I. De Regula S. P. Augustini, juxta nostratem Bernardum Vindingum, in libello inscripto: Criticus

Augustinianus castigatus - p. 193

II. De Monialium Augustinensium institutione ex nostrate Christiano Lupo in opuscolo, De origine

Eremitarum Sancti Augustini, capit. 32 - p. 195

III. De tribus S. P. Augustini sororibus, Perpetua, Felicitate, et Basilica, ex supplici libello, porrecto

Gregorio Papae XVI, an. 1838, pro obtinendo earumdem sacro officio - p. 197

IV. Existentia Ordinis Eremitarum S. P. Augustini ante innocetianam unionem, habitam an. 1252, certis

argumentis, non quidem ex Augustinianis fontibus, sed aliunde depromptis demonstratur - p. 197
V. De inventione sacrarum exuviarum Beatae Petruciae de Genestiano Sanctimonialis August. - p. 201

VI. Probatur Augustinum fuisse Monachum et Monachorum institutorem ex confessione Augustiniana

Hieronymi Torrernsis Jesuitae, lib. 4, cap. 8, pag. 475 - p. 202

VII. Alia argumenta Monachatus S. P. Augustini - p. 203

VIII. Africana Ordinis Eremitarum S. P. Augustini Monasteria virorum ex nostratibus Augustino Lubinio, in

Orbe Augustiniano, et Christiano Lupo, in opusculo De origine Eremitarum S. P. Augustini - p. 205

IX. Africana Erem. S. P Augustini Ordinis Monasteria Sanctimonialium - p. 207

X. De Eremitani S. P. Augustini Ordinis usque ad Innocentii IV, et Alexandri, item IV, tempora

continuatione ex auctoribus eidem Ordini extraneis - p. 209

XI. Explanantur D. Antonini Archiepiscopi Florentini verba, quod nimirum in Concilio Lateranensi IV

habito an. 1215, Ordo Eremitarum S. Augustini registratus et annotatus fuit, absque tamen solemnitate

confirmationis - p. 213

XII. De Monastico S. P. Augustini habitu - p. 214

XIII. De Augustini in Monasterio degentis, ac ipsius in Eremitica vita sectatorum barba et tonsura - p. 216

XIV. De Primaevis S. P. Augustini in Eremitica vita sodalibus - p. 218

XV. De infelici duarum S. P. Augustini electionum exitu - p. 223

XVI. De hominum genere, quod Augustinus ad suum Monasticum institutum admittebat - p. 224

XVII. De quibusdam aliis Africanis Augustinianae Monasticae disciplinae sectatoribus - p. 225

XVIII. De iis antiquis Patribus, qui aliquo modo ad Eremitarum S. P. Augustini Ordinem pertinuisse

videntur - p. 230

XIX. Catalogus Conventuum Ordinis Eremitarum S. P. Augustini, qui extabant ante magnam

Torellio, et Lubino depromptus, atque ordine alphabetico dispositus - p. 232

XX. Monasteria Monialium Ord. Erem. S. P. Augustini, quae extabant ante annum 1256, quo ejusdem

Ordinis unio peracta fuit - p. 246

XXI. De Augustinensibus Eremitis, qui floruerunt ante magnam ejusdem Ordinis unionem, habitam

anno 1256 - p. 248

XXII. De Sanctis mulieribus, quae primis temporibus Eremitarum Ordinem sua sanctitate

Quodammodo illustrarunt - p. 252

XXIII. De tercentis et tribus miraculis, quae in authenticis de nostratis S. Clarae a Cruce de Montefalco

canonizatione processibus recensentur - p. 255

XXIV. De miraculis, S. Clarae meritis, dum adhuc hanc mortalem vitam degeret a Deo patratis - p. 257

XXV. Congregationes Eremitarum quae sub Alexandro IV an. 1256 magnam Augustiniani Ordinis

Unionem conflarunt - p. 291

XXVI. Coenobia Ord. Er. S. P. Augustini a tempore unionis eiusdem Ordinis usque

ad annum 1300 - p. 293

ab anno 1256 ad 1300 - p. 305

ad annum 1300 - p. 309

(1256) usque ad annum 1300 - p. 314

ad an. 1300 - p. 316

XXXI. De claris mulieribus, quae Er. Ordinem illustrarunt a tempore unionis

usque ad an. 1300 - p. 317

CATALOGUS CONVENTUUM ORDINIS EREMITARUM S. P. AUGUSTINI, QUI EXTABANT ANTE MAGNAM EJUSDEM ORDINIS UNIONEM, PERACTAM AB ALEXANDRO PAPA IV ANNO 1256, ET NOSTRATIBUS HERRERA, TORELLIO, ET LUBINO DEPROMPTUS, ATQUE ORDINE ALPHABETICO DISPOSITUS - p. 232

[P. 232] Ut morem geram nostrati charissimo sodali P. Fr. Thyrso Lopez, qui mihi suum hujusmodi desiderium patefecit, praedictum catalogum conficiendum suscipio; verum antequam huic labori manum admoveam, operae pretium duco legentium animos praemonere quod ex coenobiorum fundatione non semper conjicere licet cujuslibet religiosi Ordinis antiquitatem; nam prout ex ipsamet ejusdem hujus catagloi inspectione liquido constat, non pauca coenobia decursu temporis ex uno ad aliud monachorum Institutum transierunt, cujus rei etiam in nostro Eremitano Ordine exempla permulta exhiberi possent.

Conventus Aesii (di Jesi) titulo S. Lucae in Piceno, fundatus fuit anno 1100 ex donatione ecclesiae S. Lucae cum tribus terrulis a Municipio illius civitatis facta nostrati P. Fr. Michaeli de Aesio pro coenobio Augustiniani Ordinis aedificando.

Conv. sive Eremitorium Agnani Congregationis Eremitarum Augustinensium Tusciae extabat anno 1251; nam eodem anno illius P. Prior Fr. Vincentius interfuit Capitulo generali praefatae Congregationis habito in conventu S. Salvatoris Cascinae prope Pisas.

Conv. SS. Philippi, et Jacobi Ameriae in Umbria erectus fuit ante annum 1245. Eo enim anno Cardinalis Rainerius Capocius Viterbiensis confirmavit eidem coenobio donationem ecclesiae S. Benedicti positae in monte Serpiano, quam donationem ipsemet jam fecerat Patribus Fr. Paci de Eugubio, et Fr. Matthaeo de Narnia nomine Religionis Augustinianae.

Conv. S. Antonii de Ardigneta, alias de Ardinghesca, et postea Vallis Asperae in maritimis Senarum in Tuscia putatur primum initium habuisse a B. Blasio de Opima, qui in Valle Sylvae Funiani illud erexit ad honorem S. Antonii circa annum 370. Videtur ad nostrates transiisse circa an. 1198; nam B. Jordanus de Saxonia lib. I de vitis [p. 233] Fratrum cap. 14 pag. 30 ita scribit: Hic ergo Innocentius III fuit primus Summus Pontifex, a quo Ordo habuit aliquod privilegium scriptum, quantum ego potui indagare. Confirmavit namque locum nostrum S. Antonii in Ardigneta, qui est in provincia Senensi, cujus privilegii formam vidi. Idipsum testatur noster Coriolanus, qui in suo Chronico pag. 9 haec subdit loquens de eodem Innocentio III: Inter alia confirmavit locum S. Antonii apud lacum Ambrosianum prope Senas, sicut ego Bullam vidi, et totum Ordinem in protectionem Sedis Apostolicae suscepit. Indigitatur etiam praefatum coenobium titulo S. Antonii de Lacu Ambrosiano.

Conventus Aquaevivae tit. S. Jacobi prope Pisas in Tuscia jam extabat circa annum 1187 tempore Gregorii VIII; hic enim Pontifex, teste Coriolano in loco citato, concessit Fratribus dicti Ordinis (S. Augustini) auctoritatem audiendi confessiones, praedicandi, et coemeteria construendi, ac eos sepeliendi, qui in eorum coemeteriis, atque ecclesiis elegerint sepulturam. Et privilegium directum fuit Priori S. Jacobi de Aquaviva Lucanae dioecesis. In eodem coenobio aliquandiu moratum fuisse S. Franciscum de Assisio scripsit noster B. Henricus de Urimaria, qui in suo tractatu de origine nostrae Augustinianae Religionis Veritate Septima sic loquitur: Tempore Innocentii Papae III fuit Fr. Joannes dictus de Cella, circa quod tempus B. Franciscus cum dictis Fratribus habitavit. Et quidam asserunt quod fuit frater dicti Ordinis in loco Sancti Jacobi de Aquaviva juxta Pisas. Hoc eremitorium spectabat ad Congregationem Eremitarum Augustinensium Tusciae.

Conventus S. Augustini Arelatensis (di Arles) in Provincia jam extabat anno 1255; nam eodem anno nominatur a Joanne eiusdem civitatis Archiepiscopo quaedam instantia Fratrum Eremitarum Ordinis S. Augustini Summo Pontifici Innocentio IV porrecta. Antea idem coenobium Arelatense, situm erat extra civitatem; verum anno 1358 intra urbem translatum fuit.

Conventus Ariminensis tit. S. Joannis Evangelistae initium accepit anno 1256; nam eodern anno ex consensione D. Jacobi Episcopi Ariminensis quidam Presbyter D. Bernardus, rector ecclesiae S. Joannis Evangelistae, quae sita erat ubi postea extructa fuit vetus sacristia, eamdem ecclesiam donavit P. Fr. Nicolao Priori, et Fratribus Eremitis Ordinis S. Augustini ut in eodem loco coenobium sui Ordinis construerent.

Conventus, sive eremitorium Vallis Bonae de Asitio in Tuscia extabat anno 1251; nam eodem anno illius Prior Fr. Accursius interfuit praememorato Capitulo generali habito in coenobio Cascinae prope Pisas.

Conventus, sive eremitorium S. Bartholomaei de Asciano pertinens ad Congregationem nostratum Eremitarum Tusciae extabat anno 1251; nam eodem anno Fr. Accursius et Fr. Amicus ex eodem coenobio interfuerunt praedicto Capitulo generali in coenobio S. Salvatoris prope Pisas celebrato.

Conv. S. Agustini Asculi Piceni erigitur anno 1247.

Conventus S. Agustini Auximi (di Osimo) in Piceno extabat circa annum 1226. Fuerunt enim ejusdem conventus alumni Fr. Peregrinus de Auximo, quem e Purgatorii poenis S. Nicolaus eripuit dum in conventu Vallis Manentis moraretur, et B. Clemens de Auximo qui [p. 234] ad Ordinis fastigium evectus fuit anno 1269.

Conventus S. Barbarae de Bagnaloco alias de Sancta Flora in Clusina Dioecesi (di Chiusi) in Tuscia fundatus fuit anno 1278 morabatur B. Augustinus Novellus. A nostratibus relictus fuit anno 1308.

Conventus Beneventi in provincia Neapolitana extabat anno 1181; nam Gregorius IX sub die 19 Nov. anno 1232 concedit nostratibus Beneventanis facultatem recipiendi quascumque donationes ad exemplar (verba sunt Gregorii) fel. record. Alexandri Papae praedecessoris nostri. Porro Alexander III praefati Gregorii IX praedecessor Pontificatum tenuit ab anno 1159 usque ad anno 1181, ac proinde certum est Agustinianum Beneventi coenobium saltem anno 1181 extitisse; nam citatum privilegium recipiendi quascumque donationes jam a memorato Alexandro III obtinuerat.

Conv. sive eremitoria S. Pauli de Ravona, S. Jacobi de Savena, et S. Michaelis de Busco (de Nemore) et Castelli de Brictis prope Bononiam in Romandiola nominantur ad annum 1123, uti scribunt noster Cherubinus Ghirardacci, et Sigonius: ex conventu autem S. Jacobi de Savena nostrates anno 1247 ad plateam S. Donati transitum facere decreverunt. Quod tamern ipsorum propositum executioni mandare non valuerunt nisi anno 1264, quo ex consensione Card. Episcopi Waldini perinsigne S. Jacobi coenobium intra urbem in via Bagnaroli extruendi facultatem obtinuerunt. Primus lapis positus fuit a Fr. Joanne de Bononia anno 1267. Ad hujusmodi aedificium erigendum emerunt nostrates a Guidone Guidozagni quasdam domos, et turrim sitam in platea S. Donati pretio librarum 3.500. In illa Augustiniana S. Jacobi Bononiae ecclesia exordium sumpsit percelebris Cincturatorum Archiconfraternitas anno 1439. Nostrates Bononienses jam inde ab anno 1285 privilegio gaudebant ut in singulis illius urbis consiliis fabarum albarum, vel nigrarum suffragia exciperent ad omnem doli suspicionem eliminandam.

Conv. sive eremitorium S. Mariae de Branculo (Brancoli) in montibus Lucanis in Tuscia extabat jam an. 1251; nam eodem anno illius Prior Fr. Maurus in praememorato Capitulo generali vocem habuit. Hoc eremitorium pertinuit ad coenobium S. Augustini Lucae usque ad Subalpinorum occupationem; qua occasione communem omnium conventuum sortem subiit. Ego ipse, qui haec scribo, pluribus vicibus autumnali tempore in illo eremitorio rusticatus sum.

Conv. sive eremitorium Brancani in Tuscia extabat eodem anno 1251; nam tunc illius Prior Fr. Buonacutus praefato Capitulo generali interfuit.

Conv. sive eremitorium Brasi item in Tuscia in praedicto Capitulo generali anno 1251 repraesentatum fuit per illius Priorem Fr. Bonavogliam.

Conventus Brugensis, (di Bruges) in provincia Coloniensi in Flandria, exordium sumpsit anno 1254 ex donatione cujusdam militis Joannis de Gistella Formatellae, et Voestinae domini, qui Eremitis Augustinensibus cessit omne jus, quod sibi competere posset in praedium, in quo sita erat quaedam aedicula S. Nicolao dicata, reservato sibi tantum jure patronatus.

Conv. sive eremitorium S. Blasii de Brittinis (di Brettino) prope Fanum in Piceno fundatus fuit a quibusdam piis, religiosisque viris absque ulla approbata regula; [p. 235] ast, anno 1227 a Gregorio IX suscipitur sub protectionem S. Sedis Apostolicae, et anno insequenti constituitur sub Regula S. P. Augustini; buam illi eremitae ipsimet sibi delegerant. Idem eremitorium S. Blasii caput fuit congregationis Eremitarum Brittinensium, quae anno 1256 una simul cum aliis id genus eremitarum sodalitatibus nostro Eremitarum S. P. Augustini Ordini ab Alexandro IV unita fuit.

Conventus S. Antonii Buccini, alias Pulcinii in provincia Neapolitana extruitur a nostrate Fr. Alexio de Padula nomine, et vice Augustinianae Religionis anno 1222, quo tempore Nicolaus de Alemania eques nobilissimus, Buccini, et Bellae patronus erat.

Conventus Burgensis (di Burgos) olim S. Andreae, et postea S. Augustini in provincia Castellae jam ab anno 1050 possidebatur ab Eremitis Augustinensibus, uti asseruerunt Joannes Mariz Lusitanus in vita S. Joannis de S. Facundo, auctores Floris Sanctorum in vita S. Dominici de Silos, auctor historiae Sanctissimi Crucifixi Burgensis fol. 2, et Joannes Marquez cap. I7, pag. 316. Dicitur praefatum SS. Crucifixi simulacrum esse ignotae materiae, et a Josepho ab Arimathea elaboratum, necnon innumeris miraculis celeberrimum. S. Julianus, qui postea fuit Episcopus Conchensis, circa an. 1149 in quadam domuncula eidem coenobio proxima coelestem potius quam terrenam vitam egit, familiariter atque devote antiquis illis Augustinensibus coenobitis communicans. Eadem aedicula S. Juliani incolatu nobilitata postea a Burgensi Episcopo sub titulo ejusdem S. Juliani Deo consecrata fuit; ast circa annum 1534 prae vetustate concidit. Ita noster Herrera. Conventus autem, ampliatus fuit a D.a Blanca de las Huelgas Lusitaniae Infante, et Abbatissa Monialium Burgensium Ordinis Cistercensis, et a Sancio IV Castellae Rege locupletatus pluribus privilegiis, quae anno 1299 Ferdinandus IV die 15 Decembris auctoritate sua confirmavit.

Conv., sive eremitorium S. Michaelis de Buti in Communitate Cerreti in Tuscia extabat jam an. 1231. Vide Barsotti de Coronatione B. M. V. de Saxo, pag. 132.

Conventus Cameratae in regione Senensi in Tuscia extabat anno 1251; tunc enim illius Prior Fr. Paulus interfuit praefato Capitulo generali.

Conventus Canali in Lusitania fundatus creditur circa an. 393. Ibidern monachos nigros jam inde ab anno 393 habitasse tradunt auctores. Illos autem monachos nigros Augustiniani Ordinis eremitas fuisse existimarunt Rodericus Carus, Hispalensis, et Maldonatus Dominicanus in praeparatione ad historiam universalem.

Conv. sive eremitorium Campirani, aljas Campriani dioecesis Urbevetanae extabat an. 1251, quo illius Prior Fr. Petrus recensebatur inter Patres capitulares in praememorato Capitulo generali S. Salvatoris prope Pisas.

Conventus S. Augustini Carpineti in Dioecesi Anagniae inchoatur anno 1200 sub titulo S. Antonii, anno 1310 a Templariis transiit ad Eremitas Augustinenses, a quibus circa an. 1550 S. Augustini nomen accepit. Decursu temporis reaedificatus fuit a duobus nostratibus de primaria illius loci familia Pecci, ex qua SS. D.nus Leo XIII, quem Deus sospitet ad multos annos, ortum duxit. Illorum primus decessit anno 1668, et alter an. 1774. Ex manuscripto nostratis Thomae Bonasoli.

Conv. sive eremitorium Castagnoli, [p. 236] alias Castagneti in Tuscia extabat item an. 1251; nominatur enim in praefato Capitulo illius Prior Fr. Coraldus.

Conventus S. Augustini Cataniae in Sicilia erectus creditur ante annum 1239.

Conv. sive eremitorium Catastae in regione Senensi in Tuscia jam extabat anno 1203.

Conventus Carvaxalensis (di Carvajal) tit. S. Engratiae duodecim milliaribus distans Zamora in Hispania (in Regno Legionis) fundatus dicitur anno 1050. Olim extabat extra oppidum S. Engratiae, sed tempore, quo scribebat Herrera, noviter aedificatus fuit intra praedictum oppidum sub patronatu Comitum de Alba de Aliste, Hispaniae Magnatum, ex regia Enriqueziorum familia. Thomas autem Herrera suum egregium opus Alphabetum Augustinianum complevit Corneliani ad maris littora prope Genuam in Liguria anno 1634, aetatis suae 49, perfecitque Salmanticae anno 1637 aetatis suae 52, recognovitque Matriti an. 1641, aetatis suae 56, et iterum an. 1643, aetatis suae 58. Itaque praefatum opus jure dici potest purgatum septuplum.

Conventus Caulanianus prope Emeritam, et flumen Anam in Extremadura fundatus creditur a S. Nunto, qui ex Africa in Hispaniam venit, circa annum 582.

Conventus Caesenae tit. S. Mariae de Eremo extruitur a B. Joanne Bono anno 1204. De hoc eremitorio ita loquitur noster Coriolanus in Chronico Ordinis: B. Joannes Bonus de Mantua Caesenae (in Romandiola) gravem egit poenitentiam in quodam loco prope Caesenam (Budrioli) ad duo milliaria, vel circa, qui dicitur ad Heremum; ubi est ecclesia parva, sive oratorium; et locus praedictus adhuc stat ob memoriam ipsius Beati in magna devotione, et erat, et est sub regimine, et cura conventus S. Augustini Caesenae.

Conventus S. Genesii Chartaginis Spartariae (Convento di Cartagena) in Regno Valentiae in Hispania creditur fundatus fuisse pro Augustinianis Eremitis anno 867, et restauratus an. 1256 ad Alphonso X Castellae Rege cognomento Sapiente. Transiit postea ad Franciscanos circa annum 1490.

Conv. sive eremitorium S. Jacobi de Cella in montibus Amiatae (di Meati) in Lucana dioecesi, in loco Colledonico nuncupato, extabat anno 1202, uti refert Barsotti in historia coronationis B. Mariae Virginis de Saxo, pag. 128.

Conv. sive eremitorium Centumcellarum (di Civitavecchia) tit. SS. Trinitatis a quibusdam scriptoribus extitisse censetur aetate S. P. Augustini, qui Eremitas illos visitasse creditur. De hoc eremitorio ita scribit B. Jordanus de Saxonia lib. I de vitis Fratrum, cap. 16. Praefatus status Ordinis conformis est quodammodo illi modo vivendi, quo olim vivebant Fratres, qui habitabant in eremo de Centumcellis in Romanis partibus, ubi adhuc manere dicitur monasterium ex antiquioribus, quae sunt in Italia; ubi, ut fertur, erat duplex vivendi modus, et fuit usque ad tempora Gregorii Papae IV. Idem Gregorius autem creatus fuit Summus Pontifex anno 827.

Conventus S. Mariae, alias S. Crucis de Cisla extructus fuit Toleti in Hispania anno 424. Hunc Ordinis Sancti Augustini fuisse testantur haud minimi subsellii auctores. Eremitorium hoc anno 1375 Fratribus Hieronymianis traditum est additaque aedes magnifica, et dives gladio, quo decollatus est Paulus etc.

Conv. sive eremitorium Certaldi in Tuscia anno 1251 ad praememoratum Capitulum generalem misit suum Priorem Fr. Vicentium.

Conv. sive eremitorium S. Francisci de Chifenti [p. 237] in montibus ejusdem oppidi in Lucana dioecesi praefato an. 1251 misit ad praecitatum capit. gen. P. Priorem Cambium.

Conventus Cignani in territorio Asculi Piceni extabat anno 1238.

Conv. sive eremitorium Collae (di Colle) item, in Tuscia habuit in eodem Capitulo suum P. Priorem Fr. Ajutum.

Conv. sive eremitorium Cologni, alias Colongi in Tuscia praedicto anno 1251 repraesentatum fuit in eodem Capitulo generali per P. Priorem Fr. Peregrinum.

Conventus S. Augustini Coloniae in Germania fundatus dicitur anno 1165 sumptibus Patritiorum ejusdem civitatis. Pertinebat an. 1509 ad Congregationem Saxoniae, qua tamen pessum eunte, idem conventus stetit industria, et opera meritissimi P. Mag. Rogerii Juvenis Provincialis.

Conv. sive eremitorium Collis Nontoli, alias Nomboli in Tuscia extabat anno 1251, quo illius Prior Fr. Martinus interfuit Capitulo generali habito in conventu Cascinae prope Pisas.

Conv. sive eremitorium S. Mariae de Monte Ganfri Coltae Montissani in Firmana dioecesi in Piceno extabat anno 1251, uti constat ex Bullario Ordinis pag. 175.

Conv. sive eremitorium Compiti tit. S. Mariae ad Fontanellam in montibus ejusdem oppidi in Lucana dioecesi extabat jam anno 1213.

Conv. sive eremitorium Corbajolae, alias Cerbajolae in Tuscia eodem anno 1251 misit ad supradictum Capitulum generale P. Priorem Fr. Joannem.

Conv. sive eremitorium Corbariae, alias Cerbariae in Tuscia habuit in eodem Capitulo P. Priorem Fr. Huguccionem.

Conv. sive eremitorium Costae Aquae item in Tuscia misit ad idem generale Capitulum P. Priorem Fr. Bernardum.

Conventus Cordubae tit. S. Achatii in Provincia Baetica, sive Vandalitia in Hispania erectus fuit anno 1236 ex favore, et donatione Ferdinandi III Castellae Regis cognomento Sancti, qui expugnata urbe die 29 Junii statim de coenobiis aedificandis cogitare coepit. Donavit enim piissimus Rex ad nostri Ordinis coenobium extruendum quemdam agrum, qui deinde ager veritatis nuncupatus fuit. Ex eo tamen loco ob frequentes barbarorum incursus ex indulto Clementis V anno 1312 ad Castrum Vetus translatum fuit, ubi cum S. Inquisitionis tribunal statutum fuisset, Alphons XI jussu ad aliam ejusdem civitatis partem circa annum 1333 nostrates iterum transmigrarunt.

Conventus S. Christophori Delafoes in Lusitania, teste Brandonio lib. I Monarchiae Lusitanae, cap. 5, fundatus fuit circa annum 1123 sub Joannis Ciritae magisterio pro Eremitis Augustinianis; ast post decem annos ad Cistercienses transiit.

Conventus S. Augustini Eugubii (di Gubbio) in Umbria extabat anno 1251. Spectabat ad Congregationem Brictinensium Eremitarum Ordinis S. P. Augustini.

Conventus, sive eremitorium Fabalis Montis (in dioecesi Pisauri in Piceno) congregationis Guillelmitarum extabat anno 1224, et unitur ordinini nostro anno 1256.

Conv. sive eremitorium Falconis in Tuscia anno 1251 misit ad Capitulum generale Cascinae prope Pisas P. Priorem Fr. Ildibrandinum.

Conventus S. Augustini Fabriani in Piceno fundatus fuit anno 1216 a Gualtero Chiavello ejusdem civitatis domino sub titulo S. Mariae Novae.

Conv. sive eremitorium Faventiae (di Faenza) in Romandiola anno 1251 [p. 238] pertinebat ad Congregationem Eremitarum Augustinensium Tusciae; nam eodem anno illius Prior Fr. Paulus ivit ad saepius citatum Capitulum generale Tusciae.

Conv. sive eremitorium Ferrariae tit. S Leonardi anno 1251 spectabat ad Congregationem Eremitarum Augustinensium Tusciae; nam illius Prior Fr. Bartholomaeus praefato Capitulo generali interfuit.

Conventus S. Stephani Ferrariae, vulgo della Rotta, ex donatione Hugaccionis Episcopi Ferrariensis fundatur ann 1197 in quadam Padi insula ab urbe parum dissita. Ast anno 1252 ad instantiam Beatricis Estensis, Azzonis IX Ferrariae Marchionis filiae, praedictum coenobium nostrates cesserunt, et ad quamdam parvulam ecclesiam Divo Andreae dicatam transierunt, quo in loco cum Estensium Principum, tum Ferrariensium civium auxilio magnificentissimum templum extruxerunt.

Conventus Fidentii in Funticellis tit. S. Galgani in Tuscia erigitur anno 1230 opera Fr. Stephani Prioris Catastae.

Conventus Florentiae tit. S. Spiritus in Tuscia inchoatus fuit anno 1250. Degebant tunc temporibus Eremitae Augustinenses in coenobio S. Matthaei de Lepore in Casillina, sive apud S. Mariam de Campo prope arcem veterem, pro qua magis communienda praefatum coenobium demoliri opus fuit. Qua occasione P. Prior Fr. Petrus Ildebrandinus cum caeteris Fratribus praedicto anno 1250 emerunt novum quemdam locum prope exiguam S. Romuli ecclesiam situm, ibique ad honorem Spiritus Sancti, S. Mariae, et omnium Sanctorum magnum coenobium extruxerunt. Ast an. 1444 S. Spiritus templo flammis fere consumpto aliud magnificentissimum, prout nunc extat artificio Philippi Brunelleschi aedificarunt, opem praebentibus Florentinis civibus Laurentio Ridolfi seniori, Bartholomaeo Corbinelli, Nerio de Cinis Capponi, et Gregorio de Stagio Dati. Consecratum fuit a D. Antonio Altoviti Florentiae Antistite die 11 Novembris an. 1573.

Conventus S. Leonardi Fogiae in Apulia jam extabat anno 1250.

Conventus Friburgi in Helvetia erectus fuit anno 1245 a nobili, ac potenti ejusdem urbis familia Velgensium in Vallis Augiae angulo pro Augustini Regulam professis. Pertinuit ad nostrates usque ad annum 1848, quo a Liberalibus suppressus fuit. Erant tunc in eodem coenobio sacerdotes octo.

Conv. sive eremitorium Frocechiae in Tuscia anno 1251 misit ad supradictum Capit. gen. P. Priorem Fr. Jacobum.

Conventus S. Augustini Fulginei (di Foligno) in Umbria fundatus fuit a nostrate B. Angelo de Fulgineo, qui nostrum Eremitanum Ordinem amplexatus fuit apud Congregationem Beati Joannis Boni circa annum 1246.

Conventus Genuae tit. S. Augustini traditur extructus fuisse a Luitprando Longobardorum Rege an. 722. Certius tamen constat praefatum coenobium sub titulo S. Teclae extitisse anno 1251, quo illius P. Prior Fr. Placitus interfuit Capitulo generali Eremitarum Augustinensium Tusciae habito in coenobio S. Salvatoris Cascinae prope Pisas.

Conventus de Giraldos, ad quartam leucae partem ab Autoguia in Lusitania, extabat tempore Regis Alphonsi Enriquez circa annum 1100. Perdurabat autem adhuc tempore Alphonsi IV Regis, qui decessit anno 1357.

Conventus Gothae in Saxonia extabat an. 1246.

Conventus Hispalensis in provincia Baetica, [p. 239] alias Vandalitia, ortum habuit anno 1248, quo Ferdinandus Castellae Rex Sanctus nuncupatus, Hispalim (Siviglia) e Maurorum tyrannide liberatam Christo Domino consecravit. Ast decursu temporis, nempe circa annum 1352 relicto priori aliud coenobium in eadem urbe aedificarunt in quodam loco, quem pii conjuges D. Arias Yañez, et ejus uxor Peregrina cum adnexis domibus nostratibus pro novo conventu extruendo dono dederunt, adjectis omnibus bonis suis pro illo dotando.

Conventus Ilicetanus in territorio Senensi in Tuscia extructus fuit a sanctissimis viris, nobilibus Senensibus, ante annos Domini sexcentos, ut in illa sacra eremo, quae a Senensi civitate tribus milliaribus distat, absconditam cum Christo vitam ducerent. Clarior tamen ejusdem coenobii notitia quoad nostrarum Eremitarum S. Augustini Ordinem spectat, habetur post annum 1050. Nam Paulus Morigia Jesuatus in Summario Chronologico edito Bergomi anno 1601, lib. 2, pag. 200, praefati coenobii antiquitatem agnoscens ita scribit: Unde Franciscus Thomas civis Senensis, et ejusdem urbis chronographus affirmat hunc locum fuisse habitatum etiam ab anno 1050, a Fratribus Eremitis S. Augustini... Habetur tamen Bulla Gregorii IX data sub die 5 Januarii an. 1231, qua Eremitae de Sylva Lacus, idest Ilicetani, permittuntur accipere unam ex approbatis Regulam. Ipsi autem elegerunt Regulam S. P. Augustini. Vocabatur tunc temporis coenobium S. Salvatoris de Fultignano; sed quia anno 1255 conventus S. Leonardi de Sylva Lacus non procul distans eidem unitus fuit, denominatione utriusque coenobii mixtim assumpta coenobium S. Salvatoris de Sylva Lacus appellari coepit. Decursu autem temporis ab ilicibus, quae illum locum circumstabant, Iliceti nomen apud incolas obtunuit. Deinde anno scilicet 1387 evasit idem Iliceti conventus caput celeberrimae Ilicetanae Congregationis. Dicitur a nostrate Landuccio (de origine sacrae Eremi Ilicetanae) Ilicetum vetus sanctitatis ilicium, areopagus pietatis, asylum Religionis, athenaeum disciplinae, palladium virtutis, a sui principio propter densissimum et quasi inaccessibile vepretum, in quo latitabat, Eremus de Fultignano dicebatur, et hoc potitum est nomine usque ad annum circiter 1220...

Eremitorium Incarnii, alias Lancarnii in Tuscia extabat an. 1251, tunc enim illius Prior P. Fr. Matthaeus intervenit ad Capit. generale Congregationis Erem. Tusciae.

Conventus Lincesi, et Fontis Giardi, Ordinis Eremitarum S. Augustini extabant jam anno 1198 in dioecesi Cenomanensi (Le Mars) in Gallia.

Conventus S. Augustini Londini in Anglia fundatus fuit anno 1252 ab Humfredo Bohum Herefordiae, et Essetiae Comite, uti habetur in catalogo monasteriorum Angliae a Joanne Speed confecto, cui auctori consentit etiam Clemens Reynerus in disceptatione historica de antiquitate Benedictinorum in Anglia, pag. 164. Et revera nostrates ante annum 1250 in Angliam introductos fuisse testis est Matthaeus Westmonasteriensis, qui in historia de rebus Britanniae enumerans sub anno 1250 ea quae ab anno 1200 usque ad 1250 in Anglia evenerant, ita scribit: Ordines multiplicabantur in Anglia, praeter Ordinis Praedicatorum et Minorum, videlicet Fratres de Monte Carmelo, Fratres Cruciferorum; et quidam qui se appellant Fratres de Ordine S. Augustini, et multi [p. 240] alii… Perduravit coenobium Londinense usque ad annum circiter 1538, quo tempore cum Henricus VIII illicitis Annae Bolenae amoribus usque ad insaniam irretitus Catholicam Fidem deseruisset, atque Pontificia auctoritate rejecta, in toto suo Regno instar Papae agere coepisset, ne hujusmodi execrabili apostasiae assensum praestarent, P. Prior, et caeteri omnes illius coenobii Fratres Augustinenses partim caesi, partimque in fugam acti fuerunt; quare amplissimum illud coenobium, in quo ducenti perpetim Fratres degebant, in haereticorum manus devenit, illudque Rex apostatata cum ecclesia, et universa suppellectile suo Vicario Cromwelo in tam impii consilii praemium assignavit, ac dono dedit. Solent enim omnes usurpatores prodigi esse earum rerum, quas absque ullo sudore, sed sola criminis ignominia acquisierunt. In coenobii loco statim iniquus minister splendidissimum palatium exaedificare coepit; sed Deo non permittente, finire non potuit. Ita ferme iisdem verbis Nicolaus Sanderus, lib. I, de schismate Anglicano pag. 194, ad an. 1538. Habemus nunc Londini parvum coenobium S. Monicae in via City ad plateam Hoxton cujus aedificatio debetur nostrati Episcopo Sandhurstii in Australia P. Mag. Fr. Martino Crane, qui illud extruxit tempore sui Provincialatus ab anno 1863 usque ad 1871.

Conventus Lugdunensis tit. S. Augustini in provincia Narbonae fundatus creditur extra urbem an. 1100; sed postea intra urbem translatus. Pertinuit ad Narbonensem provinciam usque ad annum 1629, quo Communitati, sive Congregationi Bituricensi traditus fuit.

Conv. sive Eremitorium Lupicavi inter Lucam et Pisas in Sylva Livallia prope Ripam Frattam, tit. S. Mariae de Lupocavo jam extabat anno 1153; putatur enim eodem anno S. Guilelmus in eo loco eremiticum S. Augustini Institutum amplexatus fuisse. Anno 1256 caput erat Congregationis Eremitarum S. Mariae de Lupocavo, quae, una fuit ex illis variis Congregationibus, quae ab Alexandro IV Eremitarum S. Augustini Ordini unitae fuerunt. Illius coenobii Prior Fr. Harrigus an. 1251 interfuit capitulo generali prope Pisas celebrato.

Eremitorium Labeti Cong. Tusciae an. 1251 habuit in praefato Capit. gen. suum Priorem Fr. Dominicum, et Eremit. Lanvereti ejusdem Congregationis Tusciae P. Priorem Fr. Lucam.

Conventus S. Columbani prope moenia Lucae in Tuscia fundatus creditur anno 729 tempore Luitprandi Longobardorum Regis, atque ex eo loco circa an. 1387 nostrates transierunt ad ecclesiam S. Salvatoris in muro sic nuncupatam, ibique novum S. Augustini coenobium extruxerunt; ast S. Columbani eremitorium tamquam novi conventus membrum retinuerunt. An. 1468 ad Cong. Insubricam transivit. In nostra Lucana ecclesia veneratur perinsignis Deiparae imago sub titulo de Saxo, eo quia iconoclastarum tempore ab impio milite aleatore in latere per lapidem percussa vivum sanguinem effudit. In praesentiarum illa ecclesia ob malam hominum voluntatem clausa manet.

Conventus S. Agnetis, et postea B. Joannis Boni Mantuae aedificatus fuit extra portam, quae postea B. Joannis Boni nuncupata est, circa an. 1249 a Mantuanis civibus, ut praefatum sanctissimum concivem in patria detinerent. In eo idem Beatus extremum diem clausit, ejusque sacra ossa aliquandiu quieverunt.

Conventus S. Agnetis Mantuae, a praedicto diversus, [p. 241] extructus fuit item a Mantuanis civibus paullo post obitum B. Joannis Boni, ut concivem suum, quem in coelis patronum habebant, intra civitatem reciperent, et commodius colere possent. Fovit pia Mantuorum desideria nobilis quaedam mulier ex gente Frizza, quae pulcherrimum S. Agnetis templum intra urbem erigendum curavit circa annum 1250. Templum hoc postea familia Gonzaga, cui plurimum semper debuit Augustiniana Religio, ornavit, et auxit. In illud B. Joannis Boni sacrae exuviae translatae sunt.

Conventus Mediolanensis erectus fuit a Lazaro de Lazaris Mediolanensi Archiepiscopo, qui extremum diem clausit die 11 Feb. an. 442. De hoc enim Lazaro ita scribit Josephus Ripamontius lib. 6, historiae ecclesiasticae Mediolanensis, pag. 412: "Augustinianae Familiae, quae profecta Mediolanum vagabatur absque certa sede, ac domicilio, monasterium attribuit, quo nunc Virginis Coronatae vetustissimae stant aedes". Idem testatur Joannes de Deis in Successoribus S. Barnabae, fol. 14 de Lazaro arch. dicens: "Hic primus omnium archiepiscoporum monasterium B. Augustini discipulis in urbe Mediolani assignavit". Et Franciscus Bessozosus in hist. Pontificali Mediolanensi edit. an. 1596 pag. 76 haec habet: "Dedit (Lazarus) monasterium discipulis S. Augustini, qui instructus in Religione a S. Simpliciano Mediolani morabatur, et habuit plures discipulos. Quibus cum Regulam dedisset, repatriavit. His ergo dedit Lazarus monasterium, quod existimo fuisse illud, quod nunc Incoronatae dicitur".

Conventus Mediolani tit. S. Marci jam extabat anno 1137, uti testatur Herrera ex sequenti inscriptione, quae legebatur in tertio claustri sepulcro: "Reliquiae Bocalini de Vicomercato, qui die 5 Februarii 1137 obiit". Extitisse autem ante annum 1232 scribit Ripamontius, part. 2 hist. eccl. Med. lib. 4, pag. 224. Idem auctor lib. II, pag. 683 affirmat: "quod circa annum 1400 Antonius, Galeatius Porrus, et Galeatius Aliprandus, nobiles Mediolanenses, Mediolani inventi decapitati: jacebant insepulti, nisi Augustiniani Fratres ob necessitudinem fortasse aliquam, facto repente agmine, sustulissent corpora, ett in D. Marci aede tumulassent".

Conventus Mechliniae (di Malines) in Belgio inchoatur anno 1252. Nam Franciscus Haraeus in Annalibus Brabantiae, tom. I pag. 268, haec refert: "Et in eadem civitate (Mechliniae) anno 1252 Eremitae D. Augustini conventum instruere coeperunt, privatorum primum eleemosynis, sed demum anno 1305 Aegidio Bertholdo juvante, perfectum est". Erat autem idem Bertholdus Mechliniae dominus.

Conventus Miratorii, sive Miratoii in Rornandiola fundatus fuit ante annum 1127; nam an. 1633 sub altari majoris illius ecclesiae reperta fuit haec inscriptio: Anno MCXXVII Eremitae S. Augustini.

Eremitoria sequentia suum singula Priorem ad saepe citatum Capitulum generale apud coenobium S. Salvatoris prope Pisas an. 1251 celebratum miserunt; nempe eremit. Moganelli Fr. Maurum, Morillionis Fr. Donatum, Montis Fortis Fr. Michaelem, Montis Boni Fr. Benedictum, Montis de Castillione Fr. Bonchristianum, Montis Ferrati Fr. Beringotium, alias Herrigetem, Montis Cimini Fr. Richardum, Montis Vasonis Fr. Jordanum, et Morihondi Fr. Gregorium.

Conv. sive Eremitorium S. Mariae Murceti in dicecesi Pisana extabat anno 1244, [p. 242] in quo Innocentius Papa IV illos Eremitas absolvit ab observatione Regulae S. Benedicti, eisque permittit Regulam S. P. Augustini, quam sibi priori relicta ultro delegerant. Idem conventus fuit caput unius ex illis variis Eremitarum Congregationibus, quae in unum magnum Eremitarum Augustinensium Ordinem sub Alexandro IV unitae sunt.

Conventus S. Augustini Mutinae (di Modena) in Insubria jam extabat anno 1245; nam Gaspar Sillingardus Episcopus Mutinensis in catalogo Episcoporum ejusdem urbis, loquens de Episcopo Alberto Boscheto Dominicano electo an. 1234 sic ait pag. 94: "Fratres autem S. Augustini ad portam civitatis novae considentes an. 1245 benigne juvit".

Conventus S. Augustini Montis Alti in Piceno jam extabat anno 1204, uti constat ex quodam privilegio eidem coenobio eodem anno ab Innocentio III concesso, prout refert Herrera, tom. 2 pag. 105.

Conventus Montis Specchii, alias Montis Speculi tit. S. Mariae (antea S. Antonii) prope Senas in Tuscia jam extabat an. 1230, quo illi Eremitae ex Gregorii IX concessione S. P. Augustini Regulam receperunt. Circa annum 1443 Congregationi Ilicetanae se aggregavit.

Conventus Nazarethensis in archiepiscopatu Ulyssiponensi anno 714 a Romano Eremita monasterii Cauliniani aedificatus fuisse creditur. A quibusdam censetur fuisse ex augustiniano eremitico instituto.

Conventus S. Augustini Nari in Sicilia putatur jam extitisse anno 1230, ut refert Herrera tom. 2 pag. 199.

Conventus S. Augustini Offidae in Piceno jam extabat anno 1245. Asservatur in hoc coenobio prodigiosa Sacrae Eucharistiae particula, quam anno 1273 Fr. Jacobus Diotalevius Offidanus Augustinensis, Lanciani Prior, in patriam suam detulit, prout retulimus in Eremi Sacrae part. 2 pag. 261.

Conventus S. Augustini Panormi in Sicilia tit. S. Augustini (antea S. Dionysii) initium habuisse putatur anno 1256. Habetur in illa ecclesia prodigiosa Deiparae imago sub titulo de Succursu, cujus sacrum Officium nostratibus Siculis Pius VII indulsit die 4 Feb. an. 1804, et ad Ordinem universum extendit die 24 Martii ejusdem anni.

Conventus S. Augustini Parisiorum tit. S. Augustini (antea S. Annae) exordium sumpsit anno 1240. Primitus situs erat ad portam montis Martyrum, qui locus postea dictus fuit Augustiniani Veteres. Hinc anno 1286 nostrates transierunt ad alium locum in Cardineto nuncupatum ultra parvum fontem infra muros. Hac tamen habitatione relicta novum coenobium, Honorio IV approbante, Augustinenses erexerunt in vico S. Victoris, ubi manserunt usque ad an. 1293; tunc enim Philippus IV Galliarum Rex Pulcher appellatus domum Fratrum Saccitarum, alias de Sacco (quorum Ordo ex Concilii Lugdunensis decreto paulatim extinguebatur) nostratibus tradi praecepit. Erat autem Saccitarum coenobium in parochia S. Andreae de Arsiciis, illud nostrati Generali Aegidio Romano per Simonem Matiphum Parisiensem arch. traditum fuit. Anno 1770, idest paucis annis ante funestissimam Gallorum rebellionem, habebat annuum proventum libellarum gallicarum (vulgo franchi) sexaginta millium, et alebat coenobitas 80.

Conventus SS. Philippi et Jacobi Patavii erectus fuit circa an. 1237, uti constat ex nostrate Portenario de Felicitate Patavii lib. 9 cap. 26. [p. 243]

Conv. sive eremitoria Palmarolae, Petreti, et Perollae miserunt ad praememoratum Capitulum generale Cong. Eremitarum Tusciae an. 1251 Patres Priores Fr. Bonavoltam, Fr. Orlandum, et Fr. Bartholomaeum; inter quos etiam aderat Fr. Isaias Prior Eremitorii Pecranae, et Fr. Guido Prior Eremitorii Perlatae.

Conventus S. Nicolai Pisarum extructus fuit a monachis S. Romualdi in eo loco, ubi priscis temporibus situm erat templum Cereris, et anno 1252 Eremitis Augustinensibus traditus. Eodem tempore vel ampliatus, vel reaedificatus fuit a nobili familia di Roncioni a Ripafratta. In eodem templo sepultus jacet Fr. Jo. Laurentius Berti theologus omnibus notus.

Conventus Penae-Firmae tit. S. Mariae in Lusitania, situs in loco solitario ad littus maris Oceani, erectus creditur a S. Guilelmo circa an. 1140 postquam Compostellanam peregrinationem expleverat.

Conventus Piscariae tit. S. Juliani item ad maris Oceani littus in Lusitania jam extabat anno 1153. Citat Herrera, tom. 2 pag. 291, quoddam instrumentum illius temporis, in quo asseritur praefatum Piscariae coenobium S. P. Augustini eremitas incoluisse usque ad an. 1193, quo serpente contagio Simon, Loderigus, Salvator, Suerus, Lupus, Gosendus, et Laurentius illius magni Doctoris Africani normam secuti ad coelestem patriam transmigrarunt. Idem conventus ab oppido Pennae-Firmae ad quindecim milliaria dissitus erat.

Conventus Pivoniae tit. S. Joannis Baptistae, alias S. Mariae, in Pragensi dioecesi circa an. 1040 a Bretislao Bohemorum duce erectus fuit, uti refert Georgius Bartholdus Pontanus in sua Bohemia Pia, lib. 2 cap. 18, agens de duce Bretislao, et Episcopo Severo. En Pontani verba: "Idem Princeps erexit monasterium Pivoniense, quod consecravit idem Episcopus, et introducti fuerunt Fratres Eremitae Ordinis S. Augustini"; et pag. 38 inter praefati Episcopi Severi gesta recenset etiam consecrationem ecclesiae monasterii Pivoniae prope Tinam Regulae S. Augustini.

Conventus Possiaci (oppidum Galliae) erectus fuit a Constantia Roberti uxore an. 1000 pro Eremitis S. Augustini; sed an. 1290 traditus fuit Monialibus S. Dominici. Vide Maraccium de Regibus Marianis edit. Romae 1654, pag. 204.

Conventus Prati in Tuscia tit. S. Annae inchoatur anno 1254 a nostrate B. Brunecto Rubeo de Prato, qui post susceptum Romae Eremitarum S. P. Augustini habitum in patriam reversus cum Fratribus Josepho, et Guidone veterem S. Annae ecclesiam, quam Benvenutus de Monte Cuculi Presbyter an. 1217 erexerat, incolendam et administrandam accepit. Ibidem extructo quodam tugurio quindecim annos cum sodalibus coelestem potius quam terrenam vitam duxit; verum Pratenses illorum Eremitarum Montis Majoris (ita eos appellabant) vitae sanctimonia illecti illos ad commodius S. Annae novum coenobium anno 1269 extra eamdem Pratensem urbem fundatum arcessere, ibique noster B. Brunectus permansit usque ad obitum, qui contigit die 11 Martii an. 1296, aetatis suae 75.

Conventus S. Augustini Perusiae in Umbria (postea SS. Philippi et Jacobi) jam extabat ante annum 1254. In codicibus Archivii P. Rmi Generalis ubi agitur de Umbriae provincia supponitur quod ob devotionem erga S. P. Augustinum, cujus corpus eo tempore Ticinum [p. 244] translatum fuerat, Perusini cives coenobium illud anno 725 aedificarunt.

Conventus S. Mariae de Populo (Romae) jam extabat anno 1226; nam hoc eodem anno ibidem obiisse constat quemdam P. Fr. Joannem praefati coenobii Priorem. Ecclesia autem S. Mariae de Populo nuncupatur eo quia populi Romani sumptibus tempore Paschalis II aedificata fuit anno 1199, eamque idem Summus Pontifex anno insequenti ad honorem Deiparae solemni ritu consecravit, addito ingenti Indulgentiarum thesauro pro iis, qui Ecclesiam ipsam praescriptis diebus visitarent. Sixtus autem IV anno 1472 ecclesiam vetustam, et pro frequentia populi minus amplam solo aequavit, novamque ampliorem, atque venustiorem opere sumptuoso erexit. ltem anno 1556 Paulus IV antiquum coenobium a fundamentis evertit ut nova Urbis moenia in eodem loco contra praevissam Imperialium copiarum irruptionem erigeret. Verum reddita pace statim a Fratribus Pio IV adjuvante reaedificatus fuit circa annum 1560.

Conv. sive Eremitorium S. Luciae Vallis Rosiae in regione Senensi extabat jam an. 1251; nam eodem anno illius Prior Fr. Dominicus in saepius memorato Capitulo generali electus fuit Procurator generalis illius Congregationis. In illo eremitorio B. Augustinus Novellus circa an. 1278 morabatur, ibique servus Dei omnibus ignotus divina dispositione factus est cognitus, ut iisdem verbis ait Herrera tom. 2 pag. 357.

Conv. sive Eremitorium Rocceti, seu uti est apud Torellium, Roveti, pertinebat ad praefatam Congregationem Erem. Augustinensium Tusciae anno 1251; illius enim Prior Fr. Simon interfuit praefato Capitulo generali.

Conventus Servitanus in agro Securitano, sive Setabitano in Hispania fundatus fuit a S. Donato Africano Monacho circa annum 570 opibus, et sumptibus cujusdam nobilis et religiosae mulieris, quae Minicea nominabatur, uti patet ex S. Ildephonso Episcopo Toletano lib. de Viris illustribus cap. IV. Vide etiam Herreram tom. 2, pag. 406.

Conventus S. Martini de Sande in Lusitania ab aliquibus scriptoribus fundatus censetur circa an. 400. De illo ita scribit Rodericus de Cunha in hist. Bracharensi part. I, cap. 90, pag. 385. Aliqui credunt hoc monasterium esse antiquius, asserentes fuisse Eremitarum S. Augustini multis annis antequam in Lusitaniam venissent Religiosi Benedictini, et postea quam illud deseruissent Eremitae, ingressum S. Fructuosum circa an. 629, et Religiosis S. Benedicti replevisse...

Conv. sive Eremitorium S. Georgii de Spelunca in monte Pisano supra S. Mariae del Giudice pagum pertinebat ad Eremitas Augustinenses ante annum 1110, uti refert Barsotti in libro de Coronatione B. Virginis de Saxo, edit. Lucae an. 1693 pag. 126.

Conventus S. Joannis de Salsedas in dioecesi Lamecensi in Lusitania extructus dicitur an. 1125, in eoque Augustiniani Eremitae morati fuisse censentur usque dum ad Cisterciensium Ordinem transierit.

Conventus S. Salvatoris, et alter S. Claudi prope flumen Limam in Lusitania a quodam Bracharensi Archiepiscopo circa annum 700 pro Augustinianis Eremitis erecti fuisse dicuntur, et circa an. 982 a Saracenis eversi, atque postmodum reparati ad Cluniacenses transiisse.

Conventus S. Augustini Senarum in Tuscia extabat an. 1201; habetur enim apud [p. 245] Herreram tom. 2, pag. 409, transumptum exemplar authentici instrumenti, in quo nominantur P. Prior, et Fratres, qui eodem anno in praefato S. Augustini Senarum coenobio degebant.

Conventus S. Augustini Semellii (di Salemi in Sicilia) fundatus fuisse creditur anno 1250.

Conventus Seemanshausem in Bavaria inferiori prope Gam-Konem, Castrum olim Comitum de Leomberg erectus fuit pro Augustinianis Eremitis S. Guilelmi an. 1255 ab Henrico Decano Cathedralis Ratisponensis ex nobili familia Seeman, a qua Seemanshausensis coenobii nomen accepit.

Conventus Tudensis (di Tuy) in Hispania extabat jam, uti videtur, anno 620; in eoque Eremitae Augustinenses mansisse putantur usque ad annum 813. Transiit deinde ad Cluniacenses.

Conventus Turrium Veterum in Lusitania, fundatus creditur anno 1226 ex quadam donatione, quam eodem anno illius oppidi Communitas fecit Fr. Gaibitino Eremitano Ordinis S. Augustini, et omnibus ejusdem Ordinis Fratribus. In praefato de Torres Vedras coenobio in Archiepiscopatu Ulyssiponensi sito quievit in Domino, die 15 Octob. an. 1422, noster B. Gundisalvus de Lagos, cujus immemorabilis cultus confirmatus fuit a Pio VI die 23 Maji anno 1777. Festum ejus apud Ordinem agitur die 21 Octobris.

Conventus Tarvisii (in Marchia Tarvisina) tit. S. Margaritae extruitur anno 1233 a nostrate Fr. Gerardo de Camino ex nobilissima familia de Camino, quae olim Feltrio, Serraevalli, et aliis oppidis dominabatur. Coenobium vetus extabat extra portam S. Margaritae; ast ad commodiorem locum intra civitatem traslatum fuit anno 1265.

Conventus Tolentini in Piceno extabat jam anno 1250. In hoc coenobio vixit 30 circiter annos S. Nicolaus, qui ad coelos abiit an. 1305, vel juxta alios an. 1309, die 10 Sept. Sanctorum catalogo adscriptus fuit ab Eugenio IV die 6 Junii an. 1446. Recentior illius vita evulgata fuit anno 1878 per nostratem P. Mag. Nicolaum Mercuri.

Conventus Tiburis (di Tivoli prope Romam) tit. S. Leonardi extabat extra urbem anno 1241; sed postea intra translatus fuit. Huic coenobio circa an. 1422 unitum fuit antiquum hospitale S. Onuphrii, quod veteri conventui proximum ac pene contiguum erat.

Conventus Ulyssiponensis inchoatur anno 1192 ex donatione Sancii I Lusitaniae Regis tit. S. Saturnini in cujusdam montis supercilio; quo in loco Domina Susanna Joannis Quiveni uxor novam ecclesiam ad honorem Sanctorum Ordinis S. Augustini extruxit an. 1243, eamque nostratibus donavit. Appellabatur etiam eadem Ecclesia titulo S. Genesii a nomine montis, et Deiparae de Monte ob magnam populi venerationem, quae decursu temporis excitata fuit erga devotam quamdam ejusdem B. Mariae Virginis imaginem, quae illam ecclesiam decorabat. Anno autem 1272 nostrates se transtulerunt intra civitatem ad locum, qui dicebatur Almafala, ibique ex donatione cujusdam piae mulieris, quae Domna Susanna appellabatur; extruxerunt novum coenobium sub titulo S. P. Augustini, quod tamen circa annum 1362 appellari coepit nomine nostrae Dominae de Gratia eo quia circa illud tempus quidam piscatores ad illam ecclesiam transtulerunt quamdam prodigiosam Deiparae imaginem, ab ipsis in vigilia ejusdem B. Virginis ad coelos Assumptionis de sub mari suis retibus eductam, quae [p. 246] cum ob miraculorum frequentiam, et populi devotionem piissimum nostrae Dominae de Gratia nomen obtinuisset, eumdem titulum nedum praefato Ulyssiponensi S. Augustini coenobio, sed fere omnibus Augustiani Ordinis in Lusitano Regno extantibus aedibus communicavit.

Conventus S. Augustini Urbis Veteris (di Orvieto) in provincia Romana jam extabat tempore Adriani IV, qui obiit an. 1159; nam noster Coriolanus, in Chronico fol. 9, de eodem Adriano IV loquens ait: Ecclesiae S. Augustini de Urbeveteri dedit indulgentiam trium onnorum, et totidem quadragenas. Translatus fuit intra urbem ab Innocentio III anno 1216; ac demum an. 1254 nostrates ad commodiorem locum situm in vico Ulmi, dicto de S. Juvenali, ubi erat ecclesia S. Luciae, transmigrarunt, ibique Urbanus IV circa annum 1262 novum S. Augustini templum aedificavit, uti ex nostrate Panvinio refert Herrera tom. 2, pag. 512.

Conventus Vallis Petrae, tit. S. Mariae Magdalenae in diocesi Bononiensi in Romandiola a Benedictinis circa annum 1253 ad Augustinianam Brictinensium Congregationem, Innocentio IV aprobante, transivit.

Conventus Vallis S. Guilelmi in dioecesi Lingoniensi (di Langres) in Gallia extabat anno 1252; eodem enim anno Innocentius IV P. Priori, et Fratribus Eremitarum Vallis S. Guilelmi Ordinis S. Augustini Lingoniensis dioecesis quaedam privilegia indulsit, uti legitur apud Herreram tom. 2, pag. 514.

Conv. sive Eremitorium Vallis Bonae tit. SS. Georgii et Galgani in Carferoniana Lucanae dioecesis, extabat jam anno 1214 teste Barsotti in libro de Coronatione B. Mariae Virginis de Saxo, pag. 129. Illius Prior, qui an. 1251 jam saepius citato Capitulo generali Tusciae interfuit, fuisse videtur Fr. Guido de Stagio, qui postea totius Ordinis moderator evasit.

Conv. sive Eremitorium Vallis Bonae de Versilia tit. S. Mariae Mag. in Lucana dioecesi inter Camajorem et Petram Sanctam in Valle Castelli situm jam extabat an. 1247, uti scribit citatus Barsotti pag. 129. Illius Prior an. 1251 erat Fr. Bonus.

Conv. sive Eremitorium S. Mariae de Nazareth prope Venetias extabat jam anno 8oo. Hic locus postea vocatus fuit Lazzaretto vecchio. In eodem conventu vixit fr. Bonifacius Falerius, qui anno 1120 Venetiarum Episcopus electus fuit. Ibidem circa an. 1423 noster Gabriel de Garofolis cum quatuor nobilibus Venetis suis discipulis consilium iniit de Congregatione Canonicorum Regularium S. Spiritus instituenda. Et tunc praefatum coenobium amissimus.

Conv. sive Eremitorium S. Bartholomaei de Vurno, situm in montibus ejusdem oppidi, ab eremitorio S. Jacobi de Morillione, quod in iisdem montibus extabat, omnino diversum, apud praefatum Barsotti, pag. 131, nominatur ad annum 1231.

MONASTERIA MONIALIUM ORD. EREM. S. P. AUGUSTINI, QUAE EXTABANT ANTE ANNUM 1256, QUO EJUSDEM ORDINIS UNIO PERACTA FUIT - p. 246

Monasterium Atrebatense sub. tit. S. Mariae Magdalenae (di Arras) in suburbio S. Vincentii erigitur an. 1222. Illud nuncupari coepit coenobium Filiarum Dei. Idem monasterium circa an. 1448 tempore belli pene eversum [p. 247] D. Petronilla Cornelia Joannis Hourieri vidua reparavit.

Monasterium Bruxellense tit. S. Petri an. 1213 a Duce, et civibus erigitur pro Monialibus leprosorum curae addictis; quae an. 1220 S. P. Augustini Regulam amplexae sunt.

Monasterium S. Augustini Bononiae extabat anno 1204; quo tempore illae Moniales sua sanctimonia a senatu obtinuerunt ut a Bononiensibus S. P. Augustini festum ageretur.

Monasterium Corneliense sive de Monte Cornelii prope Leodium in Belgio extabat circa an. 1200; nam circa illud tempus B. Juliana de Cornelione in eodem monasterio Augustinianum habitum induit.

Monasterium S. Jacobi in oppido Paterni in dioecesi Anconitana extabat anno 1255; nam eodem anno Alexander IV quoddam privilegium confirmavit a suo praedecessore Innocentio III concessum Priorissae, et monasterio Sancti Jacobi de Paterno Anconitanensis dioecesis etc.

Monasterium Flacesheim in Germania fundatur an. 1166 ab Ottone Comite Ravenspurgensi pro Monialibus sub Regula S. P. Augustini degentibus.

Monasterium S. Elisahethae Fulginii in Umbria vulgo Monialium nigrarum nuncupatum (delle Nere) extructum fuit anno 1230 a quadam pia femina Teutonica, cui nomen erat Elisabetha, quae eodem anno ex sua Germania cum duabus sodalibus in Italiam venerat. Monasterio extructo, atque sacris virginibus tradito ipsa fundatrix post duos menses discessit relinquens eidem monasterio vulgare nomen della Tedesca. Illae moniales Regulam et Ordinem Eremit. S. Augustini paulo post ab Aegidio Fulginate Episcopo acceperunt.

Monasterium S. Viti Ferrariae extruitur an. 1234 sub Regula S. P. Augustini, et regimine Eremitanorum, qui in coenobio S. Andreae degebant. An. 1446 erat Apostolicae Saedi immediate subjectum.

Monasterium Hochelemi, in provincia Coloniensi fundatur a D. de Plesse an. 1242; in eoque ejus filia an 1276 ex hac vita migravit.

Monasterium Islae in Episcopatu Mindensi in Germania an. 1213 ex Eremitano S. Augustini Ordine ad Cisterciensem transivit.

Monasterium Mediolanense S. Bernardini circa an. 1187 extructum fuit pro Monialibus Augustinianis; ast circa an. 1430 ad Ordinem Franciscanum transiit.

Monasterium Montis Hilaris tit. S. Mariae Magd. in parochia S. Fausti de Cabanies prope Barchinonem an. 1256 recepit Regulam et Ordinem S. P. Aug.

Monasterium Nurembergense tit. S. Mariae Magd. in Bavaria an. 1229 erigitur sub Regula S. P. Aug. sed an. 1278 ad Ordinem Seraphicum transivit.

Monasterium Werdense uno milliari Hannovera distans extruitur an. 1106 pro rnonialibus Aug. a Comite de Rode translatis monialibus ex Comitatu Schawenberg monasterii Oberen Kivchensis.

Monasterium Venetum S. Mariae in Hierusalem, postea S. Mariae Virginum fundatur ab Alexandro III Summo Pontifice, et illius prima Abbatissa fuit Julia Imp. Friderici Barbarossae filia.

Monasterium Venetum S. Andreae erectum creditur circa an. 1180; nam Alexander III dum Venetiis degeret, antiquissimam argenteam Crucem illis Monialibus Aug. donasse dicitur.

Monasterium Venetum S. Luciae, [p. 248] olim SS. Annuntiatae an. 1192 erectum fuit. Illud incolebant Moniales Aug. 70.

Monasterium Veronense tit. S. Mariae Matris Domini aedificatur an. 1225; ibique Moniales Aug. manserunt usque ad an. 1517, quo intra urbem ad S. Sylvestri templum se receperunt.

Fr. Adjutus de Fano, ab Herrera Avitus de Grafano appellatus, anno 1228 eligitur Generalis, rexitque Ordinem usque ad an. 1248. Herrera tom. I pag. 37, Elss. pag. 13.

B. Albertus, Gallus, S. Guilelmi discipulus, ejusdem Augustinianae Congregationis post magistri obitum promotor fuit. Ad Ordinem admissus die 6 Januarii an. 1155 ad meliorem vitam transivit die 10 Aprilis an. 1158. Testatur Elssius pag. 22 quod Albertus noster extruxit coenobium S. Salvatoris prope Lugdunum in Valle Gelonis. Vide Herr. tom. I, pag. 5.

Fr. Albertus Mantuanus celebris concionator floruit circa annum 1204, quo tempore extitit angelus pacis inter Bononienses et Mutinenses, quos ad mutuam concordiam et amicitiam reduxit. Ita Herrera tom. I, pag. 52.

B. Antonius Alessandrini, nobilis Senensis, florebat vitae sanctitate in coenobio Ilicetano circa annum 1160; ibique extremum diem clausit valde senex die 4 Feb. Illius emortualis annus non constat. Vide Martyrol. August. part. I, pag. 97.

B. Benignus et Carus Augustinenses Eremitae patria Veronenses in monte apud Lacum Benacum (Lago di Garda) vitam eremiticam duxerunt juxta Malsesenium oppidum, Veronensis dioecesis, qui sanctitatis fama clari, cum S. Zenonis corpus in nobiliorem locum transferendum esset, neque ullus inveniretur, qui illud attingere posset, aut auderet, ipsi a Rothaldo Episcopo arcessiti facillime elevarunt, suisque humeris ad paratum locum transtulerunt. Ad eremum deinde statim confugiente ibidem in sancta conversatione perseverarunt usque ad ipsorum transitum, qui contigit anno 807. Illorum sacrum Officium anno 1782 die 10 Septembris Clero dioecesis Veronensis indultum fuit, et die I ejusdem mensis an. 1838 ad universum Augustinensium Ordinem extensum. Vide Breviarium Ordinis Aug. ad diem 21 Julii, et vitas Beatorum Evangelistae et Peregrini editas Veronae an. 1808, pag. 27.

Bonifacius Falerius, nobilis Venetus, vir eximiae virtutis ex Eremita Augustiniano, compellente, et praae gaudio gestiente populo, invitus Presbyter, mox Episcopus est ordinatus anno 1120; probatisque moribus, ac summa moderatione patriam administravit ecclesiam tredecim fere annos, excessitque, teste Dandulo, anno 3 Petri Polani Ducis, qui fuit annus salutis 1133. Vide Ughellum vol. 5, columna 1238, n. 22.

Ven. Fr. Bonaventura de Caesena confessarius B. Joannis Boni, virtutum tanti magistri aemulator existens, quem nec vincere sperabat, nec auderet aequare, feliciter valuit imitan. Floruit circa annum 1249. Herrera vol. I, pag. 92, et Elssius pag. 131.

S. Eutropius (ab alio diversus) prior coenobii Servitani alias Setabitani (di Xativa) in Hispania, discipulus fuit S. Donati. [p. 249] Florebat circa an. 585, quo tempore cum doctrina, tum sancto exemplo Hispanos in catholica fide continuisse dicitur. Anno 593 interfuit Concilio Toletano, in quo summa totius synodalis negotii penes S. Leandrum Hispalensis Ecclesiae Episcopum, et beatissimum Eutropium monasterii Servitani Abbatem fuisse testantur scriptores. Paullo post eligitur Episcopus Valentiae, quo in loco parum supervixit. Ab Elssio dicitur: Vir eruditissimus, et monasticis disciplinis apprime instructus, tam in divinis Scripturis, quam in saecularibus litteris magnifice eruditus... Quaedam scripta reliquit, ac praesertim lib. unum de cohortatione monachorum. Vide Herr. tom. I, pag. 208; et Elssium pag. 187.

Gesius, sive Giesius de Burgo S. Minati in Tuscia, socius, convictor, vel ad minus successor S. Guilelmi obiit anno 1172, cujus corpus in habitu eremitico nigro repertum fuit in ecclesia S. Columbani, et ad S. Augustini Lucae translatum anno 1250. Patuit publicae fidelium venerationi usque ad haec nostra calamitosa tempora, quibus ecclesia illa coenobitis ejectis sacrilega liberalium voluntate clausa manet. Vide Elssium pag. 243.

Ven. Gosendus coenobii S. Juliani de Piscaria in Lusitania alumnus, unus fuit ex illis septem Eremitis Augustinianis, qui anno 1193 prodigiosam imaginem possidebant, quam lue grassante, in monasterio Alcobaciensi Ordinis Cisterciensis reponendam decreverunt. Sed antequam illuc pervenirent, in eminenti loco ab Alcobacia vix duobus millaribus dissito subsistentes, contagione correpti non sine sanctitatis opinione naturae debitum persolverunt praefato an. 1193; et sic coenobium illud finem habuit. Ita fere iisdem verbis Herrera tom. I, pag. 277, et tom. II, pag. 291. Vide etiam Elssium pag. 245.

S. Guilelmus IX Pictaviensium et Aquitaniae dux cum aliquando contra Innocentium II Anacleti partes secutus fuisset, S. Bernardi opera ad saniorem mentem revocatus, cujusdam anachoretae consilio lorica ferrea pectori induta, et catenis revincta ad Summi Pontificis pedes provolutus contumaciae suae veniam petiit. Ab eo ad Patriarcham Hierosolymitanum remissus, primum S. Jacobi sepulcrum Compostellae veneratus est. Deinde Hierosolymam petiit, ubi Ecclesiae communioni restitutus in arctum quoddam tugurium se abdidit, ibique cilicio constrictus, pane nigerrimo, et aqua contentus, atque super nudam humum cubans austeram inter assiduas contemplationes vitam duxit. Verum post aliquot annos suorum precibus morem gerens in Galliam redire constituit; sed in Hetruriam appulsus, cum pro Lucensibus contra Pisanos suadente diabolo arma sumpsisset, justo Dei judicio repente lumen oculorum amisit, quod tamen, erratum suum agnoscens, statim recuperavit. Rediit proinde Hierosolymam, deinde Compostellam, ac demum in Hetruriam, ubi in horrido quodam Sylvae Livalliae specu tamdiu delituit, donec sanctitatis ejus fama illinc erumpente multi se ei in discipulos obtulerunt, cum quibus austerissimum vivendi genus sub regula S. P. Augustini observandum instituit. Videns autem sodalium suorum fervorem tepescere, secessit in quemdam montem, qui de Pruno vocabatur, a quo veneficis animantibus procul ejectis, eadem ibidem vitae austeritate, et precum assiduitate se exercuit. Eo in loco quadam nocte dum juxta morem in [p. 250] orationibus vigilaret, a daemonibus dire caesus, et semivivus relictus, statim a Deipara duabus aliis comitata virginibus coelesti unguento delibutus, pristinae incolumitati restituitur. Demum in horridam quamdam Senensis agri solitudinem, quaue Stabulum Rhodis dicebatur, se abdidit, ibique cum per annum cum dimidio inter consuetas austeritates commoratus fuisset, extremam ear sibi horam advenisse praesentiens, sacramentis Ecclesiae susceptis, defixisque in coelum oculis obdormivit in Domino an. 1157. Alii tamen censent illum in Gallia ex hac vita migrasse. Orturn habuit in Gallia anno 1099, Anacleti Antipapae schisma sectatur an. 1133, resipiscit, et Regno se abdicat an. 1136, primam peregritationem suscepit an. 1137, et alteram an. 1151. Inter Sanctos ab Innocentio III relatus fuit anno 1202. Apud nostrum Eremitanum Ordinem jam inde ab an. 1388 illius sacrum Officium celebratur, uti constat ex definitionibus Capituli generalis Imolae habiti eodem anno. Ex Hagiologio Italico edit. Bassani an. 1773 tom. I, pag. 90 pene ad litteram. 148

Fr. Jacobus de Antonio, Florentinus, vir multae doctrinae, atque celebris illius temporis concionator, an. 1161 interfuit capitulo generali habito in coenobio S. Jacobi de Savena extra Bononiam.

B. Joannes Bonus Mantuae ex familia Bonomi anno 1168 in lucem prodiit; ejus pater Joannes, et mater Bona vocabatur, unde ipse utriusque parentis nomen participans Joannes Bonus appellatus fuit. Cum post patris obitum amplas opes in voluptatibus dissiparet, pia matre, veluti altera Monica, pro ejus conversione assidue orante, in morbum incidit; quare voto religionis, si e vitae discrimine incolumis evaderet, se obstrinxit. Recuperata valetudine, et matre item orbatus, facultates omnes in pauperes erogavit, seque in quamdam specum apud Caesenam abdidit; ibique austerissimam vitam duxit donec habitum et institutum S. P. Augustini suscepit, et professus est. In exacta itaque religionis observantia cum aliquando carnis stimulis afligeretur, ut eam tentationem dolore superaret, calamos peracutos arundineos manuum unguibus infixit. Ex eo dolore cum pene exanimis triduo jacuisset, divina visitatione recreatus convaluit, atque ex eo tempore omni postea libidinis sensu caruit. Sanctitatis igitur fama clarus multa per Flaminiam, et Umbriam coenobia sui Ordinis instauravit, in quibus per annos circiter quinquaginta cum magno virtutum exemplo commoratus, in patriam rediit, ubi meritis cumulatus, et miraculis clarus migravit ad Dominum. Sacrum ejus corpus in urbem (Mantuam) translatum, in ecclesia S. Agnetis sui Ordinis cum honore collocatum miraculis effulsit, ejusque cultum permisit Sixtus Papa IV anno 1483. Illius autem sacrum Officium Ordini Augustiniano indulsit Clemens X die 5 Octobris an. 1672. Eremitarum S. P. Augustini Instituto nomen dedit an. 1204. Vide praefatum Hagiologium Italicum tom. 2, pag. 250, ex quo haec fere ad litteram deprompta sunt.

B. Joannes de Spelunca, quod erat eremitorium in Monte Pisano, eligitur Geralis circa an. 1115, rexitque Ordinem, non tamen forsan absque aliqua interruptione, usque ad an. 1160. Vide Herreram tom. I, pag. 365.

B. Joannes Cirita Lusitanus ex milite Augustinianus Eremita in monasterio S. Christophori, alias de Foes in dioecesi Visaei, circa annum 1120 sanctitate [p. 251] florebat. Verum circa an. 1123 seipsum, et coenobium Cisterciensibus tradidit. Vide Herreram tom. I, pag. 365.

B. Joannes de Cella, quod erat eremitorium Lucanae dioecesis, ordinem rexit tempore Innocenti III circa annum 1200. Vide Herreram tom. I, pag. 366.

B. Nicolatius de Senis ex nobili familia Bandinelli sive ut aliis placet, Tancredi, potissimum commendatur ob exactissimam religiosi silentii custodiam. Ad supernam patriam transivit circa annum 1250. Vide Herreram tom. 2, pag. 159, et Elssium pag. 501.

Fr. Petrus Prior hospitalis et coenobii a S. Guilelmo apud Sylvam Livalliam aedificati, et postea Prior eremitorii de Monte Pruno, florebat circa annum 1156. Suis virtutibus, praeclarisque exemplis suam Guilelmitarum Congregationem illustravit. Sub illius prioratu aliquandiu vixit ipsemet S. Guilelmus in eremitorio Montis Pruni. Vide Herraram tom. 2, pag, 276, et Elssium pag. 580.

Fr. Redemptus Afer socius fuit S. Fuilgentii, cum quo in Siciliam appulsus, ibidem in quodam monasterio prope Syracusas coenobiticam vitam egit, annuente S. Episcopo Eulalio, circa annum 560. Vide nostratem Attardi de Monachismo Siciliae pag. 33.

B. Reginaldus, Gallus, discipulus S. Guilelmi, fuit artis medicinae peritissimus, et ejusdem S. Guilelmi medicus, necnon dives bonarum virtutum, atque terrenarum opum. B. Albertum in scholis condiscipulum habuit, a quo ad S. Guilelmi Congregationem admissus fuit, cum a sancto amborum magistro sui monacatus praedictionem accepisset. Ad aeternam vitam migravit Stabulo Rhodis an. 1156. Vide Herreram tom. 2, pag. 331; et Elssium pag. 600.

S. Renovatus Episcopus Emeritensis monasterii Caulaniani alumnus, nobilis Gothus, familiae splendore conspicuus, procerus corpore venusto vultu, nimiumque admirabilis aspectu, acris ingenii vir in omnibus operibus suis aequissimus, et in ecclesiasticis disciplinis valde instructus, suis virtutibus, et sanctissimae vitae exemplo discipulis praeluxit usque ad obitum. Floruit an. 620. Vide Herreram tom. I, pag. 372, et Eissium pag. 601.

S. Romanus Eremita ex coenobio Cauliniano tempore devastationis Hispaniarum per truculentam Maurorum barbariem, transtulit prodigiosam Deiparae imaginem de Nazareth nuncupatam in territorium Orichiense ad Seanum montem in Ulyssiponensi Archiepiseopatu situm, ibique usque ad sui transitum permansit. Floruit anno 714. Illius religiosi instituti fuisse habendus est, ad quod memoratum Caulinianum coenobium pertinuit. Pertinuisse autem ad Eremitas Augustinenses plausibili non caret fundamento. Vide Herreram tom. 2, pag. 329.

S. Rusinianus Episcopus Afer, Genserici Regis persecutionem fugiens e Byzacena provincia in Siciliam navigavit an. 439, ibique in quadam parva insula, (vulgo dei Magnisi, alias dei Romiti) commorabatur monachi vitam laudabiliter gerens. Ita ex Sincello in vita S. Fulgentii laudatus Attaidi, pag. 33.

B. Basilica, seu ut ab aliis vocatur B. Placida, S. P. Augustini ex patre tantum soror juxta Martyrologium Augustinianum part. 2, pag. 76; sed juxta Elssium sub nomine Placidae filia S. Matris Monicae, in monasterio Hipponensi se Domini obsequio totam mancipavit, ibique in pace quievit Octogenaria die 18 Maji an. 430. Vide Elssium pag. 117, et 592.

Ven. Demetrias, quam summis laudibus Hieronymus et Augustinus extollunt, cum circa annum 413 Carthaginem una cum matre Juliana, et avia Proba appulisset, et ejus dies nuptiarum cum nobilissimo sponso appropinquaret, repente S. P. Augustini hortatu consilium mutavit, et terrenas nuptias contemnens saeulo nuntium misit, atque inter Augustinenses moniales suae virginitatis florem consecravit. Vide Herreram tom. I, pag. 188, et Elssium pag. 161.

B. Felicitas Monicae et Patritii filia, seu juxta alios, filia Patritii ex altero conjugio, S. P. Augustini soror, a quo adhuc adolescente litteras edocta fuit, monasterium Sanctimonialium Hippone a fratre constructum ingressa, ibidem usque ad octogesimum suae aetatis annum magna sanctitate vixit. De illa ab Elssio dicitur quod semper jejunabat, super saccum jacebat, vinum nec carnes numquam sumebat, quotidie psalterium recitabat, et centies singulis noctibus Deiparam flexis genibus salutabat. Virorum faciem postquam monasterium intravit, numquam videre voluit, et quando Augustinus ad eam, et caeteras moniales cum aliquo Fratre visitandus accedebat, ipsa sibi vultum velamine cooperiebat, flores, quos ipsamet colligebat, super sorores infirmas ponebat, et sanabantur. Tandem non minus virtutibus quam annis plena, et miraculis clara evolavit ad coelum circa anno 430 die 15 Maji, aetatis suae an. 80. Ita fere Elssius pag. 191. Vide etiam Erreram tom. I, pag. 221, et Martyrol. Aug. part. 2, pag. 65.

S. Maxima Africana sanctos martyres Martinianum et Saturianum suis exhortationibus ad Fidem Catholicam, et ad statum monachalem convertit, qui propterea cum essent servi cujusdam Vandali, cum duobus eorum, fratribus, Dei quoque famula eos comitante, nocte clam e domo illius barbari aufugientes, ad Trabacenum monasterium, cui tunc praeerat Ven. Andreas, coenobiticam vitam agere se receperunt. Maxima vero in sacrarurn virginum domo non longe dissita Immaculati Agni nuptias terreno conjugio praetulit. Martinianus cum sociis fratribus an 456 pro Christi nomine illustre martyrium sustinuit. Maxima vero post multos superatos agones divinitus liberata in monasterio multarum virginum mater sancto fine quievit. Horum Sacrum Officium Ordini indultum die 6 Augusti 1672 in nostro Breviario habetur sub die 16 Octobris. Eorum martyrium ita in Ordinis Martyrologio describitur. In Africa Sanctorum Martyrum Martiniani et Saturiani cum duobus eorum fratribus, qui tempore Wandalicae persecutionis sub Genserico Rege Ariano cum essent servi cujusdam Wandali, a sancta Maxima Virgine eorum conserva, ad Christi fidem conversi, et ut religiosam vitam [p. 253] in coenobio Trabacensi Ordinis sancti Patris Augustini profiterentur, persuasi, pro constantia fidei catholicae primo nodosis fustibus caesi sunt, et usque ad ossa laniati: sed cum multo tempore talia paterentur, et sequenti die nihulominus semper incolumes redderentur, exilio tandem in vastam eremum inter Mauros relegantur. Ubi cum multos barbarorum ad fidem Christi convertissent, et a Romano Pontifice presbyterum aliosque ministros, qui eos baptizarent, obtinuissent, novissime vinctis pedibus post terga currentium quadrigarum, inter spinosa loca silvarum jussi sunt pariter interire. Maxima vero post multos superatos agones divinitus liberata, in monasterio multarum virginum mater sancto fine quievit.

S. Melania junior Romana, clarissimis orta natalibus, Melaniae senioris neptis, Piniani uxor, et Albinae nurus una cum his. an. 409 Hierosolymam profectura Carthaginem appulit, ibique Melania senior illius ecclesiae pauperes locupletavit. Inde Tagastam ad S. Alipium accessere, ubi non solurn templum splendidissime ornarunt, atque reditibus dotarunt; verum etiam duo monasteria erexerunt, quorum unum 80 virorum, et alterum 120 virginum familiam alebat. In hoc monasterio S. Melania aliquandiu sub S. P. Augustini disciplina, et Praepositae obedientia cum caetenis monialibus pie sancteque vixit. Post aliquot annos Melania, et vir ejus Pinianus, qui in praefatum virorum coenobium se receperat, Hierosolymam se contulerunt, ubi jam senior Melania extremum diem clauserat, ibique Pinianus inter monachos, et Melania ejus uxor inter moniales religiosam vitam duxerunt usque ad obitum, qui Melaniae contigit an. 438, quantum vero Pinianus supervixerit nobis non constat. Vide Herreram tom. 2, pag. 44, et Elssium pag. 482.

S. Mater Monica Thagaste in Africa orta est anno 331 ex parentibus Aurelio, et Facundia, quae oriunda erat ex Tebellicis Getuliae Principibus, de quorum progenie Lybiae Principes gloriabantur. Tredecim annos nata nupsit Patritio viro nobili sed indole praeferoci, sub cujus jugo ob viri acerbitatem plura perpessa est. Ex nuptiali foedere viro suo parturiit Augustinum, Navigium, et Perpetuam; Felicitas enim, et Basilica ex altero Patritii natae sunt conjugio. Cum autem vitam inter egregias virtutes transigeret, et virum Patritium, ac filium Augustinum suis lacrymis Christo lucrifecisset, Mediolano cum Augustino et sociis in Africam remeans, apud Ostia Tiberina ad coelestem patriam transivit die 4 Maji, an. 388, aut 389, aetatis suae 56. Vide Martyrologium Aug. parte 2, pag. 22, et Herreram, tom. 2, pag. 43.

B. Perpetua soror S. P. Augustini ex utroque parente, ipsis nuptialibus diebus viro causa mortis viduata, post reditum Augustini ex Italia, ab illo circa an. 390 sanctimonialium Tagastensis monasterii Praeposita instituta fuit. Ibidem multos annos inter pias sanctasque exercitationes mansit usque ad obitum, qui putatur contigisse die 2 Augusti an. 420. Si magis Herrerae quam Elssio fidem praestare debemus, illam nobis Hipponensis potius quam Tagastensis monasterii Abbatissam appellare licebit. Vide Herreram, tom. 2, pag. 227, Elssium, pag. 557, et Martyrol. Aug., part. 2, pag. 417. Anno 483 die 16 Decembris juxta Ordinis Augustiniani Martyrologium sub Hnnerico Wandalorum Rege in Africa [p. 254] plurimae Ordinis S. P. Augustini sanctimoniales suspendia, pondera laminasque ignitas tolerantes ad gloriosam martyrii palmam feliciter pervenerunt. Tam saeva autem atque acerba supplicia sacris virginibus infligebant ut calumniosum mendacium in Sanctos Episcopos dicerent. Verum praevaluit, verba sunt Breviarii Augustiniani, subnixa veritate earum constantia; nam tormentis omnibus superiores, fortiterque in confessione fidei, et veritatis persistentes, ad virginitatis coronam martyrii palmam adjunxerunt. Namque illarum acerbitate poenarum plurimae tunc extintae sunt, aliae vero, quae remanserunt, arescente cute debiles et curvae quod reliquum vitae fuit aerumnose traduxerunt. Ad ipsarum sanctarum Virginum honorem ex apostolico Clementis X indulto sacrum Officium apud universum Augustinianum Ordinem praedicta 16 Decembris die celebratur.

Bulla Apostolica, cujus vigore laudatus Summus Pontifex confirmavit unionem generalem diversarum Eremitarum Congregationum Ordini S. Augustini peractam in capitulo generali Sub Preside Card. Richardo Annibaldeschi de Molaria, celebrato in coenobio S. Mariae de Populo Urbis, emanata fuit Laterani die 9 Aprilis praedicti anni 1256. Notanda potissimum sunt ejusdem Bullae verba sequentia: Propterea dudum a Nobis mandatum Apostolicum emanavit ut de singulis domibus vestris, quarum quaedam S. Guilelmi quaedam S. Augustini Ordinum; nonnullae autem Fratris Joannis Boni, aliquae vero de Fabali, aliae vero de Brictinis censebantur, et apud homines ambiguis interdum nuncupationibus vacillabant, duo Fratres cum pleno mandato ad nostram mitterentur praesentiam, quod nostra circa vos ordinaret dispositio, recepturi. Cumque Fratres hujusmodi ad Sedem Apostolicam accessissent, coram dilecto filio nostro Richardo Sancti Angeli Diacono Cardinali, quem negotio unionis vestrae deputavimus, sufflcientia ad id exhibuere mandata, et in generali eapitulo vestro in Urbe celebriter congregato, nomine omnium, a quibus fuerant destinati, et de communi Capituli ejusdem assensu, vos et domos vestras in unam Ordinis observantiam, et vivendi formulam uniformiter redigi, unumque ex eis ovile fieri, Generalis Prioris praesidentia gubernandum unanimes consenserunt.... Porro idem Cardinalis nostri auctoritate mandati vivo ad eum sermone directi, necnon et concordi eorumdem Fratrum, ac praedicti Capituli consensione suffultus, universas domos, et Congregationes vestras in unam Ordinis Eremitarum S. Augustini professionem, et regularem observantiam perpetuo counivit sub Generalis cura Prioris canonice constituendi pro tempore.... Nos igitur praefati Cardinalis processum convenientem cum voluntatis nostrae proposito approbantes, praemissa omnia grata habemus, et rata; ipsaque auctoritate Apostolica confirmamus, et praesentis scripti patrocinio communimus, insuper autem personas, et domos vestras sub Beatorum Petri et Pauli protectione suscipientes nostra praesentium auctoritate statuimus ut vos filii Priores et Fratres in professione praedicti Ordinis in praefato generali Capitulo ordinata, quo [p. 292] quidem Ordine vos perpetuo censeri volumus, vobiscum super universarum professionum aut observationum debito, quas antea feceratis in praedictis vel aliis Ordinibus, dispensantes, sub devota Generalis Prioris, quem nunc vobis divina ordinatio praetulit, ejusque successorum obedientia, perpetuo virtutum Domino servientes, nigris dumtaxat, (extra claustra) et nullis aliis alterius coloris cucullis, ut uniformis amictus normam ejusdem in vobis professionis ostendat, utamini de caetero universi... Praefactae autem Eremitarum diversorum nominum Congregationes, quae in memorato generali Capitulo in coenobio S. Mariae de Populo Romae habito Eremitarum S. P. Augustini Ordini se aggregarunt sequentes sunt:

1) Congregatio Eremitarum Vallis Hirsutae (in Marchia Anconitana) per Italiam propagata.

2) Cong. Eremitarum de Poenitentia Jesu Christi (alias de Sacco) quae tamen non simul eodem tempore, sed sensim usque ad annum 1320 Augustiniano Ordini unita fuit.

3) Cong. Eremitarum S. Augustini de Turri Palmarum dioecesis Firmanae in Piceno.

4) Cong. Eremitarum B. Joannis Boni de Mantua, instituta anno 1204 in Ecciesia B. Mariae Virginis Budrioli prope Caesenam in Romandiola; in eadem provincia praesertim atque in Insubria propagata, quae S. P. Augustini Regulam receperat sub Innocentio IV anno 1252, quando nimirum sub Lanfranco Septala tunc primum electo Priore Generali facta fuit unio Fratrum Janbonitarum Insubriae, et Romandiolae, per utriusque spontaneam cessionem Priorum Generalium Fr. Ugonis Mantuani et Fr. Marci Caesenatis, schismate de medio sublato.

5) Cong. Eremitarum de Monte Follio, alias de Monte Folliano Ordinis Cisterciensis, quae potissimum diffusa erat per Apuliam et Calabriam.

6) Cong. Eremitarum Brictinensium, sive S. Blasii de Brictinis, alias de Brictino prope Fanum in Piceno, quae S. P. Augustini Regulam admisit sub Gregorio IX an. 1228.

7) Cong. Eremitarum S. Benedicti de Monte Fabali prope Pisaurum in Piceno, quae S. Benedicti Regulam sequebatur.

8) Cong. Eremitarum S. Mariae de Lupo Cavo, alias Sylva Livallia, in Monte Pisano in dioecesi Lucana.

9) Cong. Eremitarum S. Mariae de Murceto Ordinis S. Benedicti in Pisana dioecesi.

10) Cong. Eremitarum S. Jacobi de Monilio in dioecesi Lucensi.

11) Cong. Erernitarum SS. Trinitatis de Centumcellis (di Civitavecchia) quae omnes Eremitarum Congregationes in Tuscia tunc degentes S. P. Augustini Regulam obtinuerunt ab Innocentio IV anno 1244, cum Eremitae de Sylva Lacus, et de Monte Speculo Senensis dioecesis eamdem Regulam recepissent sub Gregorio IX an. 1231.

12) Cong. Eremitarum S. Guillelmi, quae (saltem in Tuscia) S. P. Augustini Regulam, et Ordinem an. 1244 recepit jubente Innocentio IV, atque nolente eos sine pastore sicut oves errantes post gregum vestigia evagan. Caput hujus Congregationis erat coenobium Stabuli Rhodis, alias Malae-Vallis ab ipso S. Guillelmo in territorio Senensi fundatum in dioecesi Grossetana. Pertinebat ad Augustinianam Senarum provinciam adhuc anno 1780. Non omnes autem, [p. 293] et singulae Guillelmitarum, domus Augustinianae unioni adhaeserunt; nam ex iis non paucae, obtenta Apostolica facultate, in pristino Guillelmitarum Ordine permanserunt.

13) Cong. Pauperum Catholicorum (non Pauperum Lugdunensium) quae multos habebat conventus in Insubria, quorum caput erat coenobium S. Agustini parum distans ab illo S. Marci, et situm inter portam Orientalem et Pusterulam. Peracta fuit hujus Congregationis unio die I Augusti an. 1256 in manibus nostratis Procuratoris geralis Fr. Jacobi de Cremona per Fr. Nicolaum Provincialem, nomine omnium Fratrum Ordinis Pauperum Catholicorum, praesentibus Fratribus omnibus ejusdem Ordinis tunc Mediolani commorantibus, nimirum praefato Nicolao, Ambrosio Giapa, Zanino, Alberto de Curcis, Bellotta, Pedreto Portae Romanae, Alberto de Cremona, Albertino item de Cremona, Gaspare, et Zanebellano. Actum fuit huiusmodi instrumentum in oratorio praedictorum Fratrum sito in Porta Orientali extra supra murum fossati Communis Mediolani.

14) Non omittendus Ordo proprie dictus Eremitarum S. Augustini, cui tamquam stipiti, sive arbori praecipuae atque annosae, veluti quidam recentes rami caeterae Congregationes insertae sunt. Hic Ordo sub eodem titulo Eremitarum S. Augustini nominatus fuit in Concilio Lateranensi IV celebrato an. 1215 sub Innocentio III.

Conventus Acconensis (di S. Giovanni d’Acri) in Syria a Fratribus Saccitis, sive de Poenitentia Jesu Christi extinctis ad nostrates transivit anno 1290 per venditionem eisdem factam a Patriarcha Hierosolymitano.

Conventus Aculae, alias Aquipendii (di Acquapendente) tit. S. Augustini in provincia Romana, fundatus fuit an. 1291. Antea vero nostrates, nempe an. 1232, degebant extra civitatem in loco, qui nunc vulgo dicitur Marzapale. Circa an. 1500 quidam Presbyter nostratibus donavit parvam S. Angeli ecclesiam sitam trans fluvium Paleam duobus milliariis procul ab urbe, ubi mansit unus Sacerdos Parochus Augustinianus usque ad an. 1652. Nuperis hisce temporibus praefacti coenobii turris campanaria fortuito ruit, eamque ex collectis civium, et Augustinensium coenobitarum reaedificavit noster P. Mag. Prov. Fr. Adeodatus Barbetti. Veneratur in illa ecclesia sacra imago Mariae Virginis Gratiarum coronata a Capitulo S. Petri die 20 Maji 1762.

Conventus Aegrae tit. S. Stephani in Moravia apud Herreram tom. I, pag. 217 nominatur ad annum 1285.

Conventus Agennensis (di Agenau) in provincia Reno-Sveviae nominatur an. 1299 ob quamdam controversiam cum Fratribus Minoribus, qui suum coenobium intra 240 decempedarum spatium fundaverant.

Conventus Alcodiensis (di Alcoy) in dioecesi Valentina in Hispania titulo S. Augustini, extruitur circa an. 1300 a Domina [p. 294] Margarita de Lauria uxore D. Nicolai Janvillani Comitis Terrae-Novae.

Conventus Alexandriae in Monte Ferrato (di Alessandria della Paglia) tit. S. Martini extabat jam an. 1289. Ejusdem coenobii alumnus fuit Fr. Bartholinus Beccari, qui an. 1405 electus fuit patriae Episcopus.

Conventus Algesirae (di Alcira) tit. S. Augustini in Regno Valentiae in Hispania fundatur an. 1270 opera nostratis Fr. Raymundi Prioris conventus Aquarum Vivarum. Dotavit illum Jacobus Debellator Aragoniae Rex, aliasque donationes addidit circa an. 1312 Jacobus II, qui in eo instituit Confraternitatem S. P. Augustini.

Conventus Anconae tit. S. Augustini in Piceno jam extabat an. 1280; nam eodem anno noster B. Augustinus Thriumphus ibidem confecit suarn Destructionem arboris Porphyrianae, ad cujus calcem auctor ipse haec verba adjecit: Anconae actum est hoc opus anno gratiae 1280. Hoc opus typis evulgavit an. 1503, dicavitque Comiti Marco Antonio Landi noster P. Lector Fr. Augustinus de Placentia. Idem conventus circa an. 1338 a loco, qui postea nuncupari coepit S. Agostino Vecchio, ad eum ubi nunc extat (coenobitis tamen vacuus) translatus fuit. Illius conventus pulcherrima Ecclesia post Castri Fidardi sacrilegum facinus ab illo Municipio, in quo aliquot hebraei primas partes habebant, pro construenda, sive amplianda platea solo aequata fuit.

Conventus Anconae tit. S. Clarae a praecedenti diversus ex concessione Bonifacii VIII inchoatur an. 1300. Pertinebat adhuc ad coenobium S. Augustini ejusdem urbis an. 1631.

Conventus S. Angeli in Pontano (in Marchia Anconitana) jam extabat an. 1264; nam circa idem tempus S. Nicolaus de Tolentino post auditam P. Prioris illius coenobii (Fr. Petri de Monte-Rubiano) concionem Eremitano Ordini nomen dedit. Quidam putant id contigisse anno 1242.

Conventus Angiensis (di Enghien) in Belgio tit. S. Annae fundatur an. 1285 a Comitibus de Aremberg, tunc Angiae toparchis. Habebat publicum gymnasium, in quo humaniores litterae tradebantur.

Conventus Aquarum-Vivarum (di Aguas-Vivas) tit. S. Mariae in dioecesi Valentina in campo Algesirae fundatur circa annum 1300.

Conventus Aquilae in Aprutio tit. S. Augustini inchoatus fuit an. 1282. In eodem coenobio quievit in Domino B. Antonius della Torre, alias de Aquila nuncupatus, nobilis Mediolanensis, anno 1480. Illius cultus immemorabilis approbatus fuit a Clemente XIII an. 1759.

Conventus Aquisgrani (Aix la Chappelle) in provincia Coloniensi erectus fuit ab Augustinianis Trajectensibus anno 1275.

Conventus Argentinae in Provincia Reni et Sueviae aedificatus fuit ab an. 1263 ad 1273 a D. Henrico IV Episcopo Argentinensi, Barone de Geroldiseck, qui primus omnium Augustinianos Eremitas in illam civitatem introduxit. Inter praecipuos illius coenobii alumnos primum locum obtinet clarissimus doctor Fr. Thomas de Argentina, universi Ordinis Prior Generalis. Ademptus fuit nostratibus idem conventus cum in Germania haeresis Lutterana debaccharetur.

Conventus Avenionensis (di Avignone) in Provincia, tit. S. Augustini jam extabat anno 1294.

Conventus Auximi (di Osimo) in Piceno tit. S. Augustini extabat jam an. 1270; erant enim ejusdem conventus alumni [p. 295] noster B. Peregrinus de Auximo, quem S. Nicolaus, dum in coenobio Vallis Manentis moraretur, e Purgatorii paenis eripuit, et B. Clemens item de Auximo, qui eodem anno 1270 totius Ordinis habenas regebat.

Conventus Badae (di Baden) in Austria fundatur a Leutholdo milite anno 1285. Periit tempore Lutheranae haeresis, sed an. 1583 ab Imperatore Ordini restituitur.

Conventus Balneoregii (di Bagnorea) tit. S. Augustini in provincia Romana extabat jam an. 1274. Habuit Novitiatum usque ad an. 1738, quo Genestanum translatus fuit. Restituitur iterum Balneoregio an. 1752. Inter praecipuos illius coenobii alumnos recensentur Augustinus illius civitatis Episcopus, qui decessit an. 1459, Sylvester totius Ordinis Vicarius generalis, qui obiit an. 1485, et Christophorus spectabilis scriptor vita functus an. 1620.

Conventus Basileae in provincia Reni fundatur anno 1277 a nostratibus, qui relicto coenobio de Mulhusem ad praedictam civitatem se transtulerunt.

Conventus Bedburgensis (di Bedburg) tit. SS. Trinitatis in dioecesi Coloniensi fundatur anno 1285 a D. Joanne Rivercheidt. Amittitur propter haereticorum furorem an. 1542; ast recuperatur an. 1552.

Conventus Bononiae S. Pauli de Ravone extra urbem pertinebat ad nostrates anno 1261, licet ejus initium a nostrate Cherubino Ghirardaccio in Bononiensi historia ponatur ad annum 1122.

Conventus Brixiae (in Insubria) tit. S. Augustini extruitur anno 1275 a Berardo Maggio Episcopo, et Principe Brixiensi extra civitatis moenia. An. 1308 Brixiensi urbe a Valeriano Henrici VII Imperatoris fratre obsessa, corpora Procerum Germanorum, ac praesertim ipsius Valeriani, qui belli laboribus, aerisque intemperie perierurit, in praefato nostro coenobio sepulta sunt. Postea vocari coepit nomine S. Barnabae. Transiit ad Congregacionem Insubriae an. 1456.

Conventus Brugae (di Bruck) in Austria a nostratibus acquiritur an. 1275.

Conventus Burdigalae (di Bordò) tit. Nostrae Dominae de Laureto fundatur circa an. 1271 a Dominis de Candale, qui postea in ejusdem coenobii ecclesia sepulti fuerunt.

Conventus S. Michaelis de Buti in Tuscia extabat jam anno 1257 in Pisana provincia. Unitur coenobio S. Augustini Lucae an. 1461.

Conventus Cadurcensis (di Cahors) tit. S. Augustini in provincia Tolosana extruitur extra civitatem anno 1292; sed propter bellorum pericula intra urbem transfertur an. 1373 ex concessione Gregorii XI, quoddam hospitium cum suis pertinentiis donante D. Jacobo Navarra Clerico Cadurcensi.

Conventus Cerqueti tit. S. Augustini in Umbria acquisitus fuit an. 1294 anostratibus provinciae Romanae; sed an. 1400 jam pertinebat ad provinciam Umbriae. Anno autem 1652 commune parvorum conventuum naufragium pertulit. Hujus coenobii alumnus fuit B. Jacobus de Cerqueto, qui suis orationibus obtinuit ne usus tunicae albae nobis adimeretur, obiit Perusiae an. 1367.

Conventus Caesaraugustae (di Zaragoza) tit. S. Augustini in Aragona coepit a nostratibus possideri an. 1286, cum antea ad Franciscanos spectaret, qui illum ut coenobium Saccitarum (post eorum extinctionem) occuparant.

Conventus Casarubiorum, sive Domuum Rubearum (Casarubios) tit. Dominae Nostrae in provincia Castellae fundatur [p. 296] anno 1273 a D. Didaco Gomez-Perez Toleti praefecto, et ejus uxore D. Agnete de Ayala.

Conventus Castellionis de la Plana (di Castellòn de la Plana) tit. S. Augustini in provincia Aragoniae erigitur extra oppidum circa an. 1298, sed circa an. 1375 propter bellorum pericula intra oppidum transfertur, domum regiam Jacobo Rege donante.

Conventus Cinguli (di Cingoli) tit. S. Luciae in Piceno extabat jam anno 1266, quo S. Nicolaus ibidem morabatur.

Conventus Civitatis Plebis (di Città della Pieve) tit. S. Augustini in provincia Romana extabat jam an. 1274; cum antea nostrates degerent extra civitatem ad S. Leonardi, qui locus ab eodem conventu postea titulo Granciae retentus fuit. Jam inde ab anno 1297 in illo coenobio vigebant studia.

Conventus Corae (di Cori) tit. S. Olivae in provincia Romana extabat extra oppidum ante annum 1265. Translatus fuit ad locum in quo nunc extat opera Cardinalis Guillelmi de Estetenvilla an. 1465. Alumnos habuit celeberrirnum Generalem Ambrosium Massari vulgo Coranum nuncupatum, qui obiit anno 1485, et B. Sanctem Laurenti eximium verbi Dei praeconem, qui cum magna sanctitatis opinione ex hac vita migravit an. 1392. In praesentiarum agitur de illius immemorabili cultu comprobando.

Conventus Corciani (di Corciano) tit. S. Augustini in dioecesi Perusina acquisitus fuit an. 1299. Circa an. 1400 a Romana ad Umbriae provinciam transiit.

Conventus Cornueti (di Corneto) tit. S. Marci in provincia Romana jam extabat an. 1274. Adnexa habebat duo Eremitoria, nempe unum in loco nuncupato le Allumiere tit. SS. Trinitatis alias Centumcellensis, et aliud ad Fontanella tit. S. Augustini ad maris Tirrheni litus, ubi dicitur Angelus apparuisse D. P. Augustino ineffabile SS. Trinitatis mysterium contemplanti. Inter praecipuos hujus conventus alumnos peculiarem mentionem merentur B. Antonius de Cornueto, qui florebat an. 1449, et quem Coriolanus appellat virum in simplicitate cordis ambulantem, et piuribus miraculis clarum, necnon P. Mag. Hieronymus de Rigoliis, pius ac doctus Ordinis Prior Generalis, electus anno 1630. Ex illius nutu atque imperio noster Thomas Herrera Alphabetum Augustinianum confecit.

Conventus Cremonae tit. S. Augustini in Insubria a nostratibus possideri coepit an. 1261. Circa annum 1548 ad Congregationem Insubricam transivit.

Conventus Domazliezi, alias Tustae (di Tauss) in Bohemia sub titulo S. Mariae Assumptae enigitur a Venceslao Bohemorum Rege an. 1288. Adhuc a nostratibus possidetur.

Conventus Fani tit. S. Luciae in Piceno ex favore Card. Simonis Paltinerii Marchiae Anconitanae Legati, et ex donatione D. Petri Rectoris ecclesiae parochialis S. Luciae inchoatur apud praedictam eclesiam anno 1265 a nostratibus Brictinensibus, qui habitabant in pauperrima domo prope eamdem urbem sub titulo Santi Stephani de Paduli. Donationem nomine Augustinianae Religionis acceptarunt nostrates Fr. Romanus Prior S. Stephani de Fano, et Fr. Benedictus Prior S. Blasii de Brictino item prope Fanum.

Conventus Firmi in Piceno tit. S. Augustini jam extabat an. 1265; nam circa illud tempus illic S. Nicolaus de Tolentino moratus fuisse dicitur. Decoratur illa ecclesia sacra spina Dominicae Coronae, [p. 297] quam a nostrate Generali Alexandro de S. Elpidio ex urbe Parisiensi in suam patriam asportatam fuisse historia refert, et postea oppido S. Elpidii devastato, Firmum translatam; necnon sacris exuviis nostratis B. Bertrami, qui cum ex Hispania jam Presbyter saecularis in Italiam venisset, in Firmano nosocomio summa charitate aegrotis ministravit. Anno autem 1452 ut arctius Deo adhaereret Augustiniano Instituto nomen dedit, ac post multos annos rigidae poenitentiae, sanctaeque conversationis miraculis clarus ad coelestem patriam transmigravit anno 1490. Quamvis genus suum numquam patefacere voluerit, putatur tamen ex nobili familia ortum duxisse. De illo haec habet Elssius pag. 128: Caecos illuminavit, allisos a doemonio sanavit; aegrotos sanitati, surdis auditum restituit, paralysim ac morbum-lupum nomine abstulit.

Conventus Coronae S. Mariae de Fuccisene in Moravia an. 1266 a Guillelmitis ad Eremitas Augustinenses transivit.

Conventus Galeatae in Romandiola ad fluvium Bedesi tit. S. Mariae de Pantano putatur S. Guillelmi incolatu aliquandiu nobilitatus fuisse. Pertinebat ad Eremitas Augustinenses an. 1295.

Conventus Gandavi (di Gand) tit. S. Stephani in Belgio inchoatur an. 1296, quo Domini Borlutii nobiles Gandavenses suas aedes prope vetus sacellum S. Stephani sitas Eremitis Augustinianis donarunt pro ejusdem Ordinis coenobio extruendo. Anno 1580 idem conventus ab haereticis pene dirutus, a nostrate P. Fr. Joanne Cools ejus Priore restauratus fuit. Post generale domorum religiosarum naufragium tandem a nostratibus recuperatus fuit an. 1834.

Conventus S. Geminiani in Tuscia tit. S. Augustini, olim ad Guillelmitas spectans, ad nostrates pertinebat jam an. 1280, quo ibidem degebat P. Prior Fr. Arsenius de Senis, confessarius B. Bartholi Tertiarii Ordinis S. Francisci, anno 1481 e Senarum provincia ad Ilicetanam Congregationem transivit.

Conventus S. Genesii in Piceno tit. S. Mariae Magdalenae, et postea S. Augustini jam extabat an. 1276; nam circa idem tempus S. Nicolaus Tolentinas in eo coenobio aliquandiu moratus fuit.

Conventus Genestani (di Genazzano) tit. S. Francisci extabat circa an. 1270 extra oppidum in loco, qui vulgo dicitur Pescara, et an. 1356 nostrates a D. Petro Jordano Columna ad ecclesiam S. Mariae de Bono Consilio vocati sunt. Hanc ipsam ecclesiam instaurabat nostra B. Petruccia quando ibidem Scodra veniens die 25 Aprilis an. 1467 divinitus apparuit prodigiosa Deiparae imago, quae illud oppidum per totum orbem terrarum gloriosum reddidit. Protulit coenobium Genestani aliquot insignes doctrina, atque pietate alumnos; sed caeteris praeferri debet celeberrimus concionator P. Mag. Generalis Marianus de Genestano, qui decessit anno 1498. In eodem Genestanensi coenobio cum magna sanctitatis fama die 2 Feb. 1840 obdormivit in Domino Ven. Stephanus Bellesini, quem speramus ad altaris honones perventurum. De praefata prodigiosa Deiparae imagine nuperrime egregie scripsere D. Raphael Buonanno Presbyter Oratonianus Neapolitanus, et noster P. Mag. Fr. Petrus Belgrano, Ligur, ex illius coenobii Priore nunc Pragae in Bohemia D. Mariae Annae de Sobaudia ex-Imperatricis Austro-Hungaricae confessarius.

Conventus Gestingae tit. S. Bartholomaei in dioecesi Grossetana [p. 298] in Tuscia ab Alexandro IV donatur Eremitis Augustinensibus anno 1258.

Conventus Grassae (di Grasse) tit. S. Augustini in Provincia inchoatur anno 1259, quo Alexander IV praecepit Episcopo Grassensi ut Eremitis Ordinis S. Augustini ecclesiam ad ejusdem sancti honorem erigere cupientibus primum lapidem benedictum largiretur.

Conventus Gualdi Cathanei tit. S. Augustini ab oppidanis propter desiderium in patria habendi ipsorum conterraneum nostratem B. Ugolinum, qui totam Umbriam suae sanctitatis fama impleverat, anno 1260 Ordini Eremitarum S. P. Augustini traditus fuit. Erat antea coenobium Ordinis S. Benedicti sub titulo SS. Annuntiatae. In eodem coenobio praefatus B. Ugolinus animam Deo reddidit die prima Januarii an. 1262.

Conventus Hasselensis (di Hasselt) in dioecesi Leodiensi in Belgio fundatur anno 1296 ab Arnulpho Comite Lossensi, et Chimiacensi. Habebat collegium humaniarum litterarum.

Conventus Herbensis alias Herbipolensis tit. S. Georgii, (di Wurzburg) antea provinciae Saxoniae, et postea Reni, initium habuit circa an. 1300. Adhuc illic nostrates degunt.

Conventus Ibisebornae tit. Portae S. Mariae in Moguntiae dioecesi a Guillelmitarum Congregatione ad Eremitarum S. P. Augustini Ordinem transivit an 1266.

Conventus Insulae S. Mariae Benignae alias Ostrow in Bohemia, in dioecesi Pragensi, fundatur an. 1262 ab Hulrico de Waldek ex quadam visione, et praecepto habito per ipsammet Deiparam, quae illi apparens dixit: O Hulrice, haec est voluntas filii mei ut in hoc loco, suo meoque nomini, et honori monasterium fundes. Qui statim monasterium Eremitis S. Augustini in praefata insula construxit. Juxta nostratem Herreram pro Eremitis S. Augustini hoc in loco intelligendi sunt Guillelmitae, pro quibus primitus idem conventus erectus fuit. Postea ad nostrates transivit. Adhuc ad nostrates pertinet.

Conventus Interamnae (di Terni) tit. S. Petri in Umbria fundatur circa annum 1287 ex concessione Fr. Thomae, ejusdem civitatis Episcopi, Augustinensis.

Conventus Interamnae (di Teramo) in Aprutio tit. SS. Philippi et Jacobi extabat jam an. 1268.

Conventus Kurchensis (di Kurche) alias de Saros in Ungaria tit. S. Stanislai erigitur an. 1274 ex donatione Regis Ladislai.

Conventus S. Laurentii in dioecesi Ravennae in Romandiola nominatur ad an. 1266.

Conventus Litteleii, alias Laeti-loci (di Litle) juxta Southamptoniam in Anglia tit. S. Mariae et S. Eduardi fundatur circa an. 1273 ab Henrico Rege III, et a Petro de Rupibus.

Conventus de Lixtin in dioecesi Caminensi in Pomerania a Guillelmitarum Congregatione ad Eremitarum S. P. Augustini Ordinem transivit anno 1266.

Conventus Lovanii (in Belgio) tit. S. Augustini, postea S. Joannis Baptistae, inchoatur an. 1265, quamvis non desint qui illius initium assignent an. 1236. Asservabant nostrates in illa ecclesia partem sacratissimae Hostiae in carnem mutatae, et miraculis celebris, quae illuc Middelburgo allata fuerat an. 1374.

Conventus Maceratae tit. S. Augustini in Piceno extabat jam anno 1264; nam circa idem tempus in illo S. Nicolaus visionem habuisse creditur sui consobrini ab inimicis interfecti, [p. 299] qui illius opem implorabat ut a poenis eriperetur, quibus vehementer in Purgatorio excruciabatur.

Conventus Magdeburgi (di Mersburg) in Saxonia tit. S. Martini divino nutu erigitur circa an. 1282; nam tribus vicibus S. Martinus nostrati Henrico Pavoni apparens praecepit ei ejusdem conventus exstructionem. Periit tempore Lutheranae haeresis; verum anno 1631 urbe a Comite Tillio capta, per nostratem Fr. Henricum Woltherum, postea Episcopum Ascalonis, recuperatur.

Conventus Manlianae (di Magliano) tit. S. Mariae Gratiarum in Sabina jam extabat intra urbem circa an. 1270. Verum an. 1672 a provincia Romana tamquam inutilis derelictus fuit.

Conventus Marekanus (di Mareck, sive Marchek) in Austria tit. S. Augustini fundatur a civibus pro Augustinensibus Eremitis an. 1278. Seu potius cives illi nostratibus aream donarunt, et familia Lathavensis coenobium exstruxit.

Conventus Mariaebergae (di Mariemberg) in Saxonia fundatur an. 1277 in Marchionatu Misniae in Saxonia.

Conventus Melnicii (di Melnik) in Bohemia prope Pragam tit. S. Laurentii exstruitur pro Augustinianis Eremitis anno 1268 a Zmilo milite de Cetow, et Paulo de Luscenicz sub Othakaro Bohemorum Rege, et Joanne Episcopo Pragensi donationem approbantibus.

Conventus Molariae tit. S. Augustini in quodam colle prope Villam Marii (Marino) in provincia Romana fundatus creditur a Card. Richardo Annibaldeschi primo Ordinis nostri Protectore anno 1274 in praediis suae nobilissimae et perantiquae familiae. In eo celebrata sunt bis Comitia generalia nempe an. 1274 et 1275. Ad Ordinem pertinuit usque ad an. 1428.

Conventus Monachii (di Monaco) in Bavaria tit. S. Augustini erigitur an. 1294 a nostrate Fr. Othone de Volburch extra muros in Foro Neuhausiano, aream donantibus Ludovico, et Rodulpho Bavariae Ducibus. Aucta deinde civitate intra moenia esse coepit. Habebat an. 1580 annuos proventus pro alendis Fratribus 26. Pertinebat ad Congregationem Saxoniae usque ab anno 1481.

Conventus Montisfalci (in Umbria) tit. S. Joannis Baptistae fundatur anno 1279 a nostrate B. Angelo de Fulginio. Asservantur in illa ecclesia corpora nostrarum BB. Clarellae et Clarettae de Montefalco, quae cum sanctitatis fama ex hac vita migrarunt circa an. 1310. Ad eamdem S. Joannis Baptistae ecclesiam nostra S. Clara de Montefalco se divino instinctu trahi persensit ad suum coelestem Sponsum sub eucharisticis speciebus latitantem adorandum, a quo tunc adhuc puellula audivit arcana verba, quae non licet homini loqui.

Conventus Muhusianus (di Mulhausen, sive Mulhusen) in Alsatia exstructus fuit an. 1277. Ejusdem coenobii alumnus fuit Fr. Fridericus de Mulhusen, Episcopus Tullensis in provincia Trevirensi, an. 1391 a Bonifacio IX institutus.

Conventus Mutinae (di Modena) tit. S. Domnini pertinebat ad quosdam Fratres degentes prope ejusdem urbis moenia sub nomine Apostolorum, qui an. 1273 hujusmodi nomenclatione relicta, Regulam et nomen Sancti Augustini annuente Episcopo Matthaeo receperunt. Anno 1292 post obitum ipsorum Prioris Fr. Vetuli, sibi in novum Priorem elegerunt nostratem P. Fr. Laurentium Pizzicotti de Bononia, cujus opera et industria iidem Fratres Episcopo Jacobo consentiente seipsos, et praefatam ipsorum domum nostro Eremitano [p. 300] Ordini praedicto an. 1292 aggregarunt. Anno 1762 nostratibus Mutinae degentibus traditus fuit conventus Canonicorum Regularium tit. SS. Trinitatis quia Eremitarum aedes unita fuit publico armamentario.

Conventus Montis Falerii (di Montefiascone) tit. S. Augustini in provincia Romana extabat jam circa an 1270 in suburbio S. Leonardi, unde postea nostrates transierunt intra oppidum ad ecclesiam et coenobium SS. Annuntiatae, quod antea erat Basilianorum aut Cisterciensium.

Conventus Montis Marthae in Umbria in dioecesi Tudertina extabat an. 1293.

Conventus Narniae (di Narni) tit. S. Augustini, antea S. Andreae de Valle, in Umbria fundatur an. 1266 ex donatione Presbyterorum Guadagii et Angeli, praefatae S. Andreae ecclesiae parochialis clericorum, facta Ordini Eremitano sub annuo censu unius librae cerae in festo S. Andreae offerendae.

Conventus Neapolis tit. S. Augustini antea erat monasterium monialium Ordinis S. Basilii sub titulo S. Vincentii, quarum Abbatissa, cum ob inopiam illud reparare non posset, Augustinianae Religioni donavit anno 1259. Ecclesiam autem rerum Neapolitanarum scriptores inchoatam fuisse putant an. 1270 a Rege Carolo Andegavensi I, licet alii probabilius censeant hujusmodi fundationem attribuendam esse Carolo Andegavensi I, licet alii probabilius censeant hujusmodi fundationem attribuendam esse Carolo Andegavensi II, qui paternam haereditatem obtinuit anno 1285. Non desunt tamen qui coenobii illius exstructionem Rogerio Regi Normanno (an. 1129) adscribant. Ecclesia illa instaurata fuit an. 1756 juxta diagraphicem a nostrate Fr. Josepho de Vita Neapolitano delineatam. In coenobio tumulati fuerunt nostrates BB. Augustinus Triumphus de Ancona, et Angelus de Furcis, de cujus immemorabilis cultus causa in praesentiarum agitur. Illius sacrae exuviae an. 1808 Furcium translatae sunt.

Conventus Nicosiae tit. S. Augustini in Cypro jam extabat anno 1299. Subjacuit Turcarum furori an. 1570.

Conventus Norvici alias Norvichiae (di Norwich) in Comitatu Norfolciae in Anglia erectus fuit ante an. 1290; eodem siquidem anno extremum diem clausit noster doctissimus Fr. Thomas Borstallus, qui fuerat ejusdem coenobii alumnus.

Conventus de Nurvembure tit. S. Augustini in Germania extabat an. 1277; legitur in Annalibus Dominicanorum Colmariensium, tom. I rerum Germanicarum pag. 12, ad praefatum annum 1277: Destructa fuit domus S. Augustini in Nurvembure a populo, Rege minime prohibente.

Conventus Nepetis (di Nepi) tit. S. Petri in provincia Romana extabat jam circa an. 1270.

Conventus Ortani (di Orte) tit. S. Augustini in provincia Romana extabat jam an. 1274 extra oppidum in planitie prope Tyberim. Postea autem intra oppidum translatus fuit.

Conventus Ophiusae (di Formentera) in Balearibus insulis tit. S. Mariae extabat anno 1257. Postea periit, illiusque bona conventui Algesirae unita sunt.

Conventus Osnaburgensis sive Onasburgi in Saxonia extabat jam an. 1295. Defecit tempore Lutheranae haeresis.

Conventus Oxoniensis (di Oxford) in Anglia fundatus fuit ab Henrico III, qui regnavit ab an. 1217 usque ad 1273. Claruerunt in illa Oxoniensi Academia [p. 301] plures nostrates eximii professores, e quibus Joannes Wiltonus in illo coenobio debitum naturae persolvit circa an. 1310.

Conventus Pacensis, alias Balcianensis (di Badajoz) in Baetica, an. 1298 a dominicanis relinquitur, (vocabatur tunc Eremus S. Marinae) et a nostratibus acquiritur. Transfertur intra urbem anno 1419 tit. S. Laurentii.

Conventus Portae Coeli in Saxonia juxta Wermigerde extabat jam an. 1290.

Conventus Pragae tit. S. Thomae in Bohemia erigitur a Primislao Bohemorum Principe in urbe minori sub Castro Regio an. 1285, sive 1286. Adhuc a nostratibus possidetur, eique adnexa est Parochia, et schola parochialis.

Conventus Quedelimburgensis (di Quedelinborch) in dioecesi Alberstadensi in Saxonia fundatur a nostratibus, annuente Episcopo, an. 1296. Illius conventus alumnus fuit noster B. Jordanus de Saxonia, qui obiit anno 1380.

Conventus Ravennae tit. S. Nicolai in Romandiola extructus fuit circa an. 1292 apud ecclesiam S. Nicolai Episcopi, quam Sergius Archiepiscopus ejusdem urbis erexerat an. 767. Protulit inter alios egregios viros B. Francischinum de Ravenna, qui cum sanctitatis opinione decessit an. 1343, et B. Antonium item de Ravenna, qui ad coelestem patriam transivit anno 1391.

Conventus Recineti (di Recanati) in Piceno tit. S. Augustini jam extabat an. 1276, ibidem enim tunc temporis morabatur S. Nicolaus de Tolentino. Ejusdem conventus alumnus fuit B. Hieronyrmus Ghirardutius de Recineto; qui ad coelestem patriam transivit an. 1368. Illius sacrum officium pro civitate, et dioecesi Recinetensi concessum fuit a Pio VII die 14 Junii an. 1804, et extensum ad universum Ordinem Augustinianum die 4 Julii ejusdem anni 1804.

Conventus S. Augustini Romae initium habuit an. 1286. Comparaverant sibi Eremitae Augustinenses tunc temporis degentes in coenobio S. Mariae de Populo ingentem famam a praeclara religiosae disciplinae observantia, atque sincerae pietatis studio, quibus permotus nobilis quidam vir Aegidius de Lufredis quasdam domos sitas prope ecclesiam parochialem S. Tryphonis (quae locum occupabat ubi nunc est atrium triclinii coenobii S. Augustini) Eremitis illis donavit, ut ibidem novum sui Ordinis conventum aedificarent. Piam hanc Aegidii intentionem Summus Pontifex Honorius IV nedum Apostolica auctoritate aprobavit; verum etiam superaddita nova alia donatione summopere promovit; nam Apostolicis litteris datis sub die 20 Feb. 1286 ipsammet S. Tryphonis ecclessiam cum domibus, vineis, praediis, possessionibus, aliisque juribus ad illam pertinentibus, adscito Cardinalium consilio, Eremitarum Augustinensium Ordini in perpetuum concessit, atque univit. Patres autem illi tam amplo ad aedificandum spatio, et jure aucti, structuram coenobii mox coepere; sacra vero faciebant in praedicto S. Tryphonis templo, quod cum succedentibus annis angustum nimis, et minus commodum videretur, novam sub Divi Augustini nomine ecclesiam circa an. 1425 exstruxerunt, quae stetit usque ad an. 1479, quo Cardinalis Guillelmus de Estoutevilla Ord. S. Benedicti Episcopus Ostiensis, et Augustiniani Ordinis Protector nobilissimum, quod nunc adhuc extat, templum inchoavit, artificibus Jacobo de Petra Sancta, et Sebastiano Florentino adhibitis. Anno 1430 ad praedictam S. Tryphonis ecclesiam [p. 302] ex Ostiis Tyberinis Corpus S. Matris Monicae translatum fuit, quod ibidem tantum mansit usque ad an. 1455; nam hoc eodem anno die 4 Maji in sacello a Maffaejo Vegio in nova S. Augustini ecclesia extructo collocatum fuit. In nova Augustiniani templi molitione ipsemet Generalis Ambrosius Massari de Cora die 4 Novembris ejusdem anni 1479 cum aliis 6o nostratibus totum in circuitu fundamentorum locum effodere coepit, eumque die 25 benedixit. Integrum aedificium expletum fuit an. 1482. Lapides ex ruinis Amphiteatri Vespasiani ad frontem ejusdem ecclesiae construendam adhibitos fuisse memoriae proditum est. Tholus autem (vulgo cuppola) primus est qui Romae extructus fuerit, ideoque pro aliorum exemplari extitit. Anno 1624 erectum est altare majus juxta diagraphicem Bernini, quod hisce temporibus quaedam lucri cupida artificum secta, quae sub praetextu promovendi ecclesiae venustatem quaerebat quae sua sunt, bardorum qui in omni hominum coetu numquam desunt auxilio freta, omnimodis evertere satagebat, crepantibus buccis per universam urbem clamitans altare majus eclesiae S. Augustini post nuperrimam instaurationem nedum absonum, sed etiam indecorum evasisse. Verum noster P. Mag. Fr. Angelus Lombardi, ejusdem S. Augustini ecclesiae parochus, ut egregium opus a vandalica demolitione liberaret, ipsam aram majorem suis sumptibus expolivit atque inauravit, eamque illi novam faciem induit, quae ipsis quoque peritioribus architectis novo totius ecclesiae decori optime congruere visa fuit; quare obloquentium procacitas, et bardorum garrulitas oppilavit os suum. Praefata autem nuperrima S. Augustini de Urbe instauratio incepta fuit opera ac studio Generalis Josephi Palermo an. 1856, et ad terminum perducta anno 1868, ingenti sumptu cum coenobitarum, tum Sanctuarii Beatissimae Virginis de Partu, quae magna in eadem ecclesia veneratione colitur. Icones autem recentiores affabre elaboratas, aureaque aetate revera dignas tectorio udo (a fresco) appinxit Petrus Gagliardi Romanus. Expensa sunt scutatorum circiter centum viginti millia. Hisce nunc diebus pro celebrandis triduis solemnibus occasione beatificationis nostratis B. Alphonsi de Orozco, et canonizationis item nostratis S. Clarae de Montefalco altaris majoris columellarum septum amotum fuit, eo quia presbyterium nimis angustum cunctos Cardinalis pontificalia solemnia peragentis ministros capere nequibat; qua occasione noster P. Mag. Fr. Nicolaus Mercuri, oblationum Deiparae de Partu nomine nostratis R.mi DD. Francisci Marinelli Episcopi Porphyriensis diligens administrator, ad praefatum presbyterium ampliandum de eodem septo aliquot metris longius retrahendo cogitavit, additis tribus ostiolis ex metallo confectis, atque opere egregio elaboratis, praeter viginti septem elegantia scamna unumque elegantius genuum scabellum ex nucis ligno composita, quae nuperrime item praedictae administrationis sumptu ad majorem ejusdem S. Augustini ecclesiae decorem conficienda curavit. Quoniam autem huc incidit sermo, silentio praetermittere non debemus peramplum atque magnificum ejusdem administrationis aere novissime comparatum aulaeum, quo altaris majoris scabellum et gradus, totumque Presbyterii pavimentum adamussim conteguntur. [P. 303] Anno 1746 sub Generali Augustino Gioja vetus coenobium de medio sublatum fuit, ut in ejus locum hoc praesens magnificentissimum safficeretur, in quo nunc agit publicum marinae ministerium. Integrum aedificium completum fuit an. 1765 erogatis expensis (scutatorum centum octoginta duorum millium cum sexaginta) ab Augustinensibus Eremitis omnium nationum.

Conventus Romae titulo SS. Annuntiationis extra portam S. Pauli prope Tres Fontes (le Tre Fontane) extabat ante annum 1274. Nominatur adhuc in Ordinis Regestis ad an. 1574.

Conventus de Sevilbire in provincia Reni et Sveviae extabat an. 1271; sic enim legitur ad annum praedictum in Annalibus colmariensibus PP. Dominicanorum: Fratres S. Augustini in Sevilbire valle, in qua ante paucos annos civitas inchoata fuerat, suum capitulum celebrarunt. Anno 1277 in oppido Silvaeducensi (in Belgio) nosocomium majus sumpsit initium subservientibus aegrotis utriusque sexus religiosis Ordinis S. Augustini; sed anno 1376 Augustiniani viri submoti sunt, si recte supputat Gramajus. Ita Franciscus Haraeus in Annalibus Brabantiae tom. I. pag. 289.

Conventus Spoleti in Umbria fundatur an. 1265 apud Oratorium S. Nicolai, quod Bartholomaeus Voratus Spoletanus Episcopus eodem anno nostratibus donavit. Anno 1309 Gerardus Episcopus Spoletanus Fratribus Augustinianis loci S. Nicolai de Spoleto concessit ecclesiam S. Maximi, ecclesiae majori S. Gregorii subjectam, et concessionem acceptavit P. Lector Matthaeus de Spoleto Prior coenobii S. Nicolai. Ditatur sacris exuviis B. Christinae de Spoleto, quae ibidem sancto fine quievit die 14 Feb. 1458, et cujus sacrum cultum immemorabilem approbavit Gregorius XVI die 19 Sept. 1834.

Conventus Stricti (di Stretto) prope Scrophanum in dioecesi Nepesina extabat circa an. 1270 sub titulo S. Nicolai.

Conventus Strigonii (di Gran) in Ungaria tit. S. Annae fundatur anno 1290, aream donante Rege Ladislao. Periit per manus Turcarum an. 1543.

Conventus Sulmonis (di Sulmona) tit. S. Martini fundatur anno 1282. Postea vocari coepit nomine S. P. Augustini. Ecclesia reaedificata fuit an. 1315 opibus D. Ravalli de Sanitate. Inter caeteros illius coenobii alumnos peculiarem mentionem meretur B. Benedictus de Sulmone, qui ad ipsius Deiparae nutum Perusinum S. Mariae Novellae coenobium erexit, quod postea percelebris Perusinae Augustinianae Congregationis caput evasit. Emortualis nostri B. Benedicti annus fuit 1438.

Conventus Tegularii (di Tegolario) in Umbria in pago Perusino extabat an. 1274.

Conventus Toleti (di Toledo) in Castella tit. S. Stephani, postea S. Augustini, fundatur anno 1260 ab Alphonso X Castellae Rege. Nostrates tunc temporis ad incolendum novum coenobium venerunt ex antiquiori Novae Carthaginis conventu. Ast Fratres Toletani in eo loco propter Tagi insalubrem propinquitatem continuis aegritudinibus laborabant; quamobrem D. Gundisalvus Ruiz de Toleto, a quo Comites Orgazii ortum duxerunt, anno 1311 pro illis a D.a Maria Sancii Regis uxore obtinuit antiquum Regum palatium, ad quem locum praevia S. Sedis approbatione, et Toletani Archiepiscopi consensione nostrates transmigrarunt anno 1312, auxiliante in omnibus praefato D. Gundisalvo, qui et ipse Augustinianum [p. 304] Ordinem amplexus fuit. Inter praecipuos hujus coenobii alumnos potissimum recenseri meretur noster AlphonsusVargas, alias Toletanus nuncupatus vir doctrinae amplitudine clarus, qui in Italiae bellis Cardinali Albornotio ad debellandos ecclesiasticae ditionis usurpatores consilio, et opere magnum adjumentum praebuit. Cum esset Hispalis Archiepiscopus, non sine sanctitatis opinione ibidem extremum diem clausit an. 1366.

Conventus Trajectensis (di Utrecht) in Hollandia extabat an. 1272. Pertinuit ad provinciam Coloniae. Anno 1608 hoc coenobio ob vetustatem relicto nostrates ex consensu Episcopi transierunt ad ecclesiam S. Mariae ad littus, exigua ibidem domo extructa.

Conventus Tridentinus (di Trento) tit. S. Marci inchoatur an. 1271. In eo coenobio vitam cum morte commutavit noster Card. Hieronymus Seripandus die 17 Martii an. 1563 cum esset Concilii Tridentini Legatus.

Conventus Tubingae (di Tubingen) in Ducatu Wittembergensi inchoatur an. 1262, et reaedificatus fuit an. 1464.

Conventus Tiguri (di Zurigo) in Helvetia fundatur an 1265. Evasit postea valde opulentus. Ab haereticis occupatus fuit an. 1609.

Conventus Tuscaniae (di Toscanella) tit. S. Augustini extabat extra civitatem, (prope viam, quae ducit Montem Falerii) circa an. 1270. Postea intra civitatem translatus fuit, atque sub superioris saeculi initium a nostrate P. Fr. Fulgentio Pocci de Tuscania instauratus.

Conventus Vallis Magnentis tit. S. Mariae, postea S. Nicolai, prope Pisaurum in Piceno extabat jam anno 1267; nam circa illud tempus illic morabatur S. Nicolaus Tolentinas, qui ibidem habuit apparitionem Fr. Peregrini Auximatis, et aliorum, qui per ipsius preces e Purgatorii poenis liberati sunt. Hisce nunc diebus nostrates Piceni coenobium illud recuperarunt rem suam pretio comparantes.

Conventus Vallis Speciosae (di Schontall) tit. S. Mariae, alias S. Augustini in dioecesi Ratisbonensi antea Guillelmitarum nostratibus cessit an. 1263. Occupatus fuit a Calvinistis an. 1582. Illius coenobii alumnus fuit Mag. Georgius de Valle Speciosa Concilii Basileensis Legatus ad Bavariae Ducem.

Conventus Vasti (di Vasto) in Aprutio tit. S. Augustini erigitur a Rolando Palatino an. 1293. Generalis Christophorus Patavinus sub die 22 Augusti an. 1566 refert coenobium illud fuisse a Turcis combustum.

Conventus Venetiarum tit. S. Stephani fundatur anno 1300, et ecclesia complementum accepit an. 1325.

Conventus Veronae tit. S. Euphemiae initium habuit anno 1262; nam tunc nostrates extra urbem degentes prope Montorium, propter bellorum metum intra civitatem se receperunt, obtento ex Episcopi, et populi consensione loco S. Euphemiae, competenti exhibita remuneratione quibusdam sacris virginibus, quae illum incolebant, quaeque in aliis ejusdern civitatis monasteriis collocatae sunt. Protulit Veronensis conventus B. Finum de Pisis, qui sanctitate floruit circa an. 1262, quo S. Euphemiae aedificium inchoavit, B. Albertinum, virum doctrina, ac sanctimonia conspicuum, qui an. 1264 decessisse creditur, BB. Evangelistam, et Peregrinum, qui ad supernam patriam transierunt ex Montorii domo an. 1262, et quorum sacrum Officium cum Veronensi Clero, tum Eremitanae S. P. Augustini [p. 305] Familiae universae indultum fuit an. 1838, B. Theobaldum Scaligerum, patriae Episcopum, qui fato cessit an. 1331, Josephum Pamphilum Sacrarii Pontificii Praefectum, Episcopum Signinum, et celebrem historicum, qui hanc mortalem vitam finivit an. 1581, Onuphrium Panvinium, ecclesiasticae, et profanae historiae patrem, qui anno 1568 eruditis universis magnum sui desiderium reliquit, ac demum nunquam satis laudandum Cardinalem Henricum Noris, qui decessit an. 1704.

Conventus Veruli (di Veroli) tit. S. Augustini in Campania Romana extabat circa 1270 extra urbem; sed circa an. 1450 opera nostratis DD. Clementis Bartholomaei Episcopi Verulani intra urbem translatus fuit sub invocatione SS. Annuntiatae. Anno 1744 P. Mag. Fr. Guillelmus Zonnini regularem observantiam in illud coenobium introduxit, et P. Bacc. Fr. Joannes Baptista Benedetti, Lucensis, qui obiit anno 1780 aedificium ampliavit, et annuos proventus ejusdem coenobii auxit.

Conventus Viterbii tit. SS. Tninitatis in Patrimonio S. Petri fundatur anno 1261. Pertinuit ad provinciam Romanam usque ad an. 1505, quo ad Ilicetanam Congregationem transivit. Anno autem 1521 a Leone X sub die 23 Maji traditur Januensi Baptistinorum Augustinensium Congregationi, instante Card. Aegidio Viterbiensi tunc Ordinis Protectore. Evasit coenobium generalitium sub Generali Fr. Stephano Bellisini an. 1791, quo Romanae Provinciae aggregatum fuit. Inter praecipuos illius conventus alumnos specialem mentionem merentur B. Jacobus Capoccius Archiepiscopus Neapolitanus, qui decessit anno 1308, Fr. Bartholomaeus Parentozza Augustini Triumphi discipulus, qui suis luculentissimis scriptis Ordinem nostrum illustravit circa an. 1334, B. Joannes ultra centum annorum senex, qui circiter octoginta annis irreprehensibiliter vixit, atque cum sanctitatis fama decessit an. 1330, et B. Aegidius Canisius eruditissimus Cardinalis an. 1532 vita functus. Veneratur in illa Augustiniana Viterbiensi Ecclesia prodigiosa Deiparae imago sub titulo SS. Mariae Liberatricis, cujus historiam collegit, typisque evulgari curavit noster P. Fr. Jaonnes Maria Pucci anno 1867.

Conventus Warmatiae (di Vorms) in Palatinatu extruitur an. 1264, Episcopo Everhardo consentiente, civibusque auxilia, ac subsidia conferentibus. Milensius qui suum Alphabetum evulgavit an. 1613, pag. 301, scribit quod suo tempore occupabatur a Municipio, sed quod in quaedam designata cubicula Augustiniani euntes et redeuntes hospitio excepti gratis alebantur.

Conventus Werdensis in Borussia fundatur an. 1290 ex concessione Henrici a Wildenbrorch Abbate Werdensi, Senatu donante sacellum S. Spiritus, quod ante annos viginti emerat ad usum hospitalis.

Conventus Wendlingae (di Wendlin) in Comitatu Norfolciensi in Anglia fundatur a Sacerdote Guillelmo de Wendlin. Ponitur ab Herrera circa an. 1300.

Monastenium Berfordiense (di Befort) in Gallia ex indulto Bonifacii VIII erigitur anno 1296.

Monasterium Ferrariense tit. S. Barnabae incoluerunt [P. 306] Moniales Augustinianae ab anno 1288 ad 1486, quo antiquam aedem deserentes urbano S. Augustini monasterio unitae fuerunt. Domum autem S. Barnabae an. 1531 Patribus Ord. S. Francisci de Paula cesserunt.

Monast. Fulginii in Umbria tit. S. Mariae de Cruce, vulgo la Crocietta, fundatur an. 1292 a tribus piis, ac religiosis virginibus de Castello Poggii, nempe Jacoba de Offreducio, Joanna item de Offreducio, et Joanna de Giovannucio. Illae virgines spiritu, et corpore sanctae Deum enixe deprecabantur ut illis patefacere dignaretur locum, in quo ipsae claustralium more suae divinae Majestati deservire possent. Earum preces piissimus Dominus exaudivit; nam aliquando alto adhuc meridie quamdam radiantem stellam aspexere, cujus ductu Fulginium usque pervenerunt. Ibidem eadem arcana stella immobilis permansit juxta quemdam locum tunc Merangone appellatum; quo coelesti indicio satis admonitae, ut scribit Herrera, in eodem loco monasterium sub praefato titulo S. Mariae de Cruce, auxiliante Berardo Fulginate Episcopo, aedificare coeperunt.

Monasterium aliud Fulginii tit. S. Julianae fundatur circa an. 1290 a Sorore Juliana de Fulginio, quae in manuscriptis codicibus sancta nuncupatur. Anno autem 1314 primam illam domum cesserunt Patribus Servitis conventus S. Jacobi, et ipsae ad ecclesiam S. Joannis delle Puelle transmigrarunt. Tandem anno 1444 Monialibus S. Mariae de Populo aggregatae ab Augustiniano ad Dominicanum Ordinem transierunt.

Monasterium Hispalense in Hispania erectum fuit a Ferdinando IV, qui an. 1295 regnare coepit. Anno 1368 translatum fuit intra urbem favore Petri Castellae Regis, qui illis Augustinensibus Sanctimonialibus donavit domos Theresiae Jufre quondam uxoris Alvari Diaz de Mendoza. Anno 1431 subdebatur jurisdictioni P. Generalis; postea vero sub Archiepiscopi ditionem venit.

Monasterium S. Crucis, nunc S. Clarae de Montefalco initium habuit anno 1281. Illius fundatrix fuit B. Joanna Damiani de Montefalco S. Clarae germana soror, quae cum per aliquot annos cum sorore Clara, et aliis comitibus in Reclusonio S. Illuminatae prope carceres S. Leonardi, et oppidum Montisfalci sine aliqua peculiari Regula, et Ordine religiosam ac monasticam vitam egisset, ex unanimi sociarum consensu de regulari monasterio erigendo, et aliquo approbato Ordine amplectendo cogitare coepit. Locum autem novae aedi erigendae accommodum Dominus ipse indigitavit. Cum enim omnes illae sacrae virgines enixis precibus consilium a Deo et lumen implorassent, divinitus B. Joannae Prepositae revelatum est ut novam sedem ibi collocarent ubi Christi Crux reperta foret. Cum autem diu hac de re ancipites remansissent, tandem, earum quaedam in colle S. Catharinae Botacii juxta oppidi muros Crucem detexerunt speciosam, atque fulgentem, ea nimirum forma, quam B. Joanna in visione aspexerat. Itaque virgines illae Dei voluntate cognita, collectis fidelium oblationibus, anno 1281 novi monasterii fundamenta jecerunt, quod tamen propter ipsarum inopiam nonnisi an. 1290 ad finem perductum fuit. Extrema igitur manu aedificio imposita Gerardus, Episcopus Spoletanus, litteris datis apud Plebem S. Fortunati de Montefalco die 10 Junii an. 1290 monasterii erectionem approbavit, [p. 307] atque Monialibus S. P. Augustini Regulam, et Ordinem observanda praecepit. Militavit haec domus sub Regula S. P. Augustini, et vexillo Ordinis Eremitani absque ullo offendiculo per duo fere saecula, atque electissimas Coelesti Sponso virgines germinavit, inter quas potissimum emicuere BB. Joanna, Clara, Clarella, et Claretta, omnes de Montefalco. Verum circa annum 1479 tempore Sixti IV ejusdem monasterii sorores suadente diabolo tumultuari coeperunt, et fere omnes, tribus tantum exceptis nimirum Bartholomaea, Constantia, et Clara, Franciscanum vexillum Augustiniano praeferre contenderunt. Hujusmodi desertioni mature occurrit celeberrimus Ordinis Generalis Ambrosius Coranus, qui praecepit P. Mag. Felici de Interamna Provinciali, et P. Mag. Anselmo de Montefalco ut absque mora se illuc conferrent, et dissidentes Moniales ab inito consilio removerent. Hujusmodi autem contentio interim ad aures pervenit Innocentii VIII, qui litteris datis Romae sub die 16 Julii an. 1487 commisit P. Generali Anselmo de Montefalco illius monasterii reformationem. Verum illae moniales durioris cervicis anno insequenti per subreptionem, et obreptionem, quibus indignis modis omnis aetatis factiosi uti solent, ab eodem Summo Pontifice litteras Apostolicas extorserunt, quarum tenore Augustinianum habitum et Regulam dimittentes Clarissarum Ordinem amplexatae fuerunt. Restitit huic mutationi DD. Constantinus Erulus de Narnia Episcopus Spoletanus una cum P. Mag. Generali Anselmo de Montefalco, et praefatis tribus Monialibus in Augustiniano vexillo sustinendo constantibus, qui simul recursum habuerunt ad laudatum Summum Pontificem Innocentium VIII contra illarum monialium malas artes reclamantes. Idem Summus Pontifex totam hujusmodi causam DD. Petro de Luna Archiepiscopo Messanensi commisit. Hic poenis, et censuris contra praedictas moniales novatrices agere coepit, quibus ad S. Sedem appellantibus, totius causae cognitio remissa fuit DD. Joanni de Ceretanis Episcopo Nucerino, locum tenenti unius ex auditoribus causarum Palatii, et postea DD. Francisco Episcopo Volaterrano Summi Pontificis Referendario, qui pro tribunali sedens declaravit litteras Apostolicas de mutatione habitus, et Ordinis S. Augustini in praedicto coenobio fuisse, et esse subreptitias, et obreptitias, illasque, et omnia inde secuta nullius existere roboris, vel momenti, mutationem Ordinis, Regulae, et habitus esse nullam, illamque cassavit, annullavit, et revocavit, perpetuum silentium Abbatissae, et adhaerentibus imponens. Ab hac sententia item ad Summum Pontificem appellatum fuit, qui totum hujusmodi negotium expediendum commisit D. Felino de Sandeis utriusque juris doctori, et S. Rotae auditori. Hic autem sententiam Episcopi Volaterrani in omnibus et per omnia confirmavit. Nondum tamen monialibus acquiescentibus, integra causa a Summo Pontifice demandata fuit D. Guillelmo de Pereriis item S. Rotae auditori, qui Felini judicium ratum habuit. Quamobrem idem Guillelmus censuris ecclesiasticis utens praecepit Abbatissae, et ipsius factionis monialibus ut latae contra ipsas sententiae obtemperarent. Adhuc tamen renitentes ab eodem Guillelmo in censuras ecclesiasticas incidisse declarantur, et hujusmodi declaratio sub die 22 Augusti an. 1491 publicata fuit. [P. 308] Ventum tandem est contra illa duriora capita ad brachii saecularis invocationem. Itaque praefatus DD. Constantinus Erulus, Spoletanus Episcopus, die 25 Novembris an. 1491 omnes et singulas renitentes moniales habitum Regulam, et Ordinem S. P. Augustini reassumere coegit. Quatuordecim tamen ex illis minime adhuc contentae, ab eodem episcopo facultatem obtinuerunt ex monasterio S. Crucis egrediendi, et Clarissarum Franciscanum Ordinem alibi profitendi. Quare S. Clarae de Assisio regulam amplexae se receperunt in aedes hospitalis S. Leonardi in eodem Montisfalci oppido sitas, ibique monasterium tertii Ordinis S. Francisci fundarunt. Haec autem retulimus ut luce meridiana pateat nulli alii Religiosorum Ordini quam Eremitano S. P. Augustini jus aliquod competere sibi Sanctam Claram de Montefalco attribuendi, ac proinde jure meritoque Sacram Concilii Congregationem sub die 17 Octobris anno 1577 declarasse B. Claram a Montefalco esse Ordinis S. Augustini; ideo restituendum esse corpori ejus habitum dicti Ordinis, necnon picturis, et imaginibus ejus aptandum esse habitum, et colorem, qui conveniat eidem Ordini S. Augustini. Notum est autem Urbi et Orbi praefatam B. Claram de Montefalco a Summo Pontifice Leone XIII, die 8 Decembris Deiparae Immaculatae sacro, Sanctorum albo fuisse solemni ritu adscriptam superiori anno 1881.

Monasterium Toleti in Hispania tit. S. Ursulae erigitur an. 1259 ut esset Mantellatarum collegium; postea autem illae sacrum Monialium velum receperunt. Nominantur Augustinianae Sorores Toletanae in quadam Bulla Innocentis VI data Avenione an. 1356. Ex illo monasterio prodiit an. 1603 Soror Constantia Ribera de S. Paulo, et Maria Covarrubias de Jesu, quae fuerunt ex primis fundatricibus monasterii Heibarensis Augustinensium Discalceatarum, et monasterii Matritensis Ordinis SS. Trinitatis. Nostrates illae Toletanae se ordinis jurisdictioni subjecerunt anno 1365, et an. 1475 die 12 Julii earum regimen commissum fuit nostrati DD. Petro de Villaluporum (de Villalobos) Episcopo Berithensi.

Monasterium Sanctimonialium Augustinensium tit. S. Mariae Magdalenae Urbisveteris in Patrimonio S. Petri extabat an. 1295; nam tunc a nostratibus Urbevetanis venditus fuit praefatis sororibus conventus Campiani in illa dioecesi situs, qui olim pertinebat ad Congregationem Eremitarum Augustinensium Tusciae.

Monasterium Venetum S. Catharinae Franciscus Sansovinus in historia Venetiarum lib. 3, fol. 149, antiquum appellat, et ab annis fere centum et sex ab Augustinensibus Monialibus occupari asserit, adjiciens in eo asservari brachium S. Alexii ex insula Lemno a Maco Minotto an. 1297 Venetias translatum. Nominat idem scriptor alia Veneta monialium Augustinensium monasteria, nempe antiquum S. Ludovici cum monialibus fere 100, aliud S. Hieronymi cum monialibus 80, in quo asservabatur corpus S. Spiridionis Episcopi graeci, ac illud S. Marthae cum monialibus 50, a familia Salomonia erectum.

Monasterium Viechpachiense (di Viechpach) in Bavaria conditur an. 1296 a quodam Comite Berngero, quem alii Berengarium dicunt. De illis monialibus haec scribit noster Milensius in suo Alfhabeto pag. 298: ingenua est harum virginum puritas, disciplina castigatissima, [P. 309] ei (quantum humanae vires possunt roboratae gratia Dei) vita coelica, mores superhumani, atque inculpatissimi. Anno 1544 alebat sorores circiter 40 omnes fere et nobili genere ortas. De illis sacris Augustinensibus virginibus haec addit noster Fr. Antonius Kerbekius Bavariae Provincialis in libro suarum visitationum: Sanctissime vivunt ibi moniales; summa pietas, et concordia. Velatae sunt undecim, conversae sex, professae duae, confessarius, et capellanus sunt nostri Ordinis. Obiit prefatus Kerbekius Calvinistarum flagellum an. 1629.

B. Albertinus de Verona, vir doctrina, atque sanctitatis fama illustris, a B. Lanfranco Generali in Angliam missus fuit ut illa coenobia visitaret, atque Summi Pontificis auctoritate juxta Alexandrinae Unionis normam nostro Eremitano Ordini aggregaret. Itaque circa an. 1264 illuc profectus, commissam sibi provinciam sedulo explevit, atque coenobia non pauca Ordini univit, aliaque a fundamentis erexit. In Italiam postea reversus non ita multo post Veronae in coenobio S. Euphemiae miraculis clarus spiritum Deo reddidit. Illius imago extabat a tempore antiquo in praefato S. Euphemiae coenobio ad altare S. Nicolai cum hac inscriptione: B. Albertinus de Verona. Herrera tom. I, pag. 5, Elssius pag. 21, et Torellius tom. 4, pag. 580.

B. Angelus de Offreducio, alias de Fulginio in Umbria, ortum habuit anno 1226 ex nobilissima familia Comitum de Turri, et Vignole in territorio ejusdem urbis, et dominorum oppidi S. Angeli in Pontano dioecesis Firmanae in Piceno. Nostro Eremitano Ordini nomen dedit an. 1246 in Congregatione B. Joannis Boni, et an. 1248 in sua patria inchoavit coenobium S. P. Augustini. Erexit etiam conventum S. Augustini Montisfalchi, et una cum B. Ugolino de Gualdo Cathaneo item in hoc oppido aliud Augustinianum coenobium aedificavit. Ab Elssio pag. 61 appellatur inexplicabilis sanctitatis vir, puritatis, patientiae, et innocentiae singulare exemplar. Obiit in patria in praefato S. Augustini coenobio multis miraculis gloriosus die 27 Augusti an. 1286. Illius corpus exinde magno in pretio, et veneratione habitum fuit. Titulo beatitatis decoratur a B. Alphonso de Orozco in Chronico fol. 40. Vide etiam Martyrologium Augustinianum tom. 2, pag. 527.

Ven. Arsenius de Senis, vir pietate insignis, Prior coenobii S. Geminiani in Tuscia, atque confessarius B. Bartholi Tertiarii Ord. S. Francisci, florebat circa an. 1280.

B. Augustinus de Alentejo, Lusitanus, Ulyssiponensis coenobii alumnus, toto vitae suae tempore omnigenis virtutibus, ac praesertim humilitate praeluxit. Coram multis Fratribus aliquot ante suum obitum annis illius diem et annum praedixit, qui fuere 6 Junii 1280. Vide Torellium tom. 5, pag. II.

B. Augustinus de Vicentia ex medico factus Eremita Augustinensis, qui potissimum singulari quadam morum munditie, atque illibatae Virginitatis honore refulsit, cum sanctitatis fama obdormivit in Domino an. 1280. De illo narratur quod cum quadam die Ratisbonae ad invisendam quamdam matronam [p. 310] valde annis provectam graviter decumbentem simul cum socio perrexisset, atque illa brachium extendisset ut sibi venarum pulsum attingeret, noluit ipse aliter quam tegumento interposito aegrotantis mulieris manum tangere; quare cum objurgasset illum socius, ac dixisset: Venerande Pater, non perdes virginitatem, si nuda manu hujus vetulae brachium tangas; respondit vir castissimus: Ut ad ignem stuppa, sic viri contactus, o fili, se ad foeminam habet. Vide Lanteri Saecul. Aug. tom. I, pag. 77.

B. Bandinus de Scottis, alias de Balzettis, nobilis Senensis, praecipue commendatur propter inviolatam silentii religiosi custodiam. Nam cum abduci asellum a fure conspicaretur, ne silentii legem institutam labefactaret, nec abduci prohibuit, nec ulli abducentem indicavit; sed templum ingressus, prece et lacrymis causam apud Deum egit, victorque effectus est; nam furtum et fur immoti stetere, nec unquam extra Ilices prodiere, donec re divina confecta fur furtum restituit, venia impetrata. Haec sunt verba Card. Aegidii Viterbiensis in suo panegyrico de Ilycetana Sylva. Quamvis alii scriptores aliter censeant, videntur tamen praeferendi Ilicetani, qui nostratis B. Bandini obitum an. 1270 assignant.

B. Bonifacius de Savona, Ligur, apud Elssium pag. 131 dicitur omnis generis probitate, et virtutum commendatione conspicuus, divinorum contemplatione, sollicitudine, et charitate erga aegrotos insignis. Iisdem fere verbis laudatur etiam a B. Alphonso de Orozco in Chronico fol. 40. Vixisse videtur Bonifacius noster usque ad annum 1297.

Ven. Bonus Senensis adeo praeclaris bonorum operum exemplis refulgebat, ut semper exactioris observantiae coenobiorum Prior constitueretur. Nostratis B. Augustini Novelli amantissimus illum semper in eodem coenobio secum habere voluit; nam homines frugi similium sibi consortium diligere solent. Inter vivos adhuc degebat sanctitatis opinione clarus anno 1280. Vide Saec. Aug. tom. I, pag. 204.

B. Brunectus de Rossi ortum habuit Prati in Tuscia an. 1221. Romae cum degeret ibidem una cum itineris sociis Fratribus Josepho Benvenuti et Guidone de Rossis Eremiticum S. P. Augustini habitum induit an. 1251; ac postea anno scilicet 1254 simul in patriam reversi, ibidem in Monte Majori ad S. Annam Veterem sibi domicilium elegerunt, ubi segregati ab hominum turbis absconditam in Christo vitam degebant. Verum ex illis latebris concivium precibus evocati an. 1269, prope eamdem civitatem coenobium S. Annae Novae extruxerunt, ibique Brunectus cum sanctitatis fama hujus mortalis vitae cursum complevit die 11 Martii an. 1286, aetatis suae 75, meruitque beatitatis nomine atque signis honoran. Vide Herreram tom. I, pag. 93, Elssium pag. 133, et Martyr. Aug. tom. 1, pag. 187.

B. Clemens ob diuturnum incolatum ab Auximo nuncupatus, patriam habuit oppidum S. Elpidii in Piceno in Firmana dioecesi. Ob probatam illius prudentiam, et probitatem pluribus vicibus quamvis invitus atque reluctans electus fuit totius Ordinis Prior Generalis. Ejusdem Ordinis constitutiones, B. Augustino Novello adjutore adhibito, ita correxit, et auxit ut alter illarum conditor merito reputari possit. An. 1274 una cum aliis Augustinensibus Theologis Concilio Lugdunensi II interfuit. Miraculis clarus obiit Urbeveteri (in Orvieto) [p. 311] die 8 Aprilis an. 1291. Ipsemet Nicolaus IV solemnem illius exequiarum celebrationem sua praesentia cohonestare voluit, atque quod magis mirandum est, suis manibus, uti refert noster Cardinalis Aegidius Viterbiensis, illius corpus in sepulcro reponentibus adjutorem se praebuit. Ejus cultus immemorabilis approbatus fuit a Clemente XIII die 12 Septembris an. 1761, et sacrum Officium universo Ordini concessum die 8 Junui 1762. Habetur in Ordinis Breviario ad diem 8 Aprilis.

B. Dorotheus de S. Germano Sanctitate floruit tempore generalis Ordinis unionis. Ab aliis dicitur floruisse circa annum 1300.

B. Erthinodus de Gotha ita in Martyrologio Augustiniano ad diem 30 Augusti celebratur. In Germania B. Erthinodi de Gotha, immortalis farnae herois, qui a teneris annis suae bonae indolis dedit testimonia evidentia; cum quo ab infantia crevit miseratio; adhuc enim juvenis plura e domo paterna clam sumebat ad egestatem sublevandam, quam pietatem etiam in Religione observavit; in pauperibus enim Christi figuram contemplabatur, et aliquando, ut illos indueret, sese suis exuebat vestimentis. In Religione fragmenta panum de licentia Praelatorum colligebat ut inter egenos distribueret. A Deo vocatus inter nostrates nomen dedit, et statim coepit raris splendescere virtutibus, solitudinem amabat, colloquia inutilia vitabat, corpus poenitentiis domabat, frequentius orabat, et oranti illi Deus sua mirabilia revelabat. In dulcedine contemplationis, in observantia disciplinae regularis, in zelo fraternae dilectionis inter omnes sui temporis enituit. A Christo enixim postulavit ut sibi vellet apparere sicut Evangelista dilectus juxta Crucem illum aspexerat; hoc ipsum a Domino meruit accipere, sicque, cum illi Domims apparuisset pendens in Cruce, talibus compassionis sagittis transfixus est, ut quasi prae doloris magnitudine animam exhalare videretur. Ut tamen hunc dolorem intentissimum posset mitigare petiit ab eodem ut iterum sibi appareret gloriosus, sicut Matri suae apparuerat: ut petiit adeptus est, sed plus quam in prima defecit visione, ex qua jam in terris coelestia gaudia degustans, per mortem sanctissimam multis miraculis coruscans, transiens hac die (30 Augusti) ad aeterna gaudia migravit, et post obitum multis fertur claruisse miraculis... Videtur probabilior illorum scriptorum sententia, qui nostratis B. Erthinodi transitum an. 1266 assignant.

Ven. Emmanuel de Coyna. Die 22 Julii an. 1280 ad meliorem vitam transivit Ven. Emmanuel de Coyna, nobilis Lusitanus, qui inter caeteras egregias ipsius virtutes tanta etiam humilitate praeditus erat, ut quamvis prosapiae nobilitate, et Sacerdotii dignitate fulgeret, tamen ostiarii officium exercere non erubuerit. Vide Torellium tom. 5, pag. 10.

BB. Evangelista et Peregrinus Veronae in ditione Veneta circa an. 1200 primam lucem aspexerunt. Cum in litteris addiscendis, atque in exercendis pietatis operibus ejusdem indolis conformitas ambos verae amicitiae vinculis inter sese conjunxisset, simul etiam idem vitae monasticae institutum in Augustiniano Montorii coenobio prope Veronam amplecti deliberarunt. Rogati aliquando a coenobii Priore cur sub aperto coelo, oculisque sursum elevatis tam saepe orarent, humiliter responderunt se in eo loco aspicere Deiparam Virginem [p. 312] cum ejus filio Jesu, et matre S. Anna eodem prorsus modo sibi apparentes, quo pridem ad Augustiniana claustra vocati fuerant. Neque tamen ab humilitatis semita terenda unquam recesserunt; nam infima quaeque coenobii munia obire, et omnibus ministrare in deliciis habebant; quamobrem a Domino gratia curationum insigniti pluribus vario morborum genere laborantibus sanitatem impetrarunt. Proximae mortis per Angelum nuntio accepto primus ad coelestem patriam Evangelista transivit, qui paulo post Peregrino apparens illum de imminenti ejus transitu certiorem reddidit. Et revera paucis post horis Peregrinus laetus ac festivus ad aeternum sodalis consortium convolavit. Amborum sacrae exuviae e coenobio Montorii intra urbem ad S. Euphemiae ecclesiam translatae sunt die 16 Septembris an. 1262, cum paulo ante ex hac vita migrassent. Illorum sacrum Officium Augustinianae Religioni, atque Veronensi Clero die 19 Maji, anno 1838, indultum fuit. Habetur in Ordinis Breviario ad diem 20 Martii.

Ven. Henricus Pavo, Germanus, circa an. 1282 insignis sanctimoniae laude fulgebat. Illi tribus vicibus S. Martinus apparuit, eique praecepit ut exstruendo nostri Ordinis Magdeburgensi coenobio operam daret. Vide Herreram tom. I, pag. 329, et Elssium pag. 279.

B. Joannes de Anglia, qui circa an. 1300 Ordinem suis virtutibus decoravit, ab Henrico de Urimaria vocatur vir magnae sanctitatis. Vide Herreram tom. I, pag. 369.

B. Lanfrancus Septala, nobilis Mediolanensis, Eremita Augustinianus apud Congregationem B. Joannis Boni, cum esset Prior eremitorii Bononiensis prope flumen Savenam, plenis suffragiis electus fuit ejusdem Congregationis Prior Generalis. Postea vero, anno scilicet 1256, ob insignem suarum virtutum splendorem a Card. Richardo Annibaldeschi, qui Alexandri IV nomine, et auctonitate varias Augustiniani nominis Congregationes in unum Eremitarum S. P. Augustini Ordinem redegerat, universo sic unito Ordini regendo praepositus fuit, quam electionem idem Summus Pontifex ratam habuit, et confirmavit. Praefuit, et profuit, ita Herrera tom. 2 pag. 4, Lanfrancus doctrina, exemplo, et auctoritate Ordini recenter unito usque ad annum 1264, (aetatis suae 63) quo Mediolani in coenobio S. Marci magnam sanctitatis opinionem post se relinquens spiritum Deo reddidit.

B. Philippus Destri de Parma an. 1218 fundavit extra Bononiam Augustiianum Eremitorium S. Jacobi ad Savenam, in quo, cum, adjunctis sibi paucis sociis, sanctissime viveret, Bononienses cives illum cum suis intra civitatem evocarunt, eique locum quemdam assignarunt, in quo Dei famulus, relicta eremo, sacellum ad honorem D. Jacobi aedificavit. An. 1248 electus fuit Prior Generalis eorum Augustinesium Eremitarum, qui degebant in eremis Insubriae, et Romandiolae, rexitque cum magna prudentiae, atque sanctitatis laude usque ad completam universalem Ordinis unionem sub Alexandro IV an. 1256. Circa idem tempus ex hac vita migravit.

Ven. Peregrinus de Auximo est ille, qui in conventu Vallis-Manentis S. Nicolao Tolentinati recens Presbytero apparuit exorans, ut ea hebdomada pro animabus, quaae una cum ipso poenis Purgatorii torquebantur, sacra celebraret. Et ecce, ita B. Jordanus de Saxonia, [p. 313] transacta hebdomada illa, eidem Fr. Peregrinus apparuit, et de jam impetrata misenicordia gratias egit, asserens se cum magna parte praedictae multitudinis a poenis atrocissimis Dei misericordia, et ipsius Sacrificiis cum devotis ejus orationibus pro eis exhibitis liberatos esse, et ad coelestem gloriam feliciter convolasse. Contigit hujusmodi apparitio circa an. 1275. Vide Herreram tom. 2 pag. 239.

Ven. Simon de Pistorio, vir sanctus, grandaevus, et omni reverentia dignus, sicuti appellatur a nostrate Henrico de Urimaria, anno 1295 die 22 Maji in Capitulo generali Senarum eligitur totius Ordinis Prior Generalis. Coenobita vere religiosus sui regiminis gestionem inchoavit a domo Dei, resque ecclesiarum rite ordinavit, edito tunc ceremoniarum libro, quo uniformitas etiam in exteriori nitu observaretur. Solitudinis, atque recessus amore victus, Generalatus officio se abdicavit an. 1298. Parum supervixit, erat enim valde senex. Vide Elssium pag. 628.

B. Thomas de Arimino ita in Martyrologio Augustiniano tom. 2 pag. 408, celebratur sub die I Augusti. Arimini defunctio admirandi viri B. Thomae Fratris laici sanctitate, et miraculis clarissimi. Hic fuit tantae miserationis erga egenos, ut quidquid in canapa praeter Fratrum necessitatem superesset, id pauperibus soleret dispensare, immo etiam, ut illis succurreret, de victu Fratrum subriperet; ut accidit in comitiis provincialibus, quo tempore cum semel panem pro Fratribus capitularibus Ariminensis monasterii emendicatum pauperibus distribuisset, graviter a Praelatis objurgatus est: at ille facta oratione ad Deum, arcas candidissimo pane subito refertas invenit, quo prodigio ante oculos viso omnes Deo grates protulere. Plenus tandem dierum, et meritorum sanctissime in Domino quievit hac die, (I Aug.) et post obitum multis gloriosus miraculis, in eodem sepultus est coenobio, ubi constructo in claustro ad ejus cultum sacello, quotannis festivitas ejus celebratur totius populi concursu frequentissimo... Haec scribebat noster Josephus ab Assumptione an. 1749. Ortum habuit noster B. Thomas in oppido S. Andreae de Patrigniano prope eamdem Ariminensem civitatem, et habitum induit in illo S. Joannis Evangelistae Aug. coenobio.

B. Vitus de Ungaria, alias de Baradino nuncupatus, regio sanguine ortus, a B. Alphonso de Orozco in chronico fol. 40 dicitur religiosus magnaae sanctitatis, omnibus virtutibus perfectus, sed praecipue humilitate excelsus. Henricus autem ab Urimaria vocat illum virum inter Fratres famosae, et notoriae sanctitatis. De illo haec habet Bzovius tom. 13 ad an. 1297 n. 15. Per id pariter temporis floruit Vitus Pannonus ejusdem Instituti Augustiniani vir sanctus, qui sicut in veteri Testamento Elisaeus, mortuus jam, mortuum suscitavit. Addit noster Elssius quod non semel totam Pannoniam a morbo contagioso liberavit. Illius obitus ab eodem Elssio pag. 677 ponitur ad an. 1297.

B. Ugolinus de Gualdo Cathaneo, ita describitur in Martyrologio Augustiniano nostratis Josephi ab Assumptione, ad diem primam Januarii, sub littera H: In Gualdo Cathaneo, Umbrae oppido, pretiosa mors Sancti Ugolini confessoris, qui a teneris annis virtutis iter arripiens, oratione assidua, poenitentia mirabili vitam tolerabat, sed mundi fallacias abhorrens a Deo inspiratus nostri [p. 314] Ordinis claustra est ingressus, ubi se conspiciens, virtutibus retroactis majorem adaugens fervorem, Umbriam et universam Italiam magnae sanctitatis fama adimplevit, ob quam a suis civibus in oppidum Gualdi, vocatus, constructo Ordinis coenobio, ibidem per biennium degens, cum satis poenitentiae rigore attenuatus esset, mortem expertus sanctorum, in coelum assumptus est hac die, (prima Januarii an. 1260) et ibi adhuc magna veneratione colitur. Ludovicus Jacobilli in tom. I de Sanctis, et Beatis Umbriae pag. 7 et seq. verba faciens de nostrate B. Ugolino narrat quod, Gualdenses, ut sanctum concivem ad patriam revocarent, a Patribus Benedictinis obtinuenunt ecclesiam et coenobium SS. Annuntiatae (postea S. Augustini) ad quod incolendum revera idem B. Ugolinus venit an. 1258. Addit quod biennio post illius transitum, anno scilicet 1262 ejus sacrum corpus ad matricem S. Bartholomaei ecclesiam translatum fuit, et super altare S. Joannis Baptistae repositum; quod decursu temporis Mevaniensibus illud surripere conantibus, ab oppidanis ultroneo campanarum sonitu admonitis servatum fuit, et postea in subterraneo ejusdem ecclesiae loco reconditum super altare, quod ipsius B. Ugolini nomini dedicatum fuit. Subjungit demum idem auctor (scribebat an. 1647) B. Ugolini habitationem fuisse in Oratorium illius nomini nuncupatum statim post ejus obitum conversam, ad illius honorem institutam fuisse confraternitatem sub titulo Misericordiae, et B. Ugolini, anno 1483 ab illo Municipio per publicum statutum fuisse decretam annuam candelarum oblationem in die obitus B. Ugoiini (Gualdensis oppidi patroni) ad ecclesiam S. Augustini deferendam, atque postremo illius festivitatem praefata prima die Januarii ab illis oppidanis celebran.

Adam Prior coenobii S. Florae in Tuscia, anno 1300 a Comite ejusdem oppidi S. Florae missus fuit orator ad Rempublicam Senensem, uti refert Malavolta.

Andreas Senensis, vir zelo ac pietate fervens, circa an. 1260 a B. Lanfranco mittitur Vicarius generalis in Germaniam, ut ibidem antiqua monasteria dirigeret, nova acquireret, atque singula novae unioni aggregaret. Illius opera Augustinianus Ordo non parum in praefata regione profecit. Vide Elssium pag. 58.

Andreas Ursinus, Italus, sacrae paginae interpres, et theologicae facultatis Decanus in academia Ulyssiponensi, ejusdem rectoratum a Dionysio Lusitaniae Rege circa an. 1290 sibi oblatum recusavit.

Augustinus de Asculo in Apulia, S. Theogiae Magister, quem Pamphilus appellat doctorem praestantissimum unus fuit e primis suae aetatis concionator. An. 1297 a Bonifacio VIII constitutus fuit Apostolicus in toto terrarum orbe confessarius. Quae litteris mandavit recensentur apud Ossinger pag. 80.

Augustinus Seneca, Romanus, ideo Seneca appellari coepit, quia in suis sermonibus veluti alius novus Seneca, ut scribit Ossinger, meras, atque graves sententias pronuntiabat. Anno 1276 erat Romanae Provinciae definitor. Illius scripta recensentur a praefato Ossinger pag. 826. [P. 315]

Augustinus de Ulyssipone circa anum 1260 erat confessarius Infantis D. Alphonsi III Lusitaniae Regis. Vide Herreram tom. I, pag. 49.

Fr. Dominicus Martinez de Monte Majori in Lusitania. Anno 1276 florebat Fr. Dominicus Martinez de Monte Majori in Lusitania, vir integerrimae vitae, qui fuit confessarius Dominae Beatricis uxoris Alphonsi III Lusitaniae Regis.

Eberhardus, Germanus, circa an. 1285 florebat singularis concionatoris nomine; ad cujus conciones plusquam centum hominum millia conftuebant. Quaedam maligna mulier illum propinato veneno de medio sustulit in civitate Aegra (di Eger) in finibus Bohemiae. Vide Herreram tom. I pag. 215.

Fr. Giunta de S. Geminiano in Tuscia circa annum 1300 latino sermone scripsit vitam B. Bartholi de S. Germiniano Ordinis S. Francisci Tertiarii. Vide Herreram tom. I pag. 308.

B. Gualterus Reclusus, Anglus, vir fuit solitariae vitae adeo studiosus ut propterea Reclusus appellatus fuerit. Theologiam moralem, ac praesertim contemplativam plurimos docuit adeo ut, teste Ossinger, ex ejus disciplina plurimi effecti sint optimi, et pii religiosi. Ob quaedam evulgata sui ingenii documenta inter sui temporis scriptores recensetur. Obiisse creditur circa an. 1286. Vide Herreram tom. I pag. 279.

Venerabilis Guido Antonianus de Stagio, Senensis, Illicetani coenobii alumnus, vir multa prudentia, et probitate ornatus, anno 1265 eligitur universi Ordinis Prior Genenalis rexitque summa cum laude atque utilitate usque ad an. 1270, quo Bononiae cum sanctitatis fama mortalis vitae cursum explevit.

B. Guilelmus Sengham, Anglus, vocatur a nostrate Pamphilo vir sanctitate et scientia praestantissimus, qui Romae Eremitanum S. Augustini Ordinem amplexatus, non minus litteris, quam pietate splendescere coepit. An. 1256 a Generali Lanfranco ex Italia in Angliam missus, ibidem, ut scribit in Herrera, legit, exposuit, docuitque, et nonnulla composuit opuscula non sine multorum fructu, et utilitate; ac praeterea viginti erexit nova coenobia, et alia jam existentia reformavit, sanctisque legibus, atque exemplis communivit. Videtur vixisse usque ad an. 1264. Vide Elssium pag. 265, et Herreram tom. I, pag. 278.

B. Guilelmus Triumphus de Ancona merito sanctimoniae, atque scientiae Cardinali Hugoni Ordinis Praedicatorum acceptus et familiaris fuit, qui etiam illius operam adhibuit in suis commentariis super universam Scripturam conficiendis. Ejus consilio et hortatu B. Augustinus Triumphus de Ancona illius ex fratre nepos, cum decimum septimum annum ageret, circa an. 1260 Eremitano S. P. Augustini Ordini nomen dedit. Ab Ossinger pag. 906 ponitur inter scriptores Augustinenses, quia edidit librum de poenitentia, et vocatur Nicolai III poenitentiarius.

Jacobus de Camerino, Ordinis Procurator generalis, post B. Augustini Novelli renuntiationem circa an. 1298 fit Summi Pontificis confessarius, ac proinde Apostolici Sacrarii Praefectus; nam tunc temporis hoc munus ad Papae confessarium pentinebat.

Joannes Lombardus, Italus, an. 1243 erat Prior coenobii Ulyssiponensis Ordinis Eremitarum S. P. Augustini, antequam Innocentius IV Eremitas Tusciae eidem Ordini aggregare decrevisset. Post magnam unionem iterum a Generali Lanfranco in peninsulam Ibericam missus fuit ejusdem unionis negotium [p. 316] expedire. Vide Herreram tom. I, pag. 460; et Elssium pag. 385.

Fr. Marcus Ventonus, Italus, vir zelo ac pietate flagrans, an. 1256 a Generali Lanfranco Septala mittitur in Galliam, ut antiqua coenobia Ordini unita regeret, non unita ad unionem redigeret, et novis extructis domiciliis Ordinem propagaret. Ita Elssius pag. 455, et Herrera tom. 2 Alphabeti Aug. pag. 90.

Paschasius Dareta, Italus, anno 1243 eratt in Hispania Eremitani S. P. Augustini Ordinis visitator, cumque vir esset zelo, ac pietate fervens a Generali Lanfranco post unionem iterum in Hispaniam mittitur ut ibidem tunc monasteria erecta dirigeret, nova extrueret, atque nondum unita adduceret ad unionem. Vide Herreram tom 2, pag. 276, et Elssium pag. 543.

Fr. Soerius de Ulyssipone anno 1290 erat Dionysii Lusitaniae Regis concionator. Vide Herreram tom. II, pag. 392.

Thomas Borstallus, Anglus, alumnus coenobii Nordovicensis, postquam in praecipuis Angliae academiis copiosam eruditionem sibi comparasset, Lutetiam Parisiorum se contulit, ubi inter doctores theologos meruit cooptari, et publicam Theologiae cathedram obtinuit. Mortalis vitae cursum explevit Norvici circa an. 1290. Quae scripserit dignoscere poteris ab Ossinger pag. 149.

EJUSDEM ORDINIS UNIONIS USQUE AD AN. 1300 - p. 316

Bonifacius anno 1285 erat Episcopus suffraganeus Tridentinus, et postea translatus fuit ad regendam Bosae dioecesim in Sardinia. Non desunt scriptores, qui putent illum potius fuisse Episcopum Rosoni (di Rhizon) in Albania.

Bonifacius, Germanus, Episcopus Bosoniensis in Illyrico, fuit suffraganeus Episcopi Basileensis ab an. 1289 usque ad 1299. Plura de illo scripsit noster Pius Keller in suo Indice Episcoporum Augustinensium Germanorum pag. 6.

Fr. Daniel de Roma an. 1278 ab una parte Canonicorum Cathedralis Nepesinae in Patrimonio S. Petri electus fuit Episcopus ejusdem civitatis; sed ipse assensum praestare noluit. Vide Ughellum tom. I, col. 1029.

Gualterius Poggi de Faventia, Eremita Brictinensis Ordinis S. P. Augustini, anno 1251 electus fuit Episcopus patriae. Anno 1256 nostrates Eremitas Maltae, inter quos ipse commoratus fuerat, Tagliaverae, et S. Mariae Magdalenae intra civitatem vocavit, eisque paroeciam S. Joannis Baptistae tradidit. Ex hac vita migravit an. 1257.

Guido Salani, Bononiensis, vir Augustinianae Religionis zelo, pietatisque operibus clarus, a Generali Lanfranco post Ordinis unionem in Germaniam missus fuit ut illa nondum unita coenobia Ordini aggregaret. In Italiam postea reversus a Nicolao III die 25 Maji 1279 creatus fuit Patriarcha Ecclesiae Gradensis in ejusdem nominis insula Venetae ditionis. Rexit usque ad an. 1288, quo vitam cum morte commutavit.

Jacobus de Praga Episcopus Mainensis in Peloponneso, sive juxta Torellium Episcopus Majorensis in Africa, an. 1274 interfuit Concilio Lugdunensi, nostramque Pragensem Ecclesiam quibusdam Indulgentiis ditavit.

Incelerius Prodiz, Hungarus, an. 1276 die 7 Septembris inauguratus fuit Episcopus Buduae (di Budoa) in Dalmatia, fuitque subinde in pluribus Germaniae dioecesibus suffraganeus, [p. 317] sive coadjutor, Herbipolensi scilicet, Bambergensi, Caminensi, Constantiensi, Halberstadiana, ac praesertim Moguntina. Dicitur fuisse Praelatus pietate, doctrina, rerum agendarum usu atque peritia insignis, necnon erga nostram Augustinianam Religionem singulari amore atque zelo flagrans. Vixisse videtur usque ad an. 1299. De illo plura invenies apud nostratem Pium Keller in praefato Indice Augustinensium Episcoporum Germanorum pag. 17.

Imerius Guardalupo an. 1267 cum esset Episcopus Acciae in Corsica, ex commisione D. Alberti Episcopi Volaterrani, die 22 Maji consecravit Ecclesiam nostri Eremitorii de Rosia in dioecesi Volaterrarum. Decessit Parisiis circa an. 1274. lnter recentiores auctores consule Gams pag. 765.

Lambertus an. 1287 Episcopus Agrigenti in Sicilia, postquam episcopale munus multo zelo, summaque pietate exercuisset, ad feliciorem vitam transivit an. 1294.

Michael Tridentinus an. 1271, erat Episcopus Bosae in Sardirnia, sive ut alii censent, Episcopus Rosonensis in Albania, et suffraganeus Tridentinus. Videtur vixisse usque ad an. 1285.

Fr. Nicolaus cum Romae in coenobio S. Mariae de Populo degeret anno 1256 a Capitulo electus fuit Episcopus Nepetis in Patrimonio S. Petri; sed summus Pontifex Alexander IV hujusmodi electionem non admisit. Vide Ughellum tom. I, edit. venet. an. 1717 col. 1029.

Fr. Octavianus de S. Petro ad Aram, Neapolitanus, anno 1294 a Canonicis eligitur Episcopus Eugubii in Umbria, sed a summo Pontifice ejus electio non confirmatur.

Philippus post Senogalliensis urbis excidium a Saracenis patratum primus fuit ejusdem civitatis Episcopus electus an. 1264. Hic, ut scribit Herrera, restituit Clerum, sibique deinde, et Clero sedem construendam curavit, expurgatumque cathedrale templum S. Paulino Nolano Episcopo consecravit anno 1271. Cum autem magna cum prudentiae laude illam Ecclesiam administrasset, atque ad Clerum reformandum saluberrimas leges tulisset, plenus meritis fato concessit circa annum 1284.

Tholomaeus, sive Bartholomaeus, Germanus, ab Herrera dicitur Episcopus Buduensis; ast rectius a nostrate Pio Keller in praememorato Indice Episciporum Augustinensium Germanorum appellatur Episcopus Sardensis (di Sardes) in Lydia. Episcopalem dignitatem obtinuit circa annum 1274. Ipsemet Tholomaeus in suis actibus episcopalibus nominavit se venerabilis Patris ac Domini Rudolphi, Comitis de Habsburg Lauffenburg, Episcopi Constantiensis, in juribus pontificalibus plenarie vicesgerentem. Unus fuit e duodecim Legatis ab an. 1285 ad 1287 ad Honorium IV missis ad impetrandas indulgentias pro extruendo publico Lucernae valetudinario. Videtur ex hac vita migrasse circa praefatum annum 1287.

Thomas anno 1286 erat Episcopus Interamnae in Umbria. Anno 1287 die 8 Januarii nostratibus paroeciam S. Petri intra eamdem urbem assignavit. Decessisse videtur circa annum 1296.

B. Christina Bizzola de Montefalco discipula fuit nostratis S. Clarae a Cruce, [p. 318] a qua Christinae nomen accepit, eo quia illius puellae ad suum monasterium ingressum eadem S. Clara divinitus praenovit dum in die Parasceves Christi dolores meditabatur, quasi illam dolorum Christi filiam appellare voluerint. Ab Herrera ponitur ad an. 1300. Beatae titulo nobilitatur a Torellio, aliisque nostratibus.

B. Joanna Damiani de Montefalco, S. Clarae germana soror, cum Reclusorium Damiani prope carceres S. Leonardi a fundamentis erexisset ut ibidem cum aliis sacris virginibus ferventius orationibus, pietatisque operibus vacaret, ad illud quoque sororem Claram admisit. Deinde novo monasterio ad ipsius Dei nutum titulo S. Crucis, et S. Catharinae de Botaccio, intra memoratum oppidum erecto, de licentia DD. Gerardi Spoletani Episcopi, data sub die 10 Junii an. 1290, ipsa simul cum Clara, aliisque puellabus Regulam, et Ordinem Eremitarum S. P. Augustini profiteri coepit, eodem monasterio regimini, et jurisdictioni P. Prioris Generalis praefati Augustiniani Ordinis commisso. Obiit cum sanctitatis fama dum esset Abbatissa an. 1295. Illam scriptores, ac praesertim noster B. Alphonsus de Orozco Beatae titulo honorarunt. In monasterii regimine successit illi soror ejus S. Clara. Vide B. Alphonsum in Chronico fol. 45, et Herreram tom. I, pag. 369.

Ven. Soror Juliana de Fulgineo, quaae in antiquis manuscriptis sancta appellatur, fundatrix extitit monasterii S. Julianae ejusdem civitatis circa an. 1290. Ibidem mortalis vitae cursum explevit anno nostratibus scriptoribus ignoto. Vide Herreram tom. I, pag. 369.

B. Juliana Corneliensis nata est Retimnae prope Leodium anno 1193; post quinquennium in domum Montis Cornelii adducta est, ubi inter moniales pie educata, postea monasticum induit habitum sub Regula S. P. Augustini. Circa an. 1208, aetatis suae jam 16 annorum, primum in luna aspexit signum, et biennio postea transacto, divinitus agnovit festum SS. Christi Corporis in tota Ecclesia firmiter esse stabiliendum. Cum tamen viginti per annos recusasset divinum de novo illo festo decretum propalare, accidit Abbatissam eligi coenobii sui post obitum B. Sapientiae, et tunc coepit tale arcanum aperire, et consulere circa illud sapientes, inter quos unus fuit Gujardus Episcopus Cameracensis. Anno 1240 ob dirutam habitationem secessit in urbem ad B. Evam reclusam, et inde ad aedes Canonici S. Martini Joannis de Lausinia; sed post triennum restituta est per sententiam et auctoritatem Episcopi Robert. Mox B. Juliana, relicto Monte Corneliano ob intestina, et Leodiensium, et Montis Cornelii dissidia, discessit ad monasterium Cisterciensium sanctimonialium, et inde ad Vallem B. Mariaae prope Hajum; verum et his locis discedere coacta abiit Namurcum ubi degit, et primum apud Reghinas, deinde in domum Archidiaconi Leodiensis, unde in Abbatiam Salsiniensum sanctimonialium, etiam Cisterciensium, migravit. Demum circa annum 1256 coacta e Salsinia excedere, migravit Fossas, ubi post vitam in omnium virtutum genere exactam, nultis clara prodigiis obdormivit in Domino an. 1258, aetatis 66, die 5 Aprilis. Hucusque noster Josephus ab Assumptione in Martyrologio Ordinis ad diem 5 Aprilis, nempe tom. I, pag. 266. De nostrate B. Juliana haec habentur in Erem. Aug. parte 2, pag. 250: [p. 319] "An. 1257 (vel 1258) die 5 Aprilis in coenobio Villariensi Ord. Cisterciensis in Brabantia obdormivit in Domino B. Juliana de Cornelione Ord. Erem. S. P. Augustini sancta nuncupata, quae divinis revelationibus illustrata festum SS. Corporis Christi institui curavit, et post rnultos labores, diuturnum exilium, et gravissimas aerumnas, meritis, miraculis, spiritu prophetico, et supernis consolationibus decorata migravit ad Sponsum. Illius sacrum officium Patribus Cisterciensibus, qui utuntur Breviario monastico Benedictino concessum fuit die I Julii an. 1702; verum ad Episcoporum Belgii preces aliud novum Officium ad B. Julianae honorem a Pio Papa IX an. 1869 approbatum fuit, et ad nostrum Eremitanum S. P. Augustini Ordinem die I Septembnis an. 1870 extensum, atque diei 7 Aprilis assignatum". Quoad autem institutionem festi SS. Corporis Christi juvat hic referre ipsissima verba, quae habentur in egregiae hispanicae ephemeridis Revista Agustiniana, vol I, pag. 285: An. 1210 (B. Juliana) divinitus intellexit festum SS. Corporis Christi in Ecclesia esse instituendum, quod arcanum sibi a Deo revelatum an. 1230 jam Corneliensis domus Priorissa evulgare coepit. Hinc factum est ut an. 1246 Robertus Leodiensis Episcopus in dioecesana synodo SS. Corporis Christi festum celebrandum esse decreverit. Quamobrem Canonici S. Martini ejusdem civitatis anno insequenti 1247 feria V post Dominicam SS. Tritatis omnium primi idem festum solemni pompa celebrarunt; quod postea Urbanus IV, qui B. Julianam noverat cum esset Leodiensis Archidiaconus, ad universam Ecclesiam extendit. In Martyrologio Romano edit. an. 1878 in appendice, quae spectat ad Ordinem Eremitarum S. P. Augustini habetur sequens nostratis B. Julianae elogium ad diem 7 Aprilis: In coenobio Villariensi Ordinis Cirterciensis in Brabantia sanctae Julianae virginis Corneliensis, Regulam sancti Patris Augustini professae, quae divinis revelationibus illustrata festum sacratissimi Corporis Christi institui curavit, et post multos labores, diuturnum exilium, et gravissimas aerumnas, meritis, miraculis, spiritu prophetico, et supernis consolationibus decorata migravit ad Sponsum. Cisterciensium Ordo B. julianam suis sanctimonialibus accensuit eo quia illius corpus in ipsorum Villariensi coenobio tumulatum fuit; verum cum ex Bollandistis ad diem 5 Aprilis, tum ex lectionibus Breviarii a S. Apostolica Sede approbatis luce meridiana clarius liquet eam fuisse S. P. Augustini Regulam professam, ac proinde merito a praefatis Bollandistis appellari Augustinianam nigram, idest Eremitani Ordinis, quoniam Augustinianae Canonissae non quidem nigris, sed albis vestimentis utuntur. Restat nunc ut supra memoratum signum in luna a B. Juliana saepe visum breviter exponamus, hujus rei narrationem e Bollandistis ad litteram transcribentes. Extat tom. I mensis Aprilis pag. 459; et ita se habet: Tempore juventutis suae quoties virgo Juliana orationi incumbebat, magnum sibi signum, et mirabile apparebat. Apparebat, inquam, ei luna in suo splendore, cum aliquantula tamen sui sphaerici corporis fractione: quam cum multo tempore conspexisset, mirabatur multum, ignorans quid illa portenderet. Ex eo autem non satis poterat admirari, quod quoties orationibus insistebat, dictum signum indesinenter es sub illius conspectum ingerebat: [p. 320] et cum totis conatibus niteretur amovere quod nolebat, nec praevaleret, coepit timore et tremore multo nimis super hoc cruciari, aestimans se tentan. Orabat autem, et per personas sibi fideles orari Dominum faciebat, quatenus ipsam a quadam tentatione, quam se pati dicebat, eripere dignaretur. Sed cum nulla industria, nulla sua, vel aliorum fidelium prece importunitatem signi posset a se repellere; coepit tandem aliquando cogitare ne forte non tam laborare deberet ad signum hujusmodi repellendum, quam in ipso signo aliquid mysticum inquirendum. Contulit igitur se totam cum omni devotione ad deprecandum Dominum, quatenus si id, quod videbat, aliquid significaret, sibi revelare non dedignaretur mysterium visionis. Tunc revelavit ei Christus; in luna praesentem Ecclesiam; in lunae autem fractione defectum unius solemnitatis in Ecclesia figurari, quam adhuc volebat in terris a suis fidelibus celebran. Hanc autem suam esse voluntatem, ut ad augmentum fidei, nec non ad profectum et gratiam electorum, institutio Sacramenti Corporis et Sanguinis sui quolibet anno semel solemnius ac specialius recoleretur, quam in Coena Domini, quando circa lotionem pedum, et memoriam Passionis suae Ecclesia generaliter occupatur: in ipsaque solemnitate de memoria ipsius Sacramenti suppleri diligentius oportere, quod aliis quotidianis diebus in minori devotione, seu negligentiis fuerit praetermissum. Haec igitur cum Christus virgini suaae revelasset, injunxit eidem ut hanc solemnitatem ipsa inchoaret, et eam debere fieri mundo primitus nuntiaret…

B. Sapientia monialis fuit in coenobio Leodensi, in quo vixit sub eodem instituto, regula, et habitu nigro Augustiniano cum B. Juliana. Cum autem inter raras degeret virtutes, sancto fine quievit die I Maii. Annus illius obitus ignoratur, sed cum fuerit in Religione magistra B. Julianae, hinc infertur obiisse paulo ante an. 1258. Vide Martyrol. Aug. tom. 2, pag. 7.

Alexander IV anno 1260 sub die 13 Decembris quibusdam Insubriae Episcopis, praetextu eremiticae ipsorum professionis nostrates intra loca habitata morari non permittentibus, auctoritate Apostolica mandavit quatenus ipsos fratres non praesumant impedire quominus in civitatibus, castris, et villis libere possint, et debeant habitare; quin potius eis ad hoc, ob Christi reverentiam, benigni favoris auxilium et piae subventionis impendant. Vide Torellium tom. 4, pag. 639.

Urbanus IV an. 1262 suis Apostolicis litteris, datis Viterbii sub die I Octobris, indulsit nostratibus ut ad praestationem Procurationum Legatorum Sedis Apostolicae, vel Nunciorum ipsius, aut exactionum, vel collectarum, seu subsidiorum, vel provisionum quarumcumque minime tenerentur. Vide Bullarium Empoli pag. 369. Idem Pontifex anno 1261 ordinavit ut Ordo semper habeat Patrem Curiae assistentem, qui negotiis Ordinis semper intendat, mentemque Pontificis intelligat: quod officium modo exequitur Procurator generalis. Vide Empoli pag. 292. Item praefatus Summus Pontifex Urbanus IV per Apostolicas litteras datas Viterbii die 9 Dec. an. 1262, ad majorem nostratum Eremitarum unitorum, cum [p. 321] illis, sicut antea Alexander IV, dispensavit super diversarum professionum aut observationum debito, quod in aliis Congregationibus contraxerant. Vide Empoli pag. 370.

Anno 1266 Clemens IV litteris Apostolicis datis Viterbii die 29 Augusti confirmavit concordiam initam inter nostrates, et Guillelmitas, qui quatuor mensibus post unionem ab Ordine Augustiniano recesserant, circa quaedam Ordinis S. Guillelmi coenobia in Regnis Germaniae, et Hungariae sita, quae Ordini nostro jam aggregata erant, nempe Portae S. Mariae de Ibiseborne Moguntinae dioecesis, Coronae S. Mariae de Fucisene Constantiensis dioecesis, Vallis Speciosae, alias de Semenshausem Ratisbonensis dioecesis, Mindelhaimi Augustanae diocesis, Vallis S. Joannis de Pivonia in insula S. Mariae Benignae Pragensis dioecesis, Lixtini Caminensis dioecesis, et alia, quae in litteris Apostolicis non nominantur. Itaque laudatus Summus Pontifex Clemens IV decrevit, atque statuit quod praedictae domus de Porta S. Mariae de Ibiseborne, et de Corona S. Mariae, necnon et si quae aliae sunt in regionibus diversis, exceptis praedictis Regnis Alemaniae, et Hungariae cum ipsarum Fratribus, earumdemque possessionibus, et juribus ad dictum Ordinem S. Guilelmi totaliter redeant, et sub Regula S. Benedicti secundum institutionem S. Guilelmi remaneant in habitu solito antequam transirent ad S. Augustini Ordinem... reliquae vero domus praedictae, et omnes aliae domus, quae de praedicto Ordine S. Guilelmi ad praedictorum Eremitarum Ordinem S. Augustini in praedictis Regnis Alemaniae, et Hungariae transierunt, cum ipsarum Fratribus, et juribus, bonis mobilibus, et immobilibus, et pertinentiis universis permaneant in praedicto Ordine S. Augustini. Indultum tamen fuit Fratribus ut intra mensem si vellent, ad suos pristinos sodales redirent. Praeterea idem Summus Pontifex ordinavit quod Priores Generales Ordinis Eremitarum S. Augustini praetextu unionis praedictae aliquas domos Eremitarum S. Guilelmi ad Ordinem suum de coetero non recipiant. Vide Torellium tom. 4, pag. 724. Anno 1268 quoniam aliqui Episcopi prohibebant ne ipsorum subditi ad ecclesias Ordinis adirent, neque Fratribus eleemosynas largirentur, sub die 14 Aprilis Clemens IV illis praecepit ut a praedictorum Fratrum indebitis gravaminibus, ac injuriis in posterum desisterent. Vide Torellium tom, 4. pag. 74. An. 1274 in Capitulo generali Molariae prope Romam habito die 18 Octobris, sub Praeside Card. Richardo Annibaldeschi, Constitutiones nostri Ordinis proponuntur, et fiunt. Ita noster P. Mag. Thomas Bonasoli ex Ordinis Archivio. Anno autem 1275 in Capitulo generali item Molariae eadem die 18 Octobris celebrato praefatae Constitutiones in meliorem formam reducuntur, et publicantur, quae iterum examinatae fuerunt in Capit. gen. Tuderti die 8 Septembris 1276. Anno 1280 in Capitulo generali, Patavii mense Augusto celebrato, definitum fuit ut Capitula generalia celebrentur tantum singulo triennio. Antea enim singulis annis generalia Comitia fiebant. Hoc decretum iterum confirmatum fuit in Capitulo gen. Urbevetano an. 1284. In hoc ipso Capitulo mense Majo celebrato statutum fuit ut quotidie fratres post Completorium laudes B. Mariae Virginis, idest Benedicta tu, uti censet Torellius, recitare deberent. Vide Torellium tom. 5, pag. 32. [P. 322] An. 1287 in Capitulo generali, Florentiae in festo Pentecostes celebrato, definitum fuit ut in omnibus Ordinis nostri scholis traderetur doctrina nostratis Doctoris fundatissimi Aegidii Columnae, qui tunc temporis Parisiis sacram Theologiam publice profitebatur. Item statum fuit ut saltem quatuor in toto Ordine studia generalia haberentur, nempe Romae, Bononiae, Patavii, et Neapoli. Demum sancita fuit lex ut quotiescumque per universum Orbem ad loca nostra Fratres Praedicatores, Minores, Monachos, et alios religiosos divertere contigerit, Fratres nostri Ordinis illos benigne recipiant hospitio, et charitative pertractent. An. 1290 per publicum instrumentum, subscriptum per notarium Jacobum de Carabone, B. Clemens, tunc Ordinis Generalis, facultatem dedit nostratibus Pisanis vendendi septem eremitoria illius regionis pro novo coenobio in illa eadem urbe aedificando. Eremitoria illa sic enumerantur: 1) Eremit. S. Salvatoris de Cavina, alias de Cassina, 2) Eremit. S. Jacobi de Aquaviva, 3) Eremit. S. Mariae de Monteforti, 4) Eremit. S. Mariae Magdalenae da Pereta, 5) Eremit. S. Bernardi de Costa-Aqua de Calci, 6) Eremit. Caprolekii, 7) Eremit. de Ressignano. Anno 1291 auctoritate Nicolai IV electi fuerunt ex toto Ordine triginta nostrates ad praedicandam Crucem contra Saracenos. Superiori an. 1290 electi ad idem opus fuerant praedicatores viginti item ex nostro Ordine. Anno 1294 Coelestinus V Bulla Apost. incip. Dum solicitae considerationis etc. data Neapoli sub die 27 Novembris personas, et loca Ordinis nostri ab Episcoporum, vel cujuslibet alterius jurisdictione, ac potestate omnimoda in perpetuum exemit, de gratia speciali, decernens eumdem Ordinem, ac personas, ecclesias, oratoria, domos et loca ad Ordinem pertinentia soli Romano Pontifici tam in spiritualibus, quam in temporalibus absque ullo medio subjacere. Vide nostratem Empoli pag. 100. Hoc ipsum privilegium confirmarunt Bonifacius VIII, Clemens VI, Urbanus VI, Nicolaus V, aliique Summi Pontifices. Anno 1295 in Capit. gen. Senis in Tuscia in feste Pentecostes habito legitur sequens decretum: cum sit nostrae intentionis, et velimus omnino quod Frater Jacobus de Viterbio (postea Archiepiscopus Neapolis, Beati titulo insignitus) Magister in sacra Teologia, debeat scribere et facere opera in Sacra pagina, definimus quod singulis annis habere debeat ab Ordine pro qualibet provincia Ordinis unum florenum de auro pro scriptoribus, et charta, et aliis suis necessitatibus. Item concedimus eidem centum florenos de denariis Communitatis Ordinis, quos mutuavit sibi Fr. Rogerius de Florentia Magister, quos florenos non teneatur sibi reddere, nec Ordini nostro. In eodem etiam Capitulo constituuntur toni, quibus decantentur psalmi, lectiones, et coetera alia, quae in Ecclesia publice dicuntur, edito libro, quem ordinarium vocant. In eodem Senensi Capitulo definitum fuit: quod historia quam edidit Frater Petrus Romanus de B. Paulo primo Heremita in cantu, per totum Ordinem nostrum promulgetur, et ea fratres nostri Ordinis utantur ubique ad honorem et reverentiam dicti Sancti. An. 1298 noster Aegidius Columna jussu Bonifacii VIII composuit tractatum brevem pro conversione Tartarorum ad usum missionariorum illius regionis.