XL. Coenobia Ordinis Erem. S. P. Augustini ab anno 1350 usque ad 1400 - p. 359

XLI. De Monasteriis Sanctimonialium ab an. 1350 ad 1400 - p. 368

XLII. De viris Augustinensibus sanctitate praestantibus ab an. 1350 ad 1400 - p. 369

XLIII. Alii Augustinenses scriptores, qui floruerunt ab an. 1350 usque ad 1400 - p. 376

XLIV. De Augustinianis Episcopis ab an. 1350 ad 1400 - p. 382

XLV. Nonnulli alii Augustinenses speciali mentione digni, qui floruerunt ab an. 1350 ad 1400 - p. 394

XLVI. De praeclaris Ordinis Eremitarum S. P. Augustini mulieribus ab an. 1350 ad 1400 - p. 395

XLVII. Res Ordinis variae ab an. 1350 usque ad an. 1400 - p. 397

DE COENOBIIS ORDINIS EREM. S. P. AUGUSTINI AB ANNO 1350 USQUE AD 1400 - p. 359

Conventus Amandulae in Piceno extabat an. 1389. Hujus coenobii alumnus fuit B. Antonius, a quo etiam nomen accepit.

Conventus Amatricis (di Amatrice) tit. S. Nicolai in provincia Spoletana extructum est circa an. 1387.

Conventus S. Anatoliae (in Piceno) tit. S. Augustini extabat an. 1389.

Conventus Andriae tit. S. Augustini in Apulia nominatur anno 1387.

Conventus Anglarii (di Angliare) tit. S. Augustini in provincia Spoletana extabat an. 1388.

Conventus Appinged in Saxonia nominatur ad annum 1393.

Conventus Appositae, alias Postae (della Posta) tit. S. Mariae Magdalenae in dioecesi Reatina fundatur ad an. 1397.

Conventus Aquae Albae, alias Bielae (di Weisuasser) in dioecesi Pragensi in Bohemia, tit. S. Wenceslai, extruitur ante an. 1389.

Conventus Aquae Sextiae (di Aix) tit. S. Dionysii Areopagitae in Provincia extabat an. 1368.

Conventus Ariensis (di Arienzo) tit. S. Augustini in provincia Neapolitana nominatur in Ordinis regestis ad an. 1368.

Conventus Arenarum tit. S. Mariae de Pilari, sive de Columna, in Castella Nova fundatur an. 1395 a DD. Jacobo de Fuensalida Episcopo Abulensi. Viguit in eo coenobio (ita Herrera) olirn regularis observantia; et praesertim tempore, quo Hispanica Congregatio, auctore sancto illo viro Joanne de Alarcon, pullulavit, floruit, et fructificavit.

Conventus Aretii (di Arezzo) in provincia Senarum tit. S. Augustini nominatur ad annum 1388.

Conventus Asfeldiae in Saxonia nominatur in Ordinis regestis ad annum 1391.

Conventus Atriae (di Atri) tit. S. Catharinae in Aprutio extabat an. 1398 extra muros, sed circa annum 1546 intra oppidum translatus fuit.

Conventus Barrensis, alias Baroducaeus, (di Bar le Duc) in dioec. Tullensi in Gallia, tit. S. Mariae Magdalenae, [p. 360] fundatur an. 1375 a Roberto Duce Barrensj, et ejus conjuge Maria de Francia.

Conventus Bartfae, alias Bartfaenae, vel Warphae prope metas Ruthenorum an. 1390 pertinebat ad provinciam Hungariae.

Conventus Baruli (di Barletta) tit. S. Sailvatoris in Apulia nominatur in Ordinis regestis ad an. 1387.

Conventus Beilariensis in prov. Coloniae erigitur ante an. 1389.

Conventus Bellivederii (di Belvedere) prope Genuam tit. S. Mariae extabat an. 1387.

Conventus Berwae in Anglia in Ordinis regestis nominatur ad annum 1387.

Conventus S. Botulphi in Anglia exstruitur ante an. 1387.

Conventus Boychiae in Anglia nominatur ad an. 1387.

Conventus Brestae in Lituania tit. SS. Trinitatis fundatur an. 1380 a Witaldo magno Lituaniae Duce.

Conventus Bristollii (di Bristol) in Anglia in nominatur ad an. 1361.

Conventus Brunae in Moravia (di Brun) tit. S. Mariae Annuntiatae, et S. Thomae Apostoli fundatur a Joanne Marchione Moraviae an. 1356. Hic Joannes erat Imp. Caroli IV frater, obiit an. 1363, et in praefato coenobio tumulatus fuit. Decoratur illa ecclesia miraculosa Deiparae imagine a S. Luca depicta. Superior est Praelatus perpetuus, mitra, et baculo pastorali utitur, et habet jura quasi episcopalia. In praesentiarum hunc locum tenet Reverendiss. D. P. Fr. Gregorius Mendel.

Conventus Budae in Hungaria nominatur ad an. 1393. Destruitur a Turcis an. 1431.

Conventus Bugiani tit. S. Mariae de Sylva in provincia Pisana extabat anno 1388.

Conventus Burgi S. Sepulcri tit. S. Augustini in Etruria nominatur in Ordinis regestis ad an. 1387.

Conventus Callatabillotae (di Caltabilotta) in Sicilia, tit SS. Annuntiatae, nominatur ad annum 1375.

Conventus Camerini (di Camerino) tit. S. Augustini in Piceno extabat an. 1389.

Conv. Campaniae (di Campagna) in provincia Neapolitana, prius tit. S. Augustini, et postea SS. Annuntiatae, extructus fuit ante an. 1356.

Conventus Candiae tit. S. Salvatoris in Creta insula nominatur ad an. 1368. Non sit amplius de illo mentio post an. 1542.

Conventus Caneae in Creta insula tit. Mariae Misericordiarum extabat an. 1387.

Conventus Cantuariae (di Canterbury) in Anglia extruitur ante an. 1387.

Conventus Carmagnolae tit. S. Augustini in Pedemontio inchoatur an. 1351.

Conventus Casalis Pusterlengorum (di Casal Pusturlengo) in dioecesi Laudensi in Insubria tit. S. Zenonis in Ordinis regestis nominatur ad annum 1387.

Conventus Cassiani, alias Montis Cassiani (di Monte Cassiano) in Piceno tit. S. Marci extabat an. 1389.

Conventus Castri Plebis (di Citta della Pieve) tit. S. Augustini in provincia Romana erectum fuit ante an. 1392.

Conventus Castellatii, tit. S. Martini, (di Castellazzo) in Liguria spectabat ad provinciam Lombardiae an. 1387.

Conventus Castellionis Aretini (di Castiglione Aretino) in Etruria tit. S. Augustini nominatur ad annum 1388.

Conventus Castri Ritaldi (di Castel-Ritaldo) tit. S. Marinae in Umbria extabat an. 1391.

Conventus Castri-Novi, sive Novi Castri (di New-Castle) in Anglia, in Limite Eboracensi, inchoatur an. 1387.

Conventus Cavarum (di Cave) tit. S. Stephani in Latio extabat jam ante an. 1385 extra oppidum prope viam quae ducit Genestanum [p. 361] in quodam loco, qui postea appellatus fuit S. Stephani-Veteris. Verum praefato anno 1385 Domina Thomasia de Annibalis, uxor D. Joannis Columnae, nostratibus donavit ecclesiam S. Stephani intra oppidum sitam una cum adnexis aedibus, ut ibidem coenobium extruerent. Hanc donationem Bonifacius IX confirmavit an. 1390. Intra hujus coenobii septa nocte prima Augusti an. 1879 tres sicarii larvati nostratem P. Mag. Fr. Benedictum Giuli-Mondi aggredientes, velamine super oculos ejus injecto, eique si clamaret necem districtis cultris minitantes, illius manus post tergum funiculis ligarunt, eumque sic obnuptum, atque constrictum per coenobii ambulacra circumducebant ut illis pecuniam proderet, quam penes illum copiosam in domo parochiali extare autumabant. Interea scalam ascendens frater conversus Nicolaus Lambertucci de Tolentino, Parochum videns vitta circum oculos redimitum atque ligatum in medio latronum, statim clamare coepit; quare unus e sicariis repente irruit in eum, atque uno tantum cultri ictu in corde sauciatum interfecit. Eodem tempero oppidani Fr. Nicolai clamoribus exciti ad coenobium turmatim accurrebant; quamobrem latrones cito fugam arripuere, P. Mag. Giuli-Mondi semivivo prae timore relicto. Ast unus pileus, ultionum Domino sic disponente, ab unius fugientium capite lapsus ternos facinorosos detexit, qui omnes perpetuo ad publicos labores damnati sunt.

Conventus Civitatis-Ducalis (di Civita-Ducale) in Aprutio an. 1388 spectabat ad provinciam Spoletanam.

Conventus Civitatis Novae in Saxoniae provincia nominatur in Ordinis regestis ad an. 1391.

Conventus Clarae (di Clare) tit. S. Joannis Baptistae in Limite Cantabrigiensi, in Anglia, fundatur ab Henrico Comite et Isabella ejus uxore an. 1361.

Conventus Clugiae (di Chioggia) tit. S. Nicolai in ditione Veneta nominatur ad an. 1387.

Conventus Colmuacensis extra muros Culumach, in Bambergensi dicecesi, an. 1391 spectabat ad provinciam Bavariae. In Ordinis regestis, et apud Milensium pag. 76 appellatur conventus Kulembachiensis, sive de Culnbach.

Conventus Constantiae tit. S. Augustini ad lacum Acronicum (de Bodensee) ubi Rhenus ex hoc lacu principium sumit, nominatur in Ordinis regestis sub tit. S. Augustini ad annum 1389.

Conventus Cortonae tit. S. Augustini in provincia Senarum nominatur ad annum 1387. Verum antea jam extabat; nam ejusdem coenobii alumnus fuit Fr. Aegidius de Bonis Cortonensis, qui an. 1348 ascendit ad Episcopatum Vicentiae, et B. Ugolinus Zephirinus, qui in Domino quievit an. 1370.

Conventus Cotanellii (di Cotanello) in Sabina tit. S. Joannis Baptistae fundatus fuit an. 1384 a Joanne Salvato. Spectabat ad provinciam Spoletanam.

Conventus Cryptarum ad Mare (delle Grotte a Mare) in Piceno tit. S. Patrignani nominatur ad annum 1389.

Conventus Dordraci (di Dordrecht) in una Hollandiae insula erigitur an. 1389 ad litus maris. Spectabat ad provinciam Coloniensem. Ecclesia illius coenobii bis combusta, bis etiam restaurata fuit. Verum postea haeresis igne pejor et coenobium, et ecclesiam pessumdedit.

Conventus Eboracensis (di York) in Anglia fundatur a domino Scroope an. 1387.

Conventus S. Elpidii in Piceno tit. S. Antonii extabat ante an. 1387. [p. 362]

Conventus Emporii (di Empoli) tit. S. Stephani in provincia Pisana nominatur ad an. 1387.

Conventus Erazae in provincia Franciae nominatur in Ordinis regestis ad an. 1391.

Conventus Erfodiae (di Hartford) in Limite Cantabrigiensi in Anglia extabat an. 1387.

Conventus Erfordiae (di Erfurdt) in Germania an. 1387 spectabat ad provinciam Saxoniae.

Conventus Feltri (di Feltri) in ditione Veneta tit. Omnium Sanctorum nominatur ad an. 1387.

Conventus Fivizani (di Fivizano) in Tuscia, sive potius in Lunigiana fundatus fuit sub tit. S. Joannis an. 1391 a D. Nicolao de Veruculo, Marchione de Malaspinis, in suo Castro tunc dioecesis Lunensis.

Conventus Florentiae S. Mariae de Sepulcro extra muros nominatur ad an. 1373. In hoc coenobio, a nostratibus jam relicto, exordium sumpsit Congregatio S. Hieronymi de Fesulis per D. Carolum Romena Comitem de Monte-Granello circa an. 1460.

Conventus S. Mariae Annuntiatae prope Florentiam aedificatur circa an. 1390. Spectabat ad provinciam Pisanam.

Conventus Fluminis (di Fiume) in Dalmatia tit. S. Hieronymi extabat anno 1387. Instauratus fuit ab Hugone Tibino, et Raimperto de Vaisse an. 1409.

Conventus Folckimark tit. S. Mariae anno 1392 spectabat ad provinciam Bavariae.

Conventus Fori Livii (di Forli) in Romandiola tit. S. Augustini nominatur ad an. 1387.

Conventus Fori Sempronii (di Fossombrone) in Piceno tit. B. Mariae Virginis Matris extabat an. 1390.

Conventus Fragae tit. S. Mariae de Gratia, dioecesis Herdensis in provincia Aragoniae, fundatur an. 1382. Prius extabat fere ad ripam fluminis Cincae extra oppidum, postea vero propter inundationum metum Fratres intra se receperunt. Prodigiosa illius coenobii imago Deiparae, ejusque Filii an. 1460 altari et ornamentis igne consumptis illaesa permansit.

Conventus Francavillae tit. S. Sebastiani in Sicilia, in Dioecesi Messanensi, olim in nemore, et postea intra oppidum, nominatur ad annum 1380.

Conventus Furstenfeldensis, sive Firstenfeldensis, tit. S. Mauritii in Stiria inchoatus fuit a nostratibus anno 1362 favore, et subsidio Rudolphi Austriae Archiducis. Inter varias illus regionis vicissitudines pertinebat adhuc ad Ordinem an. 1613 praesertim patrocinio Serenissimorum Stiriae Principum Catholicorum.

Conventus Gambassi (di Gambasci) in dioecesi Volaterrana in prov. Senensi tit. S. Augustini extabat an. 1387.

Conventus Genevae (di Ginevra) ad lacum Lemanum in Helvetia a civibus erigitur an. 1351. Ab haereticis Fratres illinc expulsi fuerunt an. 1540.

Conventus Gewicz tit. S. Mariae in Moravia a Brunensi urbe septem milliaribus distans jam extabat an. 1370.

Conventus Gremisbiae sive, Gunisbiae (di Grymsbye) in Limite Eboracensi spectabat ad provinciam Angliae an. 1387.

Conventus Gualdi Nuceriae (di Gualdo di Nocera) tit. S. Catharinae ad provinciam Spoletanam pertinebat an. 1387.

Conventus Harapkow tit. S. Spiritus in provincia Hungariae fundatur a D. Nicolao de Perin an. 1361.

Conventus Harsconiae in Limite Lincolniae pertinebat ad Angliae provinciam anno 1387. [P. 363]

Conventus Herbipolis (di Wurzburg) in Franconia tit. S. Georgii an. 1387 spectabat ad provinciam Saxoniae; sed postea transiit ad provinciam Rheni. Nunc vero pertinet ad Commissariatum Bavarie.

Conventus Jiernemuthae, alias Gorlestoni (di Yermouth) in Limite Cantabrigiensi in Anglia nominatur ad an. 1388.

Conventus Ilcussi tit. Assumptionis B. Mariae Virginis in Polonia (di Ilxusck) fundatum anno 1387 favore Uladislai Regis Poloniae.

Conventus Ilerdae (di Lerida) in Catalaunia tit. S. Mariae de Gratia extruitur extra urbem an. 1371. Herrera tamen scribit illum conditum fuisse sub invocatione S. P. Augustini.

Conventus Imolae tit. S. Augustini in Romandiola an. 1388 spectabat ad hanc ipsam provinciam; sed postea transivit ad Congregationem Lombardiae.

Conventus Introduci (di Antrodoco) in Aprutio extabat anno 1389.

Conventus Isclae (di Ischia) tit. B. Mariae de Scala in insula Aenaria prope Neapolim nominatur ad an. 1391.

Conventus Labacensis in Gallia tit. S. Augustini extruitur anno 1363 ab uxore Dionysii Crupae Reguli, quae post viri obitum Augustinianum habitum sumpsit in monasterio de Michelstem; ita Herrera, tom. 2, pag. 35.

Conventus Leicestriae (di Leicester) in Limite Lincolniensi in Anglia nominatur ad an. 1390.

Conventus Limosii (di Limoux) tit. S. Augustini in provincia Tolosana in Gallia extabat an. 1380.

Conventus Lincolniae (di Lincolne) tit. S. Augustini in Anglia nominatur in Ordinis regestis ad an. 1391.

Conventus Lithumisliae (di Leutomischel) tit. S. Crucis in Bohemia fundatur an. 1356 a Joanne tunc Episcopo Lithumisliensi.

Conventus Locinovi tit. S. Augustini, postea S. Antonii de Collina, decem milliaribus Florentia distans spectabat ad provinciam Pisanam an. 1388. Affirmat noster Lubin tandem accepisse titulum SS. Annuntiatae.

Conventus Ludloviae, seu Lodloviae (di Ludlow) in Limite Linconiensi in Anglia fundatur an. 1391 ab Edmundo de Pontibus.

Conventus Lungulae (di Lugniola) in dioecesi Narniae in Umbria tit. S. Joannis Evang. an. 1389 spectabat ad provinciam Spoletanam.

Conventus Lynniae, alias Lenniae (di Lynne) in Limite Cantabrigiensi in Anglia extabat an. 1361.

Conventus Maleani (di Magliano) in Sabina tit. S. Joannis, et postea S. Mariae de Castello, primum extra muros, et postea intra oppidum situs, nominatur ad an. 1389. Maleanum est patria nostratis eximii theologi P. Mag. Fr. Michaelis Angeli Marcelli.

Conventus Massae vulgo Maritimae, tit. S. Augustini, et S. Petri de Horto ab Herrera confunditur cum coenobio Massae Cibeae, et ponitur ad an. 1392; verum testatur Lubin extructum fuisse an. 1272 a Senatu, et populo Massano.

Conventus Massiliae (di Marsiglia) tit S. Augustini in Provincia conditus fuit an. 1258 in suburbio de Sion; anno autem 1385 Ecclesiam Templariorum cum turri de Gauben nuncupata nostrates receperunt ab Equitibus S. Joannis Hierosolymitani. Refert Antonius Panormita lib. 2 de dictis et factis Alphonsi Regis Aragoniae num. 3, an. 1423, die 19 Novembris, expugnata Massilia matronas fere omnes, ac puellas civitatis pretiosissimis rebus omnifariam onustas [p. 364] templum Augustinianorum perfugisse; Regem autem Alphonsum eas diligentissime observari curasse, easque ne visas quidam cum universa ipsarum supellectile quantumvis pretiosissima, ad unam omnes abire permisisse.

Conventus Matelicae tit. S. Augustini in Piceno nominatur ad an. 1389.

Conventus Medesani, sive Castri Guelphi tit. S. Joannis in Romandiola extabat an. 1388.

Conventus Messanae (di Messina) in Sicilia tit. S. Augustini nominatur in Ordinis regestis ad an. 1387. Antea extabat extra urbem in loco S. Mariae de Viagiis; sed praefato an. 1387 translatus fuit ad aedem S. Christophori intra civitatem, ubi templum SS. Cosmae et Damiani fuisse legitur.

Conventus Methburch in Germania extructum fuit ante an. 1390.

Conventus Middelburgi, alias Medioburgi (di Middelburgh) in Zelandia an. 1389 spectabat ad provinciam Coloniensem. An. 1672 occupabatur ad haereticis.

Conventus S. Miniati tit. S. Catharinae, an. 1387 pertinebat ad provinciam Pisanam. Transiit ad Cong. Ilicetanam circa an. 1540.

Conventus Miratorii (di Miratoio) dioecesis Montis-Feltri tit. S. Augustini in territorio Florentino, et ditione Comitum di Carpegna, situs in sylva, et solitario loco jam extabat ante an. 1374.

Conventus Monticuli (di Montecchio) antea provinciae Senensis, et postea Marchiae Anconitanae, anno scilicet 1598, tit. S. Mariae de Cripta nominatur ad an. 1389.

Conventus Montis Ilcini (di Montalcino) tit. SS. Philippi et Jacobi an. 1387 spectabat ad provinciam Senarum.

Conventus Modoetiae (di Monza) in Insubriae tit. B. Mariae in Stirita; alias in Strada Burgi, Ordini traditur an. 1393.

Conventus Montis Catini (di Monte-Catini) tit. S. Margaritae spectabat ad provinciam Pisanam anno 1391.

Conventus Montis Causarii (di Monte-Cosaro) tit. S. Antonii in Piceno nominatur ad an. 1392.

Conventus Montis Elpari (di Montelparo) tit. S. Augustini in Piceno extabat anno 1391. Protulit coenobium illud Ordini nostro germen inclytum, nempe Cardinalem Gregorium Petrochinum, qui decessit anno 1612.

Conventus Montis Fortini (di Montefortino) tit. S. Augustini in Piceno nominatur an. 1391.

Conventus Montis Granarii, (di Monte Granaro) tit. SS. Apostolorum Philippi et Jacobi, et postea S. Mariae de Gratiis, ac tandem SS. Donati ac Stephani, vulgo tamen S. Augustini, extabat jam an. 1290, sed transfertur ad ecclesiam parochialem SS. Donati et Stephani ex concessione Bonifacii IX an. 1397.

Conventus Montis Milonis (di Monte Melone) tit. S. Joannis Baptistae in Piceno in dioecesi Maceratensi extabat an. 1388.

Conventus Montis S. Georgii, alias Montis S. Mariae in Georgio (di Monte-Giorgio) tit. S. Sebastiani, et postea S. Salvatoris in Piceno nominatur in Ondinis regestis ad an. 1389.

Conventus Montis Marsici tit. S. Crucis spectabat ad provinciam Neapolitanam an. 1388, sed postea transivit ad Cong. S. Joannis de Carbonaria an. 1471 sub tit. SS. Trinitatis.

Conventus Montis Monachi (de Monte-Monaco) tit. S. Joannis Baptistae in Piceno extabat anno 1389.

Conventus Montis Politiani (di Monte-Pulciano) tit. S. Augustini an. 1387 spectatabat ad provinciam Senarum. [P. 365]

Conventus Montis Rubiani (di Monte Rubiano) tit. S. Augustini in Piceno nominatur in Ordinis regestis ad an. 1388; sed extabat ante annum 1300.

Conventus Montis S. Sabini (di Monte Sansavino) tit. SS. Jacobi et Christophori, postea S. Augustini, in dioecesi Aretina situs, an. 1356 spectabat ad provinciam Senarum, et postea evasit coenobium generalitium.

Conventus Nemausi (di Nimes) in Gallia extruitur an. 1351 a civibus extra urbem; sed postea ab haereticis, anno scilicet 1567, solo aequatus fuit. Quamobrem nostrates intra urbem se receperunt, condito sacello sub tit. S. Nicolai de Tolentino.

Conventus Norantonae (di Northampton) tit. S. Marci in Limite Oxoniarurn in Anglia fundatur a D. Joanne de Glanville ante annum 1362.

Conventus Norimbergae (di Nuremberg) an. 1389 spectabat ad provinciam Bavariae, postea transiit ad Congregationem Andreae Proles circa annum 1490. Periit autem tempore Lutheranae rebellionis.

Conventus Novi Portus (di Newport) in Limite Oxoniarum in Anglia extruitur an. 1392.

Conventus Oescfrisiae in dioecesi Trajectensi anno 1394 ab oppidanis traditur nostratibus provinciae Coloniensis.

Conventus Olmuciensis (di Olmuz) in Moravia inchoatur anno 1365 ex concessione Urbani V.

Conventus Papotz, sive Papuch (tit. S. Salvatoris, seu B. Mariae Virginis) in dioecesi Javariensi in Hungaria fundatur circa an. 1364 a Margarita filia Ladislai de Nardaso, et uxore Pauli de Magyar muliere piissima.

Conventus Parmae tit. S. Lucae an. 1388 spectabat ad provinciam Romandiolae. Postea transiit ad Congregationem Januensem.

Conventus Paternae (di Pernes) tit. S. Augustini nominatur apud Herreram ad an. 1364. Verum apud Lubin legitur coenobium illud dioecesis Carpenctoratensis, in Comitatu Venaissino, tit. S. Praxedis extructum fuisse an. 1327 a Petro de Barroso Toletano Cardinali.

Conventus de Penket in Lancastrensi Comitatu in Anglia nominatur ad annum 1387.

Conventus Pennae Billorum (di Penna-Billi) in Romandiola sub tit. S. Christophori extruitur an. 1374. Summa veneratione vicini populi in eadem ecclesia prosequebantur prodigiosam Deiparae imaginem sub titulo S. Mariae Novissimae de Gratiis.

Conventus Pergulae (di Pergola) tit. S. Augustini in Umbria nominatur apud Herreram ad an. 1388; verum noster Lubin affirmat extructum fuisse anno 1258.

Conventus Petrae-Sanctae (di Pietra Santa) tit. S. Augustini an. 1387 spectabat ad provinciam Pisanam.

Conventus Pisauri (di Pesaro) in Piceno tit. S. Augustini nominatur ad an. 1389. Quaedam Deiparae imago in illa ecclesia asservata lacrymas fudisse dicitur anno 1520.

Conventus Pistorii (di Pistoia) tit. S. Laurentii an. 1387 pertinebat ad eamdem Pisanam provinciam.

Conventus Plani Mileti (di Pian di Mileto) in dioecesi Montis-Feltri tit. S. Augustini spectabat an. 1388 ad proviniciam Romandiolae creditur tamen extructus fuisse an. 1218 sumptibus Comitum Olivorum.

Conventus Plumbini (di Piombino) tit. S. Michaelis in dioecesi Massae Maritimae an. 1387 nominatur tamquam [P. 366] membrum provinciae Senensis. Scribit autem Lubin illum jam extitisse 1288.

Conventus Podioli (di Poggiolo) tit. S. Joannis Baptistae in dioecesi Montis-Feltri in ditione Malatestarum pertinebat ad provinciam Romandiolae an. 1374.

Conventus Quinque Ecclesiarum in Hungaria jam extabat an. 1392. Civitas illa (Hungaris Otegiasac) a Turcis capta est an. 1566.

Conventus Radelspurgae (di Renspurg) juxta Herreram tom. 2, pag. 362, pertinebat ad provinciam Bavariae anno 1389. Nominatur a Milensio pag. 243.

Conventus Rattembergae (di Rattenberg) in Comitatu Tyrolensi tit. S. Augustini fundatur anno 1387 a Joanne Kumerspruker Barone de Kuntelburg.

Conventus Ravae tit. B. Mariae Virginis, Corporis Christi, et S. Hedelvigis in Polonia extruitur an. 1356 a Samovito Duce Masoviae.

Conventus Reatinus (di Rieti) tit. S. Angustini in Umbria nominatur ad annum 1389; verum jam antea extabat; nam an. 1350 ibidem mortalem vestem exuit B. Joannes de Reate.

Conventus Regii in Emilia (di Reggio) tit. S. Augustini an. 1387 spectabat ad provinciam Romandiolae, sed an. 1529 transiit ad Congregationem Lombardiae.

Conventus Resesellae in districtu Marchiae, provinciae Saxoniae, nominatur in Ordinis regestis ad an. 1390.

Conventus Rethimi, alias Rithymnae in Creta insula tit. S. Mariae erectum est ante an. 1387; periit autem postea sub Turcarum tyrannide.

Conventus Riae (di Rye) in Limite Oxoniarum in Anglia extabat an. 1387.

Conventus Rochetae (della Rocchetta) in provincia Lombardiae extruitur an. 1387 ab Alexandro de Cornati, et ad instantiam Generalis Bartholomaei Veneti Ordini nostro traditur an. 1389. Postea vero, anno scilicet 1484, Generalis Ambrosius de Cora coenobium illud conventui S. Marci Mediolani incorporavit.

Conventus Salmanticae (di Salamanca) tit. S. Petri, et postea S. Augustini, ab Episcopo, et Capitulo nostratibus donatur an. 1377. An. 1453 in illud coenobium introducta fuit regularis observantia, quam non multo ante in Hispania provexerat Ven. Fr. Joannes de Alarcon. Protulit haec domus, ut nostratem Herreram transcribam, Nicolaum de Tolentinum martyrem, duodecim, confessores sanctimonia illustres, octo archiepiscopali aut episcopali dignitate fulgentes, tres a sacris confessionibus Regibus, et Imperatoribus sex concionatores Regum, vigintiquinque provinciales, duos Religionum reformatores, decem et septem scriptores, et quatuordecim publicos professores in academia Salmanticensi… Addimus M. Joannem Baptistam de Aste Genuensem Ordinis Augustiniani Generalem, Sacrarii Apostolici Praefectum, et Episcopum Tagastensem, M. Joannem de S. Augustino, et Franciscum Suarez Philippo IV a concionibus, e quibus Joannes fuit a sacris confessionibus serenissimo Ferdinando Austriaco, Hispaniarum Infanti, S. R. E. Cardinali, et Archiepiscopo Toletano, M. Franciscum Cornejo, primarium in schola Salamantina sacrae Theologiae Professorem, electum Episcopum Abderitanum in Hispania, et quamplures alios.

Conventus Salopiae (di Shrowesbury) in Limite Lincolniensi in Anglia, extra civitatis moenia, extabat anno 1388.

Conventus Sanctae Irenes (di Santaren) tit. S. Augustini in Lusitania extruitur [P. 367]

anno 1376 a D. Joanne Alphonso Tello de Meneses Comite de Ourem, et ab eius uxore D.a Guiomar de Villalobos, Sancii Castellae Regis pronepte.

Conventus S. Severini (di S. Severino) tit. S. Augustini in Piceno extabat anno 1390.

Conventus Savonae (di Savona) tit. S. Augustini in Liguria Occidentali, prius extra urbem, et postea intra translatus, anno 1387 spectabat ad Provinciam Lombardiae, ac deinde, anno scilicet 1462, transiit ad Congregationem ejusdem nominis.

Conventus Saxoferrati (di Sassoferrato) in Piceno tit. S. Secundini spectabat ad provinciam Marchiae Anconitanae an. 1389, transiit autem ad Congregationem Perusinam anno 1574.

Conventus Scarlini (di Scarlino) in Ducatu Plumbini sub tit. SS. Donati, et Michaelis traditur nostratibus Senensibus an. 1338 ab Episcopo Senensi DonoDeo. Apud Herreram nominatur ad annum 1392.

Conventus Scopuli, alias Sudae tit. S. Mariae prope Cretam jam extabat anno 1387. Pertinebat ad provinciam Terrae Sanctae.

Conventus Sigilli (di Sigillo) tit. S. Augustini in Umbria nominatur ad an. 1388.

Conventus Sorani tit. S. Mariae de Aquila in dioecesi Aquipendii in Patrimonio S. Petri extra oppidum extabat an. 1400. Naufragium fecit in communi parvorum coenobiorum suppressione an. 1652.

Conventus Spediae (della Spezia) tit. S. Augustini in Liguria Orientali erectum fuit ante an. 1390. Pertinebat ad provinciam Insubriae, alias Lombardiae.

Conventus Spilimburgi (di Spilimbergo) in territorio Forojuliensi, dioecesis Utinensis, tit. S. Mariae Annuntiatae nominatur in Ordinis regestis ad an. 1392.

Conventus Staffordiensis (di Stafford) in Limite Lincolniensi extructus fuit ante anno 1382.

Conventus Stanfordiensis (di Stanford) a praecedenti diversus, eodem in Limite Lincolniensi in Anglia, extabat extra urbem prope portam Peters-Gate anno 1382.

Conventus Surrenti (di Sorrento) tit. S. Mariae Annuntiatae spectabat ad provinciam Terrae Laboris anno 1391, et postea transiit ad Congregationem S. Joannis de Carbonaria.

Conventus Talamelli (di Talamello) in Ducatu Urbini, tit. S. Laurentii, alias S. Augustini, provinciae Romandiolae, fundatus fuit circa an. 1374.

Conventus Terdonae (di Tortona) sub tit. SS. Trinitatis anno 1368 spectabat ad provinciam Lombardiae.

Conventus Theani (di Teano) tit. S. Augustini an. 1390 pertinebat ad provinciam Terrae Laboris.

Conventus Tropeae (Tropea) tit. S. Mariae de Recommendatis, provinciae Calabriae, an. 1379 fundatur a D. Jacobo Guarnerio de Tropea.

Conventus Tuderti (di Todi) tit. S. Praxedis in Umbria nominatur in Ordinis regestis ad an. 1388; sed videtur antiquior esse an. 1322.

Conventus Tuscaniae (di Toscanella) tit. S. Augustini in Patrimonio S. Petri extabat an. 1388.

Conventus Vairani (di Vairano, alias di Pietra Vairana) tit. S. Augustini in provincia Terrae Laboris nominatur ante annum 1391.

Conventus Varsaviae (di Varsavia) tit. S. Spiritus, D. Martini, ac B. Dorotheae fundatur an. 1356 a Samovito Duce Masoviae.

Conventus Vercellarum (di Vercelli) tit. S. Marci in Pedemontio nominatur ad an. 1387. [P. 368]

Conventus Veruculi (di Verucchio) tit. S. Augustini in Romandiola extabat ante an. 1386. Hanc domum B. Gregorius Celli de Veruculo illustravit. Ad supernam patriam transivit an. 1343, et ejus immemorabilis cultus confirmatus fuit die 20 Decembris an. 1766.

Conventus Vicentiae (di Vicenza) tit. S. Michaelis an. 1388 pertinebat ad provinciam Marchiae Tarvisinae.

Conventus Villae-Vitiosae (di Villa Viciosa) alias Villae delectabilis, tit. S. Augustini olim provinciae Hispaniae, et postea Lusitaniae, sub tit. S. Mariae de Gratia extabat an. 1383.

Conventus Vissi (di Visso) tit. S. Augustini in Umbria nominatur ad an. 1388.

Conventus Volaterrarum (di Volterra) tit. S. Augustini an. 1387 spectabat ad provinciam Pisanam.

Conventus Vonishaim an. 1391 attinebat ad provinciam Bavariae.

Conventus Urinniensis, alias Urinniae an. 1362 pertinebat ad provinciam Angliae.

Conventus Utini (di Udine) sub tit. S. Luciae an. 1389 spectabat ad provinciam Tarvisinam.

Conventus Waltrocensis in Anglia nominatur ad an. 1381.

Conventus Warentonensis alias Warringtonensis in Anglia erigitur ante annum 1387.

Conventus Wintoniae (di Winchester) in Limite Oxoniarum in Anglia extabat an. 1387.

Conventus Woldutiae in Limite Linconiensi in Anglia extructum fuit ante an. 1387.

Conventus Wychiae, alias Boychiae in Limite Lincolniensi in Anglia nominatur in Ordinis regestis ad an. 1391. Hanc domum illustravit circa an. 1436 Frater Joannes Lowe, Henrici VI Regis consiliarius et confessor, atque Episcopus Roffensis.

Conventus Wylstriae in dioecesi Bremensi fundatur anno 1391 a nostratibus provinciae Saxoniae.

Conventus. Xianzi (di Xiiat) tit. S. Spiritus in dioecesi Cracoviensi in Polonia extruitur circa an. 1360. A provincia Bavariae ad Polonicam transivit circa annum 1546.

Monasterium Aresiense in dioecesi Atrebatensi in Gallia extruitur in propria domo a D. Helena vidua Laurentii Offert militis an. 1390.

Monasterium Barchinonis tit. S. Mariae Magdalenae in Hispania fundatur anno 1372 pro peccatricibus ad meliorem frugem conversis; sed postea evasit virginum asylum.

Monasterium Coloniae tit. S. Agathae extruitur an. 1388; sed an. 1459 ad Ordinem S. Benedicti transivit.

Monasterium Augustinensium Mantellatarum (S. Angeli in Pontano) an. 1389 extabat in oppido S. Angeli in Pontano in Piceno.

Monasterium Eborense tit. S. Monicae in Lusitania fundatur circa an. 1380 vel 1390 a B. Constantia de Vita Paupere, ejusque germana sorore B. Maria Paupere nuncupata.

Monasterium Fulginei tit. S. Salvatoris in Umbria extruitur a Sorore Giliacia de Vanni Fulginate anno 1379 in loco, ubi nunc (ita Herrera an. 1644) est ecclesia, et hortus S. Ceciliae; et alterum tit. S. Augustini erigitur e regione (eodem anno 1379) contiguum monasterio S. Mariae de Populo Ordinis S. Dominici, a Sororibus Feliciana Puccioli, et Illuminata de Fulgineo. [P. 369] Utriusque monasterii Sanctimoniales eam vitae disciplinam, et clausurae normam observabant ut vulgo dicerentur Carceratae S. Salvatoris, et S. Augustini. Anno autem 1460 ambo haec Augustinensium Sororum monasteria ob exiguum earum numerum ad Dominicanas S. Mariae de Populo transierunt.

Monasterium Matricalense (de Madrigal) tit. S. Mariae de Pietate, alias de Gratia anno 1353 subdebatur jurisdictioni Provincialis Castellae.

Monasterium Mediolanense tit. S. Marthae, in quo complures sanctitate insignes Sorores vixerunt, institutum fuit anno 1367.

Monasterium Oberndorff in provincia Rheni erectum fuit ante an. 1363, quo Hermannus II Dux Teccius in ejusdem monasterii ecclesia tumulatus fuit.

Monasterium Sulmonis extabat jam anno 1390.

Monasterium Vallis Petrae in dioecesi Bononiensi jam extabat an. 1391. Antea erat domus Benedictinorum, a quibus anno 1253 ad nostrates Brictinenses transivit, qui an. 1391 illam Augustinensibus Sanctimonialibus cesserunt.

Monasterium Urbevetanum, tit. S. Mariae Magdalenae, a nostratibus Patribus Urbeveteri degentibus erectum fuit anno 1398, mansitque sub Fratrum regimine usque ad an. 1462, quo ad tres tantum Moniales redactum, conventui Fratrum restitutum fuit.

B. Agathon, Indus, vir sanctissimus circa annum 1375 meritis et virtutibus claruit.

B. Andreas de Fabriano, ex familia Sanutia, theologus ac philosophus Platonicus, ante et post obitum signis et prodigiis coruscavit. E vivis excessisse creditur circa an. 1379. Ob sanctitatis famam Beati nomen obtinuit.

Ven. Andraeas de Luca a S. Catharina Senensi in epistolarum libro fol. 159 appellatur magnus Dei servus. Hic ab Urbano VI pro Ecclesiae necessitatibus vocatus, licet senex et aeger Iliceto egressus, humiliter obtemperavit. Ex hac vita migravit circa an. 1380.

B. Antonius de Nicea (da Nizza) ob insignem vitae sanctimoniam D. Catharinae Senensi valde acceptus, ac familiaris fuit. Ad eum epistolam scripsit, quae habetur fol. 159, illum exhortans ut Ilicetum relinquens, SS. Domino Urbano VI eum Romam vocanti in tanto Ecclesiae discrimine collaborator esse non cunctaretur. Non constat tamen utrum revera Romam accesserit. Ad alteram vitam transivit an. 1382.

B. Antonius de Ravenna summa semper castimonia, et abstinentia vixit, vinum et siceram non bibit, carnibus abstinuit. Suarum virtutum exemplis non paucos ad poenitentiam perduxit. Cum multis sanctitatis indiciis quievit in Domino an. 1391. Beati nomine etiam a nostrate B. Alphonso de Orozco nuncupatur.

B. Bonaventura Baduarius ita describitur in Martyrologio Augustiniano sub die 10 Junii: Romae in ecclesia S. Augustini natalis B. Bonaventurae Patavini, e nobilissima familia orti, qui saeculi blandimenta despiciens, adolescens factus, Religionem amplexus est virili firmitate, ubi se Deo votis alligans, et mirabili constantia perseverans, exiit in litteris, et virtutibus consummatus. Ob quae prius plura Ordinis munia [P. 370] exercens, postea ad summum Ordinis magisterium regendum omnium votis electus est. Quod per biennium summa cum prudentia exercens, ab Urbano VI ad Cardinalitiam dignitatem evectus est. Cum tamen libertatis ecclesiasticae intrepidus esset assertor, ortis inter eum, et Franciscum Carrariensem Patavinum Regulum ob ecclesiasticam libertatem simultatibus, impiis Principis conatibus constantissime se opposuit. Quare iratus Carrariensis Princeps clam per occultos sicarios egit ut dum Pontem Aelium transiret, sugitta ab incerto emissa transfixus interficeretur; sicque contigit hac die, sepultusque est prius in ecclesia S. Tryphonis, postea translatus est ad ecclesiam S. Augustini, ubi requiescit in sacello S. Nicolai de Tolentino. Natus fuerat die 22 Junii an. 1332 e nobilissima familia Baduaria ex parte patris, atque e domo Principum Carrariensium ex parte matris, atque sacro Cardinalium collegio adscriptus die 28 Septembris an. 1379 instante S. Catharina Senensi.

Ven. Fr. Bonsemblans, sive Bonsemblantes Baduarius de Peraga, Patavinus, praefati B. Bonaventurae Cardinalis frater a nostrate Pamphilo in Beatorum Ordinis indice enumeratur. Fuit sane vir doctissimus, nec minus sanctus quam doctus, quem Franciscus Petrarcha valde commendat in epistola consolatoria ad ipsius fratrem Bonaventuram, data e domo rustica collis Euganei prope Patavium die I Nov. an. 1369, vocans illum inter caetera encomia magnam patriae gloriam, et magnum Ordinis sui decus et eximium. Mane quodam, ita prosequitur Petrarcha in eadem epistola, qui sibi solemnis et perpetuus mos erat, cum Missam devotissime celebrasset, non multo post, seria inter verba cum amicis, repente se deficere cognosens, suam in cellulam properavit, lectuloque acclivis Davidicum psalmum Miserere mei Deus incipiens, antequam explesset, religiosam illam, atque, ut sic dixerim, exceptae actionis animam exhalavit. E vivis excessit die 28 Octobris, an. 1369, in florenti adhuc aetate annorum 42. Ob quaedam evulgata opuscula inter sui aevi scriptores recensetur. Vide Herreram tom. I pag. 94, et Qssinger pag. 143.

B. Felix Tancredi, nobilis Senensis, alias de Massa nuncupatus, eo quia illius antiqua prosapia e nobilitate Massae-Maritimae originem duxit, ob suam eximiam sanctimoniam Sanctae Catharinae Senensi notus et familiaris fuit, uti ex ejusdem Sanctae epistola 144 fol. 62 innotescit. Ilicetanum coenobium suis praeclaris virtutibus ac praesertim humilitatis, atque virginitatis laude, quam ab adolescentia Deo voverat, circa annum 1380 illustre reddidit. Inter sacras ilices delitescens quo erat hominibus occultior, eo fiebat Angelis notior, Deoque magis magisque acceptus. Divini amoris igne exardescens terrena cuncta despiciens, atque sola coelestia ex animo inquirens, carnem jejuniis, ut scribit Elssius, et vigiliis castigavit, orationi sedulo vacavit, mundo vere mortuus, Deoque vivus. Illius obitum Landuccius in Sylva Ilicetana pag. 96 diei 22 Septembris an. 1388 assignat. Herrera tamen vol. I pag. 226 putat illum obiisse anno 1385.

B. Gregorius Senensis a B. Alphonso de Orozco in Ordinis chronico fol. 40 dicitur magnus poenitens, qui S. Pauli exemplo corpus suum castigabat assiduis jejuniis, atque vigiliis. Putatur decessisse sanctimonia, atque miraculis illustris circa an. 1392. A nostratibus [P. 371] Pamphilo, Herrera, Orozco, et Elssio Beati nomine insignitur.

B. Guilelmus Flete, alias Fletaeus, Anglus, vir solitudinis, et coelestis contemplationis amans, verba sunt nostratis Herrerae, et fama sanctitatis gloriosus, cum audisset in Italia quosdam sui Ordinis Fratres reformari, et in suis coenobiis strictiorem amplecti disciplinam, eo advolavit, et inter eos in morum integritate incredibili, et vitae innocentia usque ad extremam vitae diem constanter perseveravit. De illo haec scripsit Pitsaeus in suo libro de scriptoribus Angliae, aetate 14a: Dicitur in suis precibus et contemplationibus miras divinitus habuisse revelationes, praesertim de futuris Anglorum calamitatibus. Apud Sanctam Catharinam Senensem tanta in existimatione fuit ut proprio confessario absente illum suae conscientiae moderatorem adhibuerit, et plures ad illum familiares epistolas scripserit sub nomine nunc Fratris Guilelmi de Iliceto, et modo Fr. Guilelmi de Anglia. Prima exstat sub titulo Fr. Guilelmi de Iliceto fol. 90 a tergo, in qua illum rogat ut ipse, et Fr. Antonius de Nicea, Fr. Felix de Massa, Fr. Joannes Terzi de Senes, et alii nostrates Ilicetani Deum exorent ut fieret pax inter Pontificem, et eos qui per vim Sacerdotes cogebant ad sacra celebranda interdicti censura contempta. Altera habetur fol. 152 sub titulo Fr. Guilelmi de Anglia, in qua Guilelmum ipsum, et Fr. Antonium ad perfectionem hortatur. Tertia invenitur fol. 156, ibique S. Catharina ipsum Guilelmum vocat carissimum ac dilectissimum Patrem, ac filium in Christo Jesu, cumque certiorem reddiit Judicem Arboreae, et Rempublicam Genuensem paratos esse ad quamdam expeditionem contra infideles, et petit ut curet epistolae latorem juvenem Matthaeum Forestanum ad Augustinianam Religionem admitti. Quartam exhibet fol. 157, ibique rogat ut ipse et praefati nostrates pro pace obtinenda preces Deo porrigant. In quinta demum eodem fol. 157 a tergo posita ipsum Guilelmum et Fr. Antonium hortatur ut ex Ilicetana solitudine egredientes Urbano VI illos vocanti in Ecclesiae utilitatem obsequantur. Landuccius refert illum extremum diem clausisse Iliceti an. 1380. Ob quaedam evulgata opuscula inter sui aevi scriptores recensetur. Vide Ossinger pag. 343.

Ven. Guilelmus Monkelajus, Anglus, ex regio Comitum Herfordiae sanguine ortus, sanctitate floruit circa an. 1360. Is fuit unus ex haeredibus Humfredi Bohumii Comitis Herfordiae, et Essexiae, qui in Augustiniano coenobio Londinensi, quod aedificavit, sepeliri voluit. De illo verba facit noster B. Jordanus de Saxonia lib. 3 cap. II de Vitis Fratrum, sub nomine juvenis nobilis de prosapia Comitum Regni Angliae, qui despectis consanguineis, et amicis saeculi, qui illum a proposito amplectendae Augustinianae Religionis avertere conabantur, elegit abjectus esse in Eremo S. P. Augustini magis, quam habitare in domibus Regum. Professione autem emissa, sicut in novitiatu (ita Herrera ex B. Jordano) coeperat actibus devotionis insistere, sic tunc professus studuit semper de bono in melius proficere. Juxta eumdem B. Jordanum de Saxonia noster Guilelmus in vita, et in morte multis miraculis claruit. Vide Herreram tom. I, pag. 282.

B. Hermannus de Schildis in Martyrologio Augustiniano sub die 8 Julii ita celebratur: Herbipoli depositio B. Hermanni de Schildis, viri eminentis litteraturae, et profundae humilitatis. [P. 372] Claruit paupertate, castitate, compassione, pietate, contemplatione, affabilitate, patientia, et zelo observantiae. Plura scripsit, in quibus scientiam, et pietatem suam dilucide demonstravit; donec heroicis meritis et miraculis gloriosus, hac die (8 Julii 1357) sanctissime in Domino quievit... Illius epitaphium erat sequens: Venerandus Fr. Hermannus de Schildiis Westfalus, professor Theologiae Ordinis Eremitarum S. P. Augustini, in omnibus sanctus, expiravit anno 1357, in festo S. Chiliani. Titulo beati insignitur etiam a B. Alphonso de Orozco in chronico fol. 40. Quaae scripsit referuntur ab Ossinger pag. 813.

B. Hieronymus de Recineto in praefato Martyrologio sub die 5 Martii hoc habet encomium: In coenobio Recanatensi in Italia memoria B. Hieronymi Recanatensis de Gherarduccis, qui ab ingressu Religionis S. Nicolai de Tolentino verus factus est imitator, praecipue paupertate, humilitate, et obedientia. In componendis discordiis erat singularis; de eo refertur quod cum aliquando proficisceretur ad componendas discordias inter Firmanos et Esculanos, Truentum flumen, quod vadari non poterat, strato super aquas pallio trajecit. Inter speciositatem virtutum spiritum suo tradidit Creatori, cumque in pheretro expositum esset populo cadaver, jussu Prioris ut aliquod in suae sanctitatis testimonium prodigium perpetraret: ecce prodigium, manum sustulit, et e manica fasciculum recentissimis, et odoriferis floribus contextum abstulit, et illum obtulit Priori. Corpus postea terrae mandatum circumstantium nares solet coelesti odore recreare, et hujus Beati festum quotannis in Dominica secunda Quadragesimae celebratur... Illius sacrum Officium a Summo Pontifice Pio VII pro Clero dioecesis Recinetensis concessum fuit die 14 Junii an. 1804, et ad instantiam nostratis Ven. Josephi Bartholomaei Menochio die 4 Julii ejusdem anni ad universum Eremitarum S. P. Augustini Ordinem extensum. Ad supernam patriam transivit an. 1360.

Ven. Hieronymus de Senis circa annum 1380 meritis et virtutibus Ordinem illustrabat. Ad illum S. Catharina Senensis tamquam ad virum sanctitate praestantem scripsit epistolam, in qua eum ad perfectionem hortatur. Habetur in ejusdem Sanctae epistolarum libro fol. 161.

B. Joannes patre Chisio, avo Anselmo, atavo Ranuccio Maciareti regulo, prope idem Castrum oritur; in ipso juventutis fervore sanctis Religiosorum monasterii D. Antonii Abbatis Vallisasperae in maritimis Senarum moribus allectus, an. aetatis suae 18 eorum consortium non abhorruit, imo humiliter amplexatus est, ubi annis decem sanctissime moratus, inde Senas, postea Ilcinum, et iterum Senas vocatur, semper in humili statu laicorum serviens Religioni, praesertim ut sacrista rei sacrae intentus. Acquisito loco Papiae in Coelo Aureo an. 1327 ut ibi construeretur monasterium pro Religione, Superiores procurantes ut spiritualiter sub strictiori observantia aedificaretur, cognita Joannis sanctitate illic eum de familia destinarunt circa an. 1338, ubi ejus intercessione miraculose inveniuntur corpora Sanctorum Martyrum Vitalis et Agricolae; postea circa an. 1363 revertitur Senas, et pestilentiali morbo percussus sanctissime occubuit, sacro habitu indutus, genibus flexis, arcae sive feretro incumbens, magno circumdatus splendore... [P. 373] Elapsis diebus habuimus prae manibus (ita Landuccius in Sylva Ilicetana pag. 94) publicas tabulas, per quas D. Angela Augustini Chisii filia, et vidua relicta a Ghino nuncupato Paccia cive Senensi (putamus, idem Landuccius, legendum fore de Peccis) coram P. Provinciali in Capitulo monasterii Sancti Augustini offert se, et sua bona domui Vallis-Asperae, sub fide Guidi Francisci Azzolini, testibus Bartholomaeo Fatii, et Venturinio, an. 1386. Qui Augustinus pater hujus D. Angelae erat germanus nostri B. Joannis, cui Angela neptis. Huic Familiae plurimum tenetur Religio nostra ob singularia beneficia accepta. Ex praefato Landuccio ad litteram; apud quem invenitur etiam sequens elogium: Beatus Joannes prope Maceretum ortus, inter Vallasprenses Eremitas cogi voluit. Hic aliquando carnis titillatione vellicatus urticarum inter puntiunculas sese volutabat. Tunica item egens, aliam a Crucifixo deposcens, tres interim ab ignoto viro (sic) donantur aurei; duros Sacrae Scripturae nodos, etsi nullius litteraturae, facile enodabat. Post sex menses ab obitu integer repertus est. Obiit die 28 Octobris, an. 1363... Scribit Herrera tom. I, pag. 377, quod religiosa B. Joannis indumenta in varias secta particulas fidelium devotioni satisfecerunt, novaque illi superinduta, ac postea ab ejus consanguineis perpulchrum altare marmoreum ac latus portae Ilicetanae Ecclesiae extruitur, ac super illud illius sacrae exuviae reponuntur.

B. Joannes e Senensi ingenua Tantucciorum familia cum doctrinae celsitudine, tum gestorum prestantia clarus, itinerum ac laborum omnium B. Catharinae Senensis perpetuus comes, ac socius individuus fuit. Beati hujus viri integnitas ipsius Sanctae Catharinae testimonio satis aperte declaratur... Inter Beatos evolavit die 4 Octobris an. 1391. Ita Landuccius in Sylva Ilicetana pag. 98. In epistolis praefatae Catharinae Senensis noster Joannes appellatur Joannes Tertius. Ejus meminit eadem S. Catharina in epistola ad Gregorium XI epistolarum fol. 9 sub nomine Magistri Joannis, tamquam viri Gregorio satis noti. Et in epistola ad Urbanurn VI fol. 19 excusans eum, et Fr. Bartholomaeum qui scrupulosis conscientiis agitati, amatam solitudinem relinquere noluerant, licet a Summo Pontifice vocati; jam tamen humiliter obedire non recusabant. Extat et epistola S. Catharinae fol. 123 ad Fr. Raymundum de Capua Ordinis Predicatorum, et ad Mag. Joannem Tertium Ordinis Eremitarum S. Augustini dum moras agerent Avenione, in qua eis refert revelationem, qua die I Aprilis fruita fuerat. Anno 1368 constitutus fuit pro tertio anno S. Theologiae professor in Universitate Cantabrigiae in Anglia, an. 1387 vicarius, ac deinde prior conventus Sylvae-Lacus, et an. 1388 Provincialis Senarum. Vide Herreram tom. I, pag. 378, et Elssium pag. 402.

B. Jordanus de Saxonia, Quedlinburgensis, non minus doctrina quam sanctitate floruit, et ob indefessam antiquitatum indagationem a cunctis summopere aestimatus fuit. Studiorum causa in Galliam et Italiam se contulit, atque Bononiae praeceptorem habuit B. Joannem de Lana, Parisiis Ven. Prosperum de Regio, et in Germania B. Hermannum de Hallis, sub quorum magisterio tantum in sacris litteris profecit, ut in sua Germania omnium illius aetatis theologorum princeps merito habitus fuerit. Anno 1336 cum Tangermunda [p. 374] in dioecesi Brandenburgensi haeresi Luciferianorum turpissime inficeretur, per nostratem B. Jordanum et Fr. Nicolaum Minoritam, contumacibus damnatis, ad Fidem Orthodoxam revocata fuit. Suis ferventibus orationibus multa beneficia cum a Deo, tum a Sanctis impetravit, bis enim a submersione, semel a latronibus, ac etiam semel a canum morsibus divinitus liberatus fuit. Lugduni cum gravi, ac periculoso morbo decumberet, voto S. Martino nuncupato, sanitatem recuperavit. Anno 1350 erat Saxoniae Provincialis, ac praeterea fuit totius Germaniae Vicarius generalis. Corporis sarcinam Viennae in Austria deposuit valde senex an. 1380. Quae reliquit sui ingenii monumenta referuntur ab Ossinger pag. 800.

B. Ludolphus de Camoslaria, provinciae Saxoniae alumnus, ita a B. Jordano de Saxonia lib. 2 de Vitis Fratrum cap. 18, pag. 146, describitur: Erat quidam alius R. P. Lector, et olim Provincialis in Ordine, Fr. Ludolphus de Camoslaria, vir utique magnae prudentiae, et sanctae conversationis, rigorosus in regimine, et devotus in oratione, ac sollicitus in librorum pro Ordine comparatione, quod efficaciter ostendit tam in vita, quam in morte... Omni die Missam cum devotione celebrare consuevit etc... Sanctitate floruit circa annum 1352. Beati nomine decoratur etiam a B. Orozco fol. 39.

B. Ludovicus de Capua, S. Theologiae Baccalaureus, apud Elssium pag. 439 dicitur moribus et doctrina conspicuus, virtutibus, admirabili sanctitate, charitate, ac praedicatione spectabilis, qui sacrarum virtutum dulci violentia Regnum Dei rapuit an. 1400. Apud Pamphilum in chronico fol. 70 appellatur vir doctrina, et miranda sanctitate clarus. Vide etiam Herreram tom. 2, p. 6.

B. Lupus de Suriano, alias de Monte Cimino, qui putatur fuisse de domo Franchini, potissimum commendatur ob humilitatis amorem, vitae communis zelum, atque carnis macerationem. Coelestem quamdam vitam agebat in eremitorio praefati oppidi circa an. 1389.

Ven. Michael Cardonet, rarae sanctitatis vir, doctrina, et praedicatione insignis, an. 1371 Aragoniae provinciam regebat, et illustrabat. Valentiae dum degeret tantam sibi omnium civium benevolentiam conciliavit ut ex Senatus consulto, die 10 Decembris praefati anni 1371, quatuor ejus Senatus capita ne ab illa civitate discederet illi repraesentarint populum Valentinum propter magnam ipsius scientiam, laudabilem praedicationem, et vitae honestatem, magna et doctrina, et exemplo imbui. Quinimmo idem Senatus ne tanti viri praesentia Valentina civitas orbaretur, assignavit libras vigintiquinque pro illius cella extruenda, et annuam sexaginta florenorum pensionem pro caeteris ejus necessitatibus occurrentibus. Praeterea testatur noster Herrera tom. 2, pag. 50, se vidisse librum manuscriptum publici tabularii laudatae urbis Valentinae, in quo ad an. 1371 sic legebatur: Urbs Valentina, precatur Fr. Michaelem Cardonet, hominem sanctae vitae, Ordinis Sancti Augustini, ut in urbe remaneret, quia volebat Barcinonem proficisci; populus magna in illum devotione ferebatur, et quia indigens erat, Jurati urbis ex decreto Consilii quoddam illi subsidium donavere... Florebat circa an. 1380.

B. Nicolaus de Tinis hisce verbis in Martyrologio Augustiniano sub die 9 Feb. laudatur: Senis in Ilicetano coenobio [P. 375] pretiosa mors B. Nicolai de Tinis confessoris, qui in Religione tales progressus fecit, ut cunctis admiratio foret; ob quae brevi prior illius coenobi electus est; in cujus observantia ita rigidus extitit, ut nec apicem Religionis passus sit deperire. Erga pauperes fuit liberalissimus, quod Deus miraculo confirmavit, coenobii horreum tantis eleemosynis exhaustum adimplens. Idem contigit in vini dolio; nam per multum temporis vinum hauriens e cupa, illam nullatenus sensit exhaustam. Guidonem coenobii famulum in suspendio ob desperationem interemptum, oratione suscitavit, qui postea adhuc trieteride sospes fuit. Quosdam innocenter mortuos oratione fecit sospitare. Tantis ergo virtutibus, et prodigiis praeclarus hac die obiit, et abiit in coelum… Fuit de nobili Senensi prosapia Marescottorum, professionem religiosam emisit Iliceti an. 1337 sub Prioratu B. Joannis Guccii; prior ejusdem Ilicetani coenobii an. 1340; et ex hac vita migravit citato die 9 Feb. an. 1387.

B. Nicolaus de Ceretanis, nobilis Senensis, Prior Ilicetani coenobii prope Senas, et Ilicetanae Reformationis Vicarius generalis, doctrina et sanctitate clarus obiit circa an. 1394. Hujus praecipue commendatur singularis devotio erga divinissimum Eucharistiae Sacramentum, et SS. Christi Domini Passionem.

B. Sanctes de Cora in Latio dicitur ortum duxisse e familia Laurenti. Fuit eximius concionator, quem cum turbae multae ut illum audirent, ad campestria eum sequerentur, ipse eas exemplo Domini cum spiritualiter, tum corporaliter pascebat, et siquando, eo sub dium ob nimiam auditorum frequentiam praedicante, coelum pluviam demitteret, nulla tamen aquae gutta super multitudinem hominum circa illum stipatam defluebat. Cum sanctitatis fama quievit in Domino an. 1392.

R. P. Aloysius Pasquali de Lucana Congregatione Matris Dei, qui communem cum B. Sancte patriam habet, solerti studio documenta collegit pro illius immemorabili cultu comprobando, cui in praesentiarum adjutricem manum praebet novellus noster Postulator P. Mag. Fr. Sebastianus Martinelli.

Ven. Simon de Cremona dicitur a nostratibus scriptoribus vir in divinis Scripturis valde eruditus, et liberalium artium egregie doctus, ingenio praestans, et clarus eloquio, necnon in sermonibus ad populum habendis declamator insignis. Multos annos Venetiis apostolicum munus exercuit, multumque ibidem conversionum fructum reportavit; nam mirificam quamdam eloquentiam efficacioribus bonorum operum exemplis summopere commendabat. Ut autem non solum coaevis, verum etiam posteris sua facundia prodesset, concionatores cunctos utilibus concionum libris affatim instruxit. An. 1385 erat Insubriae provincialis, et 1387 Regens studiorum in coenobio S. Augustini Genuae. Obiit Patavii circa an. 1390 ob insignem pietatem venerabilis nomen assecutus. Scripta, quae in lucem emisit, citantur in Saec. Aug. vol. I, pag. 352.

Ven. Thomas de Argentina, Germanus, S. Theologiae Doctor, magnam Doctrinam cum majori vitae sanctimonia conjunxit. In variis Universitatibus, ac praesertim Parisiensi multa cum laude publice S. Theologiam docuit. An. 1345 Universi Ordinis regimen adeptus, diuturno 12 annorum intervallo [P. 376] Eremitanae Familiae plurimum profuit. Nam Constitutiones Ordinis ampliavit, perutilia decreta edidit, coenobia aedificavit, multaque a Romanis Pontificibus privilegia, gratias, exemptiones, atque indulta obtinuit. Plurimum gratia valuit, atque favore apud Carolum Bohemiae Regem, qui an. 1346 Romanorum Rex renuntiatus fuit. Noster Thomas primus fuit, qui in Vindobonensi Universitate immaculatam Deiparae Conceptionem propugnavit, uti fatetur Ludovicus Schonleben in libro Orbis universi votorum pro definitione piae et verae sententae de immaculata Conceptione. Obiit Viennae in Austria anno 1357. Ob singularem pietatem venerabilis titulum promeruit. Opera ejus citantur ab Ossinger pag. 71.

B. Ugolinus, a loco dormitionis de Cortona apellatus, Mantuae ortus est, et ut Deo arctius adhaereret, habitum S. Augustini induit, ejusque Regulam professus angelica puritate, zelo animarum, et fervida erga Deiparam Virginem devotione mire effulsit. Postquam vero pluribus annis se exercuisset in acquisitione virtutum, et in multis Italiae urbibus suavem suae sanctitatis odorem spirasset, plenus dierum et bonorum operum Cortonae obdormivit in Domino in conventu sui Ordinis. Eo defuncto plurima per solum corporis contactum contigere miracula, inter quae hoc notatu dignum quod in dextero latere pectus habuerit apertum, ex quo adhuc septuaginta annis post obitum continuo effluxit sanguis recentissimus, quasi ex vivo corpore, summa e suavitate, ac virtute mirabili claudis restituens gressum uti et caecis visum. Triginta autem ab inhumatione transactis annis ex castissimo Beati corde e candidum prodiit lilium coelestem late odorem spargens, quod quia incaute a juvene quodam nihil supra naturam suspicante rescissum fuerat, idem cor secundum lilium germinavit, ipsaque illa nocte caecae cuidam mulieri apparuit Beatus jubens ut se adducendam curaret ad sepulcrum suum, ubi cum secundum lilium scinderetur ipsa visum reciperet. Portenti fama vulgata fecit ut exhumandum corpus decerneretur, quod repertum est ita sanum et integrum ac si recens sepultum fuisset, ac deinde in loco decenti collocatum annuo festo colitur, publicaque processione, et oblatione votiva per Magistratum honoratur. Obiit beatus vir circa an. 1370. Ita Hagiologium Italicum sub die 21 Martii, quod tamen integro saeculo nostratem B. Ugolinum posteriorem facit. Illius cultus immemorabilis approbatus fuit a Pio VII die 21 Octobris an. 1804, et Officium Ordini concessum die 27 ejusdem mensis, et anni.

Fr. Aldobrandinus Cavalcantes, nobilis Florentinus, inter primarios sui temporis Eremitas Augustinenses doctrina praestantes jure recensetur. A nostrate Gandolpho dicitur concionator fervidus et fructuosus, eo quia vir insigni pietate, atque integerrima vitae conversatione spectabilis, ac potissimum singulari animarum zelo fervens, suis concionibus earumdem duntaxat lucrum, non autem inanem aurae popularis sonitum expetebat. Floruit circa annum 1385. Quae scripsit referuntur a praefato Gandolpho, et ab Ossinger, et videri possunt in Saec. Aug. vol. I, pag. 222. [P. 377]

Fr. Aloysius Marsilius, nobilis Florentinus, unus fuit e viris suae aetatis eruditissimis; quapropter magnam sibi comparavit existimationem, atque benevolentiam apud Franciscum Petrarcham, qui in suis ad illum scriptis epistolis haec inter caetera pronuntiavit: Magnam tui nominis uberem materiam et laetandi tribuis, et sperandi, ante alios mihi, quo fortasse non alius in te oculos altius defixit. Clarum tibi lumen ingenii Deus dedit, industriaeque nobilis stimulos addidit, atque ex his notitiam rerum variarum pro aetate mirificam... Verum quis reipsa fuerit noster Marsilius melius percipere poterit cupidus lector ex sequentibus verbis Poggii Florentini in oratione 3 in Nicolai Nicoli funere habita, de Marsilio haec narrantis: Cum floreret in hac civitate eximia virtus doctissimi omnium viri Ludovici Marsilii ex Religione Augustini, contulit (Nicolaus) se in ejus familiaritem, ut una cum studiis doctrinae, vitae quoque, et morum institutionem perciperet. Erat domus Ludovici referta tunc egregiis adolescentibus, qui sibi vitam ejus et mores proposuerunt imitandos. Frequentebatur quoque ab optimis, ac praestantissimis viris hujus civitatis (Florentiae) qui ad eum velut ad divinum quoddam oraculum confluebant. Erudivit autem, liberaliterque instituit plures, qui viri doctissimi evaserunt, sed emersere inter alios praecipue Joannes Laurensis, Robertus Rossus, et hic noster Nicolaus, qui caeteris rebus posthabitis, numquam a latere Ludovici discedens, optimis praeceptis vivendi institutus est... Morum autem severitatem, et loquendi harmoniam quamdam, ac in reprehendendis vitiis libertatem ab illo hausit, qui erat promptissimus, et paratissimus ad vitiorum objurgationem… Tantam autem Marsilius noster penes Florentinos existimationem, atque auctoritatem suis praeclarissimis meritis consecutus fuit ut illa Respublica nedum illi difficiliora negotia expedienda commiserit, eumque oratorem atque legatum ad varios Principes deputarit, verum etiam a Bonifacio IX eum in Florentinum Episcopum postularit. Praeclarissimum nostratis Marsilii encomium, quod Florentinus Senatus ea occasione ad Summum Pontificem transmisit, legi potest apud Tiraboschi tom. V, part. I, pag. 229, edit. Venet. an. 1823. Obiit Florentiae die 21 Augusti an. 1394. Quantum autem Florentina civitas meritissimum concivem demortuum etiam honoravit, ita describit Ammiratus, quem citat noster Gandolphus: Obiit mense Augusti Fr. Aloysius de Marsiliis de Florentia Ordinis Erem. S. Augustini, et quia habitus fuit vitae et morum exemplaris, doctrinae et scientiae excellentis, et vir magnae eloquentiae, ac eum multis in negotiis domi forisque, diversis cum Principibus egregiae suae Reipublicae inservisset, Magistratus ultra honorem delatum publicis expensis in exequiis, sepulcrum ipsius confici mandavit, quod hodie adhuc depictum in magna Ecclesia S. Mariae de Flore conspicitur... Adeas Saec. Aug. vol. I, pag. 223.

Fr. Albertinus de Mantua doctissimus theologus, et sacrarum Scripturarum interpres, inter caetera memoratu digna edidit tractatum eruditione refertum de Corpore Christi. Florebat circa annum 1400.

Fr. Amalricus Augerii, Gallus, patria Biterrensis, prior fuit monasterii S. Mariae de Aspirano dioecesis Helenensis, doctor Universitatis Montispesulanae, [P. 378] ac Urbani V capellanus. Scripsit Chronicon, seu potius vitas Pontificum ordine alphabetico dispositas, quod opus typis evulgavit Eccardus tom. 2 corporis Scriptorum medii aevi a pag. 1641 usque ad 1824 edit. Lipsiae 1723. Pervenit praefata Pontificum historia usque ad Joannem XXII, scilicet usque ad an. 1321. Florebat circa an. 1360.

Fr. Ambrosius Placentinus, sacrae Theologiae Magister, multa doctrina clarebat circa annum 1371.

Fr. Antonius Astensis alias de Asta in Pedemontio, fuit theologus insignis, qui magnum volumen scripsit in libros Sententiarum. Florebat circa annum 1395.

Fr. Bartholomaeus de Strada, Bononiensis, sacrae Theologiae Magister valde doctus, qui aliquot subtilissima Quodlibeta in lucem emisit, fiorebat circa annum 1361. Diversus est ab alio Bartholomaeo item Bononiensi, Generalis Bartholomaei de Venetiis socio, qui anno 1398 erat Provincialis Romandiolae, quique litteris consignavit sermones super epistolas totius anni.

Fr. Bernardinus Pugalis, Gallo-Tolosanus, florebat circa an. 1398. Dicitur a Nicolao Bertrando: Doctor magnae peritiae, prudentiae, et sanctimoniae, qui non modo vivens, sed etiam mortuus Tolosana sublimavit gymnasia... Ab aliquibus scriptoribus inter Ordinis Generales perperam recensetur. Varias summi pretii lucubrationes litteris tradidit, quibus cum de theologia, tum de philosophia meritus optime fuit. Videri possunt in Saeculis Aug. tom. I, pag. 259.

Fr. Bertrandus Parayte, Gallo-Tolosanus, vir fuit doctrina, ac pietate conspicuus. A praefato Nicolao Bertrando describitur tamquam vir totus catholicus et totus in Dei amore succensus. Duodecim annis Tolosanam provinciam gubernavit. Publici juris fecit commentaria in Acta Apostolorum, et in Apocalypsim, aliaque magni pretii volumina.

Fr. Bernardus Angelerius nobilis Florentinus, excellujt cum morum probitate, tum divinarum Scripturarum scientia. An. 1384 nondum sacrae Theologiae Magister, electus fuit Procurator Ordinis generalis, quod munus iterurn an. 1386 adeptus fuit. Doctoralem lauream an. 1388 in Oxoniensi Academia obtinuit. A nostrate Ossinger dicitur vir morum integritate et divinarum litterarum scientia clarissimus, qui dies vitae suae publicis concionibus, privatisque sermonibus populum erudiendo insumpsit. Librum evulgavit sub titulo Speculum caritatis, quo nedum coaevorum verum etiam posterorum fidelium corda ad vehementiorem Dei amorem excitavit. An. 1392 erat Pisarum provincialis. Vide Ossinger pag. 53.

Fr. Bindus Guerri, Senensis, magno doctrinae splendore Eremitanam Familiam sua aetate illustravit. De illo scribit noster Landuccius quod: Plura opuscula dictavit, quae maximam doctrinam, eruditjonem ac pietatem in se includebant... Juxta Gandolphum hic eximius sacre Theologiae doctor spiritum Deo reddidit an. 1390 cum esset Senensis provinciae vicarius generalis. Nominatur cum laude etiam ab Ugurgerio Dominicano in Pompis Senensibus. Vide Lanteri in Saec. Aug. vol. I, pag. 262.

Fr. Clemens Mercatoris Tolosanus sacrae Theologiae Magister, paucis quidem, ait Elssius, sed solidis operibus specimen suae doctrinae reliquit. In lucem emisit quaestionum de anima librum unum, atque de potentiis ejusdem librum alterum. [P. 379] Praeterea egregia edidit commentaria in Magistrum Sententiarum. Florebat circa an. 1360.

Fr. Facinus Astensis, vulgo Lombardus appellatus, sed revera patria Pedemontanus, vir fuit sacrae Scripturae eruditione valde conspicuus, qui a Pamphilo dicitur fuisse philosophia Aristotelica apprime eruditus. Supra caetera autem, quod magis interest, spectatissima vitae ratione refulgebat; quapropter duplici, doctrinae atque probitatis honore a scriptoribus commendatur. De illo haec scripsit Petrus de Alba in Bibliotheca Conceptionis: Facinus Astensis in 3 Sententiarum quaest. 6 asserit Virginem Mariam fuisse absque originali labe conceptam, ut refert Joannes Vitalis in defensoriio libro 4 etc... Florebat circa an. 1400.

Fr. Gatfridus Hardeby, Anglus, Licestriensis coenobii alumnus, in Oxoniensi Universitate sacrae Theologiae cathedram tenuit, atque doctoris insignia accepit. Tanta eloquentia, tantaque concionandi gratia praeditus fuit, ut Rex ipse Eduardus III illum nedum in suum concionatorem, verum etiam in suum consiliarum, et confessarium elegerit. Neque intra Ordinem honoribus caruit: nam totius Angliae provincialatum gessit, quo tempore evangelicam paupertatem sedulo promovit. Ecclesiasticae immunitatis etiam contra Regii Concilii decreta accerrimus propugnator fuit. Item suae Augustinianae Religionis antiquissimam ab Augustino originem strenue defendit. Pie obiit Londini anno 1360. Quae scripsit videri possunt in Saec. Aug. vol. I, pag. 281.

Fr. Gratia Castellani, nobilis Florentinus, celebris sacrae Theologiae doctor, variis legationibus cum Urbani VI ad Florentinos, tum Florentinorum ad varios Pnincipes honestatus fuit. Quasdam evulgavit quaestiones in Magistrum Sententiarum. Florebat circa an. 1400.

Fr. Henricus Budericus, Anglus, ita appellatus quia in oppido Buri in Suffolciensi regione ortum habuit, sacrae Theologiae doctor Parisiensis, potissimum pergami eloquentia excelluit. Quamobrem frequentissimis habitis ad populum sermocinationibus magna doctrina refertis, atque singulari quodam mirae eloquentiae lepore exornatis, summam sibi apud omnes existimationem comparavit. Praeterea valde commendabatur a peculiari quadam vitae integritate, atque magna in rebus agendis prudentia, et dexteritate, cujus praeclarae dotis in sua Anglica provincia regenda luculentum testimonium praebuit. Ordinem illustrabat circa annum 1380. Laudatur in Saec. Aug. vol. I, pag. 298.

Fr. Jacobus Eugubinus, Umber, sacrae Theologiae Magister, in Sanctorum Patrum lectione summopere versatus, atque subtili ingenio praeditus, ob theologicam doctrinam semper in magno pretio habitus fuit. Florebat circa an. 1390. Quae scripsit vide apud Ossinger pag. 320.

Fr. Joannes de Argentina teste Trithemio vir fuit pietate, Sacrarum Scripturarum notitia, et praedicationis gloria admodum clarus. Scripsit Chronica, in quibus ostendit quomodo Romanorum Imperium ad Germanos translatum fuerit. Florebat circa annum 1400.

Fr. Joannes Clivot alumnus provinciae Saxoniae, sacrae Theol. doctor, scriptor valde celebris, et concionator admodum facundus florebat circa an. 1395. Vide Ossing. pag. 235.

Fr. Joannes Godtwicus, Anglus, doctor, atque professor sacrae theologiae Oxoniensis, [P. 380] alumnus fuit coenobii Linnensis, in quo mortalis vitae cursum explevit an. 1360. Ob raram, atque miram eloquentiam saepe ipsum Regem Regnique Optimates auditores habuit. Varia reliquit sui ingenii monumenta, quae referuntur ab Ossinger pag. 403.

Fr. Joannes de Hisdinio, vir sacris profanisque litteris admodum eruditus, insignis sui temporis concionator, et in Parisiensi Universitate professor, multas evulgavit mentione dignas lucubrationes; nempe sermones, lecturas, et commentaria in omnes fere libros novi Testamenti, et alia quaedam. Florebat circa annum 1390.

Fr. Martinus de Signa, Florentinus, Sacrae Theologiae Magister, teste nostrate Gandolpho, vir fuit pietate, prudentia in rebus agendis, et doctrina insignis. Anno 1387 erat Pisarum provincialis. Magno in pretio habebatur apud Joannem Boccaccium, qui illum suae conscientiae moderatorem habuit, eumque suae ultimae voluntatis executorem, atque librorum suorum haeredem constituit. Extremum diem clausit Florentiae praefato an. 1387. Vide Saecul. Aug. vol. I, pag. 328.

Fr. Paulus de Verona, theologus et concionator, scripsit sermones pro festis diebus, et Adventu Domini; necnon volumen unum contra Judaeos. Florebat circa an. 1395.

Fr. Petrus de Balneo, theologus insignis, reliquit tractatum de virtutibus, et alium, qui Summa de planctu Ecclesiae praenotatur. Florebat circa an. 1395.

Fr. Petrus Donatus de Aretio, theologus et concionator clarissimus, evulgavit valde eruditum Quadragesimale, et varias orationes funebres, in quibus pie atque sapienter multa pertractat de arte bene moriendi, ac de coelesti vita. Vivebat adhuc an. 1389.

Fr. Petrus de Paternis, Gallus, alumnus provinciae Provinciae, ab Ossinger pag. 674 dicitur vir doctrinae singularis, et exquisitae eruditionis. Evulgavit aliquas lucubrationes contra Judaeos, et alia quaedam.

Fr. Petrus de Spira, cognomine Dudesfelder, Germanus, vir sacris profanisque litteris valde eruditus, atque eximius concionator scripsit sermones de tempore, et de Sanctis, commentaria in libros Ethicorum, et alia multa. Anno 1385 regebat provinciam Rheno-Svevicam.

Fr. Rodulphus Marhamus, Anglus, alumnus coenobii Linnensis, duplici praeconio doctrinae et probitatis a scriptoribus commendatur. Sacrae Theologiae lauream in Cantabrigiensi Universitate adeptus, ad historica studia se convertit, atque ex praestantissimis auctoribus, ita Elssius, collegit opus insigne, in quo describit ab origine Mundi usque ad suum tempus praecipuorum Regum, et Regnorum exordia, progressus, incrementa, decrementa, mutationes, ruinas variarum gentium, diversos mores, ritus, consuetudines; atque nihil pene omisit eorum, quae posteris servire possent ad exempla virtutum, quae sequi, seu vitiorum, quae fugere debeant. Hoc opus nuncupavit Manipulum Chronicorum. Reliquit etiam volumen concionum, et alia quaedam. Florebat circa annum 1380.

Fr. Rogerius Tuiforde, alias Goodluck, Anglus, Sacrae Theologiae Magister, laudatur ab ingenio, pietate, doctrina, et mirifica dicendi, docendique facultate, ut scribit Ossinger pag. 906. Florebat anno 1390.

Fr. Rogerius a S. Victoria, Picenus, [p. 381] sacrae Theologiae Lector, ab Ossinger pag. 935 dicitur: Vir in quo praepter singularem philosophiae, ac theologiae scientiam omnes admirabilem eloquentiam ad stuporem suspiciebant... Vivebat anno 1386.

Fr. Simon Baringuedus, Gallo-Tolosanus, sacrae Theologiae doctor Parisiensis, a Bertran sequentibus verbis commendatur: Hic profecto vas scientiarum exstitit, acerrimus disputator, memoriosus valde, aegidianae disciplinae defensor, subtilis multum, et copiosus... Florebat anno 1373. Quae scripsit nominantur ab Ossinger pag. 103.

Fr. Simon de Bononia ab Elssio appellatur: Vir scriptis ac virtutibus insignis, in gravissimis Ecclesiae difficultatibus frecuenter adhibitus, in quibus praeclare se gessit... Reliquit librum sub titulo De novo Mundo. Florebat an. 1378.

Fr. Thomas de S. Genesio, Picenus, vir admodum doctus in lucem emisit commentaria in quator libros sententiarum. Florebat anno 1400.

Fr. Thomas de Stureja, Anglus, eruditus ipse et eruditorum hominum amator, modos omnes excogitabat, quibus alios ad litterarum cultum excitaret. Quamobrem singulis eruditionis utilitates, et emolumenta proponens, valde doctorum virorum numerum auxit. Posteris reliquit moralitates in Apocalypsim, tractatus de Sacramentis, declamationes, et alia. Florebat anno 1370.

Fr. Thomas Winterton, alias Winterburne, Lincolniensis, sacrae Theologiae doctor Oxoniensis, inter primarios totius Angliae viros eruditione conspicuos recenseri meruit. Magnam cum Joanne Wiclepho, antequam hic haeresis occultum virus evomeret, et Angliam haeretica pravitate inficeret, propter studiorum communionem, parem aetatem, et longam usque ab adolescentia consuetudinem, contraxit amicitiam, et familiaritatem. Verum post amici apostasiam, cum nihil suis consiliis atque exhortationibus pro illo ad veritatis tramitem revocando proficeret, veterem amicitiam in odium perfectum commutavit, atque causam Catholicae Fidei defendendam suscipiens, multa adversus ejus deliramenta erudite scripsit, ingentem veritatis zelum, atque parem doctrinam ostendens. Anno 1393 erat Angliae provincialis. Non constat quo anno obierit; videtur tamen errasse Bzovius, qui illum anno 1415 adhuc superstitem arbitratur. Quae scripsit citantur ab Ossinger pag. 969.

Thomas Asheburne, Anglus, in oppido Staffordiensi ortus, ubi etiam Eremitanae Familiae nomen dedit, post absoluta studia theologica in Oxoniensi Universitate, ibidem et doctoralem lauream, et sacrae theologiae cathedram obtinuit. Cumque esset, ita Herrera, et multiplici doctrina instructus, et zelo fidei plenus, omnes quos potuit in Wiclephum concitavit ut eum ejusque erroneam doctrinam dictis, factis, scriptis detestarentur, contra quem ipse multa fecit, scripsit, praedicavit. Denique eo maxime instigante an. 1382 Londini synodus convocata fuit, cui ipse cum decem Episcopis, quadraginta quotuor theologis, et viginti jurisperitis interfuit; ubi tandem haeresis Wiclephi solemniter condemnata fuit. Anno 1387 auctoritate sua, suaeque eloquentiae, et probitatis vi ab Augustiniano Londinensi coenobio magnam calamitatem, et ingentem ruinam avertit. Cum enim quidam frater apostata falsis criminationibus et calumniis ejusdem [p. 382] conventus coenobitas in publica concione dehonestaret; eique quidam e nostratibus Augustiniani Nominis zelo contradicere coepisset, illico haeretici Lollardi, ad quos apostata ille defecerat, cum impetu surrexerunt, et ad coenobium accurrentes, cunctos fratres ejecerunt, infanda in illos flagitia et crimina mendaciter objicientes; simulque coenobium ipsum comburere conabantur. Sed impediti tamen sunt, ait Thomas Walsinghamus ad an. 1387, humili oratione Fr. Thomae Asheburne, et sodalis sui, qui ambo boni viri, ambo fuere sacrae paginae professores. Hoc igitur modo, quod apostatae temera impudentia perdebat, Thomae probitas reparavit. Florebat circa annum 1390. Quae scripsit referuntur ab Ossinger pag. 79.

Fr. Aegidius de Boni, nobilis Cortonensis, a patris nomine de Blasio nuncupatus, ob sua egregia merita anno 1348, die 13 Januarii a Clemente VI inauguratus fuit Episcopus Vicentiae in Insubria. An. 1355 a Carolo IV Imperatore legatus ad Pisanos missus fuit; aliisque postea ad varios principes legationibus honestatus. Non desunt scriptores, qui Aegidium nostrum Cardinalem fuisse arbitrentur; verum Augustinus Oldoinus in Athenaeo Hetrusco illum putat fuisse Cardinalem tantummodo designatum. Inter caetera illius benefacta recenseri debet fundatio Augustiniani coenobii Castellionis Florentini. Huic mundo valedixit anno 1361.

Fr. Albertus de Saxonia ex pago Rickmersdorfensi ortum habuit ex familia Comitum de Berg, ac dato Augustinianae Religioni nomine, expletisque Pragae inferioribus studiis, Parisios se contulit, ubi doctoralem lauream obtinuit. Quamvis theologica etiam scientia praestaret; multo tamen magis philosophica atque mathematica excellebat, adeo ut noster Arminius Monfortis, celeberrimus orator et Episcopus Nusci, in quadam panegyrica oratione in laudem S. P. Augustini alterum Archimedem illum appellare non dubitavit. Electus fuit Episcopus Halberstadii in Saxonia an. 1366, praefuitque annis 24. De illo haec habet Petrus de Alva Minorita in appendice Bibliothecae Conceptionis columna 1499: Albertus de Saxonia Ord. S. Augustini, et Episcopus Halberstadiensis... propter amorem Virginis multas propositiones Parisiis, et Pragae de Immaculata Conceptione defensavit, in quibus gloriosam Virginem ab originalis peccati macula immunem fuisse probavit… Ad meliorem vitam transivit jam senex anno 1390, et in ecclesia cathedrali tumulatus fuit.

Fr. Aicardus ab Urbano V an 1375, die 8 Junii, renunciatus fuit Episcopus Cissami in Creta.

V. Fr. Alphonsus Vargas Toleti ex nobilissima familia ortum duxit. Admodum adolescens in patria Eremitano S. P. Augustini Ordini nomen dedit. Parisiis magno cum honore studiorum cursum confecit, ac lauream doctoralem promeruit. Tum ipse ex discipulo magister effectus, integro decennio philosophicas atque theologicas scientias docuit tanto auditorum profectu ut vere de illo dici possit: Quot habuit tirones, tot magistros effecit. Incomparabilis ingenii vir raro exemplo magnam doctrinam cum singulari vitae sanctitate consociavit. [P. 383] Post reditum in Hispaniam eximiae illius virtutes eum prius ad Uxamae, deinde ad nobiliorem Pacis Augustae Episcopalem Cathedram evexerunt. Cum anno 1353 Innocentius VI Avenione degens, in Italiam Card. Aegidium Albornoz valida manu comitatum misisset, ut complures Ecclesiasticae ditionis civitates a quibusdam Italiae tyrannis usurpatas recuperaret, iste quippe qui Alphonsi nostri non solum insignem prudentiam, verum etiam invictissimam magnanimitatem probe noverat, eum sibi in difficillima expeditione socium adscivit, atque deinceps ex ipsius consiliis et opera plurimum adjumenti percepit. Alphonso inconsulto momentosum aliquod nunquam moliebatur; quidquid autem eodem consulente aggrediebatur, illud optime semper gerebat. Ipsemet Alphonsus certaminis dux nonnullas urbes armis devicit, ac Faventiam obsidione ad deditionem adegit. Postea in Hispaniam reversus ex Pacensi Episcopali Cathedra ad Archiepiscopalem Hispalensem translatus fuit, quo tempore spirituale bellum suscipiens, cum Mahumetanis in aciem descendit, eorumque ingentem numerum ex mendacissimis Alcorani commentis ad tutissimam Evangelii veritatem reduxit. Vita cessit Hispali anno 1366, non sine magna opinione sanctitatis. Commendant amplissimum virum omnes nostrates, inter quos R.mus Coranus de illo haec scribit: Commentatus est primum Sententiarum tam subtiliter, tam alte, tamque formaliter, et limate, ut nihil supra. Inter externos autem de illo mentionem faciunt cum laude praecipue Possevinus, Bellarminus, Labbeus, Trithemius, Simlerus, Nicolaus Antonius, et alii. Ex hoc postremo Henricus Warton hoc de nostro Alphonso testimonium refert: "In hoc viro nescies, qua arte eximiam litterarum theologicarum peritiam, et professionem, religiosumque vitae institutum apud Agustinianos susceptum, cum militari vita, et cunctis quae in acie, et oppugnationibus ad profectum belli spectant, diu atque acriter exercitiis componas". Eruditisimi viri opera vide apud Lanteri Saec. Aug. tom I, pag. 227.

Fr. Andreas an. 1349, die 14 Martii a Clemente VI Andriae in Apulia Episcopatum accepit. Illam cathedram tenuisse videtur usque ad an. 1356.

Fr. Andreas, Pisanus, an. 1353 die 30 Octobris electus fuit Episcopus Arimini in Romandiola. Hic collectoris spoliorum in Hetruria munus exercuit ab an. 1354 usque ad 1361. Sui Episcopatus tempore Ariminensis civitas interdicto subjecta fuit eo quod Malatestarum partibus adhaeserit; neque absolutionem obtinuit nisi post juratam S. Sedi fidelitatem. Decessit an. 1363.

Fr. Andreas eximius theologus, ac celebris verbi Dei praeco Brixiae in Insubria Episcopatum obtinuit anno 1373. Suarum virtutum splendore Brixianam Ecclesiam illustravit usque ad an. 1378, quo debitum naturae persolvit.

Fr. Andreas de Serazoni, Mediolanensis, sacrae theologiae Magister, cum esset vir religionis zelo, vitae integritrite, morum innocentia, in rebus tam spiritualibus, quam temporalibus peragendis circumspectione, aliarumque virtutum meritis laudabilis, ab Urbano VI die 4 Novembris an. 1381 inauguratus fuit Episcopus Placentiae, sed quia haec elatio Galeatio Visconti non placuit, possessionem Episcopalis Cathedrae adire nequivit; quare ad Brixianam Ecclesiam ab eodem Pontifice die 17 Junii an. 1383 translatus fuit, [p. 384] ibique mortalis vitae cursum complevit mense Martio an. 1387.

Fr. Andreas de Firmo, Picenus, anno 1369 die 23 Julii ab Urbano V ad instantiam Senatus Veneti eligitur Episcopus Archadiae in Creta. Vir fuit honestate vitae, ac scientia clarus. Obiisse videtur circa annum 1400.

Fr. Antonius de Macerata, Picenus, die 11 Augusti an. 1391 a Bonifacio IX creatus fuit Episcopus Oleni in Peloponneso.

Fr. Augustinus Finaccide Alto-Pascio in Hetruria, vir doctissimus, atque concionator celeberrimus, anno 1343 die 21 Martii a Clemente VI Narniae in Umbria Episcopatui praefectus fuit. Cardinalis Aegidius Albornotius, Innocentii VI Avenione degentis per Italiam Legatus, nostratem Augustinum in colligendis subsidiis ecclesiasticis ad debellandos tunc temporis dominii temporalis usurpatores praecipuum ministrum adhibuit. Anno 1357, uti narrat Scipio Ammiratus in historia Florentina lib. II, ad an. 1357, Florentiam ad petendum auxilium contra Fori-Livii Capitaneum missus fuit, ibique contra illum eo spiritus ardore Cruciatam praedicavit, ut triginta florenorum aureorum millia collegerit. Eodem anno Florentinam civitatem excommunicationis vinculo irretitam nomine praefati Cardinalis Legati absolvit. Videtur obiisse an. 1367.

Fr. Augustinus de Callio in Umbria anno 1379 elecfus fuit Episcopus patriae, unde postea Cajetam a Bonifacio IX transfertur, relicta tamen illi Calliensis Ecclesiae administratione. Decessit anno 1397.

Fr. Augustinus de Bohemia, Prior conventus Augustiniani Brunae in Moravia, an. 1389 evectus fuit ad Episcopatum Concordiae in ditione Veneta. Anno 1392, die 22 Junii, dum iterfaceret, ac Tulmentem flumen trajiceret ad oppidum Venzone a quodam sacrilego proditore interfectum fuisse scribit Coletus in Ughelli tom. X columna 359, n. 30. Vicarius fuit Patriarchae Aquilejensis DD. Joannis Moraviae Ducis filii, atque inter eumdem Patriarcham, et Venetos anno 1389 pacem composuit.

Fr. Augustinus de Plumbino an. 1396, die 31 Martii a Bonifacio IX insignitur infula episcopali Andrevillae in Achaja.

Fr. Augustinus Muenzoneister Brisacensis morum integritate, et doctrinae praestantia Ordini Eremitano S. P. Augustini, et in primis provinciae Rheni et Sveviae magno honori, et decori fuit; dignus enim habebatur, ad quem totius Ordinis Procuratoris generalis munus anno 1360 deferretur. Quo munere magna cum industria administrato, an. 1371 Episcopus Secoviensis (di Sechau) in Styria inauguratus fuit; rexitque illam Ecclesiam usque ad annum 1380, quo ivit illuc, quo omnes cogimur. De illo haec leguntur in hist. Salisburgensi Mezger tom. 2, pag. 1150: Augustinus Ord. S. Augustini, et Curiae Romanae poenitentiarius, suscipitur anno 1371 Episcopus Secoviae...

Fr. Augustinus an. 1363 erat Episcopus Salobriensis, alias Selibrensis (di Selivrea) in Thracia, et Suffraganeus Tridentinus. Consecravit nostram Tridenti S. Marci ecclesiam.

Fr. Bartholomaeus Bussolari, germanus frater celeberrimi nostratis Fr. Jacobi Bussolari Papiensis, anno 1359, die 31 Martii ab Innocentio VI, qui ob illius praeclaras animi dotes, et doctrinae excellentiam pluribus gratiis, ac privilegiis eum donaverat, ad Episcopalem [p. 385] Cathedram Insulae Aenariae alias Ischiae prope Neapolim assumptus fuit. Illam dioecesim rexit usque ad an. 1389, quo ad meliorem vitam die 4 Decembris transivit.

Fr. Bartholomaeus de Dorbato a Bonifacio IX die 24 Martii an. 1390 creatur Episcopus Sareptae in Phoenicia.

Fr. Bartholomaeus Joannis an. 1390, die 14 Novembris eligitur Episcopus Trapezi in Armenia.

Fr. Benedictus de Quinque Ecclesiis, Hungarus, anno 1395 die 29 Novembris renuntiatur Episcopus Sydoniensis in Phoenicia.

Fr. Bernardus Aggerius, Gallus, a Clemente VI an. 1347 die 10 Novembris creatur Episcopus Carinulae in Campania. Praefuit laudabiliter usque ad an. 1358, quo vitam cum morte commutavit.

Fr. Bertholdus, Germanus, vir ob eximias virtutes apud omnes coevos summo in honore habitus, anno 1357 erat Episcopus Cyganensis, seu Ziganensis in Colchide, et Suffraganeus Herbipolensis in Bavaria, nam eodem anno legitur sub praefato titulo, ac nomine, et auctoritate DD. Alberti Comitis de Hohenlohe Episcopi Herbipolensis, et Franconiae Ducis, quaedam episcopalia munia exercuisse. Ivit illuc quo priores abierunt Herbipoli die 13 Junii an. 1360.

Fr. Blasius anno 1389 erat Episcopus Cephaloniae in Mari Jonio, et vivebat adhuc an. 1391.

Fr. Constantinus de Germulis ab UrbanoV anno 1365, die 26 Martii, creatur Episcopus Bisaciae in Principatu Ulteriori, et 1368 transfertur ad Ecclesiam Montis Corvini in Apulia, ubi permansisse videtur usque ad annum 1400.

Fr. Christophorus, cujus cognomen, et patria a scriptoribus reticetur, ab Urbano V die 31 Augusti an. 1369 Senogalliensem Episcopatum accepit. Anno autem insequenti ad alteram vitam transivit.

Fr. Dionysius, vir probus ac doctus, ab Urbano V die 10 Januarii, an. 1364 Ariani in Principatu Ultertori episcopalem infulam obtinuit, eamque deposuit anno 1368 abiturus illud, quo priores abierunt.

Fr. Dionysius de Murcia, Hispanus, a nostrate B. Alphonso de Orozco in Chronico Ordinis, fol. 54, dicitur scriptor celebris, pastor bonus, et largus eleemosinarius. In Parisiensi Universitate decem annos publice sacram theologiam docuit, atque ejusdem Universitatis doctorali laurea decoratus in Italiam venit, ubi egit apud Ordinem vicarium generalem totius provinciae Neapolitanae. Postea in Siciliam transfretavit, ibique constituitur regius sacellanus, et ab Urbano V die I Aprilis an. 1363 Messanensi archiepiscopatui praeficitur. Anno 1364 a Friderico de Aragonia Siciliae Rege bonorum restitutionem impetravit, quae turbarum tempore Messanensi Ecclesiae a Comite Henrico Rubeo, aliisque Optimatibus Messanensibus usurpata fuerant. Eodem tempore nuncius fuit Urbani V, et Reginae Joannae ad Fridericum Regem pro pace componenda, qua legatione diuturnum, atque cruentum bellum, a vesperis siculis exortum, nostratis praesertim Dionysii industria atque dexteritate extinctum fuit. Ex hac vita migravit circa an. 1380. A Siciliae proceribus viri venerabilis, et magnae auctoritatis nomen obtinuit.

Fr. Dionysius de Restani, Mutinensis, nostratis P. Mag. Generalis Ven. Dionysii de Mutina nepos, vir doctrinae [P. 386] praestantia, atque vitae sanctitate insignis, anno 1384 ad patriae Episcopatum evectus fuit. De illo haec scribit Gaspar Sillingardus in catalogo Episcoporum Mutinensium pag. 117: Inter claros Ecclesiae Mutinensis post S. Geminianum antistites mirum in modum refulsit Dionysius iste in Ordine Eremitarum S. Augustini Religionem antea professus, quem eximiae pietatis virum fuisse ferunt... Cum magna sanctitatis opinione obdormivit in Domino anno 1400.

Fr. Donatus de Benevento die 19 Januarii an. 1366 renuntiatur Archiepiscopus Neupacensis in Graecia.

Fr. Emericus anno 1391 erat Episcopus Camachae in Patriarchatu Constantinopolitano.

Fr. Franciscus Crispi, nobilis Neapolitanus, vir morum probitate, doctrina, ac pietate spectabilis, a Clemente VI die I Maji 1352 Avenione ad Archiepiscopatum Siponti in Apulia evectus fuit. Rexit illam Ecclesiam cum optimi pastoris fama annis sex, et ad alteram vitam transivit anno 1358.

Fr. Georgius Georgii die 9 Maji an. 1394 factus fuit episcopus Ergensis, uti scribit Herrera, sed forte potius Aegensis in Cilicia.

Fr. Gerardus an. 1364, die 8 Nov. ab Urbano V inauguratur Episcopus Agrii in Creta insula. Ilius immediatus successor habetur an. 1384.

B. Gerardus de Vasconi, alias Carrara, Bergomensis, in oppido Serinae ortum habuit. Annos natus unum et viginti Eremitanum Ordinem amplexatus, studiorum causa Parisios se contulit, ibique postea doctoralem lauream adeptus, theologicam cathedram in illa celeberrima Universitate conscendit, atque Magistrum Sententiarum summa cum eruditione est interpretatus. Quamvis autem doctrinae fulgore valde splenderet, multo tamen magis vitae sanctimonia praelucebat. Quapropter Clemens VI an. 1342 die I Augusti licet invitum Savonensi in Liguria Occidentali Ecclesiae illum praefecit. Inauguratus Episcopus totum se in commissi sibi gregis commodum impendit, maxime cum contagiosa lues annis 1348, et duobus sequentibus totam fere Europam depopulabatur. Nam pastor bonus minime dubitans vitam suam in discrimen offerre pro ovibus suis, huc atque illuc discurrens, lethifero morbo infectis omnia cum spiritualia tum corporalia subsidia ineffabili caritate suppeditabat. Multa deinde perfecit et suae dioecesi et nostro Ordini perutilia. Augustinianis Eremitis, qui extra Savonae moenia degebant, suis impensis intra urbem coenobium aedificavit, itemque Bergomensem conventum, in quo ipse habitum sumpserat, plurimum adjuvit. Varia interea opera conscripsit, quae a scriptoribus laudantur. Cum opinione sanctitatis obiit Savonae an. 1356 juxta Tiraboschium; alii vero putant illum obiisse Bergomi die 27 Julii an. 1355.

Fr. Gregorius erat Episcopus Ordomensis anno 1384. Ita Torellius tom. 6, pag. 215.

Fr. Guilelmus Amidaeni de Cremona a nostrate Coriolano dicitur: homo eloquentissimus, et in disputando acerrimus. Galeatii I Vicecomitis confessarius fuit. Anno 1326 die 28 Feb. in Comitiis generalibus Florentiae Ordinis sceptrum obtinuit. Aliis quinque vicibus in Generalutus officio confirmatus fuit. Scribit Gandolphus quod Joannes XXII propter egregia illus merita, atque praeclara officia in Ecclesiam collecta cupiebat Guilelmum nostrum Cardinalatus dignitate insignire; [P. 387] ipse autem potius Ordinis bonum, quam suam elationem respiciens, purpureo galero posthabito, petiit et obtinuit ab eodem Pontifice facultatem fundandi Papiae penes ecclesiam S. Petri in Coelo aureo, ubi S. P. Augustini corpus asservabatur, Augustinianum coenobium ut sic filii Patri unirentur, et membra capiti. An. 1342, die 17 Julii a Clemente VI Novariae in Insubria episcopalem infulam accepit. Quid autem in Episcopatu egerit refert Ughellus tom. 4, col. 714, n. 67, dicens: Cum sui Ordinis generale Magisterium cum laude gessisset, praeclare se gessit in administratione hujus (Novariensis) Ecclesiae, substruxitque in eminentiori loco Episcopatus munitissimam arcem, et collabentia vitio vetustatis plura aedificia refecit. Novariae atque Cremonae sui Ordinis monasteria ampliavit, auxitque fortunis. Suo ingenio digna plura monumenta reliquit. Adauxit, exornavitque episcopale palatium, alterumque in insula S. Julii a fundamentis excitavit, ut Episcopo illuc divertenti domicilio esset... In pago vero Vespalato alterum construxit palatium anno 1351. Clericorum vitam moresque optimis decretis instituit, plurimis sublatis abusibus. Evulganda Catedralis statuta curavit, Canonicosque Regulares ecclesiae S. Matthaei prope Novariam ad puriores mores traduxit. E vivis exemptus est anno 1356 die 29 Januarii; ejusque corpus delatum Papiam ex testamento conditum fuit in ecclesia S. Augustini… Nolens propter Episcopatum fratrum suorum communionem deserere duodecim fratres ejusdem Ordinis secum in domo episcopali semper habebat, quibus de victu, et vestitu copiose providebat, et cum quibus ipse in capella episcopali divinum officium diurnum pariter et nocturnum, sicut antea in Ordine consueverat, omni nocte surgens ad matutinum cum nota persolvebat... Ita Ossinger pag. 32.

Fr. Guilelmus Egmundus, Anglus, de coenobio Stanfordiensi, appellatur a Pitsaeo philosophus acutus, theologus profundus, concionator facundus, vehemens, et ad persudendum dexter, qui studia pietatis et litterarum semper conjunxit. Roman cum venisset, instante Henrico Card. Belfortio Episcopo Lincolniensi eligitur Episcopus Pitanensis in Asia minori, et Suffraganeus Lincolniensis. Praefactus Card. Belfortius Lincolniensem Episcopatum accepit die 14 Julii an. 1398. Aliqui putant nostratem Egmundum deinde ad Dromorensem in Hibernia Ecclesiam translatum fuisse.

Fr. Henricus de Wildestein, Bohemus, anno 1383 evectus fuit ad Episcopatum Tergestis in Istria. Rexit illam Ecclesiam usque ad an. 1395, ut scribit Herrera, et an. 1396 Petinum translatus fuit. Catedrale Tergestis templum consecravit an. 1385, et synodum dioecesanam coegit die 28 Nov. 1395.

Fr. Henricus de Lippia, sacrae theologiae doctor die 9 Novembris an. 1389 a Bonifacio IX creatur Episcopus Hipponensis, et Suffraganeus Ottonis de Monte Episcopi Mindensis in Westphalia. Vide Keller pag. 23.

Fr. Henricus de Winter, Germanus, a Bonifacio IX die 24 Novembris an. 1400 eligitur Episcopus Caraciensis in Lydia sub Metropoli Sardensi.

Fr. Hinco Zajic de Hasenburg, nobilis Bohemus, anno 1352 erat Prior conventus S. Benignae. Ob insignem probitatem, atque doctrinae, et prudentiae laudem a Canonicis Metropolitanae Pragensis Ecclesiae in ipsorum coetum cooptatus, etiam Capituli praeposituram obtinuit. [P. 388] Anno 1372 ad instantiam Imperatoris Caroli IV a Gregorio XI inauguratus fuit Episcopus Ladimiriensis (forsitan Limiensis in Syria) et Suffraganeus pragensis, quod munus sub DD. Joanne Ocko, et Joanne de Genstein laudabiliter gessit. Tandem dignissimus praesul, qui omnium sibi benevolentiam atque existimationem suis egregiis dotibus conciliaverat, ex hac lacrymarum valle discessit an. 1388.

Fr. Jacobus anno 1386 ab Urbano VI eligitur Episcopus Capitis-Aquei (di Capaccio) in Lucania Neapolitani Regni provincia. Sub Bonifacio IX majoris Poenitentiariae regens fuit absente Francisco Card. S. Susannae. Anno autem 1398 ab eodem Pontifice constitutus fuit administrator Ecclesiae Albanensis in Campania Romana, ad cujus possessionem capiendam misit nostratem Fr. Stephanum de Adria. In regestis Gen. Bartholomaei Veneti fol. 141 dicitur: de Praelatis ex nostro Ordine assumptis. Huic saeculo valedixit anno 1399.

Fr. Jacobus de Perusia, S. Theologiae Magister, a Clemente VI die 18 Aprilis an. 1352 ad Episcopatum Tarracinae in Campania Romana evectus fuit. Annis fere decem illam dioecesim sapienter gubernavit, ac tandem mense Januario an. 1362 de hoc mundo exivit. Ab Oldoino in Athenaeo Augusto pag. 158 inter sacros scriptores recensetur eo quia exaravit opus Theologicum in quatuor libros Sententiarum.

Fr. Jacobus a Borgo S. Sepulcri die 16 Novembris an. 1381 inauguratus fuit Episcopus Sardensis in Albania. Videtur tamen illam Ecclesiam numquam administrasse; nam dicitur coadjutor fuisse Episcopi Tifernatis usque ad an. 1386, quo ad Cathedram Giraclensem (di Bisarcio) in Sardinia translatus fuit. Vide inter caeteros Farlatum tom. 7, pag. 274.

Fr. Jacobus Mei, Romanus, qui an. 1392 erat Pontificius Poenitentiarius, die 14 Julii an. 1396 renuntiatur Episcopus Andrensis in Graecia.

Fr. Joannes Tedeschi, nobilis Anconitanus, cum jam esset Episcopus titularis Capitolensis in Palestina, anno 1349, die 21 Octobris, a Clemente VI ad Anconae episcopalem cathedram translatus fuit. Quoniam Ughellus nostratis Joannis Augustinianam professionem reticuit, juverit hic afferre testimonium Juliani Saracini, qui in notitiis historicis Anconae editis Romae an. 1675, parte 2, lib. 9, pag. 205, ita scribit ad annum 1355: L’ingresso (del Card. Albornoz) fatto in Ancona fu solennissimo, perché andò il Clero regolare e secolare ad incontrarlo il Vescovo che era Giovanni de Tedeschi Anconitano dell’Ordine di S. Agostino... Episcopum hunc vitae sanctimonia excelluisse constat ex publico testimonio ab ipsa Anconitana civitate ad Urbanum VI an. 1378 transmisso. Ex hac vita migravit anno 1380.

Fr. Joannes de Monte-Politiano, Hetruscus, S. Theologiae Magister ab Innocentio VI eligitur Episcopus Vulturariae in Principatu Ulteriori an. 1353, die 28 Martii, unde an. 1359 die 4 Februarii ad Carinulae in Campania episcopalem cathedram translatus fuit. Illius immediatus successor habetur an. 1360.

Fr. Joannes Grandi, Patavinus, S. Theologiae Magister an. 1363 die 21 Aprilis ab Urbano V praeficitur episcopali Cathedrae Civitatis Novae in Istria, uti constat et regestis Pontificiis, quae consuluit noster Thomas Herrera. Apud Ughellum siletur illius Augustiniana professio. Debitum naturae persolvit an. 1364.

Fr. Joannes de Tatenhale, Hibernus, alias Oxoniensis, nuncupatus, [P. 389] initio an. 1362 consecratur Episcopus Kilkenniae, alias Ossoriensis in Hibernia. Decessit anno 1370.

Fr. Joannes de Eremo Ordinis Fratrum Heremitarum S. Augustini, minor poenitentiarius Domni Papae, Religionis zelo conspicuus, vitae ac morum honestate decorus... promotus est ad Ecclesiam Vasatensem (di Bazas in Vasconia) vacantem per obitum Mauricii ab Ecclesia Adurensi translati, qui quidem Mauricius extremum diem clausit litteris Apostolicis non confectis. Promotus est Joannes II Kal. Augusti anni septimi Bonifacii IX. Hanc notitiarn ex lib. 62 Bullarum Bonifacii IX mihi suppeditavit eximius P. Michael Costello Dominicanus Hibernus, qui in praesentiarum Vaticani secreta tabularia somma solertia scrutatur. Itaque Joannes noster electus fuit Vasatensis Episcopus die 31 Julii an. 1395. Nominatur in Gallia Christiana tom. I, col. 1206, ubi legitur quod de illo fit mentio in chartis Silvae-Majoris die 16 Januarii 1396, et in actis annorum 1398, 1400 etc.

Fr. Joannes Hiltalinger de Basilea, vir sui aevi, tam sacris, quam profanis litteris eruditissimus, non minus doctrinae, quam sanctimoniae fama resplenduit. Fuit saepe Episcopis, atque Principibus consiliarius in rebus gravissimis. Inter domum Lotharingicam, et Burgundicam pacem composuit, totumque vitae suae tempus Reipublicae Christianae bono impendit. Cum duabus vicibus provinciam Rheno-Svevicam laudabiliter gubernasset, anno 1378 inauguratus fuit Episcopus Lavatae in Thessalia. Complures in Ordine nostro Lavatenses Episcopi enumerantur, licet amanuensium errore dicantur Labacenses, vel Lavacenses. Decessit Joannes noster Friburgi Brisgoviae, (Baden) non autem Basileae ut quidam scripserunt, an. 1389, aetatis suae 70.

Fr. Joannes an. 1390 decorabatur infula episcopali Salonae in Asdoride (Livadia) Achajae provincia.

Fr. Joannes eligitur Episcopus Nonae in Dalmatia an. 1388. Una cum Nicolao Episcopo Corbaviensi an. 1393 designatus fuit arbiter ad pacem conciliandam inter Banum Joannem Comitem Seniae, et Municipium Jaderensium. Vide Herreram tom. I pag. 427; et Regestum Generalis Bartholomaei Veneti fol. 193.

Fr. Joannes de Quinque Ecclesiis, Hungarus, die 5 Junii an. 1392 inauguratur Episcopus Labariensis in provincia Cyticensi in Hellesponto. Vide Le Quien tom. 3, col. 943.

Fr. Joannes Morosini, nobilis Venetus, an. 1346 mense Octobri erat Episcopus Aemoniae, alias Civitatis-Novae in Istria. Illius immediatus successor habetur an. 1361.

Fr. Leonardus Jacobi Senensis, qui an. 1359 erat Prior coenobii S. Augustini ejusdem urbis, anno 1376 decorabatur infula episcopali Nicopolis; nam eodem anno recurrentibus sacris quatuor temporibus aestatis in cathedrali Senarum sacram ordinationem habuit. Vide Ugurgerium in Pompis Senensibus part. I, pag. 169.

Fr. Ludovicus de Firmo, Picenus, an. 1385 erat Episcopus Castoriensis in Graecia. Vide Regestum Generalis Bartholomaei Veneti fol. 43 a tergo.

Fr. Martinus de Asculo, qui anno 1387 Romae degebat, ubi postea electus fuit Apostolicus Poenitentiarius, anno 1392, die 24 Januanii a Bonifacio IX infula episcopali Cissamiae in Creta nobilitatus fuit.

Fr. Martinus de Torba an. 1389 creatur Episcopus Cardicae in Macedonia. [P. 390]

Fr. Matthaeus de Bucilano an. 1392 electus fuit Episcopus Lesinae in Dalmatia. Vide Herreram tom. 2 pag. 75, et Regestum Generalis Bartholomaei Veneti fol. 160.

Fr. Matthaeus de Franchemberg, Germanus, anno 1391 a Bonifacio IX inauguratus fuit Episcopus Ascalonis in Palestina.

Fr. Nicolaus de Pisis an. 1350, die 2 Maji eligitur Episcopus Aesii in Piceno. Rexit illam Ecclesiam usque ad an. 1358.

Fr. Nicolaus Duffeld, Scotus, S. Theologiae Lector, anno 1390, die 22 Aprilis a Bonifacio IX inauguratur Episcopus Dunkeldini (di Dunkeld) in Scotia. Vide Herreram tom. 2 pag. 184, et Torellium tom. 6, pag. 282.

Fr. Nicolaus Theschel de Bruna dicitur etiam apud nostrates Scriptores Nicolaus de Bohemia, qui longis temporibus vixit inter infideles in partibus transmarinis causa disseminandi evangelicum semen, in Europam postea reversus, Bavaricae provinciae regendae an. 1362 iterum praefectus fuit. Anno autem 1363 Episcopus Castriensis in Africa, et Conradi de Heimberg Episcopi Ratisbonensis suffraganeus inauguratur. Laboribus fractus decessit die 26 Martii an. 1371.

Fr. Nicolaus de Frusten, Germanus, anno 1366 die 8 Junii ab Urbano V creatur Episcopus Nandoralbae (di Belgrado) in Pannonia inferiori. Vide Herreram tom. 2 pag. 184, et Torellum tom. 6 pag. 82.

Fr. Octavianus de Callio in Umbria, S. Theo1ogiae Magister, anno 1396 die 5 Januarii a Bonifacio IX electus fuit Episcopus patriae, quam Ecclesiam rexit tantum decem rnenses; nam decessit eodem an. 1396.

Fr. Paulus Oliva, Hispano-Valentinus, S. Theo1ogiae Magister, et juris canonici peritissimus, Prior S. Augustini Valentiae, Provincialis Aragoniae, Joannis I Aragoniae Regis consiliarius, atque insuper juris utriusque in Universitate Ilerdensi professor, anno 1389 eligitur Episcopus Turiasonis (di Tarazona) in Aragonia, et obiit an. 1390 vix possessionem adeptus. Nostrates auctores, quos in Eremo Sacra parte secunda pag. 105 secuti sumus, illius obitum, anno 1395 assignant.

Fr. Petrus de Argentina, Calaber, ab Innocentio VI die 12 Feb. an. 1354 evectus fuit ad Episcopatum Bovini in Apulia. Rexit usque ad an. 1381.

Fr. Petrus de Fano an. 1380 erat Episcopus Civitatis Novae, et eodem anno ab Urbano VI ad Ecclesiam Massanam in Etruria, et deinde anno scilicet 1389 a Bonifacio IX ad Fanensem in Piceno translatus fuit. Ex hac vita migravit an. 1394. De illo apud Ughellum tom. I, columna 667, n. 31, et Gasparolo ita scribitur: Hic Ordinis S. Augustini alumnus ad Aemonensem infulam e claustro vocatus est an. 1377, inde translatus ad Massanam Ecclesiam an. 1380, e qua ad Fanensem transiit an. 1389.

Fr. Petrus de Appamiis, alias de Anguiscen, Gallus, socius fuit nostratis Raymundi de Accono Apostolici Sacrarii Praefecti sub pontificatu Urbani V. A quibusdam inter nostrates Sacristas Pontificios recensetur; verum in Sacristarum catalogo, qui reperitur in regestis Generalis Seripandi illius nomen desideratur. Itaque, prout legitur in praefatis Seripandi regestis, Urbanus V nostratem Petrum Appamiensem praefecit in Episcopum primum Montis Flasconis, quando erexit illud castrum in civitatem veniendo Romam. Celeberrimus noster Petrus Amely Sacrarii Pontificii Praefectus, [p. 391] in suo itinerario Gregorii XI Romam Apostolicam Sedem Avenione reducentis, mentionem facit de nostrate Appamiensi dicens: Armatur malleus haereticorum, Petrus Augustinensis, Episcopus Montis Flasconis fidelis. Anno 1384 ad Senensem Rempublicam Urbani VI legatione honestatus fuit. Ex nostrate Pamphilo fol. 66 vixisse videtur usque ad annum 1395.

Fr. Petrus Amely de Brenaco, Gallus, coenobii Lemovicensis alumnus, vir valde eruditus, sacrae Theologiae doctor qui R.mi DD. Sacristae Apostolici nostratis Fr. Raymundi de Accono socius fuerat, ab Urbano V circa sui Pontificatus finem in ejus locum tamquam Sacrista, Confessarius, et Bibliothecarius Pontificius sufficitur. Haec autem officia exercuit sub eodem Urbano V, Gregorio XI, Urbano VI, et Bonifacio IX, primum Episcopus Senogalliensis in Piceno electus anno 1376, deinde Archiepiscopus Hydruntinus 1382, postea Archiepiscopus Tarentinus 1388, Patriarcha item Gradensis, ac demum Patriarcha Alexandrinus, et Aquensis in Vasconia Ecclesiae administrator. Hic Sacrista Gregorii XI, qui an. 1376, ac sui Pontificatus an. VI, Apostolicam Sedem Romam reportavit, itinerarium maritimum, sive totam ex Avenione ad Urbem usque navigationem, et ab Urbe Anagniam item profectionem diligenter ac scite versibus descripsit, uti videre licet apud Papirium Massonum in opere de Rom. Pontif. lib.VI, pag. 308, et sequentibus ubi praefatum itinerarium integrum transcribitur, quod habetur etiam in fine tom. 14 annal. eccl. Bzovii. Jussu Gregorii XI composuit sacrum Officium inventionis, et exaltationis S. Crucis. Pie obdormivit in Domino anno 1391.

Fr. Raymundus antea electus Episcopus Sutrinus, et Nepesinus eo quia Romanae Curiae relatum fuerat illarum Ecclesiarum Antistitem vita functum fuisse; cognita deinde rei veritate, nempe Episcopum illum adhuc vivere, ad Juvenacensem (Di Giovenazzo) in Apulia cathedram translatus fuit die 26 Novembris an. 1350. Plures annos cum prudentiae laude illam dioecesim gubernavit, illamque diutius regere morte prohibitus fuit circa an. 1380.

Fr. Raymundus de Accono, alias Doeronis, Apamiae in Aquitania natus, post obitum Joannis Lemovicensis a Clemente VI, an. 1346 electus fuit Sacrista, Confessarius, et Bibliothecarius Pontificius. Anno 1358 obtinuit episcopales infulas Telonis (di Tolone) unde postea ad Forojuliensem (di Frejus) ac demum ad Apamiensem (di Pamiers) Episcopatum translatus fuit. Senio confectus ibidem extremum diem clausit anno 1379.

Fr. Remigius de Florentia Bartholomaei filius, qui fuit sui aevi clarissimus concionator, philosophus ac theologus insignis an. 1356 inauguratus fuit Episcopus Pistoriensis (di Pistoia) in Etruria. Hanc Ecclesiam decem fere annis singularis probitatis exemplo administravit; ast deinde claustralis vitae percupidus, episcopali munere abdicato, ad cellam rediit, ibique in pace quievit usque ad an. 1370, quo huic luci oculos clausit.

Fr. Remigius anno 1349, die 22 Junii a Clemente VI inauguratur Episcopus Comachi in provincia Ferrariensi. Illius irnmediatus successor ponitur ad annum 1358.

Fr. Robertus de Resinella, S. Theologiae Magister, anno 1350 eligitur Episcopus Fori Pompilii (di Forlimpopoli) in Romandiola. [P. 392] Anno 1355 jussu Innocentii VI civitatem interdicto subjecit; quare ut Francisci Ordelaffi minas, ac furores devitaret, Bertinorium se recepit. Tyrannus autem in Clericos deseviit, septemque Presbyteros crudeliter necavit. Post Fori-Pompilii excidium, cum Episcopus nec sedes proprias, nec cathedrale templum haberet. Bertinorii episcopalem cathedram fixit. Anno 1370 nonnulla Ecclesiae suae bona recuperavit, et an. 1373 magna animi sui voluntate a Sinibaldo Ordelaffi instaurationem Fori-Pompilii incoeptam vidit, cujus excidium an. 1360 patratum fuerat in odium poenamque rebellionis, quam Francisci Ordelaffi asseclae fovebant. Extremum diem clausit Robertus noster anno 1377.

Fr. Robertus Extore an. 1348, die 30 Maji, a Clemente VI renuntiatur Episcopus S. Angeli Longobardorum in Principato Ulteriori in Regno Neapolitano. Vitam cum morte commutavit an. 1359.

Fr. Robertus de Aketon, Hibernus, an. 1365, die 18 Novembris a monachis illius Ecclesiae eligitur Episcopus Dunensis, (di Down) quam tamen electionem Urbanus V non approbavit. Verum anno insequenti idem Pontifex die 2 Maji ad Episcopatum Kildariae illum promovit. Adhuc praeerat an. 1367, sed non constat quo anno ex hac vita decesserit.

Fr. Seraphinus Antonii anno 1392 per obitum Ladislai a Bonifacio IX instituitur Episcopus Buduensis in Dalmatia.

Fr. Simon Galvanus de Padua, S. Theologiae Magister, ab Urbano V die 10 Decembris an. 1363 ad Episcopatum Fori-Sempronii in Romandiola evectus fuit. A nostrate Portenario lib. 9 de Felicitate Paduae cap. 27, pag. 453, dicitur Theologus doctissimus. Decessit die 19 Octobnis an. 1385.

Fr. Simon anno 1393 erat Episcopus Agathensis in Gallia. Ignotus Sammarthanis eo quia tempore schismatis non ita exacta habetur Galliarum Episcoporum series. Vide Herreram tom. 2 pag. 389.

Fr. Simon, Germanus, Viennae in Austria ortus, Ordinem Eremitanum S. P. Augustini ingressus, evasit ejusdem civitatis coenobii Prior. Cum esset Episcopus Castoriensis in Graecia, et Suffraganeus Episcopi Pataviensis in Germania, erexit in claustro conventus Viennensis sacellum S. Sigismundi cum dote ut quatuor singulis hebdomadis Missae in eo celebrarentur. Obiit Viennae die I Decembris an. 1390. Ab aliis dicitur Episcopus Castriensis in Africa.

Fr. Stphanus de Viterbio ab Innocentio VI die 12 Julii an. 1359 eligitur Episcopus Civitatis Castellanae in Patrimonio S. Petri. Rexit usque ad annum 1377 quo extremum diem clausit.

Fr. Theodoricus de Indagine anno 1367, die 2 Aprilis, constituitur Episcopus Ruthenorum. Anno 1384 erat Vicarius generalis Adolphi I Comitis Nassoviensis, et Episcopi Moguntini. Vide Le Quien tom. 3, col. 1138, et Keller pag. 24.

Fr. Theodoricus Domenslene die 27 Maji 1392 inauguratur Episcopus Bersebeensis. Vide Herreram tom. 2, pag. 449.

Fr. Thomas Edwarstonus, Anglus, in Clarensi coenobio Comitatus Suffolcensis habitum indutus, evasit deinde ejusdem coenobij Prior. Fuit S. Theologiae doctor Oxoniensis, et vir singularis doctrinae ac pietatis, ac praecipue ob raram pergami eloquentiam summa in laude habitus. [P. 393] Confessarium egit D. Leonelli Clarentiae Ducis, ejusque favore archiepiscopalem quamdam nobis adhuc ignotam titularem infulam obtinuit. Mortalis vita cursum explevit in praefato Clarensi coenobio die 20 Maji 1396.

Fr. Thomas Radcliffus, Anglus, patria Leicestriensis, merito doctrinae doctoralem, virtutum autem intuitu episcopalem infulam obtinuit. Pitsaeus pag. 504 illum ponit in catalogo Episcoporum Lincolniensium. Fuit theologus, philosophus, atque orator clarissimus, ob mentis acumen, ingenii praestantiam, atque raciocinandi subtilitatem potissimum commendatus. Ortum habuit e nobilissima prosapia, ex qua Suessexiae Comites prodierunt. Florebat circa an. 1370. Quae scripserit discere poteris ab Ossinger pag. 730.

Fr. Thomas Visconti de Berlasina, prope Mediolanum, circa an. 1388 aliunde quam per ostium ad Placentinum, et Brixiensem Episcopatum ascendit. Obtenta S. Sedis venia transfertur Cremonam die I Feb. 1390, unde Brixiam rediit an. 1396. Anno tamen insequenti Brixiensem infulam cum Aeginensi (di Egina) in provincia Atheniensi commutavit.

Fr. Thomas Benedicti an. 1349 electus fuit Episcopus Sirmii in Pannonia inferiori. Rexit usque ad obitum, qui fuit anno 1360.

Fr. Ugolinus Malabranca, Urbevetanus, qui unus fuit e primariis suae aetatis theologis, in cathedra Parisiensis Universitatis nostrati celeberrimo Gregorio Ariminensi successit. Anno 1364 adnumeratus fuit inter novem perinsignis Bononiensis Theologorum Collegii fundatores, quorurn unus etiam fuit noster Cardinalis Bonaventura Baduarius. Eodem anno a Canonicis Urbevetanis electus fuit patriae Episcopus, quam tamen electionem Urbanus V confirmare noluit. Paulo post, anno scilicet 1368, Avenione renuntiatur totius Augustiniani Ordinis Prior Generalis, et an. 1370 a praefato Summo Pontifice creatur Episcopus Ariminensis, et Patriarcha Constantinopolitanus. Non semper tamen in sua dioecesi resedit; nam magnae prudentiae vir a Summo Pontifice pro gravibus negotiis expediendis saepe adhibebatur. Quapropter an. 1374 a Gregorio XI Lutetiam missus, cum illinc Romam reverteretur, Aculae non procul a patria mortem invenit. Dicitur a Trithemio in catalogo Scriptorum ecclesiasticorum fol. 94: Vir in divinis Scripturis longo studio exercitatus, et satis eruditus, ingenio subtilis, sermone scholasticus, moribus, et vita spectabilis. Illius scripta referuntur ab Ossinger pag. 535.

Fr. Udalricus, vel Ulricus Scultetus (Scultheiss) e nobili familia de Lentzburg, S. Theologiae Doctor, ut scribit noster Ossinger, erat rhetor, philosophus, theologus, historicus, et expositor sacrae Scripturae excellentissimus. A Joanne XXII an. 1332 electus fuit Episcopus Curiae in Rhaetia, quo nomine evasit sacri Romani Imperii princeps. Fuit sui Episcopatus jurium strenuissimus defensor, atque hostium suorum egregius debellator. Decessit die 25 Martii an. 1355. Vide Keller pag. 12.

Fr. Angelus Cioni de Assiano, Hetruscus, anno 1388 erat Apostolicus capellanus.

Fr. Andraeas de Heng, et

Fr. Andraeas Nicolai de Strigonia, necnon

Fr. Angelus Dominici de Monticiano, et

Fr. Augustinus de Monte Ilcino, a Bonifacio IX Capellani Apostolici designantur circa a n. 1390.

Fr. Augustinus a S. Monica, Anglus, circa an. 1380 erat confessarius O. Philippae de Alencastro Reginae Portugalliae.

Fr. Berengarius de Aquis, Pedemontanus, anno 1392, instantibus Patribus S. Stephani Venetiarum, propter praeclaras virtutes, et celebrem famam in ejusdem conventus filiorum numerum cooptatur.

Fr. Dietricus de Nuvemberga an. 1391 erat Pontificius Capellanus.

Fr. Giraldus de Colonia an. 1391 erat Pontificius Poenitentiarius, et

fratres Gregorius Andentuli de Aemilia, et

Guilelmus Bergenenzi erant Apostolici Capellani.

Fr. Jacobus Bussolarius, Papiensis, celeberrimus fuit suae aetatis concionator. Is bonae vite exemplo, et eloquentiae virtute, populi vitia, et inordinatum tyrannorum dominium detestans, ad sanioris vitae formam auditores induxit, atque cives impulit ut spreto gentis Bechariae, quae tunc Papiae dominabatur imperio, illius dominationis jugum excuterent. Verum ut tyrannidem deleret, novam ipse tyrannidem exorsus est; nam per Joannem Marchionem Montis Ferrati constitutus Vicarius ipse omnia gubernabat, et sine ejus consilio nihil fiebat, uti scribit Cavitellius, quamvis teste Villano suam Religionem, quam ab annis jam triginta amplexatus fuerat, honeste et cum vita laudabili observaret. Inter haec Galeatius Visconti Mediolanensis Dux, pacto cum civibus inito, opera praesertim et industria nostratis Bussolarii mense Novembri an. 1359 Papiam occupavit, et Fr. Jacobum declarans consiliarium suum, illum veluti hominem sanctum venerari simulans, dolose Mediolanum duxit, ibique carceri mancipavit, ac postea ad Vercellarum coenobium traduxit ut ab Ordinis Praelatis judicaretur. Tandem e Vercellensis coenobii carcere eductus, ad Insulam Aenariam (Ischia) apud suum germanum fratrem nostratem Fr. Bartholomaeum ejusdem insulae Episcopum se contulit, ibique mansit usque ad obitum, qui contigit circa an. 1380. Melius illi fuisset, si in sua cella mansisset! Nonnulli scriptores hunc Fr. Jacobum titulo beati honestarunt. Exstat in urbe Papiensi publica via ab illius nomine nuncupata.

Fr. Jacobus de Cossis, Florentinus, et

Fr. Jacobus de Treviris, an. 1389 erant, primus Capellanus, et alter Poenitentiarius Summi Pontificis.

Fr. Jacobus de Uratislavia an. 1371 erat Apostolicus Poenitentiarius, et

Fr. Joannellus de Campania an. 1387 Summi Pontificis Capellanus.

Fratres Joannes de Lanczcorona, Bohemus, et

Joannes Schelmus anno 1389 erant Capellani Apostolici.

Fr. Laurentius de Monte Ilcino, Hetruscus, an. 1387 erat Poenitentiarius Apostolicus.

Fr. Leonardus de Carinthia, vir in sacris litteris apprime eruditus, anno 1387 erat Austriae, et Bavariae Provincialis. [P. 395] An. autem 1388 Romam accessit pro negotiis Domini Patriarchae Aquilejensis, qui erat D. Joannes filius Ducis Moraviae.

Fr. Marianus de Cortona, S. Theologiae Magister, an. 1375 a Gregorio XI deputatur Inquisitor haereticae pravitatis in Sardinia insula, et ejus pertinentiis per unum dumtaxat annum.

Fr. Michael Joannes de Podio Bonitii, (di Poggibonzi) Hetruscus, an. 1386 erat Apostolicus Capellanus.

Fr. Nicolaus Prior conventus Brunensis, qui decessit an. 1368, confessarium egit D. Joannis Marchionis Moraviae.

Frater Augustinianus. Anno 1377 quidam Frater Augustinianus una cum Episcopo Urbinate, et alio Fratre Minorita a Gregorio XI Florentiam oratores mittuntur ut populo ad concionem vocato desiderium Pontificis exponerent, quod nihil aliud quam pacem ex aequo et bono cum eis cuperet.

Fr. Nicolaus de Tusta, Bohemus, S. Theologiae Magister, an. 1390 erat Apostolicus Capellanus, eodemque honore item anno 1390 honestabatur

Fr. Nicolaus Knoeuss de Bonna.

Fr. Petrus Gaufredi anno 1352 erat Apostolicus Poenitentiarius.

Fr. Petrus Pateshullus, Anglus, vir eruditione conspicuus, a fide catholica defìciens ad Lollardos haereticos transiit. Verum an. 1387 moriens, ita Thomas Walsinghamus, poenituit, et recantavit. Sed quoniam inter Lollardos fuit, Sacerdotem cui confiteretur, illis obstantibus, etiamsi instantissime peteret, habere non potuit. Cujus dolor cum tanto desiderio confessionis, pie credi potest ad aeternam vitam profuisse. Hic idem ille est, qui Lollardos contra nostrates Londinenses concitavit, prout videre licet ubi de Fr. Thoma Asheburne verba fecimus.

Fr. Rainerius de Viterbio, et

Robertus de Timelli, anno 1371 erant Poenitentiarii Apostolici.

Fr. Rogerius de Bewineys an. 1389 erat Capellanus Apostolicus.

Fr. Stephanus Ventura de Esculo anno 1382 erat Summi Pontificis Capellanus.

Fr. Thomas Bradfeld, Anglus, sacrae Theologiae Lector, an. 1388 erat in obsequio Ducis Glocestriae.

Fr. Valentinus de Aquila, sacrae Theologiae Lector, an. 1392 erat Apostolicus Poenitentiarius.

Venerabilis Angela Chisia, nostratis B. Joannis Chisii germana soror, omnia sua, seque ipsam Eremitano S. P. Augustini Ordini donavit circa annum 1366. Ita pie sancteque postea vixit, ut post mortem praesertim in sua Hetruria titumm beatae consecuta fuerit.

B. Catharina Tartara, cujusdam Principis Tartari filia, a Christianis capta, et Joannae Neapolitanae Reginae servituti addicta, ab ea B. Catharinae S. Birgittae filiae, Wasteni in Svetia monasterii Priorissae, tradita fuit, a qua Augustiniano habitu induta, ita jugiter per pietatis semitam usque ad obitum ambulavit, ut statim post ipsius transitum instar lucentis cujusdam stellae ad coelum ascendere visa fuerit. Floruit circa annum 1391.

B. Constantia de Vita Paupere caeca erat corpore, sed mundo corde, ita scribit noster Ludovicus de Angelis, ut [P. 396] Deum eo felicius videret, quo terrena videre non poterat. Luminibus corporis carebat, sed Angelum Domini praeparatum habebat, qui eam hyeme in specie juvenis in templum ut rem sacram audiret, officiosus duceret, reduceretque domum... Postea una cum germana sorore Maria Paupere Eremitanam S. P. Augustini Religionem amplexata, circa an. 1380 Eborae in Lusitania ejusdem Ordinis sanctimonialium monasterium sub titulo S. Monicae fundavit. Earum Beatarum dies natalitius, teste nostrate Antonio a Purificatione, solemnis fuit in hoc monasterio prima die post Pentecosten usque ad initia Regni Philippi I, qui a Castellanis appellatur secundus. Addit idem auctor Theatri Triumphalis quod antiquitus pluribus miraculis coruscarunt.

B. Julia de Certaldo anno 1342 nata est ex familia Rena, oriunda ex oppido Semifonte prope castellum Barberini, et Valdesae, quod distat octo milliaribus a Certaldo; parentum nomina ignorantur, pii tamen erant et pauperes. Ob suam paupertatem B. Julia nonnullis divitibus famulatum praebuit Florentiae, ubi habitum Tertiariae seu potius Mantellatae nostri Ordinis in templo S. Spiritus suscepit. Cum adhuc Certaldi degeret, miraculum fecit singulare; cum enim ignis in domo quadam vires expanderet fumigantes, inter flammarum voracitatem raptus est infantulus, cuius gementis et ardentis clamoribus Julia commota, ignitum penetravit incendium, et puerum illaesum illaesa sospitavit. Postea Certaldi conclusa est in cellula intra ambitum ecclesiae S. Michaelis, ubi in Dei famulatu usque ad obitum permansit; et ad ejus alimoniam certe coelitus commoti pueri concurrebant, qui se propriis jentaculis ut illam alerent privabant, in quorum favorem remunerandum e coelo Julia flores accipiebat recentes etiam in hyeme, quorum dono pueros hilarabat. In hac cella triginta per annos delituit inclusa, inter asperas degens poenitentias, ante oculos semper habens Christi passionem, et gloriam justis retribuendam. Claruit devotione erga altaris Sacramentum, quod frequentius sumere satagebat; etiam devotissima fuit erga Deiparam, Angelos, et Coelicolas omnes. Obiit tandem sanctissime die 18 Aprilis an. 1372. Ex Martyrologio Augustiniano nostratis Josephi ab Assumptione sub die 18 Aprilis. Verum in additione ad Martyrologium Romanum ad diem 25 Februarii legitur quod humilitatis virtute, et mundanarum rerum contemptu illustris ad coelestem Sponsum migravit quinto idus Januarii. Cultus ecclesiasticus ab immemorabili tempore illi praestitutus a Pio Papa VII, anno 1818 confirmatus fuit.

B. Limbania ortum habuit ex nobili progenie in Cypro insula circa annum 1188, atque ubi adolevit, ne nuptui traderetur cum socia, et nutrice comitibus, domum paternam deseruit, Genuamque anno 1200 appulsa, inter moniales S. Thomae non sine miraculis recepta fuit, atque in illo monasterio more Sororum Conversarum professionem emisit. Quoad vixit, mirabili floruit Sanctimonia, erat enim in orationibus assidua, et incredibilibus cruciatibus corpus suum in servitutem redigere satagebat. Tandem heroicis ilustrata virtutibus, ac multis clarificata miraculis ad coelestem Sponsum migravit die 16 Augusti circa annum 1217. Hoc tamen in loco de illa sermonem instituimus, ut nostratem Herrera sequamur, qui de B. Limbania loquitur sub anno 1350 [p. 397] affirmans illam fuisse Benedictinam antequam coenobium S. Thomae ab institutis D. Benedicti ad Regulam, et Ordinem S. Augustini transiret. Transivit autem an. 1501. Nam cum Innoncentius VIII anno 1490, et Alexander VI an. 1497, et 1498 decrevissent ut monasteria, quae exiguo monialium numero constarent, vel propriae, vel alienae Religioni unirentur; ex hujus decreti vigore D. Dominicus Valditarro Episcopus Aciae, et Genuae Vicarius Apostolicus, ad Reipupublicae instantiam praefatum S. Thomae monasterium duodecim Sororibus Augustinianis e domo S. Sylvestri adductis concessit, e quibus unam in Abbatissam elegit. Quinque adhuc superstites Benedictinae ad S. Sedem appellarunt; sed postea sub quibusdam invicem receptis pactionibus sese Augustinianae disciplinae subjecerunt die 13 Martii an. 1516. Hisce tamen non obstantibus praeclarissimus noster Laurentius Berti pluribus, iisque validis argumentis B. Limbaniae Augustinianam professionem demonstrandam suscepit, prout videre licet in Eremi Augustinianae part. 2 pag. 274. Caeterum habetur Sacrae Rituum Congregationis decretum emanatum die II Januarii 1676, est tenoris sequentis: Sacra Rituum Congregatio ad preces Fr. Josephi Eusanii Aquilani, Episcopi Porpbyriensis, Sacrarii Apostolici Praefecti, et Sanctitatis suae confessarii, annuente ipso Sanctissimo, benigne concessit ad omnes et singulos utriusque sexus, sui Ordinis Eremitarum S. Augustini Religiosos, tam Fratres, quam Moniales in quibuscumque Mundi partibus existentes Officium, et respective Missam de B. Limbania virgine ejusdem Ordinis S. Agustini de communi unius virginis cum suprascriptis lectionibus, et responsoriis, prout olim felicis recordationis Paulus Papa V Monialibus S. Thomae Januensis in forma Brevis in Sede Principis Apostolorum sub die 6 Martii 1609 concessit, et indulsit etc. Lege Martyrologium Augustinianum nostratis Fr. Josephi ab Assumptione sub die 16 Augusti, ubi plura, eaque insignia B. Limbaniae miracula narrantur.

Ven. Maria, sive Marina Diaz de Madrigal, eximia sanctitate florebat circa annum 1353. Tunc enim temporis viduali continentiae addicta, adeo ferventi pietate erga Deiparam flagrabat, ut haec illius obsequium gratum habens, non semel eidem apparere dignata fuerit, eique praeceperit ut in Heremitorio S. Hilarii apud Matricalenses suo nomini virginum monasterium nuncuparet, praedicens in eo plures Christi sponsas, verba sunt Herrerae, ad coelestis Agni nuptias vigilanter ornaturas lampades suas, et intraturas in gaudium Domini sui. Vide Herreram tom. 2 pag. 54.

In Capitulo generali Perusiae habito an. 1354 statutum fuit quod P. Procurator generalis habere valeat in Capitulis generalibus vocem activam, et passivam, tamquam definitor.

Anno 1355 provinciam Umbriae dividitur in duas, nimirum in provinciam Vallis Spoleti, et in provinciam Perusinam. Spectabant ad provinciam Perusinam: 1. Conv. Perusiae; 2. Conv. Teglarii; 3. Conv. Sazallae; 4. Conv. Corchiani; 5. Conv. Castellibigonis; 6. Conv. Cerqueti; 7. Conv. Tuderti; 8. Conv. Gualdi - Cattanei; 9. Conv. Montis-Falci; 10. Conv. Bevaniae; 11. Conv. Fulginii; 12. Conv. Gualdi-Nuceriae; [p. 398] 13. Conv. Sigilli; 14. Conv. Pergulae; 15. Conv. Callii; 16. Conv. Cantiani; 17. Conv. Eugubii; 18. Conv. Petrae-Longae; 19. Conv. Civitatis Castelli; 20. Conv. Burgi S. Sepulcri.

Ad provinciam autem Vallis Spoleti pertinebant: 1. Conv. Ameriae; 2. Conv. Narniae; 3. Conv. S. Gemini; 4. Conv. Interamnae; 5. Conv. Castelli-Ritaldi; 6. Conv. Spoleti; 7. Conv. Reatis; 8. Conv. Lugolae; 9. Conv. Introdoci; 10. Conv. Postae; 11. Conv. Civitatis-Ducalis; 12. Conv. Cantalicii; 13. Conv. Montis-Regalis; 14. Conv. Aquilae; 15. Conv. Sulmonis; 16. Conv. Amatricis; 17. Conv. Cereti; 18. Conv. Leonissae; 19. Conv. Cassiae; 20. Conv. Nurciae; 21. Conv. Vissi.

B. Gregorius Ariminensis dum esset Ordinis Prior Generalis (electus an. 1357) inflixit poenam humi sedendi in publico refectorio per quindecim dies Prioribus vigintiquatuor quia non observarant sic dictam quadragesimam S. Martini in Ordinis constitutionibus part. 2, cap. X, n. 2, praescriptam; itemque privavit voce activa, et passiva, atque vestiario per unum annum aliquot Religiosos, qui sindones, et culcitram adhibuerant.

In Capitulo generali celebrato apud Montem-Pesulanum in Gallia anno 1357 decretum fuit ne aliquis in Provincialem eligatur, qui non habeat aetatem annorum 40, et annos 15 Religionis, nec umquam apostataverit.

Anno 1364 auctoritate Urbani V fundatur Collegium Theologorum Bononiae, inter quos e nostratibus fuere Mag. Ugolinus Malabranca, Urbevetanus, postea Episcopus Ariminensis, et Mag. Bonaventura de Peraga, Patavinus, postea Cardinalis.

An. 1375 die 7 Maji Summus Pontifex Gregorius XI mandavit Inquisitori haereticae pravitatis in Arelatensi, Aquensi, Ebredunensi, Viennensi, et Tarantasiensi civitatibus, et diocesibus quatenus dilecti filii Priores, Ministri, Provinciales, et Custodes Ordinum Praedicatorum, Eremitarum S. Augustini, Carmelitarum, et Minorum praedictarum provinciarum mittant Fratres in lege Domini eruditos, ac honestae vitae, et morum gravitate conspicuos, et orthodoxae Fidei Zelatores praedicare contra errores haereticae pravitatis eorumdem locorum.

Eodem anno 1375 P. Mag. Fr. Marianus de Cortona ab eodem Summo Pontifice Gregorio XI mittitur Inquisitor in Sardiniam extirpare de insula illa pestem haereticam

Ob schisma Clementis VII Antipapae suspensa fuerunt Capitula generalia usque ad an. 1385. Idem Antipapa, qui duravit ab an. 1378 usque ad 1394, creavit varios Religionum generales Vicarios in sua obedientia, inter quos Ordini nostro praefecit Joannem de Basilea; qui tamen parum temporis rexit.

Ad annum 1387 nominantur in Ordinis Regestis inter Mantellatas Augustinenses Soror Antonia de Senis, Soror Gratia de Viterbio, et Soror Ricabello de Podiolo.

An. 1387 die 3 Martii emanavit decretum a Generali Bartholomaeo Veneto, quo Ilicetanum Sylvae Lacus coenobium Provincialium Senensium jurisdictioni subducebatur, et ipius ac suorum successorum moderationi committebatur, quatuor designatis religiosis viris Senensibus, qui primum illius Reformationis Vicarium generalem consilio, et opera adjuvarent. Is autem fuit B. Nicolaus de Caretanis, nobilis Senensis, [p. 399] qui doctrina, et sanctitatis clarus obiit circa an. 1394, quique praecipue se commendabilem reddidit ob peculiarem religionem erga sacrosanctum Eucharistiae mysterium, atque SS. Christi Domini Passionem. Huic sic incoeptae Ilicetanae Reformationi alia decursu temporis jam tunc extantia Ordinis coenobia adhaeserunt, aliaque item noviter erecta adjuncta sunt; atque hinc exordium sumpsit celeberrima Augustiniana Congregatio a primo illo coenobio Ilicetana nuncupata.

Ejusdem Congregationis coenobia anno 1650 erant sequentia: 1. Conv. S. Salvatoris de Iliceto in dioecesi Senarum, fundatus ante magnam Ordinis unionem, qui habebat annuos proventus scutatorum romanorum 1407, et alebat Fratres 21; 2. Conv. S. Martini Senarum fundatus an. 1522, qui habebat annuos proventus scutatorum 1957, et alebat Fratres 16; 3. Conv. S. Stephani Florentiae fundatus anno 1571 scut. 1646, Fratres 21; 4. Conv. S. Annae Prati in dioecesi Florentina fund. an. 1254, scut. 435, Fratres 7; 5. Conv. S. Augustini in oppido S. Geminiani, in dioecesi Volaterrana fund. 1280, scut. 584, Fratres 9; 6. Conv. S. Antonii de Nemore (del Bosco) in dioecesi Collis, valde antiquus, scut. 474, Fratres 5; 7. Conv. S. Leonardi de Plano Lacus in dioec. Senensi, fund. 1250 scut. 407, Fratres 7; 8. Conv. San Mariae de Monte-Speculo in dioec. Senensi, fund. 1230, scut. 158, Fratres 4; 9. Conv. SS. Dominae Gratiarum Collis fund. 1503, scut. 221, Fratres 4; 10. Conv. S. Antonii Vallis-Asperae in dioecesi Grossetana, fund. 1247, scut. 371, Fratres 6; 11. Conv. SS. Annuntiatae in oppido S. Miniati, fund. 1521, scut. 266, Fratres 4.

Haec Congregatio suppressa fuit an. 1782 a Gubernio Magni ducis Hetruriae, ejusque coenobia partim Senarum, partimque Pisarum provinciis tradita fuerunt; alia vero, uti fieri solet sive per fas sive per nefas, fiscus sib attribuit. Noster P. Mag. Fr. Thomas Bonasoli praefatae Ilicetanae Congregationi attribuit etiam coenobia de Crevole titulo S. Caeciliae in dioecesi Senensi, et de Poggibonsi tit. S. Augustini in dioecesi Florentina.

In Capit. generali Imolae an. 1388 celebrato definitum fuit quod in Translationibus B. Augustini, et Conversione ejusdem, et in festa S. Monicae fiat Officium minus duplex. In festo vero sanctorum Simpliciani et Guilelmi semiduplex Officium celebretur. Hinc patet in errorem lapsos fuisse Bollandistas qui sub die 10 Februarii arbitrantur duntaxat saeculo XV opinionem invaluisse de praefati S. Guilelmi Aquitaniae Ducis Augustiniana Eremitica professione.

In Capit. gen. Monachii in Bavaria an. 1397 habito indicta est collecta pecuniarum pro expensis faciendis in Canonizatione S. Nicolai de Tolentino. Processus circa ejus virtutes et miracula spatio unius anni compilatus fuerat anno 1325 regnante Joanne XXII Pontifice Maximo, et jam in dicto Processu recensebantur miracula plusquam tercenta. Ob tamen exorta schismata ejus Canonizatio dilata fuit; et fere continua bella causa fuere cur usque ad an. 1446 celebrata non fuerit. Ita laudatus Bonasoli.

Circa haec tempora teste nostrate B. Jordano de Saxonia, lib. 3 de Vitis Fratrum cap. X, pag. 258, vigebat praesertim in Germania quaedam consuetudo, sive potius corruptela, vi cujus quaedam honestae atque religiosae mulieres, (quas Torellius noster tom. 6, pag. 59, appellat Mantellatas, et Oblatas) [p. 400] quae religionis ergo, atque gerularum instar coenobitas comitabantur dum per rura, oppida, et castella mendicari circumibant, eisque Marthae officia praestabant, propterea Martharum nomine nuncupatae. Verum quia perantiqua atque jugi experientia compertum est quod etiam sancti quandoque deficiunt, et quod haud raro flante daemone de terreno pulvere ipsa quoque religiosa corda sordescunt; idcirco illius temporis Praesulibus bene in Domino visum fuit praefatum Martharum ministerium a Fratribus penitus amovere.

Circa an. 1400 quidam D. Gualterius Galeotus donavit Ordini quasdam domos cum adnexo horto sitas extra urbem Neapolitanam in loco qui dicebatur Carbonetum. Ibidem tunc temporis erectum fuit coenobium S. Joannis ad Carbonariam, quod in praesentiarum a militibus occupatur, et ob novorum aedificiorum accessionem extat in nobiliori quadam illius Metropolis regione, habens ab Ecclesiae facie publicam elegantem viam vulgo di S. Giovanni a Carbonara appellatam, et prospiciens ex parte cellarum quondam Fratrum aliam amplissimam, atque pulcherrimam viam, quae vulgo dicitur di Foria. In illa Ecclesia, quae nunc est parochialis stupendum conspicitur marmoreum Ladislai Regis monumentum. Eodem tempore cum praefati coenobii initio inibi exordium sumpsit celeberrima Augustiniana S. Joannis ad Carbonariam Congregatio, quae licet modernarum legum telis lethaliter sauciata, tamen aliquem adhuc vitae halitum retinet. lnter praecipuos praefatae Augustinensis Congregationis alumnos specialem mentionem merentur amplissimus Cardinalis Hieronymus Seripandus, et piissimus asceta P. Fr. Nicolaus Chiesa. Illjus autem institutor fuit noster B. Christianus Francus, Pedemontanus, qui a Ven. P. Fr. Matthaeo de Interocrea (da Interdoco) incoeptum reformationis opus feliciter provexit, atque ad suum complementum perduxit.

Anno 1650 eadem Congregatio possidebat coenobia sequentia, quae nimirum sunt: 1. Conv. S. Joannis ad Carbonariam, qui habebat annuum proventum scutatorum 4557 et alebat Fratres 71; 2. Conv. S. Mariae Gratiarum de Teverola in dioecesi Aversae, fundatus anno 1560, scut. 534, Fratres 10; 3. Conv. S. Augustini Cajetae, fundatus 1418, scut. 537, Fratres 10; 4. Conv. S. Mariae de Charitate Petrae-Melariae (di Pietra Molara) in dioecesi Theani, fund. 1462, scut. 490, Fratres 8; 5. Conv. S. Mariae de Constantinopoli in oppido Celso dioecesis Capitis-Aquei, fund. 1609, scut. 94, Fratres 5; 6. Conv. S. Mariae de Consolatione Fractae-Parvae (di Fratta-Piccola) alias de Pardinola in dioecesi Aversae, fund. 1628, scut. 618, Fratres 8; 7. Conv. SS. Annuntiatae Surrenti, fundatus circa an. 1345, scut. 389, Fratres 6; 8. Conv. S. Mariae de Arcu in oppido Rotino dioecesis Capitis-Aquei, scut. 287, Fratres 9; 9. Conv. S. Mariae de Constantinopoli in oppido vulgo Pietra Bianca, latine Leucopetrae dioecesis Neapolitanae, fund. 1585, scut. 323, Fratres 8; 10. Conv. S. Nicolai in oppido Tripalda, latine Atripalda in dioecesi Abellini, fund. 1520, scut. 384, Fratres 9; 11. Conv. S. Salvatoris Neapolis, scut. 471, Fratres 6; 12. Conv. S. Mariae Omnium Sanctorum in oppido Somma dioecesis Nolae, scut. 101, Fratres 3; 13. Conv. S. Mariae Magdalenae Capuae, fund. 1301, scut. 421, Fratres 10; [p. 401] 14. Conv. S. Mariae Magdalenae Carinulae (di Carinola) scut. 386, Fratres 4; 15. Conv. S. Mariae de Constantinopoli Capitis - Aquei, (di Capaccio) scut. 95, Fratres 3; 16. Conv. Spiritus Sancti in oppido Somma dioecesis Nolanae a Superiori diversus, scut. 143, Fratres 4; 17. Conv. S. Joannis in oppido Apice dioecesis Beneventanae, scut. 78, Fratres 3; 18. Conv. S. Mariae de Jesu in oppido Sasso dioecesi Cajacensi, scut. 62, Fratres 3; 19. Conv. S. Antonii Casalis de Camilla in dioecesi Capitis-Aquei scut. 38, Fratres 1; 20. Conv. S. Mariae de Populo in oppido Cicerale dioec. Capitis - Aquei, scut. 26, Fratres 2; 21. Conv. S. Mariae de Consolatione de Posilipo (Posillipo) prope Neapolim, scut. 613, Fratres 9; 22. Conv. S. Petri Apostoli Montis-Fortis in dioec. Capitis-Aquei, scut. 84, Fratres 2; 23. Conv. SS. Annuntiatae de Rocca Romana in dioecesi Theani, scut. 233, Fratres 4; 24. Conv. S. Mariae de Succursu in oppido Mogliano in dioec. Capitis-Aquei, scut. 111, Fratres 2; 25. Conv. SS. Trinitatis Suessae (di Sessa) fud. 1419, scut. 1654, Fratres 30; 26. Conv. Spei in urbe Neapolitana ab Hispanis anno 1585 extructus, habebat annuum proventum scut. 1779; 27. Conv. S. Mariae de Succursu in oppido Tempetelle in dioecesi Capitis - Aquei fund. an. 1577.

Uti legenti patet, complures praedictarum Congregationum conventus antiquiores sunt quam ipsaemet Congregationes; quod ideo evenit quia non pauca jam extantia Augustiniani Ordinis coenobia Religione matre relicta ad filias ejusdem transierunt; unde factum est quod paulatim variis Congregationibus succrescentibus magnae Religionis corpus magis magisque extenuaretur, quippe quod illius dispendio ejus soboles locupletebantur. Aliunde autem verissimum est quod earumdem Congregationum opera Augustiniani Nominis coenobia pluribus in locis multiplicari coeperunt, ac praesertim in magnis Italiae urbibus, in quibus haud infrequens erat praeter coenobium magnae Religionis Augustinianae invenire etiarn domos Augustinianorum Ilicetanorum, Lombardorum Baptistinorum, S. Joannis ad Carbonariam, Discalceatorum, et aliorum, de quibus in posterum, Superis faventibus, sermonem habebimus. Quamobrem mirum cuiquam esse non debet si in aliquibus Italiae civitatibus, veluti Romae, Neapoli, Genuae, et alibi, octo, vel decem Augustiniani virorum conventus habebantur.