XXXIII. Coenobia erecta vel quae jam extabant ab anno 1300 usque ad an. 1350 - p. 323

XXXIV. Monasteria Sanctimonialium Augustinensium ab anno 1300 ad an. 1350 - p. 329

XXXV. Augustinienses Eremitae, qui sanctitate floruerunt ab an. 1300 ad an. 1350 - p. 330

necnon in Ordinis regestis - p. 343

XXXVII. Episcopi Ordinis Eremitarum S. P. Augustini ab an. 1300 ad 1350 - p. 346

ab an. 1300 ad 1350 - p. 353

XXXIX. Res Ordinis variae ah anno 1300 ad an. 1350 - p. 356

Conventus Ambiani (di Amiens) provinciae S. Guillelmi in Gallia tit. S. Juliani fundatur an. 1301 a Dominis de Nigella (de Nesto) sed videtur a nostratibus incoli coepisse duntaxat an. 1307. In illo coenobio venerabatur miraculosa imago B. Virginis de Fide, vulgo Notre Dame de Foy.

Conventus de Anc-Klam extructum fuit an. 1301 in loco ubi extabat arx Anc-Klam nuncupata, quam Warislaus Pomeraniae Dux pro coenobio extruendo nostratibus donavit.

Conventus S. Angeli in Dioecesi Messanae in Sicilia tit S. Mariae sopra Brolum an. 1314 nostratibus donatur a Roberto Neapolitano Rege, Episcopo annuente.

Conventus Astae (di Asti) in Pedemontio, seu verius in Liguria, tit. S. Mariae Gratiarum, postea S. Augustini, extabat an. 1328. An. 1548 transiit ad Congregationem Lombardiae.

Conventus Aversae (di Aversa) tit. S. Augustini in provincia Terrae Laboris extructum est ante an. 1337. Ad petitionem Reginae Neapolitanae an. 1425 aggregatus fuit tunc recenti Congregationi S. Joannis ad Carbonariam.

Conventus Augustae in Germania extra urbis moenia extabat jam anno 1340, quo Uldaricus III Comes Moringensis, et Ilsugiensis illum ingentibus divitiis locupletavit, et auxit.

Conventus Barcinonis (di Barcelona) tit. S. Augustini in Catalaunia fundatus fuit an. 1309, ut refert Herrera tom. I, pag. 122. Celebre erat illius ecclesiae sacellum Deiparae de Pietate dicatum, cuius patrocinio an. 1482, die 29 Novembris, saevientis luis cessationem cives impetrarunt.

Conventus Bituricensis tit. S. Catharinae (di Bourges) in Gallia erat antea Fratrum Saccitarum, alias de Poenitentia Christi, quorum Ordine in Concilio Viennensi extincto, noster Aegidius Columna tunc temporis archiepiscopus Bituricensis illum a Philippo Pulchro Galliarum Rege, cujus praeceptor fuerat, pro nostro Eremitano Ordine impetravit, atque ibidem, prout iisdern verbis scribit Joannes Chenu, Fratres Eremitas Sancti Augustini circum civitatem in sylvis sparsos, et solitarie viventes collocavit; quibus ipse (anno 1311) plurima bona contulit, et praesertim insignia ornamenta, quae an. 1487 grandi urbis incendio perierunt. In eodem coenobio per nostratem Stephanum Rabachium an. 1594 initium sumpsit [p. 324] Congregatio, sive Communitas Bituricensis, cujus sodales in Gallia parvi Augustinenses appellari coeperunt, cum nostrates discalceati parvi Patres nuncuparentur. Parvorum Augustinensium domus Lutetiae Parisiorum sita erat in suburbio S. Germani, ejusque fundatrix extitit Regina Margarita Valesia an. 1613.

Conventus Brignoniensis (di Brignolle) in provincia Provinciae in Gallia extructus fuit an. 1323 in dioecesi Aquensi.

Conventus Callatabellotae tit. SS. Annuntiatae in dioecesi Agrigenti in Sicilia extabat anno 1335.

Conventus Cantabrigiae (di Cambridge) in Anglia jam extabat an. 1343.

Conventus Carcassonae (di Carcasonne) tit. S. Augustini in provincia Tolosana in Gallia fundatus fuit circa an. 1348. Possidebat unum e minoribus Sudariis, quibus SS. Domini Nostri corpus involutum fuit. Asservatur hodie in sacello nosocomii ejusdem civitatis.

Conventus Cazimiriae sive Cracoviae in Polonia, fundatur a Casimiro Rege Poloniae an. 1348 ad honorem SS. Catharinae et Margaritae in nova urbe (ita Herrera) ab ipso constructa, in memoriam miraculi, quo sacrum Christi Corpus a perditissimis furibus simul cum aeneo, sed deaurato vasculo, in coenosam paludem projectum, crebis ignibus et faculis dies noctesque lustratum, et a Joanne Grotho Episcopo Cracoviensi cum Clero processionaliter illuc se conferente repertum est. Ab anno 1621, verba sunt nostratis Lubin, imago B. Mariae Virginis in claustro posita miraculis coruscare coepit. In illo coenobio an. 1471, die 8 Febr., cum sanctitatis opinione spiritum Deo reddidit noster B. Isaias Bonerus, vir doctrina, ac pietate celebris, cujus dies festus etiamnunc ab illa Cracoviensi Universitate quotannis celebratur.

Conventus S. Augustini Corleonis in Sicilia extabat jam an. 1330.

Conventus Deeswar, alias Tordae, in Transylvania tit. B. Mariae Virginis an. 1310 pertinebat ad provinciam Ungariae.

Conventus S. Augustini Domnarum (di Dueñas) in provincia Castellae in Hispania, fundatur an. 1334 a Michaele Tis, filio nobilis Equitis D. Joannis el Rubio nuncupati.

Conventus Estellae, alias Stellae tit. S. Antonii in Regno Navarrae extabat extra urbem an. 1313. Verum antiqui illi nostrates an. 1322 die 23 Decembris receperunt a D. Thoma Francino de Stella domos et fora, quae possidebat in parochia S. Michaelis (ita Herrera) in Arenali Estellae in Moronera ad aedificandum ecclesiam et monasterium. Non ita tamen multo post, anno scilicet 1369 hoc novum coenobium tit. S. Augustini ingruente bello dextruitur, et nostrates ad alium locum intra muros sibi a Navarrae Rege assignatum se transtulerunt, obtenta novae domus aedificandae facultate ab Episcopo Pampelonensi D. Martino Zalva die 6 Julii 1387.

Conventus Fedardiensis, sive Fetherdae (di Fetherd) in dioecesi Casseliensi, et Comitatu Typerariensi in Hibernia sub titulo SS. Trinitatis fundatur an. 1306 a Waltero Multoc, (Apud Lubin legitur Mulio) annuente archiepiscopo DD. Mauritio Mac-Carwill.

Conventus Florentiae tit S. Galli, alias S. Mariae de Populo ad S. Gallum, a Franciscanis traditur Eremitis Augustinensibus circa an. 1330. Verum circa an. 1487 a Laurentio de Medicis senore, intuitu nostratis celeberrimi concionatoris Mariani de Genestano ipsius confessarii, sumptu vere regio pene a fundamentis instauratur. [P. 325] Non ita tamen multo post, nempe an. 1530 cum Florentina civitas hostium obsidione premeretur, ob illius defensionem coenobium una cum templo evertitur, et nostrates (tunc temporis de Congregatione Lombardiae) transmigrarunt ad conventum S. Jacobi inter Fossas, qui olim fuerat Monachorum Vallis Umbrosae, et postea Monialium Spiritus Sancti.

Conventus de Graberende in provincia Saxoniae nominatur a nostrate B. Henrico de Urimaria, qui ex hac vita migravit circa an. 1340.

Conventus Hulliae (di Hull) in provincia Eboracensi in Anglia fundatur an. 1330 a Galfrido di Huthom.

Conventus Huntigtoniae (di Huntington) in provincia seu limite Cantabrigiensi in Anglia extabat jam an. 1301.

Conventus Laudae (di Lodi) tit. S. Agnetis nominatur an. 1336. A provincia Insubriae ad Congregationem ejusdem nominis (vulgo de Lombardia) postea transivit. Anno autem 1527 traditus fuit Canonicis Regularibus, a quibus tamen nostratibus restituitur anno 1530.

Conventus Marsallae in Sicilia fundatur circa annum 1306 sub titulo S. Mariae de Succursu; sed post repertam in Cavea miraculosam Deiparae imaginem, vocari coepit nomine B. Mariae Virginis de Cavea, vulgo della Cava.

Conventus Murivallium (di Morrovalle) tit. S. Luciae in dioecesi Firmana in Piceno inchoatur circa an. 1308.

Conventus Montispessulani (di Montpellier) in provincia Narbonensi in Gallia extabat jam an. 1324. Ast ab Haereticis evertitur an. 1574, et instaurari coepit an. 1624. Illius coenobii Prior Augustinus Guarin, vir doctus ac pius, qui dicitur etiam fuisse Montispessulanae Universitatis Rector, an. 1568 contra Lutheranos et Calvinistas veluti alter Augustinus in conventu omnium disputans illos publice superavit. Verum illorum furorem evadere nequivit; nam ab illis captus, et in carcerem missus, propinato veneno de medio tollitur. Eadem persecutione saeviente decem alli ejusdem coenobii nostrates ab haereticis interfecti sunt, nempe Fratres Augustinus Mareschalcus, Nicolaus de Narbona, Antonius Noveleti de Alvernia, Jacobus Laurentius de Lugduno, Joannes Guarrigues, et alii.

Conventus Moguntiae (Meintz) tit. S. Augustini, alias SS. Trinitatis in Germania extabat jam an. 1308.

Conventus Morthemarthae, seu Mortui Maris (di Mortemer) in dioecesi Lemovicensi in Gallia fundatus fuit an. 1332 a Petro de Mortuo-Mari Episcopo Antisiodorensi et Cardinali, qui in eodem oppido erexit, et amplis redditibus dotavit collegium duodecim puerorum, cujus administrationem nostratibus commisit. Annuit hujusmodi institutioni Clemens VI circa an. 1345, quamvis, ita idem Pontifex ait, id esset contra regulam, et statuta ejusdem Ordinis.

Conventus Mariae-Vallis (di Mariendal) tit. S. Mariae de Gratia in provincia Coloniensi, qui vocatur etiam conventus Beiilariensis, seu de Beiilario, extabat an. 1332.

Conventus Neumburgi tit. Corporis Christi, in provincia Bavariae, extabat an. 1312.

Conventus Nursiae (di Norcia) tit. S. Augustini in Umbria erigitur ante annum 1311.

Conventus Novariae tit. S. Joannis, alias S. Augustini in Insubria, diversus a coenobio S. Nicolai ejusdem urbis, extabat an. 1320. Legitur in Ordinis [p. 326] Regestis praefatum coenobium an. 1552 propter bella solo aequatum fuisse, additque Carolus a Basilica S. Petri in historia Novariensi lib. 2, pag. 574 sub an. 1553 munitionis causa ecclesias, et monasteria, quae erant prope urbis moenia, fuisse destructa, et quod tamen urbs minime munita fuit, et aggeres tantummodo tres constructi, mox etiam tollendi. Subdit autem Herrera: Praeproperam, et minus necessariam templorum et coenobiorum eversionem punit quandoque Deus praententi finis frustratione; ne sit hominibus persuasum irreverentiam Divis et Religionibus (monasticis) illatam, fanis et monasteriis eversis absque celeri, et debita compensatione, urbium securitati profuturam. Utilis valde Herrerae animadversio, si tamen homines hujus nostri saeculi proponerent Deum ante conspectum suum!

Conventus Papiae tit. S. Augustini inchoatus fuit an. 1327 opera, et industria nostratis Generalis B. Guillelmi Amidani de Cremona, postea Episcopi Novariensis, qui a Joanne XXII obtinuit ut pro cardinalitia dignitate illi prornissa potius conferret ei facultatem aedificandi Eremitanum coenobium prope ecclesiam S. Petri in Coelo Aureo, ubi S. P. Augustini corpus asservabatur; quae ecclesia propterea evasit Canonicis Regularibus, et Eremitis S. P. Augustini communis; quae res non paucis dissidiis postea occasionem praebuit. Antea nostrates Eremitae jam inde ab anno 1277 degebant extra illam civitatem in coenobio Sanctae Mustiolae Virginis, et Martyris. Papiense S. Augustini coenobium nostrates ex imperiali decreto relinquere coacti sunt an. 1785, ad illud S. Petri Coelestini Mediolanum transmigrantes. Redierunt Papiam in conventum Patrum Jesuitarum an. 1786, et ad illam ecclesiam transtulerunt corpus S. Patris. Ibidem manserunt usque ad Neapoleonicam suppressionem an. 1799. Latuerat S. P. Augustini corpus in praefata S. Petri Ecclesia in crypta Confessionis inter puteum aquae salutaris, et altare inferius usque ad an. 1695, quo albus marmoreus sarcophagus ibidem die I Octobris repertus fuit, in quo custodiebatur arca argentea, quae S. Patris ossa continebat. Exorta haud levi controversia circa ejusdem S. P. Augustini corporis identitatem, tandem Benedictus XIII sub die 22 Septembris an. 1729 omnem contentionem diremit approbando judicium DD. Francisci Pertusati, Episcopi Papiensis, latum sub die 16 Julii an. 1728, quo nimirum decernebatur sacras exuvias ut supra in ecclesia S. Petri in Coelo Aureo repertas esse revera corpus S. P. Augustini. Ad hujusmodi identitatem comprobandam egregia scripsere nostrates Magistri Fulgentius Bellelli Generalis, et Josephus Gregori Ordinis Secretarius. In praesentiarum autem idem S. P. Augustini corpus asservatur in cathedrali Papiae ecclesia, ad quam an. 1832 translatum fuit. Majores nostri ad perpetuam memoriam captae possessionis praefatae ecclesiae S. Petri in Coelo Aureo in Comitiis generalibus Senis in Tuscia habitis anno 1338 statuerunt quod quotannis in toto Ordine celebraretur Officium S. Patris Augustini sub ritu duplici minori, et in Calendario designaretur hujusmodi nomenclatione, nempe Festum reunionis corporis Beatissimi Augustini. Praeterea ab an. 1362 ad 1380 per scultorem Boninum de Campione Insubrem, de familia Fusina, suis sumptibus confìci fecerunt pulcherrimam arcam marmoream, quae [p. 327] etiamnunc in laudata Papiensi ecclesia cathedrali contuentibus admirationem affert.

Conventus Pisarum S. Mariae de Ponte Novo nominatur apud Herreram ad an. 1343.

Conventus Placentiae (di Piacenza), tit. S. Laurentii intra muros ejusdem urbis, extruitur circa an. 1333 opera nostratis P. Joannis de Suzzano Placentini, licet jam antea nostrates illic extarent.

Conventus Podii Boncii (di Poggibonzi) tit. SS. Laurentii, et Augustini in provincia Pisana, fundatur circa annum 1301.

Conventus Robae, alias domus de Ros in dioecesi Fernensi in Hibernia extabat an. 1320.

Conventus Salmeronis (di Salmeron) tit. S. Mariae in Portu, in Castella Nova in Hispania, inchoatur an. 1337.

Conventus Scarpariae (di Scarperia) tit. S. Barnabae in dioecesi Florentina initium habuit an. 1326.

Conventus Siccae in oppido Pragensis dioecesis in Bohemia extabat an. 1339.

Conventus Scutenhovensis in Bohemia a Joanne, Rege Bohemiae, et Elisabetha conjuge conditus, et dotatus fuit an. 1339.

Conventus Suamburgensis, tit. B. Mariae Virginis in Bohemia, an. 1342 opera et industria nostratis Joannis Dencok Saxonis-Turingici extruitur a Boleslao, et Jutta liberis Bohemiae Baronibus.

Conventus Ticuliae, seu Tyculliae (di Tickhille) in Comitatu Eboracensi in Anglia fundatur circa annum 1350 a Joanne Clarell S. Pauli decano. Vocatur etiam conventus Tichiniae.

Conventus Throni Mariae in provincia Saxoniae fundatus fuit a Barnino IV Pomeraniae Duce circa an. 1336.

Conventus Theonvillanus (di Thionville) in Ducatu Luxemburgensi extruitur anno 1308 ex donatione Henrici Comitis Luxemburgensis, et oppidanorum eleemosynis. Destructus a fundamentis tempore belli Calvinistarum, circa an. 1614 in alio ejusdem oppidi loco reaedificatus fuit.

Conventus Tornaci (di Tournay) tit. S. Bartholomaei in Flandria, qui antea pertinebat ad Fratres Saccitas, nostratibus traditus fuit an. 1319. Prius erat provinciae Franciae, et postea Coloniensis. Anno autem 1602 Generalis Hippolytus Ravennas sub die 31 Maji coenobium illud nostratibus discalceatis cessit ut in eo ducere valeant vitam re formatam.

Conventus Tolosae tit. S. Augustini in Gallia nominatur ad an. 1341; verum illius initium a nostrate Lubin ponitur ante annum 1269.

Conventus Trevirensis (di Treviri) in provincia Coloniae extabat ante annum 1306.

Conventus Thuricensis, alias Thuregiensis, seu Thuregii in provincia Reno-Svevica extabat circa an. 1350, et erat locus religiosae peregrinationis. Naufragium pertulit tempore Lutheranae haeresis.

Conventus Vaentiae tit. S. Augustini in Hispania, juxta eamdem urbem fundatur, seu potius instauratur a nostrate Venerabili Fr. Francisco Salelles, qui obiit an. 1300. Censet noster Herrera sui Alphabeti tom. 2, pag. 525, illius coenobii initium assignandum esse circa an. 1250. Sacellum Dominae nostrae de Gratia in illa ecclesia olim celebre erat cujus historia ita apud eumdem Herreram pag. 526 refertur: Cum Fratres nostri extructo templo imaginem Deiparae vellent in eo collocare, miserunt duos Religiosos in urbem ut pictorem quaererent, qui iconem Virginis effigiaret. Ocurrit illis in via pulcherrimus [p. 328] juvenis Marianam effigiem deferens, cujus pulchritudinem admirantes, dum de pretio pacisci volunt, juvenis ait: Ego vobis illam ex gratia dono; et his dictis evanuit ab oculis eorum, et inde usque in hodiernum diem imagini mansit nomen Virginis de Gratia… Inde increbuit concursus populorum, et gentium ex diversis orbis partibus, missaque dona a Regibus et Pricipibus Castellae, Lusitaniae, Aragonae, Cathalauniae, Majoricae, et Sardiniae...

Conventus Vallis Nucis, alias Vallis Nucae tit. S. Crucis (di Valle di Nuce), in dioecesi Bertinori in Romandiola in solitario loco fundatur an. 1308.

Conventus Venetiarum tit. S. Stephani fundatur circa annum 1300. Omnino autem diversus est ab ecclesia S. Augustini extructa anno 940, et a templo S. Stephani prope eamdem S. Augustini ecclesiam olim aedificato in loco, qui a praefato S. Stephani coenobio longe distat. Inter illius coenobii alumnos specialem mentionem merentur valde benemeriti Priores Generales Bartholornaeus de Venetiis, et Gabriel della Volta item Venetus, qui omni studio Lutheranae haeresis monstrum ab incunabulis, licet haud felici exitu, jugulare sategit. Ad illud coenobium pertinuit etiam clarissimus Doctor Paulus Nicoletti, alias Paulus Venetus, qui theologorum monarcha appellatus fuit. Decessit die 15 Junui an. 1429.

Conventus Vasti tit. S. Augustini in Aprutio fundatus creditur an. 1293 a Rolando Palatino. Certum est autem quod jam extabat an. 1322, quo Robertus Rex Neapolitanus Eremitis Augustinianis conventus Vastensis concessit quaedam jura furtorum, et legatorum occultorum, idest ut possent restitutiones fieri in favorem ejusdem coenobii.

Conventus S. Augustini Viennae in Austria initium habuit an. 1327 ex donatione Friderici Romanorum Regis, cum antea nostrates Eremitae in quodam loco degerent extra Verderhertor, prout scribit Milensius in suo Alphabeto de monasteriis Augustinianis Germaniae pag. 394. Crevit inde adeo aedificiis, et opibus ut inter generalia. Ordinis coenobia adnumerari meruerit. Fuit semper haec aedes, ita Herrera, Principibus Austriacis chara, habitaque pro cappella Romanae Majestatis, dum Imperium illis stetit. De eodem Viennensi coenobio pag. 295 haec subjungit laudatus Milensius: Viget tamen Viennense (monasterium) etiam hodie, praesidio piissimorum Principum Austriacorum ut domestica eorum basilica, quo per extensum ab aula ambulacrum conjunctum aedibus sacris ad divina commeant. Ita scribebat idem Milensius an. 1613; anno autem 1629 ad Imperatoris instantiam illud coenobium Augustinensibus Discalceatis ab Urbano VIII traditum fuit.

Conventus Walderfingiae (di Walderfang), in Ducatu Lotaringiae, et in dioecesi Metensi conditus fuit an. 1306 a Theobaldo Lotaringiae duce.

Conventus Vesaliae (di Vesel) in dioecesi Monasteriensi in Germania tit. S. Sebastiani conditur anno 1332. Favore Ducis Clivensis anno 1541 a quodam haeretico usurpatore occupatus fuit. Ad nostrates rediit an. 1552; postea vero iterum in manus haereticorum recidit.

Monasterium S. Martini Florentiae anno 1313 erat hospitium infantum expositorum, a familia de Lioni de Lapo Polini erectum, atque dotatum. Postea vero nostratibus Sororibus cessit.

Monasterium item Florentiae tit. S. Catharinae ad montem S. Gaji, vulgo di San Gaggio, in suburbiis fundatum fuit a nostrate B. Simone de Cassia circa annum 1330, et nobilissimis virginibus, et matronis repletum. Ad hujus monasterii Sorores S. Catharina Senensis scripsit epistolam, quae habetur in ejus epistolarum libro fol. 179, in eaque mentionem facit Nerae Abbatissae recens vita functae, et Ghitae quae eidem successerat, et Moniales hortatur ut Sororis Nerae vestigia, documenta, et sanctos rnores sequantur.

Monasterium Convertitarum item Florentiae a nostrate B. Simone Fidati de Cassia erigitur circa an. 1330, juxta muros S. Petri Gattolini, pro mulieribus e turpitudinis coeno ad meliorem frugem conversis.

Monasterium S. Luciae Fulginii in Umbria, in loco vulgo nuncupato Le Puelle di Foligno, sub Regula, et Ordine S. Patris Augustini erectus fuit an. 1326 opera et industria nostratis P. Fr. Francisci Piccae de Spello; verum an. 1425 B. Gemma ex Augustiniana Ordinem S. Francisci amplexa idem monasterium Franciscanum reddidit.

Monasterium Insulae Danubii prope Budam in Hungaria extabat an. 1331.

Monasterium Mediolani S. Ursalae in propriis aedibus fundatur an. 1341, sub Regula, et Ordine S. P. Augustini, a quadam religiosa virgine nomine Jacobina cum aliis quatuor ejusdem voti puellabus, annuente ob Archiepiscopi absentiam D. Roberto Visconti ecclesiae Mediolanensis Archipresbytero. Verum an. 1404 monasterium illud ad Clarissas transiit.

Monasterium Neapolis tit. S. Mariae Magdalenae pro mulieribus peccatricibus, quae S. Mariae Magdalenae exemplum imitari vellent, an. 1324 erectum fuit a Regina Neapolitana Sancia, in eoque habitum susceperunt mulieres conversae 182, quae an. 1334 in manibus Archiepiscopi Neapolitani fere omnes, (nempe 166) solemnia vota emiserunt, et earum plures fuerunt speculum sanctitatis.

Monasterium item Neapolitanum S. Mariae Aegyptiacae ad eumdem scopum, nempe pro mulieribus ad castam vitam redactis, a praefata Regina Sancia fundatum fuit an. 1346.

Monasterium S. Luciae in parochia S. Aciscli, in oppido Rajadello dioecesis Vicensis (di Vich) in Hispania, extabat an. 1350. Vocabatur monasterium Pauperum Dominarum Ordinis S. Augustini.

Monasterium Vallis Arni (di Val d’Arno) in Etruria fundatur a nostrate B. Christiana de S. Croce, quae ad coelestes nuptias evolavit die 4 Januarii an. 1310. Floruere primis temporibus illius monasterii Sanctimoniales mirabili vitae sanctitate.

Monasterium Coronae Jesu Valentiae in Hispania fundatur circa an. 1310; transiit postea ad Moniales Ordinis S. Francisci, nostratibus Sororibus, uti arbitratur Herrera, ad monasterium S. Spei ab ipsis aedificatum transmigrantibus.

Monasterium S. Martini Florentiae anno 1313 erat hospitium infantum expositorum, a familia de Lioni de

B. Albertus Patavinus fuit aureum eloquentiae flumen, et gratissimus Evangelii praeco; erga Deiparam insigni claruit devotione, et prior fuit, qui illam in concionibus oratione angelica salutavit. Vixit rara continentia, et mirabili sanctimonia; ob quae in Patavino Palatio marmoreum simulacrum aureis litteris decoratum habere promeruit. Mortem subiit immaturam Parisiis die 3 Aprilis an. 1323, aetatis suae 46. Augustinianam Eremum ingressus fuerat an. 1293, et postea Lutetiam Parisiorum missus, ubi in sacris, profanisque litteris mirum in modum proficiens lauream doctoralem promeruit, atque summa cum laude discipulis innumeris Magistrum sententiarum explanavit. Tam celebrem oratorem ipsemet Bonifacius VIII videre atque audire cupiens, Albertum nostrum in Italiam arcessiverat ut coram Sanctitate Sua, et Sacro Cardinalium Collegio conciones haberet, qua occasione in praecipuis etiam Italiae urbibus tanto plausu verbum Dei praedicavit ut Novi Pauli nomenclatione nobilitatus fuerit. Vide inter alios Ossinger pag. 668, apud quem operum Alberti catalogum reperies, et Martyrologium Augustinianum ad diem 3 Aprilis.

B. Angelus a Burgo S. Sepulcri in Etruria sanctitate floruit tempore S. Nicolai de Tolentino. De illo haec habet Martyrol. Aug. ad diem 15 Feb.: Burgi a S. Sepulcro, in ditione Florentina, depositio B. Angeli confessoris, qui in Arbore Augustiniana dulces virtutum protulit racemos; fuit enim vir profundissimae humilitatis, et ita paupertatis amator ut in proprio cubiculo nihil habuerit. In abstinentia fuit mirabilis, erga B. Mariam Virginem devotissimus; unde miram contraxit pudicitiam… Plurimis claruit miraculis, donec tantis charismatibus gloriosus virgo decessit (an. 1306), et ejus Corpus integrum, et odoriferum in coenobio Burgensi Sancti Sepulcri conservatur. Beati nomine decoratur etiam a nostrate B. Alphonso de Orozco in Chronico Ordinis fol. 40.

B. Angelus de Furcis ita ipsissimis verbis describitur in Martyrologio Augustiniano ad diem 6 Februarii: In coenobio Neapolitano (S. Augustini) beata mors incomparabilis viri B. Angeli de Furcis confessoris, et doctoris egregii, cujus nativitatem parentibus nuntiavit Archangelus Michael cum S. P. Augustino sociatus, dicens generaturos filium, qui futurus erat coram Domino magnus, et Deus per ejus merita erat praeclara operaturus; et sub tutela ejusdem Angeli mundum, et ejus pompas despiciens, habitum eremiticum sui socii (S. Augustini) suscepturus erat, et ex illo hausturus sapientiae aquam, quacum rationales arbores erat irrigaturus; quod vere accidit, assumpto enim habitu eremitico, eximia scientia, mirabili sanctitate, et innumeris claruit miraculis, donec absoluto vitae curriculo hac die (6 Feb. 1327) in coelum migravit... Tunicam induit anno aetatis suae 18, cumque annum 25 explevisset studiorum causa missus fuit Lutetiam Parisiorum, ubi sub nostrate Doctore Fundatissimo Aegidio Columna adeo profecit ut brevi doctoralem lauream adeptus fuerit; evaserat enim doctissimus theologus. Post quinquennium Neapolim reversus, a B. Clemente Auximano [p. 331] constituitur Studiorum Regens. Interea rogatus a Clero, et Academia Neapolitana scripsit commentaria super Evangelium S. Matthaei; atque ab eodem B. Clemente eligitur Provincialis, quod munus rara cum prudentia adimplevit. Binos Episcopatus, nimirum Acerranensem, et Melphiensem sibi oblatos constanter recusavit. Illius religiosus cultus adhuc perseverat praesertim Furcis, quo ejus sacrae exuviae Neapoli translatae sunt an. 1808, die 13 Augusti. Inter caeteros auctores consule Ossinger pag. 375, et B. Alphonsum de Orozco fol. 40, ubi beati nomine insignitur. Nunc agitur de illius immemorabili cultu comprobando.

Ven. Andreas Muccafori de Cassia circa an. 1344 contulit se ad Evangelium inter Turcas disseminandum, et eorum nonnullos ad Christum convertit. Ex Torellio, tom. 5, pag. 555.

B. Antonius Patritius Senensis ex nobili Patritiorum prosapia, cognitis mundi fallaciis, ad Ilicetum convolans Eremiticae Familiae nomen dedit: inde post aliquot annos missus est ad coenobium Monticiani decem milliaribus Iliceto distans, ibique mirabili sanctitate, et puritate per plures annos vixit. Ad coelestem patriam transivit mense Aprili an. 1311; licet alii forsitan probabilius illius transitum anno 1330 assignent. Illius sacrum officium jam inde anno 1805 in toto Ordine ex Pii VII indulto die 28 Martii recitatur.

B. Arthuagus de Gotha nominatur in suo chronico a B. Alphonso de Orozco fol. 40, et Beati nomine decoratur. De illo scribit noster Coriolanus quod totam suam patriam miraculis illustravit. Nostrates Herrera, et Elssius opinantur illum floruisse circa an. 1316. Vide Alphab. Aug. tom. I, pag. 8.

B. Augustinus Tniumphus Anconae ex nobili, et vetusta Triumphorum prosapia ortus est anno 1243, postea mundo valedicens, inter nostrates adscriptus est, suadente ejus avunculo nostrate B. Guillelmo Tniunpho, duodeviginti annos agens an. 1261 tempore B. Lanfranci Generalis. Anno vero 1270 una cum B. Aegidio Romano, jussu B. Clementis de Auximo Generalis Lutetiam petiit studiorum causa, ubi SS. Thomam et Bonaventuram habuit praeceptores, et postea ultimo, sicut B. Aegidius primo, in cathedra successit. Jussu Gregorii X Lugdunensi Concilio interfuit in locum S. Thomae denati an. 1274. Patavii, et Venetiis summo cum plausu concionatus est anno 1277, et an. 1280 contra Porphyrium scripsit. A Carolo II Neapolis Rege ad sui consiliarium vocatus est an. 1283; scripsit librum aureum de Pontificis auctoritate an. 1318. Tandem scientia, et sanctitate clarus obiit Neapoli die 2 Aprilis an. 1328, aetatis 85; ita iisdem verbis Martyrologium Aug. ad diem 2 Aprilis. Catalogum operum nostratis B. Augustini refert Ossinger pag. 45.

B. Augustinus Novellus, antea Matthaeus de Termis, in Sicilia ortum habuit ex parentibus Senis expulsis, sed nobilissimis. Bononiam studiorum causa petiit, ubi ob ingenii profundam acrimoniam exivit non vulgariter eruditus, taliter ut ubique fama ejus celebraretur; ob quae Manfredus Frederici Imperatonis filius nothus, pro fratre Conrado regnum Siciliae administrans, ab an. 1251 illum ut esset sibi a secretis et consiliis, et praetorii praefectus, elegit, quo in munere summa cum prudentia, pudicitia, et clementia se gessit ab anno 1262 usque ad 1266, quo anno 26 Februarii juxta civitatem [p. 332] Beneventanam occisus est Manfredus a Carolo Andegavensi, quem Clemens IV utriusque Siciliae regem inauguravit per vectigal annuale 40 millium aureorum. Hic ultio divina satis apparet; nam anno 1254 Conradus occidit fratrem suum Henricum Siciliae Regem, sed Conradus veneno tollitur a Manfredo, et licet Conrado, filius Conradinus mansisset, Manfredus in regna illorum vi introductus est contra voluntatem Pontificis, et renuentibus Neapolitanis, unde dictum bellum inter Manfredum, et Carolum exortum est anno 1264, a quo victus et mortuus est Manfredus anno dicto 6 Februarii... Beatus vero Augustinus, hoc luctuoso commotus fato, in se reversus, et mundum despiciens, statuit degere sub Instituto Praedicatorum; sed illum Deus ad Augustinianum destinarat: inde occultus ad nostrum in Sicilia existens coenobium perrexit, ubi mutato nomine ad habitum admissus, egregiis coepit virtutibus coruscare anno 1266. Inde Senas translatus est, quin a nemine quis foret notus esset: tamen postea nota illius profunda sapientia, Sacerdotio invitus initiari cogitur a B. Clemente de Auximo Generali. Degit in coenobio S. Barbarae ubi Prior erat B. Bonus; ibique prae aliis sodalibus floruit sanctitate. B. Bonus tantis B. Augustini captus virtutibus illum ad coenobium S. Antonii Vallis Asperae, deinde S. Luciae, ubi electus erat Prior, secum duxit, et hic ob litem coenobii gravissimam B. Augustini claruit sapientia. Hinc statim ad altiora evectus est: primo enim a B. Clemente Generali sui socius electus est; postea anno 1289 Nicolao Papae IV ab arcanis conscientiae fuit, et Apostolici Sacrarii Praefectus; et Mediolani existens, absens et invitus Generalis totius Ordinis electus est anno 1298, die 25 Maji, quo tempore Bonifacius VIII, eo deposcente, multa Ordini concessit pnivilegia, ut constat ex Bullario Ordinis fol. 72. Biennio expleto, Neapoli Capitulum convocans generale, praefecturam Ordinis rejecit anno 1300, et inde ad coenobium Senense S. Leonardi de Lacu se contulit, ubi fuit institutor Ordinis Hospitalis S. Mariae de Scala, et habitum dedit fundatori, ut satis manifestant picturae ejusdem B. Augustini plurimis in locis cum inscriptionibus in infirmaria appensae. Tandem multis clarus miraculis in praedicto coenobio animam suo reddidit Creatori die 19 Maji anno 1310, cujus sacra pignora, ut tuta essent, Senas translata sunt de mandato Episcopi ejusdem urbis ad aedes S. P. Augustini, ubi hononificentissime venerantur, quasi eisdem ritibus, quibus Sancti in catalogum adscripti honorantur, et quotannis ejus memoria celebratur etc. Ex Martyorologio Augustiniano sub die 19 Maji ad litteram. B. Augustini Novelli cultus immemorabilis approbatus fuit die 15 Julii an. 1750, et Officium, ac Missa conceduntur die 29 Martii 1760.

Venerabilis Dionysius Restani de Mutina ita ferme describitur in Ordinis Martyrologio, a nostrate Josepho de Assumptione edito, sub die I Maji: Coloniae Agrippinae memoria venerabilis, et egregii viri Dionysii Mutinensis, totius Ordinis quondam Generalis, viri doctissimi, in quo modestia cum virtute decertabat, et tanta floruit sanctimonia ut cum B. Sibyllina Papiensi Ordinis Praedicatorum magnam contraxerit familiaritatem, et tantae doctninae fuit ut ab omnibus sui temporis litteratis ut famosus doctor celebraretur; donec rebus Italiae summa cum prudentia, [p. 333] et observantia compositis, ad Galliae, et Germaniae Ordinis coenobia visitanda profectus, secundo sui regiminis anno, immaturo fato decessit, non minus sanctitate quam doctrina celeberrimus... et post obitum apparuit coelesti gloria caronatus eidem B. Sibyllinae, quae statim ab ejus obitu nostris Religiosis mortem ejus coelitus demonstratam revelavit. Contigit illius obitus an. 1345.

B. Elias de Melioratis in Pratensi urbe in Thuscia ortus est anno 1280 ex patre Lupo de Meliorato omnium in illa urbe nobilissimo. Inter nostrates an. 1295 habitum sumpsit in coenobio S. Annae extra urbem a nostris habitato. Cum esset erga Deiparam devotissimus, horribili peste per Italiam grassante, ex qua solum ex nostra Religione 1040 et amplius Fratres periere, ante aram Deiparae oravit, et vovens pro patriae saspitate se Solymas petiturum, in signum Deiparae annuentis meruit illam manus separantem videre hac die (3 Maji), et die 6 ejusdem mensis iter ad voti sui solutionem arripuit, et postea rediens coenobium reperit sine ullo ex suis, et ab aliis externis habitatum. Coenobii possessionem breviter recuperavit, et confratres ad incolatum allexit, et inde brevi heroicis ornatus virtutibus, ad requiem volavit sempiternam anno 1348. Ex Martyrologio Augustiniano sub die 3 Maji.

B. Francischinus de Ravenna ortus ibi est ex familia Passoli nobilissima: in coenobio Ravennatensi S. Nicolai habitum suscepit, et statim coepit virtutibus coruscare. Sacerdotio initiatus janitoris offlcium ob humilitatem suscepit, et quamvis hoc ob plures digressiones animum soleat perturbare, ille tamen quietius orationi vacabat ut cum Deo perfectius loqueretur. Fuit adeo silentii observator, ut illud nullatenus in claustris, nec aliis silentii locis frangeret; est enim silentii virtus omni maxime Religiosa necessaria. Ex hac silentii virtute B. Francischinus omnes sibi in gradu heroico comparavit virtutes, quibus exornatus, fato sic disponente, a fulmine, ut fertur, oppressus occubuit; sed post obitum meruit a populo venerari; corpus enim ejus elevatum est ad dexteram arae maximae in arca marmorea; ejus cultus magno cum fervore permansit usque ad annum 1368, qua tempore Urbanus V Avenione informatus de cultu B. Francischini, et B. Jacobi Dominicani, illum prohibuit. Ex Martyrologio Aug. sub die 29 Aprilis.

Ven. Franciscus Salelles dicitur ab Elssio pag. 208 vir devotus, ac religiosus, qui Aragoniae provinciam et auxit, et illustravit. Ejus industria, et civium, atque vicinorum liberalitate an. 1307 aedificatur coenobium S. Augustini Valentiae, qua occasione hoc peculiare contigit, quod nimirum justa ira Dei placata saevissimae contagioni finem imposuit. Fuit etiam Franciscus noster fundator, et extructor conventuum Dominae Nostrae de Agua-Viva, S. Augustini de Alcira, S. Augustini de Alchodio, et S. Augustini de Castellione de la Piana. Obiit cum opinione sanctitatis in coenobio Valentino valde senex die 4 Maji an. 1310.

B. Fridericus Ratisponensis, conversus humilis, et castus, magna in Deum religione, in Praelatos obedientia, in Fratres abservantia, in pauperes, infirmosque charitate praeditus, tantum in his divinae gratiae habuit ut crebris miraculis nobilitatus fuerit. Ministranti ad altare, cujus ornatui, atque decori mirum in modum operam dabat, [p. 334] Angelus de coelo ei rosas ipsa in hyeme recentissimas aliquando detulit. Inhians refici sacra synaxi, ast domesticis servitiis ex P. Prioris praecepto quadam die praepeditus, ab Angelo dum in cella lignaria laboraret coelestem panem accepit. Item aliquando ablatis e cella penuaria panibus, ut eos pauperibus distribueret, P. Priorem id aegre ferentem obvium habuit, a quo quid ferret rogatus, aperto scapulari lignorum schidia, atque dolaturas, in quas panes erant mutati, illi ostendit. Alla vice sedentibus ad mensam Fratribus missus fuit ad promendam cervisiam; epistomium, ne humi poneret, zonae affixit, ac mox prae sollicita obedientia festinanter ad Patres convolans, dolium apertum reliquit. Videntes Patres dolii obturaculum ad ejus latus infra cingulum latere, ad dolii orificium obstruendum properarunt ne tota cervisia effunderetur. Verum e contra invenerunt totum liquorem ita quodam veluti coagulo constrictum, ut nullo modo effundi potuerit. Praeterea nocte quadam Fridericus noster aegrotanti assistens, et pro ejusdem valetudine orans, levi sopore correptus angelica revelatione, et ope ejus incolumitatem et didicit, et vidit. Cum sanctitatis fama obiit Ratisponae die 20 Novembris an. 1329. Testimonium sanctitatis ejus dixerunt prodigia, quae ad corporis contactum contigerunt. Jacet Ratisponae ubi adhuc a piis colitur, tabellis indicibus gratiarum appensis. Ita Elssius, qui scribebat anno 1654. Vide etiam Alphabetum nostratis Milensii, ex quo haec omnia pene ad litteram deprompta sunt.

B. Gregorius Celli in oppido Veruculi, quod in Marchiae Anconitanae provincia situm est, nobiliter natus, tertium aetatis suae annum agens genitore orbatus est, eumque postea pia genitrix Virgini Deiparae, Sanctisque Augustino, et Monicae devote dedicavit. Cum autem adolevisset, vocanti Deo ad sacrum Eremitarum Sancti Augustini Ordinem obsequi statuit, et paternam domum anno vitae suae decimoquinto relinquens, ad Augustinianum coenobium, quod paternis bonis amplificavit, et auxit, convolavit, ubi religionis habitu suscepto se omnium virtutum exemplar exhibuit. Jejuniis, vigiliis, cruentisque flagellationibus carnem macerans, assiduo orationis exercitio Spiritum reficiebat, unde charitas Dei in corde ejus diffusa ad proximorum quoque utilitatem se extendit; plurimos enim a perditionis via ad semitam salutis deduxit, et gliscentes haereses acriter confutavit, et ejecit. Nec ad probandam egregii viri virtutem tentationes defuere, siquidem nequitia improborum hominum Gregorius e proprio coenobio ejectus in montem quemdam Reatinae dioecesis, ubi per ea tempora alii eremiticae vitae cultores degebant, secessit, ibique in virtutum exercitio, et vivendi austeritate perseverans, plenus dierum, et meritis cumulatus ad aeternam quietem evolavit anno aetatis suae decimo octavo supra centesimum. Corpus ejus Veruculum mirabiliter delatum est, ubi miraculorum splendore illustratum publicae venerationis cultum obtinuit, quo probato ab immemorabili Clemens XIV ut de eo Officium proprium recitaretur, indulsit. Ex Hagiologio Italico sub die 4 Maji. Contigit illius transitus anno 1343, ejusque cultus immemorabilis confirmatus fuit die 20 Decembris anno 1766.

B. Hermannus de Hallis ita ferme celebratur in Martyrologio Augustiniano [p. 335] sub die 31 Martii: In Saxonia obitus B. Hermanni de Hallis, viri integerrimae puritatis, quam a teneris annis Deiparae vovit. Adamussim poenitentiam, et orationem exercuit, licet a Satana plures pateretur insidias. In quadam extasi mirabili meruit a Deipara sapientiam accipere in calice aquae propinatam. Summa eloquentia, utpote divinitus accepta, praedicabat. Plures languores vel lectione Evangelii, vel Crucis signo sanavit, dans scilicet caecis visum, claudis gressum, et captivis libertatem. Tandem longa aegritudine expiatus, hac die (31 Martii) innumeris meritis, et prodigiis clarus ad superos ascendit gioriosis sertis coronandus. Contigit illius beata mors an. 1329.

B. Henricus de Urimaria, seu potius de Frimaria a nostrate B. Alphonso de Orozco in suo Chronico Augustiniano fol. 37 appellatur vir valde doctus, ac magnus imitator humilitatis Domini Nostri Jesu Christi. Ortum habuit Frimariae in Saxonia. Apud Ordinem evasit S. Theologiae Doctor Parisiensis, in qua Universitate multos annos cum philosophiam tum sacram theologiam publice professus fuit. Postea in Germaniam reversus in praestantioribus urbibus diversas cathedras scholasticas rexit, et apud nostrates fuit Pragea Studiorum Regens. A Guillelmo Eysengrein in catalogo testium veritatis fol. 138 dicitur vir et moribus et doctrina insignis, omni litteratura suae aetatis nobilissimus, phulosophus, orator, atque poeta celebris, jurisconsultus clarissimus, et theologus sacrarum legum exercitatissimus. Ex hac vita prope octogenarius migravit an. 1340. Ob vitae sanctimoniam apud scriptores titulum Beati obtinuit. Operum ejus catalogum habes apud Ossinger pag. 952, et in Saeculis Aug. vol. I, pag. 118. De nostrate B. Henrico ita habet Martyrologium Augustinianum sub die 7 Maji: In Germania prope Gotham Turingiae depositio seraphici doctoris B. Henrici de Urimaria confessoris, qui a teneris annis in Religione educatus, magnam spem futurae praebuit doctrinae, et sanctitatis. Apud Parisios diu Lectorem egit, ubi ob doctrinae praestantiam scientiarum oraculum, et doctor seraphicus meruit vulgariter nuncupan. Fuit erga omnes valde affabilis, erga aegrotos charitativus, in oratione assiduus, otii inimicus; fere enim semper vel orabat, vel legebat, et dicere solitus erat se orando cum Deo loqui, legendo Deum illum loqui, scribendo loqui cum proximo; et sic tota ejus erat vel in coelis, vel de coelis conversatio. In humilitate fuit mirabilis. Ante Missae Sacrificium Matutinum, et Primam semper recitabat, addendo plures psalrnos, et preces devotas, et semper se confessionis purgamine expiabat. Missam summa cum devotione, et lacrymis celebrabat, ubi totus flammis incensus apparebat. Cum aliquando provincialatum exerceret, et in altari S. Catharinae in nostro coenobio Coloniae, ubi ejusdem virginis os ad cultum fidelium exponebatur, celebraret, et in Memento oraret, extra sensus raptus, ex osse sacrae virginis suo ori coelitus applicato, liquorem suscepit suavissimum, quo hausto mirabiliter mansit post inde recreatus. Ante obitum duos per annos morbo est terribili gravatus, quem incredibili sustinuit patientia, et morti vicinus perdidit pristinam vocis promptitudinem, quam iterum suscepit ad mortis januam, in qua positus exclamans dixit: In manus tuas Deus Pater, Deus Filius, Deus Spiritus Sanctus, commendo spiritum meum. [p. 336] In quibus verbis animam sanctissime exhalavit. In vita, et morte multis claruit miraculis, et cum ejus corpus esset in feretro, Monialis quaedam nostri Ordinis, gravi capitis dolore laborans, tactu ejusdem feretri repente perfectam obtinuit sospitatem.

B. Humbertus de Accarigiis, Senensis, nobilissimo Accarigiorum genere natus, sacra theologiae doctor, et professor Parisiensis, vir bonus ac doctissimus, excitatus exemplo B. Petri de Valle-Rosia nostrum Eremitanum Ordinem amplecti voluit, ubi sui magistri vestigia premens evasit vir magnae sanctitatis, quam etiam miraculis comprobavit. Iliceti cum coenobium, tum ecclesiam suis expensis ampliavit, suisque virtutibus numerum Beatorum Ilicetanorum adauxit. Spiritum suo creatori restituit die 20 Maji an. 1348, ejusque corpus ante gradus altaris majoris praefatae Jlicetanae ecclesiae sub marmoreo lapide reconditum fuit. Vide Sylvam Ilicetanam pag. 93, et Martyr. Aug. ad diem 20 Maji.

B. Joannes de Austria Sveviae Dux, Alberti Imperatoris ex fratre nepos, paternam haereditatem contra fas a patruo detineri aegre ferens, cum neque precibus, neque querimoniis Caesarem patruum ad oppidorum suorum restitutionem, vel saltem ad aliquam compensationem flectere posset, in furorem abiens, et a perditissimis hominibus incitatus; patruo ipsi necem intentat, et infert. Egressus enim Albertus in campum, nepote Joanne, et tribus equitibus sceleris consciis comitantibus, huc et illuc securus obambulabat. Et ecce dum flumen trajicit, nihil tale a nepote timens, ab ipso nepote et sociis proditorie occiditur die I Maji an. 1308. Postea vero Joannes tanti sceleris poenitentia ductus, Clementem V adiit ut expiaretur, ac quas juberet Pontifex, poenas sustineret. Rejecit illum Pontifex, a crimine absolutum, ad Caesarem Henricum VII tunc Pisis degentem, a quo in Pisanum Eremitarum Augustinensium coenobium ingredi jubetur, ut ibidem intra monasterii septa reliquum vitae suae tempus transigeret. Itaque Joannes in illo Augustiniano coenobio perpetuae custodiae mancipatus, tantam exercuit poenitentiam, verba sunt Elssii, ut brevi in virum alterum fuerit mutatus, habitum Ordinis assumendo, magnamque vitae spiritualis perfectionem attingendo, quam lapsis reliquit in singulare exemplum vaere contritionis, ita ut liber declaratus, liberam sibi captivitatem indixerit. Ibi aliquot annos pie, ac devote vixit, criminis sordes extersit, et maculas emundavit, ac tandem expiato scelere, cum Christo regnaturus ad Superos evolavit an. 1313. Jacet Pisis in ecclesia S. Nicolai miraculorum fama ingens, et sanctitate celeberrimus. Vide Elssium pag. 344, et Herreram tom. I, pag. 461.

B. Joannes de Incontriis, Senensis, ita in Martyrologio Aug. sub die 4 Aprilis celebratur. B. Joannes Incontrius ex nobilissima satus progenie, Ilicetum petiit, ubi habitu indutus, nostratibus non parvum adjecit splendorem. Sed cum in paterna domo escis delicatis existeret assuetus, erga coenobii escas nauseam juvenilem contraxit, qua motus Religionis asylum tamquam ovis perdita deserere statuit, quod reapse exercuit, egrediens noctu per hortum, exttra quem eunti obvium se fecit vir in habitu venerandus, qui ad errantem juvenem accesit, et dixit: Quo tendis, ovis perdita? Cur deseris Religionis ovilia, et a caeteris avelleris? Si te terret rigor coenobii, [p. 337] cur per haec deserta non times ambulare? Non vides te in lupi tartarei dentes posse incidere? Ignoras ad coelum ineptos esse quotquot a poenitentiae aratro retrocedunt? Eja age, coenobium, e quo exivisti, ingredere: si coenobii escas judicas insulsas, en tibi offero apium hortense, quo illiae fient sapidissimae: ad haec vir, Christus erat, pectus detexit, et lateris cicatricem ostendit, ex illaque exiit lux magna, qua visa felix juvenis in terram quasi obcaecatus dilapsus est: ad illum tam jam illustratum, et ab humo elatum Christus haec protulit. Hoc vulnus meis Apostolis suaves effecit labores, quotquot sunt perpessi: hoc martyribus vires intulit tormenta patiendi: hoc confessoribus jejunia, et poenitentias mitigavit: hoc etiam tibi gratos reddet omnes tui coenobii rigores. Ob haec beatus juvenis ad coenobium regressus, post inde fuit observantior, humilior, et in cunctis virtutibus speciosior. Cum ergo plura in Ordine exerceret officia, heroicis excultus virtutibus, numquam suae Religioni poenitendus, animam hac die (4 Aprilis) summo judici tradidit coronandam, multis prodigiis gloriosus, et post obitum Iliceti de illo recitabatur, et ara in ejus cultum dicata est. Natus est B. Joannes Senis ex nobilissima familia de Incontri an. 1275, habitum Eremitarum S. P. Augustini induit in coenobio Ilicetano S. Salvatoris an. 1296, et ibidem miraculis clarus obdormivit in Domino an. 1339, die 4 Aprilis.

B. Joannes de Lana, Bononiensis, sequens habet elogium in Augustiniano Martyrologio sub die 22 Julii: Bononiae pretiosa mors B. Joannis de Lana confessoris, qui non solum in scientia humana, sed et divina evasit versatissimus; fuit enim valde humilis, ex humilitate enim, et zelo, tempore suae praesentationis, sponte dignitati renuntiavit, et magisterium sibi concessum accipere recusavit, contentus in statu humiliori Deo et Ordini inservire, magis quam in sublimiori statu honoribus efferri. Multis annis in coenobio Bononiensi priorem egit, quod valde auxit in aedificatione materiali, et spirituali. Patientiae virtute sese mirabilem ostendit; cum enim aliquando nobilis quidam genere, sed ignobilis moribus cum multis sociis Joannem quaereret, illum in claustro ambulantem aspexit, et ab illo postulavit aliquid coenebio non utile, et cum B. Joannes assereret id concedi non posse, nobilis responso ira obcaecatus, Priori alapam impegit tanta vehementia ut Prior ceciderit ante pedes aggressoris, qui paeterea manibus, et pedibus eum conculcare ausus fuit. Hoc audito et viso, Fratres quantocius accurrerunt, et audaciam scelerati percussoris compescuerunt. Prior vero ab humo consurgens super genua exhibuit scelerato alteram maxillam dicens: Domine, percute, quantum tibi placuerit; quo ille obstupuit, et recessit. B. Joannes ita patienter injuriam sustinuit, ut de illa nec verbum querulosum unquam protulerit. Ordo tamen injuriam illam ad judicium detulit, et correctionem exigit opportunam. Fuit etiam vir tam praeclarae famae, et tam sincerae fidei, et tam sanctae conversationis ut plures e saecularibus fidem suam nomine ejus adstruerent jurantes per Fratrem Joannem de Lana. Tandem meritis, et sanctitate clarus, hac die (22 Julii) in coelum coronandus migravit. Videtur obiisse circa annum 1350.

B. Joannes de Reate ita in praefato Martyrologio Augustiniano [p. 338] sub die I Augusti celebratur: Reate transitus B. Joannis Reatensis, adhuc choristae, multae dilectionis, et charitatis erga omnes Fratres; numquam enim protulit aut aliquid fecit, quod a fraterna charitate discreparet; omnibus obsequiosus erat, praecipue aegrotantibus et hospitibus, quorum pedes lavabat, et vestimenta excutiebat, cunctis se accommodans, et hilariter serviens, et multo plus Sacerdotibus sacra ministrantibus. Saepius hortum coenobii ingredieris, exinde lacrymosus exibat, de quo interrogatus respondebat: ideo flere quia videbat arbores, herbas, volucres, et terram cum suis fructibus Deo obedire, et homines, quibus pro obedientia vita aeterna promittitur transgredi sui praecepta Creatoris. Per aliquot dies ante obitum philomela quaedam ad fenestram ejus cubiculi dulciter vibrissans audita est; de quo, quid hoc innueret, interrogatus, respondit quasi joculariter, sed certe, suam esse sponsam ipsum ad Paradisi gaudia invitantem. Aliquando Missae ministrans, desuper altare lucem coelicam aspexit, et ipsamet die ad mortem decubuit, quam incomparabili sanctitate exornatus sustinuit hac die (I Augusti) qua ad coelos translatus est, et intra annum ab ejus obitu Deus per illum centum et quinquaginta operatus est miracula, et usque nunc e suo sarcophago odor suavissimus egreditur, ob quae quotannis hac die ipsius festivitas recolitur. Ortum habuit in oppido Castelli Porchiani in territorio Amerino ex nobili familia de Bufalariis, et sororem habuit nostratem B. Luciam Amerinam. Habitum sumpsit, et professionem emisit in Amerino coenobio, unde paullo post Reatem missus fuit. Ibidem adhuc clericus, atque adolescens quievit in Domino anno 1347. Illius cultus imrnemorabilis approbatus fuit a Gregorio XVI die 7 Aprilis 1832, ejusque Officium Ordini Augustiniano concessum die 28 Julii ejusdem anni 1832.

Ven. Fr. Joannes de Viterbio circa annum 1250 Eremitano S. P. Augustini Ordini nomen dedit, et circa annum 1330 ex hac vita migravit. De hoc eximio sene haec habet noster. B. Jordanus de Saxonia, apud Herreram tom I, pag. 370: Fr. Joannes de Viterbio ultra centum annorum senex, qui circiter octoginta annis irreprehensibiliter vixerat, cum ageret in extremis interrogatus a Fratribus, me praesente, quod eis verbum salutare pro testamento relinqueret, respondit: Obedientiam.

Ven. Fr. Nicolaus Bruni sequenti praeconio decoratur in Martyrologio Augustiniano sub die 7 Augusti: Panormi memoria Ven. Nicolai Bruni, viri devotione erga Deiparam clarissimi; qui cum in coenobio Panormitano Priorem ageret, dolore gravissimo fatigatus est, quin ullum in medicina levamen reperiret. Ad Deiparam recurrit, ejus suppliciter invocans patrocinium. Priori somno correpto Virgo apparuit clementissima sub figura, qua in nostro altari S. Martini colebatur, et ad Priorem aegrotantem dixit, quod deinceps Virgo de Succursu diceretur, quia in illa omnes succursum invenirent, et aegrotanti sanitatem conferens, coeli, et terrae Regina disparuit. Prior e lectulo, in quo jacebat, sospes assurgens, prodigium alta ubique voce coepit praedicare, et populo ad prodigii relationem innumero concurrente, Deiparae imago sub piissimo titulo de Succursu innumeris coepit clarescere miraculis. Praeter nostrates mentionem faciunt de Ven. Nicolao etiam externi auctores, [p. 339] inter quos recensere juvat Rochum Pyrrum, qui praefatum prodigium narrat in Siciliae Sacrae tom. I pag. 219. Videtur ex hac vita migrasse Nicolaus noster circa an. 1306. Sacrum Officium ad honorem B. Virginis sub titulo de Succursu nostratibus Siculis concesit Pius VII die 4 Feb. an. 1804, et ad Ordinem universum extendit die 24 Martii ejusdem anni.

S. Nicolaus Tolentinas anno 1249 ortum habuit in oppido S. Angeli in Pontano, in Piceno, ex piis honestisque parentibus Compagnone, et Amata qui illum per intercessionem S. Nicolai de Bario a Domino impetrarunt. Audita concione cujusdam disertissimi Augustiniani oratoris eidem Ordini in patrio coenobio an. 1259 nomen dedit, et anno 1264 solemnia vota emisit. Primis suae Religiosae professionis annis varia Picenae provinciae coenobia incoluit; nimirum Maceratae, S. Genesii, Cinguli, Recineti, Firmi, et Vallismagnentis prope Pisaurum, ubi celebris illa contigit Fr. Peregrini Auximani, et sociorum apparitio, quos omnes S. Nicolaus septenaria divini Sacrificii oblatione e Purgatorii poenis liberavit. Circa annum 1276 Tolentinum profectus fuit, cujus urbis felicitati ac famae illum divina Providentia destinaverat. Ibidem per triginta fere annos coelestem potius quam humanam vitam agens, Angelis gaudio, daemonibus formidini, animabus Purgatorii auxilio, cunctisque ejus ope indigentibus patrocinio fuit. Cum quidam civis propter debita in carceribus detineretur, tantum pecuniae ostiatim mendicando collegit, quantum illius liberationi suffecit. Quotiescumque horarum sonitum audiebat, illico in haec verba erumpebat: O Domine jam iterum consumpsi unam temporis horam, de qua oportet? me tibi reddere rationem. Aeger adduci non potuit ut carnibus vesceretur; tandem obedientia adstrictus iis vesci consensit. Verum cum perdix assata illi allata fuisset, nolens non obedire, ingemuit, et elevatis oculis in coelum facto Crucis signo manum ad perdicem posuit, et perdix reviviscens protinus evolavit. Ita narrat noster B. Jordanus de Saxonia; alii autem scribunt binas fuisse, non unam tantum, perdices quas ad Nicolai votum Deus redivivas reddidit. Per plures ante ipsius obitum annos quaedam stella praefulgida, cum ad locum orationis iret, eum saepius antecessit. Item sex ante obitum mensibus coelesti concentu singulis noctibus recreatus fuit. Christus Dominus cum Deipara et S. P. Augustino nostratem Nicolaum aegrotantem invisit, eique proximae mortis nuncium dedit. Ipse rogat e Purgatorii poenis in suo transitu liberari, et exauditur. Itaque anno 1305 die 10 Septembris fere sexsagenarius Tolentini obdormivit in Domino, ejusque animam illico ad aeterna tabernacula fuisse translatam festivissimus Angelorum cantus testatus fuit. Praeter innumera, quae adhuc vivens miracula patravit, illius thaumaturgica virtus ab ejus transitu usque ad haec tempora numquam cessavit. Anno 1345 pius quidam latro illi brachia recidit, quae ex eo tempore pluribus vicibus praesertim in magnis ingruentibus Ecclesiae calamitatibus sanguinem emanarunt. Nicolaus noster anno 1446 die 6 Junii ab Eugenio IV illius gestis ac miraculis super tercentum iterum rite atque ordine cognitis et probatis solemni pompa Sanctorum fastis adscriptus fuit. Compendiosam D. Nicolai vitam recens publici juris fecerunt nostrates [p. 340] PP. MM. Philippus Giorgi, et Nicolaus Mercuri, cujus librum in linguam hispanicam vertit noster P. Joseph Quintarelli in Cilensi provincia degens.

B. Petrus de Andegavo (di Angio) circa annum 1320 fulgebat in Eremo Augustiniana, veluti singulare obedientiae exemplar.

B. Petrus e familia Ghisenghorum Eugubii natus mira in Ordine Augustiniano, cui nomen dedit, sanctitate floruit, et quamvis ipsius gesta ex temporum injuria perierint, attamen ejus merita ex iis, quae post obitum ejus evenerunt, mirabilibus aperte monstrantur. In communi Fratrum monumento depositus est Beatus Petrus, sed Deus, qui illum sanctitate insignem effecerat, ab hominibus non solum agnosci, sed et coli decrevit. Surgebant de more Fratres ad psallendum, et dum hymnum Te Deum laudamus concinerent, alternis Petrus vocibus cecinit Te Dominum confitemur. Suavi alternanti concentu commoti Fratres templum lustrant, cumque neminem invenissent, Petri sepulcrum invisunt, sanctumque virum in genua flexum et ore aperto reperiunt, quo prodigio admoniti sanctas Petri exuvias ad decentiorem locum transtulerunt, ubi et nunc requiescunt; antiqua autem consuetudine receptum fuit ut ipsius festum ageretur die Mercurii hebdomadae Sanctae. Ita Hagiologium Italicum sub die 23 Martii: Obiit autem B. Petrus Eugubinus meritis onustus, senioque confectus Eugubii (in Umbria) circa annum 1306. Illius immemorabilem cultum Pius IX confirmavit, et Officium universo Ordini Eremitano concessit die 2 Septembris an. 1847.

B. Petrus Florentinus alias de Camerata, ita in Martyrologio Augustiniano sub die I Augusti celebratur: Cameratae prope Senarum urbem defunctio incomparabilis viri B. Petri Florentini confessoris, qui majoris solitudinis ardens desiderio, de Praelatorum licentia in eremum secedens, ibi per viginti annos in quodam eremitorio reclusus, miranda vixit sanctimonia: sese etenim incredibili macerabat poenitentia, ob quod pluries e coelo cibum ad alimoniam suscipere promeruit, et cum solus esset, divinum Officium persolvens, auditus est a multis cum magna multititudine illud cantare; erant enim Angeli, cum quibus familiari consortio fruebatur. Multa futura praedixit; quare ad eum complures tamquam ad divinum vatem confluebant. Tandem miranda sanctitate, et prodigiis gloriosus in terra obiit, et de terra abiit in coelum, sepultusque est extra suum eremitorium, e quo loculo odor coelestis nares advenientium focillans sentitur, et ibidem quotannis hac die (I Augusti) festivitas celebratur. Ita scribebat noster Josephus ab Assumptione anno 1749. Dicitur Florentinus eo quia in illa civitate ortum habuit, et ibidem in coenobio S. Spiritus habitum induit. Vocatur nomine beati etiam a B. Alphonso de Orozco, a quo dicitur: gloriosus sanctus, amator solitudinis, et silentii, et in poenitentia valde exercitatus. Ad supernam patriam transivit an. 1313. Vide Herreram tom. 2, pag. 241.

B. Petrus de Rosia, alias Poenitens, et Lacrymans nuncupatus, Iliceti prope Senas cum sanctitatis opinione quievit in Domino an. 1343. Dicitur poenitens ob miram vitae austeritatem, et lacrymans quia tanta lacrymarum copia Crucifixi vulnera contemplabatur ut nemo eum non lacrymantem viderit. Apud scriptores Beati nomen obtinuit. [P. 341] Vide Herreram tom. 2, pag. 243, et Elssium pag. 570.

B. Petrus de Salimbeni, Senensis, vulgo Sanctus appellatus, dicitur apud Elssium pag. 582 vir magni spiritus in ministrando infirmis, et valde obedientiae subditus, poenitens, innocens, contemplationi deditus, cui Deus divina ac coelestia contemplanti magna arcana revelavit; quare illum veluti oraculum populi consulebant, et communiter dictitabant: Utinam bona Sanctus denuntiet! Floruit in coenobio Iliceti circa annum 1330, licet alii aliter censeant. Vocatur titulo Beati etiam a B. Alphonso de Orozco. Vide Elssium pag. 582, et Herreram tom. 2, pag. 343.

B. Philippus de Placentia ex Susana familia in primis nobili ortum traxit, qui a piis genitoribus sancte educatus, ab ipsius infantiae annis coepit ad Deum vota sua, et cogitationes erigere. Ut autem ei arctius adhrereret adolescens spretis paternae domus splendore, et divitiis, Ordini Eremitarum Sancti Augustini nomen dedit, statimque ab ipso susceptae Religionis exordio eximiis claruit virtutibus, humilitate praesertim, qua se omnium minimum dictitabat, et sentiebat. Sanctis virtutum exercitiis, quibus se ex integro devovit, juge adjunxit orationis studium, in quo totius animi viribus defixus perseverans, ardentes adeo contraxit charitatis ignes, ut nihil praeter divinas res aut loqui, aut cogitare valeret. Sacerdotio insignitus divinum quotidie offerebat Sacrificium, quod maximam vim lacrymarum profundens in defunctorum praecipue subsidium offerre consuevit. Ex hac, qua aestuabat in Deum, charitate proximorum amor processit, quem in aegrotorum praesertim, quibus inserviebat, sollicita cura ostendit; quapropter Deus charitatis amator servi sui merita miraculis ipsis dignatus est illustrare. Cum autem vir Dei postea animam Creatori suo reddidisset anno 1301 (juxta alios 1306) corpus ejus, quod in sepulcro depositum diu latuerat, mirabiliter postea inventum suaveolens in novo extructo sacello collocatum fuit, ejusque cultus, qui ab ipso obitus die incoeperat, mirabile obtinuit incrementum. Haec cum rite probata fuissent, beati viri Officium universo Eremitarum Sancti Augustini Ordini (die 23 Augusti, anno 1766) cum lectionibus propriis apostolica auctoritate concessum fuit. Ex Hagiologio Italico sub die 24 Maji.

B. Simon de Cassia in Augustiniano Martyrologio sub die 2 Februarii ita celebratur: Cassiae in Umbria depositio B. Simonis de Cassia confessoris, doctorisque illuminati, qui a teneris annis se totum tradidit virtutibus, et litteris; habitu nostro indutus est in coenobio suae patriae, et in Ordine valde profecit in scientiis, nam sibi mos erat genua flectere ante quamlibet Christi imaginem; hoc facto, quadam die, illi apparuit Puer Jesus in manu calicem deportans, et Simoni arridens, protulit haec verba: Adolescens sine macula, mecum de hoc calice bibe; et bibens Simon, ob dulcedinem quasi extra sensus mansit, et a Puero Jesu petiit ut suis etiam potum sociis praeberet. Tunc Puer ad illum: si totum haurires calicem, totum mundum lucrifaceres, et ad te traheres. Ex tunc coepit Simon suam magnam, et coelicam ostendere scientiam, et plures ad Deum mentes convertere. Plura extinxit odia, pacem inter Florentinos invexit. Alter Paulus fuit in charitate, et praedicationibus; in humilitate fuit singularis, ob quam omnes in Ordine dignitates recusavit; claruit [p. 342] spiritu prophetiae, scripsit plura, et utilia. Tandem multis illustris miraculis hac die (2 Feb.) ad Superos volavit. Ortum habuit noster B. Simon Fidatus in praefato Umbriae oppido an. 1280, et habitum Augustinianum sumpsit an. 1300. Postquam multas Italiae urbes verbo et exemplo illustrasset, miraculis, prophetiae spiritu clarus Florentiae obdormivit in Domino praedicta die 2 Feb. an. 1348. Illius corpus Cassiam translatum fuit. Cum esset celebris scriptor inter alia sui ingenii monumenta reliquit etiam egregium opus de gestis Domini Salvatoris. Ejus cultum immemorabilem confirmavit Gregorius XVI die 23 Augusti anno 1833, et officium conceditur universo Ordini die 26 Aprilis an. 1834.

B. Simon Rinalducci de Tuderto Ordinem S. Augustini amplexus, ad Lectoris munus exercendum delectus fuit, et quia magnae sanctitatis vir erat, Prioris Provincialis officium pluribus in locis axercuit. Hic a quibusdam aemulis suis graviter accusatus apud Priorem Generalem, multa improperia et incommoda propter calumniosas eas delationes perpessus est, quae tamen Christum Dominum imitatus summa patientia sustinuit. Bononiam deinde verbi Dei diseminandi causa missus, populum non magis efficacia sermonis quam exemplo virtutum ad christianam perfectionem instruxit. Obitum suum in publica concione praedixit, ac deinde morbo correptus, doctrina, sanctitate, et miraculis clarus obdormivit in Domino, cujus intercessione plurima post ejus obitum illuxerunt miracula, quae in tribus processibus authenticis manuscriptis continentur. Festum ejus populari pietate institutum, diei 20 Aprilis, quo obiit, alligatur, et corpus supra altare S. Alexii in capsa inaurata servatur cum hac inscriptione: Hic jacent ossa Beati Simonis de Tuderto. Ita Hagiologium Italicum sub die 20 Aprilis: Primam lucem aspexit Tuderti in Umbria anno 1280, atque extremum diem clausit Bononiae praefata die 20 Aprilis anno 1322. Illius cultus immemorabilis confirmatus fuit die 16 Martii an. 1833, et Officium universo Ordini indultum die 17 Augusti ejusdem anni.

Venerabilis Prosper de Regio in Aemilia, sacrae theologiae doctor Parisiensis, praeceptor fuit nostratis exigmii viri B. Jordani de Saxonia, qui in libro de vitis Fratrum editionis Leodiensis an. 1625, pag. 127, ita illius singularem humilitatem, ac mansuetudinem commendat: Item exemplum experimentaliter cognovi de venerabili viro, in Ordine Mag. Prospero de Regio, S. Theologiae professore, cujus studens fui olim Bononiae. Ipse enim hanc virtutem habuit, quod si aliquando verbum durum dixisset alicui Fratri, quantumcumque parvo, ipse semper, antequam dormiret, mittebat pro fratre illo, et sibi humiliter petebat indulgeri, quam etiam humilitatem mihi indigno saepe exhibuit... Pietate, ac scientia Ordinem decorabat circa an. 1318. Quaedam scripsit, quae referuntur ab Ossinger pag. 737. Vide etiam Herreram tom. 2 pag. 242. Per obitum Fr. Jacobi Hortani an. 1311 fit totius Ordinis Vicarius generalis, praefuitque paucis tantum mensibus.

P. Fr. Adam Prior conventus S. Florae in Tuscia, anno 1300 a Comite illius oppidi domino mittitur Legatus Rempublicam Senensem.

Fr. Alanus de Tifedale, Scotus, Romae factus Augustinianus, in patriam versus, doctissimis scriptis, ut testat Thomas Dempsterus, se commendatissimum reddidit circa annum 1321.

Fr. Alexander de Marchia, alius ab Alexandro de S. Elpidio, fuit insignis theologus, qui in primum Sententiarum egregia commentaria conscripsit Florebat circa annum 1336.

Fr. Alexander de Vergh, Teutonicus theologus valde clarus, suis commentariis Magistrum Sententiarum illustravit, ejusque placita eximius noster Thomas de Argentina non semel in medium protulit. Ordinem illustrabat circa annum 1336.

F. Alphonsus de Portugallia fuit celebris sacrae theologiae doctor, qui Magistrum Sententiarum egregie est interpretatus, et cujus sententiae passim citantur a nostrate praeclarissimo Alphonso de Toleto Archiepiscopo Hispalensi. Claruit circa an. 1345.

Fr. Andreas de Pace, S. Theol. Magister, anno 1325 erat confessarius Alphonsi IV Lusitaniae Regis.

Fr. Antonius Nicolai, vir magnae doctrinae circa an. 1345 fuit Legatus Regis Majoricarum ad Regem Aragoniae, ejusque Rex Aragoniae Petrus in suis chronicis summa cum laude mentionem facit.

Fr. Bartholomaeus Parentozza de Viterbio sua doctrina Ordinem illustrabat circa annum 1334, de quo Seripandus scripsit: Magister Frater Bartholomaeus de Viterbio, Augustini Anconitani discipulus, his temporibus suis luculentissimis scriptis Ordinem nostrum illustravit.

Fr. Bernardus Monzon, Valentinus, Reginae Heleonorae consiliarius, ac famosus verbi Dei praeco, florebat circa an. 1330.

Fr. Bernardinus Anglus, vir admodum eruditus, uti refert Herrera, varia egregia opera composuit circa annum 1346.

Fr. Franciscus de Roma, Romanae Provinciae pluribus vicibus Prior Provincialis, a nostrate Torellio ad an. 1317, tom. 5, pag. 360, vocatur magnus servus Dei.

Fr. Gerardus Senensis, vir nobilitate generis clarus, multo tamen clarior fuit morum integritate, atque ingenii, et doctrinae praestantia. Evasit Parisiensis Doctor, in qua Universitate Summa cum laude Sacram Theologiam explanavit. Aegidianae doctrinae invictissimus defensor extitit, fuitque in sacris Scripturis admodum versatus, atque juris utriusque peritissimus. Inter praecipuos sui aevi theologos recensetur. Decessit in patria nondum maturus aetate an. 1336, sanctitatis opinionem post se reliquens. Quae scripsit referuntur in vol. I Saecul. Postr. pag. 107.

Fr. Gerardus Italus an. 1350 erat publicus professor, et rector Universitatis Ulyssiponensis.

Fr. Guilelmus de Novaria an. 1313 erat vicarius, et visitator generalis in Regno Aragoniae. [P. 344]

Fr. Henricus de Gandavo, vir fuit multae doctrinae, qui magnum atque egregium subtilium quaestionum volumen in Ethicam Aristotelis conscripsit. Florebat circa annum 1310.

Fr. Jacobus de Vasis, natione Gallus, filius Francisci Antonii de Vasis, insignis jurisconsulti, circa an. 1327 Ordinem nostrum Neapoli sua doctrina atque nobilitate illustrabat.

D. Jacobus del Verme, Veronensis, nobilissimus eques, qui fuit exercitus Veneti strenuissimus dux, paucis ante obitum diebus voluit Augustiniano habitu indui, optans apud nostrates in templo S. Euphemiae sepeliri. Obiit Veronae anno 1350.

Fr. Joannes de Carcassona, Narbonensis, a Nicolao Bertrando in opere de gestis Tolosanorum dicitur doctor profundae doctrinae, et divini verbi suo tempore praeco validissimus in civitale Tolosana, et Ecclesiae Dei utilissimus. Florebat circa annum 1350.

Fr. Joannes Forestarius, Gallus, circa an. 1342 clarebat apud omnes ingenti suae doctrinae existimatione.

Fr. Joannes Sassus, Romanus, anno 1328 erat Prior S. Tryphonis, nempe coenobii S. Augustini de Urbe, qui etiam tunc toti Romanae provinciaae praeerat. Hic vir magna virtute ac pietate clarus interfuit Concilio habito Anagniae contra mala tunc temporis ingruentia, et adversus schisma Nicolai V (Petri de Corbaria) fortiter restitit. De illo noster Cardinalis Aegidius Viterbiensis haec narrat in sua manuscripta historia XX saeculorum: Scribit (ita refert idem Aegidius de nostrate Joanne) sub Capitolio locum fuisse, ubi leones ad Urbis ornamentum alerentur, affixus hoc loco S. Tryphonis praeses alta de trabe pendebat ut paulatim descenderet donec propior leonibus redderetur. Insiliebant praedae avidi leones, pendulas vestis lacinias rapiebant; hominis fortitudinem, constantiam cum rescivisset Pontifex Ordini meo nihil non concessit; quippe quod Italia rebellante, deficiente Urbe, desciscente Clero, unus Eremitarum Ordo et in fide perstaret, et Pontificis decreta, Danielis more, in ipsis leonis faucibus observaret. Vide etiam Ciaconium, tom. I, vitarum et rerum gestarum Pontificum, et Cardinalium, edit. Romae an. 1630, pag. 877, ubi ita legitur: Templi S. Tryphonis Praeses, Divi Augustini Instituti professor cum sibi subjectis Sacerdotibus interdicti legem violare constantissime renuit; quare captus, atque e trabe pendulus leonibus quasi ab iis rapiendus fuit expositus, romano e Saxorum familia romanae provinciae praefecto teste, tunc Ecclesiae, Urbis, sacrarumque rerum calamitatem deplorante... Hic romanae provinciae praefectus e Saxorum familia idem est ac ille qui praefatum martyrium subiit, de quo consuli potest volumen primum nostrorum Saeculorum pag. 140. De hac tyrannica persecutione Ludovici Bavari, et Antipapae Nicolai V contra Eremitas Augustinenses, qui legitimo Pontifici Joanni XXII adhaerebant in romanae provinciae regestis scriptum reperitur quod sequitur: Nam aliqui capti, aliqui carcerati, aliqui verberati, et expoliati, et nonnulli cum multo timore turpiter fugati, et aliqui usque ad ostium cavae leonis ducti. Vide Torellium tom. 5, pag. 439 ad an. 1328, et Seripandum in Ordinis commentariis ad praefatum annum 1328. Non defuit tamen tunc temporis in coenobio S. Tryphonis Judas Iscariotes; nam quidam Fr. Andreas de Recineto, qui propter sua demerita a P. Generali Alexandro de S. Elpidio fuerat Tuderti positus in carcere, [p. 345] et postea de provincia Marchiae expulsus, veniens ad Fratrem Joannem Sassi Provincialem romanae provinciae, ab ipso benigne exceptus fuit, et religiosae S. Tryphonis familiae aggregatus. Qui supradictus Fr. Andreas (verba sunt Torellii deprompta e regestis provinciae romanae) ita gratiosus extitit omnibus Fratribus romanis ac si esset de dicta provincia in tantum, quod absente Fratre Jacobo (juxta alios legendum Joanne) Sassi Provinciali, voluerunt Fratres, qui erant tunc Romae, quod ipse Frater Andreas esset unus ex tribus Fratribus romanis, qui scirent ubi custodiebatur argentum, paramenta, libri, et res aliae conventus S. Tryphonis; quae omnia abscondebantur propter tyrannidem maximam, quam Supradictus Ludovicus de Bavaria exercebat in Clericos et Religiosos; propter quam tyrannidem omnes Fratres de Roma boni recesserunt de Urbe… propterea omnia loca de Roma fuerunt totaliter a Fratribus romanis derelicta; ipse supradictus Fr. Andreas immediate supradictis schismaticis, et excommunicatis adhaesit, et totum thesaurum Sacristiae S. Tryphonis tradidit. Vide Torellium tom. 5, pag. 441 ad an. 1328.

Mag. Fr. Joannes Lusitanus Romani Studii Regens, et Joannis XXII theologus, ab eodem Pontifice an. 1320 mittitur inquisitor in Bononiae provinciam.

Mag. Fr. Lambertus Zambeccari, Bononiensis, ab illius urbis Senatu an. 1320 Legatus mittitur ad varios Principes.

Fr. Lucas de Messana, Siculus, vir admodum doctus, circa an. 1342 scripsit commentaria in primum librum Sententiarum.

Fr. Manfredus de Alexandria an. 1312 a suis concivibus missus fuit nuncius ad Bononienses.

Mag. Fr. Michael Borghi, nobilis Placentinus, circa an. 1350 doctrina, ac probibate Ordinem decorabat. Vicarium generalem egit duorum suae patriae Episcoporum.

Fr. Michael de Massa, sic nuncupatus eo quia in ejusdem nominis oppido regionis Senensis ortum hahuit, merito recensetur inter primarios suae aetatis theologos. Multa, eaque egregia, atque Christianae Reipublicae perutilia opera exaravit, in quibus non solum valde doctum, verum etiam valde pium se ostendit, atque solertissimum mysteriorum Dei contemplatorem. Immatura mors pretiosae illius vitae stamen obtruncavit Parisiis an. 1336. Quae reliquit opera videre potes apud Lanteri vol. I, Saec. pag. 148.

Fr. Martinus Corbenus, Tolosanus, perinsignis doctor, florebat circa an. 1330. Claruit eruditione cum sacra, tum profana, fuitque acutus philosophus, atque disertus orator. Quae scripsit vide apud Ossinger pag. 265.

Fr. Matthaeus Patavinus, excellens theologus Parisiensis, ob doctrinae amplitudinem, atque eloquentiae praestantiam inter viros suae aetatis doctiores merito recensetur. De illo Bernardinus Scardeonius hist. Patav. lib. II, classe VII, de claris theologis ita scribit: Per haec ferme tempora in summa nominis celebritate habitus est ejusdem Familiae Eremitanae Matthaeus Patavinus, maximus theologus, et eximius concionator, qui ob doctrinae suae praestantiam Romae in Vaticano, ex Clementis VI mandato, honoris causa ab Episcopo Novariensi cathedra magistrali in conspectu Pontificis, et senatus, populique romani [p. 346] solemni caerimonia publice decoratus est, ac multis privilegiis donatus anno salutis 1350, quod paucis umquam contigit… Eidem Summo Pontifici nedum a consiliis, verum etiam a secretis concientiae fuit. Reliquit quaedam illustria sui ingenii monumenta.

Fr. Nicolaus de Feltrio anno 1316 a Guecello de Camino, domino Feltrii, nuncius mittitur ad Tarvisinos.

Fr. Petrus Mainanus, Mediolanensis, circa annum 1330 florebat eximii theologi et concionatoris nomine.

Fr. Petrus de Monte-Rubiano, Picenus, insignis item theologus et concionator, circa idem tempus devoto stylo conscripsit vitam S. Nicolai de Tolentino, prout est apud Surium.

Fr. Simon a Cruce, Lusitanus, S. Theologiae Magister, anno 1325 erat concionator Alphonsi IV Lusitaniae Regis.

Fr. Stephanus Etonius, Anglus, Waltrocensis coenobii in Eboracensi regione siti alumnus, multa doctrina circa annurn 1320 se spectabilem reddidit. Hic patriam plus quam naturali affectu diligens, Regemque tunc Eduardum II mirabili amore prosequens, sed Rempublicam a Scotis perturbari, eorum res prospere procedere, et augeri; Anglorum contra, Regis culpa, et desidiosa inertia pessime se habere aegre ferens, scripsit non sine dolore, bona fide, ut veritas exigebat, res a Rege male gestas, patriaeque calamitatem quasi lugubri scripto deplorans, ab anno in annum tristem historiam prosecutus est; cui operi titulum praefixit: Acta Regis Eduardi II lib. I. Florebat circa an. 1320.

B. Aegidus Columna, vulgo dictus de Roma, ac Doctor fundatissimus ortum habuit Romae anno 1247 ex nobilissima Columnensium prosapia. Adhuc adolescens Eremitarum Augustinensium habitum in coenobio S. Mariae de Populo accepit e manibus B. Clementis Auximani, tunc temporis totius Ordinis Prioris Generalis. Studiorum causa Lutetiam Parisiorum missus, ibidem praeceptorem habuit Angelicum Doctorem D. Thomam Aquinatem, et condiscipulos nostrates doctissimos viros B. Augustinum Triumphum de Ancona, et B. Jacobum Capocci de Viterbio postea Archiepiscopum Neapolitanum. Quantum autem in sacris profanisque litteris profectum fecerit satis ostendunt permulta eaque egregia opera, quae in lucem edidit, quae illi Doctoris fundatissimi nomen compararunt. Omnis aevi scriptores nostratem Aegidium summis laudibus celebrarunt, inter quos Sabellicus affirmavit: neminem post Augustinum plura quam ipsum, neminemque accuratius scripsisse. Penes nostratrates autem tantae fuit auctoritatis, ut illum, adhuc inter vivos degentem, generalia Comitia Florentiae an. 1287 habita studiorum Ordinis principem constituerint, ejusque doctrinam ab omnibus Augustinensibus alumnis amplectendam esse declararint; quare Augustiniana schola etiam Aegidiana deinceps nuncupari coepit. Philippi Pulchri Galliarum Regis adhuc adolescentis magister, atque institutor fuit, ejusque gratia praeclarum opus de Regimine Principum exaravit. [P. 347] An. 1292 in Capit. gen. Romae in coenobio S. Mariae de Populo die 6 Januarii celebrato totius Ordinis Prior Generalis electus fuit, rexitque summa dexteritate Augustinianae Religionis habenas tribus annis; nam die 22 Maji anno 1295 a Bonifacio VIII ob illius probatam doctrinam atque sanctimoniam, ac praesertim ob eruditum evulgatum librum de Renuntiatione Papae, in quo demonstrat validitatem renuntiationis S. Coelestini V, ad Archiepiscopatum Bituricensem, et Aquitaniae Primatum in Gallia evectus fuit. An. 1311 interfuit Concilio Viennensi, in quo Templariorum damnatio conclamata est, eorumque Bituricensem domum Augustiniano Ordini acquisivit, eamque postea perpulchre exornavit. Complures inter nostrates instituit praeclaros alumnos, qui cum doctrina, tum pietate magnum sibi nomen apud posteros compararunt, inter quos praecipuam laudem merentur B. Albertus Patavinus, B. Angelus de Furcio, Alexander de S. Elpidio, et Gerardus Senensis. A scriptoribus nonnullis Cardinalium coetui adscribitur; et revera Ughellus in opusculo de Cardinalibus Columnensibus illum ponit sub numero VII. Naturae concessit Avenione die 22 Decemb. anno 1316, aetatis suae 69. Apud scriptores titulum Beati obtinuit. Quae scripsit opera inspicere poteris in Saeculis Augustinianis vol. I, pag. 47, et apud Ossinger pag. 237.

Alexander Fassitelli de S. Elpidio in Piceno vir fuit rari ingenii, summae prudentiae, atque amplissimae eruditionis. Editis de Ecclesiae potestate, atque de Summi Pontificis auctoritate, aliisque valde doctis voluminibus, multam iniit gratiam apud Romanum Pontificem Joannem XXII, qui propterea illum pro tuendis Ecclesiae juribus ad varios Principes legatum misit. Ab eodem Pontifice an. 1325 die 28 Feb. Malphiensis in Lucania Episcopus electus fuit. Apud Le Quien tom. 3, col. 908, et Ughellum part. 3 Cretae Sacrae pag. 46 dicitur Archiepiscopus Cretensis. Videtur tamen hujusmodi electio irrita fuisse, eo quia postea compertum fuit adhuc inter vivos degere Cretae Archiepiscopum, qui a praefato Summo Pontifice mortuus putabatur. Vitam cum morte commutavit Alexander noster an. 1328.

Fr. Ambrosius, cujus patria, et cognomen a scriptoribus reticetur, ab eodem Summo Pontifice XXII die 25 Julii an. 1326 eligitur Episcopus Caesenae in Romandiola, rexitque illam Ecclesiam usque ad an. 1332, quo ad meliorem vitam transivit.

Fr. Angelus de Camerino sui aevi philosophus, atque theologus singularis anno 1295 die 17 Decembris a Bonifacio VIII eligitur Episcopus Callii in Umbria; verum an. 1297 die I Maji ad Fesulanam Ecclesiam regendam transfertur, quo tempore una cum Episcopis Florentino, et Pistoriensi moenium Florentiae benedictioni interfuit. Fesulana cathedra sponte relicta, a praefato Summo Pontifice Ecclesiae Larinensis in Aprutio administrationem obtinuit. Laudatur etiam a Mario Crescimbene in opere de vulgari poesi vol. 2, part. 2, lib. 2, pag. 93. Videtur obiisse circa an. 1308.

Fr. Anselmus de Politz, Germanus, an. 1285 eligitur Episcopus Buduae in Dalmatia, illamque Ecclesiam annos amplius triginta gubernavit, ut scribit Elssius, multorum millium catholicorum conservatione. Decessit anno 1315. Nominatur etiam a Farlato tom. 7 pag. 213. [P. 348]

Fr. Augustinus, cujus cognomen, et patria apud scriptores non invenitur, an. 1281, die 18 Augusti, eligitur Episcopus Civitatis Novae in Venetis aestuariis, et an. 1284 nostram S. Euphemiae Veronensem ecclesiam consecravit. Hanc mortalem vitam finivit an. 1310.

Fr. Augustinus Bello, Lusitanus, publicus in Ulyssiponensi Universitate philosophiae ac theologiae professor, vir egregie doctus morumque probitate conspicuus, ab Alphonso IV ad Episcopatum Portuensem an. 1350 praesentatus fuit; verum humillimus coenobita dignitatem recusavit.

B. Bartholomaeus Carusius de Urbino, Doctor Parisiensis, ita describitur a Sixto Senensi in Bibl. Sancta lib. 4, pag. 217: Bartholomaeus Episcopus et civis Urbinas, professione Eremitanus, vir plane doctus, et memoriae singularis, atque omnia fere Divi Augustini volumina memoria tenens, contexuit variis sententiis ac locis Divi Augustini opus ingens duobus tomis distinctum in explanationem totius divinae Scripturae, quod opus nuper Joannes quidam Gastius, deleto veri auctoris nomine, et in ejus locum propio nomine in voluminis fronte praeposito sibi satis impudenter usurpavit; et quod gravius est, transpositis, detruncatis, ac detortis quibusdam ejusdem operis locis ad Lutheranorum haeresim, utilissimum ac piissimum catholici auctoris laborem contaminavit, et haereseos suspicione notavit… A nostrate Pamphilo dicitur Bartholomaeus noster auctor Milleloquiorum, quibus tam D. Augustini mare, quam D. Ambrossii flumen supernatavit. A Clemente VI ad Urbinatem Episcopatum evectus fuit die 22 Decembris an. 1347, rexitque usque ad an. 1350, quo ex hac vita migravit. Ob sanctitatis famam titulum Beati promeruit. Quae scripserit tibi indigitabit Ossinger pag. 210, et Gandolphus pag. 92.

Fr. Benedictus Icenus, Anglus, celebris sui aevi concionator, atque unus e praecipuis suae aetatis theologis, ob singularem in concionibus gratiam, et persuadendi vim apud DD. Antonium de Beck Episcopum Norvicensem magna in existimatione fuit; qui propterea illum Episcopum Cardicensem, suumque coadjutorem institui curavit. Videtur obiisse circa annum 1340.

Fr. Bernardus Oliver, Valentinus, celeberrimus fuit sacrae theologiae in Parisiensi Athenaeo doctor, atque professor. Dicitur apud nostrates scriptores vir incomparabilis doctrinae et magnarum virtutum, sui saeculi in Hispania praestantissimus, et ad maxima natus. Anno 1330 electus fuit Valentiae provincialis, et ab Alphonso IV Aragoniae Rege in suum consiliarium assumptus. Variis subinde regiis legationibus ad varios Europae Principes honestatur. Anno 1336 Oscae in Hispania Episcopatum obtinuit, unde an. 1344 Barchinonem, et 1346 Dertusam transiatus fuit. Ibidem mortalis vitae cursum explevit die 14 Julii an. 1348. Quidam scriptores illum putant fuisse Cardinalem; ast videtur fuisse tantummodo Cardinalis in pectore servatus, numquam tamen, morte interveniente, in lucem editus. Scriptorum ejus catalogum reperies apud Ossinger pag. 642. In Martyrologio Augustiniano sub die I4 Julii inter Beatos Augustinenses recensetur.

Fr. Conradus primogenitus filius Comitis Guidonis de Montefeltrio, discipulus nostratis B. Augustini Triumphi, et ipsemet magna eruditione conspicuus an. 1309 die 6 Aprilis ab Urbinate Capitulo Episcopus nominatus fuit, et a Clemente V confirmatus. [P. 349] Refert Lazzari Conradum nostrum obiisse an. 1321 dolore confectum eo quod videret suam Ecclesiam interdicto percussam.

Fr. Enoch an. 1310 eligitur Episcopus Petini in Istria. Rexit illam dioecesim usque ad obitum, qui contigit an. 1322.

Fr. Franciscus Oni Eugubinus, sacrae Theologiae Magister valde doctus, die 4 Decembris an. 1331 a Joanne XXII ad Episcopatum Civitatis Castellanae in Patrimonio S. Petri assumptus fuit. Illam Ecclesiam rexit usque ad an. 1348, quo ad meliorem vitam transivit.

Fr. Galfridus Grandfeldus, alias de Grosseld, Anglus, patria Northamptoniensis, S. Theologiae Doctor Cantabrigensis, vir probitate, atque scientia spectabilis, magni tum philosophi, tum Theologi nomen sibi comparavit. Potissimum autem eloquentia pergami praevalebat. Romam cum venisset, Cardinalis Annibaldi Episcopi Tusculani sacellanum egit. Anno 1347 die 5 Martii a Clemente VI Avenione Episcopus Fernae in Hibernia inauguratus fuit, et die 26 ejusdem mensis anno insequenti episcopalem consecrationem accepit. Parum temporis praefuit; nam an. 1349 die 22 Octobris ex hac vita migravit.

Fr. Gerardus, alias Gaddus Orlandini Pisanus, anno 1322 a Joanne XXII creatur Episcopus Aleriae in Corsica. Verum postea ab eodem Pontifice anno 1330 depositus fuit, eo quia ad Ludovici Bavari, et Antipapae Petri de Corbaria partes defecerat, a quibus in Pisanam Sedem intrusus fuerat.

Fr. Gregorius Bonfigli, nobilis Senensis, anno 1311 die 9 Maji a Clemente V obtinuit Episcopatum Castri in Patrimonio S. Petri, tenuitque usque ad annum 1321, quo debitum naturae persolvit.

Fr. Guilelmus Arcombaldi, Pisanus anno 1342, die 15 Januarii a Benedicto XII promotus fuit ad Episcopatum Aleriae in Corsica, unde anno 1345 die 30 Julii ad Signinam in Latio Ecclesiam transfertur. Decessit anno 1346.

Fr. Hermannus Zajic de Hasenburg, Bohemus, D. Ulrici de Waldek Augustiniani S. Benignae coenobii fundatoris pronepos, in eodem coenobio habitum induit anno 1315. Ob doctrinae, morumque praestantiam evasit postea Episcopus Porphyriensis, (tunc temporis DD. Sacristis hic titulus non conferebatur) ut Suffraganeus, simulque vicarius generalis DD. Joannis IV Drazic, qui fuit ultimus Pragae Episcopus; nam post ejus obitum an. 1344 illa Sedes ad Archiepiscopatum sublimata fuit. Non constat quo anno noster Hermannus obierit.

Fr. Jacobus de Ugolino a Medicina, Bononiensis, anno 1314 erat Episcopus Panidensis in Phoenicia.

B. Jacobus Capocci de Viterbio dicitur a nostrate B. Jordano de Saxonia vir magnae scientiae, et famae; qui propter vitae, et scientiae suae merita certatim, et concorditer electus fuit pro Archiepiscopo in duabus aecclesiis, scilicet Neapolitana et Beneventana. Absoluto tyrocinio missus fuit ad Universitatem Parisiensem, ubi sub magistris D. Thoma Aquinate, et D. Bonaventura in theologicis disciplinis adeo profecit, ut Theologi Speculativi nomen promeruerit. Erat apud omnes in magna existimatione propter vitae, et morum candorem, perfectamque humilitatem, atque religiosam modestiam, prout iisdem verbis scribit Ossinger. A Bonifacio VIII an. 1302 evectus fuit ad Archiepiscopatum Beneventanum, unde Neapolim transfertur an. 1303. Decessit ibidem cum opinione sanctitatis anno 1308. [P. 350] Operum ejus catalogum habes apud praefatum Ossinger pag. 203.

Fr. Joannes de Alexandria ab Acernensi Clero eligitur illius dioecesis Episcopus, et consecratur ab Archiepiscopo Salernitano; ast Clemens VI nolens hanc electionem confirmare, illum constituit ejusdem dioecesis administratorem; ac deinde, anno scilicet 1348, die 10 Decembris, ad Andriensem in Apulia Sedem illum transtulit. Ibidem vitam cum morte commutavit an. 1349.

Fr. Joannes Zane, alias Zaninus nuncupatus, ex patritia familia Venetiis ortus, cum apud nostrum Eremitanum Ordinem vir meriti insignis evasisset. anno 1305 ad Caprulensem (di Caorle) Episcopatum assumptus fuit. De hoc Augustiniano Antistite pluribus in locis verba facit Flaminius Cornelius, alias Cornarius, qui consulendus est praesertim in supplementis ad Ecclesias Venetas pag. 473. Anno 1330 Joannes noster ad Sanctam Sedem se contulit, ex quo itinere reversus, ad aliam vitam migravit an. 1331.

Fr. Joannes de S. Victoria, Picenus, a Joanne XXII Senogalliae Episcopus electus dignitatem recusavit, et in ejus locum suffectus fuit Joannes de Ancona Minorita an. 1328.

Fr. Joannes Vergoni anno 1342, die 19 Julii, a Clemente VI inauguratus fuit Episcopus Sutrii in Patrimonio S. Petri. Hanc mortalem vitam finivit Avenione dum degeret apud S. Sedem Apostolicam anno 1348. Hic Episcopus jussu ejusdem Clementis VI disposuit Fidei articulos proponendos Armenis in eorum concilio nationali an. 1346. Vide Cappelletti tom. 6 pag. 233.

Fr. Joannes, cujus cognomen, et patria a Scriptoribus reticetur, anno 1303 die I Martii a Benedicto XI eligitur Episcopus Vestarum in Apulia. Illius immediatus successor ponitur ad an. 1344.

Fr. Joannes Pagnotta anno 1330 die 5 Novembris inauguratus fuit Episcopus Anagniae in Latio. A Benedicto XII an. 1334 constitutus fuit Romae Vicarius, quod munus etiam sub Clemente VI gessisse videtur. Sui vicariatus tempore aedificationem hospitalis S. Jacobi, et adnexae ecclesiae ingenti studio promovit, fraticellos haereticos compescuit, et in quosdam scelestos sacrilegos animadvertit, qui postquam tamquam interpretes quorumdam poenitentium alienigenarum in sacramentali confessione peccata cognovissent, eadem postea divulgabant, ut sic per pecuniae solutionem ad silentium adigerentur. Huic Vicario praefatus Benedictus XII Avenione quinque aureorum millia misit ad egenorum inopiam sublevandam, eique indulsit ut parva suae dioecesis beneficia conferre posset. Diem clausit extremum anno 1342.

Fr. Joannes Recz de Bobeno, Saxo, Magdeburgensis Augustiniani coenobii Prior, anno 1313 erat Episcopus Coroniensis (di Coron) in Macedonia, et Suffraganeus, sive coadjutor DD. Burckardi II Archiepiscopi Magdeburgensis. Vivebat adhuc anno 1338. Vide Indicem nostratis Keller pag. 22.

Fr. Joannes, qui a Moronio vol. 63, pag. 207, dicitur vir doctissimus, an. 1333 a Joanne XXII praeficitur Episcopatui Seniae in Croatia, et Romae consecrationem accepit. Anno 1348 die 30 Maji Spalatum in Dalmatia translatus fuit. In hac Sede illius immediatus successor habetur an. 1349.

Fr. Joannes Messerer, Germanus, anno 1312 erat Episcopus Lavatae in Graecia, [p. 351] et suffraganeus DD. Petri de Aichspalt Archiepiscopi Moguntini. Vixit usque ad diem I Augusti an. 1316. Vide Indicem nostratis Keller pag. 23.

Fr. Ladislaus Sbrovolki circa an. 1313, seu potius ante an. 1313 fuit Episcopus Lavatensis, duosque in eadem Sede ex Augustiniana Familia habuit successores, quorum unus fuit praefatus Joannes, qui nominatur etiam a Milensio in Alphabeto fol. 49.

Fr. Ludovicus de Genua anno 1334 erat Episcopus Chii in Arcipelago graeco.

Fr. Ludovicus, Germanus, anno 1313 erat Episcopus Marroneae in Thracia, et Suffraganeus Moguntinus. Decessit die 30 Aprilis an. 1323. Vide Keller pag. 24.

Fr. Matthaeus Eschini de Spoleto, an. 1301, die 20 Januarii, a Bonifacio VIII promovetur ad Episcopatum Faventiae. Erat antea Prior Spoleti, et Provincialis Umbriae. Duabus vicibus interfuit concilio provinciali Ravennae coacto contra Templarios. Ad meliorem vitam transivit mense Majo an. 1311.

Fr. Michael Calergius, nobilis Venetus, vir sanctitate, doctrina, atque eloquentia conspicuus, anno 1332 creatur Episcopus Castellanus, nempe Venetiarum, illamque Ecclesiam celeberrimis, sanctisque institutis collustravit. Decessisse videtur anno 1336.

Fr. Natimbene, alias Antibonus, filius Manfredi Domini Faventiae, an. 1326 die 18 Feb. a Joanne XXII electus fuit Episcopus Abellini, unde an. 1334 translatus fuit Triventum in eodem Regno Neapolitano. Vitam cum morte commutavit anno 1344.

Fr. Nicolaus an. 1323 die 28 Feb. a Joanne XXII inauguratur Episcopus Drivasti in Illyrico, et consecrationem accepit a Berengario Episcopo Portuensi. Anno insequenti 1324 die 17 Decembris translatus fuit ad Ecclesiam Argolicensem.

Fr. Orlandus anno 1261 eligitur Episcopus Narniae in Umbria. Vixit usque ad annum 1303.

Fr. Peregrinus anno 1301, die 23 Octobris, a Bonifacio VIII promovetur ad Episcopatum Venafri in Terra Laboris. Naturae debitum persolvit anno 1306.

Fr. Petrus de Bruniquello, aiias de Rupe Maura, (Roche Maure) Gallus, ab Ossinger dicitur vir in omni scientiarum genere excellens, in sacris Scripturis eruditissimus, philosophus acutissimus; ac theologorum suae aetatis celeberrimus. Quae Ossingeri verba pene ad litteram deprompta sunt ex Guilelmi Eysengrein catalogo testium veritatis fol. 155. Anno 1311 a Clemente V inauguratus fuit Episcopus Civitatis Novae in Istria, rexitque illam Ecclesiam usque ad annum 1328, quo alius Episcopus eamdem Sedem tenebat.

Ven. Fr. Petrus de Narnia, Umber, a Joanne XXII die 21 Aprilis an. 1321 evectus fuit ad Archiepiscopatum Regii in Calabria, et episcopalem consecrationem accepit Avenione a Card. Tusculano Episcopo Berengario. Neapoli dum degeret cum Roberti Regis, tum post ejus obitum Reginae Sanciae ejusque filii Caroli Regis consiliarius fuit. Ex hoc vita migravit an. 1328. De illo in Martyrologio Augustiniano sub die 9 Maji ita legitur: Apud Rhegium, Italiae urbem, memoria Ven. Petri de Narnia viri doctrina, et egregia praediti virtute, ob quae a Joanne XXII creatus est Archiepiscopus Rhegiensis, ubi post septem regiminis annos, clara suae virtutis relinquens testimonia, in Domino quievit. [P. 352]

Fr. Petrus an. 1321, die 2l Decembris, a Joanne XXII eligitur Episcopus Castri in Patrimonio S. Petri. Hic litem composuit cum Abbatia Montis Amiati circa ecclesiam S. Petri de Latera. Illius immediatus successor habetur an. 1331.

Fr. Philippus Lucensis, concionator eximius, nobiliumque disciplinarum scientia clarus, a Clemente V an. 1312, die 4 Junii, Aquilae in Aprutio Episcopus inauguratus fuit, atque Avenione episcopalem consecrationem accepit. Cathedrale templum a fundamentis magna munificentia erexit, illudque pretiosa suppellectile locupletavit. Undecim annis illam aecclesiam gubernavit, complevitque mortalis vitae cursum Lucae an. 1327. A Moronio vol. 2, pag. 255, dicitur vir scientia, et virtutibus clarus.

Fr. Placidus, quem aliqui putant Episcopum Andriae in Apulia, et alii potius Andri in Arcipelago graeco, anno 1274 interfuit Concilio Lugdunensi, et an. 1295 astitit consecrationi Ecclesiae Cathedralis Vigiliarum. Vixisse videtur usque ad an. 1304. Vide Le Quien tom. 3, col. 861, et Gams pag. 848.

Fr. Robertus anno 1302 die I Octobris a Bonifacio VIII creatur Episcopus Fossae Clodiae, alias Clugiae, in Veneta ditione. Tenuit illam Sedem usque ad annum 1314.

Fr. Stephanus anno 1346 erat Episcopus Syri insulae in Arcipelago graeco, et vicarius generalis DD. Nicolai Morosini Episcopi Castelli, alias Venetiarum. Praefato anno 1346, die 29 Novembris posuit primum lapidem Ecclesiae S. Antonii Abbatis, et benedixit coemeterium. Vide Flaminiurn Cornelium tom. 4, ubi agit de Ecclesia S. Antonii Abbatis.

B. Theobaldus ortum habuit Veronae ex nobilissima Scaligerorum familia, quae tunc temporis Veronae dominabatur; anno 1243, atque ubi adolevit, in coenobio S. Euphemiae Ordini Eremitarum S. P. Augustini nomen dedit. Cum autem evasisset inter antiquos illos nostrates praeclarum religionis, pietatis, et omnium virtutum exemplar, quamvis invitus, ac reluctans ab universa civitate ad Episcopatum postulatus fuit. Illius promotio ita a nostrate celeberrimo Panvinio in Antiquitatum Veronensium, libro VII ad an. 1298, iisdem verbis describitur: Hoc anno (1298) Episcopus Veronensis Bonincontrus mortuus est, qui post fratris Petri Episcopi obitum hac ratione creatus fuerat. Cum enim frate Petro mortuo confestim magno totius populi consensu itum ad Theobaldum esset (qui ex Ordine Eremitarum S. Augustini, et monasterio D. Euphemiae, Abbas factus fuerat SS. Firmi et Rustici) virum profecto eximiae sanctitatis, et doctrinae, ac propterea maximae in civitate existimationis, isque oblatam sibi a Clero Episcopatus dignitatem recusasset, factum est ut ejus loco creatus sit Bonincontrus... Mortuo Bonincontro, qui ad Ecclesiam nostram (Veronensem) administrandam praecipuus adhiberetur, nemo sane in civitate magis idoneus fratre Theobaldo habitus est, illo eodem, quem paulo ante oblatum sibi a Clero Veronensi Episcopatum recusasse memoravi. Quambrem ad eum ut hujusmodi munus subiret hortandum, sive compellendum potius concursus ab universa civitate factus est. Caeterum is tametsi in eodem in quo prius proposito persistere decreverat, quod tranquillitatem in vita et otium liberius studiorum causa semper adamaverat, nihilominus assiduis flagitationibus, precibusque totius populi, ac primorum civitatis victus, de priori sententia decessit, [p. 353] atque ad Ecclesiae nostrae gubernationem licet invitus ac resistens accessit. In qua quidem ita se per annos 33, tot enim in pontificatu fuit, gessisse visus est ut factum de se bis honorificentissimum ab universo Clero judicium neutiquam dedecorarit. Hucusque Panvinius noster. Vitae autem ratio Episcopi B. Theobaldi ita in Saeculorum Augustinensium vol. I, pag. 185 exprimitur Divinis rebus contemplandis jugiter intentus, pastoralis quoque officii muniis rite obeundis sedulam operam dabat, indigentibus opem impense suppeditando, peregrinos humanissime excipiendo, disceptantes quacumque adiretur hora audiendo, eosque ad mutuam concordiam mira quadam dexteritate revocando, Clericos, ac Religiosos summopere fovendo, omnesque uno verbo omnimode adjuvando. Probe sciens vigilantissimus Antistes plurimum ovibus prodesse oculum pastoris, civitatem ac dioecesim saepissime perlustrabat, atque sicubi forte malum zizaniae semen exortum fuisset, promptae vigilantiae sarculo illud radicitus convellebat. Quamplurimae autem aliae sunt res ab eo bene gestae, quae nostri Theobaldi nomen magis immortalitate dignum reddiderunt. Etenim an. 1309 interfuit Bononiae cum aliis Principibus Concilio, quod ibidem congregavit Arnaldus Diaconus Cardinalis S. Mariae in Porticu ut urbs Ferrariensis, quam Veneti occupaverant, Sanctae Sedi restitueretur. Anno 1310 Modoetiae solemni caeremoniae adstitit, qua Henricus VII imperiali corona redimitus fuit, et anno 1314 magna pompa transtulit ad ecclesiam S. Stephani Malsesini sacras exuvias BB. Benigni, et Cari Augustinensium Eremitarum. Multas praeterea edidit constitutiones, ac quosdam egregios ad Clerum, et populum sermones in lucem emisit. In praefato Bononiensi Concilio Theobaldus noster, annuentibus omnibus aliis Principibus, primum locum tenuit, et sua prope divina eloquentia Ferrariae restitutionem impetravit. Ad haec templum S. Euphemiae inchoavit, ecclesiam Malsesini perfecit, monasterium S. Luciae fundavit, atque Servitas Veronam introduxit. Cum opinione sanctitatis obiit Veronae nonagenario major die 19 Novemb., an. 1331, fuitque penes nostrates in ecclesia S. Euphemiae sepultus.

Fr. Vitalis Gracchi, Pisanus, an. 1322 creatur Episcopus Adjacii in Corsica. Tenuit illam cathedram episcopalem usque ad annum 1328.

B. Antonia de Florentia venditis omnibus inter nostrates Mantellatas se recepit, inter quos tanta sanctitate usque ad obitum vixit, ut beatae nomine appellari meruerit. Floruit circa an. 1350.

B. Christiana a S. Cruce. De B. Christiana a S. Cruce hoc habetur elogium apud nostratem Josephum ab Assumptione in suo Augustiniano Martyrologio sub die 4 Januanii: In monasterio S. Mariae Novellae Vallis-Arni dioecesis Lucanae pretiosa mors B. Oringae, seu Christianae virginis, quae ibidem plures sanctimoniales conjungens et regens verbo et exemplo, illas docuit coelestem Sponsum diligere ut possent Deum in perpetuas aeternitates videre, donec annis, heroicis virtutibus coruscans, et innumeris illustrata miraculis, et spiritu prophetiae clara in coelum migravit... [P. 354] Ortum habuit Oringa in oppido S. Crucis de Valdarno dioecesis Lucanae, et dominii Florentini an. 1240 e parentibus egenis... Annis aucta mundi coepit odisse fallacias, et adeo castitatem amavit ut quoties verbum aut mundanum aut otiosum audiret, statim ad vomitum provocaretur, quae res illi etiam aliquando accidit cum quemdam in peccatis existentem vidisset sacerdotem. A fratribus suis ad nuptias coacta, coeli monitu e domo sua aufugit, et perveniens ad flumen Guiscianum, Deum precata, aperto flumine per medium siccis pedibus pertransivit, post cujus transitum a demone territa, a duobus Angelis in equis sedentibus defensa est, sicuti alibi a S. Archangelo Michaele ne stupraretur servata est. Post varias peregrinationes cum in oppidum Valdarni ingrederetur, et ex illo egressum tentaret, miraculo pedum immobilium ibidem permansit. Sed cum nimis optaret in monasterio vitam religiosam transire, in quodam loco radios innumeros aspexit, ubi monasterio fundato, et monialibus pluribus susceptis, raro sanctitatis exemplo vivere eoepit; erat enim paupertatis sublevatrix; in cujus testimonium, grassante fame Valdarni, et in oppidis vicinis subsequens operata est miraculum; jusit enim in terra sui coenobii fabas seminare; nam posita in medio terrae sublimi Cruce, et statim crescentibus fabis, ad omnes, ut panes fierent, pervenit abundantia. A. B. Virgine litteras edocta est. Solem sistere fecit, dum moniales Matutinum recitarunt magna solemnitate. Tandem gravi morbo per triennium durante correpta, in ipso patientiam ostendit incredibilem, et cognoscens sui exitus terminum, gloriosis meritis referta, et innumeris illustrata miraculis, et plura praedicens futura, ad Superos evolavit ac die (4 Januarii) anno 1310, in quo die in suo monasterio festum illius celebratur. Ejus anima in coelum ab Angelis levari a venerabili matrona, Fregia nuncupata, visa est. Sacrum ad honorem B. Christianae Officium, quod praefato monasterio jam antea (ab anno 1624) recitabatur, ad universum Eremitarum Ordinem an. 1777 extensum fuit, et an. 1784 die 18 Decembris ritu semiduplici ad duplicem elevatum. Celebratur die 18 Feb. Post mortem B. Christianae, cum ejus corpus in feretro in ecclesia jaceret, in conspectu maximi concursus, et occursus, ecce ab interiori coenobio egressae sunt decem moniales omnes ejusdem aetatis, repraesentantes ad plurimum circiter viginti aetatis annos, aequalem pulchritudinem, staturam, et aspectum, quae omnes ordinatim ad ecclesiam perrexere, et cum omni gravitate, et modestia ad feretrum pervenere, et circumsecus suo ordine dispositae, B. Christianae corpus composuere, et ibi moras fecere duabus alis divisae usque ad solis occasum, quo tempore venerandum cadaver venerantes, ad coenobium rediere, ordine, quo venerant, non dissimili. Novitas casus perterruit circumstantes, et inquisitione diligenti, quae essent moniales, peracta, cognoverunt esse decem moniales, quae ante Christianam e vivis ad coelum decesserant, et nutu Dei ad venerandum corpus suae matris de coelis devenerunt. Ex eodem Martyrologio Aug. tom. I, pag. 14 et 15 ad litteram.

B. Claretta, alias Illuminata, et B. Clarella de Monte-Falco a nostrate Herrera tom. I, pag. 134, putantur sanctitate floruisse in monasterio S. Crucis eo tempore, quo inter vivos adhuc degebat S. Clara de Montefalco. [P. 355] Inter beatas Ordinis Agustiniani summa cum laude recensentur etiam a nostrate B. Alphonso de Orozco. Earum corpora asservantur in ecclesia Patrum Agustinensium ejusdem oppidi.

B. Jacobae de Luca. Item in eodem Aug. Martyrol. sub die 5 Januarii legitur: In monasterio S. Mariae Novellae Vallis-Arni memoria B. Jacobae de Luca, quae precibus B. Christianae a Deo impetrata, et juxta ejusdem vaticinium in suo Vallis-Arni monasterio sanctimonialis, calcato mundo illiusque protritis illecebris, Christianae vitam aemulata, omnibus admirationi fuit, et sic in omnium virtutum exercitio perseverans, ad Sponsi coelestis nuptias properavit. Filia fuit cujusdam Francucii Lucensis, et precibus B. Chistianae a Deo impetrata. Innumeris exornata rneritis ad coelestem patriam migravit anno 1330.

B. Imelda Lambertini ita in praefato Aug. Martyrol. celebratur sub die 12 Maji: Bononiae in coenobio S. Mariae Magdalenae transitus mirabilis B. Imeldae Lambertini virginis, et monialis educandae, quae claris exorta natalibus plus praecoci vitae suae claruit sanctimonia. Cum aliquando divinae Eucharistiae arderet desiderio, et propter aetatis imbecillitatem, vix enim annum undecimum salutaverat, ad sacramentum suscipiendum accedere vetaretur, in pias lacryimas, et fervida precamina effusa, coelesti meruit favore recreari in die Ascensionis Domini, quo die se sacris altaris dapibus cibare prohibita est; sed illa in choro manente, et sororibus extra existentibus, ecce hostia sacrosancta mirabiliter, radiis circumsecus illam cnitantibus, per aera volitans ad ipsam pervenit, et inibi suspensa permansit. Sorores inopinato adveniunt, et prodigium obstupefactae mirantur, et Imeldam ante hostiam aspiciunt genuflexam; appellant celeriter Sacerdotem, qui citius adveniens sese vestibus induit opportunis, et accedens cum patena illam hostiae applicuit, quae spontanea descendens, quievit in patena. Illam supliciter B. Virgo Imelda venerata summa cum devotione e manu suscepit Sacerdotis. Tanta dulcedine virginis inebriatus est spiritus, ut statim dilectorum Dei somnum ingrediens, in osculo Domini deliquium supremum experta, purissimam animam exalarit. Post illius obitum ejus intercesione prodigia non pauca sunt patrata... Ortum habuit Bononiae ex parentibus Egana Lambertini, et Castora Galluci de Marchionibus Lambertini anno 1322. Monasterium ingreditur an. 1332 obiitque die 12 Maji an 1333. Post illius obitum monasterium ad Ordinem S. Dominici transivit; et idea a quibusdam scriptoribus dicitur fuisse Dominicana.

Ven. Soror Joanna Aegidii de Monte-Falco discipula fuit S. Clarae a Cruce, quae divinitus illam a phthisi liberavit praevidens ejus operam post ipsius obitum monasterio valde utilem futuram. Et revera in ejusdem monasterii regimine anno 1308 illi succedens, non parum cum spirituale, tum temporale bonum provexit. Anno 1317 praecipua testimonia praebuit pro conficiendo processu canonizationis praefatae S. Clarae.

B. Lucia Bufalari de Ameria, seu potius de Castello Porchiano, nostratis B. Joannis de Reate germana Soror, sequentibus verbis laudatur apud Martyrologium Augustinianum sub die 27 Julii: Ameriae in Umbria pretiosa mors B. Luciae de Castello Porchiano virginis, quae saeculi nuptias virili animo contemnens, habitum suscepit inter Ordinis Mantellatas; [p. 356] inter quas heroicis coepit virtutibus coruscare; sed illas ab humanis oculis occultabat. Moniales autem illius sanctitatem admirantes, illam suam antistitam elegere, et munus rara cum prudentia adimplevit. Post aliquot sui regiminis annos in coelum hac die (27 Julii) vocata est a Deo, sepultaque in ecclesia Ameriae in sacello S. M. Monicae, ubi per illam Deus multa perpetrat miracula praecipue erga pueros a daemone obsessos, ob quae a populo magna in veneratione habetur. Ad supernam patriam transmigravit praefata die 27 Julii an. 1350. Post annos 306 ejus corpus incorruptum repertum fuit. Illius cultum immemorabilem confirmavit Gregorius XVI die 28 Julii an. 1832, et Officium universo Ordini concessit die 16 Martii 1833. De variis B. Luciae corporis translationibus ita habetur in Ordinis Breviario sub die 27 Julii: Ejus corpus in sacrario ecclesiae Patrum Augustinensium primo repositum, publico, et ecclesiastico cultu populus est prosecutus, eamque inter Tutelares civitatis cooptavit. Aucta vero in dies devotione, Episcopi imperio, magna cleri, procerum, civiumque comitante multitudine primum ad sanctae Monicae, deinde ad beatae Ritae, demum ad sancti Andreae Apostoli altaria beatae ejusdem exuviae fuerunt solemni pompa translatae.

In Comitiis generalibus habitis Perusiae in festo Pentecostes anno 1303 instituta fuit octava S. P. Augustini. In Capitulo generali celebrato Bononiae in festo Pentecostes an. 1306 statutum fuit ut a Fratribus servaretur jejunium in vigilia S. P. Augustini, et renovatum decretum Perusiae de actava ejusdem S. P. Augustini.

An. 1308 Reverendissimus P. Magister Generalis Jacobus Hortanus, litteris patentibus datis Genuae mense Septembri, admittit ad participationem bonorum Spiritutalium Ordinis Confratres saeculares S. Sigismundi Fori-Livii in Romandiola.

In Capit. gen. Arimini an. 1318 in festo Pent. celebrato approbatae fuerunt Constitutiones a B. Clemente Auximano editae; quae postea fuerunt Summo Pontifici ostensae, et ab ipso Summo Pontifice collaudatac; uti refertur in Ordinis Regestis.

In eodem Ariminensi Capitulo definitum fuit ut post Primam, vel Tertiam, quando immediate Missa cantanda sit, prius cantaretur Salve Regina cum versiculo Ave Maria etc. cum Oratione Concede misericors Deus, qui mos postea absolevit.

Anno 1325 in Comitiis generalibus Tarvisii decretum fuit: quod Religiosi iter facientes non debeant pernoctare in domibus saecularium, sed recto tramite se conferre ad suum conventum sub poena incidendi in crimen apostasiae.

In Capitulo Romanae Provinciae habito Urbeveteri an. 1326 sancitum fuit: Cum Fratres Praedicatores affectuose Ordinem nostrum diligant, ut multi Fratres nostri ex diversis mundi partibus testantur; ideo volentes eis pro posse vicissitudinem rependere, definimus quatenus dicti Fratres ubique a nostris Fratribus debeant honorari, ac in locis nostris sicut Fratres nostri recipi, et charitative tractan.

An. 1326 Joannes XXII per Apostolicas litteras datas Avenione sub die 20 Januarii [p. 357] ad instantiam nostratis Prioris Generalis B. Guilelmi de Cremona concedit nostro Eremitarum Ordini locum pro fabricando monasterio prope ecclesiam S. Petri in Coelo Aureo, et facultatem ibidem divina officia celebrandi simul cum Canonicis Regularibus. Dignum enim, et congruum praefatus summus Pontifex arbitratus est ut ubi tanti doctoris, et praesulis D. Augustini corpus tumulatum quiescere dicitur, ibi singulari quadam reverentia a Fratribus Eremitanis, qui sub ejusdem S. Patris Regula degunt, et sancta observatione militant, specialiter honoretur; quatenus inibi tamquam membra sua capiti, filii patri, magistro discipuli, duci milites cohaerentes, Deo, et ipsi Sancto auctoritate fulti Apostolica praecordialius jubilent, ubi et praeceptoris, patris, ducis, et capitis Augustini noverint reliquias esse sepultas. Ita nimirum ferme sonant verba Joannis XXII. Norma autem divina ut supra Officia celebrandi ab eodem Summo Pontifice iisdem sequentibus verbis ita statuitur: In divinis autem Officiis modum servari volumus subsequentem, scilicet, quod cum tam Canonici, quam Fratres praedicti conforme divinum Officium dicantur habere, ipsi Canonici, et Fratres insimul eisdem temporibus, locis, et horis pensum debitae servitutis Domino soluturi conveniant in ecclesia memorata, ita quod ab eis non diversis, sed iisdem temporibus, locis, et horis horae canonicae, et Missae salemnes in dicta ecclesia celebrentur. Secretas autem Missas dicti Canonici, et Fratres legere poterunt, prout volent, honestate, decentia, et aptitudine loci, et temporis abservatis. Volumus tamen, ut si altaria in dicto monasterio jam erecta sint aequalia numero, eorum medietas dictis Canonicis, et reliqua medietas eorumdem eisdem Fratribus pro legendis Missis hujusmodi assignetur. Si vero existant inaequalia numero, major pars eorum ad id deputetur Fratribus memoratis etc. An. 1331 die 9 Junii per publicum notarium, praesentibus nostratibus P. R.mo Guilelmo Amidani de Cremona, P. Mag. Lanfranco de Mediolano, et P. Provinciali Rinaldo de Brixia ostenditur Canonicis Regularibus Papiae Bulla Joannis XXII incip. Veneranda Sanctorum Patrum Doctorum vita etc. qua conceditur Eremitis Augustinensibus facultas extruendi coenobium prope praefatam ecclesiam S. Petri in Coelo aureo, ubi tunc ternporis S. P. Augustini corpus asservabatur.

An. 1332 die 8 Junii R.mus P. Mag. Generalis Guilelmus de Cremona, cum Venetiis degeret, concessit Dominae Agneti Dandolo litteras patentes, quibus illam admisit ad participationem omnium bonorum spiritualium Ordinis nostri.

In Capitulo gen. an. 1338 in festo Pentecostes Senis in Tuscia habito, definitum fuit ut, ad perpetuam memoriam obtentae possessionis ecclesiae S. Petri in Coelo aureo, in toto Ordine celebraretur Officium S. P. Augustini, sub ritu duplici minori, et in Calendario denominaretur Festum reunionis corporis Beatissimi Augustini; quia nimirum filii per praedictam possessionem uniti sunt Patri, discipuli Magistro, milites Duci, et membra Capiti. Hoc festum reunionis abrogatum fuit in Cap. gen. Mediolani an. 1343.

An. 1341 in comitiis generalibus, Tolasae habitis, in die Pentecostes, statutum fuit festum conversionis S. P. Augustini sub dup. Min. [P. 358]

In Comitiis generalibus an. 1345 Parisiis die II Julii celebratis per obedientiam salutarem praeceptum fuit ut de omnibus et singulis gratiis, et privilegiis Apostolicis ad Communitatem Ordinis spectantibus transumpta exemplaria Procuratori Ordinis in Curia Romana mitterentur.

An. 1346 tempore Generalatus R.mi P. Mag. Thomae de Argentina, per totam Europam lue mortifera grassante, et e nostratibus 5084 perierunt, et in provincia Saxoniae 244. Exinde prisca disciplina collabi coepit, et exorta divisio Ordinis inter Observantes, et Conventuales; quae res causa fuit cur in nostro Emitarum Ordine variae prodierint reformatorum Congregationes.

An. 1348 in Capit. gen. Papiae in festo Pentecostes celebrato Constitutiones Ordinis nostri augentur, et moderantur.

Hieronymus Tiraboschi in sua historia litteraturae italicae tom. V part. I, pag. 210, edit. Venet. 1823, postquam laudavit tamquam perinsignes theologos nostrates B. Simonem de Cassia, et Fr. Michaelem de Massa, haec addit: Molti altri potrei qui annoverarne, singolarmente dell’Ordine Agostiniano che in questo secolo (XIV) fu, per quanto a me sembra, almeno in Italia, il più fecondo di dotti teologi.