Crusenii Monasticon - p. 616

XCIII. Appendix - p. 637

XCIV. Monasteria Sanctimonialium Augustinensium ab an. 1550 ad 1620 - p. 639

XCV. De Augustinensibus Eremitis, qui sanctitate floruerunt ab an. 1550 ad 1620 - p. 644

XCVI. Appendix - p. 690

XCVII. De Augustinensibus Episcopis ab anno 1550 usque ad an. 1620 - p. 692

XCVIII. Appendix - p. 713

XCIX. Alii Augustinenses scriptores, qui floruerunt ab anno 1550 usque ad 1620 - p. 714

C. Alii Augustinenses speciali mentione digni, qui floruerunt ab anno 1550 ad 1620 - p. 721

CI. De praeclaris Ordinis Eremitarum S. P. Augustini mulieribus ab anno 1550 ad 1620 - p. 744

CII. Res Ordinis variae ab anno 1550 usque ad 1620 - p. 755

Conventus Abellini (di Avellino) tit. S. Spiritus in provincia Terrae Laboris extabat an. 1566.

Conventus de Acapistla in Mexico nominatur ad an. 1550.

Conventus de Acatlan in Mexico extabat an. 1602.

Conventus Accursii tit. S. Rochi (di Cursi) in Apulia nominatur ad an. 1584. Postea accepit tit. S. Antonii.

Conventus de Aculma in Mexico extabat an. 1550.

Conventus Aderni (di Aderno) tit. S. Mariae Annuntiatae dioecesis Catanensis in Sicilia antea erat extra oppidum, sed an. 1585 intra muros translatus fuit.

Conventus Aeduensis (di Autun) in Gallia nominatur ad annum 1617.

Conventus de Agonoi dioecesis Manilensis in Luzonia insula inter Philippinas erigitur an. 1581.

Conventus Agrigenti (di Girgenti) tit. S. P. Augustini in Sicilia extabat an. 1584.

Conventus Agrippinensis, alias Agredanus (di Agreda) tit. S. P. Augustini in dioecesi Oxomensi erat Ordinis collegium fundatum an. 1557 ope et auxilio D. D. Joannis Gonzalez de Muniebrega Episcopi Turiasonensis. Spectabat ad provinciam Castellae.

Conventus de Ajacuba dioecesis Mexicanae extabat an. 1062.

Conventus Albazeti (di Albacete) tit. S. P. Augustini dioecesis Carthaginensis in Castella-Nova extabat an. 1597 sub patrocinio Ducum de Arcos.

Conventus Albae-Villae (di Bialuthy) tit. S. Nicolai in Pomerania inchoatur an. 1650 a quodam D. Stanislao Narzinschio pro Poloniae provincia, sed per obitum fundatoris aedificium cessavit.

Conventus Albiensis (di Albi) tit. S. Mariae de Misericordia dioecesis Cathacensis in Calabria extabat anno 1581.

Conventus de Alcocauhean in Mexicana regione de Tlapa extabat an. 1602.

Conventus Alicanti (di Alicante) tit. S. P. Augustini in Regno Valentiae extabat an. 1609.

Conventus prope Alicantum tit. Dominae Nostrae de Succursu in Regno Valentiae nominatur ad an. 1609.

Conventus Alshemii, alias Alcheimensis in Palatinatu anno 1551 spectabat ad provinciam Rheno-Suevicam.

Conventus Alti-Muri (di Altamura) tit. S. Mariae de Populo in Terra Bariensi extabat an. 1584.

Conventus Ameriae (di Amelia) tit. S. Mariae in Monticellis in Umbria donatur ab Episcopo nostratibus Discalceatis an. 1600 sub conditione quod P. Priori Generali esset immediate subjectus.

Conventus Amiterni (di S. Vittorino) in Aprutio ulteriori extabat an. 1582.

Conventus Anglibergensis (di Engenberg) in Ducatu Wittembergico provinciae Rheno-Suevicae anno 1551 ab haereticis profanatur.

Conventus de Antique dioecesis SS. Nominis Jesu in Philippinis insulis erigitur circa an. 1581.

Conventus de Apalit in Luzonia insula dioecesis Manilensis [p. 617] in Philippinis fundatur circa an. 1587.

Conventus Apiniani (di Appignano) tit. S. Jacobi in dioecesi Auximana an. 1583 erigitur a Congregatione Perusina ex donatione Confraternitatis S. Jacobi, quae suam ejusdem S. Jacobi ecclesiam extra oppidum sitam cum aliis bonis praefatae Congregationi ad coenobii fundationem tradidit.

Conventus Apriliani (di Aprigliano) in dioecesi Cusentina tit. S. Mariae de Gratia an. 1583 pertinebat ad Congregationem Zampanorum.

Conventus Aquarii (di Acquaro) tit. S. Mariae de Succursu in dioecesi Mileti in Calabria extabat an. 1584.

Conventus de Arayat in Luzonia insula dioecesis Manilensis in Philippinis erigitur an. 1590.

Conventus Archensis, alias Arcorum (de Arcos) tit. S. Augustini dioecesis Hispalensis extabat an. 1597 sub patrocinio Ducum de Arcos Hispaniae Magnatum.

Conventus Argirae (S. Filippo di Argira) tit. S. Augustini in Sicilia nominatur ad an. 1584.

Conventus Ariciae (dell’Aricia) tit. S. Bartholomaei an. 1565 spectabat ad provinciam Terrae Laboris.

Conventus Arequipae tit. S. Nicolai de Tolentino in Peruvia erigitur an. 1574.

Conventus Aronchiensis (di Aronches) tit. Dominae Nostrae de Luce dioecesis Portus Alacris in Lusitania favente Rege Sebastiano erigitur ab oppidanis anno 1574 ob devotionem erga Ordinem Eremitanum.

Conventus Aspahami, alias Haspani (di Ispahan) in Perside tit. B. Virginis Assumptae extructus fuit prope palatium Regis a nostrate Hieronymo de Cruce, et aliis sociis ejusdem Ordinis, quos noster Alexius de Meneses Archiepiscopus Goanus et Indiarum Orientalium Prorex ad Persarum Regem nuncios miserat. Hic conventus pertinuit ad Vicariatum Indiae Orientalis nostrae Lusitanae Provinciae unitum.

Conventus de Atlistaca in regione de Tlapa in Mexico fundatur circa annum 1582.

Conventus de Atotonilco in Mexico extabat an. 1550.

Conventus de Atrisco tit. S. Caeciliae dioecesis Tlascalae in Mexico fundatur an. 1591.

Conventus de Atuepam in dioecesi Mexicana fundatur anno 1550.

Conventus de Ayotzinco in Mexico extabat an. 1602.

Conventus Azpeitiae alias Asperitiae tit. S. P. Augustini dioecesis Victoriensis in Hispania (locus est Viscajae Guipuscoensis) erigitur an. 1566.

Conventus Bajugi, alias Bolinai tit. S. Jacobi in Philippinis insulis fundatur a nostratibus Discalceatis circa an. 1613.

Conventus Balneonis (di Bagnone) tit. S. P. Augustini dioecesis Sarzanensis, et provinciae Pisanae erigitur an. 1619.

Conventus Basilicae (di Baselice) tit. S. Mariae Gratiarum dioecesis provinciae Terrae Laboris fundatur anno 1573.

Conventus de Batangas dioecesis Manilensis in Luzonia insula erigitur circa annum 1381.

Conventus Battignani tit. S. Luciae dioecesis Grossetanae in Tuscia erigitur circa an. 1620 a nostrate Ven. Joanne de Monte-Cassiano, qui tunc temporis ad Excalceatorum Congregationem transierat. Inter novos sodales mansit tantummodo diebus 103; nam in praefato coenobio spiritum Deo reddidit die 14 Augusti an. 1621.

Conventus S. Bartholomaei in Gualdo tit. S. Mariae de Consolatione alias de Constantinopoli [p. 618] dioecesis Vulturariae in Apulia fundatur an. 1581 a D. Friderico Caraffa. Spectabat ad provinciam Neapolis.

Conventus de Bassaim in dioecesi Goana in Indiis Orientalibus una cum alia domo adnexa an. 1604 spectabat ad nostrates Lusitanos.

Conventus de Bay, alias de Baly dioecesis Manilensis in Luzonia insula fundatur circa an. 1572.

Conventus Belasii (di Belazio) tit. S. Georgii in dioecesis Comensi an. 1619 pertinebat ad Congregationem Lombardiae.

Conventus Bellae in Basilicata extruitur an. 1578 a D. Augustino Renoni.

Conventus S. Benedicti de Saltu ad fluvium Anglin tit. S. Michaelis in dioecesi Bituricensi in Gallia erigitur an. 1615.

Conventus Bononiae (di Bologna) tit. S. Mariae Misericordiarum situs extra urbem an. 1558 erat Cong. Lombardiae.

Conventus Bononiae tit. S. Blasii, ecclesiam ejusdem nominis archiepiscopo nostratibus e coenobio S. Mariae Misericordiarum cedente, extructus fuit an. 1558.

Conventus Bonvicini (di Buonvicino) tit. S. Joannis in dioecesi S. Marci in Calabria erigitur an. 1569.

Conventus Bovinii (di Bouvignes) in dioecesi Namurcensi tit. S. Nicolai Episcopi erigitur a nostratibus provinciae Coloniensis an. 1614. Habebat publicum gymnasium humaniorum litterarum.

Conventus sive collegium Bracharae (di Braga) tit. S. P. Augustini in Lusitania erigitur an. 1595 a nostrate Archiepiscopo Bracharensi, et Lusitanae Primate D. D. Augustino de Castro. Tres in eo publicae sacrae theologiae lectiones singulis diebus habebantur.

Conventus Brianae tit. S. Mariae, in districtu Patavino fundatur an. 1595.

Conventus Bruxellarum (di Bruxelles) tit. S. Joannis Evangelistae, et postea S. Apolloniae, ac demum S. Mariae de Bono Succursu, ab an. 1300 pertinuit ad Tertiarios S. Francisci, sed illis Ordini nostro aggregatis, an. 1584 ad Eremitanum Ordinem transiit. Habebat publicum gymnasium humaniorum litterarum.

Conventus sive ecclesia S. Mariae Buccari dioecesis Signiensis in Dalmatia acceptatur an. 1619; nam noster Joannes Baptista Agatich illius dioecesis Antistes Ordinis coenobium idem aedificare cupiebat.

Conventus Bulacae, alias de Bulacan in Luzonia insula in Philippinis extruitur an. 1578.

Conventus Bullonii (di Buillon) tit. S. Georgii dioecesis Leodiensis in Belgio fundatur ab Ernesto Leodiensi Principe an. 1589. Vigebat in eo schola humaniorum litterarum.

Conventus Burgi S. Sepulcri (di Borgo S. Sepolcro) tit. S. Mariae de Plebe in Tuscia traditum provinciae Senensi anno 1575.

Conventus Burgi Vallis de Taro (di Valditaro) tit. S. Augustini, postea S. Rochi dioecesis Placentinae Congregationis Januensis nominatur ad an. 1564.

Conventus Burgii (di Borgio) tit. S. Luciae, alias S. Leonardi dioecesis Agrigenti in Sicilia extabat an. 1584.

Conventus sive collegium Caesaraugustae nostratum discalceatorum tit. S. Gregorii in Hispania an. 1605 dotatur ab Hugone de Urries Domino Ajervii, hortatu P. Fr. Didaci de Jesu. Erigitur an. 1602.

Conventus Caesenatici Portus (di Cesenatico) tit. S. Josephi in Romandiola fundatur a D. Lamberto Malatesta an. 1578.

Conventus Cajani (di Cagliano) in provincia Lombardiae [p. 619] situs in districtu Brixiensi donatur Ordini a Comite Bechariae an. 1581.

Conventus de Cachultenergo in Mexico extabat an. 1602.

Conventus Calatafimi tit. S. P. Augustini dioecesis Mazariensis in Sicilia nominatur ad an. 1554.

Conventus Calatahieroni (di Caltagirone) tit. S. P. Augustini dioecesis Syracusanae in Sicilia extabat an. 1584.

Conventus de Cali in provincia Quitensi nominatur ad an. 1576.

Conventus de Calumpit in Luzonia insula dioecesis Manilensis fundatur an. 1572.

Conventus Campi Aurati tit. S. Mariae in territorio Nuceriae in Apulia an. 1584 erat Congregationis nostratum Zampanorum.

Conventus Campiliae (di Campiglia) tit. S. Mariae dioecesis Massanae in Tuscia an. 1566 erat provinciae Pisanae.

Conventus Canneti (di Guarco) dioecesis Limanae in Peruvia acquiritur an. 1591.

Conventus Capinotae dioecesis Chuquisacensis in Peruvia erigitur an. 1559.

Conventus Capranicae (di Capranica) tit. S. Mariae de Plano situs extra portum S. Antonii acceptatur a Patribus provinciae Romanae an. 1559.

Conventus Carnioli tit. S. Pauli situs inter montes Ducatus Florentini in dioecesi Sarsinae an. 1606 incorporatur provinciae Romandiolae ex populi donatione, annuente Domino Petro Aldobrandini.

Conventus Casalis de Bazano (di Vazzano) tit. S. Spiritus dioecesis Mileti in Calabria acquiritur an. 1616.

Conventus Casellarum tit. S. Mariae de Podio prope Placentiam an. 1552 erat provinciae Lombardiae.

Conventus Casecarelli (di Casacarello) tit. SS Mariae dioecesis Caesenae in Romandiola apud Herreram nominatur ad annum 1599.

Conventus Caspae (di Caspe) tit. Dominae Nostrae Angelorum dioecesis Caesaraugustanae in Hispania, erigitur an. 1610 a nostratibus provinciae Aragoniae.

Conventus Castaldae (di Castaldolo) tit. S. Mariae de Ulmo in districtu Patavino nominatur ad annum 1579. A provincia Lombardiae transiit ad Congregationem Montis Orthoni.

Conventus Castaneae (di Castanea) tit. SS. Annuntiatae dioecesis Messanensis in Sicilia extabat an. 1590.

Conventus Castelli-Vetrani (di Castel Vetrano) tit. S. Augustini dioecesis Mazariensis in Sicilia inchoatur anno 1584.

Conventus Castelloni-Maritimi tit. S. Mariae de Pietate dioecesis Tropeae in Calabria fundatur an. 1572.

Conventus Castellionis ad lacum Perusinum (Thrasimenum) tit. S. Augustini in Umbria extruitur an. 1572.

Conventus Castri S. Angeli in Romandiola nominatur ad an. 1572.

Conventus Castri-Fidardi (di Castelfidardo) tit. SS. Annuntiatae prope Lauretum in Piceno extabat anno 1556.

Conventus Castri Franchi (di Castel-Franco) tit. S. Jacobi dioecesis Bononiensis in Romandiola nominatur ad annum 1599.

Conventus Castri-Veteris (di Castel-Vetere) tit. S. Mariae de Carmine dioecesis Hieracensis in Calabria an. 1584 erat Congregationis Zampanorum.

Conventus Cathacii (di Catanzaro) tit. S. Mariae de Succursu in Calabria donatur Ordini an. 1561 ab Episcopo D. D. Ascanio Geraldino.

Conventus Catini tit. S. Antonii in Sabina extabat anno 1591.

Conventus Caviti (di Cavite) tit. S. Nicolai [p. 620] in Philippinis insulis an. 1616 erat Augustiniensium Discalceatorum.

Conventus Cazallae (di Cazalla) tit. S. Augustini in dioecesi Hispalensi nominatur ad an. 1597.

Conventus Ceilani (di Ceilan) in ejusdem nominis insula Indiarum Orientalium extabat in urbe Colombo an. 1578, et habebat, sub sua jurisdidione 16 parochias. Spectabat ad Vicariatum Indiarum Orientalium provinciae Lusitaniae.

Conventus Centi (di Cento) tit. S. Augustini in Romandiola fundatur an. 1580.

Conventus Cephaludiensis (di Cefalù) tit. S. Mariae de Jesu, postea S. Augustini, in Sicilia fundatur anno 1560.

Conventus Centorbi, alias Centorupum (di Centorbi) tit. S. Mariae de Stella dioecesis Catanensis in Sicilia inchoatur an 1578. Caput extitit Congregationis ejusdem nominis.

Conventus de Chaul tit. S. Mariae Gratiarum in Regno Congi dioecesis Goanae in Indiis Orientalibus an. 1578 spectabat ad nostrates Lusitanos.

Conventus de Chiapatongo dioecesis Mexicanae extabat an. 1602.

Conventus Chiautlan dioecesis Tlascalensis in Mexico extabat an. 1602.

Conventus Chiclanae tit. S. Martini dioecesis Gaditanae in Andalusia an. 1597 extabat sub patrocinio Ducum Metimnae Sidoniensis.

Conventus Chignoli (di Chignolo) tit. SS. Conceptionis dioecesis Mediolanensis traditur Ordini an. 1582.

Conventus Chilapan in Mexico fundatur an. 1532.

Conventus Chuquiagi (de la Paz) in Peruvia fundatur an. 1562 a nostrate Andrea de S. Maria.

Conventus de Chuquisaca in Peruvia fundatur an. 1578.

Conventus Chusgonii tit. S. Philiphi in Peruvia erigitur anno 1587 a nostrate Petro de la Fuente.

Conventus Civitatis Castellanae in Patrimonio S. Petri nominatur ad annum 1609.

Conventus Civitatis-Veteris (di Civitavecchia) tit. S. Sebastiani prope arcem acceptatur an. 1598. Ob ejusdem arcis ampliationem destruitur an. 1639, et nostratibus traditur Ecclesia de S. Maria de Strada intra urbem sita, apud quam novus conventus erigitur opera nostratis P. Fr. Paracliti de Cornueto.

Conventus Clavennae (di Chiavenna) tit. S. Mariae Annunciatae in Ducatu Placentiae an. 1552 erat provinciae Romandiolae.

Conventus Clisae, alias Vallis de Clisa, tit. S. Catharinae in Peruvia fundatur anno 1570.

Conventus Cochabambae, alias Orepesae in dioecesis de Chuquisaca in Peruvia erigitur an. 1578.

Conventus Coliae in Sicilia apud Herreram nominatur ad an. 1584.

Conventus Collinae tit. S. Antonii in provincia Pisana nominatur ad an. 1552.

Conventus Collis Cervini in Aprutio nominatur ad annum 1591.

Conventus Conadae (di Cosne) tit. S. Annae in territorio Nivernensi in Gallia extruitur an. 1616.

Conventus Conchae (di Cuenca) tit. S. Mariae de Laureto in Castella-Nova extabat an. 1597.

Conventus Conchensis in provincia Quitensi acquiritur an. 1576.

Conventus S. Constantii (di S. Costanzo) tit. S. Petri dioecesis Fanensis in Piceno erigitur an. 1613.

Conventus de Copacabana dioecesis Pacis in districtu Chuquiti in Peruvia, tit. B. Mariae Virginis, cujus prodigiosa imago ibidem venerabatur, acquiritur an. 1591. [P. 621]

Conventus Corsalensis, alias Cortalliensis (di Cortalle) dioecesis Neocastri tit. S. Mariae de Succursu in Calabria extabat an. 1567.

Conventus Cotabambae tit. S. Guilelmi, alias S. Augustini in Peruvia fundatur an. 1571 a nostrate Antonio Lozano, qui multarum provinciarum apostolus, multarumque conversionum auctor fuit.

Conventus Cruculi (di Cruccoli) tit. SS. Annuntiatae, dioecesis Umbriaticensis in Calabria, an. 1611 erat Congregationis Zampanorum.

Conventus de Culiacan, alias de Culuacan in Mexico extabat an. 1602.

Conventus de Cuzco in Peruvia fundatur an. 1559. In eo reconditum fuit sacrum corpus nostratis B. Didaci Ortiz Peruviae protomartyris.

Conventus de Cuzcatlan, alias de Chilguatla, postea S. Salvatoris, in Nova Hispania extabat an. 1602.

Conventus Czernienscae in Polonia apud Herreram ponitur ad an. 1582.

Conventus Damani (di Daman) in India citeriori in dioecesi Goana an. 1604 spectabat ad Lusitanorum Vicariatum Indiae Orientalis.

Conventus Dasae (di Daza) tit. S. Mariae Pietatis, et S. Joannis Laterani in dioecesi Mileti in Calabria an. 1553 a D. Joanne Petro de Amello traditur nostrati Congregationi Zampanorum.

Conventus de Dignes tit. S. Fulgentii in Fhilippinis insulis an. 1610 erat Congregationis Discalceatarum

Conventus Sancti Domnini, alias Burgi S. Domnini tit. S. Petri in Aemilia erat Congregationis Baptistinorum Januensium an. 1552.

Conventus Durangi (di Durango) tit. S. Augustini dioecesis Burgensis (nunc dioecesis Victoriensis) in Hispania extruitur an. 1587.

Conventus Ermicae in Mexico fundatur an. 1557.

Conventus Ericis Portus (di Lerici) tit. SS. Annuntiatae dioecesis Sarzanae in Liguria Orientali erigitur an. 1580, quo Deiparae imago in eo loco reperta fuit.

Conventus Feroleti (di Feroleto) tit. S. Augustini dioecesis Neocastri in Calabria fundatur an. 1604.

Conventus Ferrariae, alias Massae Ferrariae tit. S. Stephani in territorio Ferrariensi traditur Congregationi Lombardiae an. 1599.

Conventus S. Fidei in Regno Novae Granatae apud Herreram nominatur ad an. 1613. Alebat Fratres 60.

Conventus S. Felicis in provincia Aragoniae admittitur an. 1594.

Conventus S. Florii (di San Floro) dioecesis Catacensis in Calabria tit. S. Annae erigitur anno 1591.

Conventus Franchae-Villae (di Francavilla) dioecesis Mileti tit. S. Mariae de Cruce in Calabria an. 1583 erat Gongregationis Zampanorum.

Conventus Franchae-Villae, (di Franca-Villa) tit. S. Mariae Gratiarum dioecesis Dertonensis in Pedemontio an. 1587 erigitur a familia Spinola pro nostratibus Congregationis Insubricae.

Conventus Frenciani Majoris, Congregationis S. Joannis de Carbonaria, nominatur ad an. 1602.

Conventus Gaditanus (di Cadiz) tit. S. Augustini in Andalusia fundatur an. 1617.

Conventus Genuae (di Genova) tit. SS.Annuntiatae in Xenodochio majori an. 1608 erat Congregationis Baptistinorum.

Conventus Genuae tit. S. Nicolai an. 1598 jam spectabat ad Discalceatos.

Conventus Georgii in Regno Minae, alias Angolae in Africa extruitur a nostratibus Lusitanis an. 1574, instante et [p. 622] adjuvante D. Mendo de Mota illius regionis gubernatore. Illuc an. 1572 e Lusitania missi fuerunt Patres Josephus de Morales, Hieronymus de Incarnatione, Petrus de Gratia et Gaspar de Angelis, primus praefati coenobii superior. His anno 1573 adjuncti sunt Patres Dominicus de S. Maria et Athanasius de Cruce. Statim coeperunt Christi Evangelium cum ingenti fructu disseminare, multosque indigenas ad Catholicam Fidem converterunt. Emicuit inter caeteros P. Petrus de Gratia, vir apprime Religionis zelo, et regularis disciplinae observantia praecellens. In urbe Comina sex filios illius Regis, qui Philippus vocari coeperat, sacro baptismatis lavacro regeneravit, itemque in Regno Futi sex Regis filios lustralibus lymphis Ecclesiae adjunxit. In praefato S. Georgii coenobio instituta fuit Confraternitas S. Nicolai Tolentinatis, qui multorum miraculorum patratione illarum gentium conversionem promovit.

Conventus Gerundae (di Gerona) tit. S. Augustini in Cathalaunia inchaotur an. 1608.

Conventus Ghisioli tit. S. Mariae Costae Mezanae in dioecesi Parmensi an. 1566 erat provinciae Romadiolae.

Conventus Goae (di Goa) tit. Nostrae Dominae de Gratia in Indiis Orientalibus erigitur a nostratibus Lusitanis an. 1572. Tunc enim illuc Ulyssipone pervenerunt Patres Antonius de Passione, Petrus de Conceptione, Emmanuel de Regibus, Dominicus de Pietate, Emmanuel de S. Petro, Simon de Jesu, primus Goani coenobii superior, Simon de Conceptione, Anselmus de Paradiso, Joannes de Gratia, Ludovicus de S. Maria, Joannes de S. Monica, et Georgius de S. Maria. An. 1682 alebat Fratres 60.

Conventus seu potius collegium Goae tit. S. Mariae de Populo erigitur circa annum 1580. In eo degebant an. 1582 nostrates circiter quadraginta. Hujus Collegii alumnus fuit D. Martinus filius Regis de Chetigam, et Hieronymus Chyrumguira princeps Melindrae et Mombazae, quem nostrates Lusitani ad ovile Christi adduxerunt. Hic tamen deinde factus

apostata Mombazae arce repentino impetu occupata multos christianos anno 1631 in odium fidei interfecit, inter quos recensentur nostrates Patres Prior Antonius de Nativitate, Antonius de Passione, et Dominicus de Nativitate. In praefata arce recuperanda vitam amisit noster Fr. Gaspar de S. Augustino.

Conventus Graecii (di Gratz) tit. S. Pauli in Stiria, et dioecesis Salisburgensi erigitur an. 1602 ex donatione Wolfangi Theodorici Archiepiscopi Salisburgensis, dotante postmodum Ferdinando II Archiduce Austriae. Verum noster Martinus Rosnak in Notitia de monasteriis Aug. Austriae et Hungariae edita Viennae an. 1776 pag. 23 scribit praefati monasterii Graecensis exordium referendum esse ad an. 1588, quo Carolus II Austriae Archidux, praememorati Ferdinandi II pater, nostrati P. Fr. Aurelio Mancini de Pergula in Piceno ipsius capellano, et musicae directori sive capellae magistro sacellum D. Pauli Apostoli una cum adnexa domo donavit. Itaque praefatus Archiepiscopus Salisburgensis non aliud egisse quam praedictam donationem confirmasse putandus est.

Conventus Granatiae in Hispania tit. D. N. de Laureto donatur Discalceatis a D. Antonio de Arostegui an. 1613.

Conventus Gravellonae (di Gravellona) tit. S. Mariae Gratiarum dioecesis Novariae in Pedemontio fundatur an. 1577.

Conventus Gravinae (di Gravina) tit. S. Viti in Apulia ad tria stadia extra [p. 623] urbem fundatur an. 1553. Transfertur ad locum civitati viciniorem an. 1578.

Conventus Grutarum, alias Criptarum tit. S. Mariae della Grotta in Marchionatu Condojanni in Calabria, an 1556 erat provinciae Calabriae, et postea transivit ad Congregationem Zampanorum.

Conventus Guadalupensis in ripa fluminis Pasig prope Manilam, insularum Philippinarum Metropolin, ad orientalem plagam, erigitur an. 1601 sub tit. B.me V. Mariae de Guadalupe, opus dirigente nostrate Fr. Antonio de Herrera architecto peritissimo, qui etiam construxerat Manilanum conventum tam mira structura ut unus ille inter omnia Manilae aedificia terraemotibus illinc frequentibus quasatus haud fuerit. Magna populorum celebratur frequentia ob B. V. Mariae et S. Nicolai Tolentinatis devotas imagines, quae miraculis nonnunquam cohonestatae dicuntur.

Conventus de Guadalupa dioecesis Truxilli in vallibus de Pascamayo in Peruvia tit. Dominae Nostrae de Guadalupe miraculis celeberrimae fundatur an. 1563.

Conventus de Guamachuco, alias de Huarnachuca dioecesis Truxilli in valle de Guamachuco in Peruvia erigitur an. 1554. In Capitulo anni 1560 Provinciae Laimebambae et Conchucorum in fide erudiendae recipiuntur.

Conventus de Guamanga, alias S. Joannis de Victoria in Peruvia recensetur apud Lubinium in Orbe Augustiniano pag. 400.

Conventus Guanuli tit. S. Augustini de Gratia dioecesis Limanae in Peruvia erigitur an. 1584 opem suppeditantibus D. Didaco Alvarez, nobili Salmanticensi, ejusque uxore D. Elisabetha de Figueroa.

Conventus de Guascarzaloya in Mexico extabat an. 1602.

Conventus Guatemalae, alias S. Jacobi de Guatemala, vulgo de los Cavalleros, tit. S. Laurentii in Mexico extruitur an. 1610 opera nostratis P. Francisci de Ibarra.

Conventus Guaxacae, alias Antequaerae in Mexico erigitur circa an. 1580 opera nostratis P. Mag. Martini de Perea.

Conventus oppidi Guelmae tit. S. Elisabethae sub patrocinio Ducum de Alburquerque ad an. 1573 apud Herreram abscribitur provinciae Bethicae.

Conventus de Guexutla, alias Vaxutla in regione Guaxteciae in Mexico fundatur circa annum 1550.

Conventus Habanae in Cuba insula dioecesis S. Jacobi de Cuba provinciae Mexicanae jam extabat an. 1602.

Conventus Herendalii (di Herentalt) tit. SS. Trinitatis dioecesis Mechliniensis in Belgio fundatur an. 1613. Habebat collegium litterarum humanarum.

Conventus sive collegium Hispalis (de Seviglia) in Hispania tit. S. Achatii fundatur circa an. 1600.

Conventus Huyensis (di Huy) tit. S. Georgii dioecesis Leodiensis in Belgio erigitur anno 1614. Habebat collegium humanarum litterarum.

Conventus de Janquistengo in Mexico extabat an. 1602.

Conventus Icae, alias Villae Vallis-Viridis provinciae Peruanae in dioecesi Limana, fundatur jubente regio Limae Senatu an. 1583, dum vicarium provincialem ageret P. Fr. Joannes de Almaraz.

Conventus de Ilamatlan dioecesis Tlascalensis in Mexico extabat an. 1602.

Conventus Ingolstadii (di Ingolstat) tit. B. Mariae Virginis Scuttherinae, idest ad Scutthenam fluvium in Bavaria erigitur an. 1606.

Conventus Insulensis, sive Insulae Flandrorum (1'Isle) [p. 624] tit. S. Annae in dioecesi Tornacensi fundatur an. 1614. Habebat collegium humaniorum litterarum.

Conventus Isclae (d'Ischia) tit. S. Mariae dioec. Aquipendii in prov. Romana traditur Ordini a Ducissa Parmae an. 1555.

Conventus Islingiani in Ducatu Witembergico nominatur ad an. 1551, quo ab illo Duce usurpatus fuit.

Conventus de Itzmiquilpan dioecesis Mexicanae erigitur anno 1550.

Conventus Juliae-Novae (di Giulia-Nuova) tit. S. Rochi in Aprutio a Communitate donatur Ordini an. 1553.

Conventus Leiriae tit. S. Augustini in Lusitania erigitur an. 1575 a nostrate DD. Gaspare Casalio ejusdem civitatis Episcopo.

Conventus Leontini (di Lentini) tit. S. Nicolai de Tolentino dioecesis Syracusanae in Sicilia olim extra urbem, anno 1606 intra urbem prope Ecclesiam majorem translatus fuit.

Conventus Levanti (di Levanto) tit. S. Antonii de Armisco dioecesis Sarzanensis in Liguria Orientali an. 1598 erat Congregationis Baptistinorum Januensium.

Conventus Levanti ut supra diversus a praecendenti erigitur an. 1598 a nostratibus Discalceatis.

Conventus Libochovitz in Germania apud Herreram nominatur ad annum 1585.

Conventus Limae tit. S. Augustini in Peruvia extruitur an. 1551 a D. Fernando Gonzalez de la Torre, et D.a Joanna de Cepeda ejus uxore. Empta aedes D. Joannis de Morales sumptibus regiis ubi postea fuit ecclesia S. Marcelli. Anno autem 1573 Limense coenobium translatum fuit ad eum locum, in quo nunc extat. Haec de illo habet Herrera tom. 2 pag. 40: Dives haec domus redditibus annuis, argenteis, et aureis vasis, praetiosisque sacri cultus suppellectilibus, et sumptuosis aedificiis, sed praecipue miraculosis iconibus Parentis Augustini, B. Mariae Virginis de Gratia, et SS. Crucifixi Burgensis pretioso simulacro, sculptoris arte mire elaborato, et sacris sanctorum pignoribus ab urbe Romana allatis. Centum et quinquaginta Religiosos alit, (anno scilicet 1644) e quibus anno 1633 decem et sex erant Magistri, et tres publici in Universitate Limensi professores... Pauperibus in singulos annos distribuit ultra quinque millia pondera argentea. Primi e nostratibus qui ex Hispania ad Evangelium Peruanis praedicandum navigurunt sequentes fuerunt, nempe post Angustinum de Trinitate V. P. Fr. Andreas de Salazar, Fr. Antonius Lozano, Joannes de S. Petro, Hieronymus Melendez, Didacus Palomino, Petrus de Zepeda, Andreas de Ortega, Joannes del Canto, Joannes Chamorro, Franciscus de Frias, et Joannes Ramirez Sacerdotes, necnon Balthasar Melgarejo Diaconus. Profecti sunt ex urbe Salmantina die 25 Martii an. 1550, et comitem habuerunt nostratem P. Fr. Joannem de Sancto Romano Indiarum Provincialem. Appulerunt Callaum ad finem Maji an. 1551, et benigne a civibus Limae recepti sunt, et praecipue ab eximiis praefatis Ordinis nostri benefactoribus DD. Fernando Gonzalez de la Torre, et Joanna de Cepeda nobilibus conjugibus.

Conventus Limae, seu potius collegium, ac Universitas Pontificia tit. S. Ildephonsi nominatur in Ordinis regestis ad an. 1614.

Conventus Limae strictioris observantiae, quam vocant Recollectionis sub titulo B. Mariae Virginis de Copacabana, diversus ab alio ejusdem nominis coenobio superius jam memorato, apud Lubinium in Orbe Augustiniano [p. 625] recensetur pag. 401. Situs erat procul extra civitatem.

Conventus de Lloque tit. S. Petri dioecesis Truxillensis in Peruvia a Lubinio nominatur item pag. 401.

Conventus Lodani (di Loano) dioecesis Albinganensis tit. S. Mariae Misericordiarum in Liguria Occidentali fundatur an. 1580 a celeberrimo Principe Andrea de Auria. Antiqui heroes coenobia erigebant, moderni autem pigmaei, qui heroes a sectariis nuncupantur coenobia proscribunt!

Conventus de Lolotlan diocesis Mexicanae in regione de Molango en la Sierra alta erigitur an. 1593.

Conventus Lonteji in Umbria tit. S. Joannis an. 1567 erat membrum coenobii S. Nicolai de Fulgineo.

Conventus Louleni (di Loula) tit. Dominae Nostrae dioecesis Faronensis in Lusitania acquiritur an. 1574.

Conventus Lugduni (di Lione) tit. S. Annae in Gallia Congregationis Discalceatorum apud Herreram nominatur ad an. 1614.

Conventus de Macan in Imperio Sinarum, tit. Sanctae Mariae de Gratia erigitur a nostratibus hispanis Provinciae S.mi Nominis Jesu Insularum Philippinarum an. 1587. Postea transiit ad Congregationem Indiarum Orientalium.

Conventus Macai (di Macao) in limitibus imperii Sinensium extabat an. 1604.

Conventus Malacae (di Malacca) in Indiis Orientalibus an. 1604 spectabat ad nostrates Lusitanos.

Conventus Malacae (di Malaga) tit. S. Augustini in Hispania an. 1597 erat provinciae Bethicae.

Conventus de Malinalco dioecesis Mexicanae fundatur circa an. 1550.

Conventus Manilae (S. Augustini di Manila) tit. Conversionis S. Pauli, provinciae insularum Philippinarum inchoatur in Luzonia insula an. 1571. Primi namque Religiosi, qui ex regio Philippi II decreto ad illas insulas navigarunt nostrates fuere Eremitae Augustinenses, ac praecipue Martinus de Rada, et Andreas de Urdaneta, qui non minus doctrina, exemplo, et praedicatione, quam consilio, arte militari, et nautica utramque earumdem insularum, religiosam nempe, atque politicam conversionem promoverunt. Anno autem 1574 quidam Limaonius pirata Chinarum Regi rebellis coenobium illud cum ornamentis a Catholico Rege donatis incendio vastavit. Sed brevi restauratur, atque in magnam divitiarum, et aedificiorum amplitudinem crevit, praeclarisque viris tam vitae sanctitate quam doctrina cospicuis maxime enituit. Ita fere Thomas Herrera tom. 2 Alphabeti Augustiniani pag 134. In praesentiarum est caput florentissimae Provinciae S.mi Nominis Jesu Insularum Phihippinarum quae quingentis sexaginta religiosis constat.

Conventus Manilae tit. S. Nicolai nostratum Discalceatorum intra muros praefatae civitatis fundatur circa an. 1610 a D. Bernardino del Castillo, Ribera et Maldonado, arcis et militum praefecto; ejusque uxore D. Maria Enriquez de Cespedes, non minus pietate quam nobilitate illustribus, qui in ecclesiae, atque coenobii constructione centum scutatorum millia expendisse feruntur.

Conventus Manilae extra muros ejusdem urbis tit. S. Joannis Baptistae erigitur an. 1606 a nostratibus discalceatis qui zelo salutis animarum permoti ad illas remotissimas insulas an. 1605 tranfretarunt.

Conventus S. Marci (di S. Marco) tit. S. Mariae de Succursu in valle Demonae [p. 626] dioecesis Messanensis in Sicilia extabat an. 1554.

Conventus Marchenae, qui locus est dioecesis Hispalensis tit. S. Augustini an. 1597 spectabat ad provinciam Beticae.

Conventus S. Mariae de Spe dioecesis Giennensis in Hispania, apud Herreram ad annum 1573 nominatur tamquam membrum provinciae Beticae.

Conventus Marini (di Marino) tit. S. Mariae dioecesis Albani in provincia Romana inchoatur an. 1580.

Conventus de Mariveles, alias de Amo tit. S. Nicolai in Phihippinis insulis erigitur a nostratibus Discalceatis circa an. 1606.

Conventus Marrae (forsitan in dioecesi Beneventana) nominatur ad an. 1586 tamquam recenter erectus in suo Comitatu a D. Joanne de Marra.

Conventus Martorani (di Martorano) tit. S. Mariae Annuntiatae an. 1584 erat provinciae Apuliae, et postea transiit ad Congregationem Zampanorum.

Conventus Massafrae (di Massafra) tit. S. Stephani dioecesis Motulae in Apulia fundatur an. 1572.

Conventus Massae Carariae tit. S. Mariae Visitantis donatur Congregationi Insubricae a D. Alberico Cibo Malaspina Massae Comite an. 1568.

Conventus Massini (di Massino) tit. S. Salvatoris in dioecesi Novariensi ad Lacum Majorem, situs in montis summitate, nominatur ad an. 1612.

Conventus Materae (di Matera) tit. S. Mariae Gratiarum in Apulia erigitur anno 1592.

Conventus Mautensis, alias Mutensis (di Maut) tit. S. Joannis Baptistae in Carinthia, an. 1559 spectabat ad provinciam Bavariae.

Conventus Mazingli tit. S. Andreae in Philippinis insulis extruitur a nostratibus Discalceatis an. 1607.

Conventus Mazzani (di Mazzano) tit. S. Mariae de Castro Veteri dioecesis Nepesinae in provincia Romana erigitur an. 1584 ex donatione D. Aversi de Angelica, ejusdem Castri Mazzani possessoris.

Conventus Melpiniani (di Melpignano) tit. S. Mariae de Carmelo in terra Hydruntina an. 1601 pertinebat ad provinciam Apuliae.

Conventus Mercatelli (di Marcatello) tit. S. Mariae de Succursu in dioecesi Urbaniae in Ducatu Urbini an. 1566 spectabat ad provinciam Spoletanam.

Conventus Messanae (di Messina) tit. S. Restitutae erigitur a nostrate P. Josepho Miglio Messanensi an. 1614.

Conventus Messanae tit. B. Mariae Annuntiatae non longe ab urbe acquiritur circa an. 1614.

Conventus Messerani an. 1571 donatur provinciae Lombardiae a D. Marchione ejusdem oppidi.

Conventus Metimnae Sidoniae (di Medina Sidonia) tit. S. Mariae de Pace, alias S. Augustini sub Ducum Metimnensium tutela an. 1597 erat provinciae Beticae.

Conventus sive Collegium Mexici (de Mexico) tit. S. Pauli fundatur an. 1575 a nostrate P. Mag. Alphonso de Vera Cruce, qui aedem hanc insigni bibliotheca ditavit. Ex eodem collegio plures nostrates Episcopi prodierunt, nempe Mag. Petrus de Agurto, vir doctrina, ac sanctitate illustris, Ep. SS. Nominis Jesu in Phihippinis, Joannis Zapata et Sandoval Ep. Guatimalae, Gundisalvus de Hermosillo Ep. Guadianae, Didacus de Contreras Arch. S. Dominici, etc.

Conventus Mexici tit. S. Crucis sub nomine vicariatus extabat an. 1602. [P. 627]

Conventus Mexici tit. S. Sebastiani nominatur ad annum 1602.

Conventus Mezticlan in Mexico fundatur an. 1541.

Conventus Milopotami (di Milopotamo) tit. S. Mariae in Creta iusula extabat an. 1551.

Conventus Minoricensis provinciae Aragoniae propter inopiam dimissus, jussu P. Generalis Thadaei Perusini in populi illius gratiam an. 1576 receptus fuit.

Conventus Modunii (di Modugno) dioecesis Bariensis in Apulia tit. S. Mariae Gratiarum fundatur an. 1608 opera nostratis P. Antonii Tarentini.

Conventus Molariae, alias S. Georgii, (di S. Giorgio) tit. SS. Annuntiatae dioecesis Beneventanae in Principatu ulteriori nominatur ad an. 1578 tamquam membrum provinciae Neapolitanae.

Conventus Montis Alti (di Montalto) tit. S. Sixti dioecesis Viterbiensis in provincia Romana fundatur an. 1581. Ceditur Communitati pro annua pensione scutatorum 120 an. 1709.

Conventus Montis Bruni (di Monte-Bruno) tit. S. Mariae de Portu dioecesis Dertonensis extruitur an. 1486, sed apud Herreram ponitur ad annum 1554. quo spectabat ad Congregationem Januensem.

Conventus Montis-Calvi (di Monte-Calvo) tit. S. Catharinae dioecesis Beneventanae nominatur ad an. 1598 tamquam membrum Congregationis Dulcetanae.

Conventus Montis-Pavonis (di Monte-Pavone) tit. S. Mariae Angelorum dioecesis Squillacensis in Calabria an. 1592 erat Congregationis Zampanorum.

Conventus Montis Pelusii (di Monte-Peloso) tit. S. Viti dioecesis Materae in Apulia fundatur an. 1591.

Conventus Montisqui provinciae Tolosae in Gallia nominatur ad an. 1608.

Conventus Montis-Securi (di Monte-Sicuro) tit. S. Antonii dioecesis Anconitanae in Piceno nominatur ad annum 1551.

Conventus Montis Sicci (di Monte-Secco) dioecesis Fori-Sempronii in Piceno acquiritur anno 1586 opera nostratis P. Mag. Gratiae de Saxoferrato.

Conventus Montis Vulturum prope castellum in Flandria, cum esset alterius religiosae sodalitatis, de Pauli V mandato unitus fuit Augustinianae Flandricae provinciae. Illius Communitatis coenobiticae Prior erat quidam Fr. Antonius Tovam Lotharingus.

Conventus Naupham dioecesis Mexicanae fundatur 1593.

Conventus Neapolis tit. S. Mariae de Succursu extabat an. 1560.

Conventus Neapolis S. Mariae de Oliva alias de Partu fundatur extra urbem ad portam Constantinopolitanam circa an. 1600 a nostrate insigni poeta P. Fr. Andrea de Sicignano.

Conventus Neapolis, sive collegium Hispanorum tit. S. Mariae de Spe, an. 1570 a D. Hieronyma Colonna Ducissa Montis Leonis donatur Augustinensibus Hispanis per manus nostratum Patrum Francisci, et Ferdinandi de Segura germanorum, qui Toleti ortum habuerant.

Conventus Neapolis tit. S. Mariae de Spe (la Speranzuola) in vico S. Antonii apud Herreram nominatur ad an. 1583. Fundatus fuit an. 1580. Diversus a conventu S. Mariae de Spe Hispanorum.

Conventus Neapolis S. Mariae de Salute intra civitatis moenia circa an. 1589 traditur Ordini, sed an. 1621 transiit ad Minores Observantes.

Conventus Neapolis tit. S. Mariae de Fide erat Congregationis Coloritanae, quae juxta Lubinum incoepit an. 1600.

Conventus Neapolis tit. S. Mariae de Gratia nominatur apud Herreram ad an. 1593, [p. 628] et an. 1618 alebat Fratres 60. Vide Alphabetum Aug. tom. 2, pag. 208.

Conventus Neapolis tit. Salvatovis in suburbio Pazzigno erat Congregationis Carbonariae anno 1593.

Conventus Neapolis tit. SS. Joannis et Pauli anno 1581 erat Minorum Observantium, a quibus postea transiit ad nostrates Discalceatos. Anno autem 1600 evasit parochia saecularis.

Conventus Neapolis tit. S. Mariae de Arcu circa an. 1602 donatur Congregationi Carbonariae a D. Andrea Gargano.

Conventus Neapolis tit. S. Mariae de Veritate inchoatur an. 1600 a P. Fr. Andrea de S. Jacobo Neapolitano. Tempore quo scribebat Herrera, nempe an. 1644, alebat Fratres 50.

Conventus Nuceriae Paganorum (di Nocera de Pagani) tit. S. Mariae ad Praesepe in Principatu citeriori provinciae Neapolitanae an. 1577 donatur Ordini a D Alphonso Carafa Nuceriae Duce.

Conventus Oberndorfii (di Oberndorff) tit. B. Mariae Virginis erat nostratum Monialium an. 1433. Deinde transiit ad Fratres nostrae provinciae Rheno-Suevicae a quibus an. 1603 restauratur. Situs erat in Suevia ad Necarum fluvium in dioecesi Constantiensi.

Conventus de Occuituto in Marchionatu ad Austrum civitatis Mexicanae erigitut an. 1532.

Conventus de Ocuyla, alias de Orvilla duodecim circiter leucis procul a Mexicana urbe, inchoatur an. 1537.

Conventus Oneliae alias Uneliae (di Oneglia) tit. S. Mariae Angelorum extra muros conditur juxta Lubinium in Liguria Occidentali in Albinganensi dioecesi an. 1496. Sed apud Herreram recensetur inter coenobia Congregationis Januensis ad an. 1574.

Conventus Ormuzzi (di Ormus) ad Sinum Persicum dioecesis Goanae tit. Dominae Nostrae de Gratia a nostratibus Lusitanis extruitur sumptibus regiis an. 1576. Verum saeviente Persarum Regis persecutione an. 1622 a Fratribus derelictus fuit. "Gloriatur haec domus, ita Herrera tom. 2 pag. 223, prole inclyta, felici fructu laborum, quos in Regno Ormuzzi in Arabia nostri Eremitae pro Christo sunt passi, Fr. Hieronymo Ajoete, Regni Ormuzii Principe, et haerede. Laborarunt strenue nostri in Arabia et in Perside, ut late tradit relatio praelo mandata an. 1630 de rebus a nostratis in Oriente gestis; Bassorae nempe in Arabia Fr. Franciscus de Praesentatione, saepe praelatus et gubernator Cochini, et Fr. Matthias Anglus, probatae virtutis monachus, qui Ormuzii cum magno sanctitatis odore migravit e vita, et F. Nicolaus de Vega vitae exemplaris religiosus, qui zelo animarum ardens in Persidem venit, et Bassorae viriliter egit in Domino confortatus, et F. Joannes de Sanctis, et F. Josephus de Praesentatione in messem multam venientes tamquam validi operarii collegerunt manipulos suos, ut ad horrea coelestia cum exultatione venirent. Venerat etiam in Persidem tamquam Regius Legatus Ven. P. F. Simon de Morales cum F. Didaco de S. Anna Haspaami Priore, qui in reductione Armenorum ad Catholicae Fidei veritatem, et unitatem feliciter insudaverat. Sic Deus nostris in Oriente prospera fecit itinera, ut qui seminant in lacrymis cum exultatione metant, et qui vident alios fructuose laborantes, pro Christo appetant labores, et contumelias pati".

Conventus Ortodonici (di Ortodonico) tit. S. Mariae de Pietate dioecesis Capitis Aquei in Lucania fundatur an. 1620. [P. 629]

Conventus Ostiae Tiberinae, sive apud Ostia Tiberina donatur Ordini an. 1559.

Conventus Oriae (di Oria) tit. S. Dominicae in dioecesi Capitis Aquei fundatur an. 1616.

Conventus de Pahuatlan in Mexico in regione montana inter indigenas Totonacas et Otomites erigitur an. 1552.

Conventus Panamensis antea proviuciae Quitensis, et postea Peruanae, nominatur ad an. 1617.

Conventus Panormi (di Palermo) tit. S. Nicolai erigitur an. 1604 a quadam sodalitate Religiosorum Reformatorum sub titulo S. Mariae de Succursu, sed. an. 1621 a Gregorio XV traditur nostratibus Discalceatis.

Conventus Panormi tit. S. Gregorii Papae erat praefatae Congregationis an. 1604, et ab eodem Summo Pontifice nostratibus Discalceatis assignatur an. 1621.

Conventus Panormi tit. S. Mariae de Catena anno 1608 a Paulo V donatur nostrae Congregationi Centum Urbium; sed an. 1621 a Summo Pontifice traditus fuit P. Mag. Dionysio de Neapoli, et ejus sociis volentibus vivere juxta reformationem observantiae regularis. Ita Herrera tom. 2, pag. 320.

Conventus Panormi tit. S. Mariae de Sanitate extruitur an. 1590 ad nosocomium leprosorum. Ita Pirrus Siciliae Sacrae tom. I, pag. 219. Traditur Ordini an. 1601 opera nostratis P. Mag. Pauli de S. Flora.

Conventus Panaconis, alias de Panaja tit. S. Mariae de Panaja dioecesis Mileti in Calabria fundatur an. 1570 ex donatione DD. Joannis Morio De Alexandris Episcopi Oppidi, et Vicarii Card. Inici de Avalos Episcopi Mileti facta nostrati P. Fr. Petro de Monte-Leone.

Conventus Papanici (di Papanici) tit. SS. Annuntiatae dioecesis Cotronis in Calabria fundatur an. 1607.

Conventus Pariae, alias Calacolli in Peruvia erigitur in regione Pariae an. 1559. Rex Catholicus Fratrum victui annuos redditus donavit. "Ibi plurimum, ita Herrera tom. 2, pag. 318, a nostris laboratum est. Id dum videt et recogitat insignis Dux Laurentius de Aldana, in animae suae emolumentum, novum patronatum, Pariae Communitates appellatum, instituit, tria hospitalia pro Indis erexit, et alia charitatis opera erga illos fieri testamento ordinavit, et tam pii et sancti operis administratores Augustinianos esse voluit, et Priorem Calacolli praecipuum patronum. Nunc (an. 1644) habet pium hoc opus singulis annis 22 millia pondera argentea".

Conventus Pacis (de la Paz) tit. D. N. de Pace in Peruvia erigitur an. 1562. Possidebat imaginem Deiparae miraculis claram.

Conventus de Pasayuca, alias de Epazajuqua dioecesis Mexici fundatur an. 1539.

Conventus Parisiensis tit. SS. Trinitatis in suburbio S. Germani fundatur pro Discalceatis a Regina Margarita de Valois an. 1608. Postea vero transiit; ad nostrates Bituricenses sub tit. S. Nicolai.

Conventus Payportae tit. S. Joachimi in Regno Valentiae in Hispania extabat an. 1609.

Conventus Petrae Albae (di Pietra Biancas) non longe ab urbe Neapolitana tit. S. Mariae de Constantinopoli an. 1585 erat Congregationis Carbonariae

Conventus Petrogniani tit. S. Mariae an. 1554 membrum erat coenobii S. Augustini de Castellione Aretino provinciae Senensis.

Conventus S. Philippi de Argira tit. SS. Trinitatis in Sicilia nominatur ad an. 1584; [p. 630] sed testatur Attardi erectum fuisse an. 1512.

Conventus Pientiae (di Pienza) tit. S. Salvatoris an. 1582 erat provinciae Senarum.

Conventus Piperni (di Piperno) tit. S. Mariae de Libera extra oppidum in provincia Romana erigitur an. 1558 a nostrate Nicolao Bosio de Piperno.

Conventus Pistoris (di Pistoia) tit. SS. Annuntiatae in Hetruria an. 1588 erat Congragationis Ilicetanae.

Conventus Podrenzani tit. S. Rochi an. 1552 erat membrum coenobii S. Laurentii Placentiae in provincia Lombardiae.

Conventus Poli (di Poli) dioecesis Tiburtinae in provincia Romana nominatur ad annum 1560.

Conventus Polistenenensis (di Polistene) tit. S. Spiritus dioecesis Mileti in Calabria erigitur an. 1579 a nostrate Joanne Baptista de Monteleone.

Conventus Portuensis (di Oporto) tit. S. Joannis Baptistae de Belmonte in Lusitania traditur Ordini an. 1592.

Conventus Portus Herculis (di Porto Ercole) tit. S. Mariae Annuntiatae provinciae Senarum inchoatur an. 1598 opera nostratis Andreae Gambasiensis.

Conventus Portus S. Mariae tit. SS. Annuntiatae dioecesis Gaditanae ad oram Sinus Gaditani in Andalusia extabat anno 1597 sub patrocinio Ducum Metimnemsium.

Conventus de Potosi in provincia Peruana acquiritur anno 1584. Dicitur haec domus ab Herrera dives aedificiis, et redditibus, atque praecipue sacris imaginibus SS. Crucifixi, et Deiparae miraculis valde insignibus.

Conventus Praedicatelli nominatur ad an. 1593 tamquam recenter erectus a D. Joanne Baptista Grimaldi de Marchionibus Cevae in Liguria Occidentali.

Conventus Praesinacis tit. S. Augustini in Calabria fundatur an. 1590, quo quidam D. Antonius Rocca filiis orbatus Eremitanum Ordinem constituit haeredem omnium bonorum suorum, quae habebat in locis de Montebonis, et Mesiani ad erigendum coenobium in pago sive Fialandori, sive Praesinacis.

Conventus Priegi (di Priego) tit. S. Augustini dioecesis Conchensis in Castella Nova ad Tagum traditur Ordini an. 1597 ab illustri viro D. Ludovico Carrillo de Mendoza.

Conventus Prukderlait provinciae Bavariae extabat an. 1559.

Conventus Pucarani tit. Dominae Nostrae de Gratia, alias Dominae Nostrae de Pucarani non longe a lacu Titicaca in Peruvia acceptatur an. 1582. Dives est ita Herrera tom. 2, pag. 318, sacra Deiparae imagine, quam effecit D. Franciscus Tito Jupanqui e regio Incarum sanguine, qui et imaginem Copacabanae delineaverat.

Conventus Pueblae, sive Angelopolis in Mexico erigitur anno 1545.

Conventus de Quauchinango dioecesis Mexicanae in regione de la Sierra Baxa fundatur an. 1543.

Conventus de Quautenca provinciae Mexicanae extabat an. 1602.

Conventus de Quautlatlauca, alias de Quauhtlauhcan dioecesis Angelopolis in Mexico extabat an. 1602.

Conventus Quitensis (di Quito) in Regno Peruano fundatur an. 1573 a nostratibus Ludovico Alvarez de Toleto, et Gabriele Saona. Illium autem in Universitatem erexit Sixtus V Pontific. An. 2.

Conventus Ranellarum, alias de Arenella in suburbio Neapolitano ad Occasum sub tit. S. Mariae de Gratia an. 1604 erat membrum coenobii S. Augustini ejusdem urbis. [P. 631]

Conventus Reatinus (di Rieti) tit. SS. Annuntiatae an. 1613 a Capitulo illius Cathedralis nostratibus Discalceatis donatur.

Conventus Regalbuti (di Regalbuto) tit. Eremi S. Antonii dioecesis Catanensis in Sicilia an. 1616 erat Congregationis Centorbiensis.

Conventus Regalis Castri (di Castro-Reale) tit. S. Nicolai (postea S. Augustini) dioecesis Messanensis in Sicilia nominatur ab Herrera ad an. 1567.

Conventus Riparum (di Ripi) tit. S. Bartholomaei dioecesis Verulanae in Campania Romana inchoatur anno 1610 ex donatione cujusdam oppidani cognomine Stephanii.

Conventus Rochae-Georgiae (di Rocca-Gorga) tit. S. Laurentii dioecesis Tarracinae in Campania Romana fundatur an. 1561.

Conventus Rochae-Scalinae (di Rocca-Scalegna) in Aprutio citeriori et in districtu Lanciani fundatur an. 1578 a D. Horatio Caraffa loci dynasta.

Conventus Rochoviensis in provincia Bavariae nominatur apud Herreram ad an. 1572.

Conventus Romae tit. S. Balbinae an. 1595 erat Ordinis nostri, uti refert Petrus Martyr Felini de Mirabilibus Romae ubi agit de praefata ecclesia S. Balbinae.

Conventus Romae Sanctorum Petri et Marcellini haud longe a Basilica Lateranensi, an. 1610 erat Ordinis Eremitani uti affirmat Petrus Martyr Felini in tractatu de Mirabilibus Romae, ubi sermonem facit de ecclesia eorumdem Sanctorum.

Conventus Romae S. Priscae in monte Aventino erat Congregationis Insubricae an. 1610. Deinde evasit membrum coenobii S. Mariae de Populo.

Conventus Romae S. Nicolai de Tolentino erigitur a nostratibus Discalceatis an. 1604.

Conventus Romae tit. S. Mariae Annuntiatae ad Tres Fontes extra urbem extabat an. 1566. In eo prioratum gerebat an. 1572 P. Fr. Gundisalvus Hispanus.

Conventus Romae S. Pauli de Regula coepit possideri a nostratibus Discalceatis an. 1594, relictis aedibus S. Stephani Rotundi. Idem autem coenobium S. Pauli reliquerunt item an. 1610 ut transirent ad novam domum S. Nicolai de Tolentino.

Conventus Roncilionis (di Ronciglione) tit. S. Mariae de Pace dioecesis Sutrinae in provincia Romana erigitur an. 1575.

Conventus Rosensis, alias Rosanus (di Rose) tit. S. Mariae Angelorum dioecesis Bisinensis in Calabria citeriori erigitur an. 1587 prope muros oppidi ex donatione Communitatis.

Conventus Rubetinus (di Robito) tit. S. Mariae de Sanitate et S. Mariae de Gratia dioecesis Consentiae in Calabria citeriori extabat an. 1593.

Conventus Salerni (di Salerno) tit. S. Laurentii Congregationis Carbonariae inchoatur an. 1570, D. Card. Marco Antonio Columna Arch. Salernitano donante ecclesiam S. Laurentii extra urbis moenia ut apud illam erigeretur coenobium, cujus perpetuus Prior esset Fr. Bartholomaeus de Castellione Florentino.

Conventus Salmanticensis (di Salamanca) tit. S. Lazari fundatur an. 1604 ultra pontem Tormidis a nostratibus Discalceatis. Postea intra urbem translatus fuit.

Conventus S. Lucae (di San Lucar de Barrameda) tit. S. Jacobi dioecesis Hispalensis sub patrocinio Ducum Metimnensium extabat an. 1597.

Conventus S. Agathae tit. S. Mariae della Strada [p. 632] dioecesis Bononiensis in Romandiola fundatur an. 1607.

Conventus S. Mutii (di Sambuci) tit. S. Mariae de Strictura dioecesis Tiburtinae in provincia Romana erigitur extra oppidum an. 1607.

Conventus S. Sebastiani prope Manilam in Philippinis erigitur a nostratibus Discalceatis an. 1610.

Conventus Sarrianus (di Sarria) tit. S. Mariae Magdalenae dioecesis Lucensis in Hispania erigitur an. 1380, sed ab Herrera recensetur ad an. 1568, quo regularis observantia in illum introducta fuit.

Conventus Sassaritanus, alias Sassarensis (di Sassari) tit. S. Augustini, et postea S. Mariae de Remedio in Sardinia nominatur ad annum 1569.

Conventus Savonae (di Savona) tit. S. Mariae de Consolatione in Liguria Occidentali erigitur an. 1486, sed apud Herreram ponitur ad an. 1574.

Conventus Segoviae (di Segovia) tit. S. Augustini in Castella-Veteri fundatur an. 1556 opera et diligentia nostratum Patrum Augustini de Castello, et Alphonsi de Matrito.

Conventus sive eremitorium de Schlaisaim in Sylva uno milliario procul Monachio in Bavaria acquiritur Ordini an. 1606 ex donatione piissimi principis Guilelmi jam V Bavariae Ducis.

Conventus di Seefeldii (di Seefeld) tit. S. Osualdi dioecesis Brixinensis inter ardua montium Tyrolensium acquiritur an. 1604.

Conventus Sermonetae (di Sermoneta) tit. S. Stephani dioecesis Terracinae donatur provinciae Romanae an. 1555. Erat antea Abbatia.

Conventus Serrae Strictae (di Serra-Strella) tit. S. Salvatoris dioecesis Neocastri in Calabria ulteriori fundatur an. 1618.

Conventus Serrae-Vallis (di Serravalle) tit. S. Mariae de Succursu dioecesis Derthonensis in Pedemontio acquiritur an. 1594.

Conventus Sicnoliolae in Apulia nominatur apud Herreram ad annum 1583.

Conventus de Signiluca, alias de Etzinquiluca provinciae Mexicanae extabat anno 1602.

Conventus Sorae (di Sora) in Campania inchoatur ab Episcopo ejusdem urbis an. 1559.

Conventus Sorbi (di Sorbo) tit. S. Sebastiani dioecesis Abellini in provincia Neapolitana extabat an. 1580.

Conventus Spinalbeti (di Spinabeto) tit. S. Mariae Gratiarum in Romandiola nominatur ad an. 1556.

Conventus Stabiae (di Stabbia) tit. Beatissimae Virginis in dioecesi Civitatis Castellanae ex donatione D. Petri Grosso Romani, in praefato oppido Patrimonii S. Petri erectus, nominatur ad annum 1592.

Conventus Stili (di Stilo) tit. S. Antonii dioecesis Squillacensis in Calabria erat Congregationis nostratum Zampanorum an. 1584.

Conventus Suberati (di Suerata) tit. S. Mariae de Pietate dioecesis Squillacensis in Calabria erigitur an. 1554 ex bonis Ordini relectis a P. Fr. Hieronymo de Scigliano. In eodem coenobio tumulatus fuit noster B. Franciscus de Zampano Augustinianae ejusdem nominis Congregationis fundatoris.

Conventus Summae (di Somma) tit. S. Mariae Omnium Sanctorum in dioecesi Nolana an. 1582 erat Congregationis Carbonariae. Item ad eamdem Congregationem pertinebat aliud coenobium Summae situm extra oppidum tit. Spiritus Sancti, in quo an. 1550 quatuor Fratres degebant.

Conventus Talabricensis (di Talavera de la Reina) tit. S. Augustini in provincia Castellae [p. 633] inchoatur an. 1566 opera nostratis B. Alphonsi de Orozco. Ejusdem coenobii alumnus fuit Mag. P. Fr. Petrus Manrique Archiepiscopus Caesaraugustanus, atque Catalauniae Prorex. Cessit nostratibus Discalceatis an. 1588, qui in eodem coenobio suae Hispaniae Congregationis fundamenta posuerunt. Haec autem Augustinensium Discalceatorum Congregatio extendit, ita Herrera tom. 2, pag. 485, palmites suos usque ad mare, et usque ad insulas Philippinas dilatatis coloniis operarios misit, qui Japoniis Evangelium praedicarent, et proprio sanguine pulcherrime cruentati, Ecclesiam in variis regionibus vel plantaverunt, vel rigaverunt, et gloriosorum martyrum copioso numero Ordinem Augustinianum illustrarunt.

Conventus Tanae in India citeriori dioecesis Goanae qui ab Herrera dicitur conventus Tomnai, an. 1604 spectabat ad Vicariatum nostrum Lusitanorum.

Conventus de Tantoyuca in Guaxteca dioecesis Mexicanae erigitur an. 1557.

Conventus de Tapacari, alias Tagacari in Peruvia fundatur an. 1563, nostratibus illud oppidum instruendum assignante nobili Equite D. Gomezio de Solìs, cui uxor erat D. Maria de Vivar.

Conventus de Taal Provinciae de Batangas in Luzonia insula, erigitur an. 1572, quo nostrates evangelium deseminandi gratia illuc appulsi universam Provinciam ad fidem Christi converterunt.

Conventus Tarixae, alias Tarichae in Peruvia erigitur an. 1592 a nostratibus Patribus Andrea de los Rios, et Francisco de Ervas concionatore.

Conventus Taurmenii (di Taormina) tit. S. Sebastiani, dioecesis Messanensis in Sicilia nominatur ad an. 1584.

Conventus Tebicensis tit. S. Mariae dioecesis Olmuciensis a coenobio Brunensi in Moravia dependens, an. 1572 erat provinciae Bohemicae.

Conventus de Tecama in Mexico extabat an. 1602.

Conventus Ternatensis tit. S. Augustini in insula Ternate una ex iis, quas Molucas appellant in Occeania, fundatur circa annum 1603 in domo sororis Regis illius insulae a D. Petro de Acuña regio insularum Philippinarum gubernatore, qui eamdem insulam ditioni Hispaniae subegerat, pro nostratibus Provinciae S.mi Nominis Jesu insularum Philippinarum.

Conventus de Tepepuaquilco in Mexico erigitur an. 1554.

Conventus de Tetepango in Mexico extabat an. 1602.

Conventus de Tezontepez in Mexico erigitur an. 1554.

Conventus Thenae (di Tielmont) tit. S. Barbare dioecesis Mechliniensis in Belgio erigitur an. 1615. Habebat collegium humaniorum litterarum.

Conventus de Tondo in suburbiis Manilae, in Philippinis insulis, sub tit. S.mi Nominis Jesu, fundatur an. 1572; PP. Provinciales Provinciae Philippinarum ordinariam suam mansionem in eo fixerunt, ideoque evasit caput praefatae S.mi Nominis Jesu provinciae, donec sub finem saeculi XVIII tam hic quam caeteri conventus, qui adnexam habebant paroeciam, Sanctae Sedis et Regis Hispaniarum jussu in domos parochiales, sub eorumdem tamen regularium cura, conversi sunt.

Conventus S. Thomae in ejusdem nominis insula in Africa initium habuit circa an. 1872. Missi fuere, ita Herrera tom. 2, pag. 485, anno 1572 Eremitae nostri ad regna, et provincias de Gune (Guinea) quibus Gaspar Cano Augustinianus, Episcopus insulae S. Thomae, novum [p. 634] se domicilium promiserat erecturum. Adjecit anno 1575 Fr. Michael de Sanctis Lusitaniae Provincialis hujus vineae novem operarios, quinque pro Regno Congi et quatuor pro insula S. Thomae; nempe Fratres Gasparem de S. Monica loci priorem, Gasparem de Gratia, Paulum et Antonium de S. Augustino, Luisium et Gonsalvum de Cruce, Franciscum de S. Stephano, Matthaeum de Pietate, et Thomam de S. Monica. Ex his novem ad Evangelicam praedicationem operariis, tres fere statim fato functi sunt, mercedem laboris opere, et animo suscepti feliciter in coelis recepturi. Ex superstitibus, et iis, qui antea praeerant, in conventu S. Thomae remansere Fr. Gaspar de S. Monica, Vicarius provincialis Orientis, et Fr. Ignatius Antunez. Missi ad Regnum de Oere Fr. Franciscus de Matre Dei, et Fr. Thomas de S. Monica; et ad Regnum Congi Fr. Gaspar de Gratia, et Fr. Franciscus de Olanda, alias de S. Augustino, tamquam Angeli veloces ad gentem convulsam et dilaceratam profecti sunt... Anno 1577 Legatus a Rege de Oere missus ad Antonium Montero Maciel, insulae S. Thomae Ducem, Evangelii ministros expostulavit. Ille Legatum bene sperare jussum dimisit, et re cum Priore Augustinianorum collata, ad multam messem operarii, licet pauci, eodem anno destinati sunt, nempe Fr. Franciscus de Matre Dei Sacerdos, et Fr. Thomas de S. Monica, viri meritis et virtutibus illustrissimi. Coepit Franciscus his gentibus Regnum Dei evangelizare; et Regem ad Fidem conversum et Sebastianum in gratiam Sebastiani Lusitaniae Regis vocatum sacro baptismo abluit in die S. Jacobi Apostoli, et deinde non sine ingenti labore, nec minus exemplo, et mirabilium operatione, quam praedicatione, Christo lucrifecit innumeros fere viros, et mulieres, e quibus fuit Regis conjux Alali, in baptismo Anna vocata. Delubra daemonum arasque succendit, et efferae gentis irrationales mores eradicavit, doctrinaeque coelestis semina jecit, in arbores quandoque magnas surrectura. At cum Franciscus in hac vinea Domini strenue laboraret, defuncto priore S. Thomae, in ejus locum a Patribus an. 1578 evocatur. Item an. 1577 Fr. Gaspar de S. Monica (tunc S. Thomae prior) ad Regnum Congi misit Fr. Gasparem de Gratia, et Fr. Franciscum Olanda, alias de S. Augustino. Petierat D. Alvarus Rex Congi ab Episcopo, et gubernatore insulae S. Thomae presbyteros et ministros Evangelii, et a Priore coenobii Augustinianos Eremitas, missa epistola die 11 Aprilis. In ejus obsequium illuc amandati praedicti Fratres, qui Pindam, oppidum ad maris littus portu nobile, et ab urbe Salvador Regni metropoli centum fere leucis dissitum, appulerunt, magnosque ibi fructus anni spatio fecere, plusquam duobus mille et quingentis in caulas dominici ovilis adductis, et sacris aquis baptismi mundatis... Ejusdem autem aedis patronus fuit nobilis eques D. Joannes de Sandoval, et ejus uxor D. Florentia de Escobar, qui illam domum Pulcherrime, et ditissime ornatam amplissimis redditibus ditaverunt. Postea hoc celebre aedificium ingenti terraemotu corruit, paulatim reparandum. Tumulati fuerunt in illo coenobio nostrates praeclarissimi viri Aloysius Alvarez de Toleto, homo apostolicus, Joannes de Almaraz, electus Episcopus Fluminis-Argenti, Andreas de Villaroel, et magnus vir Andreas de Ortega, alias de S. Maria. Ita noster Herrera, tom. 2, pag. 487. [P. 635]

Conventus de Tlacolula in Mexico extabat an. 1602.

Conventus de Tlacuioltepec en la Cierra Baxa in Mexico erigitur an. 1582.

Conventus de Tlapa, alias de Tlaapan in Mexico fundatur an. 1552.

Conventus de Tlayacapan dioecesis Mexicanae erigitur an. 1554.

Conventus de Tolomistlaguacan in Mexico extabat an. 1602.

Conventus Torrillae (di Torrella) prope Gerundam in Catalaunia intra urbem transfertur an. 1574. Putat noster Augustinus Lubin idem esse ac coenobium Torrelliae de Mongri, alias Montis Jovis, sive Judaeorum.

Conventus de Tototepec, alias de Tututepec in Mexico fundatur an. 1557.

Conventus Trojae (di Troja) in Apulia tit. S. Mariae Gratiarum an. 1583 erat Congregationis Dulcetanae.

Conventus Truxilli, alias de Truchillo in Peruvia fundatur an. 1558. Postea terraemotu corruit, sed iterum reaedificatur.

Conventus Tuburolae (di Teverola) tit. S. Mariae Gratiarum dioecesis Aversae in Terra Laboris erigitur an. 1560.

Conventus Turris Spatularum (di Spatula) tit. S. Mariae de Carmine dioecesis Squillacensis anno 1584 erat Congregationis Zampanorum.

Conventus Tusculanus in provincia Romana nominatur ad an. 1559.

Conventus de Tzitlalan in Mexico extabat an. 1602.

Conventus de Tzitzicastla dioecesis Mexicanae nominatur anno 1557.

Conventus de Vajacotla in Mexico fundatur an. 1557.

Conventus sive collegium Valentiae in Hispania tit. S. Fulgentii nominatur ad an. 1609.

Conventus Valentini (di S. Valentino) tit. S. Mariae Gratiarum doecesis Theatinae in Aprutio anno 1602 erat Congregationis Perusinae.

Conventus Vallis Abancay tit. Dominae Nostrae de O in Peruvia acceptatur an. 1575. Sed post duos annos relictus fuit. Primus ejusdem coenobii Prior fuit P. Fr. Joannes Maldonatus, qui comite P. Fr. Francisco Bezerra in conversione indigenarum plurimum laboravit.

Conventus Vallis-Gelatae terrae Fragarolae tit. S. Antonii traditur provinciae Lombardiae anno 1603 a Confraternitate S. Antonii.

Conventus Vallis-Leoninae, sive eremitorium S. Aegidii dioecesis Reatinae in Aprutio ulteriori an. 1555 spectabat ad provinciam Umbriae.

Conventus Vallisoleti (di Valladolid) tit. S. Nicolai de Tolentino in Hispania an. 1609 extruitur a nostratibus Discalceatis in suburbio ejusdem civitatis. Nomen dedit optimo Civitatis deambulacro, vulgo Paseo de Recoletos, ubi situs erat; nam in perpulcras saecularium habitationes an. 1866 conversus est. In eo professionem emisit B. Franciscus Terrero, vel a Jesu, Japonensis Martyr a Pio IX in Beatorum album relatus.

Conventus Varapodii tit. S. Mariae Gratiarum dioec. Oppidi in Calabria anno 1584 erat Cong. Zampanorum.

Conventus Varisii (di Varese) tit. S. Crucis in Liguria Orientali ad confluentiam fluviorum Varae et Coranae fundatur in medio oppido an. 1563. Transiit a provincia Lombardiae ad Congregationem Januensem an. 1595.

Conventus Verae-Crucis dioecesis Tlascalensis in Mexico extabat an. 1602.

Conventus Victri (di Vittri) tit. S. Mariae in districtu Salernitano an. 1564 erat provinciae Terrae Laboris. [P. 636]

Conventus Vigiliarum (di Bisceglia) tit. S. Joannis in Apulia extabat an. 1584.

Conventus Vilaris Benedicti in Gallia an. 1596 donatur nostratibus Discalceatis ab Archiepiscopo Ebredunensi.

Conventus Vigan, alias Civitatis Fernandinae in Luzonia insula extruitur an. 1575. Cessit postea Episcopo ut in eo erigeretur Episcopalis Sedes Novae Segoviae, seu de Ilocos, prout revera instituta est, ecclesia in Catedralem et conventu in Palatium Episcopale converso.

Conventus Villae-Franchae, alias Francopolis vulgo Ville Franche de Roiiergue dioecesis Ruthenensis in Gallia anno 1560 erat provinciae Tolosanae. Ab haereticis eversus postea restauratus fuit.

Conventus Villaejojosae tit. S. Augustini in Regno Valentiae in Hispania extabat an. 1609.

Conventus de Vinaluagan in insula Nigritarum, vulgo Isla de Negros, in Philippinis erigitur an. 1575 ab Augustinianis primis insularum apostolis, qui illum postea tradiderunt ob messem multam Discalceatis Augustinensibus una cum caeteris ejusdem insulae conventibus et missionibus.

Conventus Vinarozii tit. S. Telmi in Regno Valentiae extabat an. 1609.

Conventus sive collegium Ulyssiponis in Lusitania tit. S. Antonii instituitur an. 1601. Antea fuerat Templariorum domicilium, postea ad Dominicanas Sorores transivit, quibus ad monasterium SS. Annuntiatae translatis, evasit prima in Lusitania Jesuitarum sedes.

Conventus Ungulae in provincia spoletana an. 1583 unitur conventui Narniae.

Conventus Wyrmsae (oppidum Ducatus Witembergensis) nominatur apud Herreram ad annum 1596.

Conventus Xaconae in Regno Mexicano erigitur an. 1551.

Conventus de Xalpan in Mexico extabat an. 1602.

Conventus de Xantetelco, alias de Xantitilco in Mexico extabat ante an. 1550.

Conventus Xeresii, alias Caesariani (Xeres de la Frontera) tit. S. Augustini, seu potius Mariae de Guia in dioecesi Hispalensi erigitur in xenodochio an. 1509, sed ab Herrera tom. 2, pag. 563, ponitur ad annum 1556, quo ad provinciam Beticam pertinebat.

Conventus Xeresii Equitum (Xerez de los Caballeros, sive Xerez de Badajoz) tit. S. Augustini dioecesis Pacensis in Castella-Nova fundatur an. 1597.

Conventus Xericae, sive de Exerica tit. Dominae Nostrae de Succursu dioecesis Segorbiensis in Hispania anno 1573 spectabat ad provinciam Aragoniae.

Conventus de Xiliapan in Mexico extabat an. 1602.

Conventus Xilitlan in limitibus de los Chichimecos in Mexico fundatur an. 1550.

Conventus de Xilotepec, alias de Xicotepec in limitibus de los Otomites in Mexico extabat an. 1602.

Conventus de Xomiltepec, alias de Xumultepec in Mexico erigitur ante an. 1550.

Conventus de Xonacatepec in Mexico fundatur ante an. 1550.

Conventus de Xuchiquatlan dioecesis Mexicanae extabat an. 1602. Vocatur etiam de Xochicoatlan.

Conventus de Ycox de los Vinos tit. S Augustini in Canariensibus insulis an. 1597 pertinebat ad provinciam Beticam. Postea in provinciam Canariensem cum aliis earumdem insularum coaluit.

Conventus Zañae, alias de Saña (Sant Iago de Millaflores) in valle Zaña in Peruvia extruitur an. 1584 a nostrate P. Mag. Fr. Alphonso Garcia, dum illam provinciam regebat Fr. Ludovicus Lopez. [p. 637] Evasit aedes illa celeberrima miraculis S. Nicolai de Tolentino.

Conventus de Zaqualpan, alias de Tzacualpa in Regno Mexicano extruitur ante annum 1550.

Conventus de Zaqualtipan, alias de Sequaltipan in Mexico estabat an. 1602.

Conventus de Zebu, vel Zugbu, Nominis Jesu, provinciae Philippinarum extruitur circa an. 1565 (ita Herrera tom. 2, pag. 579) a nostris Fratribus, qui primi illis insulis Christi Evangelium annunciarunt, eo in loco ubi Hispani milites, et Fratres nostri pulcherrimam Infantis Jesu imaginem, quae in eodem coenobio magna cum populi devotione asservatur et colitur mirabiliter repererunt. Fuit haec domus in Philippinis insulis prima nostrorum Eremitarum sedes, et illustris origo provinciae Nominis Jesu. Primus Philippinarum Provincialis an. 1569 electus fuit P. Fr. Didacus de Herrera ex Metimna Duelli, seu Campi, coenobii Vallisoletani alumnus, qui e Mexico ad praefatas insulas navigavit an. 1565. Reversus deinde in Hispaniam, cum an. 1576 illinc una cum 36 nostratibus ad Philippinas iterum navigaret, in Mexicano Regno fere omnes hujusmodi evangelicos operarios sive morbis, sive laboribus oppressos amisit. Sex tantum ex his superstites remanserunt, quem pusillum gregem aliis quatuor sociis in Mexico sibi adjunctis adaugere potuit. Erant omnes, exceptis Adelelmo de S. Jacobo, et Francisco Martinez, provinciae Castellanae alumni. Cum jam autem ad optatum portum appropinquarent, et ab urbe Manilensi centum tantum leucis distarent, saeva tempestate jactati, in eam insulam, quae de Catanduanes dicitur, impegerunt, et navis naufragio periit. Memoriae traditum est praefatos undecim nostrates e naufragio incolumes evasisse; sed ab insulanis in odium Fidei Christianae crudeliter necatos fuisse. Verum quid reipsa de illis acciderit, certo nosse non possumus. Testantur tamen omnes Didacum meritis et virtutibus coruscasse. Ita laudatus Herrera.

Praeter conventus supra commemoratos plures alii ab an. 1565 usque ad an. 1620 a nostratibus in Philippinis insulis erecti sunt, quorum nonnulli Religiosis Ordinum SS. Dominici et Francisci ac Societatis Jesu traditi, alii vero ab an. 1768, cum paroeciae in singulis missionibus institutae sunt, domus parochiales audiunt, quas tamen poroecias Augustiniani solerti zelo ac diligentia impraesentiarum ministrant, in quibus 2.300.000 fidelium curam in spiritualibus gerunt. Eos ne memoria excidant commemorare liceat:

Conventus de Ogton in insula Panay erectus an. 1572;

Conventus de Lubao in provincia Pampanga, in quo humanarum litterarum Collegium efloruit, an. 1572;

Conventus de Betis in eadem provincia an. 1572;

Conventus de Mindoro in ejusdem nominis insula an. 1572;

Conventus de Bay in prov. de la Laguna in Luzonia insula an. 1572;

Conventus de Pasig prope Manilam an. 1572;

Conventus Panayanus seu de Panay in hujus nominis insula an. 1572;

Conventus de Dumangas in eadem insula an 1572;

Conventus de Macabebe in prov. Pampanga anno 1575;

Conventus de Bacalor in eadem provincia an. 1576;

Conventus de Santa in provincia de Ilocos in Luzonia insula an. 1576;

Conventus de Janiuay in insula Panay an. 1578;

Conventus de Parañaque prope Manilam an. 1578;

Conventus De Tigbauan in insula Panay an. 1580;

Conventus De Malolos [p. 638] in provincia de Bulacan an. 1580;

Conventus de Malolos in provincia de Bulacan an. 1580;

Conventus de Tanay in insula vulgo de Negros an. 1580;

Conventus de Bulacabe in insula Panay an. 1580;

Conventus de Tabuco prov. Batangas in Luzonia insula an. 1580;

Conventus de Bantayan in insula prope Zebu an. 1580;

Conventus de Aclan in insula Panay an. 1580;

Conventus de Dumarao in eadem insula an. 1580;

Conventus de Antique in eadem quoque insula an. 1580;

Conventus Mexici in provincia Pampanga in Luzonia insula an. 1580;

Conventus S. Nicolai de Tolentino in suburbiis civitatis S.mi Nominis Jesu de Zebu vel Zugbu an. 1584;

Conventus de Tanauan in provincia de Batangas Luzoniae insulae an. 1584;

Conventus de Ilog in insula vulgo de Negros an. 1584;

Conventus de Arevalo in insula Panay, qui postea episcopo cessit, an. 1584;

Conventus de Jaro in eadem insula an. 1584; in eo an. 1868 erecta fuit Sedes episcopalis Jarensis, sive Sanctae Elisabethae de Jaro, ideoque cessit episcopo, nobis loco ejus tradito conventu de Iloilo;

Conventus Silac in provincia Pangasinan an. 1583;

Conventus de Ilauag in provincia de Ilocos Luzoniae insulae an. 1586;

Conventus Baoang in provincia de La Union in Luzonia insula an. 1586;

Conventus de Batac in provincia de Ilocos an. 1586;

Conventus de Tagudin in eadem provincia an. 1586;

Conventus de Sala in provincia de Batangas, qui an. 1654 disparuit obrutus ignitis cineribus liquatisque metallibus, quae valcanus vulgo de Taal in eadem provincia de Batangas evomuit;

Conventus Sancti Pauli inter montes vulgo de los Montes in provincia de Laguna Dioecesis Manilanae an. 1586;

Conventus Sanctae Luciae in provincia de Ilocos Dioecesis Novae Segoviae an. 1586;

Conventus de Laog in eadem provincia an. 1586 (haec enim paroecia nunc temporis 38.000 fidelibus constat);

Conventus de Taguig in Dioecesi Manilana an. 1587;

Conventus de Balauang in provincia de La Union Dioecesis Novae Segoviae, an. 1687;

Conventus de Navarcan in provincia de Ilocos an. 1587;

Conventus de Purao in prov. de La Union an. 1587;

Conventus de Lingayen in provincia de Pangasinan an. 1587, hic cum ipsa provincia ob multam nimis messem et operarios ad eam excolendam paucos, concreditus fuit PP. Ordinis S. Dominici, quibus postea, saeculo XVIII, eamdem ob causam tradimus provincias Ituy et de Paniqui, cum omnibus domibus, Monasteriis, ecclesiis et suppellectilibus, quae Augustinenses per tot annos acquisierant;

Conventus de Guagua in provincia Pampanga an. 1590;

Conventus de Sexmoan in eadem provincia an. 1590, in eo Priorem et Missionarium egit B. Petrus de Zuñiga priusquam in Japoniam profectus esset;

Conventus de Buratao in provincia de La Union an. 1590;

Conventus Sancti Matthaei in Archidioecesi Manilana an. 1590, hic transiit ad PP. Societatis Jesu, et postea cessit episcopo Manilano in Societatis Jesu suppresione an. 1767;

Conventus de Guimbal in insula Panay an. 1590;

Conventus de Bantay in suburbiis civitatis Novae Segoviae, seu Vigan, an. 1591;

Conventus de Bacarra in provincia de Ilocos an. 1591;

Conventus de Candon in eadem provincia an. 1591;

Conventus de Sinait in eadem quoque provincia an. 1591;

Conventus de Passi in insula Panay an. 1593;

Conventus de Paoay in provincia de Bulacan, Dioecesis Manilanae, an. 1593:

Conventus de Porac in provincia Pampanga an. 1594;

Conventus de Gapan in provincia Novae Ecijae in Luzonia insula an. 1595;

Conventus de Bigaa in provincia Bulacan an. 1596;

Conventus Ibahay in insula Panay an. 1595;

Conventus de Dumalag in eadem insula an. 1596;

Conventus de Malate in suburbiis Manilae [p. 639] an. 1596;

Conventus de Agoo in provincia de La Union Dioecesis Novae Segoviae an. 1597;

Conventus de Dingras in provincia de Ilocos an. 1597;

Conventus de Bangued, quae est Caput novae Provinciae del Abra an. 1598: hunc Augustinenses, Episcopi Novae Segoviae voluntati ac desiderio obsecundare volentes clericis saecularibus tradiderunt, acepto ejus loco conventu alio in provincia de Ilocos;

Conventus de Sibucao in insula Panay an. 1600;

Conventus de Baong in eadem insula an. 1600;

Conventus de Pototan in insula quoque Panay an. 1600;

Conventus de Bacnotan in provincia de La Union (antea de Pangasinan) an. 1601;

Conventus de Batan in insula Panay an. 1601;

Conventus de Quingua in provincia de Bulacan in Luzonia insula an. 1602;

Conventus Sanctae Crucis in provincia de Ilocos an. 1602;

Conventus de Baños del Rey in provincia de La Laguna, Dioecesis Manilanae, an. 1602;

Conventus Masbate in insula ejusdem nominis provinciae de Albay, an. 1605.

Conventus Lipae in provincia de Batangas an. 1605;

Conventus de Magalang in provincia Pampanga an. 1605;

Conventus de Talamban in insula Zebu an. 1605;

Conventus Mabusao in provincia de Capiz, in insula Panay an. 1605.

Conventus de Bolhon in insula Zebu an. 1606;

Conventus Laglag in insula Panay an. 1608;

Conventus de Argao in insula Zebu an. 1608;

Conventus de Minalin in provincia Pampanga in Luzonia insula an. 1614;

Conventus de Tambobong vulgo Malabon, prope Manilam an. 1614:

Conventus S. Nicolai de Tolentino in provincia de Ilocos an. 1614;

Conventus de Paombong in provincia de Bulacan in Luzonia insula an. 1619.

Monasterium Alchodii (di Alcoy) Discalceatarum tit. Dominici Sepulcri in Regno Valentiae extabat an. 1592.

Monasterium Almansae Discalceatarum in Regno Valentiae erigitur ante an. 1592.

Monasterium Ameriae in Umbria nominatur ad an. 1571.

Monasterium Amiterni in Aprutio ulteriori erectum dicitur ante an. 1582.

Monasterium Antiquariae tit. S. Matris Dei in provincia Betica extabat an. 1553.

Monasterium Arimini tit. S. Matthaei, quod antea erat Ordinis S. Benedicti, circa an. 1560 ad Eremitarum Ordinem transivit. In illo degebant plures quam centum Moniales.

Monasterium Asculanum tit. S. Liberatoris in Piceno nominatur in Ordinis regestis ad an. 1578.

Monasterium Bassani tit. S. Sebastiani in districtu Venetiarum nominatur ad annum 1575.

Monasterium Bellivederii in provincia Aragoniae extabat an. 1581.

Monasterium Beniganim Discalceatarum in Regno Valentiae extabat an. 1609. Religiosam in eo emisit professionem V. Josepha Maria de S.ta Agnete, vulgo Inés de Beniganim, cujus Beatificationis causa a St.mo D. N. Leone XIII ad finem perducta est, et Beatificationem solemnem in quinquagesimo sacerdotii sui anniversario an. 1887 idem S.mus Dominus celebrandam decrevit.

Monasterium Bilbai tit. S. Monicae, et aliud de la Esperanza in Hispania apud Herreram nominantur circa an. 1620.

Monasterium Bocairenti Dominae Nostrae de Doloribus provinciae Aragoniae extabat an. 1619. [P. 640]

Monasterium Bononiense tit. S. Helenae in parochia S. Benedicti, et in platea Galiera situm, ab Herrera nominatur ad annum 1570.

Monasterium item Bononiense in Romandiola tit. S. Mariae Angelorum fundatur an. 1570 a D. Andrea Bonfiglio Bononiensi, cujus filiae ibidem sacrum velum die 22 Julii praefati an. 1570 simul receperunt.

Monasterium Cassiae in Umbria tit. S. Luciae nominatur ad annum 1558.

Monasterium Cassiae tit. S. Antonii extabat an. 1567.

Monasterium Castrinovi provinciae Romandiolae extabat anno 1579.

Monasterium Caneti tit. S. Helenae in dioecesi Brixiensi nominatur ad an. 1596.

Monasterium Castrinovi tit. SS. Annuntiatae in dioecesi Sarzanensi extabat an. 1597.

Monasterium Cazimiriae, sive Cracoviense tit. S. Catharinae in Polonia fundatur an. 1583.

Monasterium Conimbricense in Lusitania tit. S. Annae, quod olim fuerat Canonissarum Regularium Ord. S. P. Augustini, anno 1609 a O. Alphonso de Castelblanco, Lusitaniae Prorege, et Episcopo Conimbricensi erectum, ditatum, et auctum fuit. Ita Herrera tom. I Alphabeti, pag. 187, ubi memoratum monasterium dicit illustre et numerosum virginum ginoecoeum.

Monasterium Comense tit. S. Abundii in Insubria an. 1618 ex ecclesia S. Thomae in montibus intra urbem translatum fuit.

Monasterium Chuquisaccae in Peruvia fundatur anno 1567 sub titulo Dominae Nostrae de Remediis a piis virginibus Agnete de S. Michaele D. Roderici de Ayala, et D. Agnetis Ossorio Hispalensium filia, Maria de Hianca, alias de Spiritu Sancto Matritensi, Hieronyma de Zarate, sive de Conceptione, Vallisoletana, et Joanna de la Torre, sive de Trinitate, Giennensi, quae simul suis dotibus in unum collectis praefatum monasterium sub Regula, et constitutionibus Eremitani Ordinis erexerunt.

Monasterium Deniae Discalceatarum in Regno Valentiae extabat an. 1609.

Monasteria Fabriani in Piceno tria extabant tempore quo Herrera suum Alphabetum componebat, nempe S. Lucae, S. Thomae, et S. Romualdi, quae idem auctor ponit sub annum 1558.

Monasterium Fivizani tit. S. Monicae in provincia Pisana extabat an. 1570.

Monasterium Goae tit. S. Monicae in Indiis Orientalibus in Lusitani Regis ditione fundatur anno 1606 a celeberrimo nostrate Archiepiscopo Alexio de Meneses. Prodigiosa quaedam illius monasterii imago SS. Crucifixi an. 1636 lacrymas fudit. Apud illas Augustinenses Sorores ex Pauli V privilegio dato sub die 2 Decembris an. 1614 celebrari coepit ecclesiasticum Officium nostrarum sanctarum virginum, et martyrum Africanarum quotannis die 16 Decembris, quod postea ad universum Ordinem extensum fuit an. 1672 ex decreto Clementis X emanato die 6 Augusti.

Monasterium Grabedonae tit. S. Mariae Magdalenae dioecesis Comensis in Insubria extabat an. 1619.

Monasterium Heibarense (de Eybar en Vizcaya) provincia Castellae fundatur an. 1603 a nostrate Sorore Discalceata Mariana de S. Josepho Civitatensi ex familia Manzaneda, quae divino spiritu acta variis in locis aliquot ejusdem Congregationis virginum ginaecaea erexit; nempe Metimnae Duelli, vel Campi, tit. Conceptionis, Vallisoleti tit. Incarnationis, [P. 641] et Palentiae. Inde vocata a Margarita Austriaca Hispaniarum Regina ut regium Matritense Incarnationis monasterium institueret, et regeret, in eo per plures annos Priorissam laudabiliter egit; ac demum die 15 Aprilis an. 1638 cum magno sanctitatis odore ad coelos migravit. Item eadem venerabilis Soror dum adhuc viveret aliis quoque suae Congregationis monasteriis extruendis fundatrices designavit, nimirum Villaefrancae, Requenae, Metellini, et Pampelonis; Vide Herreram tom. I, pag. 363.

Monasterium Homelinae dioecesis Papiensis in Insubria nominatur ad an. 1564.

Monasterium Insulae tit. SS. Faustini et Jovitae dioecesis Comensis in Insubria extabat an. 1619.

Monasterium Lemovicense in Gallia extabat anno 1598 sub Ordinis obedientia, sed quatuor tantum Moniales alebat.

Monasterium Leonissae in dioecesi Reatina nominatur ad an. 1576.

Monasterium Limae in Peruvia tit. Incarnationis Dominicae erigitur an. 1558 a D. Eleonora de Portacarrero, et ejus filia D. Mencia de Sosa. Haec conjux fuit D. Francisci Hernandez Giron et soror nostratis Fluminis-Argenti Episcopi DD. Joannis de Almaraz, et post viri obitum, matris suae Eleonorae vestigia sequens totam se virtutibus mancipavit, ac terrenis contemptis coelestia tantum quaerere coepit. Itaque nostratibus Limanis, ac praesertim P. Priore Andrea de S. Maria hortantibus, praefatum Mantellatarum Augustinensium monasterium extruxerunt, in quo ambae simul, nempe Eleonora mater, et Mencia filia habitum sumpserunt, quas statim imitatae sunt Joanna Giron, Agnes Velazquez, Joanna Pacheco, Agnes de Mosquera, Maria de Cruce, Mariana de S. Hieronymo et Maria de Jesu. Verum hoc tunc florentissimum monasterium propter quoddam praefati Prioris cerebrosum arbitrium an. 1561 ad Ordinem canonicorum Regularium S. P. Augustini trarisivit. Cerebrosa capita, quae suae voluntatis impetu omnia pessundant, nusquam gentium desunt! Degebant in illo monasterio Moniales 367, qui numerus adjunctis famulabus ascendebat ad 800, et amplius. Ita Herrera tom. 2, pag. 42.

Monasterium Matritense tit. S. Mariae Magdalenae fundatur an. 1560 a D. Balthasare Gomez de oppido Maqueda, consulente, et hortante nostrate B. Alphonso de Orozco. Antea illae Sanctimoniales erant Ordinis Cisterciensis sed circa annum 1569, obtenta a Summo Pontifice facultate, opera D. Gomezii Tellez Giron gubernatoris Archiepiscopatus Toletani, D. Ludovici Manrique, et B. Alphonsi de Orozco, Eremitanum Institutum amplexatae sunt.

Monasterium Matritense tit. S. Elisabethae pro Augustinensibus Monialibus Discalceatis, fovente atque hortante B. Alphonso de Orozco fundatur an. 1589 ab Augustiniana Sorore Joanna Velazquez, monasterii Abulensis alumna, D. Francisci Velazquez Vela Nuñez et D. Mariae Bote nobilium Abulensium, filia, quae etiam fuit praefatae domus Priorissa. Aedificium erectum fuit in platea Principis, in aedibus ad hujusmodi opus traditis a D. Prudentia Grillo, quam laudatus noster B. Alphonsus de Orozco ad vitam regularem allexit. Primae hujus novae domus alumnae fuere eadem D. Prudentia Grillo, Catharina de S. Francisco, Maria de S. Petro, Maria de Incarnatione, Anna de S. Agnete, Maria de S. Michaele, Theresia de Jesu, [p. 642] et Maria item de Jesu, quibus P. Mag. Provincialis Fr. Petrus de Roxas habitum Augustinianum imposuit, et B. Alphonsus de Orozco quasdam regulas observandas dedit. In hoc primo Sanctimonialium Augustinensium Discalceatarum domicilio vitae sanctitate floruerunt Sorores Maria de S. Michaele, Theresia de Jesu, Francisca de S. Antonio, et Elisabetha de S. Paulo, quae cum Mariana de S. Josepho aliud nostratum Sororum Discalceatarum monasterium tit. Incarnationis item Matriti fundavit. Anno autem 1610 D. Margarita Austriaca Hispaniarum Regina praememoratas S. Elisabethae Moniales ad regale item S. Elisabethae, alias Visitationis Dominae Nostrae monasterium a se ipsa commodiori loco extructum transferendas curavit. Ex eo tempore non amplius Eremitanae Religionis Praesulibus, sed regio sacellano majori obtemperare coeperunt. In eodem monasterio instituebantur eo tempore, quo scribebat Herrera, nempe an. 1644, puellae saeculares centum, quae antea Compluti regiis sumptibus alebantur.

Monasterium Matritense tit. Incarnationis a praecedenti diversum item pro nostratibus Monialibus Discalceatis fundatur an. 1611 a praefata D. Margarita Austriaca Hispaniarum Regina. Primae hujus domus institutrices fuere Sorores Mariana de S. Josepho ex gente Manzaneda, monasterii Civitatensis alumna, quae an. 1638 non magis annis, quam meritis et virtutibus onusta non sine sanctitatis opinione ad Superos evolavit, Maria del Campo, Francisca de S. Ambrosio consanguinea Marchionissae de Poza, Catharina de Incarnatione, et Elisabetha de Cruce D. Aloysiae de Carvaxal illustris sanctitate foeminae quondam socia, quae an. 1610 die 20 Januarii Matritum venerant. Ab Herrera tom. 2, pag. 155, dicitur haec domus dives sacris Sanctorum, pignoribus, annuis redditibus, et regio ad omnia apparatu, quam magis magisque illustrabant alumnae ex primaria Hispaniae nobilitate venientes.

Monasterium Metimnae Duelli, vel Campi, tit. SS. Conceptionis Monialium Augustinensium Excalceatarum erigitur an. 1604. Illis Sororibus an. 1609 sub die 6 Aprilis R.mus Pater Generalis indulsit ut propter paupertatem nigro duntaxat habitu uterentur. Post generalem Ordinum Religiosorum an. 1835 expulsionem a Gubernio Hispaniae peractam, hujus Monasterii Sanctimoniales e sua domo ejectae, Salmanticae a consororibus Agustinianis excalceatis hospitio receptae, paulatim diem supremum obierunt. Monasterium paucis ab hinc diebus, anno scilicet 1884, pro nova fundatione emerunt Fratres Carmelitae Discalceati.

Monasterium Metimnae Sydoniae tit. S. Christophori an. 1573 extabat sub regimine Provincialis Beticae, alebatque Moniales 80.

Monasterium Mondragonis in Hispaniae provincia Vizcaya erigitur an. 1600.

Monasterium Morellae tit. SS. Trinitatis in Regno Valentiae extabat an. 1609.

Monasterium Neapolitanum tit. S. Andreae ex concessione Gregorii XIII an. 1579 inchoarunt nobiles foeminae Laura, Julia, Lucretia, et Claudia, Parascandolae ex urbe Vico Terrae Laboris, quae in eadem domo Augustinianae Religionis instituta professae sunt. Hoc monasterium in quo Moniales 80 degebant, an. 1587 ad commodiorem locum translatum fuit. Subdebatur regimini Clericorum Regularium Theatinorum, e quibus erant Marcus, et Innocentius Parascandolo primarum fundatricium germani fratres. [P. 643]

Monasterium Neapolitanum tit. S. Josephi prope palatium archiepiscopale an. 1604 inchoarunt DD. Cassandra Caracciola, Hippolyta, et Catharina Ruffa, et Catharina Tomacella, quae ex concessione Pauli V anno 1606 die 24 Maji Eremitanum S. P. Augustini institutum amplexatae sunt. Inde autem, ita Herrera tom. 2, pag. 213, ut commodius starent ad alias aedes, quas sub invocatione S. Mariae Angelorum Franciscanae virgines incoluerant, transmigrarunt.

Monasterium Olleriae Discalceatarum in Regno Valentiae nominatur ad an. 1592.

Monasterium Oriolense (di Orihuela) provinciae Aragoniae tit. S. Sebastiani fundatur an. 1592 a nostratibus Sororibus, quae e monasterio Dominae Nostrae de Doloribus oppidi Bocairenti advenerunt. Prima hujus asceterii Priorissa fuit Soron Magdalena Molina, cum qua Sorores Hieronyma Frances, et Catharina Saona, itineris et laboris comites, novum opus aggressae sunt. Ex hac domo, prout scribit Herrera tom. 2, pag. 224, ad coelos abiit an. 1607 Soror Joanna Guillen, sanctitate, et miraculis clara, cujus corpus Oriolensis Praesulis auctoritate in peculiari sepulcro collocatum fuit, et a fidelibus privata veneratione religiose colitur. Nomen dederat Augustiniano Ordini die 15 Maji an. 1597 an. aetatis 21. Processus Beatificationis V. Joannae deperditus, non sine speciali Dei providentia mense Junio an. 1886 repertus est: ideoque causa hujusmodi apud S. R. Congregationem quam citius pertractabitur.

Monasterium Parmae tit. S. Christophori nominatur ad annum 1572.

Monasterium Pergulae Augustinensium Mantellatarum in Piceno nominatur ad an. 1574.

Monasterium Placentiae in Ducatu Parmensi tit. de Nive, et SS. Annuntiatae nominantur ad an. 1564, et aliud tertium tit. S. Barnabae extabat an. 1552.

Monasterium Rechalbuti in Sicilia, ab alio S. Mariae Angelorum diversum, an. 1587 fundatur a D. Agatha de Grittis, auctoritate Generalis Petrochini, e praefato S. Mariae Angelorum asceterio ad instruendas Moniales novae domus Sorore Flaminia de Grittis cum aliis duabus evocata.

Monasterium Regii in Aemilia tit. S. Hilarii Congregationis Insubricae nominatur ad an. 1562.

Monasterium Renteriae, alias Arrenteriae in provincia Guipuzcoae tit. SS. Trinitatis in Hispania fundatur an. 1565. Unitur autem Augustinianae Religioni die 24 Januarii an. 1573. In eo, sic Herrera tom. 2, pag. 372, poenitentia admirabili in deserti solitudine acta, et vitae sanctimonia floruisse Sororem Mariam Cantabram in sua Defensione lacrymarum justorum lib. 2, cap. 12, pag. 322, Petrus Calvus Dominicanus affirmat.

Monasterium Roccae in Navarra erigitur an. 1572.

Monasterium Romae tit. S. Marthae e regione Collegii Romani Societatis Jesu extruitur circa an. 1573.

Monasterium Romae tit. S. Luciae in Silice nominatur ad an. 1610.

Monasterium Salmanticense tit. S. Rochi Sanctimonialium Augustiniensium Discalceatarum erigitur an. 1594. Postea vero nempe circa an. 1644 mira operis extructura intra urbem translatum fuit.

Monasterium Sancti Matthaei tit. S. Annae in Regno Valentiae extabat an. 1609.

Monasterium Silvani prope Papiam in Insubria extabat an. 1559.

Monasterium Solofrae in dioecesi Salernitana [p. 644] nominatur ad an. 1571, quo illic degebat Soror Vincentia e nobilissima Ursinorum prosapia.

Monasterium Sondrae tit. S. Catharinae, in dioecesi Comensi in Insubria extabat an. 1619.

Monasterium Spoleti in Umbria tit. S. Angeli nominatur ad an. 1571.

Monasterium Surrenti in provincia Neapolitana Augustiniensium Mantellatarum extabat an. 1604.

Monasterium Talamelli in Romandiola extabat an. 1568.

Monasterium Tuderti tit. SS. Trinitatis in Umbria nominatur ad an. 1565.

Monasterium Valentiae olim S. Josephi, postea S. Teclae antea extructum pro viris, postea Monialibus cessit, quae an. 1573 sub Eremitani Ordinis vexillo militare coeperunt.

Monasterium Valentiae Augustinensium Discalceatarum tit. S. Ursulae fundatur circa an. 1600.

Monasterium Valentiae S. Gregorii extabat an. 1609.

Monasterium Veruculi tit. S. Monicae provinciae Romandiolae nominatur ad annum 1568.

Monasterium Vissi tit. S. Angeli in Umbria an. 1567 extabat in Castro S. Angeli prope Vissum.

Monasterium Volaterrarum in Tuscia nominatur ad an. 1568.

Monasterium Ulyssiponis in Lusitania tit. S. Monicae fundatur an. 1573 a D. Maria de Branches, sorore D. Antoniae de Branches, quae Infantis D. Elisabethae, Philippi II filiae, institutrix fuit. Ad hanc novam domum instituendam e monasterio Eborensi evocatae fuerunt Sorores D. Elisabetha de Noroña Priorissa, ejusque germana soror D. Hieronyma Subpriorissa et D. Margarita de Sylva, virgines non minus moribus quam nobilitate praeclarae.

Monasterium Xeresii, sive Caesariani de la Frontera tit. S. Mariae de Gratiis sub regimine, et cura Provinciae Beticae instituitur an. 1556.

B. Achatius, cum Guexicae in Regno Granatensi in Hispania anno 1570 Mauris suinas carnes comedendas tradidisset, ut vel hoc facto ad Mahometis sectam contemnendam illos induceret, ab iis comprehensus, cum sue colligatur, veruque infigitur, et una simul igne assatur, insultantibus interea impiis crematoribus, ut iisdem carnibus tunc vesceretur, quas ipsis manducandas dederat.

Ven. Adeodatus a S. Augustino ortum habuit in Madera insula ex Joanne Baptista Mendragam, et Helena Gomez. Ulyssipone inter nostrates solemnia vota nuncupavit die 27 Aprilis anno 1555. Evasit postea celeberrimus concionator. Cum autem esset Conimbricensis Collegii rector, Regem Sebastianum ad infaustam illam Africae expeditionem euntem una cum aliis decem nostratibus comitatus fuit, qui nimirum fuerunt Ven. Thomas a Jesu aurei libri de aerumnis Christi auctor, Petrus a S. Augustino Aegitanensis, praedicator regius, Gaspar de Regibus Monte Veteri, Petrus Mendanha Ulyssiponensis, Emmanuel a Cruce de Condexa, Christophorus de Moraes Ulyssiponensis, et alii quatuor. Noster itaque Ven. Adeodatus, dum fervente [p. 645] pugna Crucifixi imaginem manu tenens christianos milites ad fortiter pugnandum contra Mauros exhortaretur, ab his in praelio trucidatus fuit die 4 Augusti an. 1578, quo deploranda illa Lusitanorum clades contigit.

Ven. Alexander Mancini Senensis an. 1575 erat publicus in Senarum academia professor, atque an. 1580 in nostratum conobio studiorum Regens. Vir fuit mitioris ingenii, in quo probitas cum affabilitate, et mansuetudine certabat. Ad supremum Ordinis fastigium assumptus fuit in comitiis generalibus Romae habitis an. 1598. Verum anno 1600, die 9 Januarii morum sanctimonia clarus immatura morte praereptus fuit. Vide Ordinis Martyrologium sub praefata die 9 Jan.

Ven. Alphonsus de Guadalupe in Castellae oppido Toboso ortus, post saeculi nuptias in patria nostratum discalceatorum Congregationi tamquam Frater Conversus nomen dedit. Exinde sese, ita Martyrologium Augustinianum tom. 2, pag. 253, aspera coepit macerare poenitentia, catena se ferrea circumcinxit, noctes fere per omnes oratione, et disciplinis cruentis consumebat tempus, et siquando quiescebat, hoc supra nudam tabulam, et saxum pro culcitra, et pulvinari agebat. Tanta claruit humilitate ut obtemperare non renuerit suo magistro illum jubenti ad Ecclesiae januam consuere, et refarcire Fratrum calceamenta. Silentio, et charitate erga pauperes fuit mirabilis. A quodam milite, cui stipem dederat, aegre ferenti stipis paucitatem, alapam injuriosam suscipiens, ante ejus pedes provolutus veniam exoravit dicens aliud daturum, si de proximo haberet ad manus. Cum in coenobio Vallisoletano procuratorem ageret, omnes panes ad Fratrum alimoniam necessarios pauperibus erogavit; de quo a Praelato graviter reprehensus, coelicam statim promeruit provisionem, et pluries arcam farre vacuam, plenam aspexit panis abundantia. A daemone diversa expertus est terriculamenta; sed Dei famulus illum debellabat Crucis amplexu. Tandem innumeris meritis cumulatus, relinquens non modicam sanctitatis famam naturae debito satisfecit in deserto S. Joannis Baptistae Vallis-Vitiosae die 26 Junii an. 1612.

Ven. Alphonsus Gutierrez a Veracruce in Regno Toletano in oppido Caspuenas ortus est ex Francisco, et Eleonora Gutierrez. Adhuc in saeculo erat doctor famosus; Academia enim Complutensi fuerat artium Regens, et filiorum Ducis Infantatus instructor, et postea in Academia Salmanticensi jam Sacerdos lecturam exercuerat. Cum autem Ven. Franciscus a Cruce secum optaret in Mexicum deferre aliquem doctorem, qui posset ibi juventutem scientias divinas atque humanas edocere, cognita ejusdem Ven. Alphonsi Gutierrez fama, et ad sui voti complementum capacitate, illum petiit, et primo aspectu illustratus, illum agnovit, et illi suum aperuit desiderium, cui Ven. Alphonsus magna abnuit siccitate; illi tamen Ven. Franciscus hilarescens respondit: Vade, Domine, et manu apprehensa addidit: Mihi non abnues, sed meum implebis desiderium. In coenobium regressus Ven. Franciscus chorum petiit oraturus, et rem Domino traditurus. Altera die Alphonsum pro responso petiit, et ab illo audiit hanc responsionem: Pater, tecum ad omnia quae vis ire paratus sum. Adventante ergo navigationis die Ven. Franciscus cum 14 sociis, inter quos ibat Ven. Alphonsus Gutierrez, [p. 646] in Mexicum perrexit an. 1535. Cum autem Ven. doctor Alphonsus illorum Religiosorum virtutes miraretur, ad pedes Ven. Francisci cum multis lacrymis sese prostravit humiliter ad habitum admitti deprecatus, et illum induit in portu S. Crucis an. 1536. Taliter Mexici in scientiis et virtutibus profecit ut an. 1545, et 1565 Provincialis electus fuerit; et an. 1571 Vicarius generalis Americae. Huic uni debetur erectio Universitatis Mexicanae, in qua primus omnium S. Scripturae Cathedram moderavit; instituit etiam ipse Collegium S. Pauli pro studentibus Augustinianis: pluraque scripsit opera maximo in pretio suo saeculo habita, ob quae appellari meruit Oraculum Novi Orbis. Dicitur tres infulas sibi oblatas, nempe Tlascalensem, Mechoacanensem et Nicaraguensem prae humilitate recusasse. Tandem innumeris meritis cumulatus, e vivis piissime excessit in Mexico die 14 Junii an. 1584, aetatis suae 80. Martyr. Aug. tom. 2, pag. 325. Hic autem animadvertere debemus binos apud Ossinger nostrates Alphonsos a Veracruce in sua Bibliotheca Augustiniana laudari, quorum elogia cum fere eadem sint, forsitan idem auctor unum divisit in duos. Verum operae pretium duco saltem indigitare paginas, in quibus de utroque sermonem instituit. De primo itaque agit pag. 279 vocans illum simpliciter Alphonsum a Veracruce, quem obiisse ait Mexici an. 1564. De altero autem verba facit pag. 424, sub cognomine Gutierrez a Veracruce, cujus obitum contigisse affirmat mense Julio an. 1584.

Ven. Alphonsus de Alvarado ortum habuit in urbe Pacis Augustae, et Salmanticae nostro Eremitano Ordini nomen dedit. Ad lndos profectus, inter eos adeo virtutum exemplis coruscavit ut omnibus admirationi esset; caritate erga aegrotos mirabiliter excelluit; suis concionibus plures ad fidem convertit; in poenitentiis fuit asperrimus, in abstinentia mirabilis, in honorum contemptu gloriosus; provincialatus enim munus, quod in Provincia Philippinarum raro exemplo exercuit, suscepit coactus; tempore, quod sibi supererat, orationi vacabat, erga SS. Sacramentum devotione claruit; donec virtutibus gloriosis plenus ad illarum premium a Domino accipiendum transivit Manilae an. 1576. Ex Ordinis Martyrologio ad diem 26 Februarii.

Ven. Alphonsus de Alhosvedros, Lusitanus, frater conversus, vir fuit lacrymarum dono, orationis fervore, mentis candore, ac animi humilitate singularis, quem populus tali venerabatur obsequio, ut illum per plateas euntem pueri turmatim occurrentes sanctum proclamarent, corrigiam, habitum, manusque ejus certatim osculantes. Tandem senio confectus assidue in cellula morabatur, de quo interrogatus respondebat se id facere ut parietes illos ob Dei amorem custodiret. Obiit in coenobio Ulyssiponensi Dominae Nostrae de Gratia sanctitate clarus an. 1576. Vide Martyrologium Aug. sub die 26 Februarii.

Ven. Aloysius Jordan, Hispanus, floruit praeclaris virtutibus in coenobio Alchodii (de Alcoy) in Provincia Aragoniae. Erat praecipue solatium aegrotorum, qui illius praesentiam quammaxime expetebant. Excelluit etiam mira dexteritate in difficillimis negotiis ad felicem exitum perducendis. Idque potissimum assequebatur propter eximiam, qua flagrabat, erga Deum, et proximum charitatem, et propter ejus exactam, atque indefessam [p. 647] in Dei famulatu diligentiam, et sedulitatem. Meritis cumulatus ad eterna praemia transivit an. 1587.

Beatus Alphonsus de Orozco, Hispanus, illustri sanguine satus, ut ab ipsa nativitate Christum imitari inciperet, forte in stabulo natus est anno 1500. Anno 1522 una cum germano fratre Francisco Salamanticae Augustinianum Ordinem ingressus fuit. Frater ob incisam in pede vomicam, quae sanari nunquam potuit, acerbissimis doloribus per integrum fere annum patientissime toleratis, ante completum tirocinium piissime in Domino requievit. Hujus adolescentis admirabilem patientiam, divinaeque voluntati submissionem caeterasque sive aegrotantis, sive morientis heroicas virtutes laudat ipsemet Alphonsus in suis Confessionibus. Ipse autem, tirocinio laudabiliter peracto, solemnia vota emisit penes S. Thomam de Villanova tunc Salmanticensis coenobii Priorem, quem postea etiam praeceptorem habuit. Litteris addiscendis, sed multo magis pietati adipiscendae sedulo incumbens, brevi in utraque palaestra ita perfectus evasit, ut ipsius doctrinae, ac sanctitatis fama longe lateque per totam Hispaniam diffusa, in omnium ore versaretur tamquam monasticae vitae speculum, atque vir valde bonus, multumque doctus. Quo nimirum duplici praeconio haud perperam Alphonsum nostrum commendatum fuisse luculentissimum testimonium sunt, praeter caetera, etiam multigena, atque praeclarissima ipsius scripta, quae sane piissimi auctoris cum singularem spiritus fervorem, tum multiplicis eruditionis copiam in propatulo ponunt. Haud vulgari eloquentia praeditus, claruit etiam insignis praedicatoris nomine; quamobrem tum a Carolo V, tum a Philippo II Hispaniarum Rege in regii concionatoris munus assumptus fuit. Adeo praefato Regi acceptus ut ille frequentissime ad ejus cellam accederet, atque cum ipso inter colloquendum integras horas admodum libenter traduceret. Humilitate tanta excelluit, ut plures Episcopatus, etiam totius Hispaniae praecipuos, ipsi sponte oblatos invicta constantia recusarit. Matriti cum degeret, ob singularem pietatem, vitaeque sanctimoniam Matritenses omnes illum summo honore, atque reverentia prosequebantur. Angustinianae Religionis amore flagrans, aliquot tum coenobitarum, tum monialium monasteria Ordini acquisivit. Anno 1573 a moriente Joanna Austriaca Caroli V filia sui testamenti executor una cum nostrate fratre Joanne de Vega designatus fuit. Quam vero fuerit Alphonsus noster Deo, ac Coelitibus amicus, vel ex hoc tantum liquido patet, quod nempe saepe, cum aegrotaret, per Angelorum ministerium tum Eucharistiae Sacramento refici, tum etiam ineffabili consolatione recreari meruerit. Tandem sanctissimus senex, diebus, meritisque onustus, atque miraculis clarus, ad supernam patriam evolavit Matriti anno 1591 aetatis suae 91. Demortui corpus suavissimum odorem statim exhalare coepit; quamobrem ut piae populi venerationi fieret satis, triduo inhumatum permansit, tantaque fuit jugis illud invisere cupientium frequentia, ut nec templum, nec claustra eos capere potuerint. Post mortem coelesti luce circumfusus, nigroque habitu indutus apparuit Mariae de S. Michaele moniali regii monasterii Matritensis, quae in magna afflictione versabatur, ejusque molestiae consolatoriis verbis jucundissimum lenimentum praebuit. [P. 648] Ipsemet Summus Pontifex Paulus V auditis, quae ubique locorum de hoc Augustiniano heroe divulgabantur, jussit examen institui de illius vita miraculis, quod tamen usque ad haec tempora intermissum, tandem reassumptum fuit. Anno 1875 Pius Papa IX die 21 Novembris solemniter decrevit: Tuto procedi posse ad Ven. Servi Dei Alphonsi de Orozco beatificationem. SS.mus autem Dominus Leo Papa XIII die 15 Januarii an. 1882 solemni ritu in Beatorum album illum retulit. Hac occasione vitam B. Alphonsi ediderunt italice noster P. Lector Fr. Josephus Orengo, et hispanice P. M. Fr. Thomas Camara, nunc Episcopus Salmanticensis. Ortum habuit noster B. Alphonsus Oropesae nobili Castellae oppido in Hispania ex honestis piisque parentibus Ferdinando de Orozco, et Maria de Mena die 17 Octobris an. 1500.

Ven. Alphonsus a Valle cum undecim nostratibus obsessus in quadam turri, quo confugit a barbarie Maurorum, qui ferarum more depopulabantur Hispanias: fuit vivus in odium Fidei Catholicae combustus cum sociis in oppido Guexica in Andalusia eo die, quo Christus amore nostri nasci voluit an. 1570. Ex nostrate Sichrowscky die 25 Decembris.

B. Alvarus Monteirus, Ulyssiponensis, postquam per aliquot annos in Africa militasset, saecularis militiae pericula expertus, inter Eremitanae Familiae castra se recepit, atque prae humilitate fratrum famulantium coetui aggregari voluit, invitis Patribus, qui illum chori atque altaris officiis satis idoneum judicabant. Romam alter Religiosi socius profectus Generali Gabrieli Veneto illum sacris Ordinibus initiari volenti annuere noluit, atque in suam Provinciam reversus majori conatu virtutis semitam calcare prosecutus fuit; nam rara erat sua poenitentia, ita Ordinis Martyrologium sub die 19 Junii, continua oratio, rara abstinentia; sese enim in pane, et aqua substentabat, et obsonia caetera sibi apposita pauperibus distribuebat. Noctu chorum ingressus sese asperis cruentabat disciplinis, quem morem usque ad senectutem servavit, et usque ad obitum servasset, nisi a Ven. Ludovico de Montoya cohibitus fuisset. Saepe cum oraret a daemone terriculamentis vexatus fuit. Cum autem in coenobio Turrium Veterum (Torres-Vedras) janitoris officium exerceret, fama est illum saepius pauperum stipem, ope divina implorata, multiplicasse. Tandem cum Ulyssiponem ad coenobium Gratiarum reversus fuisset, in gravem morbum incidit, eique aegrotanti apparuerunt nostrates Beati Gundisalvus de Lagos, et Joannes Stremotius, a quibus coelesti pabulo refocillatus, atque de sui transitus proximitate admonitus, summa pietate Sacramentis receptis, spiritum Deo reddidit an. 1554, aetatis suae 90. Post obitum religioso, populi cultu honorari coepit, qui tamen sub per novam Ecclesiae constructionem cessavit.

B. Ambrosius a S. Antonio, Siculus, inter nostrates Discalceatos tamquam frater conversus habitum induit Panormi die 22 Augusti an. 1609; vixitque postea, uti refert Ordinis Martyrologium sub die 10 Augusti, singulari obedientia, oratione, et in omni Religionis observantia. Sui obitus predixit diem, et horam, quo tempore Deiparae, et S. P. Augustini visione recreatus, mirabili coruscaris sanctimonia ad beatorum consortium transivit [p. 649] die 10 Augusti an. 1615 e coenobio S. Caroli Castelleonis in Calabria.

Ven. Ambrosius Sicart ortus est in oppido Boga, dioecesis Solsonensis in Hispania, qui nostrum Eremitanum Ordinem ingressus, ibidem evasit vir rara praeditus virtute, qui erga Deiparam singulari religione flagravit. Tria dicitur in Cathalumnia coenobia extruxisse. Justorum mortem oppetiit Gerundae die 14 Maji, anno 1613.

Ven. Andreas Diaz, Hispanus, adeo christianis virtutibus claruit, ut magnus servus Dei appellatus fuerit. In Italia nostratum Discalceatorum Congregationem maxime promovit, atque ejusdem Congregationis Vicarium in Sicilia egit circa annum 1594.

B. Andreas Quatiebras, Gallus, celebris concionator atque Tolosanae Academiae professor, an. 1567, quo civitas Nemausensis a Calvinistis capta fuit, illius Augustiniani coenobii priorem agebat. Cum autem catholicae fidei zelo percitus, Calvinianae haeresis falsitatem tum assiduis concionibus, tum doctissimis disputationibus ostendere contra haereticorum minas uon dubitaret, ab illis comprehenditur, atque ad cujusdam putei crepidinem constituitur, in quem antea permulti catholici injecti fuerant, eamdem sortem habiturus, nisi antiqua fide ejurata novam sectam amplecteretur. Hoc sacrilegum facinus invicto animo detestans, inaudita tormenta propter catholicam fidem sustinuit. Nam statim lictores in illum manus injicientes, linguam ei cum primoribus digitis praecidunt, vivoque pellem detrahunt, ac demum abscisso capite vitam adimunt, aliis quoque duobus nostratibus in odium fidei simul interfectis. Gloriosum simul ac formidandum martyrium subit B. Andreas praefato anno 1567, aetatis suae 30.

B. Andreas de Ortega, alias de S. Maria, solemnia vota nuncipavit in coenobio Burgensi die 12 Septembris an. 1543. Ob raram vitae sanctimoniam magnae fuit omnibus venerationi, atque supra omnes illum summopere existimabat Philippus II Hispaniarum Rex, qui propterea in rebus gravissimis illum consulebat. Jam satis virtutibus, et scienciis excultus cum aliis undecim nostratibus in Peruviam an. 1571 profectus fuit, ubi innumeras Deo animas lucrifecit. Hujus opera, ita Elssius pagina 54, in Peruntinis extructa sunt septem monasteria. Claruit paupertate, humilitate, silentio, poenitentia. Cum campestria Truxilli visitaturus egreditur, in morbum incidit, et susceptis sacramentis obdormivit in Domino mense Junio an. 1567. Tumulatus fuit apud Minores in parochiali Ecclesia Laxamarcae, unde postea translatus fuit ad Ordinis coenobium de Guadalupe.

Ven. Andreas Canovas, alias a S. Nicolao, ortus est in oppido Totana in Regno Murciae ex Petro Canovas, et Elvira Cuenca. Professionem emisit in coenobio Valentino die 2 Augusti an. 1573. Postquam in variis coenobiis prioratum laudabiliter gessisset, atque Tarraconensis conventus S. Annae fundationi praefuisset, an. 1605 simul cum P. Fr. Joanne a S. Hieronymo nostrate Discalceato die 16 Maji navim conscendit ad Insulas Philippinas profecturus, sed cum jam prope ad sui itineris terminum pervenisset, lethali febri correptus ad supernam patriam canctimonia clarus transivit an. 1606.

Venerabilis Andreas de Urdaneta, Hispanus, insignis fuit cosmographus, necnon peritissimus classium dux, [p. 650] qui pluribus rebus in occidentalibus Indiis optime gestis egregia multa in patriam officia contulit, suumque nomen apud utriusque emisphaerii homines immortalitati commendavit. Anno vero 1553 vanam Mundi gloriam contemnens, nauticae militiae nuntium misit, atque monasticae omnino se addixit, Mexici apud nostrates Augustinianum cucullum indutus. Dato itaque Eremitanae Familiae nomine, latuit famosissimus nauclerus in tranquilla claustri statione usque ad annum 1564 quo a Philippo II exoratus, classem iterum conscendit in orientales Indias ad insulas Philippinas navigaturus, non solum ut lignum aeternae vitae in illis regionibus plantaret, verum etiam ut suis consiliis, summaque, qua pollebat, rei nauticae, atque bellicae peritia expeditionem adjuvaret. Catholici Regis votis adamussim satisfecit Andreas; nam sub tali duce omnibus prospere, feliciterque evenientibus, insulae Philippinae postea Catholicae evaserunt. Ubi enim novellus apostolus una cum nostratibus Jacobo de Herrera, Martino de Rada, Petro de Gamboa, et Andrea de Aguirre pedem in illis insulis posuerunt, statim Evangelium illis gentibus praedicare coeperunt, tam faustis nimirum auspiciis, ut brevi ducenta infidelium millia Christo lucrifecerint, pluraque etiam Augustiniani Instituti coenobia aedificarint, multasque paroecias erexerunt. Contulit quammaxime ad haec tam praeclara initia ingens miraculum, quo nostrates illi Philippinarum apostoli mortuum quemdam ad vitam revocarunt; nam iste oculatus testis, quippe qui in regione immortalitatis invisibilia jam viderat, conterraneis suis palam testatus est vera omnino esse quae ab Hispanis Patribus de altera vita praedicabantur. Rediit postea Mexicum Andreas noster, ibique tandem plenus meritis, ac sanctitate clarus requievit a laboribus suis anno 1568, aetatis suae 70, et monasticae professionis 15. Consule nostrates Herreram, Crusenium, Torellium, et Elssium.

Ven. Andromachus Senensis patrem habuit Antonium Comitem Ilcinensem, et ipse Comitis titulo insignitus fuit. Ab Herrera perperam dicitur Comensis, cum revera fuerit Senensis ex nobilissima prosapia Pannochiesca de Comitibus Ilcii. Saeculo valedicens habitum induit Senis in coenobio S. Martini, et deinde solemnia vota emisit Iliceti an. 1568.Vir fuit maxime pietati addictus, atque animarum venator. Claruit prodigiis, et spiritu prophetiae. Meritis gloriosus obiit Romae in coenobio S. Matthaei in Merulana an. 1595. Vide Sylvam Ilicetanam Landucci pag. 131.

Ven. Antonius de Mendoza ortus est in oppido Utrera in Hispania e nobilissima domo Marchionum de Aguilar, qui in Mexicum profectus, ibidem inter nostrates cucullum induit, atque exinde in virtutum stadio mirifice profecit. Erga Deiparam, ita Martyrologium Ordinis ad diem 6 Julii, erat devotissimus, in choro assiduus, in poenitentia rigidus, vilibus contentus indumentis, et tabula ad somnum nuda usus. Totum fere per annum jejunium protrahebat, humilitate et observantia fuit sigularis. Provincialis electus post tres ab electione menses, virginitate clarus, obdormivit in Domino praefata die 6 Julii anno 1581, aetatis suae 46. Illius pater fuit nobilissimus vir D. Ludovicus Marin unus inter primos Philippinarum debellatores, qui duos alios liberos, nempe Fratres Ludovicus, et Hieronymum Marin, nostro Augustiniano Ordini donavit. [P. 651] Laudatus autem Ven. Antonius matris cognomen accepit, quae fuit D. Maria de Mendoza e stirpe Marchionum de Aguilar. Celebratur etiam in eodem Ordinis Martyrologio sub die 31 Julii pag. 402, ubi dicitur etiam eximius verbi Dei praeco, qui libentius Indis quam Hispanis praedicabat, quique seipsum superabat dum de laudibus Deiparae verba faciebat.

B. Antonius de Roa ortus est in ejusdem nominis Hispaniae oppido circa an. 1500, atque an. 1523, cum jam esset patriae ecclesiae canonicus, in Burgensi coenobio Augustinianum habitum induit. Inter primos fuit, ita scribit noster Sichrowscky, qui profecti sunt in Mexicum, ubi multo plus praedicando exemplo quam voce, innumerabiles lucratus est animas Jesu Christo. Adeo ardentem habuit fidem, quod ad convertendos idolatras nudus incessit super ignitos carbones, nec adurebatur, quia ignis quem habuit in pectore, magis ardebat; gestavit ad nudam carnem semper horridum cilicium; et ferreis catenis, jejuniis, abstinentiis corpus mortificando, et flagellando obtinuit puritatem, et instruxit quod homagium, et quam obedientiam teneretur praestare spiritui. Obiit Mexici die 14 Septembris an. 1563, clarus meritis, miraculis, et vitae sanctimonia.

Venerabiles Fratres Antonius Bonis et Nicolaus Nautonier, Galli, cum in Aquitaniae provincia contra Calvinistarum haeresim praedicarent, ab illis comprehensi post varia tormenta decollati sunt, et eorum corpora membratim concisa. Contigit ipsorum martyrium die 5 Maji anno 1569.

Ven. Fr. Antonius de Flores, Castellanus, saecularem militiam exercens, Saracenorum mancipium evasit, e quorum tamen manibus elapsus, ad insulas Philippinas profectus est, ubi tamquam frater laicus nostrum Eremitanum Ordinem amplexus fuit. Potissimum claruit humilitate, fideique zelo; sed iterum ab infidelibus, a quorum obsidione Civitatem Manilam nonnullis antea annis sua peritia bellica liberaverat, ex insidiis captus, ab iis lanceis vulneratus, plumbeisque glandibus confossus, coelis candidam adeptus fuit die 6 Maji, an. 1605.

Ven. Fr. Antonius Beza, nobilis Granatensis, in Peruviam profectus, praedicare Evangelium indigenis missus fuit, quo ut pervenit daemonem ab illis gentibus super aram adoratum, atque oracula promulgantem ad silentium adegit, multisque infidelibus praesertim in regione de Pachiacomach suae praedicationis triennio ad Christum conversis, post Crucis vexillum in eodem praememorato altari exaltatum, plenus meritis die 14 Maji an. 1590 gloriosa morte requievit a laboribus suis. Plura idolorum fana ad christianum cultum reduxit.

Ven. Fr. Antonius Rippol de Majorica, in ejusdem loci coenobio S. Mariae de Succursu professionem emisit die 2 Feb. an. 1565. Ibidem plures per annos janitoris officium exercuit, quo tempore plura per illum Deus patravit miracula; nam esculenta, quae pauperibus distribuebat, aliquando multiplicavit, atque etiam ut panes quos famelicis deferebat Priorem, quid gremio tegeret scire cupientem, laterent, quadam die in rosas convertit. Potissimum autem claruit singulari erga Deiparam pietatis affectu. Obiit cum magna opinione sanctitatis in praefato coenobio circa annum 1596.

Ven. Fr. Antonius Lozanus, coenobii Salmaticensis alumnus, an. 1551 cum [p. 652] undecim aliis nostratibus in Peruviam profectus, ibidem primus extitit illius Agustinianae Provinciae fundator. In Ordinis Martyrologio sub die 10 Januarii dicitur litteris clarus, daemonum triumphator gloriosus, castitate integer, regimine prudens, eleemosynis largus, poenitentia rarus, oratione et contemplatione assiduus, et observantiae zelo fervidus. Diem et horam sui exitus a Domino praenovit, et tunc susceptis devotissime Ecclesiae Sacramentis, magno et intimo perfusus jubilo, in coelum extollens oculos, Christi Crucifixi imaginem in manibus apprehendens, inter dulcia ad illum colloquia die 10 Januarii an. 1584 jam octogenarius expiravit.

Venerabiles Fratres Athanasius de Jesu et Gaspar ab Angelis, Lusitani, prope Minam Libiae a piratis Arabibus comprehensi, et in odium fidei crudeliter verberati, in mare deinde projecti gloriosum martyrium perpessi sunt die 19 Martii an. 1575.

BB. Augustinus Marescalchus et Guilelmus Lugdunensis in Montepessulano in Gallia cum aliis octo nostratibus die 10 Julii an. 1567 a Calvinistis interfecti martyrii palmam adepti sunt. Illorum socii fuere Augustinus Guarin illius coenobii Prior, vir doctus et religiosus, atque Universitatis ejusdem urbis rector, insignis contra Lutheranos, et Calvinistas praedicator, cum quorum pluribus publice disputavit, et in conventu omnium disputans velut alter Augustinus publice superavit; Nicolaus de Narbona, Antonius Noveleti de Auvergne, Jacobus Laurentius de Lugduno, et Joannes Guarrigues, omnes Sacerdotes, cum aliis, quorum nomina scripta sunt in libro vitae.

Ven. Fr. Augustinus a Gratia, Ulyssiponensis, D. Didaci Barbosa, et Mariae de Guimaraens filius in patrio D. N. Gratiarum coenobio solemnia vota nuncupavit die 24 Julii an. 1552. Postea in Flandriam missus, ut nostratibus alumnis theologicas disciplinas explanaret, ob suae doctrinae amplitudinem in Lovaniensi Academia sacrae theologiae cathedram obtinuit, quam aliquot per annos laudabiliter moderatus fuit. In patriam reversus in coenobium Penae-Firmae se recepit, ut quietius contemplationi vacaret. Illius vitae tenor ita in Ordinis Martyrologio sub die 24 Julii describitur: In cubiculo suo nil praeter lectulum et Crucem ad caput, et tertium tomum S. Thomae Aquinatis, per quem frequenter legebat Incarnationis, et Passionis Christi mysterium, retinebat. Breviario non utebatur, numquam enim choro abesse visus est. Quotidie septem per oras orationi vacabat. Continuus erat in audiendis confessionibus, in quo munere valde poenitentibus profuit. In coenobium Ulyssiponense vocatus, ibidem suis monitis plures ad salutis semitam reduxit, inter quos quemdam Judaeorum Rabinum in publica disputatione superatum ad Christianam Fidem convertit. Item quemdam militem Hispanum ita ad meliorem frugem redegit, ut is Eremitanum Ordinem amplexatus in magna vitae sanctimonia usque ad obitum perseveraverit. Tandem praedicens sui obitus diem, virtutibus clarus, mortalitatis sarcinam deposuit die 24 Julii an. 1593.

Ven. Fr. Augustinus Amil in Sardiniae oppido Belluer ortum habuit, et an. 1581 die 2 Aprilis in coenobio Puycerdano in Cathalaunia per solemnia vota sese Ordini Eremitano mancipavit. Dicitur fuisse sacrae Theologiae Magister valde doctus, qui etiam ob probatam, vitae integritatem novitiorum magister [p. 653] electus fuit. Cum autem de se rarae sanctitatis indicia praeberet, post expletum Provincialatus munus piissime obiit in praefato conventu die 15 Augusti an. 1614.

Ven. Augustinus a Matta, Turiasone in Hispania ex Francisco a Matta, et Anna Becerret ortus, in coenobio Caesaraugustano die 20 Augusti an. 1589 solemnia vota nuncupavit. In Ordinis Martyrologio sub die 20 Augusti dicitur vir observantissimae castitatis, ad cujus observantiam rnaximopere se tradidit orationi, et poenitentiae, et hunc vivendi modum quoad vixit conservavit. Insuper conversationes periculosas fugiebat, et amabat solitudinem. Floruit etiam obedientia, paupertate, humilitate, charitate, caeterisque virtutibus, quibus perfecte exornatus, annis plenus in praefato coenobio sancto fine quievit.

Ven. Fr. Augustinus de Arboleda ex oppido Castelli de Garci-Muñoz, sacrae Theologiae Magister, anno 1570 una cum Fr. Roderico de Solis nostrae Valentinae Provinciae reformationem inchoavit. De illo in Ordinis Martyrologio sub die 7 Martii dicitur quod in Religione claruit scientiis et virtutibus; fuit enim laureatus in Academia Valentina, et substitutus in cathedra vespertina. Libri praecipue, quibus ad studium utebatur, erant oratio, et contemplatio divinorum mysteriorum, et praesertim Passionis et Crucis, et ante unam crucem in cubiculo suo existentem saepius inveniebatur absortus, et saepius e suo sonabant ore: Adoramus te Christe, et benedicimus tibi, quia per Crucem tuam redemisti mundum. Ante studium prius aliquantulum orabat. Sese poenitentiis et ciliciis macerabat, et quotidie bis sese disciplinis cruentabat; non lineis, sed laneis vestibus tegebatur, crebra jejunia, et plura in pane et aqua ferebat, ad omnia matutina surgebat, et post illa orationi vacabat. Multoties, etsi magisterio laureatus, in refectorio silentio, modestia, et humilitate profunda serviebat; aegrotos frequentius illos consolaturus visitabat. In obedientia fuit mirabilis, et ita pauper ut nil praeter Crucem, libros, scabellum, mensam et lectulum pauperrimum in cella haberet; adeo castus fuit ut in actis moribusque suis speculum esset pudicitiae. Quamvis a Religione esset gradu magisterii decoratus, usque ad obitum lecturam frequentavit. Cum materiam de beatitudine concluderet, discipulis praedixit se breviter obiturum; et cum mors appropinquaret, repetens summa teneritudine psalmum: Laetatus sum in his, et canticum: Nunc dimittis, inter ingentia suorum desideria, rara cum opinione sanctitatis in coenobio Valentiae decessit mense Martio an. 1577.

Ven. Augustinus a S. Josepho, Hispanus, inter nostrates Discalceatos mira sanctitate claruit, qui postquam vitam inter pietatis opera transegisset, die 4 Aprilis an. 1613 obdormivit in Domino.

Ven. Augustinus Stigni de Nascriba, Hispanus, cum magno fervore Christi fidem in Philippinis insulis praedicaret, a barbaris captus, in odium fidei gladio decollatus fuit die 3 Feb. an. 1590.

Ven. Augustinus a Gratia, Castellanus, sed alumnus Provinciae Lusitanae, fuit frater Conversus, qui multa humilitate florens, inter silentium integros fere dies et noctes in contemplatione transigebat, et toto fere anno jejunium servabat, ac cilicio perpetuo utebatur, quod nec in morte deposuit; cujus cor post viginti annos repertum est integrum et incorruptum. Pie obiit in Collegio [p. 654] Conimbricensi die 31 Januarii an. 1600. Vide Ordinis Martyrologium a praefatum diem 31 Jan.

Ven. Augustinus Cornuetanus, sacrae Theologiae Magister cum doctrina, tum pietate clarus, post aliquot Ordinis obtentas dignitates, ad Cardinalatum assumpto Generali Gregorio Petrochinio die 22 Feb. an. 1591, a Sixto V in ejus locum suffectus fuit. Verum post aliquot menses senio confectus, ac meritis cumulatus, die 15 Feb. an 1592 Romae cum sanctitatis fama vitam cum morte commutavit.

Ven. Augustinus de Valentia, Hispanus, laudatur ob suam singularem doctrinam et probitatem. Scientia illius non erat de hoc mundo, ita scribit noster Sichrowscky, erat vero pudica, modesta, pacifica, humilis et aedificans, prout solo visu patefiebat eis, qui Dei servum intuebantur. Liber in quo diu noctuque legebat crux erat, a qua didicit salutaria praecepta atque documenta, quae ipse sequebatur, quaeque aliis praedicabat. Valde dilexit orationem, et poenitentiam, dignus propterea qui collabentem regularem disciplinam repararet. Tandem post vitam inculpabilem atque illibatam mense Martio an. 1577 obiit in amplexu crucis dicens: Nunc dimittis servum tuum Domine.

B. Augustinus a Rosario, Lusitanus, accensus ab amore sancto, ita Sichrowscky sub die 19 Octobris, potuit in medio bachantium, et ignominiarum Mahometanarum praedicare fidem evangelicam, et detestari in publico cultum et blasphemias impii prophetae. Propterea martyrio affectus a furore plebis, inter pugiones, vibices, et percussiones redditus magis fortis, cecidit victima Fidei die 19 Octobris an. 1598. Cochini in indiis Orientalibus.

Ven. Aurelius Sanutus, Venetus, ex nobili prosapia ortus, inter nostrates admissus, ob praeclara merita plures obtinuit dignitates, fuitque S. Stephani Venetiarum Prior, et Provincialis. Contra haereticos doctissime scripsit, ac tandem plenus meritis et annis Venetiis spiritum Deo reddidit die 26 Augustian. 1553.

B. Bartholomaeus Brandanus Carosius, Senensis, in loco natus, cui vulgare nomen erat Palatium de Manacia in municipio Montis Fullonici; cum quadam die in repraesentatione Passionis Christi personam gereret boni latronis, intus divina gratia illustratus, ad meliorem frugem redactus fuit. Quamobrem per triginta annos totius Europae loca rara anteactae vitae contritione concursans, corpus suum jejuniis, atque incredibili poenitentia macerabat, suoque exemplo plures ad morum suorum emendationem perduxit; donec in patriam reversus panem pro indigentibus ostiatim mendicans, spiritu prophetiae clarus, cum jam antea inter Ordinis Tertiarios esset adscriptus, atque professus sub nostrate Fr. Joanne Burghesio, ibidem tandem sanctitate et prophetia clarus obiit apud nobilem familiam Boninsigniam die 23 Maji an. 1554, atque in coenobio S. Martini tumulatus fuit, ubi olim magno pupuli concursu celebrabatur. Vide Ordinis Martyrologium ad praefatam die 23 Maji.

Ven. Fr. Basilius Cordero, Lusitanus, coenobii Palamosiensis (di Palamos) in Cathalaunia alumnus, in eodem coenobio fuit omnium virtutum exemplar, ac praesertim modestia, et pudicitiae nitore excelluit. De illo in Ordinis Martyrologio sub die 30 Januarii asseritur quod fuerit in abstinentia insignis, [p. 655] in oratione assiduus, in poenitentia asperrimus, in charitate erga pauperes singularis, ob quam illi Dominus panes multiplicavit. Erga SS. Sacramentum, atque Deiparam devotissimus fuit. Iturus ad sanctuarium Montis Serrati navim conscendit, cumque a nautis postulasset, ut eum ad littus transferrent, renuentibus illis, ipse in mare prosiliens, atque super illius undas siccis pedibus incedens ad oram pervenit. Barchinonen deinde rediens, in mari una cum caeteris naufragium pertulit die 30 Januarii an. 1618, cum professionem emisisset ceu frater Conversus die 29 Octobris an. 1600. Illius corpus ab undis ad terram delatum, atque in praefato Palamosiensi coenobio reconditum, pluribus post annis integrum atque incorruptum repertum fuit. In illius promptae obedientiae testimonium narratur quod cum aliquando ova manibus extra scapulare deferret, cum a Priore argueretur cur manus sub scapulari non tegeret, ille statim ova demittens ut manus sub scapulari poneret, ova omnia quamvis ad humum prolapsa remanserunt integra, atque illaesa.

Ven. Bernardus a Spiritu Sancto, Discalceatus, primam lucem aspexit Bergomi in Insubria, et adhuc puerulus, ut scribit noster Sichrowscky sub die 30 Octobris, occulto fugiebat corsodales, a quibus saepius inventus est genuflexus ante Virginem, parvam crucem super humeros ferens, ac dicens quod sic imitari vellet Salvatorem. Quamvis esset indoctus, nihilominus praeditus fuit cognitione altissima, et prophetiae gratia. Dilexit vehementer obedientiam, et divina caritate fervens, non de alio cogitabat, nec loquebatur nisi de Deo. Corpus suum domuit asperis flagellis, et cruentis verberationibus, illudque in servitutem redegit ut legibus rectae rationis non adversaretur. Denique, post vitam inculpabilem et sine querela obiit in Calabria die 28 Octobris an. 1614 audiendo pridie cantum angelicum, et gaudendo de societate Virginis, et S. P. Augustini in suo transitu.

Ven. Blasius Suares ortum habuit in S. Michaelis insula (de los Azores) unde postquam aliquandiu solitariam vitam duxisset, Goam profectus fuit, ibique Eremitanum Ordinem amplexus annis circiter triginta permansit. In patriam reversus, cum esset in litteris satis versatus, erat enim sacrae Theologiae Magister, plures coeli semitam edocuit, atque praecipue duas celebres Ordinis Mantellatas, Margaritam de Clavibus, et Elisabetham de Miranda. Erat profundae orationi deditus, in qua coelitus cognovit Deum horrendo supplicio populum de Villafranca esse puniturum. Ille autem enixius a Deo petiit diei revelationem ut populum posset ad poenitentiam commovere. Cognovit futurum diem 26 Julii, (an. 1591) quo scito ille populo supplicii diem nuntiavit; sed nonnulli crediderunt, alii irriserunt, immo magis in vitia declinarunt. Moniales autem S. Clarae ad Deum piissimas cum poenitentiis precationes fuderunt. Die supplicii adveniente, meridie, sole claro, repente montes horribiliter sonuerunt, flammas et saxa ejaculantes, et in occasu nubes apparuit parva, sed cito supra civitatem Pontis Delgada incubuit et Villamfrancam, qua sol circumsecus obscuratus est, et coelum radios et tonitrua coepit horribiliter fulminare, et e monte prope Villam radiis icto, flumen egressum est igneum, quod secum magnos [p. 656] et ignitos lapides a montis visceribus avulsos raptans, et fluens per omnes oppidi partes pervenit usque ad murum Monialium S. Clarae, et ibi stetit; sic ostendens Moniales ob orationes suas a supplicio liberari; sed currens per totum locum innumeros de populo interemit magna angustia Ven. Blasii, qui ad Deum preces effundere non cessabat, populo suadens suo exemplo peccatorum poenitentiam. Tandem senio confectus, atque meritis cumulatus obiit in praefata insula die 13 Junii an. 1617, aetatis suae 120. Ex Ordinis Martyrologio sub die 13 Junii.

Ven. Cherubinus Rato, Veronensis, alumnus Congregationis Insubricae, ita litteris claruit ut theologus praestantissimus diceretur, atque ita suam vivendi rationem direxit, ut sanctissime moreretur Neapoli in coenobio S. Joannis de Carbonaria die 7 Januarii an. 1604, aetatis suae 68.

B. Christophorus Patavinus, vir magnae innocentiae et profundae scientiae, ex Procuratore generali eligitur universi Ordinis Moderator Bononiae die 17 Maji, an. 1551. Calamitosis illis temporibus Generalatus officium summa cum prudentia, et vigilantia annis ferme duodeviginti obivit, donec in coenobio S. Augustini de Urbe animam Deo reddidit die 4 Februarii an. 1569, aetatis suae 69, magna suae sanctitatis opinione superstitibus relicta.

Ven. Cornelius de Bye, Batavus, ortus est Hagae e nobilibus parentibus die 10 Novembris an. 1540. Religionis Augustinianae amplectendae cupidus, inconsultis parentibus, Granatam in Hispaniam se contulit, ibique inter nostrates cucullum induit die 20 Aprilis an. 1559, postquam omnia quae habebat in pauperes erogasset. Deinde in studiorum palaestra sedulo se exercens plurimum profectum fecit, atque eruditissimus evasit. Zelo animarum excitatus in Americam navigavit an. 1563, ubi per annos amplius viginti pro Dei gloria, fideique propagatione indefessus laboravit, et hominum plusquam 160 millia ad Christi ovile perduxit. Saepius uno tantum die ipse solus plusquam duo Indorum millia lustralibus lymphis expiavit, atque illius concionibus haud raro plusquam sex auditorum millia assistebant; quamobrem inter praecipuos Indorum Occidentalium apostolos jure recenseri meretur. Sub vestibus pauperrimis, ita Ordinis Martyrologium sub die 26 Julii, ad cutem cilicium asperrimum gestabat. In Hispaniam reversus, et inde Romam profectus, sacrae Theologiae Doctor declaratus fuit, atque a P. Generali constitutus Vicarius generalis Belgii, Angliae, Scotiae, et Hiberniae. Tandem in Bruxellense coenobium se recepit, ibique DD. Alberto, et Elisabethae Principibus gratus, omnibusque ob morum suavitatem, ac vitae sanctitatem acceptus, tibiae male affectae diuturnis doloribus exesus, placide obdormivit in Domino non sine sanctitatis apud omnes opinione die 26 Julii an. 1614, aetatis suae 74.

Ven. Fr. Cyprianus Perestrellus, Lusitanus, ortus est Conimbriae e parentibus Ferdinando Diaz et Elisabetha de Azevedo an. 1554. Habitum sumpsit in Ulyssiponensi N. Dominae de Gratia coenobio e manibus nostratis celeberrimi Thomae de Jesu die 22 Octobris an. 1570 accepto cognomine a S. Michaele. Claruit dono lacrymarum, rigore poenitentiae, coelestibus visionibus, atque egregia vitae sanctimonia. Raptus est ne malitia mutaret intellectum ejus die 22 Augusti an. 1575, aetatis suae 22. [P. 657]

Ven. Didacus de Arana in Abando Viscayae oppido, nobilis et dives Hispanus, inter saeculares milites in Peruvia invictum robur ostendit. Postea vero mundi fallaciis fatigatus, et Ven. Fr. Joannis de Pineda exemplo commotus, Limae inter nostrates habitum induit die 31 Martii an. 1559. Vixit deinde eximiis meritis, et virtutibus, quibus exornatus viam universae carnis ingressus est an. 1580. Ex Ord. Martyr. sub die 7 Aprilis.

B. Damianus de Undancos, Hispanus, floruit in coenobio Dominae Nostrae de Risco in dioecesi Abulensi rara vitae innocentia, et vivus et mortuus multis illuxit mirabilibus. Obdormivit in Domino die 5 Augusti in praefato coenobio an. 1563.

Ven. Didacus a Rosario, Lusitanus, ortum habuit in provinciae Transtaganae nobili oppido Monte-Majori; ad Indias profectus inter nostrates Goae nostro Eremitano Ordini adscribi deliberavit. Anno autem 1585 ad Philippinas insulas ire voluit ut ibidem infidelibus Evangelium praedicaret. Sedem suam fixit in insula Mindanao, ubi per novem annos magnos edidit in Christi vinea proventus, et tandem inter plura egregiae virtutis opera sancto fine quievit die 9 Julii an. 1594. Ex Ordinis Martyrologio sub praefata die 9 Julii.

B. Didacus Ortiz in oppido vulgo Getafe in Hispania prope Matritum honesto genere natus, ineunte adhuc aetate pro Augustiniana Religione amplectenda fallacibus saeculi blandimentis ex animo valedixit, in Hispalensi coenobio tunicam indutus. Deinde vero post sedulam studiis navatam operam, atque Presbyteratus ordinem receptum, praedicationis officium suscipere jussus fuit, quo in munere multum in sua provincia animarum lucrum reportavit; era enim vir magno zelo Dei plenus. Verumtamen amplioris gloriae palaestra illum in altero hemisphaerio manebat. Quamobrem anno 1559 cum quibusdam aliis nostratibus Evangelicae veritatis lumen illis populis allaturus, in Peruviam navigavit, ibique tum apud Deum, tum apud homines se immortalitate dignum reddidit. Quam sane duplicem dignationem non solum egregia multa quae gessit facinora, verum etiam et quidem potissimum, illustre quod pertulit martyrium illi promeruerunt. Sed res ordine prosequamur. Itaque ubi Didacus noster in remotissimas illas Mundi plagas pervenit, Janacachensi primum, ac deinde Punensi populo Evangelium Christi praedicare missus fuit, atque utrobique ingentem idolatrarum multitudinem, non minus sanctissimae vitae exemplo, quam ferventissima verbi Dei praedicatione ad Catholicam fidem perduxit. Postea vero indefessus Evangelii praeco Cuzcum a Superioribus Prioratum gerere vocatus, quamvis propter magnam sui zeli vehementiam admodum invictus, apostolatum nihilominus aliquandiu intermissit. Diu tamen extra Dominicam messem tam solertissimus operarius permanere non poterat; ac propterea vix sui Prioratus tempore transacto, statim ad intermissam Evangelicae vineae culturam convolavit, sudorem, sanguinem, vitamque ipsam pro Fidei propagatione impendere paratus. Ivit itaque primum Capinotam, ac deinde Vilcabambam, ibique etiam confertissimas collegit conversorum hominum manipulos. In hoc autem postremo oppido socium se adjunxit nostrati Fr. Marco Garziae, qui totam fere illam gentem una cum ipsarum Rege Cuzitito Quispe Jupangui, [P. 658] ejusque uxore Polanchilaco ad Christum converterat, Regi Philippi, ac Reginae Angelinae nominibus impositis. Cum autem etiam susceptum Baptisma uterque, Philippus nempe et Angelina, vitiis nimium indulgerent, gravissimas P. Marci objurgationes in se concitarunt. Quamobrem ira ambo excandescentes, Fidem ejurarunt, Fideique magistrum in exilium pepulerunt. Solus itaque in illa regione noster Didacus remansit, qui Barbarorum Principium furorem hispanica fortitudine contemnens, nullo poenarum metu ab illorum vivendi licentia increpanda detinebatur. Quare vehementiori adhuc indignatione excita Angelina, veluti altera Herodias, in media epularum laetitia novelli Baptistae caput a viro petivit. Contingit autem interea, ut Rex apostata inopinata morte extinctus fuerit. Quae res non quidem, uti primo intuitu videri posset, spem vitae, sed e contra acerbioris necis causam Didaco nostro procreavit. Nam vaferrima mulier sanctissimum hominem propinati marito veneni apud successorem Tupac Amarum insimulavit. Quae sane mendacissima calumnia cum jugibus idolatrarum Sacerdotum Didacum in necem Diis litandum postulantium clamoribus conjuncta, novum Incam, ita Regem homines illi nuncupabant, ad insontem caenobitam morte multandum impulit. Qua iniquissima sententia prolata, statim barbari magis quam leones furentes, in strenuissimum honestatis vindicem cruentas manus injiciunt, atque ipsum quoque coelum ingentibus ululatibus pulsantes, illum ad demortui Regis cadaver pertrahunt, ut eum ad vitam revocet, quem ab ipso interemptum vociferabantur. Quocirca factus revera Didacus noster sicut ovis in medio luporum, atque prudentiam serpentis, juxta monitum Christi, et columbae simplicitatem imitatus, firmus atque immotus super tutissimam fìdei atque innocentiae suae petram consistens, christiana mansuetudine, atque invicta constantia profitetur: Se nullius in Regem noxae reum esse, neque suae esse potestatis, sed solius veri Dei, quem Christiani colunt, mortuos pristinae vitae restituere. Hisce auditis, magis magisque filii Belial efferantur, atque furore tartareo sanctissimum hominem adoriuntur, illumque innumeris validisque colaphis, pugnis atque calcibus totum contundunt, sputorum foeditate deturpant, atque brachiorum distractione acerbissime excruciant. Nec tamen hisce satiari potuit inexpleta apostatarum crudelitas; ac proinde exquisitiora tormenta in Didacum excogitarunt. Alligant igitur fortissimum Christi athletam ad quamdam crucem, quae in coemeterio consita erat, illumque verberibus immaniter caedunt. Frequentes interea crepitant congeminati ictus, ac pene denudata lacerant membra, frustatim discinditur caro, crebrae in aerem prosiliunt offellae, multo cruore terra madescit; non defìcit vapulando Martyr, deficiunt verberando lictores, defessis recentes succedunt. Nec finis sceleri. Jam pene exanimem e cruce solvunt, unam terebrant genam, et alteram, catenam in foramen immittunt, atque hac traha seminecem Dei famulum ultro citroque per vicos, et plateas raptare incipiunt. Tunc vidisses, horrendum visu! vivi hominis jam totum degluptum corpus veluti quoddam everriculum concito cursu immaniter trahi, ac per longum iter humum sanguine exarare. Si in saxa offendit, haec fatiscentes artus latiori hiatu rimantur; ubi vero per planum decurrit, immixta sabula cum lapillis adhaerescientia rimas [p. 659] acerbiori cruciatu replent. Hoc tam crudeli spectaculo, ipsum emollitur solum, soli tamen non emolliuntur tortores; quinnimo perfidam Judaeorum turbam aemulantes, cachinnos, ludibria, sibilosque tormentis superaddunt. Pellici Angelinae (jucundissimum crudelitati pabulum) fortissimum lasciviae animadversorem totum undique, dilaniatum conspiciendum exhibent, illumque postea, ad Incam Amarum, qui tunc novem leucas illinc distabat, jugiter illum in itinere excruciantes, perducunt. Quo diuturnior poena fieret, atque productior, de industria lento gradu praefatum iter tribus diebus conficiunt, quo temporis decursu non esca essurientem, non potu sitientem, non demum requie fessum reficiunt, sed e contra ut nullum saevitiae genus praetermittant, illum noctu sub dio aeris inclementiae exponunt, totamque tertii diei noctem sub ingens stillicidium relinqunt, ut sic jugi aquarum impetu atque madore jam pene obductae cicatrices refricentur, atque propterea iterum hiantia vulnera magis magisque recrudescant. Mirantur impii carnifices qui possit Christi martyr tam saeva superstes superare suplicia; at nihilominus haudquaquam mitiores effecti ulterius saevire non desinunt. Ad Incam tandem perveniunt atque ab illo statim petunt quidnam Christi famulo fieri jubeat. Hic continuo vetavit illum ad suum conspectum adduci, sed e contra eum tradidit voluntati ipsorum. Hoc itaque Incae responsum truculentissimam illam improborum fecem alacriorem ad saeviendum reddidit; quamobrem insontem agnum alia iterum quam antea vehementiori fustigatione interimere aggrediuntur. Experti tamen quia fustes nihil proficerent, iis statim securim sufficiunt. Nec mora: magno lacerto continuo carnifex plures in collum ejus ictus infligit, sed (mirum!) nullo unquam potuit invicto martyri caput abscindere. Ast tempus immolationis tandem advenit, quo post tam multa superata certamina fortissimum Christi militem corona martyrii redimiri, palmamque accipere oportebat, quamobrem in extremo caeterorum omnium procul dubio atrocissimo supplicio denique interiit. Nam immanissimi tortores acuminatam sudem ab imo ventre in viscera ejus postremo infixerunt, tanta nimirum vi, ut cuspis per cerebrum e capitis vertice prodierit. Tantae molis erat unum Christi conficere athletam! Totum itaque usque ad ultimam guttam pro Christo sanguinem effudit famosissimus Peruviae Protomartyr; qui profecto sanguis revera fuit, juxta Tertulliani effatum, semen Christianorum; nam regio illa statim post hujusmodi acceptam irrigationem uberrimam protulit conversionum messem. Quamobrem jure merito Didacus noster ab E.mo Cardinali Baluffi appellatur apostolus in vita, et apostolus post mortem. Contigit autem hoc tam illustre martyrium primorum Ecclesiae temporum dignissimum circa annum 1568. Agunt de eo nostrates auctores, et quamplures exteri, inter quos Emms. Baluffi, et Henrion in Historia Missionum. Ex Lanteri, Saec. Aug. Saecul. IV, pag. 259 et sequent.

Ven. Dominicus a S. Maria, antea Ludovicus Maria Cataneus, Bononiensis, in Romano S. Nicolai de Tolentino coenobio inter nostrates discalceatos habitum sumpsit die 16 Decembris anno 1607, ac statim heroicis coepit clarere virtutibus, et praecipue divinarum rerum contemplatione, in qua extases sustinuit frequentissimas, [p. 660] et gloriosos de humani generis hoste triumphos reportavit. Verum octavo sui tyrocinii mense sancte, et placidissime quievit in Domino an. 1608.

Ven. Fr. Emmanuel de Jesu, alias de Coyna, Lusitanus, saeculi blandimenta a prima aetate renuntians, sub S. P. Augustini vexillo militare praeelegit, ubi nobilitati avitae non paucos addidit virtutum splendores, cogitans prius de fundamento humilitatis, ob quam plures annos Ulyssiponensis Deiparae de Gratia coenobii ostiarum exercere non erubuit. Nec hujusmodi officium illum orationi vacare impediit, tempore enim silentii, et nocturnis horis huic coelesti pabulo sine intermissione operam dabat, ubi aliquando extra se extasi raptus inveniebatur. Erga egenos se piissimum ostendebat, eos enim ut poterat alimento satiabat, et cum sibi deerat facultas, illos urbanitate, affabilitate, et lacrymarum profusione recreabat. Quibus exornatus virtutibus, piissime mortem aspiciens ex saeculi amaritudine ad gaudia coelestia translatus est die 2 Junii an. 1589. Ex Ordinis Martyrologio sub praefata die 2 Junii.

Ven. Fabianus Clavarius, nobilis Genuensis, in patrio Consolationis coenobio habitum induit an. 1510. Fit sacrae theologiae Magister an. 1521, et suae Baptistinorum Congregationis Vicarius an. 1525. In capitulo generali Romae habito an. 1541 una cum D. Thoma de Villanova ad reformandas Ordinis Constititutiones deputatur. Procuratoris generalis officium obtinuit an. 1553, et an. 1562 a nobilissima familia de Auria eligitur Abbas S. Matthaei Genuae. Tandem innumeris meritis ornatus, de Religione Augustiniana optime meritus, ad praemia a Deo promissa hominibus bonae voluntatis octogenarius transivit an. 1569, et ejus corpus in ecclesia S. Matthaei tumulatum fuit.

B. Ferdinandus a S. Josepho, alias de Ayala, Hispanus, ortus est in oppido de Vallesteros, inter Urbem Regalem et Almagrum sito, dioecesis Toletanae an. 1575 ex Ferdinando de Ayala, et Maria Fernandez. Habitu Augustiniano indutus anno suae aetatis 18 in coenobio Montillae, ibi professus est in die Ascensionis, 19 Maii an. 1593. Ad Philippinas profectus est an. 1599. Inde in Japoniam trajiciens nonnulla Eremitarum S. Agustini coenobia aedificavit. Exorta in Catholicos, sacerdotes potissime, dira persecutione, aliquando insectatores vitandi gratia, delituit. Ast martyrii desiderio flagrans e latebris audacter prodiit, et Principum jussa comtemnens, palam sicut antea Evangelium Christi praedicavit. Quare comprehensus, et capite damnatus, quamdam in dessertam insulam ductus, ibidem flexis genibus, Crucifixi imaginem obstringens dextera, prae laetitia gestiens, una cum B. B. Alphonso Navarrete ord. Praedicatorum et Leone Tonaca japonensi capite obtrumcatus fuit I Junii an. 1617. Ejus corpus arcae inclusum, magno pondere pressum in profundum maris demergitur, quod post sex menses praeter omnium expectationem super aquas apparens, integrum, incorruptum, necnon vestibus ipsius intactis repertum est. Postea vero ad urbem Macai a Lusitanis possessam deductum devenit in potestatem D. Catharinae de Noronha viduae Francisci Vicirae, sed an. 1692 ex Sacrorum Rituum Congregationis decreto nostratibus coenobii Macai restitutum fuit. Pedes autem ejus secti a fidelibus in Hispaniam delati sunt, quorum unus erat in coenobio provinciae Bethicae [p. 661] tit. S. Petri Martyris, et alter in coenobio de Almagro Deiparae a Rosario. Nonnulla ab illo narrantur prodigia patrata. A Pio IX sub die 7 Junii an. 1867 solemni ritu inter Beatos relatus fuit.

Ven. Ferdinandus a Trinitate, alias de Alvito, Lusitanus, vir fuit humulitate singularis, et adeo poenitentiae addictus ut per totum corpus sparteis funibus cinctus incederet. Dono lacrymarum claruit praecipue sacrificium incruentum offerens. Innumeris meritis cumulatus ad Superos evolavit die 13 Januarii an. 1588 ex Ulyssiponensi coenobio D. N. de Gratia.

Ven. Franciscus de Jesu, Lusitanus, ortus est in civitate Portuensi, et parentes habuit Didacum Fernandez, et Mariam Nuñez. Apud nostrates solemnia vota nuncupavit die 3 Aprilis an. 1549. Multae sanctitatis toto vitae suae tempore testimonia praebuit, et ita virtutis semitam usque ad obitum secutus est ut inter nostrates Venerabiles apud historicos recenseri meruerit. Ad meliorem vitam transivit Ulyssipone an. 1580.

Ven. Franciscus Guilelmus Gombau natus est Caesaraugustae in Hispania ex parentibus Joanne Gombau, et Maria Perez, et in patrio coenobio Augustinianam professionem emisit die 6 Septembris an. 1589. Cum esset eximius concionator, et rigidioris observantiae amator, ex Superiorum licentia ad nostrates Discalceatos transivit, inter quos verbo, et exemplo claruit, ita Ord. Mart. sub die 10 Aprilis, erat enim in choro continuus, solitudinis amans, jejuniorum amator, in rostris praedicator evangelicus, humilitate mirabilis. His et aliis virtutibus exornatus, morbo correptus, in hebdomada majori pie decessit repetens multis cum lacrymis: Maria Mater Gratiae, Mater Misericordiae, tu nos ab hoste protege, et mortis hora suscipe. Contigit autem illius felix transitus anno 1607.

Ven. Franciscus de Castro-Viridi Hispali ortum habuit ex Francisco Perez de Castro-Viridi, et Elisabetha Zapata. Salmanticae per solemnia vota se nostro Ordini adstrinxit die 30 Maji an. 1564. Erat Prior Caesaraugustanus an. 1569, quo tempore in pluribus illud coenobium adauxit. Anno autem 1575 erat Ducissae Albanae confessarius; et 1592 Bethicae Provincialis. Fuit Philippi II, et III regius concionator, quo munere talem adeptus est famam ut praedicatorum rex nuncuparetur. Claruit raris virtutibus, quibus exornatus ad aeternitatem translatus est die 10 Maji an. 1611, aetatis suae 75. Sepultus eet in Matritensi Collegio D. Mariae de Aragonia. Ex Ord. Mart. ad praefatam diem in Comentariis.

Ven. Franciscus Mansilla Cordubae ortum habuit ex Francisco Gomezio, et Catharina Gomezia, et professionem inter nostrates ejusdem urbis emisit die 13 Maii an. 1548. Pluribus in locis prioratum gessit, ac postea una cum Ven. Fr. Roderico de Solis a S. Pio V Provinciae Aragoniae an. 1569 reformator constitutus, eodemque tempore ejusdem Provinciae praesul renuntiatus. Absoluto munere Cordubam rediit ubi prioratum adhuc administrans cum magna opinione sanctitatis obdormivit in Domino circa an. 1584. Ex laudato Martyrologio sub die 13 Maji in Commentariis.

Ven. Franciscus a Villafranca Toleti nobiliter natus, ubi 15 suae aetatis attigit annum Salmanticae habitum induit, atque post studiorum curriculum expletum evasit concionator inter omnes sui temporis primarius. Anno 1534 una cum Ven. Joanne Gallego ad reformandam Lusitaniae Provinciam missus fuit; [p. 662] sed cum Ven. Joannes esset impeditus, ex S. Thomae de Villanova consilio socium sibi assumpsit Ven. Ludovicum de Montoja, cum quo in Lusitaniam an. 1535 profectus fuit. Idem noster Ven. Franciscus fuit confessarius Reginae Catharinae, ejusque, et D. Sebastiani Regis concionator, itemque confessarius D. Mariae conjugis Philippi II. Nonnullos Episcopatus, et Bracharae infulam recusasse dicitur. Lusitaniae provinciam annos circiter viginti magna regularis disciplinae observantia gubernavit. Tamdem cum raro sanctitatis odore obdormivit in Domino Ulyssipone in conventu Gratiarum die 26 Martii an. 1555, aetatis suae 85. Ex Mart. Aug. sub praefata die in Commentariis.

Ven. Franciscus a Cruce Hispanus inter nostrates Discalceatos vitae sanctimonia claruit. Vir fuit moribus integerrimus et cultui divino summopere addictus. Sacrista designatus omni cura Deiparae imagines ornabat, ejusque praeconia assidue praedicabat. Etiam erga S. Joannem Evangelistam singulari religione claruit, ejusque, prout poterat, imitator fuit, atque illius laudes crebrius celebrabat Jejuniis et orationibus ad fìdem reduxit quemdam Maomethanum contumacem quem plures alii argutiis philosophicis utentes, convertere non valuerunt Huic infideli apparuit Deipara Jubens ut in omnibus Ven. Francisco obtemperaret, quod fecit, et baptizatus est. Tamdem Ven. Franciscus sui obitus hora, dieque praedictis, lethali morbo corripitur et a Deipara visitatus ac recreatus spiritum Deo reddidit in oppido Xaraizexo die 31 Martii an 1598.

Ven. Franciscus Tristan, Hispalensis, vir rarae modestiae, mortificationis, poenitentiae, et charitatis erga pauperes, zelo praedicandae fidei excitatus ad Occidentales Indias profectus fuit, ibique in Peruntina regione per annos triginta in paganorum conversione laborans multas aerumnas pertulit, multaque etiam merita sibi comparavit. Tandem senio, atque laboribus confectus suae terrenae peregrinationis cursum explevit in coenobio D. N. de Guadalupa die 15 Maji circa an 1590.

Ven. Franciscus Martinez de Biedma, Granatensis, vir fuit magnae perfectionis qui vitam agebat inter jejunia, poenitentias, cilicia, aspera flagella, et continuam orationem, quique ad superandas graves daemonis tentationes contra castitatem defuncti schelectrum e tumulo erutum in suam cellam detulit, illudque assidue ob oculos habens nunquam amplius praefatas tentationes patiebatur. In Mexicum deinde profectus in illa Universitate primarius extitit sacrae theologiae professor, cum jam antea in Peruvia multos ad veram fìdem perduxisset, destruens idola, et daemones abigens. Peruviae provincialatum recusavit dicens majorem rationem Praelatos esse Deo daturos pro una regiminis hora quam pro duobus annis Subditos. Affirmat noster Grixalva illum dum ad Philippinas insulas navigaret una -cum sociis naufragio periisse; Calancha tamen recte asserit navim, in-qua ibat, vento impulsam in rupem cujusdam insulae (Catanduanes) impegisse, et nonnulis sociis inter undas submersis; alios ad terram incolumes pervenisse, atque inter eos fuisse Ven. Franciscum, qui cum barbaris illis fidem praedicare coepisset, ab iisdem crudeliter lanceis confessus martyr occubuit an. 1575. [P. 663]

Ven. Franciscus de Medina, Hispanus, vir fuit orationi et contemplationi valde deditus, qui regidis poenitentiis, jejuniisque assiduis corpus macerabat. Cum erga D. Nicolaum de Tolentino singulari devotione flagraret, ab illo mirabiles favores obtinuit. Tandem virtutibus, meritisque cumulatus nonagenarius quievit in pace Mexici die 2 Januarii an. 1593.

Ven. Franciscus Velasquez ortum habuit in oppido Donimba in Castella-Veteri ex nobili progenie In Americam profectus Limae habitum Augustinianum induit an. 1558 aetatis suae 19, In provinciam Conchucorum missus est an 1567, ubi daemoniacae idolatriae horribile bellum indixit, quo plures ad fidem reduxit. Magnis virtutibus claruit, devotione ingenti erga Dei Matrem, mirabili mansuetudine, profunda humilitate, inaudita poenitentia, jejuniis continuis, perenni carnium abstinentia, oratione ferventi, charitate erga pauperes, hospites, et aegrotos. Post varia Ordinis officia summa cum prudentia absoluta Limam reversus, ibi continuis morbis attenuatus et purificatus, die 21 Januarii circa an. 1595 animam Deo reddidit. Ex Mart. Aug. sub praefata die 21 Jan. in Commentariis.

B. Franciscus del Corral, Hispanus, ortus est in oppido Xerez de la Frontera, et Eremitarum Ordinem amplexus fuit in coenobio Hispalensi. In Peruviam deinde profectus ibidem raris virtutibus, ac praesertim castitate excelluit; quamvis hac in re invidorum calumnias aliquandiu pati coactus fuerit. Solent enim invidi, quorum nullo non tempore ingens est numerus, ipsorum patrem diabolum imitari, qui, uti assidua experientia constat, homines frugis, atque illibatae conscientiae, quos aliter superare non valet, repetitis conatibus praesertim contra fidem, et castitatem tentare studet. Claruit etiam noster Franciscus verbum Dei praedicandi zelo, atque singulari humilitate, qua apud Ordinem subesse, quam praeesse maluit. Pie obiit die 22 Januarii an. 1576.

Ven. Franciscus de Briones, Hispanus, patrem habuit Franciscum de Briones, et matrem Annam Lopez de Santiago, cives Vallisoletanos. Habitum induit in Matritensi regali S. Philippi, coenobio die 16 Feb. an. 1574. Vir fuit, ita noster Herrera tom. I, pag 232, perfectae orationis, et totus in Deum absorptus. In principio reformationis, sive recollectionis, quae in provincia Castellae circa an. 1590 germinavit, missus a Provinciali ad Navam Methimnensem, postea Regiam, ut novo tunc surgenti monasterio praeesset; oppidum a longe prospiciens quasi mortis praescius fertur dixisse: Haec requies mea in saeculum saeculi, hanc elegit mihi Dominus. Et revera paucos post annos in praefato coenobio cum magna opinione sanctitatis spiritum Deo reddidit circa an. 1600. Illius corpus post decem, annos repertum est incorruptum, et cum quidam de populo corpus deosculaturus accederet dentibus digitum abscidit, et continuo quasi de vivo corpore copiosus sanguis emanavit, et prodigium auctoritate Ordinarii comprobatum est, et corpus ex ecclesia parochiali in ecclesiam Augustinianam translatum fuit. Ex Ord. Mart. sub die 16 Februarii.

Ven. Franciscus Bezerra, coenobii Limensis in Peruvia alumnus, adeo fuit in oratione assiduus ut fere integras noctes orando transigeret, donec copiosa virtutum suppellectili exornatus in praefato coenobio cum opinione sanctitatis quievit in Domino die 30 Julii an. 1576. [P. 664]

Ven. Franciscus Fragoso Toletanus parentes habuit Joannem Fragoso, et Luciam de Torres. Inter nostrates discalceatos Eremitarum Ordinem amplexus, vitam deinde angelicam duxit, donec multis meritis cumulatus in coenobio Vallisoletano die 28 Augusti an. 1579 spiritum Deo reddidit.

Ven. Franciscus Conil, Valentinus, in Ordinis Martyrologio sub die 7 Martii dicitur vir humilitate, modestia, devotione, poenitentia, et oratione clarissimus, sed praesertim charitate erga proximum excellens; nam cum civitas Oscensis in sua Hispania peste laboraret, et ob mortuorum multitutinem Sacerdotes caeteri fugerent, ille imperterritus, charitate armatus, aegrotis Sacramenta ministrabat. Ad aeterna laborum suorum praemia tandem ex praefato Valentino coenobio transivit anno 1564.

Ven. Franciscus de Castro ortum habuit Methimnae Campi, et nostri Ordinis habitum induit in coenobio Salmanticensi, ubi, prout iisdem verbis scribit noster Sichrowscky, plus vixit cum Angelis, quam cum hominibus. Revera non fuit terra amplius centrum desideriorum suorum, sed paradisus, ubi persaepe in Officiis, et Missa videbatur a fratribus in aere suspensus in extasi. Fuit homo incredibilis poenitentiae, ad cujus evidentiam, cum post mortem veste spoliaretur, inventum est dorsum ejus plagis, et ulceribus plenum a flagris. Obdormivit in Domino die 5 Decembris, an. 1603.

Ven. Franciscus de Valcazar, Hispanus, vir fuit summae perfectionis, qui cum magna sanctitatis fama obdormivit in Domino Salmanticae an. 1585.

Ven. P. Fr. Franciscus de Arze. In eodem Salmanticensi coenobio circa idem tempus magnam sanctitatis opinionem post se reliquit Ven. P. Fr. Franciscus de Arze; cujus corpus noster Herrera adhuc adolescens conspexit, scribens praeterea ex illius inciso latere sanguinem confluentem vidisse.

Ven. Franciscus de Aguilar, Hispanus, de oppido Astigi, et Prior coenobii Guecixae, et

Ven. Joannes Muñoz, Matritensis, Prior conventus Astae Regiae (di Xerez) una cum aliis duobus sociis a rebellibus Mauris supra quemdam montem in loco, qui Aquis Albis nuncupabatur in odium fidei catholicae an. 1579 interfecti sunt. Post mensem illorum corpora inventa adhuc incorrupta ad nostram Granatae ecclesiam solemni pompa translata sunt.

Ven. Fulgentius a Spiritu Sancto, Discalceatus, vir fuit exactae obedientiae, et ardentis charitatis erga hospites et aegrotos; quamobrem contagiosam quamdam contraxit aegritudinem, quae illum breviter ad alteram vitam perduxit. Professionem emisit Romae in coenobio S. Pauli de Regula die 14 Septembris an. 1601, ibique pie obiit die 9 Aprilis an. 1602. Illius corpus separatim ab aliis in arca lignea tumulatum fuit.

Ven. Fulgentius a Jesu Maria, Discalceatus, Genuae habitum induit; ast brevi morbo caduco correptus, et a sodalium contubernio divisus, mira patientia morbum toleravit; nec minor fuit illius poenitentia, thorace enim ferreo ad nudam carnem utebatur. Cum jam prope esset moriturus se in pheretro jacentem aspexit in somnis, et ad caput, et pedes SS. Sylvestrum, et Fulgentium assistere; quae visio adimpleta est; obiit namque nocte S. Sylvestri, approximante die prima Jan. in qua S. Fulgentii festum celebratur. Contingit autem illius obitus Genuae an. 1618. Ex Ord. Mart. sub praefata die I Januarii.

Ven. Gabriel de Sahona in Castellae provincia [p. 665] solemnia vota nuncupavit die 21 Decembris an. 1559. Post aliquot annos in Peruviam profectus, Quitensem provinciam fundavit, et rara sanctimonia vixit; erat somni parcus, solum enim per tres horas somnum capiebat, alio namque tempore in choro orabat; jejunium perpetuum servabat, quotidie solum sex panis uncias aqua mixtas sumebat, cilicio aspero semper est usus; erga infirmos charitate fervebat, perennes exstases patiebatur. Nocte ante obitum columba alba super illius pulvinar incubuit, nec ullatenus amoveri potuit; brevi tamen Ven. Gabriel die 6 Januarii an. 1615 animam exhalavit. Ex Ord. Mart. Sub die 6 Jan. In Commentariis.

Ven. Gaspar a Plagis, Lusitanus, natus est in oppido S. Joannis de Pesqueira, et in coenobio Scalabitano, Eremitanum Ordinem amplexus, omnium virtutum genere coruscavit, ac potissimum se spectabilem reddidit oratione, et jejunio, atque corporis castigatione. Pie obiit in praefato coenobio die 4 Aprilis an. 1586.

Ven. Gaspar Marita ortum habuit Alchodii in Hispania, et in patrio coenobio Eremitarum Ordini nomen dedit. An. 1557 ejusdem coenobii priorem agebat. Vir fuit humilitate, poenitentia, et orandi studio praeclarus. Regulam et Constitutiones Ordinis adamussim observabat; in choro et obedientiis mirabilem ostendit promptitudinem. Paupertatem ita coluit ut in cubiculo nihil praeter Breviarium, Crucem, et habitus, quibus induebatur, haberet. Sic castitatem adamavit ut virgo decesserit. His et aliis exornatus virtutibus, plenus annis et meritis in praefato Alchodii coenobio die 26 Junii quievit in Domino an. 1557.

Ven. Gaspar de Sahona ortus est prope oppidum Motae in dioecesi Conchae ex Hieronymo Sahona, et Maria Sanchez. Habitum induit in coenobio Salmaticensi, in quo professionem emisit die 12 Feb. an. 1558. In Ord. Mart. sub die 26 Augusti dicitur vir doctissimus, qui unus fuit ex quinquaginta Patribus, qui ad reformationem provinciae Cathalauniae missi sunt, ubi multoties fuit Prior, et Provincialis. Tandem mirabili sanctimonia clarus Barchinone die 26 Augusti an. 1596 ex hac vita migravit.

Ven. Gaspar a Matre Dei, Lusitanus, in Algarbia ortus est, qui ad Philippinas profectus ibidem inter Discalceatos Augustinianae Familiae nomen dedit. In praefato Ord. Mart. Sub die 28 Junii de illo ita legitur. Claruit abstinentia, et poenitentia, per viginti enim annos S. Nicolaum de Tolentino imitatus est, abstinens se ab usu carnis, ovorum, lactis, piscium, et pomorum, et dumtaxat se cibans pane aqua humefacto, et solum in die dominica, tertia et quinta feria herbarum crudarum obsonium addebat.Sic corpus in servitutem redigens, mirabiles in virtutis semita fecit ascensiones, per quas facili fato hac die (28 Junii) decumbens, ad coelestis convivii epulas abstinentibus in coelo paratas evolavit. Obiit autem cum sanctitatis fama Manilae an 1608.

Ven. Georgius Marin ortum habuit in urbe Jaca in montanis provinciae Aragoniae ex Joanne Manento, et Juliana Marin. Salmanticae professionem emisit die 30 Julii an. 1566. Cum scientia atque vitae sanctimonia maxime floreret, an. 1569 comitatus est Ven. Rodericum de Solis ad Provinciae Aragoniae reformationem, ubi per plures annos Oscensis coenobii prioratum gessit. In eodem coenobio suae terrenae peregrinationis cursum explevit anno [p. 666] nostratibus scriptoribus adhuc ignoto.

B. Gerardus Ridder et B. Henricus Zeguero apud Bruxellas in Belgio ab haereticis comprehensi, et varie torti, tandem gladio percussi die 28 Jan. an. 1587 gloriosi martyrii palmam acceperunt.

Ven. Gregorius a. S. Maria, nobilis Burgensis, cum puerulus insanabili morbo afficeretur, per invocationem S. Nicolai de Tolentino integram sanitatem obtinuit; quamobrem accepti beneficii memor Augustiniano Ordini adscribi voluit. Post aliquot annos in Meximum profectus, ibidem et sibi, et populo, ita Mart. Aug. sub die 12 Maji, magnos virtutum edidit proventus. Cum ad vitae finem adventaret, rogatus est a Marchione de Montes Claros illius Regni Pro-Rege ut si ante Deum sedem defunctus mereretur, ab ipso peteret ut periculum pluviarum, et lacuum inundationem averteret. Vix obiit Ven. Gregorius, statim atque omnes lacuum et pluviarum cessavere in Regno Mexicano, et deinde de illo nonnulla prodigia narrantur. Pie obiit in coenobio Mexicano die 12 Maji an. 1605.

Ven Gregorius Satorre, nobilis Valentinus, laudatur ceu vir litteris satis instructus, et virtutibus exornatus, praesertim autem claruit humilitate, solitudinis amore, et Regulae observantia. Cum esset celeberrimus concionator, septemdecim quadragesimas praedicavit, in quibus fructus mirabiles retulit. SS. Nominis Jesu devotissimus fuit, de quo suavissimum librum composuit. Tandem paralysi acerbissima oppressus, quam incredibili patientia per sexennium toleravit, spiritum Deo reddidit Valentiae in Hispania die I Jan. an. 1606. Ejus sanctitatis fama ad illius exequias celebrandas maximum piorum concursum adunavit. An. 1579 Velentiae Doctor renuntiatus vespertinam theologiae cathedram obtinuit quam magno cum plausu usque ad obitum moderatus fuit. Ex Ord. Mart. Sub praefata die I Januarii.

Ven. Gundisalvus de Almeyda, alias de S. Maria, nobilis Ulyssiponensis, in patrio D. N. de Gratia coenobio habitum induit an 1562. Sub disciplinae nostratis Ven. Ludovici de Montoya, cui dicitur fuisse ceu quidam filius cordis, in virtutum semita longe resplenduit. Cum itaque noster Ven. Gundisalvus vitae innocentia, et morum candore praeclarus per sexenium in Ordine vixisset, raptus est ne malitia mutaret intellectum ejus die I Januarii an. 1570. Obiit autem in praefato Ulyssiponensi coenobio, et in ultima aegritudine. Angeli in humana specie saepius illi ministrasse referuntur. Ex Ord. Mart. sub praefata die I Januarii. Alii autem illius beatum transitum diei 7 Julii, et anno 1568 assignant.

Ven. Guilelmus a S. Augustino ortum habuit in oppido de Ansam Comitatus Monsanti, et dioecesis Conimbricensis in Lusitania, ex parentibtus Rocho Fernandes, et Angela Gaspar. Cum 17 suae aetatis annum attigisset, in coenobio Scalabitano habitum induit an. 1598. Cum aliis septem sodalibus in Indiam missus an. 1599, ibidem sedulam litteris navavit operam, atque magistralem lauream promeruit. In Persidem profectus fuit an. 1603, ubi post varias peregrinationes in odium fidei una cum aliis duobus sodalibus obtruncato capite prope civitatem Naxivam gloriosum martyrium subiit die 15 Januarii, an. 1612. Illius corpus triduo inhumatum illaesum a feris, et avibus permansit, suavem odorem emittens, atque interdum miri e coelo splendores supra illud apparuere. [P. 667] Triduo transacto sepulturae traditur a Fr. Matthaeo Ord. S. Dominici Archiepiscopo Naxivano, et ab incolis catholicis ceu martyr venerari coepit, et ex ejus sepulcro pulveris copia ad morborum medelam efferri. Anno autem 1617 ejus ossa translata sunt ad Augustinianum Ormusii coenobium, ac demum ad coenobium Goanum, ubi recondita sunt in sarcophago lapidis nigri simul cum reliquiis Venerabilis Hieronymi a Cruce, et Ven. Gativandae Reginae Gorgistan, et aliorum propter fidei confessionem interfectorum.

[doppio] Ven. Gundisalvus de Almeyda, alias de S. Maria, nobilis Ulyssiponensis, in patrio D. N. de Gratia coenobio habitum induit an. 1562. Sub disciplina nostratis Ven. Ludovici de Montoya, cui dicitur fuisse ceu quidam filius cordis, in virtutum semita longe resplenduit. Cum itaque noster Ven. Gundisalvus vitae innocentia, et morum candore praeclarus per sexennium in Ordine vixisset, raptus est ne malitia mutaret intellectum ejus die I Januarii an. 1570. Obiit autem in praefato Ulyssiponensi coenobio, et in ultima aegritudine Angeli in humana specie saepius illi ministrasse referuntur. Ex Ord. Mart. sub praefata die I Januarii. Alii autem illius beatum transitum diei 7 Julii, et anno 1568 assignant.

Ven. Henricus Jaupen, Hasselensis, vir modestia, et pietate insignis, nec minus doctrina praeclarus, qui annis 35 coenobio Mechilniensis priorem egit, dum Provincialis munere-fungens Flandriae conventus visitaret, ab haereticis captus, viginti millium florenorum litro redemptus fuit. Illius industria noster Augustinianus Ordo in Belgio magnum incrementum accepit. Cum altera vice povincialatum gereret, cum sanctitatis opinione obiit Mechilniae die 26 Junii, an. 1608, aetatis suae 67.

Ven. Henricus Lancellotus, Mechilniensis, in Ordinis Martyrologio sub die 11 Januarii appellatur vir inter eruditos optimus, et inter optimos eruditissimus, qui fidei orthodoxae, et regularis observantiae fuit fervidus zelator, paupertatis amator, et haereticorum acerrimus debellator. Hic transacto summa cum pietate vitae curriculo Antuerpiae spiritum Deo reddidit praefata die 11 Jan. an. 1611. Pluribus in Belgii coenobiis prioratum, necnon an. 1540 provincialatum obtinuit. Ejus opera recensentur ab Ossinger.

Ven. Hieronymus Saturninus Ferosus, nobilis Italus, una cum parentibus Valentiam in Hispaniam profectus, ibidem nostro Eremitano Ordini nomen dedit, ac deinde quoad vixit in omni virtutum genere resplenduit, sed praesertim excelluit humilitate, poenitentia, oratione, solitudine, devotione erga Deiparam, ac dignitatum contemptu; nam vocatus a S. Pio V, cujus erat consanguineus, ut forsan dignitates aliquas haberet, ille tamen religiosae paupertatis non oblitus, Pontificis precibus non acquievit. Postquam bis in coenobio Valentino priorem egerat, ad conventum de Succursu se contulit, ubi sacellum SS. Trinitatis erexit, atque inter assiduam poenitentiam, et spiritualia exercitia vitam traducens piam mortem oppetiit die 2 Junii an. 1602. Dicitur etiam scientia claruisse. Ex Ord. Mart. sub die 2 Junii.

Ven. Hieronymus ab Incarnatione, Lusitanus, ortus est ex Christophoro de Figueredo, et Anna Pires. Inter nostrates professionem emisit die 26 Junii an. 1551. Ob humilitatem sibi peccatoris [p. 668] nomen vindicavit. Cum multos annos in Lusitaniae provincia se laudabiliter gessisset animas Deo lucrandi disiderio excitatus in Regnum Minae in Africam contendit, ubi multos infideles ad Christum convertit. Tandem ab inimicis catholicae Fidei crudeliter necatus martyr occubuit.

Ven. Hieronymus a Cruce, Lusitanus ortum habuit in oppido Pombal prope Conimbriam ex parentibus Hieronymo de Villadares, et Branca de Magalhaens. Augustinianam professionem emisit in Ulyssiponensi D. N. de Gratia coenobio die 7 Maji anno 1557. Statim coepit virtutis semitam sequi magno cum conatu. An. 1588 cum aliis undecim nostratibus Lusitanam classem comitabatur, quae ad Angliae littora contendebat, quo tempore quamvis jam in navi reclusus suam tamen in Provincialem electionem rescivit, atque munus consiliarii Regii recusavit. Cum autem ex horribili classis naufragio cum duobus tantum e duodecim sodalibus incolumis evassiset, in Lusitaniam rediit. Postea vero, nempe an. 1597 in Indiam perrexit cum nostratibus Sebastiano de Seixas, Antonio de Gouvea, Hieronymo de Conceptione, Emmanuele de Sanctis, et Francisco Olanda, qui in itinere maritimo fatis concessit. Missus fuit legatus ad Persarum Regem una cum Patribus Christophoro de Spiritu Sancto et Antonio de Gouvea an. 1602, qui tres Augustinenses ita .Regi Persarum grati facti sunt ut illis permitteret et fidem in suis Regnis praedicare, et nostri Ordinis coenobium in sui Regni curia aedificare, quod an. 1607 erectum est sumptibus ejusdem Regis. Multis tandem peregrinationibus ob fidei zelum fatigatus, et ab omnibus ut sanctus veneratus, Ormusii jam incolatum habens decessit e vivis die 5 Maji an. 1607, aetatis suae 70. Illius corpus deinde Goam translatum fuit. Ex Ord. Mart. sub praefata die 5 Maji in commentariis.

Ven. Hieronyimus de Alabiano, nobilis Hispanus, patriam habuit Turiasonem, et Agredae habitum sumpsit. Statim se dedit, ita Sicrhowschy sub die 24 Decembris, studio virtutum, et super senes intellexit. Summe dilexit poenitentiam, et longis ac rigidis jejuniis suum corpus domabat; pollebat dono humilitatis in gradu excellenti, humiliando se omnibus, et osculando omnium plantas. Fuit homo multae orationis, et charitatis, et plenus operibus bonis. Obiit cum magna sanctitatis opinione in ceonobio Sanctorum, Villanublae prope Vallisoletum, in Castella die 12 Dec. an. 1614.

Ven. Hieronymus Ximenez, alias a S. Stephano, Hispanus, filius fuit Alphonsi Ximenez, Lusitani, et Annae Lopez, Salmanticam profectus, ibidem an. 1519 die 23 Augusti in manibus S. Thomae de Villanova solemnia vota nuncupavit. Studiis deinde addictus evasit tam in litteris, quam in virtutibus egregius. De illo refert noster Grixalva quod cum in Hispania cujusdam coenobii priorem ageret, et tempore famis pauperibus plurimam jussisset farinam distribui, illa coelitus mirabili adaucta est ubertate. Anno 1533 in Mexicum missus fuit cum nostratibus Francisco a Cruce, Augustino de Corunna, Joanne a S. Romano, Joanne Oseguera, Alphonso de Borja, et Georgio de Avila, qui ad Mexicanas oras pervenerunt die 7 Junii, cum ex Hispaniae littore solvissent die 3 Martii. Eligitur vicarius provincialis an. 1536, et an. 1542 cum aliis tribus Religiosis navigavit ad insulas Moluccas, unde [p. 669] per septennium totum peragravit orbem, et tunc fertur plura prodigia. perpetrasse. In Mexicum rediit an. 1548, ubi an. 1551 electus fuit Provincialis. In Ordinis Martyrologio sub die 17 Maji dicitur celebris concionator, theologus insignis, et in jure canonico satis instructus: claruisse mira humilitate, obedientia, et ad sacra mysteria maxima devotione, poenitentia, jejuniis, atque puritate. Suis etiam concionibus multitudinem barbarorum ad fidem convertit, ac tandem pro fidei augmento multis extenuatus laboribus, praefata die 17 Maji an. 1570 quievit in Domino. A Sancto Francisco Xaverio, in epistola ad Rectorem Collegii Goani, tam ipse quam tres alii nostrates peregrinationis ipsius in Orientem socii appellantur viri vere religiosi, vere sancti. Coenobia 40 erexisse fertur.

Ven. Jacobus Veldius, Flander, doctor Lovaniensis, fuit concionator facundus, atque haereticorum accerrimus debellator, a quibus Lavanio expulsus, atque ipsorurn insidiis jugiter impetitus, tandem Audomari piissime obiit die 2 Julii an. 1580. Erat Provincialis an. 1571.

Ven. Jacobus Barbera natus est Alcirae in Hispania ex Nicolao Barbera, et ejus coniuge Catharina. Inter nostrates Barchinone solemnem professionem emisit die 3 Junii an. 1570. In Ord. Mar. sub die 3 Junii dicitur vir rarae orationis, et altissimae contemplationis, in quibus meliorem diei partem consumebat; jejuniis, ciliciis, et disciplinis corpus macerabat. Caritate erga egenos, et aegrotos, silentio, solitudine, et caeteris claruit virtutibus; filios confessionis raris virtutum exemplis instruebat, fuit devotissimus erga Deiparam et S. Nicolaum de Tolentino, cujus patrocinio a gravi infirmitate liberatus fuit, et quadam vice ardenti febri laborans, S. Nicolaum invocans, illum videre meruit sibi amicabiliter dicentem: Ne timeas non morieris nunc; quod autem tibi dico, est ut Patribus dicas ut non omittant continuare processionem menstrualem. Sanctis operibus intentus, febri iterum gravi correptus, Sacramentis magna teneritudine susceptis praemunitus, obiit piissime, et illius corpus in signum virginitatis floribus ornatum est, et post annum illaesum repertum cum iisdem floribus, quasi tunc ex horto adductis. Cum in ecclesia S. Augustini Alcirae cuidam energumeno fierent exorcismi, hic super sepulcrum Ven. Jacobi renuit transire dicens: Ibi sepultum esse sanctum Fr. Jacobum Barberam. Contigit autem illius beata mors in coenobio Alcirensi mense Junio an. 1620.

Ven. Jacobus Franciscus Imperialis ortum habuit Valentiae in Hispania ex Jo. Baptista Imperiali, et Joanna Tarrega. Vota solemnia emisit in patrio coenobio de Succursu die I Maji an. 1558. Evasit deinde vir religiosisimus, eximiae doctrinae et egregiae virtutis, qui Valentinae provinciae reformationis, doctrina, et exemplo praecipuus auctor fuit. Post aliquot apud ordinem acquisitas dignitates, fuit enim sacrae theologiae Magister, suae provinciae Definitor, et bis Perpiniani Prior, plus meritis quam annis onustus Valentiae cum sanctitatis opinione obdormivit in Domino die I Maji, anno 1591.

Ven. Ignatius a Spiritu Sancto, Lusitanus, ortus est in oppido Fluvii-Majoris prope Scalabim ex Antonio Alvarez et Catharina Diaz. Nostro Eremitano Ordini nomen dedit Ulyssipone in coenobio D. N. de Gratia, evasitque in primis egregius concionator. In Mart. Aug. [p. 670] sub die 19 Julii dicitur fuisse valde poenitens, qui seipsum quotidie asperrime flagellabat, medium suae portionis pauperibus erogabat, quamvis fame summa laboraret. Multas a daemone sustinuit persecutiones, et P. Franciscum de Coelo podagra laborantem signo Crucis supra illius pedes facto reddidit sospitati.... Obiit Villaviciosae cum magnae sanctitatis opinione praefata die 19 Julii an. 1570, aetatis suae 70.

Ven. Inocentius Barcellensis, Lusitanus, qui, una cum socio Ven Antonio de Elvas e Florentiae Spiritus coenobio, ubi simul studiis vacaverant, in suam patriam reversurus, apud Lunellium Aquitaniae opidum incidit in manus Calvinistrarum, ab iisdem propter amborum invictam constantiam in confitenda catholicae fidei veritate crudeliter cum socio jugulatus fuit die 17 Martii an. 1561.

Ven. Joannes Raminez, Hispanus, in Ord, Mart. sub die 9 Augusti dicitur insignis praeco verbi Dei, multisque clarus virtutibus, scilicet integritate, mansuetudine, silentio, patientia, humilitate, compassione, oratione, et sanguinolentis disciplinis. Ad extremum deveniens cum amoris lacrymis in genua provolutus dixit: Nunc me Deus vocat ad se, et ardenti in Deum et Deiparam prece feliciter obiit Truiilli in Peruvia praefata die 9 Augusti an. 1608. Corpus ejus ipsa morte pulcherrimum permansit, et apud omnes sancti opinionem est adeptus.... Hic revera fuit unus e primis Peruviae apostolis, qui innumeros illius regionis homines ad Christi ovile perduxit; scribit Cardinalis Baluffi nostratem Ven. Joannem in sola Guamachucensi provincia vigintiquinque oppida Catholicae Ecclesiae aggregasse. Apud Guambos fustium, lapidumque ictibus contusus, atque confractis ossibus, ad incedendum impotens-redditus, continuo jussit se a quodam neophyto in ulnas gestari, atque ex hoc sugestu ambulante tanta virtute, tantoque zelo illis gentibus evangelium praedicavit, ut universas ad christianam fidem amplectendam illexerit. Annos 57 in Peruvia apostolicum ministerium exercuit, Domino cooperante, et sermonem ejus confirmante sequentibus signis. Pervenit ad aetatem annorum plusquam octoginta.

Ven. Joannes Cruzate, Navarrus, filius fuit Martini Cruzate, et Mariae Bella. Professionem emisit Salmanticae die 13 Augusti an. 1534. In Mexicum navigavit an. 1541, ibique per annos 35 magno cum fructu in vinea Domini laboravit. In Ordinis Martyrologio sub die 19 Augusti dicitur vir vita et scientia praeclarus, cujus mores incorrupti a cunctis censebantur. Tandem dum esset Vicarius in coenobio Xonocatopae ibidem sanctam mortem oppetiit praefata die 19 Augusti an. 1576.

Ven. Joannes Morejon nobiliter Metimnae Duelli, sive Campi, in Hispania ortus in Peruviam perrexit anno 1567. Limae nostrum Eremitanum ordinem amplexus, deinde ad Arequipae coenobium missus fuit, unde postea ad oppidum Guaquiream transivit. Cum autem cujusdam aegroti confessionem auditurus noctu iter faciens flumen Antabambam trajiceret, praeceps in aquas cecidit, et submersus periit. Quaesitum postea illius corpus invenini non potuit; sed aliquot post diebus illac transiens coenobii sacrista lugubrem nostratis Joannis vocem audivit, quam vocem secutus, quamvis nox esset, verba sunt ordinis Martyrologii sub die 6 Martii, quinque luces feritri instar aspexit, et tunc ex feretro haec udivit: ut haec Fratribus suis nuntiaret, ut ab illis [V, p. 671] in loco sepeliretur sacrato. Diluculo advenere fratres; et lucibus visis, etaquis paulatim decrescentibus corpus exanime inter aquas reperere, et illud in coemeterio coenobii Guarquirensis solemni pompa tumularunt circa an. 1580.

Ven. Joannes de Villamos, quod est Catalauniae oppidum, Barchinone Augustinianam tunicam induit, et exinde multis coepit clarere virtutibus. Otio enim bellum indixit, multis se poenitentiis et jejunuis maceravit, in oratione erat assiduus, in votorum observantia singularis. Etsi esset sacrista, choro tamen numquam deerat, officium parvum Deiparae quotidie tanta devotione recitabat ut aliquoties in aerem elevaretur, quotidie ad Matutinum surgebat, quod Deo ita placuit ut aliquando inter Angelos nostro indutos habitu illud recitaret; quae res illi pluries accidit, quoties ob aliquam causam communitas ad psallendum non surgebat. Lignum aridum humi plantans dicto semel Pater et Ave fructificare fecit. Tandem meritis, et prodigiis clarus die 5 Martii pie obiit Barchinone an. 1603. Ita fere Martyrologium Ordinis sub praefata die.

Ven. Joannes de Saldaña, Limanus, inter nostrates provinciae Peruanae habitum induit an. 1559. Claruit deinde modestia, poenitentia, amore Dei, humilitate; et caritate erga pauperes. Per quadraginta Religionis annos jejunium continuum servavit, usus est rigorosis disciplinis, aspero cilicio, et oratione perpetua. Anno 1575 electus fuit Prior conventus Tapacari, et 1581 Vicarius coenobii Pucarani. Missus ad provinciam Pariae valde laboravit in conversione Indorum Urorum, inter quos pro fidei praedicatione multa est passus. Erga S. Praecumsorem fuit devotissimus; et suis precibus a Deo impetravit in die ejusdem festivitatis supremum diem claudere. Vespere adhuc sanus Sacramenta petiit a Priore, qui erat Fr. Alphonsus Torrejon, qui licet reluctans illa subministravit. Sacramentis munitus, elucescente Praecursoris die, Deiparae Virginis et S. P. Augustini apparitione recreatus, inter pia cum illis colloquia animam piissime exhalavit die 24 Junii an. 1600. Ex Ord. Mart. sub praefata die 24 Junii.

Ven. Joannes a S. Romano, Burgensis, in patrio coenobio Eremitano Ordini nomen dedit, solemnia vota nuncupans die 13 Junii an. 1519. Deinde cum Ven. nostrate Francisco a Cruce in Amenicam profectus, ibidem ostendit se fidelem Dei servum, multosque verbo et exemplo ad catholicam fidem convertit; erat enim homo magni spiritus, et notae sanctitatis, et communiter ut sanctus reputatus; se enim rara poenitentia macerabat, et in cultu sui pauperrimus fuit; sanctissime rexit Mexicanam provinciam, eamque pluribus coenobiis auxit. Tandem pie obiit Pueblae die 31 Januarii an. 1581. Ex Ordinis Martyrologio sub praefata die 31 Januarii:

Ven. Joannes a S. Petro, Cordubensis, postquam -magistralem lauream jam adeptus fuerat, simul cum aliis nostratibus in Americam transmigravit an. 1551, ibique semper modestia, pudicitia, et caritate erga pauperes coruscavit. Missus ad Evangelium praedicandum Indis Guamachuci, inter illos multam conversionum segetem collegit. Plura apud Ordinem munera invitus exercuit. Cum esset Provincialis undecim coenobia erexit. Limae cum degeret, in lethalem morbum incidit, qui illum jam octogenarium ad suae terrenae peregrinationis terminum adegit [p. 672] die 5 Januarii an. 1594. Dicitur usque ad obitum virginitatis lilium illibatum servasse.

Ven. Joannes Cools, Lovaniensis, ortum habuit die 24 Novembris an. 1548. Ordinem Eremitanum ingreditur an. 1564. Evasit eximius praedicator, et doctor, atque de sua Belgica provincia optime meritus, quam doctrina, atque virtutibus decoravit. Templum nostratum Gandavensium auxit, et venustavit. In Ordinis Martyrologio sub die 23 Januarii dicitur: vir doctrina celeberrimus, ob quam alter vocatus est Cicero, et haereticorum inconcussus debellator. Fuit verbi Dei praeco singularis; diversis linguis latina, theutonica, hispanica, et gallica ultra trigesies sexies Adventus et Quadragesimae conciones habuit. Denique post plura opera Religioni proficua, claris virtutum signis exornatus, pio SS. Crucifixi imaginis complexu, hac die (23 Januarii) an. 1612, aetatis suae 63 Gandavi obiit in osculo Domini dicens: Moriar ne moriar. Duabus vicibus provincialatum, atque annis 25 Gandavensis coenobii prioratum gessit.

Ven. Joannes a S. Monica, Lusitanus, primam lucem aspexit in urbe Brigantina, ubi parentes habuit Andream Vas, et Eleonoram Leite. Professionem emisit Ulyssipone in coenobio D. N. de Gratia die 16 Augusti an. 1552. Discipulus fuit Ven. Ludovici de Montoya, sub cujus disciplina valde in virtutis tramite profecit, et cum per plures annos in Religione raro cum exemplo vixisset, die 23 Januarii in praefato Ulyssiponensi coenobio cum magna sanctitatis opinione animam exhalavit.

Ven. Joannes Jacobus Caponatus Patavinus floruit pietate, facundia, prudentia, et comitate, quamobrem inimam cum Cardinali Seripando familiaritatem contraxit. Saepe item expetitus fuit a Cardinalibus Madrutio, Sabello, et Salviato. Cum illi Religio plura injunxisset regiminis officia, et esset de omnibus optime meritus, post transactos in multis laboribus annos 88 pie obiit Patavii die 25 Jan. an. 1606. In ejus memoriam illius amicus doctor Franciscus Salvionus statuam cum honorificentissimo elogio erexit. In Ord. Mart. sub praefata die 25 Januarii appellatur vir doctrina, et pietate clarissimus, et verbi Dei praeco dissertissimus, qui propterea ab haereticis plura est perpessus. In variis coenobiis prioratum gessit, atque etiam totius provinciae primatum obtinuit.

Beatus Joannes Baptista de Moya, nobilis Hispanus, Salmanticae religiosae vitae institutores habuit D. Thomam a Villanova, et Ven. Ludovicum de Montoya, atque condiscipulos BB. Alphonsum de Orozco, Augustinum de Corunna, et Alphonsum Borjia, quorum nomina in sacris Hispaniae annalibus peculiari splendore nitent. De nostrate autem Ven. Jo. Baptista ita scribit Sichrowscky sub die 20 Decembris. Profectus est in Mexicum, ubi vacavit rigorosae poenitentiae, et gentibus praedicavit Evangelium. Dormivit semper super nudam terram, et quando gravabatur somno se reclinabat ad murum, aut truncum. Non potuit audire quidpiam mali de aliquo, ita amavit omnes; et corrigebat genuflexus defectus Fratrum, ita erat humilis. Extases habuit familiares, et conspectus fuit elevari a terra ultra centum quinquaginta ulnas. Oravit assidue etiam dormiendo, et tam bene psallebat, ac si apprime vigilaret. Dilexit summe pauperes, et meruit videre a Coelo duplicatam sibi charitatem. Claruit miraculorum dono, et [p. 673] solo signo Crucis, et communi oleo longas sanavit infirmitates. Mira ferebatur devotione erga sanctissimam Jesu Christi passionem, in cujus sitis memoriam semel, per sexdecim dies continuos, ab omni potu abstinuit... In variis Mexici coenobiis prioratum gessit atque etiam infirmorum, et hospitum curatorem egit, quae profeto munia non minori caritate quam humilitate obivit Tandem cum inter Indos apostolatui incumberet, in lethalem morbum incidit; quare ad viciniorem Guayangarci conventum transvectus, ibidem obdormivit in somno pacis die 20 Decembris an. 1567, aetatis suae 63. Illius corpus an 1610 integrum, et incorruptum, ac suavem spirans odorem repertum fuit.

Ven. Joannes Maldonado, nobilis Hispanus, in civilibus Regni Peruani bellis inter egregios milites claruit. Vir erat robusti corporis, et animi invicti, qui strenue, ac fortiter pro sui Regis causa dimicabat. Aegre tamen ferens suis meritis praemia numquam conferri, avitae nobilitatis oblitus, primum Gundisalvi Pizarri, et postea Francisci Hernandez Giron proditorum partibus adhaesit. Verum ad saniorem mentem deinde reversus, ad regia castra remeavit, ejusque auxilio exercitus Regis insignem victoriam reportavit. Cum apud Cuzqum rusticandi causa in valle Limatambi moraretur, pulcherrimam quamdam Indam deperiit. Cum autem inter venandum illam postea a tigride discerptam vidisset, statim religionis votum emisit, illudque implevit Augustinano habitu suscepto in coenobio Cuzqui, ubi rarae se tradidit poenitentiae; sese enim, ita Ordinis Martyrologium sub die 27 Junii, coepit ciliciis disciplinis, et jejuniis macerare, et humilitate, obedientia, et silentio claruit. Sacerdotio initiatus ad oppida de Cotabambas, et Omazayos ob linguarum peritiam missus fuit, ibique per quadriennium multos idololatras ad Christi fidem perduxit. Postea vero jussus est se conferre ad conversionem Indorum vallium de Abancay, ubi magno cum animarum lucro per biennium laboravit. Cum autem an. 1577 illius regionis conventus tit. Dominae Nostrae de la O a nostratibus relictus fuerit, ipse ad Cotabambas rediit, ubi apostolicum zelum exercuit usque ad an. 1592. Tandem plenus dierum, et bonorum operum in coenobio Cuzqui requievit a laboribus suius ut ad aeterna praemia transiret. Ob vitae sanctimoniam ab illis populis ut beatus venerari coepit.

V. V. Joannes Simon, et alii septem nostrates e conventu Arthesii in Gallia an. 1570 a Calvinistis comprehensi martyrii palmam reportarunt. Impii enim satellites ab Artesiae Comite missi nostratem Ven. Joannem, qui prior erat, atque insignis praedicator, ad suam ipsorum sectam adigere cupientes illum nostra ascendere coegerunt ut contra catholicam fidem praedicaret. Ille vero potius validis argumentis haereticorum insaniam detexit; quamobrem plumbea glande e sclopeto emissa interfectus fuit. Caeteri autem Fratres frustra ad apostasiam nec minis territi, nec pollicitationibus allecti, membratim concisi, P. Prioris exemplo roborati, pro vera fide gloriosam mortem passi sunt.

Ven. Joannes de Vega, Burgensis, filius fuit Antonii de Vega, et Barbarae de Villa. Habitum induit in patrio coenobio die 10 Julii an. 1544. Erat regius concionator an. 1573, et confessarius D Joannae Austriacae Regis Sebastiani matris, quae illum una cum B. Alphonso de Orozco [p. 674] sui testamenti executorem reliquit. Vir fuit non minus doctrinae excellentia, quam vitae sanctimonia spectabilis. Cum sanctitatis fama obijt Matriti an. 1580.

Ven. Joannes a Monica, Lusitanus, primam lucem-aspexit Tavilae in Algarbiae Regno, oriens ex Emmanuele Vaz, et Theresia Rodericia. Religiosa vota nuncupavit Ulyssipone die 25 Julii an 1571. Unus fuit e nostratibus Lusitanis, qui Indiarum Orientalium Vicariatum, sive potius Provinciam fundarunt. Nam an. 1572 a Ven. Augustino de Jesu tunc Provinciali illuc missus fuit una cum aliis nostratibus Goanae regionis apostolis, qui nimirum fuerunt Ven. Antonius a Passione, qui fuit coeterorum caput, Ven. Simon de Jesu prior Goani coenobii, Ven. Simon de Moraes prior Ormusii, Anselmus a Paradiso, Emmanuel a Regibus, Georgius a S. Maria, alias Quemado, postea Episcopus Faeziensis et suffraganeus Bracharensis, Joannes a Gratia, Dominicus a Pietate postea Episcopus Salensis, Petrus a Conceptione, Ludovicus Camelo, sive a S. Maria, et Emmanuel a S. Petro laicus, qui omnes Augustinianae Indiarum Orientalium Congregationis sub Lusitanae Provinciae auspiciis tamquam lapides vivi, uti habetur in Ordinis Mart. sub die 15 Julii, fundamentum posuerunt. In hac ipsa Congregatione inter raras poenitentias vixit noster Ven. Joannes, qui anno nobis adhuc ignoto ad aeternae vitae bravium accipiendum transivit.

B. Joannes Vique nobiliter ortus est Mexici circa an. 1560 ex Fulgentio de Vique, et Elisabetha Vallejo. Inter nostrates solemnia vota nuncupavit an. 1577. Cum postea an. 1588 prior esset coenobii Athesaran, ex lectione cujusdam sermonis de judicio universali ita commotus est ut deinceps vitam ageret prae rigore plusquam humanam, et cum per septennium mirabilem observasset poenitentiam, nonnullis Coeli favoribus recreatus, susceptis devotissime Sacramentis, in osculo et amplexu Domini supremum diem clausit apud Dominicanos mense Junio, an. 1593, aetatis suae 33. Illius corpus deinde translatum fuit ad nostrum coenobium Guaxacense, ubi ad arae majoris pedes tumulatum, statim a populo in magna veneratione haberi coepit. Ex Ord. Mart. Tom. 2, pag. 223.

Ven. Joannes de Canto, Hispanus, professionem emisit in coenobio Vallisoletano die 13 Maji anno 1549. Post biennium in Peruviam transivit ubi septem consumpsit annos in animabus Deo lucrandis cum VV. nostratibus Antonio Lozano, et Joanne a S. Petro, quo tempore plura perpessus est, vastissimas terras pedester perlustrans. Apud Ordinis Mart. sub die 21 Julii appellatur vir maxime poenitentiae, paupertatis evangelicae, et frequentis orationis, sicut et magnitudinis mirabilis, et patientiae incredibilis. Peruanam nostri Ordinis provinciam ipse fundavit. Obitus sui diem praenuntiavit, et per tres ante illius transitum dies Archiepiscopus Alphonsus Peralta morienti assistens avem quamdam in arbore juxta ejus cubiculum dulciter vibrissantem audivit, quae statim ac Ven. Joannes animam exhalavit, silens disparuit. Inter caeteras illius virtutes a scriptoribus celebratur singulare ejus lacrymarum donum, quo praesertim in altaris Sacrificio afficiebatur. Tandem annis laboribusque confectus cum sanctitatis fama ex hac vita migravit praefata die 21 Julii an. 1614.

Ven. Joannes Rosich in lucem prodiit [p. 675] in oppido Jorda in Cathalaunia, in dioecesi Vichensi, et Barchinone ceu Frater Conversus professionem emisit die 22 Julii an. 1585. Perpetuum deinde bellum otio indixit, et noctes fere omnes in choro orans traducebat. Adeo reclusus manere cupiebat ut extra coenobium nonnisi ex obedientia, vel communitatem associans egrederetur. Claruit humilitate, obedientia, charitate, patientia, et mortificatione. Peste infectus obiit Barchinone cum multa sanctitatis opinione mense Septembri an. 1589.

Ven. Joannes a Cruce, Hispanus, cum B. Joanne Estacio Lusitano, et aliis nostratibus ad Indias profectus fuit an 1539. De illo asseritur in Ord. Mart. sub die 16 Junii, quod raris virtutibus coruscavit, praecipue poenitentia; utebatur enim habitu contemptibili, supra nudas tabulas brevi se tradebat somno, et pro culcitra lignum adhibebat; quotidie ter sese flagellabat, orationi frequentem dabat operam, in humilitate fuit profundus; non dedignabatur coenobii ministeriis abjectissimis inservire, erga aegrotos eximia floruit charitate, et cunctis erat mirae affabilitatis. Quamvis vix grammaticam salutasset, in oratione altissima didicit mysteria, quae ceu versatissimus theologus explicabat. Tandem in Philippinis insulis pretiosam mortem oppetiit an. 1574.

Ven. Joannes a S. Vicentio, Hispanus, filius fuit Alvari Monetarii, et Catharinae Martinez. Eremitanum Ordinem per solemnia vota amplexus est Salmanticae die 22 Julii, an. 1529. A Generali Christophoro Patavino creatur sacrae Theologiae Magister an. 1554. Postea una cum B. Alphonso de Orozco provinciae Mexicanae visitator designatus fuit. Anno 1560 erat Castellae provincialis. Vir egregie doctus plures annos in Complutensi Academia magno cum plansu publicam cathedram moderatus fuit. Laudatur etiam tamquam vir animo candidus, sincerus, et apud omnes affabilis, et amabilis. Sanctitatis odorem post se relinquens ad alteram vitam transivit an. 1569.

Ven. Joannes de las Peñas, Hispanus, ad occidentales Indias profectus, cum ibidem inter infideles spiritu apostolico praedicaret, et verbo atque exemplo valde prodesset, ac plures ad Christi fidem convertisset, ab idololatris comprehensus, et vestibus exutus plusquam triginta sagittis confossus, et propio cruore purpuratus, ad martyrum candidatum exercitum gloriosus migravit anno 1587.

Ven. Joannes a Magdalena, Lusitanus, una cum nostrate B. Joanne Estacio in Peruviam navigavit anno 1551. Ibidem in provincia Conchucorum simul cum P. Fr. Francisco Cano verbum Dei disseminavit, et praesertim in oppido Tiellos in districtu de Lampas prope urbem Guanuci. Excelluit amore erga pauperes, et castitate illibata, adeo ut mulieribus egenis eleemosynam propria manu non erogaret. Item claruit zelo conversionis animarum, ac tandem plenus meritis ad meliorem vitam transivit. Locus, dies, et annus illius obitus non constant.

Ven. Joannes de Pineda, nobilis Hispalensis, in Peruviam profectus, ibidem in regione Chilensi in bellis Araucanis militis et ducis munus strenue ac fortiter gessit. Verum cum aliquando in quadam ecclesia quaedam contentio exorta fuisset, ipse coram gubernatore debitam loco sancto reverentiam non servavit; quamobrem in carcerem missus deinde capitis damnatur. [P. 676] Verum implorata Deiparae ope, ac S. P. Augustino ejus habitum induendi voto nuncupato si sospes evaderet, illa eadem nocte S. Pater Gubernatori apparuit, illi enixe suadens ut Joanni perpetratum scelus condonaret, et mortis poenam in exilium commutaret. Divo Protoparenti Augustino repulsam dare non est ausus Gubernator, ac proinde noster Joannes e carcere eductus Limam se contulit, ibique apud nostrates habitum induit an. 1559. Duris deinde se cruentavit flagellis, vitam duxit asperrimam rarae abstinentiae addictam, atque assiduis precibus mancipatam; eodem tempore infidelium conversioni, atque idolorum destructioni sedulo incumbens. Tandem plenus meritis, et annis, atque magnae sanctitatis famam post se relinquens, in coenobio Mascae requievit a laboribus suis an. 1606.

B. Joannes de Amorim, Hispanus, Vallisoletani coenobi alumnus, anno 1590 ad insulas Philippinas navigavit, unde postea in Japoniam transivit. Cum autem ibidem infidelium conversioni sedulum operam daret, in odium fidei Nangasaquii lancea confossus, ac membratim concisus, illustris coronam martyrii suscepit an. 1610. In Ord. Mart. de illo agitur sub die 24 Aprilis.

Ven. Joannes Gallaecus, laicus conversus, vir magnae simplicitatis, et poenitentiae, Mexici cum degeret, adhuc sanus et incolumis a P. Priore extrema Sacramenta petiit, a quo post aliquam repugnantiam tandem voti compos factus, statimque lecto decumbens, post tres horas mirabili quiete expiravit an. 1584. In Ord. Mart. ponitur sub die 26 Aprilis.

Ven. Joannes Barrera, Hispalensis, filius fuit Melchioris Maldonado Saavedra, et Annae Barrera. In coenobio Salmanticensi professionem emisit die I Maji, an. 1575. Deinde jugiter quoad vixit clarum suae sanctitatis de se praebuit testimonium. Postquam Hispalensis conventus prioratum summa cum prudentia gessisset, ibidem cum magna sanctitatis fama spiritum Deo reddidit. Dies, et annus illius obitus ignoratur

B. Jodocus, alias Justus Vandicke, conventus Gandavensis Subdiaconus, et Nicolaus Daniel, Dovaniensis, clericus professus annorum 18, a Calvinistis in odium fidei catholicae, atque vitae monasticae Gandavi die 28 Junii an. 1578 igne combusti coronam martyrii adepti sunt.

B. Josephus de Parada, Salmanticensis, parentes habuit Petrum de Parada, et Mariam de Velasco. Habitum sumpsit in patrio coenobio, in quo professionem emisit die 20 Decembris an. 1577. Claruit chori assistentia, solitudine, oratione, poenitentia, paupertate abstinentia, et zelo divini honoris, et charitate erga aegrotos, quorum ulcera lingens mirabiliter sanabat; ambitionem penitus abhorruit. Tandem virtutibus, ac miraculis clarus die 4 Martii an. 1619 ad Superos evolavit. Tumulatus fuit in sacello S. Laurentii praefati coenobii, et ad illius sepulcrum nonnulla dicuntur patrata miracula. -

Ven. Josephus a S. Augustino, Lusitanus, laicus conversus, simul cum Ven. Michaele a Visitatione sacerdote in Ulyssiponensi nosocomio nostrati Ven. Lucae a Resurrectione in charitatis operibus erga aegrotos exercendis sese adjutores adjunxerunt; quorum primus, nempe Josephus, maxima etiam charitate erga peste correptos coruscavit, lacte enim caprarum nonaginta infantes orbos parentibus, peste defunctis, aluisse refertur, [p. 677] quos veluti nutrix piissima in manibus fovebat, et orbitati eorum consulebat. Haec inter charitatis opera pie decedens in coelum, ubi numquam frigescit charitas, coronandus volavit, cujus etiam manus post annos nonullos, ut illius ostenderent sanctitatem, integrae repertae sunt. Creditur obiisse circa an. 1600. Ita Ord. Mart. sub die 18 Martii.

Ven. Julianus a S. Maria, Pedemontanus, vir pietate, atque Religionis zelo conspicuus, qui pluribus vicibus suae Augustinensium Discalceatorum Congregationis Vicarius generalis fuit, dum in Taurinensi S. Caroli coenobio moraretur, ad aegrotantes peste infectos accedere non timuit; quamobrem contracto morbo ibidem suae charitatis victima occubuit die 4 Augusti an. 1620.

Ven. Laurentius de Moraes, Lusitanus, in Ulyssiponensi D. N. de Gratia coenobio professionem emisit an. 1504. Hic desiderio captus visitandi reliquias S. Engratiae virginis, et martyris Lusitane, an. 1513 ad Castellae provinciam transivit, ibique per annos 60 in quodam eremitorio, olim Ordinis coenobio, prope Legionem, angelicam vitam duxit, donec tandem multis oneratus annis, et virtutibus, die 3 Aprilis an. 1575 cum magno sanctitatis splendore quievit in Domino.

Ven. Lesmes a S. Jacobo, Mexicanus, in coenobio S. P. Augustini illius urbis Eremitanum habitum suscepit, ibique inter asperas poenitentias, et continuam orationem vitam ducens, ad suae peregrinationis terminum pervenit die 29 Januarii an. 1575.

Ven. Lucas a Resurrectione, Lusitanus, filius fuit Aegidii Gonsalvez, et Mariae Picottae. Solemnia vota emisit Ulyssipone apud nostrates an. 1565. Vir raris virtutibus ornatus, tempore pestis sola charitate excitatus, ex superiorum venia eo morbo infectis opem laturus nosocomium coenobio praetulit, in eoque post triennium contagione correptus vitam suam possuit pro fratribus suis die 18 Martii an. 1599. Post aliquot annos illius manus in suae intensae charitatis signum repertae sunt incorruptae.

Ven. Ludovicus Marinus, Utrerae in -Hispania nobiliter natus, aliquando in Mexico mercaturam exercuit. Deinde tamen saeculo valedicens, in Mexicano coenobio Eremitarum Ordinem amplexus fuit, ubi rara sanctitate vivere coepit, adeo ut Generalis Thadaeus Perusinus illum ab omnibus officiis et dignitatibus Ordinis eximuerit, ut facilius orationi, et contemplationi vacaret. Cum autem ad Philiphinas cum Ven. Didaco de Herrera, aliisque nostratibus navigaret, antequam ad illas insulas perveniret, vel martyrii gloria purpuratus, vel naufragio in pelago submersus ad meliorem vitam transivit an. 1587.

Ven. Ludovicus de Cañizares, Hispanus, Castellae provinciae alumnus, ad Valentinam provinciam postea transivit. Ibidem excelluisse fertur charitate erga infirmos, patientia in laboribus, orationis assiduitate, atque sedula divinis officiis assistentia, necnon regularis observantiae zelo. Ad Superos evolavit e coenobio Vilenae D. N. de Virtutibus, cujus antea prior fuerat, circa an. 1593. Illius corpus an. 1623 adhuc erat incorruptum.

Ven. Ludovicus Legionensis in Ordinis Martyrologio sub die 23 Augusti laudatur ceu vir humanarum divinarumque artium peritissimus, sed praecipue celebratur tamquam religiosus virtutibus clarissimus, qui licet plura [p. 678] injuste passus sit, omnia tamen incredibili patientia sustinuit. Patriam habuit Belmontium in Hispania ortus e parentibus Lupo Legionensi (vulgo Lope de Leon), et Agnete Valera nobilissimae prosapiae. Juvenis sane eleganti ingenio praeditus apud nostrates Salmaticae professionem emisit die 29 Jan. an 1544. Ab Herrera vocatur vir suorum temporum sapientissimus, et in litteris latinis, graecis et hebraicis versatissimus, et sacrorum librorum primarius apud Salmanticenses interpres, qui doctrina, et eruditione patriam academiam, et Augustinianum Ordinem illustravit. Praeter egregiam operam litterariae reipublicae impensam, verba sunt Elssii pag. 443, praeter scripta innumera sacram Scripturam elucidantia ab illo in publicum emissa, edidit heroicum specimen praeclarae patientiae et magni animi indicium. Cum enim aliquorum invidia S. Inquisitioni delatus, simulque constrictus, in ejusdem carceribus biennium integrum detentus fuisset, tandem infracti animi vir publico triumpho cum palma et laurea educitur, ac veste candida in signum innocentiae amictus, praecone praeunte deducitur, pristinisque honoribus, titulis, ac professioni theologicae restituitur. Primam vero lectionem, post tenebras, ut auspicabatur, pleno consessu ad novitatem evocato, inquit: Dicebamus hesterna, etc. ut sic ostenderet se aceptae injuriae omnino oblitum fuisse An. 1588 jussu Generalis Gregorii Petrochini nostratum Discalceatorum Constitutiones composuit. Eligitur provincialis Castellae an. 1591; verum paucis post ab electione diebus in coenobio Matricalensi die 23 Augusti, anno aetatis suae 64 spiritum Deo reddidit. Nedum autem Ludovicus noster fuit famosus theologus, verum etiam celeberrimus poeta, eique paucis abhinc annis a suis admiratoribus, Salmaticae statua aenea erecta fuit. Illius opera recensentur ab Ossinger pag. 503.

Ven. Ludovicus Alvarez de Toleto ortum habuit an. 1531 in oppido Valdera in Hispania ex familia Comitum de Oropesa, et ab ipso religiosae vitae tyrocinio claruit poenitentia, et pietate praesertim erga Deiparam. An. 1599 missus fuit ad Indias occidentales, ubi evangelii praedicator extitit revera apostolicus. Quitensem provinciam fundavit, ejusque primatum obtinuit an. 1575; verum post menses octo anno insequenti in torrentem lapsus aquis suffocatur. Illius corpus adhuc incorruptum an. 1633 in decentiori loco reconditum fuit.

Ven. Manfredus a Leonissa, alias de Judicibus nostratem Ilicetanam Congregationem amplectitur die 12 Julii, an. 1534, atque anno insequenti solemnem professionem Iliceti emisit. Deinde sua industria, atque suorum consanguineorum sumptibus Leonissae in Aprutio coenobium construxit sub invocatione S. Aegidii Abbatis, quod Ilicetani Patres anno 1565 pro laudata ipsorum Congregatione acceptarunt. In hoc eodem coenobio, Ven. Manfredus vivens cum mirabili humilitate, honestate, sobrietate, paupertate, et poenitentia, evasit vir maximae religionis, et sanctitatis; donec heroicis virtutibus cumulatus, inter lacrymas suorum confratrum totius religionis, et patriae, mortalitatis sarcinam deposuit an. 1567. Ita fere Ord. Mart. sub die 12 Julii. Vide etiam Sylvam Landucci pag. 130.

Ven. Marcus a S. Josepho, Discalceatus, in Messanensi S. Restitutae coenobio in Sicilia cum magna sanctitatis opinione ad suae terrenae peregrinationis [p. 679] terminum pervenit die 13 Augusti an. 1619. In Ord. Mart. sub praefata die appellatur puritatis lilium, patientiae rosa, atque mortificationis viola.

Ven. Marianus Turchius, nobilis Senensis, nostratibus Ilicetanis per solemnia vota se adjunxit in patrio S. Martini coenobio an. 1525. Deinde in sua Ilicetana Congregatione rarae scientiae, atque egregiae sanctitatis jugiter luculenta indicia praebuit. Quamobrem in variis coenobiis, summa prudentia prioratum gessit, atque totius etiam Congregationis tribus vicibus primatum obtinuit. Ob doctrinam atque probitatem ab Archiepiscopo Senensi monachorum Cisterciensium magister litterarum, morumque constitutus fuit. Tandem summa cum pietate, vitam cum morte commutavit in praefato S. Martini Senarum coenobio die 20 Maji an 1588.

Ven. Martinus laicus conversus dum Ulyssipone simul cum nostrate Ven. Luca a Resurrectione in nosocomio peste infectis inserviret, et cum pueros septuaginta parentibus orbatos summa cum caritate enutrivisset, tandem contracta lue ad laborum suorum mercedem a Domino recipiendam transivit die 27 Aprilis, anno 1599.

Ven. Martinus de Perea Hispanus, patriam habuit Urbem Pacensem, et Eremitanum habitum sumpsit in coenobio Salmanticensi. Vir deinde evasit doctrina, et sanctitate conspicuus, qui post aliquot lecturae annos in Mexicum an. 1566 navigavit, ubi in illa academia lectorem primarium egit. Duabus vicibus electus fuit majoris coenobii Mexici prior, et an. 1578 provincialis. Rediit postea in Hispaniam, ibique an. 1589 Bethicae provinciae primatum obtinuit. Dum autem in Aragoniam se conferret, in coenobio Castelli Garci-Muñoz lethali febri corripitur, ex qua annis et meritis plenus pie obiit die 18 Augusti praefato an. 1589. Illius sepulcrum a fidelibus ob plura accepta beneficia visitari coepit.

Ven. Matthaeus a S. Francisco, Lotharingus, primus fuit qui Augustinensium Discalceatorum reformationem in Galliam invexit, ibique adeo praedicationis zelo, et bonorum operum exemplis resplenduit ut a Regina Margarita alter Paulus Doctor gentium appellatus fuerit. Cum autem pro Dei honore multos exantlasset labores, meritis cumulatus, senioque confectus, necnon doctrina, sanctisque moribus clarus Avenione die 7 Julii spiritum Deo reddidit an. 1617.

Ven. Mauritius de Tertiis, Parmensis, alumnus fuit Congregationis Insubricae. Ordinis secretarium egit sub Augustino Fivizano, et Augustino Cornuetano. Anno autem 1587 erat Vicarius generalis suae Congregationis de Lombardia, et an. 1593 item Vicarius generalis Rheni, et Sueviae, Germaniae, et Poloniae quo nomine egregiam operam praestitit coenobiis Pragensi, Monachiensi, et Ratisponensi, et gratissimum nedum Germaniae Principibus, verum etiam Imperatori se reddidit. Apud scriptores appellatur Religiosus magna prudentia, vita exemplari, sanctis moribus, et multis virtutibus ornatus. Cum sanctitatis fama obiit Viepachii in Germania die 19 Feb. an. 1494, aetatis suae 43. Illius litterarii labores recensentur apud Ossinger, inter quos habetur etiam breve Ordinis chronicon impressum Venetiis an. 1582.

Ven. Melchior de Arazil primam lucem aspexit Xixonae in Hispania in Valentina dioecesi, ortus an. 1552 e parentibus Stephano de Arazil, et Elisabetha Lobregada. [p. 680] Adhuc quinquenis se ipsum Deiparae cultui mancipavit, votumque castitatis emisit. Litteris addiscendis addictus plurimum in illis profectum fecit. Toleti sacris initiatus in B. Virginis laudem piissimum librum evulgavit, in quo, cum sancta, atque sacerdotali libertate hominum vitia redargueret, quosdam nactus est sycophantas (quae maligna pestis omni tempore eruditorum virorum honori invidet, eorumque calcaneis insidiatur) a quibus per calumniam apud S. Inquisitionis tribunal accusatus fuit. Quamobrem in carcerem Melchior noster detruditur; verum quia calumniantes dum sibi coelum claudunt, econtra sui ipsorum livoris victimis paradisi januas aperiunt, piissima Virgo famulo suo in carcere apparuit illum consolans, verba sunt Mart. Aug. sub die 30 Aprilis, et illius virginitatem confirmans; et sic e carcere innocens egressus est. Etiam claruit devotione erga SS. altaris Sacramentum; quapropter illius celebrantis vultus saepe laetissimus videbatur. Cum quadam die ab ipso Christo Domino visitatus fuisset, ab eoque ipsius lateris vulnus accepisset, coelitus admonitus ad nostrates Valentinos perrexit, atque ab illis habitum recepit mense Januario an. 1601. Ibidem per decem menses adeo clara praebuit suarum virtutum testimonia ut ab omnibus sanctus vocaretur, praesertim ob prodigia ab illo patrata; sed nondum tyrocinii stadium emensus meritis onustus sanctam efflavit animam die 30 Aprilis praefato anno 1601, aetatis suae 49. Post decem ab illius humatione annos, corpus ejus repertum est incorruptum, et digitus ab uno religioso illi avulsus plurimo sanguine manavit. De ejus vita extat processus ab Archiepiscopo Valentino D. Joanne Rivera formatus. Ita laudatum Mart. Aug. part. I. Pag. 342. Apud nostratem Sichrowscky sub die 30 Aprilis ita de V. Melchiore legitur: Factus omnibus omnia, medicina fuit aegrotis, oculus caecis, pes claudis, restauratio mendicis. Adeo erant ferventes suae orationes, ut noctu orando vibraverit e pectore lucem meridianam nive candidiorem. Jesu, et Mariae singulariter erat devotus, et rari erant in anno dies quibus cum illis non conversaretur. Hinc a Virgine meruit obtinere cingulum aureum, et a Christo plagam sui lateris, nec sensit aplius motus sensuales. Multas liberavit animas e purgatorio, et inter alias illam Philippi II. Floruit spiritu prophetico, et fama est quod adhuc viator Deum viderit facie ad faciem quantum homini possibile est.

Ven. Michael Gombau Caesaraugustanus in patrio coenobio solemnia vota apud nostrates emisit die 16 Januarii an. 1591. Verum ad Discalceatos transire maluit an. 1604, ex quo tempore sub nomine Michaelis a S. Maria raro vixit sanctitatis exemplo, se jugiter cilicio, atque incredibili abstinentia macerans. Missus fuit ad Philippinas insulas anno 1605 ibique una cum VV. Petro a S. Josepho, et Francisco a S. Monica, qui et ipsi ex nostratum Calceatorum coetu exierant, sedem suam fixit prope Manilam in oppido Mariveles, ubi praedicationis zelo multos ad Christi fidem converterunt. Cum autem quadam vice concionaretur a barbaris simul cum sodalibus captus, et foras abductus, simul omnes lapidibus obruti martyrii palmam adepti sunt.

Ven. Michael ab Angelis, Lusitanus, duabus vicibus e Lusitania ad Orientales Indias profectus fuit; nempe anno 1579, et an. 1603, quibus illius provinciae, [p. 681] seu potius vicariatus regimen illi commissum fuit. Hic acceptum munus magno cum zelo, et prudentia gessit; sibique eximiae sanctitatis opinionem comparavit. Cochinense coenobium a fundamentis erexit. Tandem praedicens sui obitus diem piam mortem oppetiit in Collegio Goano die 29 Aprilis anno 1605, aetatis suae 63.

Ven. Michael de Homedes, Hispanus, ex oppido Uldecona, inter nostrates admissus ceu frater conversus, potissimum excelluit humilitate, poenitentia, et oratione. Piissime obiit die 20 Julii an. 1574.

Ven. Michael Sansalonius ortum habuit in oppido Xericano in Regno Valentiae ex Francisco Sansalonio, et Joanna Cortet. In coenobio Valentino de Succursu solemnibus juramentis Augustiniano Ordini se adstrinxit an. 1578. Ab ipso Religionis ingressu optimae indolis, et egregiae virtutis testimonia praebuit; humilitate enim fuit singularis; sese namque peccatorem, et omnes alios ut sanctos reputabat. Charitate erga proximos, praesertim infirmos, praecelluit, eosque frequens visitabat, purgabat, recreabat. Pauperibus autem, quae poterat largiter erogabat. Mirabilem exercuit poenitentiam, paupertatem, atque patientiam. In oratione, et choro erat assiduus, otio bellum perpetuum indixit, solitudinem amabat. Plures apud Ordinem obtinuit dignitates, quas semper summa cum laude sustinuit, fuit enim variis vicibus prior, ac semel provincialis, electus an. 1618. Verum eodem anno, die 26 Julii, in praefato Valentino coenobio vitam cum morte commutavit aetatis suae an. 70. Illius exequiae magno populi concursu celebratae sunt. Ita fere Ord. Mart. sub praefata die 26 Julii.

B. Nicolaus de Melo, nobilis Lusitanus, in Mexicum profectus adhuc adolescens, ibidem nostro Eremitano Ordini nomen dedit. Post sexennium, nimirum an. 1584, ad Philippinas insulas transivit, ibique barbara illarum gentium idiomata brevi potitus, multos idolorum cultores ad veram Christi fidem perduxit. Cum autem propter quaedam illius provinciae negotia Romam versus per Moscoviam, jam Indiam et Persidem transgressus, iter faceret una simul cum nostrate B. Nicolao de S. Augustino, accidit ut cujusdam medici Mediolanensis infantem catholico ritu baptizaret; quamobrem in carcerem conjectus, deinde cum socio ad quamdam maris glacialis insulam relegatus fuit. Verum post sexennium a Rucesii Ducis successore Demetrio pristinae libertati ambo restituti sunt. Demetrio tamen a conjuratis interfecto, in manus usurpatoris Basilii inciderunt, qui illos iterum in carcerem detrudi imperavit, hac eis optione data, ut scilicet si dimitti velint, infantem moschovitico ritu rebaptizent. Ob acceptam repulsam tyrannus excandescens fortissimos Augustinenses milites multimodis per quadriennium in ergastulo vexavit ut ad catholicam fidem deserendam adigerentur. Spe tamen frustratus, tandem Nicolao Melo caput amputari jussit die 30 Novembris an. 1611.

Ven. Nicolaus de Brabantia, Flander, ab haereticis Hollandensibus, in coenobium Brugense instar rapacium luporum irrumpentibus, propter catholicae fidei constantiam circa an. 1578 interfectus fuit.

B. Nicolaus a S. Augustino, Japonensis, laicus conversus, comes fuit praefati B. Nicolai Melo, ejusque in passione socius. Hic autem ad instantiam D. Marinae Gurciae Demetrii I uxoris, [p. 682] post necem B. Nicolai Melo e carcere eductus, ab eadem D. Gurcia in domum suam receptus fuit. Verum aliis bellorum tumultibus exortis praefata ex-Ducissa Gurcia e Moscovia fugam arripere coacta fuit, eamque omnes domestici ejus, inter quos noster Nicolaus recensebatur, secuti sunt. Singuli autem a satellitibus comprehensi vario mortis genere damnati fuerunt. Nicolaus vero ante incensum rogum sistitur, eique peremptorio edicto praecipitur ut Romano ejurato Rutenum ritum amplectatur, alioquin cremationis poenam haudquaquam evasuro. Iniquissimam jussionem constanter respuit fortissimus Christi atlheta; quamobrem eodem temporis puncto crepitantibus flammis traditus fuit an. 1615, aetatis suae 66.

B. Nicolaus de Witte, Flander, Caroli V Imperatoris consanguineus, Burgis in Hispania e manibus S. Thomae de Villanova habitum sumpsit. In Mexicum missus fuit cum aliis octo nostratibus an. 1543, ibique in assidua verbi Dei praedicatione tantam morum suavitatem, tantamque erga omnes benevolentiam ostendit ut ab Indis proprii ipsorum idiomatis vocabulo Nocus, idest sodalis, aut conviva appellatus fuerit. Cum aliquando ut moribundo assisteret turgidum quoddam flumem trajicere vellet, atque in submersionis discrimen devenisset, ad alteram ripam se divinitus translatum invenit. Tandem postquam annis 22 in vinea Domini magno cum animarum lucro laborasset, meritis onustus, atque miraculis clarus Mexici cum sanctitatis indiciis quievit in pace die 25 Octobris an. 1565.

Ven. Nicolaus de Estarrona, Hispanus, in coenobio Burgensi tempore prioratus S. Thomae a Villanova anno 1533 religiosam professionem emisit. Ab eodem D. Thoma ad Dei amorem instructus, virtutibus clarus, et charitate fervens ad immortalem vitam transivit ex Agrippinensi, alias de Agreda coenobio, quod an. 1557 D. Joannes Gonzalez de Muniebrega Episcopus Turiasonensis extruxit.

Ven. Nicolaus Navarro provinciae Limanae in Peruvia alumnus, ab ipso Religionis ingressu omni virtutum genere coruscavit; praecipue tamen claruit paupertate, poenitentia, oratione, et zelo animarum, multos enim infideles ad catholicam fidem perduxit. Tandem cum sanctitatis opinione obiit in coenobio Truxilli die 17 Julii an. 1595.

Ven. Nicolaus de Perea, Hispanus, primam lucem aspexit Segorbiae circa an. 1518, ortum habens e parentibus Joanne de Azevedo, et Francisca Rodriguez. Religiosa vota nuncupavit apud nostrates Salmanticenses die 17 Martii an. 1535. Deinde an. 1539 una cum B. Joanne Estacio Lusitano navigavit in Mexicum, ubi, gratum Deo famulatum praebuit; erat enim, ita Mart. Aug. sub die 2 Maji, in oratione, et contemplatione assiduus, cubiculi reclusione mirabilis, et in laborum, et adversitatum tolerantia singularis. Sex ante obitum menses ter in die Angelorum concentus audire meruit suavissimos; ad primam enim cantabant ad illius aures canticum Gloria in excelsis Deo, ad meridiem symbolum Apostolorum; et ad noctem plures cantiones suae consolationis ergo a coelitibus cantari audiebat. Tandem heroicis virtutibus clarus, atque annis, meritisque onustus spiritum Deo reddidit praefata die 2 Maji an. 1596, aetatis suae 78.

Ven. Nicolaus de S. Maria, Lusitanus, dum in insula S. Thomae de Meliapor in Orientalibus Indiis Evangelium praedicaret, [p. 683] ab illis barbaris hominibus in odium christianae fidei lanceis confossus intermitur an. 1592.

Ven. Nicolaus de Puig, Hispanus, ortum habuit in oppido Alchodii ex piis, nobilibusque parentibus, atque nostrum Eremitanum Ordinem in patrio coenobio amplexus fuit. Postea rarae sanctitatis jugiter indicia praebuit; fuit enim, ita Mart. Aug. sub die 31 Januarii, in assistentia chori promptissimus, in oratione assiduus, in solitudine mirabilis, otio perpetuum bellum indixit, in poenitentia erat stupor, in humilitate profundus, in observantia trium votorum singularis; et coram omnibus excelsae sanctitatis speculum. His virtutibus adjecit singularem litteraturam, ob quae omnia in Religione plures habuit dignitates. Cum autem Alchodii quidam Gallus, nomine Joannes Cresol SS. Sacramentum clam surripuisset, noster Nicolaus divinitus agnovit ubi sacrilegus latro sacras particulas abscondisset; quare ad illius domum pergens, eam magna luce circumfusam invenit, et accitis Clero, et populo SS. Sacramentum solemni processione ad parochiam referendum curavit. Deinde in domo sacrilegi furis extructum est monasterium Monialium Augustinensium, ubi quotannis festivitas inventionis SS. Sacramenti celebrabatur. Tandem Ven. Nicolaus plenus annis ac meritis in praefato Alchodii coenobio cum magna sanctitatis fama supremum diem clausit an. 1590, et ad ejus exequias honorandas magnus fuit populi concursus.

Ven. Paulus de Barletta, Apulus, postquam duodecim annos in Italiae coenobiis transegisset, ad Lusitaniae provinciam transivit ubi iterum religiosam professionem emisit die 14 Septembris an. 1574. Tanto affectu contemplationi vacabat ut saepissime extra sensus raperetur. Raram semper atque singularem vultus modestiam praesetulit. De illo refertur quod cum aliquando Ulyssipone in ecclesia D. N. de Gratia oraret ante imaginem B. Virginis, ab illa sacro rosario donatus fuit. Plura incredibili animi pace perpessus est. Ad insulam S. Thomae in India missus, ibidem lethali morbo correptus, et a Deipara consolatus cum perspicuis sanctitatis indiciis animam exhalavit die 2 Februarii an. 1580.

Ven. Paulus Zillius, Flander, sacrae theologiae magister, et concionator celeberrimus, dum coenobio Brugensi praeesset, ab haereticis coenobium illud devastantibus multa perpessus, tandem ab iisdem dimissus ad civitatem Insulensem secessit, ibique piam catholicorum exulum multitudinem suis concionibus solabatur. Verum postea haereticis etiam illic invalescentibus, in vincula conjicitur, et ne amplius veram fidem praedicaret illi vita adimitur an. 1578.

Ven. Petrus Arganilensis, Lusitanus, nostri Augustiniani Ordinis laicus conversus, insigni sanctitate floruit in nostratum collegio Conimbricensi. Ibidem enim se praeclarum reddidit exemplar charitatis, obedientiae, atque humilitatis, qua maximopore ab omnibus contemni exoptabat. Potissimum autem claruit religiosi silentii custodia; quare aliquando rogatus ut saltem de rebus spiritualibus loqueretur, melius esse respondit cum Deo, quam de Deo loqui. Quamobrem ita assidue orationi vacabat ut ipsa oratio illius continuus victus esse videretur. Tandem multis virtutibus atque etiam prodigiis clarus in praefato collegio Conimbricensi vitam caducam [p. 684] cum aeterna commutavit die 4 Junii an. 1559.

Ven. Petrus de Cepeda, nobilis Toletanus, nostratis B. Alphonsi de Orozco consanguineus fuisse dicitur. Hic quamvis corpore parvus esset, virtutibus tamen maximus fuit. In Peruviam profectus, ibidem coenobii Cusquensis prior electus est. Deinde in Hispaniam rediit, unde secum in Peruviam undecim novos nostrates evangelicos operarios perduxit. In capitulo Limae habito die 19 Junii an. 1563 illius provinciae primatum obtinuit. Hoc munere absoluto iterum in Hispaniam remeavit, et ad reformandam Aragoniae provinciam missus fuit an. 1569. Post coenobii Barchinonensis prioratum laudabiliter gestum, laboribus, vigiliis, senioque confectus, sed multis meritis cumulatus cum sanctitatis fama ad immortalem vitam transivit die 19 Junii an. 1571.

Ven. Petrus de Medina, Hispanus, Alchodium patriam habuit, e piis parentibus ortum ducens. In patrio coenobio Eremitanum Ordinem ingressus, adeo in studis profecit ut evaserit sacrae theologiae Ilerdensis doctor, ejus denique disciplinae in illa academia professor. In Ordinis Martyrologio sub die 23 Julii in commentariis appellatur vir mirabilis acuminis, et rari ingenii, rethoricus eloquentissimus, philosophus excellens, theologus et canonista egregius, necnon sacrarum Scripturarum peritissimus. Nec minus claruit virtutibus; fuit enim humilitatis profundae, patientiae invincibilis, poenitentiae rigidissimae, obedientiae promptae, pudicitiae intemeratae, paupertatis singularis, orationis continuae, charitatis erga aegrotos et egenos ferventis, amans solitudinis, et assistentiae in choro. Praeterea fuit erga Christi passionem, Deiparam, et S. P. Augustinum devotissimus. Senio tandem confectus, et meritis cumulatus, inter dulcissima ad Deum colloquia die 25 Julii an. 1589 in coenobio Alchodiensi cum sanctitatis opinione ex hac vita migravit. Ita fere iisdem verbis laudatum Ordinis Martyrologium ut supra.

Ven. Petrus a Turre, Toletanus, ab ipso Religionis ingressu heroicis virtutibus coruscavit. De illo fertur quod per quadraginta annos extra coenobium numquam exierit, et cum aliquando ad quemdam aegrotantem accedere jussus fuisset, statim Missam celebraturus ecclesiam adivit, atque enixim a Deo postulavit ne extra coenobium egredi cogeretur, sed potius ille aegrotus sanitati protinus restitueretur. Missa peracta aegrotantis nuncius advenit illum miraculose saluti esse restitutum, eo quia P. Petrus a Turre illi quemdam S. Nicolai de Tolentino paniculum benedictum porrexit; ex quo patet a Deo petitionem Ven. Petri exauditam fuisse, atque Angelum personam, atque figuram ejus indutum ad aegrotum sanandum protinus missum. Tandem Ven Petrus mirabili sanctimonia clarus, atque nonnullis miraculis gloriosus in Toletano coenobio terrenae peregrinationis cursum explevit die 28 Julii an. 1597. Illius corpus an. 1612 adhuc erat incorruptum.

Ven. Petrus de Castrillo, Hispanus, in coenobio Burgensi nostrum Eremitanum Ordinem ingressus fuit, atque solemnia vota nuncupavit tempore prioratus S. Thomae de Villanova, die 23 Martii an. 1534. Vixit deinde cum sanctitatis opinione in coenobio Agrippinensi, sive Agredano, et ibi quievit in Domino die 14 Julii an. 1605.

Ven. Petrus de Rancos, Lusitanus, in Ulyssiponensi [p. 685] D. N. de Gratia coenobio Eremitanum Institutum amplexus, postea ad Valentinam Provinciam transivit, in qua tribus vicibus Valentiae coenobii B. Virginis de Succursu prior electus fuit. Vir dicitur fuisse rarae humilitatis, orationis, solitudinis, atque abstinentiae, tantaeque erga pauperes et aegrotos charitatis ut nosocomia frequenter visitans ad illorum levamen abjecta quaeque ministeria non abhorreret. Ante celebrationem Missae per integram horam orationi vacabat, in qua aliquando extases habuit a terra in aerem sublatus. Tanta claruit paupertate ut in cubiculo duntaxat haberet Crucifixi imaginem, ac lectulum miserrimum, in quo semper vestibus indutus recumbebat. Decem ante obitum diebus, suae peregrinationis terminum divinitus praescivit, ac demum septuagenario major, relictis multis sanctitatis indiciis, in praefato Valentino coenobio debitum naturae persolvit die 30 Martii anno 1579.

Ven. Petrus a S. Georgio, laicus conversus Discalceatus, solemnium votorum professionem emisit Romae in coenobio S. Stephani Rotundi die 2 Julii an. 1601. Pie obiit in agro Romano dum simul cum Fratre Fulgentio de Spiritu Sancto eleemosynas colligeret die 30 Martii an 1602. Eidem Fr. Fulgentio praedixit se post decem ab obitu ipsius dies illum ad coelestes epulas invitaturum. Eventus veram fuisse praedictionem ostendit.

Ven. Petrus de Villanova, Caesaraugustanus, parentes habuit Matthaeum de Villanova, et Franciscam Dueñas. Ordini Eremitano nomen dedit die 19 Octobris an 1578. Claruit humilitate, oratione, patientia, charitate, obedientia, poenitentia, castitate, et paupertate. Praelaturas, quas habuit, summa cum prudentia exercuit; erat enim litium hostis, et pacis amator. Cum sanctitatis signis animam exhalavit Caesaraugustae die 12 Aprilis an. 1608.

B. Petrus Monterius, sive Monteirus, Hispanus, in Toletano coenobio tunicam Augustinianam indutus, nondum Sacerdotio initiatus, ad Philippinas insulas navigavit an. 1601. Transiit deinde in Japoniam, ubi aliquot annos in Evangelii praedieatione transegit. Postea autem Manilam rediens, incidit in manus haereticorum Hollandensium, qui illum orantem, ac vere fidei praeconia celebrantem crudeliter necarunt die 24 Aprilis an. 1610.

Ven. Petrus Borracchina, Hispanus, in patrio Alchodiensi coenobio Eremitanum Ordinem ingressus, multis post ea annis monasticarum virtutum se jugiter singulare exemplar ostendit. In Ordinis Martyrologio sub die 27 Junii celebratur ceu vir rarae observantiae, affabilitatis, puritatis, tantaeque innocentiae ut numquam sinistram de aliquo suspicionem conceperit. Erga Christi passionem, atque D. P. Augustinum ferventi pietate afficiebatur. Excelluit spiritu poenitentiae, orandi studio, patientiae virtute, atque erga proximos charitatis ardore. Tandem cum Alchodii priorem ageret, invocans saepe dulcibus colloquiis Deiparam Virginem, et S. P. Augustinum, animam Deo reddidit praefata die 27 de Junii an. 1578.

Ven. Philippus Hernandez, Hispanus, patriam habuit Montem-Regalem in Aragonia; qui Ordine Eremitanum ingressus ibidem evasit vir doctissimus aeque ac piissimus. Dum caeteris praeesset, subditos suos rara prudentia ad amorem virtutis, atque scientiae studium excitabat. [p. 686] Potissimum claruit religione erga animas in purgatorio detentas, quae illi crebro apparebant sese ejus precibus atque sacrificiis commendantes. Cum in Caesaraugustano coenobio priorem ageret, quidam ejus subditus majoris scientiae desiderio cum daemone pactum iniit, illi animam suam se traditurum, si ipsi majorem sapientiam praeberet. Spopondit daemon illam se ei daturum, si studio nocturno vacans, cereo accenso, vigil foret; si autem somnum caperet, et cereus extingueretur, tunc animam ejus in tartara detrudendam fore. Sub pacto inito frater noctu cereum accendit, et statim somno captus super librum cecidit. Prior autem de more per coenobium concursans, ad illius fratris cubiculum pervenit, et per januae rimas lucernam introspiciens pulsavit ut lumen extingueretur. Sed nemine respondente, respexit fratrem supra librum dormitantem, et juxta illum hominem parvum, in capite ingentem galerum sustinentem, et conantem lucernam extinguere. Prior obstupefactus, vi januam aperuit, et statim homo parvus ex ejus oculis evanuit, et fratrem e somno excitavit, atque ab illo inquirens quid ageret, et quis esse homo ille, frater statim omnia aperuit, quae audiens illum gravissime reprehendit, ut tantum scelus merebatur. Ita iisdem fere verbis Mart. Aug. sub die 21 Junii. In eodem Martyrologio, part. 2, pag. 232, noster Philippus dicitur fuisse Lector primarius in academiis Oscensi, et Ilerdensi, et postea Caesaraugustae Lector vesperarius, et primarius. Tandem plenus meritis, et annis in eadem Caesaraugustana civitate piissime animam exhalavit praefata die 21 Junii an. 1617.

Ven. Raphael natus Villae Condae in territorio Portugalliae, migravit ad Indias, ubi sacrum habitum suscepit Goae, et experimentum dedit sui insignis spiritus. Donum habuit praedicandi verbum Dei; avidus vero majoris animarum lucri navigavit ad insulas Sundae, ubi postquam convertisset multas animas ad Jesum Christum, ligatus a Mahometanis, post teterrimos carceres, inedias, flagella, et aerumnas pro Christo toleratas, gloriosus a carcere, et catenis transivit ad Regnum coelorum die 13 Octobris, an. 1605. Contigit illius pretiosa mors Jorae prope Malaccam. Ita fere iisdem verbis Sichrowschy pag. 380.

Ven. Remigius Simon, Gallus, e Ducatu Barii ad Sequanam, et oppido Salmenensi, cum esset egregius concionator, et in arenam descendisset contra quemdam haereticum Baptistam Chatelet, et illum, veritatis sanaeque doctrinae armis munitus, erroris convictum rubore et ignominia replevisset, tantum in se Baptistae amicorum odium concitavit ut hi scelesti homines Remigium nostrum e triumpho cum ingenti catholicorum plausu revertentem repetitis gladiorum ictibus vulneratum de medio sustulerint an. 1605.

Ven. Rochus ab Incarnatione, Lusitanus, ortum habuit in oppido de Alcouchelete juxta ripam Tagi ex Sebastiano Gonzalves, et Antonia Fernandes. Religiosam professionem emisit Ulyssipone in coenobio D. N. de Gratia die 19 Aprilis an. 1573. Postea noster Rochus in Ordine ita floruit scientiis, et virtutibus ut pluribus offìciis magni momenti honoratus fuerit, ac demum cum sanctitatis fama in praefato coenobio spiritum Deo reddidit anno adhuc nobis ignoto.

Ven. Rodericus de Jesu, Lusitanus, ortum habuit an. 1596 [p. 687] in urbe Viseensi ex nobilibus parentibus Roderico de Almada, et Maria de Barros. In Indiam perrexit an. 1609. Ibidem inter nostrates admittitur an. 1611. Postea D. Rodericus Freire de Andrada Indiae classis Praefectus illum secum duxit, eumque reliquit in arce Ormusiana ut eam gubernaret cum a Persis et Anglis obsidebatur. Cum autem Rodericus animadverteret Ormusianam arcem a septemdecim hostium millibus obsideri, et illam milites defensores prae metu tradere esse paratos, zelo fidei accensus, Crucifixum sinistra stringens et dextera gladium arripiens, in hostes cum octoginta de suis prosiliit, et Crucis signo protectus, terramque hostium sanguine madefaciens, quin umquam Crucifixum dimitteret, multis acceptis vulneribus tandem humi procumbens pro fidei catholicae defensione gloriosam mortem oppetiit die 5 Maji an. 1620.

Ven. Rodericus de Orellana primam lucem aspexit in hoc Aragoniae oppido, ortum habens ex Gabriele de Orellana, et Maria Verdugo. Habitum induit Salmanticae, ubi professionem emisit die 19 Julii an. 1552. Eximius evasit concionator, atque ita religiosis virtutibus excelluit ut ad Valentinae Provinciae reformationem missus fuerit. Tantae fuit erga pauperes charitatis ut omnia quae habebat, illis erogaret. Quamobrem a Provinciali ei injunctum fuit ut nihil absque seniorum patrum consilio pauperibus largiretur. Anno 1569 electus fuit prior Valentinus, et 1572 Caesaraugustanus. Tandem sanctis operibus cumulatus cum sanctitatis fama ad meliorem vitam transivit Hispali an. 1577.

Ven. Rodericus de Solis, Hispanus, claruit litteris, pietate, prudentia in coenobiis regendis, atque zelo in reformandis. Vicarius generalis fuit atque reformator coenobiorum Ordinis in Regnis Valentiae, Cathalauniae et Aragoniae. Cum sanctitatis Opinione decessit an. 1582. Quaedam reliquit suae doctrinae monumenta, quae apud nostrates scriptores laudantur.

Ven. Rodericus de Ayala, Hispanus, Burgis e nobilissima, atque ditissima familia ortus, spreto paternae haereditatis majoratu, inter nostrates Eremitas paupertatem, atque humilitatem amplecti maluit. Deinde in Caesaraugustano coenobio jugiter resplenduit puritatis nitore, orationis assiduitate, atque poenitentiae amore. Ibidem cum magna sanctitatis opinione corporis sarcinam deposuit die 11 Augusti an. 1602.

Ven. Sabinus de Sabinis, Senensis, cum jam esset provectae aetatis, atque sacrae theologiae Lector, in coenobio Ilicetano habitum induit die 15 Aprilis an. 1557. Vir fuit praeditus columbae simplicitate, qui ita assidue orationi vacabat, ut instar D. Jacobi Apostoli callorum duritiem in genibus contraxerit. Post aliquot intra Ordinem officia bene gesta in praefato coenobio ad supernam patriam a nostrate B. Joanne de Sancto Guilelmo invitatus, summa animi hilaritate, et cum magna Sanctitatis opinione spiritum Deo reddidit die 6 Aprilis an. 1617.

B. Salvator de Tusa, Siculus, in coenobio S. Salvatoris de Tusa in Sicilia mirabili vixit sanctimonia, et regularis disciplinae observantia. Claruit singulari poenitentia; semper enim lanea subucula utebatur, cilicium asperrimum ad nudam carnem gestabat, ferreis se Catenis constringebat, atque lectuli mollitiem abhorrebat. Inter haec dicitur per annos quatuordecim nudis pedibus incedere consuevisse. [p. 688] Erga pauperes tanta flagravit caritate ut pro illis emendicare non erubuerit. Pluribus etiam miraculis claruit; nam puerum jam mortuum ad vitam revocavit, manuum impositione quodlibet vulnus sanabat, juvenem quemdam inter barbaros detentum Deiparae auxilio implorato e diutina captivitate liberavit, atque oculum amissum cuidam alii puero restituit. Tandem meritis tantis gloriosus, atque tot miraculis illustris ad aeternam requiem transivit e praefato coenobio die 22 Februarii, an. 1618. Etiam post obitum plura patravit miracula, et post sexennium illius corpus repertum est incorruptum. Ita fere iisdem verbis Mart. Aug. sub praememorata die 22 Februarii.

Ven. Sebastianus a Conceptione, Africanus, ortus in urbe Azamar ex Blasio Diaz, et Margarita Gil, in Ulyssiponensi D. N. de Gratia coenobio solemnia vota nuncupavit die 21 Julii an. 1554. Vir fuit sanctimonia clarus, qui postquam in Montis-Majoris conventu prioratum gessisset, in praefatum Ulyssiponense coenobium revocatus fuit, ibique pie obiit anno adhuc nobis ignoto.

Ven. Seraphinus Mercator, Valentinus, in patrio D. N. de Succursu coenobio tria religiosa vota nuncupavit die 28 Junii, an. 1551. Vir fuit adeo regularis observantiae amator, atque morum honestate excellens, ut adhuc juvenis novitiorum educationi praepositus fuerit. In Ord. Mart. sub die 28 Junii dicitur fuisse continuae orationis, et asperrimae poenitentiae. Cum sanctitatis fama ad terrenae peregninationis terminum pervenit an. 1581.

Ven. Silvester Mirosolius, Gallus, Genoensis in Tolosana provincia prior, a Calvinistis comprehensus una cum VV. Raymundo Claret, Nicolao Doclere, et Joanne Rodi item Augustinensibus, intra claustrum coenobii in odium fidei laqueo suspensus fuit, sodalibus post varia tormenta in puteum demersis.

Ven. Franciscus. Eadem occasione martyrium subiit Ven. Franciscus, qui ab iisdem haereticis multis vulneribus sauciatus inter ipsorum manus animam exhalavit. Horum nostratum martyrum passio refertur ad diem 6 Junii an. 1570.

BB. Raymundus de Anglada et Joannes Graels Cathalauni, ab apostata quodam Juliano Perez pirata Mauritano comprehensi ab illo blanditiis primum, ac deinde minis ad catholicam fidem deserendam tentati sunt. Cum autem se in illis operam perdere comperisset; nam ambo Augustinenses Patres fortes, atque immobiles in Romanae Fidei professione permanebant, illos ferro revincit, flagris onerat, variisque tormentorum generibus excruciat. Denique eorum manibus ad antennam colligatis, apposito ipsorum pedibus ingenti saxorum pondere eos suspendi jubet; quo in tormento usque ad sequentem diem perdurantes cum divinas laudes decantarent, tantum efferbuit illius impii mahometani furor ut instar fraeni impositis eorum ori bacillis, quibus loqui probiberentur, inter duas tabulas arctissime colligari, ac serra discerpi jusserit. Post tam crudele supplicium, quod an. 1617 nostrates gloriosos martyres ad immarcescibilem gloriam perduxit, ipsorum corpora in mare projecta sunt. Impius autem apostata Julianus cito sui sceleris, Deo vindice, poenam luit; nam paulo post a navibus Neapolitanis captus, et Barchinonem transvectus fuit. Ibidem autem, ubi amborum Augustinensium praestantium concionatorum fama amplissima erat, judicibus traditur, [p. 689] qui illum in veteri navigio ad palum alligari, vivumque cremari jusserunt.

B. Simon de Morales, Lusitanus, magnus Dei servus, litteris, virtutibus, rerum gravium experientia, personae auctoritate, atque majestate insignis, mathematicae, et astronomiae peritus, necnon linguam Persicam edoctus, alumnus fuit Augustiniani Conimbricensis Collegii, ubi adhuc adolescens religiosam professionem emisit. Ad Indias profectus, illius Vicariatus regimen obtinuit. Circa an. 1600 ab Indiarum Prorege D. Francisco Mascareñas, nomine Hispaniarum Regis, missus fuit ad Regem Persarum ut illum excitaret ad bellum Turcis inferendum. Tantam apud eumdem Regem gratiam invenit, ut illum sui primogeniti filii Ansae-Mirsae Principis, Regni haeredis, magistrum constituerit. Eodem tempore quidam philosophus arabs, apud suos haud obscuri nominis, nostratis Simonis disputationibus, atque argumentationibus victus, cum tota familia christianam fidem amplexus fuit. Paulo autem post B. Simon a Rege Persarum dimissus, una cum ejusdem Regis legato ad Pontificem, et Catholicum Regem navim conscendit, quo in itinere omnes et singulos socios ad veram fidem convertit, eosque Ormusii baptizavit. Verum occulto Dei judicio, cum iterum sese itineri commisissent, exorta tempestate Simon noster simul cum sociis naufragio periit an. 1600.

Ven. Stephanus de Salazar, Granatensis, in coenobio salmanticensi per solemnia juramenta Eremitano Ordini sese mancipavit die 28 Januarii an. 1548. Unus fuit e nostratibus, qui praedicare Evangelium in Mexicum navigarunt, ibique multum in vinea Domini laboravit. In Hispaniam postea reversus, ad Carthusianos transivit, inter quos cum sanctitatis fama hanc mortalem vitam finivit die 28 Jan. an. 1596.

Ven. Stephanus Rabache, Gallus, primam lucem aspexit in dioecesi Carnutensi an. 1566. Apud Eremitanum Ordinem summopere claruit tum doctrina, tum morum probitate. Adeo fuit aspectu venerabilis, ut intuentium animos in sui admirationem, amoremque raperet. Cum apud omnes haberetur ceu vir spiritu Dei plenus, idcirco saepe ad liberandos energumenos haud perperam vocabatur. Potissimum autem claruit singulari observantiae zelo; quamobrem in pluribus Galliae coenobiis collapsam disciplinam restituit, atque nostratum Bituricensium Congregationem, qui in Gallia parvi Augustinenses nuncupabantur, ipse fundavit. Tanta fuit nostratis Stephani ad omnes comitas, tantaque omnium ad ipsum benevolentia, ut ad eum singuli tamquam ad communem patrem confluerent, apud quem in adversis solatium, consilium in dubiis, atque in moribus normam reperiebant. Tandem piam mortem oppetiit Andegavi die 5 Septembris, an. 1616. IIlius doctrinae monumenta videre licet apud Ossinger.

Ven. Thomas a Jesu, nobilis Lusitanus, Ulyssipone ortus ex Ferdinando Alvares de Andrada, et Elisabetha de Paiva, Ordinem Augustinianum ingressus, in patrio Dominae Nostrae Gratiarum solemnia vota nuncupavit die 27 Martii an. 1548. Postea per virtutis ambulans vestigia, ad eam apud Ordinis superiores optimi coenobitae famam pervenit ut nostratibus tyronibus instituendis praepositus fuerit. An. 1574 coenobii Penae-Firmae prioratum obtinuit, et ibidem dare voluit initium Congregationi nostratum discalceatorum, sed ob multas, [p. 690] quae obvenerunt difficultates ab incepto desistere compulsus, ejus propositum executioni mandarunt an. 1588 Patres Provinciae Castellae, et primus omnium, discalceatorum habitum induit Ven. Andreas Diaz, qui deinde eamdem Congregationem in Hispania et Italia propagavit. Noster autem Ven. Thomas ob suae magnae charitatis famam a Rege Sebastiano electus fuit infirmarius major exercitus Lusitani in Africam tunc profecturi, quo cum navim conscendit die 25 Julii an. 1578 secum ducens alios decem nostrates Religiosos. Sed cum infelici fato Rex cum suo exercitu die 4 Augusti ejusdem anni superatus fuisset, Ven. Thomas a Mauris captus est, et permanens constans in fide, et positus in crudeli custodia, ubi multa passus est, ibidem recusato suae libertatis favore ut christianos captivos in verae fidei professione firmos, atque stabiles contra Mahometanorum insidias servaret, ex eis complures, inter quos fuit Petrus Navarrus Matritensis, et postea martyr, ad Christi ovile reduxit. Eadem occasione aureum librum De laboribus Christi toti mundo notissimum, omni medio naturali destitutus ad captivorum solatium composuit. Tandem meritis innumeris cumulatus, multisque aerumnis confectus, praedicto sui obitus die, Marrochii e captivitate ad supernam patriam transivit die 17 Aprilis an. 1582. Ita fere Mart. Aug. sub praefata die 17 Aprilis.

Ven. Tiberius Piccolomini, nobilis Senensis, habitum induit Iliceti die 30 Junii an. 1535. Vir dicitur fuisse incorruptis moribus, et claris virtutibus exornatus, qui cum mirabili humilitate coruscaret, non nisi obedientia constrictus sacros Ordines recipere voluit. De illo dicitur apud Landuccium in Sylva Ilicetana pag. 143 quod Ilicetanam domum in spiritualibus, et temporalibus adauxit, amplificavit, et exornavit. Postquam annos 47 Ilicetanam Congregationem, patriam, et Eremitanum Ordinem nobilitate, humilitate, atque vitae sanctimonia condecorasset, tandem Iliceti e vivis excessit die 28 Jan. an. 1582.

Ven. Ubertinus Ennius, Gallus, vir magnae humilitatis, et orationis, claruit etiam insignis theologi nomine. Cum multa sanctitatis fama in Ulyssiponensi D. N. de Gratia coenobio vitam cum morte commutavit die 11 Nov. an. 1559, aetatis suae 55.

Ven. Ugo Martin, Gallus, dum in coenobio Figiasi provinciae Tolosanae Missam celebraret, a Calvinistis captus, et abductus foras fuit an. 1580, quin aliquid amplius de illo sciri deinceps potuerit.

P. Antonius Escrozailles. In eodem coenobio per eorumdem haereticorum manus an. 1576 martyr occubuit P. Antonius Escrozailles.

Ven. Vincentius de Jesu Maria, Discalceatus, vir doctissimus, postquam suae Congregationis in Sicilia primatum obtinuisset, meliora charismata aemulans, strictiorisque disciplinae cupidus, ad S. Guillelmi eremum in Hetruriam se contulit, ubi per biennium coelestem quamdam vitam egit. Cum sanctitatis fama decessit an. 1612.

Plures alios viros sanctitate celebres vide infra in sect. de Episcopis.

B. Felix vulgo de Curtiano nuncupatus, primam lucem aspexit in ejusdem nominis oppido dioecesis Ariani in Capitanata ex honesta familia Polles, ex quo cognomine [p. 691] Augustiniana ab illo fundata Dulcetana Congregatio etiam Pollensis appellata fuit. Adhuc adolescens circa medietatem saeculi decimi quinti apud nostratem celeberrimam Congregationem S. Joannis de Carbonaria nostro Eremitano Ordini nomen dedit, atque post sedulam ecclesiasticis studiis navatam operam a Generali Aegidio de Viterbio postea Cardinali sacrae theologiae baccalaureus, atque nostri Augustiniani Ordinis historiographus renuntiatus fuit. Hujusmodi autem officium explere non valuit; nam necessaria documenta, quae illi Roma transmissa fuerant in itinere maritimo naufragium pertulerunt. Cum vero eximia fulgeret vitae integritate, atque mira polleret morum innocentia, simulque esset religiosus regularis observantiae studiosissimus, cum a P. Generali, tum etiam a P. Provinciali ad variorum Apuliae conventuum reformationem crebro cum magno monasticae disciplinae incremento adhibitus fuit. Postea vero solitudinis atque recessus amore captus, circa annum 1492 in remotam quamdam, atque solitariam sylvam haud multo procul Dulceto in dioecesi Bovinensi sitam sese recepit, ibique coenobium S. Matris Consolationis extruxit, in quo nimirum suae Dulcetanae Congregationis fundamenta jecit. Hujusmodi tamen profugium explendae vehementi illius animi ad recessum proclivitati haud satis esse visum ei fuit; quamobrem ut magis absconditam in Christo vitam duceret, atque ab aliorum etiam coenobitarum contubernio segregatus soli Deo, sibique jugiter vacare posset, in eadem rupe, in qua coenobium fundaverat, sed non ita multo procul subterraneam quamdam, horridamque cryptam effodi curavit, eamque in suam perpetuam mansionem sibi delegit. In hoc itaque scabrae cavernae latibulo noster Felix inclusus, diu noctuque suavissimas sui cordis delicias in meditationibus, in crebris jejunis, in diuturnis vigiliis, in continuis austeritatibus, atque dirissimis sui corporis afflictationibus reperiebat; didicerat enim in schola Christi quia oportet primum pati, et sic introire in Regnum Dei. Ad bina ejusdem cavernae latera duas alias veluti cryptulas, sive potius foramina petrae sibi excavari fecit, in quarum una necessarium tantum, atque brevissimum somnum humi cubando fessis membris donabat, in altera autem hyemali tempore, ne nimio frigore moreretur, ad prunas interdum se calefaciebat. In majori autem crypta, in qua solebat diu noctuque orationi vacare, unum .parvum altare erexit, super quod, uti fama refert, quotidie incruentam hostiam Deo litabat, atque ligneam Deiparae statuam collocaverat, ut sic suae impensae erga B. Virginem pietati plenius atque commodius satisfacere posset. Hujus autem singularis erga B. Virginem suae devotionis argumentum noster B. Felix in eo praesertim exhibuit quod omnia fere Ordinis nostri coenobia, quae ipse passim aedificavit, sub ejusdem Deiparae patrocinio constituit. In praefata autem teterrima specu tantummodo Dei famulatui, suaeque animae aeternae saluti intentus vixit B. Felix usque ad decrepitam annorum circiter nonaginta aetatem, ibique tandem cum magna sanctitatis fama spiritum Deo reddidit paullo post annum 1529. Statim post obitum ejus memoria ab illis piis oppidanis, finitimisque populis ceu viri sancti celebrari coepit, atque deinde [p. 692] ad illius honorem lapidea statua confecta fuit, quae nostratem B. Felicem repraesentabat tamquam virum jam decrepitae aetatis, Augustiniana tunica indutum, sandalia in pedibus habentem, atque in manibus coronam precatoriam, et super humerum instar mendicantium bisaccium gestantem. Ad nostratum Dulcetanorum instantiam praememorata B. Felicis specus ab Episcopo Bovinensi in parvum quoddam sacellum conversa fuit, ibique altare ad ejus honorem erectum ac super illud praefata statua publicae venerationi exposita. Ex processu super illius cultu immemorabili circa an. 1775 apud Bovinensem Episcopalem Curiam confecto. In eodem processu reperitur particula cujusdam testamenti, cujus tenore noster B. Felix die 4 Feb. an. 1529 cum esset prior conventus S. Mariae de Misericordia in oppido vulgo Atripaldi nuncupato, executor testamentarius constitutus fuit. Itaque anno 1529 die 4 Feb. adhuc inter vivos degebat licet jam valde senex. De hoc B. Felice nimis pauca retulimus pag. 553.

Fr. Aegidius de Valenti, Pisaurensis, sacrae theologiae magister, in praecipuis Italiae urbibus egregie concionando magnam apud omnes sibi laudem atque existimationem comparavit. Anno 1560 eligitur Procurator generalis, quo nomine, cum Prior generalis Christophorus Patavinus, ac DD. Joannes Jacobus Barba Sacrarii Pontificii Praefectus ad Concilium Trideritinum profecti fuissent, utriusque vices laudabiliter gessit. Quamobrem Summus Pontifex Pius Papa IV, qui nostratis Aegidii morum probitatem, ac prudentiam cum mira agendi dexteritate conjunctam probe noverat, in locum praefati Jo. Jacobi Barba vita functi illum suffecit an. 1565, eumque postea S. Pius V die 25 Octobris an. 1566 episcopalibus infulis Nepetis, atque Sutrii in Patrimonio S. Petri insignivit, illum insimul constituens magistrum scholae cantorum capellae pontificiae. Ex hac vita migravit die 9 Maji an. 1568.

Ven. Alexius Stradella, de Fivizano in Hetruria, habitum induit Genuae an. 1530. Deinde evasit eximius verbi Dei praeco, quo in munere varias Italiae urbes sua eloquentia, atque suarum virtutum exemplis in magna sui existimationem atque admirationem traxit. Interfuit Concilio Tridentino, in quo elegantem concionem habuit die 20 Maji an. 1562. Postea fuit theologus Cardinalis Vitellii, Bononiae studiorum Regens, Procurator generalis, ac demum totius Italiae Vicarius generalis. A Gregorio XIII die 20 Julii an. 1575 creatur Episcopus Nepesinus, et Sutrinus in Patrimonio S. Petri, atque, ab eodem Summo Pontifice, ob egregiam eloquentiam et agendi dexteritatem Nuncius Apostolicus missus fuit Graecium ad Carolum Archiducem Austriae; quo, dum pergeret, in itinere febri corripitur, quae illi mortalem vitam ademit die 27 Augusti an. 1580. Propter vitae sanctimoniam in Ordinis Martyrologio sub die 27 Augusti locum habet, et propter quaedam opuscula etiam in Bibliotheca Augustiniana laudatur.

Ven. Alexius de Menezes Ulyssipone ortus est die 25 Januarii anno 1556 ex D. Alexio de Menezes Comite de Cantanhede, et Regis Sebastiani praeceptore, [p. 693] atque ex D. Aloysia de Noronha. Eremitarum habitum induit die 24 Januarii an. 1573, ac tria consueta vota nuncupavit die 27 Feb. 1574. In studiis deinde ob ingenii praestantiam prae multis commilitonibus profecit. Cum jam Turrium Veterum, atque Scalabitani coenobiorum prioratum gessisset, essetque regius Philippi II Regis concionator, ex ejusdem Regis designatione an. 1594 die 21 Nov. eligitur Archiepiscopus Goae, atque episcopalem consecrationem recepit in coenobio Ulyssiponensi N. D. de Gratia die 26 Martii an. 1595. Variis statim favoribus ab eodem Rege cumulatus fuit, quos inter hi saltem recenseri merentur, quod nimirum obtinuit ut ipse non autem Prorex suae dioecesis Canonicatus conferret, ut episcopali mensae duo aureorum millia quotannis adderentur, utque praeterea alii mille aurei illi annuatim suppeditarentur inter suos Canonicos distribuendi. In suam dioecesim pervenit praefato an. 1595, Goamque ingreditur mense Septembri. Anno autem 1599 die 21 Junii inter Malabaricos in Diamper Concilium celebravit, in quo illius regionis Sacerdotes ad abjurandos Nestori errores adduxit, unum Patriarcham, et sex Episcopos schismaticos ad unitatem Ecclesiae Catholicae revocavit, totamque illam provinciam ad veram fidem convertit. Christo lucrifecit Principem Mogorii cum aliis tribus, quos ipsemet Goae lustralibus lymphis expiavit. Praeterea diversis in locis centum et novem parochias noviter erexit, et an. 1600 Receptaculum Dominae Nostrae de Serra construxit, itemque hospitium fundavit, in quo clerici, aliique delinquentes emendationis ferulae subjicerentur; atque an. 1606 nostrarum Sororum monasterium tit. S. Monicae aedificavit. Anno autem 1607 per obitum D. Martini Alphonsi a Castro Indiarum Proregis, illi in regimine successit, atque duobus annis unoque mense hoc munus sustinuit, quo tempore multas ac certe prodigiosas de Fidei, Regnique hostibus victorias reportavit; bis enim Malacam, et Mocambiquum ab haereticorum Batavorum obsidione liberavit. Aliud item pro mulieribus ad meliorem frugem conversis titulo S. Mariae Magdalenae receptaculum extruxit, pariterque templa Clero, coenobia Ordini, xenodochia aegrotis, hospitia pauperibus, atque viduis asyla aedificavit. Augustinenses Fratres in Persidem, Minores in Ceulam, et Jesuitas in Ethiopiam misit. Reginam Piperis, et Babyloniae patriarcham armata manu contrivit. Fortissimam Maurorum arcem ferro et igne funditus delevitatque plures quam triginta Indiarum Reges sibi fecit vectigales et amicos. Iterum absente Prorege Ayres de Saldanha, politicam Regni administrationem suscepit. Postquam autem suum Episcopatum quindecim annis gubernasset, nostrate DD. Fr. Augustino de Castro Archiepiscopo Bracharensi praesulatum renuntiante, in ejus locum noster Ven. Alexius suffectus fuit an. 1610, et pallium accepit in Ulyssiponensi D. N. Gratiarum die 3 Julii an. 1612 per manus nostratis DD. Fr. Georgii Quemado Episcopi Fessensis, ac paullo post a Hispaniae Rege constituitur Portugalliae Prorex, ipsius Archicapellanus, et Matritensis Lusitanorum Concilii Praeses, quem honoris gradum nemo autequam ille prius obtinuerat. Tandem praeclarissimis virtutibus gloriosus tantisque meritis onustus, incredibili suorum, et omnium desiderio, Matriti debitum naturae persolvit die 3 Martii an. 1617, aeetatis suae 61. Tumulatus fuit [p. 694] in regio S. Philippi coenobio, unde tamen an. 1621 adhuc incorruptus Bracharam apud nostrates translatus fuit. In Augustiniano Martyrologio, ex quo hactenus dicta deprompsimus, Menesius noster sub die 3 Maji appellatur Portugalliae auxilium, Hispaniae gloria, Italiae mulcedo, orphanorum levamen, viduarum parens, egentium asylum, praelatorum exemplar, omnium virtutum compendium, et in zelo salutis animarum post Apostolos, si non primus, post illos omnibus caeteris unus satis aequiparandus etc.

Fr. Alphonsus de Castro, natus Mejialburgis in Zelandia ex parentibus tamen hispanis, Salmanticae professionem emisit an. 1559, deinde ad Philippinas insulas an. 1577 evangelium disseminandi causa navigavit. Ibique strenui Missionarii munus exercuit in oppidis Calumpit, et Tondo in Provincia de Tagalos ab an. 1578 usque ad an. 1587, deinde in Otong in Bisayas usque ad 1589, quo Manillam reddidit illius civitatis coenobiis enuntiatus Prior. Electus postea Provinciae Definitor, et Cacerensis in Philippinis insulis Episcopus, circa an. 1596 ex hac vita migravit, consecratione nondum accepta.

Ven. Fr. Angelus coenobii Patavini alumnus a Generali Seripando in Hispaniam missus, ibidem Studiorum Regens fuit in conventu Valentiae, unde postea in Lusitaniam transivit a Joanne III Rege ad Cathedram theologicam Academiae Conimbricensis arcessitus. Rediit in Hispaniam electus Oriolae Prior an. 1554, et an. 1561 Aragoniae Provinciae primatum obtinuit. Anno 1554 erat publicus theologiae professor Caesaraugustae, et 1569 ejusdem civitatis coenobii Prior. Item fuit confessarius Calabriae Ducis, et ab aliquibus scriptoribus inter Calaritanos in Sardinia Archiepiscopos recensetur. Videtur tamen aut ob humilitatem opus episcopale recusasse, vel ante acceptam consecrationem e vivis excessisse. Scribit noster Portenarius illum obisse Patavii an 1572; ast e contra noster item Jordanus tom. I historiae Valentinae fol. 167 affirmat ejus obitum contigisse Caesaraugustae mense Julio incipiente an. 1573.

Mag. Fr. Angelus Rocca cognomen accepit a Piceni oppido Roca Contrata nunc autem Arcevia, ubi primam lucem aspexit anno 1545. Adhuc septennis Camerini apud nostrates habitum sumpsit, ibique humanioribus litteris sedulam operam navavit. Caeteris autem subinde disciplinis vacavit Perusiae, Romae, Venetiis, ac tandem Patavii anno 1557 magisterii atque doctoratus insignia obtinuit, eodem tempore illi celeberrimae Universitati, omnibus postulantibus, ut ipsemet scribit, cooptatus et ad emolumenta admissus. Interea in concionando se laudabiliter exercebat, atque insuper complurium tam veterum quam recentiorum auctorum operibus emendandis, atque in lucem edendis ingenti cum litterariae reipublicae lucro indefessus incumbebat. Romam deinde arcessitus Augustini Triumphi Summam de potestate ecclesiastica scholiis atque adnotationibus illustravit, typisque excudendam curavit. Postea vero a Sixto V ad typographiam Apostolicam an 1585 pro Bibliis et Conciliis generalibus imprimendis, sanctorumque Patrum. monimentis restituendis, et ecclesiasticis libris promulgandis in Vaticano institutam accitus, operam suam innumeris fere laboribus refertam inibi decem fere annorum spatio praestitit, bibliaque tandem aliquando emendata typis mandanda non semel curavit, [p. 695] ac typographicae correctioni ex Romanorum Pontificum mandato operam navavit. Anno 1595 a Clemente VIII Sacrario Pontificio praefectus fuit, atque decem post annis ab eodem Summo Pontifice Episcopus Tagastensis creatus. Praecipua autem doctissimi viri gloria in hoc reponenda videtur, quod nimirum postquam quadraginta annorum curam atque laborem libris undique colligendis impenderat, perinsignem bibliothecam a suo nomine Angelicam nuncupatam in romano S. Augustini coenobio fundavit; eamque eidem coenobio donatam, statis quibusdam diebus et horis patere omnibus studiosis jussit. Debitum tandem naturae persolvit Romae die 8 Aprilis an. 1620, aetatis suae 75.

B. Augustinus Fivizanus, alias de Molaria, Hetruscus, laudatur in Ordinis Martyrologio sub die 30 Januarii ceu vir, qui prius mundum contemnere quam novisse calluit, in Religione observantissimus, et rarae humilitatis, charitatis eximiae, et magnae poenitentiae semper enim cilicio ad carnem usus est, ad somnum lecto nunquam est usus, in cibo raram parsimoniam observabat. An. 1562 erat Romae studiorum Regens, 1572 Gregorii XIII confessarius, 1574 Apostolici Sacrarii Praefectus, ac demum an. 1581 totius Ordinis Vicarius generalis. Item confessarius fuit Clementis VIII, qui illum instituit Commendatarium hospitalis S. Spiritus in Saxia; quod munus magno cum sui splendore administravit. Fuit homo inculpatae vitae, qui plures Episcopatus sibi oblatos recusavit. Cum sanctitatis fama obiit Romae die 30 Januarii an. 1595, aetatis suae 68. Quaedam scripsit quae referuntur ab Ossinger, aliisque scriptoribus cum nostratibus, tum externis.

B. Augustinus de Coruña ortus est an. 1508 e parentibus Ferdinando Gormaz, et Catharina Velasco, in oppido Coruña del Conde Dioecesis Uxamensis in Hispania, suburbio antiquissimae Cluniae, una e praecipuis Celtiberorum civitatibus. Habitum induit Salmanticae die 24 Junii an. 1524. Discipulus fuit S. Thomae de Villanova, qui illi episcopatum praenuntiavit. Nam cum sub illius magisterio octo nostrates alumni sacrae theologiae cursum complevissent, quatuor ex illis palmam, et aliis quatuor crucem donavit. Illi deinde evaserunt martyres; hi autem, inter quos noster Augustinus adnumerabatur, ad episcopalem dignitatem pervenerunt. Hic itaque animarum zelo excitatus cum aliis sex nostratibus in Mexicum navigavit, atque ad illas oras appulit die 7 Junii an. 1533. Innumeros homines ibidem ad catholicam fidem convertit, atque anno 1560 Mexicanae provinciae regimen adeptus in Hispaniam rediit; ibi anno insequenti, licet invitus, Episcopus Popajanensis consecratus fuit. In suae dioecesis administratione omnibus Praesulibus se reddidit praeclarum atque singulare exemplar, praesertim in eleemosynis erogandis. Duo monasteria, unum nempe pro Fratribus, et alterum sub invocatione S. Nicolai de Tolentino pro Monialibus Ordinis nostri construxit; et ecclesiam sui natalis oppidi, prout hodie conspicitur, a fundamentis erexit. Longum foret, ita Ordinis Martyrologium sub die 24 Junii, ejus virtutes, et prodigia, quae vivus, et mortuus operatus est, indagare. Etsi corpore pusillus, tamen in concionibus vocis clamore auditores terrebat. Tandem heroicis exornatus virtutibus, et annis refertus, cum Timanae suae dioecesis oppido versaretur, cum magnae sanctitatis fama pie obiit die 24 Junii [p. 696] juxta Elssium, an. 1590. Dicitur inter caeteros ad Ecclesiae Catholicae gremium perduxisse Peruanorum Regem nomine Turpaem Arvarum, qui antea fuerat Christianae Religionis infensissimus hostis.

Fr. Augustinus de Carvajal de urbe Cacerensi in Hispania, alumnus provinciae Castellae, qui an. 1595 erat Hispaniarum Assistens, an 1605 cum esset coenobii Vallisoletani Prior, renuntiatus fuit Episcopus Panamensis. Anno autem 1612 die 7 Martii obtinuit pro Panamensi Episcopatum Guamangensem in Regno Peruano. Transivit ad meliorem vitam an. 1620. Ab Elssio dicitur vir in rebus Ordinis expertissimus.

Fr. Augustinus de Castro, alias de Jesu, Ulyssiponensis, ortus est die 16 Octobris an. 1537 ex D. Ferdinando de Castro Ulyssiponis Gubernatore, et D. Maria de Ayala Comitis Montis Sancti filia. Eremitano Ordini nomen dedit Conimbriae die 6 Aprilis an. 1554. Cum autem ob suas egregias virtutes ad Provincialatum pervenisset, Augustinianas missiones in Orientalibus Indiis instituere sategit. Itaque misit illuc complures magni spiritus nostrates, qui Catholicae Religionis confinia in regionibus illis longe lateque dilatarunt, atque Goanam Provinciam nostro Eremitano Ordini adjunxerunt. Anno 1572 a Gregorio XIII ad reformanda Germaniae coenobia Vicarii generalis nomine missus fuit, ibique integro sexennio suum regularis disciplinae zelum exercuit, qua temporis intercapedine regius Mariae Austriae Imperatricis concionator extitit. Ad instantiam Philippi II die 31 Decemb. an. 1597 inauguratur Archiepiscopus Bracharensis, atque episcopalem consecrationem Ulyssipone in Ecclesia Ordinis die 3 Januarii an. 1598 ab ejusdem Archiepiscopo DD. Michaele de Castro recepit. Deinde electus etiam fuit Lusitaniae Prorex, quod tamen munus admittere noluit. D. Thomae a Villanova munificentiam aemulatus, viginti duobus, quibus praefuit, annis tercenta quadraginta sex scutatorum millia pauperibus distribuit, duobus praeterea extructis monasteriis, uno scilicet nostratibus coenobitis, et altero Monialibus S. Benedicti, atque fundo etiam relicto pro puellabus dotandis infirmisque curandis, qui mille septingenta quinquaginta scutata quotannis reddebat. Erga SS. Eucharistiae Sacramentum singulari flagrabat pietatis affectu; quare ut coram illo quatuor lampades jugiter arderent censum instituit. Duas synodos dioecesanas habuit, in quibus salutaria pro tollendis abusibus statuta edidit, itemque Bracharenses constitutiones reformavit. Tandem cum magno sanctitatis odore, Jesu, et Mariae nomina pronuntians obdormivit in Domino Bracharae die 25 Novembris, an. 1609, aetatis suae 72.

Ven. Bernardus Ohiguinus, Hibernus, cum praeclarum in litteris ac virtutibus exemplar sese exhiberet an. 1542 a Gen. Seripando electus fuit ipsius in Hibernia Vicarius, eodemque anno, die 5 Maii inauguratur Episcopus Elphinensis. Verum ab haereticis e sua patria exulare coactus, in Lusitaniam profectus fuit, ubi a Fratribus benigne exceptus, in coenobio Villaeviciosae omnibus virtutibus, ita Ordinis Martyrologium sub die 25 Februarii, vitam duxit coruscantem; fulsit enim silentio, jejunio, oratione, et humilitate usque ad obitum, qui contigit praefata die 25 Feb. an. 1563.

Fr. Carolus Argier, Gallus, an. 1533 ad explanandum librum Sententiarum [p. 697] in Parisiensi Universitate designatur, et an. 1544 erat Card. Ludovici de Borbonio orator, atque demum usque ad an. 1558 regius concionator. Videtur idem esse qui tom. 12 Galliae Christianae col. 657 appellatur Carolus Chantereau, quique an. 1558 a Ducissa Nivernensi ad illum Episcopatum praesentatus, die 24 Aprilis an. 1559 a Summo Pontifice approbatus fuit tamquam illius Ecclesiae administrator ad ipsius Pontificis nutum. Vide in Bibliotheca Barberina codicem manuscriptum cum signo XXXVII,I.

Fr. Cherubinus Lavosius de Cassia in Umbria, sacrae theologiae magister, vir doctrina, ac probitate clarus, qui fuerat Ordinis secretarius, Umbriae Provincialis, Subsacrista, atque demum in Tridentino Concilio theologus Cardinalis Vercellensis Guidonis Ferrerii, ad ipsius instantiam die 14 Augusti an.1566 eligitur Episcopus Thelesiae in Terra Laboris. Vixit in Episcopatu usque ad diem 22 Aprilis an. 1577, aetatis suae 80.

Fr. Constantinus Piccioni, ex matris autem cognomine Veltroni, de Monte S. Sabini in Hetruria, sacrae theologiae magister, die 27 Aprilis an. 1552 inauguratus fuit Episcopus Scalarum prope sinum Salernitanum, unde an. 1577 die 25 Februarii Cortonam translatus fuit. Ibidem synodum convocavit, atque ecclesiasticos ad sanctiorem vitae formam reduxit. Suae peregrinationis tempus explevit anno 1585.

Fr. Didacus de Chaves (de Clavibus) in urbe Pacensi in Hispania nobiliter natus, in Mexicano coenobio an. 1595 Eremitano Ordini nomen dedit. Inter caeteras, quibus claruit, egregias virtutes supra modum excelluit amore paupertatis, orandi studio, atque religione erga SS. Eucharistiae Sacramentum. In variis coenobiis magno cum regularis disciplinae profectu prioratum gessit. Anno 1572 ad instantiam Philippi II Hispaniarum Regis electus fuit Episcopus Mechoacanensis; verum ante acceptam episcopalem consecrationem ad meliorem vitam transivit.

Fr. Didacus de Salazar, nobilis Hispano-Burgensis, post completum studiorum curriculum in Amenicam navigavit, unde pro gravibus Religiosorurn negotiis anno 1563 in Hispaniam rediit, qua occasione a Gen. Christophoro Patavino provinciae Mexicanae, et postea anno scilicet 1566 omnium Indiarum Occidentalium vicarius generalis constitutus fuit. Iterum in Hispaniam reversus, cum esset Prior regalis S. Philippi Matritensis conventus, anno 1576 creatus fuit Episcopus Portus Divitis in Antillis insulis. Statim ac ad suam dioecesim pervenit, cathedrali ecclesiae perficiendae manum admovit, suisque expensis ejusdem ecclesiae gradus extruxit. Pastorale pedum gestavit usque ad an. 1587, quo Romam profectus quietis suae conscientiae amore illud Summo Pontifici resignavit.

Fr. Didacus de Contreras de Frontezal, Mexici ortus, apud Ordinem fuit sacrae theologiae magister, et Mexicanae Provinciae Praesul. In patria autem Universitate primariam obtinuit S. Scripturae cathedram, itemque apud S. Inquisitionis tribunal qualificatoris officium exercuit. Anno 1612, die 18 Junii a Paulo V insulae S. Dominici Archiepiscopatui praefectus fuit. Illam sedem tenuit usque ad annum 1618, quo pro suae dioecesis negotiis Romam veniens naufragio periit.

Fr. Didacus de Araujo, alias de Conceptione, Lusitanus, vir valde doctus, qui ob sententiarum gravitatem alter Seneca [p. 698] est appellatus, Ulyssiponensis Nostrae Dominae de Gratia coenobii prioratum gessit. Anno autem 1595, die 13 Novembris, creatus fuit Episcopus Salensis (de Sale) in Regno Fezzano in Mauritania, et coadjutor nostratis celeberrimi Goani Archiepiscopi Alexii de Menezes. Eodem anno navim conscendit Goam profecturus; verum antequam ad itineris terminum perveniret ad regionem immortalitatis transivit.

Fr. Dominicus a Pietate, Lusitanus, inter primos recensetur missionarios Augustinenses, qui anno 1572 ad Orientales Indias profecti sunt. A nostrate Joanne Raulin in historia Synodi Diamperitanae (de Diamper) in Malabaricis insulis pag. 449 dicitur Episcopus Salae (de Sale) in Regno Fezzano in Mauritania. Nominatur etiam idem Fr. Dominicus a Pietate tamquam Episcopus Salensis in manuscripta relatione a nostratibus Lusitanis e Provincia Goana ad Lusitaniae Regem an. 1582 transmissa, quae asservatur in Bibliotheca Angelica de Urbe sub signo D. 7. 8.

Fr. Dominicus Torrado, alias de Trinitate, Lusitanus, Vicarius generalis provinciae Indiarum, et deputatus S. Officii, anno 1605, die 7 Feb. eligitur Episcopus Salensis (de Sale) et designatur coadjutor nostratis Archiepiscopi Goani DD. Alexii de Menezes, a quo episcopalem consecrationem Goae accepit. Fato cessit Goae dum illam dioecesim administraret die 30 Decembris an. 1612.

Fr. Eugenius Fabrini Pisaurensis, sacrae theologiae magister, vir eloquentia atque variarum scientiarum peritia clarus; ac praesertim theologus et concionator excellens anno 1563 erat Romae studiorum Regens, et 1571 suae Picenae Provinciae habenas regebat. Concilio Tridentino interfuit, in quo Dominica tertia Adventus an. 1561 coram Patribus orationem recitavit, que typis tradita fuit Brixiae an. 1563. Item an. 1560 Tridenti quadragesimales conciones, ita Pamphilus, ad populum habuit celeberrimas et gratissimas. Theologus et confessarius fuit D. Guidonis Ferrerii Card. Vercellensis. Anno 1575 a Gregorio XIII Episcopus Smirnae, et Suffraganeus Velitrarum institutus fuit. Ibidem ad mortalis vitae finem pervenit die 21 Junii an. 1580.

Ven. Fr. Franciscus Richardotus, nobilis Burgundus, sacrae theologiae doctor, insignis theologus, et orator ad miraculum usque facundus, scientia atque pietate Burgundiam simul atque Eremitanam Religionem summopere illustravit. Alumnus fuit coenobii Champlitensis. Ob magnam doctrinae famam, atque praeclarum virtutum ornamentum ad instantiam Atrebatium Episcopi DD. Antonii Perenoti Granvellani Cardinalis, an. 1554 Nicopolitanus Episcopus, atque sui ipsius coadjutor designatus fuit. In ejusdem locum suffìcitur an. 1561, quo tempore acerrimum bellum haereticis calvinianis indixit; quare tantam in se concitavit ipsorum indignationem ut in illum concionantem sclopetum exploserint, quamvis Deo protegente incolumis evaserit. Anno 1563 interfuit Concilio Tridentino, in quo habuit doctam atque elegantem orationem, quae Lovanii impressa fuit. Ex hac vita migravit die 26 Julii an. 1574 aetatis suae 67. Contra illorum erroneam opinonem, qui Augustinianam nostratis Richardoti professionem inficiantur aperta atque luculenta proferri possunt testimonia Antonii Possevini in Apparatu Sacro, Francisci Foppens in Bibliotheca Belgica, Francisci Swertii in Athenis [p. 699] Belgicis, Hieronymi Ghilini in Theatro virorum litteratorum, Dionysii Sammarthani in Gallia Christiana, Moreri in Dictionario, ac demum Ordinis regestorum ad annum 1540. In Ordinis Martyrologio ceu Venerabilis laudatur sub die 26 Julii.

Fr. Franciscus de Ortega in Castro Garciae Muñoz in Hispania natus, an. 1564 solemnia vota Toleti nuncupavit. In Mexicum navigavit an. 1566, unde an. 1571 ad Philippinas insulas appulsus, primus fuit insulae Mindoro apostolus. In Hispaniam reversus an. 1580 ut Commissarii, et Procuratoris suae Provinciae apud Aulam Regiam officio fungeretur a Rege Catholico una cum aliis duobus nostratibus ad Imperatorem Sinensium legatus missus fuit. An. 1599, die 13 Septembris, cum Mexici moraretur, inauguratus fuit Episcopus Novae Caceresin Philippinis. Verum cum post acceptam jam episcopalem consecrationem Mexici proficiscendi tempus praestolaretur, Sacramentis Ecclesiae rite munitus aeternitatis iter ingreditur circa finem anni 1601.

Fr. Franciscus de Villafranca, alumnus provinciae Castellae, et reformator provinciae Lusitanae anno 1550 electus Archiepiscopus Bracharae dignitatem recusavit. Confessarius fuit Reginae Portugalliae, obiitque Ulyssipone an. 1554. Vide Pachecum fol. 135.

Fr. Franciscus a Cruce, Lusitanus de Villaviciosa, an. 1545, die 3 Julii inauguratur Episcopus Opeensis, et suffraganeus nostratis Joannis Suarez Episcopi Conimbricensis. Anno autem 1551 quamvis jam senex renuntiatur Episcopus insulae S. Jacobi Capitis Viridis, ubi sedulam operam navavit ut inter illos populos Evangelium Christi annunciaretur, et ubi ipsemet Episcopus barbaris praedicavit, de quo hoc sane memorabile narratur, quod nimirum quamvis jam esset octogenarius et Episcopus; tamen quotidie pueros, adultos, et senes catechismum docebat majori consolatione, ut ait Elssius, quam dum S. Thomam ex cathedra explicaret. Vitam cum morte commutavit an. 1574.

Fr. Gaspar Casalius e nobilissima progenie an. 1510 Scalabi in Lusitania natus, professionem emisit an. 1526. Vir integerrimae vitae, ingenii praestantissimi, atque multa divinarum humanarumque scientiarum suppellectile instructus in Conimbricensi Athenaeo primarius fuit sacrae theologiae professor, ac postea Regis Joannis III concionator et consilianius, necnon ejusdem Regis, ejusque fìlii D. Joannis confessarius. Anno 1551 die 3 Julii creatur Archiepiscopus Funchalensis, et Indiarum Primas, et an. 1557, die 20 Decembnis ad Ecclesiam Leiriensem translatus fuit. In hac urbe Ordinis coenobium et cathedrale templum extruxit, quod unun est e totius Lusitaniae magnificentissimis. Bis ad Tridentinum Concilium profectus fuit, in quo pacificatoris partes non semel egregie explevit. Fato concessit Conimbriae die 9 Augusti an. 1584.

Fr. Gaspar de Cao, Lusitanus, vir in sacris Scripturis egregie versatus, et perinsignis verbi Dei praeco die 6 Julii an. 1554 creatur Episcopus insulae S. Thomae prope Guineam in Africa, atque suae dioecesis populos ita paucorum annorum spatio christianis doctrinis imbuit ut religione ac pietate nullis aliis cederent. Cum sanctitatis fama ad alteram vitam transivit die 17 Februarii, an. 1572. Religiosam professionem emisit in coenobio Villae-Viciosae die 7 Junii an.1524. [P. 700]

Fr Gedeon Vander Gracht, alias de Fossa nobilis Gandavensis, qui fuit doctor Lovaniensis, patrii coenobii prior, et secretarius D. Mariae Reginae Hungariae, et gubernatricis Belgii, anno 1536, die 10 Januarii, uti habetur in manuscripto codice Bibliotecae Barberinae sub signo XXXVII. I, inauguratus fuit Episcopus Castoriensis, et suffraganeus Leodiensis, fuitque in eadem urbe canonicus ecclesiae S. Joannis. Episcopalibus infulis insignitus frequentibus ad varios Principes legationibus perfunctus fuit, eorumque negotia mira dexteritate composuit. Postea obtinuit celeberrimam Abbatiam Cambronensem Ordinis Cisterciensis in Hannonia; quam tribus tantum annis tenuit; nam dum eo in loco soli Deo, sibique vacaret piam mortem oppetiit die 15 Octobris an. 1554, aetatis suae 72.

Fr. Georgius Quemado nobilis Lusitanus, qui ortum habuit in oppido Aldea Gallega de Riba-Tejo, an. 1575 cum aliis Augustinensibus ad Indias Orientales profectus fuit, unde postea reversus reformatorem egit conventuum Ordinum militarium de Avisio, et S. Jacobi, itemque nostratis Archiepiscopi Brachurensis DD. Augustini de Castro confessarium. Anno autem 1599 die I Feb. a Clemente VIII instituitur Episcopus Fessensis (de Fez) in Numidia, et ejusdem Archipraesulis suffraganeus. Supervixit usque ad diem 29 Aprilis an. 1618.

Fr. Georgius Salomo de Cypro Ord. S. A. die 13 Martii an. 1560 per obitum Antonii eligitur Archiepiscopus Damasci. Neque alicui negotium facessat formula Ord. S. A. nam hujusmodi intialibus litteris solet Eremitanus Ordo designari. Ex codice Bibl. Barberinae XXXVII. I.

Fr. Gerardus Robin, Gallus, qui in actis consistorialibus, qui habentur in Bibliotheca Barbenina sub signo XXXVI 6o, dicitur Gaspar Rubini electus Leutevae Episcopus die 3 Aprilis an. 1606, vir fuit potissimum amore castitatis, munificientia in pauperes, atque pietate in Deum excellens. Laudatus etiam fuit ob sui corponis praestantiam. Boni pastoris munia adimplere studens sacram suae dioecesis visitationem suscepit, salutaria quaedam ad ecclesiasticorum disciplinam instaurandam statuta edidit, atque ad temporalia quoque suam curam convertens Montisbruni arcem instauravit. Tandem ad meliorem vitam transivit die 15 Januarii an. 1611.

Fr. Gregorius Nunnez Coronel, Lusitanus, sacrae theologiae magister, vir integerrimae vitae atque inter suos conterraneos magnae auctoritatis, cum Lusitania succubuisset Hispaniae, in Gallias se contulit, ibique Sabaudiae ducis concionator evasit. Romam deinde profectus ibidem multos annos scholasticam theologiam docuit. A Clemente VIII, cujus ante pontificatum confessarius fuerat, celeberrimae Congregationis de Auxiliis secretarius, et consultor pro examinandis propositionibus constitutus, tanta ipse scripsit, et ab aliis scripta collegit, ut nihil ad controversiam illam pertinens desiderari possit. Haec tamen adhuc inedita jacent, et asservantur Romae in Bibliotheca Angelica. A Paulo V an. 1607 ad infulas Civitatis Castellanae, et Hortae designatus, prae innata humilitate hunc honorem declinavit, eidem Summo Pontifici supplicans ut praefatis unitis dioecesibus P. Mag. Ordinis Generalem Hippolytum Fabriani potius praeficeret, quod libenter Pontifex indulxit. Tandem prope octogenarius obiit Romae an. 1620, huic [p. 701] Romanae Provinciae jam antea aggregatus.

Fr. Gregorius Petrocchini de Montelpari in Piceno, apud Ciacconium dicitur vir lenis, comis, humanus, benignus, adeoque grato, et venerando aspectu ut ex ipso tantum venerationis ac majestatis secum ferret, quantum ex ingenti doctrina innocentiae vitae conjuncta. Anno 1587 erat Maceratae publicus professor, eodemque anno concionandi causa in Siciliam navigavit. Illinc autem a conterraneo suo Sixto V arcessitus, die 16 Maji ejusdem anni in supremum Augustiniani Ordinis moderatorem eodem Summo Pontifice favente electus fuit. Ipsius Pontificis hortatu Hispaniarum visitationem suscepit, ubi ita egregie se gessit ut apud Philippum II Regem magnam inierit gratiam atque existimationem, qui propterea aliquot scutatorum millia in pensionem annuam illi assignavit. Eadem occasione praefuit Toleti comitiis provincialibus in S. Andreae coenobio an. 1588 habitis, ibique sua auctoritate celeberrimam nostratum Discalceatorum Congregationem approbavit. Dum ex Hispania ad Urbem revertebatur, universali omnium plausu a praefato Sixto V creatus fuit S. R. E. Praesbyter Cardinalis tit. S. Augustini die 14 Decembris an. 1589. Fuit etiam Abbas commendatarius Caburrensis in provincia Taurinensi. Nostratem Petrocchinium praesertim ob ingenuam loquendi libertatem etiam Paulus V valde acceptum habuit, eumque an. 1611, die 17 Augusti, Praenestinum Episcopum renuntiavit. Supremum tandem diem explevit Romae 19 Maji an. 1612, aetatis suae 76.

Fr. Hieronymus de Escobar, nobilis Toletanus, an 1566 Limae in Peruvia nostro Eremitano Ordini nomen dedit. Postea evasit egregius verbi Dei praeco, qui in convertendis populis vallis de Pascamajo ingenti cum profectu apostolicum zelum exercuit. Unus fuit e fundatoribus nostratis coenobii S. Mariae de Guadalupa in Peruvia. Reversus in Hispaniam ex Philippi II postulatione eligitur Episcopus Nicaraguae, et consecratur Matriti an. 1592.

Fr. Hieronymus Carreiro, alias de Gratia, Lusitanus, die 11 Martii an. 1598 eligitur Episcopus Calamensis in Africa, et nostratis DD. Alexii de Menezes coadjutor. Videtur obiisse anno 1604.

Fr. Hieronymus Seripandus Trojae in Apulia die 6 Maji an. 1493 e nobilibus parentibus natus, cum ad 14 suae aetatis annum pervenisset, nostrati S. Joannis de Carbonaria Gongregationi nomen dedit. Sublimiorum disciplinarum cultui etiam hebraicae, chaldaicae, atque graecae linguarum studium adjunxit, quarum deinde ope ad profundissima Sacrarum Scripturarum arcana penitius rimanda sibi aditum aperuit; quamobrem tantam sibi divinarum scientiarum copiam comparavit, quantam postea toti mundo in Tridentino Concilio ostendit. Sua aetate primum locum inter sacros Italiae oratores noster Seripandus tenuit, illiusque raram, aureamque eloquentiam Carolus V Imperator adeo deperibat, ut ducentis fere vicibus ejus concionibus interfuerit. Totius Augustiniani Ordinis regimen obtinuit an. 1538, rexitque summa prudentia usque ad an. 1551, quo ab hujusmodi officio se ultro abdicavit. Anno 1554, die 26 Februarii Salerni Archiepiscopus renuntiatus, innumera tam spiritualia quam temporalia bona in commissam sibi Ecclesiam contulit. A Pio Papa IV creatur S. R. E. Presbyter Cardinalis tit. S. Susanae die 26 Februarii an. 1651, [p. 702] atque die 10 Martii ejusdem anni Concilii Tridentini a latere Legatus constituitur. Tridentum pervenit die 16 Aprilis ejusdem an. 1561, ibique dum rebus Concilii intentius totius Christianae Reipublicae, atque Apostolicae Sedis bonum atque utilitatem magno zelo, summaque industria provehere satagebat, in febrim incidit, quae illum jam omnibus Ecclesiae Sacramentis rite munitum ad mortem adegit die 17 Martii anno 1563, aetatis suae 70.

Fr. Joannes Damianus Serra, Valentinus qui usus fuerat familiaritate S. Thomae a Villanova, anno 1564 erat Provincialis Sardiniae, et an. 1574 illius Proregis theologus et confessarius. Ob suam probitatem atque prudentiam praefatae insulae magnatibus se acceptissimum reddidit, anno 1575 die 19 Januarii Bosae Episcopus renuntiatus fuit: ast videtur parum temporis supervixisse, nam illius immediatus successor ponitur ad annum 1577.

Fr. Joannes Jacobus Barba, Neapolitanus, vir apprime doctus, atque valde prudens, dum esset Ordinis Procurator generalis an. 1544 a Paulo III Sacrario Apostolico praeficitur, et an. 1546 die 25 Maji inauguratur Episcopus Interamnae in Aprutio, unde postea a Julio III ad Interamnensem in Umbria dioecesim translatus fuit die 3 Julii an 1553. Ob suae doctrinae praestantiam in Tridentino Concilio magnam sibi laudem comparavit. Erga Augustinianum Ordinem, uti refert Ughellus, ingenti zelo exarsit, quamvis plus aequo forsitam in ejusdem Ordinis negotia tractanda se libenter ingereret, variisque vicibus supremos illius gradus tentavit; quapropter Paulus IV hunc nimium zelum temperare cupiens, die 19 Julii an. 1559 apposite decretum edidit nequis Regularis Episcopus ullum dignitatis gradum in suo ordine assequi posset. Tandem dum Interamna iter Romam versus noster Joannes ageret, gravi quodam morbo Utricoli correptus, ibidem hujus vitae cursum complevit die 4 Octobris anno 1565.

Fr. Joannes Gonzalez de Mendoza, Toletanus, annos jam triginta natus, Martis castra deseruit, ut ad Augustinianam Eremum transiret. Ibidem postea litterariae reipublicae notum se reddidit praesertim per suam historiam Imperii Sinarum, quae in varias Europae linguas versa fuit. Tribus vicibus ad illam regionem longinquam tamquam catholici Regis legatus profectus fuit, quibus legationibus rite perfunctus, anno 1593 Liparis prope Siciliam Episcopus inauguratus fuit. Deinde hac sede ultro relicta, an. 1598 Toletanus pro Praesul constituitur. Anno autem 1607 ad Chiapensem Ecclesiam transfertur, Vicarii Apostolici Americae nomine atque auctoritate insignitus. Tandem obiit Episcopus Popajanensis die 14 Feb. an. 1618, aetatis suae 64, cum ad hanc dioecesim an. 1608 translatus fuisset.

Fr. Joannes Baptista de Aste, nobilis Albinganensis, e sua Liguria studiorum causa Salmanticam profectus, ibidem apud nostrates religiosam professionem emisit die 8 Septembris an. 1585. In Italiam reversus, coenobio S. Augustini Genuae aggregatur. Adeo theologica scientia excelluit ut theologorum Phoenix appellatus fuerit. Claruit praeterea eloquentia pergami, quem cum aliquando Paulus V concionantem audisset postridie in locum Generalis Hippolyti Fabriani ad Episcopatum promoti illum suffecit. Per acclamationem in comitiis generalibus Romae die 22 Maji an. 1608 [p. 703] in officio a Patribus confirmatus fuit. Expleto sui Generalatus sexennio Genuam rediit an. 1614, ubi cum religiosae quieti, litteris ac pietatis operibus hilari animo vacaret, an. 1629 Sacrarii Pontificii Praefectus, et Episcopus Tagastensis renuntiatus fuit. Verum mense Octobri ejusdem an. 1620, aetatis suae 54 ex hac vita migravit.

Fr. Joannes Muñatones Virovescae (Briviesca) in Hispania natus, dum Salmanticae studiis sedulam navaret operam, Divi Tomae a Villanova concionibus permotus, mundo valedixit, atque inter Augustinianos salmanticenses admitti postulavit; verum quia Salmanticensis novitiatus plenus erat optimae spei adolescentibus; innumeri siquidem S. Thomae verbo et exemplo allecti Religiosae vitae nomen dare satagebant; Toleti augustinianum habitum sumpsit, eo quidem successu ut emissa professione statim evaserit sacrae theologiae magister, et anno 1541 regius Caroli V concionator, qui in arduis Germaniae negotiis frequenter illius consiliis usus fuit, eumque propterea secum illuc perduxit. Item praeceptor, atque institutor extitit D. Carol. Hispaniarum Principis, necnon DD. Mariae, et Joannae Hispaniae Infantum confessarius. Anno 1556 die 12 Junii inauguratus fuit Episcopus Segobricensis, quo nomine an. 1563 Tridentino Concilio interfuit. Synodum celebravit mense Junio an. 1566. Vitam tandem cum morte commutavit die 15 Aprilis an. 1571.

Fr. Joannes de Vivero, nobilis Vallisoletanus, post expletum apud Ordinem studiorum curriculum in Peruviam navigavit an. 1557. Plurimos ibidem Indos ad Christum convertit, inter quos etiam quemdam Regem nomine Sairum Tupure cum uxore Cusi Huarca sacri baptismatis lavacro regeneravit. Vir fuit valde pietatis operibus addictus. Catholico Regno egregiam praebuit operam; nam cum in illa regione an. 1659 ingens rebellio exorta fuisset, ipse unus fuit e praecipuis tumultuantium pacificatoribus. Nec minus autem nostro Ordini profuit; nam conventum Cuschi ipse aedificavit, atque Peruanae Provinciae fundationem maxime promovit. D. Francisco de Toleto Peruviae Proregi a consiliis fuit pro condendis legibus, quibus Regnum Peruanum regi deberet. Electus fuit prius Episcopus Novae Carthaginis, et postea Archiepiscopus Charcarum, verum utramque mitram recusavit; sive potius uti nostrates scriptores asserunt, ante consecrationem obiit Toleti in Hispania cum opinione sanctitatis anno 1575.

Fr. Joannes de Medina Rincon, Segobiae in Hispania an. 1530 nobiliter natus, una cum patre in Americam profectus, anno 1554 in Mexicano coenobio Augustinianum habitum induit. A scriptoribus laudatur ceu sacrae theologiae magister valde doctus, atque perinsignis verbi Dei praeco. Anno 1566 invitus ac reluctans electus est Provincialis, et 1573 Episcopus Mechoacanensis renuntiatus. Nonnisi superiorum jussu coactus hanc dignitatem non absque lacrymis acceptavit. Quindecim annis illam Ecclesiam sancte administravit; erat enim revera homo Dei. Largitionibus in pauperes fuit revera alter S. Thomas a Villanova. Lineis vestibus numquam usus fuit, nec culcitram in lecto adhibuit. Quamvis esset Episcopus, missionariorum labores tamen non refugiebat, totamque illam vastissimam regionem praedicando verbum Dei percurrebat; quamobrem plurimorum animas Christo lucrifecit. Tandem plenus virtutibus [p. 704] ac meritis intravit in gaudium Domini sui an. 1588.

Fr. Joannes de Angra in Tertiaria insula (inter Azores) fuit discipulus S. Thomae de Villanova, illiusque virtutum imitator. In ejusdem sancti viri manibus solemnem professionem emisit Salmanticae die 29 Julii an. 1521. Jam magistralem lauream adeptus cum aliis undecim nostratibus in Mexicum trajecit an. 1539, ibique quinque annorum spatio totam Guaxtequam provinciam ad Catholicae Ecclesiae sinum perduxit, appellatus propterea illius gentis apostolus. Fuit prius Mexici, et postea Peruviae provincialis. Peruviani Proregis D. Antonii de Mendoza nedum confessarius, verum etiam consiliarius fuit. Pro gravibus negotiis in Hispaniam reversus, electus fuit Episcopus Pueblae; verum antequam ad suam dioecesim profecturus navim conscenderet, cursum hujus mortalis vitae complevit an. 1554. Dicitur insignibus quibusdum revelationibus a Deo dignatus fuisse, atque non semel Christum Dominum in Eucharistia palam conspexisse.

Fr. Joannes de Almaraz Salmanticensis, sacrae theologiae Magister, qualificator S. Inquisitionis, sacrae Scripturae interpres, atque insignis concionator, qui apud Ordinem in provincia Limana seu in Peruvia variis vicibus prioratum atque etiam provincialatum obtinuit, an. 1591 renuntiatus fuit Episcopus SS. Assumptionis de Paraguay. Verumtamen an. insequenti ante acceptam episcopalem consecrationem ex hac vita migravit.

Fr. Joannes de Castro, Toletanus, cum esset Salmanticensis coenobi prior die 7 Januarii an. 1608 inauguratus fuit Archiepiscopus S. Fidei in Regno Novae Granatae, sed post acceptam episcopalem consecrationem electus Philippi III concionator Archiepiscopatum abdicavit. Itaque mansit Matriti usque ad obitum, qui contigit die I Augusti an. 1611, aetatis suae 70. Excelluit potissimum concionandi peritia, liberalitate erga pauperes, vitaeque sanctimonia, cujus magnum nomen post se reliquit.

Fr. Joannes Suarez de Fregnesia, Lusitanus, e nobilibus parentibus in oppido S. Michaelis de Urro dioecesis Portus Alacris ortus, Salmanticae Augustinianam tunicam induit an. 1523, ac dein in omni studiorum genere tam miros progressus fecit ut cum acclamatione omnium professorum anno 1529 doctoratus insignia obtinuerit. Joannis III Lusitaniae Regis confessarius, concionator, consiliarius, atque eleemosynarius fuit. Item fuit in Conimbriae Universitate publicus sacrae theologiae professor, regalium principum DD. Philippi, et Joannis praeceptor, necnon S. Inquisitionis Ulyssiponensis deputatus, sive consultor. Anno 1545, die 22 Maji inauguratus fuit Episcopus Conimbriae, quo nomine duabus vicibus, nempe an. 1546, et 1563 ad Tridentinum Concilium se contulit, in quo multoties cum omnium Patrum admiratione peroravit. Cum Jerosolymam loca sancta visitaturus profectus fuisset, ibidem sui adventus monumenta reliquit; nam templo S. Sepulcri pretiosam supellectilem donavit. Item suis sumptibus duo hospitia Ulyssipone fundavit, unum nempe pro mulieribus ad meliorem frugem reversis, et alterum pro orphanis recipiendis. Dicitur ab Elssio vir singulari beneficentia ornatus, necnon supra modum pius ac eruditus. Suae autem eruditionis monumenta typis edita apud Ossingerum recensentur. Oculos huic terrenae luci clausit die 26 Novembris an. 1572. [P. 705]

D. Joannes Cebrian Episcopus coadjutor nostratis D. Thomae a Villanova, de quo ceu Augustiniano sermonem fecimus in Eremo Sacra vol. 2 pag. 211, e catalogo nostratum Praelatorum omnino expungendus est, quia fuit presbyter saecularis.

Fr. Josephus Pamphilus, Veronensis, sacrae theologiae magister, nobilitate generis, doctrinae copia, editisque libris illustris, anno 1568 a S. Pio V constituitur Sacrarii Apostolici, et scholae capellae pontificiae Praefectus. Postea vero, anno scilicet 1570, die 6 Februarii, Signiae in Latio Episcopus inauguratus. Apud Tiraboschium appellatur historicus egregius. Anno 1574 Summi Pontificis gratiam amisit eo quia absque litteris dimissorialibus quosdam clericos hispanos ad sacros Ordines promovit; quamobrem ab offìcio Sacristae amotus fuit. Naturae debitum persolvit Veronae an. 1558. Illius opera typis edita apud Ossingerum recensentur.

Fr. Ludovicus de Cortes, alias de Casas, anno 1544 evectus fuit ad Episcopatum Templi et Ampuriarum in Sardinia. Rexit usque ad annum 1558.

Fr. Ludovicus Lopez de Solis, Salmanticensis qui in patrio coenobio solemnia vota nuncupavit die 9 Maji an. 1553, in Americam profectus fuit an. 1558. Erat coenobii Limani Prior an. 1578, et postea duabus vicibus totam Peruanam Provinciam administravit. Praeterea fuit sacrae theologiae magister, atque in Limana Universitate publicus ejusdem facultatis professor. An. 1591 a S. Turibio consecratus fuit Episcopus Assumptionis, atque die 7 Septembris an. 1592 ad Quitoensem Ecclesiam translatus fuit. Tot infideles ad Christi fidem convertit ut plus quam centum paroecias pro eisdem de novo erexerit. Duas in sua dioecesi Synodos celebravit, primam nempe Quitoae an. 1594 et alteram Lojae an. 1596. A Philippo II Hispania-Rege electus Commissarius ad tribunal vulgo Audiencia quitoense reformandum aequissime demandatum sibi munus explevit. Tandem an. 1605 die 18 Julii Charcarum Archiepiscopus electus fuit; verum ante captam possessionem Limam versus iter faciens debitum naturae persolvit.

B. Ludovicus de Montoya apud Belmontium in Aragonia ex honestis parentibus Alvaro de Legione, et Agnete de Montoya ortum habuit die 15 Maji, an. 1497. Salmanticae religiosa vota nuncupavit die 28 Aprilis an. 1513. Adhuc juvenis 24 annorum a D. Thoma de Villanova instituendis tyronibus Salmanticensibus praefectus fuit; ejusque discipuli inter caeteros fuere B. Alphonsus de Orozco, atque Venerabiles Joannes Baptista de Moya, Alphonsus Borgia, atque Augustinus de Coruña. Reformavit Lusitaniae Provinciam, ad quod opus perficiendum annos 35 impendit. Ipse auctor fuit ut Lusitaniae Rex Joannes III nostratibus Conimbriae collegium erigeret, cujus ipse primum lapidem posuit, et in quo deinde primus theologicas disciplinas professus fuit. Strictam habuit, ita Sichrowsky, amicitiam cum S. Ignatio de Lojola, atque ab eodem Rege Joanne III impetravit ut illius Societas Ulyssipone admitteretur. Deiparae cultui addictissimus fuit, ejusque immaculatam Conceptionem constanter sustinuit. Visei Episcopatum recusavit, ac demum clarus meritis, doctrina et miraculis obdormivit in Domino Ulyssipone die 7 Septembris an. 1563. Ejus vitam scripsit piissimus ipsius discipulus V. Thomas a Jesu, qui miris laudibus eum extollit etiam in libro De Doloribus Jesuchristi. [P. 706]

Fr. Marcus Antonius de Camos, nobilis Barchinonensis, vir doctrina ac morum probitate spectabilis, qui fuerat civitatis Ecclesiensis, aliarumque Sardiniae urbium gubernator, post uxoris obitum annos natus 38 Eremitanae Familiae nomen dedit. Brevi sacrae theologiae magister, atque concionator haud vulgaris evasit, praeloque aliquot insignes libros tradidit. Trani in Apulia Archiepiscopus renuntiatus, cum Neapoli propterea Romam versus itineri se pararet, in coenobio S. Mariae de Spe obiit cum opinione sanctitatis die 3 Martii, an. 1606, aetatis suae 63.

Fr. Michael Mayquez Bocairente in Aragonia ortus, vir fuit philosophia, theologicis disciplinis, et jure canonico egregie doctus, quas disciplinas multos annos Valentiae, et postea Ilerdae publice tradidit. An. 1536, die 4 Augusti, eligitur Episcopus Turgensis, et suffraganeus Segobricensis, et Albaracinensis. Deinde translatus fuit ad Episcopatum Usellensem in Sardinia an. 1538. Demum obtinuit Archiepiscopatum Turritanum, alias Sassaritanum in eadem Sardinia insula an. 1573. Obiit admodum senex anno 1576. Dicitur vir fuisse portentosae memoriae.

Fr. Petrus Manriquez, nobilis Hispanus, prior ultramontanus Assistens a Clemente VIII die 26 Julii an. 1593 institutus fuit Castellae provinciae primatum obtinuit an. 1595. A praefato Summo Pontifice an. 1601, die 12 Februarii, electus fuit Episcopus Dertusensis in Cathalaunia, et an. 1610 a Philippo III Principatus Cathalauniae gubernator designatus. A Paulo V die 18 Aprilis, anno 1611, ad Caesaraugustanam Ecclesiam translatus fuit. Ibidem an. 1614 synodum celebravit; anno autem 1615 die 7 Junii ad meliorem vitam transivit.

Fr. Petrus de Rojas, Vallisoletanus, patrem habuit D. Sancium de Rojas, et matrem D. Franciscam Henriquez de Marchionibus de Poza ex primaria Hispaniae nobilitate. In Augustiniano Salmanticensi coenobio solemnia vota nuncupavit adhuc adolescentulus die 23 Maji, an. 1555, quamvis per patris obitum jam Marchionatus, atque ingentium divitiarum haeres evasisset. Magistrales infulas adeptus variorum subinde coenobiorum prioratum obtinuit, et an. 1588 Castellae Provincialis renuntiatus fuit; quo nomine regularis disciplinae reformationem, atque Augustinensium Discalceatorum Recollectionem summopere promovit. Anno autem 1591, die 6 Martii, eligitur Asturicae Episcopus, quam dioecesim statim totam visitavit, in eaque synodum coegit, cujus decreta an. 1595 evulgavit. Postea vero ad Oxomensem Ecclesiam circa finem mensis Januarii an. 1595 translatus, ibidem suum pastoralem zelum maxime ostendit an. 1599, quo dira pestis illam dioecesim depopulabatur; tunc enim omni sedulitate providit ut praesertim pauperibus cum spiritualia, tum corporalia subsidia non deessent, supra modum dolens ad majora praestanda sibi vires non suppetere. Hanc item dioecesim sacra visitatione perlustravit, atque binas in ea synodos celebravit, quarum statuta publici juris fecit. Tandem animam Deo reddidit die 9 Martii, an. 1602.

Ven. Petrus de Agurto natales habuit Mexici ex familia Lopez, et ad paternam nobilitatem adjunxit illam, quae habetur a virtute. Indutus sacro habitu in patria, notabiles fecit progressus in litteris, et pietate. Cum magna laude legit cursum artium, et primus fuit qui docuit et scholas Mexicanas [p. 707] eodem tempore moderatus est. Promotus idcirco ad Episcopatum S.mi Nominis Jesu in Zebu in insulis Philippinis, introduxit in aulam sanctitatem vivendo parcissime, nunquam vacando ab oratione, et vestiendo se simplicissimo panno. Fuit homo assiduae contemplationis, et poenitentiae, dormiebat quoque super nudam tubulam, et a Deo miris charismatibus donatus dicitur. Neophytos in fide ille ipse instruebat, iisque sacramenta administrabat, tenerrimo ferebatur affectu erga inopes, et fama fert illum quadam vice multiplicasse frumentum ut illis subveniret. Mortuus est virgo, prout vixit, an. 1608, die 14 Octobris, et anno insequenti inventus fuit intactus, et tractabilis coelesti quodam fragrans odore, quem e toto exhalavit corpore. Ita fere noster Sichrowscky in Diario Sanctorum, et Beatorum Augustinensium, sub die 14 Octobris. Anno 1584 cum jam Mexici priorem egisset electus fuit Provincialis, ad Episcopatum assumptus die 30 Augusti an. 1595, et nonnissi ex Generalis mandato suum consensum praebuit.

Ven. Petrus Suarez de Escobar, Metelini in Extremadura nobiliter ortus, adhuc adolescentulus 13 annorum Eremitanae familiae sodalem se adjunxit. Cum autem postea in doctrina, atque sanctitate valde profecisset, in Mexicum trajecit, ubi aliquot annis in illa Universitate primariam sacrae theologiae cathedram cum plausu moderatus fuit. Vir singularis pietatis, atque rarae poenitentiae an. 1599 Xalisci, alias Guadalaxarae Episcopus inauguratus fuit. Verum ante acceptam episcopalem consecrationem ad meliorem vitam transivit.

Fr. Petrus de Solier in oppido de Barajas in provincia Toletana ortus, Eremitano Ordini per solemnia vota nomen dedit die 20 Januarii an. 1595. Ad occidentales Indias postea profectus, illinc ad Philippinas transiit an. 1599, atque Manilae nostrates alumnos sacram theologiam docuit usque ad an. 1603, quo in Hispaniam rediit illius provinciae procuratoris offìcium apud Aulam Regiam Matriti gesturus, quo tempore magistrales infulas adeptus fuit, et commissarius S. Inquisitionis Mexicanae renuntiatus. Deinde iterum ad Philippinas navigavit, ubi an. 1608 provincialatum obtinuit. In Europam remeavit an. 1610, atque postea in Americam reversus, ibidem D. Ludovico de Velasco Mexici Proregi a sacris confessionibus fuit. Anno 1614, die 17 Novembris eligitur Episcopus Portus Divitis, unde an. 1619, die 14 Decembris ad Archiepiscopatum S. Dominici translatus fuit, quo titulo etiam Indiarum occidentalium Primas evasit. Illam sedem tenuit usque ad an. 1620, quo ad hujus vitae terminum pervenit.

Fr. Petrus Figueira, alias de S. Augustino, Lusitanus, an. 1615, die 26 Octobris insulae S. Thomae prope Guineam in Africa Episcopatum obtinuit. Mitram deinde cum sua mortali sarcina deposuit die 16 Maji an. 1620.

D. Thomas de Villanova ortum habuit an. 1488 in Castro Fontisplani Toletanae dioecesis in materna domo, ad quam timore pestis tunc parentes sese receperant. Pater illius fuit Alphonsus Thomas Garzia de Villanova ejusdem dioecesis oppido, et mater Lucia Martinez Castellanos, honesti piique conjuges, quibus ipsa fortunae bona non deerant. Hi catholicae Religioni ita firmiter adhaerebant ut in domo sua Inquisitores Regni Murciae hospitio excipere solerent; in pauperes autem liberalitatem adeo colebant ut numquam vacuo sinu egenos a se abire permiserint. [P. 708] Sub talium itaque parentum disciplina Thomas pie educatus jam inde ab infantia didicit intelligere super egenum et pauperem. Nam jentacula ei ad gynnasium eunti tradi solita esurientibus partiebatur, crebro aut pallio aut pileo, vel thorace, aut caligis, vel alio hujusmodi indumento, quod indigentibus tradiderat, domum exutus redibat, ipsumque sibi paratum prandium esurientibus non semel distribuit matri interea spondens ea die se minime comesturum. Verum aegre ferente matre puerulum nimio jejunio viribus destitui, ipse ut ingeniosa caritate suam abstinentiam matrem celaret, sui prandii portionem quasi illam cum amicis esset comesturus extra domum deferebat, eaque pauperibus tradita, se hilarem omnino ac saturum ostendens eo die prorsus ab omni esca se abstinebat. Grandiusculus effectus cum a patre ad agrum mitteretur ut messoribus praeesset, non semel cibum ipsis sibique destinatum colligentibus spicas pauperibus distribuit. Jussus aliquando frumentum a pio parente mutuum agricolis egenis gratis datum exigere, si illos inopia laborantes comperibat, enixe patrem rogabat ut propter Dei amorem omne eis debitum remitteret. Quadam autem vice veritus ne pater suis precibus non assentiret villico debitori suasit ut si non posset tritico, palea saltem refertos saccos ad horreum deferret, quibus vacuefactis a patre rogatus utrum ille agricola frumentum restituisset, ad mendacium declinandum respondit: Jam saccos plenos ab eo delatos in horreo fuisse depletos. Ova recentiora ad xenodochium reficiendis languentibus portitabat, et quadam die cum mater domo egressa solitam pauperibus erogari eleemosynam parare oblita fuisset, ipse ne juxta morem ad ostium accedentibus egenis repulsam dare cogeretur, sublatos gallinae pullos eisdem distribuit, matrique postea ob hujusmodi rem conquerenti dixit: Ab hinc in posterum domo egressura relinque, quaeso mater, promptu panem esurientibus distribuendum, ut redux pullos distractos non conqueraris. Ecclesias frequenter adibat, eratque etiam domi in oratione semper assiduus, cilicio atque flagellis carnem domabat, eaque per oblivionem aliquando in cubili relicta non absque admiratione mater detexit. Praeterea ita modestiam custodiebat ut numquam a terra oculos elevare soleret, adeoque castitatem adamabat ut una omnium voce virgo diceretur. Ex ephebis egressus Complutum missus fuit liberalibus disciplinis operam navaturus, ibique tum ob profectus magnitudinem tum maxime propter suarum virtutum splendorem inter primos percelebris S. Ildelphonsi Collegii alumnos recenseri meruit, caeteris omnibus, sed praesertim ecclesiasticis scientiis adipiscendis enixius intentus. Brevi ex discipulo magister effectus philosophiam in Complutensi Academia summa cum laude publice profiteri coepit, habuitque auditores viros praestantissimos Dominicum Sotum Dominicanum, et Ferdinandum Enzinas, qui duo fuere suae aetatis luminaria splendidissima. Erat tunc Thomas cum Complutensem cathedram conscendit 26 annos natus, ac biennio post Salmanticam eamdem disciplinam docere majori illi atque auctiori oblato emolumento vocatus fuit. Verum Thomas neque ampliori honoris intuitu, neque uberioris pecuniarum lucri spe adeo allici potuit ut Salmanticensem cathedram admittere animum induceret. [P. 709] Compluti cum degeret audito patris obitu paternam domum in monasterium convertens integrum patrimonium alendis ibidem egenis virginibus addixit, cujus exemplum imitata Agnes Garzia ejus amita, valde locuples mulier, venditis omnibus quae possidebat, iisque in pauperes erogatis in xenodochio infirmorum obsequiis suae vitae residuum mancipavit. Thomas autem cum inter assidua pietatis opera, atque omnigenarum virtutum exercitamenta tamquam illibatum lilium inter medias hujus mundi spinas atque salebras ad 29 suae aetatis annum incontaminatus pervenisset, probe sciens vir spiritu Dei plenus humanae perfectionis thesaurum in vaso fictili contineri, quod inter saeculi tumultus facile scopulis impingere adeoque frangi illico posset; ad hujusmodi pericula devitanda aliquod monasticum Institutum post expetitum jugibus unius anni orationibus, jejuniis, atque eleemosynis a Patre luminum auxilium amplecti deliberavit. Itaque Complutensis cathedrae honores atque emolumenta ultro dimittens, nostratis D. Joannis a S. Facundo fama permotus in Salmanticensi coenobio an. 1517 Eremitanum habitum induit cum 29 suae aetatis annos haberet. Cum in ipso tyrocinio tum mira suae voluntatis abdicatione, tum exacta regularis disciplinae observatione non quidem tyronem, sed veteranum militem experimento se comprobasset, ad solemnia vota emittenda omnium Patrum nedum unanimi consensu, verum etiam summo gaudio admissus fuit. Non ita multo post anno scilicet 1520, quo etiam fit Magister, Superiorum jussu annos natus 32 Sacerdotio initiatur, atque aliorum religiosorum cum institutioni, tum regimini praeficitur. Nam statim ab emissa solemni votorum professione Augustinenses alumnos theologicis scientiis imbuendi munus, ac biennio post Prioratus officium in coenobio Salmanticensi utrumque exercendum illi demandatum fuit. In primi muneris perfunctione adolescentium animos magis ad sanctitatem quam ad scientiam erudire satagebat; quamobrem sub ejus disciplina plures eximii sanctitate viri instituti fuerunt, inter quos potissimum eminent nostrates Hieronymus Ximenez Mexicanorum Apostolus, qui miserrimos illos Indos ex brutis, ut ita dicam, homines effecit, eosque tum mira vitae innocentia, tum crebra miraculorum patratione ab idolorum ad veri Dei cultum convertit, et B. Alphonsus de Orozco, a S.mo D. Nostro Leone Papa XIII in Beatorum album relatus an. 1872. In alterius autem officii administratione omnibus omnium praebebat praeclarissima virtutum exempla. Nam divinis contemplationibus, jejuniis, vigiliis, caeterisque corporis afflictationibus jugiter vacabat. Item sacrorum librorum lectioni, humilitatis, patientiae, pietatis, atque misericordiae operibus continenter incumbebat. Infirmos crebris visitationibus recreabat, eisque sua praesentia tantum solamen afferebat, ut nullo, dum ipse illis adstabat, ullimode dolore se affici faterentur; virginitatis autem ita vigil custos extititut illam quoad vixit illibatam perpetuo servaverit. Primus omnium in chorum ingredi, ultimus autem egredi consuetus erat. Missam incredibili animi fervore celebrabat, atque animarum zelo exaestuans earumdem aeternae saluti procurandae assiduam sedulamque operam dabat, praesertim quotidie sacras confessiones excipiendo, atque [p. 710] indefesse verbum Dei praedicando, quo in munere obeundo tam mira dicendi copia, tanta suaviloquentia, tantoque supra omnia spiritus ardore praeditum se ostendebat, ut innumeram hominum multitudinem ad suas conciones audiendas undique pertraheret; qui omnes mirabantur vultum ejus concionantis tamquam Angeli loquentis ad illos. Non solum autem Hispaniam, verum etiam Lusitaniam a Rege Joanne III invitatus praedicatione peragravit, tantam utrobique tum apud populos, tum apud viros principes et eruditos eximii concionatoris famam adeptus ut tamquam Iberiae apostolus, tuba vitae, vox coelorum atque electionis vas ab omnibus habitus fuerit. Ipsemet quoque Carolus V Imperator eum concionantem audire praegestiebat; quamobrem illum in suum concionatorem assumpsit. Ad rem apposite narrant scriptores insigne quoddam evangelicae libertatis exemplum a D. Thoma cum esset Burgensis coenobii Prior ipsi Corolo V exhibitum. Nam cum praemonuisset Thomam se quodam die festo ad nostram ecclesiam concionem audire accessurum, statuto die P. Prior clausus intra cubiculum suum ad concionem memoriter recitandam se exercebat, dum ecce innopinato ante horam praefixam venit Imperator, statimque Thomam ad colloquendum arcessit. Quid autem Thomas tunc? De officio magis quam de urbanitate sollicitus nuntium ad imperatorem remisit, qui suis verbis illi deceret: Si vis praedicem, accedere prohibeor; si contra accedere me cogis, praedicare nequibo. Hoc responsum nequaquam aegre tulit Imperator; sed e contra illud libens excepit, gratumque habuit; solent enim homines magni aliorum magnanimitatem plurimi existimare. Praeter supradicta apud Ordinem alia item conspicua munera Thomas noster singulari cum zelo ac prudentia exercuit; fuit enim etiam prior Vallisoletanus, visitator provinciarum Beticae, et Castellae, definitor, ac demum provincialis Vandalitiae, et Castellae, quo tempore viris vitae sanctimonia ac litterum praestantia insignibus Augustinianam Familiam auxit. Regularem disciplinam in coenobiis, quibus praefuit, indefesso studio instauravit adeo ut inter reformatores Eremitanae Religionis adnumerari promeruerit. Tanti viri sanctitatis atque doctrinae nedum fama, verum etiam experimento excitati Carolus V Imperator, et Philippus II Hispaniarum Rex illum Summo Pontifici Ecclesiae Granatensi praefìciendum praesentare cupiebant, quem tamen honorem Thomas sua cella suaque tunica contentus constantissime recusavit. Verum accedentibus postea superiorum hortationibus et mandatis quamvis invitus, tamen propositum suum aliorum voluntati posthabuit. Quare an. 1544 die 5 Augusti Archiepiscopus Valentinus renuntiatus suam cellam multis cum lacrymis reliquit, et ad Ecclesiae suae possessionem capessendam quavis spreta pompa, omnique splendido comitatu praetermisso, habitu tantum Religionis indutus, unico duntaxat itineris socio adhibito Valentiam contendit. Ubi cum multitudinem operantium iniquitatem (transcribam ad litteram relationem factam in Consistorio secreto coram Alex. VII die 2 Sept. an. 1658) esse per id tempus inibi comperisset, ut nedum laici, sed etiam clerici sanam doctrinam non sustinentes ad sua desideria coacervarent sibi magistros prurientes auribus, et a veritate quidem auditum avertentes ad fabulas converterentur; [p. 711] repenti coepit crebris jejuniis, flagellis, orationibus se victimam pro ovibus offerre, et Dei iram placaturus pro subditorum peccatis altaria cumulare votis, hostiisque pacificis. Mox coacta synodo clerum reformavit… pietatem ubique plantavit, vitium avulsit. Assiduis concionibus pueros christianae vitae legibus erudivit, adultos ad poenitentiam peccatorum, et vitae sanctitatem animavit, ac viros coeno pertinaciter immersos extraxit. Ita enim eum concionari audientes intrinsecus vulnerabantur ut inde plurimi repente ad confessarii pedes admoti anteactae vitae semitam deseruerint etc. Neque digne quis posset exprimere in quantis vexatus, quibus contumeliis affectus, quibus lacessitus injuriis, blasphematus obsecraret, injuratus apponeret scutum patientiae, vincens in bono malum. Huc usque praefata relatio. Quemadmodum in coenobio, ita etiam in Episcopatu pauperrimam vitam degebat. Mensa supra quam cuique credibile est frugali ac modica utebatur, non linea, sed lanea indumenta adhibebat, non in aulea, non in vasa aurea, non in argentea utensilia, non in rhedas, non in equos, non in rhedarios, non in multos famulos, non demum in consanguineos, sed in egenos dumtaxat suae Ecclesiae proventus erogabat. Ex 18 millibus scutarum, quae illi quotannis Archiepiscopalis mensa suppeditabat, duo millia Principi Georgio de Austria suo antecessori in pensionem solvebat, tria milla sibi se familiaribus alendis, nec non aedificiis reficiendis reservabat, reliqua autem omnia pauperibus distribuebat. Ad haec cum aliquando a suis Canonicis illi quatuor aureorum millia in subsidium oblata fuissent, ipse nondum ea acceperat, cum jam ad xenodochium, quod incendio conflagraverat, reficiendum converterat. Ut autem largius pauperibus subveniendi ipsi facultas suppeteret, laceris vestibus utebatur, quas suis manibus resarciebat, sibique paratam escam ventri subtrahebat, ut plures famelicos reficeret, immo eo usque pervenit nostratis Thomae inexpleta, ut ita dicam, largiendi esuries ut ipsum quoque cubile, in quo jacebat, cuidam patrifamilias morti proximus donarit, ex quo jure dici potest omnia omnino, nihilo sibi retento, pauperibus tradidisse. Puellabus egenis dotem liberaliter suppeditavit, captivisque e Maurorum jugo liberandis ingens litrum impendit. Tria denique collegia Compluti, Oriolae, ac Valentiae instituit atque dotavit, e quibus tum probitate tum doctrina viri praestantes non pauci prodierunt. Ecclesiasticae libertatis acerrimus vindex, rectorum mundi vel potentia vel minis numquam flecti potuit quin illam pro suo munere tueretur, et cum aliquando comperisset quemdam clericum in publicum carcerem detrusum, ministros regios anathemate et interdicto ad illum dimittendum coegit; eosque publicae poenitentiae subjecit, cui licet inviti satisfacere debuerunt, quia tunc temporis nondum licebat per leges Regum ecclesisticas censuras impune violare. Poenitentiae percupidus jejunia Ordinis, caeterasque in nostris sacris Constitutionibus praescriptas austeritates nunquam intermisit, saepe etiam super asseres cubabat, saxumque pro cervicali capiti supponebat. Inter haec divini amoris igne fervens saepius praesertim inter concionandum in extasim raptus atque interdum etiam in aere suspensus ab adstantibus conspiciebatur, cujus rei potissimum exemplum extat sublimis [p. 712] illa, quae in ipsa dominicae Ascensionis celebritate illi contigit mentis corporisque elevatio, cum horas canonicas persolvens ad antiphonam nonae: Videntibus illis elevatus est, ipse quoque e terra sublatus integro 12 horarum spatio prorsus immobilis mirantibus omnibus, qui aderant, permansit. In laudata jam superius relatione haec a nostrate Thoma dum adhuc hanc mortalem vitam degeret miracula patrata narrantur. Cum aliquando horreum episcopale frumento penitus exhaustum ministri scopis mundassent, jubente nihilominus Thoma cuidam pauperi mulieri subsidium tritici suppeditari, horreum adeo plenum inventum est ut grana e januae rimis redundarent, et prae nimia exuberantia vix fores reserari potuerint. Item quemdam egenum Caesaraugustanum 45 annorum paralysis morbo contractum signo Crucis repente sanavit. Praeterea spiritu prophetiae non caruit, atque futura multa certo praedixit, pollebatque etiam potestate in daemones, e quibus innumeros tum ab urbe et agris Burgensibus, tum ab hominum quoque corporibus vocis suae imperio ejecit. Hisce tandem, multisque aliis meritis plenus in febrim incidit, ex qua sui transitus horam appropinquasse cognovit; quare omnem pecuniam, quam nondum in pauperes erogaverat, eisdem statim distribui jussit, acceptoque magna cum laetitia summoque gaudio vicinae mortis nuntio SS. Ecclesiae Sacramentis refici postulavit, ac sacrosanctum Sacrificium in suo cubiculo confici, et dominicae Passionis Evangelium secundum Joannem legi voluit, eoque cum altissima contemplatione audito, ac mira pietate et humilitate (ita Breviarium Ordinis) augustissimo Sacramento ad elevationem adorato, prae gaudio ingentem vim lacrymarum profundens, inchoavit canticum: Nunc dimittis, eoque absoluto dicens: In manus tuas Domine commendo spiritum meum, expiravit ipso festo Nativitatis B. Virginis anno 1555, aetatis suae 68. Ut ipse optaverat apud nostrates Valentiae in Ecclesia S. Mariae de Succursu tumulatus fuit, ejusque funeri plus octo millia hominum collacrymantium interfuere. Post illius obitum statim coepit Deus in ejus sanctitatis confirmationem plura patrare miracula, inter quae in praefata relatione narrantur ea quae subjiciuntur. Quidam Franciscus Cardona septem mensium aegrotatione consumptus, ac demum extinctus, D. Thomae auxilio per defuncti matrem implorato ad vitam revocatus fuit. Item Sperantia Valera febri decem mensibus vexata, ac tandem vita functa, Thomae intercessione revixit. Catharina Vincentia insanabili plagarum morbo quinquennio affecta dum exhaustis jam viribus ad extremum adducta esset ad Thomae patrocinium confugiens pristinam sanitatem recepit. Marcella Lizania ophtalmia diu excruciata, et a medicis tandem derelicta, dum pro illius sanatione Sacrum in altari B. Thomae conficeretur, repente ita oculorum sanitatem recuperavit ut solem ipsum absque ulla laesione intuere posset. Petrus Antonius Sutor pedibus adeo debilitatus ut neque fulcimentis innixus incedere posset, S. Thomae se commendavit, et statim liberum incessum impetravit. Jacobus Cervera ulcerum incurabilium doloribus quatordecim annorum spatio afflictus, et humanis remediis juvari non amplius posse expertus, Thomae opem implorans statim sanus evasit. Vincentius Cyprer paralysi laborans Thomam deprecatur, [p. 713] et repente brevi somno correptus, vix expergefactus se prorsus morbi expertem reperit. Catharina Montalta lactis defectu suam prolem nutrire non valens, flores qui B. Thomae sepulchrum ornabant uberibus admovit, mammarumque statim ubertatem consecuta est. Ludovicus Lemos chirurgicus sola B. Thomae intercessione se diutinis podagrae cruciatibus immunem evasisse gavisus est. Alia hujusmodi miracula praetermittimus, quae legi possunt apud historicos, qui nostratis B. Thomae vitam conscripserunt, inter quos ex Eremitano Ordine praecipue recensentur Aemilius Rasponinus Ravennas, Benedictus de Aste Hispanus, Georgius Maigretius Belga, Hieronymus Canton Hispanus, Jo. Baptista Penne Perusinus, Michael Salon Hispanus, Sebastianus Broilus Fanensis, ac tandem, ut caeteros omittamus, Laurentius a S. Barbara August. Discalceatus, cujus lucubratio praefixa habetur operibus nostratis D. Thomae editis Mediolani an. 1750. Reliquit enim valde multas piissimasque conciones, et quasdam in Cantica Canticorum, et Apocalypsim expositiones, quae jus sperandi praebent aliquando Thomam nostrum S. Ecclesiae Doctorem declaratum iri. In Beatorum album relatus fuit a Paulo V die 7 Octobris an. 1618, et Sanctorum coetui solemni pompa adscriptus ab Alexandro VII ipso omnium Sanctorum festo die an. 1658. Ab eodem Paulo V pater pauperum et Praelatorum speculum nuncupatus fuit. (Ex Eremo Sacra, tomo 2, fere omnia desumpta).

Fr. Thomas Offilay, Hibernus, anno 1555 cum esset nuper electus Episcopus Ardachensis in Hibernia, die 27 Martii transfertur ad Ecclesiam Leiglinensem item in Hibernia. Waraeus pag. 158 illum putat Franciscanum, cujus auctoritati innixus ipse in Eremi Sacrae, part. 2, pag. 322, in eumdem errorem lapsus sum. Illius tamen Augustiniana professio aperte asseritur in actis consistorialibus, quae inspexi in Bibliotheca Barberina, in codice signato XXVVII. I sub die 30 Augusti an. 1555. Videtur autem adhaesisse partibus Reginae Elisabethae, ac proinde reprobandus tamquam schismaticus.

Epistola Rev.mi Patris Hieronymi Seripandi ad S. Thomam a Villanova, ad Archiepiscopatum Valentinum electum. S. Thomae Epistola, ad quam haec responsum est, habetur hujus voluminis pag. 606, sub data 12 Augusti an. 1544: "Deo, qui coelum et terras summa ac ineffabili providentia moderatur, a nobis omnibus, et a me ipso praesertim, qui Augustinianis nunc praesum, gratiae sunt agendae immensae, quod per Carolum Caesarem pietatis propugnatorem unicum, ut ex tuis litteris laetus audio, in Ordine Episcoporum te virum summae integritatis, et doctrinae collocaverit. Gratulor igitur tibi primum, Valentinae deinde Ecclesiae, nostri denique Ordinis hominibus universis. Tu enim virtutis tuae testimonium consecutus es amplissimum, in quo nulla ambitionis aut cupiditatis nota existat. Dei unius, qui quos vult, eligit, consilium veneramur, et Caesaris fidelissimum pectus laudamus; Valentina vero Ecclesia pastorem eum adepta est, quem summopere optare debebat, qualem describit Apostolus potentem exhortari in doctrina sana, et eos, qui contradicunt reprimere. Nostri vero Ordinis nemo erit, qui non laetetur, [p. 714] ac quasi triumphet, quod in te excitetur prisca patrum virtus, et gloria reviviscat. Post enim magnum illum Alphonsum Toletanum, Hispalensem Praesulem, nemo ad tantum munus in Hispania a Deo vocatus recolitur. Hunc tu nobis honorem egregia virtute restituis. Ego vero judicio quoque meo gratulari possum, quod haec de te divinare videbar, cum mores et integritatem tuam, magnamque maximarum doctrinarum peritiam in Hispania contemplabar. Non vereor quin S.mus D. N. Pontifex hanc caesaream nuncupationem gratissimo animo sit accepturus, apud quem gravissimum virtutis tuae testimonium extabit R.mi D. Burgensis, qui ut saepe ad te scripsi, amat te impense. Ego quoque officio meo non deero cum Romam rediero, quod ad calendas Novembris futurum existimo, Deo juvante. Dominus igitur qui te vocavit, virtute ex alto induat, ut omnes legitimi pastoris numeros explere ad suam gloriam, et tuarum ovium salutem possis. Quibus verbis tibi benedicimus, et bona precamur, quod primum ad nos attinet; deinde, ut debemus, manus tibi tamquam Episcopo summo honore digno exosculamur. Demum res tui Ordinis in ea civitate, quae certe magno egent auxilio, commendatas tibi esse pro tua pietate optamus. Qua de re cum sedere te in Sede tua compertum habebimus, latius agemus. Interea vale dignissime Praesul, et me, quem ut patrem venerabare, nunc deditissimum servum complectere. Datum Florentiae 19 Septembris an. 1544. Fr. Hieronymus Seripandus, generalis.

QUI FLORUERUNT AB ANNO 1550 USQUE AD 1620 - p. 714

Fr. Adamantius, sive Adamas, vulgo Diamante, Florentinus, vir fuit varia, ac multiplici eruditione instructus, ac praesertim apud scriptores laudatur ceu magnus geographus, atque insignis mathemathicus, qui etiam litteras graecas, hebraicas, atque latinas egregie calluit. Anno 1563 erat Tridenti orator catholicorum Helvetiorum ad Concilium, unde a Gregorio XIII deinde Romam vocatus fuit ut Hebraeorum Thalmud traducendo, atque emendando operam daret. Verum dum hujusmodi labori incumberet, die 17 Jan. an. 1581 hanc mortalem vitam finivit. Apud Ordinem fuerat secretarius P. Prioris Generalis, et Pisanae Provinciae moderator. Opera ejus vide apud Ossinger pag. 14.

Fr. Adeodatus Senensis, sacrae theologiae magister, et publicus in patrio gymnasio per multos annos theohogicae cathedrae moderator, fuit provincialis primo Senarum, ac deinde Siciliae, quo profectus fuerat ut praeceptorem ageret filii Marchionis Terrae-Novae in domo Panormitani Archiepiscopi DD. Petri Taliavia de Aragonia, praefati Marchionis fratris. An. 1563 interfuit Concilio Tridentino, in quo magnam suam doctrinam, et eruditionem ad stuporem ostendit, ut scribit Ossinger pag. 326, ubi etiam nostratis Adeodati lucubrationes recensentur. Decessit circa an. 1568.

Fr. Augustinus Moreschinus, de Monte-Ilcino, alumnus provinciae Senarum, potissimum laudatur facundissimi concionatoris nomine, qui praecipuas Italiae urbes in sui admirationem rapuit. [P. 715] Vir dicitur fuisse moribus incorruptus, conversatione honestissimus, atque singulari humilitate praeditus, qui propterea haud ignobilem in Regno Neapolitano sibi oblatum Episcopatum recusavit. Vitam cum morte commutavit Mediolani an. 1560, aetatis suae 42. Vide Bibliothecam Augustinianam, pagina 612.

Fr. Christophorus de Fonseca, Toletanus, qui in oppido S. Eulaliae ortum habuit, sacrae theologiae magister, erat suo tempore celebris concionator et patria lingua valde facundus, et elegans scriptor. Anno 1607 a Generali Hippolyto Fabranio Castellae provinciae rector designatur. Extremum diem clausit 27 Decembris an. 1612, aetatis suae 71. Quae reliquit doctrinae suae monumenta referuntur in praefata Bibliotheca Augustiniana, pag. 355.

Fr. Christophorus Patavinus, sacrae theologiae magister, laudatur tamquam magni nominis philosophus, atque insignis theologus. Cum esset totius Ordinis Procurator generalis, in comitiis generalibus habitis Bononiae an. 1551 in locum Prioris Generalis Hieronymi Seripandi suffectus fuit, totumque deinde Eremitanum Ordinem per annos duodeviginti optime gubernavit. Vir fuit multae doctrinae atque singularis pietatis, qui in Tridentino Concilio suam raram eloquentiam ostendit, in eoque Reipublicae Christianae egregiam operam praestitit. Debitum naturae persolvit Romae die 4 Feb. an. 1569, aetatis suae 69. Scripta ejus recensentur apud Ossinger, pag. 672.

Fr. Christophorus Santotisius, Hispano-Burgensis, sacrae theologiae magister, celebratur praesertim eloquentissimi Concionatoris nomine, qui an. 1567 designatus fuit Hispanorum praedicator in Belgio. Fuit etiam Coloniensis provinciae Vicarius generalis ab anno 1570 usque ad 1576. Interfuit Concilio Tridentino an. 1563, in eoque praeclare se gessit, praesertim dum coram Patribus dominica tertia quadragesimae de verae Ecclesiae signis peroravit. In decrepitam usque aetatem pervenit, vitamque cum morte commutavit an. 1612. Opera ejus citantur in saepe laudata Bibliotheca Augustiniana pag. 792.

Fr. Felix a Prato, alias Pratensis, alumnus Cong. Ilicetanae, ex famoso hebraeo, atque rabbino factus eremita augustinianus, trium linguarum peritia, ad magna eruditione ornatus, inter celebriores suae aetatis theologos jure meritoque adnumeratur. An. 1522 a Generali Gabriele Veneto ad Adrianum VI Summum Pontificem electum, et in Hispania tunc commorantem missus fuit ut Ordinis negotia apud illum tractaret. Multis annis Romae hebraeorum flagellum nuncupatus fuit. Ab anno 1526 ad 1528 suae Ilicetanae Congregationis procuratoris munus exercuit. Tandem prope centenarius Romae ad praesentis vitae terminum pervenit die 5 Nov. an. 1558 Opera ejus vide apud Ossinger pag. 717.

Fr. Franciscus a Christo, Lusitanus, sacrae theologiae doctor eximius, vir ingenio praestans, eloquio disertus, atque variarum linguarum peritus, in Academia Conimbricensi publice sacram theologiam docuit ab an. 1564 ad 1583 evasitque ejusdem facultatis decanus, qui primus in eam scholam methodum tradendi annotationes, sive postillas invexit. Ad alteram vitam transivit e Conimbricensi coenobio die 10 Feb an. 1587. Illius doctrinae monumenta refert Ossinger pag. 231. [P. 716]

Fr. Hieronymus Roman, Hispanus, sacrae theologiae Magister, ita ab Herrera pag. 356 celebratur: Hieronymus Roman, provinciae Castellae filius, totius Augustiniani Ordinis chronographus generalis, vir indefessi laboris, et studii, librorum helluo, pluribus editis opusculis nomen suum posteritati divulgavit. Mirum profecto quot provincias peragrarit ut antiquarum rerum notitias ex instrumentis fidelioribus compararet, quotque volumina manuscripta reliquerit. Anno 1589 apud Archiepiscopum Bracharensem commorabatur. Vitae hujus stadium confecit Metimnae Duelli vel Campi circa an. 1597. Quae scripserit discere potes ab Ossinger pag. 773.

Fr. Joannes ab Annunciatione, Mexicanus, illius provinciae alumnus, a nostrate Grixalva dicitur vir maturi regiminis, et magni ad Religionem zeli, qui Mexicanam Provinciam, tunc sanctis hominibus fecundam, illustravit. Quaedam docte scripsit lingua mexicana, quae magno adjumento sunt evangelicis illius regionis operariis. Hujus praesertim nostratis Joannis, et aliorum Augustinensium zelo, et laboribus tota Quitensis regio christianam fidem amplexa est, in eaque sex annorum intervallo quatuordecim Augustiniani Ordinis coenobia erecta fuerunt. Tandem laboribus in vinea Domini exantlatis consumptus Joannes noster obiit Mexici an. 1593, aetatis suae 80. Vide Ossinger pag. 58, et Alphabetum Herrerae part. I, pag. 409.

Fr. Joannes Baptista a Glano, Belga, Leodium patriam habuit, ubi apud nostrates primas litteras didicit. Annos viginti natus Romam venit, ibique opera praesertim cujusdam nostratis coenobitae P. Joannis a Leodio eremitanum habitum induit an. 1572. In patriam rediit sanitatis recuperandae causa an. 1575, unde postea Parisios profectus fuit. Ibidem in divinas litteras tamdiu incubuit ut per omnes pedetentim gradus ad summum pervenerit laurea theologica inter doctores sorbonenses solemniter coronatus. Lutetiae cum degeret Ducem Nivermensem, cui imprimis acceptus erat, Henrici III, ad Sixtum V recens electum legatum theologi titulo comitatus fuit. Variis vicibus praesertim Leodii prioratum gessit, atque etiam bis Belgicam provinciam rexit, interea in Leodiensi coenobio scholastica exercitia non omittens, eodem nimirum tempore et coenobitas gubernans, et saeculares docens. Apud nostratem Ossinger pag. 401 dicitur vir eruditissimus, ac historicus celeberrimus atque omnium scientiarum gloria illustris, qui suis dux erat ad virtutem, ad religiosam vitam, ad perfectionis studium, ad accurutam regulae, et statutorum Ordinis observationem, donec laboribus, et senio exhaustus, Leodii die 3 Feb. an. 1613 naturae satisfecit. Consule etiam nostratem Cornelium Curtium in Elogiis illustrium Augustinensium pag. 259.

Fr. Joannes Gonzalez de Critana, Hispanus, sacrae theologiae doctor, sua magna doctrina Castellae provinciam illustravit. Apud nostratem Ossinger dicitur vir moribus candidus, ingenio acutus et in praedicando eloquentissimus. Floruit saeculo 17. Illius eruditionis monumenta vide in saeculis Aug. vol. 2, pag. 312.

Fr. Laurentius de Villavicentio, Xerecensis, alumnus fuit provinciae Castellae. Jam sacrae theologiae magister degebat in coenobio Burgensi an. 1560. Antea vero fuerat sacrae Scripturae professor in Universitate Lovaniensi, necnon [p. 717] apud Ordinem commissarius generalis inferioris Germaniae. Eligitur aulicus Philippi II concionator an. 1570, suisque concionibus se reddidit universo fidelium coetui gratissimum. A praefato Rege an. 1577 simul cum D. Joanne Manrique regio eleemosynario, et P. Mag. Fr. Petro Ferdinandez Ord. S. Dominici provinciali designatus fuit ad examinandam causam Patrum Discalceatorum Ord. B. Mariae Virginis de Monte Carmelo, et horum judicio piissimus Rex apud S. Sedem favit separationi Congregationis eorumdem Carmelitarum Discalceatorum. An. 1575 haud levem passus est insectationem ab Episcopo Pacensi, qui illius scripta tamquam censoriae notae digna traducebat. Verum causa Romam delata Cardinali Justiniano commissa fuit. Hujus autem causae is exitus fuit, ut nimirum nostratis Laurentii scripta Romae approbata fuerint, et e contra Episcopi opuscula correctioni, atque emendationi submissa. Laurentio nostro, ita Ossinger pag. 946, ubi etiam illius scripta refert, praestantia ingenii, morum integritate, divinarum litterarum, ac sanctorum Patrum peritia pauci aequari potuere; erat enim inter theologos Hispaniae sui aevi fere primus, atque beneficio disertae linguae tantum valebat ut quando sacris concionibus operam dabat, auditores adeo commoverit, ut nemo multis antea temporibus majori concursu auditus fuerit. Ad meliorem vitam migrasse videtur circa an. 1581.

Fr. Leonardus Coquaeus Aurelianensis, alumnus provinciae Franciae, atque doctor Parisiensis, apud Herreram pag. 18, tom. 2, appellatur vir doctissimus et omnigena eruditione refertus, linguarum latinae graecae, et hebraicae cognitione instructus, et commentariis super D. Augustinum, et scriptis in haereticos clarus. Anno 1592 erat Florentiae studiorum regens, et 1595 serenissimae dominae Christinae de Lotharingia Hetruriae Ducissae confessarius. Nostratis Coquaei opera magno ideo praesertim in pretio habenda sunt quia elucidata historiae veritate Romanos Pontifices, eorumque auctoritatem, Jura, atque praerogativas ab adversariorum calumniis vindicarunt. Hanc mortalem vitam eum inmortali commutavit an. 1615.

Fr. Ludovicus de Beja, sive de Berestrello, Lusitanus, sacrae theologiae magister, atque sacrae Inquisitionis in Lusitania deputatus, anno 1578 erat Bononiae Cardinalis Paleotti theologus, et 1582 in illa Universitate primarius sacrae theologiae professor, necnon in Metropolitana Ecclesia casuum conscientiae definitor. Eam theologiae partem, quae definite, ita Elssius pag. 438, de virtutibus, atque vitiis agit, casusque conscientiae tractat, erudite propositis sententiis suis est complexus, quae quidem ejus responsa coram pastoribus, et presbyteris, qui a sacris confessionibus sunt, per menses singulos coram Card. Paleotto Archiepiscopo Bononiensi proponebantur. Editus est liber (eorumdem casuum) Bononiae an. 1587 etc. Correxit, atque emendavit Ordinis Constitutiones jussu Generalis Hipolyti de Ravena editas an. 1602. Videtur obisse circa eumdem annum 1602. Ejus opera vide apud Ossinger pag. 116.

Fr. Martinus de Rada, Navarrus, ex nobili prosapia Pampelone ortus anno 1533, apud nostrates auctores celebratur tamquam vir rari ingenii, atque eximius Dei servus, sanctitate, et litteris celebris. Eremitanae familiae nomen dedit Salmanticae die 21 Novembris an 1554. Potissimum excelluit [p. 718] scientia mathemathicae, geographiae, et astronomiae. Anno 1557 in Mexicum navigavit, unde an. 1564 ad insulas Philippinas transivit. Ibidem Provincialis eligitur anno 1572. Simul cum nostrate Hieronymo Marin, et Aumone Imperatoris Sinensium duce an. 1575, die 12 Junii e portu Manilensi solvit ad Sinarum imperium iturus, paulo ante ob eruditionem suam et vitae integritatem, et labores pro Christi fide et religione perpessos, auctoritate apostolica ad magisterium assumptus, scilicet die 7 Martii praefati anni 1575. Anno autem 1577 a Francisco Sande insularum Philippinarum gubernatore simul cum nostrate Augustino de Alburquerque iterum ad Sinas mittitur, ut ab illo Imperatore quoddam responsum acciperet, et ut ipsius nomine foedus iniret, et conditiones aponeret ad utriusque gentis commercium exercendum. Verum in Zambales Luzonae insulae occidentali plaga Martinus, et socius ab hostibus detenti, omni indumento expoliati, ita relicti sunt ut a barbaris insulanis necarentur. Verum, auspice Deo, illuc forte fortuna appulit D. Joannes de Morones cujusdam hispanae navis dux, qui eos incolumes Manillam reduxit. Ibidem Martinus noster post varios pro Deo, et patria exantlatos labores, postquam suis concionibus plura hominum millia ad Christi ovile perduxisset, dum fluctibus feri maris iterum se commiserat, Bornei insulae evangelii lucem illaturus, lethali febri correptus, ex mari ad recipiendam fidelis servi mercedem transivit mense Septembri an. 1593. Magnam operam praestitit omnibus Sinensium idioma discere cupientibus; nam composuit illius linguae grammaticam, et copiosissimum dictionarium. Vide Elssium, pag. 472.

Fr. Onuphrius Panvinius, nobilis Veronensis, sed e Cremona oriundus, vir maximi ingenii, et simul studii indefessi, atque omnium saeculorum memoria dignus, et ad omnes Romanas, et Ecclesiasticas antiquitates e tenebris eruendas natus, adhuc adolescens nostro Eremitano Ordini nomen dedit. A Generali Seripando Romam arcessitus, cum ibidem egregium foecundi atque maxime eruditi ingenii specimen praebuisset, anno 1553 Romani studii Magister designatus fuit. Historicos omnes, quotquot undique in manus, ita Elssius pag. 537, cadere possunt accuratissime pervolutans, totum se discendis, conscribendisque historiis plausibiliter tradidit. In quibus sic excelluit ut paucos habuerit pares, superiorem fortasse neminem. Nimirum satis constat res Romanas priorem illum e tenebris historiarum eruisse, in ordinem digessisse, atque in lucem eduxisse. Quamobrem illum Carolus Sigonius, Paulus Manutius, et Justus Lipsius, summi viri, magnum antiquitatis assertorem, librorum helluonem, spectatae juvenem, industriae, ingenio et probitate praestantem, virum industrium, diligentem, cui Romanae memoriae debent, debebuntque… depraedicarunt. Jure meritoque historici studii princeps appellatus, summo semper in pretio fuit apud viros illius aetatis praecipuos, Imperatores, Reges, atque Summos Pontifices, qui eum variis muneribus locupletarunt. Potissimum autem illum adamavit Cardinalis Marcellus Cervini, doctrina pariter, atque pietate spectatissimus, qui ad Summum Pontificatum sub nomine Marcelli II evectus, Panvinium nostrum procul dubio ad altiora sublimasset, nisi post dies ab electione 22 thiaram ad meliorem vitam iturus deposuisset. Item aceptissimus fuit Card. Alexandro Farnesio, quem [p. 719] in Siciliam proficiscentem secutus, Panormi lethali morbo correptus, immatura morte praeripitur mense Martio an. 1568, aetatis suae 39. Inter alios vide nostratem Curtium in elogiis illustrium Augustinensium pag. 147, et seq. ubi innumera praeclarissimi scriptoris opera reperies. Licet varient scriptores in designando obitus die nostratis Panvinii, videtur tamen praeferendum epitaphium Romae in ecclesia S. Augustini hermae illius appositum, in quo asseritur obiisse XVIII kal. Aprilis.

Fr. Paulinus Berti Lucensis, sacrae theologiae magister, vir egregie doctus; multum litterariae reipublicae sua eruditione, atque industria profuit; nam non solum de suo penu aliquot haud contemnenda opera in lucem emisit, verum etiam aliorum scriptorum volumina correxit, illustravit, typisque edenda curavit. Potissimum autem suam industriam exercuit in evulgandis operibus nostratis Aegidii Columnae, Alberti Magni, et Joannis Scoti. Plurimum versatus fuit in notitia Sacrae Scripturae et Sanctorum Patrum, itemque jurisprudentiam ecclesiasticam optime calluit. Ad mortalis vitae terminum pervenisse videtur circa an. 1617. Suae eruditionis monumenta recensentur in Saeculis Aug. vol. 2, pag. 358.

Fr. Peregrinus Naselli, Patavinus, sacrae theologiae magister ecclesiastica atque profana eruditione varias illustravit academias, in quibus professorem egit. Acerrimus fuit haeresis lutheranae oppugnator, contra quam lingua, et calamo strenue dimicavit, atque nonnulla evulgavit opuscula, in quibus, ut ait Herrera, haereticorum nodos clara facilitate disolvit. Circa illius obitum videntur hallucinati fuisse nostrates Pamphilus, et Gratianus, qui putant eum obiisse Patavii plus quam nonagenarium an. 1556 cum ex Ordinis regestis constet quod adhuc inter vivos degebat an. 1559, mense Augusto. Illius opera referuntur apud Ossinger, pag. 619.

Fr. Petrus de Aragon, Hispanus, alumnus fuit coenobii Salmanticensis, in quo tres illius germani fratres item nostrum Eremitanum Ordinem amplexi sunt. Hic autem noster Petrus ob sacrarum litterarum notitiam, atque juridicam scientiam reddidit se in tota Hispania notissimum. Fuit sacrae theologiae doctor, atque professor Salmanticensis, et Oscensis, qui apud Elssium, pag. 560, nuncupatur vir insignis, et magnanimus, quippe qui pro Ecclesia Christi non paucos labores exantlavit. Inter alia edidit etiam docta, atque utilia commentaria in D. Thomam. Adeas Ossinger, pag. 68.

Fr. Petrus Maldonado, Hispanus, relicta Societate Jesu maluit Christum sequi in Eremo S. Patris Augustini, cujus Ordini in coenobio Hispalensi nomen dedit. Celeberrimus fuit verbi Dei praeco, atque sacrarum Scripturarum egregius explanator. Debitum naturae persolvit die 27 Decembris an. 1615. Illius opera vide apud Ossinger pag. 537.

Fr. Petrus de Valderrama Hispalensis, potissimum claruit perinsignis concionatoris nomine, qui tantam eloquentiae, ita Ossinger, famam obtinuit ut superiorum aetatum disertissimis concionatoribus ingenio, et facundia par haberetur; zelus vero religiosae disciplinae, pacis studium, pietas, prudentia atque doctrina eum ad summum provinciae (Bethicae) gradum extulerunt. Vitam cum morte commutavit Hispali die 15 Septembris an. 1611. Illius opera citantur a laudato Ossinger pag. 608.

Fr. Sebastianus Tuscanus, Lusitanus, sacrae theologiae magister, [p. 720] claruit non solum sacrarum litterarum scientia verum etiam graecae, atque hebraicae linguarum peritia, mira eloquentia, magno Religionis zelo, necnon singulari vitae sanctimonia. Anno 1544 erat Studiorum Regens in Neapolitano coenobio S. Joannis ad Carbonariam. In patriam reversus an. 1547, ibidem tum Regis Joannis III, tum Caroli V Imperatoris regius concionator renuntiatus fuit. Eo tempore, quo sub Regina Maria res catholicorum in Anglia reviviscere videbantur, illuc a P. Generali missus fuit ut Ordinis coenobia recuperaret, instauraret, atque reformaret. In sua Lusitaniae provincia duabus vicibus primatum obtinuit, multumque in ejusdem provinciae reformatione laboravit. Postremo, soli Deo suaeque animae saluti vacaturus in solitudinem se recepit, quam tamem post quadriennium obedientiae virtute deserere coactus fuit, ut Ulyssiponem concionandi gratia se conferret. Socius fuit D. Thomae a Villanova, et familiaris Card. Seripandi, qui de illo totum intellectum esse dicebat, nec alium cibum in via se velle, quam ejus sermocinationem. Obiit plenus dierum, ac meritorum Ulyssipone anno 1580. Opera ejus vide in Saec. Aug. vol. 2, pag. 368.

Fr. Simon Mnisenius, Polonus, sacrae theologiae magister, tantae fuit doctrinae et eloquentiae, quantae memo a multis saeculis in Regno Poloniae extitit. A nostrate Felice Milensio appellatur praeco divini verbi sapidus, carus Stephano Poloniae Regi, cui et latinas interdum dixit conciones quadragesimales. Anno 1585 impetravit Casimiriae nostratibus monialibus monasterium S. Catharinae, quod postea ipsemet instituit, atque direxit. Immatura morte praeripitur Cracoviae anno 1591, aetatis suae 40. Eruditionis illius monumenta recensentur apud Ossinger pag. 593.

Fr. Spiritus Angosciolus, vulgo Anguisola, Vicentinus, apud scriptores cum nostrates, tum externos celebratur tanquam theologus atque concionator praestantissimus Cum esset Romae ad S. Augustini sacrae Scripturae interpres, anno 1575 electus fuit totius Ordinis Procurator generalis, ejusque industria, atque diligencia controversia de S. Clarae a Montefalco professione in favorem Ordinis Eremitarum S. Augustini decisa fuit. Universae Augustinianae familiae regendae praeficitur die 3 Junii in generalibus comitiis Romae habitis an. 1582. Dum autem variis Ordinis provinciis visitandis operam daret, Bononiae mors obviam illi venit die 7 Maji, anno 1586, aetatis suae 52. Illius scripta vide in Saeculis Aug. vol. 2, pag.

Fr. Thaddaeus Guidellus, Perusinus, sacrae theologiae magister, unus fuit e celebrandis nostri Eremitani Ordinis Generalibus. Claruit potissimum scientia philosophica atque theologica, necnon prudenti officiorum gestione. Anno 1556 erat in Perusina Universitate publicus theologiae professor postea electus fuit Umbriae Provincialis an. 1557 et Procurator generalis an. 1564. Interfuerat Tridentino Concilio an. 1563, in quo elegantem in festo Ascensionis Domini orationem pronuntiavit. Christophoro Patavino vita functo ceu Vicarius Apostolicus Ordinis habenas regendas suscepit et anno 1570 in Comitiis generalibus Perusiae habitis, unanimi multorum Patrum consensu in officio confirmatur. Sodalitia Cincturatorum, et S. Mariae de Consolatione sua auctoritate univit, eamque unionem Gregorius XIII auctoritate apostolica communivit. Tandem Thaddaeus noster [p. 721] Generalatu dimisso quietis amore Perusiam se contulit, ibique praesentis vitae cursum confecit an. 1606, aetatis suae 95. Aliqua ingenii sui monumenta reliquit, quae indigitantur in Saeculis Aug., vol. 2, pag. 373.

Fr. Theophilus Gallinonus a Vairano Mediolanensis, sacrae theologiae magister, celebratur tamquam insignis philosophus, atque theologus. Potissimum autem excelluit, eloquentia pergami, qui cum Bononiae anno 1563 in Basilica S. Petronii conciones haberet, ita totam illam civitatem ad misericordiam erga pauperes commovit, ut ipso in primis favente DD. Joanne Baptista Compegio, extra portam S. Vitalis eorum hospitium ad Ecclesiam S. Gregorii extruxerint. Noster autem Theophilus Roma, ubi doctissimus in disputando habebatur, a D. M. Antonio Columna Siciliae Prorege Panormum arcessitus ut Ascanio ejus filio, postea Cardinali, philosophiam traderet, ibidem anno 1575 morte pene repentina de medio sublatus fuit. Ejus scripta referuntur ab Ossinger, pag. 382.

Fr. Achatius Claus, Germanus, unus fuit ex illis strenuissimis Augustinensibus commilitonibus qui Lutheranam haeresim in Germania oppugnarunt.

Fr. Adeodatus de Benevento anno 1563 erat praeceptor Monachorum Montis Virginis.

Fr. Adeodatus de S. Augustino, Lusitanus, in concionatoris munere obeundo excellens, anno 1571 suam provinciam illustrabat.

Mag. P. Fr. Aegidius Gravatius Rochensis, anno 1582 erat praeceptor in coenobio B. Mariae Virginis ab Horto. Hic an. 1576 in publicam utilitatem praelo tradidit nostratis Jacobi Magni Sophologium de sermone, et inquisitione divinae sapientiae; itemque Summam de exemplis, et rerum similitudinibus Joannis a S. Geminiano Ordinis Praedicatorum recognovit, castigavit, et auxit.

Fr. Aegidius de Saxoferrato, Picenus, sacrae theologiae magister haud infimi nominis, anno 1563 erat praeceptor monachorum Montis Marsiani.

Fr. Aegidius Bonsius, Florentinus, sacrae theologiae magister, vir sacra, atque profana scientia clarus, et in perorando facundus, primas Italiae exedras, et pulpita calcavit. Adhuc inter vivos degebat an. 1576.

Fr. Aegidius Romanus ab anno 1550 ad 1576 inter celebriores Italiae concionatores floruit.

Fr. Alexander Genuensis, sacrae theologiae magister, anno 1580 erat confessarius Ducissae Lotharingiae, et anno 1582 Commendatarius monasterii Varciensis.

Mag. P. Fr. Alexander de Belinzona anno 1586 docebat monachos S. Spiritus prope Venetias.

Fr. Alphonsus Zorita, postquam regii Mexicani Senatus et Granatensi fuisset auditor, mundi fallaciis valedicens, anno 1580 in Granatensi coenobio Eremitarum Augustiniensium cucullum induit, ibique post solemnia vota nuncupata usque ad obitum pie vixit.

Fr. Alphonsus Gudiel, vir supra modum doctus, atque immortali memoria dignus, anno 1559 erat publicus in Oscensi Universitate sacrae theologiae professor, deinde in Ossunensi [p. 722] sacrae Scripturae interpres. Reliquit Commentarios in sacram Scripturam, et tractatum de peccatis.

Fr. Alphonsus Garcia, Hispanus, intimus fuit Philippo II Hispaniarum Regi, qui propterea nostro Eremitano Ordini Matritense S. Philippi coenobium, nondum Regnum adeptus, aedificavit. Ejusdem Alphonsi opera alios item conventus Augustiniana Religio in Hispania acquisivit. Inter vivos adhuc degebat an. 1584.

Fr. Alphonsus Gonzalez de Mendoza, Hispanus, doctor Salmanticensis, atque in illa academia publicus sacrae theologiae professor, necnon Philippi II Regis confessarius, et eleemosynarius typis evulgavit aliquot opuscula, quae citat Ossinger pag. 404. Decessit anno 1591.

Mag. P. Fr. Alphonsus de Mendoza, Hispanus, anno 1591 erat Salmanticae publicus sacrae theologiae professor, qui, doctissimis aliquot quodlibetis, aliisque tractatibus evulgatis immatura morte praereptus magnum sui desiderium omnibus reliquit.

Fr. Amatus de Jesu, Lusitanus, a Prorege Indiae Orientalis missus fuit ad Acem Regem insulae Sumatrae ut illum induceret ad quodcumque commercium cum haereticis Hollandis devitandum. Invenit gratiam apud praefatum Regem, qui illum suorum militum praefectum constituit. Anno 1604 iisdem Hollandis noster Amatus bellum indixit, ac de illis triumphum reportavit.

Fr. Ambrosius Beltramus, alias Beltramini, Venetus, vir fuit morum probitate, atque ingenii praestantia paucis comparandus, qui potissimum theologica scientia excelluit. Anno 1581 praelo tradidit tractatum de religioso paupertatis voto. Extremum diem clausit in coenobio S. Stephani Venetiarum anno 1602.

P. Fr. Baccalaureus Ambrosius Latizan anno 1579 erat Lector S. Sebastiani Venetiarum.

Fr. Ambrosius Staibanus Tarentinus, vir praeclara vitae sanctimonia praeditus, atque singulari scientia instructus, nostratum Discalceatorum Congregationem in Neapolitano Regno citra Fretum Mamertinum propagavit, eamque Vicarii generalis auctoritate rexit. Anno 1608 typis edidit egregium opus Templum Eremitanum, in quo agit de antiquitate, Sanctis ac Beatis Ordinis nostri.

Fr. Ambrosius Frigerius de Bassiano prope Vicentiam, dicitur ab Ossinger vir ab integritate vitae, morum probitate, et divinis, humanisque litteris laudandus. Potissimum se notum reddidit ob vitam S. Nicolai de Tolentino typis evulgatam Mediolani an. 1603. Scripsit etiam vitam S. Clarae de Montefalco.

Mag. P. Fr. Ambrosius de Ancona anno 1583 erat praeceptor monachorum Montis Morini.

Mag. P. Fr. Ambrosius Patavinus anno 1578 praeceptorem agebat Humiliatorum, et 1601 Patrum Montis Oliveti.

Mag. P. Fr. Andreas de Strada, anno 1620 erat publicus professor Oscensis;

Mag. P. Fr. Alexander de Neapoli cathedraticus Nolanus an. 1617; atque

P. Lector Aegidius Pistoriensis professor in Universitate Pisana.

Fr. Andreas de Mata, Hispanus, vir insignis exemplo, et virtutibus, anno 1551 cum aliis sex et viginti nostratibus ad Occidentales Indias profectus fuit. Ex his plerique miraculis claruerunt, alii ad Episcopalem dignitatem evecti sunt, ac tantum in vinea Domini laborarunt ut totum fere Othomidarum [p. 723] Regnum ad Christi fidem converterint. Ex hac vita migravit an. 1574.

Fr. Andreas Volaterranus, Hetruscus, anno 1563 interfuit Concilio Tridentino, in quo etiam orationem recitavit. Typis evulgavit librum de cura filiorum habenda. Vivebat adhuc an. 1572.

Fr. Angelus Amandulensis, vir variis scientiis instructus, anno 1604 evulgavit vitam B. Antonii de Amandula.

Fr. Angelus Bontius, Ariminensis, sacrae theologiae magister, librum edidit de ratione status ecclesiasti, et civilis. Florebat an. 1618.

Fr. Angelus Carezanus, Dertonensis, anno 1615 italice evulgavit Vitas SS. Guillelmi, et Galgani, et BB. Andreae de Monte-Regali, et Ghesii de Sancto-Miniato.

Fr. Angelus Senensis typis evulgavit Vitam et miracula S. Clarae de Montefalco anno 1597.

Fr. Angelus Terzachinus, Laudensis, vir inter musicos sui aevi praestantissimus, typis evulgavit librum de musica. Florebat anno 1615.

Fr. Angelus Ferrus, Venetus, vir tam saecularibus quam divinis litteris nobiliter instructus, singularique facundia praeditus, claruit in Tridentino Concilio. Fuit Neapoli Studiorum Regens, et praeceptor Cruciferorum an. 1565. Cum esset Apuliae provincialis obiit Barii an. 1567. Dicitur a Pamphilo in officio evangelicae praedicationis egregie gratus. Scripta ejus vide apud Ossinger pag. 336.

Mag. P. Fr. Angelus de Sigillo, Umber, anno 1576 erat Lector monachorum Villae-Novae.

Mag. P. Fr. Angelus de Mediolano anno 1577 docebat monachos Abbatiae Bagiensis.

Fr. Antonius a S. Isidoro, provinciae Mexicanae alumnus, fuit sacrae theologiae magister, Comes Palatinus, Prothonotarius, et praedicator Apostolicus, qui florebat an. 1561. Hic provinciae Mexicanae, teste Herrera, potius detrimento quam adjumento fuit; nam apud Generalem egit ut illa provincia ab Hispania sejungeretur contra votum illorum Patrum, qui numero 38, quorum caput erat B. Antonius de Roa, ad eumdem P. R.mum Generalem scripserunt nullo pacto Reipublicae nostrae, et provinciae huic expedire ut eam ab Hispania disjungas, nec cuipiam vices tuas committas, Vicariumque generalem agas in his partibus, quem publicus noster conventus provincialis minime a te efflagitaverit.

Fr. Antonius Galvan, Lusitanus, anno 1589 erat in Conimbricensi Universitate S. Scripturae interpres. Ex hac vita migravit circa an. 1609.

Fr. Antonius de S. Romano, Granatensis, vir probitate, scientia, atque eruditione clarissimus, sacrae theologiae magister, prior Conchensis, et S. Inquisitionis censor, an. 1583 praelo tradidit Consuelo de Penitentes, etc.

Mag. P. Fr. Antonius Barrahona, Hispanus, alumnus provinciae Castellae, vir doctrina atque vitae integritate spectabilis, lingua patria scripsit Doctrina moral y espiritual.

Fr. Antonius de Monte Ilcino, Hetrucus, sacrae theologiae magister, anno 1575 erat praeceptor monachorum Claraevallensium.

Fr. Antonius Florentinus, sacrae theologiae magister, erat professor apud Camaldulenses anno 1576.

Mag. P. Fr. Antonius Mondulphensis, Piceni provincialis, an 1564 erat theologus Card. Julii de Ruvere Arch. Ravennae, et an. 1579 publicus professor Maceratae.

Fr. Antonius de Texeda, Hispanus, [p. 724] vir naturae dotibus, et scientia praesertim historica excellens, an. 1575 scripsit narrationem rerum insularum Philippinarum, quam tamen Herrera periisse arbitratur.

Fr. Antonius de Passione, Lusitanus, qui an. 1568 erat Prior Ulyssiponensis, vir regularis observantiae valde studiosus, et catholicae fidei dilatandae percupidus, unus fuit e primis nostratibus, qui Augustinianum Nomen Orientalibus Indiis intulerunt.

Fr. Antonius de Azebedo, Hispano-Auriensis, sacrae theologiae magister, vir humanis divinisque litteris eruditus, historiam Ordinis potissimum callebat. Praelo tradidit perutilem catechismum doctrinae christianae, necnon chronicon Ordinis nostri manuscriptum reliquit. Avunculus fuit nostratis Thomae Herrerae, floruitque circa annum 1589.

Fr. Antonius Pistoriensis, Hetruscus, anno 1563 erat doctor theologus, et cathedraticus Pistoriensis.

Fr. Archangelus Ricci, Venetus, fuit concionator, poeta, ac theologus magni nominis. Typis evulgavit varias cantiones, aliaque parva poemata, necnon orationem latinam, et aliam italicam. Florebat anno 1605.

Fr. Athanasius Ghigiotti, Fullonicensis in Hetruria, alumnus Congregationis Ilicetanae, anno 1560 nonnulla scripsit. Illius obitus accidit an. 1584, cum majorem partem coenobiorum ejusdem Congregationis prioris nomine rexisset.

Fr. Augustinus de Vivis, Neapolitanus, vir moribus, ac doctrina spectabilis, ac omni litteratura sua aetate nobilis, ut ait Ossinger, typis evulgavit italice Studium verae sapientiae, quo unusquisque monetur quonam modo se gerere debeat sive sanus, sive aegrotus, sive moriens, ut recte vivat, ut sit patiens, et ut dum moritur rapidos vincat daemonum incursus. Florebat an. 1585.

Fr. Augustinus Vargas, Pacensis, valde dives mercator, cum naufragio omnia temporalia bona amisisset, ad quaerenda bona spiritualia sese convertit. Itaque implorata Deiparae ope e summo vitae perdendae discrimine elapsus, inter nostrates Limae in Peruvia habitum suscepit anno 1564, atque deinde Chuquiabi sacerdotio initiatus, Capinotae in conversione Indorum strenue laboravit. Limam anno 1575 reversus, ibidem per sexennium cum magna eximiae virtutis existimatione Domino inservivit, illius coenobii interea procuratorem agens. Cum sanctitatis opinione hujus mortalis vitae cursum explevit, an. 1581.

Mag. P. Fr. Augustinus Linariensis, alumnus provinciae Romandiolae, anno 1551 erat praeceptor monachorum Vallis Umbrosae, et an. 1582 docebat monachos Criptae Ferratae. Dicitur apud Herreram vir doctus, et eruditus, necnon linguarum notitia insignis.

Fr. Augustinus de S. Severino, Apulus, an. 1570 erat Provincialis, et 1575 Cardinalis Marci Antonii Columnae familiaris.

Fr. Augustinus Merlius, Offidanus, vir doctus, et vitae honestate clarus, an. 1582 typis tradidit historiam miraculosi sanctissimi Sacramenti, quod asservatur in nostra ecclesia Offidana.

Fr. Augustinus Cavalluccius, Fulginas, vir doctus, ac probae vitae, per praelum publici juris fecit vitam nostratis B. Ritae de Cascia. Florebat anno 1610.

Fr. Augustinus a S. Felice, Umber, alumnus Congregationis Perusinae, qui inter vivos adhuc degebat anno 1620, praelo tradidit vitam S. Felicis martyris.

Fr. Augustinus Ninno in Philippinis insulis [p. 725] pro Christi fide capite obtruncatus martyr occubuit an. 1591.

Fr. Augustinus de Claravallensibus, alias de Montefalco, vir scientia, ac pietate spectabilis, inter alia sui ingenii monumenta typis mandavit Vitam S. Clarae de Montefalco. Flotebat anno 1564.

Fr. Augustinus de Trinitate, Lusitanus, sacrae theologiae magister, celo fidei propagandae in Peruviam profectus fuit, unde postea reversus, evasit Universitatis Conimbricensis professor. E patria deinde exul effectus, in Galliam transivit, ibique cathedram cum Tolosae, tum Burdigali obtinuit. Vitam finivit Tolosae an. 1589. Quae reliquit suae doctrinae monumenta vide in Saec. Aug. vol. 2, pag. 395.

Fr. Augustinus Fosolus, Venetus, anno 1580 erat Ducis Bavariae familiaris.

Fr. Augustinus, Ord. Erem. S. P. Augustini, an. 1552 scripsit tractatus de Praedestinatione contra curiosos.

Fr. Aurelius Filiucius, Pisaurensis, sacrae theologiae magister, et concionator celeberrimus, anno 1574 erat theologus, et verbi Dei praeco Ecclesiae Auximatis. Typis evulgavit conciones super Evangelia, et festa totius anni.

Mag. P. Fr. Aurelius de Plumbino 1588 erat praeceptor Benedictinorum prope Mediolanum, et an 1598 edi curavit Figuras Bibliorum nostratis Antonii de Rampelogis.

Mag. P. Fr. Aureiius Fivizanensis, anno 1580 erat praeceptor monachorum Camaldulensium.

Mag. P. Fr. Aurelius de Campo Sancto, Perusinus, an. 1578 erat praeceptor in collegio S. Salvatoris in Lauro Romae.

Fr. Balthasar de Eslava, Hispanus, claruit Caesaraugustae sanctitate, virtutibus, vigiliis, abstinentiis, et oratione continuata per integras noctes. Ita Elssius pag. 109. Erat prior coenobii Majoricensis an. 1576.

Fr. Balthasar de Contreras, anno 1566 in pagum Anco-anco nuncupatum causa praedicandi Evangelium ingreditur, sed pago ob evangelicae praedicationis contemptum per ignem absumpto, Limam se contulit anno 1567, ibique vixit usque ad decrepitam aetatem ab humilitate, caritate, regularis disciplinae observantia, vitaeque sanctimonia laudatus. Cruentis item poenitentiis se exercuit.

Fr. Balthasar Mexia, Compostellanus, cum jam esset Sacerdos, et senex in Peruvia habitum induit anno 1552. Vicarius designatus de Yagon, multum pro Evangelii dilatatione laboravit. Vir fuit assiduae orationis, et altissimae contemplationis. Cum opinione sanctitatis decessit anno 1572.

Mag. P. Fr. Balthasar Pucinensis anno 1600 erat theologus Archiepiscopi Cusentini.

Mag. P. Fr. Balthasar de Molina, Hispanus, anno 1584 erat publicus professor in Academia Ossunensi, et an. 1589 S. Offìcii qualificator, quo tempore etiam Bethicae provinciae clavum tenebat.

Fr. Bartholomaeus de Aranda, an. 1573 navigavit in Peruviam simul cum nostratibus Didaco Gutierrez, Gaspare de Regibus, Dominico de la Sermada, Didaco de Castro, Melchiore de Regibus, Petro de Solis Pacensi, Joanne de Ayllon, Joanne Caxica, Petro de la Fuente, Didaco de Genova, Lazaro Fernandez, Francisco Navarro, Francisco Ximenez, Didaco Nieto, Juliano Martel, et Joanne Martinez de Ormachea. Fuit autern praefatus Bartholomaeus vir doctus, [p. 726] et concionator egregius, necnon bonus, ac fidelis servus Dei. Extremum diem clausit Chuquisacae cum post praedicationem errato atramentum pro vino bibisset. Post multos annos illius corpus adhuc erat incorruptum.

Fr. Bartholomaeus Carranza, Hispanus, celeberrimus suae aetatis concionator obiit Hispali an. 1574.

Fr. Bartholomaeus Castilionensis anno 1571 erat administrator Archiepiscopatus Salernitati.

B. Bartholomaeus Pantoja, Hispanus. ex oppido Aranda Durii in Castella Veteri, una cum aliis 13 nostratibus a Mauris anno 1568 ipso Dominicae Nativitatis die, in odium Christianae Religionis, intra quamdam turrim, quae erat prope coenobium Guezixanum provinciae Bethicae, injecto igne combusti sunt. Eorum exuviae in Accitano Franciscanorum coenobio reconditae sunt.

Mag. P. Fr. Bartholomaeus Ariminensis, an. 1585 erat praeceptor Olivetanorum, et anno 1594 monachorum Alborum Arimini.

Mag. P. Fr. Benedictus de Marzalla, anno 1578 erat praeceptor monachorum S. Martini prope Panormum.

Fr. Bernardinus Niciensis, vir doctus, anno 1560 erat confessarius D. Margaritae Ducissae Sabaudiae, et sororis Regis Galliarum, cujus Ducissae erat etiam concionator an. 1572. E vivis excessit an. 1575.

B. Bernardus de Spiritu Sancto, Bergomensis, Congregationis Discalceatorum alumnus, vir fuit vitae innocentissimae, atque signis et prodigiis refertae uti scribit Elssius pag. 124. Obdormivit in Domino die 28 Octobris an. 1614 in oppido Lacus provinciae Calabriae. Pridie ipsius obitus coelestes concentus audivit, atque in ipso transitu S. P. Augustinum, et S. M. Monicam aspexit.

Mag. P. Fr. Bernardus de Arienza, Hispanus, anno 1556 erat Poenitentiarius Pontificius.

Fr. Bernardus de Acevedo, Castellanus, anno 1608 in Persidem missus fuit, unde an. 1613 a Persarum Rege ad Regem Catholicum legatus in Hispaniam rediit.

Fr. Bernardus a Spiritu Sancto, Hispanus, nobilis atque dives Asturicensis, cum adhuc inter nostrates discalceatos esset clericus professus, variis morbis veluti aurum igne probatus, cum sanctitatis opinione ad mortalis vitae terminum pervenit Matriti anno 1607.

Mag. P. Fr. Bonaventura de Neapoli erat theologus Ecclesiae Tiburtinae, propter cujus merita anno 1578 Episcopus Augustiniano coenobio tradidit parochiam S. Mariae-Novae.

Mag. P. Fr. Briandus Loclere anno 1575 erat theologus Archiepiscopi Burdigalensis.

B. Caecilius, Hispanus, a Mauris propter fidei constantiam a fronte usque ad umbilicum, atque a dextera ad laevam super pectus in modum Crucis cultro incisus. anno 1570 in Regno Granatensi martyr occubuit.

Mag. P. Fr. Caesar de Monte-Rubiano, Picenus, anno 1556 florebat insignis concionatoris nomine.

Fr. Caesarius Vicentinus, sacrae theologiae magister, anno 1537 erat praeceptor Julii de Ruvere nepotis Summi Pontificis Julii II. Decessit ex hac vita Viterbii an. 1560, quo se contulerat dum erat Suriani prior. Fuerat etiam an. 1571 Cardinalis Madrutii theologus, et confessarius. Manuscriptum reliquit sermonum, et concionum volumen.

Mag. P. Fr. Carolus de Florentia [p. 727] anno 1553 erat in eadem urbe praeceptor monachorurn SS. Trinitatis.

Fr. Cherubinus Ghirardacci, Bononiensis, vir magna eruditione instructus, anno 1596 typis evulgavit historiam Bononiae duobus voluminibus comprehensam.

Mag. P. Fr. Cherubinus Tarvisinus anno 1581 erat publicus professor Papiae.

Mag. P. Fr. Cherubinus de Mediolano anno 1567 erat praeceptor Cisterciensium.

Mag. P. Fr. Christophorus de Neapoli anno 1567 erat theologus Episcopi Catanensis.

Fr. Christophorus Coranus anno 1592 erat praeceptor Carthusianorum S. Martini.

Mag. P. Fr. Christophorus a S. Elpidio anno 1595 erat theologus Archiepiscopi Firmani.

Mag. P. Fr. Christophorus de Fabriano, Italus, anno 1550 erat prior coenobii Valentini in Hispania, et an. 1556 reformator Congregationis Ilicetanae in Tuscia. Decessit anno 1557, et in Ordinis regestis plurimum commendatur.

Fr. Christophorus Bavarus anno 1564 erat Ecclesiae Augustanae major poenitentiarius.

Fr. Christophorus Amazonius, Senensis, anno 1578 erat theologus Archiepiscopi Cusentini.

Mag. P. Fr. Christophorus de Fromesta, Hispanus, coenobii Salmanticensis alumnus, in quo prioratum gerebat an. 1574, reliquit magnum volumen continens commentaria in cantica canticorum.

Fr. Christophorus de S. Onophrio, Amerinus, anno 1618 die 20 Maji, annos undeviginti natus inter nostrates Discalceatos se recepit. Eximia fuit in eo bonitas, prudentia, sanctitas, nec fuit, qui eum arguere potuerit de verbo otioso, aut Regulae, et Constitutionum transgressione. Deum semper praesentem habebat, semperquae illi fenestra suae cellae clausa ut quietius orationem ageret. Tandem consummatus in brevi an. 1619, aetatis suae 20, die 30 Nov. cum odore sanctitatis obiit. Ita Elssius pag. 143.

Fr. Christophorus de Balneoregio, Romanae Provinciae, vir sacris, profanisque litteris instructus, elucubravit opus de Eucharistiae Sacramento. Decessit anno 1620.

Fr. Claudius a S. Felice anno 1596 erat magister Seminarii urbis Theatinae.

Fr. Constantinus de S. Gervasio, Laudensis, sacrae theologiae magister, philosophus atque theologus egregius, typis evulgavit vitam et miracula nostratis D. Joannis Boni. Florebat anno 1592.

Mag. P. Fr. Constantinus de S. Victoria, Picenus, anno 1576 erat theologus Cardinalis Rusticucci in Episcopatu Senogalliensi, et Episcopi Parentini in Istria an. 1585.

Fr. Cornelius Carmaniolensis, Pedemontanus, anno 1585 erat praeceptor Cisterciensium, et an. 1590 sacellanus et concionator Ducis Sabaudiae.

Fr. Cornelius de Placentia, Italus, florebat egregii theologi nomine anno 1564.

Ven. Cosmas a Praesentatione, Lusitanus, nostratis Ven. Thomae de Jesu germanus frater, ex nobili familia de Andrada, post aliquot annos sanctissime inter nostrates Lusitaniae transactos, causa Augustiniana Germaniae coenobia reformandi, illuc a P. Generali ex Gregorii XIII mandato missus fuit. [P. 728] Verum cum Roma profectus Bononiam pervenisset, lethali morbo correptus viam aeternitatis ingreditur mense Julio an. 1580.

Mag. P. Fr. Crescentius Bartholus de Monte S. Sabini, jam totius Ordinis secretarius, anno 1592 erat theologus Comitis Octavii Estensis.

Fr. Cyprianus Doria, Genuensis, anno 1593 erat Genuae Abbas S. Matthaei.

Ven. Damianus de Udancos, Hispanus, vir fuit tanta vitae sanctimonia ornatus ut integram patriam, prout scribit Elssius pag. 161 solo exemplo ad pietatem excitarit. Vivens, ac post obitum infirmos non paucos sanitati restituit, multaque alia postulantibus beneficia a Deo impetravit; quamobrem ita sepulcrum ejus gloriosum evasit ut multi etiam tellurem ad curandos aegrotos inde asportarent. Pie obiit in coenobio D. N. de Risco an. 1563.

Fr. Daniel Bonet anno 1594 erat confessarius, et eleemosynarius Principis Nemoursensis.

Fr. Didacus Velez anno 1617 erat theologus Cardinalis Francisci Sfortiae e Comitibus S. Florae.

Fr. Didacus de Tapia, Hispanus, anno 1594 Segobiae nobiliter ortus, religiosam professionem emisit Salmanticae die 2 Februarii an. 1566. Fuit sacrae theologiae magister, et publicus in Ossunensi Universitate professor. Quaedam typis edidit praeclara commentaria in D. Thomam, et alia opuscula, praesertim de ritu sacrificii Eucharistici. Obiit in coenobio Vallisoletano an. 1591, aetatis suae 42.

Fr. Didacus de Herrera, Hispanus, Metimnae Campi an. 1583 ortum habuit, et ibidem die 3 Maji an. 1616 cum nondum 33 annum explesset, et jam in Logicam, et universam Aristotelis philosophiam commentarios praelo dignos in regio Burgensi conventu tradidisset, et in Toletano theologicos tractatus dictare coepisset, praereptus e vivis. Ita noster Thomas Herrera, illius germanus frater, Alphabeti Aug. pag. 202 vol. I, ubi noster Didacus appellatur juvenis promptissimi, et perspicacissimi ingenii.

Fr. Didacus Ponce, Hispanus, composuit opus de poenitentia Ninivis ad Jonae praedicationem 25 sermonibus constans, quod in linguam gallicam versum prodiit Parisiis an. 1612.

Fr. Didacus de Zuñiga, Hispanus, vir magnarum virtutum, atque singularis pietatis, cum ex Superiorum licentia lue grassante in Vallisoletano hospitali se in proximorum salutem et obsequium devovisset, post aliquot menses in fraternae charitatis operibus consumptus, cum non exigua sanctitatis fama decessit anno 1599.

Fr. Didacus de Vertabillo, nobilis Hispanus, omnis virtutis et sanctitatis exemplar, Mexici magister novitiorum, ac subinde prior, et provincialis, et Proregis D. Martini Enriquez confessarius, scriptis, et meritis Ordinem illustravit. Tandem virgo, et praecognita divinitus hora mortis, obiit die 10 Septembris in coenobio Mexicano an. 1572.

Fr. Didacus de Valderas, Hispanus, sacrae theologiae magister, vir per Hispaniam propter sacrarum litterarum scientiam magna in existimatione habitus, anno 1612 edidit vitam S. Joannis a S. Facundo.

Fr. Didacus de Pastrana, Toletanus, vir ingenuis ornatus moribus, qui bonas artes optime callebat, an. 1603 typis edidit El camino de la Ciudad de Dios.

Fr. Didacus de Castro, vir insignis, et primus nostri coenobii de Potosi in Peruvia prior, an. 1584 Cuzqui rebellionem repressit. [P. 729]

Fr. Didacus de Estunica, Hispanus, sacrae theologiae magister, ex illustri Marchionum de Flores-Davila prosapia, in Accademia Ossunensi sacrae theologiae cathedram moderatus fuit. Ab Ossinger pag. 319 dicitur vir tam humanis, quam divinis scientiis ornatissimus, necnon litteris hebraicis, graecis, et chaldaicis optime eruditus. Scripsit praeclara in Job commentaria, aliaque tum theologica, tum philosophica, quae in magna apud omnes habentur aestimatione. Florebat circa an. 1580. Consule praefatum auctorem Bibliothecae Augustinianae.

Fr. Didacus de Annuntiatione, Hispanus, ex oppido Llerena, apud nostrates Discalceatos Matriti tunicam induit, et an. 1605 ad Philippinas insulas missus fuit. Anno autem 1610 erat Prior Manilensis. Postea in Hispaniam reversus, cum sanctitatis opinione Matriti extremum diem clausit.

Mag. P. Fr. Dionysius de Sigillo, nostratis Generalis Fulgentii Petrelli patruus fuit, qui vixit annos centum, et annis 63 in variis cum intra, tum extra Ordinem gymnasiis sacras scientias explanavit. Anno 1548 erat divinarum Scripturarum in cathedrali Bariensi expositor, et an. 1560 praeceptor monachorum S. Salvatoris, et an. 1568 monachorum Montis Oliveti. Fuit doctrinae nostratis Aegidii Romani exercitatissimus interpres, quam etiam doctis, accuratisque annotationibus dilucidavit. Ex hac vita migravit dum Perusiae in coenobio S. Augustini degeret die 9 Decembris an. 1575, aetatis suae 99, et mensium 9.

Fr. Donatus Marra, Beneventanus, theologus insignis, qui an. 1557 erat provincialis Neapolitanus, composuit Enarrationes optimas in hymnos omnes, qui cantantur in Ecclesia secundum morem sacrae Romanae Ecclesiae, et secundum ordinem Breviarii, necnon religiosorum Ordinum SS. Augustini, Benedicti, Dominici, Francisci, et Carmelitarum, impressos Neapoli apud Horatium Salvianum. Edidit etiam nonnulla egregia poemata. Coenobium Neapolitanum S. Augustini, et Beneventanum aedificiis, fundis, et redditibus auxit tum ex proprio patrimonio, tum ex piorum largitionibus sua industria collectis. Vitam cum morte commutavit an. 1580.

Fr. Eduardus Lusitanus, sacrae theologiae magister, et Regens studiorum Ordinis Parisiis, propter suas virtutes, et bonum exemplum admodum acceptus fuit D. Eleonorae Hispaniarum Infanti, et Galliarum Reginae, quae an. 1550 illum ad Caesarem legatum misit. Anno 1552 erat provinciae Franciae Vicarius generalis, et vivebat adhuc an. 1571.

Fr. Eduardus Pacheco, Lusitanus, sacrae theologiae magister, fuit rector collegii Ulyssiponensis, vir magnae eruditionis, et singularis doctrinae, necnon verbi Dei praeco fervidus, prout appellatur ab Ossinger, et adhuc inter vivos degebat an. 1570. Typis edidit: 1) Vitas BB. Ludovici de Montoya, et S. Clarae de Montefalco. 2) Triumphum SS. Sacramenti, ac de ipsius debita adoratione et cultu. 3) Conciones pro festivitatibus Christi, B. Mariae Virginis, Sanctorumque Ordinis nostri.

B. Eminius unus fuit ex illis duodecim nostratibus, qui Guesixae in Regno Granatensi a Mauris propter christianam fidem an. 1570 necati sunt.

Fr. Evangelista Bosius, Patavinus, non minus morum integritate quam doctrinae praestantia celebris multa Ordinis gymnasia [p. 730] sua scientia illustravit. in Romano Athenaeo non paucis annis publice philosophiam docuit. Huic saeculo valedixit anno 1593, aetatis suae 56. Reliquit typis edita theoremata theologica, naturalia, et logica.

Fr. Evangelista Quadrammus, Eugubinus, anno 1564 apud Cardinalem Ferrariensem Aloysium Atestini, 1593 apud Ducem Ferrariae, et 1598 apud Ducem Mantuae cum P. Generalis venia commorabatur, eisque ob singularem doctrinam, atque variarum scientiarum copiam valde erat acceptus. Inter alia per praelum evulgavit librum contra alchyimistas et alium de remediis contra pestem.

Fr. Eustachius Ortiz, Hispanus, una cum alio nostrate Fr. Didaco de Guevara e Philippinis insulis anno 1601 in Japoniam transivit, ibique ecclesiam sub S. Spiritus nomine aedificavit, in qua catholicae Religionis munia exercebat, christianos in fide confirmabat, ad idola reversos ad Christi ovile recabat, atque gentiles in Ecclesiae sinum reducebat, Bonzis nequicquam resistentibus.

Fr. Felix Recanatensis, an. 1610 Perusiae per praelum publici juris fecit Vineam Augustinianam, in qua recenset 65 Ordines sub Regula S. P. Augustini militantes.

Fr. Franciscus Riaño, Hispanus, eximius concionator, Matritensi coenobio recens extructo gratiam principum, et favorem populi conciliavit. Ab an. 1548 ad 1556 fuit Marchionum de Modexar confessarius.

Fr. Ferdinandus de Zarate, nobilis Matritensis, anno 1568 erat publicus sacrae theologiae in Ossunensi Academia professor.

Fr. Franciscus de Figueroa in provinciam Peruanam transivit an. 1585, atque Evangelium disseminavit in Potosi in parochia Copacavanae.

Fr. Franciscus Lucas de Corduba an. 1588 typis evulgavit vitam S. Guilelmi.

Fr. Franciscus Marcus Margales, vir doctrina spectabilis, fuit prior conventus Oscensis in Hispania, et in illa Universitate circa an. 1597 per novem annos cathedrae Scoti moderator.

Fr. Franciscus de Leon, Hispanus, vir bonarum litterarum eruditione, atque Sacrae Scripturae scientia ornatus, florebat an. 1620; typis evulgavit sermone patrio, orationem panegyricam de Immaculata Deiparae Conceptione, et aliam de ejus B. Virginis Annuntiatione, necnon Privanza del hombre con Dios.

Fr. Franciscus de Segura an. 1578 erat in Senarum Academia publicus sacrae theologiae professor. Anno autem 1583 erat Sardiniae provincialis. Auctor fuit erigendi collegii Neapolitani Dominae Nostrae de Spe pro nostratibus Hispanis, in quo vitam finivit anno 1599.

Fr. Franciscus de Aguilar, Hispanus, vir summae auctoritatis, et doctrinae, magna sapientiae laude in sua Bethica provincia floruit. Ilerdae publice Sacram Scripturam exposuit. In illo coenobio debitum naturae persolvit die 13 Martii an. 1613. Reliquit libellum de Indulgentiis, et alium de indulgentiis Cinturatorum.

Ven. Franciscus Conil, alumnus provinciae Aragoniae, dum Oscae saeva lues saeviret anno 1564 fugientibus omnibus, ipse firmus ad aegrotorum solatium permansit.

Fr. Franciscus de Castañeda, Burgensis, unus fuit e praecipuis suae aetatis concionatoribus. Anno 1614 praelo [p. 731] tradidit quaedam concionatoria hispanice exarata, et tractatum de purissima B. Virginis Conceptione.

Fr. Franciscus de Castroverde, Hispalensis, anno 1575 erat Albanae Ducissae confessarius, et 1592 Bethicae provincialis. Item fuit Philippi II et Philippi III Hispaniarum Regum concionator. Apud Herreram vol. I, pag. 245, dicitur suo tempore absque invidia praedicatorum rex. Cum ob quamdam liberam invectionem in vitia jussus esset 24 horarum spatio Matrito exire, jussionem regiam in media platea intimanti vultu placido respondit mirabundus: Intra 24 horas? Miror Regis liberalitatem. Vade nuncia Suae Majestati quod horas 22 ei restituo. Mihi sufficiunt duae horae quamtumvis seni, et huic innixus baculo urbe excedam. Quo dicto iter ad proximam portam arripuit. Mox autem universis viri animum stupentibus revocatus fuit. Obiit Matriti in collegio D. Mariae de Aragon die 10 Maji an. 1611, aetatis suae 75.

Fr. Fridericus Carpene, Narbonensis, sacrae theologiae magister, anno 1611 erat eleemosynarius Ducis Sabaudiae, et ejusdem filiorum concionator. Item theologus fuit Abbatiae B. Mariae Ambroniaci dioecesis Lugdunensis. Inter vivos ad huc degebat an. 1617.

Fr. Gabriel de Saona, Hispanus, sacrae theologiae magister, et prior Ilerdensis, an. 1594 erat illius Universitatis publicus sacrae theologiae professor. Postea in Peruviam profectus item publice in Limana Academia sacram theologiam docebat an. 1602.

Fr. Gabriel Buratellus, Anconitanus, sacrae theologiae magister, vir in sacris Scripturis summopere versatus, et philosophia tam academica, quam peripatetica egregie instructus, anno 1563 Concilio Tridentino interfuit, quippe qui ab omnibus tamquam theologus profundissimus habebatur. Huic luci oculos clausit an. 1571. Reliquit typis editam Conciliationem praecipuarum controversiarum inter Platonem, et Aristotelem, et commentaria in septem psalmos poenitentiales.

Fr. Gabriel de Messana, Siculus, sacrae theologiae magister, an 1576 erat publicus professor in eadem civitate.

Fr. Gaspar de Regibus, Lusitanus, anno 1573 erat confessarius Ducis Bragantiae.

Fr. Gaspar Melo, Hispanus, alumnus provinciae Peruanae, sacrae theologiae magister, erat Vallisoleti primarius Sacrae Scripturae interpres. Florebat an. 1584. Praelo tradidit commentaria in Evangelium S. Matthaei, in S. Lucam, et in Apocalypsim.

Ven. Fr. Georgius Lumiatus in conventu Cremae in Insubria circa an. 1604 sanctitatis fama, et miraculorum gloria claruit.

Ven. Fr. Georgius Marius, Hispanus, insignis theologus, et egregius concionator, virtutibus, et vitae sanctimonia Ordinem illustrabat circa annum 1569.

Fr. Gerardus Neapolitanus, sacrae theologiae magister, an. 1565 erat theologus Episcopi Bovinensis, 1570 vicarius generalis Episcopi Aversani, et 1579 theologus, et vicarius generalis Episcopi Cotronensis.

Fr. Gerardus de Bellinzona, Vicentinus, sacrae theologiae magister, arte poetica potissimum claruit, multaque hujus generis opuscula typis evulgavit. Florebat circa an. 1590.

Fr. Gratianus Perusinus anno 1560 erat in Basilica S. Mariae Majoris pontificius poenitentiarius.

Fr. Gratianus de Venetiis sacrae theologiae magister, an. 1579 erat theologus, [p. 732] et vicarius generalis Episcopi Clugiae.

Fr. Gratianus Venetus sacrae theologiae magister, an. 1579 erat theologus, et vicarius generalis Episcopi Cydoniensis.

Fr. Gratia de Saxoferrato, Picenus, sacrae theologiae magister, anno 1570 docebat monachos Camaldulenses, et 1580 Olivetanos.

Fr. Gregorius Polidori, Pistoriensis. sacrae theologiae magister, suam magnam eruditionem ostendit in Gregoriano, sive opere, in quo de quatuordecim Pontifìcibus Grogoriis, tredecim Episcopis, et uno Presbytero, eorumque vitis, moribus, et gestis egit. Imprensum est Florentiae an. 1598.

Fr. Gregorius Falconius, Recinetensis, fuit valde eruditus theologus, qui typis evulgavit Conciliationem centum locorum controversorum inter D. Thomam, et Aegidium Romanum.

Fr. Guilelmus Trissinas, Vicentinus, sacrae theologiae magister summo loco habitus, florebat an. 1609. Reliquit controvorsias scholasticas inter D. Thomam et nostratem Aegidium Romanum summa eruditione conciliatas.

Fr. Guilelmus de Anselmi a Montefalco, sacrae theologiae magister, qui viri eloquentis, et magni theologi nomen sibi comparavit, Ordinem illustrabat circa an. 1609. Reliquit quaedam concionatoria, ac praesetim sermonem de S. Clara de Montefalco, et alium de Asumptione B. M. V.

Fr. Guilelmus Gandimerius sacrae theologiae magister, prior coenobii Montis Pessuli, an. 1599 ex Summi Pontificis venia, et P. Generalis consensu erat regius senator in ejusdem urbis senatorum collegio.

Fr. Guilelmus Farinonus, Vicentinus, sacrae theologiae magister, claruit potissimum scientia theologica. An. 1614 in lucem emisit disputationem controversiarum inter D. Thomam, et Aegidium Romanum, necnon conciliationem inter hos duos doctores.

Fr. Guilelmus Patrisonius, natione Scotus, sed alumnus provinciae Belgicae, sacrae theologiae magister, vir fuit eximiae integritatis, scientiae, et prudentiae. Anno 1620 typis evulgavit anglico idiomate theologiam Protestantium.

B. Guilelmus a S. Augustino, Lusitanus, cum in Perside Evangelium Christi praedicaret, ab ipso Rege suis manibus captus, conviciis, ac verberibus affiicitur, postea pene strangulatus suae libertati restitutus fuit. Verum a militibus dum iter faceret necatus fuit an. 1614.

Fr. Guilelmus Venetus an. 1566 erat praeceptor monachorum Camaldulensium Venetiarum, et 1583 lectorem agebat in coenobio Canonicorum Regularium S. Spiritus in eadem urbe.

Fr. Guilielmus Dorotheus, sacrae theologiae magister, an 1571 erat publicus professor Philosophiae in Academia Papiensi. Valde peritus linguae graecae varia opera Aristotelis in latinam transtulit.

Fr. Hieronymus Niger Pedemontanus, cognomento Fossanensis, anno 1573 erat Vicarius generalis suae Congregationis Insubricae. Vir tam sacrae quam profanae litteraturae studiosissimus, et in utraque egregie versatus, scripsit librum in quatuor partes divisum, de admirando mysterio, et Christo adorando in Eucharistia, et aliud opusculum contra Waldenses.

Fr. Hieronymus de Castellatio, Ligur, anno 1601 erat praeceptor monachorum Claraevallensium. [P. 733]

Fr. Hieronymus Samaritanus, Senensis, sacrae theologiae magister, vir in lectione operum nostratis Aegidii Columnae summopere versatus, ex eis plura recognovit, et cum auctoris vita per praelum publici juris fecit. Huic mundo valedixit an. 1609.