1430 erat Episcopus Petini.

Fr. Petrus Assalbitus de Lemovico, Gallus, an. 1395 successit DD. Petro de Brenaco in tribus officiis, quae tunc temporis ad Sacristam, SS. Domini Papae pertinebant, nempe Sacristae, Confessarii, et Bibliothecarii Apostolici. Haec officia exercuit sub Bonifacio IX, Innoc. VII, Gregorio XII, Alexandro V, Joanne XXIII, Martino V, et Eugenio IV. Primo fuit Episcopus Eloronae, (di Oleron) deinde Condomii, (di Condom) ac tandem Electae, (di Aleth) an. 1421. Interfuit anno 1430 translationi Corporis S. M. Monicae, quod ut ab Ostiis Tyberinis ad Augustinianam S. Triphonis Ecclesiam Romam transferretur ipsemet a Martino V impetravit. Sacristae munus obivit annis circiter 45, ac tandem in patria, quo propter decrepitam aetatem se receperat, extremum diem clausit an. 1440.

Fr. Petrus Cune, Gallus, a Joanne XXIII die 13 Aprilis, an. 1413 insignitur episcopali infula Gabalensi in Syria, et designatur suffraganeus, sive coadjutor Episcopi Pictaviensis.

Fr. Petrus Robini, Gallus, Tolosani coenobii alumnus, an. 1419 erat Provincialis Narbonensis, quod munus gerebat etiam an. 1433, quo Episcopatum Hipponensem obtinuit.

Fr. Petrus Stirejus a Martino V anno 1419 renuntiatur Episcopus Petrae in Palaestina.

Fr. Petrus de Venetiis an. 1415 die I Martii a Joanne XXIII promovetur ad Episcopatum Vadiensem in Africa.

Fr. Petrus Matthaei Senensis, die 13 Augusti an. 1404 eligitur Episcopus Chalcedonensis, et coadjutor Episcopi Senarum. Laudatur ab Isidoro Ugurgerio Dominicano in Pompis Senensibus part. I, pag. 152, insignis concionatoris nomine. Adhuc inter vivos degebat an. 1427.

Fr. Raymundus die 18 Januarii anno 1425 inauguratur Episcopus Aenensis (di Eno) in Thracia.

Fr. Robertus Wodborn, Ordinis Fratrum Heremitarum Sancti Augustini, die 14 Julii an. 1441 ab Eugenio IV per renuntiationem D. Joannis eligitur Episcopus Hollensis, sive Holae, in Islandia quae antiquis fuit ultima Thule. Hujus Augustinensis Episcopi nomen legit saepe laudatus P. Costello in libro provisionum ab an. 1433 ad 1441 fol. 56. Erat ille Episcopatus sub Metropoli Nidrosiae, di Drontheim, in Norvegia. [p. 436]

Fr. Simon de Rodo, Ordinis Heremitarum Sancti Augustini, sacrae theologiae baccalaureus, per obitum Antoni a Nicolao V die 2 Junii anno 1448 renuntiatur Episcopus Santoninensis in Arcipelago graeco. Ex Bulla Nicolai V, emanata prout supra, jam saepe laudatus P. Costello.

Fr. Simon de Vigilanti, Anconitanus, tempore Schismatis sub obedientia Gregorii XII Augustiniani Ordinis Prior generalis, an. 1409 eligitur Episcopus patriae, atque hoc nomine interfuit Concilio Constantiensi. Hujusmodi electio Joanni XXIII non placuit, ac proinde illum Senogalliam transtulit. Postea vero a Martino V confirmatus Senogalliensem Ecclesiam rexit usque ad obitum, qui contigit Anconae an. 1428, aetatis suae 63. Dicitur fuisse valde doctus, atque unus e precipuis sui temporis concionatoribus.

Fr. Stephanus Massutius de Firmo in Piceno, qui apud Herreram dicitur Episcopus Corbonansis, die 19 Junii an. 1401 assumptus fuit ad Episcopatum Corbaviae in Dalmatia. Illius successor habetur an. 1410.

Fr. Theodoricus Guessei a Joanne XXIII die I Junii, an. 1418, renuntiatur Episcopus Rosoniensis in Dalmatia. Deinde coadjutor fuit Episcopi Leodiensis. Ivit quo omnes cogimur anno 1433.

Fr. Thomas Winter Germanus, anno 1411, die 27 Augusti a Joanne XXIII ad Seniensem (di Segna) Episcopatum in Croatia promovetur. Illius successor habetur an. 1419.

Fr. Victor Ariminensis an. 1419 die 28 Junii a Martino V evectus fuit ad Episcopatum Caesene in Romandiola, atque ibidem pastorale pedum tractavit usque ad an. 1425, quo vitam cum morte commutavit.

Fr. Ugolinus Nacci, nobilis Amerinus, sacrae theologiae Magister, et Umbriae Provincialis, quod munus an. 1436 exercebat. Unus fuit ex iis duodecim Augustinianis theologis, quos Gerardus de Arimino, Eremitani Ordinis Prior Generalis, ex mandato Eugenii IV secum ad Ferrariense Concilium duxit. Ab eodem Pontifice die 17 Januarii, anno 1443 patriae Episcopatum obtinuit. Parum temporis mitram gestavit; nam vix anno ab ejus consecratione transacto invida mors illum de medio sustulit. Brevi sui Episcopatus tempore, suae matris Augustinianae Religionis non immemor, absidem presbyterii in Ecclesia S. Augustini Ameriae suis sumptibus construi fecit.

Franciscus Danssayo Ordinis Heremitarum Sancti Augustini, et sacrae theologiae Professor, inauguratur Episcopus Castoriensis in partibus infidelium per Bullam Aposlolatus officium, Domini Clementis Papae Septimi, sub dat. Romae apud Sanctum Petrum, III Idus Martii an. 1531, Pontificatus anno octavo. Habuit noster Franciscus facultatem pontifìcalia officia exercendi in civitate et Dioecesi Dolensi, donec Franciscus alius, electus Dolensis Episcopus, munus consecrationis acceperit, de hujus tamen licentia, et dummodo per eumdem requisitus fuerit.

Fr. Alvarus de Ulyssipone, Hispaniae Provincialis, in patria Universitate jam Magistri Sententiarum interpres, florebat circa an. 1431. Fuit Joannis I Lusitaniae Regis confessarius, concionator, continuus commensalis, ad Concilium Basileense legatus, et sacellanus major.

Fr. Andreas de Argentina, Germanus, an. 1420 scripsit annales Bavariae, quos Ludovico Duci nuncupavit.

Fr. Andreas Biglia, alias de Biliis Patritius Mediolanensis, sacrae theologiae Magister, apud scriptores appellatur alter Augustinus, atque ita litteris instructus, ut triginta tria opuscula confecerit; quod pene miraculo adscribitur, nam adhuc juvenis obiisse fertur Senis an. 1435, dum Vicarii generalis munus gereret. Quare de illo noster Coriolanus ait: Juvenis quippe e vita decessit, qui si diu vixisset, aeternum posteris reliquisset nomen. A nostrate autem Joanne Schippovero apud Ossinger pag. 131 verbis ab eodem Coriolano depromptis dicitur homo tam universalis ut graecam, hebraicam, latinamque linguam haberet optime cognitam… in arte oratoria alter Cicero, in philosophia secundus Aristoteles, in theologia S. Augustini perfectus pedissequus erat. Inter cetera illius egregia opera peculiarem mentionem meretur Historia Mediolanensis in novem libros digesta ab an. 1402 ad 1431, quae extat apud Murutorium in rerum italicarum scriptoribus tom. XIX, pag. I. Alia ejus opera vide in Saec. Aug. vol. I, pag. 233.

Fr. Andreas Piccininus de Pisauro an. 1439 erat capellanus Dominae Victoriae de Malatestis sororis Cardinalis Columnae.

Fr. Angelus de Alexandria an. 1426 erat vicarius generalis nostratis Ludovici Episcopi Chiensis in Arcipelago graeco.

Fr. Antonius Rampelogus, Januensis, teste Trithemio, vir fuit in divinis Scripturis eruditus, et juris canonici professor, et celeberrimus interpres, ingenio praestans, et clarus eloquio. In Constantiensi Concilio, cui nomine Reipublicae Genuensis an. 1414 interfuit, magnam sibi, et Augustiniano nomini laudem acquisivit; nam strenue contra Hussitas decertavit. Noster Jacobus Philippus Bergomensis testatur illum fuisse praeclarissimum sui temporis concionatorem, qui populo christiano ad bene, recteque vivendum verbo pariter, et exemplo, quoad vixit, incessanter viam ostendit. Quaedam scripsit praeclara opera, inter quae peculiarem mentionem merentur Figurae Bibliorum, quae usque ad haec tempora multis in locis praela exercuerunt. Ob aliqua menda in librorum prohibitorum indicem relatae fuerunt donec corrigantur, et revera correctae prodierunt an. 1628. Opus est omnibus concionatoribus valde utile. Caetera, quae noster Rampelogus in lucem emisit, nominantur apud Ossinger pag. 732.

Fr. Antonius Magauti an. 1434 erat Siciliae Regis capellanus.

Fr. Antonius Bertini, alias de Lajo, anno 1435 erat capellanus Ducum Barri, et Lotharingiae.

Fr. Antonius de S. Flora Hetruscus, Amerini coenobii alumnus, vir non minus integritate morum, quam eloquentia insignis, qui manuscriptas varias conciones reliquit, floruisse videtur circa annum 1402.

Fr. Antonius de Venetiis vir insignis, et concionator excellens, qui tunc temporis ignota maria navigaverat [p. 438] tantae apud Venetos extitit existimationis ut illum videntes dicerent: Ecce sacerdos magnus, et membrum solidum urbis Venetiarum. Vivebat anno 1410.

Fr. Antonius de Nomis, de Marcialla, Hetruscus, sacrae theologiae Magister, pluribus legationibus ad Summos Pontifices, et ad varios Principes a Florentina Republica honestatus fuit. Provinciae Pisanae primatum duabus vicibus obtinuit, et an. 1434 erat Procurator generalis. Communi hominum fato cessit Florentiae die 28 Augusti, an. 1438. Quae reliquit manuscripta citantur apud Ossinger pag. 630.

Fr. Antonius de Roccha Contrata, Picenus, socius et individuus comes Ven. Antonii de Fano, confessoris, et legati Alphonsi V Aragoniae Regis brevem reliquit narrationem vitae praefati venerabilis Fr. Antonii Fanensis. Florebat circa an. 1431.

Fr. Antonius de Montegranario, Picenus, sacrae theologiae Magister, anno 1432 interfuit Concilio Basileensi.

Fr. Antonius Basilii, Senensis, an 1436 erat publicus in patria academia professor.

Fr. Arnoldus Ruffus, Tolosanus, eximius fuit sacrae theologiae doctor, et vir prout vocatur a Beltrando, magnae sanctitatis, et doctrinae, qui eas, quas didicerat, scientias ad majorem Dei gloriam gratis aliis communicabat. Divinis rebus toto vitae suae tempore semper intentus tandem plenus dierum, et sanctarum actionum migravit ad Dominum circa an. 1431. Diversus est ab alio Arnoldo, qui Sancius cognominatur, item Tolosano et Augustinensi, qui circa idem tempus multo doctrinae splendore Eremitanum ordinem illustrabat, quique a Possevino inter illius aetatis scriptores laudatur.

Fr. Bartholomaeus Montagnana anno 1440 florebat inter insigniores philosophos, et medicos Patavinos.

Fr. Bartholomaeus Berti, Laicus Conversus, Hetruscus, peculiarem meretur mentionem eo quia per suum zelum et industriam Ilicetanum coenobium anno 1408 Ordini a Scopetinis subductum iterum ad nostrates rediit.

Fr. Bartholomaeus Urbevetanus, theologus, atque scriptor celebris, magnum sibi nomen in Italia variis editis lucubrationibus circa an. 1419 comparavit.

Fr. Bernardus an. 1444 a Rege. Majoricarum legatus mittitur ad Regem Aragoniae.

Fr. Bertholdus de Ratisbona claruit et in universitate Viennensi, atque varia opuscula in Evangelium S. Joannis, in Apocalypsim etc. manuscripta reliquit. Vivebat an. 1435.

Fr. Christophorus de Bononia, magni nominis theologus, varia scripta evulgavit circa an. 1419.

Fr. Dominicus Ugolini, nobilis Senensis, qui ab aliis dicitur Dominicus Cioni, an. 1408 jam Sacerdos, ex nostra Ilicetana Sylva egreditur ut una cum aliis nostratibus Congregationem Canonicorum Scopetinorum instituerent. Post obitum B. Regulini de Regulinis (an. 1446) praefatae Congregationis primatum obtinuit. Juxta Landuccium decessit die I Augusti an. 1448. Nomine beati laudatur in Martyrologio Aug. ad diem I Augusti.

Fr. Dioselvuole Ariminensis, Romandiolae Provincialis, et Domini Opizzonis de Polenta confessarius, circa an. 1433 magno habebatur in pretio.

Fr. Dionysius Florentinus, alumnus provinciae Picenae, vir admirabilis ingenii, doctrinae singularis et exquisitus philosophus, plures annos in Bononiensi Universitate [p. 439] publice philosophiam docuit. Inter scriptores recensetur propter quosdam commentarios in libros Aristotelis. Florebat an. 1440.

Fr. Egbertus de Saxonia an. 1431 erat confessarius Elisabethae Ducissae Bavariae.

Fr. Facinus Astensis, alias de Asta, vulgo Longobardus nuncupatus, sacrae theologiae doctor Parisiensis, vir in sacra Scriptura optime versatus, laudatur potissimum eo quod in Magistrum Sententiarum, et in libros Aristotelis multas, et doctas quaestiones ediderit. A nostrate Pamphilo ponitur sub anno 1400.

Fr. Franciscus de Casali, sacrae theologiae Magister an. 1423 erat orator et nuncius Marchionis Montis-Ferrati ad Regem Cypri, an. 1431 erat vicarius generalis conventuum Nicosiae et Famagustae.

Fr. Franciscus Pauli an. 1450, teste Possevino in Apparatu Sacro, erat Nicolai V concionator.

Fr. Gabriel de Valtellina, alias de Valle-Telina, ad Helvetiae confinia, sanctitatis opinione florebat circa an. 1448. Post obitum reconditus fuit in ecclesia parochiali loci nuncupati de Ponte... Alumnus fuit Congregationis Insubricae.

Fr. Gaudentius de Vicecomitibus, Mediolanensis, ex nobilissima Ducum Mediolanensium progenie, an. 1492 erat Provincialis Lombardiae. Vir sacrarum litterarum scientia clarus vitam cum morte commutavit die I Septembris an. 1430.

Fr. Georgius de Vallespeciosa, sacrae theologiae doctor ab an. 1431 ad 1437 Bavariae Provincialis, interfuit Concilio Basileensi an. 1433, a quo ad Duces Bavariae an. 1435 nuntius delegatus fuit.

Fr. Gregorius de Alexandria, S. Theologiae Magister, et eximius verbi Dei praeco, teste Coriolano, tantum in evangelizando Dei verbum valuit, ut alter Paulus diceretur. Philippi Mariae Vicecomitis confessarius fuit. Ob quasdam evulgatas elegantes conciones inter Ordinis scriptores adnumerari meruit. Communi hominum fato cessit Mediolani die 10 Dec. an. 1447.

Fr. Guilelmus Gothi, de provincia Provinciae, anno 1425 erat pontificius poenitentiarius.

Fr. Guilelmus Wellis, alias Fontanus, Anglus, sacrae theologiae doctor Cantabrigiensis, disputationum acumine, concionum eloquentia, atque limatorum librorum editione magnam sibi cum apud coaevos, tum apud posteros existimationem conciliavit. Senior appellatur ut ab altero secernatur ejusdem cognominis item nostrate Guilelmo Anglo, qui etiam doctoralibus infulis decoratus perinde ac ille, Angliae Angustinensis Provinciae primatum tenuit. Fontanus Senior obiit in coenobio Linnae an. 1425, et junior erat Provincialis anno 1438. Senioris scripta referuntur ab Ossinger pag. 357.

Fr. Henricus de Gauda, vel Gaudanus, Svevus, quem alii dicunt de Gamundia, in scholastica theologia neminem sua aetate parem habens, anno 1440 erat nedum professor, verum etiam rector academiae Heydelbergensis. Quaedam scripsit quae citantur apud Ossinger pag. 388.

Fr. Henricus Bituricensis, theologus et concionator insignis, in lucem emisit sermones quadragesimales. Florebat circa an. 1410.

Fr. Hieronymus de Benevento an. 1437 erat capellanus Francisci Sfortiae Mediolanensium Ducis. [p. 440]

Fr. Jacobus Parvus, qui florebat circa an. 1410, scripsit de gestis Regni Franciae.

Fr. Jacobus Aquitensis, theologus et concionator egregius, fuit Neapolitanae Reginae Joannae Ladislai Regis sororis consiliarius, et Romae orator, ibique decessit an. 1443.

Fr. Jacobus de Colle-Secato, sacrae theologiae professor, an. 1446 erat Pontificius Capellanus.

Fr. Jacobus de Venetiis, S. Theologiae Magister, anno 1434 erat Apostolicus capellanus.

Fr. Joannes Bloch, Germanus, Pragae cum degeret, ita magna eloquentia, summaque dexteritate contra Hussitas dimicavit, ut illi furore perciti omnes nostrates de civitate ejecerint ac coenobium igne everterint. Litteris mandavit quaestiones eruditas in Magistrurn Sententiarum circa an. 1420.

Fr. Joannes Bromius, Anglus, vir fuit pius, et eruditus, atque bonarum litterarum studiis summopere addictus. In suo coenobio Gorlestonii (quod est oppidum Norfolciae) valde preciosam Bibliothecam erexit optimis libris instructam, in quibus pervolutandis aetatem suam agebat. In hanc bibliothecam quosdam praeclaros collegerat libros, qui alibi per totam Angliam minime reperiebantur. Scripsit volumen sermonum, et alia quaedam praesertim in aliquot suae bibliothecae libros. Obiit an. 1449.

Fr. Joannes de Boves, Parisiensis, an. 1416, die 4 Martii Concilio Constantiensi subscripsit sub titulo procuratoris Regis Franciae, et procuratoris coenobii S. Augustini.

Fr. Joannes de Svevia an. 1428 erat capellanus Sigismundi Austriaci Imperatonis.

Fr. Joannes de Daghinis, Cremonensis, an. 1430 erat capellanus Dominorum de Gonzaga Mantuae Marchionum.

Fr. Joannes Marticulari, de provincia Franciae an. 1438 erat capellanus Renati Regis Siciliae et Jerusalem, ejusque uxoris, ac filiorum.

Fr. Joannes a S. Thoma, Lusitanus, fuit Eduardi Lusitaniae Regis in Concilio Basileensi theologus, in quo semel et iterum peroravit. Item fuit consiliarius Regis Joannis I, eumque Martinus V famosissimi doctoris cognomine insignivit. A Roderico de Acuna part. 2 catalogi Episcop. Portugallensium cap. 28, pag 250, dicitur: Fr. Joannes Thomae Ordinis S. Augustini, homo magni ingenii, et eruditionis, quem eo tempore secundum Augustinum apellabant.

Fr. Joannes de Pratis, Gallus, die 4 Feb. 1416 Concilio Constantiensi subscripsit.

Fr. Joannes Fortis, Gallus, an. 1425 erat Parisiis Lector Sententiarum, et confessarius Card. Joannis de Rupescissa Arch. Rothomagensis, qui an. 1427 designatus fuit Protector Ordinis Aug.

Fr. Joannes Wetelor, acerrimus Wiclephitarum expugnator, doctrina clarebat circa an. 1430.

Fr. Mansuetus Sfortia e familia Meolanensium Ducum vivebat an. 1438. Videtur immatura adhuc aetate e vivis excessisse.

Fr. Nicolaus Carpentarius, de provincia Franciae, anno 1434 erat capellanus Regis Galliarum.

Fr. Nicolaus de Cremona, sacrae theologiae Magister qui a nostrate Phihippo Bergomensi dicitur theologus insignis, Ossinger pag. 274 inter scriptores Ordinis recensetur. An. 1434 Concilio Basileensi interfuit.

Fr. Nicolaus de Narnia, sacrae theologiae Magister, una cum Fr. Ugolino de Ameria, [p. 441] postea Episcopo Amerino a Generali Gerardo de Arimino mense Octobri an. 1437 ad Concilium Ferrariensis mittitur.

Fr. Nicolaus Tarvisinus, sacrae theologiae Magister, anno 1437 erat professor philosophiae in Universitate Patavina.

Fr. Nicolaus de Cremona, sacrae theologiae Magister, fuit theologus, et orator magni nominis. Interfuit Concilio Basileensi an. 1431. Reliquit sermones pro concionatoribus.

Fr. Oswaldus Reyinlei, Nurembersis-Saxo, quamvis apud Milensium haud bene audiat, tamen ab Herrera, et Elssio dicitur fuisse vir doctrina, et meritis insignis, qui regularis observantiae zelo unus fuit e praecipuis Congregationis Saxonicae institutoribus. An. 1437 ivit ad loca sancta Jerusalem.

Fr. Paulus Vivaldi, Januensis, Sacrae Theologiae Lector, collapsam regularem disciplinam in Italia suo tempore reparavit. Nomine P. Reverendissimi Generalis Eclesiam S. Mariae de Cella in suburbio S. Petri de Arena prope Genuam acceptavit, ibique sicut etiam in coenobiis S. Mariae de Belvedere supra Genuam, et S. Teclae (postea S. Augustini) eam exactam observantiam instituit, quae celeberrimae Augustinianae Congregationi de Lombardia initium, et incrementum dedit. An. 1431 praedictorum trium conventuum ab ipsomet reformatorum erat Vicarius generalis.

Fr. Petrus de Vena, Tolosanus, sacrae theologiae doctor, qui ab Ossinger dicitur vir eruditissimus, atque doctissimus, an. 1412 Romae eligitur totius Ordinis Prior Generalis, regitque annis 7. Interfuit Constantiensi Concilio anno 1414, in quo profundae doctrinae, magnae pietatis, et maximi ingenii vestigia reliquit. Scripta ejus citat Ossinger pag. 920.

Fr. Petrus de S. Romano, Hispanus, erat an. 1422 Hispaniarum Reginae capellanus.

Fr. Petrus Harentas, Gallus, an. 1426 erat confessarius et capellanus Caroli VII Galliarum Regis.

Fr. Raymundus de Altoponte, Parisiensis, an. 1414 erat Parisiis publicus sacrae theologiae professor, et quaedam in omnes D. Pauli epistolas commentaria elucubravit. Vivebat adhuc an. 1436.

Fr. Rogerius de S. Ivone Anglus, sacrae theologiae doctor, suum rarum ingenium potissimum exercuit in confutandis suae aetatis haereticis. Florebat an. 1420. Quae scripsit vide apud Ossinger pag. 487.

Fr. Rogerius de Lavello, Apulus, insignis sacrae theologiae doctor, et celeberrimus concionator, et sacrae Scripturae professor, florebat circa an. 1448. Reliquit Postillam in librum Sapientiae.

Fr. Salimbenus de S. Genesio, quem alii dicunt de Monte Sancto, Picenus, a Pamphilo laudatur eximii concionatoris nomine, qui doctrinam evangelicam in omnibus fere Italiae urbibus seminavit. Florebat an. 1437 quo erat Vicarius generalis conventus Vallis-Magnentis.

Fr. Simon Tornaquinci, nobilis Florentinus, sacrae theologiae Mag. a pueritia apud nostrates pie sancteque institutus, cum vitae probitate bonarum artium studia conjunxit, evasitque in primis egregius concionator. Scripsit sermones quadragesimales, et vitam S. Matris Monicae ex confessionibus S. P. Augustini collectam. Obiit Florentiae an. 1429. [p. 442]

Fr. Thomas Constabilis, Anglus, sacrae theologiae Mag. an. 1433 erat familiaris et consiliarius D.D. Episcopi Aurelianensis, qui erat DD. Joannes Scotus.

Fr. Theodoricus Urias, Germanus, egregium librum scripsit de Consolatione Ecclesiae, qui postea Argentinae praelo excusus fuit, et Coloniae an. 1488. In hoc libro summam collegit historiae Concilii Constantiensis, cui ipsemet magno Ecclesiae bono interfuerat. Florebat circa annum 1419.

Fr. Velascus Lusitanus an. 1431 erat confessarius filii Regis Portugalliae, et cum eo residebat.

B. Bartholomaea Albizesca ita in Martyrologio Aug. ad diem 4 Januarii commendatur: Senis apud Ilicetum felix obitus Beatae Bartholomeae Albizesca, quae orta e nobili genere in matrimonium data est Troliardo de Ptolomaeis, claris orto natalibus, post cujus obitum induta a nostris Ilicetanis habitu eremitico tertii Ordinis, tanto erga Deum amore inundabatur, ut vel ore vel corde dulcissimum Nomen Jesu proferens, animam videretur exhalare, amitaque et magistra adolescentem D. Bernardinum hoc sanctum et terribile Nomen Jesu docuit venerari. Tandem cum fuisset religiosae vitae valde observatrix, fuerat enim in oratione continua, in carnis mortificatione, etsi in senili aetate admirabilis, in humilitate erga Deum et homines insignis, innumeris cumulata meritis cursum vitae feliciter consummavit, an. 1402 die 4 Jan. annos nata 90.

Soror Francia Senensis anno 1432 erat Priorissa perpetua nostratum Mantellatarum Florentiae. Successit Sorori Catharinae Adimari Florentinae, quae erat Priorissa an. 1431.

Venerabilis Joanna de Ostia Tiberina, Tertiaria Ordinis nostri erga S. Matrem Monicam pietate, et devotione flagrans circa an. 1429 nostrates excitavit ut a Martino V ejusdem S. Matris Monicae exuvias peterent, easque Romam transferendas curarent. Nulli umquam nupta, caste et sancte omnem aetatem suam ad longos jam annos perduxit. Ex Elssio pag. 321.

Soror Margarita Thomai nostratis Ven. Bartholomaei Thomai germana, cum magno sanctitatis nomine floreret, 1431 Romae fundavit Mantellatarum Augustinensium collegium. Erat anno 1448 rectrix et gubernatrix earumdem Mantellatarum, quae dum ipsa adhuc inter vivos degebat communem in eadem domo vitam agebant.

Soror Maria de Curtiis, uxor quondam D. Poncelli Orsini, nostri Ordinis Mantellata anno 1439 nostratibus Mantellatis quasdam Romae domos donavit ut in iis Mantellatarum reclusorium instituerent sub regimine nostratis Ven. Fr. Caesarii Orsini. Degebant tunc in illo reclusorio Soror Caecilia Antonii Romanelli de Galeria, et Sorores Anastasia et Augustina Scalibasti Romanae.

B. Michaelina Ariminensis Mediolanum pro quibusdam suis negotiis profecta, ibidem in monasterio S. Marthae inter Augustinenses Sorores hospitium sibi delegit, atque interdum Augustiani Instituti amore capta, ejusdem Ordinis monasterium in patria fundandi consilium iniit. Quamobrem Ariminum reversa, viri venia obtenta, qui et ipse mundum relinquens vitae eremiticae [p. 443] se mancipavit, propositum sibi monasterium aedificavit, in eoque caeterarum sororum priorissa multis annis mirum effudit suae sanctitatis odorem, anno 1438 a Magistratu Patavino evocatur ut moniales Ord. S. Benedicti in monasterio S. Matthiae degentes ad regularis observantiae normam reduceret, cumque id egregie praestitisset, donatum illi fuit hospitale caecorum de Bethleem, in quo D. Pallans Strozzi Florentinus monasterium erexit, atque ad hoc ipso e suo Ariminensi monasterio an. 1441 moniales deduxit. Post obitum miraculis claruisse fertur. Hanc noster Herrera eamdem esse arbitratur quam noster Angelus Portenarius Michaelinam Papiensem appellat, asserens illam fuisse in urbe Arimininensi quasi generalem gubernatricem totius Congregationis Monialium Augustinensium strictioris observantiae, de qua inferius sermonem instituemus. B. Michaelinae corpus e S. Augustini monasterio ab ipsamet non longe a S. Andreae porta urbis Ariminensis fundato, a Prriorissa Seraphina, quae hoc relicto S. Sebastiani monasterium aedificavit, in illud cum caeterarum Sororum exuviis asportavit, atque Eremitarum vexillo posthabito, Canonicorum Regularium Ordinis S. P. Augustini Institutum admisit anno 1464. Hinc factum est ut nostra B. Michaelina post obitum Canonissa ex Eremitana evaserit. Aliqui scriptores arbitrantur binas fuisse Beatas Michaelinas Augustinenses, unam nempe de Arimino, et alteram de Papia.

Venerabilis Soror Vannuccia, sive Vannotia, Romana, Ven. Margaritae Thomai discipula cum acerbissimis viscerum doloribus excruciaretur, petiit aliquas S. M. Monicae reliquias, quibus obtentis, statim liberata fuit. Florebat eodem tempore, quo praefata Ven. Margarita, id est circa an. 1448.

Tres piae matronae Venetiis simul in quadam domo conviventes quotidie pietatis operibus operam dabant, profitentes supra omnia magnam devotionem erga Dominam Nostram ab Angelo Annuntiatam. Cogitantes monasterium ibidem erigere sub Regula, et Instituto S. P. Augustini, atque titulo SS. Annuntiatae, prius voluerunt ad sacram Lauretanam aedem visitandum sese conferre. Cum autem Maceratae Romam versus post sanctam Deiparae domum veneratam iturae in publico hospitio commorarentur forte fortuna socias habuerunt quatuor alias dominas Papienses, quae illis patefecerunt ipsarum pium desiderium fundandi in patria urbe monasterium sub invocatione SS. Annuntiatae. Papiensibus sese Venetae matronae adjungere statuerunt, ac proinde simul collatis consiliis, viribus, et opibus an. 1408 inchoarunt Papiae monasterium Augustinianum strictioris observantiae sub praefato titulo SS. Annuntiatae, et aliud postea extruxerunt Dertonae an. 1419, atque tertium Placentiae 1430. Ipsarum autem observantiae adhaeserunt deinde Augustinianae Vogherae an. 1454, et Cremonae an. 1494. Papienses fundatrices fuerunt Isabela, Carnecia, Joanna Stanga, Michaelina Gundini, et germana ejus soror Margarita Gundini; Venetae autem fuere Dorothea Morosini, Eleonora Contarini, et Veronica Duoda. Praefatam Michaelinam Gundini quae inter omnes [p. 444] alias praedictas matronas primum locum in omnibus ejusdem nascentis congregationis negotii semper tenuit, quaeque insuper Generalissa evasit, a Torelio tom. 6, pag. 409, ad an. 1407 eadem censetur esse ac B. Michaelina Ariminensis, quae etiam Papiensis nuncupata fuerit eo quia in illa civitate monasterium SS. Annuntiatae fundavit. An. 1446 per Apostolicam Bullam emanatam apud S. Petrum sub die 28 Decembris ad instantiam dilectarum in Christo filiarum Elisabeth de Rainectiis Priorissae, et sororum domus dell’Annuntiata Papiensis Ordinis S. Augustini... ad omnem summovendum haesitationis scrupulum declaravit Priorissam et Sorores dictas, domum necnon singula alia loca jam acquisita et in futurum acquirenda hujusmodi Ordinis (Augustiniani) fuisse et esse etc.

Haec translatio ita celebratur in Aug. Martyrologio sub die 9 Aprilis: Romae translatio corporis S. Monicae bis matris S. P. Augustini, quod ex Ostia Tiberyna, ubi fere per mille et viginti annos jacuit in Ecclesia S. Aureae, agente Martino V Pontifice Maximo, Maphaejo Vegio Laudensi, B. Augustino de Roma Generali, et Sacrista Petro Assalbito Episcopo Electensi, et ven. Antonio de Fano Alphonsi V Aragoniae Regis confessario et legato ministrantibus in Urbem translatum est, et primo in Ecclesia S. Tryphonis collocatum multis erga aegrotos claruit prodigiis, et postea in templo S. P. Augustini maxima cum pompa repositum est. Facta fuit hujusmodi translatio anno 1430 in Dominica Palmarum, quae tunc temporis incidit in diem 9 Aprilis, ut simul ambos, verba sunt praefati Martini V, Augustinum, et Monicam filii Augustini, filiique Monicae, Augustino in Italiam revocato religiosa pietate servarent. Idem Summus Pontifex ea occasione in templo S. P. Augustini publice analogum sermonem habuit, quem typis editum nostrates scriptores referunt.

De hujusmodi S. Matris exuviarum translatione ita legitur apud nostratem Herreram tom. I sui Alph. Aug. pag. 382: Misit Deus in mentem cujusdam Joannae religiosissimae foeminae, quae nulli unquam nupta, caste et sancte per omnem aetatem suam, ad longos jam annos productam, ex proposito semper ita vixerat, ut persuaderet Fratribus Augustinensibus, qui Romae habitabant, solliciteque admodum et frequens rogabat eos ut corpus beatissimae Monicae, quod certo apud Ostia Tiberyna sub altari S. Aureae conditum esse a multis grandioribus natu, et majoribus suis saepe audierat, receptum, translatumque in urbem irent. Tandem visum est eis, qui regimen aliorum habebant, ne desiderium pudicissimae foeminae omnino negligerent. Itaque Pontificem adeunt, rem exponunt, rogant, supplicant. Suscipiensque eos, audiensque libenter Pontifex, annuit plene honestissimis eorum votis. Hac via, hoc ordine Deus piissimam matrem nepotibus, licet dormitantibus, sed ad foeminae vocem excitatis, restituit.... Deprompta sunt haec verba ex historia translationis S. Monicae Maphaei Vegii Datarii Martini V, quam noster Paulus Bergomensis typis evulgavit anno 1479. Libet autem hic in medium proferre particulam sequentem decreti SS. Domini Papae Martini V emanati [p. 445] die 27 Aprilis an. 1430, quo praefatam reliquiarum S. Matris Monicae translationem ratam habuit, et confirmavit: Nuper siquidem, verba sunt laudati Summi Pontifìcis, Venerabili Fratri nostro Episcopo Electensi Apostolicae Capellae Sacristae, et Confessori nostro pro parte dilectorum filiorum Augustini de Roma Prioris Generalis, et universorum Fratrum Ordinis Eremitarum S. Augustini, cujus ipse Episcopus etiam professor existit, Nobis supplicante corpus Beatae Monicae Sancti Augustini Matris ex certis piis respectibus, et causis, praesertim quia corpus dicti Sancti ipsius Ordinis fundatoris, in quadam Ecclesia Papiensi dicti Ordinis venerabiliter reconditum existit, a loco civitatis nostrae Ostiensis, ubi sepultum et reconditum fuerat, ad Ecclesiam domus Fratrum dicti Ordinis de urbe transferendi et sepeliendi licentiam concessimus. Cujus concessionis auctoritate praedictum corpus in dicta Ecclesia debitis caeremoniis, condigna reverentia die nona Aprilis, quae fuit Dominica Palmarum, translatum et reconditum extitit. Nos itaque Episcopi, Prioris, et fratrum praedictorum devotionem, hujusmodi religiosis personis convenientem approbantes atque considerantes quod ob translationem praedictam de sanctitate hujusmodi corporis major apud Christifideles notitia haberi potest, quam si in quovis loco reconditum fuisset, translationem, et repositionem hujusmodi ratas habentes et gratas, eas ex certa scientia, Apostolica auctonitate tenore praesentium confirmamus etc. De hac translatione habetur in Ordinis Breviario sacrum, propriumque officium ad praefatum diem 9 Aprilis.

Bonifacius IX per Bullam Apostolicam emanatam die 8 Novembris an. 1401 concedit quod perpetuis futuris temporibus tam Generali, quam cuilibet Provinciali Ordinis Fratrum Eremitarum S. Augustini secundum morem, et instituta ejusdem Ordinis, in quibuscumque provinciis constitutis, tam praesentibus, quam futuris sit licitum ac permissum quascumque mulieres (si alias sit idoneae, et aliquod impedimentum canonicum non obsistat) quae habitum regularem praedicti Ordinis, ad instar Mantellatarum seu Pinzocherarum Ordinum Fratrum Minorum ac Praedicatorum, habere voluerint, et gestare, tam virgines, et matronas, quam viduas, in Mantellatas, seu Pinzocheras dicti ordinis Eremitarum recipere, et admittere, ac earum singulis habitum regularem, ac regulam ejusdem Ordinis Eremitarum, ad instar hujusmodi Mantellatarum, seu Pinzocherarum Ordinum Fratrum Minorum, ac Praedicatorum praefatorum, prout secundum Deum saluti animarum earumdem visum fuerit salubrius expedire, etiam exhibere etc....

An. 1400 in Capitulo gen. Aquilae in diebus Pentecostes celebrato inter alia definitum fuit quod quando dicitur Te Deum laudamus omnes Fratres inclinant se in versu Te ergo quaesumus tuis famulis subveni etc. quemadmodum inclinant se in Credo ad incarnatus est etc. Item statutum fuit quod quaelibet provincia Ordinis pro subsidio expensarum factarum, et faciendarum pro libertate, et manutentione [p. 446] sacri conventus Beatissimi Patris nostri Augustini de Papia solvat ducatos sex quolibet anno ipsius triennii immediate sequentis…