CIII. De institutione Patrum Assistentium R.mi P. Generalis - p. 763

Provincia Goana appellari potest - p. 765

CV. De origine Provinciae sive Congregationis insularum Philippinarum - p. 767

CVI. De origine magnae Congregationis Augustinensium Discalceatorum - p. 769

CVII. De Congregatione S. Pauli primi Eremita - p. 771

in Sicilia - p. 772

CIX. De origine Congregationis Augustinianae S. Adriani - p. 773

CX. De Eremitis Ord. S. P. Augustini in Aethiopia - p. 774

CXI. Augustiniani qui interfuerunt Concilio Tridentino - p. 776

qui Parvi Augustiniani appellati sunt - p. 776

CXIII. De origine Congregationis Augustinianae Montis Vulturum in Flandria - p. 778

CXIV. De origine Congregationis Augustinensium Discalceatorum in America Hispanica - p. 779

Clemens VIII sua Constitutione perpetuo valitura edita sub die 5 Julii an. 1593 incipiente: De prospero Regularium Ordinum, et personarum statu etc. statuit ut in Ordine nostro duo Patris R.mi Generalis Assistentes constitui, et deputari deberent in Capitulo generali, unus nempe Citramontanus, et alter Ultramontanus. Ipse autem prima vice Assistentem Citramontanum constituit P. Mag. Fr. Jacobum de Cortona, et Ultramontanum P. Mag. Fr. Petrum Mandrich, Hispanum, provinciae, Castellae, ea tamen lege ut in proximo Capitulo generali eligatur ex Gallia, et in altero ex Germania. In laudata autem Clem. VIII Constitutione, decretum fuit quod Assistentes debeant esse sacrae theologiae magistri, et in quadragesimo suae aetatis anno constituti, vitaeque innocentia, rerum usu ac doctrina maxime commendati. [P. 764] Item quod P Generalis sine Patrum Assistentium consilio nihil decernere valeat, qudque Assistentes actuales Sedi Apostolicae immediate subjaceant, in omnibus locis, praesente tamen P. R.mo Generali, locum habeant inmediate post ipsum Generalem, absente vero P: Generali, stent post Procuratorem generalem. Hic tamen notandum venit quod Patres Assistentes jus praecedentiae super P. Procuratorem generalem per non usum annorum triginta amiserunt an. 1655, ex Urbani VIII vivae vocis oraculo, promulgato in Capitulo generali Romae habito feria 2 Pentecostes ejusdem an. 1625. In Capitulo autem generali item Romae celebrato an. 1645, die 3 Junii decretum fuit ut quatuor Assistentes in posterum eligerentur, et reipsa quatuor electi sunt, Italus unus, alter Hispanus, tertius Gallus, et quartus Germanus. Hoc autem decretum confirmavit Alexander VII an. 1655. Ex praefati Summi Pontificis Clementis VIII Constitutione Patrum Assistentium officium ad sexennium perdurare debet; sed si intra sexennium ipsorum officium vacare contigerit, tunc aliorum Assistentium, qui usque ad tunc futurum generale Capitulum durent, in deficientium locum subrogatio, et electio ad Romanum Pontificem Sedemque Apostolicam spectet, et reservata existat... Assistentes hujusmodi eorum offìcio durante Sedi Apostolicae immediate subjecti sint; si vero interim crimen aliquod commiserint, propter quod eorum officio de jure privandi sint, tunc processus informativus contra illos a Priore Generali, de licentia tamen Cardinalis Protectoris fieri, et ad Romanum Pontificem, Sedemque Apostolicam transmitti debeat, ad quos ejus causae cognitio, et definitio pertineat… Verum an. 1745 sub die 6 Augusti Benedictus Papa XIV per Apostolicam Bullam incipientem: Ecclesiae catholicae regimini etc. paragrapho VII decrevit: "At si decurrente, et nondum completo sexennio vacet alicujus Assistentis officium, electio fieri debet a Patribus Congregationis (generalitiae), atque a Sede Apostolica confirmari: electus vero minime erit in fine- decurrentis sexennii ab officio removendus; sed absque nova propositione, sive electione persistet in exercendo Assistentis munere usque ad proximi sexennii finem, vel etiam ultra. Si vero (parag. I) intra praedictam Pentecostes octavam vel a Patre Generali nulla facta fuerit propositio pro dimittendo, absolvendoque Procuratore generali, aut Assistentium aliquo, vel ea propositio praedicto modo et per secreta suffragia a Patribus suae Congregationis approbata non fuerit, tunc nequeat ulterius dicta dimissio, seu absolutio proponi, neque ad novam electionem procedatur, nisi post sexennium alterum, ad quod tacite eo ipso intelligentur prorogati, qui sexennio praecedenti Procuratoris generalis, vel Assistentium munere fungebantur..." Praedictae autem Benedicti XIV Constitutioni per Breve Apostolicum Pii Papae VI datum sub die 11 Aprilis anni 1786 derogatum fuit duntaxat quoad Generalatum ad vitam, idest quoad Generalatus perpetuitatem, caeteris omnibus in suo robore relictis. Incipit hoc Breve Apostolicum: Postquam per alias nostras etc. Huc etiam facere videntur sequentes praememoratae Benedictinae Apostolicae Constitutionis ad verbum relatae definitiones:

Paragr. VIII: Si Reverendissmi Patris Generalis [p. 765] contingat obitus, aut sponte ipse deponat Ordinis gubernacula, vel promoveatur ad ampliorem aliquam dignitatem, assumat Procurator Generalis ipso facto, et absque alia declaratione Universi Ordinis regimen tanquam Vicarius Generalis a Sede apostolica deputatus; ac interim Assistentium ille, qui ratione Doctoratus, seu Magisterii aliis praeerit, qui nempe ab antiquiori tempore fuerit Magistrorum laurea insignitus, Procuratoris Generalis vicem subeat, officiique hujus praecedentiis, privilegiis, et juribus singulis potiatur".

Paragr. X: Nulla interposita mora teneatur praedictus Vicarius Generalis indicere proximum Generale Capitulum celebrandum in vigilia Pentecostes etc… Verum tamen istiusmodi spatium temporis duorum annorum intervalla minime superet vel excedat...

DE ORIGINE AUGUSTINENSIS VICARIATUS INDIARUM ORIENTALIUM, QUI ALIO NOMINE AUGUSTINIANA PROVINCIA GOANA APPELLARI POTEST - p. 765

Fr. Augustinus de Castro, alias de Jesu, nobilis Ulyssiponensis, qui postea fuit Archiepiscopus Bracharensis, eo tempore, quo universam Lusitaniae Augustinianam Provinciam moderabatur, nostri Ordinis missiones in praefatis Orientalibus Indiis fundavit. Nam anno 1573, die 18 Martii sub auspiciis Sebastiani Regis illuc misit duodecim magni zeli, atque boni spiritus nostrates, qui in remotissimis illis regionibus multas gentes ad Christi ovile perduxerunt, atque non paucis pedetentim erectis coenobiis Augustinianae Eremi confinia dilatarunt. Hi nimirum nostrates Indiarum apostoli fuere Patres Simon de Morales, Simon de Jesu, Anselmus de Paradiso, Emmanuel de los Reyes, Georgius a S. Maria, alias Queimado, qui deinde fuit Episcopus de Fez in Mauritania, Joannes de Gratia, Petrus Scrupolosus, Joannes de S. Monica, Ludovicus Camelo, Dominicus de Pietate, postea Episcopus de Sale in Regno Fezzano in Mauritania, et Fr. Emmanuel Conversus, qui sedulam navarunt operam in convertendis Indis, et Persis, quique aliis subinde e Portugallia nostratibus supervenientibus fundamenta posuerunt Augustiniani Vicariatus Goani, qui hoc titulo semper nominatus fuit, eo quia a jurisdictione Provincialis Lusitaniae numquam recessit. Hujus autem Vicariatus, seu potius Congregationis conventus sequentes fuere, prout extabant anno 1638:

1) Conventus Aspahami, vulgo Ispahan, tit. S. Mariae Assumptae, in Perside fundatus an. 1607 prope palatium regis Persarum. Alebat Patres quatuor, qui erant regii Lusitaniae Legati, et gestabant tunicam albam, quia color niger Persis abominationi erat.

2) Conventus de Bassaim, alias de Baccaim, tit. S. Mariae Annuntiatae situs in praefata civitate Indiae citerioris alebat Fratres 10, et adnexam habebat aliam ecclesiam parochialem sub titulo Nostrae Dominae de Remediis.

3) Conventus de Bassora, alias Baccorensis ad intimum recessus Sinus Persici, qui erectus fuit a nostrate P. Vicario Provinciali Joanne de Rocha an. 1623.

4) Conventus Bengalensis, alias de Ugulim, tit. SS. Rosarii non longe ab ostiis Gangis in dioecesi Meliaporensi erigitur an. 1599 a nostrate P. Vic. Fr. Petro de Cruce. Unitas habebat plures parochias ad Evangelii praedicationem promovendam. Alebat Fratres quinque.

5) Conventus de Chaul sub tit. D. N. de Gratia [p. 766] in Regno Congi, et dioecesi Goana fundatur an. 1586 a P Vic. Fr. Aloysio de Paradiso. Alebat Fratres 10.

6) Conventus de Cochin, tit. S. Mariae de Luce, quae est civitas a Lusitanis aedificata ad meridiem Goae in regione de Malabar, extructus fuit an. 1579 a P. Vic. Fr. Michaele de Angelis. Alebat Fratres 12.

7) Conventus Columbensis, alias de Ceilan in ejusdem nominis insula, fundatur an. 1606 a P. Vic. Fr. Dominico de Trinitate. Habebat passim per totam insulam parochias 16.

8) Conventus de Daman tit. D. N. de Gratia in India citeriori, et dioecesi Goana extruitur an. 1599 a P. Vic. Fr. Pedro de Cruce.

9) Conventus Goae tit. N. D. de Gratia in Goensi insula, et in ipsa regia civitate situs, fundatorem habuit P. Vic. Fr. Antonium de Passione an. 1572. Alebat Fratres 70. Anexas habebat parochias S. Joannis Evangelistae in oppido Noroa, ubi erat eremitorium S. Sebastiani, et S. Agnetis in oppido Talagon. Pertinebat ad hoc coenobium Collegium S. Augustini, alias S. Mariae de Populo item a P. Antonio de Passione extructum, in quo 40 Religiosi degebant, et Seminarium Augustinianum S. Guilelmi a Vic. P. Fr. Joanne Rocha erectum an. 1623, in quo nostratum expensis instruebantur septuaginta adolescentes, sive indigenae, sive Lusitani.

10) Conventus de Gorgistan, alias de Teplis in Georgia erigitur an. 1629 a P. Vic. Fr. Aloysio Contigno.

11) Conventus Macai, alias Chinensis, erigitur a P. Vic. Fr. Aloysio de Paradiso, qui ad Indiam profectus fuit an. 1586. Alebat Fratres 10, et adnexum habebat eremitorium supra montem situm.

12) Conventus Malaccae tit. S. Antonii trans Gangem in India, fundatur a praefato P. Vicario Fr. Aloysio de Paradiso.

13) Conventus de Meliapor, alias S. Thomae de Meliapor, tit. S. Mariae de Gratia, alias S. Augustini erectus fuit, an. 1603 a P. Vic. Fr. Michaele de Angelis.

14) Conventus Mascati in Arabia tit. S. Mariae de Gratia fundatur a P. Vic. Fr. Gaspare de S. Vincentio, qui ad Indiam se contulit an. 1594.

15) Conventus Mombazae, in Regno Melindae in insula ejusdem nominis ad Africae oram tit. S. Antonii-erigitur a laudato P. Vic. Fr. Gaspare de S. Vincentio.

16) Conventus de Negapatan tit. D. N. de Gratia in citeriori India, et sub dioecesi Cochinensi extabat an. 1634.

17) Conventus Ormutii, alius de Ormuz tit. D. N. de Gratia in Regno, et insula ejusdem nominis sub dioecesi Goana expensis Sebastiani Regis extruitur an. 1576.

18) Conventus de Thanna tit. S Mariae de Gratia in insula de Salsete (duae sunt hujus nominis insulae, una juxta Goam, et altera ad aquilonem, in qua erat coenobium) fundatus fuit a P. Vic. Fr. Antonio de Passione, qui fuit primus Vicarius Provincialis. Alebat Fratres juvenes circiter decem, qui grammaticae addiscendae operam dabant. Pentinebat ad hoc coenobium eremitorium sub titulo S. Mariae de Remediis. Anno 1638 pertinebant ad laudatam Congregationem Indiarum Orientalium nostrates Sacerdotes 181, et Conversi, sive Fratres famulantes 38.

Praeter jam recensitos conventus habebant etiam Patres Augustinenses Goanae Congregationis sequentes vicariatus, sive parochias, quae administrabantur a Patribus viciniorum conventuum. Nimirum juxta quamdam manuscriptam relationem, quam illi Patres anno 1638 Romam miserunt; ad conventum S. Mariae de Bono Successu in insula Calao (sic) spectabant vicariatus, sive domus missionariorum:

1) S. Mariae de Mercedibus in oppido Bentota.

2) S. Mariae de Laureto [p. 767] in Ramunaca.

3) S. Mariae de Regibus in Orna.

4) S. Mariae de Gaudiis in Dugana.

5) Exaltationis S. Crucis de Aluga.

6) S. Ursulae in Calilia.

7) Jesu Mariae et Joseph in Mandemaravita.

8) S. Mariae de Angelis in Atangale.

9) S. Mariae de Vita in Pitilgaldoni.

10) S. Mariae de Gloria in Ampe.

11) Guilcida.

Coenobium de Baccaim unum administrabat vicariatum sub titulo S.Mariae de Mercede in districtu, qui Casabe dicebatur. Ad conventum autem de Daman pertinebant vicariatus quatuor, siti nempe:

1. in castello de Soas.

2. in castello de Doba.

3. in Congo ad littus Persicum.

4. in Sinde ad Indum flumen.

A coenobio Mombazae regebantur vicariatus tres, nempe unus in insula Zanzibar ad Occidentem, alter in civitate Ampaza ad Orientem in praefato littore Persico, et tertius Patte.

Conventus de Ugolim adnexos habebat vicariatus, sive parochias sequentes:

1. De Daca cum catholicis 2000.

2. De Loricul sub titulo D. N. de Gratia cum 1000.

3. De Chandipur tit. D. N. de Assumptione cum 2.000.

4. De Bangia D. N. de Salute cum 500.

5. De Piple Dominae Nostrae de Rosario cum catholicis 300.

6. De Balasor D. N. de Rosario cum 500.

7. De Tombolin D. N. de Spe cum 300.

8. De Tapor cum 400.

9. De Angelim cum 300.

10. De Chatigano cum 6.000.

11. De Tasgano cum 700.

12. De Arrajal de Hongamoy cum catholicis 6.000.

13. De Ugolim cum catholicis 10.000.

In Magni Mogolis Imperio nostrates Goani administrabant parochiam, vulgo christianitatem N. D. de Assumptione cum catholicis 8.000, et aliam N. D. de Rosario cum 3.000. His accedunt parochia de Bagnagar cum catholicis 400; et alia extra eamdem urbem cum catholicis 150.

Tandem praetermitti non debet amplissimum Augustinensium Sanctimonialium asceterium Goae a nostrate celebratissimo DD. Goano Archiepiscopo Alexio de Menezes an. 1603 extructum sub titulo S. Monicae, in quo magnum SS. Crucifixi simulacrum ex ligno confectum die 8 Februarii an. 1636 coram Monialibus, Fratribus, aliisque permultis personis patenter oculos pluribus vicibus aperuit. Inter caetera pietatis officia illae Goanae Augustinenses Moniales perpetuam SS. Sacramenti adorationem servabant. Praeter Sorores famulantes erant choristae circiter centum.

Spectabat etiam ad Goanum Vicariatum anno 1625 conventus Arzeromae, Erzeneanae, de Arces, de Tauris, et de Gangia in Armenia Majori; nec non christianitas Cochinchinae, et Residentia de Bravain Africa, quam administrabant Patres coenobii Mombazae. Cessavit praefatus Augustinensis Indiarum Orientalium Vicariatus una cum Lusitaniae coenobiis per suppressionem a novo Gubernio decretam an. 1834.

INSULARUM PHILIPPINARUM - p. 767

Primi praefatarum insularum Apostoli, qui Crucis vexillum in remotissimis illis terris erexerunt, fuerunt nostrates Didacus de Herrera, Martinus de Rada, Andreas de Aguirre, et Petrus de Gamboa, qui, duce celeberrimo item Augustinensi Andrea de Urdaneta, anno 1564 die 21 Novembris e Mexicanis oris solventes, anno insequenti 1565 ipso solemni Paschatis Dominicae Resurrectionis die ad insulam de Zugbu, hodie de Cebu, appulerunt, in qua mirabiliter [p. 768] repererunt pulcherrimam quamdam effigiem, sive potius parvam statuam Infantis Jesu, quae sane prodigiosa inventio illos piissimos nostrates impulit ad Augustinianum coenobium in eodem loco sub SS. Nomine Jesu statim erigendum. Fuit itaque haec domus prima in Philippinis insulis nostratum Augustinensium Patrum sedes, atque origo memoratae illustris Congregationis, quae auspice Deo, atque protegente in primis D. Thoma a Villanova, remotas illas insulas ad Christi fidem perduxit, et in suscepta religione conservat, Japoniam et Sinarum imperium evangeli praedicatione illustravit, et hunc quoque hisce diebus filiorum laboribus, sudore ac sanguine colit, ut verae Religionis luci mentis aperiat oculos; quaeque in praesentiarum maxime viget, floret, et procedit dives multorum pietate, atque doctrina praestantium virorum, simulque roborata copioso optimae spei adolescentium delectu, qui in tribus magnis Hispaniae collegiis Vallisoleti, S. Mariae de Vite, Escuriaci, vulgo El. Escorial, sub optimis magistris instituuntur.

Illa Provincia eo tempore, quo scribebat noster Augustinus Lubin, nempe anno 1672 dividebatur in quatuor regiones, quae erant sequentes:

1. De Manila, (in hujus urbis coenobio degebant Fratres triginta) cum conventibus 30.

2. De la Pampanga cum conventibus 11.

3. De Llocos cum 30.

4. De Zebu cum 24.

In actibus Capituli provincialis celebrati an. 1762 nominantur sequentes conventus, sive prioratus:

1. De Apalit. / 2. De Agoo. / 3. De Antique. / 4. De Argao. / 5. De Arayat. / 6. De Angat. / 7. De Anilao. / 8. De Alimodian. / 9. De Aringay. / 10. De Bacolor. / 11. De Batac. / 12. De Bantay. / 13. De Bangar. / 14. De Ba de Bauan de Llocos (sic). / 15. De Bacarra. / 16. De Bauan. / 17. De Batagas. / 18. De Baliuag. / 19. De Bangui. / 20. De Badoc. / 21. De Bacnotan. / 22. De Betis. / 23. De Bigaa. / 24. De Bongabon. / 25. De Bolhoon. / 26. De Bugason. / 27. De Bulacan. / 28. De Candava. / 29. De Calumpit. / 30. De Candon. / 31. De Capiz. / 32. De Cabatuan. / 33. De Cabugao. / 34. De Camando. / 35. De Carcar. / 36. De Cabacsa. / 37. De Dingras. / 38. De Dumangas. / 39. De Dumalag. / 40. De Gapan. / 41. De Guimbal. / 42. De Guiguinto. / 44. De Guadalupe. / 45. De Hagonoy. / 46. De Laglag. / 47. De Lambunao. / 48. De Lipa. / 49. De Lubao. / 50. De Manila. / 51. De Malolos. / 56. De Maalat. / 52. De Magalan. / 53. De Magsingal. / 54. De Maasim. / 55. De Matagub. / 56. De Macabeve. / 57. De Mexico. / 58. De Minalin. / 59. De Namacpacan. / 60. De Narbacan. / 61. De Miagao. / 62. De Octong. / 63. De Opon. / 64. De Panay. / 65. De Palanyac. / 66. De Passig. / 67. De Paombon. / 68. De Pinpin. / 69. De Pototan. / 70. De Quingoa. / 71. De S. Nicolao de Zebu. / 72. De S. Paulo de los Montes. / 73. De S. Nicolao de Llocos. / 74. De S. Catharina. / 75. De S. Josepho. / 76. De S. Michaele de Mayumo. / 77. De S. Ferdinando. / 78. De S. Rita, et Porac. / 84. De Santor, et Bongabon. / 79. De Sesmoan. / 80. De Sibalon. / 81. De Sinait. / 82. De Taguig. / 83. De Taal. / 84. De Tambobo. / 85. De Tarlac. / 86. De Tigbavan. / 87. De Tiaong. / 88. De Tanavan. / 89. De Tondo. / 90. De Vara. / 91. De Xaro. / 92. De Ylavag. / 93. De Ygbaras. / 94. De Sarrat. / 95. De Zebu. Spectabant etiam ad eamdem provinciam sic nuncupatae Residentiae de Laspiñas, de S. Nicolao et Tayong in Pampanga, S. Jacobi de Llocos, S. Augustini de Banaa, de Tagudin, S. Barbarae, de Caloocan, et de Talambang.

DISCALCEATORUM - p. 769

De hac celeberrima Ordinis Eremitarum S. P. Augustini Congregatione sermonem instituens illustris illius sodalis Rev. P. Fr. Coelestinus Tani in suis Commentariis, Romae editis an. 1881 ita ejusdem primordia sub ipsum sui operis initium ferme describit. Hujus Augustinianae Congregationis institutor, seu potius inceptor fuit sanctitate atque doctrina spectatissimus noster Ven. Thomas a Jesu, Lusitanus, cujus laus toti mundo patet in aureo libro de aerumnis D. N. Jesu Christi, qui omnium piorum manibus etiam nunc teritur. Videns enim Ven. Thomas quod rigidioris observantiae studio nonnulli nostrates e Lusitania ad varias, quae tunc temporis in Italia florebant reformatas Augustiniani Ordinis Congregationes transibant, aliique horum exemplum imitari parati erant, ut religiosa ipsorum desideria explerat, ex consilio etiam nostratis Ven. Ludovici de Montoya, atque favente Henrico Cardinali Infante, Excalceatorum Congregationis fundamenta jecit. Verum quia suborta quaedam valida obstacula superare non potuit, et quia anno 1578 cum Sebastiani Regis exercitu in Africam trajecit, ubi postea in manus Maurorum incidit, inceptum reformationis opus perficere prohibitus fuit. Consenserat autem piis Ven. Thomae conatibus vir non minus religione quam doctrina conspicuus noster Ludovicus Legionensis, famosus theologus, atque celeberrimus poeta, cui aeneam statuam hisce nunc diebus conterranei ejus Salmanticae erigendam curarunt. Hic itaque praeclarissimus vir, cum anno 1588 Generalis Gregorius Petrochinus a Montelpare, postea S. R. E. Cardinalis, sacrae visitationis causa in Hispaniam profectus fuisse, ipsius Regis Philippi II favore, ac praecipuorum Castellae provinciae Patrum consensione fretus effecit ut in Toletanis provincialibus comitiis die S. Andreae sacro sub praeside praefato Generali Petrochino habitis, reformationis negotium tractaretur simul atque approbaretur. Hujusmodi itaque approbatione obtenta laudatus noster Ludovicus Legionensis una cum nostrate P. Fr. Hieronymo de Guevara Segoviensi novae Excalceatorum Congregationis constitutiones confecerunt, ea potissimum praecepta seligentes, quae ad strictiorem antiquae Augustinianae observantiae normam pertinebant. Duobus Sacerdotibus, qui nuper a P. Lantero nominati fuerunt, alii quoque sese adjunxerunt, quos inter Joannes de Castro, qui anno 1608 Archiepiscopus S. Fidei in novo Regno Granatensi inauguratus fuit, Joannes de Vera, Aloysius ab Annuntiatione, Gregorius de Alarcon, postea Episcopus de Cuba, et Andreas Diez, aliique complures. Postremus hic fuit ille, qui novae nostrae Congregationis semina in Italia serendi percupidus, hoc vehementi animi proposito incensus, postquam Legato Apostolico Caesari Spaziano, Cremonensis dioecesis Episcopo, Matriti suam aperuisset mentem, abjecta omni cunctatione iter arripuit Italiam versus; cumque Neapolim pervenisset, omnes nervos intendit, sedulamque navavit operam ut quod mente conceperat, celeri, promptaeque executioni mandaret. Nec aliter ac sperarat, res accidit. En aspirante Deo nostra Congregatio ex Hispania in Italiam dicto citius invecta... Jam tum [p. 770] Romae e ven. coenobio SS. Petri, et Marcellini, in quo Augustinensis degebat Familia, primaevo Ordine relicto in nostrum transierunt Institutum Patres Franciscus Amet, Matthaeus a S. Francisco, et Thomas Parisiensis. In hosce statim Fratres tunc oculos conjecerunt Archiepiscopus Ebredunensis et Henrici IV Legatus Guilelmus Davençon pro novis Reformationis fundamentis in Gallia jaciendis. Et quoniam Commendator erat Prioratus Villaris-Benedicti in Gratianopolis dioecesi, nihil laudato Archiepisco videri potuit gratius quam ut traderet illis conventum S. Martini die 7 Martii 1596... At ex Italia non in solam Galliam, sed et in Germaniam anno 1623 extendenda erat haec nostra Reformatio, opera nimirum, cura, et studio P. Fr. Severini a S. Jacobo patria Moguntini, et P. Fr. Sixti a S. Laurentio natione Moraviensis; et quemadmodum Hispani Excalceati in insulas Philippinas, Galli in dissitas Africae regiones sese immiserant, ita et Itali in Imperium irrepserunt Sinense, ubi usque ad annum 1823 commorati fuerunt. Quapropter jure meritoque P. Fr. Lanterus in hanc prositive sententiam potuit: Ita mirifice propagata fuit ut sexdecim provincias cum coenobiis plus centum, et quinquaginta enumeravit, ac alius potius Ordo quam simplex Congregatio esse vuderetur. Et paulo post: Protulit haec perinsignis Augustinensium Excalceatorum Congregatio non paucos Episcopos, innumerosque martyres, qui in Indiis praesertim, Japonia, et insulis Philippinis pro catholicae fidei propagatione sanguinem profuderunt. Haec autem Augustinensium discalceatorum Congregatio non quidem una tantum, sed triplex fuit, quarum unaquaeque suum peculiarem Vicarium generalem habebat, qui a Patribus electus statim a R.mo P. Magistro totius Ordinis Priore Generali confirmationem petere debebat. Harum Congregationum prima erat Hispanica, a qua aliae duae prodierunt, altera Italo-Germanica per. Ven. Andream Diaz anno 1692 instituta, et tertia Gallica, quam in illud Regnum anno 1696 invexit P. Matthaeus a S. Francisco. Praefatae confirmationis exemplum referam ex Regestis Generalis Hieronymi Valvasorii sub die 28 Novembris an. 1672: Retroscriptam electionem Vicarii Generalis Congregationis Eremitarum Recollectorum Discalceatorum Hispaniae, et Indiarum Ord. S. P. N. Augustini in personam R. P. Fr. Francisci a S. Josepho harum serie, nostrique muneris auctoritate approbamus, et confirmamus juxta Constitutionem Gregorii XV etc.

Licet haec nostra Discalceatorum sodalitas, sicut caeterae omnes Religiosorum familiae in praesentiarum suam antiquam amplitudinem non amplius retineat, tamen in variis locis adhuc perdurat, ac potissimum floret in Philippinis insulis, in quibus adhuc numerosam propaginem alit, quae identidem e tribus Hispaniae Seminariis, sive Collegiis (Montis-Acuti in dioecesi Tirasonensi, Marsillae in dioecesi Pampelonensi, et S. Aemiliani de Cogolla in dioecesi Calaguitana) ad illas remotissimas plagas transvehitur.

Apud laudatum P. Fr. Coelestinum Tani universae Congregationis provinciae sic enumerantur ad suorum commentariorum calcem:

1) Provincia S. P. Augustini Castellae Novae, et Veteris cum coenobiis 13.

2) Provincia S. Mariae de Pilari de Regnis Aragoniae, Valentiae, et Cathalauniae cum coenobiis 14.

3) Provincia Baetica S. Thomae a Villanova cum coenobiis 7. [p. 771]

4) Provincia S. Nicolai de Tolentino in Philippinis insulis cum coenobiis 30, praeter Romanum S. Ildephonsi hospitium, quod nunc regit P. Fr. Emmanuel Martinez, quem honoris atque amicitiae causa nominare gestio. 5) Vicariatus Terrae Firmae, alias Americae cum coenobiis 8.

6) Provincia Romana cum. 10.

7) Provincia Neapolitana cum 13.

8) Provincia Panormitana cum 10.

9) Provincia Germanica cum 13.

10) Provincia Pedemontana cum 8.

11) Provincia Messanensis cum 8.

12) Provincia Mediolanensis cum. 8.

13) Provincia Ferrariensis cum 11.

14) Provincia Delphinatus cum 16.

15) Provincia Provinciae cum 17.

16) Provincia Parisiensis cum 7.

17) Hospitia Romanae Provinciae septem. Siquis autem cupiat scire coenobiorum singulorum nomina, adeat praememoratum P. Tani, apud quem inveniet etiam elenchum monasteriorum Sanctimonialium Augustinensium Discalceatarum.

Circa annum 1550 in Hispania instituta fuit, prout scribit Paulus Morigia in historia Ordinum Religiosorum pag. 329, quaedam Eremitarum Congregatio, quae a S. Paulo primo Eremita nomenclationem acceperat. Haec Congregatio habebat sex loca in Romae districtu, et totidem in Hispania. Inter Italiae loca extabat eremitorium Velitrarum, et aliud Montorii prope Reatem in Sabina. Ad eosdem Eremitas pertinuisse videtur conventus S. Pauli primi Eremitae sito supra parvum collem Episcopiae in dioecesi Sabinensi, qui anno 1650 recensebatur inter coenobia nostratis provinciae Umbriae. De hac ipsa Augustiniana Sancti Pauli primi Eremitae Congregatione Hispanica sermonem facit Lucius Ferraris ubi agit de Religionibus Regularibus art. 3, n. 57 scribens quod incoepit in Hispania anno Domini 1530, et ibi quamplura habet monasteria, et in Italia prope Velitrensem civitatem habet monasterium satis illustre. Hujus autem Congregationis sodales usque ad annum 1555, quo ad Regulam, et Ordinem nostrum post iteratas ipsorum instantias a Generali Christophoro Patavino sub die 8 Augusti recepti sunt, prout idem Generalis affirmat, erant peregrinantes sine duce, sine pastore, sine professione, sine regula, sine obedientia, et quasi oves errantes non multum proficientes. In filios suos eos recipit, et decernit appellandos esse Fratres Eremitas S. Augustini. Fr. Petrum Vargas suum Vicarium facit, cui (sui nomine, et loco) professionem deponant... Ita habetur in manuscriptis excerptis ex Generalium regestis, quae asservantur in Bibliotheca Angelica sub sig. B. 6. I. ad praefatum an. 1555, et diem 8 Aug. Huc referri posse videtur quod in praefatis excerptis ad an. 1556 sub die 3 Feb. legitur scilicet: Fr. Franciscus Mugnoz Hispanus cum sociis suis Deo servientibus ad Ordinis habitum, et professionem acceptantur per modum novae Congregationis Qrdinis in Hispania, cum facultate sibi eligendi Priorem, atque etiam Vicarium, ut aliae Congregationes... Item in iisdem excerptis ad memoratum annum 1556 sub die 4 Septembris legitur laudatus Generalis Christophorus Patavinus Eremitis S. Pauli, qui Montorii in Sabina capitulum erant celebraturi in suis ibi domiciliis, Praesidentem instituit cum solitis auctoritatibus Fratrem Petrum Vargas Hispanum... [p. 772] ad annum vero 1557 sub die 27 Januarii Eremitis S. Pauli dantur facultates nova eremitoria, seu domos extra oppida construendi, capitula celebrandi, Vicarium eligendi, professionem nomine Generalis faciendi, Breviarium Romanum recitandi, et absolvendi a peccatis quibuscumque per Vicarium, sicut potest Generalis ipse. Habitum nigri coloris e vili panno ferendi etc. Habent 6 domicilia in Italia, ac fere tot in Hispania, inter quae est conventus S. Mariae Magdalenae. Commendantur Vicario Lusitaniae Ludovico de Montoja, cum aliqui illuc iverint cum suo Vicario Fr. Petro Vargas ad excitanda ibi ermitoria. Vargas vir simplex, et probus, cujus pium propositum a Deo esse creditur... Inferius autem, nempe ad an. 1609 sub die 6 Aprilis refertur quod P. Generalis Fr. Joannes Baptista de Aste misit Fratrem Rochum Eremitam S. Pauli ad eremitorium de Santa Maria la Pura in Monte Gargano. Tandem an. 1595 alia Eremitarum S. Pauli primi Eremitae Congregatio in Gallia per quemdam Fr. Guilelmum Callier sacrae theologiae professorem instituta fuit, quam ad ejusdem Fr. Guilelmi instantiam Paulus V die 15 Julii an. 1614 Ordini nostro univit. Quoniam autem ipsorum habitus erat valde similis illi, quem nostrates Discalceati gestabant; idcirco P. Generalis Galluccius sub die 20 Julii 1620 praecepit Eremitis S. Pauli ut cuspidem caputii haberent in posterum minus acutam, minusque distentam. Vid. Ord. Reg. ad an. 1620, fol. 70.

ALIAS CENTUM-URBIUM, SIVE CENTUM-RUPUM IN SICILIA – p. 772

Ven P. Fr. Andreas de Castro Joannis alias de Guasto ortum habuit Ennae (quod oppidum vocatur etiam Castrum Joannis) in Sicilia die 16 Augusti anno 1534 ex piis honestisque parentibus Antonio de Guasto, et Caecilia Xilla, qui Deiparae monitu optimae hujus infantis institutioni peculiarem, sedulamque operam dederunt. Ipsemet autem Deus praecipuam puerili curam habuisse videtur, nam cum aliquando in molendini rotam prolapsus fuisset, dum ab astantibus omnibus timebatur elisus, econtra illaesus omnino repertus fuit. Degebat tunc temporis in Monte-Scarpello prope Argiram quidam eremita nomine Philippus Dulcettus, qui suae sanctitatis odore, atque virtutum splendore non paucos illius civitatis incolas ad eremiticae vitae amorem illexerat. Quamobrem illa eremitarum societas, quae tertii Ordinis S. Francisci regulas sequebatur, ita brevi tempore excrevit ut jam ducentorum numerum superaret, quibus cum Scarpelli locus non amplius sufficeret, in vicinioribus montibus, nempe Judicae, Centorbii, Rossomanni, et alibi nova eremitoria extruxerunt. Ex illorum eremitarum coetu cupiit esse etiam noster Ven. Andreas, qui parentibus, quamvis aegro animo, tamen consentientibus, ad Judicae eremitorium se recepit circa annum 1550. Circa idem tempus Ven. Philippus Dulcettus ad immortalitatis mansionem transivit, atque in ejus locum ad regendos eremitas Montis-Scarpelli suffectus fuit Ven. Matthaeus Rotulus, quem noster Ven. Andreas viginti, et amplius annis in suum [p. 773] consiliarium, atque moderatorem habuerat. Hinc itaque factum est ut Ven. Andreas cogitatum suum in Ven. Matthaei animum insinuare potuerit, quo nimirum illorum eremitarum sodalitatem nostro Eremitano S. P. Augustini Ordini unire contendebat. Quapropter circa annum 1579 consilium inter praefatos eremitas initum fuit designatam unionem executioni mandandi. Quocirca idem Ven. Andreas una simul cum aliis sodalibus Romam quatuor vicibus se contulit, donec tandem repagulis omnibus penitus eliminatis, impetrare valuit ut plenum effectum consequeretur Apostolicum unionis decretum, quod die 2 Feb. an. 1579 obtinuerat. Hisce peractis an. 1585 die 22 Maji Cataniae in ecclesia Ordinis nostri ipsemet Ven. Andreas per manus P. Mag. Melchioris Testai de Regalbuto Eremitarum Augustinensium cucullum suscepit una cum sociis, qui fuere Andreas Diaz Hispanus, Franciscus de Paternione, Matthaeus de S. Philippo, Dominicus de Troina, Marius de Paternione, Matthaeus de Vizzinis, Philippus de Regalbuto, Michael de S. Philippo, Zaccharias de Francofonte, Bonaventura Hispanus, Leo de Guasto a Castro Joannis, atque Augustinus Hispanus, qui omnes post indutum Augustinianum habitum ad Centorbiense eremitorium sese contulerunt, ibique suae Congregationis fundamenta posuerunt, quae nuncupari coepit Congregatio de Centorbio, sive Congregatio Fratrum Eremitarum Augustinensium de Sicilia. Hujus autem Congregationis fundator, nempe Ven. Andreas de Guasto cum opinione sanctitatis ex hac vita migravit die 7 Septembris anno 1593.

DE ORIGINE CONGREGATIONIS AUGUSTINIANAE S. ANDRIANI – p. 773

In Ordinis regestis ad annum 1581 sub die I Septembris legitur quod quidam noster P. Fr. Felix Neapolitanus sacrae theologiae magister cum sex aliis sociis in solitudinem S. Adriani in provincia Siciliae recessit permissu P. Prioris Generalis. Hinc ortum habuit alia Augustiniani Ordinis Congregatio, quae a nostrate Mauritio de Matre Dei in sua historia Augustinensium Excalceatorum pag. 254 appellatur Congregatio S. Adriani in Sicilia cum sandalis. Item in praefatis Ordinis regestis, ad annum 1586 sub die 14 Aprilis habetur: universa Congregatio Eremitarum S. Adriani in Sicilia cum Sodalitate Augustinensi unitur. Hujus Congregationis nomen de medio sublatum fuit post suppressionem parvorum conventuum peractam anno 1652. Ejusdem Congregationis cenventus sequentes tantum a nostrate P. Mag. Thoma Bonasoli solerti Ordinis tabularii investigatore nominantur. I Con. S. Adriani tit. S. Mariae Anuntiatae situs in quodam nemore dioecesis Agrigentinae habebat annuum introitum scut. 110, et alebat Fratres 8. II Conv. Bivonae tit. S. Mariae de Oleo dioec. Agrigentinae tribus milliaribus ab oppido distans scutatis 191 alebat Fratres 5. III Conv. Castelli Veterani tit. S. Mariae de Sanitate dioecesis Mazariensis in nemore situs, et ab oppido quatuor milliaribus distans habebat introitum scutatorum tantum 22 sed ex fidelium largitionibus sustentabat Fratres 8. IV Conv. Catholicae tit. S Joannis Baptistae dioecesis Agrigentinae intra oppidum situs habebat introitum scut. 45, [p. 774] sed priorum eleemosynis elebat Fratres quinque. V Conv. Castri Joannis tit. S. Mariae de Succursu septem milliaribus ab oppido distans in dioecesi Cataniae scut. 38 alebat Fratres 6. VI Conv. Galeani tit. S. Mariae de Plano in. dioecesi Messanae habebat annuum introitum scut. 23, et alebat Fratres 2. VII Conv. Panormi tit. S. Mariae de Providentia ducentis circiter passibus ab urbe distans scut. 338 alebat Fratres octo. VIII. Conv. Petrae-Pretiae tit. Nostrae Dominae della Cava dioecesis Cataniae tribus milliaribus ab oppido distans habebat introitum scut. 149, et alebat Fr. 2. Fundatus fuit an. 1625 ex bonis relictis a D. Mario Ferrase. IX Conv. Regalbuti tit. S. Juliani in dioecesi Agrigenti intra oppidum situs scut. 193 sustentabat Fratres 7. X Conv. S. Cataldi tit. item S. Cataldi dioecesis Agrigentinae intra oppidum situs scut. 150 alebat Fratres 6. Haec Augustiniana S. Adriani Congregatio eo quia parum temporis perduravit, idcirco in Ordinis nostri historia veluti hospes, atque peregrina admodum raro nominatur.

DE EREMITIS ORD. S. P. AUGUSTINI IN AETHIOPIA – p. 774

Jam scripsimus sub ipsum horum Additamentorum initium quosdam Africanos eremitas anno 451 propter Vandalorum persecutionem e Mauritania in Aethiopiam sese recepisse. Idipsum confirmat noster Jo. Laurentius Berti in libro de Rebus Gestis S. P. Augustini cap 42 pag. 96 scribens: Circa an. 451 ex Africa in Aetiophiam penetrasse monacos indutos habitu nigro, et zona praecinctos qui apud Aetiopes monasteria aedificarunt. Huc etiam faciunt quae de nostra Eremitana Familia sermonem instituens refert Sabellicus Enneade VII, lib. IX. Et haec Eremitani Nominis lumina non terris unis, nec uno tempore ad nostram usque aetatem claruere. His paucis annis quibus haec commentabamur, peregre in Italiam delati sunt Eremitanae Observationis quidam ex ea Aethiopia, quae est supra Aegyptum, hi Romanum longo commercio sermonem adepti magnum dicere initiatorum numerum nominis hujus esse in terra, unde profecti essent, conventusque plurimos, quorum certus iniri non posset numerus in tanta terrarum vastitate; quae eo mihi veriora videntur, quo ex Lybia, ubi is pietatis cultus ortus est, facilius potuit in eam terram, quae locorum propinquitate agnata illi est, quam in remotiores oras penetrare, quum Wandalorum injuriam ab initio declinavit... Caeterum extra omnem dubitationem est quod posterioribus etiam temporibus nostri Eremitici Augustiniani Ordinis coenobitae in illa regione adhuc extabant. Nam in Regestis nostratis Generalis Aegidii Viterbiensis sub die 12 Januarii an. 1515 legitur: Fr. Petro Rubeo Aethiopi licentiam damus visitandi S. Jacobum, commendantes eum nostris Patribus. Eamdem licentiam sub die 20 ejusdem mensis, et anni concessit Fr. Andreae et Fr. Thomae item Aethiopibus. Hic autem obiter animadvertendum esse censeo quod praefati Augustinenses Aethiopes neutiquam habendi sint ceu quidam recentiores nostratum Lusitanorum Goanae Congregationis alumni, eo quia Augustinenses Lusitani non ante annum 1572 in ea regione coenobia fundarunt, unde nonnisi posteriori tempore ad Ethiopicas oras appulerunt, [p. 775] ubi etiam aliquot sibi stationes extruxerunt. Quamobrem jure meritoque conjicere possumus praedictos Augustinenses Eremitas, qui pluribus vicibus causa visitandi loca sancta Romae, et Compostellae praesertim Venetias praeter nostratum expectationem appullerunt, quosdam ramusculos fuisse illius antiquissimae Augustinianae coloniae, quae Vandalorum tempore ducibus Joanne, Pantaleone, et Licano in Aethiopiam transmigravit. Tandem nostris adhuc hisce temporibus quamvis per summam ipsorum perniciem a catholica unitate sejunctos Augustiniani Nominis coenobitas illic reperiri testis est Enciclopedia Popularis edita Taurini an. 1844 tom. I, pag. 47, ubi sermo fit de Abyssinia. Ad rem quoque hic afferri possunt ea quae in quodam tabularii P. Generalis manuscripto codice sub titulo Portugallo, de Augustiniani Ordinis rebus Aethiopicis, pag. 710, et sequentibus enarrantur sub jurata fide nostratis P. Mag. Evangelistae Perusini, qui anno 1596 erat a secretis P. Gen. Andreae Securani. Refertur itaque in memorato codice quosdam an. Jubilaei 1575, et superioribus annis Venetias appulisse Eremitici Augustiniani Ordinis coenobitas ex Aethiopia venientes, eosque affirmasse in suis regionibus plura quam quadringenta Ordinis coenobia extare, in quorum nonnullis ducenti Fratres, in aliis quinquaginta, in aliquibus vero quadraginta, vel triginta degebant. Horum praeterea aliquot coenobiorum nomina scripta reliquerunt, quae partim ipsissima nomina referunt eorum primaevorum Augustinensium Eremitarum, qui ob metum Vandalorum relicta Mauritania in Aethiopiam transmigrarunt, ibique ut jam superius innuimus, Ordinis coenobia fundarunt. Praefata autem coenobiorum nomina haec sunt quae secuuntur: 1. Ayck. / 2. Arcasale-Maria. / 3. Alleluja. / 4. Ansamaria. / 5. Arata-Maria. / 6. Abesghei. / 7. Arctalo. / 8. Anzorbi. / 9. Axum. / 10. Benghender. / 11. Bancol. / 12. Barababay. / 13. Burghida. / 14. Cantorari. / 15. Caucet. / 16. Ciancorcora. / 17. Cianqua. / 18. Cinconci. / 19. Congar. / 20. Cuat. / 21. Culdeadu. / 22. Cumbuat. / 23. Cosquan. / 24. Datk-Rema. / 25. Dambia. / 26. Dabsan. / 27. Damut. / 28. Dara. / 29. Debraban. / 30. Debrilibanos. / 31. Debra-Maria. / 32. Debracadus. / 33. Deba. / 34. Dima. / 35. Doncoci. / 36. Dibraois. / 37. Debamskir. / 38. Edbud. / 39. Ennecar. / 40. Emmanuel. / 41. Exan. / 42. Forca. / 43. Gabarma. / 44. Gana. / 45. Garagara. / 46. Garima. / 47. Ganta-Georgis. / 48. Gutman. / 49. Joannes. / 50. Lalibela. / 51. Lethiopia. / 52. Macanasclasi. / 53. Maabram-Dague. / 54. Mascuel. / 55. Macala. / 56. Marabetir. / 57. Mesetal. / 58. Mugher. / 59. Oreb. / 60. Orcamba. / 61. Onnemelat. / 62. Pantaleon. / 63. Samuel. / 64. Sabel. / 65 Sagasia. / 66. Savage. / 67. Sadamba. / 68. Senasi. / 69. Sciova. / 70. Sambra Georgis. / 71. Salinlalin. / 72. Saggia. / 73. Sere. / 74. Sambet de Carigna. / 75. Tacara. / 76. Taca-Maria. / 77. Terababularia. / 78. Tegre. / 79. Valdibba. / 80. Vasqueg. / 81. Vuag. / 82. Uri. / 83. Zamben. Haec, et alia hujusmodi nomina quae brevitatis causa praetermisi, habentur in praememorato manuscripto codice pag. 710, et seq. Utrum autem genuina sint, necne, fides esto apud illos antiquos Aethiopes coenobitas, qui quadringentis circiter ab hinc annis identidem ad Italiae et Hispaniae loca sancta peregrinabantur.

Adeodatus Senensis, qui concionem habuit die Cinerum an. 1563.

Adamantius Florentinus cum Cardinali Madrutio. Orationem habuit nomine Oratoris septem pagorum catholicorum Helvetiae die 20 Martii an. 1563.

Aegidius Volaterranus theologus Episcopi Thininiensis an. 1563.

Angelus Ferri, Venetus, cum Episcopo Oxomensi. Peroravit Dominica 3 Quadragesimae an. 1562.

Antonius Mondulphensis Theologus Oratoris Pragensis.

Aurelius Corinaldensis theologus Oratoris Helvetorum.

Ambrosius Veronensis Prior S. Marci Tridenti, theologus, qui concionem habuit die 28 Augusti anno 1561.

Balthassar Massanus theologus Episcopi Catanensis.

Cherubinus Lavosus de Cascia, theologus Episcopi Vercellensis, postea Episcopus Thilesiae.

Christophorus de Sanctortis, Hispano-Burgensis, theologus, qui peroravit Dominica 3 Quadragesimae an. 1563.

Christophorus Patavinus Ordinis Prior Generalis.

Eugenius Pisaurensis theologus, et an. 1560 Concilii praedicator celeberrimus, postea Episcopus Smirnae.

Franciscus Richardotus, Episcopus Atrebatensis an. 1554.

Gaspar de Casal, Lusitanus, Episcopus Leiriensis, aderat an. 1551.

Gaspar Siracusanus, an. 1546 theologus Episcopi Siracusani.

Hieronymus Seripandus, Neapolitanus, S. R. E. Cardinalis, Concilii Legatus.

Joannes Suarez, Lusitanus, Episcopus Conimbricae an. 1546.

Joannes Jacobus Barba, Neapolitanus, Episcopus Interamnae an. 1563.

Joannes da Muñatones, Hispanus, Episcopus Segobricensis an. 1563.

Joannes Paulus de Recineto theologus Oratoris Hungariae.

Joannes Baptista Burgos, Hispanus, de Valentia, theologus, qui peroravit Dominica 3 Adventus an. 1562.

Leonardus Aretinus, qui concionem habuit Dominica 3 Adventus an. 1551.

Marianus Rocca, Feltrensis, qui peroravit Dominica 3 Quadragesimae an. 1552.

Petrus Lusitanus theologus Episcopi Leiriensis.

Sebastianus Fanensis theologus.

Simon de Brazzolatis, Patavinus, theologus an. 1563.

Simon Florentinus cum nostrate Seripando an. 1563.

Thaddaeus Perusinus theologus cum DD. Salviati. Peroravit in festo Ascensionis an. 1562.

DE ORIGINE COMMUNITATIS, SIVE CONGREGATIONIS BITURICENSIS ORDINIS EREMITARUM S. P. AUGUSTINI, QUI PARVI AUGUSTINIANI APPELLATI SUNT - p. 776

R.mus P. Mag. Fr. Andreas Fivizanus cupiens regularis disciplinae reformationem in Provinciam Franciae inducere, suis litteris die 14 Decembris anno 1593 ad Ven. P. Stephanum Rabachium transmissis, eidem Bituricensis coenobii Priori constituto optatae reformationis opus commendavit. Itaque Rabachius noster P. Generalis auctoritate munitus anno insequenti 1594 in praefatum Bituricensem conventum [p. 777] reformationem introduxit, quae diversorum conventuum Fratres complures ita illexit, ut illam amplecti animum induxerint. Quamobrem aliis, atque aliis tum Fratribus, tum conventibus ad laudatam reformationem accedentibus, conflata fuit perinsignis alia Congregatio Augustinensis, quae vulgo Communitas Bituricensis nuncupata fuit. Alii Communitatis Bituricensis inceptores fuere FF. Guilelmus Berger, Aurelianensis, coenobii Bituricensis prior, Guilelmus Martin sacrae theologiae magister, et Blasius Nicolaus, quibus accedunt Clerici Professi Stephanus Arbinoth, et Spiritus Ravennas, alias de Ravenna, cum novitiis numero septem. Hujus Congregationis nostrates in Gallia nomine Parvorum Augustinensium appellari coeperunt. Ejusdem Congregationis conventus erant hi, qui sequuntur: 1. Conv. Albiniaci (di Aubigny) tit. S. Annae in dioecesi Bituricensi extra urbem an. 1617 extructus. / 2. Conv. Ambiani (di Amiens) tit. S. Juliani, sed ab an. 1629 ob prodigiosam Deiparae imaginem tit. B. Mariae Virginis de Fide, qui erectus fuit anno 1301 a Dominis de Nigella, vulgo de Nesto. / 3. Conv. Andegavi (di Angers) tit. S. Catharinae fundatus an. 1307 a Dominis de Beauveau, in quo Congregationis institutor Ven. Stephanus Rabachius an. 1616 extremum diem clausit. Unitur Congregationi an. 1610. / 4. Conv. Baroduci (di Bar le Duc) tit. S. Mariae Magdalenae in dioecesi Tullensi erectus an. 1366 a Roberto Duce Barrensi, et ad finem perductus ab ipsius coniuge Maria de Francia an. 1375. Unitur Congregationi anno 1619. / 5. Conv. Bituricae (di Bourges) tit. S. Catharinae, olim Fratrum Saccitarum de Poenitentia Christi; Ordini nostro traditus anno 1311. Ibidem inchoata fuit Congregatio anno 1594. / 6. Conv. Bruxeriae (di Bussiere) tit. B. Mariae Virginis in dioecesi Senonensi erigitur an. 1636 a quodam D. du Tillet. / 7. Conv. Benedicti de Saltu (Saint Benoit du Sault) tit. S. Michaelis in dioecesi Bituricensi fundatur anno 1615. / 8. Conv. Candaei (di Cande) tit. S. Salvatoris in dioecesi Andegavensi extra oppidum situs fundatur an. 1390, unitus Congregationi anno 1610. / 9. Conv. Castellionis (di Chastillon sur Indre) tit. Dominae Nostrae de Consolatione in dioecesi Bituricensi erigitur extra urbem an 1624. / 10. Conv. Champliti (di Champlite, alias Channitre) tit. S. Annae in dioecesi Lingonensi extruitur a Champlitensibus Toparchis anno 1394. Non nominatur a nostrate P. Fr. Christino Francaeo, qui an. 1629 opusculum evulgavit de sua Augustinensi Bituricensi Communitate, ac propterea constat post praefatum annum 1620 Champlitense coenobium ad illam Congregationem accesisse. / 11. Conv. Conadae (di Cosne) tit. S. Annae in dioecesi Aurissiodorensi, et in territorio Nivernensi extruitur an. 1616. / 12. Conv. Custodiarum (les Gardes, alias Notre-Dame des Gardes) tit. B. Mariae a Custodiis in dioecesi Rupellensi fundatur an. 1604 locum donante Domino de la Roche Bardou, Toparcha du Pineau. / 13. Conv. S. Ferreoli (di S. Fergeau) tit. S. Blasii, postea S. Josephi, in dioecesi Aurissiodorensi erigitur anno 1641 a nostratibus, qui illuc se receperunt an. 1638. / 14. Conv. Lamballii (di Lamballe) tit. S. Augustini extructus anno 1330, Bituricensem Reformationem amplectitur an. 1619. / 15. Conv. Latiniaci (di Lagny) tit. S. Annae in dioecesi Parisiensi fundatur extra urbem an. 1328, et unitur Congregationi an. 1601. / 16. Conv. Laureti [p. 778] (Notre-Dame de Laurette) tit. B. Mariae, cujus prodigiosa imagine decorabatur, conditur an. 1527, et unitur Congregationi anno 1594. / 18. Conv. Molinae extra urbem in suburbio Burgundiae erigitur anno 1615. / 19. Conv. Monstrobellaei (di Monstrevil-Bellay) tit. S. Monicae in dioecesi Pictaviensi fundatur anno 1624. / 20. Conv. Montis-Morillii (di Mont-Morillon) tit. SS. Laurentii, et Vincentii in dioecesi Pictaviensi, antea prioratus, et celebre xenodochium vulgo nuncupatum la maison Dieu de Mont-Morillon, nostratibus Parvis Augustinianis traditur anno 1615. / 21. Conv. Nancaei (di Nancy) tit. S. Caroli Borromaei in dioecesi Tullensi nominatur a Lubinio an. 1672, quo tempore nostrates Bituricenses habebant etiam eremitorium S. Mariae Montis acuti (Notre-Dame de Montaigu) dimidia ab urbe leuca dissitum. / 22. Conv. Parisiorum tit. S. Nicolai in suburbio S. Germani fundatur a Regina Margarita Valesia an. 1613. / 23. Conv. Oblinci (le Blanc en Berry) tit. S. Joannis Baptistae in dioecesi Bituricensi an. 1380 extra urbem extructus, ad Bituricensem Communitatem transiit anno 1610. / 24. Conv. Palmiti (di Paumy) tit. S. Crucis in dioecesi Turonensi erigitur an. 1615. / 25. Conv. S. Petri a Monasterio (di S. Pierre le Moustier) in dioecesi Nivernensi tit. S. Annae extruitur an. 1622. / 26. Conv. Pictavi (di Poietiers) tit. S. Catharinae extructus an. 1346, transiit ad Congregationem an. 1598. / 27. Conv. Pontarlii (di Pontarlier) tit. S. Eligii in dioecesi Bisontinensi conditus anno 1330, spectabat ad Bituricensem Congregationem an. 1672, quo prodigiosa decorabatur SS. Crucifixi imagine. / 28. Conv. Rupellae (la Rochelle) tit. S. Jonii extructus an. 1205, erat antea Provinciae Aquitaniae, unitur Congregationi Bituricensi anno 1629. Postquam ecclesia ab haereticis solo aequata iterum aedificata fuit, nuncupari coepit nomine S. Thomae de Villanova. / 29. Conv. Sacri Caesaris (di Sancerre) tit. S. Andreae in dioecesi Bituricensi erigitur anno 1630. / 30. Conv. Victrei (di Vitray) tit. SS. Trinitatis in dioecesi Redonensi fundatus fuit extra urbem anno 1240 a nostratibus Redonensibus illuc adductis a Vice-Comitissa Victreensi, et unitur Congregationi an. 1618. / 31. Domus Redonensis (di Rennes) nominatur apud Lubinium anno 1672. / 32. Domus Prunevallensis (di Prunevault) tit. Dominae Nostrae de Prunevault item nominatur a Lubinio ut supra. Haec Communitas, sive Congregatio Bituricensis, alio nomine vocata fuit Provincia S. Guilelmi, quae anno 1770, id est paucis annis ante explosionem teterrimae gallicae rebellionis, enumerabat Fratres 180; eodemque tempore Augustinenses Discalceati, Parvi Patres, erant in Gallia 323, et Conventuales, sive Augustinenses Religionis Magnae 1432.

MONTIS VULTURUM IN FLANDRIA - p. 778

Haec Augustiniana Congregatio in Ordinis historia parum nota est. Illius origo ita iisdem verbis a nostrate Thoma Herrera in suo Alphabeto Aug. vol. 2, pag. 237, describitur: Montis Vulturum (monasterium) prope Casletum in Flandria, alterius Religionis, vel sodalitatis, ex praecepto pontificio Ordini Augustiniano subjectum. Sic enim habet Prior Generalis die 5 Novembris an. 1614: Mandato SS. D. N. Pauli V acceptavimus [p. 779] sub nostra obedientia Fr. Antonium Tovam Lotharingum una cum sociis in domo Montis Vulturum prope Casletum in Flandria vitam agentibus, quos cum dicta domo sub obedientia Patris Provincialis provinciae nostrae Flandriae, posuimus, dando illis privilegium, et confirmando illorum definitiones, seu recte vivendi regulas. De hac eadem Congregatione ita legitur in Constitutionibus Ordinis editis Monachii an. 1620 ad calcem: Congregatio Montis Vulturis juxta Casletum Flandriae oppidum incepit sub Paulo V an. 1615…

P. Mag. Fr. Matthaeus Dalgo in urbe Antiquaria (Antequera) in Bethica ortus, cum esset Compluti publicus medicinae professor, uxore ac filia Augustinensium Sororum monasterium ingressis, filio omnia bona reliquit, et in coenobio Hispalensi nostro Eremitano Ordini nomen dedit. Post solemnia vota nuncupata ad conventum S. Mariae de Regula missus fuit, in quo ferventis coenobitae vitan agebat. Postea cum triginta aliis nostratibus in Peruviam navigavit, et cum Carthaginem Indiam appulisset in gravem morbum incidit. Pristinae sanitati restitutus ad Sanctae Fidei urbem se contulit. Verum solitudinis amore captus urbe illa relicta se in quoddam Ordinis domicilium Tunxam se recepit, cum jam octoginta annorum aetatem haberet. Prope illud oppidum extabat Eremitorium sub titulo S. Mariae de Candelaria in quo Dominicus de Anaja, Peruanus, et Franciscus Rodriguez, Hispanus, pii saeculares vitam eremiticam agebant sub spirituali regimine praefati nostratis Matthaei Dalgo. Hic duobus eremitis suasit ut nuper in Hispania exortam Augustinensium Discalceatorum reformationem amplecterentur, quod una simul cum ipsomet Fr. Matthaeo in coenobio S. Fidei habitu, et constitutionibus eorumdem Discalceatorum acceptis, executioni mandarunt an. 1607.

Paulo post se Matthaeo ac sociis comites adjunxerunt Fr. Alphonsus de Paredes, alias de Cruce, Hispanus, et Fr. Alexander Matthaeus, Flander. Novum deinde pro Excalceatis extructum fuit domicilium in monte la Popa de la galera prope Carthaginem Indam industria et opera nostratis P. Mag. Provincialis Peruntini Fr. Vincentii Mallol Valentini, impetrata ab Archiepiscopo, et gubernatore opportuna facultate. Evasit deinde hoc coenobium valde celebre ob prodigiosae Deiparae imaginis venerationem. Auxerunt statim novam vineam novi palmites, qui nimirum fuerunt Fr. Joannes Ramirez, Hispanus, primus Candelariae prior, et Fr. Augustinus de S. Nicolao. Hos subinde subsecuti sunt P. Mag. Fr. Joannes Rubio de Castella-Veteri, Fr. Antonius Muñoz, Bethicus, ex oppido Montilla, prior Tunxae, et ipse quoque P. Mag. Provincialis Fr. Vincentius Mallol, qui novam Congregationem propagare cupiens Panamam se contulit, ubi tunc Episcopus erat noster Fr. Augustinus de Carvaxal, ac ibidem pro Discalceatis coenobium S. Josephi uno milliario procul ab urbe erexit, quod tamen postea intra urbem ad commodiorem locum translatum fuit. Tandem post non exigua superata pericula Discalceatorum Reformatio in Nova-Hispania radicem posuit [p. 780] dum P. Fr. Franciscus de Resurrectione, Hispanus, ex oppido de Valverde, duplici ex America in Hispaniam, et Romam itinere acto, ab Urbano VIII sub die 16 Junii an. 1629 impetravit ut praememorata tria Discalceatorum coenobia separarentur a provincia Peruana, et unirentur Congregationi Discalceatorum Hispaniae. Noster Ven. Matthaeus felici hoc eventu laetus et hilaris die I Novembris an. 1631 in conventu D. N. de Candelaria cum sanctitatis opinione obdormivit in Domino annos natus 105. Herrera tom. 2, pag. 101.